Filmforum

ja níemand wordt zómaar zó fucked up :D

sowieso sluit de combo Violent Q en Golden Slumber mooi op elkaar aan (want ook in Golden Slumber maken de mensen de hele tijd zelf opnamen van dingen, en blijken iPads ook op andere manieren nuttig)

iets anders over Japan, met vandaag weer die CPB cijfertjes-heisa. Japan zit al 20 jaar (ofzo) in een 'economische crisis', en daar zijn ook nog al die rampen overheen gegaan, en nóg zijn ze niet totaal verarmd geraakt. Dus dat valt ook wel weer mee.

Niet totaal verlamd betekent nog niet dat 't goed gaat, kan ook een soort post-traumatische kramp zijn die min of meer functioneert binnen het kader van hoe de (westerse) wereld werkt, maar om nu te zeggen dat ik dat kader erg zie zitten …

euj don't burst my bubble ;)

Visitor Q vind ik na Audition Miike's leukste. En Golden Slumber is da genre waar ik gewoon heel gevoelig voor ben. Misschien dat die film bij herkijken helemaal niet zo goed is, maar ik ging daar helemaal weer in op.

Ik zie weinig tegenwoordig, probeer het weekend wel weer iets te schrijven. Tegenvallers: The artist. Prima filmpje, leuk klassiek verhaal, maar scoort vooral op technische uitwerking en is eigenlijk verder niet heel bijzonder. Tinker tailor soldier spy: bij vlagen moeilijk te volgen film waarvan ik het idee heb dat we dit in de jaren 70 echt 6x beter deden.

Helemaal goed: La jeunesse d'amour, Van de maakster van Le père de mes enfants. Heel erg Frans, op de goede manier. Gevoelsmatige scenes, het mysterie van de liefde, het irrationele, het zit er allemaal met een enorm talent in.

vond Golden Slumber na een tijdje wel heel Mission Impossible-achtig verwarrend worden (ik kon al die vrienden ook niet uit elkaar houden Fish Story werd richting einde beter en beter, Golden Slumber niet. (Wel vermakelijk doch, die rock & roller bijvoorbeeld)

over Tinker, geinig gedichtje dat iemand op een ander forum postte (heb 'm zelf nog niet gezien)

Tinker Tailor Soldier Spy...

Stofjasspionnen in groengrijs filter
vermoeden een dubbelspion in hun midden
maar ze zijn met hun vieren
waardoor het erg lang duurt
voor de film afgelopen is

26-2 The Adventures of Tintin. Het heeft allemaal relatief weinig met de boeken te maken (hier en daar herken ik delen van Het Geheim van de Eenhoorn en één scene uit De Krab met de Gulden Scharen), maar leuk en spannend is het wel. Eén grote rollercoaster ride eigenlijk, en die motion capture-techniek is tegelijkertijd beter én vreemder dan ik vooraf dacht. Mooie rollen van Serkis en Craig (maar Jamie Bell verdwijnt helemaal in zijn personage, dat me steeds aan een jonge Jude Law doet denken).

27-2 The Woman in Black. Extreem old-school-horror. Werkt wel, af en toe (er zijn momenten dat ik zelf even de spanning wil doorbreken door weg te kijken of een snack te gaan halen), maar is uiteindelijk wel weer wat te simplistisch en flauw. Vreselijk einde, het beste kun je hem 5 minuten voor het eind afzetten.

Il Decameron
In mijn jonge jaren heb ik bijna alle films van Pasolini gezien, was helemaal mijn ding (een soort primitief ironische mythologie) maar deze was nooit te vinden op video. Blijkt dus typisch werk: losse bewerking van negen verhalen van Bocaccio, zonder raamvertelling, sommige verhalen kwamen vagelijk bekend voor, beetje keten in Middeleeuwse stijl, priesters en nonnen foppen, etc. Uit de losse hand gefilmd, de acteurs bijna allemaal amateurs, sommige plat Napolitaans pratend en zelf doet hij ook voor een keer mee als schilder die even op het laatst een mooie gedachte meegeeft. De vrouwen zijn allemaal gecast op het juiste Middeleeuwse gezicht en de mannen blijkbaar op hun gebit (met gemak de film met de slechtste tanden ooit. :) Maar wat betekent het allemaal? Een kritiek op/viering van de jaren '60? Freudiaanse parabels? Nostalgie naar eenvoudigere tijden? De vloek van de kunstenaar? Google zal me de weg wijzen.

Goed als Olaf even een sabbatical doet, ga ik wel de rest aanvullen. :)

Gainsbourg (Vie héroïque)
Heeft dit de bioscopen gehaald? Ik heb niet opgelet. Zo moet je een biografie aanpakken. Niet alles uitspellen en aan het genre een nieuwe draai geven. Hier wordt de jonge (en erg sympathieke) Gainsbourg zich bewust van zoiets als een daimon, die zich ontwikkelt tot een soort vampier-Gainsbourg-persona/cartoon die altijd bij hem in de buurt is (en heel zielig aan de kant wordt geschoven als Birkin in zijn leven komt en hem begint te vormen). Eerste helft van jeugd en eerste jaren (incl. Greco -donker & ingetogen- en Bardot -hilarisch Grootsch-) zijn eigenlijk het mooist. Eric Elmosnino is hier ook bijna een dubbelganger van Gainsbourg, toch al op zijn sympathiekst (poëtisch en onzeker). Vanaf Birkin moeten nog even de hoogtepunten van jaren als ster langskomen, ook mooi maar gefragmenteerder, maar wel met centrale rol voor de Aux Armes Et Caetera/reggae-Marseillaise-rel waarmee mooi het antisemitisme uit het begin van de film kan worden gesmasht (als het ware). Wat een druktemakers overigens die veteranen en nationalisten, blijft een belachelijk bloederig volkslied (wel mooie opbouw hè muzikaal gezien). Joann Sfar bespaart ons verder de echte aftakeling van de laatste jaren en dat is wel goed zo.

ga ik wel de rest aanvullen. :)
mooizo. :)

Heeft dit de bioscopen gehaald?

hmm herinner me wel artikelen in de bekende bladen zoals Vrij Nederland, dus ik vermoed van wel.

via dorsalstop overigens een hele Ryan Gosling loved by all women even feminists MEME

http://27.media.tumblr.com/tumblr_lxm5wbSIFD1r4vn34o1_400.jpg
http://feministryangosling.tumblr.com/

Ja, die is verslavend. Hij heeft er ook zo'n goed hoofd voor. :)

http://29.media.tumblr.com/tumblr_luy3kxqxtF1r4vn34o1_500.jpg

dit is de beste, vind ik

maar het ultieme feministische factje over Gosling is toch wel dat hij een relatie had met de bijna 2x zo oude Sandra Bullock, in 2002.

Hier wordt de jonge (en erg sympathieke) Gainsbourg zich bewust van zoiets als een daimon, die zich ontwikkelt tot een soort vampier-Gainsbourg-persona/cartoon die altijd bij hem in de buurt is

Dit zijn de eerste positieve woorden die ik gelezen heb over dat merkwaardige stuk papiermaché.

http://3.bp.blogspot.com/_owEOC2yTs9g/S7zE57CtyII/AAAAAAAAAUc/r5-ngp-rGys/s1600/gueule.jpg
http://suskeenwiske.ophetwww.net/albums/verhalen/de_kwaaie_kwieten/krimson.gif

yep, old skool papier maché, deze jongen uit de 70s zegt: booyaa...wat had het anders moeten zijn een of andere vuurspuwende CGI-duivel? Saai.

Ik heb geen enkele moeite met het basismateriaal. Wel met het hele personage.

Geen daimons? :( Ik mag dat wel (al ben ik blij dat er zelf niet een achter me aan heb lopen, vermoeiend gedoe.)

Goed weekend, met twee Oosteuropeaanse toppertjes.

My joy (Sergey Loznitsa, 2010)
In de wereld van Loznitsa bestaat de Oekraiense mens uit twee soorten: egoïsten en slachtoffers. Zo zien we in het git-git-zwarte My joy. En ik vond het prachtig. Normaal gesproken hou ik niet zo van die hermetische films waar weinig lucht in zit, maar op een of andere manier voelt dit als meer dan wat bij elkaar bedachte ellende. Het is duidelijk dat het Loznitsa ernst is, en hij geeft deze ellende ook een duidelijke vorm mee. Er zijn mensen die als egoïst de oorlog uitkomen, en er zijn moderne egoïsten. Er zijn in feite zoveel egoïsten dat we het niet meer aan een gebeurtenis kunnen ophangen, maar dat we moeten concluderen dat het hier gewoon de volksaard betreft. Men blaft elkaar voortdurend af en het egoïsme zit vervat in zulke cynische dialogen en pijnlijke scenes dat je af en toe je best doet er een bevrijdende lach uit te persen. Het beetje lucht waar je je aan optrekt, zal ik maar zeggen. En de geschiedenis herhaalt zich, keer op keer. Loznitsa laat op verschillende momenten nieuwe verhalen beginnen die de boel een soort mozaiekstructuur geven en die uiteindelijk steeds meer in elkaar grijpen. Vido en Ludo merkten op dat het bij vlagen nogal complex en onbegrijpelijk was, maar als ik het goed begrepen heb is het kleine jongetje waarvan de vader wordt doodgeschoten de verwarde stille man die later in de film opduikt. En is de moordenaar de man die zich over hem ontfermt. Er zit een Scorsesiaans slot aan, waar de wraak geen enkele opluchting biedt. Prachtige, beklemmende film.

Tuesday, after Christmas (Radu Montean, 2010)
Ik krijg weleens het gevoel dat alles wat die Roemenen aanpakken goud oplevert. Nu zie je natuurlijk ook wellicht alleen de parels, maar dan zijn dat er toch nog steeds een paar per jaar. En neem nu dit. Man heeft affaire met een tandarts en uiteindelijk gaat alles toch wringen. Geen Roemeense misstanden, geen bureaucratie op politiebureau of in ziekenhuis, gewoon een alledaags thema. Maar dan wel typisch Roemeens uitgewerkt. Stilstaande camera, lange dialogen, veel scene-setting. Maar ik zat weer op het puntje van mijn stoel. Er wordt gaandeweg ook steeds beter geacteerd en het laatste halfuur is gewoon schrijnend. Hele knappe film.

Geen daimons? :( Ik mag dat wel

Ik ben wel een groot liefhebber van die His Dark Materials boeken van Philip Pullman. En zelfs in die film, The Golden Compass, werkt dat element prima (dieren als daemon). Maar ze moeten wel hun muil houden; die Gainsbourg daemon was een beetje een zeikert.

het betere Oost-Europese werk ja, ik snap er nog steeds geen bal van, van My Joy, maar mooi was het. Tuesday, after Christmas, poeh, da's weer een ander uiterste :)

The Hunter
Rafi Pitts is de visuele stilist onder de Iraanse filmmakers. Kijk maar hoe “Amerikaans” hij The Hunter begint. Teheran opdoemend vanuit de snelweg, als de metropool die het is. Veel fenomenaal schaduwrijk blauw geschoten nachtelijke scenes, en een nachtwaker in de vroege ochtend op weg naar huis, naar zijn appartement in een flatgebouw dat maar voor een kwart is bebaksteend. Het zijn shots met de allure van John Huston. De nietigheid van één man tegenover de grote machten. Ja, dit is een Iraanse noir, met abstracte actiefilm-trekjes zelfs. De titel zal geholpen hebben, evenals het Lynchiaans voorbijstrepen van de autowegen, maar binnen een paar minuten dacht ik al aan Targets. Vervolgens neemt de film via sprookjesachtig mistige Iraanse bossen een verrassende (en vreemde) afrit. Twee dommige Iraanse agenten komen als een soort Rosencrantz en Guildenstern opdraven. Eén van hen praat in een zangerig (plattelands?) Farsi, dat het Iraanse publiek volgens mij van zichzelf al grappig vind. Het lijkt reden genoeg voor een kort komisch intermezzo, maar verwordt serieuzer tot de resterende helft van de film. Rafi Pitts – die zelf The Hunter speelt – zwijgt als Che Guevara op weg naar een wonderlijk einde. Over die zelfvertolking valt overigens wel te mopperen, ik zou de man geen groot acteur willen noemen, zeker in het begin lijkt hij al te geëmotioneerd door zijn eigen script... Maar da's maar een detail, hij heeft bovendien wél de juiste strakke Bogart-kop.

Serbis
It's like being in an actual Filipijnse pornobioscoop! Als u weet hoe dat is. Ik wel, nu ik Serbis heb gezien. Er stond een fijn overzichts-artikel in de Cinemagie over regisseur Brillante Mendoza, die na een carrière in de pr-wereld in no-time (da's echt third world style) bijna twee handenvol films schoot. De eerste helft schijnt hopeloos matig te zijn, maar halverwege weet Mendoza zijn obsessies met zeer expliciete (homo)seks, geweld en rechtszaken tot iets eigens te smeden. Serbis ís zo'n gelukte film. Het begint sensueel, met een jong en naakt meisje dat heur haar kamt. Ze wordt bespioneerd door haar broertje, die meteen gaat klikken dat het meisje make-up opdoet. Optutten is een van de thema's hier, net als jezelf schoonhouden. Zaken die logisch voortvloeien uit opgroeien in een seksbioscoop, zoals overal ter wereld slechts een dekmantel voor andere transacties. De jeugd van de extended family is geïnteresseerd in het optutten (én de seks) de moeders (de Filipijnse samenleving is volgens Mendoza een matriarchaat) vooral in het schoonhouden. Tevergeefs. Muren worden bekladderd, en de plees lopen over. En dan heb ik het maar niet over de steenpuist op kont-pus-running gag! Serbis beschrijft (altijd fijn) slechts één dag, een dag waarop de grootmoeder naar de rechtszaal gaat, voor een zaak tegen haar ex-man. De kijker blijft echter bij de 'misfits' in de bioscoop-zaal. Dat levert soms clichés op, Filipijnse gays zijn even overdreven als Italiaanse. Maar ook een subtiel opgebouwde spanning, die uiteindelijk slechts tijdelijk kan worden opgelost, in een even eenvoudig als charmant liedje op de soundtrack.

Monday
Zeer gestileerde Japanse zwarte komedie. Denk aan een mengeling van Three Businessmen, Roy Andersson, Jacques Tati en... Falling Down! Tati viel me als eerste op, hij past wel bij Japan, dat afgewogene, een soort stille humor, shot voor shot uitgedacht en verdedigbaar. Een kantoorklerk plassend op de maat van de muziek, bijvoorbeeld, of een duidelijk tikkende klok op het moment dat een pacemaker (en niet zomaar een!) moet worden uitgeschakeld. Ook een restaurantscene ontbreekt niet. Al die absurde gebeurtenissen zijn flashbacks van een eenvoudige kantoorklerk, die in een staat van totale onwetendheid op een maandag wakker wordt, in een hotelkamer. Langzaam herinnert hij zich (door visuele clues, die hij onder andere onder zijn schoen aantreft) wat er is gebeurd. En dat is me nogal wat. Het begint dus al met medische taferelen op een rituele ceremonie, maar via een zeer fraaie caféscene (met een femme fatale in het wit) belandt de klerk bij de yakuza. En daar ontspoort het pas echt. Dronken big beat-dansend (Walken!) begint hij aan een Falling Down-achtige missie. Met pacifistische twist. Nu ben ik helemaal benieuwd naar Tanaka's Unlucky Monkey, want ik vermoed dat die nog wat losser én toegankelijker is.

Night Of The Comet
Ouderwets rammelende cultfilm uit de eighties. Idee leuk, uitvoering eigenlijk waardeloos. Budget (en een vastomlijnd idee) voor de slechteriken ontbrak, wat een apocalypse-film toch danig parten speelt. Twee 'duh'-Valley-zusjes blijven nagenoeg alleen op de wereld over, als een komeet is langsgekomen, en de mensen in rood stof zijn veranderd. Of zombies. De schmink-afdeling werd waarschijnlijk gevormd door de moeder van de regisseur, die net genoeg tijd had voor twéé zombies. Nu dwalen de twee meisjes maar door een lege wereld, komen op een radio-station een Elvis-figuur tegen. die naar zijn moeder wilin San Diego. Dus gaan de meisjes maar wat shoppen. Dat is meteen de leukste scene, in dit soort Hughes-achtige films hóórt een leuk dansje. Girls just wanna have fun. Had ik al gezegd dat beide meisjes prachtig 'big hair' hebben. 'I wish I had hair like that', het wordt zelfs in de film gezegd. Ondertussen knalt het eerdergenoemde radiostation speciaal voor de film geschreven imaginaire hits door de ether (veelal Don Perry-producties) melodrama-mannen en saxofoons, en dit soort Wikipedia-pagina's:http://en.wikipedia.org/wiki/Bobby_Caldwell (lees alleen het intro even.) Het einde van Night of the Comet is even understated als de inslag, klaarblijkelijk zijn de smoggy na-effecten van de inslag ineens verdwenen, en is een van de zusjes die eerst nog stervende leek plots beter. Dan kwam die vervelende huiduitslag dus toch gewoon door de stress...

Stond vandaag een quote van de Subjectivisten-site in de Volkskrant. Hij stond in de sectie "Film", bij de beschrijving van De gelukkige huisvrouw, is afkomstig uit mijn recensie destijds, en luidt: "Waarom begint een Nederlandse zogenaamde beter publieksfilm nooit met een seksscène, maar altijd met een serie seksscènes." Was er best een beetje trots op :)

god dat is al mijn jaren doel! supersuperjaloers :)

staat het online? is er een scan? dit moet worden getwitterd.

en omdat ik altijd hattrick-posts maak, ik lees heel vaak de VPRO gids met imaginaire Subjectivisten quotes bij de film-blurbs erbij. Serieus. "Door de Subjectivisten omschreven als ... "

Hahahahaha, Ludo, you just made my day!

grinnik.

The Fifth Cord
Dankzij Martijn Busink kon ik deze giallo in de Engelse dub zien. (Ik vergeet altijd dat van die Italiaanse films ook gewoon tegelijk een internationale markt-versie werd gemaakt.) Sommige acteurs zijn gedubt, anderen spreken Engels met een accent. Van Bazzoni zag ik eerder Footprints on the Moon, een chaotische maar stijlvolle mystery-thriller. The Fifth Cord is even chaotisch, maar net zo stijlvol, én een stuk concreter, want de film wordt niet ontregeld door bizarre sci-fi elementen. Eigenlijk is dit een echte seventies-journalisten film (The Parallax View). Franco Nero is hier de Beatty-reporter met het drankprobleem, en evem stremg voor de vrouwtjes. Hij speurt naar een seriemoordenaar, die schijnbaar willekeurig mensen omlegd, maar wél steeds een handschoen achterlaat (met steeds minder vingers). Bazzoni is opmerkelijk scherp in die moordscenes, hij doet het daar meestal zonder de Kruder & Dorfmeister-loungy muziek van Morricone. Een vrouw in een rolstoel, en – helemaal aan het eind – een jongetje alleen thuis. Het kind moet van hysterische mama (per telefoon!) de rolluiken sluiten, nagelbijtend, en mooi gefocaliseerd vanuit het jongetje. De scenes tussen de moorden zijn vooral 'mooi'. Mooie vrouwen, mooie parkjes en bossen, snelle's auto's, en silhouttenseks als op een Griekse vaas. Dat laatste in dienst van een erotisch filmpje, Get Carter-style.

Rois et Reine
Stukje voor de voorpagina in voorbereiding.

Deadline U.S.A.
Het probleem zit 'm in de tweede helft van de titel. Deadline zou op zichzelf een hele leuke krantenredactie-film kunnen zijn, dat zijn films in dat genre tenslotte altijd wel. Maar de Amerikaanse sentimentele inborst laat zich (misschien door de McCarthy-zaak) verleiden tot een lofzang op de persvrijheid. In tekst nog niet eens zo nationalistisch van toon, maar ondertussen citeert de muziek wél van die Amerikaanse anthems. Het is duidelijk, Amerika is the land of the free, en dat dankzij de 'free press.' Daarvóór is de film echter 'snappy'. De oude Bogart speelt een hoofdredacteur, wiens krantje uit de markt dreigt te worden gekocht door de concurrentie. In de vrijmiborrel houden de verzamelde journalisten (allemaal heerlijke slonzige types) alvast maar een 'wake'. Mooi, denkt Bogie cynisch. Heb ik eindelijk tijd voor mijn vrouw. Het verbale vuurwerk tussen de twee is opmerkelijk fel. En waarom slaapt de vrouw op de bank in de huiskamer? Ze zijn allang gescheiden! Bogart geeft niet op. Hij neemt haar mee op een dinertje. 'How are you feeling today' vraagt zij. Bogart: 'Amorous.' Ober: wilt u een voorafje? Bogart: 'No I've got my appetizer!'. Allemaal tevergeefs, waarna Bogie dus op twee borden moet schaken en dit helemaal een soort His Girl Friday wordt. Het redden van de krant moet zowel in de rechtszaal, als in de wereld van maffia-zakenlui gebeuren. Het eerste aspect is aardig in de achterkamertjes van de commercie, maar in de rechtszaal niet boeiend. Het noir-maffia gedeelte is voorspelbaar, maar werkt ouderwets goed. Men neme: nudes in rivers, knokploegen, en ratten die in hide-outs met een fles whiskey zitten te wachten tot 'r een mannetje van de krant verschijnt.

in de Volkskrant. Hij stond in de sectie "Film"

:-)

Uitknippen. Inlijsten. Ophangen. Foto maken. Hier posten. Waarna we op deze pagina een virtuele toost uitbrengen. Op naar de volgende quote!

(=゜ω゜)人(゜ω゜=)

2 konijntjes?

http://oi41.tinypic.com/2vxhcok.jpg

maar scan van papier is nog beter natuurlijk

Highfive. :)

Kaomoji ftw. ;)

oh ja, duidelijk ;) :)

Ik moest toch niet helemaal aan konijntjes denken. :\

Moon
Gezien mijn status als hotshot SF-theoreticus werd mij deze vaak aangeraden en dan doe ik braaf wat mensen zeggen. Mjaa...mjaa. S.F. met Arthouse stempel van goedkeuring? Moest wel lachen dat Bowie Jr. in het begin de klassiekers citeert (2001, Solarys) zo van "dit wordt het dus niet." Zit wel een mooie Hoffmann/Freud twist in het verhaal met een belangrijke laag Blade Runner en Rockwell is ook wel de juiste Droopy en zelfs het einde vond ik nog best wel gevoelig...en toch heel enthousiast voel ik me ook niet, meer van "goed gedaan, man." Het heeft de correcte moves maar mist wellicht een mysterieus iets (wat zo'n Tarkovksy dan weer schijnbaar moeiteloos uit de hoge hoed kon toveren.)

Wat Ludo dus ongeveer schreef twee jaar geleden. ;) [wel grappig om dat pas te gaan checken nadat je zelf je indrukken hebt opgeschreven.]

jep :) zeker nu de forum-archieven hier toch wel epic proporties aannemen.

Overigens bleef Moon wel redelijk hangen (het is beter dan The Fountain en hoe heet die film dat ze naar de zon vliegen om 'r een bommetje in te droppen, Sunshine oid)

Sunshine ja.

kan OMC dan ook weer op zijn lijstje zetten. ;)

http://www.thereplicant.nl/wp-content/uploads/sunshine-movie.jpg
dit plaatje zal 'm overtuigen

(van een site die thereplicant.nl heet. o_O

)

Had nooit verwacht dat die film Sunshine zou heten (dat klinkt veel te liefelijk). Die moet inderdaad nog gezien worden (was tot nu toe een beetje sceptisch, maar goed als je toch aan het lijstjesbouwen bent.)

ik zei niet dat ie goed was he. ;) Maar ik zat net nog bij dat Moon te denken dat ie 'goed bleef hangen' juist omdat bijna niemand zich aan dat soort intellectuele sci-fi meer waagt. Nou is het intellectuele gehalte van Sunshine vrij laag, maar nog wel hoger dan de gemiddelde bioscoop-sci-fi.

Ja, ik ging ervan uit dat die niet goed is, maar ik had al opgepikt dat "ie zijn momenten heeft". En aangezien je me altijd wakker kan maken voor wat heliolatrie...

precies. Mij staan wel een paar ruimteschip = paviljoen op een Wereldtentoonstelling bij. Finland in Hannover, een bos IN een huis.

ondertussen: http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2012/03/rois-et-reine.html

Stand Van De Sterren
Ik begin een Aziatisch docu-patroon te vermoeden. Je kunt dit rustig de Indonesische Last Train Home noemen. Indonesie en China, gigantische landen, met een enorme arbeidersklasse, hopeloos sappelend om maar vooruit te komen. En niet om zélf vooruit te komen hè, maar om de (klein)kinderen die kans te kunnen geven. Afgaande op deze sloppen-documentaire is Indonesië wel een wat rijker land, er is een sociaal vangnet, en de sfeer is toch wat relaxeder. Tegelijkertijd broeit er religieuze spanning, wat het democratische voordeel weer wat opheft, vrees ik. De Stand Van De Sterren is het derde deel in een trilogie, die ik verder niet heb gezien, maar ik kan me zo voorstellen dat de pa van het gezin door de delen heen een van je filmhelden wordt. De lummelende kerel houdt zich vooral bezig met het kweken van 'vechtvissen' (hij traint ze bijvoorbeeld door met een lepeltje in de potten te roeren), verder heeft ie een baantje als 'buurtregisseur', wat tot teleurstelling van zijn moeder géén kans tot corruptie biedt. ('Daarvoor moet je hoge ambtenaar zijn') Het opgewekte gemoed van de man wordt danig op de proef gesteld als zijn inwonende nichtje klaar is met haar middelbare school. De vrouwen in het gezin hebben al hun hoop op het vervelende puberende kind gericht. En de zogenaamde pater familias? Die heeft nooit een cent verdiend. Hoe kan het enige 'pientere' (leenwoordje!) gezinslid nu naar de peperdure universiteit? Oompje voelt zich plots pijnlijk mislukt. De stille kracht van het gezin is zijn vrouw, die vele traantjes laat, en de kijker met haar. It's a hard knocked life. Net als Last Train Home begint en eindigt de film op het ongelooflijk idyllische platteland van oma, waar men helemaal niks heeft, maar de sterren in elk geval zichtbaar zijn.

The Cat's Meow
Eigenlijk Midnight On a Boat. Bogdanovich voelde het dus 10 jaar eerder al aankomen, die nostalgie naar de roaring twenties. Het oude Hollywood. Die geweldige Zelda-rol in Woody's versie lijkt verdraaid veel op de hoofdrol van Kirsten Dunst hier, al speelt zij dan een actrice uit het stomme era. En toch heeft Bogdanovich het weer 'ns net niet helemaal. Zijn nostalgietripje is daarvoor niet warm en magisch genoeg, je wordt niet meegesleept. That cosy feeling zou wellicht ook lastig zijn als je plot om een moord gaat, maar Woody had dat best voor elkaar gekregen. Na in bijzonder lelijk zwart-wit een raamvertelling te hebben opgezet, schakelt de film gelukkig over op kleur. Een groep Hollywood-rijken verzamelt zich op een luxe jacht van producer H.R. (Zeg, de Goodman-rol.) Mensen vermaken zich met eindeloze innuendo-jokes. ('Wow that thing is big, yeah but does he know how to use it?') De grootste prick is de ultieme Hollywood-perv Charlie Chaplin, die zo realiseerde ik me hier, in 't echt qua uiterlijk heus niet op z'n Tramp-character leek. Hij zit achter alles aan wat beweegt, al wil het niet áltijd lukken. ('4 people on a bed, and Charlie's the only one sleeping, dat zie je niet vaak.') The Cat's Meow mist haar kansen vooral in dat eerste uur, waarin de joligheid zelfs wat saais heeft. (Je kan het toepasselijk vinden.) Als het schot is gevallen wordt de film alsnog best broeierig, al is het ook weer geen The Day Of The Locust.

Personal Velocity: Three Portraits
Een echt multi-talent, die Rebecca Miller. Ze begon als actrice, pakte toen de camera op, en blijkt ook novelist. Drie van haar short stories brengt ze hier zelf op het doek, wat op zich tot een voorspelbaar probleem leidt. Veel te veel voice-over! Miller was te tevreden met sommige van haar mooie zinnetjes. (En het moet gezegd, de voice-over zegt ware dingen.) Want dat is toch wel weer bijzonder aan deze film, zodra een vrouw gaat regisseren krijg je een heel andere blik op seksualiteit en relaties. Zeker voor Amerikaanse begrippen explicieter en echter. In dit geval dus verdeeld over drie segmenten van ieder een half uurtje, die allemaal wel wat te bieden hebben. Het eerste verhaal doet Alice Doesn't Live Here Anymore over, een jonge vrouw (met kids) is slachtoffer van huiselijk geweld, waarna ze bij een vage kennis intrekt en als waitress gaat werken. Dit verhaal gaat vooral vrouwelijke seksualiteit. Een lastig hanteerbaar maar machtig wapen dat zich sneller tegen je keert dan een napalm-bom.
In het tweede verhaal zien we Parker Posey (Fay Grim!) weer eens. Dit is het meest cynische gedeelte van de film, samengevat in de reden die deze ambitieuze vrouw geeft om haar echtgenoot te trouwen: 'he will never leave me'. Maar het aardige eerste uur valt in 't niet bij het laatste portret. Niet eens zo zeer om de mooie rol van de immer fijne Fairuza Balk, maar om de adembenemende scene waarin de gevolgen van een geweldsdaad zichtbaar worden. Geweld is zo alomtegenwoordig in films, het is altijd louterend om een scene te zien waar je de pijn eens rustig kan voelen. Bovendien eindigt dit derde verhaal prachtig metaforisch, al had de appel van mij niet gehoeven. Ik was haast opgelucht dat de film toch op een positief gevoel eindigt. Behoorlijk intens allemaal, en duidelijk de kiem van Millers talent dat later het kleine meesterwerkje The Ballad Of Jack and Rose opleverde.

Assault On Precinct 13
Ta-tata-ta-daaaa. (Kwint, ofzo, hoger) Ta-tata-ta-daaa. Best een held natuurlijk die John Carpenter, hij werkt niet in mijn genres, maar zijn DIY-esthetiek en zijn zelfgebrouwde muziekjes zijn tof. (In tegenstelling tot het gepingel van een Eastwood.) Carpenter brengt hier naast het synthbass-thema bijvoorbeeld ook Autechriaans geklepper. Assault On Precint 13 komt (gok ik) in de slipstream van de blaxploitation-films; in dit geval is het black hoofdpersonage een echte copper, die teleurgesteld is als hij zijn eerste night on the job op een kantoortje moet doorbrengen. Maar saai wordt het daar niet, en niet alleen omdat er een stoere secreterasse net die dag bh-loos in een crèmekleurig strak truitje op haar werk is verschenen. (Ze lijkt bij iedere keer dat ze in beeld verschijnt heel even topless.) De subplotjes die we hier zien tót de aanval begint worden merkwaardig genoeg nauwelijks bij de main event betrokken. Een man rijdt met zijn dochtertje de wijk in, pleegt telefoontjes, waarna de hel losbreekt en hij in zijn eentje op het politiestation belandt. Maar de rest van de film knock-out ligt. Ook de gevaarlijke gevangenen die later de belangrijkste medestanders worden van de agent hebben niets van doen met de 'attack on the block'. Ergens wel jammer. Het is eigenlijk een plot uit een videogame zo. Je staat in de streets of rage, en er verschijnen mannetjes die jou kapot willen maken (en vice versa). Onderkoeld cool is het zeker, als een western vanuit de ghettos. 'Got a smoke?'

Il fiore delle mille e una notte
Laatste van Pasolini's historisch/naïeve erotische films. The Canterbury Tales heb ik weleens in de bioscoop gezien maar die was mij iets teveel boeren ende scheten in de Middeleeuwen. Dit is veel beter. Komt een beetje moeizaam op gang maar wat een opbouw! Een hypnotiserende verhalen-in-verhalen doolhof die steeds vreemder wordt. 1001 Nacht heb ik nog steeds niet gelezen dus of de selectie een beetje representatief is weet ik niet. Pasolini gaat hier ook weer voor ruig met opnames in Jemen, Iran en Nepal en dat geeft alles een mooi stoffig sfeertje waar de kleuren dan uit knallen (zeker op deze strakke blu-ray hotshot restauratie). Moest wel erg lachen om Franco Citti als ontzettend nichterige demon met rood geverfd haar, dat is weer wat anders dan hardcore Romeins straatschoffie in Accattone.

Die scene van de hel is wel een mooie voor projecties bij Electric Wizard en dergelijk (tussen de Häxan, Vampyros Lesbos en Faust door).

Weer eens herbekijken die, wel de mooiste van de 3.

Carpenter brengt hier naast het synthbass-thema bijvoorbeeld ook Autechriaans geklepper.

Inderdaad, de soundtrack is dan ook een van de oerplaten van techno. Volgens mij is die reissue van een paar jaar geleden op het label van Air.
"Is gewoon een remake van Rio Bravo" zei de dienstdoende filmnerd van de Cult Videotheek destijds toen ik hem huurde, is jaren lang een running gag geweest bij elke film die ik met een vriend huurde, altijd even "Rio Bravo, man!" zeggen.

Zombie Zombie hebben ook een Carpenter Tribute uitgebracht vorig jaar:

https://www.youtube.com/watch?v=FAO1sZ2j7cA

"Is gewoon een remake van Rio Bravo" zei de dienstdoende filmnerd van de Cult Videotheek destijds toen ik hem huurde, is jaren lang een running gag geweest bij elke film die ik met een vriend huurde, altijd even "Rio Bravo, man!" zeggen.

gheh, hij had wel gelijk.

volgens mij heb ik helemaal niets van Pasolini gezien, zal deze dan eens op de lijst gooien.

https://www.youtube.com/watch?v=ttDIcTQpLyQ&feature=youtu.be

oh oh

OTR wat toch over 2 mannen gaat, en dan nog met 3 actrices als 'headline' komen

(nou ja alleen in de tag van het YT filmpje, moet ik toegeven ;) )