Filmforum

jep :) zeker nu de forum-archieven hier toch wel epic proporties aannemen.

Overigens bleef Moon wel redelijk hangen (het is beter dan The Fountain en hoe heet die film dat ze naar de zon vliegen om 'r een bommetje in te droppen, Sunshine oid)

Sunshine ja.

kan OMC dan ook weer op zijn lijstje zetten. ;)

http://www.thereplicant.nl/wp-content/uploads/sunshine-movie.jpg
dit plaatje zal 'm overtuigen

(van een site die thereplicant.nl heet. o_O

)

Had nooit verwacht dat die film Sunshine zou heten (dat klinkt veel te liefelijk). Die moet inderdaad nog gezien worden (was tot nu toe een beetje sceptisch, maar goed als je toch aan het lijstjesbouwen bent.)

ik zei niet dat ie goed was he. ;) Maar ik zat net nog bij dat Moon te denken dat ie 'goed bleef hangen' juist omdat bijna niemand zich aan dat soort intellectuele sci-fi meer waagt. Nou is het intellectuele gehalte van Sunshine vrij laag, maar nog wel hoger dan de gemiddelde bioscoop-sci-fi.

Ja, ik ging ervan uit dat die niet goed is, maar ik had al opgepikt dat "ie zijn momenten heeft". En aangezien je me altijd wakker kan maken voor wat heliolatrie...

precies. Mij staan wel een paar ruimteschip = paviljoen op een Wereldtentoonstelling bij. Finland in Hannover, een bos IN een huis.

ondertussen: http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2012/03/rois-et-reine.html

Stand Van De Sterren
Ik begin een Aziatisch docu-patroon te vermoeden. Je kunt dit rustig de Indonesische Last Train Home noemen. Indonesie en China, gigantische landen, met een enorme arbeidersklasse, hopeloos sappelend om maar vooruit te komen. En niet om zélf vooruit te komen hè, maar om de (klein)kinderen die kans te kunnen geven. Afgaande op deze sloppen-documentaire is Indonesië wel een wat rijker land, er is een sociaal vangnet, en de sfeer is toch wat relaxeder. Tegelijkertijd broeit er religieuze spanning, wat het democratische voordeel weer wat opheft, vrees ik. De Stand Van De Sterren is het derde deel in een trilogie, die ik verder niet heb gezien, maar ik kan me zo voorstellen dat de pa van het gezin door de delen heen een van je filmhelden wordt. De lummelende kerel houdt zich vooral bezig met het kweken van 'vechtvissen' (hij traint ze bijvoorbeeld door met een lepeltje in de potten te roeren), verder heeft ie een baantje als 'buurtregisseur', wat tot teleurstelling van zijn moeder géén kans tot corruptie biedt. ('Daarvoor moet je hoge ambtenaar zijn') Het opgewekte gemoed van de man wordt danig op de proef gesteld als zijn inwonende nichtje klaar is met haar middelbare school. De vrouwen in het gezin hebben al hun hoop op het vervelende puberende kind gericht. En de zogenaamde pater familias? Die heeft nooit een cent verdiend. Hoe kan het enige 'pientere' (leenwoordje!) gezinslid nu naar de peperdure universiteit? Oompje voelt zich plots pijnlijk mislukt. De stille kracht van het gezin is zijn vrouw, die vele traantjes laat, en de kijker met haar. It's a hard knocked life. Net als Last Train Home begint en eindigt de film op het ongelooflijk idyllische platteland van oma, waar men helemaal niks heeft, maar de sterren in elk geval zichtbaar zijn.

The Cat's Meow
Eigenlijk Midnight On a Boat. Bogdanovich voelde het dus 10 jaar eerder al aankomen, die nostalgie naar de roaring twenties. Het oude Hollywood. Die geweldige Zelda-rol in Woody's versie lijkt verdraaid veel op de hoofdrol van Kirsten Dunst hier, al speelt zij dan een actrice uit het stomme era. En toch heeft Bogdanovich het weer 'ns net niet helemaal. Zijn nostalgietripje is daarvoor niet warm en magisch genoeg, je wordt niet meegesleept. That cosy feeling zou wellicht ook lastig zijn als je plot om een moord gaat, maar Woody had dat best voor elkaar gekregen. Na in bijzonder lelijk zwart-wit een raamvertelling te hebben opgezet, schakelt de film gelukkig over op kleur. Een groep Hollywood-rijken verzamelt zich op een luxe jacht van producer H.R. (Zeg, de Goodman-rol.) Mensen vermaken zich met eindeloze innuendo-jokes. ('Wow that thing is big, yeah but does he know how to use it?') De grootste prick is de ultieme Hollywood-perv Charlie Chaplin, die zo realiseerde ik me hier, in 't echt qua uiterlijk heus niet op z'n Tramp-character leek. Hij zit achter alles aan wat beweegt, al wil het niet áltijd lukken. ('4 people on a bed, and Charlie's the only one sleeping, dat zie je niet vaak.') The Cat's Meow mist haar kansen vooral in dat eerste uur, waarin de joligheid zelfs wat saais heeft. (Je kan het toepasselijk vinden.) Als het schot is gevallen wordt de film alsnog best broeierig, al is het ook weer geen The Day Of The Locust.

Personal Velocity: Three Portraits
Een echt multi-talent, die Rebecca Miller. Ze begon als actrice, pakte toen de camera op, en blijkt ook novelist. Drie van haar short stories brengt ze hier zelf op het doek, wat op zich tot een voorspelbaar probleem leidt. Veel te veel voice-over! Miller was te tevreden met sommige van haar mooie zinnetjes. (En het moet gezegd, de voice-over zegt ware dingen.) Want dat is toch wel weer bijzonder aan deze film, zodra een vrouw gaat regisseren krijg je een heel andere blik op seksualiteit en relaties. Zeker voor Amerikaanse begrippen explicieter en echter. In dit geval dus verdeeld over drie segmenten van ieder een half uurtje, die allemaal wel wat te bieden hebben. Het eerste verhaal doet Alice Doesn't Live Here Anymore over, een jonge vrouw (met kids) is slachtoffer van huiselijk geweld, waarna ze bij een vage kennis intrekt en als waitress gaat werken. Dit verhaal gaat vooral vrouwelijke seksualiteit. Een lastig hanteerbaar maar machtig wapen dat zich sneller tegen je keert dan een napalm-bom.
In het tweede verhaal zien we Parker Posey (Fay Grim!) weer eens. Dit is het meest cynische gedeelte van de film, samengevat in de reden die deze ambitieuze vrouw geeft om haar echtgenoot te trouwen: 'he will never leave me'. Maar het aardige eerste uur valt in 't niet bij het laatste portret. Niet eens zo zeer om de mooie rol van de immer fijne Fairuza Balk, maar om de adembenemende scene waarin de gevolgen van een geweldsdaad zichtbaar worden. Geweld is zo alomtegenwoordig in films, het is altijd louterend om een scene te zien waar je de pijn eens rustig kan voelen. Bovendien eindigt dit derde verhaal prachtig metaforisch, al had de appel van mij niet gehoeven. Ik was haast opgelucht dat de film toch op een positief gevoel eindigt. Behoorlijk intens allemaal, en duidelijk de kiem van Millers talent dat later het kleine meesterwerkje The Ballad Of Jack and Rose opleverde.

Assault On Precinct 13
Ta-tata-ta-daaaa. (Kwint, ofzo, hoger) Ta-tata-ta-daaa. Best een held natuurlijk die John Carpenter, hij werkt niet in mijn genres, maar zijn DIY-esthetiek en zijn zelfgebrouwde muziekjes zijn tof. (In tegenstelling tot het gepingel van een Eastwood.) Carpenter brengt hier naast het synthbass-thema bijvoorbeeld ook Autechriaans geklepper. Assault On Precint 13 komt (gok ik) in de slipstream van de blaxploitation-films; in dit geval is het black hoofdpersonage een echte copper, die teleurgesteld is als hij zijn eerste night on the job op een kantoortje moet doorbrengen. Maar saai wordt het daar niet, en niet alleen omdat er een stoere secreterasse net die dag bh-loos in een crèmekleurig strak truitje op haar werk is verschenen. (Ze lijkt bij iedere keer dat ze in beeld verschijnt heel even topless.) De subplotjes die we hier zien tót de aanval begint worden merkwaardig genoeg nauwelijks bij de main event betrokken. Een man rijdt met zijn dochtertje de wijk in, pleegt telefoontjes, waarna de hel losbreekt en hij in zijn eentje op het politiestation belandt. Maar de rest van de film knock-out ligt. Ook de gevaarlijke gevangenen die later de belangrijkste medestanders worden van de agent hebben niets van doen met de 'attack on the block'. Ergens wel jammer. Het is eigenlijk een plot uit een videogame zo. Je staat in de streets of rage, en er verschijnen mannetjes die jou kapot willen maken (en vice versa). Onderkoeld cool is het zeker, als een western vanuit de ghettos. 'Got a smoke?'

Il fiore delle mille e una notte
Laatste van Pasolini's historisch/naïeve erotische films. The Canterbury Tales heb ik weleens in de bioscoop gezien maar die was mij iets teveel boeren ende scheten in de Middeleeuwen. Dit is veel beter. Komt een beetje moeizaam op gang maar wat een opbouw! Een hypnotiserende verhalen-in-verhalen doolhof die steeds vreemder wordt. 1001 Nacht heb ik nog steeds niet gelezen dus of de selectie een beetje representatief is weet ik niet. Pasolini gaat hier ook weer voor ruig met opnames in Jemen, Iran en Nepal en dat geeft alles een mooi stoffig sfeertje waar de kleuren dan uit knallen (zeker op deze strakke blu-ray hotshot restauratie). Moest wel erg lachen om Franco Citti als ontzettend nichterige demon met rood geverfd haar, dat is weer wat anders dan hardcore Romeins straatschoffie in Accattone.

Die scene van de hel is wel een mooie voor projecties bij Electric Wizard en dergelijk (tussen de Häxan, Vampyros Lesbos en Faust door).

Weer eens herbekijken die, wel de mooiste van de 3.

Carpenter brengt hier naast het synthbass-thema bijvoorbeeld ook Autechriaans geklepper.

Inderdaad, de soundtrack is dan ook een van de oerplaten van techno. Volgens mij is die reissue van een paar jaar geleden op het label van Air.
"Is gewoon een remake van Rio Bravo" zei de dienstdoende filmnerd van de Cult Videotheek destijds toen ik hem huurde, is jaren lang een running gag geweest bij elke film die ik met een vriend huurde, altijd even "Rio Bravo, man!" zeggen.

Zombie Zombie hebben ook een Carpenter Tribute uitgebracht vorig jaar:

https://www.youtube.com/watch?v=FAO1sZ2j7cA

"Is gewoon een remake van Rio Bravo" zei de dienstdoende filmnerd van de Cult Videotheek destijds toen ik hem huurde, is jaren lang een running gag geweest bij elke film die ik met een vriend huurde, altijd even "Rio Bravo, man!" zeggen.

gheh, hij had wel gelijk.

volgens mij heb ik helemaal niets van Pasolini gezien, zal deze dan eens op de lijst gooien.

https://www.youtube.com/watch?v=ttDIcTQpLyQ&feature=youtu.be

oh oh

OTR wat toch over 2 mannen gaat, en dan nog met 3 actrices als 'headline' komen

(nou ja alleen in de tag van het YT filmpje, moet ik toegeven ;) )

Qua Pasolini, kan je beter voor Edipo Re gaan als introductie. Is toch zijn beste en als dat bevalt gewoon verder.

Oh, die heb ik nog niet gezien

"Edipo Re"

okay!

Medea is ook top, Maria Callas voor de juiste Griekse intensiteit in titelrol.

@Olaf voor ik die Tokyo-Ga ga zien wil ik eigenlijk nog 1 of 2 Ozu's doen, roep 'r 'ns paar, die je als eerste te binnen schieten.

Typhoon Club
Opmerkelijk genoeg kwam deze Japanse high school-club-film in hetzelfde jaar uit als The Breakfast Club. Ze zijn goed vergelijkbaar, maar wel als day and night-versies. De tyfoon komt pas 's nachts over de school razen, waardoor een clubje jongeren daar vast zit. Waar hun Amerikaanse tegenpolen het groepsgevoel vinden in rebellie tegen het gezag, ontstaat het hier pas echt als het gezag totaal is weggevallen. Een Japanner zou nooit opstaan tegen zijn 'sensei'. Chargeer ik eigenlijk, want de leraar van de klas is zelf nog jong, heeft privé-problemen (die 'm ook op school bereiken) waarna een koppig meisje zich toch tegen 'm keert. Maar net als bij de Amerikanen schreeuwt de leraar 'jullie zullen net zo worden als ik', en de jongeren: 'dat nooit!'. Het zal u verder niet verbazen dat Typhoon Club ook inhoudelijk een stuk donkerder (de plagerijtjes zijn hier nét geen verkrachtingen) en gewaagder is. Soms denk ik SGP-stijl, als je een volk laat opgroeien op een dieet van stripboekjes waarin lolita-meisjes in kostschoolrokjes kinky dingen, gaan die meisjes in het echt zich dan automatisch zo gedragen. Het wordt hier wel weer wat overdrijven, elke gelegenheid wordt aangegrepen om uit de kleren te gaan, om wat lesbisch te rollebollen, en de regisseur blijft dan maar weer op een afstandje met zijn camera, alsof hij ook wel weet dat het iets te exploitatief is. Toch is ook de mooiste scene op een vreemde manier erotisch. Een meisje wordt (nog thuis) wakker – ze heeft zich verslapen – trekt haastig haar rokje aan, snuit haar neus (haar rokje zakt Chaplinesk weer af) waarna ze merkt dat 'okasa' verdwenen is. Voorgoed? Het meisje gaat in de slaapzak van ma liggen, trekt al haar kleren uit, als een soort erotische terug in de baarmoeder-liefde. Heel merkwaardig. En van dit soort sequenties heeft de film er meer. Ze blijven lastig te begrijpen, die Japanners, maar voor een sensuele vorm van verstilling zorgt het wel weer.

Balada Triste de Trompeta
Hier zat ik dus héél even helemaal op het verkeerde spoor. Ik dacht, ah een weemoedige circusfilm tegen de achtergrond van het Franco-regime, Spaanse tristesse, die seventies-kick van Ana Torrent en Frankenstein. (En er zíjn ook Frankensteinse elementjes, misschien is de film wel een beetje parodie op die romantische weemoedigheid.) Hoe dan ook, het intro begint... An army of clowns versus fascisten. Wat is dit? Machete!? En hoewel na een minuutje of tien alsnog nog, knipogend als een lepra-lijder wiens ene oog net is uitgevallen, veel van de cartooneske circusclichés worden geïntroduceerd (man uit kanon, een blonde acrobate, tevens het liefje van de baas) was die gedachte aan Grindhouse-cinema correct. Inglourious Circus Basterds, zonder dat er veel te lachen valt. De twee clowns (eentje Bassie, andere Pierrot) binden de strijd om de acrobate aan. Dat begint beklemmend; als de (dan nog sympathiek ogende) trieste clown weigert te lachen om een grap over een doodgeboren baby. Dat is wel hét Taranto Reservoir Dogs-moment van de film. Maar de strijd breidt zich al snel uit, over heel Spanje, waardoor we de film wellicht als een metafoor moeten gaan zien. Maar is de blondine dan het onschuldige land dat verkracht wordt door de fascisten én de communisten? Heel onschuldig is ze niet (en het land ook niet inderdaad). Als de trieste clown zich al toetakelend met strijkijzers en meer heeft omgevormd tot een paapse moordmachine ben ik inmiddels wel 'out' door deze shock and awe. Moeten we dit nu zien op een eerste stap naar verwerking van het regime, of zijn die Spanjolen prompt uit de bocht gevlogen en op weg naar een nieuwe burgeroorlog ;) (Om in de grove lijn van de film te blijven)

Peaceful Warrior
Amerikanen, ze hebben echt níets van Zen begrepen. Volgens mij zijn er twee soorten filosofie, die van de tegelwijsheden (waar ik me zelf ook wel eens schuldig aan maak) én supergecompliceerde gedachtegangen die ik niet begrijp. Peaceful Warrior's zenmeester wordt wel Socrates (klinkt als Soccer Teach) genoemd, maar praat ondertussen in tegeltjes als 'chew slowly, you might taste something' en meer van dat soort leef in het Nu Tollhart Ecke-gedoe. Het probleem is echter vooral dat in deze college-versie van The Karate Kid Zen toch weer wordt ingezet om resultaat te bereiken. Voor een Amerikaan heeft Zen zonder gouden medaille geen zin. En dat terwijl de film ook heel veel geslaagde kantjes heeft. Visueel is de film om door een ringetje te halen. En dat is toepasselijk, want het draait om een Yuri Van Gelder-achtige Lord of The Rings-gymnast. In de fraaie openingsscène hangt hij ondersteboven terwijl zweetdruppels als blinkende kogels naar beneden vallen. In de allermooiste scene – als ie net het Nu heeft ontdekt – doet hij een oefening op een 'paard'. Turnbewegingen zijn Koyaanisqatsi-filmgeniek, al zoomt men weer snel in, weg van enkel de vorm, naar de man. Typerend. De oefening gaat zo goed dat 'de coach wel zal denken dat ik aan de drugs ben'. (Denk hier weer even aan Yuri, zou ie 'm gezien hebben?) Zijn Miyagi werkt in een nachtelijk servicestation, wat ook voor een paar mooie Hopper-achtige shots zorgt. Echt Zonde van dat plotje dus, ik bleef tot het laatste moment hopen, want een film over acceptatie van je beperkingen, dát zou pas krachtig zijn.

OTR wat toch over 2 mannen gaat, en dan nog met 3 actrices als 'headline' komen

+1. Het ziet er helemaal verkeerd uit op een of andere manier (behalve Viggo als Burroughs misschien), als een soort blije modereclame.

Moeten we dit nu zien op een eerste stap naar verwerking van het regime, of zijn die Spanjolen prompt uit de bocht gevlogen en op weg naar een nieuwe burgeroorlog

Ik heb het vermoeden dat hij die film ook heeft gemaakt uit irritatie over gehannes van "we moeten het vergeten" vs "fuck it, al die graven openen en tellen". Wat dat betreft is het "rammerige", Van Beukenstein erg begrijpelijk.

:)

het heeft in elk geval cultpotentie, de 2 van Vido indachtig. Jammer dat het nacht was in die slotscene (misschien om de digitale fx te verbergen), werd de chaos nog groter.

http://www.xs4all.nl/~gert01/baladatriste.jpg
http://gert01.home.xs4all.nl/trompeta.html

Ik heb er niet zoveel van Ozu gezien hoor, Ludo. Stuk of vijf. En aangezien zijn halve oeuvre verwijst naar een STUKJE seizoen, vergeet ik steeds welke ik ook alweer gezien had. Zal vanavond effe kijken. Ze waren wel allemaal goed, weet ik nog.

Nee, niet een modereclame, On The Road ziet er meer uit als een verzekerings/bankreclame, zo eentje met een irritant banjomuziekje en jonge vrouwenstem "wij regelen je zaken, zodat jij lekker op reis kan gaan...zonder zorgen." Mis alleen nog de verplichte ballonnen.

gheh. en Jose Gonzales op de soundtrack inderdaad

Ik heb er niet zoveel van Ozu gezien hoor, Ludo. Stuk of vijf. En aangezien zijn halve oeuvre verwijst naar een STUKJE seizoen, vergeet ik steeds welke ik ook alweer gezien had. Zal vanavond effe kijken. Ze waren wel allemaal goed, weet ik nog.

okay, doe ik er nog eentje denk ik. :) (heb zelf Tokyo Story, Good Morning, Floating Weeds en Late Spring gezien) misschien is er nog een winters Ozu-filmpje :)

http://inspiredology.com/wp-content/uploads/2010/07/Jurassic_Park.jpg

28 minimalist movie posters
http://inspiredology.com/minimalist-movie-posters/

De twee uitersten van de Japanse cinema:

Kimyô na sâkasu
Ook wel bekend onder de Engelse titel Strange Circus. Ho Ludo, even wachten met opschrijven. Dit is zeg maar de sadistisch-decadente pool. Incest is de motor van een soort mash-up van Cronenberg en 19de eeuwse Franse decadente literatuur (goed dat citaat van Huysmans aan het begin gaf dat al meteen weg.) Ik ga verder niet in op het plot, want er zitten een paar mooie twists in. Ondanks alle narigheid en geweld en "auw"-momenten toch weer zo Japans kalm en subtiel ingebed dat je het allemaal kan uitzitten. Moest meteen denken: kunnen Aziaten alleen met dit soort dingen wegkomen? Ik vermoed van wel.

Mimi wo sumaseba
Ook wel Whisper of the Heart. Supercute tienerliefdeverhaal van de Ghibli-stal. Redelijk straight met allerlei hints naar het latere Neko no ongaeshi (katten die je ergens naar toe leiden, De Baron). De zonsopgang over mistig Tokio op het eind (briljante move van die gozer overigens) is een van de hoogtepunten van de anime. Wonderbaarlijk.

Ho Ludo, even wachten met opschrijven

lol. nee ik pas. Die ander klinkt dan weer wel heel ok, biebmeisjes :) (Maar ik heb wel grotere Ghibli klassiekers nog niet gezien volgens mij, ooit nog eens in duiken)

En wat voor een bibliotheek zeg! :) Volgende Ghibli voor ons wordt Nausicaä (ja, ik struikelde op straat over een Ghibli-box. Handig.)

Mimi wo sumaseba

Voor de liefhebber is deze online te kijken...ook andere animes...
http://www.veoh.com/watch/v15785472Yac5aPgp?h1=whisper+of+the+heart+(eng+dub)

Oh, ze zijn zelfs allemaal te downloaden :)

Wel in het Engels gesproken :| [de anime-Jihad is teleurgesteld.]

Deze (Miyazaki's "Kiki's Delivery Service") is origineel met Engelse ondertiteling.

http://www.veoh.com/watch/v15416527cs6tmjat?h1=Kiki%27s+Delivery+Service

Monsieur Lazhar (Philippe Falardeau, Canada, 2011)
Winnaar van de publieksprijs IFFR2012, een publiekslieveling dus. Maar wel een met een scherp randje... Op een ochtend treft een leerling de docente aan, opgehangen in de klas. Een Algerijnse immigrant biedt zich even later aan het schoolhoofd aan om haar te vervangen. Zij neemt hem aan. Niettegenstaande dit onwaarschijnlijke gegeven ontpopt zich een sterk drama, waarbij de klas worstelt met de schokkende gebeurtenis en de Algerijn een geheim met zich mee blijkt te dragen.

A Dangerous Method
Toen ik over deze film hoorde dacht ik meteen "Freud, Jung, Cronenberg dat spelt O-M-C." Daarna werd ik natuurlijk wantrouwig, kan toch alleen maar tegenvallen, wordt romantisch geneuzel met die Knightley erbij. Toch maar gegaan en...ik kwam als herboren uit de bioscoop. Vooral de eerste helft is magistraal, vol prachtige details (interieurs, therapeutische apparatuur), Fassbender mooi onderkoeld, Knightley kan prima de hysterica-trucendoos opendoen. Tweede helft neigt een beetje naar The Greatest Hits met Freuds prachtige "we komen ze de plaag brengen" wanneer ze NY binnenvaren en Jungs latere "vloedgolf van bloed"-droom maar dat mag de pret niet drukken. Cronenbergs non-horror meesterwerk.

hopelijk is Keira er ook herboren uitgekomen, ze zag er in een film met Colin Farrell (een of andere matige Londense film noir) ni- oh wacht begin ik weer over vrouwen en uiterlijk he.

;)

Mmm...ik ken haar alleen vluchtig van die Piratenfilms dus daar kan ik verder niets over zeggen. Ik zag dat ze op IMDB 50/50 zijn over haar optreden (maar goed tegenwoordig lijkt 50% op de interwebz een wannabe valse nicht te doen).

Ondertussen iemand al een beetje op de Prometheus hype-trip met dat salvo aan trailers? [ik ben zelf ambivalent]

Nog niet gekeken, maar die stortvloed was wel opgevallen. De stills spreken me niet aan, iets SF-erigs … SF in de zin van Silly Fantasy …

Woman On Fire Looks For Water
Het moge bekend zijn dat het Hubert Bals Fonds het potje Pokon van de wereldcinema is. In dit geval hebben ze de Maleisische cinema wat sterkwater gegeven, en zie daar, een eerste kiempje. En ik zet – als ik me niet vergis – een nieuw vlaggetje. Maleisie lijkt voorlopig een Thailand 'light'. Net als bij de Thaise regisseur met de lastige naam is er een heel alledaags geloof in geesten en natuurmedicijnen, alleen de broeierigheid ontbreekt. Daar is nog wat meer lef voor nodig. Deze film moet het vooral van de beelden hebben (idyllisch tot en met). Een oude baas uit een vissersdorp voelt zijn einde naderen, en zoekt vol spijt zijn jeugdliefde op. Zijn zoon lijkt in dezelfde fout te vervallen (die parallel en de vader-zoon relatie had nog veel meer mogen worden benadrukt). Zoon begint de film als kikker-verkoper. (Je koopt ze levend, waarna de kop er per botte tang af gaat.) Maar nadat de zoon een oude dame uit het drijfzand redt, krijgt hij een nieuw baantje als kokkelvisser. Daar komen de mooiste scenes, als hij door de (veel rijkere) kokkel-familie in een positie wordt gemanoeuvreerd om met hun lastig huwbare dochter te trouwen. Haar pijn als zelfs deze armesloeber haar afwijst is het beste moment van de film.

King Of Devil's Island
Van de week stond er hier in Breda een doorgedraaide gevangene halfnaakt te dansen op het dak van een jeugdinrichting. En dat allemaal dankzij een in de gang gevonden fles speciaalbier. In plaats van te wachten tot de jongen zelf naar beneden kwam, hing er een hele avond een helikopter boven, en rukte politie en brandweer massaal uit. Million dollar boy. Nu schijnt ie al die kosten zelf te moeten betalen, alsof dat ooit lukt... In vroeger tijden dropten ze die jeugdige boefjes gewoon op een eiland heel ver weg, althans zo ging dat in Noorwegen, leren we van deze zeer onevenwichtige genrefilm. Het begint hoopgevend, twee jongens arriveren per veerpont, de sfeer is Shutter Island-creepy (duh!) en blijft ook nog een hele tijd Dickensiaans-wrang. Clichés ontbreken niet: ontsnappingspogingen, vluchten in fantasietjes, onderling geweld (zonder Scum-biljartballen) én de zielige jongen die eraan onderdoor gaat en zelfmoord pleegt. Daar begint de film te haperen, want nadat het slachtoffer van ontucht door de leiding dood is begint de film aan een ellenlang durende wraakexpeditie tegen de dader. Ik heb geen medelijden met de Buscemi-achtige man, maar om daar nou álle tijd aan te besteden. En dan nog niet doorpakken he, want de jongens moeten toch slachtoffers blijven. De baas van de gevangenis (een Breivik-combover pafferig zelfvoldane Stellan Skarsgaard) ziet zo zijn corrupte levenswerkje door de vingers glippen. Het einde tapt dan plots weer uit een Reinout Oerlemans-vaatje. Of hoe een gevangenisfilm even in Nova Zembla/Titanic kan veranderen.

Nannerl, La Soeur De Mozart
Het zit al in de titel natuurlijk. Nannerl, zélf een Mozart, is slechts de zus ván Mozart. Zo ziet haar vader haar, zo ziet de wereld haar. En juist daarom is deze film zo'n gemiste kans. Hier had de maker een kans om Nannerl een leven te geven, een hart. Maar ze blijft blanco! Is dat nou expres? Omdat als de wereld je slechts ziet als spiegel van anderen, je er een wórdt... Vader Leopolds drilpraktijken blijven verbazingwekkend. Ik moest aan Agassi denken, vanaf de wieg tot tennisser opgeleid door zijn pa. En met succes. Als je weet dat de goede genen er zijn is het bijna jammer als je het niet probeert... Wolfgang is in deze film bijna twaalf, zijn pa presenteert 'm uit hype-overwegingen graag jonger aan de Europese hoven. Het mannetje zoekt steeds bevestiging bij pa, en kríjgt dat ook. Hoe heerlijk (en gevaarlijk) moet dat zijn. Zelfs al zijn het maar korte flitsen, die vader-zoon-relatie zit in de film al duidelijker dan het aandeel van Nannerl in het gezin. Dat komt ook omdat regisseur Foret een blik familie heeft opengetrokken voor de vrouwelijke hoofdrollen. Het leidt tot matig robotachtig acteren. (Misschien kregen dat tweedelegkroost juist te weinig bevestiging van pa, of voelden ze zich belemmerd door zijn leidinggevende autoriteit?) In elk geval zijn dat zijn van die dingen die je in de intiteling als cinefiel voelt aankomen. Ik wist niet welke rollen de Foretjes zouden spelen, en toch kon ik ze gewoon aanwijzen na een paar minuten. Nannerl maakt in de hoogste Franse adellijke kringen een nieuw vriendinnetje. (Het prinsesje van Frankrijk is weggestoken in een klooster en zo vereenzaamd dat ze uit alle macht Nannerl tot confidance bombardeert.) Nannerl laat ook dat weer allemaal emotieloos over zich heenkomen. Iets vergelijkbaars gebeurt met de Dauphin, die haar wel tot componeren beweegt. Mag eigenlijk niet van pa. 'Maar heeft ze talent?' vraagt aandoenlijk dienstbare mama. 'Twijfelde je daaraan?' grijnst Leopold voldaan. En tóch niet van gedachten veranderen. Dat realiseer je je hier wel weer. De patriarchale Europese samenleving heeft duizenden jaren vrouwenkunsten onmogelijk gemaakt. Wat van deze film overblijft zijn wat aardige gezinsscenes, want een apart stel waren de Mozartjes zeker.

Goin' South
Een cultwestern uit de seventies, met Jack Nicholson himself in de regiestoel. Erg druggy is de film zowaar niet, wel merkwaardig. Dat begint al met de muziek van Van Dyke Parks, logischerwijs wat gedistingeerder dan gebruikelijk in een western. De film zelf is dan weer platter dan gebruikelijk in het genre; dit is een soort Little Big Man. Indianen komen alleen ter sprake als manier om het echtelijke huwelijks leven wat te kruiden. (Ook een staaltje sm ontbreekt niet.) Ja, Nicholsons belangrijkste pre-occupatie zijn toch de dames, liefst maagdelijk. Daarvoor ontdekte hij zelf (althans volgens de pr) Mary Steenburgen op de burelen van Paramount. En castte haar meteen ineen hoofdrol. Net als later in Melvin and Howard is ze tuttig én weet ze wat ze wil. Níet bespioneert worden terwijl ze zich baadt in een riviertje bijvoorbeeld! Vooral het eerste uur zijn dit soort akkefietjes behoorlijk geinig. Nicholson speelt de schurk die van het schavot wordt gered door jonge spinster Steenburgen. Zij wil 'm eigenlijk slechts gebruiken als slaafje in de goudmijn. Nicholson denkt bij 'tunnelling' aan hele ander dingen. 'Any time you like to talk about it!'. En uiteindelijk gebeurt dat, op best charmanter Gas Food Lodging wijze. Maar dan zijn er nog 45 minuten te gaan, en weet het hele blik aan scenarioschrijvers (altijd een slecht teken) niet veel boeiends aan plotwendingen meer verzinnen. De film wordt er nog bijna saai van. Had het ook véél leuker gevonden dat een film die Goin' South heet was geindigd met een reis naar Philadelphia. Had best gekund.

Trailertje gekeken, misschien toch wel interessant …

Ik gok eerst helft adembenemend en innovatief, dan weer het gebruikelijke Alien-gehannes.

Anders is er deze nog:

https://www.youtube.com/watch?v=Py_IndUbcxc

Ik dacht toch echt even: Mel Brooks heeft CGI onder knie gekregen. :) (waarschijnlijk is zelfs hij uitgekeken op nazi's)

Tja, het verbaast me dat Laibach de soundtrack doet.

Nou ja zeg. Verrassend (op een bepaald niveau natuurlijk niet, maar toch.)

Misschien zit er toch nog een interessante metatwist aan. :)

Charisma
Japanners en bossen, het blijft een bijzondere combinatie. Charisma kan zo aansluiten in het rijtje Norwegian Wood en The Mourning Forest, al word de film langzaam maar zeker nóg wat gekker. En dat is eigenlijk ook wel weer typisch absurd Japans. Het eerste uur is mooier en spiritueler. Net als in Cure (eveneens van Kiyoshi Kurosawa) krijgen de mysterieuze elementen langzaam 'zin'. En ook hier vallen die puzzelstukjes best fraai op zijn plaats. We beginnen weer met een burn-out-cop, maar ditmaal is de moordenaar geen hypnose-freak. Het is... een boom. De slachtoffers zijn echter niet enkel plantaardig, want als de agent zich half-getikt in een Lynchiaans boswereld heeft teruggetrokken, komt hij al even maffe mensen als hijzelf tegen. Een (ex)-bewoner van een verlaten inrichting, een eco-fanatieke vrouw (ze zegt professor te zijn) en grimmige stropers die in jeeps rondrijden, en die zich meestal vrij gemakkelijk laten wegjagen. Al deze figuren cirkelen om de boom, die al naar gelang het personage kapot, verkocht of gekoesterd dient te worden. De agent hoort bij geen enkele partij, en de periode dat hij allemansvriend is, is het beste van de film, begeleid door een olijk gefluit op de soundtrack. Daarna barst de hel los, en waar ik eerst de boom als metafoor zag voor geestesziekte ('vergiftigd de omgeving, die er tegelijkertijd door aangetrokken wordt') was dat nogal vergezocht. Wat is nu Japans obsessie nummer 1? Juist. En paddenstoelen genoeg in het bos natuurlijk. Een mens vraagt zich af waarom Japan ooit kerncentrales heeft durven te bouwen. Waren die stropers toch gewoon de Amerikanen.

Le Passion de Jeanne D'Arq
Ja, ik heb weer een filmalmanak in de bieb gevonden. Een 'nieuwe aanwinst', geschreven door lui van Sight & Sound, maar wel gewoon met een titel als 'Film in het juiste Perspectief' en een licht moeizame vertaling, niet zover dat er fouten zijn, maar wel iemand met minder kennis dan de S&S redactie. Al geef ik het je te doen, in het Engels zullen dat doorwrochte volzinnen zijn geweest. Hoe dan ook, dan kom je toch weer die Carl Th. Dreyer tegen, dus eindelijk maar eens eentje van de Deen gedaan. Dat had dan wellicht Ordet moeten zijn, bedacht ik later, maar die filmalmanak maak – heel fijn – best aparte keuzes. Le Passion is voor een film van bijna 100 jaar oud behoorlijk spannend. Dat ligt vooral aan de intense rol van Maria Falconetti. Haar uitstraling zie je later terug bij de Italiaanse neorealisten, en ook wel bij de Dardennes. Een zeer opmerkelijke vrouw. Vierkante tanden, vrij plompe handen, een Sinead O' Connor-kapsel en dan... die ogen. De actrice liep staar op doordat ze van Carl Th. Constant haar ogen wijd open mocht houden, en niet mocht knipperen. (Feitasie!) Maar zonder gegein, het is 80 minuten lang kijken naar een icoon, die haar hoofd heel devoot constant half gekanteld houdt. Dreyer stelt daar als contrast een hele trits slechte en lelijke geestelijken tegenover waar de camera van latere regisseur Maté als een omsingeling langsglijdt. De eerste 40 minuten zat ik op het puntje van mijn stoel, een spannende lijn richting martelkamer. Maar van martelen komt het niet, en de opbouw begint eigenlijk opnieuw, de tweede helft is daardoor een stuk minder. Tót het einde dan.

Aurora
Bizar, lichte verbijstering zelfs, want ook deze film past weer perfect in mijn 2011-scheidingsfilms-thema. Dit is de taaiste kluif, en ik weet niet of ie mijn top 20 had gehaald, maar een waanzinnige, megalomane, verbluffende film is het zeker. Dan zit je 3 uur te kijken en denk je na afloop meteen: ik had nog véél beter op moeten letten. Dit lijkt een handelingenfilm, maar volgens mij is nagenoeg niks lukraak. Niettemin zou de film ook geschikt huiswerk zijn voor filmschool-studenten, maak een edit van 80 minuten, kijken waar men dan mee aan zou komen zetten. Aurora belichaamt in al zijn ogenschijnlijke kalmte het wraak-aspect aan een scheiding. Wie moet boeten? Iedereen moet boeten, als je van je Apenrots bent gegooid. Een wat sukkelige Roemeense man koopt in het eerste uur (zwaar gechargeerd, maar dat is wel zo ongeveer het tempo) een geweer. Het lijkt een lange voorbereiding op zelfmoord, net als Piccoli in Dillinger E Morto. Het eerste schot, ik schrok me kapot. En dan te bedenken dat juist dat schot 'niets' raakt. Naast depri-gedachten zweemt er al snel iets van Taxi Driver door mijn gedachten, niet dat dat klopt, maar het zegt toch wat over het geweld dat broeit. De man brengt tijd door met buren, collega's, ouders en familie. Conversaties verlopen uiterst moeizaam, om niet te zeggen autistisch gesloten. Van dit type: 'Hoe gaat het met Pusa?” Antwoord van de man: 'Hoe het met Pusa gaat? Met Pusa gaat het goed'. Maar naast zijn geslotenheid krabt de man af en toe ineens verbaal, als een kat die jarenlang gepest is, en nu ineens (en op het totaal verkeerde moment!) terugmept. Een scene in een winkel bijvoorbeeld. Oef. En dan, het politiebureau. Alsjeblieft zeg. 'Ik ga even koffie halen'.

d'arQ lol

Le Passion…
Maar je hield toch helemaal niet van rechtbankfilms? ;-) Na het zien van de Jeanne d'Arc-bewerkingen van Otto Preminger (met Jean Seberg), Robert Bresson (met Florence Delay) en Jacques Rivette (met Sandrine Bonnaire) gaat mijn voorkeur nog steeds uit naar de klassieker van Dreyer. Zelden waren close-ups zo krachtig.

Zie ook de ode van Godard in Vivre Sa Vie (1962):

<iframe width="420" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/QziLDjHFogo"; frameborder="0" allowfullscreen></iframe>