Filmforum

Is The Class niet gewoon de schoolklasfilm Entre Les Murs? Acteur Richard Jenkins is een underdog, maar ik vond zijn rol in The Visitor zeker Oscarwaardig. Waarschijnlijk wordt het in die categorie Frank Langella.

The Curious Case Of Benjamin Button, Doubt en Slumdog Millionaire komen spoedig uit in Nederland, respectievelijk volgende week, 5 februari en 12 februari. The Reader duurt nog tot 2 april. Rachel Getting Married komt pas eind april uit in Nederland.

Is The Class niet gewoon de schoolklasfilm Entre Les Murs?

verrek, stomme Engelse titels. (ok er zijn talen waar 't lastig wordt, Fins ofzo)

re: Vincent Gallo. Maakte behalve Buffalo 66 ook The Brown Bunny. Beruchte film, werd in Cannes ontvangen als de slechtste film ooit, Gallo zocht ruzie met nationale knuffelbeer Roger Ebert en de film werd ook berucht om Cloe Sevigny's orale sexscene.

re: oscars.
-Toch opvallend de nominatie voor Robert Downey voor Tropic Thunder met die blackface.
-Kate Winslet vorig jaar in Ricky Gervais' Extra's: "I don't think we need another film about the Holocaust, do we? It's like, how many have there been? You know? We get it. It was grim. Move on. No, I'm doing it because I've noticed that if you do a film about the Holocaust, you're guaranteed an Oscar.... 'Schindler's Bloody List,' 'Pianist' -- Oscars comin' outta their arse."

Roger Ebert lijkt me voor iemand als Gallo inderdaad een voor de hand liggende target. Is toch een beetje de Hans van Willigenburg van de Amerikaanse cinemakritiek. En kan die Kate Winslet niet gewoon eens een Oscar in d'r overschatte reet geduwd krijgen, zijn we daar een tijd van af. Iemand Revolutionairy road overigens al gezien? Ik kan me er maar niet toe zetten om te kijken of hij te downloaden is... Goed, waar waren we?

Rain dogs (Yuhang Ho, 2006). Anonieme Maleise film over slecht zien is slecht doen. Landerigheid en alomtegenwoordige petty crimes maken het richting Hou Hsaio Hsien, maar ik vond dit toch redelijk pointless en niet memorabel.

Cztery Noce z Anna(a.k.a. Four night with Anna; Skolimowski, 2008). Eenzame man valt voor de buuf, maar is kansloos en verzint vervolgens een truc om toch bij haar te kunnen zijn. Zodat hij tegen het graf van zijn moeder kan zeggen dat hij een vrouw ziet. Leuk gegeven, sfeer is richting Kaurasmäki slash luchtige Kieslowski, maar gaandeweg ligt die Nederlandse regisseur op de loer die datzelfde ook altijd probeert: Jos Stelling. Zodat het uiteindelijk bij een interessante maar half geslaagde poging blijft.

Ben ik jullie eens voor :)

Tokyo sonata (Kiyoshi Kurosawa, 2008, Japan)
Prettig ironische zedenschets van doorsnee grootsteeds Japans gezin. Pakman, huisvrouw, zoon student en zoon CITO-toetser zijn duidelijk al een hele tijd op elkaar uitgekeken. Meer en meer leven ze langs elkaar heen. Ze krijgen zelfs geheimen voor elkaar. Als die geheimen uitkomen, slaat de sfeer om naar grimmig en rijst de vraag of dit eigenlijk wel een komedie is.

Toch elk jaar weer een vreemde gewaarwording... het hele jaar door zit je met hooguit vijftien anderen in het filmhuis naar dit soort films te kijken, maar tijdens IFFR zit een megazaal als Luxor (918 zitplaatsen!) opeens stampvol. "Uitverkocht!", zei de kaartjesverkoper met uitgestreken, vermoeid gezicht, nog voordat de namen van de gewenste films voor eind volgende week waren opgesomd.

Shit, hahaha!! Ja, film heeft veel goede pers gekregen. Beste Aziatische film van het jaar e.d. En liefhebbers gaan een dagje he. En plempen dan gewoon de dag vol. Ik doe er drie. Kan in tussendoor even bijpraten met mijn Rotterdamse vrienden die meegaan. Zeg Mic, heeft dit festival ergens interviews met regisseurs en dergelijke? Ja toch? En waar lees ik het programma daarvan? Op de site kan ik niks vinden.

Gallo zocht ruzie met nationale knuffelbeer Roger Ebert

Klopt, de lange, haastig gemonteerde Cannes-versie van The Brown Bunny schijnt echt rampzalig te zijn geweest. Gallo en Ebert schudden overigens later weer vriendelijk de handen, nadat Gallo zijn ingekorte versie had getoond aan Ebert waarna deze een positieve recensie schreef. Te lezen in de bundel Your Movie Sucks waarin Ebert enkele van zijn onderbouwde afkraakrecensies heeft verzameld. Een uiterst vermakelijk boek aangezien Ebert gevoel voor humor (hardop lachen verzekerd!) combineert met rake inzichten. Hij weet met precisie de vinger op de zere plek te leggen. Hans van Willigenburg kan ik in dat boek in geen velden of wegen bekennen (al moet ik nog wel eerst Eberts verzameling positieve recensies lezen - misschien dat Van Willigenburg dan wel de kop op steekt).

Zeg Mic, heeft dit festival ergens interviews met regisseurs en dergelijke?
Heb de festivalkrant er even op nageslagen. Naast de gebruikelijke Q&A's (Kurosawa was er niet) na afloop, is er nu ook een Super Q&A, elke dag na afloop van de om 18.30 u. gestarte film in Pathé 1. Verder zijn er in de foyer van de Schouwburg 's avonds talk shows. Normaal met Wilfried de Jong, maar nu hebben ze daar de verschrikkelijke Twan Huys voor ingehuurd. Kan zijn dat zich op dit vlak in de Schouwburg meer afspeelt.

de verschrikkelijke Twan Huys

Hoe krijgt deze talentloze Ken-pop het toch voor elkaar om op steeds meer plekken op de publieke omroep op te duiken?

4 goeie films gezien gisteren, later meer...

Hoe krijgt deze talentloze Ken-pop het toch voor elkaar om op steeds meer plekken op de publieke omroep op te duiken?

Inderdaad irritant maar bij lange na niet zo vervelend als die kale kakkerlak.

Takut: Faces Of Fear
Indonesische horror met wat bemoeienis van Brian Yuzna. Die invloed was duidelijk maar toch was het op en top Indonesisch. In drie dagen geschoten, ze weten van doorwerken daar want je zag het er niet aan af. Niet elke episode was even geslaagd, de zombies waren te hectisch, de eerste te ongeloofwaardig. Ze waren echter allemaal zeer verschillend en de scene met de bezeten zus, de dukun (soort voodoo) en de laatste waren echt goed. Grappig en over de top, zoals ik wel gewend ben van Indonesische horror.

Gushing Prayer
Een zogenaamde pinku eiga film. Vol van sixties idealisme (revolutionair, existentialistisch), suïcidaal en zware kost. Wel heel mooi gefilmd (interessant gebruik van kleur in een grotendeels zwart wit film). De teksten waren eigenlijk de hele tijd het zelfde (als een soort gebed) alleen verplaatste het zich van de ene naar de andere mond. De muziek bestond uit een mijmerend gitaartje met ongecontroleerde lead werk (akoestisch) wat deed denken aan Kan Mikami en Kazuki Tomokawa, die ongetwijfeld geen onbekenden zullen zijn geweest van de makers van deze film. De regisseur heeft zich niet lang hierna bij het Libanees (!) verzet gevoegd.

Blue Film Woman
Ook pinku eiga maar niet de vergelijken met de zwartgalligheid van Gushing Prayer. Groovy technicolour en veel sex en geweld, en typisch Japanse humor. Losse eindjes in het plot, vooral het einde was behoorlijk raadselachtig, maar ach, als het voor de rest zo prachtig is.

A l'aventure
Zoektocht naar wijsheid, verlichting via sex, best hoogdravend allemaal, maar door gesprekken op een parkbankje met een taxichauffeur leert wordt een aardige balans bewerkstelligd, voor de kijker maar ook voor de (intimiderend mooie) hoofdrolspeelster. In een lesbisch triootje permitteert de regisseur zich iets teveel vrijheid in het botvieren van z'n fantasieën, maar over het algemeen was het niet meer dan logisch dat er ook wel wat pittige sexscenes inzaten, de film gaat tenslotte over sex.

Zijn er hier trouwens mensen die een catalogiseringssysteem gebruiken van de geziene films? Zoals je bij imdb kunt doen? Het idee spreekt me wel aan, maar het is de absolute hel om nu nog te moeten beginnen natuurlijk (al zal ik - als ik dat niet doe - over twee jaar zeggen: waarom tóen niet begonnen?! ;) )

De regisseur heeft zich niet lang hierna bij het Libanees (!) verzet gevoegd.

lol :)

Zijn er hier trouwens mensen die een catalogiseringssysteem gebruiken van de geziene films? Zoals je bij imdb kunt doen?
nou ik gooi ze altijd wel in de database daar ja, en dan kun je ze eventueel sorteren op score (hoog naar laag en vice versa)
maar er zouden veel meer mooie mogelijkheden moeten zijn, bijvoorbeeld geef me al mijn geziene film noirs, of geef me al mijn geziene films waarin de Niro speelt. en dat kan, zover ik heb uitgevogeld, allemaal niet helaas.

The strengh of water (Armagan Ballantyne, 2009, Nieuw-Zeeland)
Kanshebber Tiger Award. Sterk debuut over maorigezin dat verlies van dochter/zusje verwerkt. Grotendeels verteld vanuit het perspectief van haar tweelingbroertje. Krachtig verhaal van Briar Grace-Smith (zelf maori), fraaie beelden van het woeste, natte uiterste noorden van Nieuw-Zeeland en goed spel van de amateurcast.

Operation filmmaker (Davenport, 2008). Iraakse filmstudent Muthana verschijnt in MTV documentaire waarin hij laat zien hoe zijn school aan gort geschoten is. Amerikaans team nodigt de jongen vervolgens uit voor een stage tijdens de productie Everything is illuminated van Liev Schreiber, die een Joodse achtergrond heeft. De samenwerking gaat niet helemaal op rolletjes en onze Irakees lijkt de kantjes er een beetje vanaf te lopen. Ook wordt de relatie met de maakster Davenport steeds problematischer. Wat goed is aan deze docu is dat hij geen schuldigen aanwijst. Ook al probeert Davenport aan het einde een beetje te pleiten voor haar gelijk, de overheersende vraag wordt niet beantwoord: Haalt Muthana niet het maximale uit zijn kansen, of oordeelt de Westerse wereld wel erg snel over deze ontheemde die dagelijks op tv ziet hoe zijn land aan gort geschoten wordt?

Fanny och Alexander (Bergman, 1982). Scenes eruit had ik wel gezien, de hele film niet, zo bleek. Toegankelijke Bergman met een happy end: het kan dus wel. Het levert niet zijn beste film op, maar er valt een hele hoop te genieten. En de ellende wint, want het middenstuk is het beste. Daarin overlijdt de vader van onze kinders die moeten intrekken bij hun nieuwe pa, een puriteinse dominee die je al na twee minuten wil neerhoeken. Bergman giet een metaforisch sausje over het transparante verhaal dat van het leven een podium maakt. Iedereen is bang voor het onbekende, dan kun je het maar beter afschuiven op rollen en poppen, zoiets wordt ergens gezegd. Het tweede deel is grimmiger maar ook sprookjesachtiger. Nog over het transparant verhaal: het duurde wel even voordat ik de familiaire verhoudingen begreep, hetgeen voornamelijk kwam doordat moeder en zoon (vader van de kinders) er even oud uitzien.

was dat nou een mini-serie? (Fanny och Alexader) of zijn er 15 verchillende versies van (en zo ja welke keek u) (Voor 242 minuten pas ik)

La Chambre Verte
Misschien wel de minste Truffaut die ik tot op heden zag. Melodrama met een totaal gebrek aan chemie/aantrekkingskracht tussen de twee hoofdrolspelers. Natalie Baye en Truffaut himself. In 't begin lijkt 't nog een van zijn beste rollen, als non-acteur, Truffaut speelt een man die ondanks zijn baan als journalist van de wereld heeft afgekeerd. Hij is sociaal onhandig, wat goed past bij het stuntelige acteren van Truffaut. De man is een jaar of 10 na de 1e Wereldoorlog en de dood van zijn jonge vrouw geobsedeerd door de dood. Het enige waar hij voor leeft is de nagedachtenis eren van zijn vrouw en vrienden. Dan ontmoet ie Baye op een kunstveiling. Baye is 't niet met zijn levensstijl eens, je kunt best opnieuw verliefd worden, hint, hint, hint. Je verwacht dus dat Baye de man langzaam uit het moeras trekt, maar die blijft koeltjes zijn eigen rare ding doen, waarop Baye's liefde voor hem wat ongeloofwaardig wordt. De man wordt langzaam waanzinnig, a la Adele H. zeg maar, alleen heeft Truffaut niet de kwaliteiten van een Adjani.

Tokyo Tower: Mom and Me, and sometimes Dad
Had het kunnen weten: gebaseerd op een roman. En een succesvolle ook, waarop vele Japanners deze film gingen zien. De typische reminisce-film, met lekkere sentimentele muzikale thema's neemt (te) uitgebreid de tijd, dus de fans van 't boek zullen vast tevreden zijn geweest. Eerste gedeelte van de film is wat mij betreft het mooist. Een jongetje gaat met z'n moeder bij oma in wonen, want ma heeft genoeg van de flierenfluitende dronkaard, al scheiden ze niet. (Dat geeft zeker geen pas in 't traditionele Japan) De moeder werkt zich letterlijk kapot om de jongen te laten gaan studeren, die 't daar vervolgens (in Tokyo dus) op een lanterfanten slaat. In het tweede gedeelte haalt ie zijn inmiddels zieke moeder naar Tokyo. Waarop ze dan nog even samen gelukkig zijn. Denk ik, want het zwaar treurige 2e gedeelte doet dat letterlijk schriftelijk af. We zien dan vooral hoe moeder aftakelt met allerlei kankers, uiterst pijnlijke chemokuren etc.

Horton Hears a Who!
Over 't verhaal moeten we 't niet hebben, rommelig, of gewoon non-existent. Bizar is dat Horton een pluisje, met daarop een microscopisch kleine wereld, naar een bepaalde plek wil brengen om 't zo te redden (eh ja) maar het moment dat ie 't pluisje in veiligheid brengt zien we niet eens. (Dan heeft de aftiteling 't al overgenomen) De slechteriken zijn ook niet eng, een sceptische kangaroo die zeker niets beters te doen heeft dan iemand verwijten dat ie zich druk maakt om een pluisje, terwijl ze dat zelf vervolgens ook doet. De kangaroe huurt een (helaas totaal onnenge) gier in om het pluisje te vernietigen, waarop het opgewekte nijlpaard moet rennen voor zijn leven. Nou ja. Horton is vooral leuk dankzij een paar lastig na te vertellen hilarische grappen, bijvoorbeeld rond 't feit dat er 2 Vlad's zijn. 1 gevaarlijke gier en.. een schattig konijn dat koekjes bakt!

Un condamné à mort s'est échappé ou Le vent souffle où il veut
Onmogelijke titel, maar voor Bresson's doen een simpele en makkelijk meeleefbare ontsnappingsfilm. Een man uit 't Franse verzet is door de Nazi's gevangen genomen, waarop ie in 't kamp onmiddelijk ontsnappingsplannen begint te maken. Het is een echte handelingenfilm, wat prima werkt voor dit genre. We zien nu bijna letterlijk hoe de man een uur lang met een lepel omgetoverd tot schaaf aan zijn deur wrikt en rammelt. De tekst komt, zoals te doen gebruikelijk bij Bresson in voice-over, op een sporadische ontmoeting in 't washok na. Mooi zijn de dialogen met de cel ernaast, waar een oudere man alle hoop verloren heeft. Echt spannend wordt het als er een nieuwe gevangene op z'n cel wordt geplaatst. (Niet echt handig natuurlijk) Dit jonge Matt Damon-achtige kereltje is mogelijk een spion en hoe dan ook een opportunist. Moet ie 'm meenemen op z'n vlucht? Of vermoorden? Die vlucht zelf gaat in 't begin wat snel, heeft ie een uur in de deur gehakt zien we 'm er niet eens doorheen kruipen en door de gevangenis kruipen, nee een snelle cut naar 't dak. De laatste 40 minuten worden op 't dak doorgebracht, moed verzamelend om de wachters uit te schakelen. Zeer fraai en een (bijna grappig) koeltjes einde.

oh en in de jungle van Horton zijn de apen ook erg geinig. Soort PVV-stemmers.

en een mooi voorbeeld van hoe in Tokyo Tower de muziek gebruikt wordt is dat de afwezige pa zeg maar een gitaarthema heeft, hij staat ook op een foto met 'n gitaar voor die Tokyo Tower en dan komt dat thema op gepast treurige momenten terug. *Snif

Zeg effe torrent technisch. ;) ;) Misschien ligt het aan mijn zoekcapaciteiten maar ik krijg als ik naar het zeg maar meer arty spectrum zoek bijna alleen nog maar van die zeiksites waar je lid van moet worden, type DownloadProvider of Usenet. What the dealy? (want zo te zien hebben jullie daar geen last van ;)

Voor het arty spectrum gebruik ik emule. Die doen er wel vaak een week of loanger over om binnen te kruipen. Je hebt nog wel een paar gespecialiseerde torrent sites voor Arabisch of Aziatisch. Dat is wel vaak aanmelden ja. Ik kijk thuis wel even in mijn bookmarks wat ik nog kan vinden. Het schijnt dat nieuwsgroepen goed werken ook, maar daar begrijp ik nog steeds geen zak van. Dat ligt dan weer aan mij...

@Ludo, ik zag de 3 uur durende versie van F&A. Die waren zo om. En die Bresson staat op de lijst.

http://www.foriegnmoviesddl.com/
http://www.avaxhome.ws

eMule vind ik altijd zo tyfus langzaam, ik probeerde laatst 'ns Nosferatu in de versie van Werner Herzog binnen te halen maar dat was ook na een week 77 mb van de 1.3 gigabyte, dan maar 'n andere keer.
ik weet niet of ik in 't arty spectrum kijk (een beetje allicht) maar dan werkt de driehoek Mininova, Isohunt en simpelweg google "film" "torrent" "dvdrip" nog altijd. Met name over dat laatste verbaas ik me altijd over de resultaten, er zijn genoeg dingen die niet in Nova of Iso opduiken die dan via google via obscure torrentsites toch gewoon 8 seeders hebben en met een snelheid van 80k/s binnenlopen.

Horton is trouwens een olifant en geen nijlpaard zoals ik hierboven zei.

en @Fanny Och Alexander, zal ik 'm toch alsnog maar op de lijst zetten (ik was ook even in verwarring met Alexanderplatz of hoe heette dat ding, niet eens van Bergman geloof ik)

Nosferatu staat op die foriegnmovies site (Rapidshare dan). De links leven nog.

jeuhs!

Download 'em ook gelijk maar. Is het raadzaam om eerst de ouwe Nosferatu te kijken?

En ook აშუღი ქერიბი* van Paradjanov gelijk maar binnen gehaald...

* ff testen hoe dat doorkomt op dit board

Download 'em ook gelijk maar. Is het raadzaam om eerst de ouwe Nosferatu te kijken?

geen idee, maar vermoedelijk wel, zou me verrassen als Herzog die film niet links en rechts een knikje en een ode geeft. (waarom anders aan je eigen versie beginnen)
Bovendien is de oorspronkelijk Nosferatu ook wel een klassieker die de filmliefhebber gezien moet hebben natuurlijk. (al meen ik me te herinneren dat de soundtrack die ik erbij had zitten erg midi-erig was)

Ja, die midi viel me al op bij het skimmen. >:[

Eens kijken of er nog alternatieve soundtracks van te vinden zijn die je kan afdraaien. Volgens mij zijn er regelmatig artiesten die zulks doen.

Dat Georgisch werkt, leuk. :)

ja de b-kant van Dark Side of the Moon ;) oh nee dat was Oz. maar inderdaad bij dat soort stomme films heb je altijd tal van opties, met wat geluk zelfs 2 sporen per videobestandje (die keer van Nosferatu had ik klaarblijkelijk net de verkeerde gekozen, of was dat nou bij Das Cabinet des Dr. Caligari.

Eens kijken of er nog alternatieve soundtracks van te vinden zijn die je kan afdraaien. Volgens mij zijn er regelmatig artiesten die zulks doen.

zea heeft, in 1999 toen het nog een echte band was en nog voor hun eerste plaat, nosferatu van een alternatieve soundtrack voorzien. hebben ze een aantal keren live gespeeld (kan me herinneren het in het bovenzaaltje van atlantis in alkmaar gezien te hebben). geen idee of dat ooit opgenomen is (if so, dan weet vido dat vast wel).

(kan me herinneren het in het bovenzaaltje van atlantis in alkmaar gezien te hebben).

Ik in Cultureel Centrum Uilenstede.

(kan me herinneren het in het bovenzaaltje van atlantis in alkmaar gezien te hebben).

Maar dat was, vanwege technische mankementen, zonder de film. Ik zag zea met film ook in Uilenstede en later tijdens de Uitmarkt in het Stedelijk Museum. Het meest geslaagd was hun optreden met de film tijdens een openluchtfestival in en rondom de ruïne van Bredero, een locatie waarbij je het gevoel had dat Nosferatu zelf vanuit de kasteelspelonken meekeek. De oude Nosferatu is vele malen beter dan de remake. Probeer 'm te zien in een mooie gerestaureerde versie (zoals b.v. uitgebracht door Eureka). Een ideale Nosferatu-avond is: beginnen met de versie van Murnau en daarna Shadow Of The Vampire uit 2000. Dan de kijkervaring een paar weken laten bezinken en vervolgens de versie van Herzog doen (overigens voor een groot deel in Nederland (Delft) opgenomen).

Zelf gisteren in Rotterdam een intensieve dag gehad met 5 films. Als ik tijd heb misschien een uitgebreider verslag. De aller-slechtste film was The Shaman uit Maleisië van Raditya Sidharta. Horror van het slechtste soort, zonder enige richting, slechte acteurs, irritante personages, ongemotiveerde handelingen, onlogische wendingen, personages die zomaar in de plot verdwijnen en/of verschijnen, een belachelijk slot en tijdens een spannend bedoelde knokpartij een deus ex machina die voor veel onbedoeld jolijt in de zaal zorgde. Helaas was ik te laf om te blijven zitten voor de Q&A om de regisseur aan een kruisverhoor te onderwerpen.

hee Skrien houdt er mee op, en ik had net een briefje gestuurd of ze me niet wat recensies wilde laten schrijven. ;)

(wel een doorstart/fusie in september)

Het laatste (jubileum!)nummer van Skrien oogde al verdacht veel als een afscheidseditie. Als abonnee heb ik gemengde gevoelens bij het verdwijnen van het blad. Skrien straalt veel filmkennis maar te weinig filmplezier uit. Ook lijkt het teveel op een vakblad voor filmmakers (met teveel en te lange artikelen over filmbeleid en aanverwante onderwerpen) dan op een blad voor cinefielen. Sommige rubrieken lees ik vrijwel nooit (zoals de dagboeken van filmmakers wiens films je toch niet of nauwelijks kan zien) en andere met tegenzin (zoals de veel te uitgebreide recensies over hele mooie soundtracks bij vaak hele vervelende films – het interview met componist Pino Donaggio in het laatste nummer is vele malen boeiender). Er staan veel te weinig filmrecensies in waardoor een grondige analyse vaak uitblijft. De lange besprekingen (van 2 pagina’s) zijn dan weer vaak wel de moeite waard, al helemaal als een voor- en een tegenstander van een film de degens kruisen. De keuze in de dvd-rubriek is vaak raadselachtig. In plaats van bijzondere importfilms worden Disneycartoons en andere FREE-recordshopproducten besproken (gesignaleerd is een beter woord) en in de rubriek Kult denken ze dat pornografie automatisch cult is. Ik heb echt nog nooit een goede dvd-tip uit Skrien gehaald, terwijl ik elke maand wel meerdere juweeltjes uit de filmgeschiedenis door de Filmkrant en het sublieme Sight & Sound krijg aangereikt.

Het is net alsof Skrien teveel kijkt naar de Filmkrant en heeft besloten enkel te doen wat de Filmkrant laat liggen (zoals de eerder genoemde soundtrackrubriek of het maandelijkse filmaffiche). Met als resultaat een zelfopgelegde verschraling.

Maar dat was, vanwege technische mankementen, zonder de film.

hmm. ik kan me wel degelijk beelden herinneren. staat me wel iets van bij dat het behoorlijk out of focus was en het kan best zijn dat ze op een gegeven moment zonder film zijn doorgegaan.

ja ik had het kunnen weten want ik had wel vernomen dat ze geen subsidie meer kregen. Geen loss dus als ik 't zo hoor. (en voor pornorecensies schrijven pas ik ook)

Maar dat was, vanwege technische mankementen, zonder de film.

hmm. ik kan me wel degelijk beelden herinneren. staat me wel iets van bij dat het behoorlijk out of focus was en het kan best zijn dat ze op een gegeven moment zonder film zijn doorgegaan.

Het kan ook zijn dat zea later opnieuw met Nosferatu is teruggegaan naar Atlantis en dat het toen wel werkte. Ik was bij die eventuele terugkeer in ieder geval zelf niet aanwezig.

Frozen river (Hunt, 2008) Degelijk trailerpark drama waarin de moeder van twee door omstandigheden in de mensensmokkel belandt. Won de grote prijs van Sundance. Roept wat associaties op met Julia- is voor Ludo dus - en ik vond dit wat beter. Maar ik weet er geen originele zin over te schrijven, eerlijk gezegd.

Uc Maymun (a.k.a. Three monkeys; Ceylan, 2008). Deze gaat pas na een uur leven. Ceylan verlaat de magie van Iklimler voor een rechtlijniger drama over een disfunctionele familie. Pa gaat voor geld de bak in in plaats van zijn baas en moeders papt het aan met de baas. Ondertussen wordt zoonlief in elkaar geslagen door de verkeerde vrienden. De vrouw des huizes krijgt ook klappen, van zoon en echtgenoot; het is tenslotte Turkije. Daarnaast treurt iedereen om een vroegtijdig overleden (verdronken?) broertje/zoontje. Dat laatste levert overigens wel een paar bijzondere hallucinerende scenes op. Verder ben ik wel gevoelig voorCeylans dicht op de huid gefilmde emotie en zijn overdadig grauwe filters, waardoor Istanbul in de zomer nog lijkt op een winter in Helsinki. Heeft zeker zijn momenten, maar haalt het lange na niet bij zijn voorganger.

Hunt als in Helen Hunt? (Nee Courtney)
klinkt als degelijke Amerikaanse arthouse die ik inderdaad wel vreet normaal. Op de lijst dus. (Zal ook nog wel een NL bios-release krijgen vermoed ik zo)

Uzak had je ook gezien he? (van Ceylan)

Ja, Uzak was fraai ook. Die daarvoor (Kasaba) trok ik niet, da's meer iets voor Vido.

Vond het net iets té om Kasaba mee te pakken op IFFR vrijdag. Gek, geen meervoud dat Maymun, 't zijn er toch üç zou je zeggen... :)

Il y a longtemps que je t’aime (Claudel, 2008). De contemporaine Franse cinema begint toch een behoorlijk gat te slaan met de Italiaanse, want dit is al de zoveelste van vorig jaar die meer dan goed te pruimen is (tegenover wat uit Italië? Suggesties?). Heel natuurlijk script, je zit zo in het verhaal en je komt er niet uit. En dat einde, ik begrijp de stemming hier wel, <spoiler alert> maar ik was na alle waarschuwingen allang blij dat er niet meer kinderen het loodje lieten. Ik weet natuurlijk niet wat er in Frankrijk gebeurt als je daar tijdens een moordzaak systematisch je bek dicht houdt, maar daar zullen ze toch ook wel iets Pieter Baan-achtigs (L’institut Pierre de la Course) hebben. Afgezien daarvan, sprak mij dat ongewisse juist aan. Wat ze ook gedaan heeft, laat dat maar een blinde vlek). Het leven moet verder, daar gaat het om.

Crash (Cronenberg, 1996). Weer een uiterst intrigerende kijkervaring, maar het verhaal van een stel mensen dat kickt op de relatie sex-car crash slaat in de tweede helft volledig dood. Daar waar een film als Existenz tot het uiterste wordt doorgedreven en thematisch beladen blijft. biedt Crash uiteindelijk teveel losse scenes met sex en car crashes. Had meer ingezeten.

maar ik was na alle waarschuwingen allang blij dat er niet meer kinderen het loodje lieten
verdienden ze bijna wat een wichtjes waren dat. :D

The Long Day Closes
Ongetwijfeld een film waar Peter Greenaway fan van is. Prachtige schilderachtige bekadering/belichting, kortom beelden. The Long Day Closes doet iets gewaagds, sommige films zetten wat karakters neer en gaan dan op sfeer-mode, maar deze begint gewoon meteen met sfeer, zonder dat we de karakters kennen. (En houdt ook niet meer op) Een jongetje en z'n familie, weggelopen uit Mike Leigh's Vera Drake. Jaren '50 Engeland. Het jongetje is duidelijk eenzaam en verveelt zich kapot. Hij heeft geen vrienden, erger nog, hij wordt gepest, al wordt dat dus voornamelijk buiten beeld gehouden. Waar zijn vader is, is ook een raadsel. (In de Tweede Wereldoorlog omgekomen?) Moeder zingt liedjes, jongen houdt duidelijk van zijn veel oudere zus. En dan een prachtig einde met de hymne uit de titel.

Man on Wire
Olaf had helemaal gelijk. Pracht-docu die heel "skillful" van een in wezen eenvoudige anekdote een hele aantrekkelijke documentaire weet te maken. Een man, geoefend koorddanser, wil tussen de net opgeleverde (jaren '70) Twin Towers heen en weer lopen. Briljant idee, maar zal 't gaan lukken? En tegen welke prijs? Belangrijk voor de docu is natuurlijk dat het hoofdpersonage een kleurrijk figuur is, een Franse kerel recht uit de wereld van Amelie. Een groot ego, maar ook 'n fantasierijke geest en 'n bijna te eerlijk mens. Ook leuk zijn z'n handlangers, een John McCain look-a-like, een Franse vriend en z'n vriendin, en een paar maffe Amerikanen. Als je bij zo'n krankzinnig idee wil helpen moet je zelf ook wel een beetje gek zijn en dat zijn ze. Een permanent stonede muzikant, een iel mannetje dat Jackie Earle Healey (de pedo uit Little Children) lijkt. Het mooist is de "inside man", een flamboyante kerel met VVD-congreslid snor die pasjes regelt. We zien ook foto's van 'm van 30 jaar terug en dan lijkt hij helemaal een zigeuner. Het zegt ook wat dat hij juist de Franse koorddanser herkent als die in de Towers komt spioneren. Waar kent ie 'm dan van? Van een acrobatische straatact in Parijs. Prachtig emotioneel einde ook.

Big Man Japan
Ik zet mijn joker in. Ik vond er niks an. Het begin is wel leuk, een quasumentaire (term uit VPRO-gids) over een mysterieuze kerel die met 'n kat in een huisje woont. En ik maar denken dit was toch een film over een superheld. Is 't ook. De man wordt op gepaste tijden in electriciteitscentrales in een ceremonie tot mega-proporties opgeblazen om te knokken tegen monsters. (Monsters die uit 't niets verschijnen?) Op dat moment vind ik 't een leuke film, het lijkt een soort persiflage op Sumo-worstelen. Toch ook een mega-sport in verval, met dalende kijkcijfers, zoals de monster-battles hier. Maar Big Man Japan is een erg trage film, had veel meer tempo in gekund wat mij betreft. Bovendien is 'r het probleem hoe een godsnaam een eind aan te breien. Ze gaan over op Teletubbie/Power Rangers move, als om te bewijzen dat een van de mafste films ook nog in de oddball-overdrive kan.

en Franse vriend en z'n vriendin

de vriendin van de koorddanser dus. maar z'n goede vriend Jean-Louis is wel het key personage, naast 'm zelf.

uit Maleisië

Daar ga je al. Na een keer 3 Maleisische films te hebben gezien op het IFFR hebben we besloten de Maleisische filmindustrie de komende 20 jaar te boycotten.

Zat (het door hierboven door mij in twee zinnen afgedane) Rain Dogs daar toevallig bij...?

Wat betreft genrefilms uit dat land ben ik geneigd volmondig 'ja' te zeggen (al is dat zeker wat al te kort door de bocht na het ondergaan van 1 hele slechte horrorfilm). Maar twee jaar geleden zag ik The Elephant and the Sea en die vond ik zeer geslaagd. Ik geef Maleisië dus zeker niet op.

Gisteren mijn drie laatste films gezien op IFFR. Hier alvast de eerste:

Turistas Alicia Schersons – een Chileense film die dood loopt op het moment dat-ie pas echt moet beginnen. Echtpaar krijgt onderweg naar vakantiebestemming ruzie omdat zij heeft verzwegen dat ze een abortus heeft laten plegen. De man is zo boos dat hij haar langs de weg achterlaat. Vrouw lift mee met een vrachtwagenchauffeur en ontmoet op die manier de Noorse backpacker Ulrik. Met hem arriveert ze in een natuurpark waar ze een tentje opzetten en waar de vrouw haar gedachten weer op een rijtje probeert te krijgen. In dat natuurpark komt het verhaal tot stilstand. Het probleem van de vrouw is dat ze voornamelijk een passief personage is, omringd door typetjes. Ze maakt een besluiteloze indruk (door vragen zowel met ja als met nee te beantwoorden), maar wat er allemaal in haar hoofd omgaat, en hoe (en of) ze zich aan het einde van de film mentaal verder heeft ontwikkeld, blijft onduidelijk. De typetjes zijn de al eerder genoemde Ulrik (zijn eventuele homoseksualiteit blijkt niet zijn grootste probleem), twee in het zwart geklede nichtjes met een obsessie voor teksten van Joy Division en voormalige popster Orlando die zijn dagen slijt als rondleider in het reservaat (en daarbij tijdens zijn vrije uren huisvrouwen versiert). De randfiguren zijn te weinig uitgewerkt en de voorvalletjes te onbeduidend om geïnteresseerd te blijven in wat verder geen verhaal genoemd kan worden. Onleuke grappen worden te lang uitgemolken, zoals het gezever over de Top 4-hit van Orlando die zo beroemd is dat iedereen de melodie is vergeten. Langdradigheid is het gevolg. Dankzij de aanwezige dieren (opgezet en levend) leeft de film heel af en toe een beetje op, met een vogelspin als grootste attractie.

voormalige popster Orlando die zijn dagen slijt als rondleider in het reservaat

klinkt als een personage uit zo'n matige Apatow komedie.

Ga ik morgen eindelijk naar het festival, is de kassa voor de bestellingen morgen niet open, volgens mijn bestelbevestiging. Wat is dit nou weer voor kul! Kan toch niet waar zijn dat ik vandaag naar Rotterdam zou moeten omdat ik morgen naar het festival ga....