Filmforum

Inland Empire
Drie uur lang griezelen met Laura Dern, die door een groot spookhuis wandelt, namelijk haar eigen hoofd. Weinig dialogen, weinig tot geen plot maar met blogbijdragen van Vido zijn er gelukkig wel wat aanknopingspunten.

The Headless Woman
Na 'Inland Empire' lijkt een film van 86 minuten niks, maar dat is dus niet zo. Want waar blijft het verhaal in deze film, met een hoofdrolspeelster die voornamelijk zwijgt en lief lacht tegen iedereen in haar omgeving? Maar het drama wordt subtiel gebracht, waardoor het nog veel harder aankomt.

The Wild Grass
Mooie kleuren, mooi gefilmd, maar het verhaaltje is wat mager.

Geen Stil Leven
DVD van de docu van Het Uur van de Wolf over Anton Corbijn. Met o.a. Bono, Dave Graham en Brian Eno aan de keukentafel.

Re: The Wild Grass
Mager? Ik kon er niet zoveel chocola van maken, tenminste, het is rrrrraaaaarrrrrr waardoor het niet letterlijk te nemen is. Om van de finale maar te zwijgen.

ja, hij is inderdaad raar : ) finale past wel bij de rest, als in 'raar'.

wat krijgen we nou

zal ik t forum meteen laten crashen met filmstukjes vanaf november?

tja. :) men kan natuurlijk ook gewoon mijn filmjaarlijst artikel lezen op www.subjectivisten.nl
klikt enter

An error has occurred; please try again shortly.

ja daar was ik al bang voor. eens kijken of ie in 2 en kan

Tournée
Big girls. Ze fascineren de man. Al is het maar omdat dikkere vrouwen zich (is mijn zwam-theorie) op seksueel gebied wat meer als een vent gaan gedragen, en op die manier gemakkelijk met de dennetjes kunnen concurreren. Tournée volgt een hele troupe, op pad met een burleske voorstelling. (Een erotische show, letterlijk en figuurlijk zonder plat naakt, een logische comeback in tijden van internetpornografie.) De manager van het gezelschap (en tevens regisseur van de film) is de immer gestreste, strak staande Mathieu Amalric, voor de gelegenheid getooid met pooier-snor. Ironisch genoeg, gaat de film uiteindelijk toch vooral over hem, en zijn (en blijven) de meisjes anonieme decorstukken, in een gedeelte van het verhaal dat niet echt werkt. De manager gebruikt de trip vooral om losse eindjes uit zijn persoonlijke leven weer een beetje aan te knopen. Met name de scenes met zijn zoontjes (en de vervreemding van beide kanten) zijn weer aardig, Squid and the Whale-achtig. (De jongetjes zijn rotzakken.) Nog veel mooier is een mannenfantasie-scene bij een tankstation. En daar komen we bij de paradoxale kern, die burleske dames staan zó zelfverzekerd op het podium, dat deze grrrrl power stiekem toch overdondert. Daarom is het subtiele flirtje bij de pomp zo lief. (En tegelijkertijd schrijnt dat.) Geniaal ook hoe eenzelfde scene later met een ander kassameisje volkomen uit de bocht vliegt.

Rise Of The Planet Of The Apes
Where's Your Head At! Had moet klinken als de grote aanval begint. En anders als knipoog in de aftiteling. Het is er de film voor, als een tong in de wang-laconieke (ietwat gewelddadige..) Disney-film, eigenlijk net Toy Story. Niet serieus te nemen, wel best leuk. The Rise markeert ook het moment dat ik, kijkend op mijn laptoppie, voor het eerst merk dat een film eigenlijk 3D is bedoeld. (En daardoor nu lelijker wordt.) Vooral in de rustigere scenes heeft men er een handje van om de tafel heen te draaien, en andere visuele foefjes die alleen maar bedoeld zijn om diepte te suggereren. Het voelt toch een beetje als een Efteling-attractie zo. De film begint qua animatie nog wat zwak. (Hoe apen zich bewegen blijft lastig, alsof ze de grond niet raken.) Maar vanaf het moment dat Alzheimer-onderzoeker James Franco zijn medicijnlab-aapje thuis heeft grootgebracht, en vervolgens kwijtraakt, wordt de film enerverend. De aap ontketent in het dierenasiel een revolutie. (De film speelt met gevangenis-films clichés, en de slechteriken schmieren hilarisch.) Het mooiste momentje zit na die ontsnapping. Een suburban laan, grote groene bomen, en ineens begint het bladeren te regenen. Don't let the walls cave in on you!

Crazy Stupid Love
“You look photoshopped” brengt Emma Stone verbijstert uit, als date-koning Ryan Gosling zijn shirtje heeft uitgedaan. En inderdaad, het is teveel van het goeie. Het jeukt op de verkeerde manier. De lesjes die deze film onder een dun laagje American Beauty-cynisme meegeeft zijn te Amerikaans. Als je vrouw na decennia huwelijk vreemdgaat wijs je niet naar haar (er wijzen 2 vingers terug), nee je geeft jezelf de schuld. Daar zit wat in, maar het echte Amerikaanse punt is dat je er dan dús ook iets aan moet (en vooral kan!) doen. Doorzetten wordt beloond, wie ergens voor vecht zal altijd oogsten. Livestrong! Steve Carrell speelt de loser-echtgenoot (denk Ben Stiller meets Jason Schwartzmann) die van Gosling tips krijgt. Die komen neer op een net pak, niet over jezelf praten, en eindeloos neppe complimentjes maken. Het werkt. Maar gelukkig wordt ie er niet van. Carrells zoontje (een soort Almost Famous mannetje) poogt in een side-quest even hardnekkig als pa een dame te veroveren. (Het doel is zijn oppasmeisje, Analeigh Tipton, net Sophia Coppola in Godfather 3.) Dat hij zich als een stalker ontpopt deert niemand iets. Erg grappig is het allemaal niet. En voor de romantiek is nog altijd Dirty Dancing nodig. (Da's wel geinig.) Pas richting het einde wordt het even zo 'batshit crazy' met een rare twist, dat het op een kluchtige manier wél werkt. Maar dan gaat de film nog een zelfhulp-half uur door vol drama en drempels, alsof dit een diepzinnig werk is. Terzijde: Ik spot weer een chique lp-speler als teken van coolheid.

Tous les Soleils
Romancier Philippe Claudel speelt hier voor tegeltjeszetter. Waar zijn debuut Il Y A Longtemps Que Je T'aime nog wel wat potentie toonde, tot ie de film op driekwart eigenhandig om zeep hielp, is het niveau hier gewoon consequent matig. Alsof de man elke goede scene met een erbarmelijk cliché denkt te moeten counteren. De zinnen die personages (en met name dochter en grootmoeder) hier in de mond krijgen gelegd, vol perfect uitgekristalliseerde wijsheden, ze doen pijn aan de oren. Eigenlijk is alleen de eerste scene hartverwarmend; het studentikoze hoofdpersonage op een Solexje door Straatsburg. (Prachtstad, denkende aan Frida Vogels.) De veertiger blijkt vervolgens Barokmuziek-leraar op de universiteit, en daar vol begeestering docerend. Later in de film danst hij zelf(s) op tafel! Maar ook dat barok-elementje aan het plot voelt gejat en versleten, Monteverdi lijkt haast standaard in Franse films, en je kunt dan zo mooi eindigen in een kerk-setting waar alle personages inmiddels van hun problemen zijn losgezongen. Die bestaan hier uit een inwonende Berlusconi-hatende geflopte broer, die de beste grappen heeft, o.a. over Don Giovanni, een ongeloofwaardig puberende dochter, en een veertien lange jaren durend rouwproces.

A Separation
zie stukje Subs

The Green Hornet
Die opleving van superhelden-films zal onderhand zijn eind wel naderen, toch? Ik ben ze zat, en dan heb ik er nog een hoop die prima recensies kregen (Iron Man, b.v.) niet gekeken. The Green Hornet is een fletse parodie, een soort Kick-Ass zonder ballen. Er is zelfs een bizar identieke melige autoscene, hier met Gangsta's Paradise als deuntje. Een reden om The Green Hornet als moetje te kijken, is regisseur Michel Gondry, maar diens brille is eigenlijk alleen terug te vinden in de de ingenieuze “Sense”-koffie die het Aziatische all-star-knechtje voor zijn baas heeft gemaakt. Met een toefje room in de vorm van een blaadje. De rest van de film is het gewoon knallen geblazen. De wannabe-superheld wordt gespeeld door de verschrikkelijke Seth Rogen, wiens 'grappige' commentaar bestaat uit consequent omschrijven van wat hij ziet, en wat er gebeurt. 'A man with a bazooka.' 'We gaan eraan, oh nee, toch niet.' Zelfs Christoph Waltz als de onzekere supervillain komt hier niet uit de verf.

Mine Vaganti
In het Italie van Berlusconi is het kennelijk nog nodig, een overdreven gay-satire die zowel homo's als homofoben op de hak neemt, als stap richting acceptatie. Curieus genoeg vermengt de film (overigens gemaakt door een Turkse Italiaan) dit element met het standaard Italiaans familie-epos verhaal, inclusief stemmige flashbacks en beelden. (Als je in Italie met een camera in de buitenlucht gaat staan krijg je volgens mij automatisch van moeder natuur een meesterlijke gouden belichting. Je zou het wel gaan denken....) Een jongen komt terug thuis bij zijn pasta-dynastie, hij is van plan uit de kast te komen (ook als schrijver, vast bijna net zo erg) maar in een van de leukere scenes is zijn broer hem voor. (En krijgt pa een hartaanval.) Ook mama kan het nauwelijks geloven. Nu durft de Christiano Ronaldo-achtige jongeling niks meer te zeggen, terwijl zijn volkomen ongrappige pa hem uit probeert te huwelijken en de fabriek moet worden overgenomen. Lollig flauw wordt het pas als de vrienden uit Roma komen. Some Like It Hot de moderne twist, 4 nichten poserend als straight. Dat lukt niet als je keihard The Way We Were begint te zingen, waarna een dienstmeisje het in een verbluffende Barbra Streisand-imitatie overneemt. (Zowaar een subtiele grap, en de leukste van de film.) Uiteindelijk komt alles op zijn pootjes terecht. Ha. Ha. (Wou ik zeggen, maar ik bedenk me dat het einde weer even intellectueel epos doet, wat echt nergens op slaat.)

Trust
Zou het naïef zijn te denken dat met de voortschrijdende integratie van on- and offline pedo's het ietsje moeilijker krijgen? Natuurlijk je kunt je hele identiteit faken, en je ook als 20-jarige voordoen op Facebook, maar ik denk dat jongeren (ook dankzij voorlichting) wereldwijzer op dit gebied zijn geworden, vergeleken met 10 jaar terug. Trust gaat over die grooming-praktijken, en doet dat zeker in de eerste helft subtiel. (Dit is geen wraakfantasie als die Juno als pedokiller film.) Ik dacht zelfs een tijdje dat de film zo goed als The Sweet Hereafter ging worden (de beste film die dit onderwerp, nota bene in een zij-lijn raakt, al vergeet ik hier The Woodsman, maar dat is vanuit het dader-perspectief.) Een veertienjarig meisje wordt ingepalmd door een jongen, die later man blijkt, waarna ze hem uiteindelijk toch in haar eentje ontmoet. En met genoeg nare psychologische druk is er geen weg terug meer. Het is ellende a la Moodysson; het magere, ineens zo kindse meisje in een nieuw lingeriesetje, als opgedrongen kado. Het hakt erin. Maar als de affaire uit komt gaat de Amerikaanse modus aan. Op alle mogelijke manieren; de FBI begint een klopjacht (zo fanatiek, ook tegenover ouders en slachtoffertje dat het bijna creepy wordt) en in de nasleep lijkt de film een lesboek te worden. Alles wat mis kan gaan gebeurd. (Vader flipt en richt zich enkel nog op de dader, meisje ontwikkelt een dermate groot Stockholm Syndroom dat ze de pedo eigenlijk nog een charmante scene hadden moet geven, dreigt er een einde aan te maken, wordt op school gepest.) De film maakt zich zo kwaad dat de subtiliteit van de eerste helft volkomen kwijt raakt, toen pa Clive Owen en ma Christine Keener nog een vrolijk, openhartig gezinnetje 'runden'. Tekenend is het slot, dat even de subtiliteit terugvindt, om dan (in de aftiteling!) nog een soort van 'he could be anywhere' boodschap mee te geven. Raak detail is de dis richting Amerikaanse modemerken als American Apparel; met hun hipster sleazy net niet tienernaakt campagnes.

Cowboys & Aliens
En nog maar een alienfilm. Dit is de mafste én de meest conventionele. Het uitgangspunt (zie titel) lijkt voer voor een spoof op 2 genres tegelijk, maar in wezen is dit gewoon een degelijke avonturenfilm. De aanwezigheid van zowel “Indiana Jones” Harrison Ford als “James Bond” Daniel Craig wijst ook in die richting. Knallen met wat humor. Toch jammer dat de film ondertussen de karakterontwikkeling vergeet, want het begin heeft nog potentie en allure. Daniel Craigt wordt verdwaasd wakker, hij weet Memento-stijl niet meer wie hij is, behalve dan dat hij klaarblijkelijk ineens een handige revolverheld in het Wilde Westen is. Hij is eigenlijk net zo in verwarring als Bowie in The Man Who Fell To Earth. Aangekomen in het archetypische dorpje wordt Craig opgelapt (overigens net een verlepte gladiator, oude kop en het lijf van een jonge god), en volgen wat aardige scenes, die tonen dat Craig geen held was, maar een schurk. Gelukkig is hij dat nu zelf vergeten zodat der film dat ook kan doen en hij de rest van de film een heilige is. Eenzelfde soort houterigheid zit ook in het personage van Ford, die al naar gelang de scene, totaal van karakter lijkt te veranderen. Te lachen valt er vooral om de mooie dame in het verhaal, die het grootste raadsel blijkt. Vrouwen; onbegrijpelijke wezens! De matpartijen met de 'demons' zijn erg geslaagd, de laatste aanval op hun bastion is zelfs Starwars-spannend.

The Guard
Om nu nog een carbonkopie van Tarantino te willen maken, ik weet het niet. Met name de Mariachi-muziek (in een moderne setting) voelt zó afgezaagd, zelfs als het op zichzelf sterke deuntjes van Calexico zijn. Misschien zit de Ierse cinema nog in de jaren '90 en is Pulp Fiction er net op video uitgebracht. Ook een scene in een fifties-bar ontbreek niet. (Al wordt er niet gedanst.) De bekende omkering; criminelen die filosoferen over Nietschze, Bertrand Russell (he's Welsh!) en 'good guys' die zich gedragen als schurken. Nou ja eigenlijk is er in die laatste categorie maar eentje; Brian Gleeson, kolossaler dan ooit als onwaarschijnlijke botte Ierse Garda, die meetings verstoord met opmerkingen als 'I thought only black guys were drug dealers.' Vindt Don Cheadle niet zo leuk, die als FBI-agent naar het Gaelische land is afgezakt om een 500 million ('billion'!) coke-smokkel te onderscheppen. 'Have you ever done crack' vraagt Gleeson hem. Hijzelf wel natuurlijk. (In de geslaagde openingsscene jat hij de pilletjes van een onfortuinlijk slachtoffer. 'It's a focking beautiful day' concludeert Gleeson na inname, starend naar grauwe bewolking.) Voor een geslaagde pastiche had de film zich nog wat meer op het buddy cop aspect moeten concentreren, er zijn nu wel erg veel zijlijntjes (zelfs met de moeder van The Guard, al levert dat nog wel wat aandoenlijk sentiment op.) Ik vermoed dat Don Cheadle niet al teveel draaidagen kon worden betaald...

The Future
Wat is Me and You and Everyone We Know alweer lang geleden, zeg. Ondanks de verstreken tijd voelt The Future als zo'n typische moeilijke tweede. Een combinatie van het bekende rondje om de kerk, en een soort depressieve terugslag na overweldigend succes. Vooral het herhalende aspect is erg irritant, zo begint Miranda July hier weer met een 'stemmetje', en golvende synthesizer-strijkers, ditmaal niet uit de soundtrack-pen van Michael Andrews, maar Jon Brion doet (ook de rest van de tijd) niet veel anders. Waar Me and You nog een hele waaier aan verhaallijntjes kende concentreert Miranda zich nu alleen nog op het Me-aspect. En dat is nogal vermoeiend. Ze kan niet acteren, en erger nog, is niet grappig, en dan heb ik het nog niet over haar slome dictie. Wat overeind blijft (en nee zo heel slecht is de film niet) blijven haar maffe invallen, Beach House-draaiende hipsters die zich gedragen als kinderen en op de kalender de dagen aftellen dat men een kat gaat adopteren. (De stray cat in kwestie verzorgt de bizar spirituele voice-over.) En naarmate de film langer duurt wordt de sfeer verknipter en onverbloemd seksueler; zonder lichte touch. Miranda gaat vreemd met een oudere kerel, haar identiek gekapte hipster-vriendje probeert de tijd stil te zetten (!) waarop de maan hem vermanend toespreekt; en tot slot doet Miranda een dansje ín een elastisch shirt, waardoor ze op die Australische goeroe zonder ledematen lijkt. En de kat? (Waarvan we meestal alleen de pootjes zien) Die blijft Tollhart Ecke-wijsheden debiteren. Het einde is typerend voor de zelfobsessie, na een mooie laatste voice-over, switcht de film toch weer terug naar het stelletje.

Venus Noire
Toch wel een van de tegenvallers van dit jaar. Le Graine et la Mulet duurde ook ontzettend lang, maar daar zat ik de hele tijd op het puntje van mijn stoel. Dat dat hier niet gebeurt is toch wel een klein wondertje, want de geschiedenis van Saartjie Baartman is in principe fascinerend en ontzettend 'trui over je kop'-genant. Die laatste emotie weet regisseur .. in het begin nog wel op te roepen, maar daarna blijft hij meer met identieke scenes komen, mogelijk als KO bedoelt, maar ik geloofde het wel, het is erger dan afstomping (dat zou nog interessant kunnen zijn._ Dat Venus Noire géén vragen beantwoord is ok, dat de film geen vragen óproept. Dat doet de film de das om. Venus Noire zit vol ellenlange blokken van scenes waarin vooral heel veel geschreeuwd wordt. En steeds doet de Hottentot Venus met tegenzin haar 'kunstjes'. En of het nou voor wetenschappers of voor klootjesvolk is, dat maakt eigenlijk niet uit, maakt de film goed duidelijk. En toch in de 'tentoonstelling' van deze zogenaamde 'wilde uit Afrika' schuilt ook een heel klein beetje (angstig) respect. Zeker als de vrouw gaat dansen, en huisvrouwen en dames van stand laten zich gaan, alsof er een linea recta lijn is te trekken naar de hippie-tijd. Het karakter van Baartman blijft ondertussen volkomen ondoorgrondelijk, ze pikt snel haar talen op, maar lijkt niet van zins wat aan haar situatie te proberen te veranderen. Haar 'meester' (..) lijkt wel een beetje om haar te geven (maar denkt vooral aan 'geld maken', vijftig procent van de film is Afrikaans gesproken.) Als hij er vandoor is (jammer want daarmee verdwijnt het enige ambigue en interessante personage) neemt Olivier Gourmet het over; ik had hem de eerste 10 minuten niet eens herkent. Sleazy bastard. De 'spectacles' verworden dan helemaal tot een veel te modern aanvoelende porno-show. (De regisseur zal wel willen dat we ook aan die uitbuiting denken)

The Tree of Life
Opmerkelijke meevaller, ik had er eigenlijk geen fiducie in, ben geen groot Malick-fanboy, maar dit is toch wel een mooie, aparte filmervaring. Ik vreesde dat Malick aan het einde hopeloos uit de bocht zou vliegen, doet ie ook, maar wie de laatste 5 minuten wegdenkt ziet een behapbare film. (Typisch dat Sean Penn na die sci-fi flop van Vinterberg alweer in een volkomen overbodige cameo opduikt.) The Tree of Life begint als een soort Koyaanisqatsi meets Fatboy Slim Darwin video, veel Hubble-achtige space-beelden en zeebeestjes. Net als ik denk dat het wachten op een meer lineair verhaal wel kan worden opgegeven, begint dat alsnog. (En ik vind het geslaagd, hoe de poëzie als het ware langzaam concreter wordt.) Malick dénkt waarschijnlijk iets te zeggen over God en rouwverwerking, maar daarin raakt ie me niet. (En als we gaan vergelijken; zo bezien gaat Melancholia méér over depressie, en is die inderdaad menselijker) Maar als Malick zijn tijd niet aan new age-shit besteedt, en zijn blik op papa Brad Pitt en zijn 3 zoontjes vind ik de film heel aangenaam worden. Vol zinnelijke verwondering, the hissing of summer lawns, het bewonderen van je moeder. Geen zonnnestraal laat Malick ongefilmd, veel zwierende camera's die flarden van dialogen vangen. (En vooral veel voice-over, dat spreekt vanzelf.) Brad Pitt heeft wat last van zijn eeuwige mooie jongensgezicht (het gaat beter als hij een strenge fifties-bril opzet) maar het proces van een gefrustreerde (maar niet in- en in gemene vader) die langzaam zijn gezin tegen zich in het harnas jaagt komt er toch mooi uit. 'I am as bad as you' concludeert het Theo Bos-achtige hoofdrolspelertje in wat het einde had moeten zijn. Opvallend is tot slot nog de muziek, voor iemand met zulke 'diepe' gedachten heeft Malick een opvallend banale Classic fm smaak. Ik verwachtte elk moment een stukje The Planets. Met name de overdreven Latijn articulerende koren zijn veel te overdadig sentimenteel, juist doordat daar ook weer orkest bij zit. Wat fragielers van de Vlaamse polyfonisten had geen kwaad gekund. Couperin's Les Barricades Mysterieuses op piano door Angela Hewitt is wél een ontdekking. Een soort Gould Bach meets jazz en Franse draaimolens. (Al zie ik 'm op Spotify ook weer staan in van die 'most relaxing classical music' compilaties...)

The Strange Case of Angelica
Taai volkje die Portugezen (Brazilianen ook trouwens, denk aan Havelange en Niemeyer.) Je moet respect hebben voor Manoel de Oliveira; die als 100+-jarige nog gewoon filmpjes staat te regisseren. Maar ja, verdient hij daarom mooie recensies? Lijkt me niet. Ik moet maar eens wat klassiekers van hem kijken, de eerste 10 minuten van The Strange Case voorspellen veel fraais. In een pittoresk Portugees stadje roept iemand diep in de nacht om de fotograaf, uiteindelijk wordt een eigenzinnige Sefardische Jood opgetrommeld (je gaat toch meteen aan lenzenslijper Spinoza denken). De fotograaf moet mee naar een Bunueleske villa; waar familie (en bedienden en nonnen) jammeren. Hoewel zijn auto modern is, lijkt hij als het ware terug in de tijd te reizen. Een gevoel dat de film sowieso goed weet op te roepen. Tijdens de huwelijkse voorbereidingen is de bruid overleden. En ze dient nú gefotografeerd te worden. Er wordt dan niet veel gesproken, en dat is maar goed ook. Want met elke minuut na de opening wordt het acteren slechter (dit is een schoolvoorbeeld van matige acteursregie, iedereen overcompenseert) en de dialogen in de film zijn simpelweg oersaai. Een scene aan het ontbijt is heel tekenend, het lijkt wel 20 minuten lang doelloos oudemannetjes-gezwets. En om het nog erger te maken is de fotograaf bij nadere bestudering een beetje miscast; hij lijkt wat te bol en blozend om een langzaam flippende fotograaf voor te stellen. (Of hij doet het gewoon niet goed genoeg.) Jammer.

A L'Origine
Fijne Franse film. Hollywood zal de rechten op een remake vast al hebben verworven. Zouden ze er dan nog steeds naar 'une histoire vraie' bij durven zetten? Toch kun je je de stunt die in deze film wordt geflikt beter in een eindeloos groot land als de USA voorstellen. Maar de crux van het verhaal is toch; als bedrijven en ergens ver weg gecentraliseerde overheden voor de gewone consument schimmiger en onbereikbaarder worden (wat natuurlijk ook voor de economie in het algemeen geldt) dan kan een willekeurige pion zich makkelijker voordoen als vertegenwoordig ván zo'n bedrijf. Want het klootjesvolk kan dat toch nooit checken. Het eerste half uurtje van A L'Origine is nog erg arthouse, en doet denken aan L'Emploi du Temps. Wie herinnert zich daaruit niet de horloge-zwendelaar? Het hoofdpersonage hosselt zijn centjes hier op vergelijkbare wijze bij elkaar. Maar dan rolt hij per ongeluk in zijn grootste project ooit; en is hij letterlijk met stomheid geslagen. Ik vond dat jammer (en ze zouden het in Hollywood meteen schrappen) als hij toch oplichter is, had ie toch ook wel een vlotte babbel moeten hebben. Aan de andere kant, het is vooral het Ch'tis-dorp dat hun diepgekoesterde wens op hém projecteert, in plaats van andersom. Zo bezien past het wel. Waar gaat het hier om? Een autoroute! Oftewel; hoe je een snelweg kan bouwen met duizend euro, en een dorp vol werkloze dromers. De film wordt gaandeweg steeds sentimenteler, de soundtrack zwiert en ronkt lekker, en ik begon aan Roosevelts New Deal te denken. Bedrijven beginnen om betalingen te zeuren, en werknemers om loon, maar waarom eigenlijk? Als men als gemeenschap aan de toekomst bouwt. Uiteindelijk gaat L'Origin du Temps niet al te diep, maar het nachtelijke 'look ma top of the world'-einde is zeer fraai. En in de aardige bijrollen o.a. overdreven schattig spel van een Lily Allen-meisje dat gecredit wordt als Soko, in die goeie Franse yéyé-traditie. (Inderdaad blijkt ze ooit zangeres geweest, maar inmiddels full-time actrice.)

Tuesday After Christmas
Het is altijd lente in de ogen van de... orthodontiste. De nieuwe Roemeense tweeverdieners-middenklasse: ze bestaat, al is deze film inhoudelijk net zo grauw als de eerdere klassiekers. Dit is de vlakke Europese arthouse-versie van Blue Valentine, zelf de titels hebben iets vergelijkbaars. Lang niet zo'n acteers-tour de force, maar zeker confronterend. Of in de woorden van een verdwaalde veertienjarige op IMDb. Too Realistic 2 Be Entertainin......might as well stay home and watch my parentz fight... Het begint nog teder, met een scene die zo onwaarschijnlijk intiem is dat het bijna ongemakkelijk wordt. (Ik herinner me niets van de scene erna.) Een dikkige succesvolle bankmanager lijkt een studente te hebben gescoord, maar even later blijkt die dame dus orthodontiste, sleutelend aan het gebit van haar minnaars dochtertje. 'Dezelfde handen die in de mond van mijn dochter zaten, gaven jouw handjobs' zegt de echtgenote later bitter. Maar voordat de film bij die pijnlijke, levensechte laatste scene komt, is er anderhalf uur twijfel en gepeins voorbijgegaan, een echte Eenzame Kerst. De politie-agent uit Politist, Adjectiv heeft nog een jolig bijrolletje. Als teken voor het zelfvertrouwen van de Roemeense cinema wordt East of Bucharest nog even gepromoot, en krijgt de enige winkel in Boekarest waar je dat soort films kan kopen een namedrop. Het is een klein momentje van licht, tussen verwijten als: 'Ik zie dat je liegt, je ziet eruit alsof je een kleerhanger hebt ingeslikt'.

Beginners
Door de reclamecampagne en de zeer enthousiaste verhalen van (toepasselijk genoeg) mijn vader, had ik eigenlijk een veel lichtere, cosy sentimentele film verwacht. Meer Amelie. Maar Beginners is eigenlijk best sober, voor een Amerikaanse grote film. Ik lees op dit moment Toergenjevs Vaders en Zonen en zie wel een gelijkenis, ook dat verhaal gaat, nou ja, over de titel dus, maar als een soort vehikel om dat te vertellen nemen ook de amoureuze avonturen van de jongere generatie veel tijd in beslag. En die zijn toch minder interessant, zowaar. Ewan McGregor krijgt wat met een Franse actrice (Melanie Laurent), die de hele film raadselachtig blijft. (Het begint er al mee dat ze door een keelontsteking niet mag praten.) Dat is even leuk en schattig, maar later voel ik tussen de twee geen enkele klik in hun filmtypische 'ja, nee, toch maar wel'-relatie. Ze lachen, huilen, en zoenen (dat zijn de grote emoties) zonder zich echt voor elkaar open te stellen in kleine details. Dat lukt vader en zoon, nu vader stervende is wel. Een fraaie rol van Christian Plummer, die een man speelt die als 75-jarige uit de kast komt. Hier voel je dat regisseur Mike Mills echt iets te vertellen heeft. En ook een bijrol als het nieuwe jonge vriendje van pa werkt goed. Als versiering zijn er nog wat arty grapjes; vooral de nachtelijke graffiti-activiteiten zijn droog absurd. '1985: Bush Finds Jesus'. Blijft de vraag staan; vind ik deze film slechts 'wel aardig' omdat mijn vader hem geweldig vindt...

La Mirada Invisible
Wat is er aan de hand met de Argentijnen? Normaal toch het toonbeeld van warmte, maar dit jaar op de Grunberg-toer. Dit is na Post Mortem al de tweede die me sterk aan onze broodschrijver doet denken. Kennelijk is de tijd gekomen dat men cinematisch de confrontatie met engerd Peron aandurft. Hier met speech-beelden benadrukt in de aftiteling. (Maar ook voor de hand liggend symbolisch in de film zelf.) Het hoofdpersonage is de ongereptheid zelve, een typisch film-spinstertje, jong, het haar in een knot, rigide, lerares (al is het geen piano), en bound to get raped. Zeker in de eerste half een heerlijk neurotische rol, nagels vijlen in de trein, en dwalend door de dure elite-school, waar jongens en meisjes in die goeie pseudo-fascstische Peron-traditie worden gedrild. De roman waarop de film werd gebaseerd heet niet voor niets 'Moral Sciences'. Weg met de subversieve elementen die als een kanker door onze samenleving metastaseren. Maar ondertussen ontwaakt de lerares heel voorzichtig seksueel, bewondert de broeierige jeugd, waaronder een Cillian Murphy look-alike, ondertussen schuilend in wc-hokjes, en steeds een intiem stapje verder gaand. Tot deze kleine erotische spelletjes als een boemerang terugslaan, en het einde weer als gebruikelijk in keiharde vernedering en geweld ontaardt. Jammer eigenlijk, want juist in de scenes nét ervoor, die zich op het snijvlak bevinden van 'is het nou teder of fout', is de film erg goed. Let bijvoorbeeld op de scene waarin een Marc Marie Huijbregts-achtige hogergeplaatste aan een lolly sabbelt, en het leraresje er ook een aanbiedt. (Als twee ondeugende leerlingen.)

22 Mei
Aan de ene kant is dit een film die struikelt over zijn eigen ambities, aan de andere kant lijkt het een haastklusje, het geschoten materiaal is best goed, maar de editing mist elk gevoel voor ritme; is gewoon een rommeltje. Bovendien worden de voice-overs niet echt overtuigend geacteerd, of moet je dat dan gewoon ingesproken noemen. 22 Mei poogt een soort Terrence Malick-contemplatie te zijn op schuldgevoelens na een aanslag, maar echt interessante filosofische teksten komen er niet langs. Daarom had de film zich toch maar beter op één personage kunnen concentreren, wat in het prima begin ook lijkt te gebeuren. De ochtend breekt aan, een man doet zijn dagelijkse dingetjes in een shabby appartementje (hij ziet er zelf ook wat verfomfaaid uit) waarna hij op een bruin-grauwe mei-dag naar een winkelcentrum gaat, waar hij zijn bewakerspakkie aantrekt. Dit werkt allemaal perfect, mooi dicht op de huid in beeld gebracht, en met op de juiste momenten invallende muziek. Maar dan komt de aanslag. En dat is eigenlijk al veel te snel. 22 Mei is vrij lang haast dialoogloos (wat ik gewaagd en goed vind) maar ik had nog zeker 10 minuten bewaker staat doelloos te bewaken willen zien. De aanslag an sich is overigens ook goed, met vooral heel veel 'stof'. Letterlijk. Maar als gezegd, dan is de film nog niet op een kwart, en de rest van de tijd waaiert de film uit over doden die beschuldigingen uiten, in Lynchiaanse droombeelden. Het heeft wel wat van Refn's .. waar Turturro ook al een winkelmall-beveiliger met trauma speelde. En één trauma blijkt later voor 22 Mei niet genoeg.

Meek's Cutoff
zie artikel Subs.

Tropa de Elite 2
Vanaf het moment dat de Braziliaanse Dirty Harry een links orakelend stuk journalistentuig niet met een wisecrackende voice-over onderbreekt, weet je dat er dingen gaan veranderen. Dat moest ook wel, zou je kunnen grappen, want hoe zou acteur Wagner Moura anders nog zonder bodyguards over straat kunnen. Hij neemt het dus in deel 2 dus maar op tegen de vijand der vijanden, waar iedereen het in de samenleving mee eens is: Politici. Zij maken Wagner dermate kwaad dat hij tot 2x toe met zijn ogen knippert! De slechtste onder de corrupte stemmentrekkers zijn makkelijk te herkennen aan hun overgewicht en vermakelijk geschmier. Het melodrama-gehalte gaat intussen flink omhoog, met allerlei nogal geforceerde kunstgrepen, zelfs bínnen de extended familie van de 'stadsmarinier'. (Geert zou willen dat die een doodskop als logo voerde en een soort commando's waren!) Ook met de Lupe Fiasco-kompaan van Wagner wordt flink gesold en geschoven over het speelbord. (En als ie éindelijk dat ziekenhuisfondsbrilletje heeft ingeruild blijkt dat nou net zijn eigen 'konijnenpootje'.) Als ook nog journalisten een cruciale rol gaan spelen is de verbazing compleet. Zo wordt het wel erg Cidade de Deus. De guilty pleasure fascistische lolligheid van deel 1 is zo nagenoeg uitgegomd. Wat keihard overeind blijft staan is Padilha's soepele hand in actiescenes, hij schijnt niet voor niets nu aan een remake van Robocop te werken. De cirkel aan het einde kondigt het alvast aan 'dit lijkt een Amerikaanse filmcliché...' (En dat is het ook, als een soort Scorsese-eerbetoon)

Let Me In
Het zat er aan te komen, en het gaat niet goed voor mijn indie credibility wezen, maar ik vind deze remake leuker dan het origineel. De Amerikanen hebben de film simpeler gemaakt. Dat gaat weliswaar ten koste van de diepgang en de creepy freakiness, maar tegelijkertijd is het verhaal nu veel spannender én romantischer. (Dat laatste ook dankzij Bowie en Freur.) Het eerste aspect uit zich in meer gore (de film lijkt af en toe wel een eighties slasher-ode of een giallo). Het tweede is belangrijker, want in deze versie is Let The Right One In een verhaal over puberen, over een echte kerel willen zijn, meisjes willen scoren. Dat had ik toch allemaal niet uit die Zweedse film gehaald. Het begint er al mee dat het hoofdpersonage (hier meer Bieber-mannetje) de buurvrouw met een telescoop bestudeert. Deze jongen wordt ook wel gepest, maar hij wil niet gewóón vriendjes maken met de meisjesvampier. (Die geen meisje is, wat ze hier eindeloos benadrukt, terwijl de pestkoppen ondertussen op school het hoofdpersonage continu wél voor meisje uitmaken.) Ik zei het al, het is allemaal lekker duidelijk hier. Kick-Ass Chloe Moretz doet het als Abby bijna zo goed als haar Zweedse evenknie. al is haar uitstraling en voorkomen minder mysterieus en exotisch. Ik hoopte natuurlijk dat ze het door mij gehate einde flink hadden aangepast, wat niet het geval blijkt. Al is de zwembadscene wel wat subtieler in beeld gebracht. (Het budget voor gore was er daarvóór al doorheen gejaagd ten slotte.) Beter is dat ik de film hier een tragisch einde vind hebben – of dat ik het nu door heb –. Het jongetje wordt ingepalmd door de femme fatale (hij lijkt nog aan haar te ontsnappen) maar dan gaat ie dus alsnog mee, wordt ie daarmee niet gewoon een nieuwe trouwe kompaan, die later aan het moorden zal slaan?

Quartier Lointain
Filmtegeltje; als het begin én einde van een film mooi zijn, maar het grote middenstuk minder, dan heb je als maker de film door je handen laten glippen. Want tussen het goede idee en afronding zit toch een invuloefening. Nou ja...! Hoe dan ook, Quartier Lointain is een aardige variant op Back to the Future, dat deel waarin Michael J Fox zijn ouders bij elkaar probeert te brengen. Maar Quartier Lointain is een stuk tragischer en melancholischer, de film begint niet voor niets met een manga-tekenaar in mid-life crisis, die bij magisch toeval in zijn jeugddorp terechtkomt, en vervolgens ín zijn eigen jeugd. Dit is zijn kans om te voorkomen dat pa het gezin verlaat; en daarmee zijn geliefde moeder in de ellende stort. Het dorpje en de mensen zijn trouwens gepast comicbook mooi, zo bezien is de film wel gewoon een warm nostalgisch bad. Hoewel de jongen (die dus een oude man in een jong lichaam speelt) zeker in het begin de ouwelijke trekjes en verbazing goed over weet te brengen, vond ik 'm toch wat oppervlakkig profiteren van zijn vergaarde wijsheid. (Al ondervangt de film dat door hem te laten peinzen dat zijn vroegere = latere leven vervaagt als een herinnering.) Er is duidelijk over nagedacht, hoor. Maar waarom dan alle scenes binnen een minuutje (ook) uitfaden. De film is te gehaast alle pijnlijke momenten worden overgeslagen en afgebroken. Wat overblijft is een hartverwarmende liefde voor moeder en zusje; en een uiterste poging pa te begrijpen. De muziek van Air (die alleen nog maar soundtracks zouden moeten schrijven) helpt een handje. Omdat het treinstation richting einde een cruciale rol speelt, moest ik ook wat aan Billy Liar denken. (Ook een jongen met fantasie ten slotte.) Nog een bewijs dat Quartier Lointain potentie had.

Nostalgia De La Luz
Mooie, en ook heel triestige documentaire. Een persoonlijk document zoals Werner Herzog ze ook maakt, met dezelfde verwondering en filosofische ovepeinzingen van de regisseur op voice-over, maar nog meer betrokken. (Minder cynisch wil ik typen, maar weet niet of ik Werner daar recht mee doe.) Hoe dan ook, Nostalgia combineert het kijken in het verleden met telescopen op onnavolgbare (maar meestal zeer soepele wijze) met het verwerken van het veel recentere verleden. Beide elementen komen samen in de woestijn van China, waar de hemel onwaarschijnlijk helder is, maar onder de troebele grond ondertussen de slachtoffers van het Pinochet-bewind liggen. Precies op dezelfde plek stond ook een concentratiekamp van Pinochet, en het moment dat de film dat onthult (aan de totaal onwetende Westerse kijker) levert wel een 'fuck, wow'-gevoel op. Ik weet niet wat het verbluffendst is, de Tree of Light-oneindigheid van outer space, het Chileense landschap (vol sporen van tienduizend jaar oude beschavingen) of de vrouwen die in de woestijn nog altijd zoeken naar hun geliefde. Toch wel weer een teken dat de deksel langzaam open gaat, van die raadselachtige Zuid Amerikaanse fascisten-jaren.

hoezee.

next part

Mary and Max
De grauwste animatiefilm in jaren? Het kan toch niet veel schelen, met dit verhaal over een eenzaam gepest meisje in Australie en een overetende Asperger aan de andere kant van de wereld die elkaar vinden in een penvriendschap. Het schijnt nog op waarheid gebaseerd te zijn ook... Hun wereld wordt film noirig zwart-wit verbeeld in New York (met zwervers en bejaarden en 'strange smells', autisten houden niet van 'geurtjes'.) en sepia-geel leeg in Australie. Van de bijfiguren is vooral de moeder van het meisje Cruelle Deville goed getroffen. (Het mens 'test' de sherry.') Niet onbelangrijk detail; het aantal dialogen is nagenoeg nul, er is een wel érg uitgebreide voice-over (als een prentenboek) en dan zijn er nog de brieven. Zodra die beginnen wordt de film echt aangrijpend. De autist vertelt over zijn baantjes en zijn jeugd, met de stem van niemand minder dan P.S. Hoffman, die dat erg leuk doet. Dit zou zo maar eens de eerste film zijn die met wat cartooneske overdrijving een zeer realistisch beeld geeft van een zware Asperger. Elke keer als het meisje over liefde en contact begint in haar brieven krijgt de arme kerel een panic attack. Ja, een bijzondere film is het. Maar het moet gezegd dat de film wel wat lang duurt. Ergens richting het einde (wat overigens net zo goed keihard is) moest ik erg hard lachen ('ik heb een perfecte nieuwe baan, i just eat things and tick boxes') en dacht meteen, jee, iets meer grapjes had toch echt wel gemogen.

The Ides Of March
Ik zat vooral aan Michael Ritchie's The Candidate te denken. En hoe een combinatie van die film met deze waarschijnlijk iets écht goeds had opgeleverd. The Candidate (met Redford als langzaam zijn idealen verliezende politicus) heeft veel meer sfeer, veel mooiere beelden. The Ides of March heeft een alleraardigst (tja) scenario, dat na een wat bedeesd begin toch wel enerverend wordt. Zat me ook af te vragen of er wel eens een spin doctor politicus wordt. (Jack de Vries van de CDA... maar verder.) Ryan Gosling is hier misschien wat te glad en te knap, in zijn rol als briljante jonge campagneleider. Zijn beroepsbroeders zijn met Paul Giamatti en PS Hoffman wél mannen die je je in die rol voorstelt. Deze drie voeren een haantjesgevecht, tegen de achtergrond van een campagne voor (regisseur) George Clooney zelf. Leuk detail is dat zijn politicus zeer linkse atheistische standpunten inneemt, die het alleen in deze filmfantasiewereld goed bij het Amerikaanse publiek doen. The Ides of March wordt goed als Giamatti probeert over te halen bij zíjn (rivaliserende) campagne te komen werken. De film wordt mínder zodra de seksuele escapades van de kandidaat op de voorgrond komen, dat voelt wat voor de hand liggend, al doet de Lindsey Lohan-achtige Evan Rachel Wood het goed. Toch had de film wat meer bij die spin doctor strijd mogen blijven.

Contagion
Stom eigenlijk, Soderbergh maakt één minder filmpje (The Informant, ook weer niet zó slecht) en je denkt meteen dat het wel klaar is met de man. Komt toch door die zweem van degelijkheid. Snelle werker, vertrouwde kwaliteit, geen gigantische risico's. Hoe dan ook, Contagion is gewoon weer een prima film, ik bespeur enige gelijkenis met die Facebook-film van vorig jaar. Een technisch, onsexy onderwerp, met heel veel schwung aangepakt. Contagion heeft niet zulke snappy dialogen (misschien had er nog meer medisch gepingongd kunnen worden) maar de all star cast maakt heel veel goed. Contagion beschrijft op relatief afstandelijke toon (je moet er niet aan denken wat Innaritu met dit materiaal zou doen) wat er gebeurt als een varkensgriep nu wél met desastreuze gevolgen om zich heen slaat. Hij volgt daarbij een tiental mensen, van gewone slachtoffers tot medisch personeel. Met name de vrouwen staan hier hun mannetje, ook daarin is het een echt moderne film. Zij runnen de show (en dan met name Kate Winslet, die met de jaren oogverblindender wordt en wat afgevallen lijkt, wat wel toepasselijk is...) Gwyneth Paltrow staat aan het begin van de ziekte-keten, als een overspelige echtgenote. (Wederom een dame met de touwtjes in handen.) Zij loopt de griep op in Azie, dat Soderbergh lijkt te hebben geïnspireerd tot een Hong Kong-achtige cinematografie. (Natuurlijk van zijn eigen hand.) Ook vele andere details zijn raak (een mondkapje over de camera op een cruciaal moment, en persoonlijke favorieten als Elliott Gould en John Hawkes in kleine bijrollen, de laatste als schoonmaker op de werkvloer. (Grote bedrijven zijn de enige plekken waar upper en lower class nog met elkaar in aanraking komen in moderne tijden.) Het script stipt werkelijk alles aan; ook de hebzucht van de farmaceutische industrie, de opkomst van Azie (terwijl instituten als WHO nog té westers georiënteerd zijn) én roeptoeters op internet. In die laatste hoedanigheid heeft Jude Law plezier, als blogger. 'It's a bad day to be a research monkey'. Zelf ziet Law er pas kloppend uit als hij in een anti-infectie space-pakkie over straat dwaalt. Random weetje uit de film: 1% van de wereldbevolking ging eraan in 1918, zou zoiets nou helpen tegen de overbevolking. Ik vrees van niet.

La Piel Que Habito
Ramptoerisme, ik weet het. Al is deze wel zo fucked up dat ie tot het tolerabele deel der Almodovar-oeuvre behoort, het einde is zelfs wat aandoenlijk. Geinig genoeg keek ik deze op de dag dat een HEMA-muppy-reclame in het nieuws was, waarop een femme fatale man een push up bh mag aanprijzen. (Wat niet fout is om de man, maar om het feit dat een vrouw zich kennelijk pas een vrouw mag voelen met pront vooruitstekende borsten.) En ja, dat is precies zoals de akelige Almodovar óók over vrouwen denkt. De man heeft vroeger met barbies gespeeld, bleek gay, en zit nu (dus) met een obsessies voor butts & boobs. Een minuutje of twintig lijkt La Piel nog best creepy, een chick in een yoga-pakkie, SAW-achtig gevangen gehouden door ubernazi Antonio Banderas (prima geschikt voor die rol). Maar dan laat een op zich onnavolgbaar onbelangrijk bijfiguur in Wizard of Oz-achtige tijger-uitdossing zijn reet zien, en is 't wel weer gedaan. Almodovoar, gij kleuter. De rest van de film zitten lachen om de malle onzin; nergens wordt meer de getraumatiseerde creepiness van Les Yeux Sans Visage benaderd. Het komt neer op; geef een man een kut, en hij wordt ineens heel dom!

Midnight In Paris
Je weet dat Woody scherp en gefocust is als kort na de intro-beelden van toeristisch Parijs Owen Wilson verklaart dat Parijs het mooist in de regen is. Dat had ik net zelf ook gedacht. De film stuurde vast m'n gedachten. Er zijn in recente Woody-films vele vervangers van de meester zelf geweest, en dat juist de tragische anti-held, depressieve surferboy Owen Wilson de beste blijkt, dat alleen doet me veel. (Iemand moet hem de hoofdrol laten spelen in een biopic over zijn naamgenoot Dennis!) Hij doet bepaalde stembuigingen perfect, zonder dat het een flauwe imitatie wordt. Nog mooier, Midnight in Paris is de grappigste Woody-film sinds... God, ik ga het maar niet opzoeken. Ik vraag me af waar dat nou van afhangt, ligt het aan het script, of de combinatie van ster-acteurs die er dit keer echt zin in hebben. Of is het Parijs, de musical die Woody daar in de nineties opnam was ook al erg geïnspireerd. Een bebaarde Martin Sheen werkt perfect als nemesis, een van de leukste (en haast weggemoffelde grappen) is Wilsons reactie op een uiteenzetting hoe seks en alcohol niet samengaan. 'Speak for yourself'. Als de klok in Parijs 12 slaat belandt would-be-schrijver Wilson in zijn eigen 'nostalgia shop' (waarover hij een novel probeert te schrijven.) Tout bekend artistiek Amerika verzamelt zich voor korte ontmoetingen, dat wordt ook steeds droger 'wow you're Thomas Stéarns Eliot?!' En weg is ie. Het leukst zijn de Fitzgeralds, oh Zelda! (Een heerlijke rol om te spelen voor Allison Pill, die snel een keer een hoofdrol moet krijgen.) Maar de beste grap van de hele film is voor Bunuel. Wilson doet hem een ideetje aan voor een film, en Bunuel snapt er níets van. 'Waarom kunnen ze niet weg van die tafel!' Dit is Parijs dus alle vrouwen worden plots nóg wat mooier, al lijkt Carla Bruni wat zenuwachtig voor haar cameo... (Schattig!) Maar hoe de shopaholic-echtgenote van Wilson lóópt... En het platenmeisje!

Margin Call
Na Unter Dir Die Stadt weer een uitstekende film over de economische crisis. Deze is veel concreter. Met de haantjes op de economische apenrots. Het eerste kwartier is fantastisch, perfect gechoreografeerd, het ballet der ontslagenen. In die paar minuten zegt de film al meer dan Up In The Air een hele film lang. (En hier zijn de Anne Kendrick-achtige dames die je komen ontslaan slechts een zijlijntje en voorteken.) Het groepje (inclusief security) komt een afdeling van een trading kantoor binnen wandelen. De jonge werknemers zijn bloednerveus, het afdelingshoofd kauwt kauwgom en doet stoer, en nog een baasje hoger? Die is de klos. Een rol van Stanley Tucci, een soort Peter Bosz, de vleesgeworden frustratie, uiteindelijk afgereageerd op een mobieltje. (En op Demi Moore....) Nadat de werknemers geloosd zijn gaat de coole seen it all figuur Paul Bettany (zijn aanwezigheid is vaak een goed teken in films) de grote man seinen. Enter Kevin Spacey, in zo'n typisch Wall Street-bretels pak. Zijn eerste 'you're all survivors en nu allemaal een applausje voor jezelf'-speech is zó perfect voor het sfeertje. En bedenk, dit is allemaal nog maar in het begin. Want al snel blijken er nog veel hogere piefen dam S[aceu en nog veel grotere problemen. En dan wordt de situatie echt penibel. ' Mama there's wolves in the house' zingt Phoshorescent op de soundtrack. Omineuze helikopters landen op het dak van de wolkenkrabbers, midden in de nacht, en bij elk stapje hoger in de hiërarchie worden de acties rücksichtsloser. Vooral Simon Baker is doodeng als ijdele snelle jongen met blauwe stropdas. Het is de Geert Wilders van de film. (En hij is nog áltijd niet de CEO.) De film blijft intussen wel evenwichtig, weinig sentimenten, maar (een ook cinematografisch) fraaie registratie van de dag dat de bubble klapte. En aan het eind zit je met neomarxistische gedachten; want die bankmannetjes doen graag alsof wij allemaal schuldig zijn, boven onze stand hebben geleefd, en het dat lijkt een redelijk terecht punt. Maar degene die een leugen verkoopt lijkt me toch echt schuldiger dan degenen die er onwetend maar hebberig in zijn gaan geloven.

Moneyball
Uiterst matte vertoning. Doet wel wat denken aan die film over Clough (gehaat figuur brengt vernieuwing in conservatieve sport) maar Moneyball mist het plezier. (Daarentegen zet het in op een persoonlijk drama van een mislukte carriere én huwelijk, maar eigenlijk botst dat ergens met het hoofdverhaal, sport is daar niet serieus genoeg voor, of het script werkt gewoon niet...) Misschien is het probleem wel dat het concept Moneyball werd bedacht door een excentrieke security guard in een fabriekje, maar pas werd uitgevoerd door een betrekkelijke normale “TD”. Die wordt hier gespeeld door Brad Pitt, zongebruind en gegeld, maar géén Jerry Maguire (een véél leukere film.) Zijn kompaan is Jonah Hill, als economy-graduate en de numbercruncher (met de formules en ideeen van een ander dus.) Jonah Hill vond ik altijd leuk in bijrollen, maar hier valt hij in een grotere rol prompt door de mand. (Al lijkt dat ineens een basketbal-term) Hij ziet er kolossaal uit (ik hoop dat ie een fat suit aan heeft) maar brengt niks. Geen charme, geen chemie met Pitt, hij nipt alleen maar twijfelend en muizig aan zijn koffie. Zelfs de cijfertjes worden niet al te begeesterd met voorbeelden geintroduceerd. Nee, Moneyball is maar in één passage echt leuk. Als Hill en Pitt hun nieuwe plannen introduceren bij de adviesraad (een verzameling oud-spelers) en die zijn vanzelfsprekend verbijsterd én woest. Hier voel je het gevecht van Van Gaalse kunde en wetenschap vs Cruijffiaans orakelende idioten die spelers beoordelen op het vriendinnetje dat ze hebben. Ugly = lack of confidence. (In plaats van loyaal en betrouwbaar.) De meest agressieve opponent is een Huub Stevens look-a-like. Dat past precies. PS Hoffman daarentegen, die met gemillimeterd de coach speelt, krijgt niet eens één noemenswaardige scene van het scenario....

Le Gamin Au Velo
Herinnert iemand zich Italianetz nog? Een aandoenlijk Russische film, sentimenteel en Dickensiaans, over een jongetje dat zijn moeder zoekt, vóór ie door Italiaanse pleegouders uit het weeshuid wordt gehaald. Het jongetje lijkt op het hoofdrolspeelstertje hier, en Wallonie is ook wel het meest Italiaanse stukje van Europa buiten Italie. De Dardennes waren kennelijk in een soort Kerstmis-bui, je hebt toch wel een bijzonder oeuvre als een simpel stukje Beethoven op de soundtrack de kijker haast shockeert. Het botst zo enorm met de Rosetta-armoede sfeer die óók hier weer gewoon is te vinden. (Ook door aanwezigheid van bekende koppen.) Lange tijd is Le Gamin hartverscheurend, de blijdschap van het jongetje die éigenlijk zijn pa terug wil, maar dan toch in élk geval zijn fiets. En dan de eerste ontmoeting met zijn nieuwe mama. 'Je mag me wel vasthouden, maar niet zo stevig'. (De situatie moet je zelf maar zien...) Prachtmens, kapster, self-made woman, maar ergens toch ook Flodder. Liefde met walmende parfum en 3 dikke pakkerds. Zoiets. De film laat een veer als er een clichématige slechterik verschijnt. Een jongen in de buur, met verkeerd haar en verkeerde plannen. Dit leek me nou net de film waar die jongen slecht lijkt maar het niet blijkt. De tweede helft wordt zo wel wat voorspelbaar, als een Disney-film. Maar dan nog, WTF, een Dardennes-Disney-film, wie had dat gedacht.

Sleepwalking
Het werd weer eens tijd voor een oudje, bovendien, je kunt cadeautjes van smoeder niet te lang laten wachten natuurlijk. Dit is zo'n typische 3-euro bij de Boekenvoordeel-film. Ik wilde zeggen; wel goed om weer eens een b-film te zien. Maar dat is het niet. Teveel grote namen. Het is eerder een mislukt pet project van Charlize Theron, die zelf de rol speelt die het plot in gang zet. Zij is een Winter's-Bone achtige moeder in een al even winters-grauwe setting, hosselend met foute vriendjes die wietplantages runnen, en (dus) eeuwig verhuizend. Nu heeft ze er genoeg van, en verdwijnt. Haar tienerdochter achterlatend bij Nick Stahl. Die is nogal autistisch, kan geen autorijden (wat hij toch in 3 minuten weet te leren in de film...) en werkschuw. Hij weet niks beters te verzinnen dan met z'n nichtje naar opa te rijden. Ook voor de film is dat een goed idee want het oom-nichtje duo werkt niet echt, en de reis wordt nogal rommelig verteld. (Plots belanden we bijvoorbeeld in een bijna Christina Ricci-achtige fantasie...) Gelukkig is het laatste gedeelte weer wel goed, op de boerderij van opa (niemand minder dan Dennis Hopper). Foute vaderfiguren, Dennis Hopper is een specialist en speelt gewoon zichzelf, denk ik altijd. In elk geval doet hij dat intens. Soms denk ik dat melodrama dichter bij de werkelijkheid komt, in zulke extreme gevallen. Zeker vanuit de beleving van het slachtoffer. (Want opa heeft jarenlang zijn zoon vernederd, die dat allemaal als een goedzak heeft gepikt.) Het lever toch nog een paar mooie scenes op. Nick Stahl lijkt trouwens erg op Hans Teeuwen!

The Whistleblower
Ik stel me een avondje voor waar je eerst Armadillo kijkt en dan deze. Dan ontplof je als een IED over die 'vredesmissies'. Wat een ellende. De illusies, de leugens. Ook in Bosnie (leerde ik van deze film) was de missie weer gewoon in handen private ondernemingen, die gewoon 'geld' komen maken. (Pff, de wapenindustrie...) En dan is er nog het feit dat wie zich in een oorlog begeeft er hoe dan ook door aangestoken wordt. (Desnoods pas thuis, getraumatiseerd en wel.) Er stond een aardig berichtje in het lokale sufferdje over deze film; want het hoofdpersonage blijkt inmiddels in Breda te wonen. (Ik neem aan met de Nederlandse militair waar ze in de film een relatie mee krijgt.) Deze Amerikaanse politie-agente gaat naar Bosnie, ook voor het geld, want die vredesmachten betalen prima, en veel opleiding heb je er ook al niet voor nodig. Opmerkelijk detail, de vrouw heet Kathryn Bolgovac, maar met die achternaam en origine wordt niks gedaan. Zouden de etnisch-geobsedeerde lokale figuren dat echt niet merken? En haar ermee confronteren? In elk geval is het een mooie rol van een topfitte Rachel Weisz, altijd goed op haar plek in dit soort verontwaardigings-films. (Denk aan The Constant Gardener.) Maar die topfitte opmerking mag ik eigenlijk niet maken, want vooral in de betrekkelijk subtiele eerste helft wordt mooi geschetst hoe een knappe vrouw constant met haar begeringswaardigheid wordt geconfronteerd. En ja, dat wordt ongemakkelijk, zeker omdat het verhaal gaat over tienermeisjes die door VN-soldaten als variant op de troostmeisjes in louche bars worden misbruikt... De woede van de makers neemt toe, en in de pamfletterige tweede helft verdwijnt de subtiliteit voor crappy dialogen, helaas. Vol met van die actiefilmhelden-zinnetjes. Zo zal het niet gegaan zijn, maar dat er gruwelijke dingen gebeurden staat als een, nou ja.

Drive
Schizofreenste film van het jaar. Laat dat maar aan die gekke Refn over. Tarantino meets Miami Vice meets Lynch meets Repo Men en Hartley. Zoiets. Je wilt hem na afloop meteen nog een keer zien. (En Omar móet deze zien.) Drive is een echte gevoelsfilm, dat begint al bij de belettering van de intiteling. slick handgeschreven roze. Ook de ubercoole update van eighties-muziek doet haar ding, en levert in de vorm van liedjes letterlijk commentaar op wat er gebeurd. (De ambient is van Cliff Martinez, die meer goeie dingen deed dit jaar, Contagion, en die Franse snelweg-film.) En dan zijn er nog snelle karren. (De film opent met een heist, die spannender lijkt dan ie is, Drive is een en al suggestie, ten slotte.) Ryan Gosling speelt de 'driver' (een variant op die seventies classic van Hill) die schimmig bijklust maar ondertussen ook als automonteur (met race-ambities) én stuntman werkt. Dat laatste is de Lynchiaanse verknipte Hollywood-touch. Met Aphex-masker op verandert Gosling in een psychopaat. Door die enorme veelzijdigheid van zowel film als hoofdpersonage maakt Gosling af en toe een dolende indruk, moet hij de rol nou komisch en dom grijnzend spelen, megacool met toothpick in de mondhoek, of bloedserieus gevaarlijk. In het begin lijkt het eerste nog gepast, als hij kennismaakt met een jong moedertje (Bjorkmeisje Carey Mulligan, met een heel lief kapsel) en haar zoontje. Maar dan komt haar echtgenoot terug, en begint het bloedvergieten. En dat is smérig hard. Weg is de romantische eighties-nostalgie sfeer, hier worden mensen tot pulp geslagen. Het kostte me wat tijd om over te schakelen, zeker omdat het hele dromen van een race carriere-aspect zo in de knop wordt gebroken. (Een van de bad guys vind dat óók jammer, lollig genoeg.) Maar goed, als gezegd, daar moet je je eigenlijk niet druk om maken. Held van de film is toch vooral Newton Thomas Sigel, die de secure gekaderde plaatjes schiet, vol vage lichtjes, veel koppen en profil, en nevelig nachtelijk LA als een soort Hong Kong. Ik zweerde dat die Sigel een 80-jarige crack was die ze met het halve beschikbare budget uit zijn pensioen hadden teruggehaald. Hij blijkt 'pas' 56, maar met The Usual Suspects op zijn naam zal hij toch wel duur zijn geweest. ;)

Restless
Eigenlijk een behoorlijk sentimentele draak vermomd als hippe, quirky, pseudo-diepzinnige arthouse. Veel heeft de film echter niet te melden over de 'diepe dingen des levens' (terwijl het dat wel lijkt te denken). Toch is het moeilijk écht kwaad te worden op een film waarin 'jeugdkanker' zo'n grote rol speelt. Bovendien heeft Gus van Sant natuurlijk wel stijl, en neemt ie goeie liedjes mee. Op de twee meest romantische momenten zingt Sufjan Stevens héél zachtjes. (En dan ook nog obscure liedjes van zijn debuut) Ik vond dát in elk geval weer adembenemend.... Het paartje bestaat uit Mia Wasikowska, zo fragiel dat ik dacht 'zo die moeten ze eens een patiente laten spelen' (et voila) en Henry Hopper, zoon van. Zelfde kop, maar veel talent lijkt hij niet te bezitten. Hollywood-Nepotisme he. Het script zadelt de verdwaasde gozer ook op met stomme stopwoordjes ('or whatever'). Bovendien is zijn backstory irritant, zoals gebruikelijke is ie niet 'gewoon' gek, maar gek met een reden. (Dankzij een stevig trauma.) Tot ie het meisje ontmoet besteedt hij zijn tijd op begrafenissen (natuurlijk!) en met een ingebeelde vriend (een Japanse kamikaze-piloot). Tekenend is dat de film die fictieve status al na 10 minuten 'verklapt', terwijl het een half uurtje later mooi achteloos wordt onthuld. Het moest allemaal duidelijk kennelijk. Nee, op een paar huiselijke scenes na (altijd met de prima Mia) is hier weinig te halen.

Deliverance
Eindelijk gezien. Lekkere seventies-film, het einde heeft dat typische Roeg-sfeertje van 'het is voorbij maar het zit nog altijd in mijn hoofd.' Ook het begin is fabuleus (en het mooist). De mens die de natuur verwoest, een groepje maten die een kanotripje gaat maken, voordat het hele gebied onder water komt te staan; en dan de locals. Er had nog véél meer interactie met die Winter's Bone-bewoners in de film moeten zitten. Het banjo-duel. Klassiek. Het acteren van de vier vrienden is verder nogal oppervlakkig, Burt Reynolds, wat een verschrikking eigenlijk, continu in maximum overdrive. De andere drie doen het wel wat beter, maar op veel meer dan geschreeuw draait het ook weer niet uit. (Grappig trouwens hoe die boottripjes in films altijd gruwelijk misgaan....) De eerste nacht kamperen (na het varen) is lekker creepy, en gelukkig, daarna delivered de film zeker als het kwartet 'onderschept' wordt. SQUEAL! Niettemin duurt vooral de vergadering achteraf weer erg lang. Ik wilde dat ze diep in het bos naar een blokhut-gemeenschap waren gesleept... Maar goed, je kan niet alles hebben, en de tweede helft van de vaartocht is een stuk Werner Herzogiaanser.

L'Illusioniste
Bestempelde ik laatst Mary and Max al als meest depri-animatiefilm, doet deze ook nog een gooi. Al is dit natuurlijk meer weemoedig en melancholique. Heerlijke film om in te zwelgen, al vind ik wel dat hier een minuutje of 80 uit hetzelfde vaatje wordt getapt. Maar misschien houd ik dan teveel aan standaard animatie-film conventies vast. De op Tati gebaseerde goochelaar doet zijn ouderwetse show, oogt geen succes, en probeert een meisje tevreden te houden met presentjes. En alles gaat steeds maar minder en minder. Heel zielig, en de juiste film voor kerstmis eigenlijk. Veel Japanse openbaar vervoer momenten; in bus en trein. En af en toe een grol (meestal met het onwillige konijn.) De eenvoudigste en mooiste grap is hoe een auto in de regen wordt gewassen. Heel Tati, techniek is onbegrijpelijk maar een houtje-touwtje slapstick-wending is voor handen. En natuurlijk ziet de goochelaar Tati (en dus zichzelf!) nog even in de bioscoop. Ik begin me er weer eens op te betrappen dat ik een Tati-film al schrijvende leuker ga vinden. Het blijven complexe pareltjes, en dit is gewoon een mooi eerbetoon.

WarGames
De Dr. Strangelove van de eighties! En ik meen het eigenlijk serieus. Hier zit alles in. Pacifisme, humor, spanning, kalverenromantiek. Heerlijk. Hoogtepunt in het verzamelde werk van Matthew Broderick. En Ally Sheedy... Is de mooiste vrouw aller tijden. In elk geval for the duration of the movie. WarGames is niet voor niets de ultieme nerdfantasie, je zit lekker in je blote bast achter je computer te hacken, terwijl het meisje van je dromen gebiologeerd toekijkt! Ondertussen ontketen je per ongeluk World War III. (Meisje: 'Is this because of
what you did with my grade?') WarGames loopt op de tijden van drone vliegtuigen vooruit, de computergestuurde oorlogsvoering, want zulke gevaarlijke zaken kun je natuurlijk beter uit besteden. Broderick is op school vooral goed in de arcade-hal, maar weet toch de aandacht van het knapste meisje te trekken, door een leraar te dissen. Hij trommelt ze mee naar huis, waarbij de hond de rest doet. (Vrouwen en honden...) Na wat gefuck, met het schoolsysteem, is ze helemaal om, en rijdt hem zelfs (op de scooter) naar het nerd hoofdkwartier. 'I bet you Jim could get in.
- I bet you he couldn't!' De film zit vol sexy innuendo's natuurlijk. ('The girl is listening and you talk about backdoors.') Helemaal aan het eind vindt Broderick nog even tijd om vanuit een roostertje naar opwaaiende rokjes te kijken. (Het duurt helaas maar een seconde, heel beschaafd.) Dan is inmiddels ook de Bobby Fischer mad professor verschenen. 'How about a nice game of chess?' Maar de oplossing in een hormonenfilm ligt toch in de ultieme tie-breaker. Hoe kom je als nulletje bij het kruisje.

Go Go Tales
Hoeveel drugs doet Willem Defoe eigenlijk? Als je nú nog films met Abel Ferrara wil maken... Daar moeten 'buitenfilmische' redenen voor zijn. Gechargeerd kan gesteld worden dat de beste (Le Million) en de slechtste film (deze!) van dit jaar draaien om de zoektocht naar een verdwenen loterij-lot. (Een winnend nog wel...) Maar in Go Go Tales zorgt dat, ondanks een liedje voor Defoe, enkel voor chagrijn en geschreeuw... Defoe speelt de eigenaar van een stripclub, die de meisjes al een paar dagen niet betaald heeft. (Om nog te zwijgen over de huur...) De enige oplossing is het winnen van de loterij, gelukkig heeft hij duizenden loten ingeslagen... Als je dat geld wel hebt, en een stripclub runnen je droom is.... Nou ja een gokverslaafde heeft deze oogkleppen op als een cokejunkie Go Go Tales is een schoolvoorbeeld van waardeloze improvisatie, als je daar niet de juiste condities voor schept (of genoeg talent voor in huis haalt) krijgt je altijd eendimensionaal gebazel en kabaal, mensen die op 1 punt blijven hangen, omdat ze niks beters weten en dat dus maar herhalen. Enkel de Jiskefet-achtige hairdresser, die in de club van zijn broer heeft geïnvesteerd, weet de juiste absurd-komische toon te treffen. Maar ja, dan zit je nog altijd met een bespottelijk chaotische tijdlijn, en een hoofdpersonage dat je dat ticket helemaal niet gunt. En honderd minuten tits &.. meer niet (want de stripclub denkt arty te zijn) blijkt óók nog te kunnen vervelen. Het moet niet gekker worden. (Allemaal typische Ferrara dames trouwens, efebische modelletjes.)

Thieves Highway
Ah, zo'n hele oude truckersfilm, fijn. Een combi van Salaire de la Peur (in uitzichtloosheid) en They Drive By Night (in personages). Een man komt thuis van een lange reis, waar ie zijn Griekse (Dassin touch) immigranten ouders luid zingend aantreft. Voor even althans. De stilte die na de vrolijkheid volgt is raak. De zoon zweert wraak en gaat zijn vader achterna. Truck-chauffeur was in het begin van het auto-tijdperk bloedlink, hier geillustreerd sjezend door de heuvels van Californie. (Mooie beelden van apple ranches, met nog meer immigranten.) Bij de groentemarkt aangekomen begint de economie-fase. Je wordt geript waar je bij staat, en natuurlijk is daar een drentelende worldwise femme fatale, die een oogje op je zegt te hebben, en al dromend van betere tijden naar de meeuwen staart. De evil boss van de groentemarkt is joviaal slecht, een sterke rol die in een remake zo door Gene Hackman zou kunnen worden gespeeld. Ook twee (in eerste instantie) comic relief karakters krijgen gaandeweg eh, comic reliëf. (Hoe oenig ze er ook uit zijn.) Mooie film.

In Search of a Midnight Kiss
Mumblecore wordt volwassen. Het richt de blik naar buiten, op zoek naar een significant other, in plaats van de studie der eigen navel. ;) Prompt benadert de film ook het niveau van Jarmusch, een soort nieuwe Strangers than Paradise. Al heeft die laatste een lastig te omschrijven unieke kwaliteit, een heel eigen werkelijkheid. In Search houdt ons gewoon een herkenbare spiegel voor, en dat is ook prima! Perfecte timing qua kijken, in deze laatste week van december gaan volgens de film mensen 'en masse' op datingsites op zoek naar iemand om dan in elk geval oudjaar mee uit te luiden. Zo ook het hoofdpersonage, gespeeld door Scoot McNairy (die een vergelijkbare 'ik moet scoren'-hoofdrol heeft in Monsters) al wordt ie hier wel gedwongen door zijn Joe Strummer-achtige roommate (en beste vriend). Anders gaat ie toch maar zitten onaneren op zelfgeknutselde pornoplaatjes... Hilarische openingsscene. En de film is sowieso erg grappig, je zit ook meteen in Woody Allen-mode door zo'n typisch jazzdeuntje. Latere muziek komt dan weer van Okkervil River en Shearwater, en is even fijn. De datingsite levert opmerkelijk snel een 'hit' op. Maar zodra die dame ten tonele verschijnt wordt de film helemaal herkenbaar. De dame ziet er met zonnebril en flink wat foundation perfect uit (schoonheid kan ook als schild werken, en ik vraag me soms af of dat wel slim is, vanuit de dame gezien.) Maar goed. De dame heeft 5 afspraakjes geregeld, en de mannen hebben precies een minuutje om indruk te maken. Het hoofdpersonage is geshockeerd, maar heeft toch bingo. De twee beginnen aan een wandering-tocht door LA, waar onze hero zijn uiterste, lieve best doet. In de best sequentie vraagt het meisje om 'een bekentenis'. Alle alarmbellen moeten afgaan! Geloof mij, vrouwen zitten altijd truth truth truth te daren, maar ze willen níet horen waar een man dan aan denkt. (Sowieso moet je doen alsof seks niet bestaat tot er geen weg terug meer is.) Onze held gaat de mist in, wat al grappig is, maar nog leuker is de scene er meteen na waarin hij het goed probeert te praten, met allerlei argumenten die hij net ervoor met zijn beste vriend heeft uitgewisseld (ondere andere over condooms). Uitgesproken tegenover een vrouw lijken diezelfde zinnen ineens zo.... smerig. Heel, heel typisch. In Search duurt net wat te lang, ik zag alweer 3 mogelijke eindes voorbij komen, en de allerlaatste onthulling is wat 'gewoontjes'. Maar aan de andere kant had ik het antwoord-apparaat moment in de laatste minuten niet willen missen. En de ochtend stoomt ook wel eigenlijk. Fijn.

Arrietty
Studio Ghibli (bekend van Spirited Away) op de Amerikaanse toer. Van mij hoeft het niet. Ze bewerkten hier het bekende Duimelijntje-achtige white upper class verhaal van 'The Borrowers'. (Ik herinner me daarvan een hele slechte live action versie met John Goodman...) Natuurlijk werd de setting hier wel naar Japan verplaatst, maar dan nog... Het is anders. Alsof de Japanse folklore niet vol eígen fantastische wezens zit. Arrietty (de kleine heldin) is een stoere redhead, abseilend met elastiekjes en andere houtje-touwtje oplossingen in de schaduwwereld van de kleine wezentjes. Vooral de ontmoetingen in de tuin met insecten en kat zijn leuk. (Iemand moet toch eindelijk eens Haas van Paul Biegel verfilmen, over de microkosmos van de Hollandse achterthuin...) Maar in het haast lege huis van de lenertjes komt een nieuwsgierig jongetje wonen. Die de wezentjes al snel in de smiezen heeft. Gevaar komt van de werkster, en hulp van een 'native' lenertje. Een mini-Rohin! Na zijn entree wordt het laatste half uurtje nog best enerverend.

Rainy Dog
Behoorlijk serieuze Miike-film... Ik zei behoorlijk he. Op een paar lolletjes na (pissen vanaf een dak) doet Miike hier in sfeervolle Aziatische noir. Het bekende lummelen op het strand-gevoel van Takeshi Kitano zit erin, maar ook (en dat vond ik nog verrassender) van die 'tijd verglijdt terwijl het arty regent'-momenten, zoals Wong Kar-Wai ze zo vaak heeft. De beste daarvan trok me als het ware in de film, na een half uurtje wat in het duister tasten hóe hiernaar gekeken moeten worden. Maar dan bezoekt de huurmoordenaar (en naar eigen zeggen 'geflopte yakuza', hij zit als Japanner niet voor niets in Taiwan, een degradatie) een bordeel. Beetje rondhangen terwijl de 'huisbaas' een liedje op zijn gitaar tokkelt. Prachtig. Daarna moeten er weer klusjes worden opgeknapt; in een meer standaard Miike-gag verstoort de huurmoordenaar steeds een potje 'Go'. (Of een simpele variant op dat bordspel.) Typerend voor de chaos in Miike's hoofd is dat het hele plot rond het zoontje van de huurmoordenaar (dat nu als een rainy dog achter hem aanloopt) nauwelijks aandacht krijgt. Voor sentimenten en toenadering is echt geen tijd. Tot de fenomenale strandscene dan, waar men nog een kadootje vind. Het jongetje speelt alsnog een cruciale rol, in een viervoudig twistend einde. (Waar ik keihard om moest lachen, en dat na zo'n 'serieuze' film... Dat viel misschien dan toch wel mee.)

Conflict
Een film uit Hollywoods Freudiaanse periode (denk aan Spellbound.) Dus een nogal simpele symbolentaal om 'de psychopaat' te verbeelden. In die tijd (en misschien nu nog wel) moest een slechterik in een Hollywood-film altijd hangen, dus als Bogie (jawel!) denkt de perfect crime te hebben gepleegd (als echtgenoot met meer interesse voor de zus van zijn vrouw) weet je dat hij er toch niet mee weg gaat komen. Wat de film leuk maakt, is dat ze toch twijfel weet te zaaien, want daar komt de psycho-twist, Bogie is zelf vergeten dat ie de moord gepleegd heeft. (Wij als kijker hebben 't wel gezien, al kon dat best een droom zijn.) Ik ging al een opzetje van de twee zussen vermoen, een dubbele femme fatale-truc! Met name een scene bij een 'pandjesbaas' (die een ring van de verdwenen echtgenote zou hebben) is erg beklemmend. Bogie draait langzaam door, maar voordat we echt met 'm mee gaan leven is het afgelopen. Dat zat erin.

echt no one is going to call me out on this one

maar Een man komt thuis van een lange reis,

in het stukje over Thieves Highway, is een fout die ik vergeten ben recht te zetten. al kun je het ook poezie noemen (de man komt terug uit een oorlog, WWII ofzo)

Ah, War Games (nog in de bioscoop gezien en dat je dan precies de doelgroep bent :). ja, ja Drive komt eraan. Moet eerst nog even wat andere dingen kijken en dan rapporteer ik, ongetwijfeld "waarom heb ik getwijfeld?" uitroepende, terug.

Joepie! Het forum gereanimeerd!
Kan ik gelijk mijn Volkskrant-lijstje dumpen:

1. A Separation
2. Rundskop
3. Animal Kingdom
4. Drive
5. We Need To Talk About Kevin
6. Black Swan
7. La Nana
8. Attenberg
9. Small Town Murder Songs
10. Submarine

Beste wensen allemaal!

kijk aan :) i almost couldn't agree more.

WarGames, heerlijk

over dit zinnetje was ik heel heel tevreden
Maar de oplossing in een hormonenfilm ligt toch in de ultieme tie-breaker. Hoe kom je als nulletje bij het kruisje.

Best wel wat films gezien, maar nauwelijks een waarvan ik het de moeite vind er iets over te zeggen.
En ja, ook weer wat slechte horror, ik leer het ook nooit af.
Met als dieptepunt A Serbian Film over een uitgerangeerde pornoster die terecht komt in een snuff movie.
Terugkijkend op dit gedrocht valt er eigenlijk best wat te lachen hoor, simpelweg omdat de perversiteit zo erg over de top is...maar toch maar mijden hoor.
Misschien iets als goede voornemen voor het jaar 2012: geen horror meer (lukt me toch niet).

Oh ja nog iets te zeggen over de grootste teleurstelling van het jaar, een film die ik nog niet gezien had: The Hangover.
Lovende kritieken...ehm ik heb niet zo veel moeten lachen hoor, nogal voorspelbaar allemaal met nogal zwakke dialogen die nergens komisch of gevat waren...goed de gebruikelijke dommige opmerkingen van de dikzak, maar daar heb je SpongeBob's beste vriend Patrick al voor.

Anti-Christ
Vrouwen.

40 Bonuspunten.

Rien à declarer (Dany Boon, Frankrijk, 2010)
Schiedam blijkt ook een filmfestival te hebben: SuikerZoet. Een aanrader. En gratis bovendien. Eind november was de zevende editie, met naar eigen zeggen 'drama en feelgood beelden in bijzondere locaties in de binnenstad'. Dat kun je wel zeggen: wij zagen deze Franse komedie in een Oud-Katholieke waterstaatskerk.
Regisseur Dany Boon, van de hit Bienvenue ches les Ch'tis, speelt zelf een Franse douanier. Benoît Poelvoorde zijn Belgische counterpart. Lachen, gieren, brullen... Feelgood, inderdaad. En wat ons betreft raak.

Submarine (Richard Ayoade, Groot-Brittannië, 2010)
Ferris Bueller op zijn Brits. De jeugdthematiek (sex en ouders), de clevere teksten, de comicstrip-achtigheid (voice-over, flashbacks, flash forwards, slow motion, worm's-eye view, bird's-eye view, de hele rataplan). Maar ook de weemoed, de zee, de regen en de rotsen van Wales. Niet toevallig een hit in het thuisland.

Carnage (Roman Polanski, Frankrijk, 2011)
Polanski zou er direct worden opgebost; plaats van handeling is Brooklyn Park. Twee jochies krijgen ruzie. De één mept de ander een paar tanden uit zijn bek. Ouders regelen de zaak en, u raadt het al, krijgen zelf bonje. Wij hadden deze zwartgallige komedie zwartgalliger gehoopt. Enger, gemener, zoals de baas zelf.

Beginners (Mike Mills, Verenigde Staten, 2011)
Vader en zoon, de één bejaard, de ander midden-dertig, zijn beiden eigenlijk nog groentjes in de liefde. Pa kwam pas uit de kast na ma's dood. Zoon had wel een trits vriendinnen, maar bij geen van hen ontstak het heilige vuur. Daar komt verandering in als zuchtmeisje Anna zich aandient.
En toen blies iemand het verhaaltje uit. Een uur niet in slaap proberen te vallen is lang, hoor.

Na een nachtje slapen...wel amusant en anders dat Anti-Christ. Dreigde een lange tijd een soort arthouse Evil Dead te zijn. Het miste uiteindelijk iets in dat laatste gedeelte, weet ook niet precies wat, vond dat eind visioen ook zo zwakjes gefilmd, bijna Oprah Book Clubachtig. Want Von Trier heeft wel humor met die psychoanalyse-voor-beginners opening (zoontje ziet ouders krikken, pleegt meteen zelfmoord...booya!) en die satanische Fantastic Mr.Fox is ook onbetaalbaar.

zoontje ziet ouders krikken, pleegt meteen zelfmoord...booya!

lol!

als Submarine als Bueller had ik nog niet gedacht, maar is een goeie :)

@Ludo: The Strange Case of Angelica … met elke minuut na de opening wordt het acteren slechter (dit is een schoolvoorbeeld van matige acteursregie, iedereen overcompenseert) en de dialogen in de film zijn simpelweg oersaai.

Het overdreven/slechte acteren en de herhalingen in de dialogen zijn typische stijlvormen van De Oliveira. Het spel is expres niet realistisch, wat in het geval van deze sprookjesachtige film op zijn plaats is. De dialogen hebben vaak iets koddigs. Man 1: ‘Het gaat niet zo goed met Isaac’. Man 2: ‘Oh, dus het gaat niet zo goed met Isaac?’. Man 1: ‘Inderdaad, met Isaac gaat het niet zo goed’. Als je er van tevoren rekening mee houdt, valt het allemaal reuze mee.

Bij De Oliveira zijn de recensies vaak beter dan de films. De kwaliteiten van Eccentricities Of A Blond Hair Girl ontdekte ik pas na het lezen van een uitstekende recensie in Cineaste.

Het overdreven/slechte acteren en de herhalingen in de dialogen zijn typische stijlvormen van De Oliveira.

ja zo ken ik er nog een paar! ;)

maar goed, wie weet geef ik 'm nog eens een kans. een oudje van 'm dan. als het even kan moet het toch wel goed zijn zonder boek erbij. (al voel ik me dan een conservatieve snob, bij zo'n uitspraak)

ik zit nog wel een beetje te popelen om een reactie of 2 op dat filmartikel, jungs. is goed voor mijn ego.

(ik moet gewoon geduld hebben)

Sans Toit Ni Loi
Niet moeilijk te zien waarom Olaf dit fantastisch vindt. Sans Toit Ni Loi is de Franse Wendy and Lucy. En al vanaf het begin zonder Lucy; deze film van Varda is harder en ook geconstrueerder. (Literairder, zo u wil.) Dat komt doordat personages af en toe de third wall doorbreken en hun gedachten (over het zwervende meisje) tegen de kijker uitspreken. Een erg mooie truc, en het pleit zeer voor Varda is dat ik de constructie (als die in 't midden een tijdje minder vaak langskomt) ga missen! Dan doe je iets goed. Sandrine Bonnaire is de Michelle Williams van de film, een vrije geest, zwervend over het Franse platteland. Het is winter, en de mensen zijn achterdochtig en alhoewel soms behulpzaam, altijd op hun hoede. Het meisje slaapt meestal in haar tentje, maar ook in een schuur, leegstaand pand, en met plastic overdekt radijsjesveld. Allemaal even treurig natuurlijk, en nadat het 'wanderen' eerst nog wel wat lijkt te hebben, wordt de situatie al snel precair. (We weten uit het begin al hoe het gaat aflopen....) Tot de mooiste passages behoren de dagen die het meisje met een filosofisch ingestelde herder en zijn vrouw doorbrengt, zonder religie een echt bijbels duo; en de dagen met een goedmoedige Tunesische landarbeider. (Die laatste lijkt recht weggelopen uit het oeuvre van Fassbinder.) Grimmig fraai, net als Bonnaire's vuile zachte handen, waar Varda (natuurlijk!) een paar keer de camera op richt. Nu nog een vertaling vinden voor de titel, Zonder Dak Doen... (Maar dat vangt niet goed genoeg het 'Sans Loi' aspect... Gebouw noch gebod, mwah.)

The Music Room
Van die Apu trilogy heb ik nog altijd maar één deel gezien, maar het zou best kunnen dat The Music Room me uiteindelijk inspireert om de rest ook te kijken; dit is een zeer toegankelijke Ray-film, met, zoals de titel voorspelt, een hoofdrol voor muziek. Misschien iets teveel muziek voor Westerse oren, maar dan nog, die Indiërs kunnen spelen, als George Harrison dit in 1959 had gezien waren de Beatles nooit opgericht. Maar niet alleen de muziek maakt deze film toegankelijk (want muziek, zelfs in raga-modus, is en blijft het meest universele wat er bestaat). Ook het verhaal heeft een grimmige sprookjesachtige grandeur, met trekjes van zowel Gatsby (!) en Shakespeare. Een man op het dakterras van zijn mansion, depressief lurkend aan zijn waterpijp, en meer ook niet. Zijn vrouw en kind gaan op reis, ze vragen of hij meegaat, maar hij blijft gewoon hangen. En dan gebeurt het onvermijdelijke; zijn familie vergaat, wat zijn lethargie nog verder opjaagt. Er is echter één obsessie waar hij nog een restje genot in kan vinden. Muziek. Zijdelings hieraan speelt nog de aankomst van moderne tijden, in de figuur van een selfmade-man met auto (het hoofdpersonage is een oude 'koning', of wat zijn titel ook precies is... Die rijdt op olifanten en paarden.) De laatste tien minuten zijn het mooist, als teken dat Ray de kijker betovert heeft weet ie me bijna vol te laten schieten met een muzikale kroonluchtersmotiefje van godbetert tien seconden, dat de opmaat vormt van Shakespeariaanse waanzin.

The Arbor
Poeh, deze documentaire in fictie-vorm zit zo propvol ellende dat ik er de tweede helft wel genoeg van had. Natuurlijk kreeg de regisseur het idee voor de film toen ie hoorde hoe de dochter van een piepjonge toneelschrijfster zich – histoire se repete – ten gronde had gericht, maar ik had toch graag een hele film over de schrijfster gezien, in plaats van over de verslaafde. De toneelschrijfster, uit de absolute goot van Bradford, is een jonge moeder, en verwerkt haar neighbourhood ervaringen in 2 toneelstukken; die behoorlijk wat succes kennen. Het stugge meisje raakt als een Amy Winehouse aan de drank, om al snel te overlijden, 3 kinderen van 3 vaders achterlatend. Dit aangrijpende levensverhaal wordt verteld door acteurs die teksten van geïnterviewden lipsyncen (een prachtige meta-zet). Ondertussen lopen ze door de buurt en worden scenes uit het stuk 'The Arbor' midden op straat met minimale middelen gebracht. Geniaal. Zat voor mijn gevoel een 90 minuten film in, met véél meer scenes uit het stuk. (De paar échte docu-beelden zijn ook erg mooi trouwens, OMG, die vader!) Maar al voor de helft voorbij is verlegt de regisseur zijn blik naar de oudste dochter, het 'letterlijke' zwarte schaap, kind van een Pakistaanse vader. (Dus eindeloos object van racistische bejegeningen, óók van haar moeder...) Dit meisje vertelt nagenoeg de rest van de film, en alhoewel ik medelijden met haar heb, worden haar 'nu ben ik toch écht gelouterd en ik ben eindelijk clean' praatjes langzaam irritant. Want ja, dit meisje verknalt haar leven in het kwadraat. Ook al overleeft zij wel, d'r moeder was er niets bij. Alles gaat mis. En dat terwijl ze na de dood van moeder al snel wordt geadopteerd door lieve pleegouders (hier ging ik denken aan het Amerikaanse pamflet Dear Zachary. 'Achteraf gezien hadden we zoveel meer kunnen doen.') Ik voelde een connectie met Le Gamin au Velo, door dat pleegouderschap, de regering zou eigenlijk moeten zorgen dat de staatsloterij altijd op die mensen valt, want je verdient zóveel respect. (En je krijgt áltijd gezeik, want de kinderen komen getraumatiseerd aan.)

A Religiosa Portuguesa
Grappig dat we het net over Manoel de Oliveira hadden, deze film vind ik vergelijkbaar geconstrueerd met even gekunsteld acteren, maar toch een heel stuk beter. Het zou kunnen helpen dat ik eerder al Les Pont des Arts van Eugene Green had gezien. Een excentrieke regisseur, zo kunnen we hier ook in beeld vaststellen. (Hij speelt namelijk ook ín de film een regisseur...) Zijn Beefheartiaanse dansmoves in een disco zijn hilarisch. Maar verder is dit een heel serieuze en kalme film, over een actrice met onwaarschijnlijke grote ogen in een crisisje, die ondertussen in Lissabon een film over de beroemde Portugese non maakt. De film veronderstelt nogal veel Portugese voorkennis. Zo is die non de schrijfster van een heel beroemd dagboek uit de literatuurgeschiedenis, niemand weet of dat nou fictie of werkelijkheid is. Green houdt van dat soort kunstzinnige raadsels, en hij laat de actrice hier ook buiten filmtijd langs de locaties van de opnamen dwalen; om nóg een non tegen te komen, die haar wat wijsheden meegeeft. Ondertussen bekommert ze zich om een adoptiekind, zodat ze ook zonder vriendje moeder kan worden. (Dat doet me ergens aan denken hmmm..) Maar ik zit te ironisch te doen, want deze film zit vol met langzaam passerende bootjes, fraaie shots (continu spelend met de focus, lichtjes scherp, lichtjes onscherp en iconisch pontificaal in beeld gebrachte gezichten) én een paar Portugese “schlager”-liedjes.

Zoals beloofd Drive.
En dan te bedenken dat ik die film bijna had overgeslagen omdat die zo mega-gewelddadig zou zijn. Wat een huilebalkjes, ik heb minstens 834 films gezien die gewelddadiger zijn. Dit is je ambient L.A. shit, daar waar Michael Mann altijd naar toe wil maar wat hem net nooit lukt. Refn doet het ook gewoon goed, gaat naar de bron en pleurt die soundtrack vol met Eno. +1 dude. Van te voren zat ik nog Gosling, Gosling, wat nou, maar inderdaad Gosling, Gosling, helemaal goed met dat rare glimlachje van hem. Verder gaat het helemaal nergens over, behalve dat je voorzichtig moet zijn met teveel een goedzak te willen zijn en dat autorijden langs neonlichten vet cool is. Dus bedankt Ludo voor het overhalen. :)

(The Driver wordt vaak genoemd als referentie, maar die is uiteindelijk nihilistischer, heeft betere vluchtscènes en De Grap. Al is die eerste rit in Drive heel ingetogen mooi.)

El Bulli (Gereon Wetzel, Duitsland, 2011)
Een uitverkochte zaal voor een kookdocumentaire. Okay, de vertoning was eenmalig en het was vakantie. Maar toch... Het moet niet gekker worden!
De docu legt droog verslag van het seizoen 2008/2009, toen El Bulli nog gold als het beste restaurant ter wereld. De eerste scene is veelzeggend: een ploeg van minstens twintig die als een geoliede machine er voor vijftig couverts dertig gangen in drie uur door jast. Elke vijf minuten een gang!
Tijdens voorjaar en zomer was het restaurant, gelegen aan de Spaans/Franse grens, geopend. Van oktober tot april ging de deur op slot. Dan verkastte chef Ferran Adrià met slechts een aantal vertrouwelingen naar Barcelona om te experimenteren. Wereldwijd worden ideeën opgedaan, recepten ontrafeld, bereidingswijzen gevarieerd. Net zolang totdat er een gerecht ontstaat, dat nog nooit eerder is gedaan. 'Avant-garde' is een term die Adrià vaak bezigt, 'deconstructie' een andere.
Op 30 juli sloot El Bulli zijn deuren om pas in 2014 weer open te gaan. Als stichting; nog beslotener. Zal dan de eerste plek in de San Pellegrino Top 20 op voormalige leerling Rene Redzepi worden heroverd?

Al is die eerste rit in Drive heel ingetogen mooi.)

dat liedje dat daar klinkt is ook Daft Punkig (geloof een productie van 1 van die robots) (dat had ik nog vergeten te gebruiken als argument) ;)

Die Kavinsky? (heb even gespiekt hoor) dat is geen ekte-ekte robot, meer een gelieerd programma. Maar zat verder te spieken en Refn heeft tot nu toe alleen maar troep gemaakt. Hoe kan dat toch?

en pleurt die soundtrack vol met Eno

LOL. Echt niet dat ik dan nog de bioscoopversie ga zien. ;) Briljant idee trouwens: "vandaag ga ik de film zien met een goede soundtrack, computer selecteer en pas even mijn persoonlijke voorkeuren in."

Drive besef ik steeds meer heeft wel een groot waar-begint-de-fantasie-van-de-reddende-engel potentieel, nietwaar? Al die geweldsscènes zijn op een of andere manier onnatuurlijk (licht dat dimt, strippers die poppen worden, hij rijdt herboren weg na in zijn buik te zijn gestoken.)

Even een lijstje opgesnord met verschillen bios - screener. {spoiler}

Behalve soundtrack, zijn er wat dialoog details. Maar het ziet er naar uit dat ik een voor mij prettige versie heb gezien met minder gedetailleerde shotgun-wonden en zonder die schorpioen/kikker parabel, die bij ons thuis net uitgebreid is geanalyseerd en dat zou me alleen maar doen verzuchten "niet dat verhaal weer!" :) Bovendien vind ik het zo fijner dat de Driver doet wat hij doet omdat het hem het beste lijkt om uit de situatie te komen ipv dat het doet omdat hij niet anders kan (een soort duffe geweldsmachine.)

Zeg maar, het verschil tussen Le Samuraï en Henry: Portrait of a Serial Killer. (uitstekende film overigens die laatste, maar dat liefde-kan-hem-niet-veranderen ding ramt er toch de eerste keer het meest effectief in.)

aan het einde hoopte ik eigenlijk dat de film gewoon zou eindigen met Gosling tegen die motorkap, maar dat is misschien te katholiek gedacht

Extreme Movie
Met afstand de slechtste film die ik ooit heb gezien. Geen enkele redeeming value, whatsoever.

gheh, i propose a title change.
op d'een of andere manier past daar wel t random feitje bij dat ik vandaag uit de VPRO Gids leerde dat Luc "Leon" Besson in het begin van de nineties met de veertienjarige Maiwenn een relatie aanknoopte; en haar (@16 en net bevallen van een kind) verliet voor Milla Jovovich.

LOL. Echt niet dat ik dan nog de bioscoopversie ga zien. ;) Briljant idee trouwens: "vandaag ga ik de film zien met een goede soundtrack, computer selecteer en pas even mijn persoonlijke voorkeuren in."

Dat katholieke einde van Ludo vind ik helemaal niks :)

(delen van) de soundtrack die Johnny Jewel (verhaal daarachter hier) voor de film gemaakt heeft worden onder de naam Symmetry uitgebracht. Hier te beluisteren. Needless to say, music to play while driving at night...

..uit de kofferbak haalde...

Needless to say, music to play while driving at night...

zolang je niet de neiging krijgt dingen in kofferbakken te gaan doen dan ;)

Wat me niet zo bevalt aan dat schorpioen verhaal is dat hij zo in wezen een psychopaat wordt, want hij kan niets anders dan "steken". Okay, dat wordt een beetje verzacht door dat "he's a hero/a real human" liedje (even uit mijn hoofd) maar dat vind ik weer zo idealistisch. De schorpioen die uit hem dreigt te komen (dat ademende jack) is eigenlijk goed genoeg.

Het is wel eens interessant om zo screener te zien omdat je dan merkt hoe een paar veranderingen een film op het laatst toch een flink andere betekenis kan geven. In die screener versie gaat wat mij betreft op het moment dat hij zijn buurvrouw voor het eerst de deur in ziet gaan zijn fantasie los. Driver is dan een geïsoleerde figuur die een reddende engel fantasie activeert. Dat eindshot van Ludo zou het zeg maar bevestigen. :) [beetje in traditie van Kitano's Boiling Point van dat jongetje wat op de w.c. een heel avontuur met sacherijnige yakuza fantaseert,Lost Highway ook misschien.]

ik vraag me af of ze beide versies dan op de 4 disc extended bladibla blu-ray gaan zetten (is die 1e versie Refn's cut, of is ie het óók (of zelfs meer) eens met die bios-versie?

Nee, volgens mij zijn beide zijn cut. Die screener was voor Cannes en was op een paar details (ook geen aftiteling bijv.) nog niet helemaal af. In die tussentijd zijn er nog wat dialogen/zinnen toegevoegd. Denk niet dat er een versie-cult gaat ontstaan (behalve in mijn hoofd...en misschien al die downloaders :)

Thank You For Smoking
Mwoah, beetje overgewaardeerd. Het VPRO stukje is lovend en meende me ook positieve geluiden te herinneren. Best te pruimen maar niet spectaculair, misschien verwachtte ik te veel radicale standpunten over de tabaksindustrie.

Das Leben der Anderen
Historisch gezien fascinerend, maar ook in het licht van Google en Facebook die ons allemaal profileren. Marketeers mogen een hoop meer van ons weten dan de regering maar dat alles geregistreerd wordt is dus ook niet nieuw (zie kaartenbakken). Mooie film, maar coda't iets te lang door naar m'n zin en vrouwen worden gerepresenteerd door een rol van betekenis die bovendien nog slechter uit de verf komt dan de foute mannen.

Best te pruimen

stand up comedy drumroll

2x volledig eensch trouwens.

The Art of the Steal
Als advocaat van de duivel probeerde ik nog een tijdje te denken 'ach het zijn maar wat papiertjes met verf' en 'ja zo'n testament, dat geldt toch ook niet voor eeuwig'... Tja. Het zijn inderdáád geen schilderijen meer, maar onverhandelbare goudstaven, die machtswellustelingen graag willen hebben. En je kunstcollectie 'voor eeuwig niet uitleenbaar en verkoopbaar' verklaren, is niet houdbaar (lijkt mij) maar dan nog mag je er als dode toch vanuit gaan dat ze een jaartje of tweehonderd je laatste wens respecteren. We leren in deze fijne, typical American Story, dr. Barnes kennen, en man die een fortuin in de medicijnen vergaarde, maar met een working class achtergrond, die graag de elite jende. (Beste stunt: het beheer over zijn collectie aan een black university geven... Vinden de Philly upper class Perelmannetjes níet leuk!) Barnes hing zijn honderden werken (van Matisse en Renoir enzo) in een eigen gebouw, allemaal dicht op elkaar, nauwelijks commercieel geëxploiteerd. Dit is zo mogelijk een nog veel grotere schoffering, althans, volgens de kunstwereld. (Die zogenaamd het beste met de werken voor heeft, maar alleen aan money, money, money denkt.) Dus zinnen ze op een manier om de werken in hun bezit te krijgen. En zoals we weten regeert er maar één ding in het kapitalisme. Je kan een moord plegen, je kan banken laten omvallen, als jij de backing van the powers hebt kom je er mee weg. Dit wordt volkomen eenzijdig (heerlijk eenzijdig zelfs) uit de doeken gedaan door afficionado's van Barnes. Geweldige figuren, die met smaak vertellen. Mijn favoriet: het Woody Allen-achtige mannetje dat tijdens een demonstratie een interview aan de docu staat te geven, en dan ineens PHILISTINES!!! schreeuwt. Maar er zijn meer sterkarakters. Ook in het slechte kamp. De aalgladde ambitieuze Richard Glanton, die de kunstcollectie mee op tournee neemt, een verdedigbare zet, maar desalniettemin het begin van het einde. En dan de gouverneur van Pennsylvania – Oh Amerikaanse democratie!- kennelijk nog altijd diezelfde louche types als uit All The King's Men.

The Prowler
Vooral in het eerste kwart is dit een zeer goede noir. Het begint al met het openingsshot; dat (ook) de kijker tot een gluurder maakt. (Ultiem cine-meta eigenlijk...) De vrouw die wordt 'bekeken' belt agenten, die haar sussen en het allemaal maar wat overdreven lijken te vinden. (Opnieuw de gedachte van de kijker verwoordend, want ja, dan moet ze maar niet naakt voor 't raam gaan staan!) Maar langzaam krijgt een van de agenten wat griezeligs. En hij (Van Heflin) blijft maar terugkomen voor 'checkups'! In de beste scene van de film peutert hij met een haarpin van de dame (die hij ongevraagd uit heur haar 'leent') een kastje van haar echtgenoot open. (Allemaal heel symbolisch natuurlijk, eerst het kastje dan...) Het slot houdt hem maar even tegen, meldt ie triomfantelijk. De vrouw zegt; soms kan een klein beetje vertraging precies genoeg zijn. Je denkt; ze heeft door dat ie een creep is. Maar nee hoor, ze wordt verliefd. Volgens David Thompson uit onverbloemd Amerikaans opportunisme, weg van een slecht huwelijk. Vanaf dat moment komen we op standaard noir terrein. Het op zich voorspelbare einde van de echtgenoot is zeldzaam koelbloedig en zelfs schokkend. Toch gaat het tijdens die handelingen mis op alle niveaus; de agent schiet zich tijdens de afrekening in zijn eigen arm; ik meende (of hoopte) per ongeluk terwijl hij een zelfmoord-opzetje probeerde neer te leggen op de lawn. De rechtszaak die volgt is zoals gebruikelijk een aanfluiting. (Ik háát rechtszaken midden in noirs.) Pas in de laatste 10 minuten weet de film zich daarvan te herstellen, in een Johnny Guitar-melodramatische western-wending.

Guy and Madeline on a Park Bench
Interessant; waar Midnight Kiss de mumblecore een leveltje hoger tilde qua dialogen, doet deze dat wat betreft sfeer. Heel nauwkeurig vangt de film de gevoelens van net na een break-up. En dat lukt vooral bij Guy, de (niet al te beste!) jazz-trompettist die vlucht in muziek en een rebound love. Het mooie is dat deze gevoelens nagenoeg woordloos worden overgebracht, net zoals in de geniale intiteling de hele voorgeschiedenis in een paar shots wordt verteld. Echt subliem gedaan. Het Madeline gedeelte van de film komt er wat minder uit; misschien ook doordat het rebound love meisje meer indruk op me maakte (en überhaupt ook veel speeltijd krijgt.) De scene dat zij Guy ontmoet in een metro, erg spannend. De jazz-liedjes vormen een mooie soundtrack, de musical-nummers klinken heerlijk old school, maar werken meer als fragmenten uit van die YouTube flashmob-filmpjes. Minder uniek dan de kalmte die in de rest van de film heerst. Af en toe onderbroken door wat rants en pick-up pogingen, want – eigenlijk had dat mededeling numero 1 moeten zijn – dit is natuurlijk eerst en vooral een geweldige ode aan Cassavetes early movies. Leuk trouwens dat Boston, zat die Nederlandse toeteraar Jorrit Dijkstra niet ook daar? Misschien is jazz werkelijk nog altijd groot daar. Perfect einde trouwens. Weten wanneer je moet stoppen.

Profession: Heartbreaker
De Engelse titel is leuker dan de Franse. Maar deze Franse Crazy Stupid Love is véél leuker dan de 'echte'. Typisch toch dat twee films in zo'n kort tijd bestek hun romcom-verhaal ophangen aan die beroemde Dirty Dancing-move. Waar Crazy Stupid Love zichzelf echter veel te serieus nam, gaat L'Arnacœur gewoon voor de grappen en grollen. Romain Duris is lang niet zo knap als Gosling, maar hij heeft wel dat donkere gevaarlijke waardoor je gelooft dat vrouwen voor 'm vallen. Treffend geillustreerd in het Marokkaanse intro, wat (voel ik intuitief zonder nou iets specifieks aan te kunnen wijzen) knipoogt naar The Man Who Knew Too Much, van Hitchcock. Het zal de woestijn gewoon zijn. Daarna gooit men er een vleugje James Bond-parodie overheen (Duris wordt gesteund door verbluffende hi-tech apparatuur) en vertrekt men naar Monaco. (Dat is nog altijd zéér Hitchcock bedenk ik me.) Daar wacht Duris zijn moeilijkste klus, een dame (Vanessa Paradis) die op het punt staat te trouwen. Voorspelbare, maar zeer amusante verwikkelingen volgen, de 'nu moeten er tranen komen'-running gag is geweldig. Als je mij kan laten lachen om fysieke humor ('de gevoelloze rechterdij') doe je wat goed. Minder geslaagd zijn wat geweldsuitbarstingen met een potige Serviër. Ook begon het me op te vallen dat het komische duo dat Duris met de techniek ondersteunt (een echtpaar) in werkelijkheid (dus als acteurs) elkaar helemaal niet zo lijken te mogen. Wederom puur intuïtie. Zul je zien dat ze getrouwd zijn.

Thank your for smoking (Jason Reitman, 2005)
Amusante film, maar een 4 sterren film? (Cinema.nl)
Neuh…

The Book of Eli (Albert Hughes, 2010)
Stijlvol vormgegeven film die aanvankelijk wel wat gemeen lijkt te hebben met I am Legend (met Will Smith).
Maar Denzel Washington zie ik dan toch wat liever.
Solide actie, best goed gedoseerd en mij bevalt de kalme 'pacing', (niet het laatste half uur in een schreeuwerige stroomversnelling)
Het plot is best verrassend, doch wat ongeloofwaardig.

Drive (Nicolas Winding Refn, 2011)
Al veel over geschreven, ook op dit forum.
Degelijke film, die uitblinkt in sfeer en op je gevoel werkt, niet in de laatste plaats door de sferische 80's soundtrack en dromerige verstilde fotografie die af en toe sterk lijkt op de beeldtaal van David Lynch.
Goed dat de held heel erg zwijgzaam is, dat compenseert de goede looks een beetje (geen vervelende wise cracks)

*Spoiler*
Mijn opvatting over het einde van de film is dat de held toch echt is overleden, maar op 'de eeuwige racevelden' verder crosst.

We need to talk about Kevin (Lynne Ramsay, 2011)
Tilda Swinton.
Deze film wordt zo goed als volledig gedragen door haar.
Swinton speelt een moeder van een zoon Kevin, die iets vreselijks gedaan heeft en die van kleins af een pesthekel aan zijn moeder heeft.
Is Kevin het kwaad zelve?
Of is het de moeder die in gebreke is gebleven?

De eerste 3 kwartier heb ik ademloos gekeken, daarna zakt de film helaas een klein beetje in (niet helemaal gelukkig) en zat ik te wachten op wat zoonlief nu precies gedaan heeft.
Je zit zo dicht op Swinton's huid, die worstelt met schuldgevoelens, nachtmerries en boze ouders van slachtoffers dat de schuldvraag, wat haar aandeel in de ellende precies is niet meer echt ter zake doet en alleen nog maar diepe mededogen rest.
John C Reilly vind ik wat misplaatst in deze film en daar blijk ik niet alleen in te staan...
Met terugwerkende kracht een top 10 candidaat voor 2011.

Black Swan (Darren Aronofsky, 2010)
Net als bij Swinton zit je bij deze film ook heel dicht op de huid van de protagonist, in dit geval Nathalie Portman die een perfectionistische balletdanseres speelt.
Anders dan bij We need to talk about Kevin, trekt Aronofsky visueel wat meer uit de kast, om het claustrofobische, dicht op jezelf zitten weer te geven, maar gelukkig niet op die vermoeiende wijze als bij zijn draak Requiem for a Dream.
Portman is fantastisch.
De verdrukte sexualiteit en verstikkende moeder deden mij wat denken aan Haneke's The Piano Teacher, maar die film is toch wel veel onvergeeflijker.
Black Swan eindigt weliswaar met een dood, maar treurig hoeven we niet echt te zijn, het is haar immers gelukt de perfecte Black Swan te dansen.

The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford
(Andrew Dominik, 2007)
Op het IMDB forum dwepen ze met deze film, wordt in 1 adem genoemd met There Will Be Blood.
Toegegeven, het is allemaal heel smaakvol.
Brad Pitt heeft de juiste looks en de juiste cool voor Jesse James, je begrijpt waarom mensen tegen hem opkijken.
En Casey Affleck laat verrassend goed spel zien, daar kan zijn broer nog wat leren.
Maar voor mij was de film over het geheel genomen eigenlijk een soortement van veredelde docu van National Geography Channel of Discovery Channel.
Ik kijk graag naar deze zenders dus niet mis mee hoor :)

The Trip (Michael Winterbottom, 2010)
Ik denk dat ik deze film een andere keer moet gaan zien, want ik kwam er niet in.
Lijkt mij ook meer op een soort van compilatie, losse fragmenten die geforceerd zijn samengevoegd om er een film van te maken.
Misschien leuk als TV-serie?
Ik heb (nog) niet moeten lachen.
Volgende keer beter?

niet gelachen?! wow.

Maar voor mij was de film over het geheel genomen eigenlijk een soortement van veredelde docu van National Geography Channel of Discovery Channel.

gheh, mooi. eens. toch is die film heel goed blijven hangen bij mij. in een tobbe in bad enzo, misschien moet Reichardt maar eens een remake doen. of nee, beter, in mijn hoofd is het alvast zo'n soort film geworden.

Nog niet gelachen, ik heb het na een klein half uurtje afgezet, kan best aan mijn stemming gelegen hebben, hij krijgt een herkansing hoor :)

@OMC: Refn heeft tot nu toe alleen maar troep gemaakt. Hoe kan dat toch?

Heb je al zijn films dan al spiekend in zijn geheel gezien? :-) De Pusher-trilogie heeft meerdere geweldige momenten (van drama naar komedie en geweld) en dito acteerprestaties (Kim Bodnia in deel I, Mads Mikkelsen in deel II en Zlatko Buric in III), Valhalla Rising is de Viking-versie van Drive en Bronson haalt A Clockwork Orange naar de 21ste eeuw. Alleen in Fear X verdwaalt Refn samen John Turturro ietwat jammerlijk in David Lunch-avondland.

de Viking-versie van Drive

hehe, Viking films zijn niet te vertrouwen...ik heb er trouwens geen een gezien hoor, die posters zien er zo aso-videotheek om de hoek uit. Sorry, mijn fout.

Schijnt hem overigens vaker te gebeuren heb ik begrepen: lees wel eens verhalen van boze Amerikanen die na de trailers van Drive een soort Gone in 60 Seconds kloon verwachten en dan stilte in gesprekken moeten verwerken.

http://www.openculture.com/free_film_noir_movies

via Salon Indien.

gratis noirs. en precies op tijd,, aangezien ik op TT 101 lees dat Ziggo en Xs4all PirateBay gaan blokkeren. (dat zal uiteindelijk wel weer loslopen, maar toch)

van het rijtje daar heb ik er 8 gezien. The Man With the Golden Arm kreeg nog een mention in mijn eindejaarsartikel.
(ook Scarlet Street is natuurlijk heel goed)

Lekker lijstje. Archive.org is sowieso een goudmijn. Tijdens de kerstvakantie heb ik via deze site eindelijk The Bigamist van Ida Lupino gezien. Streaming ziet het er allemaal wat belabberd uit (en noir is van zichzelf al zo donker!), maar soms is er niet beter.

je kan ze ook downloaden toch? (checkt) ja. in avi. dus dat zal alleszins te doen zijn op een laptop.

al klopt het dat juist noir lastig is voor pixelige video-bestanden (die kunnen heel slecht tegen duisternis, water, en rook) :D

jammer dat Outrage van Lupino er niet bij staat...