Filmforum

en pleurt die soundtrack vol met Eno

LOL. Echt niet dat ik dan nog de bioscoopversie ga zien. ;) Briljant idee trouwens: "vandaag ga ik de film zien met een goede soundtrack, computer selecteer en pas even mijn persoonlijke voorkeuren in."

Drive besef ik steeds meer heeft wel een groot waar-begint-de-fantasie-van-de-reddende-engel potentieel, nietwaar? Al die geweldsscènes zijn op een of andere manier onnatuurlijk (licht dat dimt, strippers die poppen worden, hij rijdt herboren weg na in zijn buik te zijn gestoken.)

Even een lijstje opgesnord met verschillen bios - screener. {spoiler}

Behalve soundtrack, zijn er wat dialoog details. Maar het ziet er naar uit dat ik een voor mij prettige versie heb gezien met minder gedetailleerde shotgun-wonden en zonder die schorpioen/kikker parabel, die bij ons thuis net uitgebreid is geanalyseerd en dat zou me alleen maar doen verzuchten "niet dat verhaal weer!" :) Bovendien vind ik het zo fijner dat de Driver doet wat hij doet omdat het hem het beste lijkt om uit de situatie te komen ipv dat het doet omdat hij niet anders kan (een soort duffe geweldsmachine.)

Zeg maar, het verschil tussen Le Samuraï en Henry: Portrait of a Serial Killer. (uitstekende film overigens die laatste, maar dat liefde-kan-hem-niet-veranderen ding ramt er toch de eerste keer het meest effectief in.)

aan het einde hoopte ik eigenlijk dat de film gewoon zou eindigen met Gosling tegen die motorkap, maar dat is misschien te katholiek gedacht

Extreme Movie
Met afstand de slechtste film die ik ooit heb gezien. Geen enkele redeeming value, whatsoever.

gheh, i propose a title change.
op d'een of andere manier past daar wel t random feitje bij dat ik vandaag uit de VPRO Gids leerde dat Luc "Leon" Besson in het begin van de nineties met de veertienjarige Maiwenn een relatie aanknoopte; en haar (@16 en net bevallen van een kind) verliet voor Milla Jovovich.

LOL. Echt niet dat ik dan nog de bioscoopversie ga zien. ;) Briljant idee trouwens: "vandaag ga ik de film zien met een goede soundtrack, computer selecteer en pas even mijn persoonlijke voorkeuren in."

Dat katholieke einde van Ludo vind ik helemaal niks :)

(delen van) de soundtrack die Johnny Jewel (verhaal daarachter hier) voor de film gemaakt heeft worden onder de naam Symmetry uitgebracht. Hier te beluisteren. Needless to say, music to play while driving at night...

..uit de kofferbak haalde...

Needless to say, music to play while driving at night...

zolang je niet de neiging krijgt dingen in kofferbakken te gaan doen dan ;)

Wat me niet zo bevalt aan dat schorpioen verhaal is dat hij zo in wezen een psychopaat wordt, want hij kan niets anders dan "steken". Okay, dat wordt een beetje verzacht door dat "he's a hero/a real human" liedje (even uit mijn hoofd) maar dat vind ik weer zo idealistisch. De schorpioen die uit hem dreigt te komen (dat ademende jack) is eigenlijk goed genoeg.

Het is wel eens interessant om zo screener te zien omdat je dan merkt hoe een paar veranderingen een film op het laatst toch een flink andere betekenis kan geven. In die screener versie gaat wat mij betreft op het moment dat hij zijn buurvrouw voor het eerst de deur in ziet gaan zijn fantasie los. Driver is dan een geïsoleerde figuur die een reddende engel fantasie activeert. Dat eindshot van Ludo zou het zeg maar bevestigen. :) [beetje in traditie van Kitano's Boiling Point van dat jongetje wat op de w.c. een heel avontuur met sacherijnige yakuza fantaseert,Lost Highway ook misschien.]

ik vraag me af of ze beide versies dan op de 4 disc extended bladibla blu-ray gaan zetten (is die 1e versie Refn's cut, of is ie het óók (of zelfs meer) eens met die bios-versie?

Nee, volgens mij zijn beide zijn cut. Die screener was voor Cannes en was op een paar details (ook geen aftiteling bijv.) nog niet helemaal af. In die tussentijd zijn er nog wat dialogen/zinnen toegevoegd. Denk niet dat er een versie-cult gaat ontstaan (behalve in mijn hoofd...en misschien al die downloaders :)

Thank You For Smoking
Mwoah, beetje overgewaardeerd. Het VPRO stukje is lovend en meende me ook positieve geluiden te herinneren. Best te pruimen maar niet spectaculair, misschien verwachtte ik te veel radicale standpunten over de tabaksindustrie.

Das Leben der Anderen
Historisch gezien fascinerend, maar ook in het licht van Google en Facebook die ons allemaal profileren. Marketeers mogen een hoop meer van ons weten dan de regering maar dat alles geregistreerd wordt is dus ook niet nieuw (zie kaartenbakken). Mooie film, maar coda't iets te lang door naar m'n zin en vrouwen worden gerepresenteerd door een rol van betekenis die bovendien nog slechter uit de verf komt dan de foute mannen.

Best te pruimen

stand up comedy drumroll

2x volledig eensch trouwens.

The Art of the Steal
Als advocaat van de duivel probeerde ik nog een tijdje te denken 'ach het zijn maar wat papiertjes met verf' en 'ja zo'n testament, dat geldt toch ook niet voor eeuwig'... Tja. Het zijn inderdáád geen schilderijen meer, maar onverhandelbare goudstaven, die machtswellustelingen graag willen hebben. En je kunstcollectie 'voor eeuwig niet uitleenbaar en verkoopbaar' verklaren, is niet houdbaar (lijkt mij) maar dan nog mag je er als dode toch vanuit gaan dat ze een jaartje of tweehonderd je laatste wens respecteren. We leren in deze fijne, typical American Story, dr. Barnes kennen, en man die een fortuin in de medicijnen vergaarde, maar met een working class achtergrond, die graag de elite jende. (Beste stunt: het beheer over zijn collectie aan een black university geven... Vinden de Philly upper class Perelmannetjes níet leuk!) Barnes hing zijn honderden werken (van Matisse en Renoir enzo) in een eigen gebouw, allemaal dicht op elkaar, nauwelijks commercieel geëxploiteerd. Dit is zo mogelijk een nog veel grotere schoffering, althans, volgens de kunstwereld. (Die zogenaamd het beste met de werken voor heeft, maar alleen aan money, money, money denkt.) Dus zinnen ze op een manier om de werken in hun bezit te krijgen. En zoals we weten regeert er maar één ding in het kapitalisme. Je kan een moord plegen, je kan banken laten omvallen, als jij de backing van the powers hebt kom je er mee weg. Dit wordt volkomen eenzijdig (heerlijk eenzijdig zelfs) uit de doeken gedaan door afficionado's van Barnes. Geweldige figuren, die met smaak vertellen. Mijn favoriet: het Woody Allen-achtige mannetje dat tijdens een demonstratie een interview aan de docu staat te geven, en dan ineens PHILISTINES!!! schreeuwt. Maar er zijn meer sterkarakters. Ook in het slechte kamp. De aalgladde ambitieuze Richard Glanton, die de kunstcollectie mee op tournee neemt, een verdedigbare zet, maar desalniettemin het begin van het einde. En dan de gouverneur van Pennsylvania – Oh Amerikaanse democratie!- kennelijk nog altijd diezelfde louche types als uit All The King's Men.

The Prowler
Vooral in het eerste kwart is dit een zeer goede noir. Het begint al met het openingsshot; dat (ook) de kijker tot een gluurder maakt. (Ultiem cine-meta eigenlijk...) De vrouw die wordt 'bekeken' belt agenten, die haar sussen en het allemaal maar wat overdreven lijken te vinden. (Opnieuw de gedachte van de kijker verwoordend, want ja, dan moet ze maar niet naakt voor 't raam gaan staan!) Maar langzaam krijgt een van de agenten wat griezeligs. En hij (Van Heflin) blijft maar terugkomen voor 'checkups'! In de beste scene van de film peutert hij met een haarpin van de dame (die hij ongevraagd uit heur haar 'leent') een kastje van haar echtgenoot open. (Allemaal heel symbolisch natuurlijk, eerst het kastje dan...) Het slot houdt hem maar even tegen, meldt ie triomfantelijk. De vrouw zegt; soms kan een klein beetje vertraging precies genoeg zijn. Je denkt; ze heeft door dat ie een creep is. Maar nee hoor, ze wordt verliefd. Volgens David Thompson uit onverbloemd Amerikaans opportunisme, weg van een slecht huwelijk. Vanaf dat moment komen we op standaard noir terrein. Het op zich voorspelbare einde van de echtgenoot is zeldzaam koelbloedig en zelfs schokkend. Toch gaat het tijdens die handelingen mis op alle niveaus; de agent schiet zich tijdens de afrekening in zijn eigen arm; ik meende (of hoopte) per ongeluk terwijl hij een zelfmoord-opzetje probeerde neer te leggen op de lawn. De rechtszaak die volgt is zoals gebruikelijk een aanfluiting. (Ik háát rechtszaken midden in noirs.) Pas in de laatste 10 minuten weet de film zich daarvan te herstellen, in een Johnny Guitar-melodramatische western-wending.

Guy and Madeline on a Park Bench
Interessant; waar Midnight Kiss de mumblecore een leveltje hoger tilde qua dialogen, doet deze dat wat betreft sfeer. Heel nauwkeurig vangt de film de gevoelens van net na een break-up. En dat lukt vooral bij Guy, de (niet al te beste!) jazz-trompettist die vlucht in muziek en een rebound love. Het mooie is dat deze gevoelens nagenoeg woordloos worden overgebracht, net zoals in de geniale intiteling de hele voorgeschiedenis in een paar shots wordt verteld. Echt subliem gedaan. Het Madeline gedeelte van de film komt er wat minder uit; misschien ook doordat het rebound love meisje meer indruk op me maakte (en überhaupt ook veel speeltijd krijgt.) De scene dat zij Guy ontmoet in een metro, erg spannend. De jazz-liedjes vormen een mooie soundtrack, de musical-nummers klinken heerlijk old school, maar werken meer als fragmenten uit van die YouTube flashmob-filmpjes. Minder uniek dan de kalmte die in de rest van de film heerst. Af en toe onderbroken door wat rants en pick-up pogingen, want – eigenlijk had dat mededeling numero 1 moeten zijn – dit is natuurlijk eerst en vooral een geweldige ode aan Cassavetes early movies. Leuk trouwens dat Boston, zat die Nederlandse toeteraar Jorrit Dijkstra niet ook daar? Misschien is jazz werkelijk nog altijd groot daar. Perfect einde trouwens. Weten wanneer je moet stoppen.

Profession: Heartbreaker
De Engelse titel is leuker dan de Franse. Maar deze Franse Crazy Stupid Love is véél leuker dan de 'echte'. Typisch toch dat twee films in zo'n kort tijd bestek hun romcom-verhaal ophangen aan die beroemde Dirty Dancing-move. Waar Crazy Stupid Love zichzelf echter veel te serieus nam, gaat L'Arnacœur gewoon voor de grappen en grollen. Romain Duris is lang niet zo knap als Gosling, maar hij heeft wel dat donkere gevaarlijke waardoor je gelooft dat vrouwen voor 'm vallen. Treffend geillustreerd in het Marokkaanse intro, wat (voel ik intuitief zonder nou iets specifieks aan te kunnen wijzen) knipoogt naar The Man Who Knew Too Much, van Hitchcock. Het zal de woestijn gewoon zijn. Daarna gooit men er een vleugje James Bond-parodie overheen (Duris wordt gesteund door verbluffende hi-tech apparatuur) en vertrekt men naar Monaco. (Dat is nog altijd zéér Hitchcock bedenk ik me.) Daar wacht Duris zijn moeilijkste klus, een dame (Vanessa Paradis) die op het punt staat te trouwen. Voorspelbare, maar zeer amusante verwikkelingen volgen, de 'nu moeten er tranen komen'-running gag is geweldig. Als je mij kan laten lachen om fysieke humor ('de gevoelloze rechterdij') doe je wat goed. Minder geslaagd zijn wat geweldsuitbarstingen met een potige Serviër. Ook begon het me op te vallen dat het komische duo dat Duris met de techniek ondersteunt (een echtpaar) in werkelijkheid (dus als acteurs) elkaar helemaal niet zo lijken te mogen. Wederom puur intuïtie. Zul je zien dat ze getrouwd zijn.

Thank your for smoking (Jason Reitman, 2005)
Amusante film, maar een 4 sterren film? (Cinema.nl)
Neuh…

The Book of Eli (Albert Hughes, 2010)
Stijlvol vormgegeven film die aanvankelijk wel wat gemeen lijkt te hebben met I am Legend (met Will Smith).
Maar Denzel Washington zie ik dan toch wat liever.
Solide actie, best goed gedoseerd en mij bevalt de kalme 'pacing', (niet het laatste half uur in een schreeuwerige stroomversnelling)
Het plot is best verrassend, doch wat ongeloofwaardig.

Drive (Nicolas Winding Refn, 2011)
Al veel over geschreven, ook op dit forum.
Degelijke film, die uitblinkt in sfeer en op je gevoel werkt, niet in de laatste plaats door de sferische 80's soundtrack en dromerige verstilde fotografie die af en toe sterk lijkt op de beeldtaal van David Lynch.
Goed dat de held heel erg zwijgzaam is, dat compenseert de goede looks een beetje (geen vervelende wise cracks)

*Spoiler*
Mijn opvatting over het einde van de film is dat de held toch echt is overleden, maar op 'de eeuwige racevelden' verder crosst.

We need to talk about Kevin (Lynne Ramsay, 2011)
Tilda Swinton.
Deze film wordt zo goed als volledig gedragen door haar.
Swinton speelt een moeder van een zoon Kevin, die iets vreselijks gedaan heeft en die van kleins af een pesthekel aan zijn moeder heeft.
Is Kevin het kwaad zelve?
Of is het de moeder die in gebreke is gebleven?

De eerste 3 kwartier heb ik ademloos gekeken, daarna zakt de film helaas een klein beetje in (niet helemaal gelukkig) en zat ik te wachten op wat zoonlief nu precies gedaan heeft.
Je zit zo dicht op Swinton's huid, die worstelt met schuldgevoelens, nachtmerries en boze ouders van slachtoffers dat de schuldvraag, wat haar aandeel in de ellende precies is niet meer echt ter zake doet en alleen nog maar diepe mededogen rest.
John C Reilly vind ik wat misplaatst in deze film en daar blijk ik niet alleen in te staan...
Met terugwerkende kracht een top 10 candidaat voor 2011.

Black Swan (Darren Aronofsky, 2010)
Net als bij Swinton zit je bij deze film ook heel dicht op de huid van de protagonist, in dit geval Nathalie Portman die een perfectionistische balletdanseres speelt.
Anders dan bij We need to talk about Kevin, trekt Aronofsky visueel wat meer uit de kast, om het claustrofobische, dicht op jezelf zitten weer te geven, maar gelukkig niet op die vermoeiende wijze als bij zijn draak Requiem for a Dream.
Portman is fantastisch.
De verdrukte sexualiteit en verstikkende moeder deden mij wat denken aan Haneke's The Piano Teacher, maar die film is toch wel veel onvergeeflijker.
Black Swan eindigt weliswaar met een dood, maar treurig hoeven we niet echt te zijn, het is haar immers gelukt de perfecte Black Swan te dansen.

The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford
(Andrew Dominik, 2007)
Op het IMDB forum dwepen ze met deze film, wordt in 1 adem genoemd met There Will Be Blood.
Toegegeven, het is allemaal heel smaakvol.
Brad Pitt heeft de juiste looks en de juiste cool voor Jesse James, je begrijpt waarom mensen tegen hem opkijken.
En Casey Affleck laat verrassend goed spel zien, daar kan zijn broer nog wat leren.
Maar voor mij was de film over het geheel genomen eigenlijk een soortement van veredelde docu van National Geography Channel of Discovery Channel.
Ik kijk graag naar deze zenders dus niet mis mee hoor :)

The Trip (Michael Winterbottom, 2010)
Ik denk dat ik deze film een andere keer moet gaan zien, want ik kwam er niet in.
Lijkt mij ook meer op een soort van compilatie, losse fragmenten die geforceerd zijn samengevoegd om er een film van te maken.
Misschien leuk als TV-serie?
Ik heb (nog) niet moeten lachen.
Volgende keer beter?

niet gelachen?! wow.

Maar voor mij was de film over het geheel genomen eigenlijk een soortement van veredelde docu van National Geography Channel of Discovery Channel.

gheh, mooi. eens. toch is die film heel goed blijven hangen bij mij. in een tobbe in bad enzo, misschien moet Reichardt maar eens een remake doen. of nee, beter, in mijn hoofd is het alvast zo'n soort film geworden.

Nog niet gelachen, ik heb het na een klein half uurtje afgezet, kan best aan mijn stemming gelegen hebben, hij krijgt een herkansing hoor :)

@OMC: Refn heeft tot nu toe alleen maar troep gemaakt. Hoe kan dat toch?

Heb je al zijn films dan al spiekend in zijn geheel gezien? :-) De Pusher-trilogie heeft meerdere geweldige momenten (van drama naar komedie en geweld) en dito acteerprestaties (Kim Bodnia in deel I, Mads Mikkelsen in deel II en Zlatko Buric in III), Valhalla Rising is de Viking-versie van Drive en Bronson haalt A Clockwork Orange naar de 21ste eeuw. Alleen in Fear X verdwaalt Refn samen John Turturro ietwat jammerlijk in David Lunch-avondland.

de Viking-versie van Drive

hehe, Viking films zijn niet te vertrouwen...ik heb er trouwens geen een gezien hoor, die posters zien er zo aso-videotheek om de hoek uit. Sorry, mijn fout.

Schijnt hem overigens vaker te gebeuren heb ik begrepen: lees wel eens verhalen van boze Amerikanen die na de trailers van Drive een soort Gone in 60 Seconds kloon verwachten en dan stilte in gesprekken moeten verwerken.

http://www.openculture.com/free_film_noir_movies

via Salon Indien.

gratis noirs. en precies op tijd,, aangezien ik op TT 101 lees dat Ziggo en Xs4all PirateBay gaan blokkeren. (dat zal uiteindelijk wel weer loslopen, maar toch)

van het rijtje daar heb ik er 8 gezien. The Man With the Golden Arm kreeg nog een mention in mijn eindejaarsartikel.
(ook Scarlet Street is natuurlijk heel goed)

Lekker lijstje. Archive.org is sowieso een goudmijn. Tijdens de kerstvakantie heb ik via deze site eindelijk The Bigamist van Ida Lupino gezien. Streaming ziet het er allemaal wat belabberd uit (en noir is van zichzelf al zo donker!), maar soms is er niet beter.

je kan ze ook downloaden toch? (checkt) ja. in avi. dus dat zal alleszins te doen zijn op een laptop.

al klopt het dat juist noir lastig is voor pixelige video-bestanden (die kunnen heel slecht tegen duisternis, water, en rook) :D

jammer dat Outrage van Lupino er niet bij staat...

lees wel eens verhalen van boze Amerikanen die na de trailers van Drive een soort Gone in 60 Seconds kloon verwachten en dan stilte in gesprekken moeten verwerken.

Er was zelfs een rechtszaak die prompt de Top 10 haalde in de lijst Most Ridiculous Lawsuits 2011 op www.FacesOfLawsuitAbuse.com

http://www.facesoflawsuitabuse.org/polls-archive/
(klik op 2011 Annual Poll

en
http://popwatch.ew.com/2011/10/11/drive-trailer-lawsuit/

HOeveel van die semi-naakte Tumblr blogs zijn er eigenlijk..,

Denk aan een ijsberg...het topje is zeg maar mannen-mode, wat muziek-rips, wat 70s nostalgie, de rest is lekkere wijven. True story.

gheh :)

wat me daaraan nog het meest verbaasd is dat er dus kennelijk steeds mensen zijn die denken 'oh ik moet een eigen beginnen' (terwijl er al zoveel zijn)

Trouble in Mind
Kijk, met een neonoir maak je me al blij. Maar met een mislukte neonoir uit de eighties helemáál. Door de looks, de uitzinnige kapsels, en natuurlijk de muziek. Muted trumpet, Marianne Faithfull en bovenal van die After Hours-achtige synths + new age strijkers + galmende klik klak-snares instrumentaaltjes. Heerlijk. Trouble in Mind is een volkomen uitzinnige film, ergens tussen Dune, The Fifth Element en Verhoeven. (Maar dan niet al te sci-fi) De film speelt zich wel af in een dystopische toekomst, maar het politiek gestel, blijft m.u.v. Noord Koreaans-massaal aanwezige soldaten buiten beeld. (De soldaten stáán er wel, maar doen bijzonder weinig.) In deze grauwe wereld arriveert Kris Kristofferson, met zwarte Jandek-hoed en bespottelijk briljante baard. (Zwartgrijs, maar wit aan de kin, met daar dan een zwart streepje doorheen.) Het is jammer dat hij kan spreken (ik kan best een plot verzinnen waarin ie 'mute' was) want ik vind Kristofferson maar een matig acteur. Nu geeft dat hier niet zo... De Hoed keert uit de gevangenis terug naar zijn stamcafé waar een Connie Palmen-typeje en een verzameling Starwars Cantina bums resideren. (Een poetische Afrikaan met Lupe Fiasco-bril die Solo wordt genoemd, bijvoorbeeld.) Ook een van de Carradines arriveert met z'n engelachtige meisje Lori Singer. Als er één rechte lijn in de film zit, is het Carradine, die arriveert als normale jongen met Denver-kapsel, en met elke scene in de verderfelijke city excentrieker wordt. (Oorbellen, make-up) Tot ie als Bowie eindigt. Meer weet ik eigenlijk niet te signaleren in deze bizarre chaos. Divine valt nog op, als slechterik. Jammer dat hij/zij stierf voor ie Little Brittain kon zien.... (En kon guest starren!)

Last Train Home
Tót de woede-uitbarsting vond ik dit een vrij gewone documentaire, die wel wat langzamer had mogen worden verteld. Juist om het verglijden van de tijd wat beter te illustreren, want nu lijkt dit Chinese gezinnetje propvol drama te zitten. (En dat ís ook zo op microschaal) Maar toch, de film bestrijkt meerdere jaren. Ik had best nog wat meer claustrofobische tijd in de bedompte naai-ateliers én in de trein willen doorbrengen. De flarden van verhalen van de mede-passagiers zijn prachtig. Ik las er gisteren nog wat over in de krant, maar het Chinese nieuwjaar eist het uiterste van het Chinese openbaar vervoer. En van de mensen. Hemeltjelief. De beelden van hordes reizigers, een stampede is nooit ver weg. 'Wat sta je nou te lachen' bitst moeder tegen haar Bambi-achtige lieve dochter, die met school is gekapt, en net als haar ouders 20 jaar eerder, van het paradijselijke maar straatarme platteland naar de grote stad is gegaan. Zij is het personage dat de dramatiek van het Chineze boerengezin tot leven brengt. Juist omdat vooral het tweede kind (de zoon!) belangrijk wordt gevonden. En nu opa dood is heeft het meisje niemand meer. En als dat borrelende conflict, als iedereen die ene keer per jaar weer terug thuis is, uitbarst... Hartverscheurend. (Zelfs in de fourth wall komen krasjes.)

The Rise and Fall of Legs Diamond
Er schijnt ook een Broadway musical van deze film te bestaan, wat enigszins raar lijkt voor een variant op Scarface. Maar 'Legs' is een zwierende schurk, met een schare voluptueuze Italiaanse aandoende dames om zich heen. Bovendien is hij een een uitstekend danser. (Erg veel demonstraties geeft Ray Denton daar niet van overigens.) Toch zijn z'n schelmenstreken op de dansvloer (en in de bioscoop) uit de openingsfase erg vermakelijk. Hij heeft dan nog wat van Cary Grant, een gladjakker met een doodzieke broer (Warren Oates). Maar hoe dichter bij de mob-top, hoe vervelender. Het wat al te bekende thema. Het knappe aan de film (en van regisseur Boetticher) is dat ie er in 100 minuten een heel epos doorheen jast, zonder dat het rommelig wordt, of onafgewerkt. De korte scenes weten kennelijk toch net genoeg indruk achter te laten. (De eerste stappen als bodyguard van een bijfiguur, die zich bescheurt om Legs' capriolen.) Ook een sequentie met bioscoop-reels (tijdens een Europa-reisje) is best uniek. (Plots 'echte' beelden.) Dat uitstapje leidt het einde in. En denkende aan Pacino, in dit genre is de fall vanaf the top of the world (die woorden worden ook hier weer uitgesproken) natuurlijk het best. De scene waarin Legs 'kennismaakt' met het Italiaanse syndicaat dat bij zijn afwezigheid de boel heeft overgenomen, scherp en spannend.

http://images.moviepostershop.com/trouble-in-mind-movie-poster-1985-1020550754.jpg

Wow, dat Trouble in Mind klinkt als een totale aanrader. :)

de poster is beter dan de film, maar vermakelijk is 't zeker. Ik merkte wel dat het toch makkelijker is een melancholische noir ode te maken, dan een parodische. (Er zijn tal van momenten dat je denkt; als je hier nou 5 minuten in blijft hangen dan wordt het heel eh 'stemmig') maar dan raast de film weer verder in van de pot gerukte onzin. :D

Nova Zembla 3D (Reinout Oerlemans, Nederland, 2011)
Mijn metgezellen namen het me na afloop zeer kwalijk. Hoe ik het in mijn hoofd haalde om hen mee te nemen naar zo'n belachelijk slechte film. Als je op een rantsoen staat van één filmhuisfilm per week, zijn wat-je-ziet-is-wat-het-betekent scenes, uitgekauwde dialogen en een voice-over die het allemaal nog eens uitlegt, inderdaad wat veel van het goede. Zelf plaatste ik mijn vraagtekens bij de toegevoegde waarde van het 3D-effect. Was die bril op onze neus echt nodig voor elf man (en een vogel) in het schemerdonker van een houten hut? Ach ja, voor Doutzen natuurlijk...

Godard was dus net te vroeg met het schieten van Film Socialisme, want geschoten op het Italianse cruiseship dat 'in het nieuws is'...

(via ILX en http://mubi.com/notebook/posts/daily-briefing-film-socialisme-cruise-ship-runs-aground)

geen reden om te kijken overigens.

Balada Triste de Trompeta (2010) In een reflex zou ik zeggen "dit begrijp je alleen als je Spanjaard bent", maar ik kreeg de tip toch echt doorgespeeld van een enthousiaste Martijn ter Haar. Álex de la Iglesia ben ik zelf nooit echt weg van geweest, wel grappig op een soort jolige Peter Jackson in zijn begindagen, maar dit is van een andere orde (briljante begintitels geven het al weg) terwijl hij wel zijn eigen burleske horror-stijl vasthoudt (eigenlijk het minste deel van de film). Eerste helft is een meesterlijke vertelling over een beginnende trieste clown die bij het circus gaat tijdens de einddagen van Franco's dictatuur. Wordt natuurlijk verliefd op de trapeze-chick die met zijn collega de grappige clown is (in het echt een nare wife-beater). De tweede helft gaat dus op de horror-trip en ondertussen wordt de Burgeroorlog en het resulterende fascisme flink op de hak genomen en de rest van de Spaanse psyche ook. Ongeveer alles wat je over Spanje moet weten zit er in, en de rest vul je aan met Jamón, Jamón en La Ardilla Roja. Grimmig en melancholisch.

Tyrannosaur
Als deze een maand eerder was uitgekomen had-ie zeker in mijn Volkskrant-lijstje van 2011 gestaan. Engelse ellende, stiekum heel mooi gefilmd, superieur geacteerd, met een Eddie 'En-Ra-Haaa!' Marsan die enger is dan ooit. Eén detail (dat ik niet ga verklappen) zat me niet lekker, voor de rest akelig geloogwaardig.

Geloofwaardig that is.

mooi neologisme :)

Tyrannosaur zie ik in oktober ofzo wel. Balada gaat op de lijst. Circus!

zag zelf ook een hoop goeds (is vaste prik in januari, met de jaarlijstjes natuurlijk)

Clean, Shaven
Tien jaar voordat Lodge Kerrigan het fenomenale Keane maakte, behandelde hij dezelfde thematiek al in zijn debuut Clean, Shaven. Een veel fysiekere versie van het ''gekke man zoekt dochter'-verhaal. Niet alleen omdat de dochter hier met zekerheid bestaat. Het hoofd-personage is hier veel gevaarlijker, zéker voor zichzelf, mogelijk ook voor anderen. Zijn tics zijn niet langer enkel neurotisch, ze zijn horror-bloederig. Expres jezelf snijden met scheren bijvoorbeeld. Peter Greene heeft overrompelende ogen, die als het ware door je heen staren. De beginscènes waarin hij (net uit de psychiatrische inrichting) terug bij zijn moeder intrekt zijn verschrikkelijk goed. 'Nog zo'n zomer kan ik echt niet aan' sipt ma. 'Je moet echt naar buiten'. En dat doet ie. We blijven niet de hele tijd bij hem, de film volgt ook een detective, die naar de man op zoek is. Als een soort Sans Toit Ni Loi 'interviewt' de agent mensen die met de schizofrene man in aanraking zijn gekomen. Soms krijg je dan fascinerende overgangen, en beginnen de twee mannen in een zeer toepasselijke verwarring op elkaar te lijken. (Wie van de twee is nou het gevaarlijkst!?) Toch kun je ook duidelijk merken dat dit een volkomen no-budget debuut is, waarvan de jarenlange opnamen steeds onderbroken moesten worden door geldgebrek. De rommeligheid neemt na het gefocuste begin toe, en de spanning loopt in de laatste fase eerder terug dan op. Maar het laatste shot is dan weer wel fantastisch, en in de mengeling van boot, kinderspel en waanzin erg Salinger.

Hahaha
De regisseur uit Like You Know It All lijkt na het bezoek aan het filmfestival gewoon doorgesjokt en in een Koreaans havenstadje belandt. Onderweg is ie wel zijn oeuvre verloren, want hier is ie nog slechts filmprofessor. (Al zelfs dat al waar is.) Een hork is ie gebleven, waardoor de titel zeker in het eerste uur wordt waargemaakt. Aparte satirische stijl heeft die Hong Sang-soo toch. Ik ken niemand met zijn soort zwarte humor, ik kan het ook niet omschrijven. Het zal wel héél Koreaans zijn. (Ik heb ook het gevoel dat het de samenleving hier aan alle kanten wordt bespot. Neem bijvoorbeeld de moeder met haar kogelvisrestaurantje... Koreaanse moeders!) Wel weer typisch dat ik het hardst moest lachen om een scene die even later een droom bleek. Terwijl het in mijn optiek gewoon een typisch Koreaans staaltje was. Op een of andere historische plek (waar de wannabe filmregisseur een gids probeert te versieren) komt hij een oude zeeheld tegen. (Ik dacht: 'aha een man die daar verkleed rondloopt') Er volgt een zeer begeesterde dialoog, waarin beide als het ware in hun rol groeien. (Als bewonderaar, en als held uit het verleden.) Hahaha heeft overigens een aardige structuur, het lijkt wel of Korea na de dictatuur in 25 jaar in fast-motion door de geschiedenis sjeest. Dan zijn ze nu bij de rederijkerscultuur (zie ook Shi). Veel poezie, en deze film heeft zelfs een soort stockregel, na elke scene klinken de glazen. 'Proost!' En op naar de volgende strofe, waarbij de sfeer overigens steeds donkerder wordt. Logisch, richting kater ten slotte.

Senna
Kippenvel-docu. Ik zou 'm bijna lekker sentimenteel noemen, maar daarvoor is het slot wellicht te tragisch. Ik zeg 'wellicht', omdat Ayrton Senna eigenlijk niet anders kon eindigen. Hij is tenslotte de Christus van de racesport. Passie in optima forma. Hij moest wel een martelaar worden. Gelukkig vervalt de door de Senna Foundation gefinancierde film niet in complottheorieën. Het stipt de politieke malversaties aan, en de kijker kan in zijn hoofd de rest doen. En dan moet je wel sympathie voelen voor de Braziliaan, die zelfs nádat hij 3x wereldkampioen geen respect kreeg van de FIA. (Een van zijn laatste beelden zijn van een pre-race bespreking, en de bezonnebrilde opperschurk Balestre weigert 'm uit te laten praten. Tja die Fransen hè, Senna en Alain Prost reden elkaar letterlijk en figuurlijk in de wielen. Niettemin spreekt de slimme Franse concurrent wel de meest schokkende en ware woorden (die ik hierboven al parafraseerde). 'Senna denkt God met hem meerijdt en dat hem niks kan overkomen.' Het is ook Senna's eerzucht die 'm uiteindelijk de das omdoet. Hij switcht van McLaren naar Williams, die op dat moment de beste kar hebben. Het kan geen toeval zijn dat de FIA juist dán (net nadat Prost er succes mee heeft geboekt) de elektronica verbiedt. En Senna in een auto moet rijden die zonder de foefjes minder betrouwbaar is dan een achterhoede-bak. Geweldige man trouwens, die teambaas Frank Williams, as film noir as they come. Zo blijf je hier ruim 100 minuten geboeid door een saaie sport. De armoede van Brazilië bijvoorbeeld, die hebben in 20 jaar echt een sprong weten te maken, wow. En misschien dat die remonte wel begon met Senna...

Archipelago
Een van de verrassingen van en in de eindlijstjes. Nooit gedacht dat ik zo van deze vrij typische arthouse-film zou genieten. Fans van Nanouk Leopold opgelet! Haar Engelse 'zusje' heet Joanna Hoog, die eenzelfde familie in scherven-drama maakte. Zelfs het feit dat Leopold een film heeft die 'Guernsey' heet, lijkt plots logisch. Archipelago is gesitueerd op een van de Scilly eilanden. Een soort tropisch meet Schotsrauw eiland voor de zuidwest kust van de UK, met een unieke micro-cosmos aan dieren en planten. Fraaie backdrop dus, al te zien in het vrolijke intro, waar we twee van de hoofdpersonages zien fietsen, terwijl een ander hen vanuit een auto toelacht. Misschien de enige optimistisch gestemde scene van de film, want daarna volgt een ontleding van deze upper-class familie. Smoeder en haar 2 kinderen zijn op familievakantie, omdat zoonlief (type Art Garfunkel, de sterkste rol) bijna naar Afrika vertrekt. Voor vrijwilligerswerk. Hij teert duidelijk al jaren op vage (schrijf)ambities en het familiefortuin. (Ik vond het wel herkenbaar...) Zijn zus maakt wat snibbige opmerkingen, straalt sowieso enkel frustratie uit. Zij heeft misschien wel de mooiste scene, in een restaurant klagend over niet doorbakken vlees. (Ik vond dat ook weer herkenbaar...) De grote vraag is waar vader is. Hij belt steeds. Maar komt niet. Is er een huwelijkscrisis? Gaat hij vreemd? Of moeder? (Met de schilder die ook op het eiland rondhangt en moeder lessen geeft.) De zoon ontwikkelt ondertussen een 'dingetje' voor de ingehuurde Nana. (Ik vond het weer herkenbaar...) Archipelago duurt met bijna 2 uur stilte erg lang, maar ik zat er toch grote blokken van scenes helemaal in, en dat is toch echt een zeldzaamheid in dit genre.

Archipelago staat voor deze week op de rol. Clean, Shaven, ja goed is die he. Eigenlijk nauwelijks minder dan Keane.

The Artist (Michel Hazanavicius, Frankrijk, 2011)

'Best een goede film.'
'Ja, bijzonder.'
'Hééél bijzonder...'

'Alsof je alles beter ziet zonder geluid.'
'Bij concerten sluit ik wel eens mijn ogen, want dan...'
'Ja, dan hoor je beter.'

'Maar er was toch wel geluid?'
'Die muziek bedoel je?
'Nou ja, zonder spraak dan...'

'Kwam het niet door dat gekke bekken trekken?'
'De expressie bedoel je?'
'Ja, dat overacteren.'

'Scheelde ook, dat er geen ondertitels waren.'
'Geen subplots ook.'
'Ja, één heldere verhaallijn.'

'Behalve dat hondje dan...'
'Volgende week naar Kuifje?'
'In 3D.'

Went The Day Well?
Wel eens eerder opgemerkt, geloof ik, maar WWII (de realiteit!) botste behoorlijk hard met de brave filmpjes die de filmindustrie gewend was te maken. Dan krijg je dus maffe mengvormen als deze, waarin een typisch mild ironisch Ealing-verhaal, in een paradijselijke Hobbit-setting wordt doorsneden door Ghadaffieske afrekeningen! Een Duits bataljon weet hier te infiltreren in een ingeslapen Engels dorpje; het Engels doet het bataljon trouwens beter dan het Duits (maar da's logisch). Eerst zijn de dorpelingen nog vereerd dat hun troepen het land vanuit hun slaapkamers komt verdedigen, maar al snel komen er barstjes. In de chocolade, uit Wenen. Eieren en kookboeken worden ingezet om de buitenwereld te bereiken, maar uiteindelijk volstaat alleen jeugdige heldenmoed. (Dit is een propaganda-filmpje natuurlijk.) Het leukst is echter Leslie Banks, als de Mol. En misschien was dat ook wel het grootste gevaar voor de UK. (Of altijd!) De sympathisanten van binnenuit. Opvallend is de zorgvuldigheid van de details, ergens in de beginfase doet de bakker zijn ronde en staat een klok om kwart voor 12. Dat lijkt wat laat. Meer dan een filmuur later wordt daar dan (nog/pas) aan gerefereerd. De film houdt met titels netjes de dagen bij, en in de mooiste doet iemand de gordijnen open, waarop de titel van een nieuwe dag verschijnt. Lijkt me echt iets voor Steven Spielberg om nog eens te lenen. Opmerkelijk (en terecht!) is de dis die de collaborerende Fransen krijgen.

Der Siebente Kontinent
Als iemand je vraagt naar de beste Haneke kun je lekker snob uit de hoek komen en deze noemen. En dat is nog verdedigbaar ook. De man was dus vanaf zijn debuut goed (en stijlvast). Wat je ook van Haneke vindt, er gebéurt wat in zijn films. Der Siebente Kontinent is een heel kalm geregistreerde ondergang van een familie. Haneke heeft de film zelf in allerlei delen (en jaren) verdeelt, maar voor mij valt het verhaal in tweeën uiteen. De eerste helft is emotioneel maar heel humaan en tóch doodeng. Hierin zitten twee van de beste huilbuien die ik in cinema heb gezien. (Vooral die van een oom van het gezin aan de dinertafel is verpletterend.) De familie houdt in brieven de schijn op, het maatschappelijke succes ís ook daar, maar daaronder gist het. Bij ieder van hen. Zelfs bij het kleine dochtertje, dat op school pretendeert blind te zijn. Typisch Haneke is de dialoog erna. Moeder: vertel me nou maar de waarheid, ik doe je niets, heb je dat gedaan? Kind: Ja. Moeder geeft 'r een klap. Handen zijn trouwens toch wel een leitmotief, heel veel van de shots zijn als het ware op handhoogte. Weinig gezichten. Dat maakt het allemaal nog unheimischer. En wat dacht je van een beeldovergang als deze: man wast zijn oksel met de straal van de douchekop, vrouw giet water in een pan. (Ok, al typende slaat het nergens op....) Wassen is elk geval wél een thema, en daarmee komen we bij het Christelijke aspect. Wash your sins away (en die van de auto.) Pas ná de dood begint het echte leven. En dat komt in de doodsreutelende tweede helft.

Hanna
Als Bourne een dochter had, die hij ver van de bewoonde wereld had opgevoed, zou het resultaat Hanna zijn. Het mysterieuze hoogvoorhoofdig haast onzijdige kind (ik moest meteen aan die beroemde alien-Playstation-reclame denken) leeft ergens op de Poolvlakten van Finland, jagend op rendieren, tot ze van pa Eric Bana de bewoonde wereld mag “uitnodigen”. Daar(door) begint een tripje langs de continenten (Hitchcocks Marokko wordt weer eens aangedaan) op zoek naar 'the witch' en haar eigen geheimen. Dat laatste komt er trouwens niet echt goed uit; echt tijd voor psychologie is er niet. Maar de actie is wél leuk. Niet in de laatste plaats dankzij de flamboyante slechterik Tom Hollander, die een sleazy club runt (met hermafrodieten, helemaal hip sinds Let The Right One In). Hij fluit zélf maar een motiefje elke keer als ie (samen met zijn kaalkopjes-hulptroepen) in beeld verschijnt! Jammer dat Cate Blanchett (als de opperslechterik, de heks dus) heel wat minder fascineert. Ze wordt niet evil genoeg, en haar Alabama-accent werkt ook niet. Accenten kun je wel overlaten aan Eric Bana, natuurlijk, hier Duitser. (En weer een aangenaam soort oenigheid uitstraalt.) Ook met Olivia Williams (als hippie-cliché) maak je me blij. Mooist van alles is het einde in zo'n typisch gammel Duits pretparkje, een maerchenland, inclusief excentrieke goochelaar.

Zo, dat filmfestival wordt mij een beetje te duur zeg. Vond het altijd al raar dat elke voorstelling net zo duur was al een normaal bioscoopje (op Lowlands betaal je toch ook niet 15 tot 50 euro per band?), maar €11 per film (en €13 als de regisseur erbij is begreep ik) … poeh hé …

perspas voor de Subs aanvragen? ;)

Ja, is ook cultuur hè? Dokken , met je linkse hobby. ;)

@Mic: The Artist
Maar welke zwijgende film vond je dan wel leuk? :-)

@Vido Liber: De dikke en de dunne natuurlijk! ;) Ondanks bovenstaande clowneske dialoog is The Artist wel degelijk een must-see. Toppunten: het Wizard-of-Oz-Judy-Garland-moment (met geluid) en de clou op het eind. Maar ik zie, dat je hem zelf een 9 hebt gegeven :)

Ik vond het gegeven zwijgende film wel iets waar je even aan moet wennen. Inmiddels een stel gezien, maar daar zaten altijd wel verrassend veel special fx in (Metropolis, Faust, Nosferatu, Häxan, etc).

@Mic: de dikke en de dunne kunne nie kapot! Zelf zit ik de laatste tijd regelmatig te schuddebuiken bij Harold Lloyd dankzij de overvolle dvd-box die overal voor een prikkie te verkrijgen is. Zijn wolkenkrabberstrapatsen in Never Weaken (1921) en de klassieker Safety Last! (1923) bezorgen me naast lachbuien ook flink klam zweet.

@Martijn: Aanvullend op dat rijtje zul je dan zeker ook The Phantom Carriage kunnen waarderen, al helemaal met de soundtrack van KTL.

Stond vorige week al met de dvd van The Phantom Carriage in m'n handen, maar Criterionprijzen blijven me afschrikken. :)