Filmforum

Gelukkig nieuwjaar aan de forummers :)

Wilde Mossels
Een prima Nederlandse film, jawel! Echt een geval van de som der delen, waarin de som dus klopt en de delen eigenlijk niet eens zo heel bijzonder zijn. Fedja van Huet, ook al goed, stiekem zelfs beter in Wolfsbergen en Guernsey, speelt hier een Zeeuwse nietsnut. Hij woont op een gammel bootje, werkt op een werfje, hangt rond met z'n vrienden, waaronder, daar issie weer, Frank Lammers, die de geneugten van 't roken van gedroogde mosselen heeft ontdekt. Lang gebeurd er geen reet, het hoofdpersonage wil weg, naar Dublin misschien met 't meissie van z'n dromen, maar weet niet hoe, een van de obstakels is zijn dominante moeder, een echte incesteuze femme fatale. Dan komt het gebruikelijke plannetje: een bankoverval (oh nee niet weer!) maar daar zijn ze gelukkig en hilarisch ook weer snel vanaf. Dan komen de mogelijke (geslaagde) eindes die regisseur Erik de Bruyn helaas allemaal voorbijraast, met name het fraaie open einde moment op een motor had hij niet kunnen laten liggen. (Gaat ie weg, of gaat ie zelfmoord plegen)
Jammer dat de Nederlandse talentvolle regisseurs bij hun 2e film al het spoor wat bijster lijken te rijken. (Nadine was toch slecht? En die gast van Zusje, die bakte er daarna ook niet veel meer van toch)
Vergeet ik nog de uitstekende soundtrack te vermelden (toch een "deel" dat eruit springt) heerlijk eclectisch, op 't absurde af. Mr. Blue Sky komt langs, Bacharachiaanse deuntjes, Morricone-dingetjes die goed bij 't landschap passen, punk van Nuff Said (toen nog een hitje op MTV herriner ik me) En, in de prachtige opener: Barbara Dane die Ramblin' Round van Woody Guthrie zingt.

Cherry Blossoms
Toch nog een 2008-filmpje gezien die best in de onderste helft van mijn top 20 had kunnen eindigen. (Al moet je van die lijst alleen de eerste 15 serieus nemen, de rest is behoorlijk random) Cherry Blossoms is Duits, heet ook eigenlijk Kirschen Bluten - Hanami ofzoiets, maar dat kan ik niet onthouden. Hanami is de hint. Het is eigenlijk een Japan-film. Een lange ode aan Japanse klassiekers. De recensie van de Volkskrant vergat het (foei!) te vermelden, maar de eerste 45 minuten moesten eigenlijk Berlin Story heten, as in Tokyo Story. En 1 op 1 remake met een ouder echtpaar dat in de grote stad hun kinderen bezoekt, die schijt aan hun hebben, waarna ze maar naar zee gaan en de man zegt: kunnen we naar huis we hebben de stad, de kinderen en de zee gezien. En wie ging er toen ook alweer dood in Tokyo Story? Inderdaad, de vrouw, wat in dezen extra wrang is, want het is juist de man die terminaal is. (Vreemd genoeg zonder dat hij 't weet en z'n vrouw wel, hoe dat kan..?) Goed, vrouw begraven, man connect met 't aangetrouwde deel van de familie. (Nadja Uhl hartje,hartje) Waarna Tokyo Story om is en de film uit een ander vaatje moet gaan tappen. Ikiru met name. De man gaat naar Japan, waar een van z'n zoons woont, die 'm verder negeert waarop de oude man rond struint en een jong ding vindt. Een Bhotu-danseres, waar z'n vrouw ook van hield. Net als van Mt. Fuji, de verlegen berg. En in 't einde komt alles samen. Sentimenteel, pathetischer ook dan mensen als 't puntje bij paaltje komt in 't echt zijn, denk ik, maar wel een mooie film.

Terms of Endearment
Goh, had ik toch altijd verkeerd begrepen. Ik dacht dit is een film over Jack Nicholson als smerige zuipende buurman die wat aanpapt met eenzame oudere dame. Zit er ook wel in natuurlijk, maar het is een bijzaak bij het "Debra Winger"-verhaal. (Ik dacht die rijdt als ze naar Iowa gaat de film uit, maar ze bleven er maar opzoeken)
Heel lang een wat "gewone" film, vrouw krijgt kinderen, man gaat vreemd, beetje slice of life, niet zo schokkend, vrouw wordt doodziek, nog steeds doet 't me niks. Bovendien hangt de film wat uit 't lood eerste helft zijn de tijdssprongen gigantisch (10 jaar+) en dan ineens gaat het heel langzaam en blijven die kinderen maar klein. Dit terzijde. De vrouw is ziek, gaat sterven en dan is daar een prachtige speech tegen haar 2 zoons (van 5 en 10) Prima melodrama, met 'n leuke rol van John Lithgow.

The Darjeeling Limited
Ludo trok me over de streep. En gelukkig maar, want met gemak Andersons beste film. En dat terwijl ik halverwege Hotel Chevalier de DVD bijna woedend er uit had gedaan, maar uiteindelijk wel handig dat hij het geneuzel (of metagrap die ik gewoon niet wil begrijpen?) dit keer in een voorfilmpje doet en daarna gewoon gaat. In zijn vorige films laveerde Anderson nog teveel tussen sublieme momenten (eigenlijk, bedenk ik me, altijd gerelateerd aan muziek - 'Hey Jude', Gwynnie en Nico, 'Life on Mars') en oeverloos gehannes. Ludo had het ook al over Adrien Brody, en die is met die magnifieke kop van hem blijkbaar het laatste puzzelstukje geweest. Extra punten voor puik getimed gebruik van 'Play With Fire'.

Horton
Hele bizarre tekenfilm dit. Dr.Seuss verfilming zag ik zo aan de tekenstijl van een van de werelden en die tekeningen vond ik altijd al freaky. Dus dan krijg je een soort hippiefilm-voor-de-kids over een sympathieke olifant, alternatieve realiteiten en...eh...hoe conservatieve autoriteiten daar op reageren. Niet helemaal geslaagd (al gaven de juniorcritici hier een staande ovatie) maar op een of andere manier ook wel verfrissend anders.

hear hear :)

die Horton daar heb ik ook al goeie dingen over gehoord.. ik geloof dat men hier de dvd aan wilde schaffen dus ik wacht geduldig.

Giullietta degli spiriti
Een kleurrijk begin van 2009. :)

Zeg dat wel, al die hoge hoeden :) Laatste half uur is zo mooi...

Zeg waar blijft de lijst van Vido? Heeft die zijn xs4all-rekening alweer betaald?

Young@heart (Walker 2007). Sub-culture docu. Over een koor waarvan de gemiddelde leeftijd de 80 nadert. Thuis luistert men naar My Fair lady en klassieke muziek, maar het koor doet door toedoen van musical director Bob Cilman modernere dingen. Eerste nummer dat ingestudeerd wordt voor een nieuw concert: Schizophrenia van Sonic Youth. Docu volgt het repetitieproces en we zien de ziekenhuisbezoekjes gaandeweg toenemen wanneer een tweetal centrala figuren met de gezondheid begint te kampen. Docu eindigt uiteraard met het concert. Grappig, levenslustig en op momenten ontroerend.

Zelf heb ik te weinig 2008 films gezien voor een echt lijstje, moet nog zeker drie inkoppertjes (Wall-E, W en The Hunger) zien plus een semi-inkopper Låt den rätte komma in. De beste films die ik dit jaar zag waren "ouwtjes" Inland Empire en Taste of Tea. The Dark Knight was wel vermakelijk tot dat ontzettend zwak uitgespeelde ethische dilemma en I'm Not There was bij vlagen goed maar uiteindelijk laat het onderwerp me Siberisch koud. Kung Fu Panda was mijn favoriete film van 2008, wist precies dat gevoel van verwondering te scheppen wat de betere martial arts film (pakemebeet Fong Sai Yuk) karakteriseert en sinds Uma de voet van Gogo Yubari spieste heb ik niet zo hard gelachen in de bioscoop. Ten-ten (die gitarist die de ondergaande zon tussen twee flats toespeelt!!) kwam qua genoegen in de buurt samen met de last-minute's van Wes Anderson en:

Dai-Nipponjin(Hitoshi Matsumoto).
Het is eigenlijk jammer dat Olaf hierboven al "verraadde" waar hij over ging, want het is eigenlijk zo'n film die je per ongeluk moet zien zonder enige voorkennis om het totale "wat krijgen we nou?" effect te oogsten. Enig gevoel voor Japan en de hele monster, robot, manga esthetiek is handige bagage. Er is denk ik ruimte voor de interpretatie dat het een kritiek is op de Japanse Man en hoe deze omgaat met fantasie en andersoortige verlangens, al denk ik soms dat de vertaling daar ook in helpt...en neigde het (bizarre) einde naar een soort kritiek op de volgzaamheid van Japan tov de VS? Wie weet. Ook weer met typisch Japanse perfectie gefilmd, bijzonder goed acteert door de hoofdrolspeler en <spoiler>hele vreemde, perverse monsters</spoilers>.

Dai-Nipponjin

heh 6.2 op IMDB, de films waar Olaf voor gaat krijgen verdraaid vaak een zesje daar. (Niet per se een slecht teken ofzo, just an observation)
Vido kan anders zijn artikelen wel per flessenpost naar mij sturen, dan zal ik ze pc-matig uittypen ;)

Die scores op IMDB kan ik echt totaal niet serieus nemen. Een gemiddelde arthouse-parel uit een niet-Amerikaans land scoort daar gemiddeld een 6 inderdaad. Ik kijk liever op allmovie.com. Ik vind de scores daar over het algemeen veel adequater (en ja, je moet toch ergens op afgaan, je kunt niet ales kijken).

Qua Dai-Nipponjin: sorry voor de weggevertjes, Omar, je hebt natuurlijk volkomen gelijk. En ik was me daar wel van bewust. Als ik niet wat had prijsgegeven was misschien niemand die film gaan zien denk ik.

Goed, ik zag inmiddels Kirschblüten Hanami en vroeg me halverwege het kijken af of de regisseur niet dezelfde zou zijn als van die tenenkrommende flutfim die ik een jaar of tien geleden eens in 't Hoogt zag en die me deed beloven nooit meer een Duitse fim te zien. Dat bleek nog te koppen ook. De regisseuse heet Doris Dörrie en die flutfim heeft Bin ich schön? Maar Dörrie heeft inmiddels behoorlijk wat bijgeleerd en cherry blossoms was zeer genietbaar. Ik deel de mening van Ludo tot in detail eigenlijk en hij merkt terecht de meer dan opvallende paralellen op met tokyo story. Meets Schulzi get the blues, zou ik zeggen. Op momenten irritant sentimenteel, maar met een hart. Vond ik ook van The mourning forest, dus als mensen dat zum Kotzen vonden, blijf hier vandaan.

Die scores op IMDB kan ik echt totaal niet serieus nemen.

Die laatste Batman film (die met Heath Ledger) had toch een score van 9.5 of zo? I rest my case (zeg ik ongezien).

ja precies inmiddels iets gezakt naar 9.0.. :)

maar ja switchen naar allmovie is ook zo wat, als allmovie het uiterlijk heeft van allmusic is 't al een gruwel, imdb heeft heel veel reclame zooi, maar is verder minimalistisch en dus snel, met bovendien goedbezochte fora. (Bovendien zitten daar al mijn statistieken ook nog)

maar zal toch 'ns gaan kijken ;)

het voordeel van allmovie, merk ik al snel, is natuurlijk dat de rating in handen is van 1 kenner (als 't goed is een echte film buff natuurlijk) en niet de vox populi, die als er geen explosies zijn een 4 uitdelen ;)

Un conte de Noël

Frans zwartgallig familiegebeuren a la Festen, maar dan een stuk diepgaander. Aanvankelijk lijkt er maar één verhaallijn de overhand te hebben, maar er is meer aan de hand dan een broer-zus confict. Moeder moet een beenmergtransplantatie ondergaan en zoekt wanhopig naar een donor, die uit de familie moet komen. Een potentiële kandidaat, zoon Henri, steelt de show met onuitstaanbaar gedrag en het tegen elkaar opzetten van familieleden. En in de kelder van het grote ouderlijk huis waar de kerstmaaltijd plaatsvindt, zit natuurlijk een enge wolf verstopt.

sorry voor de weggevertjes

Geeft natuurlijk niet, je ontkomt er inderdaad niet aan. :)Al kan ik zelf bijna genoeg hebben met "Ik heb nou toch een super coole Japanse film gezien!" om hem dan daadwerkelijk te gaan zien.

het voordeel van allmovie, merk ik al snel, is natuurlijk dat de rating in handen is van 1 kenner

Mjaaa, met allmusic pakt dat meestal wel goed uit, al zitten daar toch ook blunders tussen. Ik zou gewoon niet te zwaar tillen aan rapportcijfers op internet.

O Estranho Mundo do Zé do Caixão
Finis Hominis (O Fim Do Homem)
O Despertar da Besta
Drie maal Zé do Caixão (a.k.a. Coffin Joe ofwel Kees Kist) in de bocht, met elke film meer bizar. Zeer low-budget maar high on imagination en altijd een wijze les (niet zelden Freudiaans). In Finis Hominis is er zelfs geen horror, maar enkel een kritische satire op de mensheid, je kunt je ook afvragen of dit niet meer een film van de persoon achter Zé is, namelijk regisseur José Mojica Marins zelf. Die ook van die rare lange nagels heeft. Het verrassende laatste half uur van Awening Of The Beast is vermoedelijk een voorproefje op de volgende en laatste van mijn programma: Delírios de um Anormal.

Zwartboek
Ik ben een beetje Tweede Wereldoorlogmoe. Wéér een film over de oorlog, denk ik dan. Maar ja, komt ie op tv en dan kijk ik toch maar. Plotwendingen te over, vind ik geen probleem voor een onderhoudende 'whodunnit' als dit. Meest onrealistisch vond ik de arm om die strontschouder. Ik geloof dat terugdeinzen zelfs in zulke omstandigheid zou winnen... of het moet je hobby zijn...

Delírios de um Anormal
Mijn vermoeden bevestigd: who needs drugs when you have Joe Coffin. Mét drugs lijkt me dit overigens een bad trip van heb ik jou daar. Veel gerecycled beeldmateriaal uit eerdere films maar niet minder effectief. Monstermagnet (in hun goeie tijd) en Electric Wizard hebben hier ook heel goed projectiemateriaal aan.

(volgens Wikipedia maakt die Marins "drugsploitation") :)

Låt den rätte komma in (2008, Tomas Alfredson)
Jongen van twaalf wordt op school gepest door een etter en twee van zijn slaafjes. Hij krijgt een nieuw buurmeisje dat zonder jas in de sneeuw zit en een beetje raar ruikt. Ja hoor, ze is een vampier. Ze worden vrienden en zij stimuleert hem om zijn belagers eens hard aan te pakken. Mooie ingetogen film met dat typisch Zweedse sneue gevoel (gescheiden ouders, thuiszuipers.) Bijna een perfecte film voor 12-jarigen, ik had op die leeftijd ook wel een vampiervriendin willen hebben, ware het niet dat hij af en toe op volwassen wijze bloederig is, het geweld is trouwens op een of andere manier heel mooi gedaan (gruwelijk en snel).

L'Histoire de Adele H.
Meesterlijk vakwerk van Truffaut die uit 1, simpel, eenzijdig gegeven een goede film weet te peuren. Adele H is Adele Hugo, dochter van Victor, die waanzinnig verliefd is op een Britse soldaat. Ze volgt 'm naar Halifax, waar ze 'm eigenlijk begint te stalken. De liefde is niet (meer) wederzijds, want de charmeur heeft al weer andere vrouwen op 't oog. Adele's toewijding werkt haast aanstekelijk, ze moet en zal zijn liefde afdwingen, of hij (en zij) daar nou kapot van gaan of niet. En meer is 't niet, Adele (de beeldschone Isabelle Adjani) gaat van tutje, naar stoere bitch, naar gestoorde en 't blijft fascineren.

One False Move
Billy Bob Thornton haalt altijd een acceptabel niveau, dit is (als ik 't me goed herinner) de eerste prent die hij zelf schreef, zoals hij zelf zei: om weer 'ns een rol te krijgen. Hij speelt in de zuidelijke neo noir (heel duidelijk die Coens-sfeer) een sullige crimineel, die samen met z'n Afro-Amerikaanse meisje (in werkelijkheid ook Billy's vriendin) en een psychopatische, doch intelligent Lupe Fiasco-schurk een drugsdealer ript om dan zelf de coke te gaan verkopen. Da's de ene helft van 't verhaal, de andere speelt zich af in Star City waar een plattelandsagentje zwaar onder de indruk is van 2 LA cops die de zaak komen onderzoeken. Star City is namelijk de vermoedelijke bestemming van het drietal, het meisje komt daarvandaan. En zij is natuurlijk geen onbekende van de agent. One False Move is een goeie, maar weinig verrassende b-film. (die in eerste instantie ook direct op video uitkwam)

The 3 Rooms of Melancholia
Weinig bijzondere documentaire in, goh, 3 delen. Eerst zien we Russische jongetjes die gedrild worden in een legerinstituut. Leren marcheren, salueren en vaderlandslievende liedjes zingen. We horen in voice-over hoe veel van die jongetjes letterlijk uit de goot zijn geraapt. Aan 't slot zien we een jongen uit Tsjetsjenië, weliswaar een Rus, maar de andere jongens motten 'm niet, zo zegt de voice-over. Hij is de verbinding naar het 2e en 3e stuk. Het tweede gedeelte had weggelaten moeten worden, het is ineens in zwart-wit, we zien Grozny en hoe de kinderen van een zieke vrouw worden weggehaald uit de kapotte stad. En maar brullen. Het derde gedeelte spiegelt het 1e (en alleen daarom zou het wel mooi zijn geweest om het verbingstuk weg te laten) Nu zien we Tsjetsjeense jongens in een armoedige tentenkamp, op prachtig mistige uitgestrekte vlakten. Deze jongens hebben ook hun portie ellende gehad, verkrachting door Russische soldaten e.d. Er wordt een schaap geslacht en hypnotizerend gebeden en gedanst in een piepklein moskeetje. Bijna Koyaanisqatsi-achtig en met afstand het mooiste deel van de film.

The Circus
Had mijn Little Black Book of Movies weer 'ns bestudeerd. Als voorprogramma Buster Keaton's The High Sign gekeken, zijn eerste solo-short, van 20 minuten. Rennen, springen, lachen, hollen en weer doorgaan, natuurlijk. Daarna dus The Circus een klassieker van Chaplin, maar een van zijn minor works, toch. Hij zingt natuurlijk zelf het openingsliedje, en componeerde de muziek. (Wat een ego, maar ok hij kan het) Een meisje in de trapes: hoe kan 't toch dat al de vrouwen in silent films op elkaar lijken? Is 't de make-up? Altijd zwart haar (blond haar zag er zeker niet uit in zwart-wit? Naah dat kan niet) Goed, The Tramp komt op onnavolgbare wijze bij een circus, waar de grappen met leeuwen en koorddanserij volgen die je vooraf had kunnen bedenken. Leukste running gag is een paard dat om onverklaarbare redenen constant achter The Tramp aan stormt. En natuurlijk een melancholisch einde, juist dat maakt Chaplin groot.

Een meisje in de trapes
Trapeze-meisje, dus.

The wrestler (Aronofsky, 2008). Overschat. Maar nog immer de beste van Aronofsky omdat dit zijn enige film is met tenminste een greintje gevoel. In feite is het gegeven van de fim weten, de hele film gezien hebben, zo onverrassend is het. Rourke overtuigt, en de sequentie waarin we te zien krijgen hoe hard het er in de wereld van fake wrestling aan toe kan gaan zijn de lichtpunten. Marisa Tomei (volgetatoeeerd en gepierced) citeert ergens The passion of the Christ en de self-infliction komt inderdaad qua ellende aardig in de buurt. Afgezien daarvan is het een keurig schattig filmpje met verschrikkelijk voorspelbare ingredienten, dito uitgewerkt.

Shotgun stories (Nichols, 2007). Ook deze film bevat louter elementen die we wel veel vaker hebben gezien, maar het is in ieder geval keurig en zelfverzekerd uitgewerkt. Vete tussen twee families, waar de gescheiden en overgelopen vader de schakel is. Rustige maar broeierige film met zorgvuldig gekadreerde shots van smalltown USA, waardoor het timbre van de film enorm lijkt op die van David Gordon Green (die deze fim dus niet toevaligerwijs produceerde). Geweld blijft grotendeels buitenbeeld maar is zeer aanwezig. Soundtrack is ook opvallend. Prachtige kabbelende gitaren waarachter ik Yo La Tengo of J. Mascis (Gas Food Lodging) veronderstelde. Het bleken alt.country gedienden Lucero.

ohh zit Marisa daarin, als ik dat had geweten had ik er voor Olaf's recensie al minder vertrouwen in gehad.

van ILX geript linkje: http://fish.blogs.nytimes.com/2009/01/04/the-10-best-american-movies/
fijne top 10, dus Double Indemnity is de film waarin een stervende man in een tape-recorder zijn verhaal begint te vertellen. Vergeet ik altijd, hoe geniaal 't ook is.

@Olaf: wat ziet die Beart er tegenwoordig uit... Heeft ze haar lippen nu wel of niet opgespoten?
Ze ziet er uit als een opgespoten actrice die probeert te lijken op een auteur. Het lukte mij de hele film maar niet in haar personage te geloven.

Zeg waar blijft de lijst van Vido? Heeft die zijn xs4all-rekening alweer betaald?
Xs4all wordt elk kwartaal netjes automatisch overgeboekt. ’t Is thuis de modem die moeilijk doet en ik ben te lui (en te digibeet) om daar vlot iets aan te veranderen. Voordeel: zo houd je wel tijd over voor moeilijke dikke boeken. Hopelijk later deze week, als mosterd na de maaltijd, alsnog een bescheiden jaaroverzicht.

En de allerbeste filmwensen voor 2009, natuurlijk :-)

Une vieille maîtresse (a.k.a. The last mistress, Breillat, 2007). Tweede Franse kostuumdrama binnen een maand maar deze beviel me aanzienlijk beter dan het nogal stijve Ne touchez pas la hache. Bachelor Ryno neemt het er leker van en staat in Parijse kringen bekend als de rascal die al tien jaar een affaire heeft met een Spaanse feeks Vellini . Aan de vooravond van zijn huwelijk met de maagdelijke Hermangarde biecht hij de details van deze affaire op aan de grootmoeder van de bruid. Na het huweijk gebeurt het onafwendbare. Breillat is bekend vanwege haar provocatieve feministisch geörienteerde films. Waarschijnlijk de reden waarom deze film overal beschreven wordt als een verhaal over lust en seksverslaving maar dat is me veel te plat en kortzichtig. Breillat contrasteert de roddelende, veroordelende leden van de upperclass met zoveel finesse met de details en expliciete scenes van ons onstuimige paar, dat gedrag van laatste steeds natuurlijk wordt en het zorgvuldig geplande huwelijk een volstrekte aberratie wordt. Als zodanig plaatst Breillat vraagtekens bij traditionelere opvattingen over liefde en relaties, en dat middels een authentiek kostuumdrama. Dan zit er ook nog een gender-bender sausje overheen. Asia Argento, die Vellini speelt, was mij vooralsnog onbekend, maar vertoont bij vlagen grandioos spel. Aanrader dit!

Juist, ik was de titel vergeten maar die wilde ik inderdaad nog zien, juist vanwege Asia Argento.

http://www.treehugger.com/gray_wolf.jpg

Die Welle
Ondanks het serieuze politieke onderwerp een weinige subtiele film. Alles wordt vet aangezet en dat is ook wel 'ns lekker. Big beats op de soundtracks helpen ook. Gebaseerd op het beroemde nazistische schoolklasexperiment uit Amerika, dat in realiteit heel wat minder bloederig afliep. Duitsland is natuurlijk ook het ultieme land om zoiets te proberen. Een hippe geschiedenisleraar (en waterpolocoach) gaat z'n leerlingen in een vrijwillig themaweekje bijbrengen wat autocratie is. Lijkt eerst nog subtiel. De wat autistische jongen achterin de klas fleurt helemaal op. Hij houdt wel van orde. Maar typerend voor de film slaat de jongen daarna volledig door. De rest van de klas raakt gaandeweg enthousiaster, als groep sta je sterk, kom je voor elkaar op, heb je een doel, etc. De kritische geesten zijn 2 alto-meisjes, die ik als kijker, geheel in de lijn met wat de film wil, een beetje irritant ging vinden. Waarom zit er, als 't dan toch zo'n schematische film is geen jongen bij.. Die komt later pas. Het einde is me wat overdreven en gaat zoals gewoonlijk wat te lang door, de film wilde kennelijk niet op een totale "downer" eindigen. Overigens kun je je wel afvragen wat 't nut in de huidige tijd is van dit experiment, je hoeft alleen maar naar mattende hooli's te kijken om te zien hoe zo'n groepsproces werkt.

Dead End
Minor work van William Wyler, tegenwoordig vooral bekend en de moeite door de rol van Humphrey Bogart, nog van voor z'n grote doorbraak. Hij wordt niet als eerste "gecredit", terwijl 't verhaal toch echt om hem draait. Hij speelt een gangster die na jaren de "slum" van zijn jeugd bezoekt, om zijn moeder en vroegere vriendinnetje te zien. Ma levert een vreselijke scene, vroegere vriendinnetje schittert wel en werd voor d'r 5 minuten zelfs voor een Oscar genomineerd. (Tussen de lijntjes leren we dat ze hoer is en ziek is, syfilis, zoals al 't gewaagds niet uitgesproken wordt de film moest nog langs de censor natuurlijk)Die New Yorkse slum ziet er trouwens fantastisch uit, niks nostalgischer dan een stad als studio-set in zwart-wit. Rijk en arm botsen er, omdat de rijken er voor 't uitzicht zijn gaan wonen, op straat zwerven de Dead End Kids, boefjes, jonge acteurs die n.a.v. de film erg populair werden. Die willen wel matten met rijkeluiszoontjes. We volgen de moeder van eentje; oh nee tis zijn zus, jammer genoeg. Zij wil wel wat met een jeugdvriend, architect die vast zit in dit Dead End en die zelf wat ziet in een rijke dame van de dure appartementen. Men ziet, genoeg verhaallijnen, maar het greep me nergens echt aan.

Deep End
Een van de allerslechtste "rips" die ik ooit zag en ik denk dat zelfs de originele opnamen al behoorlijk kapot waren. Waarschijnlijk ook nooit op dvd uitgekomen. Toch, na 1 minuut is 't al duidelijk dat dit fantastisch wordt. Geef me een jongen op een racefiets (Breaking Away) en Cat Stevens op de soundtrack (Harold and Maude) Dat kan niet misgaan. Het knaapje is kennelijk met school gestopt en gaat in een uiterst rommelig zwembad annex badhuis werken. Zijn directe collega is een roodharige vamp waar hij volkomen terecht meteen tot over z'n oren op verliefd wordt. Jaren '70-film, dus 't wordt erotisch. Klanten en staf bieden zich gewillig aan bij de knappe jongen. Een dikke vrouw komt met behulp van de tegenstribbelende jongen klaar op Georgie Bost. ("He shoooots!") Jongen ontwikkelt ondertussen een ongezonde obsessie voor de vamp, een meisje dat minstens met 2 mannen gaat. Hij volgt 'r naar rossige buurten, de sexploitation-bios ("today we deal with frigid women") en op dates en begint haar steeds meer tegen te werken. Tot een verrassend bitter einde in 't zwembad.

Just out of sheer curiosity: Wat was de reden Deep end eens te gaan kijken? Forgotten gem? Miraculously underrated? Dat soort claims?

zowel Dead End als Deep End stonden letterlijk jaren op mijn lijstje, maar HOE ze erop zijn gekomen.. Vaak komen ze dan via NY Times 1000 best movies een website die ik in 2005 ofzo ontdekte en "random" wat dingen van noteerde (zeker als ze onder de 100 minuten waren, toen had ik nog een aversie tegen langere films)
even verifieren. Jawel hoor.
http://www.nytimes.com/ref/movies/1000best.html#D
jawel :)
het mooie aan die site is dat het niet alleen de lijst is, maar ook de uitleg. Terwijl 't toch eigenlijk zou moeten dienen om 't boek te verkopen. (Zou je denken) Maar aan de site heb je eigenlijk genoeg. Alhoewel ik zie nu dat de tekst van All Movie Guide komt (in elk geval bij Deep End) Deep End observes how adolescent obsession can mushroom into disaster if one doesn't have the emotional equipment to cope

het liedje van Stevens was trouwens (natuurlijk)
I don't want to work away, doing just
what they all say, "Work hard boy
and you'll find, one day you'll have a
job like mine" 'cause I know for
sure nobody should be that poor

wat een fantastische plaat is dat toch :) Tea for the Tillerman.

(oh en het jongetje lijkt voor de popquizliefhebbers wat op Simon Amstell, presentator van Never Mind the Buzzcocks)

Bes vakit (a.k.a. Times and winds; Erkem, 2006). Film die toont hoe zwaar het is om als jongen op te groeien p het Turkse platteland, waar grootvader de hele dag bezig is uitbranders te geven tegen je vader en je vader dat gedrag met plichtbesef op jou uitoefent. Het duurt lang voordat het zaakje op gang komt (Erdem heeft veel oog voor de omgeving, zulen we maar zeggen) en het geheel was me uiteindelijk allemaal te pompeus en te saai.

Forgetting Sarah Marshall (Stoller, 2008). Zitten een paar leuke scenes is, film komt overduidelijk uit de Apatow-school, maar het will maar nergens consistent worden. En de centrale persoon, Sarah Marshall, die het mikpunt van iederss onvrede wordt, is veel te onduidelijk om te dienen als anker voor het verhaal. Een paar keer lachen, daar mogen we tegenwoordig al blij om zijn als de comedy uit Hollywood komt.

Slumdog milionaire (Boyle, 2008). Scoort vreselijk goed in de eindejaarslijstjes van Amerikaanse critici en ik begrijp wel waarom. Het idee is retegoed en origineel. Indiase jongen staat op het punt "Who wants to be a millionaire?" te winnen (de Indiase versie van die Robert ten Brink show) en hem wordt fraude verweten. Op het politiebureau mag hij uitleggen hoe hij al die antwoorden wist. Aan de hand daarvan krijgen we het leven geschetst van deze jongen die probeert zich uit de slums los te wrikken. Sociaal drama dat lang een beetje aanvoelt als gemaakt door Inarritu of Meirelles en jammer genoeg naar het einde toe teveel mainstream wordt. Niet slecht, ook geen mirakel.

The celluloid closet (Epstein, Friedman, 1995). Deze docu zag ik tien jaar geleden eens en het blijft een vette aanrader. Homoseksualiteit in Hollywood. Hoe deze relatie zeer moeizaam begon (met homo's om te lachen, of als vampier), taboe werd en vervolgens met horten en stoten geaccepteerd, sort of. Met name het tweede deel, waarin we zien hoe scenarioschrijvers homoseksuele thema's impliciet in de films stoppen (met cowboys die elkaars pistolen bewonderen) is echt hilarisch en heel leerzaam.

Hert meest genoten heb ik deze week van Pixar. Ik heb animatie heel lang gemeden en sinds The Lion King geloofde ik vooral Disney wel. Gedoe met beesten, beh. Qua computeranimatie: Op tv zag ik weleens flarden van Toy Story en A bug's life maar Wall-E en Ratatouille hebben me er weer van overtuigd dat het genre zeer de moeite waard kan zijn. De animaties zijn veel en veel beter dan die Disney-tekenfilms (die op een of andere manier nooit zoveel indruk op me maken, shoot me), de centrale ideeen origineler en de uitwerking grappiger. Eerste half uur van Wall-E is fantastisch. Op naar Finding Nemo.

Boy A
Zo een film waarin ze alles te mooi willen oplossen. Waarin mensen aan de onderkant van de samenleving steeds uitbarsten in diepzinnig filosofische monologen, begeleid door een minimalistisch pianothema. Waarin symmetrieën zo ver worden doorgevoerd dat ze onwaarachtig worden. Wel mooie vormgeving.

Op televisie was ik dan weer positief verrast door Heerlijk Eerlijk Heertje. Ik dacht "Weer een talkshow" en dan nog die achterlijke naam ook, maar ik viel er in en het is meer de poldervariant op Gary Shandling, de deconstructie van de talkshow.

Ja, ik vond die show van Heertje ook wel leuk.

het uitgangspunt van Slumdog Millionaire klinkt wel heel tof, Boyle is die van Sunshine/Trainspotting/Millions I presume. Ga ik wel kijken :)

die talkshow was was wel leuk ja, maar wel raar dat niemand op de redactie bij die vrouw die uiteindelijk over d'r zoontje kwam zeuren (n.a.v. de brief al) opmerkte: oh die komt een of ander prive-probleem tentoon spreiden. Ik bedoel, dat weet je toch wel als redactie? Zulk soort types schrijven constant brieven, het was echt een overduidelijk geval meteen.

De vraag is dan ook: hoe waarheidsgetrouw is dit tv-programma dat over de schijnwaarheid van tv-programma's gaat?

hmm da's ook weer zo.

The celluloid closet (…) met cowboys die elkaars pistolen bewonderen - een scène uit Red River is dat, een film die ik voor The Celluloid Closet al had gezien, maar waar ik indertijd de onderliggende homo-erotische onderlaag niet in had ontdekt. Dankzij The Celluloid Closet ga je vanzelf allerlei symboliek herkennen waar je ze niet eerder had vermoed of zou vermoeden. Er is bijna geen film uit de jaren veertig en vijftig zonder vette (of minder vette) knipoog. Zo bazelt Laird Cregar iets te fanatiek bewonderend over het portret van zijn jonge ‘broer’ in The Lodger uit 1944, is de driehoeksverhouding tussen Dorian Gray, zijn schilder en de cynische Lord Henry Wotton in The Picture Of Dorian Gray (1945) voor meerdere uitleg vatbaar en wordt Bobo’s maatje Tiny in Moontide (1942) wel heel erg jaloers als Bobo het aanpapt met een vrouw.

Eerste sterke film van 2009: Buddha Collapsed Out Of Shame van Hana Makhmalbaf. In het decor van de door Taliban vernietigde, immense Buddha-beelden in Afghanistan probeert een klein meisje voor het eerst naar school te gaan om daar dezelfde grappige verhaaltjes te leren die haar buurjongetje thuis voorleest. Haar route is vol obstakels met als lastigste obstakel een groep jongetjes die Talibantje aan het spelen zijn nabij het grottencomplex. Spel en werkelijkheid vertroebelen op het moment dat ze tijdens hun spel het meisje willen stenigen. De kracht en schoonheid van Buddha… zit ‘m in de eenvoud. De jonge Makhmalbaf filmt het allemaal met schijnbaar gemak en toont op jonge leeftijd het talent dat we gewend zijn van haar vader en collega Kiarostami. Ze verlaat slechts af en toe de realiteit voor symboliek (papieren vliegtuigjes, vastgelopen papieren bootjes), wat de emotionele betrokkenheid van de kijker alleen maar vergroot.

Eerste zeperd van 2009: Righteous Kill van Jon Avnet. Tijdens de scriptvergadering leek het een goed idee om het samenzijn van Robert De Niro en Al Pacino in die ene beroemde scène uit Heat uit te rekken tot een hele speelfilm. Helaas heeft iemand vergeten beide acteerkanonnen te voorzien van een fatsoenlijk script. Al in de openingsscène bekent Turk (De Niro) via een tv-scherm dat hij als agent in zijn vrije tijd vrijgesproken criminelen heeft neergeschoten en meteen weet de kijker dat hij niet de dader is. Zou het dan zijn rare vriendin annex collega Karen (een vreemde rol voor Carla Gugino) zijn met wie hij masochistische seks bedrijft of is zijn trouwe metgezel Rooster (Pacino) de geheimzinnige, gedichtjes schrijvende seriemoordenaar? Het geheim zit ‘m in de bijnamen of, beter gezegd, in het laat verklappen van de werkelijke namen achter die bijnamen. De twee agenten zijn net iets minder onsympathiek dan de boeven die een kopje kleiner gemaakt worden. Je zou bijna sympathie krijgen voor figuren als drugsbaron Spider (50 Cent) en dat kan toch niet de bedoeling zijn geweest. Probleem is ook dat we, om plottechnische redenen, geen inzicht krijgen in Pacino’s vrije tijd. De personages komen niet tot leven en zo spartelt de film als een stervend visje in het strandzand. Righteous Kill is geen seconde spannend of anderszins boeiend.

Pacino in die ene beroemde scène uit Heat uit te rekken tot een hele speelfilm

en zooooo geniaal was die scene nou ook weer niet. van Heat was natuurlijk vooral 't begin gaaf of ik begin films door elkander te gooien.

Dankzij The Celluloid Closet ga je vanzelf allerlei symboliek herkennen waar je ze niet eerder had vermoed of zou vermoeden.

begint dan niet 'n beetje het gevaar te ontstaan a la de Smurfen zijn communistisch en Gargamel is euh T.. Trotski :) (ofhoehetookzat)

en zooooo geniaal was die scene nou ook weer niet.

Precies...was destijds ook een hele theorie dat beide heren, omdat ze elkaar niet konden uitstaan, alleen voor een zwijgend shot samen aan dat tafeltje zaten en de rest individueel was geschoten. :)

begint dan niet 'n beetje het gevaar te ontstaan a la de Smurfen zijn communistisch en Gargamel is euh T.. Trotski :)

Krishna aanhangers toch?

The Picture Of Dorian Gray was natuurlijk als boek al gayfähig, wat me van The Celluloid Closet altijd is bijgebleven is die hilarische scene in Ben Hur met die speren en dat kruis. :)

L'Argent de Poche
Truffaut was natuurlijk een nostalgische, soms sentimentele kerel. Deze film combineert die twee eigenschappen vermoedelijk het fanatiekst. Hij doet een Calimucho'tje meets Entre Les Murs en neemt in het, schijnbaar, exacte het midden van Frankrijk, het plaatsje Thiers, een fictie-film op vol geïmproviseerde dialogen, met mensen die zichzelf spelen. Voornamelijk kinderen want 't gaat om een schoolklas. Een jongetje is verliefd op de moeder van een vriendje, anderen bespioneren een naakte jongedame, een meisje is koppig als haar vader met nieuwe vriendin naar een restaurant gaat. Ze moet thuisblijven en pakt prompt de megafoon van d'r vader, om vanaf het balkon naar het binnenplaatsje te schreeuwen: J'ai faim! Erg grappig. Voor de treurige noot zorgt een jongetje dat altijd in dezelfde kleren loopt, die in een krot op een fabrieksterrein woont. Ondertussen zingt Charles Trenet een braaf liedje over hoe ouders en kinderen zich op zondag vervelen.

The Verdict
Eerste half uur (misschien wel langer) dacht ik: hoe de hel gaat Lumet hier nog een goede film uit peuren. Het lijkt allemaal zó standaard rechtbankdrama. En de grap is dat het dat met wat schijnbewegingen blijft, alleen het wordt toch goed. De opening was een teken: een uitgebluste alcholist/advocaat (Paul Newman) staat 's ochtends vroeg al bier te drinken en te flipperen. Hij doet nauwelijks nog zaken en winnen doet ie ze al helemaal niet meer. Zijn oude leermeester gooit 'm een "case" toe, waar ie met gemak een schikking uit kan slepen, om dan daarvan een percentage op te strijken. Doet ie dat? Nee natuurlijk. Hij wil winnen. Het is een coma-zaak, nalatigheid van artsen, die natuurlijk machtig zijn en Newman een loser. De film begint desalniettemin langzaam steeds meer te schitteren, het karakter van Newman is diep en levensecht, de vrouw die met 'm aanpapt is mysterieus (en verdacht) en er is een briljante rol van ene Joe Seneca. Hij is de key expert van Newman, die 'm van de trein komt halen. Blijkt de man zwart te zijn (werkt niet bij jury's) en blijkt ie eigenlijk permanent dit soort rechtszaken af te lopen, om tegen collega-artsen te getuigen. Uit frustatie misschien?

Khadak
Stuk beter dan ik aan 't begin dacht. Het begint als weer zo'n Mongools verhaaltje, mensen in een Yurt. Idyllisch, idyllisch. Gelukkig worden ze al snel gesommeerd van de vlakte (berg) te vertrekken. Er schijnt een plaag te zijn (wie weet een truc van de overheid) De familie wordt te werk gesteld in een mijnstadje. Dit is allemaal nog redelijk duidelijk, maar 't verhaal gaat in wezen over de zoon, die soms "toevallen" krijgt, jaaa, magic powers dus, dat heeft de sjamaan die zijn familie inhuurt allang door. Hij "voelt" ook dingen, en zodoende maakt ie kennis met 'n meisje dat al kolen stelend in een treinwagon is belandt. De film wordt steeds psychedelischer en droomachtiger. De jongen tript door natuurlijk, visioenen met veel dode dieren, gebroken flessen, blauwe lintjes, onbegrijpelijke symboliek en allemaal behoorlijk boeiend. (Al zou ik 't niet coherent na kunnen vertellen, wat niet helpt om de film te onthouden, denk ik)

Road to Perdition
Kreeg even een beetje medelijden met Sam Mendes. Hij heeft 't toch niet meer na American Beauty, maar ik lees net op Vlaams teletekst dat Winslet een Globe heeft gewonnen voor d'r rol in Revolutionary Road, wat hopelijk iets goeds zegt over die film. Misschien ook niet want hier kreeg ie ook weer talloze Oscar-nominaties voor. Wat ze ook zeggen deze is in elk geval matig ondanks de gigantische sterrencast. Paul Newman als gangsterbaas die ook aan de touwtjes trekt in de stad, Jennifer Jason Leigh kortstondig en onherkenbaar als moeder van 't hoofdpersonage, Jude Law als creepy fotograaf en huurmoordenaar en Tom Hanks als Newman's adoptieve zoon, vuile klusjes-opknapper en vader van 't hoofdpersonage (een jongetje van 12) Met Tom Hanks gaat 't wat ms, in 't begin is ie nog lekker fout, maar hij kan natuurlijk niet alleen slecht zijn. Hij begint ook steeds meer op de normale Hanks te lijken als zijn foute snorretje verdwijnt voor gewone stoppels. Jammer. Hij en z'n zoontje moeten op de vlucht als het hele imperium langzaam instort dankzij de ware zoon van Newman, weer een ster: Daniel Craig. Zoontje en pa komen (zzzz) eindelijk nader tot elkaar, tegen een achtergrond van vele moorden en bankovervallen. In de bijrollen gebeurd af en toe nog wel wat leuk, een bodyguard jengelend om een baantje in een louche club en een accountant (Dylan Baker) die over zijn waardeloos gekookt eitje zeurt.

Ja The Verdict is een heel ongrijpbare film, moeilijk te zeggen waarom die nou zo goed is.

Ik zag niet meer dan Finding Nemo. Vermakelijk, trits goede grappen maar niet half zo goed als Ratatouille of Wall-E.

Finding Nemo is toch met de "hey dude"-schildpadden. Vond ik wel lachuhhh.

nog even over de Niro en diens zwalkende recente werk. 1)hij zou zich maar op regisseren moeten rechten, The Good Shepherd was niet geniaal, maar duidelijk met plezier gemaakt en zijn eigen rolletje ook enthousiast/goed geacteerd
2)Als je zegt De Niro waarrrr ken ik 'm van. Schiet in deze volgorde bij me te binnen: Taxi Driver, Raging Bull, hmm vast ook Mean Streets (niet eens zeker) en oh ja dat ie die Casino baas speelt (Casino dus) Allemaal Scorsese. Schittert de man eigenlijk wel 'ns buiten Scorsese films? Roept u maar. Ik wist (in een paar minuten denken) niets te verzinnen, en dan bedoel ik ik wist niet eens een film te bedenken waar ie in zit zonder Scorsese. (Heb 't nu opgezocht, en ja hij heeft wel wat aardige dingen nog gedaan, maar niks denderends volgens mij)

Goeie vraag. :)

Zo uit mijn bolle kop: The Deer Hunter, De Niro wel top, de film zelf heb ik nogal ambivalente gevoelens over. Mmm, ik begin je punt te zien. Heat goed, maar RdN is daar nou ook niet echt op de top van zijn kunnen.

<gaat even spieken>

Doet me denken aan Mad Magazine en hun persiflage op The Untouchables, rechtzaak op het eind, DeNiro wordt boos, de rechter: "en nog 50 jaar extra wegens overacteren." :)

Hoe kon ik het vergeten: Jackie Brown: "Louissssss...", nou ja en dat meta-commentaar waar we het al eerder over hebben gehad. ;)

Vergeet The king of comedy niet, volgens Scorsese zelf De Niro's beste rol. De Niro schittert buiten Scorsese in Once upon a time in America. En ja, dat vind ik nog steeds een hele hele goeie film! Verder Deer hunter, hele sterke rol. Persoonlijk: midnight run! En ik vond Capone in Untouchables wellicht wat over the top maar heeft zijn De Niro momenten.

Zie overigens toevallig hier: http://www.cinema.nl/artikelen/4465657/op-scherp-robert-de-niro

Ah, cross-posting. Of stereo-posting...

The king of comedy: erg goed. En inderdaad Midnight Run! Die FBI-badge die hij jat en dan even mee poseert. Klasse. :)

Vergeet The king of comedy niet, volgens Scorsese zelf De Niro's beste rol
ja ok da's dus met Scorsese weer (het ging om zonder) WEL een goeie rol inderdaad, een van zijn betere, daar niet van.

ik zocht 't dus ook op en dacht OEI The Deer Hunter, toch een mooie film, maar eerlijk gezegd De Niro valt 'n beetje weg daarin, er staat me geen beeld van 'm voor ogen (teveel legerschmink ofzo ;) )

Jackie Brown is inderdaad ook wel een hele leuke, zulke rollen zou ie nu nog moeten spelen beetje zichzelf en die gangsters persifleren.

uit het artikel van Cinema is dit wel een hele ware: Wanneer hij zichzelf niet op de hak neemt of oude personages persifleert zoals in Analyze This (en later Analyze That), weet hij zich niet zo goed raad met het genre. En dan sta je voor je het weet in een roze jurk een homoseksuele piraat te spelen in een aanstellerige fantasy-film als Stardust.

stukkies van die Analyze-films zijn op tv altijd wel leuk. Ben 't niet eens met wat 't artikel zegt over New York, New York doch, ook daarin is De Niro zelf prima (maar Minelli niet en de hele film een wankele toch wel wat mislukte tour de force)

Wat ze ook zeggen deze is in elk geval matig ondanks de gigantische sterrencast.

Ik vind de film wel goed hoor, er gaat van begin af aan een gek soort melancholie, gevoel van noodlot van de film uit, je voelt dat het niet helemaal goed af gaat lopen.
De opbouw en uitwerking is heel klassiek, wanneer het een jaren 50 film geweest was dan had ie betere recensies gehad en was het mogelijk een klassieker geweest.
En ik heb een zwak voor Tom Hanks, ook al is hij voor deze rol idd miscast, toch geloof ik het uiteindelijk allemaal.

maar niet half zo goed als Ratatouille of Wall-E.

Ben het wel eens met de King of Comedy, als de Niro's beste rol.
Verder is hij in Mean streets opvallend goed, hij speelt hier eens niet een echte (volwassen) vent, maar een opgeschoten knul (hier was ie ook jonger natuurlijk)
In Casino is ie ook sterk, geen moment speelt hij naar de sympathie van het publiek.

Mad Dog & Glory is hij heel goed, sowieso een ondergewaardeerde film. Oh, en in Cop Land, als die zuigende agent van Interal Affairs, die Stallone het leven zuur maakt. Verrassende casting: Brazil.