Filmforum

Fata Morgana
Herzog in 1969 in totaal avant-gardistische modus dus traag, veel herhaling, 0 plot maar ook niet echt een documentaire. 2/3 van deze reis door woestijnlandschappen in Afrika is fantastisch. Hypnotiserende muziek, landschappen, hitte en heel soms een mens terwijl een stem af en toe een (lokaal?) scheppingsverhaal vertelt. Hoeveel Duitse hippies zijn hier destijds hard opgegaan? Kan me vagelijk een opmerking van Herzog herinneren dat dit een sciencefictionfilm is en ik ga er wel in mee, het is een soort post-apocalyptische wereld met al die verroeste auto's en treinstellen, brand-in-de-woestijn. Heel erg Ballard. Maar in het derde deel verknalt hij het op typisch Herzogiaanse wijze, was de inspiratie op en trekt hij weer eens zijn rariteitenkabinet open. Zonde.

stukje over We Need To Talk About Kevin

http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2012/02/we-need-to-talk-about-kevin.html

Autobiography of Nicolea Ceausescu (Andrei Ujica)
Interessant maar niet helemaal bevredigend. Waarschijnlijk omdat je een paar uur naar een docu zit te kijken die maar één aspect van deze dictator belicht, namelijk de bubble. Wat leefde die man in een bubble, dat is het idee. Je ziet drie uur footage en maar zijdelings de echte ellende. Geen beelden uit Timisoara bijvoorbeeld. En veel speeches, waar Ceausescu onder meer de walgelijke uitbuitingen door het Westen aan de kaak stelt. Dat gecontrasteerd met beelden die de megalomanie van zijn bouwprojecten in Boekarest laten zien. Het einde is vooral plotseling, onaangekondigd, en verrast zowel de dictator als de kijker. Ja, een bubble, maar of ik dat nou de interessantste kant van die hele geschiedenis vind.

Oasis (Lee Chang-dong)
Ik begrijp na het zien van deze film opeens waarom het zo mis is kunnen gaan met Lee Chang-dong, met die verschrikkelijke films Secret sunshine en Poetry. Het antwoord is toeval, want het had al veel eerder fout kunnen gaan. Want Lee loopt over het slappe koord in deze film, waarin hij een totale good-for-nothing, net uit de gevangenis, kennis laat maken met een spastisch meisje (de dochter van de man die is doodgereden door de broer van de hoofdpersoon). Dat kennismaken gebeurt na een halfslachtige aanranding (jaja, het is weer arthouse, verzuchtte mijn vriendin). Ja, die aanranding, het is echter een verhaalvehikel van jewelste. Want hoofdpersoon realiseert zich dat hij zijn leven moet beteren. En het spastische meisje heeft voor het eerst iemand haar mooi horen noemen. Goed, het kan allemaal een draak van jewelste worden, maar Lee blijft op het slappe koord. Omdat hij het grotendeels geloofwaardig weet te houden (op het einde na), en omdat hij humor toevoegt, en daardoor weet te ontroeren. Dat probeert hij in zijn latere films ook, maar daar is het me te bedacht, te plastisch, en haak ik eigenlijk al na een half uur af. Maar hoe dat dan precies-PRECIES komt, geen flauw idee.

^een van de weinige geslaagde gehandicapten-films, beetje cru gesteld,
alhoewel Chang-dong het naar goed gebruik wel weer tot het uiterste pusht (en daar voorbij) die brieven...

Made in U.S.A.
In werkelijkheid natuurlijk gewoon in de zalige goedheid van Godards achtertuin geschoten. Al moet het blommenveldje hier doorgaan voor Atlantic City. Hoewel deze prent 25 jaar vóór Hélas Pour Moi werd geschoten is de film al bijna net zo abstract. Kortom, ik denk dat het een illusie is te denken dat Godard nog meer Bande A Parts heeft geschoten. (A Bout de Souffle en Une Femme est Une Femme zijn de enige 2 andere die ik 'begreep'.) Ik had nochtans goede hoop, want hier deconstrueert Godard de film noir. Maar hij doet dat zo totaal dat slechts een femme fatale met een pistool overblijft. Het begin is nog hoopgevend, Anna Karina (in fenomenaal kleurige outfits, het blijft tof) zit op een hotelkamertje. Ze onderzoekt de dood van d'r vriendje (of een vriend?) maar wordt gestoord door een cartoonesk Polanski-achtig mannetje met hoed. Even later ligt ie dood op de grond (ik typte eerst 'liegt ie dood' hmm). En dat is het begin van een dwaaltocht langs flipperkasten, grapjes als 'de Premingerstraat', meisjes met gitaren (Marianne Faithfull!) en een loods vol Amerikaanse reclameschilderijen. Af en toe verschijnt de mededeling VO (met pijl) maar voice-over blijft grotendeels uit. (En zeker dan.) 'Hoe kan ik je de waarheid vertellen, als je me alleen maar vragen stelt'. Klein bonuspuntje voor een personage dat Widmark heet. Heb me dit keer niet verveeld, dát niet.

We Need To Talk About Kevin
Zie artikel voorpagina Subs.

Fury
Leuke flipperkast van genres; in de thirties had Hollywood echt die Koreaanse spirit. Met dank aan Midden-Europeanen als Fritz Lang. Fury begint even romantisch als Brief Encounter, met een superlief afscheid op een treinstationnetje; Spencer Tracy weet echt niet wat ie zonder zijn kokette silent movies-meisje Sylvia Sidney moet. Wie moet er dan zijn kleren verstellen? ('Niet als iedereen kijkt' fluistert hij als er een haak in zijn jas is gekomen.) Zonder haar rest 'm niets dan pinda's eten, een leuke running gag. Het meisje vertrekt om (heel zelfstandig!) geld te gaan verdienen, nu manlief nog geen huwelijk kan financieren. Even sjokt Tracy rond als Jean Gabin in Le Quai des Brumes, maar dan keert zijn geluk. Een paar filmsecondes later is ie op weg naar zijn huwelijk, een paar 'staten' verder. Maar daar belandt ie in film noir klucht. Hij wordt 'de wrong man'. (Zonder 'best man' in sight...) Het dorp dat tot zichzelf tot mob opzweept lijkt eerst nog komisch, maar dat is van korte duur. De lichtvoetigheid van de film blijft achter in de resten van een smeulende gevangenis. Ik werd gefopt, ik dacht werkelijk even dat de held dood was. Zijn terugkeer is Tarantino-aans en zeer christelijk. Beste shot van de film. Ook meteen een van de laatste, want daarna krijg je een rechtszaakdrama (zucht) met een twist, die overigens heel beroemd is in cinemageschiedenis, door het juridische gebruik ván film. Een klein magisch momentje, in een film waarvan de verrassing dan wel af is. Achteraf leuk om te lezen dat Lang een échte crimineel van de man wilde maken, om meer begrip voor de mob te kweken.

The Parallax View
De beste Pakula? In elk geval 'up there' met Klute, al moet ik dan meteen aantekenen dat ik Donald Sutherland any time over Warren Beatty verkies. Heb ook het gevoel dat Beatty héél snel is vergeten, voor zo'n grote ster. In elk geval vind ik 'm een nogal lege acteur. Hier niet van belang, want The Parallax View draait volkomen om die seventies-sfeer van het politieke Hollywood, aangezwengeld door Antonioni, wiens invloed overduidelijk is in de slotsequentie. (Rijen en rijen van stoeltjes, de gruwelijkheden worden heel afstandelijk in beeld gebracht.) De eerste tien minuten zijn mogelijk nog wat sterker, de film begint met een Independence Day parade, mét politicus. Dus is het wachten op het schot. Het omleggen van 'de nationale vaders' op publieke plaatsen, dat is toch wel een van Amerika's grootste trauma's, dus zowel in het echt als in kunst (The Manchurian Candidate!) keer op keer opgezocht. Paula Prentiss heeft een erg sterke korte rol als neurotisch bewonderend lokaal journalistje. Ook zij vindt een einde in een 'shot'. Een filmshot wel te verstaan, een verrassende en fraaie overgang. (Zoals er meer zijn.) Ook in het midden-gedeelte blijft de film vooral drijven op de aangevers van Beatty. William Daniels valt met name op, als man die weet dat zijn einde nadert. Het complot wat Beatty ondertussen poogt te ontrafelen is erg ongeloofwaardig, te James Bond, maar goed, daar is het verder ook de film niet voor. Het gaat om passages als die Ludovico Technique-variant, die Beatty krijgt, in een slide-show van een paar minuten.

check NOS teletekst 130 "Trein drie dagen vast in Montenegro" een plot outline/pitch voor een scenario, zo maar voor niets.

Merry Christmas Mr Lawrence
Bijzondere en merkwaardige film van Oshima, die hier duidelijk Roeg-invloeden kanaliseert. Voor dat doel heeft hij David Bowie geleend, perfect op zijn plek als mysterieuze androgyne en in zekere zin onoverwinnelijke soldaat, die vastzit in een jappenkamp op Java. Er is geen vrouw te zien in deze film, en al die soldaatjes bij elkaar, die raken geobsedeerd door de mannenliefde. Niet dat dit een soort Brokeback Mountain is, het blijft bij suggestie, en rituelen. De Japanse bewakers (onder leiding van de al even androgyne Sakamoto) zijn tegelijkertijd gefascineerd én bang voor de Britten, en omgekeerd geldt hetzelfde misschien nog wel sterker. Als bemiddelaar tussen de twee werelden functioneert Tony Conti, een Pechtold-achtige polderaar, die wel begrip kan opbrengen voor de Japanse manier van denken. Hij sluit vriendschap met Takeshi Kitano, typerend voor de film zowel sadistisch als goedmoedig. (Met een voorliefde voor sake.) Maar de beste momenten zijn toch voor Bowie, die meisjesachtige dingen doet als bloemetjes plukken en kusjes uitdelen, en zwelgt in Walkabout-aandoende flashbacks uit zijn paradijselijke jeugd, met een lekker synthy-gladde eighties-soundtrack erbij. (Van dezelfde Sakamoto dus, die de kampcommandant speelt.)

Impardonnables
Je kunt merken dat Techiné een dagje ouder wordt, geen echte inspiratie meer, dan maar tegen beter weten in 'ns een poging tot een genrefilm. Althans, daar lijkt het even op, in dit verhaal over een verdwijning, het schaduwen van bekenden, en een privé-detective. Maar zoals de enige nogal knullige actiescene bewijst is actie en vlotheid niet bepaald Techiné's forte; dus hoe langer de film duurt hoe meer hij – als gebruikelijk – gewoon weer de filosofische dialogen opzoekt. Daarmee neemt hij hier lichtjes revanche voor het uiterst matige Le Fille du RER, al duurt Impardonnables voor pakweg honderd minuten ook wel érg lang. Niettemin zijn er wel wat aardige personages, en Venetië werkt in films eigenlijk altijd wel, als city of death. Hier ontmoet een Jan Wolkers-achtige schrijver (denk ook aan Christian Plummer in Beginners) een veel jongere makelares. Even later wonen ze samen in één van haar pandjes; en door al die liefde kan de schrijver prompt niet meer schrijven... Dan kanaliseert hij zijn creativiteit maar op andere manieren; zijn dochter “verdwijnt” (hij maakt er zelf meer van dan er aan de hand is) en vervolgens raakt hij jaloers op zijn jonge echtgenote. Hier komt de prive-detective om de hoek kijken, en vooral haar zoon. Die laatste is een uniek filmpersonage, een potenrammer (!) maar uiterst fragiel, onzeker, en meer dan een béétje gek. (Hij herinnerde me eraan dat ik nog altijd Rois et Reine moet zien...)

Hasta la Vista
Eigenlijk Rabat, met mongolen. Het is een wonder dat deze film geslaagd is te noemen. Het uitgangspunt lijkt alleen maar te kunnen leiden tot een echte “Spaanse” film. En dan heb ik het niet over de titel. Drie gehandicapten op weg naar het bordeel voor hun eerste keer, dat schreeuwt verschrikkelijke klucht. Maar deze Belgische productie werd niet voor niets op een Britse documentaire gebaseerd. (Dat zie je ook niet vaak, van docu naar fictie, ik kom tot 2 voorbeelden: Herzog over Dieter die neergestorte oorlogspiloot, en een slecht Braziliaans gijzeldrama.) Maar goed, in de openingsscene van Hasta La Vista staart een grotendeels verlamde jongen naar 2 'juggende' meiden. Des avonds moet de jongen aan ma vragen of ze zijn hand ónder de dekens wil leggen. 'Moet ik even helpen', zegt ma nog. Mogelijk onwetend, misschien ook niet en moet ze z'n hand er ook nog omheen vouwen. Hoe dan ook; de schrijnendste scene hebben we meteen gehad. Het brengt de jongen wel op een idee, en wat plotblokkades later starten hij, een PS Hoffman-achtige blinde (hier de comic relief, want eigenlijk de minst erge handicap) en een terminale kankerpatient hun reis. Het mooie aan de film is dat de jongens eerst karikaturen lijken, en dat dat eigenlijk functioneel is. Op een bepaald moment wórdt je je handicap, vast in je eigen parallelle wereldje. Je wordt vanzelf een soort grove grappende makende cynicus... Pijnlijk, maar waar. Jammer dat de reisbegeleidster (een soort vrouwelijke Depardieu) óók een krasje moet hebben. En áls dat dan moest, dan had het eigenlijk een écht ongemakkelijks moeten wezen; net zo ongemakkelijk als de drie onbevlekte jongens. (De vrouw had dan haar eigen baby moeten hebben vermoord, of zo, past ook bij de thematiek.)

Tonari no Totoro
Zat laatst met zieke dochter Spirited Away te kijken en hoorde haar opeens verzuchten: "dit blijft toch wel de beste film van allemaal." Dat is dan geen moment om te gaan discuzeuren over De Zeven Samurai en Blade Runner. Komt wel, opvoeding lijkt gelukt, dus nu maar het complete Miyazaki-oeuvre voorschotelen. Te beginnen met deze super-lieve en eigenlijk heel rustige uit 1988. Twee meisjes verhuizen met hun vader naar het platteland terwijl moeders van een ziekte herstelt. Ze wonen in een mooi Japans huis aan de rand van het bos waar een grote katachtige/teddybeerachtige geest(?) woont. Bijna proto-Taste of Tea op sommige momenten.

Totoro is geweldig.

https://www.youtube.com/watch?v=TUuXswwT-s0

xp: ja :)

Bijna proto-Taste of Tea op sommige momenten.

jep :) (volgens mij was Taste of Tea dan ook sterk door Miyazaki geinspireerd hoor)

Alice in Wonderland-meisje + bladertunnelslandschappen + openbaar vervoer = winning

Auch Zwerge haben klein angefangen
Holy shit! Gummo: The Prequel.
Nee zonder gekheid. Tijdens de eerste minuten van deze beruchte Herzog uit 1970 dacht ik echt "dit ga ik niet 99 minuten volhouden." Ging uiteindelijk toch vrij makkelijk. Verhaal? Je hebt een kolonie dwergen op een van de Canarische Eilanden waar een soort miniatuur versie van Ronald Koeman door de plaatsvervangende baas (ook dwerg) straf krijgt. De rest pikt dat niet en komt in opstand. Tergend langzaam breken ze de boel af, ondertussen ook nog eens hun twee blinde collega-dwergen sarrend. Wat betekent het allemaal? Geen idee, maar fascinerend was het wel. :) Kan in ieder geval nu definitief concluderen dat Herzog een probleem heeft met dieren (met neme hier bijv. de manke kip die door zijn soortgenoot wordt opgejaagd en steeds in zijn achterste wordt gebeten.)

^lol Koeman. briljante film :)

Anonymous
Als je een zekere mate van beroemdheid bereikt zal je overlijden altijd tot complottheorieën leiden, nóg wat beroemder en mensen betwijfelen dat je dood. Maar de ultieme 'was ik VIP of niet?-test is toch wel dat mensen niet meer geloven dat je wérkelijk hebt bestaan, in de overgeleverde vorm. Shakespeare. Met hem houdt deze wisselvallige film zich bezig; de complottheorietjes zijn hier zo ingewikkeld dat een echt lekkere lijn ontbreekt. Een Earl blijkt de ware toneelstukkenschrijver, maar hij wil anoniem blijven, dus schakelt hij een plebs-toneelschrijver in, die op zijn beurt het taakje weer doorspeelt naar een analfabete Grinderman! (Dat vind ik dus voor de helderheid van een film 1 stap teveel.) De decors voor deze Engelse hof-perikelen zijn nogal digitaal, maar de hoofdrol van de Earl (een politieke blunderaar, en eerder schrijver uit schizofrene noodzaak dan uit liefhebberij) is sterk. Rhys Ifans geeft 'm een enorme Drive mee. Inderdaad, bijna Ryan Goslingesk intens. Ik bleef wel moeite houden met de verwikkelingen. Ergens roept iemand 'it's just like a Greek tragedy', en dat dat moet worden benadrukt geeft ergens al aan hoeveel tragisch Oedipaal drama we hier over ons heen krijgen. Dan nog een klein genant terzijde-puntje; de film brengt de Nederlandse rebellen en hun opstand tegen Filips ter sprake, en ik denk 'jee leefde Shakespeare toen!?' Ik had 'm toch later geplaatst. Wow/oei. :)

The Rum Diary
I'm not smiling, I am containing a casual face. Dat is hier in de tweede helft niet zo moeilijk meer, want god wat wordt deze Hunter Thompson-film dan saai. Sowieso, Hunter S Thompson versus de vastgoedmagnaten?! Dat is meer het terrein van John Sayles. Het eerste uur heb ik wel zitten lachen; daar zit ook die opmerking, als Hunters alter-ego en zijn maat (een vadsige journalist) in een Puerto Ricaanse 'natives'-bar zitten. En daar niet gewenst zijn. En toch steak eisen. Johnny Depp speelde natuurlijk al eerder een Hunter-rol, maar met de malle drugstrip Fear and Loathing heeft The Rum Diary weinig van doen. Dit is eerder Disney voor male adults. Zelfs een sensuele zeemeermin ontbreekt niet. Die Disney-associatie wordt vooral gewekt door door de donkerbruine Arnold Gelderman-stem van Michael Rispoli (de dikke journalist) die een Fiat 500'tje rijdt, en op cartooneske wijze tv-kijkt. Meer Hunter is de derde roommate van het ouche reporters-trio, een Hugo Borst-achtige ziekende kerel ('is it the clap? 'it's a standing ovation') tevens in het bezit van allerhande nazi-parafernalia én de beste zelfgebrouwen drugs. De ultieme Hunter-scene blijft toch wel het moment na inname van de drugs, maar vóór ze gaan werken. 'Do you feel anything? Is it bullshit?'. Maar veel van die sfeer'shots' zijn hier dus niet, de film swingt niet, pas halverwege klinkt er wat live-muziek, maar ook op de soundtrack gaan de Caraïbische remmen nergens écht los.

Crazy Thunder Road
The Warriors op zijn Japans! Ja, dat kan niet misgaan natuurlijk. Nu is dit wel een low-budget filmpje, de chaos heerst, dus zo'n geniale, chique-esthetische sfeer krijgt het niet, maar dan nog. Het is toch alsof Akira tot leven is gekomen. Die Japanners kunnen wel wat met motorfietsen, nog benadrukt door een uitzinnige editing. De meeste scenes duren 20 seconden en worden bruut afgekapt. Mooiste visuele trucje; in een van de vele onnavolgbare groepsvergaderingen begint de camera 360 graden te draaien, en sneller, en sneller. Als een wiel, inderdaad. Een ander opvallend geintje is een (zwijgende) dialoog in tussentitels. Meteen de enige serieuze van de film, want verder is het vooral veel schreeuwen. De tienerfrustraties van rattige mannetjes uit Quadrophenia, mattend met elkaar en cirkelend om het enige rondborstige Japanse meisje. En daarmee zijn we bij de heerlijke soundtrack belandt, die zeer moddy klinkt, volledig in het Japans wordt gezongen, maar af en toe zelfs met Bob Dylaneske sneer. Dé cruciale fout van de film is dat de muziek te ver naar achter in de mix zit, ik had een paar keer de neiging het geluid op te schroeven om de riffs beter te horen, om meteen weer terug te deinzen, door dat er iemand over 'fascisten' begon te schreeuwen. (In een Hair-kantje aan het verhaal schuimen er ook ultranationalistische pseudo-soldaten over het doek....)

The Hired Hand
Is er behoefte aan een voorloper van Meek's Cutofff? Dat dacht ik wel! Bizar genoeg werd deze prima ambient western geregisseerd door de verschrikkelijke Peter Fonda. God zal hem nu toch wat van zijn zonden moeten vergeven, want zelfs zijn hoofdrol is hier goed, én iconisch. Ook in The Hired Hand is een groepje (mannen in dit geval) op weg naar hun gedroomde paradijs. Hier Californië, de kust. Het lijkt McCarthy's The Road wel. In de fenomenale eerste scene zien we minutenlang slechts blauwglinsterende beelden, in extreme Koyaanisqatsi-slowmotion, van dartelende mannen bij een riviertje. Speels en warm en totaal psychedelisch. Dé held van de film is niet Fonda, maar cinematograaf Vilmos Zsigmond, die duidelijk de opdracht heeft gekregen zich niet in te houden. Dus krijgen we om de paar minuten caleidoscopische shots, vier shots mengen, waarom niet. De western leegt zich er ook perfect voor. Leg een leeg beeld over een leeg beeld, en je kríjgt iets. Van die reis naar de kust komt overigens weinig, het drietal mannen belandt in een locus terribilis, die de bebaarde graatmagere Andrei Rublev meets Jezus-figuur Fonda al eerder heeft bezocht. De plek breekt 'm. Hij moet terug naar de vrouw! Daar begint de film eigenlijk pas echt, met een Magdalena-motief, de lusten van de (oudere) vrouw en het ongemak van mannen en samenleving. Heel veel meer moet ik over deze minimalistische film niet zeggen; behalve dan nog een complimentje voor de fraaie (doch cheesy) muziek van Bruce Langhorne, in de weer met sitar en banjo. De aanwezigheid van Langhorne is überhaupt toepasseljk, hij miste namelijk een paar vingers....

briljante film :)

Ja, na een nachtje slapen, gelukkig zonder dat lachje van Hombre en zijn "Feste! Feste!" in mijn dromen (daar rekende ik toch wel op), vind ik dat ook. Die auto die maar blijft ronddraaien. Het is me wat. Eigenlijk een snelle kritiek (1970) van Herzog op de 60s nietwaar? Vrijheid eindigt in anarchie (zie ook Delft in Nosferatu). Zou dat nou wel zo zijn? Soms vermoed ik dat in Herzog gewoon een Beierse conservatief huist die het liefst in lederhosen naar skischansspringen kijkt.

heh, vind het engst aan Zwergen toch altijd die ultieme blinden met skibrillen en lange latten (om in de vergelijking te blijven) waar ze bij gevaar driftig mee rond gaan zwaaien. brrrr

https://www.youtube.com/watch?v=aHgi2inz6ok&feature=player_embedded#!

(via Salon Indien)

beat net iets te sloom misschien, maar Owen heeft swag

Prima Della Rivoluzione
Bertolucci is de Franse Godard, die hier ook concreet geëerd wordt met een discussie over Anna Karina. (“Zij verbeeldt een era.”) Verder toont Bertolucci zich in dit vroege werk ook gewoon de koning van de Tumblr-weblogs. Je kan om de minuut wel een fraaie sensuele zwart-wit screenshot maken, voor op je hipsterblogje. Het knappe is dat Bertolucci die erotiek voor elkaar krijgt zonder naakt, en zonder mooie mensen. Dat is toch wel goedheid hoor, en de man was pas 23, wow. Wáár de crisis van de jeugd hier nou precies om draait, werd me nooit helemaal duidelijk. Een rijke jongen en een rijk meisje (zijn nichtje, oh nee zijn tante – las ik later!) hebben wat, maken zich Rohmeriaans discussiërend druk om wat – om arme mensen (communisme!) bijvoorbeeld – en kijken door een raampje naar het dorpsplein. (De film verandert plots in kleur, bonuspuntje.) Net na dat kleurmomentje zat ik er het meest in, dan komt in mijn herinnering ook net de Italiaanse topschlager Gino Paoli langs, met Vivere Encora. De betere crescendo's. Een andere scene die me bijblijft is een drama bij een rivier – is het zelfmoord? – in elk geval; Italiaanse jongetjes in witte onderbroekjes, chaos, en de dood. Ik vond het ineens een archetypisch Italiaanse. Denkend aan het machinegeweren-waterballet uit Gomorra.

The Puppetmaster
De mooiste van de drie grote Chinese films die ik deze winter zag, en na Café Lumiere het tweede bewijs dat ik inmiddels wel 'gewend' ben aan de hermetische, maar bijzondere stijl van Hou Hsiao-Hsien. We krijgen hier van de Taiwanese regisseur weer 140 minuten lang 'vignetten' te zien. De camera beweegt niet – staat een eindje weg van de actie – en observeert rustig, en bij natuurlijk licht. The Puppetmaster is een fijne mengeling van documentaire en fictie, een oude man vertelt ook in beeld (véél beter dan voice-over) aanstekelijk én poëtisch over zijn jeugd, en hoe hij carrière in de poppen maakte. Het is de tijd dat Japan China (en dus ook Taiwan) bezette, en in een van de mooiste 'toneel'scenes, speelt de man min of meer gedwongen in een Japans-nationalistische troupe. Ze herdenken een gevallen soldaat, wat een leuk Droste-effect geheeft, de vlag wordt zowel in het echt als in de 'kijkdoos' geheven. Naast Japanners zijn liefde, dood (goh!) en een keiharde opvoeding ('je verdient het doodgeslagen te worden') elementen van belang. De mooiste liefdesscene is eigenlijk een plagerijtje, als de troupe samen met een reizend bordeel optrekt. Een meisje teaset de poppenmeester, bij het schijnsel van een schamel lampje. Na 127 van de 140 minuten beweegt de camera voor het eerst, en niet zomaar! Een bloedneus luidt – heel Aziatisch – grote emoties en tragedie in. Die Aziatische way of life, ik kan er potje om gaan zitten janken. Zo hard, maar ook zo Zen. 'Hij wilde niet langer met ons mee-eten, ga hout halen dan timmer ik een kistje, opdat ie maar snel herboren kan worden'.

The Music Never Stopped
Hoe heette die beroemde neuroloog ook alweer. De aftiteling schoot mijn lange termijn-geheugen te hulp: Oliver Sacks. Dat boek moet ik nog altijd eens lezen, over de combi muziek en hersenen. The Music Never Stopped pakt er 1 hoofdstukje uit (gok ik zo) over een jongen die door een hersentumor een plant dreigt te worden; maar bij wie men kortstondige reactivatie van zijn vroegere zelf kan bewerkstelligen, met muziek. Dat lijkt een handzaam uitgangspunt voor een mooie flashback-structuur, maar deze (overigens heel lieve) film is net zo chaotisch als het hoofd van de verloren zoon. Ook de vader (gespeeld door Albert Heijn-reclame man JK Simmons) heeft een lsatig verleden en een depri-heden, dus een generatieconflict borrelt, maar dat is zo lastig uit te vechten als je de zoon enkel terugkrijgt tijdens liedjes van The Grateful Dead. (Nu duren die wel vrij lang...) The Music Never Stopped hint constant naar grote emoties en voorspelbare plotwendingen, om dan alsnog subtiel te blijven. De film krijgt zo iets halfslachtigs. Voorbeeldje: uit de flashbacks leren we dat de vader een egomaan en conversatief figuur is; maar écht slecht is ie niet. De zoon is puberend, en vertrekt onder invloed van de hippie-scene, maar zwerft vervolgens liefst twintig jaar op straat, waar we ook nooit meer iets over te weten komen. (Omdat de jongen het niet meer weet natuurlijk, maar toch, het lijkt zo overdreven....) Pas aan het einde (grote spoiler!) weet de film me echt te raken; en ook goed inzichtelijk te maken hoe leeg je leven is zonder geheugen. De jongen ijsbeert door zijn kamer. Hij mist iets. Zoekt in lades. 'Het is je pa', zegt zijn therapeut, en haalt het briefje weg 'Dad comes every day at 10AM'.

Verder toont Bertolucci zich in dit vroege werk ook gewoon de koning van de Tumblr-weblogs.

LOL. (wel goed idee, Godard is nu wel dood-getmblrd ;)

Overigens vond ik het niet zo'n goede film, proto-arthouse geneuzel.

Michael (Markus Schleinzer, Oostenrijk, 2011)
Als de tuinman van de achterliggende kloostertuin dichtbij het schoolplein de herfstbladeren stond op te vegen, joelde een menigte protopubers hem toe: ' Kinderlokker!' 'Kom dan hier als je durft.' Wij durfden wel, want er zat een hoog, stevig hek tussen, mogelijk door hemzelf aangelegd. Of de tuinman echt een pedofiel was, door de nonnen in goedertierendheid aangenomen, is mij nooit duidelijk geworden. Hij zag er wel eng uit, dat maakte hem voor ons voldoende schuldig.
Michael, de hoofdpersoon, ziet er verre van eng uit. Eerder een brave, ietwat teruggetrokken kantoorklerk. Dertien in een dozijn van het type waar ik tegenwoordig vaak mee in de lift sta. Toch bewaart deze man een jochie van tien in de kelder. Niet alleen om mee te puzzelen, sneeuwballen te gooien of mee te ravotten. 'Dit is mijn mes en dit is mijn piemel. Welke wil je dat ik in je steek?' 'Doe dan maar het mes.'

http://s15.postimage.org/627mqvee3/lina_romay021.jpg

R.I.P. Lina Romay.

Michael: Oef... (staat desalniettemin nog wel op het programma)

Lina Romay: no idea who you are, maar ziet eruit als een cinematisch hoogtepuntje. RIP

Jess Franco's muze. Benieuwd hoe lang hij nog onder ons blijft nu zij er niet meer is. :(

A Virgin Among the Living Dead klinkt wel als een toppertje :) (al deed Lina net daarin niet mee)

Als je tegen plotloze macabere sfeertjes kan: ja. :)

Female Vampire is een goeie met Romay. Shining Sex (Frans is mooier: Sex La Fille au Sexe Brilliant) is ook goed.

La Fille au Sexe Brilliant, zonder die 'sex' dus (wel veel sex in die film verder, maar niet in die titel :) )

lol

Op verzoek van Ludo, vanaf nu ook hier mijn korte filmoverwegingen. Ik zie vooral de 'grote arthouse'films - soms ook wat blockbusters (vooral de comedies) en soms iets kleiners/meer indie.

Hugo
Mijn eerste moderne 3D-ervaring in de bioscoop, de Efteling niet meegeteld. Mooi wel, en er werd ook niet overdreven veel 'puur voor de 3D-effecten' gedaan (dingen die naar je hoofd schieten e.d.). De openingsscene waarbij de camera door Gare du Nord surft is prachtig, en (helaas, ergens) het hoogtepunt van de film. Verder: tja. Het is eigenlijk nauwelijks een verhaal, wel een liefdevolle ode aan (ouderwets) filmmaken. Maar in dat genre vond ik The Artist (en Super 8) beter. Opvallend goed: Chloe Moretz (ook al geniaal in Kick Ass natuurlijk), afkomstig uit Atlanta, die op haar 14e een perfect Brits accent imiteert (daar kunnen veel ervaren acteurs wat van leren). Verder: ja, wel leuk. Mooi gemaakt. Of zo.

6 seconden duurde het voor ik hierop reageerde hah (geen toeval)

Ok, dus het plan was elke dag een film te kijken; dat werd al snel '20 per maand', en dat ga ik ook niet halen. Maar ja. Ik rip dit van een ander forum en het is allemaal niet geschreven als heuse minirecensies.

Het lijstje bekijkend zie ik eigenlijk vooral Hollywood-massafilms, en helemaal niet zoveel arthouse. Maar goed:)

1-1 Attack the Block. Erg leuke, frisse film. Vernieuwend door de mengeling van sociaal commentaar, humor en sci-fi actie.

2-1 Contagion. Beetje aan de lange kant, iets te fragmentarisch ook, maar goed geacteerd. En leuk dat de grootste acteurs niet per se het langste in leven blijven (de grootste naam haalt de eerste 10 minuten niet eens). Ik vond dat veel van de verhaallijnen slechts "aangestipt" werden, en slecht uitgewerkt. Die kidnapping in Hong Kong bijvoorbeeld, of de problemen waar die epidemoloog die zijn vrouw wat eerder op de hoogte stelt in verzeilt... er zitten een hoop potentieel goede films in, maar dit was te hap-snap.
Jude Law als de enige echte bad guy met die scheve tandjes en zijn homeopathisch geneesmiddel-zwendel was wel goed, maar ook dát was een randgebeuren. Eigenlijk was zelfs het centrale verhaal rond de zoektocht naar een vaccin wat te schetsmatig, met die vrouw die zomaar ineens vaccin nummer 17 in haar dij zet. Alleen de pijn van Matt Damon en zijn beschermingsdrang t.o.v. zijn dochter voelde ik een beetje.

3-1 Cold Weather. Heel bijzondere mengeling van mumblecore en misdaadmysterie. Prachtig acteerwerk, mooie cameravoering, mooie setting (een constant grijsbewolkt Portland).

4-1 Rango. Ik geloof niet dat ik hem zo goed vond als Campos - mijn aandacht verslapte af en toe een beetje, na de eerste 20 minuten waarin je je verkneukelt over Johnny Depps prima stemacteren, en de grappige diertjes.

5-1 Barwy Ochronne (Polen, 1977). Speelt zich af op een taalkunde(!)-zomerkamp in socialistisch Polen, waar een cynische oudere docent het leven van een idealistische jonge postdoc vergalt, en hem en passant duidelijk maakt wat écht van belang is in het universitaire wereldje. Bepaald niet zonder parallellen in het Westen van 2011.

6-1 The Departed (2006). Vreemd wellicht, maar ik had hem nog nooit gezien. Sterke thriller - alleen al het feit dat ie 2.5 uur duurt, een uur langer dan een écht goede film dus, en me toch behoorlijk bleef boeien. Aan het eind weer redelijk typisch Scorsesisch geweld, maar goed.

7-1 Crazy Stupid Love. Beter dan ik had verwacht, maar minder goed dan de hoge IMDb-score doet vermoeden. Fijne romantische komedie die boven het genre uitstijgt vanwege het brede palet aan behandelde liefdes (van de puppy love van een 13-jarige tot de minder heftige maar diepe liefde van een 25-jarig huwelijk, en alles wat daar tussenzit). Weinig tranen-van-het-lachen-momenten, maar veel feelgood-sfeer, kleine grapjes en alleen op het einde wat overdreven sentimentaliteit. Ik heb een beetje moeite met Steve Carrell - zo leuk als hij in The Office US is, zo matig vind ik hem vaak in films (drijft te sterk op een "goedbedoelende sukkel"-trucje, dat perfect paste in The 40-Year-Old Virgin, maar daarna had ik het wel gezien). Maar hij houdt het klein, en de rest van de cast tilt het geheel makkelijk boven het gemiddelde van een komedie uit: Julianne Moore, Ryan Gosling, Kevin Bacon, Emma Stone (oh ja, en Marisa Tomei natuurlijk, de Emma Stone van 1987).

8-1 Fright Night (remake). Prettig stukje pretentieloos vermaak, precies dezelfde balans tussen horror en humor als het origineel (dwz vooral veel humor, hier geleverd door David Tennant als de onwillige vampierexpert en Colin Farrell als zijn prooi). Mooie kleuren ook, voor het schemerduister van Las Vegas.

8-1 Margin Call. Op de momenten dat ik niet afgeleid was door de enorm dikke wenkbrauwen van Zachary Quinto viel me vooral op wat een fijne karakters hier gecreerd werden voor/door even fijne acteurs als Spacey, Irons en Bettany. Mooi hoe een film zonder huurmoordenaars, drugssmokkelaars en paranoide spionageagentschappen even spannend kan zijn als een film mét die elementen. De bizarre wereld waarin 23-jarige risicoanalisten 750.000 dollar per jaar verdienen (en de eigenaar van het kantoor rond de 20 miljoen) wordt op de één of andere manier snel normaal, alhoewel het huishoudboekje van mijn favoriete personage Will Emerson hilarisch blijft:

Seth Bregman: Will?
Will Emerson: Yeah?
Seth Bregman: Did you really make two and half million bucks last year?
Will Emerson: Yeah... I did.
Peter Sullivan: What do you do with all that money?
Will Emerson: I don't know really. It goes pretty quick.
[...]
Will Emerson: Well the tax man takes half of it up front. So now you got what... million and a quarter. Mortgage grabs another 300K, I gave 150 to my parents to live off, so now you got what?
Peter Sullivan: Eight hundred.
Will Emerson: I bought two cars last year for 150 total. Probably another 100 eating... 25 on clothes, put 400 away for a rainy day...
Seth Bregman: Smart.
Will Emerson: And what's that?
Peter Sullivan: 125 left.
Will Emerson: I spent 76,520 dollars on hookers, booze and a good time. But mostly hookers.
Peter Sullivan: 76,520?
Will Emerson: Yeah, kinda shocked me, although I was able to write most of it off as an entertainment expense.

13-1 Rewers (Polen, 2009). Ik begin de Poolse film langzaam te begrijpen. Een stuk minder geobsedeerd door de Tweede Wereldoorlog dan de Nederlandse (en Tsjechische, en Hongaarse), maar nog wel heel sterk door de Koude Oorlog. Al tijdens het communistisch bewind waren er een hoop films waarin min of meer stiekem boodschappen zaten verwerkt over vrijheid, systeemdenken, corruptie, etc etc. Deze is van ruim nadien, en concentreert zich op de vroege jaren '50 waarin de nieuwe werkelijkheid van staatscontrole en heksenjachten pas net begint door te dringen. In stemmig zwart-wit, op wat scenes die in 2004 spelen na, en een bijzondere mengeling van bitterzoet familieportret, sociaal drama en noir thriller.

17-1 Election (VS, 1999). Had hem al eens gezien, maar er was verrassend weinig van blijven hangen. Toppers Broderick en Witherspoon zijn in geweldige doen, en het verhaal over het eerst langzaam afbrokkelende maar daarna steeds sneller desintegrerende leven van een docent van een vroeg-middelbare leeftijd. Prachtig.

18-1 Hamlet 2 (VS, 2008). Saai en ongrappig. Steve Coogan heeft een rampzalig Canadees accent. Next.

20-1 The Darjeeling Limited (VS, 2007). Ben geen fan van Wes Anderson. Ik zou het moeten zijn natuurlijk, want Bill Murray, en in de lovende beschrijvingen van anderen herken ik altijd een soort humor die de mijne wel is, maar in de films *voel* ik hem dan niet. Ik vind ze vaak te flauw, melig, meanderend, te langdradig. Deze vond ik wel leuk - held Jason Schwartzman maakte sowieso veel goed, en het ene heftige emotionele moment past goed, en zorgt dat meligheid ver uit de buurt blijft.

21-1 The Descendants. Gedoodverfd Oscarwinnaar, nou ik moet het nog zien vis-a-vis The Artist. Hij is weer eens te lang (2 uur terwijl je precies kunt aangeven wáár er gesneden had kunnen worden), maar verder klopt alles. Mooi geacteerd (Clooney verbeeldt heel goed een soort stil lijden), prachtige melancholische hawaiiaanse muziek en beelden, hartverscheurende emoties tussen vader en dochter, en tussen man en vrouw-in-coma.

23-1 The Hangover II. De vervelendste film die ik in tijden gezien heb (of in elk geval sinds Hamlet 2). Je zou denken, met zo'n titel, dat de film best wel veel lijkt op The Hangover. Niets is minder waar. Het is namelijk gewoon precies dezelfde film. Zelfde karakters, zelfde situaties, zelfde grappen. Probleem: die grappen waren in The Hangover precies 1x leuk (dat ben ik nagegaan door hem 2x te bekijken). The Hangover II is een lange, vervelende zit, zonder nieuwe grappen. Of vooruit, eentje dan: ergens op het eind is er een grapje gebaseerd op het rijmen van de woorden "semen" en "demon" (echt waar), en daar moest ik om lachen. Dat is vrij weinig voor anderhalf uur.

24-1 Moneyball. Een sportfilm. Daar zou ik het bij kunnen houden. Nou, vooruit dan: het is een mooi verhaal, en het boek lijkt me daarom wel leuk, maar in de film worden maar 2.5 van de 25 personages enigszins van vlees en bloed, en is er dus te weinig om méé te kunnen leven. (Vergelijk dat eens met die film over Brian Clough.) Wel een paar mooie details: hoofdpersoon Beane is een Clash-fan en er hangen goeie Clash-posters in zijn kantoor // de acteurs die de oude garde honkbalkenners spelen hebben allemaal precies de goede tanige zongebruinde rimpelhoofden (denk Johan Neeskens) // er wordt door al die oud-honkballers die nu de staf vormen steeds in koffiebekertjes gespuugd, alsof ze de gewoonte van vroeger op het veld nooit hebben kunnen afleren en het in de beschaafde wereld hebben moeten inpassen.

26-1 Wszystko co Kocham (Polen, 2009) - Over Polen, 1981/82 met name, de periode waarin de noodtoestand werd uitgeroepen door Jaruzelski na het groeiende protest olv Solidarnosc. In die setting een coming-of-age-verhaal over een paar 17-jarige jongens in een punkbandje in Hel (marinestad, badplaats niet heel ver van Gdansk) met liefde, sex, dood, generatieconflict etc etc. Helaas allemaal wat te simplistisch goed vs kwaad en iets te mooie/hippe mensen voor Polen 1982. Dat laatste is dan ook wel weer verfrissend: Polen vóór 1989 bestond niet alleen in grijstinten. Een 7.0, zoals IMDb zegt, is een mooi cijfer.

27-1 Les Petit Mouchoirs (Frankrijk, 2010) - Prachtige film over vriendschap, liefde, egoïsme, echtheid etc etc onder een groep well-to-do vrienden in het Frankrijk van nu. Hilarische scenes worden afgewisseld met behoorlijk schurende of ronduit treurige. Een langdurig huwelijk, kortere relaties in een wilder leven, onderdrukte homoseksuele verlangens, ongewenste zwangerschap: het komt allemaal voorbij om te laten zien dat het leven niet makkelijk is. Vol cliché's? Misschien. Heel heel menselijk? Zeker. Het knapste van de film is dat de groep wordt neergezet als, inderdaad, behoorlijk verwende egocentrische mensen en dat je tóch van ze gaat houden gedurende de film. Ik lachte en traande mee op de momenten die daarvoor bedoeld waren, en dat is een overwinning voor de regisseur én de geweldige cast. Een 7.0, IMDb? Dacht het niet. 8.0 of hoger.

3-2 I, Robot (VS, 2004) - erg slechte sci-fi (en ik ben een fan van het genre!) waarin het verhaal (best aardig) en de heel sterke centrale boodschap/vraag (waar ligt de grens tussen mens en machine, wat is bewustzijn, kunnen machines ooit leren te voelen) volledig ondergesneeuwd raken door a) verschrikkelijk afleidende ongepaste product placement (met name Converse en in mindere mate Audi) en b) erg lelijke CGI - in de massa-actiescenes is alles getekend en dat is heel erg zichtbaar (het ziet er gewoon uit als de betere computerspelletjes van rond die tijd), en maakt de overgangen tussen die scenes en die waarin Will Smith écht te zien is (alhoewel óók bijna altijd voor een green screen) veel te abrupt. Een 7.0 op IMDb. Laten we het op een 4.5 houden.

28-1 The Duchess. Kostuumdrama met Keira Knightley als Georgiana Spencer (oud-oud-oudtante van Diana, de gewezen prinses van Wales). Niet zo vervelend als ik eerst dacht, al snap ik nog steeds niet helemaal waarom ze haar man de hertog niet gewoon liet vermoorden of zo na al die mishandelingen en vernederingen.

4-2 El Secreto en sus Ojos. Eindelijk deze veelgeroemde en bekroonde film gezien. Terecht hoor, alle lof. Prachtthriller waarin op subtiele wijze de geschiedenis van Argentinië verweven wordt met een moordzaak (uit 1974, onder Peron) die een nu (1999) gepensioneerde rechercheur nooit tot een bevredigend eind had weten te brengen en waarover hij nu een boek schrijft. Afijn, het verhaal uitleggen heeft weinig zin, het is een mooi mysterie en nog mooier zijn de relaties tussen de hoofdpersonen, waarbij veel niet wordt uitgesproken maar in kleine details aan de oppervlakte komt.

5-2 Tinker Tailor Soldier Spy (VK, 2011): 1) het is een goede film, want mooi '70s-sfeervol, geweldig geacteerd en spannend. 2) het is geen goede film, want wat al te schetsmatig (vooral in het begin) waardoor het onnodig verwarrend is voor wie het boek niet heeft gelezen.

8-2 American Splendor (VS, 2003). Ik ben halverwege gekomen. Niet eens ongrappig, maar ik had toen toch echt genoeg.

9-2 The Artist (VS, 2011). Ik snap alle lof - het laat me, net als Midnight in Paris en Super 8 trouwens, achter met zóóó'n brede glimlach op de mond, het is allemaal geweldig charmant als weinig andere films zijn. En hoe kun je niet verliefd worden op Peppy Miller? En dat hondje! Waarom heeft dat geen oscarnominatie voor beste bijrol gekregen? Ik kan me voorstellen dat dit een nieuwe Kerstklassieker wordt of zo (met als enige nadeel dat het niet rond Kerstmis speelt). Ik heb wel wat meer moeite er een diepere emotionele connectie mee te voelen dan bij die andere twee charme/nostalgie-films.

10-2 Hodejegerne (Noorwegen, 2011) Beste actiethriller die ik in jáááren heb gezien (of ik moet Kick-Ass meetellen). Onderdeurtje dat voor een headhuntersfirma werkt en licht criminele activiteiten ontwikkelt raakt verstrikt in iets veel groters dan hij aankan. Meer moet ik niet vertellen, want de onverwachte plottwists op ongeveer 1/3 van de film zijn het sterkste punt.

11-2 Melancholia. 2 uur van mijn leven die ik nooit meer terugkrijg. FUCK YOU, Lars von Trier.

Het acteerwerk is over het algemeen niet best (uitz: A. Skarsgård en John Hurt een voldoende, Sutherland prima). Dunst irriteerde me ook mateloos. Ik snap dat Von Trier probeert een film over depressiviteit ook echt depressief te maken, maar bij mij sloeg het al snel om in irritatie, verveling en totale desinteresse in wat er gebeurde met de hoofdpersonen. In het tweede uur zijn alleen de borsten van Dunst memorabel, de laatste 20 minuten of zo heb ik overgeslagen en ben naar de laatste minuut gegaan. Ik was erg blij dat de wereld verging.
Slechtste film van het jaar - erger nog dan Norwegian Wood (ik heb New Year's Eve niet gezien). Niet zo slecht als Black Swan (2010), dat dan weer niet.

11-2 A Very Harold & Kumar Christmas. Erg vervelend dat een aantal beelden er duidelijk alleen maar inzat vanwege de 3D-effecten (wel weer grappig dat daar ook heel bewust aan gerefereerd werd, inclusief doorbreken van de 4e muur). Verder gewoon een H&K-film, niet zo leuk als White Castle en Guantanamo Bay, maar dat kwam ook omdat een kerstfilm in februari slaat als een kut op een gebakje natuurlijk. Hoogtepunt was wederom de rol van NPH.

Rango. Ik geloof niet dat ik hem zo goed vond als Campos

als wie? ;)

die 'hoe heb je dat geld in hemelsnaam' uitgegeven dialoog in Margin Call is geniaal/hilarisch.

voor het eeuwig bewolkte Portland hadden ze dan weer geen CGI nodig. Al vind ik Portland altijd opmerkelijk warm voor wat je bij het imago van de stad verwacht.

Is WW2 voor Polen niet gewoon een van de vele keren dat ze zich genakt voelden? Ik begreep dat ze zich de 'Jezus Christus van Europa' voelen, altijd de sigaar. Na die vliegramp kwam die uitspraak weer boven.

Ik heb trwns laatst gehoord dat ik Pools bloed heb, voel me nu ook ineens best wel genakt door dat meldpunt. ;)

Bitches...The Last Movie
Zo na al die jaren gezien. Kort samengevat: Dennis Hopper maakt Easy Rider, is knetter succesvol en vindt Het Nieuwe Hollywood uit. Voor zijn volgende film krijgt hij een karrenvracht met geld en hij besluit naar Peru te gaan, heeft alle films van Godard gezien en wil de ultieme western maken. Alles gaat mis, er worden legendarische hoeveelheden drugs gebruikt en wanneer hij eindelijk terugkeert met een film is het onbegrijpelijke warboel. Filmbazen boos, critici boos, publiek boos. Hopper maakt de komende 9 jaar geen film meer. En The Last Movie wordt zelden meer gezien, meer legende dan een film.

Dus valt het uiteindelijk ontzettend mee. :) Best wel een goede film eigenlijk (met wat zwakke momenten in het midden). Wellicht dat jaren van Lynchiaanse doolhoven de film nu meer acceptabel maken? Ik mag het ook wel, zo'n postmoderne macho-titel (die pas ergens 20 minuten in de film verschijnt), allerlei verdubbelingen van de realiteit, films-in-films-in-films, film als primitief katholiek ritueel dat om een mensenoffer vraagt. Ziet er ook mooier uit dan verwacht.

oh ja die, moet ook nog eens ja... (Vraag me meteen af of Criterion die dan heeft uitgegeven) (zo te zien niet)

Ratcatcher
De debuutfilm van Lynne Ramsey (Morvern Callar, We Need To Talk About Kevin) is relatief gezien de meest traditionele uit haar nog kleine oeuvre. Ze bouwt hier voort op die goede Britse armoedefilms traditie. Vaders! De ellende van de working class gevangen in hymne-achtige The Long Day Closes-taferelen. De openingsscène, bijvoorbeeld, laat in slow motion een abstract geworden dans zien van een jongetje. Pas als zijn moeder hem een klap geeft 'look at the state of me curtain', snap je wat ie deed. Het zet meteen de claustrofobische beklemmende sfeer neer. Iedereen zit gevangen in het gammele Glasgowse flatgebouw, waar – heel Siciliaans – zelfs de vuilnis niet meer wordt opgehaald. Scums vluchten in pesterijen, meisjes in seks, en weer anderen in fantasieën. Water speelt een een cruciale rol, zowel in positieve scenes (vaders enige goede daad, en een intiem baderpartijtje met een buurmeisje) als de poel van drijfzand waar je definitief in kunt verdwijnen. Dat gebeurt ook al in de opening, waardoor het fragiele flapoor-hoofdpersonage zich schuldig voelt. In de allerbeste scene (die niet voor niets nog 2x na-echoot) vindt hij even een kortstondige uitweg uit de ellende. Hij neemt begeleid door Nick Drake de bus, en aan het eind van de line vindt hij het gedroomde gezinsrijtjeshuis. Ook daar is geen stromend water, maar het bad voelt al heerlijk. Dan kijkt hij naar buiten, het raam maakt het uitzicht nog meer schilderachtig (als een kader). Er volgt een sequentie die doet denken aan de stoomtrein in Pather Panchali. Even is Schotland bevangen door Oosterse spiritualiteit. Heel mooi.

A Double Life
Recent teveel Shakespeare gezien, en die knakker fokt met je mind, bewijst ook deze Othello-noir. Ronald Colman speelt een gevierd Toon Hermans-achtig acteur van middelbare leeftijd, die groot succes kent met theaterkomedies. Het gaat echter privé elke keer mis als hij zich aan serieuzer werk waagt, zo leren we van zijn ex-vrouw Signe Hasso, met een zwabberend Frans aandoend accent. En dan komt Othello dus langs, een duistere rol die wordt gepresenteerd als de meest intense van allemaal. Feit en fictie beginnen door elkaar te lopen, en langzaam sijpelt Othello's agressie en jaloezie van het podium, naar het echte leven. Potentieel een geweldig spannend uitgangspunt, maar de film durft de escapades van de 'theaterweerwolf' toch niet echt uitgebreid in beeld te laten zien. Ik moest denken aan een vergelijkbare Ealing-film over een poppenspeler gone insane, die ik veel enger vond. Toch is A Double Life best amusant, in de allereerste plaats om de uitstekende belichting, ze noemen dit met recht een broadway noir, juist in de verschrikkelijk gezwollen geacteerde stage scenes zitten een paar fenomenale shots, vanuit het gezichtspunt van Othello. Bovendien komen we ook weer wat vertrouwde film noir koppen tegen in de bijrollen, onbekende namen (Millard Mitchell bijvoorbeeld) maar ik zie ze zo graag. En dan vergeet ik de Monroeske Shelley Winters te noemen, als serveerstertje op zoek naar connecties, dus flirtend met Colman. ('I am a masseuse'.)

Cure
In 2008 én 2009 al geforumtipt door Vido Liber, en toch ongezien gelaten, het is een schande. Cure is een uitstekend opgebouwde thriller, met bovennatuurlijke horror-trekjes, in dat laatste zijn Japanners sowieso goed natuurlijk. Misschien kun je dit wel een voorloper van die 'videoband moordt'-films noemen. Maar terugkerend op de opbouw, Cure werkt op je in als een acupuncturist, het eerste uur deelt de film onmerkbare speldenprikjes uit. Zo eng is het toch niet, blufte ik stoer. Maar dan, en zonder dat de subtiliteit verloren gaat, ontploft de film in het tweede uur ineens van binnenuit, en wordt het bibberen geblazen. Cure gaat over een Memories of Murder-obsessie met een culty seriemoorden-zaak. Schijnbaar normale mensen gaan plots door het lint. Een detective peinst hier samen met een psychiater over, terwijl zij het net sluiten om de verdachte (en de verdachte om hen!). Ondertussen heeft de detective thuis problemen, zijn vrouw is depressief (of erger) wat gevoelsmatig (en zonder geforceerd aan te voelen) verband houdt met de krankzinnige zaken on the job. In de allerbeste scene heeft de detective net de mysterieuze verdachte gesproken, en ineens flitsen er beelden door het hoofd van de detecive, zo kortstondig dat ook de kijker nog even denkt aan een glitch. De verdachte kruipt onder zijn huid, in zijn hersenpan, richting zijn allerdiepste Blauwbaard-angsten. Hypnose! (En we leren dat er ene Franz Anton aan de basis staat van het woord 'mesmerising'.) Nog een teken van de klasse van Cure is dat de verdachte in de spannendste scene in geen velden of wegen te bekennen is. De film krijgt dus eigenlijk hetzelfde voor elkaar als hij. Controle op afstand. En in Japanse stijl, maakt die scene gebruik van een spooky video.

Jabberwocky
Dit lijkt verdraaid veel op die verschrikkelijke Amerikaanse film waarin Natalie Portman een middeleeuwse deerne met mooie billen speelde. (Dat is het enige wat ik ervan heb onthouden, zelfs de titel is me ontschoten.) Ook Jabberwocky parodieert de bekende middeleeuwse ridderverhalen. Dat deed Monty Python onder leiding van Terry Gilliam al eerder natuurlijk, en ze draven ook hier weer op, in dit échte debuut van Gilliam, waarmee ik zijn oeuvre 'compleet' heb. De brille van de Amerikaan zit vooral in een paar mooie visuele geintjes. Je kan het wel aan Gilliam overlaten om zo'n sprookjeswereld tot leven te laten komen, met of zonder budget. Het monster bijvoorbeeld, in de allerlaatste scene, is minstens zo leuk als de Maximonsters. (En heeft tegelijkertijd iets fragiels, wat wel grappig contrasteert met de bloederige gruwelijkheden die het aanricht.) Michael Palin speelt de loser-hoofdrol, die van dorp naar stad trekt om 'een nieuw leven te beginnen'. (En geld te verdienen om te trouwen met zijn ongeïnteresseerde en vadsige love interest.) Een op zich geslaagd economische motief had nog wel wat meer kunnen worden benadrukt, want Palin wil als een moderne manager constant kooplui helpen hun business te stroomlijnen. Tevergeefs. Maar zoals nagenoeg alle grappen verdwijnt deze running gag al snel in een achtbaan van heel veel geschreeuw, en opmerkelijk veel tekst waarin opmerkelijk weinig spitsvondigs wordt gezegd. We moeten het doen met flintertjes humor als een koning die “Bruno the Questionable” wordt genoemd...

waar ik Siciliaans zei bedoelde ik Napolitaans. stop.

dorsalstop: Heb jij de subs van Barwy Ochronne? Kan ze al heel lang niet vinden. Of spreek jij inmiddels Pools?

@Ludo: Your Highness
(had dus beter Your Hiney kunnen heten)

lol so true.

over subtitles gesproken, voor Giornata Nera Per L'ariete moet ik het ook nog altijd met Tsjechisch of Espanol stellen, hmf, heb je die dvd in je collectie Martijn B. ? ;)

Cure
In 2008 én 2009 al geforumtipt door Vido Liber, en toch ongezien gelaten, het is een schande. Cure is een uitstekend opgebouwde thriller...

Voor de liefhebber (de torrents laten geen tot heel weing 'seeders' zien) Cure is gewoon op Youtube te bekijken...en dan gelukkig niet in 13 delen van 10 minuten elk, maar onafgebroken.

Jazeker Ludo.

rip die subtitles eens! (als dat uberhaupt mogelijk is?)

http://26.media.tumblr.com/tumblr_lzywokCODw1qewacoo1_400.gif

;)

(en arnout, dat is vaker ja dat er weinig seeders lijken te zin, en dan ehh plots de boel toch heel snel binnenvliegt, want ik vond 2 versies van Cure, ene beeldkwaliteit een vijf-en-een-halfje, en eentje beeldkwaliteit 7 (met hardcoded subs ook nog eens)

al googlend lijkt me dat een hell of a job trouwens, subtitles rippen, dus tenzij je die skill al bezat... etc.

Ik zou 't niet weten, maar ik kan de film hardsubbed rippen.

zou tof zijn! mits je daarmee moreel in het reine kan komen ;)

>>dorsalstop: Heb jij de subs van Barwy Ochronne? Kan ze al heel lang niet vinden. Of spreek jij inmiddels Pools?<<

Ik heb hem op YouTube gekeken, met de Engelse subs daar aanwezig. Die vond ik wel te doen. Ik versta ongeveer twee Poolse woorden per zin, exclusief de scheldwoorden.

Nu snel die Poolse Oscargenomineerde eens opsnorren.

Hugo
Nostalgisch futurisme, cinema, automatons, dromen, coole truien, Animal Collective-achtig gozertje, net ouder meisje. Ja, ik ga hier gewoon keihard voor. Okay, het is retromania maar met gevoel hè. Was hier op mijn tiende ook totaal van uit mijn dak gegaan. Filmsnob jr. & jr. waren ook zeer tevreden en het zegt toch iets dat ze meer eisen van die vroege films. Er is overigens een wending in het midden waar een prachtige alternatieve/radicale film in zit (een soort Steampunk Blade Runner.)

Is waarschijnlijk ook de eerste film van Scorcese in 20 jaar waar de halve cast niet tegen het einde op gruwelijke wijze door het hoofd wordt geschoten.

Hmm, dat is een spoiler t.a.v. deze, Omar. Die heb ik nog niet gezien, en daar hoopte ik eigenlijk op zo'n typisch Scorsese-einde. :)

lol :) (2x)

hahaha...okay, die concertregistratie van de Stones eindigt ook niet in zo'n bloedbad. (je hebt zo'n ...In 30 Seconds versie van The Departed, dat is echt een hele scherpe kritiek op dit aspect van Scorcese late carrière.)

https://www.youtube.com/watch?v=O6M2V5Lslyo

god dan lijkt het echt een heeeel slechte film. (Sowieso niet in de buurt van Scorsese's beste, maar dan nog)

oeps 5 seconds. Ik dacht meteen "laat maar". :|

Visitor Q
Hemeltjelief! Je vraagt er ook om als je de Takashi Miike gaat kijken, maar ik werd toch verrast. Visitor Q heeft ongetwijfeld een highscore op de bios loopt leeg-meter. Op een vage manier combineerde de film heel “goed” met het recente nieuws van die in zijn jeugd gepeste jonge tbs'er die een willekeurig meisje neerstak ('have you ever been hit on the head?'). Al die opgekropte frustratie ineens totaal verkeerd gekanaliseerd. Men kan hier ook aan Dogtooth denken, door de Japanse waanzin-wringer gehaald. Lachen met incest, huiselijk geweld, en necrofilie. Vooral dat laatste is érg komisch, ik bedoel maar.... De dingen die je gaat denken tijdens een Miike-film! Bijvoorbeeld of je van elke vrouw met de juiste kneedtechnieken haar tepels zou kunnen laten lacteren. Of moet dat net als bij een koe eerst met een geboorte geactiveerd worden? Sowieso, binnenlichamelijk aangemaakt voedsel, ik vond het ineens heel, héél raar... Als gezegd, je wordt zelf een beetje maf van die Miike. In de eerste scene dacht ik een pinku te zien, met een lolita-meisje en... haar vader. Wacht. Terug thuis blijkt de zoon van het gezin junkiehoer-moeder ('niet in mijn gezicht slaan!') te terroriseren, wat door pa opgewekt genegeerd wordt. Net zoals de vreemde bezoeker, die 'm eerder op zijn hoofd sloeg. Pa werkt liever aan documentaires over de staat van de jeugd van het land. (Er is een consequent motief van mensen die opnames van elkaar maken, ik puzzel nog wat dat zegt.) Een klein meta-lolletje was nog het volgende: de film bevat veel geslachtsdelen, allemaal netjes geblurd, tótdat een van de personages dood is. Dan is het kennelijk niet meer nodig.

Golden Slumber
Het duurde een kwartiertje, maar toen had ik het door, dit is er een uit die malle Fish Story-koker. En dus geen Koreaans-aandoende melodrama-reminiscing film a la Peppermint Candy. Al spelen flashbacks naar de studententijd, en het Big Chill-vriendschapsgevoel wel een rol. Maar wat speelt géén rol in het werk van Nakamura. Net als Fish Story is Golden Slumber een heel merkwaardige deconstructie van een genre-film. De apocalypse is vervangen door een 'wrong man' (verdacht van moord)-plotje, maar de wendingen zijn (expres!) overdreven en worden ook (expres!) melig/gortdroog geacteerd. Dikke, dikke ironie dus. Die de kijker dan toch nog wat weet te doen. Een Forrest Gump-achtige simpele pakketjesbezorger wordt door een oude vriend naar een plaats delict geleid, waar de Japanse president net langskomt. In een parade. Dus u weet hoe dat eindigt. De Tenten-oen in hengelsport-uitrusting wordt de Oswald (er wordt hier getwijfeld aan de 'framing' van Oswald) en slaat op de vlucht. In misschien wel het grappigste moment van de film heeft weer een andere kennis hem naar haar appartement gelokt. Oen zit daar, kijkt tv; waarop men meldt dat de aanslag per radiografisch-bestuurbare helicopter is gepleegd. Onze held kijkt achterom. Een wand vól helicoptertjes. Oh oh! En zo dus veel meer. Ondertussen horen we om de zoveel tijd dat Beatles-liedje, wat ik tot mijn tevredenheid toch snel zat was. (Al moet men toegeven dat het liedje nog wel betrekkelijk modern voelt, als Amerikaanse nineties-rock, maar ja die jongens leefde op een Abbey Road-dieet waarschijnlijk.)

Crime D'Amour
Dermate zwakke noir dat het na een tijdje jammer wordt dat de makers zelf wél in de kwaliteiten van hun clicherijke verhaaltje geloofden. Als ze het nou met een knipoog hadden aangepakt, had je nog een leuke 'zo slecht dat ie goed wordt'-spoof gehad. Maar Crime D'Amour lijkt wel een b-film. Zo draaft Kristin Scott Thomas op in een rol die voor Isabelle Huppert moet zijn bedacht. Doe je ogen half dicht en je ziet ze, als sadistische ambitieuze bazin op een onbestemd kantoor. Crime D'Amour bekommert zich niet om een realistisch kantoorleven. (Zoals L'Ivresse du Pouvoir, wél met Huppert, wél deed) Zo zijn vooral de bezoekende Amerikanen zo plat als een dubbeltje. Op kantoor heeft Kristin een oogappeltje, die ze op allerlei manieren manipuleert. Ze geeft haar kadootjes, maakt lesbische toespelingen (die komen nog het minst van alles uit de verf) en doet alsof ze het meisje vooruit in haar carrière wil helpen. Het kind, op dat moment met overdreven grote bril (toch net iets te modereclame-hip) en strak bibliothecaresse-haar pakt uiteindelijk haar kans. En dát was toch eigenlijk ook niet de bedoeling van de bazin. Maar nu schudt Ludivine Sagnier heur perfecte krul-haar los, en gaat ze zelf ook los. Het hele tweede uur bestaat uit een tergend traag navertelde versie van haar zogenaamd ingenieuze wraak. De kijker die bekend is met noir denkt ondertussen, hmm, 2 vechtende honden, wie is de derde die heen gaat met dit been? Dat is altijd de meest loserige in dit soort films. En jahoor. Overigens schijnt Brian DePalma een remake maken; laten we hopen dat ie de boel dan ingewikkelder en erotischer maakt. Ik zie een grotere rol weggelegd voor de zus van het blonde kantoormeisje. En haar voorgangster, van wie wordt gezegd dat die al eerder is weggepest, mag ook nog wel opduiken. Als dat nou eens die zus ís!