Filmforum

Ik hoop oprecht niet dat ik iemand gekwetst heb

Mij gaat het helemaal nergens om

Dat is duidelijk. :) "Iemand" bedoelde ik natuurlijk een revisionist mee. Je moet posten wat je posten wilt en je hebt niemand gekwetst, dat was vanaf het begin al zonneklaar.

Ondertussen. Fanny och Alexander
Ofwel: Vertrouw Nooit een Christen. Ik zie dat iedereen hem al heeft gezien dus de samenvatting hoeft niet. Ik zag de televisieversie en waarom zou je met minder genoegen nemen. Vijf glorieuze uren, alles voelt noodzakelijk. En je kan er zo heerlijk in verzinken, in dit vreemde doolhof dat eerste nog begint als een soort familiekroniek maar heel langzaam allerlei andere niveaus betreedt. Zoveel moois, zoveel verrassingen, dat hoogtepunten selecteren als onrecht voelt aan de rest van de film. Meesterwerk.

ok, dan had ik je antwoord verkeerd opgevat :)
Ach ik weet momenteel even niet wat ik wel of niet van mezelf mag. Een forum is een format waar je gemakkelijk terloops, zonder kritische overwegingen over de meest gevoelige zaken meningen, linkjes e.d. kunt posten en is dat wel altijd ok? maar tegelijkertijd is het ook maar een forum natuurlijk wat in zichzelf al terloops is...ik ben er niet uit.

Ik ging er zeer sceptisch in, die Cole docu, maar feitelijk stelt ie hele simpele vragen waar vervolgens geen duidelijk antwoord op komt maar gedraai wat op mij niet anders dan verdacht overkomt.

En zoals ik al aangaf: het gaat er niet om om de Nazi's vrij te pleiten of te beweren dat de joden niets is aangedaan (wat ook in het begin van de docu wordt gesteld), alleen lijkt de officiële lezing niet alleen een beetje aangezet, of zelfs onwaar.

Het is voor mij zeer legitiem om in een vrij land dat beweert vrijheid van meningsuiting hebben vragen te stellen bij een consensus als je op feiten stuit die anders suggereren. Dat wordt altijd opgevoerd als het sterke punt van de moderne wetenschap: een theorie klopt tot anders wordt bewezen. Dit zijn 'hete hangtaboes' die opgehelderd dienen te worden. Er zijn mensen die zich er allerlei rechten aan ontlenen en andere die ze die niet niet durven te ontzeggen hierdoor. Mijn oplossing voor Israël is trwns gewoon eens als grote mensen met elkaar gaan samenleven (m.i. de enige echte oplossing) en dat kan alleen als je het verleden eens achter je kunt laten en dat lukt niet als je niet open en eerlijk onderzoek kunt doen.

In the meanwhile twee lekker onzinnige films gekeken, maar daarover later meer. :)

Stray Bullet
Stokoude Koreaanse film, nou ja, in elk geval zo oud dat er volgens de 'voortiteling' slechts half kapotte festival kopie van bewaard is gebleven, een exemplaar met 'hardcoded subs' in een mooi zwierig handschrift, met kleine taalfoutjes, en – heel schattig – onderstrepingen als iets nadruk verdiende. Stray Bullet begint als de Koreaanse Best Years of Our Lives, iemand zegt letterlijk 'het leger dat was mijn beste tijd', we volgen een groepje veteranen. Jong, maar gewond, zowel fysiek als mentaal. Ze proberen hun leven weer op te pakken, maar banen zijn er niet. In de periode na de Korea-oorlog was het Zuiden erg arm. Gammele straatjes en huisjes. De jongens brengen tijd door in het café, en af en toe met een oude vlam. In de allermooiste sequentie van de film ziet een van hen een vriendin van vroeger, ze hebben meteen weer een bijzonder erotische klik, en doen een hardloopwedstrijdje naar haar appartementje. Daarvoor moeten ze een wenteltrap over, en jahoor, later wordt het meisje gek. (Om op die Haunting associatie terug te komen). Haar dood is het begin van een wat al te dramatische ellende-overdosis. Eén van de legerjongens grijpt naar geweld (even wordt de film noir als Kurosawa's Stray Dog) en alsof dat nog niet genoeg is krijgt ook zijn broer het voor de kiezen. En hij moest al zo nodig naar de tandarts...

Cutter's Way
Leuke noirige thriller, van het type 'niet al te best maar bijzonder vermakelijk'. Doordat hoofdpersonage Cutter wat weg heeft van Nicholson (zo heeft hij het Terms of Endearment-achtig aan de stok met de buren) doet de film denken aan Blood and Wine, een andere houtje-touwtje crime-film in een rijke, zonnige setting. Cutter's Way heeft begin jaren '80 het gouden seventies-gevoel nog in de botten (de film zou eigenlijk 'cutter and bone' heten). Twee vrienden rommelen als bohemiens in een peperduur upstate Californisch yacht-dorpje. Het is een John Sayles-setting met een bijpassend literair gevoel; dit moet wel een favoriet van 'm zijn. Cutter (John Heard) is een gefrustreerde gehandicapte veteraan, en drinker. Bone (Jeff Bridges) is een besnorde ladies man. En drinker. Hun charmante vriendin (Lisa Eichorn) doet ook al niet veel meer dan drinken. En van drank krijg je lamlendig slechte ideeën. Bone is getuige van een moord (of zag in elk geval íets) en wordt na politie-verhoor op Cutter losgelaten, die wel eens voor private eye gaat spelen. Het is jammer dat de film een sexy fatalige meid meent te moeten laten opdraven. Dit meisje is de zus van de vermoorde vrouw, en hangt er de rest van de film maar bij. Ze leidt maar af van de kibbelende discussies tussen de 2 vrienden én hun weemoedige, depressieve en dan weer romantische verhouding met de gezamenlijke huisvriendin. De soundtrack van Jack Nitschze is trouwens ook apart en arty, Mercury Reviaans.

My Brilliant Career
Eind 19e eeuw gooide wereldwijd de vrouwen de ketenen dan eindelijk los. Ik heb er vorig jaar uitgebreid over gelezen in een zekere literatuurcursus, boeken als Majoor Frans enzo. Die overigens nog vrij conservatief waren. De vrouw krijgt een mening, zeker, maar ze kan en moet nog wel getemd worden. In deze Australische variant lijkt het daar lang ook op uit te draaien. Een rossig Pippi-meisje, van het type Angel At My Table droomt van een carriere in de kunsten (zonder dat ze talenten heeft) maar haar mama wil haar liefst zo snel mogelijk weg hebben. In een betrekking (als dienstmeisje) of getrouwd natuurlijk. Gelukkig wil de rijke tak van haar familie haar wel onder de hoede nemen. (In dit soort boeken, want het is ook gebaseerd op een roman, is er altijd ergens familie met een hele hoop geld.) Dat komt ook omdat schrijven toen iets voor de elite was, trouwens. Het meisje gaat dus naar een wat duurdere omgeving waarin iedereen haar begroet met 'Hoi, jij bent lelijk zeg'. Dat is ten slotte het enige van belang voor een vrouw. In een zwaan verandert het eendje gelukkig nergens, sterker nog, hoe harder grootmoe en co haar proberen te socialisen, hoe meer ze zich ertegen verzet. Dit klinkt als een pittig filmpje, maar vergeet niet dat My Brilliant Career in de Australische outback speelt. Australie is altijd al leeg, en honderd jaar terug zéker. Het geeft de film naast prachtig natuurschoon (een goeie setting voor een eerste kus) een zeer aangenaam landerig gevoel. Ik dommelde langzaam weg, tot er in het laatste kwartier toch nog wel het een en ander gebeurd. Voor mij had het niet gehoeven, maar vanuit feministisch oogpunt is dat wel cruciaal. Eigen benen.

200 Motels
Zappa. Een artiest die je maar beter kan vermijden, voor je die 1000 platen van 'm 'moet' gaan luisteren. Dit keer moest ik er toch aan geloven, doordat dit spiegedelies filmpje in de cult-serie van Alex Cox langskomt. En, het viel me reuze mee. De film is 1/3e vloeistofdia's, 1/3e flauwiteiten en 1/3e muziek, en eigenlijk valt van alle onderdelen best te genieten. Het epileptische gehalte neemt na de openingsfase snel af, de flauwiteit neemt toe, en de muziek went. De maestro zelf is - cooler dan cool - de hele film nauwelijks in beeld (of hij moet de man in de stofzuiger zijn ;) ). Hij geeft natuurlijk wel even de beste Motorpsychische gitaarsolo. Maar het acteren laat ie aan andere members van de Mothers over. En die doen dat met groot enthousiasme. Een coherent verhaal is er vanzelfspreked niet. Het gaat om de gebruikelijke obsessies van de muzikant on tour; pussy, pussy, pussy. (En the dimensions of the penis, die dikke lul song kón inderdaad ook niet uitblijven) Ook voor een dubbel stel groupie-boobies is gezorgd. De leukste grappen zijn voor ene Jeff, een band die (werkelijk?) uit de band was gestapt, en wordt geplaagd door stemmetjes die hem een hit in het vooruitzicht stellen nu hij solo is gegaan. Aangezien we de man eerst enkel in tekenfilmvorm zien (hoort erbij he in dit genre) lijkt het een bijzonder grappige afrekening. Maar later verschijnt hij ook nog in levende lijve. Muzikaal gezien zou ik Zappa wel eens in een drogere (...) minimalistischere setup willen horn. De man is wel megalomaan, en zijn Mothers zijn meer orkest dan indieband.

Nah, 200 Motels ís met een orkest. Normaal speelden de Mothers niet met een orkest natuurlijk. Daarnaast was Zappa in eerste instantie een componist die pas tegen z'n dertigste doorbrak met een rockband. :)

[/iemand met al die '1000' platen op de plank]

地獄 (Japanese Hell)
Het origineel uit 1960 is geweldig. Deze 1999 remake een stuk minder. Het is vooral een hoop flauwe splatter met veel maskers die tegelijk mooi als lullig zijn. Het verhaal lijkt ook niet zo actueel meer, het ademt in ieder geval sixties, maar de meisjes zijn jong en sexy en er zitten absoluut een paar fraaie shots in, maar het kan niet in de schaduw staan van het origineel.

Jadu Tona
Indiase horror geïnspireerd door The Exorcist. Het bezeten kind is een meisje wat de rol heeft gekregen omdat ze goed met haar ogen kan draaien. Eerder koddig dan eng. Zoals vaak is het vooral weer een grappige aangelegenheid, de 'horror' nog meer dan de in Bollywoodfilms onvermijdelijke 'comedy'. Geinige film.

Nah, 200 Motels ís met een orkest. Normaal speelden de Mothers niet met een orkest natuurlijk. Daarnaast was Zappa in eerste instantie een componist die pas tegen z'n dertigste doorbrak met een rockband. :)

[/iemand met al die '1000' platen op de plank]

ja ik zei het om jou te stangen natuurlijk ;) 200 Motels is massale progrock maar ook wat ik van Zappa's studio werk heb gehoord lijkt het altijd wel vrij 'groot' gedacht. ofzo.

oh en

The film deals loosely with life on the road as a rock musician.[2] The Mothers of Invention go crazy in the small town Centerville, and bassist Jeff quits the group, as did his real life counterpart, Jeff Simmons, who left the group before the film began shooting and was replaced by actor Martin Lickert for the film

echt meta dus. +1 :)

en als ik toch bezig ben

Tensions between Zappa and several cast and crew members arose before and during shooting

oh rly

Ik kon toch zweren dat er zo'n BFI Classics boekje bestond over Fanny och Alexander. :( Sowieso had ik verwacht dat er tig studies over zijn geschreven. Valt allemaal tegen. Is de eerste film in 20 jaar of zo die ik meteen weer zou kunnen zien. Maar goed, in dezelfde setting zijn tips altijd welkom, Ludo had het over Louis Malle?

voor Bergman is het in elk geval een vrij 'lushe' a-typische film. enige Bergman die er qua sfeer in de buurt komt is geloof ik Cries and Whispers. Maar da's met enkel hysterische vrouwen (en zonder kinderen)

qua Malle: Le Souffle Au Coeur (de religie is daar vervangen door broeierige moederliefde) Ik moet hier toegeven het verband met Malle zelf even niet meer heel sterk te zien. Maar de ultieme OMC Malle film is zonder enige twijfel Black Moon. Associatief, sci-fi, surreel etc.

Tensions between Zappa and several cast and crew members arose before and during shooting

Tja, zo'n enorm project op zo'n budget met zo'n set of ongeleide projectielen lijkt me niet iets wat zonder enige vorm van stress in elkaar gefietst kan worden. :)

Cries and Whispers is weer met terminale ziekte toch, dat is niet zo mijn ding. Dat F&A atypisch is duidelijk (alhoewel vooral dat laatste deel met al die afgronden en duisternis van de ziel en zo alweer richting thuiswedstrijd ging). Die twee Malles gaan sowieso op de lijst (altijd zo'n regisseur waarvan lijkt dat hij 500 films heeft gemaakt, en inderdaad zo en passant al drie gezien

klopt (terminale ziekte) en behoorlijk plastisch en naar.

om vrindjes met MB te blijven, ik heb de soundtrack binnengehaald. ;)

Cutter's way, op een of andere manier enorm van genoten. Soort onontdekte parel in spé.

Over die holocaust enzo... Ik zou vooral op zoek gaan naar reakties op die docu. Vaak blijven aspecten van zo'n discussie in de lucht hangen zonder dat daar een reden voor is. Ik herinner me bijvoorbeeld dat het niet aantreffen van cyanide in die gaskamers geen moer zegt. Dat je dan net een halfbakken chemicus in je docu hebt is dan eigenlijk alleen maar dubbel jammer.

Neem 911 en het verdwijnen van het vliegtuig bij het pentagon. Er waren helemaal niet genoeg wrakstukken op het talud, dat vliegtuig heeft nooit bestaan, was het idee. Terwijl als je goed zoekt er op internet een filmpje staat van een grote Boeing die ze tegen een muur vliegen. Ding verpulvert helemaal, blijft nauwelijks iets van over. Zaak opgelost. Maar die vreselijke samenzweringsdocu blijft bestaan en mensen die die nu zien denken "He, verdomd, waar is dat vliegtuig?!" Er is maar zoveel dat je in een docu kunt laten zien. En de wetenschappelijke reakties erop zitten er per definitie niet in.

Zo, ik heb nu tien minuten gekeken van die Cole documentaire en zit me al kapot te ergeren. Een gebouw voor ontluizing, de ECHTE gas chamber waar de holocaust-adepten het nooit over hebben. Okay Cole, leg even uit waarom het bestaan daarvan bijt met het bestaan van die andere gas chamber die tot doel had te doden? Zijn halfslachtige poging: "The purpose was to preserve the health of the inmates". Oh? Want? Is dat jouw interpretatie Cole, of het resultaat van noeste wetenschap? Verder: Insinuating geleuter over een zwembad zonder dat hij zijn punt expliciet maakt of aangeeft of dat zwembad door de nazi's gebouwd is of er al was.

Knap hoor, in tien minuten. Goed we kijken verder maar mijn gevoel zegt: dit wordt hem niet :)

Ik zou het er eigenlijk niet op moeten terugkomen maar ik heb wel deel 1 gezien van de docu. En het riep wel interessante vragen op over hoe je geleerd is Auschwitz in te beelden (of de gaskamer zelf), in mijn herinneringen ziet het er bijvoorbeeld altijd anders uit. Maar goed, de gaskamer lijkt niet het origineel te zijn want verbouwd. Mooie vondst en daar wringt een beetje de schoen: men voelt zich niet geroepen om de nu mythische versie nog eens te gaan aanpassen op dat soort details (ook al lijkt het een kleine moeite van bordje bij de ingang: "hier bevond zich de gaskamer, echter 3x verbouwd".) Wat dat betreft is de holocaust inderdaad heilig geworden. Maar in de docu zit al meteen een soort gemene implicatie van "hé man een theater en hier een zwembad!", een knipoog van "is dit nou het Grote Vernietigingskamp? Meer een vakantiekamp." En dat is gewoon een context opzetten zodat de latere vragen over mogelijke verbouwingen van de gaskamer als het ware gaan resoneren: mmm, wat zou er nog meer niet kloppen? misschien zijn er wel 3 miljoen joden minder vermoord? Dus niets naïef en oprecht.

Ook wel interessant dat Cole ongeveer is geïntimideerd om alles af te zweren met een soort stalinistische zelfbeschuldigingsbrief (maar ja of die echt is, de interwebz hè?) Op YouTube is hij ook te gast bij Donahue (naar sopraansaxje als thema trouwens). Wel leuk als achtergrondinfo. En als je nog eens een dag hebt dat je denkt "ik voel me te vrolijk, ik heb een downer nodig" dan moet je de comments lezen.

Ja, alle verdoezelingen, "mooimakerijen". leiden meteen tot "Zie je wel!".

Overigens is wiki weer gewoon een goede ingang:

http://en.wikipedia.org/wiki/Criticism_of_Holocaust_denial#Use_of_gas_chambers

Over dat zyklon:
" Professor Jan Markiewicz, Director of the Institute of Forensic Research in Kraków, redid the analysis.[32] Markiewicz and his team used microdiffusion techniques to test for cyanide in samples from the suspected gas chambers, from delousing chambers, and from control areas elsewhere within Auschwitz. The control samples tested negative, while cyanide residue was found in high concentrations in the delousing chambers, and lower concentrations in the homicidal gas chambers. This is consistent with the amounts required to kill lice and humans"

En als je nog eens een dag hebt dat je denkt "ik voel me te vrolijk, ik heb een downer nodig" dan moet je de comments lezen.

Hier gaat het gelukkig best goed. Good points allemaal. :)

Overigens, als Cole in die Donahue show zit, is het 4 jaar nadat Markiewicz zijn onderzoekdeed (dat was in 1990). Dan geloof je dus gewoon wat je wil geloven.

Cutter's way, op een of andere manier enorm van genoten. Soort onontdekte parel in spé.

ik moest 'm met Franse ondertitels kijken, inderdaad echt een (leuke) film die stof ligt te vergaren, zelfs in de kelder van het internet.

http://behance.vo.llnwd.net/profiles14/1173743/projects/4455311/5676aa7fe13538baa37a307c624ae7d2.jpg

meer: http://www.behance.net/gallery/Classic-Movies-in-Miniature-Style/4455311

Çok güzel!

http://a3.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-prn1/548217_461164613901346_1468663098_n.jpg

The Company of Wolves
Een van de vroege films van Neil Jordan, ruim voor zijn grote successen, is een grimmig sprookjesverhaal. Wat is dat toch met wolven, in mijn allereerste nachtmerrie stond er een giga-wolf op mijn bed... Hoeveel ouders zullen deze prent voor een prikkie ergens op de kop hebben getikt om de film net te vroeg (of net te laat) uit de dvd-speler hebben gehaald, ondertussen hun geschockeerde grut troostend, die dan 's nachts in hun bedje lagen te bibberen. Ja, dit is een Roodkapje filmpje, en nee, het is niet gezellig. De cameo van Stephen Rea wordt bruut verstoord als hij anatomisch bloederig plastisch in een wolf verandert. Enger dan álles wat er in An American Werewolf in London gebeurde. En dat is enkel nog het horror-aspect; in een sprookje kun je alles lezen (en dat doen symbolisten en Freudianen dan ook met plezier) en Jordan maakt Roodkapje hier tot een, eh, nét gerijpt meisje dat voor het eerst 'into the woods' gaat (eerst nog met haar vrindje, later alleen) waarna wolven ('hairy on the inside is worse than hairy on the outside) uit de bosjes springen om 'kusjes' te stelen. De 'lushe' bosmagie blijft hier wat achter bij Gilliams Brothers Grimm, maar verder doet Jordan hier niet voor Gilliam op dát niveau onder.

Mon Oncle Antoine
Heerlijke Canadese film. Het is dat de wereld van Louis Malle vaak zeer upper-class is, anders kon die vergelijking hier weer uit de kast. Romantisch, nostalgisch, zelfs een beetje sentimenteel, maar met zoveel klasse gedaan dat je vanzelf smelt. En dat terwijl het 'putje winter' is en de personages zich met flessen Bols door de ijsvlakten van Quebec slepen. In het begin lijkt het héle dorp onderwerp van de film, als een soort Winesburg, Ohio. We zien dan enkel nog flitsen. Een vader die met tegenzin in een of andere erts-industrie werkt, zijn arme kindjes, zijn frustraties. En in 'de bebouwde kom' de extended family van het enige winkeltje. (Een zaak in álles, van doodskisten tot bruidssluiers). Al snel concentreert de film zich vooral daarop. En da's niet erg. In de winkel treffen we een gladde bediende, met een oogje op de eigenares. Haar man is de Antoine uit de titel, een zuipschuit. Het mooist van alles zijn de 'kiendjes' natuurlijk. Het neefje is een vroegoud kereltje (Mitt Liv Sum Hund, maar dan een paar jaar later) in sommige shots lijkt hij wel 30, het zal zijn tanigheid zijn. Hij bewondert het inwonende meisje, en meer dan dat. De twee rollebollen op zolder, ergens tussen 'is het nou leuk, liefde of vind het meisje het vervelend'. Alles is ambigu, en dat geldt ook voor de relatie van de drie volwassenen in huis. Intussen zijn de kerstvoorbereidingen in volle gang, zelfs het openen van de versierde etalage is een waar evenement. Dit is een echte 'folk'-film, dus wordt er gezongen. In de tweede helft slaat de dood toe, en volgt voor Antoine en zijn neefje een barre louterende tocht, eindigend in een erotische koortsdroom. Van mij had het verwachte Truffautische 'freeze' (!) frame daar mogen komen. Het komt alsnog. Prima.

Cyrano de Bergerac
Dat Cyrano een schelmenroman is, had ik nog wel geweten. Maar een taalkunstenaar? MC Cyrano vecht hier wel wat battles uit met het zwaard, maar ondertussen (!) spit hij ook gewoon rhymes (stanzas, zo u wil) die allemaal eindigen op de stokregel-punchline. Als Cyrano niet aan het dissen is componeert hij petrarkische liefdesdichten, voor zijn onbereikbare liefde. (Zijn nichtje, of all people.) Zij is echter verliefd op een ander, dus verzint Cyrano een list. Als duo gaan ze het meisje te lijf, 'jij de looks, ik de woorden'. (Cyrano is gehandicapt, door een zeker uitsteeksel) Klinkt allemaal dolletjes, wellicht, maar ik vond het na 20 minuten (van de bijna 140) al wel mooi geweest. Shakespeare, schmakespeare, en de beelden zijn ook niet echt indrukwekkend. Gerard Depardieu leeft zich uit, zeker, maar heel veel meer personages naast hem ontstaan er in deze taal de force niet. Zijn nichtje is even goed met woorden, maar evengoed een leeg canvas waar Depardieu (en zijn even verliefde kompaan) hun verlangens op projecteren. Dit is zo'n film (en verhaal) waarin een stervend personage eerst nog even een speech van 40 minuten houdt.

Antione op de lijst. Company of wolves kon ik niet veel mee. Ik vond Jordans "Mona Lisa" overigens een fantastische film. Keer of drie gezien.

Mijn film van de week: California split van Robert Altman, die je weer het gevoel geeft dat Amerikaanse cinema amper beter wordt dan Altman in de 70s. Zo los, zo raar en toch zo echt. Een feest.

Mona Lisa viel me een beetje tegen na http://www.criterion.com/explore/139-bill-hader-s-top-10 (daar had ik 'm geloof ik uit opgepikt) Wel een fantastische lijst van Bill Haden

"The hardest I ever saw my dad laugh [...]" :) (Bill Haden over Life of Brian)

Company of Wolves. Geweldige tienerhorrorfilm met zoiets als intelligentie. Was daar destijds echt zeer tevreden over. Mmm, ook meteen de enige film die ik van de man heb gezien.

Dit is zo'n film (en verhaal) waarin een stervend personage eerst nog even een speech van 40 minuten houdt.

LOL, ja conventies van de tijd hè. Vond ik als tiener ook een goede film.

California Split - Hear! Hear! De film is officieel nooit in Europa op dvd uitgebracht en waarschijnlijk is dat de voornaamste reden waarom de titel zo zelden genoemd wordt als Altman ter sprake komt.

Ik had nog nooit van die film gehoord zelfs (terwijl ik wel gehoord heb van andere films die ik nog niet van hem gezien heb zoals Thieves like us). Wat is die Elliot Gould ook een held he, met zijn gemompel, weer net zo goed als in The long goodbye.

nog één keer Strange Days nou, maar helemaal vergeten op te merken dat Angela Bassett déze sample verzorgd in die film: http://open.spotify.com/track/69eYIllJ8BVAsD65Ni15Sw

(ik denk eraan dankzij Froome's bigbeat hoofd)

Redline
Katsuhito Ishii dit keer in hoedanigheid van schrijver voor een redelijk bizarre anime. Gaat over racen en ik haat racefilms. Maar goed het speelt zich in de toekomst en al snel is het een en al bombast en overdrijving. Hoe snel gaan die auto's eigenlijk? Dat Ishii zich hier voor leende is niet zo raar gezien het gebruik van anime in zijn eigen films, hij houdt zich hier redelijk braaf aan conventies, met toch af en toe een Ishiiesque knipoog (neem alleen al de titel die gortdroog wordt opgezegd). Op het laatst is het een en al knallen en ontploffingen en fotofinish. Ik heb me vermaakt en het racemeisje is erg leuk.

Anchorman: The Legend of Ron Burgundy
Voor de volledigheid zeg maar, want ik heb hem na een kwartier uitgezet. Deze film wordt zo vaak aan gerefereerd als zijnde een lachathon dat ik het wel moest uitproberen. Toen die Vince Vaughn verscheen wist ik genoeg, die speelt echt alleen in flauwe nerdkomedies (en nu schijnen Jack Black en Ben Stiller later ook nog langs te komen. Pffff) Het probleem is: het idee is leuk voor een sketch van 5 minuten. Maar een hele film over zo'n dommige lokale Amerikaanse nieuwspresentator en zijn seksistische collega's?

Anchorman scoort altijd (of die ene Grote Film Poll keer) erg hoog bij de collega's van ILX, maar die hebben dan ook geen smaak, i guess. (Zelf nooit gezien, 't zal ook niet gebeuren)

Black Moon
Zo doen we dat in de 70s, doen we helemaal niet moeilijk over. Whoah. Ludo nam hierboven al piekfijn het "plot" door. Het begin is prachtig, een soort Les Guérillères grimmige man-vrouw oorlog. Daarna gaat het knetterhard in surrealistisch modus. En dat mag ik graag. Zeker als droomlogica zo mooi wordt gebruikt dwz dat bizarre associaties bijna gewoon lijken. Uiterst originele film en wat een beelden! De tuin met dieren op het laatst. En ja, ook ik moest erg lachen om die omlaag vallende onderbroek (net als die klokken die ze allemaal uit het raam keilt).

Toch typisch al die websites die zweten om je allerlei suggesties te doen van "dan vind je dit ook leuk" en dan doet Ludo dat gewoon achteloos. :)

https://s3.amazonaws.com/criterion_images/current/current_blackmoonfg.jpg

Hier kan ik dus nog dagen over mijmeren. Zo mysterieus, zoveel mogelijke betekenis.

leesvoer. Sowieso veel moois op die Criterion site.

:)

waarschijnlijk zou men inderdaad alleen al op het thema 'melk' een 50 pagina dissertatie over die film kunnen pennen

Wat ik zelf vreemd vind is dat de beklemmende openingss-sequentie me altijd goed is bijgebleven, terwijl die toch even goed koddig is te noemen.

oh ik zie nu dat Nykvist de camera deed, dus tóch die Bergman connectie, mooi.

Wow, goede intuïtieve connectie, dude. :)

Dat oranje autootje maakt de opening denk ik koddig.

Gezien mijn oude liefde voor Visconti en nu opbloeiende fascinatie met Malle moet ik duidelijk op zoek naar meer filmers van aristocratische komaf. ;)

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/82/Lina_Wertmuller_-_foto_di_Augusto_De_Luca.jpg

Lina Wertmuller, oftewel Arcangela Felice Assunta Wertmüller von Elgg Español von Braueich, nooit een film van gezien. Maar de posters bekijkende vrees ik het ergste

http://www.thebestfilms.net/wp-content/uploads/2010/03/Pasqualino-Settebellezze-19752.jpg

en dit zou over de jodenvervolging moeten gaan. Een soort Benigni wellicht, hahaholocaust

Ken ik! Fantastische film. Wellicht het meest ontroerende eindshot aller tijden.

[ik ontwaar een patroon]

hm het picaresque zal wel meevallen dan. Ik zal 'm op de lijst zetten dannn

Je moet er van houden. Eerste denk je inderdaad lolocaust maar dat blijkt onterecht.

The Ballad of Little Jo
Deze zeer fraai in beeld gebrachte western start mysterieus. Een vrouw (Suzy Amis) op weg, ze weet zelf niet waarnaartoe. Is ze op de vlucht voor de Amerikaanse burgeroorlog? Een marskramer neemt haar onder de hoede, maar da's, eh, tijdelijk. In een galante flashback zien we hoe ze aan het dwalen is geraakt. Toch had dat achterwege mogen blijven, want echt westerns is natuurlijk wanneer the man with name nor past ergens arriveert. Zo vergaat het ook Amis. Letterlijk. Ze verkleedt zich als man, en begint een nieuw leven in een goudmijnkampje. Ian McKellen heeft daar zijn eigen Aragorn-momentje (vanuit de duisternis van een café schiet hij de verdwaalde reiziger te hulp) maar ook hij ontpopt zich tot een viezige vrouwenhater. ('She wouldn't put it in her mouth!') The Ballad of Little Jo hapert voor het eerst als Amis een winterbaantje als schaapsherder aanneemt. Bon Iveriaans weg van iedereen, ze wordt flink bang gemaakt, maar vervolgens doet de film die expeditie af in één minuutje. Men krijgt haast, helaas. En prompt wordt de film erg episodisch, vol fijne flat characters, dat wel. (No pun intended.) Het wordt desondanks steeds ongeloofwaardiger dat de vermomming standhoudt. De spell wordt uiteindelijk gebroken door een Chinees, hier als het ware stand-in voor de indiaan. Sereen, Zen, daar wil de Blanke zich wel letterlijk en figuurlijk aan blootgeven.

Perfect Blue
Het blijft een onwerkelijk trekje hebben. Een tekenfilm voor volwassenen. Perfect Blue is een soort Psycho, maar dan in cartoon-versie. Die Japanners nemen het getekende genre bloederig serieus. In deze anime weer genoeg gepeins vanuit allerhande ramen, én (zoals eerder gesignaleerd) ook weer een jong meisje in de hoofdrol. Ze zingt in een K3-popgroepje, zonder grote successen, maar ook als mislukt pop idol kun je wel je centjes verdienen. Ik moest denken aan de reclameborden van Roodkapje die hier hangen, met in de hoofdrol Sita. Ooit een Idol met knalsingles, nu in een 'racketcentrum'... De entertainment-industrie wordt in het te korte (!) Perfect Blue fijntjes geschetst, ik had er nog wel twintig minuten carrièreplanning en onderhandeling met talent agentjes en producers bij willen hebben. Het hoofdpersonage wil wat anders, gaat acteren, en belandt vervolgens in haar eigen nachtmerrie. Dat begint er al mee dat ze als wannabe actrice eerst in 'foute' scenes moet spelen. ('Rape scene' bulderen de mannen op de set) Zelfs de sexy fotoshoot comes back to haunt her, in haar dromen. Langzaam begint het (dixit OMC) realiteitsneukerij-gedeelte, en dat is bijzonder gecompliceerd. Er beginnen wel dertig semi-imaginaire scenes achter elkaar, en steeds dacht ik dat het echt was. De twist aan het eind (met een vleugje Psycho dus) weet de boel niet eens definitief te verhelderen. Misschien had het zelfs met wat minder Se7en-geweld gekund.

Crocodile
Het debuut van Kim Ki-Duk heeft zijn gebruikelijke geweldsuitbarstingen (vooral tegen vrouwen) maar plaatst die in een nog rauwere setting dan gebruikelijk. We leven hier 'under the bridge' met een groepje zwervers. Alleen op de wereld. Een jongen – die net zo overdreven acteert als de Japanse stuiterbal in de treinenfilm – hosselt daar met zijn pa en opa. Als het tenminste zijn échte pa en opa zijn. Geld wordt verdiend met het verkopen van fotokopieën – van wát zien we niet, hier in Breda loopt altijd een vrouw met gekopieerde katten-tekeningen – en het bestelen van suicidalen, die 'r bij de rivier een einde aan hebben gemaakt. Op een dag redt de zwervers-pa een knappe vrouw. Verkracht haar, en nóg wil ze niet weg. Zij wordt de sister van de extended familie en brengt wat warmte. Zover dat ten minste kan. Maar net als de hosselaars wat 'ontdooien' (dat werd ook tijd, de woede-aanvallen werden wat repetitief) beginnen in de tweede helft van de film de politie en de maffia en rol te spelen. Hier verliest Kim Ki-Duk zijn kalme hand, in flitsen gebeurt er een hoop Beak Takeshi-grofs, maar ik voelde het niet meer. Wél nog de donkerste zwarte komedie-grap van het filmjaar gezien, nadat de opa op geheel eigen wijze een stations-koffiemachine heeft gerepareerd. Douwe Egberts aroma rood...

The Navigator: A Mediaeval Odyssey
En elke keer als ik aan Andrei Rublev denk wordt die film in gedachten weer wat mythischer – en dat terwijl ik er bij het kijken weinig van begreep. De vergelijking lijkt hier wat wonderlijk, wie op de poster afgaat vermoed een kinder-actiefilm met een middeleeuwsausje, maar 'this being cult' is het echt héél raar. Het begint al met een soort trailer vooraf. Dat blijkt later een visioen, waarna de film van kleur overschakelt op uiterst brak no budget-zwart wit. Een afgelegen dorpje in Cumbria wacht op de terugkeer van een verloren zoon. Vooral de jonge ziener (van die trailer) kijkt reikhalzend naar zijn broer uit. Maar wanneer de man er is brengt hij enkele slechte tidings, in authentiek onverstaanbaar Engels. De pest rukt op. Mensen vallen zonder waarschuwing bij bosjes neer, zo waarschuwt hij. Wat te doen, o ziener!? De oplossing lijkt een Refniaanse viking-reis, vol symboliek. Die reis pakt echter gans anders uit dan verwacht. De mannen graven een gat, en komen (in kleur!) aan de andere kant van de platte wereld uit. In modern day Nieuw Zeeland! Al die lichten; 'this must be celestial city'. Het lijkt even Crocodile Dundee-grappig te moeten worden, maar gelukkig volgen de rituelen alsnog. Gesjouw met een 'high cross', er wordt zelf koper gegoten (denk aan Tarkovsky's klok). Toch, zo beklemmend als die openingsfase wordt het niet meer.

ha! The Navigator: A Mediaeval Odyssey moet ik zien. Wel frappant dat mijn cultbron uit die tijd hier niet mee is komen aanzetten, die keek echt elke film.

Ben overigens teleurgesteld dat Battle of Little Jo niet uit 1973 of zo is, zo zag ik het al helemaal voor me. Met een lenseflare hier, een Air tangeltje daar.

Perfect Blue, ja die mag ik natuurlijk wel. Maar de ekte-ekte realiteitsneukerij in het genre blijft Serial Experiments Lain. [moet ik zelf ook weer eens kijken, de dochters zijn nog net iets te jong vrees ik]

Ben overigens teleurgesteld dat Battle of Little Jo niet uit 1973 of zo is, zo zag ik het al helemaal voor me. Met een lenseflare hier, een Air tangeltje daar.

ja, net iets te hi-tech modern/Dances with Wolves, al moet gezegd dat de muziek (o.a. met een slotsong van de McGariggle zusters) wel dat independent sfeertje heeft.

manga-series laat ik aan mijn zusje over (Cowboy Bebop enzo) Paprika moet ik nog wel eens zien. en de originele Ghost in the Shell

Als je dan toch aan de Manga gaat Ludo, mag ik dan Millenium Actress (ook van Satoshi Kon) en The Girl Who Leapt Through Time (Mamuro Hosoda) ook maar meteen opperen?

Over ekte-ekte realiteitsneukerij gesproken:
Als je de series aan jouw zusje wil overlaten, zou ik haar Paranoia Agent (jawel, alweer Satoshi Kon) voorschotelen.

Ga zelf deze week maar eens Summer Wars (Mamuro Hosoda) kijken. Ligt al een paar weekjes op het stapeltje te wachten.
Gaat over een second life (bestaat dat eignelijk nog?) achtige virtual reality. Dat zal vast heerlijk ontsporen, gok ik hoop ik