Filmforum

och ja, ik dacht er nog wel aan, aan Karina dus :) een nog mooiere traan. Falconetti blijft maar druppelen, het arme kind.

Maar je hield toch helemaal niet van rechtbankfilms? ;-)

gheh, heehee nou alleen ín noirs he, als hinderlijke onderbreking van een batshit plot. :D

en: http://gert01.home.xs4all.nl/lateautumn.html

oeh, die moet dan maar de Ozu worden vóór Tokyo-Ga van Wenders, ook al is het eerder early summer buiten.

Kaze no tani no Naushika
Oh zo mooi, dit eerste meesterwerk van Miyazaki in volle SF-modus die de tere kinderzieltje niet spaart (de twee leerlingen op de bank vonden bepaalde zaken toch wel freaky, vooral die nare lopende/smeltende atoombom-laser-dude en haar vader wordt gewoon even als een gangsta afgeknalt!) Verder zitten alle Miyazaki motieven er al in: prachtige luchten, vervaging tussen goed en kwaad, ecologisch bewustzijn, volken die Europees aandoen, getormenteerd meisje in de hoofdrol. Deze...ahem...iets ouder dan de latere heldinnen. Ik in mijn onschuld dacht nog "huh waait die jas/rok nou op en dragen ze geen ondergoed in de toekomst?"...vlug de interwebz op en ja hoor, mensen vliegen elkaar al blijkbaar 28 jaar in de haren over de vraag of Nausicaä een huidkleurige legging draagt...of niet (zie ook meteen de eerste FAQ-vraag bij IMDB :) Oh en laten we niet die sublieme kinderherinneringen vergeten met dat schattige liedje dat je nooit meer uit je hoofd krijgt.

Dacht ook enigszins geïrriteerd tijdens het kijken: was het nou echt zo moeilijk om die film in 1984 gewoon in de Nederlandse bioscoop uit te brengen?

Geen film, maar wel een stapel dvd's nl. Twin Peaks (seizoen 1 en 2). Seizoen 2 zakt gigantisch in her en der, met gedoe over de burgeroorlog, het Ghostwood-project, James Hurley (vernoemd naar de Minutemen-drummer?), die aan auto's gaat sleutelen buiten Twin Peaks, de lover van Audrey die ervandoor gaat per vliegtuig en Lucy die zwanger wordt (wat moet ze toch met die Britse kledingverkoper?). In dat mensenschuwe tuinier-mannetje had meer gezeten, elke keer dacht ik die 'ie Donna te grazen ging nemen. Maar toch, nog nooit zo gelachen en gegriezeld tegelijkertijd. Dat wordt afkicken de komende weken.

Hesher
Waar is de liefde? Dit is toch opperbeste Subjecinema? Zwaar, zwaar depressieve indie over het ekte-ekte Amerika met fietsend gozertje, met Nathalie Portman + grote bril en Metallica op de soundtrack. Niet alleen op de soundtrack want het schijnt dat de heren zo te spreken waren over Gordon-Levitts personage als een soort Cliff dat ze naast die nummers ook het logo cadeau deden. Goed, we nemen je standaard indie-film: jongetje met BMX, depressieve vader en pluizige oma...maar dan komt Hesher in zijn leven, een nihilistische metalhead die rondrijdt in zwart busje en besluit om maar eens in de garage te gaan wonen. Je denkt dat wordt een buddymovie, is het misschien ook, maar wel een erg grillige. Er zit in ieder geval een cruciale scène in bij een zwembad waar op een of andere manier de Kern van Metal wordt geraakt. Bizarre film, maar ik heb mijn portie uit elkaar vallend Amerika weer even gehad.

De hoofdrolspeler heet Hesher? Of ís het een hesher? Of beide?

"What kinda name is that?", kan ik me vagelijk herinneren dat wordt gezegd...dus beide (meteen dus slaande ruzie op IMDB tussen Realisten en Fantasten, aangezien de laatste met de suggestie komen dat die Hesher een soort denkbeeldige vriend is.)

hmm Michod (met het dakje op de O) schreef mee... De regisseur van Animal Kingdom. Dat is op zich wel aanbevelingswaardig ook.

Shine a Light
De registratie is OK, de band klinkt energiek en ongepolijst en ik ben behoorlijk 'lenient' voor 'rockumentaries' (die van The Band eerder vanavond vond ik zeer leuk al is het echt m'n muziek niet), maar de Rolling Stones gaan mij te ver. Als Jack White ff meedoet denk ik nog even dat het beter wordt maar al snel zit ik me we weer te vervelen en ga ik de opgenomen Dit Was Het Nieuws Kijken (Torenstra zegt zo mogelijk nog minder dan van Muiswinkel, hoewel die tenminste nog een goede grap toevoegt), anyway, daarna pak ik de finale nog ff mee. Ook daar kan ik niet lang de aandacht bij houden. De registratie zelf is wel OK en de interviews/fragmenten tussendoor zijn best wel interessant/grappig ("We kunnen Mick Jagger niet in de fik steken"), maar wat mij betreft had de muziek buiten beschouwing gebleven. :)

Pépé Le Moko
Hij is eigenlijk niet 'gangsta' genoeg, die Pépé. De 'beruchte' Franse schurk zit als een rat in de val in de Casbah, de labyrint-achtige slums van Algiers, en je zou zeggen, net als die gozer in Toulouse gaat ie 'down fighting'. Het intro belooft veel, in een mooi staaltje van expositie wordt een Parijse agent door de locals uitgelegd waarom het oppakken van Pépé zo lastig is. 'Hij zou me in de Casbah zonder een blik te vertrekken doden'. Maar als we Pépé (Jean Gabin) later in actie zien, mikt ie braaf op de bénen van de agenten. Pépé blijkt een goedmoedige nostalgicus. Zo verwordt deze film tot een niet onaantrekkelijke, maar wat wrange ode aan het échte Frankrijk, inclusief slot-chanson. En krijg je het idee dat kolonies enkel hebben bestaan om heimwee naar de heimat te creëren. Niet voor niets werd deze noir-voorloper later overgedaan als musical. Pépé droomt van Le Métro, en heeft genoeg van zijn harem allochtone vrouwen... Gelukkig is daar een schone blanke deerne. Maar is zij wérkelijk geïnteresseerd in hem, of slechts door de gewiekste (zich Hakim-dom voordoende Algerijnse agent) als lokaas de wijk in gemanoeuvreerd. Een kans op een unieke femme fatale, maar die rol kan natuurlijk niet aan een blanke worden gegeven. Dat taakje wordt in een geslaagd tragisch einde door de lokale Esmeralda uitgevoerd. Ik bleef het gevoel houden dat er veel meer in had gezeten, al zijn de Dead End-achtige studio-sets die Algiers voor moeten stellen wonderschoon.

Georgia
Er zijn van die films die jaren en jaren op mijn kijklijstje staan te verpieteren. Het merendeel dáárvan ga ik vermoedelijk nooit vinden (“Marie Baie des Anges”!?), maar soms kom je er ineens weer één tegen. Terwijl ik Georgia binnenhaal lees ik op Canvastext dat Ulu Grosbard (prachtige naam, interessant levensverhaal) is overleden. Waar ken ik die man ook alweer van...? Voila, regisseur van deze film. Wat een maf toeval. En maf is de film ook. Minstens een uur lang is dit een van de slechtste films ooit. Er klopt níets van. Op welke middelen functioneerde Jennifer Jason Leigh in de nineties? Was ze soms getrouwd met Evan Dando? Ze is hier zo anorectisch dat ze wel een jongetje van 12 lijkt. Ik houd niet zo van dat soort tour de forces, zogenaamd veertig kilo voor de rol afvallen, jaja. Op een poederdieetje zeker. Functioneel is het wel, want ze speelt een intense heroine-verslaafde in grungy Seattle. Er is één probleem. Jennifer Jason Leigh mag hier dan matig acteren, ze kan ab-so-luut niet zingen. Van het type 'zingen' dat je elke regel maar pratend afraffelt, want je kan toch geen toon houden. Tóch moet ze een zangeres voorstellen die al schnabbelend altijd weer aan de bak komt. Je zit af en toe echt in je ogen te wrijven, deze film kost gewoon energie van de plaatsvervangende schaamte. Een regelrechte verkrachting van Van Morrison is het dieptepunt. Een verklaring is er wel, dit wannabe-zangeresje is namelijk de zus van een populaire country-ster, met wie ze psychologische machtsspelletjes speelt. Misschien kan ze een beetje op haar (achter)naam teren. Een moeizaam verhaal blijft het ook dan. En het is heus niet dat Jason Leigh (die haar cartoonstemmetje weer heeft opgezet) het enige slechte is aan de film. De editing is een chaos, en de bandleden uit het schnabbel-circuit, zijn een samenzwering van bespottelijke idioten. Bovendien, sloppy Velvet Underground covers spelen en de zaal gaat als ware Michael Jackson gearriveerd uit zijn dak!? Maar net toen ik me echt zat te verkneukelen om dit stukje te typen dwingt de consequent volgehouden hopeloosheid in het laatste half uur haast respect af. Al kan ik ook gewoon teveel films hebben gezien.

Audition
Ik voel aankomen dat ik de komende tijd elke Japanse thriller/horror met Cure ga vergelijken, en dat ik die laatste dan beter vind, omdat die film kennelijk precies op het juiste moment kwam. Niettemin is het beroemde (en beruchte) Audition ook een, kuch, lekkere film. Niet eens zó spannend, maar meer een handenwrijvende cinefiele trip, in de lijn van The Shining. (Of dacht ik daar alleen maar omdat ergens verteld wordt over hoe een hal met bloed overstroomd. Wat we dus niet eens zíen.) Maar tegen die tijd is de film al creepy genoeg, dat alleen het vertellen al genoeg is. Takashi Miike houdt zich in, en bouwt hier rustig op richting de grootse finale. Stephen King zou de setup van de elementen (in Misery-stijl) wel kunnen waarderen. Een auditie voor een filmproject, maar in werkelijkheid een manier om een weduwnaar aan de vrouw te helpen. Die heeft zijn oogje al lang op een van de kandidaten laten vallen. Een volledig in het wit gekleed meisje. Dat is natuurlijk fucken met het Japanse onderbewuste, de angst dat al die serviele en maagdelijke dametjes, die maar blijven buigen en beleefdheidsfrases uiten, je achter je rug op elk moment zonder met hun ogen te knipperen in stukjes kunnen gaan hakken. Wie zei dat vrouwen niet kunnen doe het zelven. Lekker zagen. In de beste scene van de film – en dé scene die aankondigt dat het losgaat, bezoekt de weduwnaar op zoek naar zijn meisje haar balletleraar. De man in een rolstoel heeft een van de engste lachjes in de cinema, als het geklepper van een geraamte. Een minuutje of wat later dondert onze held op het tapijt en volgen twintig geniale minuten van waanzin. Met de hoofdletter W van Walgelijk. :)

An American Werewolf In London
Na Audition is dat maar een hondje natuurlijk... Maar goed, deze film was toch al niet serieus bedoelt. Maakte Landis Thriller hiervoor of hierna? Check: erna. En je kunt duidelijk zien dat dit Michael Jacksons favoriete film aller tijden is. Wel even ogen dicht tijdens die paar 'scenes voor volwassenen'. 'It's a marvelous night for a moondance' croont Van Morrison, terwijl de vonken tussen de Amerikaanse grand tourist en het Engelse verpleegstertje er vanaf vliegen. Erg grappig, en nog best sensueel ook. Een van mijn helden en eeuwige pechvogel Griffin Dunne is dan allang Roodkapje-stijl afgevoerd, al keert hij gelukkig nog wel terug. Behoorlijk ranzig, The Box-achtig toegetakeld. De effecten en vooral de make-up zijn erg sterk hier, zelfs in de weerwolf-metamorfose. Echt psychologisch wil Landis het helaas niet maken, althans niet meer na de prima eerste helft. Daarna wordt het gewoon chaotisch uit de bocht vliegend popcorn-vermaak, op het onzinnige af. Er blijft genoeg te grinniken. “A naked American man stole my balloons!”

Sauvage Innocence
Lekker weg met Meta, denk je bij de synopsis. Een filmcrew maakt een anti-drugs-film, terwijl de producer (met de regisseur als koerier) de film met heroinesmokkel heeft gefinancierd! Ondertussen is de brown ook rijkelijk voorradig op de set, waardoor ik leerde dat je heroine ook kunt snuiven... Ik zag de leipe Hal Hartley-taferelen al plaatsvinden. Zelfs voor een Elisa Lowensohn-rol is gezorgd, een Oost-Europese actrice die het meest verslaafd is van allemaal. Hier dus gespeeld door een andere dame, want het tergend saaie Sauvage Innocence heeft werkelijk niets met Hartley van doen. Dit is een hipsterige Bertolucci-film. In zwart-wit. Zelfde blikken, zelfde shots, een meisje kroelend met een kat, dat soort dingen. De beelden zijn dus nog wel ok, maar in tegenstelling tot bij Bertolucci hebben de personages werkelijk niets te vertellen. Keer op keer blijven we hangen bij verveelde en vervelende dialogen. Ook het film in film-aspect komt er zelden echt soepeltjes door, omdat ook die film nergens van de grond (uit de goot?) komt, terwijl juist dáár best kansen lagen. De mooiste scene uit de film in film is, wel weer erg Hartley, een liedje. Van Morrison zingt Friday's Child met Them, terwijl de filmcrew in wazige staat over de Amsterdamse set dwaalt. (Ja drugs, dus Amsterdam, het ligt allemaal erg voor de hand he.)

Crimes of Passion
Had ik al eens wat van die maffe Ken Russell gezien? Of er alleen maar veel over gelezen. Ik denk het laatste, over de beruchte sci-fi flop Altered States bijvoorbeeld... Ook Crimes of Passion is een allegaartje, en in al zijn botsende stijlen toch wel, eh, interessant. Zo is deze erotische psychotrip op bijtend satirische wijze een voorloper van Todd Solondz. Met name het personage van Anthony Perkins is recht uit Happiness weggelopen. De oude Perkins speelt een William H. Macy-achtige priester, die in de hoerenbuurt zieltjes probeert te redden. Nou ja. “Strip. Bitch.” Of: 'Kan de dominee wat tijd doorbrengen met je 'holiest of holiest'. Dat soort gegein. 'What he lacks in dick he makes up in diction', zegt Kathleen Turner later over hem. Ook van haar kant (een ster in de eighties) was dit een moedige film, en behoorlijk on topic peinsde ik dat Turner mits in het bezit van één cupmaat méér de rol nóóit had gespeeld. Ze is overigens sterk als het mysterieuze hoertje, dat overdag in een mode-atelier werkt, 's avonds in sleazy hotels, en tussendoor tijd doorbrengt in een Efteling-achtige gigantische villa. (Wat wil Russell met dat laatste nou zeggen?) De spil van het verhaal is John Lauglin, die wel wat op een jonge Perkins lijkt. Zijn huwelijk met Annie Potts ('whát are you doing, we have cable now') staat op springen, waarna Turner in beeld komt. Nog een mooie anekdote: 'Je doet me denken aan de hamster die ik vroeger had, als je 'm probeerde aan te raken rende ie weg. Maar op een dag was ik hem te snel af, en hield 'm zo lang mogelijk vast om te laten zien dat ie niet bang hoefde te zijn.' 'And he turned tender and loving?' 'No, he shit in my hand.'

L'Affaire Farewell
De Koude Oorlog is eigenlijk heel snel weer vergeten, misschien omdat het achterdochtige (= eindigende?) Amerika weer snel nieuwe vijanden vond, om zelf te functioneren. Toch merkwaardig: de Russische mol in deze vlotte noir-film merkt terecht op dat de communisten Rusland van begin 20e eeuw tot de fifties in razende vaart moderniseerden, tot ze de eerste man in de ruimte hadden. Maar daarna. Ten onder aan interne paranoia, slim uitgelokt door de Amerikanen wellicht? In deze film loopt het Sovjet-rijk dus op zijn einde. De Russische insider wordt met veel plezier (als een gulle Martin Simek) gespeeld door Emir Kusturica, doorgaans zelf regisseur. Hij begint info door te spelen, aan een random passant. Dat laatste aspect had nog veel uitgebreider mogen worden verteld. Hoe je bij toeval in een James Bond-rol kunt belanden – terwijl je gewoon een kantoorbaantje als Fransman in Moskou hebt. Hoe verslavend spannend dat is. Dit soort thema's worden wel kortstondig aangestipt, maar krijgen geen stevige scenes mee om het méé te voelen. L'Affaire Farewell houdt zich namelijk ook nog bezig met de hogere echelons. We zien amusante maar karikaturale versies van Reagan, Mitterand en Gorbatsjov. Van mij had dat toch niet gehoeven, al blijft het wachten op Hollywoods Reagan biopic. Dat moet toch leuk worden. (Hij moppert hier op een misgelopen rol in Liberty Valance...) Willem Defoe heeft een heel klein rolletje als hoge CIA-pief, maar zijn enige scene van belang is wel een van de meest geslaagde. De geniepige slimheid van de geheime diensten, ze laten je een klusje doen, zonder ontzag voor mensenlevens, maar áls het dan gelukt is, beginnen ze je te overtuigen dat het eigenlijk niks voorstelde.

Altered States is overigens briljant hè (echt een film die door de videotheek is gerehabiliteerd, zie toch ook wel Blade Runner en The Shining voor een zelfde traject)

ja was al benieuwd geraakt na What Happens Next, een boek over scenario kings van Hollywood, waarin Paddy Chayefsky uitgebreid ter sprake komt. Dus staat op de to see list. Misschien dat Russell in een sci-fi ook zijn fallische obsessie 'omlaag' kan houden. Misschien ook niet.

http://24.media.tumblr.com/tumblr_lzjx6ycIOq1qi9x4qo1_500.png

Beste film ooit. :)

Les Géants [Bouli Lanners, België, 2011]
Eldorado (zie hierboven ergens) omschreef ik als een Waalse roadmovie van niets naar nergens. Deze opvolger van dezelfde scenarist/regisseur zou je een ‘coming of age’ van niets naar nergens kunnen noemen. Zak, Danny en Seth zijn drie pubers die door hun ouders aan het lot zijn overgelaten. Ze wonen in het huis van hun overleden opa. Af en toe belt de moeder van Zak en Danny om te melden, dat ze langer wegblijft. Het enige familielid van Seth, dat af en toe in beeld komt is Angel, die zijn kleine broer dan steevast in elkaar rost. Als de nood het hoogst is, verschijnt een vriendelijke doch zwijgzame fee in de persoon van Marthe Keller. Sprookjes bestaan.

Une femme mariée: Suite de fragments d'un film tourné en 1964
Volgens mij de laatste Godard uit de gouden periode die ik nog moest zien. Een apart geval. Niet een van zijn beste, zeker niet de slechtste. Heel erg stilistisch en met een mooie opbouw dit verhaal van 24 uur in het leven van een getrouwde vrouw (Macha Méril met superieure wipneus) die tussen twee mannen leeft. Veel gepraat natuurlijk, mooie autoritten door Parijs en op de helft dacht ik "nou en" en dan gooit Godard plotseling alle registers los: negatieve beelden, teksten van gedachten in beeld, ellenlange shots van tijdschriftpagina's...op een of andere manier erg hypnotiserend en het redt de film.

42nd Street
Binnen een paar maanden verschenen in begin thirties de musicals Gold Diggers of 1933 én deze. Het was werkelijk T-ford lopende band-werk voor Busby Berkeley en co. Nu was 42nd Street de eerste in een lange rij, en dat kun je hier wel zien, vind ik. Over het verhaaltje moeten we 't maar niet hebben. Welke musical gaat 'r eigenlijk níet over het maken van een musical. Erger is dat de danssequenties en wisecracks zijn ook nog niet gefinetuned. Berkeley moest zich in het slotnummer nog inhouden qua caleidoscopische toeren. Maar het raarste aan deze film is dat de Depressie op een niet ironische manier op de werkvloer lijkt te zijn belandt. De regisseur van de musical in de musical blijft maar roepen hóe slecht zijn productie is. In het merkwaardige einde is hij eerder uitgeput dan blij. Je zou het bijna realisme gaan noemen, maar het slaat wel over op de kijker. Zóveel stelt de musical inderdaad niet voor. Het last minute hoofdrolspeelstertje die de diva moet vervangen kan niet echt dansen, zeker niet zingen, en erger nog, ook in het traject daarvoor mist ze charme als de debuterende girl next door. Misschien was Ruby Keeler heel meta niet enkel gespééld zenuwachtig. In latere films is ze een stuk leuker. Nu valt er enkel te glimlachen om het melismannetje Dick Powell, met zijn briljante brillantine-haarcoupe, het soort kunstwerk dat je tegenwoordig enkel nog bij hele foute mannen als Moscowicz ziet. Hét unique selling point van Busby is al wel aanwezig. De benenparade! 'After three weeks [of this], a leg ain't nothing to me but something to stand on.' Niet voor niets bestaat 80% van de film uit rehearsals in – alle meisjes slaken een zucht – practice clothes. Lees: ondergoed. Konden de mensen in de bios de crisis toch even vergeten.

La Vie Nouvelle
Grandrieux en vrouwen, het botst als pubers op de kermis. Waar hij in Sombre een intrigerende rape-tale vertelde, heeft hij hier elk verhalend element gestript en blijft slechts gruwelijke misogynie over. Veertig minuten lang is dat best intens. Wazige beelden van groepjes vrouwen in een dor landschap. Eentje wordt meegesleept, waarna haar lange haren (onder veel gekreun en gejammer) met een mes worden “afgeknipt”. Het roept associaties op met die ultieme Europese oerangst: de concentratiekampen. (Ik betrapte mezelf op de gedachten: wordt het niet eens tijd voor wat anders...) Op de soundtrack dronet en giert dark ambient. Na het Lynchiaanse begin wordt de film een mespuntje concreter, en krijgen we beelden van een stripclub, met Amerikaanse soldaten (het laatste is eigenlijk nauwelijks zeker) die het niet al te zachtzinnig met prostituees doen. Dat moet ook wel de hel op aarde zijn, een bordeel in de buurt van het slagveld. Denk aan Kosovo, of Bosnie, en die film The Whisteblower. Maar Grandrieux weet ditmaal de spanning niet vast te houden, op een gegeven moment geloof je de vernederingen wel. Pas richting het einde, als de Fransman met een van de zíekste lichtgevende zwart-wit effecten ever op de proppen komt, belandt de film weer op kunstig Cunningham-video niveau.

Suzaku
Je hebt twee soorten Japanse films in de arthouse-bios. Malle impulsieve films waarin alles (en vooral geweld) kan, en héle rustige verwerkingscinema, waarin een extended family samenkomt voor rituelen. Suzaku vormde de doorbraak van de voortreffelijke Naomi Kawase, en is (zoals al haar films) er eentje uit de tweede categorie. Sterker nog, wie haar meesterwerk Nara heeft gezien ziet al Kawase's geliefde thema's terug. Een plotse schokkende dood, een processie, een forse tijdssprong (die de karakters eigenlijk nauwelijks doet veranderen), en een stevige regenbui als catharsis. Voeg daarbij de goud-nostalgische beelden en Satieske piano-muziek (als er iemand big in Japan is, is hij het wel denk ik) en je hebt naturalistische onthaastingscinema om een tempelkaarsje bij te branden. En dan had ik het natuurschoon nog niet genoemd, ambachtelijke huizen tegen een helling, heel veel bos om in te rouwen, en als symbolische verbindingselementen tussen de scenes een brug en een tunnel, waar de karakters meestal in paartjes (soms per brommer!) door/overheen moeten. Maar eigenlijk had door dat landschap een trein moeten rijden, waar het afgelegen dorpje zo naar snakte. Het schrappen van het bouwproject leidt tot een familiedrama, herdenken en afscheid in allerlei vormen. Of hoe het schudden van handen (een ongelofelijke intimiteit natuurlijk voor een Japanner) een pijnlijk mooie intensiteit aan kan nemen. Erna klimt het meisje (platonisch verliefd op haar neefje) in de auto. Met haar benen opgetrokken zit ze in de achterbak zoals ze eerder in bad zat. Poezie van het kleine geluk. Op zijn minst voor de kijker, dan.

The Phenix City Story
De meeste docu-noirs noemen zich zo omdat ze opnamen op straat hebben gemaakt, de echte werkelijkheid als achtergrond. The Phenix City Story begint echter wérkelijk als een documentaire. Een reporter interviewt de mensje van het plaatsje Phenix City, waar het goksyndicaat te dienst uitmaakt. De ongemakkelijkheid van de geinterviewden, en zelfs van de interviewer (die er trouwens met snor en varkenskop óók als een schurk uitziet) is heel vervreemdend. Ooit wisten Amerikanen dus niet hoe ze zich voor een camera moesten gedragen. Na een kwartiertje, dat een eeuwigheid lijkt te duren, begint de 'echte' film, en bewijst die docu-opening zijn waarde, als een uitgebreide versie van de openingstitel 'based upon a true story'. In eerste instantie lijkt er niet veel aan de hand, een casino-oordje, waar toeristen en soldaten geld wordt afgetroggeld, wat is eigenlijk het probleem. Maar het goksyndicaat sijpelt in alle geledingen door, niet in de laatste plaats de politiek; hun wil is wet. En wat eerst 'geld voor iedereen' lijkt te betekenen, wordt dan al snel, voorjekijkendoorlopen. Wie met het syndicaat fuckt belandt in de rivier. Of, op de oprijlaan, in de beruchste scene van de film – ook door Scorsese laten zien in zijn personal journey – vliegt een lijk door de lucht. En niet zomaar een lijk. Het leidt binnenshuis tot hysterie met een hoofdletter. En vreemd is dat niet. Blinde paniek, echt heel naar, en in de finale nog eens herhaalt. Dan begint de film (niet geheel onverwacht) wel érg moralistisch en christelijk te worden. Want niet alleen heeft Phenix vele casino's, het stadje heeft ook tientallen kerken. De film ziet dat als het bewijs dat er ook góede mensen wonen, ik zeg 'altijd is Kortjakje ziek, midden in de week maar zondag niet'.

Senna ***
Tony Manero ****
Pirates of Silicon Valley **1/2
Wah do dem ***1/2
Taking shelter **1/2
Summer with Monika ***1/2
Rundskop ****
Contagion **
Tiny furniture ***
Claire Dolan ***1/2
The parallax view ***
Cave of forgotten dreams **1/2
Summer holiday ****
The red and the white ***1/2

Floating weeds (Ozu, 1959) ****
We weten sinds Huckleberry Finn dat de ellende begint als je stilstaat. En stil staat de theatergroep die in het kleine, aangeharkte prototypische Ozu-dorpje weinig succes oogst met hun artistieke bezigheden. De aangeharktheid (alsof je in een museum zit) zorgt ervoor dat alle handelingen en emoties maximaal worden. En aangezien dit de eerste film is van Ozu waar ik mensen zie zoenen, en waarin mensen klappen in het gezicht ontvangen – en dat allemaal in kleur – is dit voor Ozus doen behoorlijke geweldsporno. Stilstaan of verder gaan, dat is het thema van Floating weeds. Waarbij stilstaan niet meteen gelijk is aan stagnatie, en verder gaan geen vluchten. Het is zo’n moment waarop je het leven even moet overzien. In de verte horen we steeds de trein fluiten (Ozu is een fervente treinenman), de karakters eraan herinnerend dat er knopen moeten worden doorgehakt.

Oh, Summer holiday is deze

is dit voor Ozus doen behoorlijke geweldsporno

lol, ja opmerkelijk losjes voor zijn doen. :) Boogie wordt (de poster bekijkend) gelukkig wel wat 'lichter' dan dat kerstverhaal.

Persécution
Warrige Franse arthouse-film. Als ie niet zo matig was zou ik 'm modernistisch noemen. Romain Duris speelt een nogal nare doch intrigerende man, die enkel en alleen geslotenheid uitstraalt, maar wel gewoon consequent monologen afsteekt, die hij eigenlijk onder zijn hersenpan had moeten laten. Meestal verhaalt hij over hoe slecht het met anderen gaat, terwijl het overduidelijk is dat het met maar één iemand écht slecht gaat. En dan krijgt hij ook nog eens een verliefde stalker op zijn dak. Dat uiterst matig uitgewerkte type deed me aan de verfilming van McEwan's Enduring Love denken. Het literaire geconstrueerde lijkt bij vlagen expres benadrukt te worden. Ceci n'est pas un film. Zo vrijwilligwerkt Duris in een bejaardenhuis, wat volslagen atypisch voor hem lijkt. De stalker verwijt hem dat doodleuk (dus samen met de kijker). Helaas volgt alsnog een halfbakken emotionele verklaring. Zoals de film richting einde conventioneel emotioneler gaat doen, ook in de eindigende (en ook al niet echt boeiende) relatie die Duris met Charlotte Gainsbourg heeft. (Gainsbourg lijkt op alle personages die ze eerder al beter speelde.)

The Deadly Affair
Een fantastisch eerste half uur wordt in deze Lumet gevolgd door meer standaard detective-verwikkelingen, die noirig onnavolgbaar en ook wat ongeloofwaardig zijn. Het privé-gedeelte van het verhaal wordt aan het zakelijke wordt verbonden, waar ik eigenlijk de privé-passages enkel als 'backdrop' had willen zien. Afzonderlijk (en alleen afzonderlijk) zijn beide namelijk wél zeer interessant. James Mason heeft een prima hoofdrol als Engelse geheim agent. Hij ziet eruit als Hiddink in de eighties, een dun laagje pompeus soort narcisme verbergt via een snor een diep onzekere man. Mason heeft een mogelijke communisten-spion 'geïnterviewd', waarna de man zelfmoord heeft gepleegd. (Dat gelooft never nooit iemand in secret agencies, denk maar aan die Irak-expert...) Mason krijgt van zijn baas op zijn kop, is zelf ook kwaad, en gaat dus op onderzoek uit. Thuis is het ook spannend, want hij en zijn jongere trophy wife hebben een wel heel aparte soort relatie. De seventies (en Antonioni!) wringden zich hier al duidelijk naar binnen. De dame gaat met toestemming vreemd, en dat terwijl Mason homo noch impotent is. (Wat, kuch, plausibelere, verklaringen hadden kunnen zijn.) Op onderzoek komt Mason (wederom nog in die beginfase) interessante figuren tegen, zoal de weduwe van het slachtoffer. De dame heeft in concentratiekampen gezeten (ah de nazi's natuurlijk!) en staat haar verbitterde mannetje wel. Mason daalt vervolgens af naar working class gebied, waar de film begint te haperen, want Mason moet nu zijn onderzoek gaan delen met een politie-inspecteur. Op zichzelf is dat wederom een geslaagd excentriek figuur, die 's nachts zijn mierenkolonie placht te observeren, omringd door schreeuwende cavia's, en de rest van zijn dierentuin. Maar deze gedeelde hoofdrol maakt de film al maar fragmentarischer. De sfeer was – mede door de prima soundtrack van Quincy Jones – altijd al wat 'giallo'. En langzaam wordt de scherpte ingeruild voor eenzelfde soort Italiaanse chaos, caos calmo. Ik vond het toch wat jammer.

Code Blue
Ook een vorm van bezuinigen. Je cast je hoofdrollen in een GGZ-instelling, en neemt de potloodventer en de neurotische anorectica mee. Als je film af is organiseer je een voorvertoning in diezelfde instelling, waarna de nacht erna de voltallige bewonersgroep er een eind aan maakt. God. Code Blue kan gemakkelijk met Grandrieux wedijveren in narigheid. Vroeger was Nederlandse cinema 'lekkere wijven die hun tieten showen', tegenwoordig zijn het 'lijdende masturberende meisjes die zichzelf kapot laten maken'. En Code Blue begint nog wel zo sfeervol, de 'dead by dutch dialogues' wordt in het eerste half uur fanatiek ontweken, door bijna enkel uit omineuze beelden van een ziekenhuis te bestaan. Bodyhorror met bejaarden. Een verpleegster die ze een handje helpt, het scenario werd vast geïnspireerd op die vrouw die toen jarenlang onschuldig vast zat. Buiten werktijd kijkt de vrouw vanuit haar appartement naar buiten. In het fraaie blauwglinsterende donker lopen wat schimmige figuren, wat zou er gebeuren? Een verkrachting? Goh dat had ik nou nooit kunnen raden. Het grootste WTF-moment is hier een fragmentje Lingo, dat via een huiskamer-tv de film bereikt. Het contrast is zo onwaarschijnlijk groot dat Lingo een bijna gestoorde vrolijkheid uitstraalt. RAI Uno is er niets bij.

Oh ja, alvast een voorspelling voor de volgende Antoniak, het lijkt perv maar echt we zijn er in deze film al heel héél dichtbij:
http://77.247.181.97/big/d/e/m/demotivational/demotivational_6291fa.jpg

Rupan sansei: Kariosutoro no shiro
Een vroege Miyazaki uit 1979 blijkt een uiterst amusant schelmenavontuur van twee meesterinbrekers (eigenlijk drie als hun supercoole samoerai-vriend komt meehelpen.) De heren komen in een soort Liechtenstein terecht op zoek naar valsemunters en ja hoor daar is een lieve prinses die gedwongen wordt te trouwen met een gemene graaf en dat moet en passant ook even worden opgelost. Erg vermakelijk met bizarre achtervolgingen, een mysterieus kasteel en soms duistere trekjes. Is ook nog in 70s stijl getekend, wat wel charmant is, net als het roken van sommige personages. Miyazaki schijnt er zelf ontevreden over te zijn (film moest in 4 maanden gemaakt worden) maar je ziet al typische motieven: de luchten/natuur natuurlijk en zijn Eurofilie.

De heren komen in een soort Liechtenstein terecht

w00t

klinkt wel wat als Mr Arkadin eigenlijk (http://en.wikipedia.org/wiki/Mr._Arkadin)

The Duellists
Met Prometheus in het vooruitzicht leek het me de hoogste tijd om Ridley Scotts eerste film uit 1977 eindelijk eens te gaan kijken. Het is de tijd van Napoleon en twee officieren in het leger krijgen om niets ruzie, de ene ietwat proleterige vechtersbaas (opdondertje Harvey Keitel) is verslaafd aan duelleren en blijft net zolang zeuren tegen ingetogen goedzak (Keith Caradine) totdat deze er in meegaat. Niemand gaat dood en zo volg je de heren door de jaren heen, waar ze steeds in rang stijgen, elkaar tegenkomen en weer duelleren omdat Keitel, als een soort Nederlandse columnist, beledigd is maar eigenlijk vergeten is waarom. Scotts cinematografische oog is al meteen aanwezig want de film ziet er echt prachtig uit (soms letterlijk stillevens die in beweging komen), er is nog een typisch lekkere 70s krullenbol (v) en het eindigt met een werkelijk subliem eindshot. En films konden toen nog mysterieus zijn, je moet een beetje gissen naar de motieven van de personages, er is duidelijk een verschil in klasse tussen beide heren maar Caradine als good guy is moeilijk te peilen. En ergens lijkt de film over Napoleon zelf te gaan.

oh yeah dat shot.

http://s3.amazonaws.com/auteurs_production/post_images/484/the-duellists.jpg?1276609086

Aah ik zie dat het je twee jaar geleden ook was opgevallen. ;) Vreemd genoeg door "de verhalen" had ik een soort supersnelle mega-duel-mixfilm verwacht, terwijl in realiteit het best wel een rustige film is (oh ja en de twist in dat duel te paard was ook erg goed.)

Now watching: Lotte Reinigers sprookjes …

https://www.youtube.com/watch?v=Zu8jlMycXJQ

One, Two, Three
Ouderwets leuke klucht van Wilder, op turbo screwball-tempo, en met dezelfde soort woordspelerige grapjes. Soms hemeltergend flauw, maar 1,2,3 keer met je ogen knipperen en er komt alweer een lolliger moment langs. De setting is ten tijde van de Koude Oorlog gewaagd. De oude James Cagney speelt een Coca Cola-manager in West-Berlijn, en voor het eind van de film zal hij paar keer met het Oosten te maken krijgen, hoezeer zijn baas daar ook op tegen is. 'I wouldn't touch the Russian with a 10 foot pole. And I don't like Poles either!' Cagney is aandoenlijk, al moeten we kritisch opmerken dat hij wel een beetje téveel geeft, al vanaf het begin bedoel ik. Hij start op megafoon-volume, en aangezien zijn personage steeds gestresster raakt moet hij maar blijven gáán. Dat wordt wel wat vermoeiend. Zijn reflex was begrijpelijk, want ook alle bijrollen gaan Bridesmaids-onsubtiel los. Cagney's secretaresse Fräulein Ingeborg bijvoorbeeld, 'met een umlaut'. En die umlaut zit voorop, snapt u. De echtgenote van Cagney is fantastisch. ('I wonder what working for Pepsi is like'.) De politieke momenten zijn het beste, Cagney krijgt de dochter van zijn baas onder zijn hoede, waarna het kind prompt met een Ossi trouwt. 'Ondergoed is voor de bourgeoisie!' Na enige momenten met die kerel spreekt ze in politieke slogans. 'Africa for the Africans!' Maar ook de hielenklikkende Duitsers ('Adolf who?') en de Amerikanen worden plezierig belachelijk gemaakt. ('You mean I've been a capitalist for 3 hours and alréady I owe ten thousand dollars!?... ' )

Birdman of Alcatraz
Gevangenen houden van vogels, vrijheidssymbolen pur sang. Zou je die in Nederland in de bak mogen houden? Je zou denken van niet, maar ik zag er laatst wel een in de hyperrealistische gevangenisprent R. Het liberale Scandinavie... In 1916 mocht het in Amerika wel, zo merkt inmate Burt Lancaster als er een mus voor zijn voeten valt tijdens diens eigen 'luchtrondje'. Hij neemt 't diertje mee naar binnen, en voert het heel teder gestamptvoete insecten en brood met het puntje van een lucifer. Regisseur Frankenheimer is opvallend goed in dat soort subtiele momenten, zelfs beter dan Lancaster, die duidelijk moeite heeft 'klein' te spelen. De arthouse-stijl bestond begin sixties nog niet, dus Lancaster gaat (en kijkt!) zeker in het begin gewoon in epos-modus. (Het ís ook een epos, de eerste cut was 4.5 uur). Zonder ontsnappingen dus, dit is werkelijk een film voor ornithologen. De beelden van nieuw leven uit eitjes konden zo op National Geographic. In de bijrollen treffen we Thelma Ritter als de bezitterige moeder (die praat als Bugssss Bunny) en een dikkige Edmond O'Brien, die als raamwerk van de film fungeert. (En dat zeker in het verstilde einde zeer goed doet.) Birdman of Alcatraz werd op een werkelijk figuur gebaseerd, die – het verbaast niet – lang niet zo'n stille nerd was als men hier zou denken. Maar ja, de grootste dierenliefhebbers, het zijn wel vaker psychopathische Taliban.

Bounce Ko Gals
Waarom zijn Japanse schoolrokjes zo kort? Omdat Japanse benen dat óók zijn, ver boven de knie afgeknipt lijkt het nog wat! In het intro van Bounce Ko Gals zien we tientallen blote benen met afzakkende witte sokken langslopen. De schooldag is om, en de zestienjarige meisjes converseren over... speed, abortus, en prostitutie. 'You should turn pro!' Ja, Japanse highschool films zijn heel wat extremer dan de Amerikaanse variant. Bounce Ko Gals laat één dag in het leven van de 'ko gals' zien, de Japanse valley girls die (in hun jacht naar merkkleding e.d.) wat bijklussen op hotelkamertjes. Klinkt als voer voor een foute film, maar na het nog vrolijke en sensuele begin gaat de film zich, niet geheel onterecht, kwaad te maken. Wat begint als het verkopen van een gedragen slipje (de Japanse bacardiseks) eindigt in handen van de yakuza. Want die zijn helemaal niet zo blij met al die 'amateurtjes'. Ze vragen teveel geld, en verpesten de markt. Tegen die tijd is de film driftig in het rond aan 't end meppen, en komen zelfs de Nederlands-Indonesische troostmeisjes ter sprake (alsof het daarmee allemaal begon). Stiekem was de film een stuk beter en echter in het eerste uur, waarin we een meisje tegenkomen dat met de trein naar seedy Shibuya is gekomen, om effe snel haar slag te gaan, op weg naar New York. Ze hoeft maar uit de trein te stappen of de 'talent scouts' bestormen haar. Nieuw, vers bloed. Gelukkig zit daar ook een lieve jongen bij; zodra hij is afgevoerd stort de film vreemd genoeg ook in, alsof zijn obsessieve aandacht voor de meisjes de structuur bracht die hun nachtwandelingen nodig had.

The Beguiled
Lekker fout duister sprookje van Don Siegel. Je kan het ook wel christelijke seventies softporno noemen. Films die beginnen met een sequentie van stokoude foto's zijn vaak sterk, en in dit geval “zingt” Clint Eastwood er ook nog een Jandekiaans liedje bij. Via oude foto's wordt de Amerikaanse Burgeroorlog afgedaan, want dat is hier slechts achtergrond. In een mistig bos zien we een twaalfjarig Roodkapje paddenstoelen (ook al best erotisch) plukken. Beng. Daar valt Clint halfdood uit de boom! Maar niet dood genoeg om haar te kussen! Het hoteldebotel-meisje neemt de gewonde Yankee prompt mee naar haar kostschool. Daar is men (logisch, geografisch) op de hand van de Zuidelijken, maar een man, dát is veel te lang geleden. In de kostschool treffen we vrouwvolk van alle kleuren, formaten en leeftijden. De dorre bossen waren al symbolisch genoeg, maar later benadrukt de Afro maid het ook nog tegen de koe (die geen melk meer geeft!). 'I guess you've been dried up like the rest of us.' Er ontvouwt zich een heel andere vorm van Cluedo; met wie duikt de knappe soldaat in de koffer? (Of zijn er meerdere antwoorden mogelijk?) Ondertussen horen we in galmende voice-over de gedachten van de dames. En dat komt neer op elke flauw grapje dat men maar kon bedenken. 'At least it gives her an opportunity to learn what a man's body feels like.'. Maar ik zei niet voor niets christelijk. Halverwege (en ná de keuze, het antwoord was best realistisch: 'de makkelijkste') slaat de film om in een Von Trier-zondetripje. Inclusief rondvliegende ledematen.

There Was A Father
Wilde eigenlijk Late Autumn kijken, maar mijn oude laptopje trekt MKV-files van boven de 2 GB niet meer. (Omzetten met FormatFactory leverde in AVI een bestand op van 5 GB, óf van 400 mb, in het laatste geval was de kwaliteit niet meer om aan te zien)
Anyway, toen maar een andere Ozu gezocht en gevonden. Bij dit oudje zou de beeldkwaliteit vermoedelijk in eender welk vorm slecht zijn geweest, want er ruist en rammelt in de Criterion-versie van alles. Zo lijkt het constant te regenen! (Dat doet het écht op een van de meer dramatische momenten). Het eerste half uurtje is erg sterk. Een strenge maar vriendelijke jonge vader voedt zijn zoon op. Hij werkt als leraar. 's Avonds samen wiskunde-sommetjes oplossen, 'want als je niet hard werkt flop je'. Het zijn de taferelen die we kennen uit huidige Chinese documentaires. Sappelen om je kroost een kans te geven. Waar is ma eigenlijk? (Later blijkt ze al jaren dood). De dood blijft een rol spelen, een schooldrama zet het leven van pa en zoon op zijn kop. Ze verhuizen, en worden door geldgebrek van elkaar gescheiden. Al deze verwikkelingen worden door Ozu op een heel fraaie manier aan elkaar geborduurd, in het begin is bijna elk overgang van scene naar scene een mooi stukje beeldpoëzie. Van wake naar moeilijk gesprek naar synchroon vishengelen. Maar eenmaal uit elkaar begint dat snelle (!) tempo tegen de film te werken. Binnen no time is de zoon volwassen, staan ze weer te hengelen, en wordt dit een soort patriottisch 'de jeugd moet het doen voor de Glorie van Japan'-film. En de acteur die de volwassen zoon speelt heeft precies 1 gezichtsuitdrukking. De pafferig onzekere grijns van Willem-Alexander. Daarna is het wachten op de aangekondigde dood van de oude generatie. En die komt toch nog alledaags hard aan.

Tinker Tailor Soldier Spy
Had deze met plezier in het cinematigheden blokje van mijn eindejaarsartikel gezet. Wat een vervelende, lange zit. Misschien kwam het omdat ik vorige week óók al een John Le Carré spionnen-mysterie zag. Maar The Deadly Affair illustreert mooi wat hier ontbreekt. Personages. Tinker Tailor Soldier Spy bestaat uit typetjes, mannen die er net 'r net té geheim agent uitzien, en net even te onduidelijke spelletjes met elkaar spelen. Het deed me denken aan I Know You Know waar een geschifte vader dénkt dat hij een geheim agent is. Zelfs die rommelige film had veel meer karakter. Tinker Tailor lijkt een eeuwigdurend intro. De smeermuziek pingelt eindeloos, en de personages blijven maar voice-over ín beeld (aka uitleggerige monologen) afsteken. De film heeft een mysterieuze nooit in beeld verschijnende Russische slechterik nodig om spannend te worden. Van deze variant op Kayser uit de Unusual Suspects zien we niet veel meer dan z'n aansteker. Hij lijkt de zielige mannetjes van de Britse geheime dienst als een poppenspeler te controleren. Als de Britten 'r uiteindelijk achter te zijn wie van hun de mol is wordt zelfs die onthullingsscene matter of factly afgedaan. Wat zij en deze film ook écht nodig had (en denk hier ook weer aan het kinky The Deadly Affair) was een vrouw! In Tinker Tailor spreken nog geen handjevol vrouwen gezamenlijk zo'n 10 regels tekst. De eerste klaagt dat ze 'seriously underfucked is', de tweede wordt gefucked door een veldwerker, en een derde biedt zich daarvoor tevergeefs aan. Maar die ambtenaartjes met aktentasjes hebben daar toch hélemaal geen tijd voor!

Carnage
Een klucht zonder grappen, kan dat? Carnage is am grunde tragikomsich, en de setting is zéér Woody Allen (echtelijke discussies in New York), maar het scenario stelt het zonder échte wisecracks. Carnage is eerst en vooral een acteurs-battle, met maar 4 spelers. Voor mij wint John C. Reilly, kennelijk was er tóch een comedian nodig voor dit soort dorpstoneel. Zijn personage lijkt eerst het mak schaap onder de hoede bij zijn felle echtgenote Jodie Foster. Maar later begint ie zich kwaad te maken, als een kind dat iets stouts heeft gedaan en nu een vlucht naar voren maakt in puberaal verzet. Het andere echtpaar brengt minder. Kate Winslet is degelijk. Christoph Waltz slaagt met de hakken op de sloot voor deze test. Tot nu toe speelde ie alleen maar fletse echo's van zijn Tarantino-meesterstukje, in deze meer serieuze rol voldoet ie wel, al blijf ik het gevoel houden van een tv-acteur. De twee echtparen komen bij elkaar om een kinder-akkefietje te regelen. Jodie Foster mag het nagels op krijtbord-personage spelen – terwijl ik me tegelijkertijd het meest in elkaar herkende. Zo iemand die heel snel over mensen oordeelt, die zichzelf heel goed vind, en ook een soort ubervriendelijke goedheid uitstraalt. Maar ondertussen denkt ze eigenlijk negatief over alles en iedereen. Ze verdedigt haar zoontje hier met hand en tand, zonder zich af te vragen of het kind misschien niet ook wat blaam treft. Winslet en Waltz willen eerst vooral weg, maar door de preken van Foster worden ze langzaam uit hun yupperige comfort zone gemasseerd. Dat is een tijdje leuk, maar op zichzelf voltrekt het schematische scenario zich volledig naar verwachting. Eerst de good cop/bad cop routine van beide kanten, vervolgens echtpaar tegen echtpaar, om met veel drank als mannen tegen de vrouwen te eindigen. Vooral in die laatste fase wordt de film wel erg oppervlakkig.

Omohide poro poro
Een Studio Ghibli uit 1991 die toch zeer tegen volwassen speelfilm aanzit. Een 27-jarige vrouw uit Tokio reist naar het platteland en wordt "geplaagd" door jeugdherinneringen. Geplaagd is een groot woord, geen Strange Circus ongein hier, meer je standaard 10-jarige dingen: slecht proefwerk, verliefdheid (prachtige scènes), hoe om te gaan met het Vieze Jongetje, grote zussen, onrechtvaardigheid. Erg mooi gedaan en ook heel "praterig" waardoor de jongste hem minder vond (mijn oudste dochter vond hem briljant). En ja, weer een sublieme zonsopgang. ;) Wellicht dat er meer van dit soort films zijn maar ik heb in anime tot nu toe nog nooit zoiets gezien (een soort coming-of-age indiefilm zeg maar.)

Histoires extraordinaires
Edgar Allan Poe in 60s, dat moet wel interessant zijn, zie The Mask of the Red Death van Corman (zo'n eng einde). Ook uit die tijd: drieluiken van auteurs, met internationale cast. En wat een line-up hier. Allereerst Metzengerstein, wat veel mensen de slechtste van de drie vinden terwijl het eigenlijk de meest trouwe Poe is qua sfeer, met die ruïnes en hints naar incest. Een libertijnse edelvrouw wordt verliefd op een brave verre neef die niks van haar wil weten. Zij wil hem een lesje leren en dat gaat mis en dan volgt een mooie Poe-twist. Roger Vadim laat zijn vrouw Jane Fonda (op haar mooist) in geile middeleeuwse pakjes rondlopen en flirten met haar broer Peter. Top en trouwens erg mooi gefilmd ook.
Louise Malle volgt met William Wilson, zo'n lekker naar dubbelgangerthema met in de titelrol Alain Delon die zijn opperbeste arrogante ding doet. Zitten een paar nare scènes in en Brigitte Bardot komt ook nog langs in een mooi kaartduel.
Het meest radicaal is echter Fellini's Toby Dammit met Terence Stamp in titelrol. Okay ik ben fan, maar dit was even langs me heen gegaan al die jaren. Fellini gaat voor de vrije bewerking en maakt er zo'n geconcentreerde De Ultieme Fellini van waardoor je een totaal losgeslagen achtbaan krijgt van een decadente Engelse acteur die in Rome een film komt opnemen. Echt uniek, een soort vrije cinema (het tempo voelt aan als met je handen los van een heuvel fietsen of zo, alsof elk moment de controle kan worden verloren.)

Un tranquillo posto di campagna
Alles behalve, Elio Petri (Indagine su un cittadino al di sopra di ogni sospetto) stuurt ons door de ogen van een verwarde kunstenaar een prachtig gefilmde mystery/thriller/trip in. Om zich te concentreren gaat de kunstenaar (Franco Nero) met zijn vriendin (Vanessa Redgrave) naar het platteland voor de rust maar het is moord en doodslag maar de realiteit en zijn fantasie lopen de hele tijd door elkaar. Visueel fascinerend maar ook voor de muziek. Ennio Morricone helemaal los met zijn Gruppo di Improvvisazione Nuova Consonanza, wat de voorloper moet zijn van veel van zijn abstractere werk voor diverse giallo's.

oeh dat klinkt als een moetje die Omohide manga ook al trouwens.

Hysteria
Een kerstfilm met een trillende twist! De bordurende dames van eind 19e eeuw hadden het niet best; snel trouwen, en dan je mond houden. Niet vreemd dat ze gingen sikkeneuren. De oplossing? Een wel heel bijzondere massage-therapie. Het roept de vraag op waarom de lieve dames zichzelf geen pleziertje deden, je hebt toch geen oud mannetje nodig voor een hoogtepunt? Het antwoord ligt voor de hand. Dat soort handelingen kon men (vrouwen incluis) alleen accepteren in een medische context. Gek genoeg heb ik het gevoel dat daar ook nu nog wat van is blijven hangen. Vrouwenbladen problematiseren seks (nee alles!), en over het vrouwelijk orgasme raken de wetenschappers nooit uitgepraat. Misschien is dat een mannenschild (het is geen genot, het is een merkwaardige fysieke reactie) maar het is ook iets wat vrouwen zich té graag laten aanleunen. Als alle barrières zouden zijn 'weggedacht' dan zou..., nou ja laat maar. U begrijpt dat de film amusant maar verder niet, eh, denderend is. Een jong doktertje komt in zo'n massagepraktijk te werken, waar hij aanpapt met de dochters van de baas. De ene totaal repressed, de andere redt in Marry Poppins goes socialism stijl de arbeidersklasse. Die laatste rol is voor Maggie Gyllenhaal, insert nu een flauwe grap over mijn gezwijmel. Ondanks haar vrijzinnigheid blijft ze hier braaf. En dat geldt voor teveel rollen. Te straight. Wat mij betreft had er veel meer Rupert Everett ingezeten. Hij speelt een vieze Eric Cantona-eske kerel met een pioniersliefde voor elektronische gadgets. Dan krijgt zijn maat last van een muis(!)arm... 1+1 = 1!

Crackers
Staat bekend als hét dieptepunt in Louis Malle's oeuvre. En wie zien we daar in de intiteling? Wallace Shawn. Die vreetzak is er vanzelfsprekend weer bij, als er ook zonder André laagterecords worden gebroken. Stiekem vond ik het allemaal reuze meevallen. De film ís oppervlakkig, maar wel vermakelijk. Net als Small Time Crooks van Woody, is Crackers een bewuste houtje-touwtje variant op Big Deal on Madonna Street. De actie is verplaatst naar sjofel San Francisco, waar hoertjes en hosselaars hun kostje bij elkaar scharrelen. Allemaal met een goedmoedige cheesy eighties-knipoog. De sentimentele themesong van Michael McDonald klinkt precies zo synthsoul als je verwacht. De titel verwijst niet naar crack, maar gewoon naar de toastjes, die Shawn de hele film in zijn papjes verkruimelt. Een groepje misfits hangt elke dag in de direct geld-winkel van Jack Warden, waar een gortdroge Donald Sutherland zichzelf tot beveiliger heeft uitgeroepen. Maar de tijden veranderen, en de oude pandjesbaas laat een geblondeerde Sean Penn een beveiliginsalarm installeren. 'It's wired to everything!'. Dat is vragen om problemen, en onder leiding van Sutherland wordt met militaire precisie een kraak opgezet. ('We're 4 hours and 23 minutes behind schedule'.) De bijrollen met latinos en Afro-Amerikanen zijn érg stereotype, maar Sean Penn's love interest is een schattig Mexicaans meisje. (Tasia Valenca, je ziet in 't babyvet een eetprobleempje aankomen.) De leukste rol is voor Christine Baranski, Bettine Vriesekoop-achtig stoer als parkeeragente. Met een voorkeur voor de ingezonden erotische lezersavonturen uit de Penthouse.

A Man Vanishes
De sixties, toch wel het boeiendste naoorlogse decennium. Kunst en revolutie gingen hand in hand. Letterlijk, door de opkomst van handzamere camera's kon men de straat op. En dan kreeg je semi-documentaire films zoals Brian Holzman's Diary, en deze. Uit Japan. Nu klonk Catfish altijd al een beetje Japans, en ze tonen zich hier even goed in het 'is het nou feit of fictie'-spel. Een beetje van beide, waarschijnlijk, maar de film is het leukst toen ik nog volledig geloofde dat dit een narcistische documentaire in Atonioni-stijl was. Een filmcrew gaat op zoek naar een verdwenen kerel. Hij is al twee jaar onvindbaar, ook voor zijn geliefde, die mee op onderzoek gaat (en ook zelf vaak geïnterviewd wordt). Aan concessies doet regisseur Imamura nooit, we krijgen de info zonder duiding, en met piepkloink-begeleiding onnavolgbaar modernistisch over ons uitgestort. En dat is een klein uur lang geweldig. Bezoekjes aan mediums, straatinterviews, milkshakebars, het gáát maar door. En vooral: men práát maar door. En dat alledaagse kijkje op Japan, het is magisch hoor. Maar na een uurtje begint de aandacht van de crew zich te verleggen van de verdwenen man, naar haar achtergebleven liefde. En vice versa. Nu wordt de film niet alleen steeds duidelijker fictie, opeens wordt het genavelstaar ook wat saai. Bedenk dat Brian Holzman's Diary de hélft van de speeltijd van A Man Vanishes in beslag neemt... Die lengte begint zich te wreken, jammer, daardoor wordt dit meer een intellectueel genoegen, vol filosofische uitweidingen.

Vamp
Wellicht leuk voor Grace Jones-fans, die de queen bitch onder de vamps mag spelen, en haar eigen Marlene Diettrich-dansmomentje heeft. In een stripclub... Ik vond ze altijd al een beetje eng, dus haar latere moordzucht is hier gepast. Vamp had een heel leuke omkering op de vampierensaga kunnen zijn; hier zouden de vampieren dan vrouwen zijn, en de slachtoffers maagdelijke jongens (gelokt door op seks beluste brein). Maar het héle dorp waar 2 wannabe-fratboys belanden wemelt van de vampieren, en of de jongens zelf nou zo maagdelijk zijn. Groter probleem is het derde wiel aan de wagen, de Aziaat die voor transport zorgt, in ruil voor best friend status. 'For a week'. Het is het bekende racistische stereotype dat (Sixteen Candles, dezelfde acteur!) ineens een comeback maakte in Amerikaanse eighties-films. De stripclubeigenaar verdedigt zijn daden door te stellen dat hij enkel mensen 'uit de goot' laat oppeuzelen... En als je ziet hoe de Japanse jongen wordt afgevoerd. Mild leuke momenten volgen na een uur als een van de 2 frat boys is gebeten, en de ander hem zijn lichaam aanbiedt. (Hij hád natuurlijk moeten vragen 'would you offer me my throat). Ook het rolletje van een serveerster fokt nog wel met wat typische mannenangsten. Zij zegt één van de jongens van vroeger te kennen. En hij weet nergens meer van. Creepy stalkster!

oeeeh de synopsis van Un Tranquiolo Posto di Campagna op IMDb: Nymphomania, necrophilia, fetishism, sadomasochism.

Je standaard arthouse film dus. ;)

I Wish
I wish I was little bit taller/I wish I was a baller. Truthbombs! Heerlijke film, flashback naar de bovenbouw van de basisschool, met dat hitje van Skee-lo. Och, de periode tussen 9 en 12. Jongens op hun ongeremdst/gekst. Meisjes laten zich bewonderen, maar zijn zich er nog niet oordelend van bewust. Koreeda voert hier een hele stoet van zulke rascals op. De grootste stuiterbal (zowel in acties als in hoe hij élke zin intoneert) is nog ietsje jonger. Een onverbeterlijke optimist. Hij en zijn oudere broer zijn van elkaar gescheiden (doordat ook hun ouders uit elkaar zijn) wat de oudere broer maar niks vindt. Weg uit Osaka zit hij nu in de directe nabijheid van een actieve vulkaan te wachten tot de apocalyps alles weer góed maakt, want in dat soort kinderlogica denkt iedereen hier. Oma is de eerste die opvalt, zij is heel Wes Anderson met allerlei cursusjes bezig. Dit lijkt het moment dat Japan definitief laconiek westers is geworden. Meer vet én meer zelfspot. Opa probeert een cake in oude stijl te bakken, en de proevers maar klagen dat ie niet zoet genoeg is. Ook opa is trouwens een heel fijne rol, sympathiek bot. (Een van de weinige scherpere personages.) I Wish is ondanks het scheidingsthema een feel good-film pur sang. Per telefoonlijn verbinden de broertjes elkaar en hun vriendengroepen, en gaat men op zoek naar een trein-mirakel. (Japan en openbaar vervoer, dat zal nooit voorbijgaan). De voorbereidingen, op school en thuis, zijn het allerbest. Eenmaal op locatie neemt Koreeda een wat al te sentimentele filmrealiteits-afslag. Hij lijkt dit in één klap goed te maken, door de trein zonder enige building-up voorbij te laten razen; hij schakelt over op een magische sequentie van memorabele momenten van eerder. Om te janken zo mooi, en ik smeekte om de aftiteling. Maar, typisch Koreeda, hij noedelt nog een kwartier door. Overbodig, maar ik liet mijn plezier niet verknallen. De grapjes over bankfraude, indielabels en kinderbijslag! De hond!

The Help
Typisch zo'n film 'over zwart, door wit'. Ik vind het nog teveel eenzaam blank meisje verricht goede daad voor de wijze lijdende gesegregeerde medemens, terwijl het een film had moeten zijn over hoe het ís om een zwarte meid in de racistische fifties te zijn. Nu blijft de film braaf en oppervlakkig, een hooguit degelijk geacteerde periodstuk; het had nog veel pijnlijker gemoeten. (Zo schrijnend als Douglas Sirk wordt het nergens.) Emma Stone keert na d'r college years terug naar Jackson, waar haar zieke moeder en vriendinnen haar zo snel mogelijk willen zien trouwen. Het meisje gaat echter schrijven, een krantencolumn waar ze zonder te betalen de hulp van een zwarte 'maid' voor inschakelt. Nu is het meisje de enige die de Afro-Amerikanen níet als slaven behandelt, dus dat vertrouwen wint ze (terecht) snel. Van het een komt een ander, en ze begint aan een boek. Twee maids 'voeren' haar slices of life, en die boeien zonder meer. Interessant: juist in die foute zuidelijke staten worden witte kinderen opgevoed door zwarte surrogaat-moeders. Wat de echte moeders doen? Geen idee, enkel kankeren. En wat doen de kinderen als ze opgegroeid zijn? Hetzelfde! Je zou bijna denken al een mengeling van schaamte, huisvrouwenverveling en afzetten tegen hun 'real black moms'. Vooral spijtig aan The Help is dat de film op epos-lengte wat overbodige zijlijntjes opzet, inclusief onnodig afleidend melodrama bij de (andere) blanke outcast, én een filmkus voor de hoofdrolspeelster. Zeker dat laatste lijntje had – in een film zonder mannen – niet gehoeven, omdat het muurbloempje zich nou juist als vervanging voor wat de samenleving van haar wil op de problematiek stort.

Oedipus Rex
Telefilm-pitch. Een jonge gozer een knappe dertiger wild dansend op een technoparty (= Gomorra). Even later post coitus in bed, vraagt de vrouw: hoe oud ben je eigenlijk? Jongen: bijna 18. Vrouw: Wat!? Hoe oud denk je dan dat ik ben. Jongen: Eh, 24? Vrouw: Lief van je... Een paar scenes later wordt de jongen 18, en mag hij zijn adoptiedossier inzien. Hij vraagt een gesprek aan met zijn biologische moeder. Er volgt een week waarbij de 2 met elkaar op stap gaan om in het reine te komen met het gebeurde. Pasolini's versie van de Oedipus mythe is redelijk classicistisch, het leek me het eerste half uur zelfs wat gewoontjes, al had ik dan nog nooit een Oedipus-verfilming gezien. (Zoveel zullen er niet bestaan, denk ik). Na een half uurtje wennen wordt de film zowel grappiger als ernstiger. Wat betreft het eerste zijn er vele gortdroge momenten, zoals hoe Oedipus minzaam 'nee' knikt, als de koning 'ga aan de kant, zwerver!' schreeuwt. Er wordt sowieso veel geschreeuwd, vooral door Oedipus, en ook dat is vaak erg komisch. Maar naarmate de vloek die de held treft duidelijk en duidelijker wordt, en hij random mensenlevens begint te offeren verandert de sfeer, en krijgt de film wat van een lang uitgesponnen religieus ritueel. (Moeten we hier de peripeteia en agnitio erbij halen) Die zitten voor mijn gevoel in de film pas helemaal aan 't einde, als Pasolini de actie terug naar het nu (met auto's en zo verplaatst). Dan is er in een groen groen knollenveld iets van een geflipt soort berusting. En een kans op een mooi gif-imageje, met Oedipus die blind achter zijn maat/schoonbroer aanhobbelt.
De dvdrip heette trouwens: Edipo.Re.(Oedipus.Rex).Italian.DVDRip.XviD-iNCEST-CD1/2

Majo no takkyûbin
Magisch! Allereerst moest ik de ondertiteling onder hoge druk van de kids zelf vertalen. Best wel leuk om te doen zonder de film eerst te zien.
Maar goed, Kiki is een 13-jarige meisje dat het huis uitgaat om zichzelf als heks te trainen. Wanneer ze een stad vindt waar nog geen heks leeft begint ze een bezorgdienst, avonturen volgen als vanzelf. Makkelijk samengevat, maar het gaat om het hele pakket, zeg maar. Het ritme, de onderliggende thema's van puberwording, hoe gaan mensen met elkaar om in de grote stad, de schattigste sidekick ooit, een prachtige verhandeling over inspiratie en kunst (van intrigerend kunstmeisje dat in het bos woont), de landschappen vanuit de lucht, de stad zelf (een vreemd Stockholm aan de Middellandse Zee, volgens Miyazaki in een wereld waar WOII nooit heeft plaatsgevonden). Niet alleen een van mijn favoriete Ghibli's maar een van de beste kinderfilms ooit.

Kiki's Delivery Service! Ook nog te zien, ik denk dat ik ergens dit jaar maar een Ghibli coda aan mijn "Japan in Beeld" projectje brei.

Ik heb hem online gezien...misschien zit er een ondertitelde versie tussen, maar ik ben bang dat je het met Engels dubs moet doen..
http://www.veoh.com/find/?query=kiki

Engelse dubs is echt zonde. Trouwens wel jammer dat Kiki's Vliegende Bezorgdienst een van de pre-Mononoke Ghibli's is geweest die ooit op VHS is verschenen met Nederlandse dub (maar dat even op DVD zetten ho maar hè, prutsers.)
Ik ben bezig met een tweede anime renaissance:

Toki o kakeru shôjo
Non-Ghibli en meer voor tieners en ouder. Magistrale film over een chaotisch tienermeisje Makoto dat er per ongeluk achterkomt hoe ze door de tijd kan springen. Makoto zelf is geweldig: onhandig, cool kort haar, kan stoer met de jongens honkballen en eerst is de film erg droog komisch (bijv. haar tante die meteen op zijn Man Ray's opmerkt "oh ja, dat heet tijdspringen" alsof er niets aan de hand is. Voor wie de film nog gaat zien: die tante blijft een mysterieus/cruciaal aspect in het hele verhaal.) Door een onhandige liefdesverklaring waar Makoto niet goed mee overweg kan dreigt alles in de soep te lopen en dat leidt tot een wonderbaarlijk melancholisch laatste half uur incl. briljant getekende scènes. (Men theorie is inmiddels dat er onder Japanse animetekenaars een soort langlopende "wie kan de mooiste luchten tekenen" competitie gaande is.)

Waarom zijn het altijd meisjes die de hoofdrol spelen in Ghibli's en de meeste andere (die ik gezien heb dan) Japanse animes?
De jongens (bijrolletjes) worden ook vaak als wat dommig geportretteerd, in scherp contrast met het veel wijzere en creatievere meisje...

Ja! Dat is ons ook inmiddels opgevallen. Mijn dochters vinden het natuurlijk superstoer. :) Ik weet niet waarom dat is eigenlijk. Favorieten als Paprika, Ghost in the Shell, Perfect Blue en Serial Experiments Lain zijn ook allemaal met vrouwen/meisjes in de hoofdrol. Akira en Steamboy schieten me op het moment eigenlijk als grote uitzondering binnen. Misschien is het toeval door selectie van een beperkt segment van het totaal en stikt het in Japan van allemaal jongentjes-subgenre's.

Over Studio Ghibli en zijn heldinnen:
http://www.guardian.co.uk/film/2011/jul/14/studio-ghibli-arrietty-heroines

nice find! (mooiste vind ik nog die slotopmerking van jaja die Ghibli is toch ook niet helemaal feministisch approved, but what is!? zeg ik dan.)

Interessant artikel (toch weer The Guardian). Ik heb wel serieuze twijfels of dat reactionaire van Miyazaki waar is (al was het omdat de beste man ongeveer in zijn eentje anti-kernwapen demonstraties houdt.)

Schlafkrankheit
Komt wel in de buurt van Claire Denis' White Material, zowel thematisch als kwalitatief. Nu vond ik dat geen hoogtepunt in het oeuvre van de Franse regisseuse, maar dat zegt niet zo heel veel bij zo'n topper. Ik heb de neiging wat milder dan gebruikelijk over Schlafkrankheit te oordelen, door de aanwezigheid van Pierre Bokma. Een Nederlander die schittert, in een film, woah. Jammer dat het een Duitse film is... Bokma speelt een arts in Kameroen – zijn Duits met echtgenote en dochter is sympathiek nadrukkelijk, zijn Frans met de locals is matig. De arts heeft met geld van de WHO de Afrikaanse slaapziekte-epidemie ingedamd. Doordat er nauwelijks nog gevallen zijn krijgt de hele ziekte wat surreëels, ook al door de naam. Dat brengt deze film vol mysterieuze nachtelijke scenes op het op zich platgetreden spoor van 'je kan naar Afrika gaan, maar je komt er nooit meer weg'. Conrad. Apocalypse, the works. Vrouw en kind willen Bokma terug naar huis hebben, maar hij ('je bent zwarter dan ik' zegt een Afrikaan tegen hem) krijgt dat mentaal niet voor elkaar. Schlafkrankheit weet me zelfs in een tijdssprong van 3 jaar te overtuigen, door het verhaal te spiegelen en een Afrikaanse Europeaan naar Kameroen te laten reizen. Deze tweede helft is wel ietsje minder intens, waarschijnlijk omdat ik was gaan rekenen op de totale horror-gekte, én omdat in die fase wat teveel wordt voorgekauwd. ('Je lot ligt in mijn handen'). Regisseur Kohler houdt het echter grotendeels geslaagd eenvoudig, en in lijn met de titel, donker.

Ship of Fools
Van die giga-cruiseschepen, ze lijken altijd gedoemd. Op het schip van The Cat's Meow viel een dooie, de jongen in Wah Do Dem was niet op tijd terug, en de Titanic zonk. De passagiers op het Ship of Fools gaan ook richting hun ondergang. Het is 1933, en de upper class/deck passagiers zijn merendeel Duitsers. De joodse Duitser mag al niet meer bij hen aan tafel zitten, waar een zakenman nazi-praatjes orakelt. Op een gekostumeerd bal zet hij later duivelshoorntjes op, opdat het maar duidelijk is... Ship of Fools is beter in de alledaagsere passages, waarin de film taboes kietelt. Meestal aan het slot van de scene, om zich dan snel naar een volgende uit de voeten te maken. De dokter vraagt een vrouw naar haar 'period', een paartje peinst of hun relatie zonder seks ook standhoudt, en een jongen smeekt bij zijn vrekkige reli-opa om een zakcentje, waarmee hij naar een van de aanwezige zigeunerpleziermeisjes kan, voor zijn eerste keer. Als verteller functioneert een coole wijze dwerg, net zo'n cliché als de magical negro. Hij sluit vriendschap met de jood, die zich op en top (en vergeefs) Duitser voelt. Zelfs zijn Iron Cross verandert daar niks aan. (Subtiel cinefiel bruggetje.) Lee Marvin speelt met de tong in de wang een vieze man. Allemaal best aardig gedaan, maar hét mozaiek-verhaaltje dat echt overeind blijft is voor Simone Signoret en Oskar Werner. Zij een mysterieuze uitgebluste aan slaapmiddelen verslaafde revolutionaire dame, hij een uitgebluste scheepsdokter die nog één keer verliefd van zichzelf mag worden. Wat een Nederlands hoofd heeft die Werner eigenlijk. Een soort Floris.

Weekend
Nou, laat ik eens niet lollig doen over Godard. Dit is van zijn moeilijke films een van de leukste. Zeker het eerste uur. Schizofreen, gewelddadig, gekke tussentitels, en heel erg meta. Personages die oproepen andere personages te doden 'want te zijn toch maar imaginair'. En vervolgens peinzen: 'maar we zijn zelf ook nauwelijks meer dan dat'. Ik vind dat soort grappen toch altijd weer leuk. 'Wat een stomme film is dit, we komen alleen maar idioten tegen'. Een koppeltje reist op de allerzwartste zaterdag ever per auto naar (schoon)ouders (om ze om zeep te helpen). Maar eigenlijk gaat vanaf het begin al alles mis. Norse Parijzenaars die (niet geheel onterecht) het vuur op je openen. 'Maar bumpers zijn om te bumpen!'. Daarvóór zit trouwens nog een bijzonder ranzige en toch wel sexy scene, waarin het meisje een avontuurtje opbiecht (of verzint). \ANAL/YSE noemen de tussen-slogans het. (Iets met eieren, enzo...) Een nog veel beruchtere scene is een zeven minuten durend shot vol toeterende auto's. Tati gone horror. Je zou denken wat kan het voorstellen, maar het getoeter werkt dánig op de zenuwen. (De pointe is, zoals de rest van de film, weer keihard). Net als ik écht enthousiast wordt, begint Godard na een uur toch weer wat politieke praatjes in te lassen. De redeneringen van Godard's personages vervelen, van die Mulischiaanse hersengymnastiek om de Tsaren de schuld te geven voor het mislukken van het Sovjet-communisme. Nee, geef mij dan maar JP Léaud die in een telefooncel een aandoenlijk liedje zingt. (En mogelijk een beter zanger dan acteur is.)

At Close Range
De mooiste cultfilms zijn die waarin de makers boven hun macht grijpen, van die liefdevolle projecten waaraan jarenlang is gesleuteld, tot iedereen het overzicht kwijt was. At Close Range is er zo een, in wezen een b-film, maar met grote namen. In de sfeervolle opening zien we een jonge Sean Penn door een nachtelijk stadje rijden. Sentimentele pianoklanken begeleiden zijn rusteloze blik, synthetische strijkers hobbelen erachteraan, heerlijk eighties. En waar ken ik die melodie toch van? Penn komt wat matties tegen, fokt wat met een snoevende burger, en ziet dan het meisje van zijn dromen. In cultfilm-stijl is zij een soort b-keuze, in de plaats van Molly Ringwald. Een merkwaardig breed hoofd op een slanke nek, en een rossig plattelandstomboy-kapsel. Geweldig. Penn en Masterson kroelend in maisvelden, met wat goede wil is dit eventjes modernistisch Days of Heaven. En juist de fantasie van de kijker is in dit type film zo van belang. Je moet er zelf wat van maken. Met de entree van Christopher Walken begint de film pas echt. De verloren vader mompelt Australisch onverstaanbaar, en heeft naar goed gebruik een uitzinnig kapsel (en snor). Hij neemt Penn op in zijn 'family', een criminele bende. Het volgende uur is At Close Range een soort Animal Kingdom, gevoelsmatig dan, want dat het scenario van de ene ongeloofwaardigheid naar de volgende wankelt hoef ik niet meer te zeggen. Richting einde doen de personages ín de film zelf maar hard hun best om één van hun te 'vergeten', want dat zou maar scenario-vragen oproepen. Tegen die tijd is de film al ontspoord, maar wederom op fascinerende wijze. Bruut geweld, als een update van Arthur Penn, en als die lijn nog net wat dapperder was doorgetrokken was dit bijna Drive geworden! Dat mocht vast niet van de geldschieters, waaronder Madonna, die het project onder haar hoede nam voor echtgenoot Penn. En dát waren dus die piano-klanken uit het begin, Live to Tell. Fijn.

Gold Diggers Of 1935
Daar had 't Blackbook of Movies me even tuk, een geweldig sexy promofoto van een stuk of 10 Busby babes, liggend in een cirkel, in miniscule latex-pakjes. Dit moest wel Busby's meest uitzinnige film zijn, zeker omdat hij ook zelf regisseerde. Vervolgens is het 87 (van de 94) minuten wachten op dat momentje. Busby's danssequentie komt pas helemaal aan 't eind, en is zijn meest surreële en kunstzinnige. Je zou 'm zelfs Dalí-esk kunnen noemen. Het zijn niet zozeer de dames die minimalistisch gekleed gaan, het is de sequentie an sich die voor Busby's doen behoorlijk stemmig is, en met duisternis speelt. Al zitten er ook wel weer Noord-Koreaanse passages in hoor. Is deze musical daarmee, nou ja, zonde van de tijd? Neen, want het verhaaltje ervoor gaat eindelijk eens een keer níet over rehearsals. Of beter, niet over het oefenen zelf. De regisseur probeert het geld voor zijn show bijeen te krijgen in een peperduur hotel. Financiële spelletjes (en gierigheid) vormen de hoofdmoot van de grappen. ' I got 10% of your third of the four third of the total'. Zoiets. Ondertussen vlinderen de youngsters in het hotel (waaronder Dick Powell) rond op zoek naar liefde; als een gelegitimeerde vorm van gold diggen, want geen van hen krijgt vreemd genoeg de 'ware liefde'-deksel op de neus, wat ik wel verwachtte. Powell zingt liedjes bij maanlicht in een motorbootje, en Hugh Herbert als Woody Allenig verstrooide schrijver is bíjna My Man Goddfrey-achtig lollig. Hij schrijft de definitieve monografie on snuff. ('Nothing to be sneezed at!')

Zebraman
Voor zijn doen is deze Takashi Miike geschikt voor de hele familie. Nou ja, zijn eigen familie dan, want wat groene flubber-gore (en lijken die in de hens worden gestoken) ontbreken niet in deze superheldenparodie. Miike loopt hier dus vooruit op films als Kick-Ass en The Green Hornet die we recent vanuit Hollywood zagen komen. Vanzelfsprekend is Miike's versie maller, krakkemikkiger, en leuker. Dat laatste verbaasd me toch een beetje, want het vergelijkbare Big Man Japan vond ik maar niets. Het zal wel wennen. Zebraman is wel een stuk conventioneler hoor, met de sul die een held in zebrapak wordt, en domme FBI-achtige agenten die er achteraan kachelen. In een running gag raakt hun baas steeds zwaarder gewond (lees in de bandages), maar hij blijft gewoon doorlopen. Genoeg van zulke kleine grapjes hier; zo gaat het haar van de leraar (bij dag) rechtop staan bij naderend gevaar. Die leraar lijkt meer dan ooit een alter ego van Miike zelf – had die ook niet zo'n grote bril? Maar ook, eh, psychologisch. Als het grote kind dat het liefst nog in zijn (belangrijk detail!) zelfgeknutselde superheldenpak rondrent. Wel jammer is het ontbreken van een schmierende coole slechterik. Er zijn kleine groene aliens (als die miepmiepwezentjes uit Toy Story), maar de Crab Man (man met krab op zijn hoofd, Spongebobstijl) is na een charismatisch scharenknippend begin helaas vrij snel weer verdwenen. Het Romeins-fascistische einde maakt het over meta-bedoelingen struikelende tweede uur goed.

Edge of the City
Bijzondere film. Geen echt goeie, maar dan nog, zo vaak komt een Amerikaanse fifties-film niet in de buurt van die Engelse kitchen sink dramas. Ongemakkelijkheid op de werkvloer, krasjes thuis. In een Amerikaanse film speelt het racisme-aspect in die periode een dappere en belangrijke rol. Sidney Poitier is ijzersterk als onwaarschijnlijk joviale arbeider, die zijn vriendschap haast opdringt aan een blanke loser. Bij Poitier thuis lijkt men het blanke middenklasse leven te persifleren (inclusief sigaren). Het wringt allemaal heel boeiend. De film neemt zelfs in een moeite door het 'downdate'-aspect van de vrouw mee. Slimme vrouwen, die tóch moeten settlen als huisvrouwtje én met een fabrieksarbeider trouwen, omdat ze nu eenmaal uit de slums komen. Op de werkvloer heerst discriminatie, en krijgt de kijker langzaam door waarom Poitier zo graag een vriend wil. Cassavetes speelt de nieuw aangekomen loser, in vermoedelijk zijn beste rol búiten zijn eigen films. Hij is hartstikke onzeker met de dames, en krijgt van Poitier lesjes. 'Loop mee tot de deur, NU'. Ook de telefoongesprekjes van Cassavetes met de basisschooljuf die hij op aandringen van Poitier op het oog heeft zijn erg geslaagd. Eerste 50 minuten zijn om door een ringetje te halen. Maar dan blijkt dit alsnog een typisch Amerikaanse film. Geen zwakke personages zonder giga-trauma's. (Ik had de hints daarvóór genegeerd, en hoopte dat Cassavetes een closet-gay speelde...) Maar dat zou teveel gevraagd zijn. Een vader-complex, bloed aan zijn handen, escapisme in zelfopofferend filmgeweld, dat is uiteindelijk toch waar Amerikanen altijd op uit denken te moeten komen.

Kari-gurashi no Arietti
De globale lijnen zijn goed weergegeven in Ricks gelinkte artikel hierboven. De beeldschone Arrietty past moeiteloos in de Miyazaki beginnende pubermeisjetraditie (ook al is de film niet geregisseerd door de man zelf.) Dat artikel in The Guardian spelt de verliefdheid tussen het zieke jongetje en mini-mensje uit wat in de film eigenlijk erg impliciet is. Eerlijk gezegd miste ik iets in het derde deel van de film, ondanks wat gevaar blijft het eigenlijk allemaal erg gemoedelijk (Jr & Jr vonden hem overigens briljant). Maar het begin is prachtig, lekker lang en gedetailleerd. Erg geslaagd hoe het je in een loom tempo van een dagdroom meetrekt (de film is bijna tastbaar zomers al is het ongelofelijk dat je in Tokio nog zulke tuinen zou kunnen tegenkomen, al schijnt de film in de dezelfde buurt af te spelen waar Studio Ghibli huist.)

Tutti i colori del buio
Edwige Fenech is altijd prettig, al zit ze uiteraard weer in een benarde situatie. Een samenzwering over een erfenis en visioenen(?) van occulte rituelen die zo bij een Electric Wizard concert geprojecteerd kunnen worden. Verder typische giallo zaken als wenteltrappen, een creepy soundtrack van Bruno Nicolai en functioneel bloot natuurlijk.

https://www.youtube.com/watch?v=BY7VC-6y84U

goed bezig YouTube. =)

Kari-gurashi no Arietti

weet niet of ik het destijds zei, maar dat weelderige tuinenbegin vond ik net http://www.bps4m.nl/images/ean/big/9789025104504.jpg.
Wat The Guardian allemaal aan ondertoneen zag in de 2e helft, zag ik helemaal niet.