Filmforum

heheh. Uitstekend staaltje method acting, eerst wachten tot ie griep kreeg, en dan deze cruciale scene spelen.

http://www.screentrek.com/images/ben-gazzara-the-killing-of-a-chinese-bookie1.jpg

Ben Gazzara RIP

vooral goed met Cassavetes, maar dit is ook wel een aardige (bijrol) run

Buffalo '66 (1998)
The Big Lebowski (1998)
Happiness (1998)

La Piscine
Uit 1969. Ja, daar maak je me wel blij mee: Villa aan Côte d'Azur, zomer, knetter mooie mensen. Beginshot van zonnende Delon aan rand van zwembad die in een intrigerende omkering als homme fatale wordt gepresenteerd. Dat blijkt niet onterecht en wordt in zomers loom tempo uitgewerkt. Romy Schneider en Delon hebben een soort S/M light relatie dan komt een oude pedante vriend in een hele geile rode auto langs en neemt zijn 18-jarige dochter mee. Dat is de jonge Jane Birkin dus je ziet al waar dat naar toe gaat.

[spoiler] Eerste helft tot de de moord vond ik vooral geweldig, de afwikkeling wat minder al is het wel mooi dat Delon er mee weg komt ook al weet iedereen dat er iets niet klopt. Moet nog eens IMDB nalezen maar die moord-door-uitputting komt me erg bekend voor.[/spoiler]

Take Shelter (2011, Jeff Nichols)
Nachtmerries, visioenen, met een urineplas wakker worden, hallucinaties overdag.
Curtis (Michael Shannon) heeft het niet makkelijk en doet er alles aan om dit voor zijn vrouw verborgen te houden. "No, I'm okay"
Lijdt hij aan waanbeelden en zijn het de eerste symptomen van paranoïde schizofrenie, waar zijn moeder ook aan lijdt of zijn dit echte voortekenen van een naderende apocalyptische ramp.

Shannon speelt zijn rol fantastisch, met een subtiele frons gaat zijn gezicht van neutraal naar ongemakkelijk.
De film is on-Hollywoods ingetogen; de gebeurtenissen voltrekken zich in een kalm tempo zonder uitsloverige special effects.
Mooie film.

ah klinkt goed. al moet die Shannon wel uit gaan kijken (het is al te laat) die gaat de Eeuwige Gek spelen.

R
Is er eigenlijk een echte Nederlandse gevangenisfilm? Mijn pa zat te mopperen over het armoedige niveau van de Elfstedentochtfilm die ze laatst uitzonden, tja, what else is new. Om te oefenen zou de Nederlandse film eens een echte genrefilm moeten proberen... Zoals de Denen hier met R doen. Eén gevangenis, één man, en dan op weg naar ontsnapping óf de boss van de gevangenis worden. Zou je denken. Maar de man blíjft maar het pispaaltje, hoeveel klusjes ie ook voor de brede tattoo-types verricht. De R van Realisme dus. Like being in an actual jail. Rectaal transport, dat is alles waar de jongens zich druk om maken. (Vermaak is imaginaire voetbalwedstrijden met parkietjes spelen!) In dat soort details is de film erg goed. De grotere lijn is wat moeizamer, een beetje inherent aan zo'n kabbelfilm die juist de anonimisering (zie titel) van de gevangenen wil illustreren. Niettemin schokt de allerlaatste klap, en het is niet dat we daarvoor niet 100x iemand met een biljartbal in een sok kapotgemaakt zien worden.

My Joy
Verwarrende én goede Oekraïense film, die een zeer grimmige 'staat van het land' schetst. Van Rusland overigens, dus hebben we hier, zeer toepasselijk, met een vereffening van openstaande rekeningen te maken. Russische veiligheidsbeambten roepen constant om 'документы' en spelen uiterst foute machtsspelletjes. En de bevolking, die ondergaat het als geslagen honden. (En is zelf al even achterdochtig.) De verhalenbundel-achtige structuur van My Joy is bepaald niet eenvoudig. Deze film in flarden, vertelt in flarden, waarvan enkele zeer pijnlijke in flashback. Die scenes spelen net na de Tweede Wereldoorlog, de grote Sovjet-obsessie. (Peins hier zelf over de graanschuur, en de nazi's.) In eerste instantie lijkt de film nog een ouderwets en galant raamwerk op te zetten. Een goedmoedige vrachtwagenchauffeur reist door een Deliverance-hinterland, ondertussen lifters oppikkend (én een minderjarig hoertje) die 'm over hun leven en verleden vertellen. De gebeurtenissen zijn dan tragikomisch. Russische humor: je komt bij een tankstation, en klopt op het raampje. Er verschijnt een hand met een bordje 'geen petrol'. Trucker: 'Maar ik heb diesel nodig!'. Hand verdwijnt, om terug te keren met een nieuw bordje. 'Geen diesel'. Maar het besmuikt lachen vergaat je al snel, en na tachtig minuten gaat de Goedheid definitief knock-out. ('We bothered that man for nothing', peinzen wat plattelandsdieven.) Wat er daarna gebeurt is zéér iconisch, hallucinerend mystiek, en nog veel raadselachtiger. Eerste helft dacht ik; top 3 van films uit 2011. Daarna, top 10. Speciaal blijft het. De IMDb-recensie-pagina is trouwens ook fascinerend. 'Nazi-propaganda!' 'Meesterwerk!'

Max, Mon Amour
Eindelijk een film die bestialiteit serieus neemt! Natuurlijk van een Japanner, Oshima, die met Aziatische cinema-liefhebber Silberman een filmpje in Parijs schoot. Anthony Higgins speelt een Britse diplomaat, ogenschijnlijk in het gelukkige bezit van een model-gezinnetje. Charlotte Rampling is het vrouwtje, een goedgekapt braaf kindje is ook al aanwezig, én een maitresse. Maar dan ontdekt Higgins dat zijn vrouw ook naast de pot piest. En niet met zomaar iemand. Hoewel ik wist dat die wending ging komen bleef die onthulling grappig. Bokito, Mon Amour, daar komt het op neer. Eigenlijk vind ik apen maar eng. (En de koele Rampling ook.) Dus het is niet zo vreemd dat gentleman Higgins wat aanpassingstijd nodig heeft. De aap wordt overigens gespeeld door een mens in pak, wat ik nog altijd beter vind werken dan die moderne 3D-shit. Natuurlijk is dit een farce, knipoogjes naar Charade en andere superbrave eerdere Parijse films, maar dan vermengd met Bunueleske dinertjes waar de aap en Rampling aan tafel zitten te vrijen! Héél grappig wordt het niet, de film is meer geinig idee dan verhaal, maar ook niet ongeloofwaardig. (En als je ziet hoe dames op date-sites van honden houden, waar in de film ook aan wordt gerefereerd.) Een bizar sensuele scene (ik vond mezelf wel een viespeuk) is het moment dat Higgins een hoer voor de aap inhuurt...

The Wicker Man
Zo, dat worden leuke films in die Moviedrome van Alex Cox. Al is dit wel een van de allerbekendste, vreemd dat ik 'm nog niet had gezien. Als horror-film stelt het weinig voor, maar als cult des te meer, met z'n maffe combinatie van folksongs en, laten we zeggen, vruchtbaarheidsrituelen. En dan zag ik (natuurlijk) de uncut versie, de oorspronkelijke bios-versie zal het wat subtieler hebben gelaten. Mooiste scene in die softporno categorie is als de wilde boer'ndochter van de lokale inn, naakt zingend in bed met heur hand op de muur klopt. En met elke klop begint ook bij de arme christelijke (en natuurlijk maagdelijke) agent iets te kloppen... De vrome christen weet niet wat ie meemaakt als hij naar het eilandje komt voor een onderzoek naar een verdwenen meisje. De voorbereidingen voor het 'harvest festival' zijn in volle gang. In de winkel wordt snoep in de vorm van hazen én dode meisjes verkocht, en buiten staan de fallische symbolen al rechtop. Tot de 'festiviteiten' losbarsten is er tijd voor muziek. (Schunnige teksten, maar melodisch eigenlijk heel mooi, zou er een soundtrack zijn uitgebracht?) De agent ontmoet o.a. 'his lordship' Christopher Lee, die het meest plezier van de hele cast lijkt te hebben. In de mooiste sequentie van de film is de feestdag aangebroken, en terwijl iedereen zich omkleedt, doet de agent huiszoekingen. Ineens is de film bijna docu-stijl gefilmd, vrouwen met creepy maskers in de kapsalon onder permanent-kappen (ehh), het lijkt Gummo wel!

En ga je je dan ook wagen aan de remake? :)

lol ik zag 'm al schitteren met een 3.6 op IMDb. Da's wel verleidelijk, maar niet te snel, eerst deze verwerken 'de beelden, de beelden'.

en de soundtrack bestaat (natuurlijk)

http://youdonthavetovisit.blogspot.com/2006/10/wicker-man-1973-soundtrack-paul.html

zoveel anders dan dit:
http://1.bp.blogspot.com/_LmeUkCVDtcE/S8O3FpClq-I/AAAAAAAAABU/2D6FcAeykLE/s1600/alice_in_wonderland_poster_01.jpg

is de '73 Wicker Man eigenlijk niet. an x-rated musical.

Ja, die soundtrack is legendarisch en cult in die hele baardige-neo-BritFolk-late-Broadcast-scene.

Vond het een doodenge film als tiener, die scene met die zwaarden...brrr. Exemplarische opbouw. Onvergetelijke schreeuw aan het eind.

chop chop chop chop chop

vraag me af of dat pentagram zwaarden gedoe werkelijk in die oude tijden gebeurde, of dat het een projectie vanuit het heden is. (Een zelfbedacht oud ritueel)

cool is het wel, vond ik, je wil meteen 6 zwaarden verzamelen om het ook te proberen. althans, die vorm leggen he ;)

eh 5 zwaarden of ehh nou ja lamaar.

Ik vind de film prachtig en de muziek ook, in die context, maar ik hoef de soundtrack niet los van de beelden.

Onvergetelijke schreeuw aan het eind.

En deze klassieker natuurlijk: "Oh God! Oh... oh Jesus Christ!"

Ik kan de soundtrack wel goed waarderen ook zonder de film, trouwens.

De remake is zeer memeworthy:
https://www.youtube.com/watch?v=Qjme5hh_bYY

OMG. Ouch... da's wel heel erg slecht. Memeworthy is het zeker, dat wel. Zit er ook een alternatieve Willow's dance in?

Wicker Man. Streep.

Thatcher?

(als het een crypto is)

;)

inmiddels geverifieerd dat die OST van The Wicker Man inderdaad met Engelse deernes erbij moet, en anders niet.

Is Ludo ziek of zo? Het is al tien uur!

nee je hebt koorts :) het is geen donderdag :P

komt allemaal door die rayonhoofden, natuurlijk

Ach ja...... *slaapt verder*

doe ik alvast een mooi plaatje

http://1.bp.blogspot.com/_9ks36c549BI/S7fN19dsRkI/AAAAAAAABQs/QC6q3mZv4TA/s1600/exploding.jpg

Nou dan weet ik het wel weer. Want ik ken dat plaatje :)

hij zit er al vanaf 7:16 klaar voor ;)

doet 't ook goed als bureaublad achtergrond, dat plaatje.

The Exploding Girl
Zeer grote pluim voor Zoe Kazan. Hoewel ik 'r hier voor de zevende keer zag, dacht ik 80 minuten lang dat ze zomaar een meisje van de straat hadden geplukt, voor de hoofdrol. Iemand die nagenoeg zichzelf speelt, typisch mumblecore ten slotte. Onwaarschijnlijk naturel gedaan dus. Zelfs haar uiterlijk lijkt daaraan bij te dragen, Kazan lijkt hier een meisje dat jarenlang in haar jeugd met overgewicht heeft geworsteld, en nu nét in dat moment is gevangen dat ze (even) op een meer standaard gewicht zit... (Hints meende ik te zien in haar bolle gezicht en halsrimpels.) Lijkt me stug dat dat echt waar is bij Kazan, knappe suggestie dus Twee duidelijke aanwijzingen voor een prima film. Ik weet niet meer waar ik die platonische vriendschap rant laatst hield, maar hij kan weer uit de kast. Een favoriet en pijnlijk onderwerp. Het jongetje (type Andy Murray) wil wel, maar meisje Kazan hééft al een vriendje, en gebruikt haar platomaatje als het haar uitkomt/als ze hem nodig heeft. (Zonder dat ze een bitch is ofzo hoor, bovendien, hij laat het ook gewoon gebeuren.) Beide zijn terug voor een spring (of summer?) break, en rommelen wat aan en rond in Medium Cool-achtig aandoend New York. De jongen heeft mooie anekdotes over Tesla en andere random wetenschaps-dingetjes. Het meisje heeft geinige jurkjes. (En indringend epilepsie.) Pas richting einde vind ik dat je kunt merken dat de film nét even anders is dan de gebruikelijke mumblecore; een scene op het dak met duiven is misschien nét iets te Mary Poppins mooi, net zoals het laatste shot. Maar goed, dan doe ik stoer alsof ik een hart van steen heb, in werkelijkheid smolt ik gewoon , met een mooi liedje van Múm in de aftiteling als laatste vlammetje. (Peinst over grap met dat lucifer-sprookje van HC Andersen)

Mr. Baseball
Vreemd toch, hoe de nineties (zó lang geleden ook alweer, ik vind het bijna iets treurigs krijgen) op de eighties lijken, zeker in films van vóór '95. Mr. Baseball is een film uit die tijd, toen de Amerikanen nog doodsbang waren voor de Japanners (en hun economische wonder). Dat heeft natuurlijk iets moois, eerst help je ze op de been, en dan gaan ze je voorbij. Maar de Japanners implodeerden al snel, wat toch een voorteken was voor de Amerikanen.In Mr. Baseball zijn de Japanners niet zozeer de slechteriken, maar wel gewoon 'rare jongens', die een Amerikaanse honkbalheld nodig hebben, om hun cruciale kwaliteiten te leren, zoals als een halvegare tekeer gaan tegen de scheids. Serieus. Tom Selleck is fascinerend als de harigste honkballer van Japan, inclusief zijn bekende 'free moustache rides'-pornosnor. Hij gedraagt zich de héle film als een hork, wat eigenlijk best gewaagd en wringend is van het scenario. (Het probleem is dat ie ondanks dat diva-gedoe tóch aan de Japanse vrouw moet komen en geliefd moet worden...) Zijn Japanse meisje staat eerst haar mannetje, maar ontpopt zich al snel als serviel poppetje dat massages geeft. Precies zoals wij Westerse mannen onze Aziatische dames graag zien... Net zoals bij het personage van Selleck lijkt erg veel begrip voor de Japanse cultuur bij de filmmakers dus niet aanwezig – Meneer Honkbal past zich enkel aan op momenten dat 't hem uitkomt – waardoor een Lost in Translation-mood uitblijft. (Ok, wat wil je ook in een komedie.) Al moet gezegd dat het einde plots wél galant is, en goed gebruik maakt van een honkbal-tactiek, om eenieder gezichtsverlies te besparen.

Panic Room
Door Zodiac vergeet ik meestal dat Fincher gewoon een aalgladde filmer is, zoveel diepgang hebben die thrillers van hem echt niet. Wél stijl, natuurlijk. En dat is ook best wat waard. Panic Room, met een paar fenomenale magische camera-bewegingen behoort tot Finchers wat onbekendere films, en is dan ook lang niet zo goed als bijvoorbeeld Se7en. De film gaat gebukt onder een drietal typische Hollywood-scenarioverplichtingen. Een misdaad mag niet onbestraft blijven, kan nog het best gewroken worden door de slachtoffers zelf, en om het af te maken moeten de slechteriken eigenlijk tot inkeer komen. Over een geïdealiseerde saaie werkelijkheid gesproken. Vanaf het moment dat Denzel Washington als crimineel in de villa verschijnt zie je het al aankomen; deze neger gaat het lijden der mensheid weer eens op zich nemen. En hij heeft het al zo zwaar. Maar genoeg gegeind, Panic Room doet ook wel knappe dingen. Het hele concept van Panic Room is best fascinerend, een hokje in een villa met dikke stalen deuren waar je je kan verstoppen bij onheil. Daar komen Jodie Foster en piepjong bleekscheetje Kristen Stewart dan ook terecht. En niemand is zomaar bleek in Hollywood. Kirsten lijdt hier al aan een soort 'vampierenziekte', wat voor de nodige complicaties zorgt. Het crimi-trio dat de villa met een bezoekje vereerd wordt geleid door Jared Leto, die opmerkelijk intens en goed is, inclusief bizar Sean Paul-kapsel. Maar echte slechteriken zijn lelijk en kalend, merken we als Dwight Yoakam (de country-zanger!) eindelijk zijn muts afdoet. Maar tegen die tijd is de film ontspoord in zelfredzaam geweld, en is de echte claustrofobische spanning allang verdwenen.

The Exploding Girl … Iemand die nagenoeg zichzelf speelt

Dat valt gelukkig heel erg mee. Uit de korte documentaire op de dvd blijkt Zoe Kazan een meisje te zijn dat, net als alle jonge Amerikanen, om de paar woorden het stopwoord like gebruikt. Volgens mij was dat woordje in de film niet/nauwelijks te horen, maar het kan zijn dat ik teveel onder de indruk, en dus mogelijkerwijs enigszins verblind/verdoofd, was om dat op te kunnen merken.

:) nee is mij ook niet opgevallen, de jongen zei 't wel weer vaak.

Kazan: in 't echt dertien in een dozijn, op doek speciaal, de juiste combinatie voor een mooie carriere :)

Mee eens. Die Kazan, die komt er wel.

De 3 schijven tellende speciale editie van Panic Room is een goed voorbeeld van hoe je kunt overdrijven met het plaatsen van extra’s op een dvd. Zo bestaat het onderdeel Safe Cracking School op schijf 2 uit een item van bijna een kwartier waarbij de regisseur met een paar technici staat te vergaderen over hoe je een brandkast realistisch open kunt boren. Ontzettend interessant… Panic Room is vooral uniek omdat het (naar schijnt) de eerste speelfilm is waarbij de storyboard bestaat uit een volledige gedigitaliseerde animatie, in goed Nederlands ook bekend onder de term Previsualization. De film bestond al voordat hij werd gemaakt. Wat zal de cameraman gebaald hebben.

hehe dat kun je wel zien trouwens - niet zijn balen - maar dat de film digitaal 'gedacht' is. (Wat vaak goed werkt, wat mij betreft)

dat hele kluis gedoe, tja, eigenlijk maar bijzaak.
Vond het wel opmerkelijk dat Fincher de injectie die Stewart krijgt niet in beeld neemt, wat ik verwachtte om de parallel boor die de kluis eh openmaakt. (Het leek me wel een Fincher-detail)

Waarom zou iemand een speciale editie van Panic Shite willen? Echt. Het schoolvoorbeeld van technische opschepperij. "oh camera door het oor van een koffiekopje."

Nu het interessantere werk:

Vreemd toch, hoe de nineties (zó lang geleden ook alweer, ik vind het bijna iets treurigs krijgen) op de eighties lijken, zeker in films van vóór '95.

Vette +1. Groundhog Day bijv. is nog schrikbarend jaren '80 opeens. Maar volgens mij is er altijd een soort vreemde overgangsperiode tussen die decennia en dus jaren '80 beginnen ergens in 1983/1984. Wellicht beginnen de filmische jaren 90 wel pas bij The Matrix (mmm, beetje laat :), nou laten we Fincher dan weer een aai over zijn bol geven: Se7en. :)

Waarom zou iemand een speciale editie van Panic Shite willen?

Een obstinaat obsessieve completist met aspergersyndroom? ;-) Als-ie voor 5 Euro bij de F#ME ligt, waarom dan de inferieure NL-editie aanschaffen?

gheheh. is gewoon milieuvervuiling Vido, al die schijfjes. ;)

en thx (ofzo) OMC. Clueless is van '95, dat vind ik een duidelijke nineties-film.

aka de dollars$$ start rolling in.

Ja, Clueless inderdaad, 1995 dus. Ik vraag me opeens af hoe Beverly Hills 90210 "aanvoelt"? [opeens zie ik het: Clueless als Het Grote Omslagpunt, invloed van die film is onmeetbaar]

Quentin Tarantino associeer ik heel erg met de jaren negentig, maar zijn werk is te retro om voor nineties-films door te gaan. Maar Clueless dus. Omdat daar voor het eerst opzichtig mobiel wordt getelefoneerd?

multiculturele samenleving vind ik ook wel hele nineties > Nenette et Boni ('96)

City of Hope ('91) is een ander mooi voorbeeldje van een eighties-film.

Natural Born Killers, '94, dat ultageweld in hysterische videoclip snelheid, da's wel nineties.

(sowieso lijkt de 'cut' halverwege te liggen) American Job, mumblecore avant la lettre is misschien wel de eerste 00s-film ;) ('96)

NBK +1 (dat heeft toch wel heel veel veranderd.)

Clueless...ik denk o.a. een van de eerste typische gevallen van 90s-meta-ironie, plus soort totaalpakket aan one-liners en bepaalde humor die tot in den treuren is gekopieerd. En die jongens die gedist worden vanwege hun gebrek aan smaak in (opzichtige 90s)kleding. En idd de mobiel.

Goodfellas vind ik een jaren 90 film, The Usual suspects, Trainspotting, Forest Gump en La Haine ook
Maar een film als Delicatessen had ook eind jaren 80 gemaakt kunnen zijn net als The Fisher King en Twelve Monkees.

ah ja La Haine, goeie.

die Fransen leken er vroeg bij te zijn met het signaleren van dat multi-culturele, vreemd hoe ze dat dan politiek nooit echt hebben kunnen eh oplossen klinkt verkeerd, integreren gewoon. (en dus enkel segregeren)

De VS nog vroeger, wat kunnen we eigenlijk van de VS leren?
En dan is het ook nog afhankelijk van hoe je naar de multi-culturele samenleving van de VS kijkt; als een successtory (nogal wat mensen zien de VS als gidsland wat dat betreft) of als mislukking?

Ik heb net weer wat oude Paris en Ice Cube gedraaid en die hebben het ook over 'integration'.

Melting pot klinkt leuk, alleen jammer dat je eerst de originele bewoners in reservaten moet wegstouwen en dat 'illegalen' met twee of drie banen nog niet rondkomen …

Ik ben niet anti-Amerikaans, er zijn ook goede dingen, maar ik denk dat ieder land z'n eigen kwaliteiten en problemen heeft.

Multi-culturaliteit is een fact-of-life, net als criminaliteit. Dat gewijs naar die minderheden de hele tijd terwijl die een paar procent van de totale bevolking vormen. Eerste generatie gastarbeiders hebben harder gewerkt dan ik ooit heb gedaan. De 'allochtonen' die ik persoonlijk ken zijn ambitieuzer en hebben meer papieren dan ik.

… harder gewerkt dan ik ooit heb gedaan.

En dat zonder de taal te spreken.

En nu moeten al die nooit problemen hebben veroorzaakt dagelijks aanhoren over 'dé Turken' en 'dé Marokkanen' en vul-maar-in en ja, probeer je dan maar eens niet aangesproken te voelen.

En dan is het ook nog afhankelijk van hoe je naar de multi-culturele samenleving van de VS kijkt; als een successtory (nogal wat mensen zien de VS als gidsland wat dat betreft) of als mislukking?

"de multi-culturele samenleving van de VS" bestaat niet. Je kunt een pleidooi houden voor de multi-cultuur van New York (relatief succes) of Texas (non-existent); het is zo regionaal bepaald. In het algemeen wordt je ook in Amerika niet voor vol aangezien als je niet blank bent.

Verder wat MartijnB zegt.

Clueless...ik denk o.a. een van de eerste typische gevallen van 90s-meta-ironie

Hierbij moest ik meteen ook aan de typische 90s postmod-horror van Scream denken.

Ook typisch 90s zijn imho de eerste CGI-heavy-films als Jurassic Parc, Terminator 2

Ja, eigenlijk beginnen de jaren 90 op het moment dat die T-1000 vloeibaar wordt. Plus niet te vergeten: het veranderende fysiek van de vrouw zoals belichaamd door Linda Hamilton. Tutje met opgepoft 80s kapsel in Terminator, afgetraind in T2 (met bijbehorend agressief-narcistische-nongeilheid als het ware.)

(Denk dat het verdwijnen van neon-verlichting ook een belangrijke factor is.)

Ik denk ook aan het gebruik van de vorm van de genrefilm om dieper onder de oppervlakte te graven: Silence of the lambs (horror), Unforgiven (western), Reservoir Dogs (heist), maar ook tv: Twin Peaks (soap) en The Simpsons (comics).

hmhm good points. Jurassic Park als de Myst-achtige entree van de computer-effecten. Daar gingen we echt naartoe van nu gaan we HET zien hoor.

als ik mijn lijstjes browse heb ik trouwens veel meer moeite om het nineties-gevoel in Europese films aan te wijzen. (Maar dat zal wel komen doordat ik zelf Europeaan ben - vloeiendere lijn - en de Amerikanen sowieso zwart-wittere cinema maken)

Of... omdat Europeanen al vanaf de nineties in dat Oude Europa eigenlijk buiten de tijd staan, en die werkelijkheid ook in films scheppen. Kusturica's Underground!

Het kan toeval zijn maar het lijkt plots ook of veel minder Europese films in het NU spelen. (ik kom scrollend allemaal Franse films die reminiscen over de sixties, of nog veeeel eerder tegen.)

Ja, eigenlijk beginnen de jaren 90 op het moment dat die T-1000 vloeibaar wordt.

Of begonnen ze zelfs iets eerder met de 'water-aliens' in The Abyss?

Of... omdat Europeanen al vanaf de nineties in dat Oude Europa eigenlijk buiten de tijd staan, en die werkelijkheid ook in films scheppen. Kusturica's Underground!

Zie ook: Spanje met figuren als Medem en Amenabar (die beiden toevallig in de 90s een soort vliegende start hadden / Amodovar ook trouwens, maar die leeft weer in zijn eigen universum).

Of begonnen ze zelfs iets eerder met de 'water-aliens' in The Abyss?

Helemaal correct. Dat is zeg maar de proto-90s film. ;) (we komen er wel uit :)

oh ja ook Onmiskenbaar ekte-ekte 90s:

http://ia.media-imdb.com/images/M/MV5BMjA5MTc3NDE2MV5BMl5BanBnXkFtZTcwMDM5MTk5MQ@@._V1._SY317_CR21,0,214,317_.jpg

ik zie geen plaatje? of is white space(s) ekte ekte 90s