Filmforum

The Ladykillers
Wel erg luchtige komedie van de gebroeders Coen. Raar ouderwets soort humor ook.

Pickpocket (Bresson, 1959). Angry young man wordt bevangen door zakkenrollen en flirt openlijk met de politie. Ondertussen heeft hij weinig aandacht voor (a) zieke moeder (b) haar leuke buurvrouw. Het verhaal achter het verhaal is van religieuze aard, en het lijkt alsof onze protagonist zoekt naar openlijke boetedoening. Van Bresson is ooit gezegd dat hij beter over films kon vertellen dan films maken. Van zijn academische benadering van het medium had ik tijdens Mouchette geen last, maar bij deze begrijp ik wel een beetje wat men bedoelt. Pickpocket is een interessante, zorgvuldig geconstrueerde, maar ook wat stijve, emotieloze film die via logische stappen zijn punt maakt. Bressons stijl is een cinematografische variant van de nieuwe zakelijkheid, zou je kunnen zeggen. Ik kan me dan ook levendig voorstellen dat Bresson heeft zitten wenen bij de rechtlijnigheid van Pickpocket, zoals Mondriaan voor zijn Victor Boogie Woogie, maar zover gaat het bij mij niet.
Das Boot (Petersen, 1981). Man, was ik hier aan toe, na Resnais en Bresson. Director’s cut van 3 en een half uur en ik heb aan één stuk door geboeid zitten kijken.

Das Boot is hier thuis ingeslagen als een torpedo. Sterk script, vreselijk inventief geschoten. Het is anno 2007 een redelijk conventionele oorlogsfilm (en je kent een aantal verhaallijnen uit andere films), maar het is zo voorbeeldig gedaan. Ja, heel sterk.

Trois Couleurs: Blue
volgens Ebert de beste films ooit.. nou ja, zoiets. Was benieuwd waar het om moest draaien. Fascinerend begin. Auto-ongeluk. Wordt het een mysterie? (Met dat jongetje dat naar het wrak gaat) Nee, het is een emotie-verwerkings-film met Juliette Binoche als vrouw van de dode componistenvrouw. En tsja, dan dus heel veel blauwe shots. En natuurlijk een hoofdrol voor -vreselijke- klassieke muziek. Da's jammer en verder weet ik 't nog niet, eerst de andere delen maar 'ns zien.

Force of Evil
Deze is in elk geval wel erg leuk. Dacht dat Vido er op zijn log over schreef, maar kon het niet terugvinden. Hoe dan ook.. Ene Beatrice Pearson steelt de show (waar is dat plaatje van een burlend hert) Wat een ster! Vervolgens blijkt ze maar in 2 films te hebben gespeeld. (En inmiddels 87 te zijn) Maar goed, dit is een korte film noir die eigenlijk constant moet hollen om zoals de scenarioboekjes dat zeggen Expositie te geven. De kijker (of ik althans) balanceert constant op het randje van de draad kwijtraken. Het plot draait om een loterij-zwendel, hoofdrol is voor John Garfield als louche advocaat/maffiamaatje, waar ie nou werkelijk op uit is, weet ik niet. Geld? Vergeving van zijn broer die zich kapot voor hem heeft gewerkt tijdens hun jeugd. Nou ja, absoluut een aanrader, ook dankzij de muziek van David Raksin.

Death Proof
Olav en ik zagen beiden waarschijnlijk dat deze film beschikbaar was... Ik had achteraf spijt dat ik niet gewacht had op Grindhouse (verwarrend allemaal) want die staat in de IMDB lijst en de 2 afzonderlijke delen niet. Wat een gedoe. Dit is Tarantino op zijn eenvoudigst. Popcornvermaak, goed voor een zesje. De lapdance is aardig (het concept staat me alleen niet aan) maar erotischer was het moment dat stuntvrouw Zoey Bell op een auto hangt en haar truitje langzaan naar boven kruipt. Maar goed....
Eh deze film is dus zelf OOK weer in 2 gedeelten. Eerste gedeelte is leuker, met veel oeverloos geklep in een cafeetje. Meer sfeer. (hier is de film trouwens expres "beschadigd" wat NIET werkt dankzij het driftige ge-sms, dat past gewoon niet in een kapotte film, die jukebox dan weer wel)
Deel 2 wordt in eerste instantie verknald door a) Het Nieuw-Zeelandse mate accent van die Zoey.. en nog veel erger het stereotype zwarte-cliche dat neergezet wordt door ik weet even niet wie. "Get your black ass in the car bitch!"
Maar goed de stunt + achtervolging vergoedt wel wat.

Naqoyqatsi
minste deel uit de trilogie. Regisseur Reggio in de weer met heel veel.. HEEL VEEL kleurenfilters.. en computers enzo. Gaap. De slo-mo sportfragmenten zijn wel stoer, maar dat wist Riefenstahl volgens mij ook al. (En je kunt ook de tv aanzetten)

Kieslowski, blijf ik een haat-liefde verhouding mee hebben. Nogal oververtegenwoordigd in de beste niet-amerikaanse films allertjden (http://eddieonfilm.blogspot.com/2005/12/foreign-art.html). Ga daar deze week eens wat van doen. Godard toch effe wat meer van proberen (mepris, pierrot le fou), Rossellini, Tati (visuele humor, ik houd mijn hart vast..). Zal vanavond nog kijkverslagen doen van The puffy chair, en van The diving bell & the butterfly.

Die eerste kon net door de beugel, de tweede ging het al mis, dus Naqoyqatsi kan ik wel overslaan. :)

Le Scaphandre et le papillon (Schnabel, 2007). Draait vreemd genoeg onder een engelse titel in de Nederlandse bioscopen (The diving bell and the butterfly) en kreeg vijfsterren-recensies in de kranten alhier. Het is het verhaal van de hoofdredacteur van het Franse Elle, Jean-Dominic Bauby, die een beroerte krijgt en daarna alleen nog zijn linkeroog kan bewegen. Daarmee is hij echter in staat een boek te dicteren. Inderdaad, waarom zou een mens daarvoor naar de bioscoop tijgen? Wel, omdat het gegeven van een film nooit een reden moet zijn om wel of niet te gaan. En omdat dit gewoon een goede film is. Goed, het is zielig, schrijnend en noem maar op, maar Schnabel is in staat uit deze materie een humorvolle maar niettemin oprechte film te maken die recht doet aan de gesteldheid van de protagonist en toch een boeiende kijkervaring oplevert. Schnabel heeft het gegeven namelijk aangegrepen om een ode aan het leven te maken: het leven bezien door iemand die opnieuw gaat kijken en die het maximale gaat halen uit zijn verbeeldingskracht. Dat wordt ons met met zorg en dito verbeeldingskracht getoond, waardoor de film de anectotiek van een tragisch gehandicapte geheel en al overstijgt. Geen meesterwerk, wel een hele sterke film.

Duska (Stelling, 2007). Filmcriticus Bob is aangekomen in de herfst van zijn leven en slijt zijn tijd met films kijken, zich vergapen aan het kassameisje van de bioscoop en met een poging tot het schrijven van een script. Als hij het kassameisje in zijn woning heeft, krijgt hij bezoek van de Rus Duska, een hele hele vage kennis, waarmee niet valt te comminiceren en die alleen maar in de weg zit. Duska is een prachtig geschoten film waarin goed en ingetogen wordt geacteerd. Ook hou ik wel van films waarin weinig wordt gepraat en het verhaal met andere middelen wordt voortgestuwd. Als in een film van Kaurismäki iemand eindelijk begint te praten, dan gebeurt er wat. [Duska is echter in alle opzichten een hele vervelende film. Zo gauw Duska verschijnt begint de clownerie, en de flauwe en clichématige kwinkslagen vliegen om je oren. Duska doet veel suiker in zijn koffie. Duska zegt `ziezo`, etc. Kortom, niet alleen Bob ergert zich kapot. Schop die vent het huis uit, dacht ik, en bespaar ons deze gesubsidieerde kul. Bob en Duska zijn twee personages die me geen moment interesseren. Als Bob tegenover het kassameisje (waarschijnlijk aanwezig om een natte droom van de regisseur te doen uitkomen) uit gaat leggen hoe hij Duska kent, is er even de hoop op verdieping, een wending die hun relatie in een ander daglicht gaat stellen. Helaas, de flashback brengt ons meer van hetzelfde, en een nieuwe lading flauwe grappen. Ik heb nog even gepoogd de film wat allegorisch in te vullen (Duska als het geweten van Bob, of zo), maar dat komt ook niet van de grond. De ongeloofwaardige plotwending in het laatste half uur zal ik u besparen. Duska is een hopeloos ouderwetse en veel te lange film, waarmee Stelling de aansluiting met de internationale elite definitief uit het zicht verliest. Ik hoop niet dat deze openingsfilm van het Nederlands Filmfestival de toon zet. En ik ben benieuwd in hoeverre de kranten morgen Stelling in bescherming nemen.

Woman in the Dunes
Grappig, de beschrijving van Olaf is heel accuraat, maar ik had iets heel anders verwacht. Iets vrolijkers.. En in kleur (!?) Dit is een zwart-wit film met een Roald Dahliaans uitgangspunt. Beetje creepy zelfs. Je wordt vriendelijk een huis in een kuil ingegooid en dan blijk je daar vast te zitten. Wat ik niet snapte was dat de dorpsbewoners de weduwe die er woont steeds een oude vrouw noemen, terwijl ze dat helemaal niet is. Verder leek het einde wel wat op het boek De Woestijn van de Tartaren, je komt in een situatie die je helemaal niet fijn vindt, maar als je er maar lang genoeg inzit lukt het niet meer weg te geraken.

Breaking Away
Een wielrenfilm!? Nou ja zoiets.. 4 slackers in Indianapolis hangen rond gedurende zomer. Een crimineel, een geek, een onderdeurtje met trouwplannen en het hoofdpersonage de wielrenner met een voorliefde voor all things Italian. Hij droomt en voert verder geen zak uit, maar belandt toch in een soort van avontuur als hij een meisje op de mouw speldt dat hij werkelijk Italiaans is. (Waar ze wel voor valt) Nou ja typisch feel-good nostalgie filmpje, met een vader die zijn zoon begint te accepteren. De slotwedstrijd is trouwens curieus.. Ooit gehoord van estafette-wielrennen? Hier te zien.. Op een racecircuit.
Daarvoor is er nog een "normale" wielerwedstrijd, waar het hoofdpersonage's favoriete Italiaanse team meedoet. Wat geheel realistisch valsspelers blijken te zijn. (Geen doping though..)

Stardust Memories
Zoo, wat een geconcentreerde whirlpool van ideen. Woody gooit weer even al zijn thema's door elkaar en het werkt. Maar na te vertellen lijkt het me niet. Hij verwijst naar zichzelf, naar andere films (Arsenic and Old Lace b.v.) Hij worstelt met beroemd zijn (de film maakt heel inzichtelijk hoe vervelend dat eigenlijk is) Maar tegelijk herinner ik me een teletekst-berichtje van een tijdje terug. Woody kwam in Antwerpen ofzo klarinet spelen en eiste toen een enorme limo die op weg van het vliegveld naar de concertzaal NIET door tunnels mocht rijden. (En zo nog 100 eisen) Als je maar lang genoeg in de showbiz zit wordt je zelf gek waarschijnlijk.

Breaking Away. Is dat zo'n jaren '70 film? (want dat is de enige film over wielrennen die ik me kan herinneren. :)

ja dat is 'm vast. Een jonge (en zeer gespierde, de halve film speelt zich af in een soort mijnschacht creek) Dennis Quaid speelt de crimineel/vechtersbaas en Jackie Earle Haley is het kleine mannetje.

dan krijg je dus dit soort plaatjes..

http://www.lazydork.com/movies/breakingaway.jpg

oh en nog 2 interessante punten in Stardust Memories

1)het personage van Woody flirt met zijn minderjarige nichtje, wat curieus is gezien de latere verwikkelingen met dat adoptiekind

en nog wat maffer (en een spoiler maar ach)

het hoofdpersonage wordt na het uitspreken van de woorden "You're my Hero" doodgeschoten (nou ja of niet) maar goed ik dacht echt dat dat een soort van echo was van de Lennon moord, maar die moest nog plaatsvinden. (Sterker nog, film kwam een paar maanden voor die moord uit)

dan krijg je dus dit soort plaatjes..

Ha, dat is hem! Jaja, zo gouwe ouwe tv-favoriet samen natuurlijk met die honkbalfilm-met-Tatum O'Neal (al is die veel beter.)

samen natuurlijk met die honkbalfilm-met-Tatum O'Neal

Owwwwwwww yes.....

http://mysite.verizon.net/mpweb/Bears/bnbamanda.jpg

The Bad News Bears...meesterwerk.

ja maar honkbal... hoewel ook een soort wielrennen, qua tv-sport bedoel ik.. uren verveling en dan ineens even actie. (maar in 't wielrennen zijn ze niet zo van de statistieken verder)

maar goed ik keek Breaking Away en kreeg eigenlijk nu pas echt zin in 't wielrenseizoen.. Lekker dan. Nou ja nu zien hoe Stefke vanmiddag het goud pakt.

Krijg nou wat: er is een remake van die film van Richard Linklater!! Met Billy Bob Thornton in de rol van coach. Niet kijken, is hier het devies vermoed ik...

Niet kijken, is hier het devies vermoed ik...

LOL...goed advies lijkt me. Maar misschien heeft ie Tatum O'Neal digitaal uitgeknipt en weer blokkig in de film geplakt? En mompelt ze plotseling allerlei paranoide filosofische wijsheden over dromen.

Masculin/feminin (Godard, 1966). Film over een romance tussen een bubblegum-zangeresje en een existentiële, arrogante tobber. In zwart/wit geschoten en naast dit is de appeal net als in A bout de souffle de documentaire-achtige stijl met lange dialogen. Het sfeertje waar ik gevoelig voor ben. Het geleuter is in deze film bepaald minder vrijblijvend dan in Godards beroemdste film, omdat hier niets minder dan het verschil tussen de sexen op het spel staat. Dat wordt enorm cliché-matig neergezet. De jongens praten over politiek en de vragen des levens, de meisjes over hun figuur en mode. Zo cliché-matig dat ik mijn best moest doen om een angel te vinden. Welnu, de meisjes leven wat meer in de realiteit (zo weten ze welke voorbehoedsmiddelen er zijn) en zijn wat volwassener, maar heel diepzinnig wil het allemaal maar niet worden. De film zit verder tjokvol gepropt met politieke statements en slogan-achtige witte teksten op zwarte ondergrond tussendoor die het gevoel geven dat de film zwanger is van betekenis, maar dat werkt slechts wantrouwend, en af en toe op mijn zenuwen. Masculin/feminin is nouvelle vague zoals eenieder zich dat voorstelt, veel meer nog dan A bout de souffle. Het leven is zwaar en welke filosoof kan ons helpen? Een getroubleerde generatie, dat is met duidelijk, maar ik had me Godard subtieler voorgesteld. Want het is me nogal een getroubleerd, onpersoonlijk gekakel. We doen Pierrot le fou nog, en Le mépris.

Alucarda, een bizarre Mexicaanse horrorfilm. Zelfkastijdende nonnen in een soort mummyoutfit (met bloedresten), bizarre rituelen, veel (on)nodig bloot en gekrijs en bloed en waanzin. In één woord geweldig. :)

The puffy chair (Dupless, 2004). Low budget comedy over twintigers die de grens zoeken tussen romantiek en rationele keuzes. Kortom, wanneer ben je zeker van de ander? Eerste scene is geweldig. Twee geliefden aan het diner, rare stemmetjes opzetten zoals geliefden dat zo kunnen doen. En dan een omslag.Man gaat op een road trip om een stoel op te halen die als kado moet dienen voor pa. Hij neemt haar dan maar mee. Onderweg sluit de nogal esoterische broer zich aan. Verhaal heeft weinig om het lijf. Het gaat om de dialoog en de acteurs en die zijn vermakelijk. Het is het soort comedie dat doet denken aan het recente Mutual appreciation, maar zo goed als Bujalski wordt het niet.

Les enfants du paradis (Carné, 1945). Ja, sterke film! Verhaal over de theaterwereld in het Parijs van 1840, waar vier mannen om een vrouw heendraaien. Zij is pragmatisch ingesteld en verdwijnt op een moment met een graaf, maar betaalt uiteindelijk een emotionele prijs. Een zeer sterk karakter, deze Garance, net als de man die haar het meest bemint, de mime-speler Baptiste. Weet je, eigenlijk zijn alle karakters erg sterk en dat maakt de film tot een genot. Film duurt drie uur, maar het script is zo voorbeeldig, het schiet voorbij. De vermenging van het leven op en naast het podium is speels gedaan. Tijdens de Duitse bezetting geschoten, ook dat mag een mirakel heten, waarbij opgemerkt dat niet alle Joden die aan de film hebben meegewerkt het gered hebben.

Reprise (Trier, 2006). Sterk debuut (volgens mij) over twee vrienden, begin twintig, die allebei schrijver willen worden. De een slaagt maar draait door, de ander doet zijn best geaccepteerd te worden voor publicatie. Origineel script, indringend geschoten. De fragiliteit van de jeugdige schrijvers, en van het schrijverschap, wordt invoelbaar gemaakt en heerst een broeierige sfeer van begin tot eind.

Trois Couleurs: Blanc
hm, toch vreemd om in een Franse vlag-trilogie een film in Polen te maken. Tuurlijk er is een Franse connectie met de als altijd oogverblindende Julie Delpy, maar verder..
Film draait om een nogal onsympathiek Pools figuur, die door zijn vrouw wegens impotentie het huis wordt uitgezet. Hij gaat naar Polen en begint daar aan een soort zwendel-praktijk om wraak te nemen op zijn vrouw. En dan komt alles toch nog goed. Beetje chaotisch allemaal (zie ook Red Road)

Kanal
Van de regisseur van Ashes and Diamonds. Deze is iets minder poetisch, maar deed me meer. En dat voor een oorlogsfilm. Deze vervallen gebouwen zijn van Saving Private Ryan-allure (in zwart-wit) Een groep Poolse verzetsstrijders duikt in de riolen om te ontsnappen aan de Duitsers.. en daar begint het hoorspel-gedeelte. Je ziet bijna niks en de paranoia is groot. Mooie film, die in 1.5 uur zegt waar de meeste oorlogsfilms het dubbele voor nodig hebben.

Red Road
Wederom chaos met wraak en dat terwilj ik dacht dat dit een film was over een eenzame vrouw die dankzij haar werk als beveiligings-camera-in-de-gaten-houder aan de man komt. Dat gebeurt ook wel.. 'n beetje. Maar tis vooral een zeer duistere film. Niks feel-good romantiek. Eerder rauwe seks (de keuring in NL is hilarisch braaf.. 12+, terwijl de film de andere landen nauwelijks binnenkomt ;) )
(Zou dat trouwens werkelijk bestaan kantoren met 1000 schermen waar mensen continu de stad in de gaten houden.. Het lijkt zo'n toekomstbeeld, ik dacht dat die camera's er alleen hingen als fake gevoel van veiligheid..)

Blazing Saddles
Ah deze is wel lief. Niet zo flauw als Robin Hood helaas, een Andre van Duin look-a-like speelt in beide films de beul. "Zangeres" Lili von Shtupp is hilarisch, evenals de George W. Bushiaanse president (GOV) (da's Mel Brooks zelf geloof ik)

Masculin/feminin heb ik halverwege uitgezet. En dat zeg ik als Godard liefhebber. Je moet ook Pierot Le Fou, Alphaville, Une Femme Est Une Femme en Weekend zien.

Il Deserto Rosso (Antonioni, 1964). Film over het millieu van industriëlen, en geschoten tussen de fabrieken en zeetankers. Monica Vitti komt net uit een kliniek om te herstellen van de shock van een bijna fataal auto-ongeluk en loopt er totaal verloren tussen. Dat herstellen lukt maar matig en de omgeving van fabrieken, buizen, dorre landschappen en vieze meertjes heeft een steeds grotere negatieve invloed op haar. De geluidsband met monotone piepgeluiden onderstreept haar onbehagen. Il deserto rosso is Antonionis eerste film in kleur en hij heeft er met cinematographer Carlo di Palme alles voor uit de kast getrokken. Harde primaire kleuren contrasteren met het fabrieksgrijs en roepen het hermetische werk van Mondriaan in herinnering. Hele sterke film met een thema dat later (met succes) ter hand zou worden genomen door Todd Haynes in Safe.

La stanza del figlio (Moretti, 2001). Vriend kwam film kijken en zei wel zin te hebben in een lekkere sentimentele Italiaanse film. Doen we deze weer eens, dacht ik.

als je klaar bent met die Antonioni wil ik een top drietje zien Olaf.

Zag vandaag in de krant dat er een Herzog vs. Kinski dvdbox uit is...ik denk aan aanschaf (helemaal omdat ik, geef het niet graag toe, alleen Nosferatu, heb gezien.)

Liever zou ik nog eens een normale Antonioni box zien. Nou, dat komt vanzelf wel.

Iemand nog goeie tips voor mindfuck-films a la Donnie Darko, Mulholland Drive, Vanilla Sky, Fight Club, Memento etc?

@central:
http://www.premiere.com/features/4042/20-big-time-plot-twists

Zo maar uitkijken met die link, want dan hoef je die films meteen niet meer te kijken. :)

@central: The Prestige. Ook van Nolan. Geen heul ingewikkelde mindfuck, maar toch. En met Bowie als Tesla :)

Oh, en The Machinist. Oók met Bale.

American Psycho natuurlijjk. Ook met Bale...

Stay (Marc Forster, 2005) met o.a. Ewan McGregor

En nog een paar mindfucks:
- Cypher (Vincenzo Natali, 2002) – lang niet zo goed als Natali’s Cube (want de twist is behoorlijk van verre aan te zien komen), maar wel sfeervol
- Dark City (Alex Proyas, 1998) – minder verrassend als je The Matrix al gezien hebt
- Dead Man's Shoes (Shane Meadows, 2004) met Paddy Considine
- The Others (Alejandro Amenábar, 2001) met Nicole Kidman (en check daarna ook de eerdere, sublieme verfilming The Innocents (Jack Clayton, 1961))

als je klaar bent met die Antonioni wil ik een top drietje zien

Maar ik eerst! ;)

1. La Notte
2. Zabriskie Point (ik en een paar verstokte hippies vinden dit dus een meesterlijke film.)
3. L'Eclisse

Ik doe eerst nog Il Grido, Zabriskie Point en Professione: reporter (ook al schijnt die laatste minder te zijn).

geen mindfuck (er zou hier een grap over het 2e gedeelte van het woord kunnen volgen m.b.t. de film) maarrr.. een niet te missen leuke plot-twist film is Summer of Love :)

Husbands
Schijnt een feest voor boom-mic spotters te zijn. Verder een lastige film. Op zich genoeg pijnlijke momenten. (lijkt me een trademark voor Cassavetes) Maar verder snel vergeetbaar. 3 mannen doen gek na de dood van een vriend.. Ze blijven continu op, spelen basketbal, zingen liedjes in een restaurant en vertrekken dan naar Londen waar ze wat akkefietjes met wat dames beleven.. Klinkt eigenlijk als een supergoede film zo, maar dat is 't toch niet.

This Is England
Deze is wel erg leuk. Begint al geniaal met Toots and The Maytals 54 46 wat allerlei jaren '80 journaalbeelden gebruikt. (Veel Maggie dus, die trouwens best een sexy ol' lady is) En veel Falklands ook. (bijzonder fascinerende nutteloze oorlog altijd) Maar goed eh Olaf zei het allemaal al wel. Audio Bully-eikeltje van 12 goes skinheads.. Eerst met de coole, waarvan de leider trouwens niet bepaald flawless is, ik bedoel waarom informeert hij de moeder van het jongetje niet als die gaat optrekken met de BNP-aanhang.
Oh enneh het geen Paki maar een Jamaicaan waarmee Combo het jointje zat te roken.. En het mooie aan die scene was natuurlijk de grijns van de Jamaicaan als hij voor zichzelf bevestigd ziet wat hij al wist.. Combo is een fascist.
Ook de meest smakkende zoenscene ever trouwens in deze film.
En leuke hoedjes.

Everyone Says I Love You
Eerste half uur dacht ik jaaaaa heel goed. Daarna komt er toch een behoorlijke dip, musicals je moet toch echt van zeer goede huize komen om ze lang leuk te houden. Ook jammer dat Edward Norton niet wat meer in beeld is. Niettemin genoeg leuke grapjes, over een Lib-Dem echtpaar (onder wie stille Woody Allen-held Alan Alda) met een Republikeinse zoon (dat blijkt een reden te hebben)

Volgens mij is Husbands niet eens officieel uit op dvd. Of heb ik iets over het hoofd gezien?

This Is England hoop ik binnenkort in de (cult)videotheek aan te treffen. De Britse dvd is net uit. De film gaat bizar genoeg niet in Nederland draaien, terwijl ik alleen maar positieve dingen over deze film hoor, zowel hier als elders op internet.

jep This Is England had echt niet misstaan in de arthouse-bioscoop.

Husbands is inderdaad niet op dvd te krijgen. Ik keek naar een, qua beeld verder prima, versie met ingebakken Franse ondertitels, wat hilarisch was op het enige moment dat er WEL Frans wordt gesproken :) (weg ondertitels)

Trois Couleurs: Rouge
Met gemak het beste deel van de trilogie.. Plaats van actie ditmaal: Zwitserland (Geneve) Da's in elk geval Franser dan Polen. Een model rijdt een hond aan (bloed: rood!) en sluit min of meer vriendschap met zijn baas een oude man die voornamelijk de telefoongesprekjes van de buren afluistert. Best mysterieus allemaal, zonder dat de antwoorden die wel komen nu zo schokkend zijn. Simpelweg qua sfeer dus de beste van de drie. Het einde waar de drie films in de laatste 3 minuten toch nog (en zeer geforceerd, om niet te zeggen vreselijk flauw) bij elkaar komen, zegt wel wat.. Het blijven drie afzonderlijke films, die niet meer dan redelijk zijn.

Un Long Dimanche de Financailles
Ik heb Jeunet's versie van Alien niet gezien, maar dat is ook een van zijn mindere films. Audrey Tautou onderneemt een nogal ingewikkelde speurtocht naar wat er is gebeurd met haar vriendje, in een loopgraaf tijdens de 1e wereldoorlog. Nou het einde is dan wel te redden.. en daartussen zit heel veel voice-over en mensen die dingen vertellen. Het verhaal wilde me maar niet echt pakken.

Planet Terror
Grindhouse blijkt dus niet als duo op dvd te verschijnen. Wat de positie van de film in IMDB's top 250 en wel heel Amerikaans feestje maakt. Nu stond deze er ook los in.. En het eerste half uurtje ofzo lijkt dat logisch (althans, vergeleken met Death Proof) de film loopt gewoon wel lekker. Met een creepy dokter, zombies en raststatte-eigenaar op zoek naar de beste barbecue-saus. Daarna begint het bloederig te worden. Als een computerspelletje. Splatsj. Flatsj. Boem. ZZZZZ. Grappig is dat Tarantino met de jaren vadsiger is geworden (hij heeft een matige cameo) en dat past wel bij deze duo-film. Hamburgervermaak.

Providence
Wat intellectueels dan nog. Een oude zieke schrijver heeft koortsachtige dromen. (Hij denkt ondertussen na over een roman) Er is iets met een weerwolf, een advocaat (Bogarde), zijn vrouw die vreemd (wil) gaan (I am fucking construction!) en meer. Niet na te vertellen maar zeker het eerste uur kan ik de filosofietjes allemaal net volgen.

maar dat is ook een van zijn mindere films.

dit (aka Financailles) natuurlijk :)

Ik heb Jeunet's versie van Alien niet gezien

Dat is een goede Jeunet, maar niet zo een goede Alien.

Jeunets Alien vooral zien in de lange versie, al was het alleen al vanwege het magnifieke openingsshot. Van de vier Aliens is het inderdaad de minste.

En net als je denk dat Vidoliber en vrouw bevallen zijn van een drieling en de filmconsumptie moet worden teruggeschroefd tot "een paar keer doordeweeks een film", hamert hij opeens nog een vlijmscherpe nagel de kist van Duska in. Heb me lekker zitten ergeren aan de recensies in nrc en volkskrant. Man wat een welwillendheid en mededogen. Was dit amerikaans geweest, dan hadden we het geweten. Dan zijn er nog filmmakers die durven te beweren dat critici extra hard zijn voor Nederlandse cineasten. Goed, we gaan La Nuit Americaine doen...

De Filmkrant was ook veel te mild. Desondanks... een Oscarnominatie zou toch wel eens lastig kunnen gaan worden.

La nuit americaine (Truffaut, 1973). Film over film maken, wat erbij komt kijken, hoe mooi het vak is en wat er zo allemaal fout kan gaan. Heel wat. Dit is allemaal gegoten in een stijltje dat verdacht veel lijkt op Dynastie, inclusief fletse kleuren. Beetje over the top, zodat film en werkelijkheid dichter bij elkaar komen te liggen en het laat zien dat deze mensen in en voor de cinema leven. Vermakelijk vond ik het. Living in oblivion vond ik vermakelijker. Had hier beduidend meer, en wat artistiekers, van verwacht.

Cleo de 5 a 7 (Varda, 1962). Ja, dit lag me wel! Twee uur uit het leven van een verwend zangeresje die al haar hypochondrische talenten rechtmatig mag inzetten omdat ze op een uitslag van een kankeronderzoek wacht. Uiteraard zijn deze twee uur een scharnierpunt in haar leven. De pruik gaat af en ze stapt het leven in, met voorzichtige passen. De film doet in heel veel denken aan vroege Godards (met name Masculin/feminin: zwart-wit geschoten, door elkaar lopende conversaties, etc. Maar dit was aanzienlijk beter te pruimen, omdat het een simpel verhaal vertelt en vorm en inhoud hand in hand gaan, waardoor de film voor mij wars blijft van modieus gedoe. En men wauwelt ook een stuk minder. Gemaakt door een vrouw, misschien dat dat scheelt.

Amarcord (Fellini, 1974). Prachtig meeslepend portret van een Italiaans dorpje met de focus op een opgroeiende jongen, Fellini’s alter ego. Verder zijn er Gradisca, het lekker wijf van het dorp, de gekke oom die tijdens een dagtripje de boom niet meer uitkomt, de seksueel ontwakende vrienden en wat al niet. Fellini schildert het leven als een bonte kermis en voert een stoet aan gekke types op die, als je eenmaal in de film zit, niet eens karikturaal zijn. En af en toe gebeurt er wat magisch. Een pauw in de sneeuw bijvoorbeeld. Fellini’s levendige stijl en focus op originele en daardoor levensechte details heeft veel navolging gekregen, zo zie ik nu. Men neme Sergio Leone (het jeugd-gedeelte uit Once upon a time in America, of Kusturica. Prachtige muziek ook. Net als Otto e mezzo vind ik deze lichtjaren beter dan La dolce vita.

ik spitte de VPRO/Volkskrant cinema site om, naar de 4-sterren recensies van dit jaar. Waren er dus gigantisch veel. Lekker mild inderdaad. (en dan waren er ook nog wel wat 3-sterren films die me de moeite lezen)

dus here we go.

The Illusionist
iedereen zal wel gestoord worden van The Prestige-vergelijkingen. Dus o m 't kort te houden. Deze legt 't af. Waarom? (maandag wist ik 't nu is het alweer weggezakt) The Prestige heeft talloze plot-twists, The Illusionist 1 hele irritante. (Want deze twist had ik halverwege afgedaan als fijn dat ie niet kwam, want hij is heel voorspelbaar) Punt is dat The Prestige met een creepy verklaring voor een goede truc komt en The Illusionist juist, meer in lijn eigenlijk met het beroep, geen verklaringen geeft, hoe de grote goochelaar (Norton) zijn bovennatuurlijke truc doet. Kweenie of dat helemaal helder is. Ander klein puntje is dat The Illusionist meer een soort historische film is met veel sepia-kleurenfilters en The Prestige een soort bizarre parallele wereld.

Indigenes
Ja ik zal mijn gebruikelijke riedel over oorlogs-films en hoe je toch in je oordeel beinvloed wordt door de heldendaden, niet houden.
Deze film heeft een boeiende politieke bodem, omdat het dus (het moge bekend zijn) gaat over Franse kolonialen die als kannonnenvoer dienen :( en sowieso gediscrimineerd worden, tot ver na de oorlog..)
Film had een behoorlijk lage score vond ik op IDMB. (krappe zeven, terwijl ik dacht: nah kan best met Saving Private Ryan door een door) Maar de echte oorlogsfilmsliefhebber kan natuurlijk niet tegen geweertjes die niet uit die tijd kwamen en nog erger dat een van de soldaten zijn ene arm niet kon gebruiken: (da's de groentejongen uit Amelie)

The Curse of The Jade Scorpion
Woody-woensdag tussendoor. Dit vond ik een absolute meevaller! Maar ik was ook al fan van Scoop. Deze film is nog een stuk beter, Woody is qua wisecracks echt heel goed op dreef. Ik heb keihard gelachen. Zijn tegenspelers hebben helaas niet verder doet "mislukken" (of doet zakken naar een zesje) is het plotje.. Draait om hypnoses. Tsja. kinderfilmpje.. eigenlijk.
Doodzone, want Woody in de jaren '40 als detective voor een verzekering is best briljant en hij lijkt met zijn grijzere haren op Piet de Visser. (de voetbalscout)
oh las vlak voor ik de film zag dat Charlize Theron gekozen is tot mooiste vrouw van de wereld o.i.d. (Ik wist niet wie dat was) Ze komt hier langs als Kim Basinger-achtig Femme Fatale (nou ja nou ja), maar eigenlijk is een van de secretaresses op kantoor veel knapper. (geloof dat het Kaili Vernoff is)

nah nalezen lijkt me een goed idee maar goed het forum is toch leeg..

deze zin is half weggevallen:

"tegenspelers hebben helaas niet Woody's komische timing, wat de film verder doet "mislukken".. etc. :)

Na 800 jaar eindelijk maar eens bittorrent geinstalleerd. Je moet die glasvezel toch ergens voor inzetten. En ik zat al een tijd te wachten totdat iemand op Joox eens Derrida zou plaatsen. Gebeurde niet en nu had ik hem zo binnen.

Nou goed Derrida (2002), docu van Kirby Dick en Amy Ziering Kofman over de gelijknamige filosoof. De commentaren van deconstructie-snobs waren vrij negatief dus viel de film erg mee. Mooie beelden met citaten uit zijn werk afgewisseld met 'Gouden Kooi'achtige momenten en razend interessante interviewfragmenten ("wie zou uw filosofische moeder zijn?" JD helemaal onder de indruk: "dat is een goede vraag. Een hele goede vraag.")

Het beste is een extra waar Derrida met de makers na de eerste vertoning vragen van het publiek beantwoord en plotseling een soort Franse Woody Allen blijkt te zijn.

volgende: No Maps for These Territories over William Gibson.