Filmforum

http://inspiredology.com/wp-content/uploads/2010/07/Jurassic_Park.jpg

28 minimalist movie posters
http://inspiredology.com/minimalist-movie-posters/

De twee uitersten van de Japanse cinema:

Kimyô na sâkasu
Ook wel bekend onder de Engelse titel Strange Circus. Ho Ludo, even wachten met opschrijven. Dit is zeg maar de sadistisch-decadente pool. Incest is de motor van een soort mash-up van Cronenberg en 19de eeuwse Franse decadente literatuur (goed dat citaat van Huysmans aan het begin gaf dat al meteen weg.) Ik ga verder niet in op het plot, want er zitten een paar mooie twists in. Ondanks alle narigheid en geweld en "auw"-momenten toch weer zo Japans kalm en subtiel ingebed dat je het allemaal kan uitzitten. Moest meteen denken: kunnen Aziaten alleen met dit soort dingen wegkomen? Ik vermoed van wel.

Mimi wo sumaseba
Ook wel Whisper of the Heart. Supercute tienerliefdeverhaal van de Ghibli-stal. Redelijk straight met allerlei hints naar het latere Neko no ongaeshi (katten die je ergens naar toe leiden, De Baron). De zonsopgang over mistig Tokio op het eind (briljante move van die gozer overigens) is een van de hoogtepunten van de anime. Wonderbaarlijk.

Ho Ludo, even wachten met opschrijven

lol. nee ik pas. Die ander klinkt dan weer wel heel ok, biebmeisjes :) (Maar ik heb wel grotere Ghibli klassiekers nog niet gezien volgens mij, ooit nog eens in duiken)

En wat voor een bibliotheek zeg! :) Volgende Ghibli voor ons wordt Nausicaä (ja, ik struikelde op straat over een Ghibli-box. Handig.)

Mimi wo sumaseba

Voor de liefhebber is deze online te kijken...ook andere animes...
http://www.veoh.com/watch/v15785472Yac5aPgp?h1=whisper+of+the+heart+(eng+dub)

Oh, ze zijn zelfs allemaal te downloaden :)

Wel in het Engels gesproken :| [de anime-Jihad is teleurgesteld.]

Deze (Miyazaki's "Kiki's Delivery Service") is origineel met Engelse ondertiteling.

http://www.veoh.com/watch/v15416527cs6tmjat?h1=Kiki%27s+Delivery+Service

Monsieur Lazhar (Philippe Falardeau, Canada, 2011)
Winnaar van de publieksprijs IFFR2012, een publiekslieveling dus. Maar wel een met een scherp randje... Op een ochtend treft een leerling de docente aan, opgehangen in de klas. Een Algerijnse immigrant biedt zich even later aan het schoolhoofd aan om haar te vervangen. Zij neemt hem aan. Niettegenstaande dit onwaarschijnlijke gegeven ontpopt zich een sterk drama, waarbij de klas worstelt met de schokkende gebeurtenis en de Algerijn een geheim met zich mee blijkt te dragen.

A Dangerous Method
Toen ik over deze film hoorde dacht ik meteen "Freud, Jung, Cronenberg dat spelt O-M-C." Daarna werd ik natuurlijk wantrouwig, kan toch alleen maar tegenvallen, wordt romantisch geneuzel met die Knightley erbij. Toch maar gegaan en...ik kwam als herboren uit de bioscoop. Vooral de eerste helft is magistraal, vol prachtige details (interieurs, therapeutische apparatuur), Fassbender mooi onderkoeld, Knightley kan prima de hysterica-trucendoos opendoen. Tweede helft neigt een beetje naar The Greatest Hits met Freuds prachtige "we komen ze de plaag brengen" wanneer ze NY binnenvaren en Jungs latere "vloedgolf van bloed"-droom maar dat mag de pret niet drukken. Cronenbergs non-horror meesterwerk.

hopelijk is Keira er ook herboren uitgekomen, ze zag er in een film met Colin Farrell (een of andere matige Londense film noir) ni- oh wacht begin ik weer over vrouwen en uiterlijk he.

;)

Mmm...ik ken haar alleen vluchtig van die Piratenfilms dus daar kan ik verder niets over zeggen. Ik zag dat ze op IMDB 50/50 zijn over haar optreden (maar goed tegenwoordig lijkt 50% op de interwebz een wannabe valse nicht te doen).

Ondertussen iemand al een beetje op de Prometheus hype-trip met dat salvo aan trailers? [ik ben zelf ambivalent]

Nog niet gekeken, maar die stortvloed was wel opgevallen. De stills spreken me niet aan, iets SF-erigs … SF in de zin van Silly Fantasy …

Woman On Fire Looks For Water
Het moge bekend zijn dat het Hubert Bals Fonds het potje Pokon van de wereldcinema is. In dit geval hebben ze de Maleisische cinema wat sterkwater gegeven, en zie daar, een eerste kiempje. En ik zet – als ik me niet vergis – een nieuw vlaggetje. Maleisie lijkt voorlopig een Thailand 'light'. Net als bij de Thaise regisseur met de lastige naam is er een heel alledaags geloof in geesten en natuurmedicijnen, alleen de broeierigheid ontbreekt. Daar is nog wat meer lef voor nodig. Deze film moet het vooral van de beelden hebben (idyllisch tot en met). Een oude baas uit een vissersdorp voelt zijn einde naderen, en zoekt vol spijt zijn jeugdliefde op. Zijn zoon lijkt in dezelfde fout te vervallen (die parallel en de vader-zoon relatie had nog veel meer mogen worden benadrukt). Zoon begint de film als kikker-verkoper. (Je koopt ze levend, waarna de kop er per botte tang af gaat.) Maar nadat de zoon een oude dame uit het drijfzand redt, krijgt hij een nieuw baantje als kokkelvisser. Daar komen de mooiste scenes, als hij door de (veel rijkere) kokkel-familie in een positie wordt gemanoeuvreerd om met hun lastig huwbare dochter te trouwen. Haar pijn als zelfs deze armesloeber haar afwijst is het beste moment van de film.

King Of Devil's Island
Van de week stond er hier in Breda een doorgedraaide gevangene halfnaakt te dansen op het dak van een jeugdinrichting. En dat allemaal dankzij een in de gang gevonden fles speciaalbier. In plaats van te wachten tot de jongen zelf naar beneden kwam, hing er een hele avond een helikopter boven, en rukte politie en brandweer massaal uit. Million dollar boy. Nu schijnt ie al die kosten zelf te moeten betalen, alsof dat ooit lukt... In vroeger tijden dropten ze die jeugdige boefjes gewoon op een eiland heel ver weg, althans zo ging dat in Noorwegen, leren we van deze zeer onevenwichtige genrefilm. Het begint hoopgevend, twee jongens arriveren per veerpont, de sfeer is Shutter Island-creepy (duh!) en blijft ook nog een hele tijd Dickensiaans-wrang. Clichés ontbreken niet: ontsnappingspogingen, vluchten in fantasietjes, onderling geweld (zonder Scum-biljartballen) én de zielige jongen die eraan onderdoor gaat en zelfmoord pleegt. Daar begint de film te haperen, want nadat het slachtoffer van ontucht door de leiding dood is begint de film aan een ellenlang durende wraakexpeditie tegen de dader. Ik heb geen medelijden met de Buscemi-achtige man, maar om daar nou álle tijd aan te besteden. En dan nog niet doorpakken he, want de jongens moeten toch slachtoffers blijven. De baas van de gevangenis (een Breivik-combover pafferig zelfvoldane Stellan Skarsgaard) ziet zo zijn corrupte levenswerkje door de vingers glippen. Het einde tapt dan plots weer uit een Reinout Oerlemans-vaatje. Of hoe een gevangenisfilm even in Nova Zembla/Titanic kan veranderen.

Nannerl, La Soeur De Mozart
Het zit al in de titel natuurlijk. Nannerl, zélf een Mozart, is slechts de zus ván Mozart. Zo ziet haar vader haar, zo ziet de wereld haar. En juist daarom is deze film zo'n gemiste kans. Hier had de maker een kans om Nannerl een leven te geven, een hart. Maar ze blijft blanco! Is dat nou expres? Omdat als de wereld je slechts ziet als spiegel van anderen, je er een wórdt... Vader Leopolds drilpraktijken blijven verbazingwekkend. Ik moest aan Agassi denken, vanaf de wieg tot tennisser opgeleid door zijn pa. En met succes. Als je weet dat de goede genen er zijn is het bijna jammer als je het niet probeert... Wolfgang is in deze film bijna twaalf, zijn pa presenteert 'm uit hype-overwegingen graag jonger aan de Europese hoven. Het mannetje zoekt steeds bevestiging bij pa, en kríjgt dat ook. Hoe heerlijk (en gevaarlijk) moet dat zijn. Zelfs al zijn het maar korte flitsen, die vader-zoon-relatie zit in de film al duidelijker dan het aandeel van Nannerl in het gezin. Dat komt ook omdat regisseur Foret een blik familie heeft opengetrokken voor de vrouwelijke hoofdrollen. Het leidt tot matig robotachtig acteren. (Misschien kregen dat tweedelegkroost juist te weinig bevestiging van pa, of voelden ze zich belemmerd door zijn leidinggevende autoriteit?) In elk geval zijn dat zijn van die dingen die je in de intiteling als cinefiel voelt aankomen. Ik wist niet welke rollen de Foretjes zouden spelen, en toch kon ik ze gewoon aanwijzen na een paar minuten. Nannerl maakt in de hoogste Franse adellijke kringen een nieuw vriendinnetje. (Het prinsesje van Frankrijk is weggestoken in een klooster en zo vereenzaamd dat ze uit alle macht Nannerl tot confidance bombardeert.) Nannerl laat ook dat weer allemaal emotieloos over zich heenkomen. Iets vergelijkbaars gebeurt met de Dauphin, die haar wel tot componeren beweegt. Mag eigenlijk niet van pa. 'Maar heeft ze talent?' vraagt aandoenlijk dienstbare mama. 'Twijfelde je daaraan?' grijnst Leopold voldaan. En tóch niet van gedachten veranderen. Dat realiseer je je hier wel weer. De patriarchale Europese samenleving heeft duizenden jaren vrouwenkunsten onmogelijk gemaakt. Wat van deze film overblijft zijn wat aardige gezinsscenes, want een apart stel waren de Mozartjes zeker.

Goin' South
Een cultwestern uit de seventies, met Jack Nicholson himself in de regiestoel. Erg druggy is de film zowaar niet, wel merkwaardig. Dat begint al met de muziek van Van Dyke Parks, logischerwijs wat gedistingeerder dan gebruikelijk in een western. De film zelf is dan weer platter dan gebruikelijk in het genre; dit is een soort Little Big Man. Indianen komen alleen ter sprake als manier om het echtelijke huwelijks leven wat te kruiden. (Ook een staaltje sm ontbreekt niet.) Ja, Nicholsons belangrijkste pre-occupatie zijn toch de dames, liefst maagdelijk. Daarvoor ontdekte hij zelf (althans volgens de pr) Mary Steenburgen op de burelen van Paramount. En castte haar meteen ineen hoofdrol. Net als later in Melvin and Howard is ze tuttig én weet ze wat ze wil. Níet bespioneert worden terwijl ze zich baadt in een riviertje bijvoorbeeld! Vooral het eerste uur zijn dit soort akkefietjes behoorlijk geinig. Nicholson speelt de schurk die van het schavot wordt gered door jonge spinster Steenburgen. Zij wil 'm eigenlijk slechts gebruiken als slaafje in de goudmijn. Nicholson denkt bij 'tunnelling' aan hele ander dingen. 'Any time you like to talk about it!'. En uiteindelijk gebeurt dat, op best charmanter Gas Food Lodging wijze. Maar dan zijn er nog 45 minuten te gaan, en weet het hele blik aan scenarioschrijvers (altijd een slecht teken) niet veel boeiends aan plotwendingen meer verzinnen. De film wordt er nog bijna saai van. Had het ook véél leuker gevonden dat een film die Goin' South heet was geindigd met een reis naar Philadelphia. Had best gekund.

Trailertje gekeken, misschien toch wel interessant …

Ik gok eerst helft adembenemend en innovatief, dan weer het gebruikelijke Alien-gehannes.

Anders is er deze nog:

https://www.youtube.com/watch?v=Py_IndUbcxc

Ik dacht toch echt even: Mel Brooks heeft CGI onder knie gekregen. :) (waarschijnlijk is zelfs hij uitgekeken op nazi's)

Tja, het verbaast me dat Laibach de soundtrack doet.

Nou ja zeg. Verrassend (op een bepaald niveau natuurlijk niet, maar toch.)

Misschien zit er toch nog een interessante metatwist aan. :)

Charisma
Japanners en bossen, het blijft een bijzondere combinatie. Charisma kan zo aansluiten in het rijtje Norwegian Wood en The Mourning Forest, al word de film langzaam maar zeker nóg wat gekker. En dat is eigenlijk ook wel weer typisch absurd Japans. Het eerste uur is mooier en spiritueler. Net als in Cure (eveneens van Kiyoshi Kurosawa) krijgen de mysterieuze elementen langzaam 'zin'. En ook hier vallen die puzzelstukjes best fraai op zijn plaats. We beginnen weer met een burn-out-cop, maar ditmaal is de moordenaar geen hypnose-freak. Het is... een boom. De slachtoffers zijn echter niet enkel plantaardig, want als de agent zich half-getikt in een Lynchiaans boswereld heeft teruggetrokken, komt hij al even maffe mensen als hijzelf tegen. Een (ex)-bewoner van een verlaten inrichting, een eco-fanatieke vrouw (ze zegt professor te zijn) en grimmige stropers die in jeeps rondrijden, en die zich meestal vrij gemakkelijk laten wegjagen. Al deze figuren cirkelen om de boom, die al naar gelang het personage kapot, verkocht of gekoesterd dient te worden. De agent hoort bij geen enkele partij, en de periode dat hij allemansvriend is, is het beste van de film, begeleid door een olijk gefluit op de soundtrack. Daarna barst de hel los, en waar ik eerst de boom als metafoor zag voor geestesziekte ('vergiftigd de omgeving, die er tegelijkertijd door aangetrokken wordt') was dat nogal vergezocht. Wat is nu Japans obsessie nummer 1? Juist. En paddenstoelen genoeg in het bos natuurlijk. Een mens vraagt zich af waarom Japan ooit kerncentrales heeft durven te bouwen. Waren die stropers toch gewoon de Amerikanen.

Le Passion de Jeanne D'Arq
Ja, ik heb weer een filmalmanak in de bieb gevonden. Een 'nieuwe aanwinst', geschreven door lui van Sight & Sound, maar wel gewoon met een titel als 'Film in het juiste Perspectief' en een licht moeizame vertaling, niet zover dat er fouten zijn, maar wel iemand met minder kennis dan de S&S redactie. Al geef ik het je te doen, in het Engels zullen dat doorwrochte volzinnen zijn geweest. Hoe dan ook, dan kom je toch weer die Carl Th. Dreyer tegen, dus eindelijk maar eens eentje van de Deen gedaan. Dat had dan wellicht Ordet moeten zijn, bedacht ik later, maar die filmalmanak maak – heel fijn – best aparte keuzes. Le Passion is voor een film van bijna 100 jaar oud behoorlijk spannend. Dat ligt vooral aan de intense rol van Maria Falconetti. Haar uitstraling zie je later terug bij de Italiaanse neorealisten, en ook wel bij de Dardennes. Een zeer opmerkelijke vrouw. Vierkante tanden, vrij plompe handen, een Sinead O' Connor-kapsel en dan... die ogen. De actrice liep staar op doordat ze van Carl Th. Constant haar ogen wijd open mocht houden, en niet mocht knipperen. (Feitasie!) Maar zonder gegein, het is 80 minuten lang kijken naar een icoon, die haar hoofd heel devoot constant half gekanteld houdt. Dreyer stelt daar als contrast een hele trits slechte en lelijke geestelijken tegenover waar de camera van latere regisseur Maté als een omsingeling langsglijdt. De eerste 40 minuten zat ik op het puntje van mijn stoel, een spannende lijn richting martelkamer. Maar van martelen komt het niet, en de opbouw begint eigenlijk opnieuw, de tweede helft is daardoor een stuk minder. Tót het einde dan.

Aurora
Bizar, lichte verbijstering zelfs, want ook deze film past weer perfect in mijn 2011-scheidingsfilms-thema. Dit is de taaiste kluif, en ik weet niet of ie mijn top 20 had gehaald, maar een waanzinnige, megalomane, verbluffende film is het zeker. Dan zit je 3 uur te kijken en denk je na afloop meteen: ik had nog véél beter op moeten letten. Dit lijkt een handelingenfilm, maar volgens mij is nagenoeg niks lukraak. Niettemin zou de film ook geschikt huiswerk zijn voor filmschool-studenten, maak een edit van 80 minuten, kijken waar men dan mee aan zou komen zetten. Aurora belichaamt in al zijn ogenschijnlijke kalmte het wraak-aspect aan een scheiding. Wie moet boeten? Iedereen moet boeten, als je van je Apenrots bent gegooid. Een wat sukkelige Roemeense man koopt in het eerste uur (zwaar gechargeerd, maar dat is wel zo ongeveer het tempo) een geweer. Het lijkt een lange voorbereiding op zelfmoord, net als Piccoli in Dillinger E Morto. Het eerste schot, ik schrok me kapot. En dan te bedenken dat juist dat schot 'niets' raakt. Naast depri-gedachten zweemt er al snel iets van Taxi Driver door mijn gedachten, niet dat dat klopt, maar het zegt toch wat over het geweld dat broeit. De man brengt tijd door met buren, collega's, ouders en familie. Conversaties verlopen uiterst moeizaam, om niet te zeggen autistisch gesloten. Van dit type: 'Hoe gaat het met Pusa?” Antwoord van de man: 'Hoe het met Pusa gaat? Met Pusa gaat het goed'. Maar naast zijn geslotenheid krabt de man af en toe ineens verbaal, als een kat die jarenlang gepest is, en nu ineens (en op het totaal verkeerde moment!) terugmept. Een scene in een winkel bijvoorbeeld. Oef. En dan, het politiebureau. Alsjeblieft zeg. 'Ik ga even koffie halen'.

d'arQ lol

Le Passion…
Maar je hield toch helemaal niet van rechtbankfilms? ;-) Na het zien van de Jeanne d'Arc-bewerkingen van Otto Preminger (met Jean Seberg), Robert Bresson (met Florence Delay) en Jacques Rivette (met Sandrine Bonnaire) gaat mijn voorkeur nog steeds uit naar de klassieker van Dreyer. Zelden waren close-ups zo krachtig.

Zie ook de ode van Godard in Vivre Sa Vie (1962):

<iframe width="420" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/QziLDjHFogo"; frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

https://www.youtube.com/watch?v=QziLDjHFogo&feature=related

och ja, ik dacht er nog wel aan, aan Karina dus :) een nog mooiere traan. Falconetti blijft maar druppelen, het arme kind.

Maar je hield toch helemaal niet van rechtbankfilms? ;-)

gheh, heehee nou alleen ín noirs he, als hinderlijke onderbreking van een batshit plot. :D

en: http://gert01.home.xs4all.nl/lateautumn.html

oeh, die moet dan maar de Ozu worden vóór Tokyo-Ga van Wenders, ook al is het eerder early summer buiten.

Kaze no tani no Naushika
Oh zo mooi, dit eerste meesterwerk van Miyazaki in volle SF-modus die de tere kinderzieltje niet spaart (de twee leerlingen op de bank vonden bepaalde zaken toch wel freaky, vooral die nare lopende/smeltende atoombom-laser-dude en haar vader wordt gewoon even als een gangsta afgeknalt!) Verder zitten alle Miyazaki motieven er al in: prachtige luchten, vervaging tussen goed en kwaad, ecologisch bewustzijn, volken die Europees aandoen, getormenteerd meisje in de hoofdrol. Deze...ahem...iets ouder dan de latere heldinnen. Ik in mijn onschuld dacht nog "huh waait die jas/rok nou op en dragen ze geen ondergoed in de toekomst?"...vlug de interwebz op en ja hoor, mensen vliegen elkaar al blijkbaar 28 jaar in de haren over de vraag of Nausicaä een huidkleurige legging draagt...of niet (zie ook meteen de eerste FAQ-vraag bij IMDB :) Oh en laten we niet die sublieme kinderherinneringen vergeten met dat schattige liedje dat je nooit meer uit je hoofd krijgt.

Dacht ook enigszins geïrriteerd tijdens het kijken: was het nou echt zo moeilijk om die film in 1984 gewoon in de Nederlandse bioscoop uit te brengen?

Geen film, maar wel een stapel dvd's nl. Twin Peaks (seizoen 1 en 2). Seizoen 2 zakt gigantisch in her en der, met gedoe over de burgeroorlog, het Ghostwood-project, James Hurley (vernoemd naar de Minutemen-drummer?), die aan auto's gaat sleutelen buiten Twin Peaks, de lover van Audrey die ervandoor gaat per vliegtuig en Lucy die zwanger wordt (wat moet ze toch met die Britse kledingverkoper?). In dat mensenschuwe tuinier-mannetje had meer gezeten, elke keer dacht ik die 'ie Donna te grazen ging nemen. Maar toch, nog nooit zo gelachen en gegriezeld tegelijkertijd. Dat wordt afkicken de komende weken.

Hesher
Waar is de liefde? Dit is toch opperbeste Subjecinema? Zwaar, zwaar depressieve indie over het ekte-ekte Amerika met fietsend gozertje, met Nathalie Portman + grote bril en Metallica op de soundtrack. Niet alleen op de soundtrack want het schijnt dat de heren zo te spreken waren over Gordon-Levitts personage als een soort Cliff dat ze naast die nummers ook het logo cadeau deden. Goed, we nemen je standaard indie-film: jongetje met BMX, depressieve vader en pluizige oma...maar dan komt Hesher in zijn leven, een nihilistische metalhead die rondrijdt in zwart busje en besluit om maar eens in de garage te gaan wonen. Je denkt dat wordt een buddymovie, is het misschien ook, maar wel een erg grillige. Er zit in ieder geval een cruciale scène in bij een zwembad waar op een of andere manier de Kern van Metal wordt geraakt. Bizarre film, maar ik heb mijn portie uit elkaar vallend Amerika weer even gehad.

De hoofdrolspeler heet Hesher? Of ís het een hesher? Of beide?

"What kinda name is that?", kan ik me vagelijk herinneren dat wordt gezegd...dus beide (meteen dus slaande ruzie op IMDB tussen Realisten en Fantasten, aangezien de laatste met de suggestie komen dat die Hesher een soort denkbeeldige vriend is.)

hmm Michod (met het dakje op de O) schreef mee... De regisseur van Animal Kingdom. Dat is op zich wel aanbevelingswaardig ook.

Shine a Light
De registratie is OK, de band klinkt energiek en ongepolijst en ik ben behoorlijk 'lenient' voor 'rockumentaries' (die van The Band eerder vanavond vond ik zeer leuk al is het echt m'n muziek niet), maar de Rolling Stones gaan mij te ver. Als Jack White ff meedoet denk ik nog even dat het beter wordt maar al snel zit ik me we weer te vervelen en ga ik de opgenomen Dit Was Het Nieuws Kijken (Torenstra zegt zo mogelijk nog minder dan van Muiswinkel, hoewel die tenminste nog een goede grap toevoegt), anyway, daarna pak ik de finale nog ff mee. Ook daar kan ik niet lang de aandacht bij houden. De registratie zelf is wel OK en de interviews/fragmenten tussendoor zijn best wel interessant/grappig ("We kunnen Mick Jagger niet in de fik steken"), maar wat mij betreft had de muziek buiten beschouwing gebleven. :)

Pépé Le Moko
Hij is eigenlijk niet 'gangsta' genoeg, die Pépé. De 'beruchte' Franse schurk zit als een rat in de val in de Casbah, de labyrint-achtige slums van Algiers, en je zou zeggen, net als die gozer in Toulouse gaat ie 'down fighting'. Het intro belooft veel, in een mooi staaltje van expositie wordt een Parijse agent door de locals uitgelegd waarom het oppakken van Pépé zo lastig is. 'Hij zou me in de Casbah zonder een blik te vertrekken doden'. Maar als we Pépé (Jean Gabin) later in actie zien, mikt ie braaf op de bénen van de agenten. Pépé blijkt een goedmoedige nostalgicus. Zo verwordt deze film tot een niet onaantrekkelijke, maar wat wrange ode aan het échte Frankrijk, inclusief slot-chanson. En krijg je het idee dat kolonies enkel hebben bestaan om heimwee naar de heimat te creëren. Niet voor niets werd deze noir-voorloper later overgedaan als musical. Pépé droomt van Le Métro, en heeft genoeg van zijn harem allochtone vrouwen... Gelukkig is daar een schone blanke deerne. Maar is zij wérkelijk geïnteresseerd in hem, of slechts door de gewiekste (zich Hakim-dom voordoende Algerijnse agent) als lokaas de wijk in gemanoeuvreerd. Een kans op een unieke femme fatale, maar die rol kan natuurlijk niet aan een blanke worden gegeven. Dat taakje wordt in een geslaagd tragisch einde door de lokale Esmeralda uitgevoerd. Ik bleef het gevoel houden dat er veel meer in had gezeten, al zijn de Dead End-achtige studio-sets die Algiers voor moeten stellen wonderschoon.

Georgia
Er zijn van die films die jaren en jaren op mijn kijklijstje staan te verpieteren. Het merendeel dáárvan ga ik vermoedelijk nooit vinden (“Marie Baie des Anges”!?), maar soms kom je er ineens weer één tegen. Terwijl ik Georgia binnenhaal lees ik op Canvastext dat Ulu Grosbard (prachtige naam, interessant levensverhaal) is overleden. Waar ken ik die man ook alweer van...? Voila, regisseur van deze film. Wat een maf toeval. En maf is de film ook. Minstens een uur lang is dit een van de slechtste films ooit. Er klopt níets van. Op welke middelen functioneerde Jennifer Jason Leigh in de nineties? Was ze soms getrouwd met Evan Dando? Ze is hier zo anorectisch dat ze wel een jongetje van 12 lijkt. Ik houd niet zo van dat soort tour de forces, zogenaamd veertig kilo voor de rol afvallen, jaja. Op een poederdieetje zeker. Functioneel is het wel, want ze speelt een intense heroine-verslaafde in grungy Seattle. Er is één probleem. Jennifer Jason Leigh mag hier dan matig acteren, ze kan ab-so-luut niet zingen. Van het type 'zingen' dat je elke regel maar pratend afraffelt, want je kan toch geen toon houden. Tóch moet ze een zangeres voorstellen die al schnabbelend altijd weer aan de bak komt. Je zit af en toe echt in je ogen te wrijven, deze film kost gewoon energie van de plaatsvervangende schaamte. Een regelrechte verkrachting van Van Morrison is het dieptepunt. Een verklaring is er wel, dit wannabe-zangeresje is namelijk de zus van een populaire country-ster, met wie ze psychologische machtsspelletjes speelt. Misschien kan ze een beetje op haar (achter)naam teren. Een moeizaam verhaal blijft het ook dan. En het is heus niet dat Jason Leigh (die haar cartoonstemmetje weer heeft opgezet) het enige slechte is aan de film. De editing is een chaos, en de bandleden uit het schnabbel-circuit, zijn een samenzwering van bespottelijke idioten. Bovendien, sloppy Velvet Underground covers spelen en de zaal gaat als ware Michael Jackson gearriveerd uit zijn dak!? Maar net toen ik me echt zat te verkneukelen om dit stukje te typen dwingt de consequent volgehouden hopeloosheid in het laatste half uur haast respect af. Al kan ik ook gewoon teveel films hebben gezien.

Audition
Ik voel aankomen dat ik de komende tijd elke Japanse thriller/horror met Cure ga vergelijken, en dat ik die laatste dan beter vind, omdat die film kennelijk precies op het juiste moment kwam. Niettemin is het beroemde (en beruchte) Audition ook een, kuch, lekkere film. Niet eens zó spannend, maar meer een handenwrijvende cinefiele trip, in de lijn van The Shining. (Of dacht ik daar alleen maar omdat ergens verteld wordt over hoe een hal met bloed overstroomd. Wat we dus niet eens zíen.) Maar tegen die tijd is de film al creepy genoeg, dat alleen het vertellen al genoeg is. Takashi Miike houdt zich in, en bouwt hier rustig op richting de grootse finale. Stephen King zou de setup van de elementen (in Misery-stijl) wel kunnen waarderen. Een auditie voor een filmproject, maar in werkelijkheid een manier om een weduwnaar aan de vrouw te helpen. Die heeft zijn oogje al lang op een van de kandidaten laten vallen. Een volledig in het wit gekleed meisje. Dat is natuurlijk fucken met het Japanse onderbewuste, de angst dat al die serviele en maagdelijke dametjes, die maar blijven buigen en beleefdheidsfrases uiten, je achter je rug op elk moment zonder met hun ogen te knipperen in stukjes kunnen gaan hakken. Wie zei dat vrouwen niet kunnen doe het zelven. Lekker zagen. In de beste scene van de film – en dé scene die aankondigt dat het losgaat, bezoekt de weduwnaar op zoek naar zijn meisje haar balletleraar. De man in een rolstoel heeft een van de engste lachjes in de cinema, als het geklepper van een geraamte. Een minuutje of wat later dondert onze held op het tapijt en volgen twintig geniale minuten van waanzin. Met de hoofdletter W van Walgelijk. :)

An American Werewolf In London
Na Audition is dat maar een hondje natuurlijk... Maar goed, deze film was toch al niet serieus bedoelt. Maakte Landis Thriller hiervoor of hierna? Check: erna. En je kunt duidelijk zien dat dit Michael Jacksons favoriete film aller tijden is. Wel even ogen dicht tijdens die paar 'scenes voor volwassenen'. 'It's a marvelous night for a moondance' croont Van Morrison, terwijl de vonken tussen de Amerikaanse grand tourist en het Engelse verpleegstertje er vanaf vliegen. Erg grappig, en nog best sensueel ook. Een van mijn helden en eeuwige pechvogel Griffin Dunne is dan allang Roodkapje-stijl afgevoerd, al keert hij gelukkig nog wel terug. Behoorlijk ranzig, The Box-achtig toegetakeld. De effecten en vooral de make-up zijn erg sterk hier, zelfs in de weerwolf-metamorfose. Echt psychologisch wil Landis het helaas niet maken, althans niet meer na de prima eerste helft. Daarna wordt het gewoon chaotisch uit de bocht vliegend popcorn-vermaak, op het onzinnige af. Er blijft genoeg te grinniken. “A naked American man stole my balloons!”

Sauvage Innocence
Lekker weg met Meta, denk je bij de synopsis. Een filmcrew maakt een anti-drugs-film, terwijl de producer (met de regisseur als koerier) de film met heroinesmokkel heeft gefinancierd! Ondertussen is de brown ook rijkelijk voorradig op de set, waardoor ik leerde dat je heroine ook kunt snuiven... Ik zag de leipe Hal Hartley-taferelen al plaatsvinden. Zelfs voor een Elisa Lowensohn-rol is gezorgd, een Oost-Europese actrice die het meest verslaafd is van allemaal. Hier dus gespeeld door een andere dame, want het tergend saaie Sauvage Innocence heeft werkelijk niets met Hartley van doen. Dit is een hipsterige Bertolucci-film. In zwart-wit. Zelfde blikken, zelfde shots, een meisje kroelend met een kat, dat soort dingen. De beelden zijn dus nog wel ok, maar in tegenstelling tot bij Bertolucci hebben de personages werkelijk niets te vertellen. Keer op keer blijven we hangen bij verveelde en vervelende dialogen. Ook het film in film-aspect komt er zelden echt soepeltjes door, omdat ook die film nergens van de grond (uit de goot?) komt, terwijl juist dáár best kansen lagen. De mooiste scene uit de film in film is, wel weer erg Hartley, een liedje. Van Morrison zingt Friday's Child met Them, terwijl de filmcrew in wazige staat over de Amsterdamse set dwaalt. (Ja drugs, dus Amsterdam, het ligt allemaal erg voor de hand he.)

Crimes of Passion
Had ik al eens wat van die maffe Ken Russell gezien? Of er alleen maar veel over gelezen. Ik denk het laatste, over de beruchte sci-fi flop Altered States bijvoorbeeld... Ook Crimes of Passion is een allegaartje, en in al zijn botsende stijlen toch wel, eh, interessant. Zo is deze erotische psychotrip op bijtend satirische wijze een voorloper van Todd Solondz. Met name het personage van Anthony Perkins is recht uit Happiness weggelopen. De oude Perkins speelt een William H. Macy-achtige priester, die in de hoerenbuurt zieltjes probeert te redden. Nou ja. “Strip. Bitch.” Of: 'Kan de dominee wat tijd doorbrengen met je 'holiest of holiest'. Dat soort gegein. 'What he lacks in dick he makes up in diction', zegt Kathleen Turner later over hem. Ook van haar kant (een ster in de eighties) was dit een moedige film, en behoorlijk on topic peinsde ik dat Turner mits in het bezit van één cupmaat méér de rol nóóit had gespeeld. Ze is overigens sterk als het mysterieuze hoertje, dat overdag in een mode-atelier werkt, 's avonds in sleazy hotels, en tussendoor tijd doorbrengt in een Efteling-achtige gigantische villa. (Wat wil Russell met dat laatste nou zeggen?) De spil van het verhaal is John Lauglin, die wel wat op een jonge Perkins lijkt. Zijn huwelijk met Annie Potts ('whát are you doing, we have cable now') staat op springen, waarna Turner in beeld komt. Nog een mooie anekdote: 'Je doet me denken aan de hamster die ik vroeger had, als je 'm probeerde aan te raken rende ie weg. Maar op een dag was ik hem te snel af, en hield 'm zo lang mogelijk vast om te laten zien dat ie niet bang hoefde te zijn.' 'And he turned tender and loving?' 'No, he shit in my hand.'

L'Affaire Farewell
De Koude Oorlog is eigenlijk heel snel weer vergeten, misschien omdat het achterdochtige (= eindigende?) Amerika weer snel nieuwe vijanden vond, om zelf te functioneren. Toch merkwaardig: de Russische mol in deze vlotte noir-film merkt terecht op dat de communisten Rusland van begin 20e eeuw tot de fifties in razende vaart moderniseerden, tot ze de eerste man in de ruimte hadden. Maar daarna. Ten onder aan interne paranoia, slim uitgelokt door de Amerikanen wellicht? In deze film loopt het Sovjet-rijk dus op zijn einde. De Russische insider wordt met veel plezier (als een gulle Martin Simek) gespeeld door Emir Kusturica, doorgaans zelf regisseur. Hij begint info door te spelen, aan een random passant. Dat laatste aspect had nog veel uitgebreider mogen worden verteld. Hoe je bij toeval in een James Bond-rol kunt belanden – terwijl je gewoon een kantoorbaantje als Fransman in Moskou hebt. Hoe verslavend spannend dat is. Dit soort thema's worden wel kortstondig aangestipt, maar krijgen geen stevige scenes mee om het méé te voelen. L'Affaire Farewell houdt zich namelijk ook nog bezig met de hogere echelons. We zien amusante maar karikaturale versies van Reagan, Mitterand en Gorbatsjov. Van mij had dat toch niet gehoeven, al blijft het wachten op Hollywoods Reagan biopic. Dat moet toch leuk worden. (Hij moppert hier op een misgelopen rol in Liberty Valance...) Willem Defoe heeft een heel klein rolletje als hoge CIA-pief, maar zijn enige scene van belang is wel een van de meest geslaagde. De geniepige slimheid van de geheime diensten, ze laten je een klusje doen, zonder ontzag voor mensenlevens, maar áls het dan gelukt is, beginnen ze je te overtuigen dat het eigenlijk niks voorstelde.

Altered States is overigens briljant hè (echt een film die door de videotheek is gerehabiliteerd, zie toch ook wel Blade Runner en The Shining voor een zelfde traject)

ja was al benieuwd geraakt na What Happens Next, een boek over scenario kings van Hollywood, waarin Paddy Chayefsky uitgebreid ter sprake komt. Dus staat op de to see list. Misschien dat Russell in een sci-fi ook zijn fallische obsessie 'omlaag' kan houden. Misschien ook niet.

http://24.media.tumblr.com/tumblr_lzjx6ycIOq1qi9x4qo1_500.png

Beste film ooit. :)

Les Géants [Bouli Lanners, België, 2011]
Eldorado (zie hierboven ergens) omschreef ik als een Waalse roadmovie van niets naar nergens. Deze opvolger van dezelfde scenarist/regisseur zou je een ‘coming of age’ van niets naar nergens kunnen noemen. Zak, Danny en Seth zijn drie pubers die door hun ouders aan het lot zijn overgelaten. Ze wonen in het huis van hun overleden opa. Af en toe belt de moeder van Zak en Danny om te melden, dat ze langer wegblijft. Het enige familielid van Seth, dat af en toe in beeld komt is Angel, die zijn kleine broer dan steevast in elkaar rost. Als de nood het hoogst is, verschijnt een vriendelijke doch zwijgzame fee in de persoon van Marthe Keller. Sprookjes bestaan.

Une femme mariée: Suite de fragments d'un film tourné en 1964
Volgens mij de laatste Godard uit de gouden periode die ik nog moest zien. Een apart geval. Niet een van zijn beste, zeker niet de slechtste. Heel erg stilistisch en met een mooie opbouw dit verhaal van 24 uur in het leven van een getrouwde vrouw (Macha Méril met superieure wipneus) die tussen twee mannen leeft. Veel gepraat natuurlijk, mooie autoritten door Parijs en op de helft dacht ik "nou en" en dan gooit Godard plotseling alle registers los: negatieve beelden, teksten van gedachten in beeld, ellenlange shots van tijdschriftpagina's...op een of andere manier erg hypnotiserend en het redt de film.

42nd Street
Binnen een paar maanden verschenen in begin thirties de musicals Gold Diggers of 1933 én deze. Het was werkelijk T-ford lopende band-werk voor Busby Berkeley en co. Nu was 42nd Street de eerste in een lange rij, en dat kun je hier wel zien, vind ik. Over het verhaaltje moeten we 't maar niet hebben. Welke musical gaat 'r eigenlijk níet over het maken van een musical. Erger is dat de danssequenties en wisecracks zijn ook nog niet gefinetuned. Berkeley moest zich in het slotnummer nog inhouden qua caleidoscopische toeren. Maar het raarste aan deze film is dat de Depressie op een niet ironische manier op de werkvloer lijkt te zijn belandt. De regisseur van de musical in de musical blijft maar roepen hóe slecht zijn productie is. In het merkwaardige einde is hij eerder uitgeput dan blij. Je zou het bijna realisme gaan noemen, maar het slaat wel over op de kijker. Zóveel stelt de musical inderdaad niet voor. Het last minute hoofdrolspeelstertje die de diva moet vervangen kan niet echt dansen, zeker niet zingen, en erger nog, ook in het traject daarvoor mist ze charme als de debuterende girl next door. Misschien was Ruby Keeler heel meta niet enkel gespééld zenuwachtig. In latere films is ze een stuk leuker. Nu valt er enkel te glimlachen om het melismannetje Dick Powell, met zijn briljante brillantine-haarcoupe, het soort kunstwerk dat je tegenwoordig enkel nog bij hele foute mannen als Moscowicz ziet. Hét unique selling point van Busby is al wel aanwezig. De benenparade! 'After three weeks [of this], a leg ain't nothing to me but something to stand on.' Niet voor niets bestaat 80% van de film uit rehearsals in – alle meisjes slaken een zucht – practice clothes. Lees: ondergoed. Konden de mensen in de bios de crisis toch even vergeten.

La Vie Nouvelle
Grandrieux en vrouwen, het botst als pubers op de kermis. Waar hij in Sombre een intrigerende rape-tale vertelde, heeft hij hier elk verhalend element gestript en blijft slechts gruwelijke misogynie over. Veertig minuten lang is dat best intens. Wazige beelden van groepjes vrouwen in een dor landschap. Eentje wordt meegesleept, waarna haar lange haren (onder veel gekreun en gejammer) met een mes worden “afgeknipt”. Het roept associaties op met die ultieme Europese oerangst: de concentratiekampen. (Ik betrapte mezelf op de gedachten: wordt het niet eens tijd voor wat anders...) Op de soundtrack dronet en giert dark ambient. Na het Lynchiaanse begin wordt de film een mespuntje concreter, en krijgen we beelden van een stripclub, met Amerikaanse soldaten (het laatste is eigenlijk nauwelijks zeker) die het niet al te zachtzinnig met prostituees doen. Dat moet ook wel de hel op aarde zijn, een bordeel in de buurt van het slagveld. Denk aan Kosovo, of Bosnie, en die film The Whisteblower. Maar Grandrieux weet ditmaal de spanning niet vast te houden, op een gegeven moment geloof je de vernederingen wel. Pas richting het einde, als de Fransman met een van de zíekste lichtgevende zwart-wit effecten ever op de proppen komt, belandt de film weer op kunstig Cunningham-video niveau.

Suzaku
Je hebt twee soorten Japanse films in de arthouse-bios. Malle impulsieve films waarin alles (en vooral geweld) kan, en héle rustige verwerkingscinema, waarin een extended family samenkomt voor rituelen. Suzaku vormde de doorbraak van de voortreffelijke Naomi Kawase, en is (zoals al haar films) er eentje uit de tweede categorie. Sterker nog, wie haar meesterwerk Nara heeft gezien ziet al Kawase's geliefde thema's terug. Een plotse schokkende dood, een processie, een forse tijdssprong (die de karakters eigenlijk nauwelijks doet veranderen), en een stevige regenbui als catharsis. Voeg daarbij de goud-nostalgische beelden en Satieske piano-muziek (als er iemand big in Japan is, is hij het wel denk ik) en je hebt naturalistische onthaastingscinema om een tempelkaarsje bij te branden. En dan had ik het natuurschoon nog niet genoemd, ambachtelijke huizen tegen een helling, heel veel bos om in te rouwen, en als symbolische verbindingselementen tussen de scenes een brug en een tunnel, waar de karakters meestal in paartjes (soms per brommer!) door/overheen moeten. Maar eigenlijk had door dat landschap een trein moeten rijden, waar het afgelegen dorpje zo naar snakte. Het schrappen van het bouwproject leidt tot een familiedrama, herdenken en afscheid in allerlei vormen. Of hoe het schudden van handen (een ongelofelijke intimiteit natuurlijk voor een Japanner) een pijnlijk mooie intensiteit aan kan nemen. Erna klimt het meisje (platonisch verliefd op haar neefje) in de auto. Met haar benen opgetrokken zit ze in de achterbak zoals ze eerder in bad zat. Poezie van het kleine geluk. Op zijn minst voor de kijker, dan.

The Phenix City Story
De meeste docu-noirs noemen zich zo omdat ze opnamen op straat hebben gemaakt, de echte werkelijkheid als achtergrond. The Phenix City Story begint echter wérkelijk als een documentaire. Een reporter interviewt de mensje van het plaatsje Phenix City, waar het goksyndicaat te dienst uitmaakt. De ongemakkelijkheid van de geinterviewden, en zelfs van de interviewer (die er trouwens met snor en varkenskop óók als een schurk uitziet) is heel vervreemdend. Ooit wisten Amerikanen dus niet hoe ze zich voor een camera moesten gedragen. Na een kwartiertje, dat een eeuwigheid lijkt te duren, begint de 'echte' film, en bewijst die docu-opening zijn waarde, als een uitgebreide versie van de openingstitel 'based upon a true story'. In eerste instantie lijkt er niet veel aan de hand, een casino-oordje, waar toeristen en soldaten geld wordt afgetroggeld, wat is eigenlijk het probleem. Maar het goksyndicaat sijpelt in alle geledingen door, niet in de laatste plaats de politiek; hun wil is wet. En wat eerst 'geld voor iedereen' lijkt te betekenen, wordt dan al snel, voorjekijkendoorlopen. Wie met het syndicaat fuckt belandt in de rivier. Of, op de oprijlaan, in de beruchste scene van de film – ook door Scorsese laten zien in zijn personal journey – vliegt een lijk door de lucht. En niet zomaar een lijk. Het leidt binnenshuis tot hysterie met een hoofdletter. En vreemd is dat niet. Blinde paniek, echt heel naar, en in de finale nog eens herhaalt. Dan begint de film (niet geheel onverwacht) wel érg moralistisch en christelijk te worden. Want niet alleen heeft Phenix vele casino's, het stadje heeft ook tientallen kerken. De film ziet dat als het bewijs dat er ook góede mensen wonen, ik zeg 'altijd is Kortjakje ziek, midden in de week maar zondag niet'.

Senna ***
Tony Manero ****
Pirates of Silicon Valley **1/2
Wah do dem ***1/2
Taking shelter **1/2
Summer with Monika ***1/2
Rundskop ****
Contagion **
Tiny furniture ***
Claire Dolan ***1/2
The parallax view ***
Cave of forgotten dreams **1/2
Summer holiday ****
The red and the white ***1/2

Floating weeds (Ozu, 1959) ****
We weten sinds Huckleberry Finn dat de ellende begint als je stilstaat. En stil staat de theatergroep die in het kleine, aangeharkte prototypische Ozu-dorpje weinig succes oogst met hun artistieke bezigheden. De aangeharktheid (alsof je in een museum zit) zorgt ervoor dat alle handelingen en emoties maximaal worden. En aangezien dit de eerste film is van Ozu waar ik mensen zie zoenen, en waarin mensen klappen in het gezicht ontvangen – en dat allemaal in kleur – is dit voor Ozus doen behoorlijke geweldsporno. Stilstaan of verder gaan, dat is het thema van Floating weeds. Waarbij stilstaan niet meteen gelijk is aan stagnatie, en verder gaan geen vluchten. Het is zo’n moment waarop je het leven even moet overzien. In de verte horen we steeds de trein fluiten (Ozu is een fervente treinenman), de karakters eraan herinnerend dat er knopen moeten worden doorgehakt.

Oh, Summer holiday is deze

is dit voor Ozus doen behoorlijke geweldsporno

lol, ja opmerkelijk losjes voor zijn doen. :) Boogie wordt (de poster bekijkend) gelukkig wel wat 'lichter' dan dat kerstverhaal.

Persécution
Warrige Franse arthouse-film. Als ie niet zo matig was zou ik 'm modernistisch noemen. Romain Duris speelt een nogal nare doch intrigerende man, die enkel en alleen geslotenheid uitstraalt, maar wel gewoon consequent monologen afsteekt, die hij eigenlijk onder zijn hersenpan had moeten laten. Meestal verhaalt hij over hoe slecht het met anderen gaat, terwijl het overduidelijk is dat het met maar één iemand écht slecht gaat. En dan krijgt hij ook nog eens een verliefde stalker op zijn dak. Dat uiterst matig uitgewerkte type deed me aan de verfilming van McEwan's Enduring Love denken. Het literaire geconstrueerde lijkt bij vlagen expres benadrukt te worden. Ceci n'est pas un film. Zo vrijwilligwerkt Duris in een bejaardenhuis, wat volslagen atypisch voor hem lijkt. De stalker verwijt hem dat doodleuk (dus samen met de kijker). Helaas volgt alsnog een halfbakken emotionele verklaring. Zoals de film richting einde conventioneel emotioneler gaat doen, ook in de eindigende (en ook al niet echt boeiende) relatie die Duris met Charlotte Gainsbourg heeft. (Gainsbourg lijkt op alle personages die ze eerder al beter speelde.)

The Deadly Affair
Een fantastisch eerste half uur wordt in deze Lumet gevolgd door meer standaard detective-verwikkelingen, die noirig onnavolgbaar en ook wat ongeloofwaardig zijn. Het privé-gedeelte van het verhaal wordt aan het zakelijke wordt verbonden, waar ik eigenlijk de privé-passages enkel als 'backdrop' had willen zien. Afzonderlijk (en alleen afzonderlijk) zijn beide namelijk wél zeer interessant. James Mason heeft een prima hoofdrol als Engelse geheim agent. Hij ziet eruit als Hiddink in de eighties, een dun laagje pompeus soort narcisme verbergt via een snor een diep onzekere man. Mason heeft een mogelijke communisten-spion 'geïnterviewd', waarna de man zelfmoord heeft gepleegd. (Dat gelooft never nooit iemand in secret agencies, denk maar aan die Irak-expert...) Mason krijgt van zijn baas op zijn kop, is zelf ook kwaad, en gaat dus op onderzoek uit. Thuis is het ook spannend, want hij en zijn jongere trophy wife hebben een wel heel aparte soort relatie. De seventies (en Antonioni!) wringden zich hier al duidelijk naar binnen. De dame gaat met toestemming vreemd, en dat terwijl Mason homo noch impotent is. (Wat, kuch, plausibelere, verklaringen hadden kunnen zijn.) Op onderzoek komt Mason (wederom nog in die beginfase) interessante figuren tegen, zoal de weduwe van het slachtoffer. De dame heeft in concentratiekampen gezeten (ah de nazi's natuurlijk!) en staat haar verbitterde mannetje wel. Mason daalt vervolgens af naar working class gebied, waar de film begint te haperen, want Mason moet nu zijn onderzoek gaan delen met een politie-inspecteur. Op zichzelf is dat wederom een geslaagd excentriek figuur, die 's nachts zijn mierenkolonie placht te observeren, omringd door schreeuwende cavia's, en de rest van zijn dierentuin. Maar deze gedeelde hoofdrol maakt de film al maar fragmentarischer. De sfeer was – mede door de prima soundtrack van Quincy Jones – altijd al wat 'giallo'. En langzaam wordt de scherpte ingeruild voor eenzelfde soort Italiaanse chaos, caos calmo. Ik vond het toch wat jammer.

Code Blue
Ook een vorm van bezuinigen. Je cast je hoofdrollen in een GGZ-instelling, en neemt de potloodventer en de neurotische anorectica mee. Als je film af is organiseer je een voorvertoning in diezelfde instelling, waarna de nacht erna de voltallige bewonersgroep er een eind aan maakt. God. Code Blue kan gemakkelijk met Grandrieux wedijveren in narigheid. Vroeger was Nederlandse cinema 'lekkere wijven die hun tieten showen', tegenwoordig zijn het 'lijdende masturberende meisjes die zichzelf kapot laten maken'. En Code Blue begint nog wel zo sfeervol, de 'dead by dutch dialogues' wordt in het eerste half uur fanatiek ontweken, door bijna enkel uit omineuze beelden van een ziekenhuis te bestaan. Bodyhorror met bejaarden. Een verpleegster die ze een handje helpt, het scenario werd vast geïnspireerd op die vrouw die toen jarenlang onschuldig vast zat. Buiten werktijd kijkt de vrouw vanuit haar appartement naar buiten. In het fraaie blauwglinsterende donker lopen wat schimmige figuren, wat zou er gebeuren? Een verkrachting? Goh dat had ik nou nooit kunnen raden. Het grootste WTF-moment is hier een fragmentje Lingo, dat via een huiskamer-tv de film bereikt. Het contrast is zo onwaarschijnlijk groot dat Lingo een bijna gestoorde vrolijkheid uitstraalt. RAI Uno is er niets bij.

Oh ja, alvast een voorspelling voor de volgende Antoniak, het lijkt perv maar echt we zijn er in deze film al heel héél dichtbij:
http://77.247.181.97/big/d/e/m/demotivational/demotivational_6291fa.jpg

Rupan sansei: Kariosutoro no shiro
Een vroege Miyazaki uit 1979 blijkt een uiterst amusant schelmenavontuur van twee meesterinbrekers (eigenlijk drie als hun supercoole samoerai-vriend komt meehelpen.) De heren komen in een soort Liechtenstein terecht op zoek naar valsemunters en ja hoor daar is een lieve prinses die gedwongen wordt te trouwen met een gemene graaf en dat moet en passant ook even worden opgelost. Erg vermakelijk met bizarre achtervolgingen, een mysterieus kasteel en soms duistere trekjes. Is ook nog in 70s stijl getekend, wat wel charmant is, net als het roken van sommige personages. Miyazaki schijnt er zelf ontevreden over te zijn (film moest in 4 maanden gemaakt worden) maar je ziet al typische motieven: de luchten/natuur natuurlijk en zijn Eurofilie.

De heren komen in een soort Liechtenstein terecht

w00t

klinkt wel wat als Mr Arkadin eigenlijk (http://en.wikipedia.org/wiki/Mr._Arkadin)

The Duellists
Met Prometheus in het vooruitzicht leek het me de hoogste tijd om Ridley Scotts eerste film uit 1977 eindelijk eens te gaan kijken. Het is de tijd van Napoleon en twee officieren in het leger krijgen om niets ruzie, de ene ietwat proleterige vechtersbaas (opdondertje Harvey Keitel) is verslaafd aan duelleren en blijft net zolang zeuren tegen ingetogen goedzak (Keith Caradine) totdat deze er in meegaat. Niemand gaat dood en zo volg je de heren door de jaren heen, waar ze steeds in rang stijgen, elkaar tegenkomen en weer duelleren omdat Keitel, als een soort Nederlandse columnist, beledigd is maar eigenlijk vergeten is waarom. Scotts cinematografische oog is al meteen aanwezig want de film ziet er echt prachtig uit (soms letterlijk stillevens die in beweging komen), er is nog een typisch lekkere 70s krullenbol (v) en het eindigt met een werkelijk subliem eindshot. En films konden toen nog mysterieus zijn, je moet een beetje gissen naar de motieven van de personages, er is duidelijk een verschil in klasse tussen beide heren maar Caradine als good guy is moeilijk te peilen. En ergens lijkt de film over Napoleon zelf te gaan.

oh yeah dat shot.

http://s3.amazonaws.com/auteurs_production/post_images/484/the-duellists.jpg?1276609086

Aah ik zie dat het je twee jaar geleden ook was opgevallen. ;) Vreemd genoeg door "de verhalen" had ik een soort supersnelle mega-duel-mixfilm verwacht, terwijl in realiteit het best wel een rustige film is (oh ja en de twist in dat duel te paard was ook erg goed.)