Filmforum

ik ga naar IFFR, zie weet ik hoeveel posts (gaat hard) hierboven naar welke.

Tokyo Sonata hoop ik later dit jaar 'gewoon' in de bios te zien.

Mijn lijstje voor IFFR:
Daytime Drinking
Of Time and the City
The Shaman
Kikoe (een docu over Japanse noise)
The Coffin
Wendy and Lucy
Turistas
Los Bastardos

Eigenlijk wilde ik voor a.s. zaterdag al enkele kaartjes aanschaffen, maar alles wat ik wilde zien was al niet meer in de voorverkoop. Voor het eerst ga ik die dag naar Rotterdam om te kijken wat ik ter plekke nog kan bemachtigen en zijn er nog plaatsen te verkrijgen voor o.a. The Sound Of Insects, Unmade Bed en Nightmare Detective 2.

Lonesome Jim (Steve Buscemi, 2005) - Door de aandacht aan de Van Gogh tribute Interview (2007) zouden we helemaal vergeten dat regisseur Steve Buscemi’s derde speelfilm de Nederlandse bioscopen heeft overgeslagen, vorig jaar pas in Engeland in première ging en pas sinds kort bij ons rechtstreeks op dvd is uitgebracht. Het gebrek aan Europese aandacht is zonde, want Lonesome Jim is veel beter dan Interview en nog beter dan Animal Factory uit 2000. Qua gevoel zit de film dichtbij Buscemi’s regiedebuut Trees Lounge (1996). Hoofdpersonage Jim (Casey Affleck) gaat lusteloos door het leven. Noodgedwongen heeft hij het bruisende New York verlaten en zit er voor hem niets anders op dan weer bij zijn ouders en zijn broer te wonen in het ingedutte Indiana. Jim weet zich diep zuchtend in de dialogen zeer ongelukkig uit te drukken, wat vervelend is voor zijn familie (zijn broer probeert zich na een van Jims opmerkingen tegen een boom te pletter te rijden), maar des te leuker voor de kijker. De humor is zwart en bijna terloops. De rollen zijn goed bezet: Liv Tyler is de love interest, Mary Kay Place de wanhopig liefhebbende moeder, Seymour Cassel de brompottende vader en Mark Boone Junior het zwarte schaap van de familie. Kevin Corrigan (als broer) zou een typetje kunnen zijn van Jeroen ‘Draadstaal’ van Koningsbrugge. De plot is ondergeschikt aan grappige sfeertekeningen. Lonesome Jim is goed voor het humeur.

Overigens heeft deze dvd-release hetzelfde euvel als de eerder genoemde uitgave van Cordero De Dios (zie post op 17 december 2008). Gelukkig weet ik nu hoe dit probleem te omzeilen (door zowel dvd-speler als beeldscherm op 16:9 te zetten) en heb ik er verder geen last van gehad, maar toch… een beetje vreemd blijft het.

http://1.bp.blogspot.com/_XUWgyi9favs/RZZ6JJVohLI/AAAAAAAAAGQ/rvR5Ctup_Gk/s320/lonesome+jim.jpg
Buscemi's beste :)
ik zei er in een heel heel ver verleden dit over: Ik kon Trees Lounge nog niet vinden, dus dan maar door met de recente Buscemi-film Lonesome Jim. Op Imdb door een "user" omschreven als indie-cliché, en dat is een waarheid als een koe. Van dit soort clichés kan ik (nog) geen genoeg krijgen. Ik heb er geen bezwaar tegen om Casey Affleck, als mislukkeling, terug naar zijn ouderlijk huis zien gaan, waar hij, jaja, uit het niets een mooie vrouw tegenkomt (Liv Tyler) die 'm "redt". En zijn leven heeft weer zin! Einde.

doet me nu ook denken aan Beautiful Girls. (ook zo'n man komt terug naar stadje uit jeugd en wordt gered door meisje-film)

Ik moest bij Lonesome Jim vooral denken aan Buffalo '66 (waarbij de film van Vincent Gallo het uiteindelijk toch wint van de twee).

Gallo nog nooit wat van gezien! Aargh! ;)

Buffalo '66 is wel een must ja. Is ook meteen de enige must die Gallo gemaakt heeft volgens mij.

La moustache (Carrère, 2005). Dank voor de tip, Vido, deze was erg vermakelijk. Leuke mindfuck aan het einde. Ik dacht altijd dat Vincent Lindon een B-acteur was overigens, maar hij deed het erg overtuigend.

Stuck (Gordon, 2008). Mena Suvari is verpleegster met een kutbaan. De stront van patiënten komt duidelijk het beeld in. Na een avondje stappen rijdt ze een net aan lager wal geraakte man aan (Stephen Rea) en die blijft volledig ingeklemd in de voorruit zitten. Waardoor het meteen luguber EN geestig wordt. Want die vent moet mee de garage in. En dan? Semi-serieuze thriller die erg doet denken aan Cronenberg, met een voortreffelijke eerste helft. De afwikkeling is een stuk minder minder. En het vriendje van Suvari, Russell Hornsby, kan niet acteren.

Wendy and Lucy (Reichardt, 2008). Meisje zoekt hond. Van de maakster van het zeer genietbare Old joy. Deze gaat er overheen. Film voelt als een weldaad. Eindelijk weer eens een drama dat lekker kabbelt, met mensen die niet steeds lopen te schreeuwen. Sterker, Michelle Williams is het toonbeeld van ingehoudenheid en weet daarmee te ontroeren en te verrassen. Geen muziek dit keer. Williams loopt voortdurend wat te hummen, dat is het. Ook verrassend, het rolletje van Will Oldham: voor één keer in zijn leven is hij veruit de lawaaierigste persoon.Gewoon kijken!

Buffalo '66 is wel een must ja.

Yes!

La Tourneuse de pages
Weer lekker onvoorbereid in gegaan maar daarom des te beter. Ik had geen idee wat voor film het was en daardoor ontvouwde het plot zich des te beter. Achteraf wellicht wel erg doordacht/berekend, maar fantastisch uitgevoerd qua vorm dus mij hoor je niet klagen.

Buscemi's beste :)

Ik vond het niet zo een goede film. Hij duurt te lang, die hoofdpersoon is zo ontzettend vervelend en het verhaal erg voorspelbaar. De charme van het veel compactere en met sympathiekere hoofdpersonen bevolkte Trees Lounge ontbreekt, hoe hard Liv Tyler ook haar best doet, in wat haar best rol is naast die in Cookie's Fortune.

Buffulo and Wendy and Lucy op de lijst dus.

Cloverfield
Superidee, rammelende uitwerking, al is het niet 1,2,3 evident waar dat dan aan ligt. De film is enerverend, vol actie en zeker vermakelijk. Een feestje in New York, een man krijgt de opdracht "testimonies" te filmen. (Een veeg teken natuurlijk die afscheidsboodschappen) Een van de hoofdpersonages vertrekt namelijk naar Japan. De man achter de camera is een vriend, een ongelofelijke "dork", die meer geïnteresseerd is in een jongedame. En dan, een gigantische klap. Is het een aardbeving? Een aanslag? Nee, het is Godzilla himself. Jammer dat geen van de personages daar een opmerking over maakt. (Over Superman wordt bijvoorbeeld wel gesproken) Cloverfield duurt minder dan tachtig minuten en dat is funest voor de spanning en ook voor de ontwikkeling van de meer gevoelige liefdeskantjes aan 't plot. (Al is de korte speelduur waarschijnlijk noodzakelijk omdat er simpelweg niet meer video in zo'n camera zit) In een scène zit de groep hoofdpersonages, op de vlucht voor het monster, op een metro-station. Deed me denken aan de beroemde scène in Jurassic Park waar wat kinderen zich in de keuken verstoppen. En dan langzaam komen de dino's dichterbij, alles begint te trillen en te rinkelen. Wel, zo spannend wordt het hier helaas nooit. Blijft over die point-of-view-techniek, die fascinerend blijft tot 't end, al zijn er wilde momenten waar 't beeld nog verdraaid goed blijft. (Al schenen mensen in bioscopen er allemaal wobbly van te worden)

Ploy
Van de 2 Thaise films die ik tot op heden zag is dit de beste. Een wonderlijk verhaal dat continu speelt met "wat is droom en wat is echt?" Dromen en fantasieën opgewekt door een stevige jetlag, die voor de kijker invoelbaar wordt gemaakt door de trance-achtige beelden in de opening en een continu gezoem van machines, verkeer en soundtrack-drone met slechts hints van muziek. Geef continu spanning. Een Thais-Amerikaans echtpaar komt vanuit Amerika aan in Thailand voor 'n begrafenis. De vrouw wil slapen, de man is hyper en gaat koffie zitten drinken aan de hotelbar. Komt ie een altomeisje tegen (Ploy) en hij nodigt haar uit om zich op z'n hotelkamer wat op te frissen. (Het meisje komt net van Phuket naar Bangkok, overigens taalkundig interessant dat de man aan haar vraagt waar ze vandaan komt, waarna ze allebei uit Phuket blijken te komen, zou een Thai dat niet horen aan een accent?) In de hotelkamer is de echtgenote helemaal niet blij met deze indringer. Langzaam wordt duidelijk dat het huwelijk sowieso niks meer is. En dan beginnen de dromen, dromen over moorden, seks, verkrachting. Waarschijnlijk is er helemaal niets van waar, misschien een gedeelte wel en niet, maar hoe het zit is eigenlijk niet van belang.

Waltz with Bashir
Overleeft de buzz toch niet helemaal wat mij betreft. Redelijk sterke film daar niet van, maar was niet van de eerste tot de laatste minuut onder de indruk, aangedaan, zo van dit is een klassieker of wat dan ook. Komt ook door dingen die je al weet, de tekenfilm die op 't laatst overschakelt op echte beelden, die ik (het zal aan mij liggen) nog wel gruwelijker had verwacht, maar je bent er op voorbereid dus. Regisseur Folman heeft een nare droom over de Libanon oorlog en hij beseft dat ie zich niks herinnert en begint bij kameraden uit die tijd naar verhalen te verkrijgen, die we vervolgens verbeeld zien. In 't begin herinnert Folman zich een beeld, prachtig psychedelisch, soldaten die naakt uit de oceaan komen lopen. Zien we 1 keer: prachtig, 2 keer: he weer!? 3e keer: irritant. (Volgens mij ook steeds met dezelfde muziek) De herinneringen van de soldaten boeien wel, en de animatie is een mooie twist aan een simpele talking heads oorlogsdocu. Maar ik had het toch nog iets plotlozer, totaal whirlpool-achtig verwacht. Ook jammer dat Folman, die zich toch al snel lijkt te realiseren dat zijn angstdroom voortkomt uit de onverwerkte oorlog die hij als jongetje vocht, aan 't end niet wil toegeven dat hij (met talloze andere soldaten) de lichtkogels heeft afgeschoten die de Phalangisten bijlichten om de slachtpartij in 't Palestijnse vluchtelingenkamp aan te richten. Ander, nogal verrassend minpuntje is de bombastische klotemuziek die tijdens de oorlogsscènes klinkt. Kan haast niet geloven dat Max Richter dat geschreven heeft. (De gevoelige gedeelten zijn wel prima)

Regisseur Folman heeft een nare droom over de Libanon oorlog en hij beseft dat ie zich niks herinnert en begint bij kameraden uit die tijd naar verhalen te verkrijgen

woeps! Een vriend van Folman heeft een nare droom etc. En Folman herinnert zich alleen die ene strandscene.

Die ene strandscène had vanwege de herhaling juist een hypnotiserende werking. En ik kan je verzekeren dat de wilde honden uit de nare droom van het filmdoek leken af te willen springen. Dat effect zal stukken minder zijn vanaf het tv-scherm. Het enige flauwe vond ik de clichématige jointjes die in de in Nederland gesitueerde scènes werden opgerookt.

ze bleven ze ook maar roken die jointjes, een keer in 't begin is nog wel geinig, maar constant. Wel grappig dat die Israelische Nederland rijk werd van de Falafel-tentjes. (vraag me af of die op A'dam centraal ook van hem was)

ik vond de film ook wat houterig ge-edit, muziekje aan, muziekje uit, er ontstond geen echt goeie flow.

Oscars Schmoscars, evenzo:

Major awards
Best Picture
The Curious Case of Benjamin Button
Frost/Nixon
Milk
The Reader
Slumdog Millionaire

Best Director
David Fincher – The Curious Case of Benjamin Button
Stephen Daldry – The Reader
Gus Van Sant – Milk
Danny Boyle – Slumdog Millionaire
Ron Howard – Frost/Nixon

Best Actor
Richard Jenkins – The Visitor
Sean Penn – Milk
Frank Langella – Frost/Nixon
Mickey Rourke – The Wrestler
Brad Pitt – The Curious Case of Benjamin Button

Best Actress
Anne Hathaway – Rachel Getting Married
Angelina Jolie – Changeling
Melissa Leo – Frozen River
Meryl Streep – Doubt
Kate Winslet – The Reader

Best Supporting Actor
Josh Brolin – Milk
Robert Downey Jr. – Tropic Thunder
Philip Seymour Hoffman – Doubt
Michael Shannon – Revolutionary Road
Heath Ledger – The Dark Knight (posthumous)

Best Supporting Actress
Amy Adams – Doubt
Penelope Cruz – Vicky Cristina Barcelona
Viola Davis – Doubt
Taraji P. Henson – The Curious Case of Benjamin Button
Marisa Tomei – The Wrestler

Best Original Screenplay
WALL-E - Andrew Stanton, Jim Reardon and Pete Docter
Happy-Go-Lucky - Mike Leigh
Frozen River - Courtney Hunt
In Bruges - Martin McDonagh
Milk - Dustin Lance Black

Best Adapted Screenplay
The Curious Case of Benjamin Button - Eric Roth and Robin Swicord
Frost/Nixon - Peter Morgan
The Reader - David Hare
Slumdog Millionaire - Simon Beaufoy
Doubt - John Patrick Shanley

Best Animated Feature
Bolt – Chris Williams and Byron Howard
Kung Fu Panda – Mark Osborne and John Stevenson
Wall-E – Andrew Stanton

Best Foreign Language Film
Revanche – Austria
The Class – France
The Baader Meinhof Complex – Germany
Departures – Japan
Waltz With Bashir – Israel

--
toch knap dat ze in die Foreign categorie toch 3 films weten op te duikelen die ik niet ken. (Zeker in 't geval van Oostenrijk en Frankrijk dan)
blijft waanzinnig irritant dat die grote Amerikaanse films niet gewoon wereldwijd tegelijk worden uitgebracht. Zal wel pr-redenen hebben, maar toch.

nou ja niet alle grote Amerikaanse films tegelijk ;) maar, etc.

Revanche heb ik over gehoord en wilde ik meteen zien. Kan hem op het net niet vinden. Departures zegt me niets. Ach die buitenlandse lijst is al 60 jaar raar.

Is The Class niet gewoon de schoolklasfilm Entre Les Murs? Acteur Richard Jenkins is een underdog, maar ik vond zijn rol in The Visitor zeker Oscarwaardig. Waarschijnlijk wordt het in die categorie Frank Langella.

The Curious Case Of Benjamin Button, Doubt en Slumdog Millionaire komen spoedig uit in Nederland, respectievelijk volgende week, 5 februari en 12 februari. The Reader duurt nog tot 2 april. Rachel Getting Married komt pas eind april uit in Nederland.

Is The Class niet gewoon de schoolklasfilm Entre Les Murs?

verrek, stomme Engelse titels. (ok er zijn talen waar 't lastig wordt, Fins ofzo)

re: Vincent Gallo. Maakte behalve Buffalo 66 ook The Brown Bunny. Beruchte film, werd in Cannes ontvangen als de slechtste film ooit, Gallo zocht ruzie met nationale knuffelbeer Roger Ebert en de film werd ook berucht om Cloe Sevigny's orale sexscene.

re: oscars.
-Toch opvallend de nominatie voor Robert Downey voor Tropic Thunder met die blackface.
-Kate Winslet vorig jaar in Ricky Gervais' Extra's: "I don't think we need another film about the Holocaust, do we? It's like, how many have there been? You know? We get it. It was grim. Move on. No, I'm doing it because I've noticed that if you do a film about the Holocaust, you're guaranteed an Oscar.... 'Schindler's Bloody List,' 'Pianist' -- Oscars comin' outta their arse."

Roger Ebert lijkt me voor iemand als Gallo inderdaad een voor de hand liggende target. Is toch een beetje de Hans van Willigenburg van de Amerikaanse cinemakritiek. En kan die Kate Winslet niet gewoon eens een Oscar in d'r overschatte reet geduwd krijgen, zijn we daar een tijd van af. Iemand Revolutionairy road overigens al gezien? Ik kan me er maar niet toe zetten om te kijken of hij te downloaden is... Goed, waar waren we?

Rain dogs (Yuhang Ho, 2006). Anonieme Maleise film over slecht zien is slecht doen. Landerigheid en alomtegenwoordige petty crimes maken het richting Hou Hsaio Hsien, maar ik vond dit toch redelijk pointless en niet memorabel.

Cztery Noce z Anna(a.k.a. Four night with Anna; Skolimowski, 2008). Eenzame man valt voor de buuf, maar is kansloos en verzint vervolgens een truc om toch bij haar te kunnen zijn. Zodat hij tegen het graf van zijn moeder kan zeggen dat hij een vrouw ziet. Leuk gegeven, sfeer is richting Kaurasmäki slash luchtige Kieslowski, maar gaandeweg ligt die Nederlandse regisseur op de loer die datzelfde ook altijd probeert: Jos Stelling. Zodat het uiteindelijk bij een interessante maar half geslaagde poging blijft.

Ben ik jullie eens voor :)

Tokyo sonata (Kiyoshi Kurosawa, 2008, Japan)
Prettig ironische zedenschets van doorsnee grootsteeds Japans gezin. Pakman, huisvrouw, zoon student en zoon CITO-toetser zijn duidelijk al een hele tijd op elkaar uitgekeken. Meer en meer leven ze langs elkaar heen. Ze krijgen zelfs geheimen voor elkaar. Als die geheimen uitkomen, slaat de sfeer om naar grimmig en rijst de vraag of dit eigenlijk wel een komedie is.

Toch elk jaar weer een vreemde gewaarwording... het hele jaar door zit je met hooguit vijftien anderen in het filmhuis naar dit soort films te kijken, maar tijdens IFFR zit een megazaal als Luxor (918 zitplaatsen!) opeens stampvol. "Uitverkocht!", zei de kaartjesverkoper met uitgestreken, vermoeid gezicht, nog voordat de namen van de gewenste films voor eind volgende week waren opgesomd.

Shit, hahaha!! Ja, film heeft veel goede pers gekregen. Beste Aziatische film van het jaar e.d. En liefhebbers gaan een dagje he. En plempen dan gewoon de dag vol. Ik doe er drie. Kan in tussendoor even bijpraten met mijn Rotterdamse vrienden die meegaan. Zeg Mic, heeft dit festival ergens interviews met regisseurs en dergelijke? Ja toch? En waar lees ik het programma daarvan? Op de site kan ik niks vinden.

Gallo zocht ruzie met nationale knuffelbeer Roger Ebert

Klopt, de lange, haastig gemonteerde Cannes-versie van The Brown Bunny schijnt echt rampzalig te zijn geweest. Gallo en Ebert schudden overigens later weer vriendelijk de handen, nadat Gallo zijn ingekorte versie had getoond aan Ebert waarna deze een positieve recensie schreef. Te lezen in de bundel Your Movie Sucks waarin Ebert enkele van zijn onderbouwde afkraakrecensies heeft verzameld. Een uiterst vermakelijk boek aangezien Ebert gevoel voor humor (hardop lachen verzekerd!) combineert met rake inzichten. Hij weet met precisie de vinger op de zere plek te leggen. Hans van Willigenburg kan ik in dat boek in geen velden of wegen bekennen (al moet ik nog wel eerst Eberts verzameling positieve recensies lezen - misschien dat Van Willigenburg dan wel de kop op steekt).

Zeg Mic, heeft dit festival ergens interviews met regisseurs en dergelijke?
Heb de festivalkrant er even op nageslagen. Naast de gebruikelijke Q&A's (Kurosawa was er niet) na afloop, is er nu ook een Super Q&A, elke dag na afloop van de om 18.30 u. gestarte film in Pathé 1. Verder zijn er in de foyer van de Schouwburg 's avonds talk shows. Normaal met Wilfried de Jong, maar nu hebben ze daar de verschrikkelijke Twan Huys voor ingehuurd. Kan zijn dat zich op dit vlak in de Schouwburg meer afspeelt.

de verschrikkelijke Twan Huys

Hoe krijgt deze talentloze Ken-pop het toch voor elkaar om op steeds meer plekken op de publieke omroep op te duiken?

4 goeie films gezien gisteren, later meer...

Hoe krijgt deze talentloze Ken-pop het toch voor elkaar om op steeds meer plekken op de publieke omroep op te duiken?

Inderdaad irritant maar bij lange na niet zo vervelend als die kale kakkerlak.

Takut: Faces Of Fear
Indonesische horror met wat bemoeienis van Brian Yuzna. Die invloed was duidelijk maar toch was het op en top Indonesisch. In drie dagen geschoten, ze weten van doorwerken daar want je zag het er niet aan af. Niet elke episode was even geslaagd, de zombies waren te hectisch, de eerste te ongeloofwaardig. Ze waren echter allemaal zeer verschillend en de scene met de bezeten zus, de dukun (soort voodoo) en de laatste waren echt goed. Grappig en over de top, zoals ik wel gewend ben van Indonesische horror.

Gushing Prayer
Een zogenaamde pinku eiga film. Vol van sixties idealisme (revolutionair, existentialistisch), suïcidaal en zware kost. Wel heel mooi gefilmd (interessant gebruik van kleur in een grotendeels zwart wit film). De teksten waren eigenlijk de hele tijd het zelfde (als een soort gebed) alleen verplaatste het zich van de ene naar de andere mond. De muziek bestond uit een mijmerend gitaartje met ongecontroleerde lead werk (akoestisch) wat deed denken aan Kan Mikami en Kazuki Tomokawa, die ongetwijfeld geen onbekenden zullen zijn geweest van de makers van deze film. De regisseur heeft zich niet lang hierna bij het Libanees (!) verzet gevoegd.

Blue Film Woman
Ook pinku eiga maar niet de vergelijken met de zwartgalligheid van Gushing Prayer. Groovy technicolour en veel sex en geweld, en typisch Japanse humor. Losse eindjes in het plot, vooral het einde was behoorlijk raadselachtig, maar ach, als het voor de rest zo prachtig is.

A l'aventure
Zoektocht naar wijsheid, verlichting via sex, best hoogdravend allemaal, maar door gesprekken op een parkbankje met een taxichauffeur leert wordt een aardige balans bewerkstelligd, voor de kijker maar ook voor de (intimiderend mooie) hoofdrolspeelster. In een lesbisch triootje permitteert de regisseur zich iets teveel vrijheid in het botvieren van z'n fantasieën, maar over het algemeen was het niet meer dan logisch dat er ook wel wat pittige sexscenes inzaten, de film gaat tenslotte over sex.

Zijn er hier trouwens mensen die een catalogiseringssysteem gebruiken van de geziene films? Zoals je bij imdb kunt doen? Het idee spreekt me wel aan, maar het is de absolute hel om nu nog te moeten beginnen natuurlijk (al zal ik - als ik dat niet doe - over twee jaar zeggen: waarom tóen niet begonnen?! ;) )

De regisseur heeft zich niet lang hierna bij het Libanees (!) verzet gevoegd.

lol :)

Zijn er hier trouwens mensen die een catalogiseringssysteem gebruiken van de geziene films? Zoals je bij imdb kunt doen?
nou ik gooi ze altijd wel in de database daar ja, en dan kun je ze eventueel sorteren op score (hoog naar laag en vice versa)
maar er zouden veel meer mooie mogelijkheden moeten zijn, bijvoorbeeld geef me al mijn geziene film noirs, of geef me al mijn geziene films waarin de Niro speelt. en dat kan, zover ik heb uitgevogeld, allemaal niet helaas.

The strengh of water (Armagan Ballantyne, 2009, Nieuw-Zeeland)
Kanshebber Tiger Award. Sterk debuut over maorigezin dat verlies van dochter/zusje verwerkt. Grotendeels verteld vanuit het perspectief van haar tweelingbroertje. Krachtig verhaal van Briar Grace-Smith (zelf maori), fraaie beelden van het woeste, natte uiterste noorden van Nieuw-Zeeland en goed spel van de amateurcast.

Operation filmmaker (Davenport, 2008). Iraakse filmstudent Muthana verschijnt in MTV documentaire waarin hij laat zien hoe zijn school aan gort geschoten is. Amerikaans team nodigt de jongen vervolgens uit voor een stage tijdens de productie Everything is illuminated van Liev Schreiber, die een Joodse achtergrond heeft. De samenwerking gaat niet helemaal op rolletjes en onze Irakees lijkt de kantjes er een beetje vanaf te lopen. Ook wordt de relatie met de maakster Davenport steeds problematischer. Wat goed is aan deze docu is dat hij geen schuldigen aanwijst. Ook al probeert Davenport aan het einde een beetje te pleiten voor haar gelijk, de overheersende vraag wordt niet beantwoord: Haalt Muthana niet het maximale uit zijn kansen, of oordeelt de Westerse wereld wel erg snel over deze ontheemde die dagelijks op tv ziet hoe zijn land aan gort geschoten wordt?

Fanny och Alexander (Bergman, 1982). Scenes eruit had ik wel gezien, de hele film niet, zo bleek. Toegankelijke Bergman met een happy end: het kan dus wel. Het levert niet zijn beste film op, maar er valt een hele hoop te genieten. En de ellende wint, want het middenstuk is het beste. Daarin overlijdt de vader van onze kinders die moeten intrekken bij hun nieuwe pa, een puriteinse dominee die je al na twee minuten wil neerhoeken. Bergman giet een metaforisch sausje over het transparante verhaal dat van het leven een podium maakt. Iedereen is bang voor het onbekende, dan kun je het maar beter afschuiven op rollen en poppen, zoiets wordt ergens gezegd. Het tweede deel is grimmiger maar ook sprookjesachtiger. Nog over het transparant verhaal: het duurde wel even voordat ik de familiaire verhoudingen begreep, hetgeen voornamelijk kwam doordat moeder en zoon (vader van de kinders) er even oud uitzien.

was dat nou een mini-serie? (Fanny och Alexader) of zijn er 15 verchillende versies van (en zo ja welke keek u) (Voor 242 minuten pas ik)

La Chambre Verte
Misschien wel de minste Truffaut die ik tot op heden zag. Melodrama met een totaal gebrek aan chemie/aantrekkingskracht tussen de twee hoofdrolspelers. Natalie Baye en Truffaut himself. In 't begin lijkt 't nog een van zijn beste rollen, als non-acteur, Truffaut speelt een man die ondanks zijn baan als journalist van de wereld heeft afgekeerd. Hij is sociaal onhandig, wat goed past bij het stuntelige acteren van Truffaut. De man is een jaar of 10 na de 1e Wereldoorlog en de dood van zijn jonge vrouw geobsedeerd door de dood. Het enige waar hij voor leeft is de nagedachtenis eren van zijn vrouw en vrienden. Dan ontmoet ie Baye op een kunstveiling. Baye is 't niet met zijn levensstijl eens, je kunt best opnieuw verliefd worden, hint, hint, hint. Je verwacht dus dat Baye de man langzaam uit het moeras trekt, maar die blijft koeltjes zijn eigen rare ding doen, waarop Baye's liefde voor hem wat ongeloofwaardig wordt. De man wordt langzaam waanzinnig, a la Adele H. zeg maar, alleen heeft Truffaut niet de kwaliteiten van een Adjani.

Tokyo Tower: Mom and Me, and sometimes Dad
Had het kunnen weten: gebaseerd op een roman. En een succesvolle ook, waarop vele Japanners deze film gingen zien. De typische reminisce-film, met lekkere sentimentele muzikale thema's neemt (te) uitgebreid de tijd, dus de fans van 't boek zullen vast tevreden zijn geweest. Eerste gedeelte van de film is wat mij betreft het mooist. Een jongetje gaat met z'n moeder bij oma in wonen, want ma heeft genoeg van de flierenfluitende dronkaard, al scheiden ze niet. (Dat geeft zeker geen pas in 't traditionele Japan) De moeder werkt zich letterlijk kapot om de jongen te laten gaan studeren, die 't daar vervolgens (in Tokyo dus) op een lanterfanten slaat. In het tweede gedeelte haalt ie zijn inmiddels zieke moeder naar Tokyo. Waarop ze dan nog even samen gelukkig zijn. Denk ik, want het zwaar treurige 2e gedeelte doet dat letterlijk schriftelijk af. We zien dan vooral hoe moeder aftakelt met allerlei kankers, uiterst pijnlijke chemokuren etc.

Horton Hears a Who!
Over 't verhaal moeten we 't niet hebben, rommelig, of gewoon non-existent. Bizar is dat Horton een pluisje, met daarop een microscopisch kleine wereld, naar een bepaalde plek wil brengen om 't zo te redden (eh ja) maar het moment dat ie 't pluisje in veiligheid brengt zien we niet eens. (Dan heeft de aftiteling 't al overgenomen) De slechteriken zijn ook niet eng, een sceptische kangaroo die zeker niets beters te doen heeft dan iemand verwijten dat ie zich druk maakt om een pluisje, terwijl ze dat zelf vervolgens ook doet. De kangaroe huurt een (helaas totaal onnenge) gier in om het pluisje te vernietigen, waarop het opgewekte nijlpaard moet rennen voor zijn leven. Nou ja. Horton is vooral leuk dankzij een paar lastig na te vertellen hilarische grappen, bijvoorbeeld rond 't feit dat er 2 Vlad's zijn. 1 gevaarlijke gier en.. een schattig konijn dat koekjes bakt!

Un condamné à mort s'est échappé ou Le vent souffle où il veut
Onmogelijke titel, maar voor Bresson's doen een simpele en makkelijk meeleefbare ontsnappingsfilm. Een man uit 't Franse verzet is door de Nazi's gevangen genomen, waarop ie in 't kamp onmiddelijk ontsnappingsplannen begint te maken. Het is een echte handelingenfilm, wat prima werkt voor dit genre. We zien nu bijna letterlijk hoe de man een uur lang met een lepel omgetoverd tot schaaf aan zijn deur wrikt en rammelt. De tekst komt, zoals te doen gebruikelijk bij Bresson in voice-over, op een sporadische ontmoeting in 't washok na. Mooi zijn de dialogen met de cel ernaast, waar een oudere man alle hoop verloren heeft. Echt spannend wordt het als er een nieuwe gevangene op z'n cel wordt geplaatst. (Niet echt handig natuurlijk) Dit jonge Matt Damon-achtige kereltje is mogelijk een spion en hoe dan ook een opportunist. Moet ie 'm meenemen op z'n vlucht? Of vermoorden? Die vlucht zelf gaat in 't begin wat snel, heeft ie een uur in de deur gehakt zien we 'm er niet eens doorheen kruipen en door de gevangenis kruipen, nee een snelle cut naar 't dak. De laatste 40 minuten worden op 't dak doorgebracht, moed verzamelend om de wachters uit te schakelen. Zeer fraai en een (bijna grappig) koeltjes einde.

oh en in de jungle van Horton zijn de apen ook erg geinig. Soort PVV-stemmers.

en een mooi voorbeeld van hoe in Tokyo Tower de muziek gebruikt wordt is dat de afwezige pa zeg maar een gitaarthema heeft, hij staat ook op een foto met 'n gitaar voor die Tokyo Tower en dan komt dat thema op gepast treurige momenten terug. *Snif

Zeg effe torrent technisch. ;) ;) Misschien ligt het aan mijn zoekcapaciteiten maar ik krijg als ik naar het zeg maar meer arty spectrum zoek bijna alleen nog maar van die zeiksites waar je lid van moet worden, type DownloadProvider of Usenet. What the dealy? (want zo te zien hebben jullie daar geen last van ;)

Voor het arty spectrum gebruik ik emule. Die doen er wel vaak een week of loanger over om binnen te kruipen. Je hebt nog wel een paar gespecialiseerde torrent sites voor Arabisch of Aziatisch. Dat is wel vaak aanmelden ja. Ik kijk thuis wel even in mijn bookmarks wat ik nog kan vinden. Het schijnt dat nieuwsgroepen goed werken ook, maar daar begrijp ik nog steeds geen zak van. Dat ligt dan weer aan mij...

@Ludo, ik zag de 3 uur durende versie van F&A. Die waren zo om. En die Bresson staat op de lijst.

http://www.foriegnmoviesddl.com/
http://www.avaxhome.ws

eMule vind ik altijd zo tyfus langzaam, ik probeerde laatst 'ns Nosferatu in de versie van Werner Herzog binnen te halen maar dat was ook na een week 77 mb van de 1.3 gigabyte, dan maar 'n andere keer.
ik weet niet of ik in 't arty spectrum kijk (een beetje allicht) maar dan werkt de driehoek Mininova, Isohunt en simpelweg google "film" "torrent" "dvdrip" nog altijd. Met name over dat laatste verbaas ik me altijd over de resultaten, er zijn genoeg dingen die niet in Nova of Iso opduiken die dan via google via obscure torrentsites toch gewoon 8 seeders hebben en met een snelheid van 80k/s binnenlopen.

Horton is trouwens een olifant en geen nijlpaard zoals ik hierboven zei.

en @Fanny Och Alexander, zal ik 'm toch alsnog maar op de lijst zetten (ik was ook even in verwarring met Alexanderplatz of hoe heette dat ding, niet eens van Bergman geloof ik)

Nosferatu staat op die foriegnmovies site (Rapidshare dan). De links leven nog.

jeuhs!

Download 'em ook gelijk maar. Is het raadzaam om eerst de ouwe Nosferatu te kijken?

En ook აშუღი ქერიბი* van Paradjanov gelijk maar binnen gehaald...

* ff testen hoe dat doorkomt op dit board

Download 'em ook gelijk maar. Is het raadzaam om eerst de ouwe Nosferatu te kijken?

geen idee, maar vermoedelijk wel, zou me verrassen als Herzog die film niet links en rechts een knikje en een ode geeft. (waarom anders aan je eigen versie beginnen)
Bovendien is de oorspronkelijk Nosferatu ook wel een klassieker die de filmliefhebber gezien moet hebben natuurlijk. (al meen ik me te herinneren dat de soundtrack die ik erbij had zitten erg midi-erig was)

Ja, die midi viel me al op bij het skimmen. >:[

Eens kijken of er nog alternatieve soundtracks van te vinden zijn die je kan afdraaien. Volgens mij zijn er regelmatig artiesten die zulks doen.

Dat Georgisch werkt, leuk. :)

ja de b-kant van Dark Side of the Moon ;) oh nee dat was Oz. maar inderdaad bij dat soort stomme films heb je altijd tal van opties, met wat geluk zelfs 2 sporen per videobestandje (die keer van Nosferatu had ik klaarblijkelijk net de verkeerde gekozen, of was dat nou bij Das Cabinet des Dr. Caligari.

Eens kijken of er nog alternatieve soundtracks van te vinden zijn die je kan afdraaien. Volgens mij zijn er regelmatig artiesten die zulks doen.

zea heeft, in 1999 toen het nog een echte band was en nog voor hun eerste plaat, nosferatu van een alternatieve soundtrack voorzien. hebben ze een aantal keren live gespeeld (kan me herinneren het in het bovenzaaltje van atlantis in alkmaar gezien te hebben). geen idee of dat ooit opgenomen is (if so, dan weet vido dat vast wel).

(kan me herinneren het in het bovenzaaltje van atlantis in alkmaar gezien te hebben).

Ik in Cultureel Centrum Uilenstede.

(kan me herinneren het in het bovenzaaltje van atlantis in alkmaar gezien te hebben).

Maar dat was, vanwege technische mankementen, zonder de film. Ik zag zea met film ook in Uilenstede en later tijdens de Uitmarkt in het Stedelijk Museum. Het meest geslaagd was hun optreden met de film tijdens een openluchtfestival in en rondom de ruïne van Bredero, een locatie waarbij je het gevoel had dat Nosferatu zelf vanuit de kasteelspelonken meekeek. De oude Nosferatu is vele malen beter dan de remake. Probeer 'm te zien in een mooie gerestaureerde versie (zoals b.v. uitgebracht door Eureka). Een ideale Nosferatu-avond is: beginnen met de versie van Murnau en daarna Shadow Of The Vampire uit 2000. Dan de kijkervaring een paar weken laten bezinken en vervolgens de versie van Herzog doen (overigens voor een groot deel in Nederland (Delft) opgenomen).

Zelf gisteren in Rotterdam een intensieve dag gehad met 5 films. Als ik tijd heb misschien een uitgebreider verslag. De aller-slechtste film was The Shaman uit Maleisië van Raditya Sidharta. Horror van het slechtste soort, zonder enige richting, slechte acteurs, irritante personages, ongemotiveerde handelingen, onlogische wendingen, personages die zomaar in de plot verdwijnen en/of verschijnen, een belachelijk slot en tijdens een spannend bedoelde knokpartij een deus ex machina die voor veel onbedoeld jolijt in de zaal zorgde. Helaas was ik te laf om te blijven zitten voor de Q&A om de regisseur aan een kruisverhoor te onderwerpen.

hee Skrien houdt er mee op, en ik had net een briefje gestuurd of ze me niet wat recensies wilde laten schrijven. ;)

(wel een doorstart/fusie in september)

Het laatste (jubileum!)nummer van Skrien oogde al verdacht veel als een afscheidseditie. Als abonnee heb ik gemengde gevoelens bij het verdwijnen van het blad. Skrien straalt veel filmkennis maar te weinig filmplezier uit. Ook lijkt het teveel op een vakblad voor filmmakers (met teveel en te lange artikelen over filmbeleid en aanverwante onderwerpen) dan op een blad voor cinefielen. Sommige rubrieken lees ik vrijwel nooit (zoals de dagboeken van filmmakers wiens films je toch niet of nauwelijks kan zien) en andere met tegenzin (zoals de veel te uitgebreide recensies over hele mooie soundtracks bij vaak hele vervelende films – het interview met componist Pino Donaggio in het laatste nummer is vele malen boeiender). Er staan veel te weinig filmrecensies in waardoor een grondige analyse vaak uitblijft. De lange besprekingen (van 2 pagina’s) zijn dan weer vaak wel de moeite waard, al helemaal als een voor- en een tegenstander van een film de degens kruisen. De keuze in de dvd-rubriek is vaak raadselachtig. In plaats van bijzondere importfilms worden Disneycartoons en andere FREE-recordshopproducten besproken (gesignaleerd is een beter woord) en in de rubriek Kult denken ze dat pornografie automatisch cult is. Ik heb echt nog nooit een goede dvd-tip uit Skrien gehaald, terwijl ik elke maand wel meerdere juweeltjes uit de filmgeschiedenis door de Filmkrant en het sublieme Sight & Sound krijg aangereikt.

Het is net alsof Skrien teveel kijkt naar de Filmkrant en heeft besloten enkel te doen wat de Filmkrant laat liggen (zoals de eerder genoemde soundtrackrubriek of het maandelijkse filmaffiche). Met als resultaat een zelfopgelegde verschraling.