Filmforum

van het rijtje daar heb ik er 8 gezien. The Man With the Golden Arm kreeg nog een mention in mijn eindejaarsartikel.
(ook Scarlet Street is natuurlijk heel goed)

Lekker lijstje. Archive.org is sowieso een goudmijn. Tijdens de kerstvakantie heb ik via deze site eindelijk The Bigamist van Ida Lupino gezien. Streaming ziet het er allemaal wat belabberd uit (en noir is van zichzelf al zo donker!), maar soms is er niet beter.

je kan ze ook downloaden toch? (checkt) ja. in avi. dus dat zal alleszins te doen zijn op een laptop.

al klopt het dat juist noir lastig is voor pixelige video-bestanden (die kunnen heel slecht tegen duisternis, water, en rook) :D

jammer dat Outrage van Lupino er niet bij staat...

lees wel eens verhalen van boze Amerikanen die na de trailers van Drive een soort Gone in 60 Seconds kloon verwachten en dan stilte in gesprekken moeten verwerken.

Er was zelfs een rechtszaak die prompt de Top 10 haalde in de lijst Most Ridiculous Lawsuits 2011 op www.FacesOfLawsuitAbuse.com

http://www.facesoflawsuitabuse.org/polls-archive/
(klik op 2011 Annual Poll

en
http://popwatch.ew.com/2011/10/11/drive-trailer-lawsuit/

HOeveel van die semi-naakte Tumblr blogs zijn er eigenlijk..,

Denk aan een ijsberg...het topje is zeg maar mannen-mode, wat muziek-rips, wat 70s nostalgie, de rest is lekkere wijven. True story.

gheh :)

wat me daaraan nog het meest verbaasd is dat er dus kennelijk steeds mensen zijn die denken 'oh ik moet een eigen beginnen' (terwijl er al zoveel zijn)

Trouble in Mind
Kijk, met een neonoir maak je me al blij. Maar met een mislukte neonoir uit de eighties helemáál. Door de looks, de uitzinnige kapsels, en natuurlijk de muziek. Muted trumpet, Marianne Faithfull en bovenal van die After Hours-achtige synths + new age strijkers + galmende klik klak-snares instrumentaaltjes. Heerlijk. Trouble in Mind is een volkomen uitzinnige film, ergens tussen Dune, The Fifth Element en Verhoeven. (Maar dan niet al te sci-fi) De film speelt zich wel af in een dystopische toekomst, maar het politiek gestel, blijft m.u.v. Noord Koreaans-massaal aanwezige soldaten buiten beeld. (De soldaten stáán er wel, maar doen bijzonder weinig.) In deze grauwe wereld arriveert Kris Kristofferson, met zwarte Jandek-hoed en bespottelijk briljante baard. (Zwartgrijs, maar wit aan de kin, met daar dan een zwart streepje doorheen.) Het is jammer dat hij kan spreken (ik kan best een plot verzinnen waarin ie 'mute' was) want ik vind Kristofferson maar een matig acteur. Nu geeft dat hier niet zo... De Hoed keert uit de gevangenis terug naar zijn stamcafé waar een Connie Palmen-typeje en een verzameling Starwars Cantina bums resideren. (Een poetische Afrikaan met Lupe Fiasco-bril die Solo wordt genoemd, bijvoorbeeld.) Ook een van de Carradines arriveert met z'n engelachtige meisje Lori Singer. Als er één rechte lijn in de film zit, is het Carradine, die arriveert als normale jongen met Denver-kapsel, en met elke scene in de verderfelijke city excentrieker wordt. (Oorbellen, make-up) Tot ie als Bowie eindigt. Meer weet ik eigenlijk niet te signaleren in deze bizarre chaos. Divine valt nog op, als slechterik. Jammer dat hij/zij stierf voor ie Little Brittain kon zien.... (En kon guest starren!)

Last Train Home
Tót de woede-uitbarsting vond ik dit een vrij gewone documentaire, die wel wat langzamer had mogen worden verteld. Juist om het verglijden van de tijd wat beter te illustreren, want nu lijkt dit Chinese gezinnetje propvol drama te zitten. (En dat ís ook zo op microschaal) Maar toch, de film bestrijkt meerdere jaren. Ik had best nog wat meer claustrofobische tijd in de bedompte naai-ateliers én in de trein willen doorbrengen. De flarden van verhalen van de mede-passagiers zijn prachtig. Ik las er gisteren nog wat over in de krant, maar het Chinese nieuwjaar eist het uiterste van het Chinese openbaar vervoer. En van de mensen. Hemeltjelief. De beelden van hordes reizigers, een stampede is nooit ver weg. 'Wat sta je nou te lachen' bitst moeder tegen haar Bambi-achtige lieve dochter, die met school is gekapt, en net als haar ouders 20 jaar eerder, van het paradijselijke maar straatarme platteland naar de grote stad is gegaan. Zij is het personage dat de dramatiek van het Chineze boerengezin tot leven brengt. Juist omdat vooral het tweede kind (de zoon!) belangrijk wordt gevonden. En nu opa dood is heeft het meisje niemand meer. En als dat borrelende conflict, als iedereen die ene keer per jaar weer terug thuis is, uitbarst... Hartverscheurend. (Zelfs in de fourth wall komen krasjes.)

The Rise and Fall of Legs Diamond
Er schijnt ook een Broadway musical van deze film te bestaan, wat enigszins raar lijkt voor een variant op Scarface. Maar 'Legs' is een zwierende schurk, met een schare voluptueuze Italiaanse aandoende dames om zich heen. Bovendien is hij een een uitstekend danser. (Erg veel demonstraties geeft Ray Denton daar niet van overigens.) Toch zijn z'n schelmenstreken op de dansvloer (en in de bioscoop) uit de openingsfase erg vermakelijk. Hij heeft dan nog wat van Cary Grant, een gladjakker met een doodzieke broer (Warren Oates). Maar hoe dichter bij de mob-top, hoe vervelender. Het wat al te bekende thema. Het knappe aan de film (en van regisseur Boetticher) is dat ie er in 100 minuten een heel epos doorheen jast, zonder dat het rommelig wordt, of onafgewerkt. De korte scenes weten kennelijk toch net genoeg indruk achter te laten. (De eerste stappen als bodyguard van een bijfiguur, die zich bescheurt om Legs' capriolen.) Ook een sequentie met bioscoop-reels (tijdens een Europa-reisje) is best uniek. (Plots 'echte' beelden.) Dat uitstapje leidt het einde in. En denkende aan Pacino, in dit genre is de fall vanaf the top of the world (die woorden worden ook hier weer uitgesproken) natuurlijk het best. De scene waarin Legs 'kennismaakt' met het Italiaanse syndicaat dat bij zijn afwezigheid de boel heeft overgenomen, scherp en spannend.

http://images.moviepostershop.com/trouble-in-mind-movie-poster-1985-1020550754.jpg

Wow, dat Trouble in Mind klinkt als een totale aanrader. :)

de poster is beter dan de film, maar vermakelijk is 't zeker. Ik merkte wel dat het toch makkelijker is een melancholische noir ode te maken, dan een parodische. (Er zijn tal van momenten dat je denkt; als je hier nou 5 minuten in blijft hangen dan wordt het heel eh 'stemmig') maar dan raast de film weer verder in van de pot gerukte onzin. :D

Nova Zembla 3D (Reinout Oerlemans, Nederland, 2011)
Mijn metgezellen namen het me na afloop zeer kwalijk. Hoe ik het in mijn hoofd haalde om hen mee te nemen naar zo'n belachelijk slechte film. Als je op een rantsoen staat van één filmhuisfilm per week, zijn wat-je-ziet-is-wat-het-betekent scenes, uitgekauwde dialogen en een voice-over die het allemaal nog eens uitlegt, inderdaad wat veel van het goede. Zelf plaatste ik mijn vraagtekens bij de toegevoegde waarde van het 3D-effect. Was die bril op onze neus echt nodig voor elf man (en een vogel) in het schemerdonker van een houten hut? Ach ja, voor Doutzen natuurlijk...

Godard was dus net te vroeg met het schieten van Film Socialisme, want geschoten op het Italianse cruiseship dat 'in het nieuws is'...

(via ILX en http://mubi.com/notebook/posts/daily-briefing-film-socialisme-cruise-ship-runs-aground)

geen reden om te kijken overigens.

Balada Triste de Trompeta (2010) In een reflex zou ik zeggen "dit begrijp je alleen als je Spanjaard bent", maar ik kreeg de tip toch echt doorgespeeld van een enthousiaste Martijn ter Haar. Álex de la Iglesia ben ik zelf nooit echt weg van geweest, wel grappig op een soort jolige Peter Jackson in zijn begindagen, maar dit is van een andere orde (briljante begintitels geven het al weg) terwijl hij wel zijn eigen burleske horror-stijl vasthoudt (eigenlijk het minste deel van de film). Eerste helft is een meesterlijke vertelling over een beginnende trieste clown die bij het circus gaat tijdens de einddagen van Franco's dictatuur. Wordt natuurlijk verliefd op de trapeze-chick die met zijn collega de grappige clown is (in het echt een nare wife-beater). De tweede helft gaat dus op de horror-trip en ondertussen wordt de Burgeroorlog en het resulterende fascisme flink op de hak genomen en de rest van de Spaanse psyche ook. Ongeveer alles wat je over Spanje moet weten zit er in, en de rest vul je aan met Jamón, Jamón en La Ardilla Roja. Grimmig en melancholisch.

Tyrannosaur
Als deze een maand eerder was uitgekomen had-ie zeker in mijn Volkskrant-lijstje van 2011 gestaan. Engelse ellende, stiekum heel mooi gefilmd, superieur geacteerd, met een Eddie 'En-Ra-Haaa!' Marsan die enger is dan ooit. Eén detail (dat ik niet ga verklappen) zat me niet lekker, voor de rest akelig geloogwaardig.

Geloofwaardig that is.

mooi neologisme :)

Tyrannosaur zie ik in oktober ofzo wel. Balada gaat op de lijst. Circus!

zag zelf ook een hoop goeds (is vaste prik in januari, met de jaarlijstjes natuurlijk)

Clean, Shaven
Tien jaar voordat Lodge Kerrigan het fenomenale Keane maakte, behandelde hij dezelfde thematiek al in zijn debuut Clean, Shaven. Een veel fysiekere versie van het ''gekke man zoekt dochter'-verhaal. Niet alleen omdat de dochter hier met zekerheid bestaat. Het hoofd-personage is hier veel gevaarlijker, zéker voor zichzelf, mogelijk ook voor anderen. Zijn tics zijn niet langer enkel neurotisch, ze zijn horror-bloederig. Expres jezelf snijden met scheren bijvoorbeeld. Peter Greene heeft overrompelende ogen, die als het ware door je heen staren. De beginscènes waarin hij (net uit de psychiatrische inrichting) terug bij zijn moeder intrekt zijn verschrikkelijk goed. 'Nog zo'n zomer kan ik echt niet aan' sipt ma. 'Je moet echt naar buiten'. En dat doet ie. We blijven niet de hele tijd bij hem, de film volgt ook een detective, die naar de man op zoek is. Als een soort Sans Toit Ni Loi 'interviewt' de agent mensen die met de schizofrene man in aanraking zijn gekomen. Soms krijg je dan fascinerende overgangen, en beginnen de twee mannen in een zeer toepasselijke verwarring op elkaar te lijken. (Wie van de twee is nou het gevaarlijkst!?) Toch kun je ook duidelijk merken dat dit een volkomen no-budget debuut is, waarvan de jarenlange opnamen steeds onderbroken moesten worden door geldgebrek. De rommeligheid neemt na het gefocuste begin toe, en de spanning loopt in de laatste fase eerder terug dan op. Maar het laatste shot is dan weer wel fantastisch, en in de mengeling van boot, kinderspel en waanzin erg Salinger.

Hahaha
De regisseur uit Like You Know It All lijkt na het bezoek aan het filmfestival gewoon doorgesjokt en in een Koreaans havenstadje belandt. Onderweg is ie wel zijn oeuvre verloren, want hier is ie nog slechts filmprofessor. (Al zelfs dat al waar is.) Een hork is ie gebleven, waardoor de titel zeker in het eerste uur wordt waargemaakt. Aparte satirische stijl heeft die Hong Sang-soo toch. Ik ken niemand met zijn soort zwarte humor, ik kan het ook niet omschrijven. Het zal wel héél Koreaans zijn. (Ik heb ook het gevoel dat het de samenleving hier aan alle kanten wordt bespot. Neem bijvoorbeeld de moeder met haar kogelvisrestaurantje... Koreaanse moeders!) Wel weer typisch dat ik het hardst moest lachen om een scene die even later een droom bleek. Terwijl het in mijn optiek gewoon een typisch Koreaans staaltje was. Op een of andere historische plek (waar de wannabe filmregisseur een gids probeert te versieren) komt hij een oude zeeheld tegen. (Ik dacht: 'aha een man die daar verkleed rondloopt') Er volgt een zeer begeesterde dialoog, waarin beide als het ware in hun rol groeien. (Als bewonderaar, en als held uit het verleden.) Hahaha heeft overigens een aardige structuur, het lijkt wel of Korea na de dictatuur in 25 jaar in fast-motion door de geschiedenis sjeest. Dan zijn ze nu bij de rederijkerscultuur (zie ook Shi). Veel poezie, en deze film heeft zelfs een soort stockregel, na elke scene klinken de glazen. 'Proost!' En op naar de volgende strofe, waarbij de sfeer overigens steeds donkerder wordt. Logisch, richting kater ten slotte.

Senna
Kippenvel-docu. Ik zou 'm bijna lekker sentimenteel noemen, maar daarvoor is het slot wellicht te tragisch. Ik zeg 'wellicht', omdat Ayrton Senna eigenlijk niet anders kon eindigen. Hij is tenslotte de Christus van de racesport. Passie in optima forma. Hij moest wel een martelaar worden. Gelukkig vervalt de door de Senna Foundation gefinancierde film niet in complottheorieën. Het stipt de politieke malversaties aan, en de kijker kan in zijn hoofd de rest doen. En dan moet je wel sympathie voelen voor de Braziliaan, die zelfs nádat hij 3x wereldkampioen geen respect kreeg van de FIA. (Een van zijn laatste beelden zijn van een pre-race bespreking, en de bezonnebrilde opperschurk Balestre weigert 'm uit te laten praten. Tja die Fransen hè, Senna en Alain Prost reden elkaar letterlijk en figuurlijk in de wielen. Niettemin spreekt de slimme Franse concurrent wel de meest schokkende en ware woorden (die ik hierboven al parafraseerde). 'Senna denkt God met hem meerijdt en dat hem niks kan overkomen.' Het is ook Senna's eerzucht die 'm uiteindelijk de das omdoet. Hij switcht van McLaren naar Williams, die op dat moment de beste kar hebben. Het kan geen toeval zijn dat de FIA juist dán (net nadat Prost er succes mee heeft geboekt) de elektronica verbiedt. En Senna in een auto moet rijden die zonder de foefjes minder betrouwbaar is dan een achterhoede-bak. Geweldige man trouwens, die teambaas Frank Williams, as film noir as they come. Zo blijf je hier ruim 100 minuten geboeid door een saaie sport. De armoede van Brazilië bijvoorbeeld, die hebben in 20 jaar echt een sprong weten te maken, wow. En misschien dat die remonte wel begon met Senna...

Archipelago
Een van de verrassingen van en in de eindlijstjes. Nooit gedacht dat ik zo van deze vrij typische arthouse-film zou genieten. Fans van Nanouk Leopold opgelet! Haar Engelse 'zusje' heet Joanna Hoog, die eenzelfde familie in scherven-drama maakte. Zelfs het feit dat Leopold een film heeft die 'Guernsey' heet, lijkt plots logisch. Archipelago is gesitueerd op een van de Scilly eilanden. Een soort tropisch meet Schotsrauw eiland voor de zuidwest kust van de UK, met een unieke micro-cosmos aan dieren en planten. Fraaie backdrop dus, al te zien in het vrolijke intro, waar we twee van de hoofdpersonages zien fietsen, terwijl een ander hen vanuit een auto toelacht. Misschien de enige optimistisch gestemde scene van de film, want daarna volgt een ontleding van deze upper-class familie. Smoeder en haar 2 kinderen zijn op familievakantie, omdat zoonlief (type Art Garfunkel, de sterkste rol) bijna naar Afrika vertrekt. Voor vrijwilligerswerk. Hij teert duidelijk al jaren op vage (schrijf)ambities en het familiefortuin. (Ik vond het wel herkenbaar...) Zijn zus maakt wat snibbige opmerkingen, straalt sowieso enkel frustratie uit. Zij heeft misschien wel de mooiste scene, in een restaurant klagend over niet doorbakken vlees. (Ik vond dat ook weer herkenbaar...) De grote vraag is waar vader is. Hij belt steeds. Maar komt niet. Is er een huwelijkscrisis? Gaat hij vreemd? Of moeder? (Met de schilder die ook op het eiland rondhangt en moeder lessen geeft.) De zoon ontwikkelt ondertussen een 'dingetje' voor de ingehuurde Nana. (Ik vond het weer herkenbaar...) Archipelago duurt met bijna 2 uur stilte erg lang, maar ik zat er toch grote blokken van scenes helemaal in, en dat is toch echt een zeldzaamheid in dit genre.

Archipelago staat voor deze week op de rol. Clean, Shaven, ja goed is die he. Eigenlijk nauwelijks minder dan Keane.

The Artist (Michel Hazanavicius, Frankrijk, 2011)

'Best een goede film.'
'Ja, bijzonder.'
'Hééél bijzonder...'

'Alsof je alles beter ziet zonder geluid.'
'Bij concerten sluit ik wel eens mijn ogen, want dan...'
'Ja, dan hoor je beter.'

'Maar er was toch wel geluid?'
'Die muziek bedoel je?
'Nou ja, zonder spraak dan...'

'Kwam het niet door dat gekke bekken trekken?'
'De expressie bedoel je?'
'Ja, dat overacteren.'

'Scheelde ook, dat er geen ondertitels waren.'
'Geen subplots ook.'
'Ja, één heldere verhaallijn.'

'Behalve dat hondje dan...'
'Volgende week naar Kuifje?'
'In 3D.'

Went The Day Well?
Wel eens eerder opgemerkt, geloof ik, maar WWII (de realiteit!) botste behoorlijk hard met de brave filmpjes die de filmindustrie gewend was te maken. Dan krijg je dus maffe mengvormen als deze, waarin een typisch mild ironisch Ealing-verhaal, in een paradijselijke Hobbit-setting wordt doorsneden door Ghadaffieske afrekeningen! Een Duits bataljon weet hier te infiltreren in een ingeslapen Engels dorpje; het Engels doet het bataljon trouwens beter dan het Duits (maar da's logisch). Eerst zijn de dorpelingen nog vereerd dat hun troepen het land vanuit hun slaapkamers komt verdedigen, maar al snel komen er barstjes. In de chocolade, uit Wenen. Eieren en kookboeken worden ingezet om de buitenwereld te bereiken, maar uiteindelijk volstaat alleen jeugdige heldenmoed. (Dit is een propaganda-filmpje natuurlijk.) Het leukst is echter Leslie Banks, als de Mol. En misschien was dat ook wel het grootste gevaar voor de UK. (Of altijd!) De sympathisanten van binnenuit. Opvallend is de zorgvuldigheid van de details, ergens in de beginfase doet de bakker zijn ronde en staat een klok om kwart voor 12. Dat lijkt wat laat. Meer dan een filmuur later wordt daar dan (nog/pas) aan gerefereerd. De film houdt met titels netjes de dagen bij, en in de mooiste doet iemand de gordijnen open, waarop de titel van een nieuwe dag verschijnt. Lijkt me echt iets voor Steven Spielberg om nog eens te lenen. Opmerkelijk (en terecht!) is de dis die de collaborerende Fransen krijgen.

Der Siebente Kontinent
Als iemand je vraagt naar de beste Haneke kun je lekker snob uit de hoek komen en deze noemen. En dat is nog verdedigbaar ook. De man was dus vanaf zijn debuut goed (en stijlvast). Wat je ook van Haneke vindt, er gebéurt wat in zijn films. Der Siebente Kontinent is een heel kalm geregistreerde ondergang van een familie. Haneke heeft de film zelf in allerlei delen (en jaren) verdeelt, maar voor mij valt het verhaal in tweeën uiteen. De eerste helft is emotioneel maar heel humaan en tóch doodeng. Hierin zitten twee van de beste huilbuien die ik in cinema heb gezien. (Vooral die van een oom van het gezin aan de dinertafel is verpletterend.) De familie houdt in brieven de schijn op, het maatschappelijke succes ís ook daar, maar daaronder gist het. Bij ieder van hen. Zelfs bij het kleine dochtertje, dat op school pretendeert blind te zijn. Typisch Haneke is de dialoog erna. Moeder: vertel me nou maar de waarheid, ik doe je niets, heb je dat gedaan? Kind: Ja. Moeder geeft 'r een klap. Handen zijn trouwens toch wel een leitmotief, heel veel van de shots zijn als het ware op handhoogte. Weinig gezichten. Dat maakt het allemaal nog unheimischer. En wat dacht je van een beeldovergang als deze: man wast zijn oksel met de straal van de douchekop, vrouw giet water in een pan. (Ok, al typende slaat het nergens op....) Wassen is elk geval wél een thema, en daarmee komen we bij het Christelijke aspect. Wash your sins away (en die van de auto.) Pas ná de dood begint het echte leven. En dat komt in de doodsreutelende tweede helft.

Hanna
Als Bourne een dochter had, die hij ver van de bewoonde wereld had opgevoed, zou het resultaat Hanna zijn. Het mysterieuze hoogvoorhoofdig haast onzijdige kind (ik moest meteen aan die beroemde alien-Playstation-reclame denken) leeft ergens op de Poolvlakten van Finland, jagend op rendieren, tot ze van pa Eric Bana de bewoonde wereld mag “uitnodigen”. Daar(door) begint een tripje langs de continenten (Hitchcocks Marokko wordt weer eens aangedaan) op zoek naar 'the witch' en haar eigen geheimen. Dat laatste komt er trouwens niet echt goed uit; echt tijd voor psychologie is er niet. Maar de actie is wél leuk. Niet in de laatste plaats dankzij de flamboyante slechterik Tom Hollander, die een sleazy club runt (met hermafrodieten, helemaal hip sinds Let The Right One In). Hij fluit zélf maar een motiefje elke keer als ie (samen met zijn kaalkopjes-hulptroepen) in beeld verschijnt! Jammer dat Cate Blanchett (als de opperslechterik, de heks dus) heel wat minder fascineert. Ze wordt niet evil genoeg, en haar Alabama-accent werkt ook niet. Accenten kun je wel overlaten aan Eric Bana, natuurlijk, hier Duitser. (En weer een aangenaam soort oenigheid uitstraalt.) Ook met Olivia Williams (als hippie-cliché) maak je me blij. Mooist van alles is het einde in zo'n typisch gammel Duits pretparkje, een maerchenland, inclusief excentrieke goochelaar.

Zo, dat filmfestival wordt mij een beetje te duur zeg. Vond het altijd al raar dat elke voorstelling net zo duur was al een normaal bioscoopje (op Lowlands betaal je toch ook niet 15 tot 50 euro per band?), maar €11 per film (en €13 als de regisseur erbij is begreep ik) … poeh hé …

perspas voor de Subs aanvragen? ;)

Ja, is ook cultuur hè? Dokken , met je linkse hobby. ;)

@Mic: The Artist
Maar welke zwijgende film vond je dan wel leuk? :-)

@Vido Liber: De dikke en de dunne natuurlijk! ;) Ondanks bovenstaande clowneske dialoog is The Artist wel degelijk een must-see. Toppunten: het Wizard-of-Oz-Judy-Garland-moment (met geluid) en de clou op het eind. Maar ik zie, dat je hem zelf een 9 hebt gegeven :)

Ik vond het gegeven zwijgende film wel iets waar je even aan moet wennen. Inmiddels een stel gezien, maar daar zaten altijd wel verrassend veel special fx in (Metropolis, Faust, Nosferatu, Häxan, etc).

@Mic: de dikke en de dunne kunne nie kapot! Zelf zit ik de laatste tijd regelmatig te schuddebuiken bij Harold Lloyd dankzij de overvolle dvd-box die overal voor een prikkie te verkrijgen is. Zijn wolkenkrabberstrapatsen in Never Weaken (1921) en de klassieker Safety Last! (1923) bezorgen me naast lachbuien ook flink klam zweet.

@Martijn: Aanvullend op dat rijtje zul je dan zeker ook The Phantom Carriage kunnen waarderen, al helemaal met de soundtrack van KTL.

Stond vorige week al met de dvd van The Phantom Carriage in m'n handen, maar Criterionprijzen blijven me afschrikken. :)

Midnight in Paris
De term die steeds door mijn hoofd schoot was: schattig. Super-romantisch en toch wel redelijk oppervlakkig, maar goed Owen Wilson word ik sowieso altijd blij van (al speelt hij een bodyguard voor nerds) en ach die hele film word je ook blij van dus je moet niet teveel zeuren. Moest wel erg lachen om Brody/Dalí, al was de ekte-ekte Dalí nog veel vermoeiender, vrees ik (vermoeiender dan Hemingway? Dat betwijfel ik.) En Bruni heeft toch wel een hele mooie stem. Ik had het liefst die hele irritante familie na 2 minuten de film uitgeschreven net al die pedant (nu snap ik pas wie het is Brian Clough! Ik dacht al bij Ludo's commentaar: ik heb die hele Martin Sheen niet gezien! ;) maar blijkbaar moet dat archetype in zijn films.

@Vido Liber: Bij Lloyd denk ik altijd aan de klok, maar Never weaken is natuurlijk helemaal mijn ding. Dank voor de tip! Ik ga op zoek naar die dvd-box en onderzoek de mogelijkheden dat Harold dit jaar een landelijk staalbouwevenement opluistert.

Wow Ludo, naar aanleiding van je omschrijving ga ik Archipelago direct opzoeken!

mooi :)

Vido betrok in zijn bespreking ook nog Joanna Hoogs eerste film erbij (die ik niet heb gezien)

http://gert01.home.xs4all.nl/unrelated.html

Somewhere
Ligt het aan mij of is deze film vergeten? Was enigszins sceptisch van te voren maar dat bleek onterecht. Copolla Jr. lijkt zich op Brett Easton Ellis terrein te begeven maar is uiteindelijk toch liever (die Dorff-figuur is ook zo tegendraads beleefd). Is niet erg. Bijna een documentaire eigenlijk, 0 plot en toch verveelde ik me geen minuut. Hoe dat kan, geen idee. Misschien ben ik gewoon een sucker voor die existentiële L.A. shit. Weer prachtig gefilmd en die details hè...oh nee geen panne/bagage gaat voorin bij een Ferrari, Sébastien Tellier als muziek op een feestje, de Fjällräven rugzak van zijn dochter, etc. Kortom, vakwerk.

[vroeg me achteraf hoe ze in Hollywood op deze film hebben gereageerd? Moet toch een soort ambient realityshow-achtig ding zijn.]

hmm, ik denk dat vele critici de film eigenlijk niet 'warm' (romantisch is hier misschien niet het woord) genoeg vonden.

Nee, 'warm' is precies goed. :) Dat is het ook niet. Vond het wel frappant dat op elk moment dat ik dacht "nu komt de cliché-wending"...die niet kwam. Kwam ook niets voor in de plaats, het kabbelt gewoon door. Prima. :)

Zat ook weer vol dingen die ik nog nooit had gezien, bijv. de manier waarop die autoritten op de freeway zijn gefilmd.

http://behance.vo.llnwd.net/profiles24/832885/projects/2783319/cd8e7625a989ba2386e664300c08cf85.png

en er zijn meer geniale

http://www.behance.net/gallery/What-if-Movies-reimagined-for-another-time-place/2783319

(OMC wil Odyssee via Fritz Lang meteen hebben)

Tering, ik wil hem inderdaad. :)

Pfff, gasten zijn zo goed geworden dat je soms echt in de war raakt (zag ergens een "poster" van Drive, Gossling gemixt met een hamer 80s stilo. Zo mooi. Vrijwel zeker "eigen ambacht".)

Drive is hier ook weer heel goed ja, moet je dat nou voor of tegen die film vinden pleiten. (Eigenlijk is het gewoon een leeg canvas, doe er mee wat je wil, projecteer er maar op wat je wil.)
(Toch wel goed eigenlijk, vind ik al typende)

Deze dus:

http://s3.amazonaws.com/data.tumblr.com/tumblr_lxtb7d2ihh1qzdglao1_1280.jpg?AWSAccessKeyId=AKIAJ6IHWSU3BX3X7X3Q&Expires=1327344078&Signature=bTQiXSnbJ%2BbZcTR6QHhjWI7zDfw%3D

Leeg canvas. Mooi. En eens.

^positief bijvoeglijk naawoord.

Joy
'Je wilde me niet'. Mijke de Jong is heel goed met jonge vrouwen en meisjes, maar minder in acteersregie in zijn algemeen. Dragan Bakema wordt toch bepaald niet als slechte acteur gezien; hoe kan het dan dat al zijn dialogen hier nep aanvoelen. De scenes waar het meisje Joy in haar eentje, of met haar beste vriendin rondscharrelt zijn namelijk wél erg goed. Beter dan Het Zusje van Katia. Joy is een adoptiekind, met een knappe, geharde kop (denk Fatima de Moreiro). Ze is opgegroeid in pleeghuizen (de beelden daarvandaan met de continu kibbelende meisjes) zijn heel Dardennes. Inmiddels woont Joy op zichzelf, met een eenvoudig afwasbaantje. Daar had ik nog wel meer van willen zien, maar Joy houdt zich vooral bezig met het zoeken naar haar echte moeder. Die ze zo graag wil vinden, dat ze zichzelf overtuigd dát ze haar vindt. Maar het gaat De Jong niet om de confrontaties, het gaat meer om de momenten eromheen. En de mooiste daarvan zit helemaal aan het slot. Hoe de geboorte van een nieuwe baby naast geluk ook hartverscheurend kan zijn. Ingehouden vriendschap.

Mooi interview met Samira Maas (die Joy speelt, geen familie) http://www.cjp.nl/film/redactioneel/item7477/Interview_met_actrice_Samira_Maas_%2825%29.html

Bellflower
Zie artikel voorpagina Subs

Sombre
Gebeurt vaker dat ik een artikel schrijf en kort erna een film zie die eigenlijk véél dieper gaat, dus ergens ook meer een artikel verdient, maar ja juist voor dat soort films zijn niet echt woorden. Sombre is een gruwelijke trip, en er zal ongetwijfeld nooit een engere film zijn die wielrennen (!) als backdrop gebruikt. Er is hier geen verhaal, maar uit de schimmige duisternis (ook letterlijk want de beelden zijn heel experimenteel) kunnen we opmaken dat een poppenspeler door Frankrijk reist. Ik concludeerde dat ie als een soort reizend entertainment de Tour-karavaan volgde (veel mensen bijeen ten slotte.) Maar zijn eigen vermaak vindt hij in de geur opsnuiven (Das Parfum!) en vervolgens vermoorden van prostituees. (Die zich wellicht óók in de buurt van de Tour ophouden?) Even terug nog naar de fenomenale openingsscène waarin we begeleidt door dark ambient de kinderen bij de voorstelling uitzinnig van angst zien schreeuwen. Zet meteen de lugubere toon. In een ander briljant shot later zien we de poppenspeler zuchtend en steunend in een warm berenpak de voorstelling geven. Vanuit de hel naar boven kijkend, als het ware. De rest van de tijd volgen dus vrouwonvriendelijkheden, tot de poppenspeler Elisa Lowensohn tegenkomt. Geen prostituee, juist een maagd (zoals haar vrijzinnige zus vrijwel meteen meedeelt). Dit brengt de poppenspeler in verwarring, misschien is het haar intensiteit. Gooi er wat Lynchiaans Dirty Beaches-achtige liedjes overheen en je krijgt een nóg verwarrendere (geweld, angst en erotiek smelten samen) tweede helft. Naar in het kwadraat.

Restrepo
Doe mij de Amerikanen maar. Waar je in Armadillo het gevoel hebben dat Deense rijkeluisjongetjes bezig zijn aan een klus die ze niet kunnen overzien, en domweg met stomheid slaat, zie je in doc(u) Restrepo het cultuurverschil. Amerikanen voeren áltijd oorlog, hun leger is (duh) een stuk beter, en de soldaten zijn veelal geharde immigranten. Dit maakt hun taak niet sympathieker (en niet minder nutteloos) maar toch, ze lijken zich in elk geval niet te gedragen alsof ze in een computerspelletje terecht zijn gekomen. (Ik proefde heel lang ook meer respect voor de vijand, maar dat neemt met elke Amerikaanse dode af...) Het bataljon zit ergens in een Afghaanse vallei, waar ze een outpost opzetten, 800 meter verder, maar zoals een van hen zegt 'it could as well be another country'. Dat regisseur Hetherington later in Libie gedood werd door een mortier-aanval verbaast niets. Recht op het gevaar af. Je proeft de angst hier heel goed, ook omdat de beelden (vergeleken weer met Armadillo) veel valer en “echter” zijn. Het is lange tijd jammer van de talking heads (de soldaten zelf) die de docu doorsnijden, om de acties te duiden, maar hoe spannender het wordt hoe minder het ergert. Dan heeft het juist wel wat, om die gruwelijke momenten enkel naverteld te horen worden.) The aftermath zien we wel, en als je geen pacifist was wordt je het dan wel. De hyperventilerende angst nadat een van hen is gedood. Poeh.
Gelukkig kan er ook gelachen worden (wat ik tekenend vond voor de goedgevangen non-cinematische alledaagse sfeer.) Gedoe met een koe, en sexy dansjes. (Mannen bij elkaar he, vijftien maanden lang.)

bij die roodgeverfde (henna) baarden van de Afghanen moet ik altijd (in een kronkel) aan indianen denken (roodhuiden ten slotte) als een soort stil protest, rot op Yanks, zoiets.

http://img.literatuurplein.nl/blobs/ORIGB/345664/1/1.jpg

boekje van Luk van Haute, eigenlijk Kenzaburo Oe vertaler (hij weet er nog genoeg referenties in te smokkelen) maar in de jaren '80 werkzaam in Japan bij een filmmaatschappij. De Japanse film ligt dan op zijn gat, maar dat verandert in de nineties. Van Haute heeft er voor een 'licht op Japan'-serie een alleraardigst boekje over geschreven (vooral de eerste helft, daarna wordt het wel erg veel namedroppen zonder context.) Maar duidelijk een liefhebber, het gaat relatief uitgebreid over Kawase, bijvoorbeeld. Van Takeshi Kitano moet ie niet veel hebben ('rechtse nationalist, met een knokploeg') (Wij verwachtten niets anders)

zelfs Pink porno (en roman porn) blijft niet onbesproken. Wat dacht u van:

Chikan gifu: Musuko no yome to (Pervert Family, My Brother's Bride) (61 min) (pink porno geinspireerd op Ozu) 'een jonge weduwe leeft bij haar stiefvader' ....

:)

ook Japanse regisseurs in Amerika en Europa en vice versa komt ter sprake. Ik noteerde, for what its worth

Max Mon Amour (92 min) (Oshima)
Kuruizaki sanda rodo (95 min) (Gakuryu Ishii)
Moe no suzaku (95 min) (Kawase)
Monday (100 min) (Tanaka)
Johnny Mnenomic (103 min) (Beat Takeshi in een Hollywood prod.)
Karisuma (Charisma) (104 min) (Kiyoshi Kurosawa)
Unlucky Monkey (106 min) (Tanaka)
Mr. Baseball (108 min) (Schepisi)
Tsuki wa dotchi ni dete iru (All Under the Moon) (109 min) (Sai)
Bounce Ko Gals (Baunsu ko gaurusu) (110 min) (Harada)
Cure (111 min) (Kiyoshi Kurosawa)
Hotaru (114 min) (Furuahata)
Taifû kurabu (Typhoon Club) (115 min) (Somai)
Merry Christmas Mr. Lawrence (123 min) (Oshima)
Ningen jôhatsu (A Man Vanishes) (130 min) (Imamura)
Eureka (217 min) (Aoyama)

al stond Unlucky Monkey altijd al op de lijst als MB-tip. (Ik kan 'm nooit vinden..)

Chikan gifu: Musuko no yome to (Pervert Family, My Brother's Bride)

ook bekend als "A Lonely Cow Weeps at Dawn" :D

Die laatste titel vaguely rings a bell … iets bizars …

Shalimar
Ik kende alleen nog de badass soundtrack maar de film is dus ook cool. Bollywood is dus ook niet altijd zo formulaïsch geweest, zo zit er in deze film helemaal geen bruiloft. Wel muziek dus, maar niet veel en bovendien uit de gouden tijd en van R.D. Burman. Anyway, de film is meer in de trant van Ocean's Eleven of (waarschijnlijk) Topkapı (ik was 15 ofzo, toen ik die zag), iets met meesterdieven en kunstschatten. Picobello film.

Nostalgia
Weer wat hermetischer dan Stalker (net herbekeken in de chronologische reeks, alleen maar beter de tweede keer). Een Russische dichter mist in Italië het thuisland wat hij haat. Alleen al voor de prachtige beelden herbekijken waard maar ook voor meer interpretatie.

Getting Over Sarah Marshall
Leuke en charmante romcom, al snap ik niet wat ie nog met die blonde moet als ie Mila Kunis heeft. :)

Dangerous Minds
Het is dat het waargebeurd is (volgens de echte lerares hadden ze alleen een knappere hoofdrolspeelster moeten casten) anders zou je denken: da's wel erg romantisch. Verder degelijk vakwerk in de goede zin des woords.

Revival v/d Japanse Film ziet er goed uit.

De twee titels van Kiyoshi Kurosawa zijn de moeite waard. Cure is de spannendste, Charisma de vaagste en daarom misschien de interessantste van de twee.

Laat je niet afschrikken door de 217 minuten van Eureka. Doe je daarna gewoon even Electric Dragon 80.000 V (de film op de cover van het boek), een geweldig ogende adrenalinekick van hooguit 55 min.

Merry Christmas Mr. Lawrence nog niet gezien? Een Japanse film waarin een Japanse muzikant (Sakamoto) valt op een Britse muzikant (Bowie) met in de titelsong een Britse zanger uit een band die Japan heet. Aanrader!

Unlucky Monkey lag jarenlang in de schappen van Boudisque Amsterdam, voor een euro of 5, maar ik heb ‘m altijd laten liggen. Misschien dat-ie nog in Utrecht te verkrijgen is voor een zelfde schappelijke prijs.

Leuke film, zeker 5 euro waard (zie hierboven ergens).

Die jongen in Utrecht zei dat ie 'm altijd 1 op voorraad heeft en die altijd weer verkoopt.

jep de beschrijving van MB deed toen wel watertanden, Japanse Coens (over een dubbbele vla-flip gesproken dan zeg maar)

en dank voor de rest van de duiding Vido. Eureka zat ik al te vrezen...

ironisch genoeg die Ozu Pink inmiddels wel gewoon gevonden. interwebs he. zal 'm in een bijprogramma nog wel eens doorkijken. (en dan zwijgen als t graf)

interessant wel aan die pink porn is dat het in Japan dus echt oefening is voor arthouse-filmers, om alvast maar wat ervaring op te doen in 'filmcrews' en zelfs in acteren.

Pink film wordt in Nederland door De Filmfreak uitgebracht via het sublabel Mushi Mushi. Bij FAME liggen ze per stuk voor 5 Euro voor het oprapen. Ondanks een artikel in Schokkend Nieuws heb ik nog niet de behoefte gevoeld me op dit genre te storten. Ik wacht je tips met grote spanning af.

Ik heb een Mushi Mushi film gezien, soort The Grudge met sex, niet heel goed. Krijg het gevoel als bij die Doense horror collectie: weinig quality control (en van Doense had ik beter verwacht eigenlijk).

Ik wacht je tips met grote spanning af.

lol, nou ja ik moet m'n pink cherry nog poppen ofzoiets he, dus dan maar meteen naar de Ozu-varianten. (ben 'r even doorgezapt, naakte deernen knielend op tatami-matjes)

de Oscar Noms zijn binnen, interesseert me eigenlijk geen zak, maar fijn dat Rundskop bij de laatste 5 zit in de enige interessante categorie (Buitenlandse films, wat kennelijk dan weer niet voor The Artist geldt, die bij Best films zit)
(A Separation had daar moeten zitten, maar zit bij foreign films, maar dat is geen verrassing. Uiteindelijk zal de Israelische film wel winnen ;) )
Margin Call een nom voor best original scenario gelukkig.