Filmforum

Melancholia
En je dacht dat het huwelijk in The Deer Hunter lang duurde? Ik verdenk von Trier er gewoon van dat hij met een stopwatch heeft zit te timen om hem nog langer te krijgen. De schoft. :) Wel intrigerende emo-SF, moet er veel meer van gemaakt worden. Typische von Trier net-niet affaire weer alleen moeilijk de vinger op te leggen waarom. Wellicht ging ik teveel mee in Justine's black metal filosofie ("the earth is evil") om iets van sympathie op te brengen. Durst laat nog even haar magnifieke borsten zien voor de Europese kunstfilm (Deneuve gisteren ook al, het was me het weekendje wel voor de liefhebber.) Verder dwaalden mijn gedachten vooral af naar de vraag wie het duel voor de titel Koningin der Hipsters zou winnen: Charlotte Gainsbourg of Sophia Coppola?

06-05 (Theo van Gogh, 2004)
Cinema.nl rekent deze film tot het beste wat Van Gogh gemaakt heeft, ik reken het zonder twijfel tot het zwakste dat ik van hem gezien heb.
Het is alsof ik naar een lange aflevering van een politieserie op de VARA aan het kijken ben. Spanning en dynamiek komen merendeels door de achtergrondmuziek, die volslagen neutrale plaatjes nog wanhopig kleur probeert te geven.
De achtervolging-scène in de waterglijbaan doet erg knullig aan en Nederlanders en wapens...je ziet er denkbeeldig de klappertjes bij.
En dan het acteren...alleen Tara Elders is geloofwaardig in haar rol, de rest acteert te nadrukkelijk.
Jammer, Theo van Gogh had met zijn laatste film een betere verdiend.

The Funeral
Hoe matig de film verder ook is, dit is Chris Penn's magnum opusje. De kolossale Penn-broer is altijd geweldig in bijrollen, en mag hier dan eindelijk een keer opschuiven richting hoofdrol (voordat ie zichzelf 'voorbijgeleefd' had). Een van zijn eerste scenes, als hij geëmotioneerd afscheid neemt van zijn broer Vincent Gallo (die in z'n kist ligt) is zó intens. Zijn medemaffiosi snellen toe om Penn snel een schoudermassage tegeven, voor ie helemaal flipt. (Hij heeft er kennelijk een 'history' in). Voor The Funeral heeft Abel Ferrara toch weer een ster-ensemble los weten te peuteren; want naast Gallo en Penn zijn ook Christopher Walken, Edie Falco, Isabella Rosselini én Benicio del Toro erbij. De laatste is (onbedoeld?) grappig en barst van de neppe Mexicaanse soap-bravado. Het probleem van The Funeral zit 'm erin dat de film in 100 epische minuten over 3 broers tegelijk probeert te gaan. Dat zijn er 2 teveel. Walken is chaotisch slecht (soms lijkt ie ineens in een Iersig accent te vervallen!) als de meta-crimineel die peinst over 'waarom we dit toch doen', Gallo is best grappig als linksige vrouwenversierder, maar legt dus snel het loodje. Blijf Penn over, die zelfs wat Godfather 2 flashbacks in het Italiaans meekrijgt. Die werken ook al eerder verwarrend dan sfeerverhogend. Nee, alles moet van de woedeuitbarstingen van Penn komen, en die komen hard, goed, en bloederig. Echt een film die profiteert van expliciet geweld.

Ghost in the Shell
Zó! Ook techno-manga's profiteren dus van een meisje in de hoofdrol. Deze is zoveel beter dan Akira, en gewoon een wonderschoon filmpje. Nog geen tachtig minuten zijn er nodig voor het oproepen van een Blade Runner-achtige wereld; een invloed waar men hier niet flauw over doet, bijvoorbeeld door via Through A Glass Darkly naar Philip K Dick te verwijzen. Op een cruciaal, haast bijbels moment nog wel, als het cyborg-meisje voor het eerst 'de geest' krijgt. Deze film deed me begrijpen waarom God ondanks zijn Almachtigheid toch zo nodig concreet nageslacht wilde! De replicanten en zelfdenkende computervirussen willen mensen worden, of desnoods écht dood kunnen. In typisch Japanse Air Doll Pinokkio-stijl gaan ze op die queeste in de shells van ware babes, met grote borsten en harde tepels; misschien hebben cyborgs het gewoon snel koud... Het hoofdpersonage wordt bijgestaan door een reus van een kerel (het Frankenstein-type) die haar als het moet met zwaar geschut te hulp schiet, of een biertje met haar drinkt. In een onzichtbaarheidspakje kan het meisje het echter meestal zelf ook prima af. De actiescenes zijn enerverend en het verhaaltje zit filosofisch doortimmerd in elkaar, maar heeft ook meer dan genoeg geinige gadget-momenten. Uiteindelijk gaat het vooral om de 'stiltes'. Zelfs daar is in die tachtig minuten genoeg tijd voor. Het eerste 'we bekijken de lege stad'-moment, wow! Ik zou er bijna L'Eclis bij gaan halen... De soundtrack werkt daar en elders prima, met Afrikaansige vocalen, tribale ritmes, synths in cyberpunk.

The Funeral
Heeft eigenlijk alles in zich om briljant te zijn: Iraanse arthouse, Alice (verdwaald) in den Stadten-gevoel, én een onwaarschijnlijk ver doorgevoerde meta-wending (de spiegel uit de titel). En toch is de film wat saai, en soms zelfs wat irritant. Dat ligt bovenal aan het stemmetje van het meisje dat de hoofdrolspeelt. Ze piept heel wat af, ik kon er al snel niet meer tegen. Zelfs als ze géén kleuter meer hoeft te spelen, doet ze het nóg. Eerst zien we het kind uit school op zoek naar haar moeder. Ik denk dat ieder kind dat wel eens meemaakt; je wordt altijd opgehaald, en dan is ze er niet. De angst en de woede. (Mij overkwam het een keer toen mijn vader een pot verf over het hoofd van mijn moeder had gegooid. Per ongeluk wel...) Goed, het kind waagt zich in de welbekende hel die het verkeer van Teheran is, waar iedereen nog wat gestresster is omdat er (in trademark Panahi-stijl) een voetbalmatch aan de gang is... Eindeloze taferelen met in taxi's en bussen. En dan dus, hét moment van de film. Ik begon net te denken, 'jezus' die Iraanse samenleving kweekt door al die religie wel passieve vrouwen. Alsof om te bewijzen van niet (of juist dat de film dáár over gaat) gooit het meisje haar kont tegen de krib. 'Ik kap met deze onzin!' En in de goeie Makhmalbaf-traditie begint het dan eigenlijk pas. Mooi, maar niet zo magisch als ik hoopte.

The Long Riders
Een soort Altman-b-kantje, maar dan van actiefilm-specialist Walter Hill. Zeker het eerste uur is er van actie weinig sprake, de film heeft een landerige improvisatie-sfeer, ook door de muziek van Ry Cooder. De Thieves Like Us, maar dan met de (Jesse) James & Younger-gang. Fraaie beelden, veel passerende treinen en vrouwen. Het is lang een beetje zoeken naar een ingang in het verhaal, we zien alle bekende aspecten (de journalist die een boek over ze wil schrijven) uit de Jesse James-legende voorbijflitsen, maar voor meer dan aanstippen is geen tijd. Goed wordt The Long Riders pas in het laatste kwart. Walter Hill heeft toch die trigger van een een Antonio Dos Mortes-achtige Mano-A-Mano-met een sjaal ertussen knokpartij nodig. Vervolgens zitten de gang-jongens in hun 'laatste trein', eentje speelt op zo'n ploink-ploink harp, en ze reminiscen over de toekomst. Je weet dat het dan mis gaat lopen. En hoe. In een Peckinpah of zelfs Mann-achtig einde haalt Hill alles uit de kast. Briljant geluidsdesign (keiharde kogelinslagen) en heel veel slow motion. Nu vergeet ik nog dé gimmick van de film te vermelden, die heel toepasselijk een heel blik échte broers opentrok. De Quaids zijn geinig, de Carradines zijn smakelijk boers, de Guests mogen het afmaken, maar het best (en het Altmantst) zijn de Keaches. James Keach is broeierig als Jesse James, ergens tussen de psychopathie van Barden in No Country for Old Men en de zwijgende klasse van een wreker uit een gothic novel.

Volgens mij is de verkeerde titel boven de Iraanse film gekomen.

Gelukkig, iemand die ook The Funeral klote vindt (en ik ben Ferrara-adept). Man, man wat wordt daar slecht overgeacteerd. Die film had eigenlijk over die vrouwen moeten gaan ipv die emo-machopaupers. Gaat het ook wel maar gewoon bijna alleen maar.

Le Souffle au Coeur
Ja, ja, ik zit in die Malle-trip en mag mezelf nu toch wel fan noemen. Geweldige film weer. Nog nooit is het gevoel van de tienerjaren, die soort slomo chaos, zo goed gevangen. Het ziet er zo achteloos uit maar ondertussen vliegen alle sociale, politieke en literaire verwijzingen je om de oren. Dat laatste helemaal in de Proustiaanse tweede helft (een van die broers heeft daar nog een geweldige oneliner over iets van "hier Proust voor de entertainment, Kuifje voor de opvoeding.") Laurent heeft waarschijnlijk de leukste moeder uit de filmgeschiedenis (schattige Italiaanse liedjes zingen als hij ziek is) en de climax was dan ook niet heel onverwacht. Voor veel IMDB-Amerikanen blijkbaar wel want die zijn BOOS en hadden liever gezien dat Terminator die moeder op het laatst doodschoot voor haar zonden. Nee, nu zit die hele Franse familie een beetje te lachen. Precies zoals het hoort.

ik weet niet of ik die moeder echt leuk vind. (Dat kind zit de komende 20 jaar op de divan bij de shrink) maarrrr geweldige film

(de broers zijn wel geweldig)

Volgens mij is de verkeerde titel boven de Iraanse film gekomen.

woeps! The Mirror dus (jammer dat díe titel dan niet bij Ferrara stond)

ik weet niet of ik die moeder echt leuk vind.

Ik zou er zelf natuurlijk gek van worden. Net als twee van die broers overigens, Jezus. Als je er bij stilstaat: wat een gekkenhuis. Die gasten maar zuipen waar die pa bij zit. Auto jatten, naar de hoeren. Die huishoudsters zieken. Pfff.

Ga je Ghost in the Shell 2: Innocence ook kijken Ludo?
Niet zo goed als het origineel maar zeker niet slecht.

"Summer Wars" kun je wat mij betreft ook op je manga watchlist zetten.
(Tenzij je jeuk krijgt van Japanse family values....)

(Tenzij je jeuk krijgt van Japanse family values....)

is dit ironie? de fucked up family films van Miike in gedachte houdende ;)

ik zal ze noteren :)

Zal ik de honneurs dan maar waarnemen? RIP Chris Marker. Een respectabele 91 jaar.

https://sebald.files.wordpress.com/2008/02/la-jetee-orly.jpg

jee staat niet eens op teletekst voorlopig.

http://25.media.tumblr.com/tumblr_m6t736CgTM1qg6wbjo1_1280.jpg

RIP

(in Tokyo-Ga)

Ghost In The Shell, een van de vele inspiratiebronnen voor The Matrix, zoals dit filmpje op magnifieke wijze laat zien: http://vimeo.com/29996808 (Ghost In The Shell is vanaf ongeveer 4 min.)

Chris Marker op teletekst gaat niet gebeuren. Een van de beste (en voor de hand liggende) double bills die ik ooit in de Amsterdamse bioscoop heb mogen zien: La Jetée en 12 Monkeys in de grote zaal van Desmet. Vroeger, toen film nog gewoon vanaf celluloid geprojecteerd werd.

Ghost In The Shell, een van de vele inspiratiebronnen voor The Matrix, zoals dit filmpje op magnifieke wijze laat zien: http://vimeo.com/29996808 (Ghost In The Shell is vanaf ongeveer 4 min.)

die scene op de markt, ik wíst dat ik die eerder had gezien :)

Chris Markers dood werd (gelukkig) wel vermeld op Canvas tv text.

(Tenzij je jeuk krijgt van Japanse family values....)

is dit ironie? de fucked up family films van Miike in gedachte houdende ;)

Nou nee. Is ook slecht geformuleerd van me. Ik bedoel meer familie tradities in ere houden en sentimenteel gedoe rondom oma en dergelijke.
Dit klinkt dan weer negatiever dan ik het bedoel.

Ben kwa schrijven blijkbaar een beetje uit vorm...

never mind, ik zag later aan het ubercute plaatje al dat Miike 35 lichtjaren en 27 nieuwe Pokemon games verwijderd was. :)

Het is vooral een film met een Eindbaas. :)

Crash
Ihkv 'what was that fuss all about'. Wat toevallig zeg, dat al die mafketels mekaar tegenkomen. Ze zullen vast bestaan, maar allemaal op zo'n kluitje is het bedacht. Karikaturaal, zelfs de nuances komen bedacht over. En dan die grote boodschap en het pompeuze reflectieve einde dat totaal niet tot nadenken stemt*. Ben het dus weer eens zwaar oneens met de VPRO/Cinema recensie.

Moest wel ff denken bij een acteur en toen dacht ik:
http://s9.postimage.org/faxq2ksrj/Danza.jpg

Crash is een soort 'arthouse voor beginners', als je recht van Hollywood-tearjerkers komt lijkt het heel wat (ingewikkeld, veel-lagig) maar later...

Ik prefereer dan ook die andere Crash (Cronenberg)

… (ingewikkeld, veel-lagig) …

Ja, als dít al ingewikkeld is … :)

meer dan 2 verhaallijntjes, onmogelijk literair!

Mundo Grúa
Na een tijdje valt er eigenlijk steeds minder te lachen, maar mijn eerste idee was toch Clerks via American Job in Argentinië. Het tweede gedeelte van die vergelijking is echter veel meer waar. Een debuut vol saaie en uitzichtloze baantjes, op uiterst goedkoop ('gritty') zwart-wit celluloid geschoten. We volgen een dikke Argentijnse kerel (een soort Marty, hij 'date' ook) en zijn even pafferige zoon. Pa was vroeger succesvol muzikant, zoon probeert dat nu, met aanmerkelijk minder resultaat; het concert eindigt in een knokpartij. Een groupie scoren lukt nog wel, wat pa dan weer kwaad maakt. 'Wat denk je dat het hier is, een bordeel!?' Ondertussen probeert pa (die halverwege 49 blijkt te zijn, waar je 'm 60 geeft) dus nieuwe baantjes uit. Het vak van hijskraanmachinist blijkt geen sinecure. Het is maar goed dat de camera niet naar beneden kijkt, brrr. In het laatste kwart reist hij dan maar naar het zuiden om iets onbestemds in de bouw te gaan doen. Underpaid en underfed (al is dat laatste misschien niet zo'n ramp...) Je zou Mundo Grúa functioneel saai kunnen noemen, maar het lukte me niet echt geconcentreerd te blijven. Familia Rodante (van dezelfde regisseur) is letterlijk en figuurlijk kleurrijker.

Invasion of the Body Snatchers
Dacht dat ik het origineel al kende, maar verwarde het met The Blob. Dit is de remake van Kaufman, vast een stuk duisterder, en bovendien in geslaagde seventies-paranoiathriller-stijl. Prima beelden, prima effecten, én hoofdrollen voor Donald Sutherland en Jeff Goldblum, what more do you want. Goldblum speelt overigens een wat onduidelijk semi/comic relief-personage als mislukte dichter, samen met zijn vrouw (die een geweldige moddermassage praktijk runt). Met die modderbaden zijn we bij een van de subthemaatjes aangekomen. Ecologie. Het gevaar ontpopt zich via planten op aarde. Donald Sutherland houdt zich ook al met 'natuurlijke' zaken bezig, want hij vertolkt een voedselinspecteur. (De Amerikaanse angst dat ze je via het eten vergiftigen?) Sutherland, of eigenlijk zijn Weisz-(pr)achtige werkflirtje Brooke Adams merkt dat de mensen in de stad beginnen te veranderen. Alsof ze vervangen worden. Een nieuw soort zombies. Levend ondood. Het mysterie ontvouwt zich in de eerste helft vol klasse, culminerend in een gruwelijke scene in een achtertuin. Daarna begint het meer standaard-actiefilm gedeelte, 'oh no we're cornered!', al blijft het er een met een twist. Sutherland heeft géén geweer, en schiet ook nergens. Resultaat brengt dat hem echter óók niet. Tegen die tijd is de communisten-metafoor er wel afdoende ingeramd, en zat ik vooral te grinniken over het cirkeltje aan het einde. De film begint met een opengaande bloem, een nogal vaginaal beeld, en eindigt met een geflipte vrouw. Naakt. Want dat is pas écht eng natuurlijk.

Top Hat
Mooi dat ik net die Jeeves-Omnibus van Wodehouse had gelezen, hoewel ik zo snel geen credit ontwaarde is zijn elitaire tophoeden-wereld hier zeker een inspiratie geweest. Zo begint en eindigt de film met een buitengewoon (irritant!) intelligente 'valet' die overal een oplossing voor in huis heeft, behalve voor de stropdaskeuze van zijn koppige meester. De Wooster van dienst is niet zó lui, want impresario. De mannen van Wodehouse fungeren eigenlijk als komische aangevers en tussendoortjes voor het hoofdverhaal, waarin Fred Astaire een tot over zijn oren verliefde artiest speelt. Dat zou Wooster nou nooit overkomen! In Astaire had ik me verder nooit zo verdiept, hij blijkt een wat kille tanige spijker, de professionaliteit spat er aan alle kanten vanaf. Gene Kelly is me liever, maar ook zonder hem is dit een vermakelijke musical. En niet alleen om de Wodehouse-achtige wisecracks: 'order me a plane!', what kind of plane?' with wings!'. Astaire probeert zijn liefje (Ginger Rogers vanzelfsprekend) al dansend te veroveren, en doet dat onder andere met een nachtelijk tapdansje. Eerst hard, en dan, als de letterlijke sandman wiegend en schuivend. Bijzonder mooie geste. Leuke liedjes zijn er ook, van Irving Berlin. Veel overbekende sappig sentimentele melodieën. 'Heaven, I'm in heaven.. When we're out together, Dancing cheek to cheek.'

Hier niks over Vertigo pwns Citizen Kane in Beste-Film-Aller-Tijden-Lijst? Ik kan er mee leven hoor (al ben ik meer een Rear Window man), sowieso wel gezond anders krijg je van die Bohemian Rhapsody praktijken nietwaar? ;)

precies, toch zijn die alledaagsere Hitchcocks veel beter voor mijn gevoel (Rear Window inderdaad, en Shadow of a Doubt)

en dan hebben ze toch nog wat Godards gevonden die ik niet ken, kweenie... Eerst maar eens die Dielman, ooit

Strangers on a Train ook nog.

ik bedoel ook bij die alledaagse Hitchcocks

Bohemian Rhapsody praktijken

:-)

Valt wel mee. De poll van Sight & Sounds is maar 1 keer in de tien jaar en samengesteld door mensen uit het vak en dus niet gebaseerd op jeugdsentiment.

Wat Ludo zegt: Rear Window en Shadow Of A Doubt staan bij mij ook hoger. Vertigo is net als Citizen Kane een film die bij elke nieuwe kijkbeurt nog beter wordt. Wellicht krijg ik binnenkort dezelfde soort ervaring als Bret Easton Ellis: Vertigo: bored at 17, mildly interested at 28, beyond devastated at 37. From then on I've considered it the most beautiful film ever made…

Grappige wetenswaardigheid: I don't mean to be mean, but I'd like it out there that THE SHAWSHANK REDEMPTION got just one vote (bron: tweet van hoofdredacteur Sight & Sound).

will the real Shawshank fan please stand up!

ik vind het overigens opmerkelijk dat waar Freud toch verguisd is tegenwoordig, Vertigo (ultieme Freudfilm toch? lijkt me wel) dus nog wel scoort.

(grapje over de bijbel en de 49 andere films die waarschijnlijk stuk voor stuk bijbels zijn laat ik maar achterwege)

Shawshank staat bij IMDb nog steeds fier op de eerste plaats (http://www.imdb.com/chart/top?tt0111161). The Shawshank Redemption is daarmee de Bohemian Rhapsody van de film.

Ik blijf een soft spot houden voor de alledaagse Hitchcocks The 39 Steps en The Lady Vanishes.

The Shawshank Redemption is daarmee de Bohemian Rhapsody van de film.

LOL. [nooit gezien overigens, wel het op zich sympathieke verhaal ooit gelezen, met dat gehannes met die posters.]

Met Vertigo inderdaad wel beetje dat Ellis-idee, het is gewoon niet een tiener-obsessie wat die man daar drijft. Toch ook maar weer eens kijken. Wellicht dat Freud heel goed in film past (beetje in de Bloom richting van "Shakespeare heeft Freud uitgevonden", mmm, hier moet ik nog verder over marineren.) Sowieso maar eens de vier resterende uit top-10 kijken, al zit ik ontzettend tegen The Searchers aan te hikken.

mij viel het gebrek aan westerns wel op, behalve Searchers hooguit wat Japanse varianten, toch. Niet dat ik zo snel weet welke er dan in moeten, maar als genre vind ik het wel ekte ekte film.

al zit ik ontzettend tegen The Searchers aan te hikken

Help ik je over de brug als ik zeg dat Star Wars plottechnisch gezien hier en daar leentjebuur heeft gespeeld?

Nee, niet meer. :) Ik hoef minsten nog vier levens geen Star Wars of derivaten/inspiraties te zien. ;)

Wat betreft Westerns mijn favoriet blijft toch The Good, The Bad & The Ugly (maar die is iets te viezig/trashy voor zulke keurige lijstje).

Er is iets aan Vertigo dat ik nu al 20 jaar mis. Vind die film niet zo goed... Godsamme, nog maar es proberen dan! En L'atalante, wie legt die effe uit? Jammer overigens dat ze niet al die top tienen van regisseurs publiceren. Daar ben ik nou heel erg benieuwd naar.

Le feu follet
Wat een film. Louis Malle je weet toch? :) Hier in duistere existentiële modus. Ik dacht even dit wordt zo'n trage 60s zit in streng zwart/wit, maar nee. Maar waarom dan niet? Een portret van een alcoholist die klaar is om terug te keren naar het echte leven maar eigenlijk te depressief is om ergens naar terug te keren, dat is toch afzien? Malle trekt je heel langzaam in de wereld van Alain (magnifieke rol van Maurice Ronet met die kille/gevoelige ogen van hem) die door Parijs begint te bewegen om afscheid te nemen van vrienden. Prachtige straten, appartementen, tuinen en een cruciale scène op het terras van Café de Flore, net voordat Alain weer een slok neemt, waar hij voorbijgangers bekijkt. Ik snapte het helemaal. Satie als soundtrack, pre-doodgegooid-in-documentaires, precies zoals het hoort.

^zo'n verschrikkelijke film, op een goede manier. :(

Ja, de gevoelloosheid en het niet contact kunnen maken is denk ik nog nooit zo goed/"mooi" verbeeld. Zonder method acting fratsen ook, van op je knieën naar je buik grijpen met Keiteliaanse grommen. Dat maakt het allemaal nog schrijnender op een of andere manier.

Die bijna 1300 pagina's van Pauline Kaels For Keeps zijn een van mijn beste investeringen ooit geweest. Eerst lees je de recensies van films die je kent en daarna hoop je bij elke film dat de recensie in het boek staat. :)

"The only quality common to the film of Louis Malle is the restless intelligence one senses in them, and it must bet his quality that has led Malle to try such different subjects and styles." [in prachtig lange recensie van Le Souffle au Coeur maar ook soort van overzichtsartikel]

Jammer overigens dat ze niet al die top tienen van regisseurs publiceren. Daar ben ik nou heel erg benieuwd naar.

Een selectie van 100 regisseurs staat in de nieuwe Sight & Sound. Waarschijnlijk ligt het speciale septembernummer vanaf eind komende week in de betere tijdschriftenzaak. Via twitter maakte Martin Koolhoven bekend ook een lijstje te hebben ingestuurd. Welke Nederlandse regisseurs zouden nog meer hebben meegedaan?

en wat was zijn lijstje, ik verdenk hem van Shawshank ;)

wat betreft OMC's Malle projectje, volgens mij zijn er nog 2 krentjes over: Pretty Baby (southern sleaze) en Milou en Mai, het mag dan augustus zijn, die laatste lijkt me wel geschikt, upper class leven als God in Frankrijk (het is zwarte zaterdag vandaag) fikse schranspartijen met vers fruit en groente van het land, en dan blijkt het plots 1968 te zijn, en beginnen de hoge heertjes zich toch wat ongemakkelijk te voelen.

Eerst nog Lacombe Lucien. :) Die meesterdieffilm met Belmondo doe ik ook niet moeilijk over. Je omschrijving van Pretty Baby werd ik toch een beetje ongemakkelijk van. :) En ik heb het vage vermoeden dat ik onlangs een stuk van Milou en Mai op tv heb gezien, maar goed dat moet geverifieerd worden.

oh ja Lucien, de evil twin brother van Au Revoir les Enfants

jemig, de man heeft veel goeie films.

Ik vind b.v. Atlantic City ook nog fijn, maar daar zie ik geen OMC-approval in.

Kael is +1 over Atlantic City, dus die neem ik ook tzt mee. Ik twijfel nog een beetje over dat Bardot/Mastroianni vehikel. Maar dat zal ook geen straf zijn.

dat is dus de enige (schouderklopje voor mezelf) die ik niet heb gezien, want ondertiteling onvindbaar op het interwebs.

al moet er ook een Engelse dub bestaan, meen ik.

Nagin
Remake van de film waar Hemant Kumar een revolutionair stukkie synthesizer muziek voor maakte. Het origineel wil ik zeker ook nog zien maar deze remake uit 1976 is ook helegaar niet verkeerd. De slang uit de titel is een vrouw/slang die haar man/slang wil wreken en op sluwe wijze vier mannen omlegt. De vijfde blijkt lastiger. Grappige special effects maar ook een onderhoudend verhaal en zelfs nog wijze lessen over wraak.

Iron Sky
Nazi's van de maan willen de wereld veroveren om te beginnen met de US waar in 2018 een Palin-achtige president de boel runt. Gemaakt door Finnen en Amerikanen kunnen er wel een zekere typische 'europeon' neiging in herkennen. Ik denk dat het allemaal wat te onzinnig is om er erg zwaar aan te tillen. Er zitten wel een paar leuke grappen in en heel vervelend is ie niet, maar het is ook niet echt heel goed, alle CGI ten spijt. Die Laibach-versie van de Star Spangled Banner blijft goed (het is gewoon een goed liedje, al vond R.Kelly dat ie wel wat extra accoorden kon gebruiken, benieuwd hoe ie 't Wilhelmus zou doen).

Crash
Die van Cronenberg, stukken interessanter dan die andere, al moet ie nog even bezinken. Dit is wel dat je zegt een vreemde film. En bezwerend en onaangenaam, moet wel even bezinken. De soundtrack deed me denken aan het laatste nummer van de nieuwste Meshuggah btw. :)