Filmforum

Is Ludo ziek of zo? Het is al tien uur!

nee je hebt koorts :) het is geen donderdag :P

komt allemaal door die rayonhoofden, natuurlijk

Ach ja...... *slaapt verder*

doe ik alvast een mooi plaatje

http://1.bp.blogspot.com/_9ks36c549BI/S7fN19dsRkI/AAAAAAAABQs/QC6q3mZv4TA/s1600/exploding.jpg

Nou dan weet ik het wel weer. Want ik ken dat plaatje :)

hij zit er al vanaf 7:16 klaar voor ;)

doet 't ook goed als bureaublad achtergrond, dat plaatje.

The Exploding Girl
Zeer grote pluim voor Zoe Kazan. Hoewel ik 'r hier voor de zevende keer zag, dacht ik 80 minuten lang dat ze zomaar een meisje van de straat hadden geplukt, voor de hoofdrol. Iemand die nagenoeg zichzelf speelt, typisch mumblecore ten slotte. Onwaarschijnlijk naturel gedaan dus. Zelfs haar uiterlijk lijkt daaraan bij te dragen, Kazan lijkt hier een meisje dat jarenlang in haar jeugd met overgewicht heeft geworsteld, en nu nét in dat moment is gevangen dat ze (even) op een meer standaard gewicht zit... (Hints meende ik te zien in haar bolle gezicht en halsrimpels.) Lijkt me stug dat dat echt waar is bij Kazan, knappe suggestie dus Twee duidelijke aanwijzingen voor een prima film. Ik weet niet meer waar ik die platonische vriendschap rant laatst hield, maar hij kan weer uit de kast. Een favoriet en pijnlijk onderwerp. Het jongetje (type Andy Murray) wil wel, maar meisje Kazan hééft al een vriendje, en gebruikt haar platomaatje als het haar uitkomt/als ze hem nodig heeft. (Zonder dat ze een bitch is ofzo hoor, bovendien, hij laat het ook gewoon gebeuren.) Beide zijn terug voor een spring (of summer?) break, en rommelen wat aan en rond in Medium Cool-achtig aandoend New York. De jongen heeft mooie anekdotes over Tesla en andere random wetenschaps-dingetjes. Het meisje heeft geinige jurkjes. (En indringend epilepsie.) Pas richting einde vind ik dat je kunt merken dat de film nét even anders is dan de gebruikelijke mumblecore; een scene op het dak met duiven is misschien nét iets te Mary Poppins mooi, net zoals het laatste shot. Maar goed, dan doe ik stoer alsof ik een hart van steen heb, in werkelijkheid smolt ik gewoon , met een mooi liedje van Múm in de aftiteling als laatste vlammetje. (Peinst over grap met dat lucifer-sprookje van HC Andersen)

Mr. Baseball
Vreemd toch, hoe de nineties (zó lang geleden ook alweer, ik vind het bijna iets treurigs krijgen) op de eighties lijken, zeker in films van vóór '95. Mr. Baseball is een film uit die tijd, toen de Amerikanen nog doodsbang waren voor de Japanners (en hun economische wonder). Dat heeft natuurlijk iets moois, eerst help je ze op de been, en dan gaan ze je voorbij. Maar de Japanners implodeerden al snel, wat toch een voorteken was voor de Amerikanen.In Mr. Baseball zijn de Japanners niet zozeer de slechteriken, maar wel gewoon 'rare jongens', die een Amerikaanse honkbalheld nodig hebben, om hun cruciale kwaliteiten te leren, zoals als een halvegare tekeer gaan tegen de scheids. Serieus. Tom Selleck is fascinerend als de harigste honkballer van Japan, inclusief zijn bekende 'free moustache rides'-pornosnor. Hij gedraagt zich de héle film als een hork, wat eigenlijk best gewaagd en wringend is van het scenario. (Het probleem is dat ie ondanks dat diva-gedoe tóch aan de Japanse vrouw moet komen en geliefd moet worden...) Zijn Japanse meisje staat eerst haar mannetje, maar ontpopt zich al snel als serviel poppetje dat massages geeft. Precies zoals wij Westerse mannen onze Aziatische dames graag zien... Net zoals bij het personage van Selleck lijkt erg veel begrip voor de Japanse cultuur bij de filmmakers dus niet aanwezig – Meneer Honkbal past zich enkel aan op momenten dat 't hem uitkomt – waardoor een Lost in Translation-mood uitblijft. (Ok, wat wil je ook in een komedie.) Al moet gezegd dat het einde plots wél galant is, en goed gebruik maakt van een honkbal-tactiek, om eenieder gezichtsverlies te besparen.

Panic Room
Door Zodiac vergeet ik meestal dat Fincher gewoon een aalgladde filmer is, zoveel diepgang hebben die thrillers van hem echt niet. Wél stijl, natuurlijk. En dat is ook best wat waard. Panic Room, met een paar fenomenale magische camera-bewegingen behoort tot Finchers wat onbekendere films, en is dan ook lang niet zo goed als bijvoorbeeld Se7en. De film gaat gebukt onder een drietal typische Hollywood-scenarioverplichtingen. Een misdaad mag niet onbestraft blijven, kan nog het best gewroken worden door de slachtoffers zelf, en om het af te maken moeten de slechteriken eigenlijk tot inkeer komen. Over een geïdealiseerde saaie werkelijkheid gesproken. Vanaf het moment dat Denzel Washington als crimineel in de villa verschijnt zie je het al aankomen; deze neger gaat het lijden der mensheid weer eens op zich nemen. En hij heeft het al zo zwaar. Maar genoeg gegeind, Panic Room doet ook wel knappe dingen. Het hele concept van Panic Room is best fascinerend, een hokje in een villa met dikke stalen deuren waar je je kan verstoppen bij onheil. Daar komen Jodie Foster en piepjong bleekscheetje Kristen Stewart dan ook terecht. En niemand is zomaar bleek in Hollywood. Kirsten lijdt hier al aan een soort 'vampierenziekte', wat voor de nodige complicaties zorgt. Het crimi-trio dat de villa met een bezoekje vereerd wordt geleid door Jared Leto, die opmerkelijk intens en goed is, inclusief bizar Sean Paul-kapsel. Maar echte slechteriken zijn lelijk en kalend, merken we als Dwight Yoakam (de country-zanger!) eindelijk zijn muts afdoet. Maar tegen die tijd is de film ontspoord in zelfredzaam geweld, en is de echte claustrofobische spanning allang verdwenen.

The Exploding Girl … Iemand die nagenoeg zichzelf speelt

Dat valt gelukkig heel erg mee. Uit de korte documentaire op de dvd blijkt Zoe Kazan een meisje te zijn dat, net als alle jonge Amerikanen, om de paar woorden het stopwoord like gebruikt. Volgens mij was dat woordje in de film niet/nauwelijks te horen, maar het kan zijn dat ik teveel onder de indruk, en dus mogelijkerwijs enigszins verblind/verdoofd, was om dat op te kunnen merken.

:) nee is mij ook niet opgevallen, de jongen zei 't wel weer vaak.

Kazan: in 't echt dertien in een dozijn, op doek speciaal, de juiste combinatie voor een mooie carriere :)

Mee eens. Die Kazan, die komt er wel.

De 3 schijven tellende speciale editie van Panic Room is een goed voorbeeld van hoe je kunt overdrijven met het plaatsen van extra’s op een dvd. Zo bestaat het onderdeel Safe Cracking School op schijf 2 uit een item van bijna een kwartier waarbij de regisseur met een paar technici staat te vergaderen over hoe je een brandkast realistisch open kunt boren. Ontzettend interessant… Panic Room is vooral uniek omdat het (naar schijnt) de eerste speelfilm is waarbij de storyboard bestaat uit een volledige gedigitaliseerde animatie, in goed Nederlands ook bekend onder de term Previsualization. De film bestond al voordat hij werd gemaakt. Wat zal de cameraman gebaald hebben.

hehe dat kun je wel zien trouwens - niet zijn balen - maar dat de film digitaal 'gedacht' is. (Wat vaak goed werkt, wat mij betreft)

dat hele kluis gedoe, tja, eigenlijk maar bijzaak.
Vond het wel opmerkelijk dat Fincher de injectie die Stewart krijgt niet in beeld neemt, wat ik verwachtte om de parallel boor die de kluis eh openmaakt. (Het leek me wel een Fincher-detail)

Waarom zou iemand een speciale editie van Panic Shite willen? Echt. Het schoolvoorbeeld van technische opschepperij. "oh camera door het oor van een koffiekopje."

Nu het interessantere werk:

Vreemd toch, hoe de nineties (zó lang geleden ook alweer, ik vind het bijna iets treurigs krijgen) op de eighties lijken, zeker in films van vóór '95.

Vette +1. Groundhog Day bijv. is nog schrikbarend jaren '80 opeens. Maar volgens mij is er altijd een soort vreemde overgangsperiode tussen die decennia en dus jaren '80 beginnen ergens in 1983/1984. Wellicht beginnen de filmische jaren 90 wel pas bij The Matrix (mmm, beetje laat :), nou laten we Fincher dan weer een aai over zijn bol geven: Se7en. :)

Waarom zou iemand een speciale editie van Panic Shite willen?

Een obstinaat obsessieve completist met aspergersyndroom? ;-) Als-ie voor 5 Euro bij de F#ME ligt, waarom dan de inferieure NL-editie aanschaffen?

gheheh. is gewoon milieuvervuiling Vido, al die schijfjes. ;)

en thx (ofzo) OMC. Clueless is van '95, dat vind ik een duidelijke nineties-film.

aka de dollars$$ start rolling in.

Ja, Clueless inderdaad, 1995 dus. Ik vraag me opeens af hoe Beverly Hills 90210 "aanvoelt"? [opeens zie ik het: Clueless als Het Grote Omslagpunt, invloed van die film is onmeetbaar]

Quentin Tarantino associeer ik heel erg met de jaren negentig, maar zijn werk is te retro om voor nineties-films door te gaan. Maar Clueless dus. Omdat daar voor het eerst opzichtig mobiel wordt getelefoneerd?

multiculturele samenleving vind ik ook wel hele nineties > Nenette et Boni ('96)

City of Hope ('91) is een ander mooi voorbeeldje van een eighties-film.

Natural Born Killers, '94, dat ultageweld in hysterische videoclip snelheid, da's wel nineties.

(sowieso lijkt de 'cut' halverwege te liggen) American Job, mumblecore avant la lettre is misschien wel de eerste 00s-film ;) ('96)

NBK +1 (dat heeft toch wel heel veel veranderd.)

Clueless...ik denk o.a. een van de eerste typische gevallen van 90s-meta-ironie, plus soort totaalpakket aan one-liners en bepaalde humor die tot in den treuren is gekopieerd. En die jongens die gedist worden vanwege hun gebrek aan smaak in (opzichtige 90s)kleding. En idd de mobiel.

Goodfellas vind ik een jaren 90 film, The Usual suspects, Trainspotting, Forest Gump en La Haine ook
Maar een film als Delicatessen had ook eind jaren 80 gemaakt kunnen zijn net als The Fisher King en Twelve Monkees.

ah ja La Haine, goeie.

die Fransen leken er vroeg bij te zijn met het signaleren van dat multi-culturele, vreemd hoe ze dat dan politiek nooit echt hebben kunnen eh oplossen klinkt verkeerd, integreren gewoon. (en dus enkel segregeren)

De VS nog vroeger, wat kunnen we eigenlijk van de VS leren?
En dan is het ook nog afhankelijk van hoe je naar de multi-culturele samenleving van de VS kijkt; als een successtory (nogal wat mensen zien de VS als gidsland wat dat betreft) of als mislukking?

Ik heb net weer wat oude Paris en Ice Cube gedraaid en die hebben het ook over 'integration'.

Melting pot klinkt leuk, alleen jammer dat je eerst de originele bewoners in reservaten moet wegstouwen en dat 'illegalen' met twee of drie banen nog niet rondkomen …

Ik ben niet anti-Amerikaans, er zijn ook goede dingen, maar ik denk dat ieder land z'n eigen kwaliteiten en problemen heeft.

Multi-culturaliteit is een fact-of-life, net als criminaliteit. Dat gewijs naar die minderheden de hele tijd terwijl die een paar procent van de totale bevolking vormen. Eerste generatie gastarbeiders hebben harder gewerkt dan ik ooit heb gedaan. De 'allochtonen' die ik persoonlijk ken zijn ambitieuzer en hebben meer papieren dan ik.

… harder gewerkt dan ik ooit heb gedaan.

En dat zonder de taal te spreken.

En nu moeten al die nooit problemen hebben veroorzaakt dagelijks aanhoren over 'dé Turken' en 'dé Marokkanen' en vul-maar-in en ja, probeer je dan maar eens niet aangesproken te voelen.

En dan is het ook nog afhankelijk van hoe je naar de multi-culturele samenleving van de VS kijkt; als een successtory (nogal wat mensen zien de VS als gidsland wat dat betreft) of als mislukking?

"de multi-culturele samenleving van de VS" bestaat niet. Je kunt een pleidooi houden voor de multi-cultuur van New York (relatief succes) of Texas (non-existent); het is zo regionaal bepaald. In het algemeen wordt je ook in Amerika niet voor vol aangezien als je niet blank bent.

Verder wat MartijnB zegt.

Clueless...ik denk o.a. een van de eerste typische gevallen van 90s-meta-ironie

Hierbij moest ik meteen ook aan de typische 90s postmod-horror van Scream denken.

Ook typisch 90s zijn imho de eerste CGI-heavy-films als Jurassic Parc, Terminator 2

Ja, eigenlijk beginnen de jaren 90 op het moment dat die T-1000 vloeibaar wordt. Plus niet te vergeten: het veranderende fysiek van de vrouw zoals belichaamd door Linda Hamilton. Tutje met opgepoft 80s kapsel in Terminator, afgetraind in T2 (met bijbehorend agressief-narcistische-nongeilheid als het ware.)

(Denk dat het verdwijnen van neon-verlichting ook een belangrijke factor is.)

Ik denk ook aan het gebruik van de vorm van de genrefilm om dieper onder de oppervlakte te graven: Silence of the lambs (horror), Unforgiven (western), Reservoir Dogs (heist), maar ook tv: Twin Peaks (soap) en The Simpsons (comics).

hmhm good points. Jurassic Park als de Myst-achtige entree van de computer-effecten. Daar gingen we echt naartoe van nu gaan we HET zien hoor.

als ik mijn lijstjes browse heb ik trouwens veel meer moeite om het nineties-gevoel in Europese films aan te wijzen. (Maar dat zal wel komen doordat ik zelf Europeaan ben - vloeiendere lijn - en de Amerikanen sowieso zwart-wittere cinema maken)

Of... omdat Europeanen al vanaf de nineties in dat Oude Europa eigenlijk buiten de tijd staan, en die werkelijkheid ook in films scheppen. Kusturica's Underground!

Het kan toeval zijn maar het lijkt plots ook of veel minder Europese films in het NU spelen. (ik kom scrollend allemaal Franse films die reminiscen over de sixties, of nog veeeel eerder tegen.)

Ja, eigenlijk beginnen de jaren 90 op het moment dat die T-1000 vloeibaar wordt.

Of begonnen ze zelfs iets eerder met de 'water-aliens' in The Abyss?

Of... omdat Europeanen al vanaf de nineties in dat Oude Europa eigenlijk buiten de tijd staan, en die werkelijkheid ook in films scheppen. Kusturica's Underground!

Zie ook: Spanje met figuren als Medem en Amenabar (die beiden toevallig in de 90s een soort vliegende start hadden / Amodovar ook trouwens, maar die leeft weer in zijn eigen universum).

Of begonnen ze zelfs iets eerder met de 'water-aliens' in The Abyss?

Helemaal correct. Dat is zeg maar de proto-90s film. ;) (we komen er wel uit :)

oh ja ook Onmiskenbaar ekte-ekte 90s:

http://ia.media-imdb.com/images/M/MV5BMjA5MTc3NDE2MV5BMl5BanBnXkFtZTcwMDM5MTk5MQ@@._V1._SY317_CR21,0,214,317_.jpg

ik zie geen plaatje? of is white space(s) ekte ekte 90s

http://s7.postimage.org/bvtrpta5n/MV5_BMj_A5_MTc3_NDE2_MV5_BMl5_Ban_Bn_Xk_Ft_ZTcw_MDM5_MTk5_MQ.jpg
image hosting

(no hotlinking allowed dus ff transloaden, niet meer naar Imageshack want daar moet je inmiddels registreren)

ik zie geen plaatje? of is white space(s) ekte ekte 90s

Nee man, dat is ekte ekte 70s!

http://4.bp.blogspot.com/-sr2i74jHLyI/TXiAaeiwPDI/AAAAAAAAEHM/fhNWNy-67Sc/s1600/THX-1138.jpg

http://i2.kym-cdn.com/photos/images/original/000/227/138/1325452417139.gif

Gezeik ook altijd met dat hotlinking. Maar bedankt Martijn, die dus.

Fata Morgana
Herzog in 1969 in totaal avant-gardistische modus dus traag, veel herhaling, 0 plot maar ook niet echt een documentaire. 2/3 van deze reis door woestijnlandschappen in Afrika is fantastisch. Hypnotiserende muziek, landschappen, hitte en heel soms een mens terwijl een stem af en toe een (lokaal?) scheppingsverhaal vertelt. Hoeveel Duitse hippies zijn hier destijds hard opgegaan? Kan me vagelijk een opmerking van Herzog herinneren dat dit een sciencefictionfilm is en ik ga er wel in mee, het is een soort post-apocalyptische wereld met al die verroeste auto's en treinstellen, brand-in-de-woestijn. Heel erg Ballard. Maar in het derde deel verknalt hij het op typisch Herzogiaanse wijze, was de inspiratie op en trekt hij weer eens zijn rariteitenkabinet open. Zonde.

stukje over We Need To Talk About Kevin

http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2012/02/we-need-to-talk-about-kevin.html

Autobiography of Nicolea Ceausescu (Andrei Ujica)
Interessant maar niet helemaal bevredigend. Waarschijnlijk omdat je een paar uur naar een docu zit te kijken die maar één aspect van deze dictator belicht, namelijk de bubble. Wat leefde die man in een bubble, dat is het idee. Je ziet drie uur footage en maar zijdelings de echte ellende. Geen beelden uit Timisoara bijvoorbeeld. En veel speeches, waar Ceausescu onder meer de walgelijke uitbuitingen door het Westen aan de kaak stelt. Dat gecontrasteerd met beelden die de megalomanie van zijn bouwprojecten in Boekarest laten zien. Het einde is vooral plotseling, onaangekondigd, en verrast zowel de dictator als de kijker. Ja, een bubble, maar of ik dat nou de interessantste kant van die hele geschiedenis vind.

Oasis (Lee Chang-dong)
Ik begrijp na het zien van deze film opeens waarom het zo mis is kunnen gaan met Lee Chang-dong, met die verschrikkelijke films Secret sunshine en Poetry. Het antwoord is toeval, want het had al veel eerder fout kunnen gaan. Want Lee loopt over het slappe koord in deze film, waarin hij een totale good-for-nothing, net uit de gevangenis, kennis laat maken met een spastisch meisje (de dochter van de man die is doodgereden door de broer van de hoofdpersoon). Dat kennismaken gebeurt na een halfslachtige aanranding (jaja, het is weer arthouse, verzuchtte mijn vriendin). Ja, die aanranding, het is echter een verhaalvehikel van jewelste. Want hoofdpersoon realiseert zich dat hij zijn leven moet beteren. En het spastische meisje heeft voor het eerst iemand haar mooi horen noemen. Goed, het kan allemaal een draak van jewelste worden, maar Lee blijft op het slappe koord. Omdat hij het grotendeels geloofwaardig weet te houden (op het einde na), en omdat hij humor toevoegt, en daardoor weet te ontroeren. Dat probeert hij in zijn latere films ook, maar daar is het me te bedacht, te plastisch, en haak ik eigenlijk al na een half uur af. Maar hoe dat dan precies-PRECIES komt, geen flauw idee.

^een van de weinige geslaagde gehandicapten-films, beetje cru gesteld,
alhoewel Chang-dong het naar goed gebruik wel weer tot het uiterste pusht (en daar voorbij) die brieven...

Made in U.S.A.
In werkelijkheid natuurlijk gewoon in de zalige goedheid van Godards achtertuin geschoten. Al moet het blommenveldje hier doorgaan voor Atlantic City. Hoewel deze prent 25 jaar vóór Hélas Pour Moi werd geschoten is de film al bijna net zo abstract. Kortom, ik denk dat het een illusie is te denken dat Godard nog meer Bande A Parts heeft geschoten. (A Bout de Souffle en Une Femme est Une Femme zijn de enige 2 andere die ik 'begreep'.) Ik had nochtans goede hoop, want hier deconstrueert Godard de film noir. Maar hij doet dat zo totaal dat slechts een femme fatale met een pistool overblijft. Het begin is nog hoopgevend, Anna Karina (in fenomenaal kleurige outfits, het blijft tof) zit op een hotelkamertje. Ze onderzoekt de dood van d'r vriendje (of een vriend?) maar wordt gestoord door een cartoonesk Polanski-achtig mannetje met hoed. Even later ligt ie dood op de grond (ik typte eerst 'liegt ie dood' hmm). En dat is het begin van een dwaaltocht langs flipperkasten, grapjes als 'de Premingerstraat', meisjes met gitaren (Marianne Faithfull!) en een loods vol Amerikaanse reclameschilderijen. Af en toe verschijnt de mededeling VO (met pijl) maar voice-over blijft grotendeels uit. (En zeker dan.) 'Hoe kan ik je de waarheid vertellen, als je me alleen maar vragen stelt'. Klein bonuspuntje voor een personage dat Widmark heet. Heb me dit keer niet verveeld, dát niet.

We Need To Talk About Kevin
Zie artikel voorpagina Subs.

Fury
Leuke flipperkast van genres; in de thirties had Hollywood echt die Koreaanse spirit. Met dank aan Midden-Europeanen als Fritz Lang. Fury begint even romantisch als Brief Encounter, met een superlief afscheid op een treinstationnetje; Spencer Tracy weet echt niet wat ie zonder zijn kokette silent movies-meisje Sylvia Sidney moet. Wie moet er dan zijn kleren verstellen? ('Niet als iedereen kijkt' fluistert hij als er een haak in zijn jas is gekomen.) Zonder haar rest 'm niets dan pinda's eten, een leuke running gag. Het meisje vertrekt om (heel zelfstandig!) geld te gaan verdienen, nu manlief nog geen huwelijk kan financieren. Even sjokt Tracy rond als Jean Gabin in Le Quai des Brumes, maar dan keert zijn geluk. Een paar filmsecondes later is ie op weg naar zijn huwelijk, een paar 'staten' verder. Maar daar belandt ie in film noir klucht. Hij wordt 'de wrong man'. (Zonder 'best man' in sight...) Het dorp dat tot zichzelf tot mob opzweept lijkt eerst nog komisch, maar dat is van korte duur. De lichtvoetigheid van de film blijft achter in de resten van een smeulende gevangenis. Ik werd gefopt, ik dacht werkelijk even dat de held dood was. Zijn terugkeer is Tarantino-aans en zeer christelijk. Beste shot van de film. Ook meteen een van de laatste, want daarna krijg je een rechtszaakdrama (zucht) met een twist, die overigens heel beroemd is in cinemageschiedenis, door het juridische gebruik ván film. Een klein magisch momentje, in een film waarvan de verrassing dan wel af is. Achteraf leuk om te lezen dat Lang een échte crimineel van de man wilde maken, om meer begrip voor de mob te kweken.

The Parallax View
De beste Pakula? In elk geval 'up there' met Klute, al moet ik dan meteen aantekenen dat ik Donald Sutherland any time over Warren Beatty verkies. Heb ook het gevoel dat Beatty héél snel is vergeten, voor zo'n grote ster. In elk geval vind ik 'm een nogal lege acteur. Hier niet van belang, want The Parallax View draait volkomen om die seventies-sfeer van het politieke Hollywood, aangezwengeld door Antonioni, wiens invloed overduidelijk is in de slotsequentie. (Rijen en rijen van stoeltjes, de gruwelijkheden worden heel afstandelijk in beeld gebracht.) De eerste tien minuten zijn mogelijk nog wat sterker, de film begint met een Independence Day parade, mét politicus. Dus is het wachten op het schot. Het omleggen van 'de nationale vaders' op publieke plaatsen, dat is toch wel een van Amerika's grootste trauma's, dus zowel in het echt als in kunst (The Manchurian Candidate!) keer op keer opgezocht. Paula Prentiss heeft een erg sterke korte rol als neurotisch bewonderend lokaal journalistje. Ook zij vindt een einde in een 'shot'. Een filmshot wel te verstaan, een verrassende en fraaie overgang. (Zoals er meer zijn.) Ook in het midden-gedeelte blijft de film vooral drijven op de aangevers van Beatty. William Daniels valt met name op, als man die weet dat zijn einde nadert. Het complot wat Beatty ondertussen poogt te ontrafelen is erg ongeloofwaardig, te James Bond, maar goed, daar is het verder ook de film niet voor. Het gaat om passages als die Ludovico Technique-variant, die Beatty krijgt, in een slide-show van een paar minuten.

check NOS teletekst 130 "Trein drie dagen vast in Montenegro" een plot outline/pitch voor een scenario, zo maar voor niets.

Merry Christmas Mr Lawrence
Bijzondere en merkwaardige film van Oshima, die hier duidelijk Roeg-invloeden kanaliseert. Voor dat doel heeft hij David Bowie geleend, perfect op zijn plek als mysterieuze androgyne en in zekere zin onoverwinnelijke soldaat, die vastzit in een jappenkamp op Java. Er is geen vrouw te zien in deze film, en al die soldaatjes bij elkaar, die raken geobsedeerd door de mannenliefde. Niet dat dit een soort Brokeback Mountain is, het blijft bij suggestie, en rituelen. De Japanse bewakers (onder leiding van de al even androgyne Sakamoto) zijn tegelijkertijd gefascineerd én bang voor de Britten, en omgekeerd geldt hetzelfde misschien nog wel sterker. Als bemiddelaar tussen de twee werelden functioneert Tony Conti, een Pechtold-achtige polderaar, die wel begrip kan opbrengen voor de Japanse manier van denken. Hij sluit vriendschap met Takeshi Kitano, typerend voor de film zowel sadistisch als goedmoedig. (Met een voorliefde voor sake.) Maar de beste momenten zijn toch voor Bowie, die meisjesachtige dingen doet als bloemetjes plukken en kusjes uitdelen, en zwelgt in Walkabout-aandoende flashbacks uit zijn paradijselijke jeugd, met een lekker synthy-gladde eighties-soundtrack erbij. (Van dezelfde Sakamoto dus, die de kampcommandant speelt.)

Impardonnables
Je kunt merken dat Techiné een dagje ouder wordt, geen echte inspiratie meer, dan maar tegen beter weten in 'ns een poging tot een genrefilm. Althans, daar lijkt het even op, in dit verhaal over een verdwijning, het schaduwen van bekenden, en een privé-detective. Maar zoals de enige nogal knullige actiescene bewijst is actie en vlotheid niet bepaald Techiné's forte; dus hoe langer de film duurt hoe meer hij – als gebruikelijk – gewoon weer de filosofische dialogen opzoekt. Daarmee neemt hij hier lichtjes revanche voor het uiterst matige Le Fille du RER, al duurt Impardonnables voor pakweg honderd minuten ook wel érg lang. Niettemin zijn er wel wat aardige personages, en Venetië werkt in films eigenlijk altijd wel, als city of death. Hier ontmoet een Jan Wolkers-achtige schrijver (denk ook aan Christian Plummer in Beginners) een veel jongere makelares. Even later wonen ze samen in één van haar pandjes; en door al die liefde kan de schrijver prompt niet meer schrijven... Dan kanaliseert hij zijn creativiteit maar op andere manieren; zijn dochter “verdwijnt” (hij maakt er zelf meer van dan er aan de hand is) en vervolgens raakt hij jaloers op zijn jonge echtgenote. Hier komt de prive-detective om de hoek kijken, en vooral haar zoon. Die laatste is een uniek filmpersonage, een potenrammer (!) maar uiterst fragiel, onzeker, en meer dan een béétje gek. (Hij herinnerde me eraan dat ik nog altijd Rois et Reine moet zien...)

Hasta la Vista
Eigenlijk Rabat, met mongolen. Het is een wonder dat deze film geslaagd is te noemen. Het uitgangspunt lijkt alleen maar te kunnen leiden tot een echte “Spaanse” film. En dan heb ik het niet over de titel. Drie gehandicapten op weg naar het bordeel voor hun eerste keer, dat schreeuwt verschrikkelijke klucht. Maar deze Belgische productie werd niet voor niets op een Britse documentaire gebaseerd. (Dat zie je ook niet vaak, van docu naar fictie, ik kom tot 2 voorbeelden: Herzog over Dieter die neergestorte oorlogspiloot, en een slecht Braziliaans gijzeldrama.) Maar goed, in de openingsscene van Hasta La Vista staart een grotendeels verlamde jongen naar 2 'juggende' meiden. Des avonds moet de jongen aan ma vragen of ze zijn hand ónder de dekens wil leggen. 'Moet ik even helpen', zegt ma nog. Mogelijk onwetend, misschien ook niet en moet ze z'n hand er ook nog omheen vouwen. Hoe dan ook; de schrijnendste scene hebben we meteen gehad. Het brengt de jongen wel op een idee, en wat plotblokkades later starten hij, een PS Hoffman-achtige blinde (hier de comic relief, want eigenlijk de minst erge handicap) en een terminale kankerpatient hun reis. Het mooie aan de film is dat de jongens eerst karikaturen lijken, en dat dat eigenlijk functioneel is. Op een bepaald moment wórdt je je handicap, vast in je eigen parallelle wereldje. Je wordt vanzelf een soort grove grappende makende cynicus... Pijnlijk, maar waar. Jammer dat de reisbegeleidster (een soort vrouwelijke Depardieu) óók een krasje moet hebben. En áls dat dan moest, dan had het eigenlijk een écht ongemakkelijks moeten wezen; net zo ongemakkelijk als de drie onbevlekte jongens. (De vrouw had dan haar eigen baby moeten hebben vermoord, of zo, past ook bij de thematiek.)

Tonari no Totoro
Zat laatst met zieke dochter Spirited Away te kijken en hoorde haar opeens verzuchten: "dit blijft toch wel de beste film van allemaal." Dat is dan geen moment om te gaan discuzeuren over De Zeven Samurai en Blade Runner. Komt wel, opvoeding lijkt gelukt, dus nu maar het complete Miyazaki-oeuvre voorschotelen. Te beginnen met deze super-lieve en eigenlijk heel rustige uit 1988. Twee meisjes verhuizen met hun vader naar het platteland terwijl moeders van een ziekte herstelt. Ze wonen in een mooi Japans huis aan de rand van het bos waar een grote katachtige/teddybeerachtige geest(?) woont. Bijna proto-Taste of Tea op sommige momenten.

Totoro is geweldig.

https://www.youtube.com/watch?v=TUuXswwT-s0

xp: ja :)

Bijna proto-Taste of Tea op sommige momenten.

jep :) (volgens mij was Taste of Tea dan ook sterk door Miyazaki geinspireerd hoor)

Alice in Wonderland-meisje + bladertunnelslandschappen + openbaar vervoer = winning

Auch Zwerge haben klein angefangen
Holy shit! Gummo: The Prequel.
Nee zonder gekheid. Tijdens de eerste minuten van deze beruchte Herzog uit 1970 dacht ik echt "dit ga ik niet 99 minuten volhouden." Ging uiteindelijk toch vrij makkelijk. Verhaal? Je hebt een kolonie dwergen op een van de Canarische Eilanden waar een soort miniatuur versie van Ronald Koeman door de plaatsvervangende baas (ook dwerg) straf krijgt. De rest pikt dat niet en komt in opstand. Tergend langzaam breken ze de boel af, ondertussen ook nog eens hun twee blinde collega-dwergen sarrend. Wat betekent het allemaal? Geen idee, maar fascinerend was het wel. :) Kan in ieder geval nu definitief concluderen dat Herzog een probleem heeft met dieren (met neme hier bijv. de manke kip die door zijn soortgenoot wordt opgejaagd en steeds in zijn achterste wordt gebeten.)

^lol Koeman. briljante film :)

Anonymous
Als je een zekere mate van beroemdheid bereikt zal je overlijden altijd tot complottheorieën leiden, nóg wat beroemder en mensen betwijfelen dat je dood. Maar de ultieme 'was ik VIP of niet?-test is toch wel dat mensen niet meer geloven dat je wérkelijk hebt bestaan, in de overgeleverde vorm. Shakespeare. Met hem houdt deze wisselvallige film zich bezig; de complottheorietjes zijn hier zo ingewikkeld dat een echt lekkere lijn ontbreekt. Een Earl blijkt de ware toneelstukkenschrijver, maar hij wil anoniem blijven, dus schakelt hij een plebs-toneelschrijver in, die op zijn beurt het taakje weer doorspeelt naar een analfabete Grinderman! (Dat vind ik dus voor de helderheid van een film 1 stap teveel.) De decors voor deze Engelse hof-perikelen zijn nogal digitaal, maar de hoofdrol van de Earl (een politieke blunderaar, en eerder schrijver uit schizofrene noodzaak dan uit liefhebberij) is sterk. Rhys Ifans geeft 'm een enorme Drive mee. Inderdaad, bijna Ryan Goslingesk intens. Ik bleef wel moeite houden met de verwikkelingen. Ergens roept iemand 'it's just like a Greek tragedy', en dat dat moet worden benadrukt geeft ergens al aan hoeveel tragisch Oedipaal drama we hier over ons heen krijgen. Dan nog een klein genant terzijde-puntje; de film brengt de Nederlandse rebellen en hun opstand tegen Filips ter sprake, en ik denk 'jee leefde Shakespeare toen!?' Ik had 'm toch later geplaatst. Wow/oei. :)

The Rum Diary
I'm not smiling, I am containing a casual face. Dat is hier in de tweede helft niet zo moeilijk meer, want god wat wordt deze Hunter Thompson-film dan saai. Sowieso, Hunter S Thompson versus de vastgoedmagnaten?! Dat is meer het terrein van John Sayles. Het eerste uur heb ik wel zitten lachen; daar zit ook die opmerking, als Hunters alter-ego en zijn maat (een vadsige journalist) in een Puerto Ricaanse 'natives'-bar zitten. En daar niet gewenst zijn. En toch steak eisen. Johnny Depp speelde natuurlijk al eerder een Hunter-rol, maar met de malle drugstrip Fear and Loathing heeft The Rum Diary weinig van doen. Dit is eerder Disney voor male adults. Zelfs een sensuele zeemeermin ontbreekt niet. Die Disney-associatie wordt vooral gewekt door door de donkerbruine Arnold Gelderman-stem van Michael Rispoli (de dikke journalist) die een Fiat 500'tje rijdt, en op cartooneske wijze tv-kijkt. Meer Hunter is de derde roommate van het ouche reporters-trio, een Hugo Borst-achtige ziekende kerel ('is it the clap? 'it's a standing ovation') tevens in het bezit van allerhande nazi-parafernalia én de beste zelfgebrouwen drugs. De ultieme Hunter-scene blijft toch wel het moment na inname van de drugs, maar vóór ze gaan werken. 'Do you feel anything? Is it bullshit?'. Maar veel van die sfeer'shots' zijn hier dus niet, de film swingt niet, pas halverwege klinkt er wat live-muziek, maar ook op de soundtrack gaan de Caraïbische remmen nergens écht los.

Crazy Thunder Road
The Warriors op zijn Japans! Ja, dat kan niet misgaan natuurlijk. Nu is dit wel een low-budget filmpje, de chaos heerst, dus zo'n geniale, chique-esthetische sfeer krijgt het niet, maar dan nog. Het is toch alsof Akira tot leven is gekomen. Die Japanners kunnen wel wat met motorfietsen, nog benadrukt door een uitzinnige editing. De meeste scenes duren 20 seconden en worden bruut afgekapt. Mooiste visuele trucje; in een van de vele onnavolgbare groepsvergaderingen begint de camera 360 graden te draaien, en sneller, en sneller. Als een wiel, inderdaad. Een ander opvallend geintje is een (zwijgende) dialoog in tussentitels. Meteen de enige serieuze van de film, want verder is het vooral veel schreeuwen. De tienerfrustraties van rattige mannetjes uit Quadrophenia, mattend met elkaar en cirkelend om het enige rondborstige Japanse meisje. En daarmee zijn we bij de heerlijke soundtrack belandt, die zeer moddy klinkt, volledig in het Japans wordt gezongen, maar af en toe zelfs met Bob Dylaneske sneer. Dé cruciale fout van de film is dat de muziek te ver naar achter in de mix zit, ik had een paar keer de neiging het geluid op te schroeven om de riffs beter te horen, om meteen weer terug te deinzen, door dat er iemand over 'fascisten' begon te schreeuwen. (In een Hair-kantje aan het verhaal schuimen er ook ultranationalistische pseudo-soldaten over het doek....)

The Hired Hand
Is er behoefte aan een voorloper van Meek's Cutofff? Dat dacht ik wel! Bizar genoeg werd deze prima ambient western geregisseerd door de verschrikkelijke Peter Fonda. God zal hem nu toch wat van zijn zonden moeten vergeven, want zelfs zijn hoofdrol is hier goed, én iconisch. Ook in The Hired Hand is een groepje (mannen in dit geval) op weg naar hun gedroomde paradijs. Hier Californië, de kust. Het lijkt McCarthy's The Road wel. In de fenomenale eerste scene zien we minutenlang slechts blauwglinsterende beelden, in extreme Koyaanisqatsi-slowmotion, van dartelende mannen bij een riviertje. Speels en warm en totaal psychedelisch. Dé held van de film is niet Fonda, maar cinematograaf Vilmos Zsigmond, die duidelijk de opdracht heeft gekregen zich niet in te houden. Dus krijgen we om de paar minuten caleidoscopische shots, vier shots mengen, waarom niet. De western leegt zich er ook perfect voor. Leg een leeg beeld over een leeg beeld, en je kríjgt iets. Van die reis naar de kust komt overigens weinig, het drietal mannen belandt in een locus terribilis, die de bebaarde graatmagere Andrei Rublev meets Jezus-figuur Fonda al eerder heeft bezocht. De plek breekt 'm. Hij moet terug naar de vrouw! Daar begint de film eigenlijk pas echt, met een Magdalena-motief, de lusten van de (oudere) vrouw en het ongemak van mannen en samenleving. Heel veel meer moet ik over deze minimalistische film niet zeggen; behalve dan nog een complimentje voor de fraaie (doch cheesy) muziek van Bruce Langhorne, in de weer met sitar en banjo. De aanwezigheid van Langhorne is überhaupt toepasseljk, hij miste namelijk een paar vingers....

briljante film :)

Ja, na een nachtje slapen, gelukkig zonder dat lachje van Hombre en zijn "Feste! Feste!" in mijn dromen (daar rekende ik toch wel op), vind ik dat ook. Die auto die maar blijft ronddraaien. Het is me wat. Eigenlijk een snelle kritiek (1970) van Herzog op de 60s nietwaar? Vrijheid eindigt in anarchie (zie ook Delft in Nosferatu). Zou dat nou wel zo zijn? Soms vermoed ik dat in Herzog gewoon een Beierse conservatief huist die het liefst in lederhosen naar skischansspringen kijkt.

heh, vind het engst aan Zwergen toch altijd die ultieme blinden met skibrillen en lange latten (om in de vergelijking te blijven) waar ze bij gevaar driftig mee rond gaan zwaaien. brrrr

https://www.youtube.com/watch?v=aHgi2inz6ok&feature=player_embedded#!

(via Salon Indien)

beat net iets te sloom misschien, maar Owen heeft swag