Filmforum

California Split - Hear! Hear! De film is officieel nooit in Europa op dvd uitgebracht en waarschijnlijk is dat de voornaamste reden waarom de titel zo zelden genoemd wordt als Altman ter sprake komt.

Ik had nog nooit van die film gehoord zelfs (terwijl ik wel gehoord heb van andere films die ik nog niet van hem gezien heb zoals Thieves like us). Wat is die Elliot Gould ook een held he, met zijn gemompel, weer net zo goed als in The long goodbye.

nog één keer Strange Days nou, maar helemaal vergeten op te merken dat Angela Bassett déze sample verzorgd in die film: http://open.spotify.com/track/69eYIllJ8BVAsD65Ni15Sw

(ik denk eraan dankzij Froome's bigbeat hoofd)

Redline
Katsuhito Ishii dit keer in hoedanigheid van schrijver voor een redelijk bizarre anime. Gaat over racen en ik haat racefilms. Maar goed het speelt zich in de toekomst en al snel is het een en al bombast en overdrijving. Hoe snel gaan die auto's eigenlijk? Dat Ishii zich hier voor leende is niet zo raar gezien het gebruik van anime in zijn eigen films, hij houdt zich hier redelijk braaf aan conventies, met toch af en toe een Ishiiesque knipoog (neem alleen al de titel die gortdroog wordt opgezegd). Op het laatst is het een en al knallen en ontploffingen en fotofinish. Ik heb me vermaakt en het racemeisje is erg leuk.

Anchorman: The Legend of Ron Burgundy
Voor de volledigheid zeg maar, want ik heb hem na een kwartier uitgezet. Deze film wordt zo vaak aan gerefereerd als zijnde een lachathon dat ik het wel moest uitproberen. Toen die Vince Vaughn verscheen wist ik genoeg, die speelt echt alleen in flauwe nerdkomedies (en nu schijnen Jack Black en Ben Stiller later ook nog langs te komen. Pffff) Het probleem is: het idee is leuk voor een sketch van 5 minuten. Maar een hele film over zo'n dommige lokale Amerikaanse nieuwspresentator en zijn seksistische collega's?

Anchorman scoort altijd (of die ene Grote Film Poll keer) erg hoog bij de collega's van ILX, maar die hebben dan ook geen smaak, i guess. (Zelf nooit gezien, 't zal ook niet gebeuren)

Black Moon
Zo doen we dat in de 70s, doen we helemaal niet moeilijk over. Whoah. Ludo nam hierboven al piekfijn het "plot" door. Het begin is prachtig, een soort Les Guérillères grimmige man-vrouw oorlog. Daarna gaat het knetterhard in surrealistisch modus. En dat mag ik graag. Zeker als droomlogica zo mooi wordt gebruikt dwz dat bizarre associaties bijna gewoon lijken. Uiterst originele film en wat een beelden! De tuin met dieren op het laatst. En ja, ook ik moest erg lachen om die omlaag vallende onderbroek (net als die klokken die ze allemaal uit het raam keilt).

Toch typisch al die websites die zweten om je allerlei suggesties te doen van "dan vind je dit ook leuk" en dan doet Ludo dat gewoon achteloos. :)

https://s3.amazonaws.com/criterion_images/current/current_blackmoonfg.jpg

Hier kan ik dus nog dagen over mijmeren. Zo mysterieus, zoveel mogelijke betekenis.

leesvoer. Sowieso veel moois op die Criterion site.

:)

waarschijnlijk zou men inderdaad alleen al op het thema 'melk' een 50 pagina dissertatie over die film kunnen pennen

Wat ik zelf vreemd vind is dat de beklemmende openingss-sequentie me altijd goed is bijgebleven, terwijl die toch even goed koddig is te noemen.

oh ik zie nu dat Nykvist de camera deed, dus tóch die Bergman connectie, mooi.

Wow, goede intuïtieve connectie, dude. :)

Dat oranje autootje maakt de opening denk ik koddig.

Gezien mijn oude liefde voor Visconti en nu opbloeiende fascinatie met Malle moet ik duidelijk op zoek naar meer filmers van aristocratische komaf. ;)

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/82/Lina_Wertmuller_-_foto_di_Augusto_De_Luca.jpg

Lina Wertmuller, oftewel Arcangela Felice Assunta Wertmüller von Elgg Español von Braueich, nooit een film van gezien. Maar de posters bekijkende vrees ik het ergste

http://www.thebestfilms.net/wp-content/uploads/2010/03/Pasqualino-Settebellezze-19752.jpg

en dit zou over de jodenvervolging moeten gaan. Een soort Benigni wellicht, hahaholocaust

Ken ik! Fantastische film. Wellicht het meest ontroerende eindshot aller tijden.

[ik ontwaar een patroon]

hm het picaresque zal wel meevallen dan. Ik zal 'm op de lijst zetten dannn

Je moet er van houden. Eerste denk je inderdaad lolocaust maar dat blijkt onterecht.

The Ballad of Little Jo
Deze zeer fraai in beeld gebrachte western start mysterieus. Een vrouw (Suzy Amis) op weg, ze weet zelf niet waarnaartoe. Is ze op de vlucht voor de Amerikaanse burgeroorlog? Een marskramer neemt haar onder de hoede, maar da's, eh, tijdelijk. In een galante flashback zien we hoe ze aan het dwalen is geraakt. Toch had dat achterwege mogen blijven, want echt westerns is natuurlijk wanneer the man with name nor past ergens arriveert. Zo vergaat het ook Amis. Letterlijk. Ze verkleedt zich als man, en begint een nieuw leven in een goudmijnkampje. Ian McKellen heeft daar zijn eigen Aragorn-momentje (vanuit de duisternis van een café schiet hij de verdwaalde reiziger te hulp) maar ook hij ontpopt zich tot een viezige vrouwenhater. ('She wouldn't put it in her mouth!') The Ballad of Little Jo hapert voor het eerst als Amis een winterbaantje als schaapsherder aanneemt. Bon Iveriaans weg van iedereen, ze wordt flink bang gemaakt, maar vervolgens doet de film die expeditie af in één minuutje. Men krijgt haast, helaas. En prompt wordt de film erg episodisch, vol fijne flat characters, dat wel. (No pun intended.) Het wordt desondanks steeds ongeloofwaardiger dat de vermomming standhoudt. De spell wordt uiteindelijk gebroken door een Chinees, hier als het ware stand-in voor de indiaan. Sereen, Zen, daar wil de Blanke zich wel letterlijk en figuurlijk aan blootgeven.

Perfect Blue
Het blijft een onwerkelijk trekje hebben. Een tekenfilm voor volwassenen. Perfect Blue is een soort Psycho, maar dan in cartoon-versie. Die Japanners nemen het getekende genre bloederig serieus. In deze anime weer genoeg gepeins vanuit allerhande ramen, én (zoals eerder gesignaleerd) ook weer een jong meisje in de hoofdrol. Ze zingt in een K3-popgroepje, zonder grote successen, maar ook als mislukt pop idol kun je wel je centjes verdienen. Ik moest denken aan de reclameborden van Roodkapje die hier hangen, met in de hoofdrol Sita. Ooit een Idol met knalsingles, nu in een 'racketcentrum'... De entertainment-industrie wordt in het te korte (!) Perfect Blue fijntjes geschetst, ik had er nog wel twintig minuten carrièreplanning en onderhandeling met talent agentjes en producers bij willen hebben. Het hoofdpersonage wil wat anders, gaat acteren, en belandt vervolgens in haar eigen nachtmerrie. Dat begint er al mee dat ze als wannabe actrice eerst in 'foute' scenes moet spelen. ('Rape scene' bulderen de mannen op de set) Zelfs de sexy fotoshoot comes back to haunt her, in haar dromen. Langzaam begint het (dixit OMC) realiteitsneukerij-gedeelte, en dat is bijzonder gecompliceerd. Er beginnen wel dertig semi-imaginaire scenes achter elkaar, en steeds dacht ik dat het echt was. De twist aan het eind (met een vleugje Psycho dus) weet de boel niet eens definitief te verhelderen. Misschien had het zelfs met wat minder Se7en-geweld gekund.

Crocodile
Het debuut van Kim Ki-Duk heeft zijn gebruikelijke geweldsuitbarstingen (vooral tegen vrouwen) maar plaatst die in een nog rauwere setting dan gebruikelijk. We leven hier 'under the bridge' met een groepje zwervers. Alleen op de wereld. Een jongen – die net zo overdreven acteert als de Japanse stuiterbal in de treinenfilm – hosselt daar met zijn pa en opa. Als het tenminste zijn échte pa en opa zijn. Geld wordt verdiend met het verkopen van fotokopieën – van wát zien we niet, hier in Breda loopt altijd een vrouw met gekopieerde katten-tekeningen – en het bestelen van suicidalen, die 'r bij de rivier een einde aan hebben gemaakt. Op een dag redt de zwervers-pa een knappe vrouw. Verkracht haar, en nóg wil ze niet weg. Zij wordt de sister van de extended familie en brengt wat warmte. Zover dat ten minste kan. Maar net als de hosselaars wat 'ontdooien' (dat werd ook tijd, de woede-aanvallen werden wat repetitief) beginnen in de tweede helft van de film de politie en de maffia en rol te spelen. Hier verliest Kim Ki-Duk zijn kalme hand, in flitsen gebeurt er een hoop Beak Takeshi-grofs, maar ik voelde het niet meer. Wél nog de donkerste zwarte komedie-grap van het filmjaar gezien, nadat de opa op geheel eigen wijze een stations-koffiemachine heeft gerepareerd. Douwe Egberts aroma rood...

The Navigator: A Mediaeval Odyssey
En elke keer als ik aan Andrei Rublev denk wordt die film in gedachten weer wat mythischer – en dat terwijl ik er bij het kijken weinig van begreep. De vergelijking lijkt hier wat wonderlijk, wie op de poster afgaat vermoed een kinder-actiefilm met een middeleeuwsausje, maar 'this being cult' is het echt héél raar. Het begint al met een soort trailer vooraf. Dat blijkt later een visioen, waarna de film van kleur overschakelt op uiterst brak no budget-zwart wit. Een afgelegen dorpje in Cumbria wacht op de terugkeer van een verloren zoon. Vooral de jonge ziener (van die trailer) kijkt reikhalzend naar zijn broer uit. Maar wanneer de man er is brengt hij enkele slechte tidings, in authentiek onverstaanbaar Engels. De pest rukt op. Mensen vallen zonder waarschuwing bij bosjes neer, zo waarschuwt hij. Wat te doen, o ziener!? De oplossing lijkt een Refniaanse viking-reis, vol symboliek. Die reis pakt echter gans anders uit dan verwacht. De mannen graven een gat, en komen (in kleur!) aan de andere kant van de platte wereld uit. In modern day Nieuw Zeeland! Al die lichten; 'this must be celestial city'. Het lijkt even Crocodile Dundee-grappig te moeten worden, maar gelukkig volgen de rituelen alsnog. Gesjouw met een 'high cross', er wordt zelf koper gegoten (denk aan Tarkovsky's klok). Toch, zo beklemmend als die openingsfase wordt het niet meer.

ha! The Navigator: A Mediaeval Odyssey moet ik zien. Wel frappant dat mijn cultbron uit die tijd hier niet mee is komen aanzetten, die keek echt elke film.

Ben overigens teleurgesteld dat Battle of Little Jo niet uit 1973 of zo is, zo zag ik het al helemaal voor me. Met een lenseflare hier, een Air tangeltje daar.

Perfect Blue, ja die mag ik natuurlijk wel. Maar de ekte-ekte realiteitsneukerij in het genre blijft Serial Experiments Lain. [moet ik zelf ook weer eens kijken, de dochters zijn nog net iets te jong vrees ik]

Ben overigens teleurgesteld dat Battle of Little Jo niet uit 1973 of zo is, zo zag ik het al helemaal voor me. Met een lenseflare hier, een Air tangeltje daar.

ja, net iets te hi-tech modern/Dances with Wolves, al moet gezegd dat de muziek (o.a. met een slotsong van de McGariggle zusters) wel dat independent sfeertje heeft.

manga-series laat ik aan mijn zusje over (Cowboy Bebop enzo) Paprika moet ik nog wel eens zien. en de originele Ghost in the Shell

Als je dan toch aan de Manga gaat Ludo, mag ik dan Millenium Actress (ook van Satoshi Kon) en The Girl Who Leapt Through Time (Mamuro Hosoda) ook maar meteen opperen?

Over ekte-ekte realiteitsneukerij gesproken:
Als je de series aan jouw zusje wil overlaten, zou ik haar Paranoia Agent (jawel, alweer Satoshi Kon) voorschotelen.

Ga zelf deze week maar eens Summer Wars (Mamuro Hosoda) kijken. Ligt al een paar weekjes op het stapeltje te wachten.
Gaat over een second life (bestaat dat eignelijk nog?) achtige virtual reality. Dat zal vast heerlijk ontsporen, gok ik hoop ik

mag ik dan Millenium Actress (ook van Satoshi Kon) en The Girl Who Leapt Through Time (Mamuro Hosoda) ook maar meteen opperen?

'hai'. De Japanse tekenfilm lijst bouwt zich zo op voor het najaar. :)

Mon oncle Antoine, dank voor de tip Ludo! Mijn meest prominente associatie was toch early Halström, maar door het thema zat er ook wel een vleugje "Spirit of the beehive" in. Eerste associatieve helft is het mooist.

Oh leuk trouwens, die fles amsterdamse sterke drank in beeld steeds!

:)

ja dat was best bizar, had me nooit gerealiseerd dat jenever helemaal tot Quebec zou raken, en dan ook nog Bols.

Buongiorno, Notte
Interessante 'counterpiece' van Il Divo, juist omdat deze een stuk minder is. Beide films behandelen dezelfde Italiaanse politieke periode, en vangen die in een sfeervolle maalstroom van beelden, verwoven met popliedjes en andere 'low art'. Misschien heeft Il Divo het makkelijker, als wraakoefening. Andreotti is de duivel, dat is filmisch lekkerder dan Aldo Moro. Moro is niet de goedheid zelve, maar hij wordt vanzelf een soort heilige: hij waarschuwt de Rode Brigades niet voor niets dat ze precies in de valkuil vallen die ze zelf hebben gegraven. Door de film – zeker in het begin – te doorsnijden met beelden van Sovjet-parades maakt de regisseur de kidnappers belachelijk. Terecht, en toch is het jammer, ten slotte vormen ze wel zijn hoofdpersonages. Het is niet dat hun 'bestaan' uit het niets kwam. (Denk even: Italiaanse politiek = maffia.) Typerend voor een Italiaanse arthouse-film is de warrige hoofdrol voor een brunette op de rand van een hysterie-instorting. De dame maakt deel uit van de splintergroeping, maar is de enige die ook nog in het dagelijks leven fungeert. In die hoedanigheid zit al vrij vroeg (te vroeg) de beste en beklemmendste scene. Een liftdeur gaat open, we kijken vanuit de lift naar buiten en zien mensen schrikken. Iemand loopt naar binnen, en komt met rode vingers naar buiten. Het blijkt geen bloed, maar 'het teken van de duivel. Buongiorno, Notte wordt daarna (niet geheel onverwacht) almaar religieuzer om uiteindelijk fraai maar rommelig te eindigen. Met de Paus. Who else.

Nightmare Alley
Iets te degelijk forties-melodrama. A Face in the Crowd, maar dan minder goed. De Amerikanen houden van de krantenjongen die de top bereikt, maar net als de rest van de wereld willen ze 'm eigenlijk ook wel weer gewoon op z'n bek zien gaan. Hier is de kleine sjoemelaar een kerel op een reizend circus. Zijn verbeten Henry Fonda-achtige blik doet al snel vermoeden dat hij femme fatale-geconcentreerd aan zijn doelen werkt. Al snel weet hij zich van stage hand op te werken tot 'mentalist', om zo in showbiz te belanden. Op die weg wordt hij bijgestaan door maarliefst 3 vrouwen (dit is een grootse film tot slotte). De eerste zorgt voor de lessen, en wordt weer snel afgedankt. De tweede is een lief acrobatenmeisje (die nog dreigt te worden gearresteerd voor 'indecent exposure') maar de derde is het verrassendst en het gevaarlijkst. Een psychologe. Voor Hollywood is dat natuurlijk één pot nat. Mentale spelletjes op de buhne of op de bank, het is allemaal fout. De twee beginnen een intrigerende (maar schetsmatig) uitgewerkte samenwerking om de lokale mob te bestelen. Hierbij komen ook de eerste twee vrouwen weer mooi van pas. Echt spannend of broeierig wordt deze big budget noir echter nergens, al moet gezegd dat het einde (the fall dus) van de prima hoofdrolspeler Tyrone Power (wat een naam) spectaculair ver gaat.

La Pointe Courte
Zul je altijd zien; rekende ik erop een volgende geniale Agnes Varda-film te zien, waarover ik dan wellicht een nieuw groot artikel kon pennen. Blijkt dit debuut (het zij haar vergeven hoor) de minste die ik van haar ken. Veel te veel Rohmer, La Pointe Courte had met gemak een van diens moral tales kunnen zijn. Het is een wonder dat het Jansenisme nergens ter sprake komt. Een van de hoofdpersonages heeft in elk geval wél een monnikenkapsel, en babbelt filosofisch met zijn Anita Witzier-meisje over de (on)mogelijkheden van hun liefde. Tussendoor dwalen ze door het shabby scheepswerfgebied waar de man opgroeide. Als het stelletje nog niet is gearriveerd lijkt het wel een zigeunerkampje. Donkerharige vrouwen, veel kinderen, en mannen die het continu aan de stok hebben met de wet. Ook het Italiaanse neorealisme is niet ver. Is het nou docu of fictie? Knap gedaan. Varda vind in die omgeving genoeg beestjes om te filmen; katten vooral natuurlijk. Die komen op de vis af... Sinds ik indifferent-cats-in-amateur-porn.tumblr.com/ heb gezien is het moeilijk kijken naar een kat die toevallig door het beeld wandelt. Maar dit terzijde. De zwart-wit shots zijn overigens beeldig, maar bij Varda had ik het liever over andere zaken gehad.

Meek's Cutoff (2010, Kelly Reichardt)

Dat een oersaaie film toch een belevenis kan zijn, het is een enigma.
De Nijmeegse vierdaagse vers in mijn gedachten: "wat bezielt mensen zo'n saaie wandeltocht te maken", de arme zielen in Meek's Cutoff doen niets anders en dat niet voor hun lol :)
Ondertitels zijn een must, want je verstaat ze niet, helemaal niet als ze fluisteren, wat misschien ook wel de bedoeling is geweest van de regisseur?

Bewegende schilderijtjes.
Schoonheid ligt, ondanks het droge verdorde landschap, in ieder shot. Dit gedragen door minimale (ambient) muziek, doet dit vaak prettig mystiek aan.
Gelukkig geen zweverige Indianen-mystiek, nou ja voorruit de Indiaan kon het toch niet laten te gaan zingen (en erg toonvast was ie niet).
Ik zag of voelde een paralel met Tarkovsky's Stalker. (Maar ik heb dan ook bitter weinig films gezien) De film heeft eenzelfde hypnotiserende werking.
Meek's Cutoff vind ik sterker, omdat de film de bovenaardse 'trance' telkens weer onderbreekt naar concrete zaken (tekort aan water, fricties tussen 'de vrouw met ballen' en 'Mountain man' Meek, zonder de spanning te verliezen of juist daarom de spanning groter maakt.
De onzekerheid over hun lot, de kijker die het als alwetende toeschouwer deze keer ook eens niet weet, maakt dat de film blijft boeien, ook als als alles zich in een slakkengang voorttrekt.

Het einde is denk ik precies goed, maar ik kan niet ontkennen dat ik het eind tegelijkertijd toch als een anti-climax ervoer.

eens met het laatste (stiekem)

maar vooral

Ik zag of voelde een paralel met Tarkovsky's Stalker

fuck ja. nooit aan gedacht :)

Nou ja, zo raak is die associatie waarschijnlijk niet hoor, het is als het beweren dat er een verwantschap bestaat tussen de films Halloween en Dracula, beiden horror weet toch ;)

neuh neuh, een groepje reizigers op zoek naar het paradijs, begeleid door een gids die zégt te weten hoe het zit en waar het is, maar intussen wellicht clueless is. I can see it.

Zazie dans le métro
Ik stelde me zo voor: 12 jarige proto-Amelie reist 24-uur door de Parijse metro en zingt nog ergens een liedje. Op het laatst komt de zon op. Iemand steekt een Gitanes op. Dus niet. Wat je hier krijgt te zien ligt precies halverwege Chaplin en Wong Kar-Wai. Een karrenvracht technische foefjes afgewisseld met drukke Fransen die ook nog eens vaak versneld door het beeld bewegen. Duidelijk niet voor iedereen. Ik vond het bij vlagen hilarisch, helemaal toen ze tegen het einde dat restaurant in een glorieuze food fight totaal aan puin slaan. En die hele scène op de Eiffeltoren is magistraal droomwerk (werd er overigens heel zenuwachtig van, hoeveel mensen zijn er eigenlijk ooit van die toren afgedonderd?) Vrij unieke film weer van Malle.

Ja Zuster Nee Zuster op driedubbele snelheid, Zazie ZO vermoeiend. (Maar ook zo, onwaarschijnlijk belhamelig/gewaagd grof)

de anti-Zazie van Malle is trouwens My Dinner With Andre, 2 volslagen narcistische en onwaarschijnlijk irritante mannen dineren. En that's it. Een van de slechtste films aller tijden. :)

En die krijgt dan een 7.4 op IMDB (hoger dan Zazie, nou ja). Het gaat af en toe zo snel en het is zo olijk dat je inderdaad bijna de grofheid niet door hebt en alle toespelingen op seksuele deviatie ook niet. En naar het boek van een van de grote avant-gardisten van de Franse literatuur (moet ik me dan toch eens aan wagen maar je moet het in het Frans lezen hè voor de echte taaltrip.)

La Planète Sauvage
Nu van de Bluray, da's different cook. The Secret Of Kells krijgt binnenkort dezelfde upgrade.

Paradise Lost 3: Purgatory
Interessante ontwikkelingen. Waar stiefvader Byers in de eerdere aflevering met zijn bijbels geïnspireerde haatrants vooral 'schuldig' in z'n eigen voorhoofd leek te kerven heeft hij zijn mening zowaar bijgesteld en is er een nieuwe, échte verdachte opgedoken. De manier waarop ze vrijkomen blijft weinig elegant, maar goed ze zijn eindelijk vrij. En en passant maakt Metallica nog even pijnlijk duidelijk dat ze iets proberen levend te houden wat er niet meer is.

En naar het boek van een van de grote avant-gardisten van de Franse literatuur

wissiknie (om in de stijl van het boek te blijven) Ziet er vrij onmogelijk uit :)

Planete Sauvage, nog niet zo lang geleden effectief geplunderd door Tory Y Moi, of heb ik dat er zelf bij bedacht. In elk geval een gave soundtrack.

Voordat ik het vergeet van Zazie: in de chaos dat ze het restaurant vandaliseren en er opeens een cameraman tussen de acteurs loopt, en dan gewoon laten zien wat hij filmt. Vrij briljant hoor.

The Long Goodbye
Subs favoriet, hoeft geen introductie. Daar wordt toch even een record roken in een film neergezet. Respect. Vreemde film. Eerste drie kwartier zijn echt fenomenaal, L.A. in de 70s, huizen in Malibu, wise-guy P.I. etc. Dan lijkt Altman even de controle kwijt (het blijft af en toe een onhandige filmer, zie ook Peckinpah. Alcohol?) En dan wordt alles nog even opgelost met toch wel verrassende wending. Ik ben bij dit soort detectives overigens op een gegeven moment altijd de kluts kwijt, van wie deed nou wat en kreeg nog geld van wie, al die namen, fuggit. Maar Altman is toch meer een ambient filmer wat mij betreft, het grote plaatje, sfeer, een wereld waar je in kan verdwalen, toeval daar gaat het om. Mooie film en een unieke aanpak van het genre. Zelden trouwens zo'n aseksueel personage gezien als Marlowe, fascinerend.

Dan lijkt Altman even de controle kwijt (... Alcohol?) Altman was vooral een liefhebber van de pretsigaret.

Ik moet zeggen dat Vrientens keuzefilm wel heel erg op de lachspieren werkt :)

oeps verkeerde draad...

Ja, ik kan er ook alleen maar een stel retards in zien.

The Long Goodbye: de kat bij nacht, het zandpad (toch, aan het eind) en de harmonica. :)

Quatermass and the Pit
Hartstikke lieve buitenaardse wezens-film, niet dat er veel aliens zijn te zien – alhoewel - what if we were all aliens? Het gaat me echter om de personages en de speciale effecten. De hoofdrolspelers zijn allemaal van middelbare leeftijd en soms zelfs baardig grijzend (je merkt plots hoe zeldzaam dat eigenlijk is, Jaws heeft ook wel dat 'shabby' gevoel). Een paar keer wordt een personage 'young' genoemd, en zelfs die zijn dan al de dertig gepasseerd. Deze levenservaring past ook bij het technologisch doorwrochte gevoel van het eerste uur. Ok, de archeologen gaan erg ruw om met de gevonden schedels, maar toch voelt het allemaal wel écht. Dat je skeletten in de London Underground vindt, en dat je er dan langzaam achterkomt dat die in een heus spaceship zaten. Het moment dat het vehikel wordt opengemaakt is qua knutselkunsten het mooist. De papiermaché aliens komen recht van een carnavalswagen. Genoeg te grijnzen dus, maar het laatste half uurtje wordt het eerst even bloedspannend, en vlak erna ineen minder van niveau. Het begint er mee dat de wetenschappers het onderbewuste van patiënten op een tv kunnen projecten – weg, kuch, realisme – en vervolgens wordt er alsnog een soort slechterik in het verhaal an sich 'geprojecteerd'. En dat is niemand minder dan de Duivel himself. Het laatste shot is gelukkig weer wel fantastisch, een soort 'bewegende' still, met de personages nog op doek.

Jeder für Sich und Gott Gegen Alle
Kaspar Hauser was de natte droom van elke Cobra-kunstenaar. Volkomen tabula rasa, zonder enige cultuur. Werner Herzog (de neo-expressionist) laat Kaspar hier spelen door de (veel te oude) Bruno S, een vergelijkbare 'naïeve gek'. Herzogs wereldje is voor expressionisme wel wat te realistisch, maar zijn voorkeuren voor deformanten en surrealisme (woestijn!) ontbreken niet. Ook hier neemt hij ergens op een kwart gewoon ruim de tijd voor een circus met 'freaks', Kaspar incluis. De scenes met de meeste magie zitten echter daarvoor, net nadat Kaspar door zijn mysterieuze begeleider in de geciviliseerde wereld is gedropt. Het Duitse dorpje is niet alleen gefascineerd door deze vreemdeling, ze nemen hem ook ongeloofwaardig hartelijk in hun midden op. Kaspar krijgt lesjes in tafelmanieren, en leert van de dorpskindjes gedichten. Ondertussen voert hij zelf een vogeltje. (Beestjes, al even ongerept.) Het is allemaal erg aandoenlijk, en heeft die humane Herzog-touch. Maar hoe meer Bruno S. moet (en kan) gaan spreken, hoe meer hij op een nadrukkelijk formulerende mongool begint te lijken. Ik kreeg er een soort Hans Teeuwen-gevoel bij, moet je je die in een remake voorstellen... Het (depressie)drama dat Hauser aan het eind van zijn leven treft wordt door Herzog wat achteloos afgedaan. Misschien lag het aan het slepende middengedeelte. Herzog is in elk geval wel zeer geïnteresseerd in de ijverige alles herhalende notulant, een schots en scheef oud knarretje dat aan het eind tevreden naar huis huppelt.

In the Realm of the Senses
Ik wist niet wat me overkwam. Echt! Geen smoesje, ik dacht dat dit een of andere oude Japanse horrorfilm was... De Franse intiteling in de eerste minuut leek al wat vreemd, maar de reden daarvan is na ongeveer 3 minuten wel duidelijk. Oeh la la. Na de shock volgt toch een wat preutse ongemakkelijkheid, het zal aan mij liggen. In feite is dit heel lang een soort 9 Songs, met geisha-getokkel als de Black Rebel Motorcycle Club van dienst. (En zij doen wél mee aan de actie.) Een ogenschijnlijk lieftallige bediende (en voormalige prostituee) papt aan met haar sensei, die in de enige echt geile scene haar poetskunsten bewondert. (Boendoek op de grond, billen omhoog, blik naar beneden en rennen maar, een bekend Japans tafereel) Veel tijd om kennis te maken hebben de 2 verder niet nodig, en wat volgt is zo'n anderhalf uur vrij saaie hardcore pornografie, waarbij het ontbreken van anale seks haast ópvalt. (Want al het andere komt langs of wordt op zijn minst gesuggereerd...) Het knappe van Oshima is dat ie met al die herhaling uiteindelijk dan toch nog iets van een verhaal weet te suggereren. Seksverslaving is helemaal hip, maar van alle tijden (duh). Lichamelijke obsessies, en dan steeds maar weer een stapje verder. David Carradine's favoriete film.

Verboten!
Met The Big Red One heb ik de definitieve Fuller-oorlogsfilm al gezien, maar ook in dit 'kleintje' brengt hij wel weer een heel 'eigen' gevoel mee, van iemand die werkelijk door Europa had gestruind, flirtsen met de Duitse frauleins. (Wat overigens zoals zoveel dingen 'verboten!' is). Toch weet een Amerikaanse soldaat (James Best) in het eerste kwart er eentje aan de haak te slaan, of zij hem, want er heerst (natuurlijk) overal achterdocht. Een Amerikaans G.I betekent makkelijk toegang tot eten (en chocoladerepen) dus wie weet heeft deze 'Heidi' (Susan Cummings, de beste rol van de film) wel een dubbele agenda. In de marge van het verhaal toont Fuller de verliezers, levend op voedselbonnen (East Germans eat, West Germans starve!) en gefrustreerde nazi's die guerilla plannen. We leren van soldatengrappen als 'ze vonden Hitler dood met een briefje in zijn hand: 'I never was a nazi'...' Kortom boeiende kleine micro-verhalen, maar halverwege verschijnt plotseling in een vette tussentitel: Nuremberg, en gaat Fuller doodleuk ook nog even (met echte beelden!) het beruchte tribunaal behandelen. Het kost heel wat patchwork om dat aan het oorspronkelijke liefdesverhaaltje te brengen, en de oplossing daarvoor is me wat al te klaroengeschal sentimenteel. Ondertussen doen Wagner en Beethoven een wedstrijdje op de soundtrack, dat wordt een simpele zege voor Wagner, maar die speelde dan ook thuis...

Altman was vooral een liefhebber van de pretsigaret.

Pas veel later in zijn leven. Daarvoor vooral alcohol.

ik dacht dat dit een of andere oude Japanse horrorfilm was

LOL, dat is toch wel een heel beruchte limiet-film (of zoiets), vanwege die ene scène. ;)

http://www.halvetheo.nl/wp-content/uploads/kip.jpg

(ja er is nog een andere nog beroemdere scene, maar die vond ik minstens zo erg)

Altman was vooral een liefhebber van de pretsigaret.

Pas veel later in zijn leven. Daarvoor vooral alcohol.

Laten we de biografie van Patrick McGilligan er even bijhalen :-)

Altman lustte inderdaad graag een glaasje en was in eerste instantie sceptische over marihuana. In de periode dat hij de televisieserie Combat (1962-1963) opnam, was hij dan ook pissig toen iemand een bord met spacecake op de set bracht. Altman flew into a rage and told him to remove them from the premises. [Editor Louis] Lombardo said: 'Aw, put them in the fridge for people who drop by,' and he went off to get gas for his car. When he passed by the office later, he spied Altman and his wife sneaking out with the cookies. After that, says Lombardo, Altman was a regular fiend. Especially in the beginning, everyone agrees, marijuana was a tonic for Altman. It calmed him down. It tempered the tensions and frustrations, and on a day-to-day basis made the director more of an agreeable human being (McGilligan, p. 245). Passing the joint sealed the 'mystical bargain' of filmmaking, Altman had told Aljean Harmetz of The New York Times back in 1973 (p. 489). The Long Goodbye is van 1973.

Interessant, gezien dat pro-marihuana citaat van Altman krijg je altijd het idee dat hij pas laat begon te roken omdat drank slecht voor zijn hart was (alhoewel hij volgens eigen zeggen niet dronk tijdens werk, dus de technische vaagheid is dan waarschijnlijk meer te wijten aan het blowen. En die typisch vertakkende plots ook dan. ;) Maakt verder niet zo uit, wat ik wel weet is dat de films van Altman ongeveer naar drank ruiken.

Valhalla Rising
Beetje net zo'n Manowar-onzin-trip als 300. Een klein beetje beter door een paar mooie shots en een aparte soundtrack. Het is een beetje zoals C.S. Lewis al waarschuwde voor het uit de fantasie onttrokken antropomorfe figuren. Abstract, in 'vikingmetal', kan het prima werken zelfs al weet ik rationeel dat het een vrij onzinnig gegeven is, maar ga je het verfilmen dan wordt het belachelijk.

La Guerre du feu
Tja, die atonale muziek zat er toch wel in, maar vrij kort. Verder, Desmond Morris of niet, behoorlijk onzinnig. Zo geeft er eentje een soort 'atonale' bergrede die de toehoorders lijken te begrijpen, om kort daarna met gebarentaal over mammoeten te 'kletsen'. Zoals de missionarishouding wordt gadegeslagen door soortgenoten kwam ook vrij idioot over. En zo waren er nog wel een paar (de 'make-up' van dat meisje zat ook altijd goed, toen al).

Inland Empire
Oh, Nederlandse tv … het is moeilijk dus beginnen we een 3 uur durende film maar als iedereen al naar bed is. Ik zat toch 2 uur redelijk gebiologeerd te kijken maar toen begonnen de luiken toch een beetje dicht te vallen. Moet dus nog maar eens in de herkansing.

mooi getimed wel die Valhalla net na die film van Vrienten.

schijnbaar was er gisteren een heuse voetbalfilm op TV5 (of Arte ofzo)

http://www.imdb.com/title/tt0079002/

recalcitrante vedette, satire, vlassige snorren, lijkt me wel wat (nog niet gezien dus)

http://ia.media-imdb.com/images/M/MV5BNzQ3MDE5NjQ5N15BMl5BanBnXkFtZTcwNTEwNDcyMQ@@._V1._SY317_CR6,0,214,317_.jpg

Ik heb er met vrienden over gediscussieer en moet Valhalla Rising nog maar eens bekijken geloof ik. Samen met Herzog's Heart of Glass en Bava's Terrore nello spazio. :)

het was niet echt mijn ding. die Refn (regisseur Valhalla) doet trouwens ook zijn eigen Lynchjes (Fear X, met John Turturro)

Ik vond Valhalla veelbelovend, helaas was ik halverwege in slaap gevallen, niet omdat ik de film saai vond.

Inland Empire heb ik helemaal afgekeken, maar pakweg het laatste half uur begon het toch echt wel heel erg te zeuren, met name een eindeloos lange scène door gangen (waar dan een heel eng vervormd gezicht op volgt dat het lange wachten iets goed maakte, maar niet helemaal...)
Begrijpen doe ik de film niet, maar wie wel? Navoelen dan weer wel, maar de vraag is of dit niet onvermijdelijk is, is dit de kracht van een goede film of de uitwerking van een opstapeling van verwarrende en bevreemdende toestanden?
De film is fascinerend en vervelend tegelijkertijd.
Even leek het een variatie op Mulholland Drive - Dern droomt dat ze actrice is maar in werkelijkheid is ze een straatprostituee - maar Lynch leek deze keer helemaal geen opening tot duiding te willen geven.
Toch een film die het een tweede keer kijken verdient.