Filmforum

Zabriskie Point (Antonioni, 1970). Interessante film, waar ik niks van wist eigenlijk. Zijn enige Amerikaanse film dus. En totaal geflopt, zowel bij publiek als critici. Ik zal niet zeggen dat ik de film in alle details begrepen heb (Antonioni kijkt wel uit voor zo’n mogelijkheid), maar ik heb er wel een idee van. En dat idee strookt totaal niet met de acht negatieve recensies die ik na het zien van de film heb gelezen. De film vertelt het verhaal van jeugd tegen het establishment en begint met studentenstakingen, waarbij een politieagent omkomt. Een student die aanwezig is maar niet geschoten heeft vlucht met een gestolen vliegtuig de woestijn in, waar hij een meisje ontmoet dat spijbelt van haar werk (bij een vastgoedmegalomaan) om een collega te ontmoeten voor meditatie. De twee worden verliefd, uitmondend in een (kennelijk) beroemde scene waar het tweetal rollebolt op de bodem van een droogliggende rivier. Menig critici heeft de film, zo schat ik in, op willen vatten als een poging inzicht in Amerika te krijgen en volgens hen slaagt de film er niet in verder te komen dan clichés van het type “geld en commercie corrumperen” en zijn de vrijpartijen potsierlijk (zie Roger Ebert). Volgens mij gaat deze film helemaal niet over Amerika per se, en al helemaal niet over geld. Zoals altijd kijkt Antonioni meewarig en beducht tegen veranderingen aan. Dat de industrielen en vastgoedmakelaars niets goeds in de zin hebben geloof Antonioni wel, dat heeft zijn interesse niet eens. Maar de studenten weten het ook niet en kramen toch weinig zinnigs uit. Het verliefde paar dat de heksenketel ontvlucht komt teleurgesteld uit respectievelijk het bedrijfsleven en het studentenleven en besluit het ultieme geluk dan maar te vinden in de woestijn, de doodste plek in de VS, om daar te rollebollen in een droogliggende rivierbedding, waar plotseling een heel legioen mensen naast gaat liggen op muziek van Pink Floyd. Potsierlijk? Cynischer kun je het hippie-ideaal niet uitbeelden wat mij betreft. Kortom, Zabriskie Point lijkt me onbegrepen op een Starship Troopers-niveau. Helemaal geslaagd vond ik de film ook niet. Hij is niet heel meeslepend, hier en daar wat te schreeuwerig, en de verhaallijn had wel kunnen opknappen van een extra lezing. Maar ja, wel een interessante film.

Zabriskie Point lijkt me onbegrepen op een Starship Troopers-niveau.

Correct. Zit ook veel napraterij tussen heb ik inmiddels gemerkt.

Die hele beginscene torperdeert toch eigenlijk die hele marxistische studenten scene. Wordt door de hoofdpersoon in een als ik me niet vergis vrij coole oneliner ook even uitgespelt.

Wat ik altijd een hele creepy scene heb gevonden is wanneer die kinderen langs de vrouwelijk hoofdpersonage rennen.

Vraag me soms af of die vrijscene in de woestijn zo sullig is geworden omdat de FBI daadwerkelijk Antonioni in de gaten hield en er geruchten gingen dat hij een orgie ging filmen...als dat nou met de intensiteit was gegaan van zijn Z/W films, maar misschien kon hij vervreemding beter aan?

Het einde blijft wat mij betreft nog steeds onovertroffen, vooral als die schreeuw van Roger Waters erin knalt.

en zijn de vrijpartijen potsierlijk

vind Ebert altijd he. Hij is als het personage uit The Purple Rose of Cairo. Na de eerste zoen (of nee zelfs de beweging ernaar toe) een fade-out graag. ;)

de woestijn, de doodste plek in de VS - om precies te zijn Death Valley, de laatste schuilplek van Charles Manson en zijn 'familie', de man die het hippie-ideaal definitief om zeep hielp. Die plek is inderdaad niet toevallig gekozen.

Bobby
tsja. ensemble-films zijn meestal wel geinig, maar deze is toch wel mislukt te noemen. Wat een cast, maar wat een dramatisch acteren.. En vooral de dialogen zijn hopeloos, wat natuurlijk extra sterk opvalt in een Amerikaanse film. Met name Elijah Wood en Lindsey Lohan zijn tenenkrommend. (en dat ligt dan dus met name aan de pathetische dialogen die de 2 in de mond gelegd krijgen)
Uiteindelijk blijven van al die personages (10 ofzo) uiteindelijk alleen William H. Macy en vooral (!) Sharon Stone overeind. Hij gaat vreemd en zij is kapster in het hotel, waar alles om draait.
De film is ook zzzzzoo politiek correct. De wijze "afro-Amerikaan" komt langs.. En een van de Mexicaantjes waarover hij de scepter zwaait is zo onder de indruk van zijn wijsheid dat hij hem zijn tickets voor een belangrijke baseball-game schenkt. Yeah right.
Enige wat de film goed doet, is het slot. Bobby Kennedy komt aan in het hotel en wordt neergeknald, de film mengt archiefbeelden met de acteurs en dan wordt het toch nog best spannend. (Ondertussen horen we Bobby speechen. wat een propaganda eigenlijk)

Little Children
Ik zat te denken. Zou voice-over meer en meer geaccepteerd worden dankzij het succes van die literaire luisterboeken? Little Children doet in elk geval een poging tot literaire voice-over, wat in 't begin leuk is en later vooral vervelend.
De film is wel redelijk goed. Het leven in de suburbia, da's altijd goed voor wat verborgen waanzin. Dit keer zelfs met een groot "Todd Solondz-achtige nee trui over je hoofd ik wil dit niet zien"-gehalte. (met een pedofiel enzo)
Eindelijk is wel wat gehaast en ook een tikkeltje onbegrijpelijk, ik zie eigenlijk niet in waarom het personage van Kate Winslet zich nu ineens in haar lot schikt.

Flandres
Oef! Aargh! Kan door in de categorie allerslechtste films van het jaar. Het begint als het arthouse cliche, voor er 10 minuten (en 20 woorden) om zijn (of gesproken) graag vrouwelijk naakt + onhandige seks.
Het draait om een driehoudsverhoudinkje, dus het wachten is op geweld. Dat komt er, maar (en de film lijkt een beetje met het cliche te spelen) niet zoals je verwacht. We krijgen een oorlogsfilm. Que!? En een slechte ook nog. De Franse soldaten (welke oorlog is het eigenlijk?) banjeren door Afghanistan-achtig gebied ondertussen veranderend in de 10 kleinde indiaantjes en wat zinloos geweld plegend. Je kan me veel vertellen, maar ze lijken geen plan te hebben en geen leider, er is geen communicatie met een basis, o.id.. iets wat je in een modern leger toch wel mag verwachten. (op een gegeven moment wordt er eentje afgeknald, komt er een helicopter het lijk oppikken, maar die lijkt het rest van het bataljon gewoon doorsjokken?!)
Dan keert de film terug naar Flandres waar het meissie ondertussen gek is geworden (hopeloos geacteerd) en we toch nog een Hollywood-einde te zien krijgen.. Zucht.

The Last King Of Scotland
Effortlessly good, ofzoiets. Schots eikeltje vertrekt voor de kicks naar Oeganda, wordt daar ingepalmd door Idi Amin. (toch wel begrijpelijk, zo'n uniform en machtig mens die je ziet zitten, ik begrijp het wel) maar ja dan zit ie dus in de penarie, want moet ie een barbaars regime een beetje gaan zitten verdedigen/in stand houden.
Het is een "mooi" verhaal en zijn ontsnapping is ook best geniaal. (ik neem aan dat ie daarna de Palestijnen jarenlang financieel heeft ondersteund)
Qua film is de muziek misschien wat te overdreven, van die orkest-bombast..

Flandres zo slecht? Dan heb je Bruno Dumonts vorige film Twentynine Palms (2003) zeker niet gezien ;-)

ik zal 'm op mijn lijst zetten!

..

oh nee toch maar niet :)

5 sterren in de Volkskrant. zeker van diezelfde gast die Batalla En El Cielo op een had staan in zijn jaarlijstje.

Bedazzled - Harold Ramis
Over het plot valt niet veel te zeggen
Een dook (Brandon Frasier) krijgt - wanneer deze verzucht er alles voor over te hebben iets te krijgen met een leuk meisje waar hij een geruime tijd verliefd op is - 7 wensen van de duivel (in de aantrekkelijke vorm van Liz Hurley) in ruil voor zijn ziel.
Tuurlijk wenst hij een leven met het het leuke meisje, maar dat pakt telkens verkeerd uit.

Het plot is niet origineel en de uitwerking ook niet echt, maar Brandon Frasier is werkelijk HILARISCH!.
In tijden niet zo hard gelachen als met deze film en dat terwijl ik deze al een keer gezien had.
Aanrader, alleen maar om Frasier.

Zatoichi - Takeshi Kitano
Je moet het allemaal maar aannemen: een blinde onoverwinnelijke samourai die vijanden moeiteloos in mootjes hakt.
Ik slik het allemaal voor zoete koek en kan er eigenlijk geen genoeg van krijgen.

De film zit vol met clichés.
De gebruikelijke wraakoefening, dit maal als subplot behandeld
De vanzelfsprekende 'cool' van de held, die ook handig in gokspelletjes blijkt te zijn

Maar de fotografie is bijzonder, de verstilde beelden die kenmerkend voor Kitano zijn, alsof de film even op pauze is gezet om op een lichte manier even iets te onderstrepen.
Een subtiele interactie tussen muziek en beeld, sferisch zonder kitscherig te worden.
Ook de 'knullige' humor is weer aanwezig, bij vlagen is de film bijzonder geestig.

Wat deze film echter onderscheidt van zijn vorige films is het gebruik van geweld dat deze keer, op een aantal momenten, minder terloops is.
Enkele vechtscenes zijn veel grootser uitgewerkt en alleen de muziek, die daarbij nogal 'understated' is, lijkt er dan voor te waken dat het verzandt in typische Hollywood bombast.

Kritiepunt:

***SPOILERS***
Tegen het einde word ik geconfronteerd met een ontknoping (en later nog 1) waar ik helemaal niet op zat te wachten en die de 'flow' van de film geweld aandoet.
Alsof iemand op het allerlaatste moment nog even iets toevoegt: "..oh en overigens nog het volgende..."
Ik nam het voor kennisgeving aan.
...en de dans aan het einde van de film is bijzonder vervelend...

>>Aanrader, alleen maar om Frasier.

Niet alleen maar; ik citeer met instemming Stephanie Zacharek (Salon.com):

"It doesn't hurt that Elisabeth Hurley is pure pleasure to look at, pulling off one scrumptious visual joke after another. It's worth seeing "Bedazzled" for her outfits alone: glam rock-chick red fur coats with coordinating stiletto boots and slithery liquid evening dresses. (Because she's the devil, she doesn't even have to wait until a scene is over to get a costume change.)

Those afflicted with a weakness for the fair sex are hereby warned: At the screening I attended, several men in the balcony had to be revived with smelling salts after Hurley made an appearance as a substitute teacher at a boys school, wearing a tartan minikilt with tall high-heeled boots."

Bande à part. 15 jaar wil ik die **** film al zien, maar nee hoor, nooit in een videotheek te vinden, DVD al jaren uit en niet meer verkrijgbaar. Dus dan neem ik het recht maar in eigen handen. :)

Afijn, stroef begin. Een ritme dat steeds lastiger wordt na mate de jaren verstrijken en toch, toch inderdaad zoiets als een klassieker. Veel moois zit in de details en de rest in de terecht beroemd geworden scènes: de Louvre race (die wel heel kort is), het "In the Morning" dansje en eigenlijk het mooiste, Odile's treurige liedje in de metro. Arthur (Claude Brasseur) is best wel een sadistje, dus is het terecht dat nerdy Franz (Sami Frey) met Odile eindigt. Anna Karina kunnen we opnieuw concluderen heeft de mooiste jukbeenderen uit de filmgeschiedenis.

Zeker niet mijn favoriete Godard, maar toch een eervolle plaats 5 achter Weekend/Une Femme.../Pierrot.../Alphaville. Binnenkort maar eens La Chinoise ophalen.

lol@ die quote van keeskist.

de plot outline van Bande klinkt ook best tof.. "Two crooks with a fondness for old Hollywood B-movies convince a languages student to help them commit a robbery"

(ik begin Besson en Godard door elkaar te halen)

Ja, eigenlijk is het gewoon een hommage aan de film noir maar dan op zijn Godards.

(ik heb...uch...volgens mij nooit wat van Besson gezien. :)

Trouwens even praktische vraag: hoe kijken jullie al je rips? Zitten jullie op de computer te turen of branden jullie de films naar cdr/dvd om op tv te kijken? Of direct van comp naar tv?

Ik leid namelijk aan Ter Haariaanse paranoia tov van cdrs die mijn collectie vervuilen en ik zie opeens al weer een stapeltje films verschijnen.

Ik ben waarschijnlijk de enige die zijn films netjes huurt of koopt.

Nu we het toch over Franse cinema hebben:
Ne Le Dis A Personne oftewel Tell No One (Guillaume Canet, 2006) – lekker complexe thriller naar een boek van de Amerikaanse bestsellerauteur Harlan Coben. Acht jaar na de moord op zijn vrouw Margot krijgt kinderarts Alexandre Beck een mailtje waaruit blijkt dat ze waarschijnlijk nog leeft. In zijn zoektocht naar wat er op de fatale avond daadwerkelijk heeft plaatsgevonden wordt hij zowel door de politie als door criminelen tegengezeten. Regisseur Canet (zelf te zien in een korte rol) neemt rustig de tijd om ons een blik in het innerlijke van de wanhopige maar doorzettende Beck (een uitstekende vertolking van François Cluzet) te gunnen en geeft slechts mondjesmaat de broodnodige informatie voor het oplossen van de puzzel. Halverwege de film zorgt een zenuwslopende achtervolging opeens voor veel vaart en extra spanning, waarna pas in de laatste minuten alles op zijn plaats valt en je de rest van de avond nodig hebt om werkelijk door te hebben wat er nu allemaal gebeurd is. De bekendste namen in de cast zijn Kristin Scott Thomas en Jean Rochefort. De film werd dit jaar in vijf categorieën voor een Cesar genomineerd en won er vier (beste acteur, regisseur, montage en originele filmmuziek).

Ik huur en koop ze ook netjes, als ze verkrijgbaar zijn, maar gisteren viel ik toch weer van mijn stoel toe ik zag dat Angel's Egg via een torrent werd aangeboden, dan ga ik niet wachten tot die een keer in 2145 wordt uitgebracht.

mijn schuldgevoel is drastisch afgenomen het laatste jaar.. gewenning ofzo. nu is films downloaden net zoiets als mp3's downloaden, doodnormaal en nagenoeg net zo snel. (dat de industrie eraan gaat zien we later wel weer)

maarreh ik kijk die dingen op mijn laptop, met redelijk groot scherm, weidse landschappen zullen niet zo indrukwekkend zijn als in de bios, maar meestal heb ik niets te klagen. En ik heb geen dvd-brander. Bovendien zijn dvdr's ook best duur, met name in acht genomen dat ik een film hooguit 2x zie. (en met mijn kijktempo zou dat in de 10000 euro's lopen, wat de industrie misschien wel zou redden ;) )

misschien is een rewritable drvdr iets? of zou dat niet bestaan..

Mmm, maar je kan die files ook op een gewoon cdrtje schrijven, die pakt mijn dvdspeler gewoon, ik sta zelfs te kijken van de kwaliteit en mompelde toen nog iets van "lang leve het internet!"

Ik heb laatst een groot computerscherm gekocht waar ik heel erg tevreden over ben (Samsung 22" LCD). Omdat ik daar zoveel tijd achter spendeer (en omdat ik nooit tv kijk haast, dat ding is dus heel klein). Ik brand alle goede films die ik gezien heb (en gooi de matige en slechte weg) als dvd-rom (da's ong. 5 films op een schijfje van een euro) maar dat is meer een raar soort bewaren dan iets anders. Ik overweeg gewoon een terabyte te kopen eerlijk gezegd. Ik brand dus nooit om iets te bekijken op een dvd-tv setting, aangezien ik alleen maar ellende verwacht met codecs en ondertitels.

Weinig gezien. Afgezien van The office (helemaal) alleen Duck Season (a.k.a. Temporada de patos, Embcke 2004), een alom geprezen maar tegenvallend lo-fi arthouseniemendalletje uit Mexico over een paar jongeren en een pizzakoerier die zich op zondagmiddag vervelen. Dat vervelen kwam goed over. Over eenden gesproken: ben begonnen aan seizoen van The Sopranos, inclusief de aleens eerder geziene eerste zes afleveringen. Eerste aflevering is al helemaal raak, wat mij betreft. Gangster die bij psychiater belandt nadat de eenden uit zijn zwembad zijn uitgevlogen: menig gevierd regisseur zou met een slechter uitgangspunt aan het draaien gaan.

Ik ben ook geneigd ze te branden (op dvd), maar eigenlijk slaat het nergens op omdat ik al genoeg heb wat ik nog moet kijken, laat staan dat ik iets nog eens kijk. Maar ja... beter mee dan om verlegen.. of zo. :)

Duck Season - inderdaad zo'n film waar je een paar jaar later van weet dat je 'm ooit gezien hebt, maar die blijkbaar teveel heeft voortgekabbeld om ook maar enig spoor te hebben achtergelaten in het geheugen.

Alles Is Liefde – en dat viel behoorlijk mee. De plotafwikkeling gaat behoorlijk voorspelbaar volgens het boekje en alles loopt natuurlijk goed af, maar dat hoort nu eenmaal zo in een romcom. Het verhaal verrast niet, maar de dialogen en de enkele sterke oneliner vergoeden veel (al zitten de meeste daarvan al in de trailer). Net als de Britse voorbeelden ook hier bruiloften en begrafenissen en veel misverstanden in de liefde. De Sinterklaasviering is een van de minst romantische jaarlijkse gebeurtenissen in Nederland en juist omdat het niet voor de hand ligt een grappige achtergrond voor het verhaal. De openingssequentie wordt dankzij scherpe montage heel vlot neergezet, al zijn dan nog niet alle belangrijkste personages geïntroduceerd. Michiel Romeyn is niet alleen de rode draad, maar ook het warm kloppende hart van de film. Die man hoeft weinig te doen om sympathie te wekken. Carice van Houten en Daan Schuurmans hebben weinig tijd nodig om hun rollen emotionele diepte te geven. Minder sterk: de lullo’s die De Vliegende Panters neerzetten, sommige bijrollen komen niet uit de verf (Marc-Marie Huijbregts is niet meer dan een typetje en Chantal Janzen is en blijft een pratende barbiepop) en natuurlijk Bløf (tweemaal maar liefst). Mijn excuus om de film te zien: omdat Indigènes zondagochtend in de Munt draaide, maar enkel toegankelijk bleek voor pashouders van AUB (o.i.d.) en ik niet van onverrichter zake huiswaarts wilde keren. Dus.

No Maps For These Territories dus. Docu-interview met William Gibson van een paar jaar geleden (dus voor zijn onwaarschijnlijk slechte Spook Country). Niet al te lang (ongeveer 45 minuten), leuk gefilmd (Bill zit in een limo te vertellen en de mix van beelden wordt steeds wilder) en met gewoonweg interessante inzichten in schrijven, technologie, steden, pornografie. Wel iets voor de VPRO al zenden ze dit soort shit niet meer uit (of misschien wel en let ik gewoon niet goed op. :)

Stond er eigenlijk van te kijken dat Gibson een roker is.

grappig, dacht dat die Gibson allang het loodje gelegd had. (maar dat was K. Dick, I guess)

Ten Canoes
Zoveel voice-over dat het een luisterboek lijkt. De constructie is ook wel erg ingewikkeld, een verhaal in een verhaal met een daarboven staande verteller. ofzo. En God wat hebben die aboriginals flauwe humor. Niettemin, na een half uurtje winnen wordt het eigenlijk best geinig, met Rashomon-achtige "wat zou er gebeurd" zijn momenten. En een gepast einde, waar de verteller de kijker zelfs een beetje uitlacht. Tis me wat.

The Way I Spent The End Of The World
Imdb tipt Machuca als verwante film. Hebben ze gelijk an. Dit is de Roemeense versie. De film is wat te fragmentarisch, als er dan een ontsnappings-plot opduikt, wordt die eigenlijk al snel weer verlaten voor kleine sfeer-momentjes. Niettemin een fijne film waarin opvallend veel gezongen en gegeten wordt. (Dat laatste bracht me aan het piekeren of je in Hollywood films eigenlijk wel eens een knap meisje zit snoepen, maar goed) Ook kinderen spelen een volkomen natuurlijk rol in de film, met schoffies die plannetjes maken, dood willen, spioneren.. etc.

What's Up, Tiger Lily?
nog altijd geen Badly Dubbed Porn gezien op Comedy Central. Woody doet hier hetzelfde. (En zou hij de eerste zijn geweest) Hij heeft bij een Japanse film wat flauwe dialogen geschreven over eiersalades. Is het eerste half uurtje wel leuk..
Opvallend in het hele oeuvre van Woody is het ontbreken van naakt, welnu, dichterbij dan hier komt hij niet met een eindeloze reeks Japanse schonen. (wat het opeens logisch maakt dat hij later met zijn Koreeanse adoptiekind trouwde)

Ten Canoes – de vorm komt inderdaad complex over, ook omdat in heden en verleden dezelfde acteurs voorkomen. De westerse kijker krijgt wel een goed beeld van de manier waarop Aboriginals hun verhalen vertellen. De voice-over is nodig omdat de Aboriginalgeschiedenis mondeling van generatie op generatie wordt overgedragen. Ondanks de beperkte middelen en het zeer kalme verteltempo vond ik het verhaal behoorlijk onderhoudend.

nog altijd geen Badly Dubbed Porn gezien op Comedy Central.

Pijnlijk onleuk imo.

Control
Als iemand anders dan Corbijn die film had gemaakt had ik hem zeer waarschijnlijk overgeslagen. Mooie film, beetje droog, maar dat is volgens mij inherent aan Corbijns calvinistisch-sublieme stijl. Mooie details (Crash op de boekenplank.) Kreeg de indruk dat in de neergang de curtisiaanse depressie voorzichtig werd genegeerd en plaats moest maken voor een angst voor epilepsie. Maar goed, dat is meer discussie materiaal voor hardcore JD-volgers. Samantha Morton herkende ik ook pas halverwege de film. Toch weer opgelucht dat ik niet in Engeland ben geboren.

Il Deserto Rosso
Zou een leuke "double header" zijn met Control. Zag deze Antonioni lang geleden en kon er toen niet inkomen. Nu zag ik hem in drie delen en werd ik op gezette tijden weggeblazen. Met name eerste 45 minuten zijn waanzinnig goed en mooi. Een van de mooist geschoten films die ik ken (zo niet de mooiste) en met radicaal elektronische soundtrack. Las nu ook dat de climax zo vaag is omdat de jonge Albus Dumbledore boos was weggelopen bij de opnamen en ze creatief moesten gaan plakken en knippen met wat ze aan beelden hadden.
De film vindt bovendien Prada uit (maar dat moet ik eens rustig gaan uitwerken.)

Prada de damessschoen!?

tikkie Nederlands in Control misschien, het lag aan de medicijnen, als de dokter had gezegd "gaat wel weer over" was er niks aan de hand ;)

Prada, de hele rataplan, mannencollectie, vrouwencollectie, die film is een groot Prada moodboard. :)

Mooie details (Crash op de boekenplank.)
"Peter Pan"-toneelstukaankondiging (meen ik) naast de kleedkamerdeur bij het eerste optreden na de overdosis :)

Ik verbaasde me overigens ook over het volledig weglaten van z'n depressie. Heb het boek van mevrouw Curtis niet gelezen maar wordt er daarin ook niets over geschreven? Was hij eigenlijk wel depressief of is men collectief foute kwalificaties als "depressieve muziek" gaan projecteren op de geestestoestand van Curtis? Afgaande op het verhaal van de film is het duidelijk dat hij er mentaal niet meer uit kwam maar dat lijkt me niet voldoende om hem als depressief te beschouwen.

Vond 't geluid in de film overigens minstens net zo uitgekiend als de beelden. Wanneer er bv. opgetreden werd zat je er meteen midden in - volume omhoog en in surround sound kwam alles lekker vet binnen, kenker.

Bamako
de kracht van woorden. In een Malinese achtertuin wordt een proces gehouden tegen het IMF en allerlei andere organisaties die Afrika kapot maken. Een surrealistisch rechtbankdrama dus, dat zeer zeker fascineert. Er zijn nog wel wat zijplotjes omheen (aan het einde wordt Afrika nog metaforisch ten grave gedragen ofzo) maar eerlijk gezegd vielen die in het niet bij de advocaten die elkaar vliegen afvangen.

The Good Shepherd
een hele zzzzit. Matt Damon bij de oprichting van de CIA (en als Bonesman: ALL HERE) punt is dat hij de hele film zo glazig neutraal kijkt dat hij nauwelijks iets uit overtuiging lijkt te doen. Hij belandt overal maar in zonder dat 't 'm lijkt te interesseren. En het plot gooit 3 uur lang rookgordijnen omheen terwijl het mysterie (rond een casssette-opname) waar de film om draait maar 2 mogelijke oplossingen kent.. En de eerste optie valt al snel af. Is het sowieso slim van de CIA om vader EN zoon in dienst te nemen. Lijkt me allerlei gewetens-conflicten opleveren. Al weet het koele hoofdpersonage daar op zijn DDR's wel raad mee.

Kicks
Aargh! Het enige amusante aan deze film is dat er een regisseur in voorkomt, die schijnbaar gebaseerd is op de echte regisseur. Ook een man uit de reclame.. en kennelijk heeft ook hij naar krantenknipsels getuurd en die allemaal op een hoop gegooid voor deze mozaiek-film. Jammer dat hij EN niet de vinger aan de pols heeft bij de Marokkaanse subcultuur (dunkt mij, waar zijn eigenlijk de hoofddoekjes !) en ook niet bij de "autochtonen". Inderdaad, velen zullen nauwelijks een Turk of Marokkaan kennen, maar als ze er een tegenkomen doen ze volgens mij best normaal. Oftewel een eindeloze reeks karikatuurtjes.

Notes on a Scandal
Mwah, 1-2-tje tussen Judi Dench en Cate Blanchett. Beide lerares op een school, eerste is eenzaam (met een dagboek waar een goede dag een gouden sterretje krijgt..), tweede zit in een mid-life crisis. Dench ruikt haar kans als ze Blanchett betrapt op affairetje. (middelbare school, do the math) En ze begint haar te manipuleren. Door de hysterische muziek van Philip Glass lijkt het af en toe wel psychologische horror, zonder dat het eng wordt.

Volgens boek (en film) kwam de depressie van Curtis voort uit zijn angst voor epileptische aanvallen tijdens optredens, zijn huwelijkscrisis en de bijkomende druk van een belangrijke eerste Amerikaanse tournee. De depressie van de zanger is wel degelijk verbeeld in de film. Neem b.v. het einde van de scène in huize Curtis, wanneer Debbie haar man in een hoek van de kamer dwingt en wanhopig een reactie probeert los te krijgen bij de zwijgzame Ian. Hij laat zijn wanhoopstranen pas rollen als zij gefrustreerd de kamer heeft verlaten. Als dat geen teken van depressie is...

Ik weet niet of je JD-fan moet zijn (geweest) om geraakt te worden door Control, maar ik vind het in ieder geval een zeer geslaagd regiedebuut. De setting van het economisch achtergestelde Noorden van Engeland is goed getroffen, de muziek knalt vol realistisch vuur uit de bioscoopspeakers, er mag gelachen worden (vooral Toby Kebbell als manager Rob Gretton steelt wat dat betreft de show) en acteur Sam Riley lijkt met name tijdens de optredens griezelig veel op de echte Ian Curtis. De zelfmoord van de zanger wordt met veel meer tact verbeeld dan de notendop waarin het in 24 Hour Party People verpakt wordt (ook een hele toffe film overigens, maar zo anders vanwege de ironische toon). Een enkele keer ondersteunen de liedjes wat al te letterlijk de bijgaande beelden (het moment waarop Love Will Tear Us Apart invalt en de letterlijke isolatie van Curtis tijdens het inzingen van Isolation), maar dat maakt de film er niet minder op.

Opvallend is dat clipmaker Corbijn zich met Control niet heeft laten verleiden tot het maken van een videoclip op speelfilmlengte. Gelukkig maar. Control oogt meer als in beweging gezette foto’s uit Corbijns vroege periode. De zwartwitfotografie is esthetisch, maar nooit overdadig en juist zoveel mogelijk dienstbaar aan het verhaal.

Als dat geen teken van depressie is...

mmm, vond hem in de film toch meer het type introverte man van weinig woorden die niet zo goed keuzes kan maken dan iemand die zucht onder het gewicht van depressie.

Las in een interview met Morley dat Corbijn een groot gedeelte van de film zelf heeft moeten financieren. Had ik ook niet verwacht, in de zin dat zo'n film me zakelijk wel een goede gok leek.

Turks fruit (Verhoeven, 1973). Nee, ik kan hier de grootsheid nog steeds niet in ontdekken. Goed, het verhaal is niet slecht, en de tweede helft bevat een paar ontroerende momenten. Maar, man, voordat we daar zijn! Dan moeten we eerst door een uur grappen en grollen en recalcitrante scenes waarvan het niveau in feite toch wonderlijk dicht ligt bij Flodder. De tv-serie. Ook moet je bereid zijn door een nogal stuntelende cast heen te kijken (hoe heet die gast uit Zeg eens Aaa?). Ik kan me eigenlijk best goed voorstellen dat de commissie van de Academy Awards dit destijds met enige verontwaardiging heeft teruggestuurd naar Nederland. Zijn tijd teveel vooruit, was de verdediging. Ach...

Tenshi no tamago ofwel Angel's Egg. Mamoru Oshii's meest uitgesproken avantgarde werk, een soort L'Anime dernière à Marienbad, beetje dezelfde sfeer als Robbe-Grillets werk gemixt met Bijbelse symboliek en Messiaenachtige muziek om het helemaal zwaar te maken. Bijna onvoorstelbaar dat dit gemaakt is door de man achter Urusei Yatsura.

http://www.cultivatetwiddle.com/angelsegg/angelimage/withegg.jpg

Of de film helemaal geslaagd is ben ik nog niet over uit. Laatste kwartier is in ieder geval magnifiek. En qua composities (allemaal nog predigitaal getekend in 1985) vaak prachtig. Maar uiteindelijk een film voor hardcore anime liefhebbers. Mmm, zie nu op IMDB dat hij weer druk bezig is geweest.

En nog meer Japans: Nighmare Detective, de meest recente en voor zijn doen tamelijk conventionele film van Shinya Tsukamoto.
http://www.lexpress.ch/photos/20070615_3626865.jpg
Liefhebbers kunnen hier verder lezen.

Was hij eigenlijk wel depressief of is men collectief foute kwalificaties als "depressieve muziek" gaan projecteren op de geestestoestand van Curtis?
Dit is juist één van de redenen geweest om de film te maken, om dat éénzijdige beeld rondom zijn persoon wat te relativeren. Dat hij desondanks toch niet voorop liep in de polonaise, blijkt ook bijvoorbeeld uit zijn zelfbeklag en diepe schuldgevoel na de vechtpartij tijdens het concert in Bury.

Las in een interview met Morley dat Corbijn een groot gedeelte van de film zelf heeft moeten financieren. Had ik ook niet verwacht, in de zin dat zo'n film me zakelijk wel een goede gok leek.
Veel potentiele financiers hikten tegen het zelfmoordgebeuren aan. Die zagen liever een happy end, of een film waarin hij weer tot leven kwam (ja, écht waar) en uitgroeide tot een grote popster.

Een enkele keer ondersteunen de liedjes wat al te letterlijk de bijgaande beelden
Mooiste moment vond ik de door 'Insight' begeleide autorit naar Londen.

Ik vond het een zeer onderhoudende, bij vlagen indrukwekkende film. De keuze voor zwart-wit beelden past goed bij het verhaal. Sam Riley zet een geloofwaardige Ian Curtis neer, inclusief de maniakale dansbewegingen tijdens de concerten. Daarnaast speelt Samantha Morton met verve de rol van Deborah, alleen blijven de gesprekken tussen haar en Ian wel vaak op het niveau "Do you want tea, dear?" of "I'm going tot bed" hangen. Maar misschien ging het in werkelijkheid ook wel vaak zo. In de rol van Annick zit weinig diepgang: ze wordt als een zoet, vaak kritiekloos popje neergezet door Alexandra Maria Lara. Toby Kebbell speelt de rol van Rob Gretton hilarisch maar éénzijdig, met zijn grote bril en dito bek.
Het verhaal was natuurlijk bekend bij velen, maar vergezeld door beelden van een troosteloos Noord-Engeland of de eenvoudige, kille woonruimtes, kreeg het voor mij echt een meerwaarde. En dan de muziek. Dé reden om de film in de bioscoop te zien vinnik. De livegespeelde nummers knallen echt de zaal in, zoals 'She's Lost Control', of 'Digital'.
Ik denk niet dat je per se muziekliefhebber/freak hoeft te zijn om de film te kunnen waarderen. Integendeel zelfs, als je bijvoorbeeld afgaat op het zwaar vermoeiende gezever op diverse Joy Division-fora van diehard fans over iedere bloemenvaas die in werkelijkheid anders stond dan in de film. Als je het hele verhaal niet kent, word je misschien nog wel meer geraakt door de film. Mijn vriendin is nu in ieder geval ook aan de Joy Division, ha!

Alles is liefde. Door de media-aandacht al bijna een hekel aan gekregen, maar toch erg leuk. Ook lekker een aantal 'Nederlandse film' cliche's weten te omzeilen (overduidelijk gearticuleerde 'godverdomme!'s, overbodige en overdreven wilde sexscenes en voorral dat eindeloze gelul erover, meestal zo onsmakelijk dat je denkt: weet je, doe mijn portie maar...).

Twelve Golden Medallions en Come Drink With Me, niet uitzonderlijk Shaw brothers vermaak, maar zeker de moeite waard.

What the bleep do we know. Nog maar een half uur, maar wat een vreselijk New Age gezwam. Evengoed toch wel weer enige interesse opgewekt voor quantummechanica, niet echt m'n favoriete onderwerp op de Havo. Of ik die film nog ga afkijken weet ik niet...

12:08, East of Bucharest
Erg grappig! Misschien wel de Romeense Goodbye Lenin, maar dan zeer low-budget. Film begint nog een beetje arthouserig met wat (op het oog) eenzame mensen. Maar maakt dan een wending richting zeer geslaagde komedie vol zelfspot. Een zeer pretentieuze lokale tv-presentator houdt een soort "Stand.Ru" over de welbekende revolutie. Hij nodigt wat vage bekenden uit (het stadje is zo klein, iedereen kent iedereen) en dan maar lullen. Wannabe-helden en andere hilarische droefenis. En dan is er nog de enige allochtoon van het dorp, Een Chinese winkelier, die de lokale rotjeugd van rotjes voorziet, en die door iedereen racistisch wordt bejegend. Maar diep van binnen is iedereen lief.

Transylvania
Net even 1 Oost-Europese film teveel. Deze was saai en ergerlijk, dankzij de irritante en hysterische Asia Argento. Zij speelt een zwangere vrouw die met een vriendin naar Transylvania reist, om daar haar liefje te zoeken. Die ze heel snel vindt en dus gaat de film niet over die zoektocht. De vrouw draait door (de reden mag u raden) en belandt in de oude Mercedes (met Nederlandse nummerplaat) van een oplichter, handelaar. Ze reizen door het land, wat qua landschap en figuren wel boeiend is, zeker op 't laatst nog wel wat aardige momenten. Maar, als geheel vrij saai.

Celebrity
Komt zelden voor, maar ik denk dat 't einde niet op mijn illegale rip stond. Nou ja, misschien miste ik maar een seconde of 30.. Het hoofdpersonage was in de bioscoop belandt en keek naar de film die in 't begin werd opgenomen. Nah ja een mooi cirkeltje. Celebrity is net als Stardust Memories een licht-cynische kijk op sterrendom, maar Stardust is een stuk persoonlijker. Celebrity's held is Kenneth Branagh, die afwisselend op Matthijs van Nieuwkerk en Reinout Oerlemans lijkt.. Hij beleefd allerlei avonturen, maar belandt (na een scheiding) van de regen in de drop. Bij vlagen grappig, al zijn er wel wat teveel personages, soms verwarrend.
Maar ik neem terug dat Charlize Theron (zie Curse of The Jade Scorpion) niet zo bijzonder is, hier steelt ze als model de show.

@MartijnB: bespaar je de moeite met What the bleep. Wat een gedrocht… Ik heb deel 2 geprobeerd in de bios en heb me zeer verbaasd over de onzin die voor waar wordt versleten. New age heeft, voor zover ik weet, nog nooit opzienbarende cinema opgeleverd.

@Ludo: na Gadjo Dilo (1997) sla ik stelselmatig elke nieuwe film van Tony Gatlif over. Als ik een opwindende zigeunerfilm wil zien gooi ik liever iets van Emir Kusturica in de speler.

The Invasion - regisseur Oliver Hirschbiegel, de maker van Der Untergang, vertilt zich pijnlijk aan de vierde verfilming van The Body Snatchers. The Invasion had misschien interessanter kunnen zijn, maar producer Joel Silver liet James McTeigue extra scènes filmen omdat er naar zijn idee in de eerste versie te weinig actie zat. Vandaar dat er onrustig gemonteerd wordt, overbodige flashbacks over het scherm flitsen en flink wat blikschade te aanschouwen is, met als ‘hoogtepunt’ een personenauto die over de weg scheurt met een man of tien op aan het dak vastgeklampt. Het grootste probleem is dat de film geen seconde spannend wordt of dreigend aanvoelt, en dat is toch wel zonde van een griezelig bedoelde sci-fi-thriller.

Het verhaal heeft een verwarrend uitgangspunt: op het moment dat de Amerikaanse burgers massaal bezeten zijn van een buitenaardse geest, heerst overal op aarde wereldvrede. In nieuwsberichten op televisie wordt vrede verklaard in o.a. Darfoer en Irak, en Bush schudt vrolijk de hand van Chávez. Kortom: de wereld is opeens paradijselijk vredig geworden. Goede zaak, zou je denken. Eigenlijk zijn die body snatchers, ondanks hun beperkte emotionele vermogens, best wel goed bezig. Waarom zouden Nicole Kidman en Daniel Craig al die moeite doen zich aan de positieve buitenaardse invloeden te onttrekken? Hun acties maken een contraproductieve indruk en zo wordt de angel volledig uit de film gehaald.

De beste versie van The Body Snatchers is wat mij betreft nog steeds die van Philip Kaufman uit 1978.

Eigenlijk zijn die body snatchers, ondanks hun beperkte emotionele vermogens, best wel goed bezig.

LOL

Ja, die Kaufman versie rockt, vooral met dat creepy einde.

Nicole Kidman begint overigens dankzij plastische chirurgie de laatste tijd steeds meer te lijken op de huidige Genesis P-Orridge.

http://dossiers.nieuws.nl/images/459896_1.jpg http://24x7.com/blog/vlogs/gen_poster.jpg

Niet per se een goede zaak, lijkt mij.

Hoe kunnen al die mensen toch denken dat zo'n opgeblazen kop beter is dan een paar rimpeltjes...

Zo, ik heb de draad weer opgepakt. Ben begonnen met twee uitstekende zwarte films. In volgorde van grootte:

Irma Vep (Assayas, 1995). Geslaagde ‘sort of’-komedie die een beeld – zwart, pretentieus en masturbatoir -schetst van de hedendaagse Franse cinema. Regisseur Vidal wil Feuillades Les vampires opnieuw verfilmen en laat voor de lead Maggie Cheung (die zichzelf speelt) overkomen. De opnames zijn niet tot tevredenheid van Vidal die al snel instort en vervangen wordt door een dikke blaaskaak. De fillm lijkt een soort antwoord op Truffauts La nuit Américaine, hetgeen onderstreept wordt door de aanwezigheid van Jean-Pierre Leaud, die in beide films een belangrijke rol speelt. Maggie Cheung is een echte ster en hoeft in feite niets te doen om het glorieuze middelpunt te zijn. Ze blijft opgewekt en vriendelijk, en vormt zo een fraai contrast met al die Franse eigenheimers. Documentaire-achtig gefilmd, licht van toon en vermakelijk.

Underground (Kusturica, 1995). Wat een tour de force is dit. In drie delen (2e WO, communisme en balkanoorlog) toont Underground een gitzwart beeld van 50 jaar Joegoslavië met een ironisch verloop: De twee vrienden Marko en Blacky die aan het begin van de film vanuit de ondergrondse vechten voor hun geliefde vaderland tegen de Duitsers werken uiteindelijk mee aan de ondergang van dat vaderland. In het tweede, en sterkste deel, wordt Marko communistische partijbons en laat hij Blacky, met een grote groep ondergedoken mensen, twintig jaar in de waan dat de oorlog tegen de Duitsers nog steeds gaande is. In de ondergrondse vervaardigen zij wapens die Marko vervolgens verkoopt. Met een speels gemak en met gitzwarte humor verandert de film hier in een politieke satire op het communisme, dat het volk dom houdt en over hun ruggen de buit verdeelt. In het derde beladen deel is het Kusturica bittere ernst. De vrienden komen tegenover elkaar te staan, zonder het zelf te beseffen, in de chaotische balkanoorlog. De film zit tot de nok toe vol met levensvreugde, smart en muziek en de memorabele beelden vliegen om je oren. En het einde, schatplichtig aan Fellini, is hartverscheurend mooi. Kusturica is een held.

L'Eclisse. Zag ik laatst staan bij Concerto voor 36 euro(!!!), schandalige prijs natuurlijk, dus voor 15 bij amazon.co.uk U&N gehaald en net in lome bui bekeken. Briljante film en veel minder zwaar en traag dan ik me kon herinneren maar misschien is dat de leeftijd en herken ik nu veel meer in Antonioni's preoccupaties. Belachelijk mooi gefilmd en Monica Vitti ziet er ook weer prachtig uit, al zou ik wel gek van haar worden...dan weer blij en dan zonder reden weer zwaarmoedig, pffff.

L'Eclisse voor 36 euro is de Criterion-editie, maar dan heb je ook wat voor je geld.

Underground was voor mij de filmrevelatie van 1995. De aanval op de dierentuin kwam indertijd met adembenemend geweld van het filmdoek afdonderen en daarna werd het alleen maar beter.

In Irma Vep zitten fragmenten uit The Heroic Trio van Johnny To. Een doldwaze, onnavolgbare Honk Hong-fantasie met naast Maggie Cheung ook Michelle Yeoh en Anita Mui. Het vervolg Executioners is minder geslaagd.

L'Eclisse voor 36 euro is de Criterion-editie

Vreemd genoeg niet.

Weekend (Godard, 1972). Middle-class echtpaar doet een weekend-tripje en belandt al snel in een verkeersopstopping. Hun tocht loopt langs autowrakken en dodo mensen en verknipte, historische types, en leidt uiteindelijk naar een groepje revolutionairen die de bourgoisie omlegt en opeet. Godards ‘meesterwerk’ over de klassenstrijd, veelal geïnterpreteerd als aanklacht tegen de bourgoisie, waarbij gemakshalve vergeten wordt dat de revolutionaire kannibalen minstens zo hevig worden geridiculiseerd. De film zit bomvol politieke statements en grappen (we krijgen halverwege zelfs een kwartierlang een lap tekst over de klassenstrijd voor onze giechel), wordt continu even onderbroken door grotendeels onbegrijpelijke geschreven teksten, en van een verhaal is nauwelijks sprake. Common denominator van dit alles: stom- en stomvervelend. Film was een anderhalf uur durend gevecht tegen het willen afzetten en ik werd gaar van al dat intellectualistische (niet te verwarren met intellectuele) gewauwel. Waarbij opgemerkt dat de maatschappijkritiek nergens een memorabele dimensie krijgt, laat staan ergens diepzinniger wordt dan “hippies eten rijkelui”. De grap is één ding, de uitwerking een tweede. Nee, geef mij maar Bunuel.

oh, film is uit 1967...

Wordt niks met jou en Godard, dat is inmiddels duidelijk. :) Misschien nog een gooi doen met Alphaville en dan kappen. "Verhaal"....heheheh.

Zelf heb ik drie Godards klaar liggen die ik nog nooit heb gezien, maar dat horen jullie vanzelf wel.

oh ja Alphaville zet je schrap voor Wien van de Brink, het bekende LPF-keelkanker-slachtoffer.

en spot de cameo :) (eitje)

Il conformista (Bertolucci, 1970). De eerste film van Bertolucci waar ik van achterover kukel moet ik nog zien (en die tango in Parijs ken ik), maar deze was niet slecht. Het tragische verhaal van een man die vooral geen mening wil hebben en gewoon wil zijn, om zo een dreigende homoseksualiteit te onderdrukken. Tijdens een fascistisch bewind is deze man ‘dus’ fascistisch en krijgt hij de opdracht een naar Parijs gevluchte en recalcitrante professor uit te schakelen. Aldaar aangekomen wordt hij op diens vrouw verliefd. De film ziet er schitterend uit, door maximaal gebruik van kleur, of afwezigheid daarvan en fraaie, klassieke cameravoering.Voor een vermeend meesterwerk heeft de film wat mij betreft wel een paar zwaktes in het verhaal. De protagonist wordt wel erg snel verliefd op de vrouw van de professor, zoals in menige Amerikaanse film noir eigenlijk. De rol van zijn homoseksualiteit blijft erg op de achtergrond en het is weinig invoelbaar dat zijn hele persoon en handelen daardoor zo bepalend gevormd worden. Ook is het weinig geloofwaardig dat een man die vooral gewoon wil zijn een baantje neemt waarbij hij iemand moet uitschakelen. Kijken we daar doorheen, dan valt er veel te genieten. Anders gezegd: het viel me wat tegen.

Fellini’s Roma (Fellini, 1972). Zijn ode aan de stad, die wordt geïntroduceerd als een paradijs waar je als kind naar verlangt. Je hoort erover op school, je ziet de trein die ernaar op weg is. In het eerste deel zien we vervolgens een jonge man in Rome aankomen (Fellini’s alter ego?), waar hij een rondleiding krijgt in het huis waar hij een appartement betrekt (je kunt al raden naar de types die daar rondlopen) en waar hij ’s avonds gaat eten met de nieuwe bekenden. Het is alsof Fellini de camera gewoon maar aanzet en je zit een 20 minuten met een dikke grijns op je gezicht naar al het wonderlijks te kijken. Dat getuigt van een onnavolgbaar talent (al doet Kusturica toch echt afbreuk aan dat onnavolgbare). Alsof Fellini ook beseft dat dit al tezeer geromantiseer is, zien we in het tweede stuk zijn crew die de autoweg filmt die naar Rome leidt. Een heksenketel. Zo positioneert hij nostalgie naast moderniteit. De eerste categorie, die later uitgekristaliseerd wordt in Amarcord heeft mijn voorkeur (variety show met een onwelwillend publiek – meesterlijk), maar ook het gedeelte waarin een groep een metroschacht boort en stuit op een Romeins huis met fresco’s mag er zijn. De film oogt als een onsamenhangend allegaartje, slechts bijeengehouden door de plaats van handeling, maar het is toch weer wonderlijke cinema hoor. Hoe kan dit zo lang voor mij verborgen zijn gebleven? La dolce vita is het antwoord. Negeer die film als u aan Fellini begint!

Ja Roma is geweldig (eigenlijk de avantgardistische rommelopvolger van La Dolce Vita maar ook een soort tweeluik met Satyricon), laten we die motortocht aan het einde niet vergeten, ik weet niet waarom maar dat is een briljante manier om een film over Rome te eindigen.

Je beschrijft overigens exact mijn gevoelens over Il Conformista! Wel erg mooi gefilmd en die dansscene vond ik op een of andere manier erg mooi. Achterover kukelen van Bernardo? Is mij denk ik ook nooit overkomen. [effe spieken] La Strategia del ragno vond ik wel fijn, net zoals delen van Sheltering Sky nadat Malkovich het loodje legt, en de eerste helft van Stealing Beauty kukelde ik bijna van achterover. ;) 1900 vond ik te drammerig.