Filmforum

http://www.halvetheo.nl/wp-content/uploads/kip.jpg

(ja er is nog een andere nog beroemdere scene, maar die vond ik minstens zo erg)

Altman was vooral een liefhebber van de pretsigaret.

Pas veel later in zijn leven. Daarvoor vooral alcohol.

Laten we de biografie van Patrick McGilligan er even bijhalen :-)

Altman lustte inderdaad graag een glaasje en was in eerste instantie sceptische over marihuana. In de periode dat hij de televisieserie Combat (1962-1963) opnam, was hij dan ook pissig toen iemand een bord met spacecake op de set bracht. Altman flew into a rage and told him to remove them from the premises. [Editor Louis] Lombardo said: 'Aw, put them in the fridge for people who drop by,' and he went off to get gas for his car. When he passed by the office later, he spied Altman and his wife sneaking out with the cookies. After that, says Lombardo, Altman was a regular fiend. Especially in the beginning, everyone agrees, marijuana was a tonic for Altman. It calmed him down. It tempered the tensions and frustrations, and on a day-to-day basis made the director more of an agreeable human being (McGilligan, p. 245). Passing the joint sealed the 'mystical bargain' of filmmaking, Altman had told Aljean Harmetz of The New York Times back in 1973 (p. 489). The Long Goodbye is van 1973.

Interessant, gezien dat pro-marihuana citaat van Altman krijg je altijd het idee dat hij pas laat begon te roken omdat drank slecht voor zijn hart was (alhoewel hij volgens eigen zeggen niet dronk tijdens werk, dus de technische vaagheid is dan waarschijnlijk meer te wijten aan het blowen. En die typisch vertakkende plots ook dan. ;) Maakt verder niet zo uit, wat ik wel weet is dat de films van Altman ongeveer naar drank ruiken.

Valhalla Rising
Beetje net zo'n Manowar-onzin-trip als 300. Een klein beetje beter door een paar mooie shots en een aparte soundtrack. Het is een beetje zoals C.S. Lewis al waarschuwde voor het uit de fantasie onttrokken antropomorfe figuren. Abstract, in 'vikingmetal', kan het prima werken zelfs al weet ik rationeel dat het een vrij onzinnig gegeven is, maar ga je het verfilmen dan wordt het belachelijk.

La Guerre du feu
Tja, die atonale muziek zat er toch wel in, maar vrij kort. Verder, Desmond Morris of niet, behoorlijk onzinnig. Zo geeft er eentje een soort 'atonale' bergrede die de toehoorders lijken te begrijpen, om kort daarna met gebarentaal over mammoeten te 'kletsen'. Zoals de missionarishouding wordt gadegeslagen door soortgenoten kwam ook vrij idioot over. En zo waren er nog wel een paar (de 'make-up' van dat meisje zat ook altijd goed, toen al).

Inland Empire
Oh, Nederlandse tv … het is moeilijk dus beginnen we een 3 uur durende film maar als iedereen al naar bed is. Ik zat toch 2 uur redelijk gebiologeerd te kijken maar toen begonnen de luiken toch een beetje dicht te vallen. Moet dus nog maar eens in de herkansing.

mooi getimed wel die Valhalla net na die film van Vrienten.

schijnbaar was er gisteren een heuse voetbalfilm op TV5 (of Arte ofzo)

http://www.imdb.com/title/tt0079002/

recalcitrante vedette, satire, vlassige snorren, lijkt me wel wat (nog niet gezien dus)

http://ia.media-imdb.com/images/M/MV5BNzQ3MDE5NjQ5N15BMl5BanBnXkFtZTcwNTEwNDcyMQ@@._V1._SY317_CR6,0,214,317_.jpg

Ik heb er met vrienden over gediscussieer en moet Valhalla Rising nog maar eens bekijken geloof ik. Samen met Herzog's Heart of Glass en Bava's Terrore nello spazio. :)

het was niet echt mijn ding. die Refn (regisseur Valhalla) doet trouwens ook zijn eigen Lynchjes (Fear X, met John Turturro)

Ik vond Valhalla veelbelovend, helaas was ik halverwege in slaap gevallen, niet omdat ik de film saai vond.

Inland Empire heb ik helemaal afgekeken, maar pakweg het laatste half uur begon het toch echt wel heel erg te zeuren, met name een eindeloos lange scène door gangen (waar dan een heel eng vervormd gezicht op volgt dat het lange wachten iets goed maakte, maar niet helemaal...)
Begrijpen doe ik de film niet, maar wie wel? Navoelen dan weer wel, maar de vraag is of dit niet onvermijdelijk is, is dit de kracht van een goede film of de uitwerking van een opstapeling van verwarrende en bevreemdende toestanden?
De film is fascinerend en vervelend tegelijkertijd.
Even leek het een variatie op Mulholland Drive - Dern droomt dat ze actrice is maar in werkelijkheid is ze een straatprostituee - maar Lynch leek deze keer helemaal geen opening tot duiding te willen geven.
Toch een film die het een tweede keer kijken verdient.

Deliverance ook weer eens gekeken.
In mijn herinnering was het een beschaafde Texas Chainsaw Masacre, een volledige redneck-gemeenschap, bestaande uit inteelt die jacht maakt op de stadsjongens.
De film is echter veel genuanceerder en speelt veel meer met paranoia en gewetensvragen.
Heel sterk.

Uiteindelijk doet Lynch de hele tijd hetzelfde, maar ik verbaasde me over hoe onbegrijpelijk én spannend het weer was.

Ik geloof niet dat Lynch verder te duiden is dan de workings of a deranged mind.

Of je moet daar dan een psychiatrische bespiegeling op los willen laten.

Ja ik vond het ook weer spannend, dat heeft ie dan toch wel in zijn vingers.
En wat ie met de digitale camera voor een effecten weet te bewerkstelligen is ook weer bijzonder.
In enkele scènes laat ie de achtergrond heel licht trillen, resoneren wat een subtiel 'spooky' effect heeft.

Ik moet Inland Empire ook weer eens opzetten (in mijn eigen tijd ;) Maar ik hik er altijd tegen aan vanwege die doodenge scène dat Dern op dat pad komt aanlopen en je weet dat er iets mis is en dan staat ze opeens met die grijns volop in beeld. Brrrr.

Duiden, geen idee, het basis idee geeft Arnout hierboven al aan, maar Lynch pakt het hier nog even groter aan door die (prachtige) Poolse lijnen er parallel aan te laten lopen. Heb nooit het idee tijdens de film dat het niet klopt. En die houtzager bij de aftiteling niet te vergeten. ;)

De esthetiek van Coup de Tête ziet er piekfijn uit. Maar voetbalfilms, ik weet niet, zeer lastig.

My Beautiful Laundrette
Ik zag het de eerste tien minuten helemaal zitten, de Paki-Britse versie van Submarino of Gregory's Girl, coming of age-films, ik krijg er nooit genoeg van. Een Pakistaanse jongen (met een keurig Brits accent) woont met zijn mislukte intellectuele depri-drinkende vader (denk Anil Ramdas) aan het spoor. De jongen zóu naar college moeten, maar 'hummelt' nu wat rond. Zijn vader dropt 'm dan maar bij bekenden, Pakistanen die het wél hebben gemaakt 'in the land we hate ánd love'. De godfather van deze clan is een olijke kerel, zijn secondant een soort Colombiaanse drugsbaron. Onze Harold-held begint met auto's wassen, maar al snel gaat het beter (de dochter van de baas showt 'm stiekem haar boobies) etc. Maar in 't begin zagen we al even een new romantic-achtige blanke kerel rondlopen, 'on the dole', flirtend met rechts-extremisme. De twee gozers blijken oude vrienden, en dan bedoel ik héle goede vrienden. Een plotse wending, die de blanke kuif tot een soort Morrissey avant la lettre maakt. Samen beginnen ze een laundrette, met niet al te 'wit' geld. De tweede helft van de film is echter een rommeltje. Niet concreet genoeg voor de volvette soundtrack, niet associatief genoeg om het episodische karakter bijeen te houden. Alsof er tegelijkertijd teveel gebeurt, en te weinig voor een mooie hoofdlijn. De Indiase jongen krijgt ook steeds meer problemen zijn kompaan qua acteren bij te houden. Dat zij hem vergeven, in de aftiteling zie ik dat zijn lonsdale love interest Daniel Day Lewis is. Wat een acteurbeest is dat toch.

El Sur
Stukje voor de voorpagina in voorbereiding, onderbroken doordat mijn pa vrij plots een bypass moest ondergaan. Pfff.

Gattaca
Mijn concentratie was dus niet optimaal, maar gelukkig is er weer 'ns een voice-over die het hele verhaal vertelt. Heel erg is dat ditmaal niet want Gattaca is vooral 'idee', hoewel de hoofdpersonages door kanonnen als Ethan Hawke en Jude Law worden gespeeld geeft het script ze niet erg veel echte 'klik'-momenten. Terwijl hun situatie toch Never Let Me Go-tragisch is. In de sci-fi noir bestaan er in de toekomst vooral perfect gesleutelde mensen. Law (altijd al de cyborg) is er één van, al zit hij door eigen 'schuld' wél in een rolstoel. Hawke is een van de weinige 'godchildren', wat hem de paria van de samenleving maakt. Zijn torenhoge space-reis-ambities lijken dus tevergeefs, maar zie daar, een dubbelspel! Ik begon een vreemd verband te leggen met doping, door de constante controles (én het gefop met snelle verwisselingen) op urine en bloed en afwijkende waarden ontspint zich een picogrammetjes-jacht (met 'de hoed' Alan Arkin als noir-agent). Gattaca geeft ook mooi aan wat het mogelijke gevaar is van doping-tolerantie. 'Weet je wat mijn geheim is?' 'I didn't save antything for the ride back'. De beelden zijn kil maar donker sfeervol, hoewel Uma Thurman wel wat overbodig is...

Gattaca rocks, een realistisch toekomstbeeld ook.

Sterkte met je pa.

dank, hij was net in elk geval alweer telefonisch te spreken, maar het is ook wel zo'n type van ZO EN NU ben ik weer beter (wat onzin is na een bypass, het ging allemaal zo snel dat ik 'm maar niet verteld heb dat ie ongetwijfeld een behoorlijke tijd uit de running is)

pak van mijn hart hoe dan ook *stand up comedy drumroll*

http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2012/07/el-sur.html

Ik weet niet wat er precies met je vader was, maar goed te horen dat het beter met hem gaat Ludo.

Tyrannosaur (Paddy Considine, 2011)
Laat ik het maar gelijk zeggen: zelden heb ik zulk goed acteerwerk gezien.

Rauw, plat, onbeschoft en onsympathiek…veel personages in deze film zijn niet erg 'likeable' en het is de kunst van de filmmaker om toch een zekere sympathie bij de kijker te ontlokken, zonder teveel kunstgrepen of sociologische duidingen/verzachtingen.
Of je hebt lak aan de meelevendheid van de kijker, dat kan natuurlijk ook maar daar heeft Considine bij deze film nou eenmaal niet voor gekozen.
De film ontkomt daardoor zeker niet aan overdrijvingen, wat te scherpe contrasten en een nadrukkelijk op de onderbuik werken, maar doet dit allemaal wel zo goed dat ik nergens het gevoel heb in de maling genomen te worden.
Het is met name het buitengewoon sterke spel dat zorgt voor zeer indringende momenten, die bij mij flink hard binnenkwamen.

:)

oh ja Tyrannosaur, die won al heel veel prijzen op de Britse Oscars, waar het o.a. concurrentie had van We Need to Talk about Kevin. Ik ben benieuwd.

Pola X
Zag bij de post-IMDB check dat Leos Carax eerder Les Amants du Pont-Neuf maakte, vond ik destijds wel een mooie film en ik zie de verwantschap wel. Destijds vergat ik Pola X (naar verhaal van Herman Melville, daar zit wel wat in) te kijken. Opeens herinnerde ik me weer "die film met soundtrack door Scott Walker!" Yep, het begin is glorieus. Z/W beelden van bommenwerpers die graven bombarderen terwijl Scott Walker in later periode modus zingt. Daarna overgang naar Louis Malle: kasteel, jonge schrijver en zijn moeder(Deneuve) die elkaar onderling als broer en zus aanspreken. Maar dan komt er uit het niets een jonge vrouw waarvan de hoofdpersoon heeft gedroomd in zijn leven en die claimt zijn verloren gewaande zus te zijn. Hij gaat er helemaal voor en verlaat zijn leven en verloofde voor een leven aan de zelfkant met zijn zus en twee zigeunervriendinnen. Toch best wel weer confronterend. Minder voorspelbaar dan gedacht (behalve dat broer en zus gaan krikken, dit is een Franse kunstfilm hè? Dat zag je na 10 seconden al aankomen) voor al als ze in een fabriek gaan wonen met een soort Glenn Branca-achtige cultleider (helemaal te gek). Zijn uitgeefster, een intelligente oude dame probeert hem nog subtiel van zijn "ik doe het Straat" trip af te krijgen. Gaat moeilijk. Mooi gefilmd ook.

Gremlins
Nooit gezien vreemd genoeg. Leek me wel leuk voor de kinderen. Score: een werd gek, de ander vond het te gek. Wel leuke een consequent doorgevoerde kritiek op Amerikaanse paranoia voor het vreemde. En een coole moeder die de eerste evil Gremlins gewoon even met keukengerei van kant maakt.

ik ben natuurlijk een notoir watje, maar als die Gremlin-cavia's beginnen te bubbelen als gebakken eitjes vond ik het al vrij eng worden :)

lol, daar begon mijn oudste ook al achter de bank te kruipen. En eerst stoer doen hè van "je ziet wel dat het een pop is."

Melancholia
En je dacht dat het huwelijk in The Deer Hunter lang duurde? Ik verdenk von Trier er gewoon van dat hij met een stopwatch heeft zit te timen om hem nog langer te krijgen. De schoft. :) Wel intrigerende emo-SF, moet er veel meer van gemaakt worden. Typische von Trier net-niet affaire weer alleen moeilijk de vinger op te leggen waarom. Wellicht ging ik teveel mee in Justine's black metal filosofie ("the earth is evil") om iets van sympathie op te brengen. Durst laat nog even haar magnifieke borsten zien voor de Europese kunstfilm (Deneuve gisteren ook al, het was me het weekendje wel voor de liefhebber.) Verder dwaalden mijn gedachten vooral af naar de vraag wie het duel voor de titel Koningin der Hipsters zou winnen: Charlotte Gainsbourg of Sophia Coppola?

06-05 (Theo van Gogh, 2004)
Cinema.nl rekent deze film tot het beste wat Van Gogh gemaakt heeft, ik reken het zonder twijfel tot het zwakste dat ik van hem gezien heb.
Het is alsof ik naar een lange aflevering van een politieserie op de VARA aan het kijken ben. Spanning en dynamiek komen merendeels door de achtergrondmuziek, die volslagen neutrale plaatjes nog wanhopig kleur probeert te geven.
De achtervolging-scène in de waterglijbaan doet erg knullig aan en Nederlanders en wapens...je ziet er denkbeeldig de klappertjes bij.
En dan het acteren...alleen Tara Elders is geloofwaardig in haar rol, de rest acteert te nadrukkelijk.
Jammer, Theo van Gogh had met zijn laatste film een betere verdiend.

The Funeral
Hoe matig de film verder ook is, dit is Chris Penn's magnum opusje. De kolossale Penn-broer is altijd geweldig in bijrollen, en mag hier dan eindelijk een keer opschuiven richting hoofdrol (voordat ie zichzelf 'voorbijgeleefd' had). Een van zijn eerste scenes, als hij geëmotioneerd afscheid neemt van zijn broer Vincent Gallo (die in z'n kist ligt) is zó intens. Zijn medemaffiosi snellen toe om Penn snel een schoudermassage tegeven, voor ie helemaal flipt. (Hij heeft er kennelijk een 'history' in). Voor The Funeral heeft Abel Ferrara toch weer een ster-ensemble los weten te peuteren; want naast Gallo en Penn zijn ook Christopher Walken, Edie Falco, Isabella Rosselini én Benicio del Toro erbij. De laatste is (onbedoeld?) grappig en barst van de neppe Mexicaanse soap-bravado. Het probleem van The Funeral zit 'm erin dat de film in 100 epische minuten over 3 broers tegelijk probeert te gaan. Dat zijn er 2 teveel. Walken is chaotisch slecht (soms lijkt ie ineens in een Iersig accent te vervallen!) als de meta-crimineel die peinst over 'waarom we dit toch doen', Gallo is best grappig als linksige vrouwenversierder, maar legt dus snel het loodje. Blijf Penn over, die zelfs wat Godfather 2 flashbacks in het Italiaans meekrijgt. Die werken ook al eerder verwarrend dan sfeerverhogend. Nee, alles moet van de woedeuitbarstingen van Penn komen, en die komen hard, goed, en bloederig. Echt een film die profiteert van expliciet geweld.

Ghost in the Shell
Zó! Ook techno-manga's profiteren dus van een meisje in de hoofdrol. Deze is zoveel beter dan Akira, en gewoon een wonderschoon filmpje. Nog geen tachtig minuten zijn er nodig voor het oproepen van een Blade Runner-achtige wereld; een invloed waar men hier niet flauw over doet, bijvoorbeeld door via Through A Glass Darkly naar Philip K Dick te verwijzen. Op een cruciaal, haast bijbels moment nog wel, als het cyborg-meisje voor het eerst 'de geest' krijgt. Deze film deed me begrijpen waarom God ondanks zijn Almachtigheid toch zo nodig concreet nageslacht wilde! De replicanten en zelfdenkende computervirussen willen mensen worden, of desnoods écht dood kunnen. In typisch Japanse Air Doll Pinokkio-stijl gaan ze op die queeste in de shells van ware babes, met grote borsten en harde tepels; misschien hebben cyborgs het gewoon snel koud... Het hoofdpersonage wordt bijgestaan door een reus van een kerel (het Frankenstein-type) die haar als het moet met zwaar geschut te hulp schiet, of een biertje met haar drinkt. In een onzichtbaarheidspakje kan het meisje het echter meestal zelf ook prima af. De actiescenes zijn enerverend en het verhaaltje zit filosofisch doortimmerd in elkaar, maar heeft ook meer dan genoeg geinige gadget-momenten. Uiteindelijk gaat het vooral om de 'stiltes'. Zelfs daar is in die tachtig minuten genoeg tijd voor. Het eerste 'we bekijken de lege stad'-moment, wow! Ik zou er bijna L'Eclis bij gaan halen... De soundtrack werkt daar en elders prima, met Afrikaansige vocalen, tribale ritmes, synths in cyberpunk.

The Funeral
Heeft eigenlijk alles in zich om briljant te zijn: Iraanse arthouse, Alice (verdwaald) in den Stadten-gevoel, én een onwaarschijnlijk ver doorgevoerde meta-wending (de spiegel uit de titel). En toch is de film wat saai, en soms zelfs wat irritant. Dat ligt bovenal aan het stemmetje van het meisje dat de hoofdrolspeelt. Ze piept heel wat af, ik kon er al snel niet meer tegen. Zelfs als ze géén kleuter meer hoeft te spelen, doet ze het nóg. Eerst zien we het kind uit school op zoek naar haar moeder. Ik denk dat ieder kind dat wel eens meemaakt; je wordt altijd opgehaald, en dan is ze er niet. De angst en de woede. (Mij overkwam het een keer toen mijn vader een pot verf over het hoofd van mijn moeder had gegooid. Per ongeluk wel...) Goed, het kind waagt zich in de welbekende hel die het verkeer van Teheran is, waar iedereen nog wat gestresster is omdat er (in trademark Panahi-stijl) een voetbalmatch aan de gang is... Eindeloze taferelen met in taxi's en bussen. En dan dus, hét moment van de film. Ik begon net te denken, 'jezus' die Iraanse samenleving kweekt door al die religie wel passieve vrouwen. Alsof om te bewijzen van niet (of juist dat de film dáár over gaat) gooit het meisje haar kont tegen de krib. 'Ik kap met deze onzin!' En in de goeie Makhmalbaf-traditie begint het dan eigenlijk pas. Mooi, maar niet zo magisch als ik hoopte.

The Long Riders
Een soort Altman-b-kantje, maar dan van actiefilm-specialist Walter Hill. Zeker het eerste uur is er van actie weinig sprake, de film heeft een landerige improvisatie-sfeer, ook door de muziek van Ry Cooder. De Thieves Like Us, maar dan met de (Jesse) James & Younger-gang. Fraaie beelden, veel passerende treinen en vrouwen. Het is lang een beetje zoeken naar een ingang in het verhaal, we zien alle bekende aspecten (de journalist die een boek over ze wil schrijven) uit de Jesse James-legende voorbijflitsen, maar voor meer dan aanstippen is geen tijd. Goed wordt The Long Riders pas in het laatste kwart. Walter Hill heeft toch die trigger van een een Antonio Dos Mortes-achtige Mano-A-Mano-met een sjaal ertussen knokpartij nodig. Vervolgens zitten de gang-jongens in hun 'laatste trein', eentje speelt op zo'n ploink-ploink harp, en ze reminiscen over de toekomst. Je weet dat het dan mis gaat lopen. En hoe. In een Peckinpah of zelfs Mann-achtig einde haalt Hill alles uit de kast. Briljant geluidsdesign (keiharde kogelinslagen) en heel veel slow motion. Nu vergeet ik nog dé gimmick van de film te vermelden, die heel toepasselijk een heel blik échte broers opentrok. De Quaids zijn geinig, de Carradines zijn smakelijk boers, de Guests mogen het afmaken, maar het best (en het Altmantst) zijn de Keaches. James Keach is broeierig als Jesse James, ergens tussen de psychopathie van Barden in No Country for Old Men en de zwijgende klasse van een wreker uit een gothic novel.

Volgens mij is de verkeerde titel boven de Iraanse film gekomen.

Gelukkig, iemand die ook The Funeral klote vindt (en ik ben Ferrara-adept). Man, man wat wordt daar slecht overgeacteerd. Die film had eigenlijk over die vrouwen moeten gaan ipv die emo-machopaupers. Gaat het ook wel maar gewoon bijna alleen maar.

Le Souffle au Coeur
Ja, ja, ik zit in die Malle-trip en mag mezelf nu toch wel fan noemen. Geweldige film weer. Nog nooit is het gevoel van de tienerjaren, die soort slomo chaos, zo goed gevangen. Het ziet er zo achteloos uit maar ondertussen vliegen alle sociale, politieke en literaire verwijzingen je om de oren. Dat laatste helemaal in de Proustiaanse tweede helft (een van die broers heeft daar nog een geweldige oneliner over iets van "hier Proust voor de entertainment, Kuifje voor de opvoeding.") Laurent heeft waarschijnlijk de leukste moeder uit de filmgeschiedenis (schattige Italiaanse liedjes zingen als hij ziek is) en de climax was dan ook niet heel onverwacht. Voor veel IMDB-Amerikanen blijkbaar wel want die zijn BOOS en hadden liever gezien dat Terminator die moeder op het laatst doodschoot voor haar zonden. Nee, nu zit die hele Franse familie een beetje te lachen. Precies zoals het hoort.

ik weet niet of ik die moeder echt leuk vind. (Dat kind zit de komende 20 jaar op de divan bij de shrink) maarrrr geweldige film

(de broers zijn wel geweldig)

Volgens mij is de verkeerde titel boven de Iraanse film gekomen.

woeps! The Mirror dus (jammer dat díe titel dan niet bij Ferrara stond)

ik weet niet of ik die moeder echt leuk vind.

Ik zou er zelf natuurlijk gek van worden. Net als twee van die broers overigens, Jezus. Als je er bij stilstaat: wat een gekkenhuis. Die gasten maar zuipen waar die pa bij zit. Auto jatten, naar de hoeren. Die huishoudsters zieken. Pfff.

Ga je Ghost in the Shell 2: Innocence ook kijken Ludo?
Niet zo goed als het origineel maar zeker niet slecht.

"Summer Wars" kun je wat mij betreft ook op je manga watchlist zetten.
(Tenzij je jeuk krijgt van Japanse family values....)

(Tenzij je jeuk krijgt van Japanse family values....)

is dit ironie? de fucked up family films van Miike in gedachte houdende ;)

ik zal ze noteren :)

Zal ik de honneurs dan maar waarnemen? RIP Chris Marker. Een respectabele 91 jaar.

https://sebald.files.wordpress.com/2008/02/la-jetee-orly.jpg

jee staat niet eens op teletekst voorlopig.

http://25.media.tumblr.com/tumblr_m6t736CgTM1qg6wbjo1_1280.jpg

RIP

(in Tokyo-Ga)

Ghost In The Shell, een van de vele inspiratiebronnen voor The Matrix, zoals dit filmpje op magnifieke wijze laat zien: http://vimeo.com/29996808 (Ghost In The Shell is vanaf ongeveer 4 min.)

Chris Marker op teletekst gaat niet gebeuren. Een van de beste (en voor de hand liggende) double bills die ik ooit in de Amsterdamse bioscoop heb mogen zien: La Jetée en 12 Monkeys in de grote zaal van Desmet. Vroeger, toen film nog gewoon vanaf celluloid geprojecteerd werd.

Ghost In The Shell, een van de vele inspiratiebronnen voor The Matrix, zoals dit filmpje op magnifieke wijze laat zien: http://vimeo.com/29996808 (Ghost In The Shell is vanaf ongeveer 4 min.)

die scene op de markt, ik wíst dat ik die eerder had gezien :)

Chris Markers dood werd (gelukkig) wel vermeld op Canvas tv text.

(Tenzij je jeuk krijgt van Japanse family values....)

is dit ironie? de fucked up family films van Miike in gedachte houdende ;)

Nou nee. Is ook slecht geformuleerd van me. Ik bedoel meer familie tradities in ere houden en sentimenteel gedoe rondom oma en dergelijke.
Dit klinkt dan weer negatiever dan ik het bedoel.

Ben kwa schrijven blijkbaar een beetje uit vorm...

never mind, ik zag later aan het ubercute plaatje al dat Miike 35 lichtjaren en 27 nieuwe Pokemon games verwijderd was. :)

Het is vooral een film met een Eindbaas. :)

Crash
Ihkv 'what was that fuss all about'. Wat toevallig zeg, dat al die mafketels mekaar tegenkomen. Ze zullen vast bestaan, maar allemaal op zo'n kluitje is het bedacht. Karikaturaal, zelfs de nuances komen bedacht over. En dan die grote boodschap en het pompeuze reflectieve einde dat totaal niet tot nadenken stemt*. Ben het dus weer eens zwaar oneens met de VPRO/Cinema recensie.

Moest wel ff denken bij een acteur en toen dacht ik:
http://s9.postimage.org/faxq2ksrj/Danza.jpg

Crash is een soort 'arthouse voor beginners', als je recht van Hollywood-tearjerkers komt lijkt het heel wat (ingewikkeld, veel-lagig) maar later...

Ik prefereer dan ook die andere Crash (Cronenberg)

… (ingewikkeld, veel-lagig) …

Ja, als dít al ingewikkeld is … :)

meer dan 2 verhaallijntjes, onmogelijk literair!

Mundo Grúa
Na een tijdje valt er eigenlijk steeds minder te lachen, maar mijn eerste idee was toch Clerks via American Job in Argentinië. Het tweede gedeelte van die vergelijking is echter veel meer waar. Een debuut vol saaie en uitzichtloze baantjes, op uiterst goedkoop ('gritty') zwart-wit celluloid geschoten. We volgen een dikke Argentijnse kerel (een soort Marty, hij 'date' ook) en zijn even pafferige zoon. Pa was vroeger succesvol muzikant, zoon probeert dat nu, met aanmerkelijk minder resultaat; het concert eindigt in een knokpartij. Een groupie scoren lukt nog wel, wat pa dan weer kwaad maakt. 'Wat denk je dat het hier is, een bordeel!?' Ondertussen probeert pa (die halverwege 49 blijkt te zijn, waar je 'm 60 geeft) dus nieuwe baantjes uit. Het vak van hijskraanmachinist blijkt geen sinecure. Het is maar goed dat de camera niet naar beneden kijkt, brrr. In het laatste kwart reist hij dan maar naar het zuiden om iets onbestemds in de bouw te gaan doen. Underpaid en underfed (al is dat laatste misschien niet zo'n ramp...) Je zou Mundo Grúa functioneel saai kunnen noemen, maar het lukte me niet echt geconcentreerd te blijven. Familia Rodante (van dezelfde regisseur) is letterlijk en figuurlijk kleurrijker.

Invasion of the Body Snatchers
Dacht dat ik het origineel al kende, maar verwarde het met The Blob. Dit is de remake van Kaufman, vast een stuk duisterder, en bovendien in geslaagde seventies-paranoiathriller-stijl. Prima beelden, prima effecten, én hoofdrollen voor Donald Sutherland en Jeff Goldblum, what more do you want. Goldblum speelt overigens een wat onduidelijk semi/comic relief-personage als mislukte dichter, samen met zijn vrouw (die een geweldige moddermassage praktijk runt). Met die modderbaden zijn we bij een van de subthemaatjes aangekomen. Ecologie. Het gevaar ontpopt zich via planten op aarde. Donald Sutherland houdt zich ook al met 'natuurlijke' zaken bezig, want hij vertolkt een voedselinspecteur. (De Amerikaanse angst dat ze je via het eten vergiftigen?) Sutherland, of eigenlijk zijn Weisz-(pr)achtige werkflirtje Brooke Adams merkt dat de mensen in de stad beginnen te veranderen. Alsof ze vervangen worden. Een nieuw soort zombies. Levend ondood. Het mysterie ontvouwt zich in de eerste helft vol klasse, culminerend in een gruwelijke scene in een achtertuin. Daarna begint het meer standaard-actiefilm gedeelte, 'oh no we're cornered!', al blijft het er een met een twist. Sutherland heeft géén geweer, en schiet ook nergens. Resultaat brengt dat hem echter óók niet. Tegen die tijd is de communisten-metafoor er wel afdoende ingeramd, en zat ik vooral te grinniken over het cirkeltje aan het einde. De film begint met een opengaande bloem, een nogal vaginaal beeld, en eindigt met een geflipte vrouw. Naakt. Want dat is pas écht eng natuurlijk.

Top Hat
Mooi dat ik net die Jeeves-Omnibus van Wodehouse had gelezen, hoewel ik zo snel geen credit ontwaarde is zijn elitaire tophoeden-wereld hier zeker een inspiratie geweest. Zo begint en eindigt de film met een buitengewoon (irritant!) intelligente 'valet' die overal een oplossing voor in huis heeft, behalve voor de stropdaskeuze van zijn koppige meester. De Wooster van dienst is niet zó lui, want impresario. De mannen van Wodehouse fungeren eigenlijk als komische aangevers en tussendoortjes voor het hoofdverhaal, waarin Fred Astaire een tot over zijn oren verliefde artiest speelt. Dat zou Wooster nou nooit overkomen! In Astaire had ik me verder nooit zo verdiept, hij blijkt een wat kille tanige spijker, de professionaliteit spat er aan alle kanten vanaf. Gene Kelly is me liever, maar ook zonder hem is dit een vermakelijke musical. En niet alleen om de Wodehouse-achtige wisecracks: 'order me a plane!', what kind of plane?' with wings!'. Astaire probeert zijn liefje (Ginger Rogers vanzelfsprekend) al dansend te veroveren, en doet dat onder andere met een nachtelijk tapdansje. Eerst hard, en dan, als de letterlijke sandman wiegend en schuivend. Bijzonder mooie geste. Leuke liedjes zijn er ook, van Irving Berlin. Veel overbekende sappig sentimentele melodieën. 'Heaven, I'm in heaven.. When we're out together, Dancing cheek to cheek.'

Hier niks over Vertigo pwns Citizen Kane in Beste-Film-Aller-Tijden-Lijst? Ik kan er mee leven hoor (al ben ik meer een Rear Window man), sowieso wel gezond anders krijg je van die Bohemian Rhapsody praktijken nietwaar? ;)

precies, toch zijn die alledaagsere Hitchcocks veel beter voor mijn gevoel (Rear Window inderdaad, en Shadow of a Doubt)

en dan hebben ze toch nog wat Godards gevonden die ik niet ken, kweenie... Eerst maar eens die Dielman, ooit

Strangers on a Train ook nog.

ik bedoel ook bij die alledaagse Hitchcocks