Filmforum

van Mouchoirs had ik wel eens gehoord (volgens mij ook een Olivier Kerkdijk favoriet, de vrij beruchte Francofone VPRO scribent) de beschrijving op Wikipedia klinkt wederom als een soort van Franse Egoyan of Solondz. (Zelfs een Oscar gewonnen, dus ik zal er eens.. over nadenken)

Tender Comrade
De duidelijkste propaganda-film die ik tot op heden heb gezien. Propaganda valt minder op in een oorlogsfilm – of voelt logischer, maar hier worden de dames thuis héél duidelijk een hart onder de riem gestoken, terwijl hun mannen het leven geven in WWII. Best lief. Sneakier zijn de morele lesjes, in de loop van de film gaan 4 (later 5) dames in één huis samenwonen, en dat komt neer op elkaar in de gaten houdt zodat niemand vreemdgaat met achtergebleven oude kerels. I kid you not. Nee, de dames mogen enkel communiceren met de foto's van hun oorlogshelden. Een andere vorm van rantsoenering. In de schattigste scene wordt het domste meisje door de anderen gekapitteld omdat ze 126 lipsticks heeft verzameld. Als vaker gezegd, in de jaren na de beurskrach kwam de Amerikaanse 'samen de schouders eronder' spirit heel even dicht bij een communistisch gevoel van samen delen samen horen. Overigens ontbreekt het 'goeie Duitser'-character niet. (Hier, logischerwijs, een vrouw, zelf ook netjes getrouwd met een Amerikaanse soldaat.) Er zijn in de loop van honderd minuten een paar geslaagde sentimentele momenten, bovendien zijn de flashbacks naar Ginger's kibbelende huwelijk best fijn, maar de enige écht goeie sequentie is het einde. Daar komt het verwachte drama per telegram en is de film even Best Year of Our Lives-grimmig. Jammer dat Ginger zichzelf gedurende die monoloog langzaam toch weer richting war spirit oppept. Maar ja, daarvoor was het ook '43 en geen '45.

The Territory
Vorig jaar overleed Raul Ruiz, een Chileense cultheld met pakweg honderd films op zijn naam. En ik had nog nooit van 'm gehoord, tot Salon Indien een artikel over deze film plaatste. David Thomson vertelt in zijn encyclopedie dat Ruiz zich doelen stelde als 'voor mijn 20e honderd toneelstukken schrijven'. Heerlijk, die creatieve manie, en respect ook, want de verleiding van kunst passief tot je nemen is zo groot... (En zóveel makkelijker.) The Territory is een echte Boards of Canada-film. 'But if we walked in a straight line, how can we still be at the lagoon'. Meng Archipelago (van die tropische Britse eilanden en nuffig rijke familiezonen met Garfunkel-krulletjes, het blijkt overigens Zuid-Frankrijk) met Wicker Man-horror en Haneke, in een uit de hand gelopen spelletje voor volwassenen. ('Should I hit him Barbara, tell me Barbara!' is dé scene van de film.) Twee families trekken met een gids een of ander Keltisch doolhof in. Maar de scenes even daarvoor in een spookachtig schaduwenhuis zijn ook al erg sterk. Kindjes die naar seksende volwassenen koekeloeren, en het huisvarken dat geslacht en al wel onsmakelijk plastisch wordt aangesneden. Voortekenen. De gids is driftkop, en maakt het niet lang. Maar dan begint het pas écht raar te worden. Willen de families niet weg? Wie van de mannen (of vrouwen) houdt ze daar. Wat voor rare rite wordt hier uitgevoerd. Duidelijke antwoorden blijven vanzelfsprekend uit, sterker nog hoe meer psychedelische filters Ruiz hierop loslaat hoe absurder het allemaal wordt.

The Big Combo
Het werd wel weer tijd voor een echte noir, neonoirs zijn leuk en aardig, maar films als deze zijn de real deal. Jazzy getoeter op de soundtrack (prima werk van Raksin), cops met obsessies, tragische femme fatales, en een goeie schurk. What more can you want. De eerste tien minuten lijkt The Big Combo een klassieker in wording, niet dat er inhoudelijk zoveel bijzonders gebeurt, maar het spel is uitstekend. Er is een gangstermeisje dat er helemaal geen zin meer in heeft (en dus OD't op pillen), er is een wankele agent die tevergeefs jacht maakt op een syndicaat, én er is de boss van dat syndicaat. Richard Conte is de ster van de film als, wait for it, 'Mr. Brown', een gladjakker, met masochistische sympathie voor zijn tegenstanders. Hij praat meestal zacht en beleefd, voor het geschreeuw gebruikt hij zelfs een technisch hulpmiddeltje. Dat zijn meisje in het ziekenhuis belandt is echter een eerste teken dat het net zich rond hem begint te sluiten. Helaas gaat dat in de resterende zeventig minuten met een hele hoop ongalante wendingen. De opper boss heeft constant wat anders op zijn kerfstok, en ook de agent maakt bokkensprongen van het ene meisje naar het andere. Je verwacht dat er een tragische verstandhouding tussen agent en gangstermeisje ontstaat, maar die laatste raakt volkomen onterecht – en zonder te sterven – wat uit beeld. Het is geen toeval dat als ze aan het eind terugkeert, ook de sfeermeters zowel qua spanning als emoties meteen weer in de plus schieten. Check alleen al het laatste shot.

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/25/BigComboTrailer.jpg

Prometheus
Laat ik eerst stellen dat ik nooit liefhebber ben geweest van de Alien films. Gezeik met een moordend monster in donkere gangen. Saai. Die derde was nog het leukst, bijna een toneelstuk. Maar goed de fanyboys rollen al vechtend over de straat hoe deze "prequel" past in het Alien-universum en het kan mij niet zoveel schelen. Wat me wel kan schelen dat dit weer eens een ekte-ekte sciencefictionfilm is die een handelt over een van de leukere standaardideeën van het genre: waar komt de mensheid toch vandaan? Scott doet een Bladerunnert door een robot in de crew op te nemen (Fassbender top, ambivalent, so Duits/so Kraftwerk) die eigenlijk met allerlei issues rondloopt die de blije onderzoekers projecteren op de buitenaardse civilisatie. Eerste "akte" rockt de kashba, daarna wordt het spooky-spooky en moet het moordend tempo (hoho) erin worden gehouden wat de logica soms niet ten goede komt [spoiler: die zelf-operatie, nee echt?]. Beetje meer Solarys/2001 temporiseren was geen overbodige luxe geweest. Maar ja Ridley Scott, altijd een groot stilist, niet zo'n grote verteller, neem die gedachte mee en je kan je er geen buil aan vallen.

random OMC-plaatje generator reply, dat ik toevallig net tegenkom en er wel bijpast

http://2.bp.blogspot.com/-CU1Lxe0OUnM/T8JDr-xQibI/AAAAAAAAAcg/n4KplOABf2g/s1600/NewtonsCenotaph-inkbluesky.png

Cenotaphe a Newton

LOL...hoe waar. Wat een mysterieus geval, daar moet ik meer van weten. :)

helaas nooit gebouwd. (Alhoewel, misschien is dat juist mooier)

Barry Lyndon
Ja een grof schandaal dat ik deze altijd nog moest zien. 185 lange minuten hielden me tegen. Onterecht, natuurlijk, al is Barry Lyndon is vooral een overdonderend esthetisch genoegen. Het begint al met een 'natureingang'. ('I have hidden my ribbon somewhere on my body.) Het is maar goed dat ik een cursus kunstgeschiedenis heb klaarstaan. De ansichtkaarten die daar bij zaten komen hier tot leven, keer op keer zoomt de camera uit, zodat je het gevoel krijgt naar een detail uit een schilderij te hebben zitten kijken, dat eventjes tot leven kwam. En dan de muziek. 3 uur lang Barokke strijkjes, allemaal heel verfijnd, betrekkelijk dramaloos. Na een tijdje hoopte ik stiekem op een scene zónder muziek, gewoon om te testen hoe dat dan zou voelen. Ryan O'Neal speelt Barry Lyndon, een soort opportunistische everyman die gedurende een aantal decennia zich van het Ierse platteland (net niet) richting Engelse adel weet op te werken. Hij doet dat allemaal met een betrekkelijk uitdrukkingsloos gezicht (een scene waarin hij – tot ongenoegen van zijn vrouw – onverstoorbaar aan zijn pijp zit te lurken is tekenend). Veel dialogen zijn er niet, een voice-over vertelt op fijne licht-ironische toon álles wat we zien en nog te zien krijgen. Zelfs een fiks aantal battles doet de soezerigheid niet verdrijven. Maar dan, na de rise. De downfall. Barry Lyndon wenst een vrouw, en krijgt die ook. Eindelijk begon ik echt iets in de film te zien, het is een Xavier Dolaneske plaatjessensualiteit, met een hand die uitérst langzaam een andere hand grijpt. (Denk ook weer aan de klassieke muziek.) Met de vrouw, komt de (aangenomen) zoon, én het melodrama. Voor mij was die zoon (Leon Vitali) van cruciaal belang. Eindelijk wat manie, wat Jagger-achtige verwijfde rockster-gekte. En ja, het laatste duel (een van de velen) is verschrikkelijk spannend.

Love Me Tonight
Bon, Le Million is het niet, maar ook Love Me Tonight is een wervelende Franse thirties-musical. Ja, er wordt enkel Engels gesproken, maar met een ekte Franse hoofdrolspeler als Maurice Chevalier klienkt dat gewoon als Frans. Mag ook, want de film speelt zich in Frankrijk af. Parijs ontwaakt in het fraaie intro op het ritme van klepperende deuren en kloppende matten. Je verwacht elk moment dat Bjork bij deze omgevingsgeluidenmuziek begint te zingen. Die taak is echter voor Chevalier, een voormalig vaudeville-artiest, hier met een Gene Kelly-achtige charme levend in een Bringing Up Baby-wereld. Hij werkt vrolijk fluitend als tailor, al beginnen de zich opstapelende schulden van een zekere baron hem wel zorgen te baren. Tijd voor een bezoekje. Heel Parijs zwaait 'm uit. In het 'optrekje' van de baron en co zit intussen een prinsesje aan Hysteria te lijden, desperately in need of a man, op doktersadvies! ('No distress, remove that dress!') Het screwball-plotje lijkt me verder duidelijk, en het zijn ook de liedjes niet die de film zo heerlijk maken. Het is de muzikaliteit die uit álles spreekt. De helft van de tekst lijkt (of is?!) in rijm en de sfeer is even melig als een Roald Dahl-kinderboek. Het allermooiste momentje is een geniaal gebruik van slow-motion. Letterlijk, als een vorm van verstilling. En dan zijn er natuurlijk eindeloze semi-gewaagde 'fell flat on my flute'-grapjes waar ik altijd voor smelt. 'Could you go for a doctor?' (Noodgevalletje!) Oversekste hofdame: “Yes! Bring him right in!' Wel raar dat een grapje in de lijn de tailor became a suitor uitblijft.

Dead Reckoning
'Have we met before?' 'Yeah, in another guy's dreams.' Coolste zinnetje uit een zeer rommelige noir. Aan het einde vroeg ik me af of ze raamvertelling niet gewoon vergeten waren, tot ik bedacht dat we dat punt al een tiental minuten eerder waren gepasseerd. Onopvallend dus. En eigenlijk is dat 1 van de twee (!) overkoepelende verhaallijnen, want niet alleen gaat Humphrey Bogart ter biecht bij een priester, hij komt ook net terug uit de Oorlog, om met een kompaan op een pr-tournee gestuurd te worden. Een army noir, het leek me wel cool, maar de maat van Bogie gaat er als een haas vandaag, terug in de States. Is hij een Sovjetspion dan? Ook dat niet, de rest van het plot heeft niets met de oorlog of het leger te maken, en ook niets met die biecht. Dat is slechts excuus voor een geslaagde voice-over. Bogart wéét dat ie zichzelf in de nesten werkt, kondigt dat ook aan, en doet het toch. Hij speurt naar zijn verdwenen legermattie, en daalt daarvoor af naar het sleazy zuiden van Amerika. Met de airco op 10 probeert hij niet overhit te raken van mobsters en dices. Een bezoekje aan de morgue (de beste scene) brengt vercooling. ('If you can handle it, I can handle it', oftewel, gooi die lijkenlades maar open) De rest van de film is, als gezegd, een te chaotische puzzel, met als running theme het onverbloemde gevecht tussen de vrouwenhatende Bogie ('vrouwen zouden op pocketformaat moeten komen, enkel life-size when you need lovin') en de lijzig strenge femme fatale Lizabeth Scott.

Q – The Winged Serpent
Bij echte cultfilms mislukt ook de titel, ondanks reparatie met die ondertitel. Het monster uit deze film wordt nergens 'winged' genoemd, maar men vond 'feathered' en 'plumed' waarschijnlijk wat wattig klinken. (Ik zeg: “The Plumed Serpent”, is it a sandwich spread?) Zijn echte naam is heel wat langer dan Q, maar ja zelfs in de film kan niemand het Azteeks uitspreken... Behalve wellicht de mannen die zichzelf laten villen, als godenoffer. Zwelgje is in New York gearriveerd en het draakje (met de looks van een Beastie Boys-parodie-video) peuzelt mensen op. (Men neme een topless zonbadende dame...) David Carradine speelt op de automatische piloot een agent die zich in de Azteekse zaak verdiept. (“Just a good old fashioned monster zijn z'n laatste woorden uit de film...) Wat Q de moeite waard maakt is de rol van Michael Moriarty als uitzinnige opportunist die het vogelnestje heeft gevonden en nu eindelijk rijk denkt te worden. Eerdere pogingen (ook in de film getoond) mislukken hopeloos, maar zijn wel hilarisch. Zo pingelt en vocaliseert hij als een ware outsider musician aan de barpiano. Moriarty ziet eruit als je standaard psychiatrisch patient in een Noors melodrama, en acteert ook even schizofreen, hij schiet van het ene in het andere accentje, afhankelijk van hoe cool hij zichzelf vindt in de situatie. Batshit dus, en in New York begin eighties heeft nog genoeg van de golden seventies om de kijker tevreden te houden.

The Big Red One
Prima oorlogsfilm van Samuel Fuller, het gebeurt niet vaak dat ik tweeënhalf uur geboeid ben door dat genre. Het begint al goed, met een fraai zwart-wit intro, waarin één elementje kleur heeft. Een Spielberg-achtig trucje. Lee Marvin vecht daar in WWI, wat klaarblijkelijk het begin is van een carrière zonder promoties, want in WWII behoort hij nog steeds tot het voetvolk. (Weliswaar dan in een leidinggevende rol, maar toch.) Ik vraag me ook af of er soldaten waren die de héle campagne op pad waren, dus van Noord-Afrika begin forties, tot Oost-Europa '45. Is dat niet onmenselijk zwaar, en werden er dan geen nieuwe ingevlogen? Nou ja, zoals de mannen van het platoon hier zelf zeggen 'our replacements kept getting shot'. Hét unieke aan oorlogsfilm The Big Red One is de obsessie met seks. Meer dan de helft (misschien wel driekwart) van de scenes heeft een seksuele ondertoon. Zeer gewaagd, en volgens mij ook terecht, in zo'n mannenwereld wordt maar aan 1 ding gedacht. (Ook als ultieme afleiding.) Het begint er al mee dat de soldaten bij de parachutesprong een condoom om hun geweer moeten doen. Later in de woestijn liggen ze de pitten: 'stop poking me with your rifle! That's not my rifle'. En zo gaat het maar door. Kusjes van Italiaanse meisjes, een surreële bevalling, en weirde fantasieën, involving a frozen ass. (Die we spijtig genoeg nooitte zien krijgen...) Pas richting einde neemt de ellende de gedachten van de mannen over. 'Have you noticed we haven't talked about women for a while'. Vreemd is dat niet, als je de verbrandingsovens begint te ruiken.

Vidas Secas
Typisch voorbeeld van een film met vooral historisch belang. Voor een filmland, als begin van een nieuw bewustzijn. Voor de huidige kijker van minder belang. Lege levens leveren een lege film op. Expres. Het Noord-Oosten van Brazilie is dor en droog als een maanlandschap. En het plukje mensen dat erop leeft ziet het logischerwijs niet meer zitten. Zelden een film gezien met zulke afgestompte koppen. Zeker de man van het gezinnetje heeft elke hoop laten varen. Zijn vrouw heeft nog dromen én leren 'cijferen' van een meester (een man met een bijna mythische status). 'Maar wat heeft dát hem nou gebracht', bromt de echtgenoot. Vidas Secas opent met 5 minuten lang staren naar een grauwe vlakte. Slechts doorbroken (of doorboord) door een ongedefinieerde vorm van noise. In de anderhalf uur dat volgt vindt de echtgenoot een uitbuitbaantje, en raakt het ook weer kwijt. De beelden zijn duidelijk geinspireerd door de Italiaanse neo-realisten, maar van een soepel 'verhaal' is hier vanzelfsprekend geen sprake. Dit is slechts een collectie zweepslagen. Soms indringend, soms ook wel wat leeg, al is dat zo'n rijkeluis-opmerking. Typisch genoeg is een van de weinige concrete plot-elementjes een hond. (Denk aan Umberto D.) Het beest jaagt verlekkerd op een soort wilde cavia's, maar wordt later zelf opgejagene. En de kinderen maar janken om hun geliefde beessie.

Django
Ultieme Martijn Busink-film, wílde ik na 3 minuten roepen. Daarin zingt ene Rocky Roberts als een soort Mike Patton-crooner een heuse themesong voor Django. ('He must face another day') Franco Nero verschijnt in beeld. Met een doodskist, aan een touw. Dat zou wel eens een mega-gave giallo-western kunnen worden, maar die hoop is een paar minuutjes later eigenlijk al om zeep. Het cartoonesk geweld dat losbarst is heel erg Tarantino, en eigenlijk gewoon irritant. Niet voor niets komt d'n Quentin binnenkort met (remake?) Django Unchained. Er wordt hier zelfs een oor afgesneden, én opgegeten. Mr Blue Eyes Franco Nero vertolkt verder trademark cool als altijd het cliché van de western-held, die in een ghost town arriveert om de paar overgebleven burgers (in dit geval een handjevol hoeren en hun pimp) bij te staan. Vorig jaar nog zo mooi geparodieerd in Rango. Django is zó vingervlug dat hij wel over mythische krachten lijkt te beschikken, zou het iets te maken hebben met die doodskist. Ik peinsde over een spirituele gothic western, met geesten, maar de waarheid is aanzienlijk minder poetisch. Het is een wonder dat geen van de hoeren grapt 'oh we didn't know you had súch a bíg...'. Pas na een uurtje wordt de film wat beter. Daarvoor is in plaats van een schietscene een knokpartij nodig, alsmede een mooie sluip-stunt, met als afleiding een schone Indiaanse. De bad guys (getooid met rode sjaaltjes en maskers) zijn op zich ook wel geslaagd cult.

Batalla en el cielo (Carlos Reygadas, 2005)

"Was het nou wat?", vroeg ik me af toen ik met een droge zere strot wakker werd van mijn eigen gesnurk.
Met de kans dat ik mijn krediet als filmliefhebber op dit filmforum voorgoed verlies moet ik nadrukkelijk melden dat dit werkelijk een RETESAAIE film is.
5 sterren op cinema.nl? Waarschijnlijk een ster voor elke tiet en kut die de kijker weer een beetje bij de les had moeten proberen te trekken.
Waardeloos.

haha oh ja. Die film is nét niet hilarisch slecht, zelfs dat niet.
om het hoogtepunt uit mijn recensie te citeren
De 2 hoofdpersonages liggen naakt op bed, hebben een dialoog.. en ineens meent de regisseur een close-up van 't vrouwelijk geslachtsdeel te moeten tonen, waarna ik een halve seconde dacht: huh een pratende kut?!?!

hahaha, oh die recensie heb ik gemist :)

never mind, is jaren geleden :)

Cinema.nl is niet echt een leidraad nee, maar laatst stond er een verontwaardigde brief over met zulke waardeloze argumenten dat ik de film liever ook geniaal zou vinden. Alleen had ik 'm niet gezien. :)

In de discussie over muziek bij films en docu's komen ook van die types langs: "ik hoef geen muziek om aan te geven dat het spannend wordt". Lees dan een boek, denk ik dan. Ik ben het eens dat er geen muziek onder het nieuws moet en over de kwaliteit van sounddesign is ook te discussiëren, maar in films en documentaires is ook geen muziek een artistieke keuze.

Ik heb ook eens een door cinema.nl positief onthaalde film uitgezet wegens teveel naakt, wat toch vreemd is voor een liefhebber van Jean Rollin en Jess Franco. Maar waarschijnlijk was het ook iets anders wat me mateloos irriteerde. :)

nou ben ik wel benieuwd welke film dat dan was :D

de liefhebbers komen vanavond aan hun, Beavis: heheheh, trekken (wederom op NL2) met het melige maar vermakelijke softporno-fantasietje Cashback.

Sowieso is arthouse vaak porno voortgezet met andere middelen. Is niet erg verder, just telling it like it is. Heb Batalla en el cielo niet gezien maar die poster was al zo irritant op een of andere manier.

Over muziek. Ik zat net naar Selected Ambient Works 85-92 te luisteren en dacht HOe geniaal was Prometheus geweest als Aphex Twin de soundtrack had gedaan (niet dat de gebruikte soundtrack irritant was)...past precies. Wie weet in de nabije toekomst hè, custom soundtracks enzo.

Batalla en el cielo is de slechtste film die hij gemaakt heeft. Al moet ik zeggen dat er wel een talent in schuilt om seks zo intens verdrietig in beeld te brengen.

The Anderson Tapes
Typisch fijn jaren '70-product. Feiten, schmeiten, voor mijn gevoel ging het zo: Hollywoodproducers wilden een komische heist-film maken, denk aan Ocean's Eleven e.d. – waarvoor ze een kundige indieregisseur als Sidney Lumet inhuurden. Die had echter héle andere plannetjes. Hij dikt de tragische gangster-aspecten stevig aan, en neemt Quincy Jones mee voor een weirde soundtrack. Die synthesizer-soundtrack accentueert de angst voor alziende beveiligingscamera's en een samenleving waarin iedereen wordt afgeluisterd. En dat nog vóór Watergate. Bij elk microfoontje dat in beeld komt laat Quincy een 'PRWIIIEEET' klinken. Het eindresultaat blijft logischerwijs ergens halverwege al die elementen steken, en in combinatie levert dat een vervreemdend soort koelte op. Sean Connery is de Clooney van de film, hij wordt na 10 jaar uit de bajes vrijgelaten en begint meteen aan een nieuwe klus. 'I haven't been laid for 10 years. ' Zijn Zweedsige vriendinnetje: 'hehehehe'. Boze Sean: 'hehe, shit!' Daarna is het tijd om een nieuw team samen te stellen. Daar treffen we ook 'the kid', een eerste rol voor Christopher Walken (aanstekelijk goedgemutst als altijd), erg veel dialogen krijgt hij na een leuk begin niet. De heist zelf bestaat uit het 'strippen' van een peperduur appartementencomplex. Daar wordt de film echt goed, al is het maar omdat je als kijker dit keer geen flauw idee hebt wat je moet verwachten. It comes down to een soort verknipte waarschuwing tegen de politie-staat, en denkend aan die juwelier die laatst bij een overval werd gedood – die camera's hielpen naadje.

Lenny
Nog voor het grote filmkijken begon had Man on the Moon indruk op me gemaakt. Mooie hoofdrol van Jim Carrey, en een fijne indie-sentimentaliteit (R.E.M + sterven aan kanker = kippenvel). Achteraf bezien moet ook het genie van Milos Forman hebben meegespeeld. Bij Lenny verwachtte ik eenzelfde resultaat. Dustin Hoffman speelt Lenny Bruce, een jonggestorven comedian met een vergelijkbaar leven als Kaufman, en ook Bob Fosse is ten slotte een prima regisseur. Hij lijkt echter hier vooral te excelleren in een paar sensuele naakt- en dansscenes. 'Wow, is that an album cover', zegt Dustin ergens als zijn toekomstige vrouw hem naakt verrast. Waar Kaufman een postmoderne absurdist is, heeft vernieuwer Bruce het als taboedoorbreker lastiger met mij als huidige kijker. Net voor de hippie-periode lagen verhaaltjes over cocksucking nog dermate gevoelig in preuts Amerika dat de arme Bruce keer op keer gearresteerd wordt. Hij houdt er een juridische obsessie aan over, die hem langzaam doodt. Zo wil de film ons althans doen geloven; dat hij in werkelijkheid als een manische Don Quichote decennia lang heroïne gebruikte (in de woorden van Wikipedia 'his epic consumption of drugs”) blijft hier toch wat uit beeld. De afstandelijkheid wordt nog verder versterkt door een documentaire-achtige interviewstructuur, al speelt Playboy-centerfold girl Valerie Perrine daarin wel dermate goed dat ik bijna ginggeloven dat ze de echte Bruce-echtgenote écht on screen interviewden.

The Cook, The Thief, His Wife and Her Lover
Sluit weer mooi aan bij Omar's opmerking dat arthouse porno is, voortgezet met andere middelen. En je kunt eigenlijk ook het 'house' gedeelte weglaten. Als generalisatie, omdat de hele kunstgeschiedenis een excuus is voor het bekijken van mooie ontklede mensen, én omdat Peter Greenaway natuurlijk een 'leerling' van Rembrandt is. Met de plaatjes zit het dus op de voorgrond (Helen Mirren!) en de achtergrond (uitzinnige seTs) hier weer goed. Greenaway heeft een soort adult versie van Delicatessen (avant la lettre) gemaakt, zelfs het kannibalistische themaatje blijft niet uit. Dus hier is eten niet alleen seks (zoals gebruikelijk) het is ook zoals bij We Need To Talk About Kevin een vorm van moord. (De kok vertelt dat hij hogere prijzen vraagt voor zwartgekleurd voedsel, 'want mensen houden van het eten van 'de dood') Nou ja, een hele hoop geblabla op theoretisch niveau verraadt al dat de film op zichzelf gezien niet zo bijzonder is. The Thief is een niet al te grappige spraakwaterval, die maar toneelmatige monologen blíjft afsteken. De kijker is blij met elke 'normale' dialoog die af en toe langskomt. The Thief financieert een haute cuisine restaurantje, waar His Wife het grootste gedeelte van de tijd op het toilet besteedt. En dat heeft niks met food poisoning te maken. Halverwege verplaatsen zij en Her Love het neuken naar de keuken, terwijl The Cook en koksmaatjes onverstoorbaar verder gaan met het bereiden van maaltijden. Grappig? Mwah. Esthetisch verantwoord? Ja.

Witchfinder General
Niet dat er een reden was om aan het verhaal te twijfelen, maar sinds ik de favoriete cultfilms van Alex Cox kijk geloof ik echt dat Quentin Tarantino óók honderden van dit soort b- en c-film pareltjes heeft zitten kijken, in die videotheek waar hij als jongeling werkte. Zo had Inglourious Basterds eigenlijk ook best Jewfinder General kunnen heten. De rol van Christopher Waltz is recht uit deze film geleend. Vincent Prine speelt de slechterik net zo galant, sadistisch en zelfs met eenzelfde soort curieus accent. In dit geval speurt de hunter dus naar heksen, in het verscheurde Engeland van eind 17e eeuw. Een history piece kun je dit moeilijk noemen, maar de wereld die de film oproept is toch wel aantrekkelijk, als een soort role playing game. Een vermakelijke entertainment-versie van de geschiedenis. Soldaatjes struinend en babbelend door de velden, vechtend tegen royalistische rebellen. (Die het dan neem ik aan gewonnen hebben later...) Door de burgeroorlog is chaos ontstaan, waarin lokale magistraten 'ongewenste elementen' uit de samenleving laten verwijderen. Witchfinder General werd opgenomen voor de BBC, dat de grovere scenes censureerde. Later zijn die er weer in terug geplaatst, maar de master tapes waren waarschijnlijk kaduuk. Het levert keer op keer kortstondige en vervreemdende overgangen op, alsof het geweld door omstanders met een brak mobieltje is gefilmd. Het is bijna realistisch, als video's van het Syrische slachtveld. Een gelukkig toeval. Hoofdlijn van het plot is verder vrij simpel, soldaatje gaat trouwen met meisje, maar meisje valt in handen van de heksenjacht. Tijd voor een hysterische bevrijdingsactie. Lekker!

Turquaze
Sympathiek multiculti-drama, misschien een tikkie teveel heftige dingen bij elkaar, maar toch mooi. Lekker verwarrend, Turkse ondertiteling bij het Vlaams, Nederlands bij het Turks en ik die dan heel nerdy vrij intensief luistert/leest in de hoop er nog iets van op te steken maar met Vlaams moet ik er ook altijd een beetje inkomen waardoor je dan ineens weer Turks zit te lezen terwijl je de gesproken tekst al mist. Maarre, verder mooi romantisch verhaaltje met onder andere wel coole Turkse R'n'B van Diyar Pala in de soundtrack.

Gothika
Best wel veel zwarte mensen maar zo grijs gefilmd dat het niet opvalt, maar da's misschien wel erg door de Spike Lee bril gezien. :) Best een aardige Hollywood horrorfilm, met wat van die dingen die 't altijd wel goed doen. Beetje flauw einde en niet alleen door Limp Dickshit.

Morgane et ses nymphes
Na al dat grijze gedoe deze maar eens herbekeken op de nieuwe gear. Dromerig verhaaltje over meisjes op zoek naar eeuwige jeugd, met veel functioneel naakt. De grauwe trailer doet geen recht aan de prachtige kleuren op de Mondo Macabro dvd.

https://www.youtube.com/watch?v=61up0dEqwvw

Witchfinder General

Ha, die heb ik vroeger als kind gezien en ik weet nog dat ik toen hardop aan het schelden was tegen die klootzak van een heksenjagert.
Moet ik maar weer eens gaan kijken.
Eerst nog die B-film over schijndood en voodoo met Bill Pullman

The Cook, The Thief, His Wife and Her Lover

Die vond ik destijds al niet echt goed, maar durfde het toen niet toe te geven, de film was nl. in die dagen da bomb onder alternatievelingen met 'goede' smaak...waar ik me graag onder schaarde ;)

Greenaway heeft veel betere films (maar dit was geloof ik wel z'n grote (eh indie)publieksdoorbraak.

Ik was natuurlijk ook nog sjaggie van Oranje die dag, dusseh ;)

Witchfinder moeite van het herkijken waard. Floris voor volwassenen.

Ik denk tegenwoordig vooral aan deze clip bij Witchfinder General:

https://www.youtube.com/watch?v=d9Qdj7pt7Iw

Net gekeken op Youtube.
Viel toch wat tegen, ik wist niet dat het zó low budget was, inderdaad jaren 70 vroeg jaren 80 Nederlandse televisie-serie kwaliteit, Floris of De Zevensprong.
De achtervolgingsscene, te paard riep de associatie op met de volgende serie:
https://www.youtube.com/watch?v=n4d3RW488AQ

Oh ja, wat mij opviel is dat alle personages in de film die pijn worden gedaan (geslagen, gestoken of beschoten) eenzelfde (sterk vervormd) gekrijs laten horen, alsof een sample gebruikt is of een en dezelfde voiceactor bij de geluidsmontage dit later heeft ingeschreeuwd.
De associatie met een videogame (RPG zoals Ludo opmerkte) ligt mede hieraan.

gheh ja die schreeuw de hele tijd (het zal niet de Wilhelm Scream zijn geweest, geloof ik) Maar wel iets even irritants en repetitiefs.

en lol @ dat Cathedral clipje :)

Le Déclin de l'Empire Américain
Zouden nou alle pakweg tachtig films die ik laatst uit de marge van een filmencyclopedie noteerde over seks gaan? Alsof dat de enige zijn die ik nog niet heb gezien, misschien wel heb vermeden vroeger... Ghehehe. Le Déclin is in elk geval een vermakelijke en bijzonder opend minded Canadese sexkomedie. Met lef, want zelfs Woody Allen wordt nog gedist, alhoewel de film overduidelijk ook wel van zijn relatie-gebabbel leent. Niettemin komt bij Woody seks nooit zo expliciet ter sprake, daarvoor is ie toch te preuts. Wat dat betreft is dit meer Tenue de Soiree, alleen dan minder grotesk. Een stelletje zéér intellectuele studievrienden (inmiddels rond de 40) houdt een dinertje. De mannen koken (onder leiding van een snor, dus homo, en het zijn de jaren '80 dús ziek, een van de weinige vervelende clichés) terwijl de vrouwen een wellness-dagje doen. Beide groepjes babbelen afzonderlijk dus over het Onderwerp der Onderwerpen, wat bij de mannen neerkomt op gepoch over vreemdgaan, en bij de vrouwen tot spotternijen van het type 'en toen gingen we naar een swingers party en ik lag daar maar, en die man kwám maar niet klaar!'. Het mooie aan Le Déclin is dat de film 75% van de tijd de mens en zijn driften op de hak neemt – wat een ellende is het toch, denk je – om uiteindelijk (en nota bene via een sexy massagesalon) toch weer gewoon op het aloude idee uit te komen dat een mens nu eenmaal de warmte van een groep nodig heeft. En dus van gevlooi. Wel jammer van het midi-orkestje dat als snob-begeleiding thema's van Haendel uitvoert.

Glengarry Glen Ross
Stukje later (vanmiddag ofzo) op de voorpagina.

Shallow Grave
Altijd een stilist geweest dus, die Danny Boyle. Shallow Grave is in wezen een verschrikkelijk onoriginele debuutfilm, maar Boyle brengt het allemaal zo achteloos verzorgd dat er toch gewoon van te genieten is. De plot doet denken aan A Simple Plan, overigens een film van een paar jaar later. Een stel vrienden vindt een zak geld, besluit het te houden, om vervolgens aan onderlinge paranoia ten onder te gaan. In dit geval gaat het om drie roommates; het schoffie Ewan McGregor, de nerd Christopher Eccleston, en de stoere chick Kerry “Angel at My Table” Fox. (Precies de vriendenopstelling die je ook in With Honors vindt). Het geld komt in de vorm van een mysterieuze nieuwe huurder. Eigenlijk jammer dat hij zo snel aan het verhaal opgeofferd wordt, want Keith Allen speelt 'm in die paar scenes ontzettend goed. Na zijn 'verdwijning', wat nog, eh, heel wat voeten in aarde heeft, neemt Boyle een soort Fincher-afslag. Spanning blijkt in tegenstelling tot vriendengelummel niet zijn grootste kracht, dus het wordt dan eerder een Panic Room dan een Se7en. Zeker omdat één van de personages besluit het flatje maar eens goed te verbouwen, als beveiligingsmaatregel. Boyle lijkt langzaam toe te werken naar een grootse finale, maar net als je denkt, nu begint de laatste akte, blijkt er nog maar een minuutje of 7 speeltijd op de klok te staan. Zonde, want nu resten enkel nog een twist om de boel af te ronden. Wél een er goeie, ik dacht even zelfs dat het een blooper uit de aftiteling was!

http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2012/06/glengarry-glen-ross.html

Sommaren med Monika
Vroege Bergman uit 1953. Kijk, vanaf het eerste moment dat de jongen Monika tegenkomt weet je dat het niet goed gaat aflopen. Dat soort te blije, dominante vrouwen met onderlip zijn natuurlijk helemaal te gek maar het eindigt altijd in tranen. Monika is van lager komaf (semi Napolitaanse taferelen thuis) maar dat mag de pret niet drukken. In de boot van Harry's vader trekken ze Stockholm uit richting een idyllische zomer (Zweedse stijl hè, het ziet er best wel frisjes uit) in de natuur. Bergman strooit even met een paar magistrale shots van wolken en Monika's lichaam. En dan wanneer ze een of andere gekke Henkie tegenkomen beginnen langzaam de voorspelbare problemen die bij terugkeer naar de civilisatie tot hun logische conclusie komen. Toch weer een tranendal. Jeugdige rebellie, vergeet het, je eindigt als je ouders. Einde verhaal.

En vergeet niet te vermelden dat er een scene inzit waarin ze op haar werk binnen een minuut drie keer wordt aangerand. Vond het nogal wat voor een film uit 1951.

spot on wat betreft die Italiaanse Fietsendieven-toestanden.

Ze lieten die oude pa wel (on)fraai in de steek, vond ik :)

Ja, ik vond het sowieso wat betreft seksualiteit nogal wat voor een film uit 1953(?).

+1 wat betreft pa. Niks "waar ben jij al die tijd geweest?" :)

Moonrise Kingdom
Of wel Animal Collective: The Movie. Met toegevoegde Boards of Canada vibes elke keer als er een radio klinkt of LP wordt opgezet. Korte versie: goede film. Maar waarom? Persoonlijk vind ik dat Andersons films sinds nieuwe-kleren-van-de-keizer Rushmore steeds iets beter worden en dit is misschien gewoon zijn meest consistente film. Maar goed, ik ben altijd een sucker voor dit soort "liefde voor net iets ouder meisje" films geweest en ergens is het ook onvermijdelijk dat Anderson zo'n film zou maken. Hij gooit zijn esthetische trukendoos open en schept daarmee een perfect naïef Amerika en Kara Hayward is met die pandaogen precies zoals het hoort te zijn (Françoise Hardy plaat die ze meesleept op het avontuur? Je kan overdrijven ;). Eigenlijk zat ik klaar om Anderson te analyseren als een soort Brian Wilson die in een pre-seksuele kindertijd vlucht maar nee, hij ontvlucht dat seksuele helemaal niet. Vond ik sterk (het sadisme van kinderen ook trouwens). Verder kan je discuzeuren over té slim, té mooi, té wit, té niet 2012 maar het gebaar in slow-motion (ergens tegen het einde) is zo mooi en terloops dat is een medicijn tegen cynisme.

The Day a Pig Fell into the Well
Eindeloos gezocht naar goede ondertitels. Maar welk bestandje ik ook probeerde (over 1 of 2 'cd's' verspreid) ze waren allemaal (exact dezelfde!) meuk. En dat 30 minuten into the movie. Ja, modern times. Toch maar doorgekeken, ook al leek de vertaling nu van een 12-jarige. (Vooral de scheldwoorden werden erg, eh, gevarieerd vertaald.)
Hoe dan ook, The Day verdiende beter; het is een van de eerste afleveringen uit de Koreaanse filmrenaissance. De echte auteurs begonnen daar actief te worden vanaf begin jaren '90, en zoals gebruikelijk voor een vroeg exemplaar is het expliciete drama gehalte vrij hoog, en de komedie nog wat afwezig. De film bestaat uit 4 segmenten die zo vloeiend door elkaar verglijden dat ik moeite had de ene Koreaanse man niet voor de ander aan te zien. Maar ja, ze worstelen dan ook allemaal met relationele 'troubles'. Eerste segment voelt het modernst. De film introduceert een kunstenaar, en in die goeie Hahaha-traditie (van dezelfde regisseur) is dat een to-ta-le (en hilarische) klootzak. Hij zet een restaurant volkomen overbodig op stelten. Even daarvoor heeft ie vanzelfsprekend ongemakkelijke seks met zijn maitresse. De treurigheid neemt per segment toe, want later zien we een even loserige dikke man een nachtje doorbrengen met een hoertje. De seks is niet zo verkeerd, maar oeps – volgens de ondertitels – The condom was missed! In de laatste 2 segmenten nemen de vrouwen het over, en wordt de film naast gewelddadiger ook raadselachtiger, in een parade van vreemde baantjes. (Een of ander shabby loketje, manga-porno nasynchronisatie) Oftewel, ik raakte draad kwijt.

Whisky
Je hebt in de Zuid-Amerikaanse cinema naast grauwe politieke verwerkingsfilms ook lieve knuffelige indie-pareltjes. Uruguay bracht ons in die laatste categorie al supermarkt-romance Gigante. Whisky is uit dezelfde stof geknipt, met als bonus dat de film zich afspeelt in een joodse familie. Grijze, saaie mannen die Grunberg of Koller heten, en die hun laatste restje uit maté gelurkte energie op de tribune van één van de 59 voetbalclubs van Montevideo kwijt kunnen. Je móet er wel van houden. Het eerste half uurtje van Whisky is tegelijk standaard-arthouse én uiterst effectief, vol kleine beeldgrapjes en glimlachjes. We maken kennis met een volslagen verlopen naai-ateliertje. De rolluiken moeten nodig gerepareerd worden, maar baas Koller doet dat liever zelf. Zo heeft hij ten minste nog wat te doen. Die paar sokken die hij en zijn drie werkneemsters voor supermarkt Grunberg maken zijn de moeite niet. Dag na dag zien we dezelfde repeterende handelingen. Het wachten is op de grote omwenteling. Is het misschien zijn oudste werkneemster? Bloeit hier liefde? Vanzelfsprekend komt de wending van buiten, met het bezoekje van een Braziliaanse broer. Koller heeft hem voorgespiegeld dat hij getrouwd is met zijn preutse werkneemster, tot tevredenheid van zijn charmante vlotte broer, die het zakelijk wél gemaakt heeft. Hij komt eigenlijk alleen maar voor het plaatsen van moeders grafsteen, maar wil natuurlijk toch langer blijven. De tweede helft van de film gaat het drietal op reis naar een luxe maar winters vakantie-oord. En dat is precies zo Coney Island-nostalgisch als je verwacht. Mooiste moment? Twee oude broers aan de air hockey.

Benny's Video
Ik vraag me oprecht af wat er zou gebeuren als je een willekeurig persoon 7 films uit het oeuvre van Haneke in 7 dagen laat zien. De mentale geseling. Ik ben blij dat er sinds Der Siebente Kontinent weer een handjevol maanden voorbij waren gegaan zeg. Benny's Video is de eerste Haneke-film waarbij ik het gevoel krijg; ja nu kennen we deze sardonische sicknesss wel. Toch spookt de film wel weer een dag onverbiddelijk door je hoofd. Geweld van kinderen tegen kinderen, is er iets gruwelijker? Een jongen, met het uiterlijk van Rafael Nadal na een verblijf in Auschwitz, zit naschools de hele dag in zijn kamer video's te kijken. Zelfgeschoten home videos (gezellig een varken slachten), actiefilms, en, heel typerend, het uitzicht naar buiten. (De gordijnen zijn dicht.) Er zijn ongetwijfeld tal van doorwrochte essays geschreven over de rol van 'film in films' in het oeuvre van Haneke. Het Alziende Oog, zonder moraal registrerend hoe gewone mensen alles doen wat het Alziende Oog dat men ooit God noemde verbood. In Bosnië. Of thuis. Benny filmt zijn gruweldaad per ongeluk noch express. Meer uit gewoonte. Dat ie het daarna zijn ouders laat zien is waar de film echt op Haneke-terrein belandt. Plots ontpopt pa (Ulrich Muhe uit Leben der Anderen) zich tot een van de engste nazi's uit de filmgeschiedenis. De archetypische Oostenrijkse bureaucratisch meewerkende goedpraat-beul. Benny en moeder gaan ondertussen naar Egypte – moeten we dat nog religieus interpreteren – vermoedelijk wel, want in de wonderlijkste sequentie van de film klinkt een massief orgelwerk, ik denk van Bach himself. Ik had wat problemen met het einde (te gehaast, te flauw) maar eigenlijk is dat gewoon ijzeren logica, op dat moment smeek je Haneke om het bloed lángzaam onder je nagels vandaan te halen, en dan trekt ie ze er gewoon helemaal uit. En snel ook.

Darkman
Ik ben er nog niet uit of dit nou een superheldenparodie is in Kick-Ass stijl, of dat Sam Raimi comics juist héél serieus neemt. Misschien zit daar wel geen verschil tussen. In elk geval is Darkman visueel vaak een uitzinnige ode aan de extreem onlogische logica van comics – alsof de pagina's rechtstreeks op doek zijn geprojecteerd – en Hongkongse b-films. En dat met een big budget. Het levert hilarische contrasten op. Darkman hangend aan een touw aan een helicopter, terwijl om hem heen de boel ontploft. Liam Neeson speelt Darkman, een superheld met opvallend menselijke tragische trekjes, verminkt als de klokkenluider van een Notre Dame, zet hij het zelfs twee keer op een schreien. Zielig! Frances McDormand is zijn liefje, als een soort poor man's versie van Julia Roberts. Spijtiger vond ik het ontbreken van duisternis. Twee doktoren vinden in een lab een huidherstellingsgoedje uit, maar dat blijft alleen maar 'werken' in het donker. Ik had het veel leuker en logischer gevonden als dat betekende dat Darkman met zijn kapotte gezicht in de schaduwrijke film noir nacht zou moeten opereren. Hij heeft echter een andere oplossing, eentje uit de wereld der strips natuurlijk, 'gezichtje op, gezichtje af'.

Ik dacht dat ik uiteindelijk wel een fatsoenlijke "The Day a Pig Fell into the Well" had. Maar ik moet bekennen dat ik dit een taaie film vond en dat ik eigenlijk al zijn andere films beter vind. Whisky is prachtig!

Ik dacht dat ik uiteindelijk wel een fatsoenlijke "The Day a Pig Fell into the Well" had.

toch wel, ik gaf het op toen ik bij het altijd excellente Asiat*rrents.me wéér dat ene bestandje dat ik al had vond.

en jep Whisky gaat in het Schaduwkabinet.

Gods and Monsters
Gammel geacteerd, maar toch ook wel een liefdevol projectje. Ian McKellen is zóveel beter dan de rest van de cast dat je haast iemand anders als hoofdrolspeler zou willen. Gods and Monsters is er een voor de cine-nerds, want het gaat hier over James Whale. Regisseur van Frankenstein (en het kinky Bride of Frankenstein) én homo. Nadat zijn carriere wegens weinig blad voor de mond en andere lichaamsdelen is geëindigd zit hij in zijn optrekje maar wat te schilderen. Dan verschijnt er een nieuwe tuinman (Far From Heaven!) met een stierennek, en een pleeborstel-kapsel. Rara, op wie lijkt de dommige jongen. Spierbundel Brendan Fraser is werkelijk hopeloos – was er maar geld geweest voor een type als Brad Pitt – en de vriendschap tussen de leerling en de meester is akelig schematisch. Gelukkig probeert het ambitieuze Gods and Monsters nog veel meer. Zo zijn er kortstondige flashbacks naar The Great War, en zien we af en toe ook nog wat van de filmopnamen van Whale's kassuccessen. Dat hadden er veel meer mogen zijn. Eerst een scene uit The Bride op tv, en dan in kleur op de set. Een toepasselijke 'moet ik dit nou haten of geweldig 'vinden'-rol is er voor Lynn Redgrave als Whale's Oost-Europese huishoudster. Volkomen over the top. En dat werkt in een tragisch einde wel, de waarheid is nu eenmaal melodrama, denk ik dan altijd.

Ossessione
Wat moet het toch geweldig zijn om een 'stukkie' opera te kunnen zingen. Op de fiets met een kompaan, en dan plots uitbarsten in een aria, de passanten verbazend. (Random fantasietje.) In dit meanderende Italiaanse epos neemt Visconti halverwege ruim de tijd voor een zangwedstrijd in een café. De kogelronde echtgenoot van de femme fatale doet enthousiast mee. Een heerlijke scene, ook door de spanning aan het tafeltje waar de dame met haar nieuwe vlam zit. Massimo Girotti is een uur eerder aan komen waaien, en verenigt in deze forties-film alvast alle grote Amerikaanse sterren in zich. Brando, 'Cool Hand Luke' Newman, een beetje Kirk Douglas zelfs. Blond, dom en bronstig is ie, en dat ziet de dame van het tankstation wel zitten. Alleen die echtgenoot zit nog in de weg. Het mooie aan Ossessione is de luie sloomheid, die bij het Italiaanse weer past. Zo gaat de hoofdrolspeler voordat hij zich aan zijn moordtaakje wijt eerst nog een tijdje vandoor. In de trein ontmoet hij een fantastische Oskar Freire-achtige mede-vagebond, die zijn ticket betaald. (Mogelijk omdat hij hem ook al heel knap vindt.) Deze nar, die een act heeft met de toekomst voorspellende duiven, waarschuwt desondanks vergeefs. Na de opera-scene gebeurt het onvermijdelijke, en vreemd genoeg verliest de film in de nasleep even mijn interesse. Het is aan de bijfiguren (de terugkeer van Freire) én een geweldig lief animeermeisje (als een jonge en goede versie van de femme fatale) om me weer wakker te schudden. Jammer genoeg laat Visconti in een chaotisch einde opnieuw wat steekjes vallen. Geen duidelijke confrontaties, en teveel locaties. Niet gezeurd verder, toch erg van genoten. Een noir avant la lettre, waar het stilisme is vervangen door een pulpy soort melodrama uit smoezelige huisvrouwenromannetjes.

The Gambler
Meta-grapje, ergens zingt een zwerver op straat wat opera. En het wekt toch vooral een dronken indruk... Het is een van de 'sfeermomentjes' die in The Gambler goedverzorgd zijn, zoals altijd wel in seventies-Hollywood. Lange slanke dames, kerels met 5 knoopjes van de blouse open, Het New York van Hal Ashby, 'Glassiaanse' Mahler op de soundtrack, én geen angst voor intellect. Coked up James Caan speelt een professor, in English, maar hij heeft het – niet toevallig – ook over Dostojevski. Erg overtuigend als leraar is Caan niet, ik kreeg er geen uitleg-kriebels van, maar als de gokker is Caan wél op zijn plaats. En daar gaat de film dan ook vooral over. Gokken als je geld hebt is geen gokken meer, eigenlijk is het alleen maar leuk als er zoveel mogelijk op het spel staat. Een eenvoudige waarheid, hier met overgave in praktijk gebracht. Niet alleen in de casino's van Vegas, maar ook op basketbalveldjes in de zwarte slums. Het opkomende Afro-Amerikaanse zelfbewustzijn speelt een belangrijke rol. En uiteindelijk hangt Caans leven er zelf op alle mogelijke manieren vanaf. Tegen die tijd begint zich het gebrek geslaagde dialogen te wreken. Die zitten allemaal in het begin (onder andere met zijn moeder). Ook de allerstoerste scene komt al vroeg. Caan wordt opgepikt door een Tenten-achtige loan shark. Een Wallace Shawn-mannetje dat de relaxedheid zelve is, en ook goedmoedig lijkt. Maar dan komen ze bij de 'klant'. Na gedane zaken pakt Caan de pols van de schuld-inner. 'You didn't miss a beat'. Het Carmen-achtige opera-einde mist trouwens een waanzinnig mooie kans op een 'freeze frame', er is nota bene wél een beetje slow motion op dat moment. Misschien moet de kijker zelf op pauze drukken. Dertig seconden later komt de freeze alsnog.

Jaja, dat zal allemaal best maar hoe is Kenny?

http://img.filmous.com/static/photos/129450/poster.jpg

gheh.
http://2.bp.blogspot.com/_t9mF8OsQGW8/TAAabBlrqrI/AAAAAAAABW8/K3zBJZTRX4k/s1600/Gambler+%281971%29.jpg

'Kenny's fine'

De soundtrack staat op m'n hd, de film niet gezien. :)

ik had er laatst weer een opgezocht maar dacht dat mijn VLC mediaplayer een bug had, de speelduur, die moest toch wel een fout zijn!? (Je krijgt een Indier niet naar de bioscoop voor iets onder de 200 minuten, lijkt het soms)

(Je krijgt een Indier niet naar de bioscoop voor iets onder de 200 minuten, lijkt het soms)

Precies, kost een maandsalaris dus je wilt waar voor je geld.

Belle de Jour
Er worden 10 films van Bunuel uitgebreid in het Blackbook Of Movies besproken, maar deze niet. Dat terwijl het toch zijn allerbekendste is. De enige Bunuel waarvan ik had gehoord, vóór ik filmnerd werd. Dat is simpelweg een kwestie van taboedoorbrekend, en meer niet, valt al snel te merken. Het eerste probleem is Christine Deneuve, het levende standbeeld heeft op zich wel de looks van een Wassenaars prinsesje, de desperate and bored huisvrouw die zich thuis zit te vervelen. Niets suggereert in haar mimiek echter de zín om een hoer te spelen, en het scenario vind ik haar daar ook niet bij helpen. Het ene moment vlucht ze weg uit het maisonnetje, het volgende moment komt ze plots vrolijk babbelend weer terug. (Daarvoor zweeg ze als het graf.) Het bordeeltje is wél leuk. Een simpel appartementje met een paar meisjes en hun madame. Het is eigenlijk vreemd dat de madame niet zelf meedoet/werkt, al ontwikkelt ze wel een zekere interesse in Belle. De mannen die het maison bezoeken zijn stuk voor stuk komisch, maar worden humaan genoeg in beeld gebracht. De gynaecoloog met een butler-fantasie, het is net Lars von Trier met nepsnor en bril. Lijkt me ook echt iets voor hem. De ondoorgrondelijke reactie van het personage van Deneuve: 'Hoe kan men zo laag zinken'.

La Meilleure Façon de Marcher
Mooi is dat, ik heb de neiging hier meteen over 'gay cinema' te beginnen. Precies de conservatieve hokjesreflex die deze fijne zomerkampfilm uitstekend weet te vermijden. 'Wat is een echte man?', 'Hoe word ik een echte man?', kortom, het haantjesgevecht. Dat zijn de zaken waar het kamp vol tienjarige jongetjes én begeleiders zich druk om maakt. In een zomer in de jaren '60 zijn de jongens in groepen verdeeld, we zien de sporters met hun macho-liedjes, én de jongens die een toneelstuk instuderen. Sissies! De begeleiders voegen zich naar het stramien, de gymleraar heeft een wat foute snor en de bronstigheid van de jonge Jack Nicholson. De ander is mysterieuzer én vrouwelijker, en juist hij is degene met een vriendinnetje. De clash wordt vanaf minuut één opgebouwd, terwijl de kijker intussen kan genieten van de tragikomische taferelen aan de randen van het verhaal. Porno-materiaal gaat van hand tot hand, én met gevolgen. De running gag rond de 'boîte à idées' wordt feilloos ingekopt. Harder om een film had ik dit jaar nog niet gelachen. Een van de andere begeleiders – die op Arjen Robben lijkt – loopt consequent met een rozig, letterlijk nogal eikelig petje op. Hij vertelt een homofobe grap, waarin hij dan wél weer met smaak een perfecte imitatie van een huisvrouw verwerkt. Dat soort paradoxen dus, negentig minuten lang. Jammer dat de dit jaar overleden regisseur Claude Miller het nodig acht te besluiten met een uitroepteken én een haakje sluiten. De geweldsuitbarsting doet een pesterige eindstunt ietwat tekort, en ik moet de eerste film nog zien waar een 'quelques années plus tard'-einde écht belangrijk is. Hier is het zelfs een beetje burgerlijk. Alhoewel! Je kan het ook als een bewussie zien, de kijker werd wederom gevangen in zijn eigen stigma-denken.

Boy
Uitgesproken als 'boya', geen idee of die benaming in het Japans liefkozend of denigrerend is bedoeld, al vermoed je het laatste. De (stief)ouders van de jongen zien hem als verdien-object, dus wat afstand kan geen kwaad. In het Japan van de jaren '60 (in kleur, het voelt vreemd) trekken de ouders met hun kids van zuid naar noord. Ondertussen werpen ma (en vooral) zoon zich als die UNKLE-video voor auto's – of doen alsof – wat schikkingsgeld oplevert. Toestanden waarover je nu uit China ook nog wel eens wat hoort. Regisseur Oshima (van Mr. Lawrence) brengt het allemaal heel koeltjes en sixties in beeld (inclusief zo'n plinkploink-soundtrack) ook al stamt de film uit '75. Soms is dat jammer, het schrijnende van het vergelijkbare Nobody Knows blijft lang ver uit beeld. Ik had nóg wel wat meer van de wonden van de jongen willen zien. (Want het is natuurlijk niet zo dat hij helemaal niet wordt geraakt.) Echt sterk wordt Boy pas het laatste kwartier. Oshima gaat Tarkovskyaans los met blauw- en geelfilters, om te eindigen in het noordelijkste puntje van Japan in een zee van toepasselijke kilte. Van de sneeuw maakt de jongen een uiterst tragische pop, als een soort memorial vooral zijn eigen lijden, als het schuldgevoel dat hij eraan over hield.

House of Games
Toneelschrijver David Mamet mocht het na het pennen van Glengarry Glen Ross ook in de regiestoel gaan proberen. Hij debuteerde met het merkwaardige House of Games. Een uiterst gestileerde film, zowel op visueel vlak (werkt prima) als wat betreft de overdadig geconstrueerde dialogen - die zowaar minder zijn. De film wordt zo nooit écht, en misschien is dat ook wel de bedoeling. House of Games is een con-film – logisch met Mamets voorliefde voor politieke en financiele babbeltrucs in gedachten – maar waar films als Matchstick Men en Nueva Reinas verlekkerd (en zeer aanstekelijke) oplichtpraktijken laten zien, en de kijker er met open ogen intrapt, zijn de stunts hier moeizaam. Bij elk van de cons had zelfs deze naïeveling meteen het gevoel dat er iets niet klopte. Dat moet dus expres zijn. Misschien wil Mamet illustreren dat wie van een afstandje (dus zeg vanuit je stoel naar een film) de 'con' beziet het meteen doorheeft. Het kan ook met de andere moeizamere helft van dit tweekoppige verhaal te maken hebben. De film gaat namelijk over een drukbezet psychologe, schrijfster van zelfhulp-boekjes over obsessies (hint!). Zij wordt door Joe Mantegna bij diens 'confidence games' betrokken. Lindsay Crouse ziet er fenomenaal uit, als een combinatie van Tilda Swinton en David Bowie. Het zal aan mij liggen, maar ik hoopte nog een tijdje dat ze “halverwege” een man bleek. Dat zou typisch een frats zijn voor een komische con-film. Mamet heeft echter een heel andere wending in petto. Bruter, Freudiaanser, maar toch ook moeizamer. Let trouwens op de cameo van een piepjonge WH Macy als marinier. Met crew cut.

Ludo, ik ben nu op driekwart van "Tales from the Golden Age" (Christian Mungiu). Must see!

Verder was ik onder de indruk van "Oslo, 31. August" (beter dan "Reprise"), "Casque d'or" (klassieker die het waarmaakt), "Dinner at eight" (oneliners!) , "Project Nim", "Seconds", "Rope" (onderschatte Hitchcock) en twee Imamura's ("Intentions of murder" en "The insect woman"). Je ziet, weinig puf om te schrijven recentelijk, maar als het er toe doet, strooi ik graag wat titels :)

ah The Insect Woman, die verwar ik altijd met de vrouw in de kuil-film.

van de rest noteer ik het e.e.a. Casque d'or is right up my alley

Samehada otoko to momojiri onna
Het debuut van Katsuhito Ishii (Taste of Tea, Funky Forest). Nog niet zo magistraal out there als die twee films maar dat is bijna geen enkele andere film. Dit is nog neo-Tarantino terrein (ok, dat is er uit). Yakuza-gast (Tadanobu Asano, die hippiegast hier nog meer richting Ichi the Killer kapsel) gaat er met geld vandoor en wordt achter na gezeten door een grote groep collega's (allemaal zeer aparte individuen). Per toeval redt een beetje nerdy (maar eigenlijk mooi) meisje hem en ze gaat met hem op pad want haar baas/"oom" is een ontzettende creep. Die stuurt vervolgens een excentriek/onhandige afluisterspecialist/huurmoordenaar (met geweldige auto) achter hen aan. Mexican stand-off is onvermijdelijk. Klinkt beetje voorspelbaar maar het gaat er om hoe alles naast het plot bloeit. Het is sowieso in Japans tempo maar je weet al wanneer de wachtende yakuza in het begin over hun jeugd zitten te vertellen dat het allemaal anders zal worden. Vreemde twist aan het eind waar ik nog niet helemaal uit ben wat die betekent. Veel bekende gezichten ook (die geweldige melancholische kop van Susumu Terajima) alsof er een soort acteurscollectief is voor coole Japanse films.

alsof er een soort acteurscollectief is voor coole Japanse films.

lol, Susumu is er inderdaad altijd bij in die melancholie-yakuza films

Yeelen
Ik dacht eigenlijk dat deze film een stuk ouder was, uit de periode dat de eerste onafhankelijke Senegalese president (zelf dichter, meen ik) doelbewust de trots op de eigen kunsten stimuleerde. Met respect voor het Afrikaanse verleden. Yeelen is echter van '87 (en Malinees), maar de thematiek is hetzelfde. Een historisch epos op zijn Afrikaans: voodoo-battle! Het levert een film op die voor mijn ongeoefende ogen qua symboliek in elk geval volslagen ondoorgrondelijk is, en soms gewoon erg grappig. 'My penis has betrayed me', zegt een jonge krijger, onzeker kijkend als Jetro Willems voor een cruciale interland, tegen een plaatselijke koning. De krijger is in diens natie belandt, op de vlucht voor zijn eigen pa, de almachtige medicijnman, en tevens immer spreekwoordige formules schreeuwende geschifte held van de film. De man heeft twee slaven geritseld (of betoverd) die continu voor hem uitlopen met een houten paal op de schouders. Het ding zal een richtingaanwijzer zijn voor de te volgen route. De weg voert helaas vooral langs lemen hutten, voor natuurschoon is weinig tijd. Als de achtervolgers eindelijk de verloren zoon hebben ingehaald wordt de film plots héél stil. Vader en zoon 'summonen' hun totemdieren. Een letterlijk en figuurlijk magisch einde. Opvallend vond ik de gelijkenis met The Naked Prey, dat is toch een bijzonder authentiek project geweest van witteman Cornel Wilde.

Mephisto
Wie de thematiek van Cabaret wat te entertaining vond, is deze derde rijks-update van het Faust-thema een uitkomst. Beide films zijn gebaseerd op literaire werken, in dit geval van Thomas Mann, die ik stiekem veel éérder in de historie zou hebben gesitueerd. Hij kon in ballingschap in A'dam dus nog reflecteren over de nazi's, en doet dat met verve. Szabo heeft zijn boek wervelend Oscar winnend-groots naar celluloid vertaald, ja dus zelfs zó wervelend dat er Cabaret-momenten zijn. Het hoofdpersonage danst Avalanches-uitzinnig met zijn Afro-Germaanse vriendinnetje, en ook Fassbinder is dan niet ver weg. Het eerste uur is krankzinnig vol, we zien 'the rise' van een Hamburgs acteur. Klaus Maria Brandauer speelt de man met onwaarschijnlijk veel energie, als hij zich op begint te winden is ie eerder SuperGrover uit Sesamstraat, op meer serieuze momenten lijkt hij op Hans Hoogervorst. Iets van een bureaucraat zat dus altijd al in hem. Een leegte, die enkel op de buhne gevuld wordt. Geknipt voor de nazi's dus, en na tal van promoties wordt hij de Speer van het 'Pruissische Staatstheater'. De kijker begint (na dik 2 uur) te verlangen naar zijn val, zijn demasqué. Het mooie is, die komt niet écht. De film kauwt niets voor, maar blijft gewoon eindeloos concessies van de theaterdirecteur aan de nazi's tonen, tot er enkel meewarigheid rest voor zijn zelfgeilerij. Uitstekende film, zelfs in een Germaanse dub! (Er bestaan tal van versies, elke acteur zal weer gewoon zijn eigen taal hebben gesproken, al is er natuurlijk maar één iemand die echt in elke scene doorratelt over zijn successen.)

A Better Tomorrow
Ik keek de drie grote Hong Kongse hits van John Woo in omgekeerde volgorde, en als het oordeel-patroon zich in diezelfde omgekeerde volgorde had doorgeset was dit eerste succes ook mijn favoriet. Helaas. The Killer blijft favoriet, als je daar al van kan spreken bij Woo, want uiteindelijk heb ik niet zoveel met de man. Zijn humor is flauw zonder absurd te worden, al moet gezegd dat er deze keer een man lachwekkend tegen deur loopt. Maar ook qua stijl zijn de latere Woos wat donkerder. Mijn filmbijbeltje signaleert al in deze film religieuze symboliek, maar zolang de personages geen glas in lood-verlichte kerken bezoeken merk ik dat tussen de knalpartijen toch niet zo op. Maar misschien dat er daarom een heilige drie-eenheid aan hoofdpersonages is, wat mij er 1 teveel leek. Twee broers doen een Infernal Affairs avant la lettre (klaarblijkelijk typisch Hong Kong thematiek) de ene is de crimineel de ander de cop, en wie is de ander nou de baas. (Ik bedenk me dat 'vergeving' ook een grote rol speelt, hmm). Maar als de derde personage, laten we dat dan toch maar de martelaar noemen is Chow Yoon Fat wel weer stoer. Hij heeft de beste knalscene (in Takeshi Kitano stijl wordt er gebruik gemaakt van flora-decoratie) en als even later zijn benen onder hem uit worden geschoten, blijft hij als de Aziatische Rambo (of Robocop) gewoon doorschieten.

Party 7
De tweede film van Katsuhito Ishii. Niet. na. te. vertellen. Een deel van het acteurscollectief is weer aanwezig, Tadanobu Asano onkarakteristiek als zweterige meganerd/compulsieve voyeur. De obsessieve nerd is volgens mij de rode draad van de film, Ishii jongleert met allemaal clichés van de Japanse cinema (o.a. yakuza, superhelden, anime, otaku, verveelde mooie meisjes) en maakt daar met zijn eigen ritme (personages die woorden/zinnen blijven herhalen en door elkaar praten) een absurdistische komedie van. Is het goed? De timing is vergeleken met wat er na komt af en toe nog niet gekalibreerd maar ik heb af en toe ontzettend moeten lachen. Sukkelige yakuza moordenaar die onderweg helemaal uit zijn dak gaat omdat hij een vintage 1980 Rommeltank bouwpakket heeft gevonden in een speelgoedwinkel ("voor de originele prijs!!"). Zo goed, zo echt en door 99.99% van de mensheid niet te begrijpen.

The Mask of Madness
Lijdt seriemoordenaar Kenneth Bianchi (Hillside Strangler) aan multiple personality disorder?
Interessante BBC docu uit de oude doos.

https://www.youtube.com/watch?v=W3ENaaLGjJA&feature=related

Muriel's Wedding
Het begint met een boeket en een groepje overijverige bridesmaids, dus ik denk nee hè, de Australische nineties (overigens eighties uitziende)-versie van die verschrikking van vorig jaar. Dat valt reuze mee, dit is geen film over veel te rijke en veel te knappe vrouwen die ranzig gaan zitten doen. Hier échte meisjes, met als hoofdrolspeler een echte Smithsiaanse Big Girl. Toni Collette is fantastisch als muurbloempje dat zo graag níet niets wil zijn. Dat is echter lastig als je pa enkel geïnteresseerd is (in zijn allang geflopte) politieke carrière, en je moeder en de rest van het gezin een stel Flodderiaanse bankhangers zijn. De moeder geeft de lijn van de film aan; eerst is haar oenigheid grappig, maar een uur later rest er enkel nog tragiek in haar personage. Zelfs de ABBA op de soundtrack krijgt langzaam iets droevigs. 'Everybody could be that guy'. En in het geval van Muriel dus ook een enkel in een paspoort geinteresseerde Zuid-Afrikaanse zwemmer. Gelukkig vindt ze ook nog een échte vriendin, in de vorm van een muizig Jennifer Jason Leigh-meisje. Mooiste komische intermezzo is een affairetje met een nerdy (cinefiele!) videotheekklant. Zijn ze eindelijk aan het rollebollen zegt de jongen. 'Ik moet je iets vertellen'. 'I am a parking attendant'.

Lovers
Wat is het Franse woord voor 'mompelen'? Naast de eerste Franse Dogme-film, is dit ook meteen de slechtste, geloof ik. Over het bewust rommelige stijlmiddel hoeven we het niet meer te hebben, dat valt tegenwoordig (met de opkomst van gsm-camera's e.d.) nauwelijks meer op. Al blijft het een verademing om acteurs er zonder uitgekiende belichting en grime haast onwerkelijk alledaags uit te zien zien. Dat geldt zelfs voor het droomengeltje Elodie Bouchez, onvergetelijk in La Vie Revee des Anges, maar hier... In eerste instantie lijkt het mislukken vooral aan haar tegespeler te liggen Sergej Trifunovic. De man lijkt niet te kunnen improviseren (wellicht door de taalbarriere) en is ontzettend oncharmant. Tegelijkertijd moeten wij geloven dat Elodie, als bookstore clerk (zonder bril!) binnen 2 minuten als een blok voor hem valt. Dat wringt als de man van de eerste tot de laatste minuut een egoistische, jaloerse, dominante en kinderlijke klootzak is. Pas na 50 minuten heeft hij (al dansend met een Joegoslavische maat) een charmante scene. Desalniettemin beginnen de twee dus een verhouding, die hinderlijk wordt onderbroken als onze vriend bij het zien van een agent er als een speer vandoor gaat. (Slim!) Hij blijkt naast bekend kunstenaar (hij financieert in elk geval de aankoop van dure Renaissance panelen met eigen werk) ook nog illegaal in het land. Dat lijkt ook al vrij curieus. Maar goed, het plot zou me een zorg zijn geweest als hier van een mooie romantische vriendschap sprake was geweest. Dan was het einde vast ook coeur-breaking geweest. Nu blijft het bij marmotter.

Blackboards
De Makhmalbafs zijn de film-griotten van Iran. Een aangeboren creatief talent (nog gecultiveerd door in zo'n creatieve omgeving op te groeien). Dit Blackboards is van Samira, die haar zusje Hana (Buddha Collapsed Out Of Shame) qua poëzie in elk geval de baas is. Er zitten tal van fraaie visuele vondsten in, en zoals de titel al voorspelde heeft meer dan de helft van die scenes met schoolborden van doen. De opening al. Een grote groep mannen, met schoolborden op de rug, dwalend door de Iraanse rotswoestijn, bij de grens met Irak. Onbeschrijflijk religieus eigenlijk. De leraren zijn op zoek naar pupillen, maar die zijn lastig te vinden. De dorpelingen (die in van die 'rots-huisjes' wonen) behandelen de leraren eerder als lastpakken. De film laat de groep al snel uiteenvallen in 2 hoofdpersonages – eigenlijk jammer. Eén leraar vind een groepje piepjonge menselijke muildieren (dit is een film over 'bewegen in groepen') de ander een stel oude nomaden die terug naar hun heimat Irak willen. De nomadengroep is minder interessant, het acteren is overall (logisch?) van amateur-niveau. Een oude man is stervende, en kan niet plassen. Kan hij niet op het schoolbord worden gedragen? Later blijkt het schoolbord ook nog als schild ('tegen chemische wapens') dienst te kunnen doen. Au. De andere leraar is me sympathieker, en de jongetjes die met smokkelwaar sjouwen zijn stiekem toch wel een beetje nieuwsgierig. Van heel veel lesgeven komt het echter ook daar niet. Sterker nog, je krijgt nergens de indruk dat die leraren nou zo slim zijn. :)

Cry-Baby
Hee John Waters, een van cinema's opper-creeps (al dan niet geposeerd). Mijn filmbijbeltje zegt Pink Flamingoes (iemand die gezien?) maar ik begon dankzij Alex Cox met deze maffe musical. Eigenlijk het rijtje namen in de openingstitels nog het mooist. Johnny Depp. Iggy Pop. Ricky Lake. (!) Traci Lords (!!) en Willem Defoe. De potentie! De film zelf is typisch cult, eentje waar hele blokken van 20 minuten uit verdwenen lijken te zijn. Chaos reigns. Het verhaaltje behelst een soort muzikale fifties-battles tussen de kakkers en de rockers, waarin ik de muziek van de rijkeluiszoontjes stiekem leuker vind (Mr. Sandman!). De gedeformeerde rockers zijn een soort grote Flintstones-familie, en de humor is ook van dat niveau. John Waters lijkt zich pas echt thuis te voelen als de film (in de vorm van Johnny Depp) in de gevangenis belandt. Synchrone homo-erotische danspasjes enzo, en een schmierende Willem Defoe die petsen op de billen uitdeelt. In een film die ook daarvoor natuurlijk eindeloze dirty jokes maakt (een fotograaf van 'nudie cuties' die Lords over probeert te halen tot een sessie) is vooral de rol van tranen als substituut voor alle andere lichaamsvochten opmerkelijk. Depp laat zelfs als een echte gangsta een traantje tatoeëren. Ik zeg een hiphop-remake met Lil Wayne, nu!