Filmforum

Inglourious Basterds
Zeer vermakelijk, een soort western in bezet Frankrijk. Geen oeverloos geouwehoer en kelere, wat is die Landa een engerd.

Badlands
Roadmovie, prachtig gemaakt en door de deftige, soms gamelan-achtige, muziek een heel aparte sfeer. Indrukwekkend.

Izo
What if Everyman killed évery man? Ongeveer 3 seconden dacht ik dat Takashi Miike Bergman-religieus ging doen. Vervolgens wordt de kerel op gruwelijke wijze gekruisigd. En begint deze Oldboy-achtige wraaktrip, vol potentiële gif images. De ondode dwaalt door de tijden heen, ondertussen elke tegenligger in mootjes hakkend. Dik twee uur lang. Ik vraag me af of ze hiervoor oude sets hebben gerecycled, want de man loopt werkelijk door elk mogelijk Japans filmgenre. (Ozu, biker-films, yakuza's, samoerai-epi, high school drama's.) Slechts bij het splijten van een kleuter wendt Miike zijn camera even af, als de brave fatsoensrakker die hij is... ;) Veel meer valt hier niet over te zeggen, Takeshi Kitano heeft een onduidelijke cameo als regeringsleider. Het politieke vernislaagje is sowieso onnavolgbaar. (Hitler en Japanse parades komen op archiefbeelden voorbij.) Maar wat de meaning of all this is? Miike piekt twee keer, waarvan 1 keer te vroeg. Al snel komt de evil geest Izo zijn moeder tegen. En hij jaagt haar op geheel eigen wijze de bomen in! Later trekt de film de ultieme conclusie uit zijn eigen concept, en gaat Izo in rennend over de Melkweg-snelweg des levens in gevecht met zaadcellen, eicellen en het DNA, waarmee de film ook al opende. Een favoriet van Gaspar Noe, ongetwijfeld. Ik was zelf blij met de Jandekiaanse acid-folk intermezzi. (Van Kazuki Tomokawa, Martijn B wat is zijn beste album!?)

After Dark, My Sweet
Deze Foley is gewoon matig, in plaats van intrigerend chaotisch, zoals At Close Range was. Dat verbaasde me niet. In After Dark, My Sweet blijft het bij een aardig begin, en één schamel spannend scenetje richting einde. In de opening loopt James Patric van noir-cliché naar noir-cliché, wat een leuke spoof doet vermoeden. Er is een Lynchiaans creepy vriendelijke dokter, een lijzige dame in een smoezelige bar, en dan is daar Patric zelf als voormalig bokser en huidige gestoorde, geplaagd door kortsluitingen in zijn brein, waar te weinig mee wordt gedaan. De matig acterende Patric is alleen in die eerste paar minuten geloofwaardig, als een babbelzieke idioot die zichzelf weer eens op de samenleving heeft losgelaten. Hij stapt zonder morren in de kar van de femme fatale (de dame uit de bar, who else) om zich tal van problemen op de hals te halen. Even later bedenkt hij zich; en ik ging er eens goed voor zitten. Een soort film noir road movie, dat zou wat kunnen worden. Maar de held keert om! De anderhalf uur daarna wordt het almaar minder. Een grijze magere Bruce Dern is nog het beste als de ex-agent met foute plannetjes, waarvoor hij de domme Raemon Sluiter-achtige spierbundel wil inzetten. Die moet daar zelfs nog een limochauffeurs-pakkie voor aantrekken. Op dat moment begint de film eerder op een George Michael-videoclip te lijken. Het drietal zet een ontvoering op, van een kind nota bene, maar waar iedereen in een goede film noir een dubbele agenda lijkt te hebben, heeft niemand hier ook maar een pén bij zich. Bijzonder verbaasd (en licht geërgerd – ik wil het ook zien!) over de goede recensies.

Et Dieu... Créa La Femme
In ILX' MCA in memoriam-draad kwam zijn Criterion-lijstje langs (lollig as could be expected) en daarom de enige film die ik daarvan nog niet had gezien, gekeken. Deze film maakte van Brigitte Bardot een ster, en u kunt wel ongeveer raden hoe. Baywatch, avant la lettre! Ik peinsde ondertussen waarom ik Marilyn Monroe tóch mooier vind. (Terwijl die toch eigenlijk grovere vormen heeft.) Het zal de onzekerheid zijn die je bij Monroe ziet. Bardot loopt ook hier weer gewoon parmantig rond te hupsen, met de borst vooruit, ze wéét dat ze perfect is. (Vandaar die titel zeker.) Toch is dit bepaald geen reli-farce, behalve wat appelige opmerkingen gaat de komedie over dorpse moraal, die richting het verrassend tragische einde op een akelige manier lijkt te verdedigen. De lasten die je hebt als je jong én knap bent. Het weesmeisje Bardot 'wil gewoon wat plezier' hebben, maar wordt daardoor door 't hele vissersdorpje met de nek aangekeken. Gelukkig wil de lelijkste bootsjongen van het dorp (en hij heeft inderdaad wat van Ribery/Lurling) wel met haar trouwen, verstandshuwelijk of niet. Alleen... Hij is niet alleen. Twee broers vinden zo'n jongedame in huis óók leuk. In de tussentijd zingt Bardot met Pippi Langkous-stem, en zijn er een paar lekker melige MCA-grappen, involving een konijntje dat Socrates heet, en een telefoongesprek dat als volgt verloopt. (Bardot neemt op). Allo? (Stilte) Allo!? (Stilte). ALLO!?!?!. 'Ze zullen wel doof zijn'...

Rabid
Zonder een spoor van twijfel mijn favoriete Cronenberg. Ja, dat lijkt getroll, maar er is ook wel een logische verklaring. Als je bij een auteur de ingang tot zijn hoogstpersoonlijke wereld niet écht weet te vinden, dan komt een verdunning met genrefilm-elementen als geroepen. Rabid is Cronenberg in zombie/vampier/weerwolf-modus, en alles wat een eerder door Alex Cox getipte cultfilm als Vamp had moeten zijn. Cronenberg brengt ook in zijn early work zijn fascinatie voor operaties en het menselijke lichaam mee, wat de film een goedverzorgd wetenschappelijk tintje meegeeft, denk aan Contagion met experts van de WHO enzo. In Rabid breekt vanuit een privékliniek een variant van hondsdolheid uit, waardoor heel Montreal elkaar te lijf gaat. Patient zéro is een bijzonder knappe jongedame, Cronenberg laat met Marilyn Chambers de kans op wat sexploitatie natuurlijk niet liggen, maar het is ook functioneel, vrouwelijke seksualiteit als wapen, hier wel heel letterlijk verbeeld in, nee, dat moet je gewoon zien. Ook de andere hoofdrol is goed; het vriendje van de femme fatale wordt gespeeld door de onbekende Frank Moore, die zo'n zachte seventies-Hollywood kop heeft. Een beetje Peter Lorre meets Christopher Walken. (Heeft Cronenberg daar ooit mee gewerkt?) De horror-hoofdlijn werkt prima, maar Cronenberg heeft ook tijd voor wat smakelijke intermezzi. Zo heeft Chambers een Velma-bebrild meisje als beste vriendin, voor wat lesbische knipoogjes, is er ook nog tijd voor een bezoekje aan de pornobioscoop (denk An American Werewolf in Paris) én zit de 'goede dokter' midden op de nacht op de bank van de huiskamer gewoon een tijdje lekker leip met zijn pasgeboren baby te spelen. Waarom ook niet!

Heeft Cronenberg daar ooit mee gewerkt?

Inderdaad! :) The Dead Zone (al is dat een beetje atypische Cronenberg). Rabid is te gek maar Shivers net daarvoor is ook super (beetje zelfde thema).

Inderdaad! :) The Dead Zone

oei oei heb ik al gezien, fail! (bound to happen at this point)

Shivers niet, die gaat op de lijst. (The Fly moet ik ook nog eens uitkijken, als 11-jarige een week door getraumatiseerd)

als 11-jarige een week door getraumatiseerd

LOL. Ik ken dat, had hetzelfde met Salem's Lot (dat zwevende jongetje bij dat raam van zijn vriendje...brrrr) en een knetterharde Franse JFK-moord parabel.

Maar goed zo'n fail is het dus niet op een "oh ja goeie Stephen King verfilming" manier. Trouwens The Brood is een van Cronenbergs beste IMHO (erg ondergewaardeerd ook.)

die Cronenberg heeft keihard doorgewerkt altijd, ik heb nog niet de helft van zijn werk gezien, dus mijn eerdere hmm oordeel was erg voorbarig.

wat betreft The Fly, mijn beste vriendje (tevens groot X-files fan) had al een week lopen aankondigen dat zijn favoriete film aller tijden op tv kwam, dus ik neem 'm op video op. (want in tegenstelling tot hem om 8 uur naar bed ofzo)
Brrr, ik vond het al eng worden als Goldblum erg veel suiker in zijn koffie gaat doen. gheheh

Tepepa
Warrige western waarin werkelijk iedereen die meewerkte op een ander spoor lijkt te zitten. Of nee, het is een soort stoelendans waarin eenieder steeds in een ander 'vakje' gaat zitten, maar niets ooit samenvalt. De Cubaan Tomas Milian speelt de revolutionair Tepepa, die in Mexico tegen het grootkapitaal strijdt. Net als alle linkse revolutionairen heeft hij een voorliefde voor speeches, wat hem duur komt te staan. Bovendien lijkt de acteur zijn tekst pas op de set te 'eh eh' hebben geleerd, hij lijkt Frank de Boer wel. (Kan ook de dub wezen...) Orson Welles waggelt rond als kolossale slechterik, en hij heeft 't zo te zien vooral erg warm. (Waar zou de film zijn opgenomen? Spanje of Italie vermoedelijk.) Welles nam zijn rol iets te serieus, want de sfeer op de set was – lees ik – verschrikkelijk. Welles: 'That dirty Cuban!' De meest interessante rol is voor de bretelsde John Steiner. Hij is als gringo sowieso een buitenstaander, en Bowieaans dun. Steiner begint de film met een stunt in een auto (auto's in westerns, raar en cool) waarmee hij Tepepa redt. Om hem zelf te kunnen doden! In flashbacks zien we waarom – waarop Morricone elke keer overschakelt op een veel te zoetsappig pingeltje. De film is grotendeels hárd en politiek (als een commentaar op Cuba?). Tepepa gaat tekeer als ware hij Rambo, al vergeeft (of beter gedenkt) hij in een mooie scene nog wel even een verrader. Die hij even ervoor zelf doodde.

The City of Life and Death
Chinadler's List. Ieder land zijn eigen trauma, en zijn eigen oorlogsmisdaden. De Chinezen hadden het zwaar te verduren in WWII, bezet door de Japanners. Maar voor we het vingertje heffen denken we aan de Istanboelse kapitein Westerling, de even brute als fascinerende 'commandant van de speciale troepen' die op eigen houtje voor ons landje ook wat genocide uitvoerde. En denk maar niet dat Nederland daar ooit uitgebreid voor door het stof is gegaan. De Japanners pakken het hier nog wat massaler aan, en al zo vroeg in de film ook! Ik vond de opbouw van dit zeer fraaie hypergestileerd zwart-wit geschoten oorlogsepos curieus. Binnen een half uurtje is de grootste gruweldaad wel gepleegd, en dat is dus nog voor we de slachtoffers of daders goed kennen. (Ik bedenk me dat Saving Private Ryan ook met dé schok begint). Na de bijbelse waanzin voelen de kleinschalige 'akkefietjes' in de volgende 2 uur hier eigenlijk maar als kinderspel. Bovendien weet de Chinese film sentiment en nationalisme niet te vermijden. Zowel de Goede Japanner als de Goede Nazi ontbreken niet. (Vooral de aanwezigheid van de laatste vond ik meta-grappig, in deze contreien, en ja, ik weet dat John Raabe er wérkelijk was) De Japanse soldaten worden ondertussen als verwijfd afgeschilderd, en de Chinese rat krijgt zo pijnlijk mogelijk de deksel op de neus. Een laatste WTF-momentje is de Japanse parade aan het einde; dat haast als een soort reverse-Riefenstahl in beeld wordt gebracht.

L'Horloger de Saint Paul
De NY Times almanak laat de filmliefhebber nooit in de steek, zelfs niet als een van de genoemde 1000 films meer dan een half decennium (voor mij) onvindbaar bleek. Deze Tavernier is de moeite van het wachten absoluut waard. Zeer fijne film, alsof de Hollywood-seventies ook naar Frankijk waren gekomen. Een Simenon-policier met het wankelend waggelend tempo van een geslagen hond. De meisjes van Night Moves, een hoofdrolspeler (Noiret) die even moedeloos is als Kevin Spacey in American Beauty én het Roemeense fucked up door het systeem-gevoel van Aurora. Heel bijzonder. Bijna alles gaat goed, simpel voorbeeldje, helemaal aan het eind gaat Noiret een kerk binnen – en ik denk nee, een kerk, wat een onzin –, maar hij kijkt als horloger natuurlijk naar het uurwerk, dat hij zelf heeft gefixt. (volgen vele SPOILERS) Hij kan wel wat bezinning gebruiken, want in het begin van de film meldt de politie hem dat zijn zoon een man heeft vermoord, én voortvluchtig is. Binnen een paar uur weet heel Lyon het, komen er fabrieksmeisjes over het slachtoffer roddelen, en gaat er een steen door de ramen. De horloger en zijn Guus Meeuwis-achtige beste vriend zetten de achtervolging in. En meer dan dat. 'Zou ik nu aangifte doen van die steen'. 'Dit lijkt me niet het juiste moment'. Langzaamaan kruipt er een politieke laagje in het verhaal, '68 is net geweest, gaullistisch (?) Frankrijk beklemt jong en oud. 'Alle flikken moeten dood', staat er op de muren. Al die opgekropte agressie zoekt een uitweg. De horloger peinst over zijn vaderlijke fouten en zoekt de vrouw op die een tijdje als stiefmoeder voor de jongen fungeerde. Het is misschien wel de mooiste scene, van Dardennes-nivau. Maar ze blijven maar komen, slechts de laatste handvol minuten zijn wat overbodig, en benadrukken wat eerder al afdoende gesuggereerd is.

Langzaamaan kruipt er een politieke laagje in het verhaal

ik moet dit anders zeggen, het kruipt naar de oppervlakte, het verwordt tot hoofdlijn, terwijl het eerst (politieke discussies in een cafe enzo) meer 'versiering' lijkt.

Albert Nobbs [Rodrigo Garcia, Verenigde Staten, 2011]
‘Glenn… Zie je wel: het is toch een man’, zei iemand achter me tijdens de aftiteling. Als je niet weet wie Glenn Close is, kan ik me de vergissing levendig voorstellen. Want mevrouw Close zet zeer overtuigend een vent neer. Type stijve butler van de Bellamys (als je de jaren zeventig bewust hebt meegemaakt). Als je haar wel kent, bijvoorbeeld als femme fatale Marquise Isabelle de Merteuil in Dangerous Liaisons, vind je het op zijn minst een sterke acteerprestatie. Overtuigender dan Tootsie in ieder geval.
Verder is het precies zoals je je een Hollywoodfilm voor volwassenen voorstelt: duidelijk omlijnd verhaal, prima acteer- en camerawerk met gezichtsexpressies en biggelende tranen op het juiste moment en helemaal gladgestreken. Vakwerk, een tikkel saai.

‘Glenn… Zie je wel: het is toch een man’, zei iemand achter me tijdens de aftiteling. Als je niet weet wie Glenn Close is,

ha, erg mooi :)

moet 'm nog zien, maar de recensies zijn veelal in dit stramien, spijtig want die Garcia was goed op dreef in mozaiekfilm Nine Lives.

http://www.tikonline.de/stargalerien/bilder/hWiki-G22.jpg
vanmiddag Wicky de Viking live-action op tv, en dat komt goed uit want Gunther Kaufmann (met name bekend van Fassbinder) is overleden.
as film noir as they come, de bak om zijn vrouw te beschermen (de femme fatale)
http://en.wikipedia.org/wiki/G%C3%BCnther_Kaufmann

Torrente, el brazo tonto de la ley
Naar het schijnt de grootste kaskraker aller tijden in Spanje. Neem Van Kootens Vieze Mannetje, maak hem een corpulente Madrileense copper en je bent al een heel eind. Het verhaal is je gebruikelijke drugsbende ontmaskeren maar daar gaat het natuurlijk niet om, er wordt een bepaalde Spaanse vulgariteit bekritiseert, de dommig-jolige macho-man, seksistisch, racistisch en -essentieel detail- fan van Atlético Madrid. Zoals Spanjaarden geen hol begrijpen van Spetters zal omgekeerd ook het meeste helaas in de vertaling verdwijnen. Santiago Segura (regisseur/schrijver/Torrente) plakte er gewoon nog drie delen aan vast. Dat is mij weer iets teveel van het goede. ;)

L'Amour Fou
Documentaire over Yves Saint Laurent en zijn partner Pierre Bergé. Niet helemaal geslaagd want enigszins warrig maar wel met prachtige momenten. Te beginnen met een fabuleuze Proust-citerende aankondiging van YSL dat hij er mee kapt. Bergé vertelt het meeste op een bijna zakelijke manier op het moment dat YSLs enorme kunstcollectie onder de hamer zal gaan (tegen het einde volgt de veiling en zie je Bergé in een paar uur bizar rijk worden). Veel mooie beelden: Warhol komt zijn portret afleveren ergens achteraf speelt een langharige pauper piano, ach het is Mick Jagger! Zijn twee belangrijkste muzen komen ook nog langs, Betty Catroux (Velvet Undergroundachtig nihilistisch) en Loulou de la Falaise (het meer opbeurende type met glinsterogen)...zo'n combi zou ik ook wel willen. :( Maar goed, Bergé windt er geen doekjes om YSL is ongeveer depressief geboren ("twee dagen per jaar misschien even gelukkig") wat je toch doet afvragen: wat is het allemaal waard (de kunst? de huizen? succesvol doen waar je talent voor hebt?). Ook wel intrigerend, Bergé die zich als uitgesproken socialist tussen al die haute bourgeoisie beweegt, waar hij nooit een uitspraak over doet maar je ziet hem denken.

Die Wicky film is best wel goed gedaan. Zeg ik als purist. ;)

haha ja heb er meer goede dingen over gehoord, niet dat ik 'm ga zitten kijken, maar met Fassbinder kanonnen en het intellect van Wicky erbij, appeltje eitje.

The Exorcism Of Emily Rose
Ik ben geen rechtbankdramafan, maar ik vond deze best goed. De film doet denken aan andere exorcismefilms, maar ik geeft toe: toch weer een paar kippenvelmomenten. De film probeert het niet zo ambivalent te houden of het 'echt' was of niet als Requiem en The Last Exorcism en lijkt daarin meer op The Exorcist. Al een interessant gegeven op zich, of je het nu demonen, meervoudige persoonlijkheid of losse bedrading noemt, het probleem is echt en natuurlijk wordt de geloof/wetenschap dichotomie weer flink uitgespeeld, wat ook niet erg is want ook stof tot nadenken. Waarom is een religieuze mislukte poging tot genezing doodslag door nalatigheid en een mislukte medische poging gewoon pech? Dat soort vragen. Maar ook: zijn er alleen bezeten vrouwen? Of worden geestelijk verdichte mannen gewoon serial killers?

Ik vond de Wicky film ook heel geslaagd :)

http://farm2.staticflickr.com/1176/875986094_724ac859dc.jpg

Antichrist
Hoewel die vrouw geschift als een pak yoghurt is kan je de film toch echt niet misogyn noemen. Die man is juist de faalhaas met z'n typisch mannelijke rationele betweterigheid waarmee ie haar wel even zal fixen. Hij maakt haar juist verder kapot door die afstandelijke houding. De enige 'liefde' die hij kan geven is zijn leuter (ja, die had wel zin). Hij is een gevoelloze klootzak die de rekening krijgt, op een manier die een horrorfilm waardig is. Het gaat uiteindelijk over gender roles, dus natuurlijk zitten daar stereotypen in. Aardig in combinatie met Copie Conforme, hoe anders die ook is. :)

Marley
Moeilijk na die zaligverklaring bij DWDD er weer fris in te stappen, maar ik vond het al lastig een profeet te zien in die man die ontegenzeggelijk een getalenteerd muzikant was maar alles behalve goddelijk. Na tweeëneenhalf uur blijf ik bij mijn bedenkingen. Begint al bij het rastafari geloof, hoe kan je bijvoorbeeld de dictator van een ver land tot god bombarderen en waarom die zo vreselijk blanke King James als leidraad voor iets wat heet afrocentrisch heet te zijn? Doen ze volgens mij in Ethiopië ook niet (en als christendom érgens op z'n plaats is). Verder had ik een ex van Bob al eens in een andere docu horen verklaren dat veel van zijn 'diepe' teksten gewoon Jamaicaanse spreekwoorden zijn. De onafhankelijkheid van Zimbabwe aan hem toewijzen is dubieus en lijkt me ook geen onverdeeld genoegen gezien wie er toen aan de macht kwam. Van die dingen. Maar genoeg heiligschennis, de docu is vermakelijk maar ik heb een zwak voor rockumentaries en de muziek is ook niks mis mee. Marley was ook een bijzonder mens, maar kritiek blijft beperkt tot z'n wat mindere kwaliteiten op het gebied van trouw en zorg voor zijn kinderen. Net als bij Brood en Zappa heeft ie maar geboft met zulke vrouwen. Hoe hij met de kanker in z'n hele lijf door ging tot het gaatje dwingt ook respect af.

Shottas
In het kader van recente dancehall/Mavado-bevlieging een soort Jamaicaanse Menace To Society. Ik vrees dat in bepaalde kringen deze film wel dope zal zijn, ik vind het onophoudelijk heen-en-weer geschiet om centen en prestige weer behoorlijk deprimerend. Bloodclot depressing, hoezo One love?

Ja, whasup met die Marley-hype opeens? Verzin eens iets nieuws. Maar goed, je hebt een fantastisch artikel van Lester Bangs die op kosten van Island met nog wat Amerikaanse journo's naar Jamaica reist om alle reggae-grootheden eens te bezoeken en die is ook meteen sceptisch als hij Marley een beetje hoort babbelen terwijl hij op zijn Rolls zit.

jee die Marley doc duurt tweeenhalf uur!?! In het najaar dan maar zeg.

Nowhere Boy
Voor familie doe je alles hè, zelfs een film over de Beatles kijken... Nowhere Boy lijkt gefinancierd door Paul McCartney, want als de uiterst galante nerdy underdog van het verhaal werd hij bíjna mijn nieuwe held. John Lennon daarentegen was kennelijk een 17-jarige blaaskaak, die enkel rocker wilde worden voor de blowjobs en de fame. Legitieme redenen, daar niet van. Maar Macca zegt ergens niet voor niets: 'It's the music, man'. Freud zou tevreden zijn, moeders spelen in het leven van beide Beatles een cruciale rol. ('She sort of died last year', zegt Paul verdrietig.) Lennon heeft zelfs twee moeders, althans, wanneer hij erachter komt dat zijn biologische mama letterlijk om de hoek woont. Potentieel de mooiste scene, maar men ging er wat gehaast doorheen. Moet je je voorstellen, dat je denkt dat je moeder heel ver weg is, en dat het al die tijd '6 minutes south' was. (En niet eens by car, of op het dak van een bus...) Mama Lennon is een rol geknipt voor Julianne Moore (hier niet aanwezig): manisch, depri, en té intiem, echte Malle toestanden blijven uit, maar toch. Het zorgt voor een intens en goed eerste half uurtje. Daarna beginnen de bandvoorbereidingen (als The Quarrymen) en proef ik van de makers toch iets te weinig liefde voor muziek, voor skiffle. Op relationeel vlak is de film (ook met Kristin Scott Thomas, de 2e Lennon-ma) echter plezierig sentimenteel, ondanks dat de overdreven gespierde mooiboy die de nowhere boy speelt vrij matig acteert.

Boogie
Denk aan het huwelijk in Tuesday Before Christmas – zelfde regisseur – maar dan zo'n 3.5 jaar eerder. De kerstapocalyps is nog ver weg, maar die huwelijkscrisis broeit al, ondanks dat vrouwlief zwanger is van een 2e. ('Dat is de laatste', meldt haar man Bogdan.) Het drietal is op voorjaarsvakantie (de Engelse titel Summer Holiday slaat nergens op) in een of ander flets toeristisch oord. Vroeger was alles beter. Toen bestond het leven nog uit lol, denkt Boogie, als ie wat oude vrienden tegenkomt. Na het echtelijke gekibbel begint de uiterst langzame film met hun entree pas echt goed te worden. Want, zijn dit nog wel Boogie's vrienden? Zijn vrouw wil duidelijk dat hij ze níet kent. En heeft ze misschien niet gewoon gelijk. Draad op IMDb: “The Climax of Male Stupidity”. De 2 losers fladderen om de veel knappere Boogie heen, hengelen of hij misschien nog een baantje voor ze heeft, en willen samen met hem op vrouwenjacht. Boogie Nights! Het leidt tot de pijnlijkste en beste scene(s) van de film. Boogie en maten zitten in de restauratie van een bowlingbaan, de 2 losers zijn er duidelijk bekend, en babbelen wat met een promomeisje. Maar die heeft enkel nog oog voor Boogie. 'Ik ga wijn halen om hiervan te herstellen', zegt de treffend slechtgekapte bol-ogige cynisch grappige slons in wie ik mezelf net teveel herkende. Zijn dikke Kevin Smith-achtige kompaan geeft minder snel op. Dan maar een hoertje. Poeh. Minstens zo asgrauw dus als Tuesday Before Christmas, al zat ik daar wel aanmerkelijk meer op het puntje van mijn stoel.

Trouwens:
Boogie wordt (de poster bekijkend) gelukkig wel wat 'lichter' dan dat kerstverhaal.

wrong!

Tokyo-Ga
Hele fijne documentaire, voluit Subjectivistisch, zoals het hoort. Ik ging er met hooggespannen verwachtingen in, waardoor de film me eigenlijk dubbel moet overtuigen, maar op het moment dat pachinko-balletjes begonnen te vallen, klikte ie bij mij. En dat is al na een minuutje of tien; er waren dus niet eens treinen voor nodig! Wim Wenders begint te dromen over de staat van hypnose die de metalen balletjes afdwingen – 'winnen is onbelangrijk, tijd verstrijkt', en laat de mannen zien, die als de hal is gesloten is de kastjes teder vertimmeren, zodat de loop van de balletjes verandert. Wenders ontmoet gedurende zijn bezoek aan Japan, naast vertrouwelingen van Yasujiro Ozu, ook éigen kompanen. Hij praat met Werner Herzog in de top van de Tokyo Tower, en ontmoet Chris Marker in een café. Met beide filmmakers vertoont deze ode aan Ozu verwantschap, maar Wenders heeft niet het voor de hand weg bluffende ego van Herzog, of de diepgaande filosofische constructies van Marker. Nee, in lijn van het werk van Ozu is Wenders op de deadpan humoristische voice-over voorzichtig, hij cijfert zichzelf en zijn invallen meteen weer weg. Deze bescheidenheid siert hem, en past ook goed bij het thema 'wij zijn slechts pupillen van de meester'. Na aankomst raakt Wenders aanvankelijk dermate 'lost in translation' cq. bevangen door de Tokyo-hypnose, dat hij even die hele Ozu lijkt te vergeten. Maar via tal van balspelletjes – golf als de yuppen-pachinko, en kinderen die me overtuigden dat een leuk tikkertje-straatversie van honkbal mogelijk is – , keert Wenders terug in de onveranderlijke wereld van Ozu. Diens minutieuze werkwijze wordt uiteengezet, en ik moest denken aan het knutselen van een kijkdoos. Ook daar is de ruimte claustrofobisch beperkt, en dien je de objecten op exact de gewenste afstand van elkaar te plaatsen. En als alles op de juiste plek staat komt het het mooiste moment. Je knipt een gat in de deksel (de camera wordt klaargezet) en tot slot plak je er een doorschijnend kleurpapiertje overheen. Dát is de 50mm van Ozu op kniehoogte, of simpelweg de blik van de meester, en alhoewel alles in de doos stilstaat wordt het plots toch een magisch-levende wereld. Echter dan echt.

The Serpent and The Raven
Het kan niet elk zondag raak zijn met die cultfilms, alhoewel mijn eerste Wes Craven eigenlijk prima met Rabid is te vergelijken. De medicalisatie van de zombie, hier nog uitgebreid met een politiek laagje (onrust op Haiti). De hele film gaan afzetten tegen het werk van Cronenberg is misschien wat zielig, maar het jagen op een genezend poedertje is bij Craven natuurlijk gewoon een excuus voor mad voodoo shit. (Angst voor andere religies, en nog simpeler, angst voor 'de neger', met zijn bovennatuurlijke krachten) Al moet gezegd dat de film wel fijntjes aanstipt hoe raar het moet wezen om een zombie te zijn. Hoe eng. Lig je daar in je kist, bewust van alles, ondood te wezen. Een Indiana Jones-achtige onderzoeker wordt door de farmaceutische industrie naar Haiti gezonden, om een en ander uit te pluizen; waarna de man afgeleid raakt door een geflipte legerpief én een fraai 'mulatje', zoals de Belgen dat zo mooi zeggen. (Het was natuurlijk echt dapper geweest als de heldin van het verhaal een, eh, volbloed Haitiaanse was geweeest.) Maar goed! Heel veel tijd voor zijn love interest is er toch al niet, want onnavolgbare nare dromen die realiteit worden teisteren de held. Eng werd het echter nooit. Wel de ultieme horror-tagline: 'ik geef je alles – wil je m'n geld?' 'Hoef ik niet'. 'Wat wil je dan!?'. 'I want to hear you scream!'

...and The Rainbow. ;) Jaren '80 horror-metalnerd mocht die film wel (al heeft Craven me nooit echt overtuigd.)

oeps. ;)

Nowhere Boy staat nog steeds op de moet-ik-nog-kijken-lijst vanwege soundtrack-bijdrages van Goldfrapp.
Maar ik had van anderen begrepen dat die bijdrages maar heel summier aanwezig zijn...

Eng werd het echter nooit

Was de film al weer helemaal vergeten, maar Ik vond 'em destijds heel erg creepy...ik zal hem weer eens kijken :)

hm, ik zat er ook niet echt in/hoofd er niet echt bij, kan ook aan de film liggen natuurlijk, maar is wel absoluut noodzakelijk om iets eng te vinden. Anders wordt het een scherm.

Qua Goldfrapp in Nowhere Boy - volkomen onopvallend - ik wilde nog kritisch opmerken: wanneer kappen ze nou eens met van die popmusici orkestrale pingelsoundtracks te laten pennen. (Ik herinner me een matige soundtrack van Arcade Fire, god weet in welke film ook alweer, Owen Pallett was er ook bij, en het hielp geen moer)
Dus.

Ik vond die pingelsoundtrack van My Summer of Love dan weer wel erg mooi. Maar ik snap wel wat je bedoelt.

Zelf zag ik overigens onlangs:
Insidious - volkomen mislukte poging om olkskool horror te maken, over eng-werd-het-nooit gesproken
Troll Hunter - erg sympathieke Noorse take op de found footage. vooral de droge humor doet veel goed
Nick & Norah's infinite playlist - niks aan de hand hap-slik-weg film voor de zondagmiddag. niks wereldschokkends

oh deden ze daar (My Summer of Love) ook mee, da's in elk geval een hele mooie film, en de soundtrack viel niet in negatieve zin op.

straks Antonioni lezen, correctie bekijken: http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2012/05/il-deserto-rosso-michelangelo-antonioni-1964.html

voor nu

Graveyard of Honor
Gróte yakuza-film van Miike. Serieus ook. Duidelijk zijn poging tot een Goodfellas-achtig epos. En, waar Takeshi Kitano met het zeer vergelijkbare Outrage – ook door hogere verwachtingen – faalde, lukt Miike het wel om ruim twee uur met eindeloos maffia-familie geweld te boeien. (De gedegen georganiseerde Yakuza spreken vaak heel zakelijk van 'groups') Op de soundtrack klinkt al snel wat trompet, in films altijd een duidelijk aanwijzing dat er een heroïne-verslaving zit aan te komen... Misschien is het jazz genre wel gestorven aan die eeuwige associatie. Dat aspect (en die sound) helpt Miike hier hoe dan ook enorm. Het brute hoofdpersonage wordt nooit een echt mensch, maar het merendeel van zijn daden wordt dan ook gepleegd in een koortsachtige heroine-trip. In een van de meest misselijkmakende sequenties die ik ooit heb gezien weet de gangster op geschifte (letterlijk!) wijze een tripje úit zijn gevangeniscel te regelen. Ik moest denken aan een interlude van Sufjan Stevens op diens leipe A Sun Came. 'Slip on the vomit!' Om wraak te nemen op alles en iedereen (inclusief zichzelf?). Daar is hij overigens zo'n beetje vanaf de magisch-tragische opening al mee bezig... Messen spelen ook een prominente rol en geeft verscheidene acteurs de kans om als bloedfonteintjes in het rond slaand ten onder te gaan. Pistolen zorgen voor de leukste grap, als de held twee geweren op de ME leeg heeft staan schieten, verdwijnt hij 2 seconden naar binnen, om prompt met een witte handdoek te gaan zwaaien. 'De kogels zijn op!'

Présumé Coupable
Capturing The Friedmans... In Frankrijk. Doordat dit een speelfilm is ontbreekt weliswaar de verbluffende found footage-sfeer, maar daar staat tegenover dat de hoofdrolspeler nóg wat Kafkaesker, eh, genaaid wordt. Het hoeft geen 'schuld-wedstrijdje' te worden, maar dat deze man niets op zijn kerfstok had had de politie na ongeveer 3 minuten verhoor wel mogen concluderen. En dat lukt ze nog niet in 2 jaar, want bij alles dat misgaat is de sloomheid van de wettelijke machinerie nog wel het ergste. (Vergelijkbaar eigenlijk met asielzoekers in detentiecentra...) In The Wrong Man werd Fonda van moord beschuldigd, tegenwoordig mag je hopen dat je dát overkomt, in plaats van (kinder)verkrachting. Kennelijk kan niemand dan meer logisch nadenken, en is het te lekker scoren. Omgekeerd geldt dat ook, de boodschap is zo pijnlijk dat het lastig is over de film an sich na te denken. Had er iets beter gekund? De hoofdrol is alvast uitstekend, een verbijsterde man in een nét even te fout leren jekkie. Hij draait door in de 'gewone' gevangenis, vanwaaruit ik nog wel wat meer scenes had willen zien. Die celmaten, willen die niet weten waarom hij 'r zit? Al snel krijgt hij een rustiger kamertje. Niet dat dat hem rustiger in het hoofd maakt, want na tal van andere suicidepogingen begint hij een hele nare hunger strike. Hij wordt zo mager dat het wel een digitaal effect móet zijn geweest. Hoop ik. Vervreemdend creepy, net zo onwerkelijk als de hele 'situatie'. Ik merk het al, deze film is gewoon een tsunami die je je over je heen moet laten komen.

Back Street
Het is erg lang geleden dat ik De Koperen Tuin van Vestdijk las, maar het leitmotiefje in deze film deed me er vaag aan denken. Een chique park, met zo'n overkoepeld 'huisje', waar een band staat te spelen. Twee geliefden zouden elkaar daar ontmoeten, maar het loopt anders. De misgelopen date vormt de basis van een tragische liefdesgeschiedenis, waarin de vrouw zich wegcijfert als bijvrouw 'in the back streets of the life of a man', maar je de man tóch geen klootzak gaat vinden. In zekere zin voelt de film zelfs vrij modern, de buitenechtelijke relatie wordt nergens veroordeeld, en lijkt met de jaren zelfs aan kracht te winnen. De vrouw (Irene Dunne, zo'n typisch early films hoedenmeisje) wacht op haar door manlief gefinancieerde Apartment op haar vlam (John Boles, het latin lover type, ook al kwam ie gewoon uit Texas). Het vuurwerk komt in de laatste fase als de inmiddels volwassen zoon van de man het voor zijn moeder opneemt, en pa en maitresse met hun overspel confronteert. Het einde is naar goed Klunig chick-lit gebruik (dit was een beroemde roman) erg melodramatisch, al is het laatste bezoekje aan die Koperen Tuin magisch. (Van mij had de film niet meer naar het nu terug hoeven keren). Gevlucht in een droom.

]Darling
Bij het eerste shot van een poster van oude Afrikaanse hongerkindjes die wordt overgeplakt door een stralende Julie Christie weet je al: er is iets aan de hand. Darling wordt tegenwoordig een beetje oppervlakkig neergezet als het portret van een jonge vrouw die zich door de Swinging Sixties naar boven werkt. Is ook zo, maar het is allemaal wel veel subtieler. John Schlesinger heeft in 1965 oog voor de schaduwkanten, de leegheid voordat die periode een mythe wordt. Julie Christie doet de rest. Dat ze mooi is dat is duidelijk maar Christie op haar best is iets wat je niet vaak ziet in film: een Echte Vrouw. Want itt standaardverhalen is ze geen calculerende feeks die alles opzij duwt om hogerop te komen maar een wirwar die verkeerde keuzes maakt, impulsief, charmant, emotioneel, verveeld, rationeel, sletterig, preuts, onvoorspelbaar, even lijkt ze gelovig te worden maar dat kan ze ook niet volhouden, in Capri met een biseksuele vriend wil ze opeens daar blijven maar zonder seks "want eigenlijk vind ik er niets aan." Ze eindigt in een soort droomscenario maar ook dat werkt niet en dan is er geen weg terug. Prachtige film met ook een geniaal cinéma vérité moment wanneer Dirk Bogarde (haar intellectuele geliefde waar ze haar man voor verlaat) als journalist op straat mensen interviewt over de vraag wat er tegenwoordig mis is met Groot-Brittannië en een man begint te klagen dat er zoveel homoseksuelen op straat zijn, zich vervolgens er bij neerlegt met een "je went er aan" en Bogarde (natuurlijk zelf homo) op droog Engelse toon afsluit met "I should say so."

lol, en ahh Schlesinger in de sixties. :)

Omohide poro poro Only Yesteday (1991, Isao Takahata)

Mooie 'coming of age' anime voor volwassenen.
De animaties zijn weliswaar niet zo mooi als het werk van een Miyazaki bijvoorbeeld, maar de situaties (herinneringen aan de jeugd) die geschetst worden maken dit meer dan goed.
Interessante soundtrack voor een Japanse anime: volksmuziek van Muzsikas!

Japanse versie met Engels ondertiteling:
http://www.veoh.com/watch/v20717553BFzaDQdC

Op naar de volgende: Kari-gurashi no Arietti (2010, Hiromasa Yonebayashi)

Japanse versie, Engels ondertiteld
http://www.veoh.com/watch/v29068517fZKhyt5q

Shampoo
Die titel nodigde me op een of andere manier nooit uit. :) Onterecht natuurlijk want dit is een zeer aparte film. Ik zou het een lichtvoetige tragedie willen noemen. [spoilers vanaf hier] Warren Beatty (George) is aandoenlijk als Beverly Hills kapper in 1968 die maar moeilijk controle over zijn leven krijgt. Okay, zijn vriendin zit maar te zeuren dat hij het groter moet aanpakken maar de bank begrijpt hem niet, de salon is een bizarre chaos en ondertussen krikt hij alle klanten en dat helpt op een of andere manier niet (tegen het einde als hij eindelijk een paar keer de kans krijgt om iets te zeggen, iets werkelijk te zeggen legt hij het piekfijn uit.) Nu ik er aan terugdenk is het zo'n rare film, beweegt een beetje van diner (voor Nixonianen - en trouwens wat gebeurt daar in godsnaam met die senator die doorflipt?) naar hippiefeest. Dat laatste is geweldig. Iedereen gaat los maar wel in zo'n Hollywoodhuis met hulpjes die braaf de auto's in ontvangst nemen. Dan gaat de stroboscoop opeens aan, Hendrix knalt, Beatty rent heen en weer om zijn lastige situatie op te lossen en de chaos van de 60s is even helemaal invoelbaar (Hendrix is opeens zo ongemakkelijk in your face). De ochtend erna valt het leven van George uit elkaar, wat betreft de vrouwen, financieel is er hoop, zijn eerlijkheid redt hem niet of is te laat. Julie Christie rijdt weg in het prachtige eindshot terwijl George van een heuvel in grijs Beverly Hills toekijkt. Zoals slimmerds is opgevallen binnen een jaar is die hele wereld dankzij Manson & co compleet veranderd.

Twee dingen nog over Beatty: dat haar! En altijd een sympathieke acteur die zich toch een tijdlang specialiseerde in het spelen van dommige gasten terwijl hij dat zelf totaal niet is.

dat "feestje" in Shampoo, is zo'n beetje het ultieme filmfeestje.

also. Carrie.

nu the Landlord nog: http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2010/07/the-landlord-hal-ashby.html

okay op de lijst. Ja, ik dacht al gisteren dat de wind een beetje uit die hoek kwam zetten (wat betreft dominante vrouwen), dan wordt het voor ondergetekende al snel enigszins ongemakkelijk. :) En Ashby-als-blower zie ik ook wel, met al die impliciete zijpaden/betekenislagen.

The Landlord is van Ashby's seventies-films zonder meer het meest stoont

ik dacht overigens altijd dat Beatty op een gegeven moment van Democraat Republikein was geworden (not that it really matters) maar verwarde 'm met de nare Jon Voight.

The Mountain Of The Cannibal God
Naar kannibalenfilmmaatstaven geen slechte film, al ontbreken de corny inboorlingen, dierenmishandeling (heel beperkt deze keer) en gratuitous breastshots niet. Het verhaaltje een klein beetje strerker (lees: niet slechts een kapstok om gruwelijkheden aan op te hangen). Maar het blijft een curieus genre.

Lorna … The Exorcist
'Exorcist' waarschijnlijk voornamelijk omdat dat in die tijd populair was, want ik zie niet precies hoe Lorna exorceert. Wel hoe ze naar een ander lichaam verhuist en dat is via een bijzondere incestueuze softporno exercitie. Wat de film niet helemaal in soft-porno doet verzanden is de dromerige sfeer die met hypnotiserende muziek en de locatie (zie ook La Fille au Sexe Brillant, die net een tandje beter is) wordt bewerkstelligd. Het is geen Venus In Furs maar voor een Franco-fan de moeite waard.

4 Mosche di velluto grigio
Dario Argento voor hij visueel helemaal over de top ging met Suspiria en Inferno, dus meer in de stijl van L'uccello dalle piume di cristallo. De eerste meer fantastische trekjes beginnen al wel, zoals speelt Bud Spencer niemand minder dan god. Verder toch al genoeg visueel spektakel. Prima giallo.

La Fiancée de Dracula
De recenste Rollin die ik heb gezien (2002), wat vooral in de soundtrack wat doorklinkt in een beetje flauwe synths. Veel dialoog ook, maar vooral een bizarre parade aan maffe nonnen (zuster sigaar en zuster pijp), dolende vampirella's in luchtige kleedjes, een cameo van Brigitte Lahaie en inmiddels bekende locaties zoals het strand. Ik heb me best vermaakt.

Tony Manero
De bekende Zuid-Amerikaanse film-elementen zijn allemaal aanwezig, en vervelen nog niet. Je denkt het is een licht continent, maar hun films zijn (ook) letterlijk donker. Grauwe achterbuurten, roestig, er zijn niet eens schaduwen, het is alsof er een dik wolkendek boven de straten hangt. Ook de dictaturen drukken op de mensen, hier de junta-militairen van Pinochet. 'Goh', concludeert een oud dametje verbaasd dankzij haar kleuren-tv. 'Pinochet heeft blauwe ogen'. Daarna wordt het óók voor haar ogen zwart, als de hoofdrolspeler haar tv 'meeneemt'. Wat een rol! Ik was blij dat het geweld nu eens gewoon vanaf het begin kwam, niks uitzinnige uitspattingen aan het eind. Zo achteloos dat ik niet eens over de man 'als seriemoordenaar' begon te denken. Deze kerel heeft geen enkele moraal meer, en nog maar één droom. Dansen als Tony. Een surreële obsessie (kenmerk numero 3) waar de man klaarblijkelijk zijn hele omgeving mee heeft aangestoken. In het shabby Cannery Row-achtige cafeetje dansen moeder, dochters en andere randfiguren met hem mee. Broeierig, dat spreekt vanzelf. Alhoewel, 'jij wordt enkel nog hard van je glazen vloer'. Na een tijdje begon ik wat te verlangen naar een tweede rol, naast deze tour de force, maar misschien is het ontbreken daarvan wel logisch. 'Tony Manero' communiceert alleen nog in (donkerbruine) bewegingen. Bovendien is het corrupte einde sterk genoeg om bezwaren opzij te schuiven.

Un tranquillo posto di campagna
Die Italianen hebben zoveel class dat je de Vincent Gallo-achtige hoofdrolspeler hier zonder problemen meer dan 40 jaar de toekomst in kan sturen, op een G-star reclamebord anno nu knallen, en hij zou nog steeds een hipster zijn. Franco Nero speelt een kunstenaar op zoek naar rust in zijn kop, in a beautiful place out in the country. Je kan dus wel raden dat het daar nooit van komt, al wordt de gekte nergens zo indringend als zijn avant-gardistische droom uit het begin. Sadistische spelletjes, ik ging er eens goed voor zitten. Maar eigenlijk wordt de bij vlagen verbluffend mooi geschoten film (vol spiegels, vanzelfsprekend) langzaamaan almaar conventionelere psycho-horror, met een kring van handopleggingen, de geest van een overleden meisje dat door het huis spookt, en roddelende dorpeling die daar meer van weten, dat werk. De kunstenaar bivakkeert in de afbrokkelende villa met een rossige huismeid, terwijl zijn beeldschone manager (tevens eega, ookt modern) af en toe een traumatiserend bezoekje brengt. Op een bepaald moment hoort de schilder vreemde geluiden, en vindt het meisje bezig aan een avontuurtje. Hij trekt de man onder haar bed vandaan. En even dacht ik dat hij zichzélf vond. Een confrontatie met zijn doppelganger. Helaas.

With Honors
Ik vond een obscuur promo-album van soundtrackcomponist Patrick Leonard, waarop naast At Close Range nog wat van zijn andere filmnoedels zijn verzameld; die moest ik dan wel eerst kijken natuurlijk. With Honors is er een van, en Leonard brengt naast zijn bekende piano-akkoorden ook gewoon Madonna weer mee. (Én een fijn Jaco Pastorius-achtig basthemaatje) De film is intussen zelf maar een handjevol minuten echt goed. Het lijkt even The Social Network, met een briljante doch oncharismatische Harvard-student die op de pc aan zijn thesis werkt, waarin hij – i kid you not – de democratisering door social media voorspelt. Maar dan crasht de pc! (Zou Zuckerberg nooit overkomen). Erger, zijn enige geprinte exemplaar wordt gestolen door een zwerver! Best een geniaal gestoord uitgangspunt, maar een bebaarde Joe Pesci als zwerver blijkt een ramp. (Vreemd, hij kan echt wel meer dan gangster, zie My Cousin Vinnie). Maar hier is alleen al het stemmetje dat ie opzet zó vermoeiend. Goeie teksten krijgt hij ook al niet in de mond gelegd. Er zijn niet veel dingen pijnlijker dan een komedie met matige grappen. Wat With Honors semi-acceptabel houdt is de vibe op de campus, beetje rondgoofen in je dorm, en natuurlijk is de vrouwelijke roommate van het thesis-genie even verlegen als opzichtig verliefd op hem. (Als ze je toekijken terwijl ze haar benen scheert... is dat geen hint genoeg boy?) Pesci poogt intussen Fischer King-achtige lesjes te orakelen, maar lijkt meer op een goedmoedige versie van Charles Manson. Bovendien hoest hij. O, o. En in die ET-phone home fase is Lindsey Buckingham Leonard de baas met het leukste liedje.

Strategia del ragno
Ik vond het wat raar een Bertolucci-film in Alex Cox-cultserie te treffen, maar het merkwaardigste is nog dat de film zo voor de hand liggend Bertolucci is. Ik bedoel, stel je voor Berto goes horror, of zoiets. Dat zou rare cult kunnen zijn. Maar Strategia del ragno is een typische praatfilm met postmodernistische trekjes. Het is een film als een grote Zuid-Amerikaanse roman. (Daarin lijken ook altijd mannen in stadjes van hun jeugd aan te komen, waarna de stad een soort Wonderland blijkt.) In werkelijkheid baseerde Bertolucci de film op een kort verhaal van Borges, lees ik nu, de hoek is dus wél duidelijk. Voeg daar dan nog als modern sausjes een Calvino-achtig geconstrueerd gevoel van 'dit verhaal kan op elk moment alle kanten op' en je krijgt.... een film waar ik verder bijzonder weinig van begreep. Voor de tweede keer in een paar dagen meende ik een doppelgangers-motief te ontwaren. De man die in het Pasolini-achtige buiten de tijd staande dorpje arriveert is de zoon van een vermoorde anti-fascist, maar aangezien iedereen hem áls die man herkent en hij met de ogenschijnlijk eeuwig jong gebleven minnares van pa aanpapt gaat alles door elkaar lopen. Als de zoon dan ook nog de moord begint te reconstrueren leek me dat hij uiteindelijk zélf zijn vader dood ging schieten. Of zichzelf. Of zoiets. Zo ver komt het niet, sterker nog, plots is de film om.

Wat ik zo prachtig vond aan Tony Manero is die scene als de politie het huizenblok binnenstormt. In dat huizenblok is van alles mis, Sodom & Gomorra, de incest slaat dagelijks om zich heen, maar de politie is alleen geïnteresseerd in een politiek foldertje.

Le vieil homme et l'enfant
Claude Berri wist het waarschijnlijk zelf ook wel; in een woordje vooraf meldt hij dat deze film de oorlog bekijkt door het magisch-realistische filter van een kind. Dat zijn een hoop moeilijke woorden voor 'sentimenteel'. Zo bezien is dit een beetje een voorloper van dat holocaust als spel-werkje van Benigni. Hard als Jeux Interdits wordt het hier dus nergens, terwijl je dat als kijker verwacht, zelfs wílt. Alsof er niet genoeg mensen gelukkig waren tijdens WWII! En dat je als joods kind een plezierige tijd door kan brengen op het platteland is ook al niet zo vreemd. Het Jonatah Safran Foer-achtige jongetje wordt door mijn favoriete Fransoos Charles “De Neus” Denner bij een oud opa'tje gedropt. Opa is niemand minder dan de Atalante-zeeman Michel Simon, en geknipt voor de ietwat karikaturale rol van continu op joden mopperend boertje. Het jongetje houdt zijn petit oiseau wijselijk verborgen, en speelt dit gevaarlijke spelletje vrolijk mee. Tot ie – en daar wordt de film echt grappig – zelf bang wordt om een jood te zijn. Misschien ben je er zelf wel een, schreeuwt hij tegen opa. Ondertussen is er tijd voor accordeon-muziek, en kalverliefdesperikelen. Zo goed als een Zweedse jeugdfilm wordt het nergens, maar het heeft de zorgeloze aanstekelijkheid van Malle's Milou En Mai. Dat de film eigenlijk ietsje meer Au Revoir Les Enfants had mogen zijn, zou opa waarschijnlijk gezeur van zeiksnorren vinden.

All About Lily Chou-Chou
Emokids, het lijkt een Amerikaanse uitvinding, maar deze Japanse film is in alles hoe een My Chemical Romance-fan zich dagelijks voelt. Chaotisch, wispelturig, melodramatisch, en, nou ja, heel emotioneel. In deze 150 minuten exercitie zitten wel een stuk of 5 films verstopt, om de zoveel tijd begint er gewoon bruusk een nieuwe. Ik vond lang niet alles geslaagd, kon de kids nauwelijks uit elkaar houden, en vreemd genoeg beviel júist een fanboy-internetforum gedeelte het minst. Op een message board communiceren de jongeren over de mysterieuze Lily Chou-Chou, als een soort alternatieve voice-over zien we de teksten in beeld getypt worden. Onder de posters bevindt zich een wat verlegen jongen die zich staande probeert te houden op de hel op aarde: de middelbare school. De schooltaferelen zijn vergelijkbaar met Typhoon Club, die vond ik nog net wat beter, alhoewel Chou-chou echter is. Typhoon Club is meer een volwassenenfantasie, daar is rape gewoon spannend, hier is het – duh, terecht – een drama. Maar de allerbeste fase in Chou-Chou is een plotse vakantie op een of ander Japans koraalrif eiland. (De gebruinde plaatselijke bevolking is heel Wah Do Dem-Jamaicaans). De middelbare school jongetjes bewonderen de baywatch-babes, worden aangevallen door exotische beesten, en dat alles zelfgefilmd met de handheld (waar daarvoor nog geen sprake van was). Bizar intiem ineens, en heel gaaf. In de wat mindere tweede helft zorgt vooral Claude Debussy nog voor hoogtepunten. Hoe de fuck kan het toch dat Claire de Lune zijn emotionaliteit maar blíjft behouden. Ik had zin om een potje te grienen, emokid he.

Queen Christina
Had ik de grote Greta Garbo eigenlijk wel eens in een film gezien. Ik geloof van niet. De carriere van de diva was dan ook kort en wispelturig. In dít projectje had ze echter duidelijk wel zin, en da's niet zo vreemd, want ze mag haar landgenote de Zweedse koningin Christina spelen. Past haar zware accent ook 'ns. 'Waitink, sleepink', etc. Net voor de Hollandsche Gouden Eeuw echt losbarstte beheerste Zweden een paar zeestraten, waardoor Hollywood hier kan doen alsof de Zweden heel machtig waren. Ambassadeurs uit Frankrijk en van Filips komen de koningin bezoeken en om haar gunsten bedelen. Maar Queen Christina is rusteloos, ze flirt en kust zelfs met een hofmeisje. Het gay themaatje continueert zich als ze zich verkleedt als man buiten het paleis waagt, en daardoor pardoes de thirties huisvrouwenfantasie tegenkomt, die haar zal doen ontwaken: de latin lover. (Absolute vaste prik in de cinema uit die tijd.) Het leuke is – en de klasse van Garbo wellicht – dat die scenes dit keer bijzonder geslaagd en sensueel zijn. Die vrouw kan druiven eten! Als na wat bijna Sterniaanse omtrekkende bewegingen rond een bed de waarheid aan het licht is gekomen, is het hoogtepunt van de film wat mij betreft wel geweest. Mijn filmbijbeltje geeft echter hoog op van het allerlaatste shot, waarin Garbo een tabala rasa-gezicht trekt. Ik projecteerde 'r een grimmige vastberadenheid op, eindelijk de maatschappelijke ketenen afgeworpen.

Naisu no mori: The First Contact
Onnavolgbaar. Bizar. Bij vlagen hilarisch. Een soort Godard-Buñuel-Cronenberg-Linklater mash-up in Japan. Kortom een van de vreemdste films die ik ooit heb gezien. Geen twijfel mogelijk. De eerste 10 minuten zijn al niet na te vertellen (en zouden jullie toch niet geloven) dus laat staan 2,5 uur. Maar opeens dacht ik "hé, dat meisje ken ik" en snel daarna "die Japanse hippie ook!" [snel IMDB] Dat dacht ik al die knakker van Taste of Tea is een van de regisseurs. Naast een blower in ieder geval ook duidelijk een muziek-nerd en een romanticus (nog nooit zulke lieve vrouwen gezien als in zijn films). Ekte-ekte Nippon hipsters kan ik vanaf vandaag ook meteen groeten door even "Guitar brothaaaah-aah!" te roepen als secret handshake-alternatief.

oef :) op de lijst (Japanse films gaan er in snel tempo bij en af dit jaar)

Ja wacht maar, er komt steeds meer bij. :)

Zoals Survive Style 5+
Goed het is duidelijk, die Japanners zijn zoveel verder dan wij. Dit is een geval "als je Naiso no mori goed vindt moet je deze checken" (wel andere regisseur). Die hippie doet ook weer mee, Tadanobu Asano heet hij (is gewoon ook Ichi The Killer, mannn), super acteur toch op zijn stoïcijnse manier. Bizarre film dit ook, 5 verhalen, absurde humor, vreemde wendingen, hypergestileerd, Vinnie Jones. Maar heel sneaky toch met gevoel, dat is wel knap gedaan. Ook verder niet uit te leggen of samen te vatten. Al met al vond ik Naisu no mori: The First Contact beter, wat meer punk of zo, wilder, grootser, losser maar dit is niets om je voor te schamen. Komt ongetwijfeld geen onnodige Amerikaanse remake van, heerlijk. En voor de Nippon hipsters alternatieve groet: "Monkey records....oogaa, oogaa."

Cleopatra
Extravaganter dan de travestie in Bakı en maar liefst 4 uur lang. Showcase voor mijn kersverse HD, zodat alle details in de megalomane decors goed uit de verf komen, alsook de zo'n beetje voor elk shot een nieuwe outfit voor Elizabeth Taylor. Het een hele zit. Het schijnt zelfs 6 uur te zijn geweest, of het daar nu beter van geworden was is moeilijk te zeggen. Gek genoeg krijg je wel muzikale proloog, entr'acte en epiloog, met gesloten gordijnen op je scherm. Negatief gezien zou je kunnen zeggen: oriëntalistisch gedrocht. Het visueel spektakel maakt echter wel wat goed.

Funky forrest, survive style, al die films heb ik op mijn harde schijf gehad, en allebei heb ik stukjes zitten kijken en heb ik ze - nadat ze daar een jaar stof hebben staan vangen - uit hun lijden verlost. Sion Sono gaat nu ook die kant op, die van de totale gekte. Waar ik dus niet zoveel mee heb. Kennelijk moet het voor mij "societally" ingebed zijn (zoals vroege Sono) of edgy (zoals vroege Miike).

The Girl Can't Help It
Was Barbie al uitgevonden toen Jayne Mansfield ten tonele verscheen? De Amerikaanse Brigitte Bardot is geometrisch perfect. Denk aan de beroemde Telegraaf-redactie-foto, waar ze aldaar op tafel paradeert. Het heeft toch wel weer wat tragisch, hoe ze hier een ogenschijnlijk dom gansje moet spelen. Haar mobster-sugar daddy (Edmond O Brien!) wil een showbizcarriere voor haar ritselen, maar het meisje zelf zegt enkel van koken te houden. (Mooie ambitieloze vrouwen die tevreden zijn met het 'leggen' van kinderen...) Zoals de hele film is dat themaatje een beetje halfslachtig parodiërend, de film maakt showbiz belachelijk (met zijn geile agentjes en establishmentbaasjes) maar gedraagt zich zelf even opportunistisch. Gelukkig is daar dus O'Brien in een geslaagde gestoorde rol, vergelijkbaar met Timothy Spall in die operette-film van Leigh. De gokbazenmagnaat blijkt in jail liedjes te hebben gepend, waaronder een instant classic als 'no christmas lights for us tonight, ma, they're using the electric chair'. Tom Ewell speelt de agent die de blonde bombshell naar sterrendom moet piloteren, en hij doet dat goed, met een fikse neut alcohol-mijmeringen en een meta-intro. Er was ruim budget aanwezig – alhoewel niet genoeg voor groen licht van Colonel Parker – maar ook zonder de King zit The Girl Can't Help It barstensvol live performances van rocksterren; Gene Vincent lijkt zo in een eighties-doomwave band te kunnen, en ook Little Richard en Fats Domino maken dit curieuze niemendalletje nog best vermakelijk.

Payday
Geinig, tijdens de openingsscene van Payday staat een countrybandje in een feesten- en partijenzaal te spelen, maar na een minuutje merk je; die zanger is helemaal niet zo goed, en zijn blik is ook al zo opvallend gespeeld serieus en intens. Aha! Het is een acteur, de film gáát over hem. Rip Torn mag dan geen groot zanger wezen, zijn acteren volstaat. Cultfilm Payday zit in de Tender Mercies en Crazy Heart-hoek maar is harder. Rechtser, zou ik haast zeggen. 'Je bent een verwend kind', voegt zijn 'soort van'-vriendin Rip toe. En dat is deze 'boss hoss'. Een redneck-achtig egoïsme, met niemand rekening houdend. Vergeleken met Crazy Heart zijn de gebeurtenissen aanvankelijk kleiner, zonder het melodrama. Dat een groupie eerst met een ander bandlid moet doen, voor ze in de buurt van de zanger mag verkeren. Gerommel met drugs, informeren naar soa's, en het inspecteren van de rommel bij je moeder. Toeren is naast het musiceren toch vooral jongens onder elkaar, een beetje kaarten, en kloten met mobiele auto-telefoons. (Ja, in de seventies.) Het gekibbel tussen manager en ster ('get me out of here!') is erg goed getroffen, net zoals de slaafse chauffeur – in feite de mannelijke groupie. Maar naarmate de film vordert, en de pil-inname stijgt krijgt Payday alsnog trekken van een grootse melodramatische tragedie. Ik vond dat ietwat onnodig. Al sloot het wel goed aan bij hoe het gros van de cast acteert. En het einde. Iedereen geeft eigenlijk nét iets te veel gas. Een leuke countryositeit dus.

Tenue de soirée
Rare Franse praatfilm, met haast als enige gespreksonderwerp óf, hoe en wanneer 'Real Man' Gerard Depardieu zijn muizige love interest (een Poetin-mannetje zonder spieren) in diens reet gaat neuken. Ze waren duidelijk nog niet door die anale fase, in de eighties, die Fransen. Haha-homoseksuelen. De film is ook bekend onder de titel Ménage, wat misschien wel, eh, kloppender is, want ook Miou Miou mag meedoen in dit imaginaire triootje. Depardieu wil haar man, zij wil Depardieu. En jetzt geht los. Ondertussen pleegt het drietal wat diefstalletjes, in peperdure villa's. Op één van die momenten zit ook de enige scene die echt de moeite waard is, als de bewoners plots thuiskomen. De vervreemding die dan ontstaat is nog wel interessant te noemen. De hoofdpersonages zitten te tafelen, en worden als het ware gecounterd door de 'bezoekers', die swingers blijken. Nou ja, ook daaraan zie je wel weer hoe beperkt dit is, en als de film nou grappig was. Maar als de kwinkslagen mislukken zijn er altijd nog échte slagen, en dus schakelt regisseur Blier over op geweld, en krijgen we een Locataire-ig einde in drag, want ook met de traditioneel ultieme gebeten honden (hoeren, of misschien nog simpeler vrouwen!) is het altijd wel scoren. Staaltje objektivismus dan nog: die Blier heeft een hoop prijzen gewonnen, ik vermoed dat hij in zijn betere werk een Atom Egoyan-achtige acquired taste is.

Escape From New York
Op de een of andere manier lijken science fiction films altijd beter te kúnnen zijn, dan ze zijn. In deze Carpenter bijvoorbeeld, is het uitgangspunt erg stoer. In de toekomst ('97) is New York omgetoverd tot een grote gevangenis (met de twin towers als wachttorens, gechargeerd). Er lopen daar dus tienduizenden criminelen rond, zonder bewaking. Wat voor samenleving zou er dan ontstaan? Helaas. Dat krijgen we dus nooit echt goed te zien. Het is te donker wellicht. ;) Van een couleur locale is nauwelijks sprake, hooguit een taxi-chauffeur vertelt nog het een en ander over de groepen die er rondstruinen. (Een film als The Fifth Element, hoe batshit die ook is, is veel beter op dit vlak.) Dat de hoofdrolspelers in actie sci-fi vaak nogal simpel zijn, zijn we inmiddels gewend. Kurt Russell doet niet onder voor Keanu Reeves, praat 'megagevaarlijk' als een Darth Vader, en zijn haar zit als een L'Oreal reclame. Ik had gehoord dat ie dood was, maar deze Snake wordt door Lee Van Cleef de openlucht gevangenis in gestuurd om de oenige president te redden. Carpenter blaakt van zelfvertrouwen, want de voorbereidingen duren een vrij sfeervol half uurtje, maar dan moet de film eraan geloven, en komen we in een soort Warriors New York, waarin Isaac Hayes ('de Rick Ross boss') en Dean Stanton ('de brain') de dienst uitmaken. Russell wandelt er op zijn gemakje doorheen, en maakt eigenlijk verdraaid weinig boeiends mee. Het is meer een computerspelletje dan een film, denk aan de klassieker Metal Gear Solid, waar het hoofdfiguur ook al Snake heet. Als er richting einde wél nog tijd is voor een soort 'celebrity death match' zakt Carpenter helemaal naar 2Pac-video niveau.

Shion Sono, dacht eerst dat het titel was maar kom er nu achter dat het die gast achter Strange Circus is. Dat is wel weer meer richting Miike. Is toch anders dan die caleidoscopische school (daar kan ik nu even geen genoeg van krijgen. :)

Escape from New York ook nooit een favoriet, echt ouderwetse videofilm. Wel erg goede soundtrack kan ik me herinneren.

soundtrack heeft weer een fijn melodieus Carpenter hoofdthemaatje, maarrrr Precinct is cooler met z'n avant-gardere ritmes.

Kijk, Tenue de soirée, die te boek staat als een mindere Blier, moet ik dan toch weer gewoon zien als ik die eerste zin lees. Preparez vos mouchoirs gezien, Ludo? Da's mijn favoriet. En Les valseuses natuurlijk: de film waar heel Frankrijk schande van sprak en waar heel Frankrijk heen ging.