Filmforum

5 sterren? Uit 5? Technisch gezien wel (in 3D IMAX-zaal hè?) Thuis voor de buis? 2.5 sterren max.

Dances with wolves met de Smurfen vat het vooralsnog wel goed samen ja :)
Ik ga de film zeker uitkijken, maar de computeranimaties staan mij ook wat tegen.
In een videogame kan ik het goed hebben of een Disney animatie film, maar in deze film, waarin een echte 'realistische' weergave van aliens geprobeerd wordt te geven wreekt de net niet helemaal natuurlijk vloeiende bewegingen toch wel sterk.
Dat had ik ook met Ang Lee's The Hulk bijvoorbeeld, knap gedaan allemaal hoor maar het ziet er toch nepper uit dan goed gemaakte poppen.

Ik trek de film niet, dat ECO, één met de natuur geouwehoer werkt op mijn zenuwen en dan die obligate oerwoud-muziek erbij...brrr.

Hoy no tuve miedo (Iván Fund, Argentinië, 2011)
Gekozen vanwege de ongekend hoge score van 8,1 op IMDb uit het aanbod van IFFR2012. Zoals ene ruud-35 al opmerkte in de commentaren: op grond van 'only 9 people, probably crew and family'. Hoe de score nu na 10 stemmen opeens naar 6,8 kan zijn gezakt, is een rekenkundig raadsel. Of ruud-35 moet een min-4 hebben gegeven.

Zo slecht als ruud-35 vond ik 'm niet ('nothing except a nice dog'), maar een echte doorbijter is deze Argentijnse arthouse wel. Achteraf bezien gaf de aankondiging toch heldere signalen. 'Impressionistisch' staat meestal voor onscherp en onvast camerawerk. 'Lyrisch' is vaak geheimtaal voor gegoochel met tijden en stijlen, werkelijkheid en fictie. Toen na anderhalf uur een polonaise op een feest abrupt overging in een vaag beeld van een naderende auto, gaf metgezel H. zich gewonnen en kreeg de slappe lach. De regisseur was niet op tijd voor de Q&A dus de vele waarommen zullen voor altijd onbeantwoord blijven.

Le Havre (Aki Kaurismäki, Frankrijk, 2011)
Sinds een jaar of twee heeft IFFR wat nieuws. Niet de gebruikelijke Q&A achteraf, maar een Big Talk vooraf. Verschrikkelijk lijkt me dat: als regisseur vooraf ondervraagd te worden over een film die de tot de nok gevulde zaal zo gaat zien. En verschrikkelijk was het.
Regisseur komt te laat. Is dronken, slaat wartaal uit. Interviewster doet haar best. Niets helpt. Gêne. Hufter eerst rij roept 'Go Away'. Engelenbak joelt met hem mee. Interviewster druipt af. Regisseur grist nog een pilsje mee. En snoert na slechts luttele minuten film iedereen de mond. Zwaar thema: lichtvoetig verwoord en verbeeld. Denk: klare lijn.

Schattig

Zo wil ik ook geïnterviewd worden. :)

Qua films was het moeizaam deze week.

9 Songs
Michael Winterbottom maakt volgens mij nooit dezelfde film. Dat mag ik wel. Deze had ik gemist (kwam na zijn mega-toffe Code 46 en werd me laatst aangeraden. Vond er eerlijk gezegd niet zoveel aan. Engelse gast (is dat de zoon van Cracker? Verdomd ja) en jonge Amerikaanse maken er een soort Last Tango in Brixton van, ergo veel realistische seks afgewisseld met optredens in Brixton Academy o.a. Black Motorcycle Club, Von Bondies, Primal Scream en Dandy Warhols. Bij een groep dacht ik nog "wie zijn deze losers?" Franz Ferdinand lol. Idee was leuk maar halverwege begon ik me toch te vervelen. Gebeurt toch altijd met die seks-centrische films op een of andere manier.

Habitación en Roma
Julio Medem, ooit was je een surrealistisch koning. ¿Que paso? Twee vrouwen ontmoeten elkaar in Rome, de Spaanse draagt een houthakkershemd dus dan weet je al meteen hoe laat het is, de Russin is een kop groter weet het niet zo maar goed ze eindigen met elkaar in bed, kleppen doelloos elkaar de oren van het hoofd, doen het nog een keer, etc. Heb halverwege de film uitgezet en dat doe ik zelden. De druppel was eigenlijk de muziek, verschrikkelijke singer-songwriter shit (de, sorry hoor, wijvenvariant) en dat verkeerd gemixt en getimed.

heh Aki being Aki. maar Mic's reactie op Le Havre stemt hoopvol (dacht eerlijk gezegd niet dat Kaurismaki nog een goede film in zich had.)

9 Songs... Tja.

gei-jelll Super Furry Animals en Franz Ferdinand!

(schijnbaar zat de dame uit 9 Songs ook in The Trip, ik had ze niet herkend, maar ze zal de Poolse 'maid' wel zijn geweest.

Zo wil ik ook geïnterviewd worden. :)

Zó dronken kunnen alleen Noordoost-Europeanen zijn ;)

Mic's reactie op Le Havre stemt hoopvol

En 699 Respondenten met mij. Hij staat op 4 bij de publieksprijs (Hoy no tuve kansloos onderaan).

Had het meer over de zo gezellig lief zittende interviewster. Drankje op is optioneel. ;) [Finse dronkenschap is inderdaad onhaalbaar]

The Nightwatch
Russische fantasy, chaotisch verhaal over goed en kwaad met veel stoere maar vermoeiende graphics.

The Box
Een miljoen voor een moord, lijkt me een makkelijke keuze, maar de vrouwen in deze film gaan allemaal voor dat miljoen waardoor de mannen voor een duivels dilemma worden gezet. Heb ik nu een bril op of is het nu wederom bitches ain't nuttin' …?

Heb ik nu een bril op of is het nu wederom bitches ain't nuttin' …?

meende ik ook te bespeuren. komt door de (Hans Teeuwen-voice) baibel) he.

Ook wel fout trouwens hoe de film suggereert dat van elk echtpaar dat de box krijgt het steeds de vrouw is die op de knop moet drukken. (En die daar dan ook voor moet boeten) Tuurlijk, Adam & Eva, maar juist daarom had het hier toch anders gekund?

Nou ja, beetje kip/ei-verhaal, die Bijbel is ook uiteindelijk ook geschreven door mensen. ;)

Maar 't had zeker anders gemoeten.

ik duw gratis op een knop die ergens ter wereld een bijbel doet verdwijnen :P

En dan denk je dat het pais en vree is?

Uiteindelijk gaat het nogal vaak om hebzucht, machtswellust, afgunst en jaloezie en gebrek aan naastenliefde, een stuk of 10 geboden waarschuwen daar vrij helder voor.

Ik snap nooit waarom voor de daden die daar tegenin druisen rechtvaardiging gezocht wordt in van context ontdane, multi-interpretabele verzen die niet eens iets gebieden.

(Beetje door Relilugous geskimd, maar da's ook een wangedrocht van een 'documentaire' zeg. Zie je maar weer dat tendentieus en ongeinformeerd gebazel niet is voorbehouden aan godsdienstwaanzinnigen)

En dan denk je dat het pais en vree is?

oh nee dan heb ik ook nog een knop nodig voor Geert Wilders. ;)

Een heel dashboard voor alle lastpakken van de wereld. :)

Hélas Pour Moi
Nou de grap ligt voor de hand he. Helaas pour moi liet ik me in de bieb foppen door de aanwezigheid van Depardieu in een Godard-film. Ik had me niet gerealiseerd dat dit een laat (dus onbegrijpelijk) werkje van de regisseur is. Een intellectuele puzzel waardoor vooral ánderen (die erover schrijven in wetenschappelijk essays) hun intellect kunnen toen. Semantiseer maar! Een film dus met een hoop tussentitels en iedereen praat in anaforen en epiforen door elkaar heen. Eigenlijk is Hélas Pour Moi Godards Tree of Life. Zelfde natuurschoon in de beelden, en ook wat rossige knappe vrouwen. Godard heeft gelukkig wel fiks betere klassiek muzieksmaak. Hij laat een soort megamix klinken van Bach, Shostakovich en Kancheli, om er maar 'ns een paar te noemen. Dáár heb ik best van genoten. Zover ik het verhaal begreep leek me het een soort mega-ingewikkelde versie van Himmel Uber Berlin. Met filosoferende geesten die bezit nemen van lichamen. Maar je kan ook denken dat een relatie op de knoppen loopt, de man sterft, en twee engelen hem dan tijdelijk laten terugkeren. 'Wat denkt dit gezicht', vraagt de vrouw. 'Die mond te kussen'.

De moviemeter draad is erg grappig: http://www.moviemeter.nl/film/14066/info/0#messages

“Gewoon hele goeie film. Heel erg goed gefilmd.”

“Idd. Je kon de goedheid goed zien in de beelden.”

Cold Weather
Echt zo'n film die ik blijkbaar alleen negatief kan definiëren – er gaat ook zóveel fout – maar die ik toch echt 'to bits love'. In eerste instantie lijkt mumblecore-regisseur Katz op zijn Quiet City-toer verder te gaan. Een jongen en een meisje aan tafel, terug thuis. (Inderdaad, Frida Vogels-twist, ze zijn geen stel, maar broer en zus). Beide lijken hun leven verklooid te hebben, vooral de broer is een lamlendige loser, die plots op het werk van zus verschijnt, om d'r mee op een tripje te nemen. Een beetje weird dus, maar vooral heel lief. Vervolgens vindt hij een American Job in een ijsblokjesfabriek (!) waar hij een nieuwe (Latijns Amerikaanse working class) maat opdoet. Maar hier begint Katz scenario al te wankelen; moet hij de film nu op de broer-zus, de bromance, of zelfs op de ex van de jongen concentreren? Hij probeert halfslachtig alles door elkaar te laten lopen, wat er op neerkomt dat iedereen heel opzichtig in en uit het plot wordt gedirigeerd. En dan lijkt dit alles zo nog mumblecore, maar ook dat wordt losgelaten, voor een Sherlock Holmes-mysterie-plot! Hemeltjelief. Best verrassend, al zie je meteen bij binnenkomst aan die ex-vriendin dat er iets Lindsey Lohannigs mis is. Vrij overbodig te zeggen dat het mysterie helemáál van volkomen ongeloofwaardige (slecht getimede en afgewerkte) scenario-vondsten aan elkaar hangt. (De speurders, inclusief net aangeschafte pijp, wisselen momentjes van genialiteit met ontstellende domheid af.) Natuurlijk gaat de film ook niet echt om het mysterie, wat het galante en fraaie einde illustreert, maar dan nog moet achter de amateuristische ode stiekem wél een goed uitgedacht plot zitten. (Wat je dan expres, in plaats van uit onmacht, verfrommelt) En tóch. Momentjes in de auto met de goedgecaste zus – die blijkt te internetdaten – ze maken de film zeer aandoenlijk. Beetje jammer dat het laatste shot niet een wazige verregende ruit is. (Wél het beginshot.)

La solitudine dei numeri primi
Een moetje, want ik kreeg de soundtrack van Mike Patton op promo (voor File Under). Daarover elders een keer. Ik zag laatst een lijstje van een boekwinkel met hun 100 favoriete boeken van de 20e eeuw (een nogal rare mengeling van intellectuele hits en bestsellers). Al tellende frappeerde het me dat ik naast de pakweg 20 die ervan had gelezen, misschien wel van de helft van die boeken een filmversie had gezien. Elk beroemd boek krijgt zijn film... Treurig eigenlijk. (Hoe beter het boek, hoe overbodiger de film ten slotte.) Het priemgetallen-kassuscces (uit deze nieuwe eeuw) heb ik niet gelezen, en de film indachtig ben ik het ook niet van plan. Dit is een Innaritu-verhaal, met laag na laag na laag ellende. Richting einde verschijnt plots de tussentitel '7 jaar later'. En denk maar niet dat het de personages in die tijd níet nóg slechter is gegaan. Het valt nog mee dat geen van de hoofdpersonages terminale kanker krijgt. Maar voor de rest. Autisme, automutilatie, anorexia, pesterijen, schuldgevoel, verdwenen kinderen. Black Swan (waar de film sowieso wel wat van weg heeft in giallo-verkleedpartijtje-scenes) is héél dichtbij. Alleen dan veel te chaotisch door elkaar gesneden (ha!). De regisseur durfde niet te schrappen. Hij had zich moeten concentreren op één lijn in het verleden en één in het nu. Maar verdubbelt die nu. Voor de personages geldt eigenlijk hetzelfde. Een jongen en een meisje zijn outcast-soulmates, maar daaroverheen lopen veel te veel andere belangrijk gemaakte personages. Vrienden, ouders en een Zusje. En zo wordt ieder van hen tekort gedaan. Een paar intense scenes zijn er wel. Bijvoorbeeld eentje waarin de ouders van de sociofobe jongen discussiëren over hun mislukte kinderen. (Terwijl de jongen luistervink speelt.) De actrice die het meisje speelt doet ondertussen zo'n afval-tour de force, wat mensen in film altijd lijken te bewonderen, terwijl ze in werkelijkheid doodsbang zijn voor dat soort 'gevallen'. Stoort me ook.

Szindbad
Jee, moet je de Hongaarse Wiki zien: http://hu.wikipedia.org/wiki/Szindb%C3%A1d_%28film%29. Die film is groot daar, terwijl een Engelse pagina ontbreekt. Ik dacht dat Sinbad een zeeman was (is ie ook) maar déze Szindbad is een soort Casanova, die terugkeert naar het dorp uit zijn jeugd. Dwalend door vroegere herinneringen (merendeels verbeeld in ultrasnelle jump cuts, wat werkt én vermoeiend is.) Veel poetische dialogen, veel dames die hun truitje omhoog doen, en heel, héél veel lushe beelden, Week of Wonders-stijl. De goedheid zit in de beelden, om Godard maar weer aan te halen. Ik begon ook aan Márai te denken, in de zin dat alle Hongaarse kunst de grootheid van hun verleden terug lijkt te willen halen. Toen geluk nog gewoon was (en de adel machtig). Langzaam begint hier wel te dagen dat Szinbad, die iets van de jonge Orson Welles heeft, een afscheidstoernee maakt; vooral zijn laatste Avondmaal (eigenlijk een lunch) is likkebaardend copieus. (Hij klopt op zijn gemakje een mergpijpje uit en smeert dat op een broodje.)

Szindbád <3

"Je kon de goedheid goed zien in de beelden."

LOL, dat wordt een forum-meme.

("iets Lindsey Lohannigs mis" heeft ook potentieel ;)

Wat ik in Cold weather wel aandoenlijk vind is dat je die broer en zus hebt die smachten naar wat bijzonders, wat avontuur. Ze creëren het meer dan dat het echt bestaat. Dus dat klungelige plot vind ik juist wel kloppen. Maar die eerste helft, waarin dat stel elkaar weer ziet, dat levert de echt goede scenes op. Daarna is het geinig, beetje Puffy Chair-lollig, maar nergens echt goed.

heb je wel een punt, ze negeren de clous gewoon! (oh een kaartje met een site, laten we daar over 3 dagen maar 'ns naar kijken)

O império de desejo (Carlos Reichenbach, Brazilië, 1981)
Hippies, een rijke weduwe, haar gigolo, een advocaat, een neo-marxistische journaliste, een kannibalistische exhibitionist, slapstickboeven, een engel der wrake en veel vrije seks in een vakantiehuis aan zee. Kruising tussen seventiesshit en Zuid-Amerikaans magisch-realisme, die toch ook (of misschien juist wel daarom) heel Hollands aandoet. Blue movie meets Emmannuelle meets Bassie en Adriaan. Curieus.

ah dat is in het IFFR programma zeker?
doet me denken aan: http://www.imdb.com/title/tt0080482/

Trolljegeren
Best amusante horror-spoof, die gaandeweg grappiger én spannender wordt. Ongeveer vanaf het moment dat de baardige “berenjager” heel hard TROOOOOOLL” roept... Een groepje Noorse jongeren maakt een rapportage over dooie beren, en ontwikkelen een interesse voor de mysterieuze jager, die met een caravannetje door Noorwegen trekt. Het eerste kwartier is me te 'goofy', de jeugdcrew krijgt (door de fake found footage vorm) geen lekkere introductie. De Trolljegeren besluit ook van het ene op het andere moment om toch maar openheid van zaken te geven. (Al is zijn argumentatie wel hilarisch.) Maar goed, nu zit ik de film veel te serieus te nemen, en zodra de Trollen (in nightvision) in beeld komen, wordt het lachen. Alle bekende Troll-mythen zitten in de film verwerkt (zonlicht, het eten van stenen, en jezelf insmeren met Trollstank.) Nooit geweten dat Trollen zo'n hekel hadden aan christenen. (Vampieren ook al hè, al die heidense volksverhalen zijn allemaal op de Kerk gebotst.) Het zorgt in elk geval voor de beste grappen. Het mooiste aan Trolljegeren is eigenlijk het parallelle wereld/kinderspel-aspect. Dat je in het rond kijkt en allerlei hints voor trollen ziet, omdat je die wíl zien. (Kapotte bruggen, het Noorse electriciteitsnet.) Ik ging zelf ook meedoen, wat dacht je van het Noorderlicht! (Gewoon Trolljagers die UV inzetten.) Het zal weer smakeloos van me zijn, maar in een film die grapjes over kluspolen, moslims en de Noorse premier Stoltenberg maakt zat ik natuurlijk ook weer aan het uitroeien van de Umoyaanse eilandtrol te denken.

Farewell, My Concubine
Zo kort na To Live ontkom ik niet aan vergelijken. Allebei grootse epi uit dezelfde Chinese filmperiode, ze bestrijken ook ín de film dezelfde decennia (een hele hoop, van twenties tot sixties) en beide maken gebruik van een andere kunstvorm. Hoewel in Farewell My Concubine heel wat beter wordt geacteerd, en de beelden fraaier zijn, genoot ik toch meer van To Live, misschien simpelweg omdat de mensen me daarin meer aanspraken. Het poppentheater is krakkemikkiger en working class dan oudestijl Peking-opera, waarin de twee hoofdfiguren hier schitteren. Wel grappig dat de connectie homoseksualiteit en opera weer eens wordt gelegd. Freddie Mercury-vibes. Gewaagd én geslaagd, want de eerste anderhalf uur is het genieten. Een theaterduo krijgt eerst een striemend harde opleiding, Dickensiaanse toestanden. Dan komt het succes, en raakt de vriendschap verstoord door een vrouw. De concubine (ook een man dus he) is wérkelijk verliefd, de koning (prachtig treurig geschminkt) enkel on stage. In de tweede helft van de film verliest regisseur Kaige dit persoonlijke relatiedrama wat uit het oog, de piek van dat conflict is eigenlijk ook al geweest. De geschiedenis haalt de film als het ware in. Oorlog met de Japanners, de mannen van Mao versus de Nationalisten, opium, en uiteindelijk de Culturele Revolutie. Dáár ben ik wel weer bij de les. Het blijft te absurd voor worden. Clockwork Orange-sadomasochistisch. Daar zit je dan, eenzaam op een podium, en een stem vanuit een luidspreker zegt: “sla die baksteen eens tegen je hoofd, dat kon je toch zo goed”.

Johnny Mnemonic
I want my shirts laundered! Het gebeurt niet zo heel vaak dat een film enkel en alleen door een verschrikkelijk slecht gespeelde hoofdrol de mist ingaat, maar legende Keanu Reeves krijgt 't voor elkaar. Net na Speed zat ie waarschijnlijk nog op een enorme ego-wolk, dus hij zal gedacht hebben dat dit 'm wel even op 10% geheugengebruik zou lukken. Dat gaat dus (net als bij de neurologische data-smokkelaar Johnny) mis. Keanu zet een pompeuze stem op, en speelt elke scene alsof ie eerst een lijntje coke heeft gedaan. Op driekwart van de film zou dat nog toepasselijk zijn (als de data in zijn hoofd begint te lekken) maar daarvóór. Qua decors en Tron-achtige computer-effecten is de film wel geslaagd. Net zoals het verhaal, van niemand minder dan William Gibson, zeker Inception-achtige kwaliteiten heeft. (Ook Johnny Mnemonic wordt geplaagd door half-vergeten en gecorrumpeerde herinneringen.) Verder bevat de film eigenlijk elk gewenst sci-fi cliche; van Mad Max-achtige coole rebellen (geleid door Ice-T!) een louche deformanten-bar met 'n nichterige Duitser, en een rossige sidekick-chick. En niet te vergeten wat reli-rafeltjes; een Jezus wannabe huurmoordenaar schreewut 'here's your saviour!' en Henry Rollins (!) – die Keanu Reeves van het doek speelt – trapt het gaspedaal 'ns goed in. Ja cultwaarde heeft 't wel. Zelfs een batshit Hitchhiker's element als 'de wijze dolfijn' ontbreekt niet. Beat Takeshi heeft helaas niet al teveel screentime, hij hangt er maar 'n beetje bij voor de Japanse markt. Als depressieve yakuza, wat anders.

Eens wat betreft Johnny Mnemonic, de film is best goed, maar die Keanu...
Dit vraagt om een clipje (van een andere film weliswaar), gewoon om te lachen, Keanu's acteertalent in een notendop:
https://www.youtube.com/watch?v=kEwrbolQ3bE

heheh. Uitstekend staaltje method acting, eerst wachten tot ie griep kreeg, en dan deze cruciale scene spelen.

http://www.screentrek.com/images/ben-gazzara-the-killing-of-a-chinese-bookie1.jpg

Ben Gazzara RIP

vooral goed met Cassavetes, maar dit is ook wel een aardige (bijrol) run

Buffalo '66 (1998)
The Big Lebowski (1998)
Happiness (1998)

La Piscine
Uit 1969. Ja, daar maak je me wel blij mee: Villa aan Côte d'Azur, zomer, knetter mooie mensen. Beginshot van zonnende Delon aan rand van zwembad die in een intrigerende omkering als homme fatale wordt gepresenteerd. Dat blijkt niet onterecht en wordt in zomers loom tempo uitgewerkt. Romy Schneider en Delon hebben een soort S/M light relatie dan komt een oude pedante vriend in een hele geile rode auto langs en neemt zijn 18-jarige dochter mee. Dat is de jonge Jane Birkin dus je ziet al waar dat naar toe gaat.

[spoiler] Eerste helft tot de de moord vond ik vooral geweldig, de afwikkeling wat minder al is het wel mooi dat Delon er mee weg komt ook al weet iedereen dat er iets niet klopt. Moet nog eens IMDB nalezen maar die moord-door-uitputting komt me erg bekend voor.[/spoiler]

Take Shelter (2011, Jeff Nichols)
Nachtmerries, visioenen, met een urineplas wakker worden, hallucinaties overdag.
Curtis (Michael Shannon) heeft het niet makkelijk en doet er alles aan om dit voor zijn vrouw verborgen te houden. "No, I'm okay"
Lijdt hij aan waanbeelden en zijn het de eerste symptomen van paranoïde schizofrenie, waar zijn moeder ook aan lijdt of zijn dit echte voortekenen van een naderende apocalyptische ramp.

Shannon speelt zijn rol fantastisch, met een subtiele frons gaat zijn gezicht van neutraal naar ongemakkelijk.
De film is on-Hollywoods ingetogen; de gebeurtenissen voltrekken zich in een kalm tempo zonder uitsloverige special effects.
Mooie film.

ah klinkt goed. al moet die Shannon wel uit gaan kijken (het is al te laat) die gaat de Eeuwige Gek spelen.

R
Is er eigenlijk een echte Nederlandse gevangenisfilm? Mijn pa zat te mopperen over het armoedige niveau van de Elfstedentochtfilm die ze laatst uitzonden, tja, what else is new. Om te oefenen zou de Nederlandse film eens een echte genrefilm moeten proberen... Zoals de Denen hier met R doen. Eén gevangenis, één man, en dan op weg naar ontsnapping óf de boss van de gevangenis worden. Zou je denken. Maar de man blíjft maar het pispaaltje, hoeveel klusjes ie ook voor de brede tattoo-types verricht. De R van Realisme dus. Like being in an actual jail. Rectaal transport, dat is alles waar de jongens zich druk om maken. (Vermaak is imaginaire voetbalwedstrijden met parkietjes spelen!) In dat soort details is de film erg goed. De grotere lijn is wat moeizamer, een beetje inherent aan zo'n kabbelfilm die juist de anonimisering (zie titel) van de gevangenen wil illustreren. Niettemin schokt de allerlaatste klap, en het is niet dat we daarvoor niet 100x iemand met een biljartbal in een sok kapotgemaakt zien worden.

My Joy
Verwarrende én goede Oekraïense film, die een zeer grimmige 'staat van het land' schetst. Van Rusland overigens, dus hebben we hier, zeer toepasselijk, met een vereffening van openstaande rekeningen te maken. Russische veiligheidsbeambten roepen constant om 'документы' en spelen uiterst foute machtsspelletjes. En de bevolking, die ondergaat het als geslagen honden. (En is zelf al even achterdochtig.) De verhalenbundel-achtige structuur van My Joy is bepaald niet eenvoudig. Deze film in flarden, vertelt in flarden, waarvan enkele zeer pijnlijke in flashback. Die scenes spelen net na de Tweede Wereldoorlog, de grote Sovjet-obsessie. (Peins hier zelf over de graanschuur, en de nazi's.) In eerste instantie lijkt de film nog een ouderwets en galant raamwerk op te zetten. Een goedmoedige vrachtwagenchauffeur reist door een Deliverance-hinterland, ondertussen lifters oppikkend (én een minderjarig hoertje) die 'm over hun leven en verleden vertellen. De gebeurtenissen zijn dan tragikomisch. Russische humor: je komt bij een tankstation, en klopt op het raampje. Er verschijnt een hand met een bordje 'geen petrol'. Trucker: 'Maar ik heb diesel nodig!'. Hand verdwijnt, om terug te keren met een nieuw bordje. 'Geen diesel'. Maar het besmuikt lachen vergaat je al snel, en na tachtig minuten gaat de Goedheid definitief knock-out. ('We bothered that man for nothing', peinzen wat plattelandsdieven.) Wat er daarna gebeurt is zéér iconisch, hallucinerend mystiek, en nog veel raadselachtiger. Eerste helft dacht ik; top 3 van films uit 2011. Daarna, top 10. Speciaal blijft het. De IMDb-recensie-pagina is trouwens ook fascinerend. 'Nazi-propaganda!' 'Meesterwerk!'

Max, Mon Amour
Eindelijk een film die bestialiteit serieus neemt! Natuurlijk van een Japanner, Oshima, die met Aziatische cinema-liefhebber Silberman een filmpje in Parijs schoot. Anthony Higgins speelt een Britse diplomaat, ogenschijnlijk in het gelukkige bezit van een model-gezinnetje. Charlotte Rampling is het vrouwtje, een goedgekapt braaf kindje is ook al aanwezig, én een maitresse. Maar dan ontdekt Higgins dat zijn vrouw ook naast de pot piest. En niet met zomaar iemand. Hoewel ik wist dat die wending ging komen bleef die onthulling grappig. Bokito, Mon Amour, daar komt het op neer. Eigenlijk vind ik apen maar eng. (En de koele Rampling ook.) Dus het is niet zo vreemd dat gentleman Higgins wat aanpassingstijd nodig heeft. De aap wordt overigens gespeeld door een mens in pak, wat ik nog altijd beter vind werken dan die moderne 3D-shit. Natuurlijk is dit een farce, knipoogjes naar Charade en andere superbrave eerdere Parijse films, maar dan vermengd met Bunueleske dinertjes waar de aap en Rampling aan tafel zitten te vrijen! Héél grappig wordt het niet, de film is meer geinig idee dan verhaal, maar ook niet ongeloofwaardig. (En als je ziet hoe dames op date-sites van honden houden, waar in de film ook aan wordt gerefereerd.) Een bizar sensuele scene (ik vond mezelf wel een viespeuk) is het moment dat Higgins een hoer voor de aap inhuurt...

The Wicker Man
Zo, dat worden leuke films in die Moviedrome van Alex Cox. Al is dit wel een van de allerbekendste, vreemd dat ik 'm nog niet had gezien. Als horror-film stelt het weinig voor, maar als cult des te meer, met z'n maffe combinatie van folksongs en, laten we zeggen, vruchtbaarheidsrituelen. En dan zag ik (natuurlijk) de uncut versie, de oorspronkelijke bios-versie zal het wat subtieler hebben gelaten. Mooiste scene in die softporno categorie is als de wilde boer'ndochter van de lokale inn, naakt zingend in bed met heur hand op de muur klopt. En met elke klop begint ook bij de arme christelijke (en natuurlijk maagdelijke) agent iets te kloppen... De vrome christen weet niet wat ie meemaakt als hij naar het eilandje komt voor een onderzoek naar een verdwenen meisje. De voorbereidingen voor het 'harvest festival' zijn in volle gang. In de winkel wordt snoep in de vorm van hazen én dode meisjes verkocht, en buiten staan de fallische symbolen al rechtop. Tot de 'festiviteiten' losbarsten is er tijd voor muziek. (Schunnige teksten, maar melodisch eigenlijk heel mooi, zou er een soundtrack zijn uitgebracht?) De agent ontmoet o.a. 'his lordship' Christopher Lee, die het meest plezier van de hele cast lijkt te hebben. In de mooiste sequentie van de film is de feestdag aangebroken, en terwijl iedereen zich omkleedt, doet de agent huiszoekingen. Ineens is de film bijna docu-stijl gefilmd, vrouwen met creepy maskers in de kapsalon onder permanent-kappen (ehh), het lijkt Gummo wel!

En ga je je dan ook wagen aan de remake? :)

lol ik zag 'm al schitteren met een 3.6 op IMDb. Da's wel verleidelijk, maar niet te snel, eerst deze verwerken 'de beelden, de beelden'.

en de soundtrack bestaat (natuurlijk)

http://youdonthavetovisit.blogspot.com/2006/10/wicker-man-1973-soundtrack-paul.html

zoveel anders dan dit:
http://1.bp.blogspot.com/_LmeUkCVDtcE/S8O3FpClq-I/AAAAAAAAABU/2D6FcAeykLE/s1600/alice_in_wonderland_poster_01.jpg

is de '73 Wicker Man eigenlijk niet. an x-rated musical.

Ja, die soundtrack is legendarisch en cult in die hele baardige-neo-BritFolk-late-Broadcast-scene.

Vond het een doodenge film als tiener, die scene met die zwaarden...brrr. Exemplarische opbouw. Onvergetelijke schreeuw aan het eind.

chop chop chop chop chop

vraag me af of dat pentagram zwaarden gedoe werkelijk in die oude tijden gebeurde, of dat het een projectie vanuit het heden is. (Een zelfbedacht oud ritueel)

cool is het wel, vond ik, je wil meteen 6 zwaarden verzamelen om het ook te proberen. althans, die vorm leggen he ;)

eh 5 zwaarden of ehh nou ja lamaar.

Ik vind de film prachtig en de muziek ook, in die context, maar ik hoef de soundtrack niet los van de beelden.

Onvergetelijke schreeuw aan het eind.

En deze klassieker natuurlijk: "Oh God! Oh... oh Jesus Christ!"

Ik kan de soundtrack wel goed waarderen ook zonder de film, trouwens.

De remake is zeer memeworthy:
https://www.youtube.com/watch?v=Qjme5hh_bYY

OMG. Ouch... da's wel heel erg slecht. Memeworthy is het zeker, dat wel. Zit er ook een alternatieve Willow's dance in?

Wicker Man. Streep.

Thatcher?

(als het een crypto is)

;)

inmiddels geverifieerd dat die OST van The Wicker Man inderdaad met Engelse deernes erbij moet, en anders niet.

Is Ludo ziek of zo? Het is al tien uur!

nee je hebt koorts :) het is geen donderdag :P

komt allemaal door die rayonhoofden, natuurlijk

Ach ja...... *slaapt verder*

doe ik alvast een mooi plaatje

http://1.bp.blogspot.com/_9ks36c549BI/S7fN19dsRkI/AAAAAAAABQs/QC6q3mZv4TA/s1600/exploding.jpg

Nou dan weet ik het wel weer. Want ik ken dat plaatje :)

hij zit er al vanaf 7:16 klaar voor ;)

doet 't ook goed als bureaublad achtergrond, dat plaatje.

The Exploding Girl
Zeer grote pluim voor Zoe Kazan. Hoewel ik 'r hier voor de zevende keer zag, dacht ik 80 minuten lang dat ze zomaar een meisje van de straat hadden geplukt, voor de hoofdrol. Iemand die nagenoeg zichzelf speelt, typisch mumblecore ten slotte. Onwaarschijnlijk naturel gedaan dus. Zelfs haar uiterlijk lijkt daaraan bij te dragen, Kazan lijkt hier een meisje dat jarenlang in haar jeugd met overgewicht heeft geworsteld, en nu nét in dat moment is gevangen dat ze (even) op een meer standaard gewicht zit... (Hints meende ik te zien in haar bolle gezicht en halsrimpels.) Lijkt me stug dat dat echt waar is bij Kazan, knappe suggestie dus Twee duidelijke aanwijzingen voor een prima film. Ik weet niet meer waar ik die platonische vriendschap rant laatst hield, maar hij kan weer uit de kast. Een favoriet en pijnlijk onderwerp. Het jongetje (type Andy Murray) wil wel, maar meisje Kazan hééft al een vriendje, en gebruikt haar platomaatje als het haar uitkomt/als ze hem nodig heeft. (Zonder dat ze een bitch is ofzo hoor, bovendien, hij laat het ook gewoon gebeuren.) Beide zijn terug voor een spring (of summer?) break, en rommelen wat aan en rond in Medium Cool-achtig aandoend New York. De jongen heeft mooie anekdotes over Tesla en andere random wetenschaps-dingetjes. Het meisje heeft geinige jurkjes. (En indringend epilepsie.) Pas richting einde vind ik dat je kunt merken dat de film nét even anders is dan de gebruikelijke mumblecore; een scene op het dak met duiven is misschien nét iets te Mary Poppins mooi, net zoals het laatste shot. Maar goed, dan doe ik stoer alsof ik een hart van steen heb, in werkelijkheid smolt ik gewoon , met een mooi liedje van Múm in de aftiteling als laatste vlammetje. (Peinst over grap met dat lucifer-sprookje van HC Andersen)

Mr. Baseball
Vreemd toch, hoe de nineties (zó lang geleden ook alweer, ik vind het bijna iets treurigs krijgen) op de eighties lijken, zeker in films van vóór '95. Mr. Baseball is een film uit die tijd, toen de Amerikanen nog doodsbang waren voor de Japanners (en hun economische wonder). Dat heeft natuurlijk iets moois, eerst help je ze op de been, en dan gaan ze je voorbij. Maar de Japanners implodeerden al snel, wat toch een voorteken was voor de Amerikanen.In Mr. Baseball zijn de Japanners niet zozeer de slechteriken, maar wel gewoon 'rare jongens', die een Amerikaanse honkbalheld nodig hebben, om hun cruciale kwaliteiten te leren, zoals als een halvegare tekeer gaan tegen de scheids. Serieus. Tom Selleck is fascinerend als de harigste honkballer van Japan, inclusief zijn bekende 'free moustache rides'-pornosnor. Hij gedraagt zich de héle film als een hork, wat eigenlijk best gewaagd en wringend is van het scenario. (Het probleem is dat ie ondanks dat diva-gedoe tóch aan de Japanse vrouw moet komen en geliefd moet worden...) Zijn Japanse meisje staat eerst haar mannetje, maar ontpopt zich al snel als serviel poppetje dat massages geeft. Precies zoals wij Westerse mannen onze Aziatische dames graag zien... Net zoals bij het personage van Selleck lijkt erg veel begrip voor de Japanse cultuur bij de filmmakers dus niet aanwezig – Meneer Honkbal past zich enkel aan op momenten dat 't hem uitkomt – waardoor een Lost in Translation-mood uitblijft. (Ok, wat wil je ook in een komedie.) Al moet gezegd dat het einde plots wél galant is, en goed gebruik maakt van een honkbal-tactiek, om eenieder gezichtsverlies te besparen.

Panic Room
Door Zodiac vergeet ik meestal dat Fincher gewoon een aalgladde filmer is, zoveel diepgang hebben die thrillers van hem echt niet. Wél stijl, natuurlijk. En dat is ook best wat waard. Panic Room, met een paar fenomenale magische camera-bewegingen behoort tot Finchers wat onbekendere films, en is dan ook lang niet zo goed als bijvoorbeeld Se7en. De film gaat gebukt onder een drietal typische Hollywood-scenarioverplichtingen. Een misdaad mag niet onbestraft blijven, kan nog het best gewroken worden door de slachtoffers zelf, en om het af te maken moeten de slechteriken eigenlijk tot inkeer komen. Over een geïdealiseerde saaie werkelijkheid gesproken. Vanaf het moment dat Denzel Washington als crimineel in de villa verschijnt zie je het al aankomen; deze neger gaat het lijden der mensheid weer eens op zich nemen. En hij heeft het al zo zwaar. Maar genoeg gegeind, Panic Room doet ook wel knappe dingen. Het hele concept van Panic Room is best fascinerend, een hokje in een villa met dikke stalen deuren waar je je kan verstoppen bij onheil. Daar komen Jodie Foster en piepjong bleekscheetje Kristen Stewart dan ook terecht. En niemand is zomaar bleek in Hollywood. Kirsten lijdt hier al aan een soort 'vampierenziekte', wat voor de nodige complicaties zorgt. Het crimi-trio dat de villa met een bezoekje vereerd wordt geleid door Jared Leto, die opmerkelijk intens en goed is, inclusief bizar Sean Paul-kapsel. Maar echte slechteriken zijn lelijk en kalend, merken we als Dwight Yoakam (de country-zanger!) eindelijk zijn muts afdoet. Maar tegen die tijd is de film ontspoord in zelfredzaam geweld, en is de echte claustrofobische spanning allang verdwenen.