Filmforum

Engelse dubs is echt zonde. Trouwens wel jammer dat Kiki's Vliegende Bezorgdienst een van de pre-Mononoke Ghibli's is geweest die ooit op VHS is verschenen met Nederlandse dub (maar dat even op DVD zetten ho maar hè, prutsers.)
Ik ben bezig met een tweede anime renaissance:

Toki o kakeru shôjo
Non-Ghibli en meer voor tieners en ouder. Magistrale film over een chaotisch tienermeisje Makoto dat er per ongeluk achterkomt hoe ze door de tijd kan springen. Makoto zelf is geweldig: onhandig, cool kort haar, kan stoer met de jongens honkballen en eerst is de film erg droog komisch (bijv. haar tante die meteen op zijn Man Ray's opmerkt "oh ja, dat heet tijdspringen" alsof er niets aan de hand is. Voor wie de film nog gaat zien: die tante blijft een mysterieus/cruciaal aspect in het hele verhaal.) Door een onhandige liefdesverklaring waar Makoto niet goed mee overweg kan dreigt alles in de soep te lopen en dat leidt tot een wonderbaarlijk melancholisch laatste half uur incl. briljant getekende scènes. (Men theorie is inmiddels dat er onder Japanse animetekenaars een soort langlopende "wie kan de mooiste luchten tekenen" competitie gaande is.)

Waarom zijn het altijd meisjes die de hoofdrol spelen in Ghibli's en de meeste andere (die ik gezien heb dan) Japanse animes?
De jongens (bijrolletjes) worden ook vaak als wat dommig geportretteerd, in scherp contrast met het veel wijzere en creatievere meisje...

Ja! Dat is ons ook inmiddels opgevallen. Mijn dochters vinden het natuurlijk superstoer. :) Ik weet niet waarom dat is eigenlijk. Favorieten als Paprika, Ghost in the Shell, Perfect Blue en Serial Experiments Lain zijn ook allemaal met vrouwen/meisjes in de hoofdrol. Akira en Steamboy schieten me op het moment eigenlijk als grote uitzondering binnen. Misschien is het toeval door selectie van een beperkt segment van het totaal en stikt het in Japan van allemaal jongentjes-subgenre's.

Over Studio Ghibli en zijn heldinnen:
http://www.guardian.co.uk/film/2011/jul/14/studio-ghibli-arrietty-heroines

nice find! (mooiste vind ik nog die slotopmerking van jaja die Ghibli is toch ook niet helemaal feministisch approved, but what is!? zeg ik dan.)

Interessant artikel (toch weer The Guardian). Ik heb wel serieuze twijfels of dat reactionaire van Miyazaki waar is (al was het omdat de beste man ongeveer in zijn eentje anti-kernwapen demonstraties houdt.)

Schlafkrankheit
Komt wel in de buurt van Claire Denis' White Material, zowel thematisch als kwalitatief. Nu vond ik dat geen hoogtepunt in het oeuvre van de Franse regisseuse, maar dat zegt niet zo heel veel bij zo'n topper. Ik heb de neiging wat milder dan gebruikelijk over Schlafkrankheit te oordelen, door de aanwezigheid van Pierre Bokma. Een Nederlander die schittert, in een film, woah. Jammer dat het een Duitse film is... Bokma speelt een arts in Kameroen – zijn Duits met echtgenote en dochter is sympathiek nadrukkelijk, zijn Frans met de locals is matig. De arts heeft met geld van de WHO de Afrikaanse slaapziekte-epidemie ingedamd. Doordat er nauwelijks nog gevallen zijn krijgt de hele ziekte wat surreëels, ook al door de naam. Dat brengt deze film vol mysterieuze nachtelijke scenes op het op zich platgetreden spoor van 'je kan naar Afrika gaan, maar je komt er nooit meer weg'. Conrad. Apocalypse, the works. Vrouw en kind willen Bokma terug naar huis hebben, maar hij ('je bent zwarter dan ik' zegt een Afrikaan tegen hem) krijgt dat mentaal niet voor elkaar. Schlafkrankheit weet me zelfs in een tijdssprong van 3 jaar te overtuigen, door het verhaal te spiegelen en een Afrikaanse Europeaan naar Kameroen te laten reizen. Deze tweede helft is wel ietsje minder intens, waarschijnlijk omdat ik was gaan rekenen op de totale horror-gekte, én omdat in die fase wat teveel wordt voorgekauwd. ('Je lot ligt in mijn handen'). Regisseur Kohler houdt het echter grotendeels geslaagd eenvoudig, en in lijn met de titel, donker.

Ship of Fools
Van die giga-cruiseschepen, ze lijken altijd gedoemd. Op het schip van The Cat's Meow viel een dooie, de jongen in Wah Do Dem was niet op tijd terug, en de Titanic zonk. De passagiers op het Ship of Fools gaan ook richting hun ondergang. Het is 1933, en de upper class/deck passagiers zijn merendeel Duitsers. De joodse Duitser mag al niet meer bij hen aan tafel zitten, waar een zakenman nazi-praatjes orakelt. Op een gekostumeerd bal zet hij later duivelshoorntjes op, opdat het maar duidelijk is... Ship of Fools is beter in de alledaagsere passages, waarin de film taboes kietelt. Meestal aan het slot van de scene, om zich dan snel naar een volgende uit de voeten te maken. De dokter vraagt een vrouw naar haar 'period', een paartje peinst of hun relatie zonder seks ook standhoudt, en een jongen smeekt bij zijn vrekkige reli-opa om een zakcentje, waarmee hij naar een van de aanwezige zigeunerpleziermeisjes kan, voor zijn eerste keer. Als verteller functioneert een coole wijze dwerg, net zo'n cliché als de magical negro. Hij sluit vriendschap met de jood, die zich op en top (en vergeefs) Duitser voelt. Zelfs zijn Iron Cross verandert daar niks aan. (Subtiel cinefiel bruggetje.) Lee Marvin speelt met de tong in de wang een vieze man. Allemaal best aardig gedaan, maar hét mozaiek-verhaaltje dat echt overeind blijft is voor Simone Signoret en Oskar Werner. Zij een mysterieuze uitgebluste aan slaapmiddelen verslaafde revolutionaire dame, hij een uitgebluste scheepsdokter die nog één keer verliefd van zichzelf mag worden. Wat een Nederlands hoofd heeft die Werner eigenlijk. Een soort Floris.

Weekend
Nou, laat ik eens niet lollig doen over Godard. Dit is van zijn moeilijke films een van de leukste. Zeker het eerste uur. Schizofreen, gewelddadig, gekke tussentitels, en heel erg meta. Personages die oproepen andere personages te doden 'want te zijn toch maar imaginair'. En vervolgens peinzen: 'maar we zijn zelf ook nauwelijks meer dan dat'. Ik vind dat soort grappen toch altijd weer leuk. 'Wat een stomme film is dit, we komen alleen maar idioten tegen'. Een koppeltje reist op de allerzwartste zaterdag ever per auto naar (schoon)ouders (om ze om zeep te helpen). Maar eigenlijk gaat vanaf het begin al alles mis. Norse Parijzenaars die (niet geheel onterecht) het vuur op je openen. 'Maar bumpers zijn om te bumpen!'. Daarvóór zit trouwens nog een bijzonder ranzige en toch wel sexy scene, waarin het meisje een avontuurtje opbiecht (of verzint). \ANAL/YSE noemen de tussen-slogans het. (Iets met eieren, enzo...) Een nog veel beruchtere scene is een zeven minuten durend shot vol toeterende auto's. Tati gone horror. Je zou denken wat kan het voorstellen, maar het getoeter werkt dánig op de zenuwen. (De pointe is, zoals de rest van de film, weer keihard). Net als ik écht enthousiast wordt, begint Godard na een uur toch weer wat politieke praatjes in te lassen. De redeneringen van Godard's personages vervelen, van die Mulischiaanse hersengymnastiek om de Tsaren de schuld te geven voor het mislukken van het Sovjet-communisme. Nee, geef mij dan maar JP Léaud die in een telefooncel een aandoenlijk liedje zingt. (En mogelijk een beter zanger dan acteur is.)

At Close Range
De mooiste cultfilms zijn die waarin de makers boven hun macht grijpen, van die liefdevolle projecten waaraan jarenlang is gesleuteld, tot iedereen het overzicht kwijt was. At Close Range is er zo een, in wezen een b-film, maar met grote namen. In de sfeervolle opening zien we een jonge Sean Penn door een nachtelijk stadje rijden. Sentimentele pianoklanken begeleiden zijn rusteloze blik, synthetische strijkers hobbelen erachteraan, heerlijk eighties. En waar ken ik die melodie toch van? Penn komt wat matties tegen, fokt wat met een snoevende burger, en ziet dan het meisje van zijn dromen. In cultfilm-stijl is zij een soort b-keuze, in de plaats van Molly Ringwald. Een merkwaardig breed hoofd op een slanke nek, en een rossig plattelandstomboy-kapsel. Geweldig. Penn en Masterson kroelend in maisvelden, met wat goede wil is dit eventjes modernistisch Days of Heaven. En juist de fantasie van de kijker is in dit type film zo van belang. Je moet er zelf wat van maken. Met de entree van Christopher Walken begint de film pas echt. De verloren vader mompelt Australisch onverstaanbaar, en heeft naar goed gebruik een uitzinnig kapsel (en snor). Hij neemt Penn op in zijn 'family', een criminele bende. Het volgende uur is At Close Range een soort Animal Kingdom, gevoelsmatig dan, want dat het scenario van de ene ongeloofwaardigheid naar de volgende wankelt hoef ik niet meer te zeggen. Richting einde doen de personages ín de film zelf maar hard hun best om één van hun te 'vergeten', want dat zou maar scenario-vragen oproepen. Tegen die tijd is de film al ontspoord, maar wederom op fascinerende wijze. Bruut geweld, als een update van Arthur Penn, en als die lijn nog net wat dapperder was doorgetrokken was dit bijna Drive geworden! Dat mocht vast niet van de geldschieters, waaronder Madonna, die het project onder haar hoede nam voor echtgenoot Penn. En dát waren dus die piano-klanken uit het begin, Live to Tell. Fijn.

Gold Diggers Of 1935
Daar had 't Blackbook of Movies me even tuk, een geweldig sexy promofoto van een stuk of 10 Busby babes, liggend in een cirkel, in miniscule latex-pakjes. Dit moest wel Busby's meest uitzinnige film zijn, zeker omdat hij ook zelf regisseerde. Vervolgens is het 87 (van de 94) minuten wachten op dat momentje. Busby's danssequentie komt pas helemaal aan 't eind, en is zijn meest surreële en kunstzinnige. Je zou 'm zelfs Dalí-esk kunnen noemen. Het zijn niet zozeer de dames die minimalistisch gekleed gaan, het is de sequentie an sich die voor Busby's doen behoorlijk stemmig is, en met duisternis speelt. Al zitten er ook wel weer Noord-Koreaanse passages in hoor. Is deze musical daarmee, nou ja, zonde van de tijd? Neen, want het verhaaltje ervoor gaat eindelijk eens een keer níet over rehearsals. Of beter, niet over het oefenen zelf. De regisseur probeert het geld voor zijn show bijeen te krijgen in een peperduur hotel. Financiële spelletjes (en gierigheid) vormen de hoofdmoot van de grappen. ' I got 10% of your third of the four third of the total'. Zoiets. Ondertussen vlinderen de youngsters in het hotel (waaronder Dick Powell) rond op zoek naar liefde; als een gelegitimeerde vorm van gold diggen, want geen van hen krijgt vreemd genoeg de 'ware liefde'-deksel op de neus, wat ik wel verwachtte. Powell zingt liedjes bij maanlicht in een motorbootje, en Hugh Herbert als Woody Allenig verstrooide schrijver is bíjna My Man Goddfrey-achtig lollig. Hij schrijft de definitieve monografie on snuff. ('Nothing to be sneezed at!')

Zebraman
Voor zijn doen is deze Takashi Miike geschikt voor de hele familie. Nou ja, zijn eigen familie dan, want wat groene flubber-gore (en lijken die in de hens worden gestoken) ontbreken niet in deze superheldenparodie. Miike loopt hier dus vooruit op films als Kick-Ass en The Green Hornet die we recent vanuit Hollywood zagen komen. Vanzelfsprekend is Miike's versie maller, krakkemikkiger, en leuker. Dat laatste verbaasd me toch een beetje, want het vergelijkbare Big Man Japan vond ik maar niets. Het zal wel wennen. Zebraman is wel een stuk conventioneler hoor, met de sul die een held in zebrapak wordt, en domme FBI-achtige agenten die er achteraan kachelen. In een running gag raakt hun baas steeds zwaarder gewond (lees in de bandages), maar hij blijft gewoon doorlopen. Genoeg van zulke kleine grapjes hier; zo gaat het haar van de leraar (bij dag) rechtop staan bij naderend gevaar. Die leraar lijkt meer dan ooit een alter ego van Miike zelf – had die ook niet zo'n grote bril? Maar ook, eh, psychologisch. Als het grote kind dat het liefst nog in zijn (belangrijk detail!) zelfgeknutselde superheldenpak rondrent. Wel jammer is het ontbreken van een schmierende coole slechterik. Er zijn kleine groene aliens (als die miepmiepwezentjes uit Toy Story), maar de Crab Man (man met krab op zijn hoofd, Spongebobstijl) is na een charismatisch scharenknippend begin helaas vrij snel weer verdwenen. Het Romeins-fascistische einde maakt het over meta-bedoelingen struikelende tweede uur goed.

Edge of the City
Bijzondere film. Geen echt goeie, maar dan nog, zo vaak komt een Amerikaanse fifties-film niet in de buurt van die Engelse kitchen sink dramas. Ongemakkelijkheid op de werkvloer, krasjes thuis. In een Amerikaanse film speelt het racisme-aspect in die periode een dappere en belangrijke rol. Sidney Poitier is ijzersterk als onwaarschijnlijk joviale arbeider, die zijn vriendschap haast opdringt aan een blanke loser. Bij Poitier thuis lijkt men het blanke middenklasse leven te persifleren (inclusief sigaren). Het wringt allemaal heel boeiend. De film neemt zelfs in een moeite door het 'downdate'-aspect van de vrouw mee. Slimme vrouwen, die tóch moeten settlen als huisvrouwtje én met een fabrieksarbeider trouwen, omdat ze nu eenmaal uit de slums komen. Op de werkvloer heerst discriminatie, en krijgt de kijker langzaam door waarom Poitier zo graag een vriend wil. Cassavetes speelt de nieuw aangekomen loser, in vermoedelijk zijn beste rol búiten zijn eigen films. Hij is hartstikke onzeker met de dames, en krijgt van Poitier lesjes. 'Loop mee tot de deur, NU'. Ook de telefoongesprekjes van Cassavetes met de basisschooljuf die hij op aandringen van Poitier op het oog heeft zijn erg geslaagd. Eerste 50 minuten zijn om door een ringetje te halen. Maar dan blijkt dit alsnog een typisch Amerikaanse film. Geen zwakke personages zonder giga-trauma's. (Ik had de hints daarvóór genegeerd, en hoopte dat Cassavetes een closet-gay speelde...) Maar dat zou teveel gevraagd zijn. Een vader-complex, bloed aan zijn handen, escapisme in zelfopofferend filmgeweld, dat is uiteindelijk toch waar Amerikanen altijd op uit denken te moeten komen.

Kari-gurashi no Arietti
De globale lijnen zijn goed weergegeven in Ricks gelinkte artikel hierboven. De beeldschone Arrietty past moeiteloos in de Miyazaki beginnende pubermeisjetraditie (ook al is de film niet geregisseerd door de man zelf.) Dat artikel in The Guardian spelt de verliefdheid tussen het zieke jongetje en mini-mensje uit wat in de film eigenlijk erg impliciet is. Eerlijk gezegd miste ik iets in het derde deel van de film, ondanks wat gevaar blijft het eigenlijk allemaal erg gemoedelijk (Jr & Jr vonden hem overigens briljant). Maar het begin is prachtig, lekker lang en gedetailleerd. Erg geslaagd hoe het je in een loom tempo van een dagdroom meetrekt (de film is bijna tastbaar zomers al is het ongelofelijk dat je in Tokio nog zulke tuinen zou kunnen tegenkomen, al schijnt de film in de dezelfde buurt af te spelen waar Studio Ghibli huist.)

Tutti i colori del buio
Edwige Fenech is altijd prettig, al zit ze uiteraard weer in een benarde situatie. Een samenzwering over een erfenis en visioenen(?) van occulte rituelen die zo bij een Electric Wizard concert geprojecteerd kunnen worden. Verder typische giallo zaken als wenteltrappen, een creepy soundtrack van Bruno Nicolai en functioneel bloot natuurlijk.

https://www.youtube.com/watch?v=BY7VC-6y84U

goed bezig YouTube. =)

Kari-gurashi no Arietti

weet niet of ik het destijds zei, maar dat weelderige tuinenbegin vond ik net http://www.bps4m.nl/images/ean/big/9789025104504.jpg.
Wat The Guardian allemaal aan ondertoneen zag in de 2e helft, zag ik helemaal niet.

(van Paul Biegel)

Grappig dat ie door de leeftijdskeuring komt. Dode en zelfs levende blote vrouwen mogen nu blijkbaar wel. :)

Heb het even gecheckt en ja je noemde Haas al. Ken het zelf niet, naar die vibe natuurlijk wel. Ik mag dat altijd, grote tuinen, grote huizen, weinig mensen. :)

jep. geen idee of dat nou hopeloos verouderd is, maar het was wel een van mijn favoriete boekenseries (4 delen ofzo) als pakweg 8-10-jarige. En wel wat liever dan de konijnenjihad Waterschapsheuvel

Roger Ebert doet controversiële (in mijn ogen dappere) poging om een plek in te ruimen voor een nieuwe film in zijn top-10 aller tijden.

vond het een heel leuk stukje tot ie met die 2 idiote nieuwe kandidaten kwam. ;)

(niettemin een fijn mensch, Ebert)

McCabe & Mrs. Miller
Mysterieus. Altman heeft zijn stinkers en zijn geïnspireerde momenten. Deze film hoort duidelijk in de laatste categorie. Maar waarom? Revisionistische Westerns waren er in 1971 al geweest en toch is dit een van de meest indrukwekkende al was het maar door dat verrotte weer: regen, regen, even een Air lense flare moment en dan weer regen, ijs (met honden erop, belangrijk detail), en beroemde sneeuwval (half nep/half echt) tijdens de ambient shoot-out. Deed me denken: dat is nou een tijd waar ik niet naar terug verlang. De film heeft een mooie opbouw, eerst denk je McCabe is de wise-guy die iedereen inpakt en een bloeiende mijnstad uit de grond stampt maar uiteindelijk is het, toch ook wel zeer Beattyiaans, een sukkel die er eigenlijk niets van begrijpt (macht, vrouwen, het leven). Julie Cristie is heel voorspelbaar geweldig, gewoon recht voor zijn raap met Engels accent. Mrs. Miller is veel slimmer/professioneler maar schiet ze er aan het eind ook echt iets mee op? Ik dacht het niet, daar ligt ze verdwaasd naar het potje opium te turen die op de aarde begint te lijken. Die draait gewoon door en het maakt allemaal niets uit. Ja, vrolijk word je er uiteindelijk niet van.

Over lijstjes en Ebert en allertijden gesproken: McCabe & Mrs. Miller is top tien allertijden. Flikker op met die tree of life.

Sangue do meu sangue [João Canijo, Portugal, 2011]
We belandden in Festibérico, een filmfestival ter meerdere eer en glorie van de Iberische film. Stampvol zat de zaal en niet alleen met Spaanse en Portugese studenten.
Alleenstaande moeder Márcia woont met dochter Cláudia, zoon Joca en zus Ivete in een gehorig appartement in een volkse buitenwijk van Lissabon. Het lijkt erop dat Cláudia zich via een verpleegstersopleiding aan de bidonville ontworsteld, maar met small-time cokedealer Joca gaat het van kwaad tot erger. Tot ook dochterlief zich inlaat met een getrouwde vent.
Net als bij Studio Ghibli is in de neo-neorealistische cinema de heldenrol vaak weggelegd voor de vrouw. Twee, in dit geval.

McCabe! ik zal het wel weer half-verzonnen hebben maar mij staat zoiets bij van een rijdend bordeel, met dampende dames in tobbes waar de stoomwolkjes (door de kou..) vanaf slaan. :)

Daar is niks verzonnen aan :) De sfeer in die film is ongekend. Het leven is verschrikkelijk hard daar in die modder maar er is ook een soort van "we're all in this together"-gezelligheid. En dan het idee van: weet je wat, we doen er liedjes van Leonard Cohen overheen en wat fake snow, wat zeggen jullie? Die film had zo de mist in kunnen gaan en kunnen eindigen in goedbedoelde stuurloze 70s auteursrommel. Ik vind het een meesterwerk. En laten we ook miet vergeten dat er verschrikkelijk veel te lachen valt.

Agora
Waargebeurd misschien, het komt op mij over als fantasy. Kerkdijks stukje in de VPRO Gids destijds komt over als een exegese van Lord Of The Rings. Wel ja, knap gemaakte film, maar alle spektakel ten spijt kon het mijn aandacht niet vasthouden.

باد ما را خواهد برد …
Copie conforme
Twee keer Abbas Kiarostamy, The Wind Will Carry Us door en door Iraans, al speelt het in een Koerdisch dorpje, waar de op handen zijnde dood van een zieke dorpsoudste die Malik heet (Arabisch voor 'koning', wellicht geen toeval). Alledaags en poëtisch tegelijk, deze keer ook vrij letterlijk doordat er regelmatig gedichten worden aangehaald. Behalve Farzad de jongen en de razende reporter krijgen we bijna niemand in close-up in het idyllische dorpje. Kabbelend maar erg mooi. Heel anders is Copie conforme, een internationale film, waarin (mis)communicatie tussen en (ingebeelde) verwachtingen van mannen en vrouwen dan weer wel vrij Perzisch vormgegeven worden. Het oogt realistisch maar stapt daar rustig uit om het punt te maken. De ramen als kooien duiken op (zie ook Paradjanov), maar ook voor zichzelf sprekende spiegelbeelden. Het geschakel tussen drie talen is natuurlijk ook niet zomaar en ik kreeg er nog een extra verwarrende Franse hardsub bij (moeilijk je ogen daar vanaf te houden, helemaal als je ze niet allemaal kan negeren als er naar Frans en Italiaans geswitched wordt). Anyway, zo'n film dat je bijna weer blij bent vrijgezel te zijn. :)

Waargebeurd misschien, het komt op mij over als fantasy.

erg smeuig allemaal wel ja, Umberto Eco-vermaak.

All Around Us
Artikel woensdag op de Subs-site (ik spaarde 'm even op tot mei, want al 2 aprilse stukjes van mijn hand)

The Locket
Uiterst elegante film noir. Het leek er zelfs even op dat de femme fatale aan het einde alles vergeven zou worden. Ooit wil ik een film zien waarin dat gebeurt. Ook de Orson Wellesiaanse structuur van The Locket levert nieuwe ideeën op. De film begint met een keten van personages die elkaar flashbacks gaan vertellen; dus je krijgt een verhaal in een verhaal in een verhaal in een verhaal. Wat nou als de film die lijn continu doorzet? Nu keert de film in een soepele beweging langzaam terug. Schrijdt terug, zou je kunnen zeggen, want de setting is upper class duur. De femme fatale heeft juist een huismeidverleden; wat me een logischere verklaring voor haar gedrag lijkt dan een gebrek aan liefde. Die laatste suggestie komt van de psychoanalyticus, die het aan het einde nog even over symbolen mag hebben. In de verhalen daarvoor zien we een Elvis-stoere Robert Mitchum als kunstenaar. (Schilderkunst en Freud liggen altijd heel dicht bij elkaar, in Hollywood, denk maar aan Vertigo). Mitchum raakt verliefd op één van zijn studentes. Een meisje met een vingervlugge voorliefde voor dure sieraden. De flashback waarin ze hem het ontstaan van dat probleem opbiecht is erg sterk. (Faulkner meets slechte stiefmoeders, al is het hier de moeder van een rijk vriendinnetje.) The Locket verliest pas wat van haar intensiteit als de actie zich naar Engeland gedurende WWII verplaatst. De psy zegt: 'I offered my services to the British medical staff, and Nancy joined an ambulance unit'. En hop daar zien we de voormalige secretaresse dapper achter het stuur van een karretje op noodsnelheid. Te grappig.

Topsy-Turvy
Het is lastig de verleiding te weerstaan om op te merken dat Mike Leigh hier een topsy-turvy in zijn gebruikelijke niveau doet. Dat zou gechargeerd zijn, maar een hoogvlieger in zijn fijne oeuvre is dit langdradige epos zeker niet. Het zal de operette-muziek wezen, de musicals van hun tijd, het kon me geen 160 minuten boeien. En Leigh weet ook niet echt met de sentimentaliteit ervan om te gaan. Als je zo'n film maakt moet je ook gewoon inzetten op clichés en schmaltzy rillingen. Leigh wil er in de tussenscenes toch nog iets van zijn gebruikelijke humane improvisaties in frommelen, en hoewel dat soms werkt, slaat de film zo toch wat uit het lood. (Al lukt het Leigh op het eind achteloos om al het vrouwenverdriet van Hysteria even in 5 minuten samen te vatten.) Topsy-Turvy kent ook qua scenario een wat moeizame, onevenwichtige structuur. De film begint met een operette-componist, die eindelijk eens een echt serieus werk wil schrijven. Daar is zijn omgeving (theatermanagers, librettist) het niet mee eens. Je verwacht een worsteling, om uiteindelijk 'winning' boven te komen. Maar halverwege weet men hem van het idee 'af te brengen'. En verschuift Leigh zijn aandacht prompt naar de librettist. (Waarom dan niet bij de librettist te begonnen?) Diens uneasy housewife thuis was toch al interessanter. En Leigh met zijn voorkeur voor losers voelt zich er ook beter thuis; geen genie, maar een noeste werker, die zijn ideeën recyclet. De librettist schrijft een opera over Japan, waarin Timothy Spall – grappig en goed als altijd – een keizer speelt.

Hells Angels On Wheels
Ik haalde laatst (op de fiets) een stapvoets rijdende stoet auto's in, er reden motormannetjes met rode zwaailichten tussendoor. Wat is dit, dacht ik, een protest? Inmiddels waren we de buitenwijk uit en bereikte ik eindelijk de kop van de optocht. Een begrafenisauto! Italiaanse toestanden. En het werd nog mooier, de stoet draaide snelweg op; de motormannetjes begonnen het verkeer tegen te houden. De wachtende auto's begonnen al te toeteren, en die wisten nog niet dat ze minstens 10 minuten te gaan hadden... Ik vond het maar aandachttrekkerij, en tegelijkertijd schaamde ik me voor die gedachte. Zo burgerlijk. Precies het gevoel van de biker films. De Angels beschimpen kerk, gezagsgetrouwe burgers, leger, en oom agent, wat toch eigenlijk toe te juichen valt. Maar het is zó irritant en puberaal. Nu is Hells Angels on Wheels wel wat mellower dan het verschrikkelijke The Wild Angels met Fonda... Jack Nicholson en zijn love interest beginnen zich hier juist langzaam van de Angels te verwijderen. Alsof de subcultuurhype na één jaar al vermoeiend was geworden. (Easy Rider moest nochtans nog komen) Voor Nicholson het tegen de Ahmedenijad-achtige mc-president opneemt is deze film minder trollen, en meer seks. Fluitsolo's op de hippie-soundtrack, dames onder de verf op je scherm. Gezellig. Van duidelijke scenes of verhaal is geen sprake. Een beetje karren door Nevada, terwijl de herfst invalt. Laslo Kovacs goochelt met de camera, en houdt de sfeer er psychedelisch in.

All around us, dat prachtige Japanse relatiedrama?

ja. (dat is het hele stukje ook wel in samenvatting :P)

Крадецът на праскови
Romantiek uit Bulgarije, onmogelijke liefde van een mooie vrouw van een nare militair en een charmante perzikenstelende Serviër. Niet spektaculair maar vermakelijk en mooi geschoten.

https://www.youtube.com/watch?v=Mgr7D7MwbOY

Foxy Brown
Eindelijk eens een echte blaxploitation gekeken. Pam Grier is een aantrekkelijke hoofdpersoon die wraak neemt op een blanke, vrouwelijke pimp en haar personeel. Inventief knokken dus met wat interessante politieke implicaties natuurlijk (blanken als bad guys om te beginnen). En natuurlijk behoorlijk funky pakjes en deuntjes. Leuker dan Tarantino ook imo (lees: geen eindeloze ouwehoersessies op zoek naar quotable one-liners).

Cosa avete fatto a Solange?
Fraai gemaakte detective met coole soundtrack en natuurlijk de nodige sleaze. Dandy gymleraar legt het aan met een meisje dat visioenen van gruwelijke moorden heeft. Als die ook nog uit komen start Scotland Yard een onderzoek. Natuurlijk gedragen alle mannen er verdacht terwijl de eerste verdachte, de gymleraar, vaak in de buurt is is hij het natuurlijk niet. Vaste giallo-ingrediënten genoeg (incl. Morricone) maar toch ook wel weer een leuke twist in het verhaal.

Sovjet-classic The Cranes are Flying al gezien zeker he MB (dat filmpje doet me eraan denken)

Op de trailer afgaand lijkt 't wel een inspiratiebron. Niet gezien dus.

www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2012/05/all-around-us.html

oh

http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2012/05/all-around-us.html

voor de luiaards

The Dirty Dozen
Er is vast wel een feesten en partijenband die zo heet hè? The Dirty Dozen is een goed opgebouwde, maar uiteindelijk mindere combinatie van Where Eagles Dare en The League of Gentlemen. Met de laatste film deelt de film de structuur. Man verzamelt team, traint ze, er volgt een 'laatste test' (die bijna leuker is dan de echte missie) om vervolgens los te gaan. Al hebben we het hier dus niet over een bankoverval, maar een 'topsecret' legereenheid die hoge nazi's moet gaan afknallen. Eigenlijk een heel gefrustreerd subgenre natuurlijk, een soort wraakfantasie van de overwinnaars. Hadden we 't zo maar kunnen doen. Maar zo dom als hier waren de Duitsers niet. De luxe villa zou 'zwaarbeveiligd' zijn, maar het team komt aanvankelijk 2 (!) bewakertjes tegen. Het loopt lang allemaal van een A-team achtig snugger vlot dakje. Gedurende de dril-voorbereidingen is vooral John Cassavetes goed op dreef. Als ik hem was had ik die grijze crewcut altijd gehouden, staat erg stoer. (Het geeft 'm een passend hippe Jared Leto-intensiteit mee.) Teamleider is Lee Marvin, vermoedelijk de meest logische acteur in een legerkloffie. (En werkelijk in het bezit van een purple heart.) Ik zie 'm trouwens ook wel in een Thunderbirds-remake rondlopen... Zijn leger-ervaring is hier verder niet van belang, want de Dirty Dozen heten niet voor niets zo. Men richt een ware genocide aan. Akelig ongemakkelijk! Ik dacht, de donkere jongen zal dan wel als het geweten fungeren, maar nee hoor. Branden zullen ze. Die ratten.

Deutschland, Bleiche Mutter
En meteen de anti-these van The Dirty Dozen eroverheen. Deutschland, Bleie Mutter is een filosofisch getinte film over hoe het is om een doodnormale Duitser in WWII te zijn. Veel van de taferelen zijn bekend, uit Ehe der Maria Braun bijvoorbeeld, maar regisseuse Sanders-Brahms doet er wat bijzonders mee. Ze bespiegelt als een soort Agnes Varda op haar eigen leven. Hoe haar ouders elkaar ontmoeten op een nazi-partijtje, en hoe zoveel dingen al vernietigd werden voor zij ze kon zien. Aan de andere kant, het geluk van de te laat geborene. Niet meer écht schuldig. De film zit vol aardige details; de acteur die haar pa speelt ziet er veel te oud uit voor zijn rol. Maar Sanders zegt: ik kan me hem alleen herinneren met zijn hoofd van ná WWII. De band van vader en dochter is door zijn afwezigheid hevig getroebleerd, maar die met moeder is helemaal post-traumatisch intens, en wordt in de tweede helft almaar schokkender. Deze film heeft niet voor niets die titel (naar een gedicht van Brecht). Als de nazi's aan de verliezende hand zijn zwerft moeder Sans Toit Ni Loi met babydochter door platgeschoten steden en verlaten velden. Sanders mengt archiefbeelden met de acteurs, zonder zich een moment om filmillusie te bekommeren. Zo kan moeder praten met een mannetje op een haperende kleurenopname uit de forties. Magisch. Ook het momentje in een molen zal me bijblijven. Door het sprookje dat de moeder vertelt krijgt de plek trekjes van een concentratiekamp. Ver daarvoor, luistert men naar de radio, waar de Duitse omroep een 'rondje langs de velden' maakt. 'Hier meldt zich het derde bataljon in Finland'. 'Hier de vliegeniers in Afrika'. 'We rijden nu door een ijsvlakte naar Stalingrad'. Je voelt de trots van het puberkind dat zijn ouders de wereld eens gaat laten zien hoe sterk het is.

Dinner at Eight
Da's dus anderhalf uur te laat, wat mij betreft. En het dinertje had ook in de film wat vroeger mogen zijn, de scenes duren hier allemaal 10 minuten of langer, terwijl vaak de helft had volstaan om het punt te maken. Maar misschien is dat iets van de moderne kijker, Dinner at Eight is een Cukor-classic uit de eighties; de talkies bestonden minder dan een handvol jaren en iedereen articuleert nog heel dui-de-lijk. Opmerkelijk is dat hier al de nostalgie naar de silent era is te bespeuren, ver voor Sunset Blvd. In de beste scenes is John Barrymore Zero Mostel-tragisch aandoenlijk als uitgerangeerde acteur (ooit geroemd om zijn 'profile') nu slechts alcoholist, die niet door heeft dat hij blij zou moeten zijn met elk 'bit part' dat zijn ijverige agent nog voor hem weet te regelen. Ook de andere mannelijk hoofdrolspeler, eveneens een van de Barrymorers lijdt als failliete scheepsmagnaat. Het zijn de dames die voor de komische noot zorgen. Billie Burke speelt een Hyacinth avant la lettre, ze ís (of was) al rijk, en nog bestaat ze enkel uit 'air'. No nonsense lollig is de gepensioneerde operaster Carlotta. ('A comeback? Nooo I keep my double chins in privacy') Recht weggelopen uit Kuifje, die dame. '(You.) Grey? nonsense! Distinguished!'. Toch gaat het hier niet om die wisecracks, daarvoor is dit teveel een echte Depressie-film. En toch wel een bijzondere.

Cukor-classic uit de eighties

ha!

thirties he.

Coffy
Pam Grier gaat weer wraak nemen, nu op dealers, voor haar zusje en een ex-vriend/cop-die-deugt. Grimmiger dan Foxy Brown, tegelijk vallen er wel weer meer borsten uit bloesjes. En wederom een typische rol voor lesbo's.

Груз 200
Maar 't kan nog grimmiger. Een mix van Svidd Neger en Texas Chainsaw Massacre, op z'n Russisch. Akelig allemaal, wat een vreemd licht werpt op veel van de gezellige sovjetmuziek (m.u.v. de herrie in de auto van de jongeren). Moest af rekenen met nostalgische gevoelens die sommige Russen ontwikkelden na de tegenvallende perestrojka. Doet dat met zo'n botte bijl dat het z'n doel wellicht wat voorbij schiet.

Beetje doordenkend over Cargo 200, misschien is voor Russen beter te vatten wat sommige zaken representeren. Langzaamaan zie ik mogelijke interpretaties van bepaalde gebeurtenissen (geen spoilers) ondanks mijn beperkte kennis van het leven in de Sovjet Unie. Die ene idiote militair representeert natuurlijk Het Leger als geheel.

ah Cargo! daar heb ik sinds 2009 op gewacht! :) die sovjetmuziek uit die film, geweldig. Van alle martelfilms toch wel een van mijn favoriete

(naar uitgekeken, dan he, anders klinkt 't een beetje bossy)

Jûsan-nin no shikaku
Takashi Miike waagt zich aan de samoeraifilm. Zo'n vlijmscherp zwaard in handen van die man dat voorspelt weinig goeds (of slechts als je van bloed en afgehakte ledematen houdt.) Begint natuurlijk met harakiri, extra langzaam. En dan is het een tijdlang best wel oldskool Japanse cinema, veel gepraat, ritueel en politiek. Eigenlijk loopt het feodale tijdperk ten einde maar waar het op neer komt is dat een sadistisch baasje op het punt staat om meer macht te vergaren en omdat te voorkomen wordt de hulp van een oude samoerai ingeroepen die wel zin heeft in een laatste klus. Miike is ondertussen even los gegaan om te laten zien dat het vervelende mannetje echt een klootzak is dus dan volgt het gebruikelijke samoerairecept: een team samenstellen, strategie bedenken en vervolgens heel lang vechten. Erg mooi gefilmd en Miike houdt zich eigenlijk erg in, gaat meer voor het grote plaatje ipv de afgehakte vingers, etc. En via een sleutelfiguur lijkt hij eigenlijk te zeggen dat al dat vechten, eergevoel, politiek, helemaal nergens op slaat. Goede film maar niet legendarisch.

Inglourious Basterds
Zeer vermakelijk, een soort western in bezet Frankrijk. Geen oeverloos geouwehoer en kelere, wat is die Landa een engerd.

Badlands
Roadmovie, prachtig gemaakt en door de deftige, soms gamelan-achtige, muziek een heel aparte sfeer. Indrukwekkend.

Izo
What if Everyman killed évery man? Ongeveer 3 seconden dacht ik dat Takashi Miike Bergman-religieus ging doen. Vervolgens wordt de kerel op gruwelijke wijze gekruisigd. En begint deze Oldboy-achtige wraaktrip, vol potentiële gif images. De ondode dwaalt door de tijden heen, ondertussen elke tegenligger in mootjes hakkend. Dik twee uur lang. Ik vraag me af of ze hiervoor oude sets hebben gerecycled, want de man loopt werkelijk door elk mogelijk Japans filmgenre. (Ozu, biker-films, yakuza's, samoerai-epi, high school drama's.) Slechts bij het splijten van een kleuter wendt Miike zijn camera even af, als de brave fatsoensrakker die hij is... ;) Veel meer valt hier niet over te zeggen, Takeshi Kitano heeft een onduidelijke cameo als regeringsleider. Het politieke vernislaagje is sowieso onnavolgbaar. (Hitler en Japanse parades komen op archiefbeelden voorbij.) Maar wat de meaning of all this is? Miike piekt twee keer, waarvan 1 keer te vroeg. Al snel komt de evil geest Izo zijn moeder tegen. En hij jaagt haar op geheel eigen wijze de bomen in! Later trekt de film de ultieme conclusie uit zijn eigen concept, en gaat Izo in rennend over de Melkweg-snelweg des levens in gevecht met zaadcellen, eicellen en het DNA, waarmee de film ook al opende. Een favoriet van Gaspar Noe, ongetwijfeld. Ik was zelf blij met de Jandekiaanse acid-folk intermezzi. (Van Kazuki Tomokawa, Martijn B wat is zijn beste album!?)

After Dark, My Sweet
Deze Foley is gewoon matig, in plaats van intrigerend chaotisch, zoals At Close Range was. Dat verbaasde me niet. In After Dark, My Sweet blijft het bij een aardig begin, en één schamel spannend scenetje richting einde. In de opening loopt James Patric van noir-cliché naar noir-cliché, wat een leuke spoof doet vermoeden. Er is een Lynchiaans creepy vriendelijke dokter, een lijzige dame in een smoezelige bar, en dan is daar Patric zelf als voormalig bokser en huidige gestoorde, geplaagd door kortsluitingen in zijn brein, waar te weinig mee wordt gedaan. De matig acterende Patric is alleen in die eerste paar minuten geloofwaardig, als een babbelzieke idioot die zichzelf weer eens op de samenleving heeft losgelaten. Hij stapt zonder morren in de kar van de femme fatale (de dame uit de bar, who else) om zich tal van problemen op de hals te halen. Even later bedenkt hij zich; en ik ging er eens goed voor zitten. Een soort film noir road movie, dat zou wat kunnen worden. Maar de held keert om! De anderhalf uur daarna wordt het almaar minder. Een grijze magere Bruce Dern is nog het beste als de ex-agent met foute plannetjes, waarvoor hij de domme Raemon Sluiter-achtige spierbundel wil inzetten. Die moet daar zelfs nog een limochauffeurs-pakkie voor aantrekken. Op dat moment begint de film eerder op een George Michael-videoclip te lijken. Het drietal zet een ontvoering op, van een kind nota bene, maar waar iedereen in een goede film noir een dubbele agenda lijkt te hebben, heeft niemand hier ook maar een pén bij zich. Bijzonder verbaasd (en licht geërgerd – ik wil het ook zien!) over de goede recensies.

Et Dieu... Créa La Femme
In ILX' MCA in memoriam-draad kwam zijn Criterion-lijstje langs (lollig as could be expected) en daarom de enige film die ik daarvan nog niet had gezien, gekeken. Deze film maakte van Brigitte Bardot een ster, en u kunt wel ongeveer raden hoe. Baywatch, avant la lettre! Ik peinsde ondertussen waarom ik Marilyn Monroe tóch mooier vind. (Terwijl die toch eigenlijk grovere vormen heeft.) Het zal de onzekerheid zijn die je bij Monroe ziet. Bardot loopt ook hier weer gewoon parmantig rond te hupsen, met de borst vooruit, ze wéét dat ze perfect is. (Vandaar die titel zeker.) Toch is dit bepaald geen reli-farce, behalve wat appelige opmerkingen gaat de komedie over dorpse moraal, die richting het verrassend tragische einde op een akelige manier lijkt te verdedigen. De lasten die je hebt als je jong én knap bent. Het weesmeisje Bardot 'wil gewoon wat plezier' hebben, maar wordt daardoor door 't hele vissersdorpje met de nek aangekeken. Gelukkig wil de lelijkste bootsjongen van het dorp (en hij heeft inderdaad wat van Ribery/Lurling) wel met haar trouwen, verstandshuwelijk of niet. Alleen... Hij is niet alleen. Twee broers vinden zo'n jongedame in huis óók leuk. In de tussentijd zingt Bardot met Pippi Langkous-stem, en zijn er een paar lekker melige MCA-grappen, involving een konijntje dat Socrates heet, en een telefoongesprek dat als volgt verloopt. (Bardot neemt op). Allo? (Stilte) Allo!? (Stilte). ALLO!?!?!. 'Ze zullen wel doof zijn'...

Rabid
Zonder een spoor van twijfel mijn favoriete Cronenberg. Ja, dat lijkt getroll, maar er is ook wel een logische verklaring. Als je bij een auteur de ingang tot zijn hoogstpersoonlijke wereld niet écht weet te vinden, dan komt een verdunning met genrefilm-elementen als geroepen. Rabid is Cronenberg in zombie/vampier/weerwolf-modus, en alles wat een eerder door Alex Cox getipte cultfilm als Vamp had moeten zijn. Cronenberg brengt ook in zijn early work zijn fascinatie voor operaties en het menselijke lichaam mee, wat de film een goedverzorgd wetenschappelijk tintje meegeeft, denk aan Contagion met experts van de WHO enzo. In Rabid breekt vanuit een privékliniek een variant van hondsdolheid uit, waardoor heel Montreal elkaar te lijf gaat. Patient zéro is een bijzonder knappe jongedame, Cronenberg laat met Marilyn Chambers de kans op wat sexploitatie natuurlijk niet liggen, maar het is ook functioneel, vrouwelijke seksualiteit als wapen, hier wel heel letterlijk verbeeld in, nee, dat moet je gewoon zien. Ook de andere hoofdrol is goed; het vriendje van de femme fatale wordt gespeeld door de onbekende Frank Moore, die zo'n zachte seventies-Hollywood kop heeft. Een beetje Peter Lorre meets Christopher Walken. (Heeft Cronenberg daar ooit mee gewerkt?) De horror-hoofdlijn werkt prima, maar Cronenberg heeft ook tijd voor wat smakelijke intermezzi. Zo heeft Chambers een Velma-bebrild meisje als beste vriendin, voor wat lesbische knipoogjes, is er ook nog tijd voor een bezoekje aan de pornobioscoop (denk An American Werewolf in Paris) én zit de 'goede dokter' midden op de nacht op de bank van de huiskamer gewoon een tijdje lekker leip met zijn pasgeboren baby te spelen. Waarom ook niet!

Heeft Cronenberg daar ooit mee gewerkt?

Inderdaad! :) The Dead Zone (al is dat een beetje atypische Cronenberg). Rabid is te gek maar Shivers net daarvoor is ook super (beetje zelfde thema).

Inderdaad! :) The Dead Zone

oei oei heb ik al gezien, fail! (bound to happen at this point)

Shivers niet, die gaat op de lijst. (The Fly moet ik ook nog eens uitkijken, als 11-jarige een week door getraumatiseerd)

als 11-jarige een week door getraumatiseerd

LOL. Ik ken dat, had hetzelfde met Salem's Lot (dat zwevende jongetje bij dat raam van zijn vriendje...brrrr) en een knetterharde Franse JFK-moord parabel.

Maar goed zo'n fail is het dus niet op een "oh ja goeie Stephen King verfilming" manier. Trouwens The Brood is een van Cronenbergs beste IMHO (erg ondergewaardeerd ook.)

die Cronenberg heeft keihard doorgewerkt altijd, ik heb nog niet de helft van zijn werk gezien, dus mijn eerdere hmm oordeel was erg voorbarig.

wat betreft The Fly, mijn beste vriendje (tevens groot X-files fan) had al een week lopen aankondigen dat zijn favoriete film aller tijden op tv kwam, dus ik neem 'm op video op. (want in tegenstelling tot hem om 8 uur naar bed ofzo)
Brrr, ik vond het al eng worden als Goldblum erg veel suiker in zijn koffie gaat doen. gheheh

Tepepa
Warrige western waarin werkelijk iedereen die meewerkte op een ander spoor lijkt te zitten. Of nee, het is een soort stoelendans waarin eenieder steeds in een ander 'vakje' gaat zitten, maar niets ooit samenvalt. De Cubaan Tomas Milian speelt de revolutionair Tepepa, die in Mexico tegen het grootkapitaal strijdt. Net als alle linkse revolutionairen heeft hij een voorliefde voor speeches, wat hem duur komt te staan. Bovendien lijkt de acteur zijn tekst pas op de set te 'eh eh' hebben geleerd, hij lijkt Frank de Boer wel. (Kan ook de dub wezen...) Orson Welles waggelt rond als kolossale slechterik, en hij heeft 't zo te zien vooral erg warm. (Waar zou de film zijn opgenomen? Spanje of Italie vermoedelijk.) Welles nam zijn rol iets te serieus, want de sfeer op de set was – lees ik – verschrikkelijk. Welles: 'That dirty Cuban!' De meest interessante rol is voor de bretelsde John Steiner. Hij is als gringo sowieso een buitenstaander, en Bowieaans dun. Steiner begint de film met een stunt in een auto (auto's in westerns, raar en cool) waarmee hij Tepepa redt. Om hem zelf te kunnen doden! In flashbacks zien we waarom – waarop Morricone elke keer overschakelt op een veel te zoetsappig pingeltje. De film is grotendeels hárd en politiek (als een commentaar op Cuba?). Tepepa gaat tekeer als ware hij Rambo, al vergeeft (of beter gedenkt) hij in een mooie scene nog wel even een verrader. Die hij even ervoor zelf doodde.

The City of Life and Death
Chinadler's List. Ieder land zijn eigen trauma, en zijn eigen oorlogsmisdaden. De Chinezen hadden het zwaar te verduren in WWII, bezet door de Japanners. Maar voor we het vingertje heffen denken we aan de Istanboelse kapitein Westerling, de even brute als fascinerende 'commandant van de speciale troepen' die op eigen houtje voor ons landje ook wat genocide uitvoerde. En denk maar niet dat Nederland daar ooit uitgebreid voor door het stof is gegaan. De Japanners pakken het hier nog wat massaler aan, en al zo vroeg in de film ook! Ik vond de opbouw van dit zeer fraaie hypergestileerd zwart-wit geschoten oorlogsepos curieus. Binnen een half uurtje is de grootste gruweldaad wel gepleegd, en dat is dus nog voor we de slachtoffers of daders goed kennen. (Ik bedenk me dat Saving Private Ryan ook met dé schok begint). Na de bijbelse waanzin voelen de kleinschalige 'akkefietjes' in de volgende 2 uur hier eigenlijk maar als kinderspel. Bovendien weet de Chinese film sentiment en nationalisme niet te vermijden. Zowel de Goede Japanner als de Goede Nazi ontbreken niet. (Vooral de aanwezigheid van de laatste vond ik meta-grappig, in deze contreien, en ja, ik weet dat John Raabe er wérkelijk was) De Japanse soldaten worden ondertussen als verwijfd afgeschilderd, en de Chinese rat krijgt zo pijnlijk mogelijk de deksel op de neus. Een laatste WTF-momentje is de Japanse parade aan het einde; dat haast als een soort reverse-Riefenstahl in beeld wordt gebracht.

L'Horloger de Saint Paul
De NY Times almanak laat de filmliefhebber nooit in de steek, zelfs niet als een van de genoemde 1000 films meer dan een half decennium (voor mij) onvindbaar bleek. Deze Tavernier is de moeite van het wachten absoluut waard. Zeer fijne film, alsof de Hollywood-seventies ook naar Frankijk waren gekomen. Een Simenon-policier met het wankelend waggelend tempo van een geslagen hond. De meisjes van Night Moves, een hoofdrolspeler (Noiret) die even moedeloos is als Kevin Spacey in American Beauty én het Roemeense fucked up door het systeem-gevoel van Aurora. Heel bijzonder. Bijna alles gaat goed, simpel voorbeeldje, helemaal aan het eind gaat Noiret een kerk binnen – en ik denk nee, een kerk, wat een onzin –, maar hij kijkt als horloger natuurlijk naar het uurwerk, dat hij zelf heeft gefixt. (volgen vele SPOILERS) Hij kan wel wat bezinning gebruiken, want in het begin van de film meldt de politie hem dat zijn zoon een man heeft vermoord, én voortvluchtig is. Binnen een paar uur weet heel Lyon het, komen er fabrieksmeisjes over het slachtoffer roddelen, en gaat er een steen door de ramen. De horloger en zijn Guus Meeuwis-achtige beste vriend zetten de achtervolging in. En meer dan dat. 'Zou ik nu aangifte doen van die steen'. 'Dit lijkt me niet het juiste moment'. Langzaamaan kruipt er een politieke laagje in het verhaal, '68 is net geweest, gaullistisch (?) Frankrijk beklemt jong en oud. 'Alle flikken moeten dood', staat er op de muren. Al die opgekropte agressie zoekt een uitweg. De horloger peinst over zijn vaderlijke fouten en zoekt de vrouw op die een tijdje als stiefmoeder voor de jongen fungeerde. Het is misschien wel de mooiste scene, van Dardennes-nivau. Maar ze blijven maar komen, slechts de laatste handvol minuten zijn wat overbodig, en benadrukken wat eerder al afdoende gesuggereerd is.

Langzaamaan kruipt er een politieke laagje in het verhaal

ik moet dit anders zeggen, het kruipt naar de oppervlakte, het verwordt tot hoofdlijn, terwijl het eerst (politieke discussies in een cafe enzo) meer 'versiering' lijkt.

Albert Nobbs [Rodrigo Garcia, Verenigde Staten, 2011]
‘Glenn… Zie je wel: het is toch een man’, zei iemand achter me tijdens de aftiteling. Als je niet weet wie Glenn Close is, kan ik me de vergissing levendig voorstellen. Want mevrouw Close zet zeer overtuigend een vent neer. Type stijve butler van de Bellamys (als je de jaren zeventig bewust hebt meegemaakt). Als je haar wel kent, bijvoorbeeld als femme fatale Marquise Isabelle de Merteuil in Dangerous Liaisons, vind je het op zijn minst een sterke acteerprestatie. Overtuigender dan Tootsie in ieder geval.
Verder is het precies zoals je je een Hollywoodfilm voor volwassenen voorstelt: duidelijk omlijnd verhaal, prima acteer- en camerawerk met gezichtsexpressies en biggelende tranen op het juiste moment en helemaal gladgestreken. Vakwerk, een tikkel saai.

‘Glenn… Zie je wel: het is toch een man’, zei iemand achter me tijdens de aftiteling. Als je niet weet wie Glenn Close is,

ha, erg mooi :)

moet 'm nog zien, maar de recensies zijn veelal in dit stramien, spijtig want die Garcia was goed op dreef in mozaiekfilm Nine Lives.

http://www.tikonline.de/stargalerien/bilder/hWiki-G22.jpg
vanmiddag Wicky de Viking live-action op tv, en dat komt goed uit want Gunther Kaufmann (met name bekend van Fassbinder) is overleden.
as film noir as they come, de bak om zijn vrouw te beschermen (de femme fatale)
http://en.wikipedia.org/wiki/G%C3%BCnther_Kaufmann

Torrente, el brazo tonto de la ley
Naar het schijnt de grootste kaskraker aller tijden in Spanje. Neem Van Kootens Vieze Mannetje, maak hem een corpulente Madrileense copper en je bent al een heel eind. Het verhaal is je gebruikelijke drugsbende ontmaskeren maar daar gaat het natuurlijk niet om, er wordt een bepaalde Spaanse vulgariteit bekritiseert, de dommig-jolige macho-man, seksistisch, racistisch en -essentieel detail- fan van Atlético Madrid. Zoals Spanjaarden geen hol begrijpen van Spetters zal omgekeerd ook het meeste helaas in de vertaling verdwijnen. Santiago Segura (regisseur/schrijver/Torrente) plakte er gewoon nog drie delen aan vast. Dat is mij weer iets teveel van het goede. ;)

L'Amour Fou
Documentaire over Yves Saint Laurent en zijn partner Pierre Bergé. Niet helemaal geslaagd want enigszins warrig maar wel met prachtige momenten. Te beginnen met een fabuleuze Proust-citerende aankondiging van YSL dat hij er mee kapt. Bergé vertelt het meeste op een bijna zakelijke manier op het moment dat YSLs enorme kunstcollectie onder de hamer zal gaan (tegen het einde volgt de veiling en zie je Bergé in een paar uur bizar rijk worden). Veel mooie beelden: Warhol komt zijn portret afleveren ergens achteraf speelt een langharige pauper piano, ach het is Mick Jagger! Zijn twee belangrijkste muzen komen ook nog langs, Betty Catroux (Velvet Undergroundachtig nihilistisch) en Loulou de la Falaise (het meer opbeurende type met glinsterogen)...zo'n combi zou ik ook wel willen. :( Maar goed, Bergé windt er geen doekjes om YSL is ongeveer depressief geboren ("twee dagen per jaar misschien even gelukkig") wat je toch doet afvragen: wat is het allemaal waard (de kunst? de huizen? succesvol doen waar je talent voor hebt?). Ook wel intrigerend, Bergé die zich als uitgesproken socialist tussen al die haute bourgeoisie beweegt, waar hij nooit een uitspraak over doet maar je ziet hem denken.

Die Wicky film is best wel goed gedaan. Zeg ik als purist. ;)