Filmforum

Ik prefereer dan ook die andere Crash (Cronenberg)

… (ingewikkeld, veel-lagig) …

Ja, als dít al ingewikkeld is … :)

meer dan 2 verhaallijntjes, onmogelijk literair!

Mundo Grúa
Na een tijdje valt er eigenlijk steeds minder te lachen, maar mijn eerste idee was toch Clerks via American Job in Argentinië. Het tweede gedeelte van die vergelijking is echter veel meer waar. Een debuut vol saaie en uitzichtloze baantjes, op uiterst goedkoop ('gritty') zwart-wit celluloid geschoten. We volgen een dikke Argentijnse kerel (een soort Marty, hij 'date' ook) en zijn even pafferige zoon. Pa was vroeger succesvol muzikant, zoon probeert dat nu, met aanmerkelijk minder resultaat; het concert eindigt in een knokpartij. Een groupie scoren lukt nog wel, wat pa dan weer kwaad maakt. 'Wat denk je dat het hier is, een bordeel!?' Ondertussen probeert pa (die halverwege 49 blijkt te zijn, waar je 'm 60 geeft) dus nieuwe baantjes uit. Het vak van hijskraanmachinist blijkt geen sinecure. Het is maar goed dat de camera niet naar beneden kijkt, brrr. In het laatste kwart reist hij dan maar naar het zuiden om iets onbestemds in de bouw te gaan doen. Underpaid en underfed (al is dat laatste misschien niet zo'n ramp...) Je zou Mundo Grúa functioneel saai kunnen noemen, maar het lukte me niet echt geconcentreerd te blijven. Familia Rodante (van dezelfde regisseur) is letterlijk en figuurlijk kleurrijker.

Invasion of the Body Snatchers
Dacht dat ik het origineel al kende, maar verwarde het met The Blob. Dit is de remake van Kaufman, vast een stuk duisterder, en bovendien in geslaagde seventies-paranoiathriller-stijl. Prima beelden, prima effecten, én hoofdrollen voor Donald Sutherland en Jeff Goldblum, what more do you want. Goldblum speelt overigens een wat onduidelijk semi/comic relief-personage als mislukte dichter, samen met zijn vrouw (die een geweldige moddermassage praktijk runt). Met die modderbaden zijn we bij een van de subthemaatjes aangekomen. Ecologie. Het gevaar ontpopt zich via planten op aarde. Donald Sutherland houdt zich ook al met 'natuurlijke' zaken bezig, want hij vertolkt een voedselinspecteur. (De Amerikaanse angst dat ze je via het eten vergiftigen?) Sutherland, of eigenlijk zijn Weisz-(pr)achtige werkflirtje Brooke Adams merkt dat de mensen in de stad beginnen te veranderen. Alsof ze vervangen worden. Een nieuw soort zombies. Levend ondood. Het mysterie ontvouwt zich in de eerste helft vol klasse, culminerend in een gruwelijke scene in een achtertuin. Daarna begint het meer standaard-actiefilm gedeelte, 'oh no we're cornered!', al blijft het er een met een twist. Sutherland heeft géén geweer, en schiet ook nergens. Resultaat brengt dat hem echter óók niet. Tegen die tijd is de communisten-metafoor er wel afdoende ingeramd, en zat ik vooral te grinniken over het cirkeltje aan het einde. De film begint met een opengaande bloem, een nogal vaginaal beeld, en eindigt met een geflipte vrouw. Naakt. Want dat is pas écht eng natuurlijk.

Top Hat
Mooi dat ik net die Jeeves-Omnibus van Wodehouse had gelezen, hoewel ik zo snel geen credit ontwaarde is zijn elitaire tophoeden-wereld hier zeker een inspiratie geweest. Zo begint en eindigt de film met een buitengewoon (irritant!) intelligente 'valet' die overal een oplossing voor in huis heeft, behalve voor de stropdaskeuze van zijn koppige meester. De Wooster van dienst is niet zó lui, want impresario. De mannen van Wodehouse fungeren eigenlijk als komische aangevers en tussendoortjes voor het hoofdverhaal, waarin Fred Astaire een tot over zijn oren verliefde artiest speelt. Dat zou Wooster nou nooit overkomen! In Astaire had ik me verder nooit zo verdiept, hij blijkt een wat kille tanige spijker, de professionaliteit spat er aan alle kanten vanaf. Gene Kelly is me liever, maar ook zonder hem is dit een vermakelijke musical. En niet alleen om de Wodehouse-achtige wisecracks: 'order me a plane!', what kind of plane?' with wings!'. Astaire probeert zijn liefje (Ginger Rogers vanzelfsprekend) al dansend te veroveren, en doet dat onder andere met een nachtelijk tapdansje. Eerst hard, en dan, als de letterlijke sandman wiegend en schuivend. Bijzonder mooie geste. Leuke liedjes zijn er ook, van Irving Berlin. Veel overbekende sappig sentimentele melodieën. 'Heaven, I'm in heaven.. When we're out together, Dancing cheek to cheek.'

Hier niks over Vertigo pwns Citizen Kane in Beste-Film-Aller-Tijden-Lijst? Ik kan er mee leven hoor (al ben ik meer een Rear Window man), sowieso wel gezond anders krijg je van die Bohemian Rhapsody praktijken nietwaar? ;)

precies, toch zijn die alledaagsere Hitchcocks veel beter voor mijn gevoel (Rear Window inderdaad, en Shadow of a Doubt)

en dan hebben ze toch nog wat Godards gevonden die ik niet ken, kweenie... Eerst maar eens die Dielman, ooit

Strangers on a Train ook nog.

ik bedoel ook bij die alledaagse Hitchcocks

Bohemian Rhapsody praktijken

:-)

Valt wel mee. De poll van Sight & Sounds is maar 1 keer in de tien jaar en samengesteld door mensen uit het vak en dus niet gebaseerd op jeugdsentiment.

Wat Ludo zegt: Rear Window en Shadow Of A Doubt staan bij mij ook hoger. Vertigo is net als Citizen Kane een film die bij elke nieuwe kijkbeurt nog beter wordt. Wellicht krijg ik binnenkort dezelfde soort ervaring als Bret Easton Ellis: Vertigo: bored at 17, mildly interested at 28, beyond devastated at 37. From then on I've considered it the most beautiful film ever made…

Grappige wetenswaardigheid: I don't mean to be mean, but I'd like it out there that THE SHAWSHANK REDEMPTION got just one vote (bron: tweet van hoofdredacteur Sight & Sound).

will the real Shawshank fan please stand up!

ik vind het overigens opmerkelijk dat waar Freud toch verguisd is tegenwoordig, Vertigo (ultieme Freudfilm toch? lijkt me wel) dus nog wel scoort.

(grapje over de bijbel en de 49 andere films die waarschijnlijk stuk voor stuk bijbels zijn laat ik maar achterwege)

Shawshank staat bij IMDb nog steeds fier op de eerste plaats (http://www.imdb.com/chart/top?tt0111161). The Shawshank Redemption is daarmee de Bohemian Rhapsody van de film.

Ik blijf een soft spot houden voor de alledaagse Hitchcocks The 39 Steps en The Lady Vanishes.

The Shawshank Redemption is daarmee de Bohemian Rhapsody van de film.

LOL. [nooit gezien overigens, wel het op zich sympathieke verhaal ooit gelezen, met dat gehannes met die posters.]

Met Vertigo inderdaad wel beetje dat Ellis-idee, het is gewoon niet een tiener-obsessie wat die man daar drijft. Toch ook maar weer eens kijken. Wellicht dat Freud heel goed in film past (beetje in de Bloom richting van "Shakespeare heeft Freud uitgevonden", mmm, hier moet ik nog verder over marineren.) Sowieso maar eens de vier resterende uit top-10 kijken, al zit ik ontzettend tegen The Searchers aan te hikken.

mij viel het gebrek aan westerns wel op, behalve Searchers hooguit wat Japanse varianten, toch. Niet dat ik zo snel weet welke er dan in moeten, maar als genre vind ik het wel ekte ekte film.

al zit ik ontzettend tegen The Searchers aan te hikken

Help ik je over de brug als ik zeg dat Star Wars plottechnisch gezien hier en daar leentjebuur heeft gespeeld?

Nee, niet meer. :) Ik hoef minsten nog vier levens geen Star Wars of derivaten/inspiraties te zien. ;)

Wat betreft Westerns mijn favoriet blijft toch The Good, The Bad & The Ugly (maar die is iets te viezig/trashy voor zulke keurige lijstje).

Er is iets aan Vertigo dat ik nu al 20 jaar mis. Vind die film niet zo goed... Godsamme, nog maar es proberen dan! En L'atalante, wie legt die effe uit? Jammer overigens dat ze niet al die top tienen van regisseurs publiceren. Daar ben ik nou heel erg benieuwd naar.

Le feu follet
Wat een film. Louis Malle je weet toch? :) Hier in duistere existentiële modus. Ik dacht even dit wordt zo'n trage 60s zit in streng zwart/wit, maar nee. Maar waarom dan niet? Een portret van een alcoholist die klaar is om terug te keren naar het echte leven maar eigenlijk te depressief is om ergens naar terug te keren, dat is toch afzien? Malle trekt je heel langzaam in de wereld van Alain (magnifieke rol van Maurice Ronet met die kille/gevoelige ogen van hem) die door Parijs begint te bewegen om afscheid te nemen van vrienden. Prachtige straten, appartementen, tuinen en een cruciale scène op het terras van Café de Flore, net voordat Alain weer een slok neemt, waar hij voorbijgangers bekijkt. Ik snapte het helemaal. Satie als soundtrack, pre-doodgegooid-in-documentaires, precies zoals het hoort.

^zo'n verschrikkelijke film, op een goede manier. :(

Ja, de gevoelloosheid en het niet contact kunnen maken is denk ik nog nooit zo goed/"mooi" verbeeld. Zonder method acting fratsen ook, van op je knieën naar je buik grijpen met Keiteliaanse grommen. Dat maakt het allemaal nog schrijnender op een of andere manier.

Die bijna 1300 pagina's van Pauline Kaels For Keeps zijn een van mijn beste investeringen ooit geweest. Eerst lees je de recensies van films die je kent en daarna hoop je bij elke film dat de recensie in het boek staat. :)

"The only quality common to the film of Louis Malle is the restless intelligence one senses in them, and it must bet his quality that has led Malle to try such different subjects and styles." [in prachtig lange recensie van Le Souffle au Coeur maar ook soort van overzichtsartikel]

Jammer overigens dat ze niet al die top tienen van regisseurs publiceren. Daar ben ik nou heel erg benieuwd naar.

Een selectie van 100 regisseurs staat in de nieuwe Sight & Sound. Waarschijnlijk ligt het speciale septembernummer vanaf eind komende week in de betere tijdschriftenzaak. Via twitter maakte Martin Koolhoven bekend ook een lijstje te hebben ingestuurd. Welke Nederlandse regisseurs zouden nog meer hebben meegedaan?

en wat was zijn lijstje, ik verdenk hem van Shawshank ;)

wat betreft OMC's Malle projectje, volgens mij zijn er nog 2 krentjes over: Pretty Baby (southern sleaze) en Milou en Mai, het mag dan augustus zijn, die laatste lijkt me wel geschikt, upper class leven als God in Frankrijk (het is zwarte zaterdag vandaag) fikse schranspartijen met vers fruit en groente van het land, en dan blijkt het plots 1968 te zijn, en beginnen de hoge heertjes zich toch wat ongemakkelijk te voelen.

Eerst nog Lacombe Lucien. :) Die meesterdieffilm met Belmondo doe ik ook niet moeilijk over. Je omschrijving van Pretty Baby werd ik toch een beetje ongemakkelijk van. :) En ik heb het vage vermoeden dat ik onlangs een stuk van Milou en Mai op tv heb gezien, maar goed dat moet geverifieerd worden.

oh ja Lucien, de evil twin brother van Au Revoir les Enfants

jemig, de man heeft veel goeie films.

Ik vind b.v. Atlantic City ook nog fijn, maar daar zie ik geen OMC-approval in.

Kael is +1 over Atlantic City, dus die neem ik ook tzt mee. Ik twijfel nog een beetje over dat Bardot/Mastroianni vehikel. Maar dat zal ook geen straf zijn.

dat is dus de enige (schouderklopje voor mezelf) die ik niet heb gezien, want ondertiteling onvindbaar op het interwebs.

al moet er ook een Engelse dub bestaan, meen ik.

Nagin
Remake van de film waar Hemant Kumar een revolutionair stukkie synthesizer muziek voor maakte. Het origineel wil ik zeker ook nog zien maar deze remake uit 1976 is ook helegaar niet verkeerd. De slang uit de titel is een vrouw/slang die haar man/slang wil wreken en op sluwe wijze vier mannen omlegt. De vijfde blijkt lastiger. Grappige special effects maar ook een onderhoudend verhaal en zelfs nog wijze lessen over wraak.

Iron Sky
Nazi's van de maan willen de wereld veroveren om te beginnen met de US waar in 2018 een Palin-achtige president de boel runt. Gemaakt door Finnen en Amerikanen kunnen er wel een zekere typische 'europeon' neiging in herkennen. Ik denk dat het allemaal wat te onzinnig is om er erg zwaar aan te tillen. Er zitten wel een paar leuke grappen in en heel vervelend is ie niet, maar het is ook niet echt heel goed, alle CGI ten spijt. Die Laibach-versie van de Star Spangled Banner blijft goed (het is gewoon een goed liedje, al vond R.Kelly dat ie wel wat extra accoorden kon gebruiken, benieuwd hoe ie 't Wilhelmus zou doen).

Crash
Die van Cronenberg, stukken interessanter dan die andere, al moet ie nog even bezinken. Dit is wel dat je zegt een vreemde film. En bezwerend en onaangenaam, moet wel even bezinken. De soundtrack deed me denken aan het laatste nummer van de nieuwste Meshuggah btw. :)

Oh, schrap maar een van die 'bezinken's. :)

Een selectie van 100 regisseurs staat in de nieuwe Sight & Sound. Waarschijnlijk ligt het speciale septembernummer vanaf eind komende week in de betere tijdschriftenzaak

Een aantal van de Grote Namen kun je alvast hier zien:
http://www.movies.com/movie-news/directors-top-10-films-list/9010

cool
ik ga voor de lijstjes van Coppola en Tarantino denk ik

The Bad News Bears! Goeie van Tarantino. (Dazed & Confused trouwens ook plus wat obscure tips)

I Am Curious – Yellow
Een van de meest controversiële films uit de geschiedenis, iemand stak zelfs de bios in de fik. Waarom toch, denk je, als je net In The Realm of the Senses hebt gezien! Van authentiek Zweeds wippen lijkt het het eerste half uurtje bepaald niet te komen. Het enige wat dan geheft wordt is het linkse vingertje. Grappig, Zweden is de perfecte sociaal-democratie, en toch was er kennelijk nog genoeg te klagen. Ook Olof Palme (!) filosofeert mee over de klassenstrijd. Concreet wordt dat mopperen op toeristen die naar Spanje reizen, waar Franco heerst. Het meisje dat de hoofdrol speelt heeft dankzij pa een obsessie voor de Spaanse dictator. Naast de politieke lesjes, met veel Godard-achtige tussentitels, is de film ook heel sixties A Man Vanishes-meta. Dus tegelijkertijd een making of. Heel mooi: ergens op driekwart komen plots credits langs, met de desbetreffende mensen dus in beeld erbij. Na een uiterst romantische 'even het matras halen' eerste liefdesscène is de film op dat moment op heel ander, veel persoonlijker terrein gekomen. Het meisje heeft haar strenge brilletjes ingeruild voor topless yoga, en twijfelt aan haar imperfecte lichaam. (Hangtieten, dikke buik, mokt ze, uiterst bourgeois gedacht.) De realiteit wordt niet uit het oog verloren, want dit moet wel de enige film zijn die in een soa-kliniek eindigt. Ik zat toen nog te grinniken om nog een meta running gag. 'Wat heeft Lena in haar tas, doe mee aan de wedstrijd en win mooie prijzen!' Op zichzelf al leuk, maar elke keer als die tas daarna in beeld komt verschijnt 'vergeet de wedstrijd niet!' Lieve film hoor. :)

Casque D'Or
Altijd mooi, crime-films die nauwelijks over crime gaan. Deze historische film van Becker heeft in zijn 'galantie' zelfs wat weg van Max Ophuls. Barokke beelden, dure spulletjes, zwieren in danslokalen en cafés, waar de patriciërs wel klagen over de aanwezigze randfiguren. Op een van die plaatsen komt een kerel (Serge Reggiani) wat oude matties tegen. Het is de verzamelde 'gang' van een meestercrimineel. Een heist zien we ze niet eens plegen, wel het uitkeren van het geld. 'I just love watching a split' zegt 'r eentje, die niet eens 'part of the cut' is. Het hoofdpersonage heeft in het verleden in de bajes gezeten, maar heeft nu zijn leven als timmerman op orde. Of hád dat. Want bij de bende ontmoet hij ook het gangstermeisje Simone Signoret, en dán kan hij écht niet meer terug. Ik heb ooit eens een dikke biografie van Signoret voor een kwartje ofzo op de kop getikt. Nooit gelezen. Misschien toch eens doen, want ze is hier weer zo heerlijk alledaags romantisch, en ze eet heel smakelijk een kaasplankje! In de liefste sequentie van de film wekt zij haar love interest in een pastoraal tafereeltje. Een shot later ligt hij bij haar in bed en slaapt zíj. Voor dat soort plattelandse en kleinstedelijke episodes neemt Becker dus fijn de tijd. Het past allemaal ook prima bij de tragische wereld van figuren van Stendhal, strevend naar zelfverbetering, tegengewerkt door het lot, vond ik. Aan het eind komt de verwachte actie dan toch nog. Becker wéét wat ie kan, en concentreert zich als gebruikelijk op de kleine ruimte, ditmaal die van een gevangeniskoetsje. Een briljant claustrofobicus kun je 'm rustig noemen.

Die Bitteren Tränen der Petra von Kant
Als Toren C (de melige VPRO-serie) een bloedserieuze Duitse praatfilm zou maken, kom je zo'n beetje op deze Fassbinder uit. Hetzelfde gekibbel, maar dan zonder de humor. Wel met de pruiken, want de modeontwerpster Petra von Kant (ook een beetje een Koot & Bie-naam) verschijnt om de 20 minuten in een andere uitdossing. Haar Julianne Moore-redhead bevalt het best, en past ook bij haar depressieve hysterie. Die Bitteren Tränen is alleen de eerste tien minuten fascinerend. Petra begint in bed, ze heeft er duidelijk geen zin meer in, en dan belt ook nog haar moeder. Haar enige kompaan is het zwijgende dienstmeisje Marlene, die enkel afgeblaft wordt. Die eerste minuten heeft nog iets van mysterie, waarom ligt deze vrouw in bed, wat is de relatie met de mysterieuze bediende... Maar dan verschijnen nieuwe vrouwen ten tonele, waaronder Hanna Schygulla. Zij (en niet het dienstmeisje, wat ik leuker had gevonden) wordt de nieuwe obsessie van Petra von Kant. Die zichzelf wijsmaakt verliefd op haar te zijn, wellicht als een poging om eindelijk eens uit dat bed te komen. (Of er in elk geval iets anders in te doen!) De rest van de 2 uur worden gevuld met jaloezie uitbarstingen en het smijten der glazen. Petra begint langzaamaan steeds Bruno S.-nadrukkelijker te formuleren... De Von Trierse tour de force krijgt aan het einde nog wel wat, of, dacht ik meteen, líjkt het allemaal wat omdat ik blij ben dat dit het einde ís.

What Have I Done to Deserve This?
Coño! Een leuke Almodovar, de wereld moet niet gekker worden. Dat had Alex Cox toch weer goed gezien. De eerste minuten lijkt het business as usual. Sneller dan Usain Bolt de 100 meter loopt weet Almodovar zijn impotente cast weer uit de kleren te krijgen, ik zat alweer te grijnzen van oor tot oor over de komende ellende. Maar, Almodovar houdt zich daarna in! Geen verlustiging, maar verwondering, in deze Me and You and Everyone We Know-achtige huisvrouwen-farce. Zelfs de elektronische eighties-soundtrack kent wel enige verwantschap. In een Madrileens flatje hosselt een stel excentrieke characters. Er is een hoer met ambities, een piepjong Puyol-stonig drugsdealertje, een getikte oma, en een taxi-chauffeur met een voorliefde voor nazi-chansons. Hoofdpersonage en spil die alle personages verbindt is een pillenpoppende huisvrouw. Zo opgesomd lijkt het typische hysterische Almodovar-wansmaak, maar echt, zeker de eerste 40 minuten is het allemaal kleinschalig (!) leip. De relatie van de oma en het drugsdealertje bijvoorbeeld, struinend door Madrid. 'Hé een hagedis, laten we 'm mee naar huis nemen!'. Zelfs als Almodovar dan toch wat van zijn pedo-jokes meent te moeten maken kon ik er nog wel om grinniken. (Een kind wordt verpatst aan de Nawijn-glibberige tandarts). Het enige minpuntje zijn de verhaallijntjes buiten de vrouwen van de shabby flat. Al zitten ook daar wel wat leuke momentjes. Een schrijver huurt een werkster (het hoofdpersonage) zegt zijn eveneens schrijvende vrouw: 'Waarom!?'. 'Dan kun je eindelijk die briljante komedie afmaken, waar je al 10 jaar aan werkt...

Lacombe Lucien
En weer een geweldige Malle. En weer een vreemde, eigen film dit avontuur van een simpele boerenjongen (met vreemd accent) die heel goed dieren kan doden (die karatechop met die kip) en tegen het einde van WOII bij de Gestapo terechtkomt. Maar waarom? Per ongeluk, eigenlijk kan het hem weinig schelen, eerst probeert hij nog bij het verzet te komen maar dat lukt niet. De Gestapo is niet wat je verwacht, eigenlijk een soort vulgaire gangsters (incl. een neger, wielrenner en actrice). Een vrouw probeert Lucien nog te waarschuwen dat de Amerikanen gewoon gaan winnen maar het kan hem allemaal niks schelen, hij vindt het wel prettig om er bij te horen, een beetje macht uit oefenen, eindelijk iemand zijn. Voor een nieuwe outfit moet hij bij een ondergedoken Joodse kleermaker zijn (prachtig stoïcijnse man die de hele dag in pyjama rondloopt in een even geweldig huis), hij heeft ook een hele mooie dochter en Lucien probeert een beetje een relatie aan te gaan (allemaal geweldig, zij is de hele situatie zat en die vader moet die pummel maar tolereren want je weet maar nooit). Het eindigt met 10 briljante Malick-achtige minuten, bijna jammer van de conclusie in tekst, had van mij niet gehoeven (kon je toch wel raden).

Die Malle heb ik gezien, mooi was ie idd.

La morte ha fatto l'uovo
Artsy proto-giallo. Vrienten had het laatst nog over de soundtrackvuistregel dat het niet op mag vallen maar die wordt hier met voeten getreden door Bruno Maderna. Vanaf het begin gaat de gitarist Derek Bailey stylo los, soms met piano. Het verhaal is een bizarre moordzaak in een kippenfokkerij maar wat een camerawerk, kleuren, kadrering, etc.

oh die noteer ik, ik begon door mijn giallootjes heen te raken (niet dat ik niet aan 17 lijsten tegelijk bezig ben)

re die Malle: ik werd tóch nog verrast door die plotse eindtitels, vond ze voor één keer wel stoer.

Grappig, ik heb er normaal niet zo'n moeite mee (eindtitels), maar dit keer had ik het wel fijn gevonden als die film in een soort pastorale dagdroom was verdampt. Oh ja, wat ik nog essentieel vond in de film, hoe kleinburgelijke fascisme werd gevangen: de brieven die ze op het kantoor krijgen van mensen die hun buren verraden over kleine dingetjes en die vrouw heel droog: "ach, we hebben zelfs een man die brieven over zichzelf schrijft."

Ik was blij verrast dat My Duck Is Dead is still going strong. ;)

oeh handig, nu hopen dat ze 'm tot pakweg december online houden ;)

Russian synchronized swimmers performed to Goblin's Theme from Suspiria to the delight of Olympic horror nerds

A Serbian film. Mijn broer had me al gewaarschuwd, zie ik net hierboven... Als ik iets niet kan uitstaan is het een hoop voorspelbare gore opgetuigd met een dun laagje zodat het geheel hopelijk door kan gaan als socio-politieke allegorie. Valse cinema.

x-p: gheh, redeljik sprakeloos. Echt de Olympische Spelen is gewoon net zo debiel als Spel Zonder Grenzen, maar dan op wonderbaarlijke wijze zonder Jack van Gelder

@Olaf
Hahaha, schoot je overigens tegen het einde van de film niet in de lach?
SPOILER SPOILER SPOILER
de scene dat de beste man met een permanente hard-on, zonder het te weten zijn eigen zoontje aan het kontneuken is, zo over de top en belachelijk dat ik onbedaarlijk in een lachstuip schoot :)

Cool! (Die zwemsters)

[/horrornerd]

@Arnout
Ik had het voorspeld. Het was snel duidelijk dat (SPOILER ALERT) zijn broer het met zijn vrouw zou gaan doen. Toen hij het andere lichaam penetreerde waren er wat geluiden, dus het was allemaal wat nauw. Dus ja, wat ik voorspeld had kwam 100% uit. ..

Terrore nello spazio
Space age! Met een zekere lulligheid die je verwacht van jaren zestig scifi, maar het is van Mario Bava, dus het ziet er fantastisch uit.

The Killing Fields
Ik vond dit maar een ongemakkelijke film. Wat dat betreft kan ik zo een Amerikaans paspoort aanvragen, die ook altijd geobsedeerd raken door discriminatie. The Killing Fields lijkt sterk op The Year Of Living Dangerously. En niet alleen door de soundtrack-battle Jarre vs Oldfield. (Oldfield gaat keihard onderuit, en lijkt zelfs halverwege ontslagen.) Maar serieuzer. Twee films over de vriendschap tussen een buitenlandse en een 'native' journalist in een Aziatisch conflictgebied, maar waar in de Indonesische versie beide partijen gelijkwaardig zijn, voelt The Killing Fields op dat vlak zó verkeerd. Goedbedoeld melodrama geeft ongewenste jeuk-effecten. De New Yorker reporter sleept zijn Cambodjaanse tolk van hot naar her, en maakt de man compleet van hem afhankelijk. De Cambodjaan laat het zich, als het clichébeeld van de goeiige 'zachte' Aziaat, allemaal gebeuren, sterker nog, wekt haast de indruk verliefd te zijn op zijn Westerse Meester. (Dát was nog wel spannend geweest). Het cruciale punt zit op de helft. Nadat de film, na een door overacteren moeizaam begin, alsnog best goed is geworden, en de westerlingen in de Franse ambassade lijdzaam toezien hoe de Rode Khmer buiten de macht grijpt, worden de 2 partijen gescheiden. De New Yorker gaat naar huis, de Cambodjaan belandt in een kamp. De camera blijft vooral bij hém, maar na zijn eerdere rol als doorgeefluik, mag hij opnieuw nauwelijks in dialoog, of tot gedachten komen, ánders dan het verlangen naar zijn meester. Er ontrolt zich een 'stomme film' waarin de man als nobele wilde over rotsjes klimmend richting redding gaat. Daar staat zijn trouwe kameraad al te wachten, met Imagine (!) blastin' vanuit de autoradio. I mean... Damn...

Altered States
Ik las ooit een boek over scenarioschrijvers in Hollywood waarin deze film uitgebreid als voorbeeld werd gebracht van het bekende 'gesleep' met een script. Chayefsky (een zeer lastige kerel) krijgt hier een credit als schrijver van de roman waarop de film gebaseerd is, maar in eerdere incarnaties had hij zich ook nog met met tal van andere details bemoeid (inclusief wie er zou moeten regisseren). Op het laatste glipte het project hem echter uit de handen, en ging de beruchte Russell ermee aan de haal. Die voegde zijn geheel eigen beeldensymboliek toe, ik heb de feiten niet paraat maar het zou me niet verbazen als Russell de seks, het katholicisme en bovenal de camp-factor flink opschroefde, terwijl Chayefsky echt(e) Malick-ambities had. Altered States heeft nu dus vooral de vibes van een stoner-horrorfilm. William Hurt speelt een wetenschapper die het liefst 'een brein in een vat' is, onder invloed van Timothy Leary-aanse drugs. Dat is zeker in de openingsminuten Tarkovsky-magisch, je eigen mind 'stalken' in een isolatietank. Gaandeweg verandert de film via een bezoekje aan Mexicaanse indianen in An American Gorilla in Los Angeles. Maar, zoals vaker, net als een horrorfilm totaal belachelijk lijkt te worden, wordt ie ineens toch nog eng. Russells visuele vuurwerk-trucs (waarvoor een Starwars-team werd ingehuurd) worden Cunningham-creepy, juist als men er ook ín de film een schermpje tussenplaatst. Van een afstandje bekijken hoe iemand flipt, da's enger dan zelf flippen. Ofzo.

A City of Sadness
Een heuse gangster-film van Hou Hsia-hsien, maar wel op die vermomde Casque d'or-manier. Voor de gelegenheid begint de film zelfs toegankelijk. Een Funeral-achtige setup, 3 broers, alledrie zwaar in de penarie. Eentje is doof, de ander is gestoord teruggekomen uit de Tweede Wereldoorlog, en een derde houdt zich bezig met risky criminele activiteiten. Een vierde broer is vanaf het begin al 'verschollen' op de Filippijnen. Genoeg stof voor een Yiyi-achtig melodrama dus, maar na het indringende dramatische begin schakelt Hou natuurlijk terug naar zijn gewone modus. Vignetten met bewegingsloze camera, waarin we van een afstandje de extended family van deze broers mogen observeren. Het trof me weer behoorlijk (maar niet zo hard als The Puppetmaster), want het is ditmaal ook wel érg ingewikkeld. Wie de politieke verwikkelingen op waarde wil schatten, zal eerst een Taiwanees geschiedenisboek moeten lezen, denk ik. In de nasleep van de oorlog gebeurde daar van alles, in het vacuüm dat ontstond nu de Japanners (na 51 jaar!) weg zijn. De Chinezen waren van oudsher de baas, maar worden ook gewantrouwd. De broers doen ook op gebied van politieke strijd wel een duit in het zakje, maar houden zich vanuit hun café/bordeel/schimmig verlicht oord 'Litttle Shanghai' ook bezig met het smokkelen van allerhande goederen. Uiteindelijk is het gewoon weer een bepaald weemoedig gevoel dat de film maakt. De oudste en dikste broer die een maaltje klaarmaakt, een waanzinnige vechtpartij tussen 2 gangsters beginnend op het toilet (Aziaten zijn zó hard) én natuurlijk de dove broer, die in papiertjes communiceert. Hij wordt gespeeld door de Hongkong-ster Tony Leung; kwam dat even goed uit dat ie geen tekst had. ;)