Filmforum

al moet er ook een Engelse dub bestaan, meen ik.

Nagin
Remake van de film waar Hemant Kumar een revolutionair stukkie synthesizer muziek voor maakte. Het origineel wil ik zeker ook nog zien maar deze remake uit 1976 is ook helegaar niet verkeerd. De slang uit de titel is een vrouw/slang die haar man/slang wil wreken en op sluwe wijze vier mannen omlegt. De vijfde blijkt lastiger. Grappige special effects maar ook een onderhoudend verhaal en zelfs nog wijze lessen over wraak.

Iron Sky
Nazi's van de maan willen de wereld veroveren om te beginnen met de US waar in 2018 een Palin-achtige president de boel runt. Gemaakt door Finnen en Amerikanen kunnen er wel een zekere typische 'europeon' neiging in herkennen. Ik denk dat het allemaal wat te onzinnig is om er erg zwaar aan te tillen. Er zitten wel een paar leuke grappen in en heel vervelend is ie niet, maar het is ook niet echt heel goed, alle CGI ten spijt. Die Laibach-versie van de Star Spangled Banner blijft goed (het is gewoon een goed liedje, al vond R.Kelly dat ie wel wat extra accoorden kon gebruiken, benieuwd hoe ie 't Wilhelmus zou doen).

Crash
Die van Cronenberg, stukken interessanter dan die andere, al moet ie nog even bezinken. Dit is wel dat je zegt een vreemde film. En bezwerend en onaangenaam, moet wel even bezinken. De soundtrack deed me denken aan het laatste nummer van de nieuwste Meshuggah btw. :)

Oh, schrap maar een van die 'bezinken's. :)

Een selectie van 100 regisseurs staat in de nieuwe Sight & Sound. Waarschijnlijk ligt het speciale septembernummer vanaf eind komende week in de betere tijdschriftenzaak

Een aantal van de Grote Namen kun je alvast hier zien:
http://www.movies.com/movie-news/directors-top-10-films-list/9010

cool
ik ga voor de lijstjes van Coppola en Tarantino denk ik

The Bad News Bears! Goeie van Tarantino. (Dazed & Confused trouwens ook plus wat obscure tips)

I Am Curious – Yellow
Een van de meest controversiële films uit de geschiedenis, iemand stak zelfs de bios in de fik. Waarom toch, denk je, als je net In The Realm of the Senses hebt gezien! Van authentiek Zweeds wippen lijkt het het eerste half uurtje bepaald niet te komen. Het enige wat dan geheft wordt is het linkse vingertje. Grappig, Zweden is de perfecte sociaal-democratie, en toch was er kennelijk nog genoeg te klagen. Ook Olof Palme (!) filosofeert mee over de klassenstrijd. Concreet wordt dat mopperen op toeristen die naar Spanje reizen, waar Franco heerst. Het meisje dat de hoofdrol speelt heeft dankzij pa een obsessie voor de Spaanse dictator. Naast de politieke lesjes, met veel Godard-achtige tussentitels, is de film ook heel sixties A Man Vanishes-meta. Dus tegelijkertijd een making of. Heel mooi: ergens op driekwart komen plots credits langs, met de desbetreffende mensen dus in beeld erbij. Na een uiterst romantische 'even het matras halen' eerste liefdesscène is de film op dat moment op heel ander, veel persoonlijker terrein gekomen. Het meisje heeft haar strenge brilletjes ingeruild voor topless yoga, en twijfelt aan haar imperfecte lichaam. (Hangtieten, dikke buik, mokt ze, uiterst bourgeois gedacht.) De realiteit wordt niet uit het oog verloren, want dit moet wel de enige film zijn die in een soa-kliniek eindigt. Ik zat toen nog te grinniken om nog een meta running gag. 'Wat heeft Lena in haar tas, doe mee aan de wedstrijd en win mooie prijzen!' Op zichzelf al leuk, maar elke keer als die tas daarna in beeld komt verschijnt 'vergeet de wedstrijd niet!' Lieve film hoor. :)

Casque D'Or
Altijd mooi, crime-films die nauwelijks over crime gaan. Deze historische film van Becker heeft in zijn 'galantie' zelfs wat weg van Max Ophuls. Barokke beelden, dure spulletjes, zwieren in danslokalen en cafés, waar de patriciërs wel klagen over de aanwezigze randfiguren. Op een van die plaatsen komt een kerel (Serge Reggiani) wat oude matties tegen. Het is de verzamelde 'gang' van een meestercrimineel. Een heist zien we ze niet eens plegen, wel het uitkeren van het geld. 'I just love watching a split' zegt 'r eentje, die niet eens 'part of the cut' is. Het hoofdpersonage heeft in het verleden in de bajes gezeten, maar heeft nu zijn leven als timmerman op orde. Of hád dat. Want bij de bende ontmoet hij ook het gangstermeisje Simone Signoret, en dán kan hij écht niet meer terug. Ik heb ooit eens een dikke biografie van Signoret voor een kwartje ofzo op de kop getikt. Nooit gelezen. Misschien toch eens doen, want ze is hier weer zo heerlijk alledaags romantisch, en ze eet heel smakelijk een kaasplankje! In de liefste sequentie van de film wekt zij haar love interest in een pastoraal tafereeltje. Een shot later ligt hij bij haar in bed en slaapt zíj. Voor dat soort plattelandse en kleinstedelijke episodes neemt Becker dus fijn de tijd. Het past allemaal ook prima bij de tragische wereld van figuren van Stendhal, strevend naar zelfverbetering, tegengewerkt door het lot, vond ik. Aan het eind komt de verwachte actie dan toch nog. Becker wéét wat ie kan, en concentreert zich als gebruikelijk op de kleine ruimte, ditmaal die van een gevangeniskoetsje. Een briljant claustrofobicus kun je 'm rustig noemen.

Die Bitteren Tränen der Petra von Kant
Als Toren C (de melige VPRO-serie) een bloedserieuze Duitse praatfilm zou maken, kom je zo'n beetje op deze Fassbinder uit. Hetzelfde gekibbel, maar dan zonder de humor. Wel met de pruiken, want de modeontwerpster Petra von Kant (ook een beetje een Koot & Bie-naam) verschijnt om de 20 minuten in een andere uitdossing. Haar Julianne Moore-redhead bevalt het best, en past ook bij haar depressieve hysterie. Die Bitteren Tränen is alleen de eerste tien minuten fascinerend. Petra begint in bed, ze heeft er duidelijk geen zin meer in, en dan belt ook nog haar moeder. Haar enige kompaan is het zwijgende dienstmeisje Marlene, die enkel afgeblaft wordt. Die eerste minuten heeft nog iets van mysterie, waarom ligt deze vrouw in bed, wat is de relatie met de mysterieuze bediende... Maar dan verschijnen nieuwe vrouwen ten tonele, waaronder Hanna Schygulla. Zij (en niet het dienstmeisje, wat ik leuker had gevonden) wordt de nieuwe obsessie van Petra von Kant. Die zichzelf wijsmaakt verliefd op haar te zijn, wellicht als een poging om eindelijk eens uit dat bed te komen. (Of er in elk geval iets anders in te doen!) De rest van de 2 uur worden gevuld met jaloezie uitbarstingen en het smijten der glazen. Petra begint langzaamaan steeds Bruno S.-nadrukkelijker te formuleren... De Von Trierse tour de force krijgt aan het einde nog wel wat, of, dacht ik meteen, líjkt het allemaal wat omdat ik blij ben dat dit het einde ís.

What Have I Done to Deserve This?
Coño! Een leuke Almodovar, de wereld moet niet gekker worden. Dat had Alex Cox toch weer goed gezien. De eerste minuten lijkt het business as usual. Sneller dan Usain Bolt de 100 meter loopt weet Almodovar zijn impotente cast weer uit de kleren te krijgen, ik zat alweer te grijnzen van oor tot oor over de komende ellende. Maar, Almodovar houdt zich daarna in! Geen verlustiging, maar verwondering, in deze Me and You and Everyone We Know-achtige huisvrouwen-farce. Zelfs de elektronische eighties-soundtrack kent wel enige verwantschap. In een Madrileens flatje hosselt een stel excentrieke characters. Er is een hoer met ambities, een piepjong Puyol-stonig drugsdealertje, een getikte oma, en een taxi-chauffeur met een voorliefde voor nazi-chansons. Hoofdpersonage en spil die alle personages verbindt is een pillenpoppende huisvrouw. Zo opgesomd lijkt het typische hysterische Almodovar-wansmaak, maar echt, zeker de eerste 40 minuten is het allemaal kleinschalig (!) leip. De relatie van de oma en het drugsdealertje bijvoorbeeld, struinend door Madrid. 'Hé een hagedis, laten we 'm mee naar huis nemen!'. Zelfs als Almodovar dan toch wat van zijn pedo-jokes meent te moeten maken kon ik er nog wel om grinniken. (Een kind wordt verpatst aan de Nawijn-glibberige tandarts). Het enige minpuntje zijn de verhaallijntjes buiten de vrouwen van de shabby flat. Al zitten ook daar wel wat leuke momentjes. Een schrijver huurt een werkster (het hoofdpersonage) zegt zijn eveneens schrijvende vrouw: 'Waarom!?'. 'Dan kun je eindelijk die briljante komedie afmaken, waar je al 10 jaar aan werkt...

Lacombe Lucien
En weer een geweldige Malle. En weer een vreemde, eigen film dit avontuur van een simpele boerenjongen (met vreemd accent) die heel goed dieren kan doden (die karatechop met die kip) en tegen het einde van WOII bij de Gestapo terechtkomt. Maar waarom? Per ongeluk, eigenlijk kan het hem weinig schelen, eerst probeert hij nog bij het verzet te komen maar dat lukt niet. De Gestapo is niet wat je verwacht, eigenlijk een soort vulgaire gangsters (incl. een neger, wielrenner en actrice). Een vrouw probeert Lucien nog te waarschuwen dat de Amerikanen gewoon gaan winnen maar het kan hem allemaal niks schelen, hij vindt het wel prettig om er bij te horen, een beetje macht uit oefenen, eindelijk iemand zijn. Voor een nieuwe outfit moet hij bij een ondergedoken Joodse kleermaker zijn (prachtig stoïcijnse man die de hele dag in pyjama rondloopt in een even geweldig huis), hij heeft ook een hele mooie dochter en Lucien probeert een beetje een relatie aan te gaan (allemaal geweldig, zij is de hele situatie zat en die vader moet die pummel maar tolereren want je weet maar nooit). Het eindigt met 10 briljante Malick-achtige minuten, bijna jammer van de conclusie in tekst, had van mij niet gehoeven (kon je toch wel raden).

Die Malle heb ik gezien, mooi was ie idd.

La morte ha fatto l'uovo
Artsy proto-giallo. Vrienten had het laatst nog over de soundtrackvuistregel dat het niet op mag vallen maar die wordt hier met voeten getreden door Bruno Maderna. Vanaf het begin gaat de gitarist Derek Bailey stylo los, soms met piano. Het verhaal is een bizarre moordzaak in een kippenfokkerij maar wat een camerawerk, kleuren, kadrering, etc.

oh die noteer ik, ik begon door mijn giallootjes heen te raken (niet dat ik niet aan 17 lijsten tegelijk bezig ben)

re die Malle: ik werd tóch nog verrast door die plotse eindtitels, vond ze voor één keer wel stoer.

Grappig, ik heb er normaal niet zo'n moeite mee (eindtitels), maar dit keer had ik het wel fijn gevonden als die film in een soort pastorale dagdroom was verdampt. Oh ja, wat ik nog essentieel vond in de film, hoe kleinburgelijke fascisme werd gevangen: de brieven die ze op het kantoor krijgen van mensen die hun buren verraden over kleine dingetjes en die vrouw heel droog: "ach, we hebben zelfs een man die brieven over zichzelf schrijft."

Ik was blij verrast dat My Duck Is Dead is still going strong. ;)

oeh handig, nu hopen dat ze 'm tot pakweg december online houden ;)

Russian synchronized swimmers performed to Goblin's Theme from Suspiria to the delight of Olympic horror nerds

A Serbian film. Mijn broer had me al gewaarschuwd, zie ik net hierboven... Als ik iets niet kan uitstaan is het een hoop voorspelbare gore opgetuigd met een dun laagje zodat het geheel hopelijk door kan gaan als socio-politieke allegorie. Valse cinema.

x-p: gheh, redeljik sprakeloos. Echt de Olympische Spelen is gewoon net zo debiel als Spel Zonder Grenzen, maar dan op wonderbaarlijke wijze zonder Jack van Gelder

@Olaf
Hahaha, schoot je overigens tegen het einde van de film niet in de lach?
SPOILER SPOILER SPOILER
de scene dat de beste man met een permanente hard-on, zonder het te weten zijn eigen zoontje aan het kontneuken is, zo over de top en belachelijk dat ik onbedaarlijk in een lachstuip schoot :)

Cool! (Die zwemsters)

[/horrornerd]

@Arnout
Ik had het voorspeld. Het was snel duidelijk dat (SPOILER ALERT) zijn broer het met zijn vrouw zou gaan doen. Toen hij het andere lichaam penetreerde waren er wat geluiden, dus het was allemaal wat nauw. Dus ja, wat ik voorspeld had kwam 100% uit. ..

Terrore nello spazio
Space age! Met een zekere lulligheid die je verwacht van jaren zestig scifi, maar het is van Mario Bava, dus het ziet er fantastisch uit.

The Killing Fields
Ik vond dit maar een ongemakkelijke film. Wat dat betreft kan ik zo een Amerikaans paspoort aanvragen, die ook altijd geobsedeerd raken door discriminatie. The Killing Fields lijkt sterk op The Year Of Living Dangerously. En niet alleen door de soundtrack-battle Jarre vs Oldfield. (Oldfield gaat keihard onderuit, en lijkt zelfs halverwege ontslagen.) Maar serieuzer. Twee films over de vriendschap tussen een buitenlandse en een 'native' journalist in een Aziatisch conflictgebied, maar waar in de Indonesische versie beide partijen gelijkwaardig zijn, voelt The Killing Fields op dat vlak zó verkeerd. Goedbedoeld melodrama geeft ongewenste jeuk-effecten. De New Yorker reporter sleept zijn Cambodjaanse tolk van hot naar her, en maakt de man compleet van hem afhankelijk. De Cambodjaan laat het zich, als het clichébeeld van de goeiige 'zachte' Aziaat, allemaal gebeuren, sterker nog, wekt haast de indruk verliefd te zijn op zijn Westerse Meester. (Dát was nog wel spannend geweest). Het cruciale punt zit op de helft. Nadat de film, na een door overacteren moeizaam begin, alsnog best goed is geworden, en de westerlingen in de Franse ambassade lijdzaam toezien hoe de Rode Khmer buiten de macht grijpt, worden de 2 partijen gescheiden. De New Yorker gaat naar huis, de Cambodjaan belandt in een kamp. De camera blijft vooral bij hém, maar na zijn eerdere rol als doorgeefluik, mag hij opnieuw nauwelijks in dialoog, of tot gedachten komen, ánders dan het verlangen naar zijn meester. Er ontrolt zich een 'stomme film' waarin de man als nobele wilde over rotsjes klimmend richting redding gaat. Daar staat zijn trouwe kameraad al te wachten, met Imagine (!) blastin' vanuit de autoradio. I mean... Damn...

Altered States
Ik las ooit een boek over scenarioschrijvers in Hollywood waarin deze film uitgebreid als voorbeeld werd gebracht van het bekende 'gesleep' met een script. Chayefsky (een zeer lastige kerel) krijgt hier een credit als schrijver van de roman waarop de film gebaseerd is, maar in eerdere incarnaties had hij zich ook nog met met tal van andere details bemoeid (inclusief wie er zou moeten regisseren). Op het laatste glipte het project hem echter uit de handen, en ging de beruchte Russell ermee aan de haal. Die voegde zijn geheel eigen beeldensymboliek toe, ik heb de feiten niet paraat maar het zou me niet verbazen als Russell de seks, het katholicisme en bovenal de camp-factor flink opschroefde, terwijl Chayefsky echt(e) Malick-ambities had. Altered States heeft nu dus vooral de vibes van een stoner-horrorfilm. William Hurt speelt een wetenschapper die het liefst 'een brein in een vat' is, onder invloed van Timothy Leary-aanse drugs. Dat is zeker in de openingsminuten Tarkovsky-magisch, je eigen mind 'stalken' in een isolatietank. Gaandeweg verandert de film via een bezoekje aan Mexicaanse indianen in An American Gorilla in Los Angeles. Maar, zoals vaker, net als een horrorfilm totaal belachelijk lijkt te worden, wordt ie ineens toch nog eng. Russells visuele vuurwerk-trucs (waarvoor een Starwars-team werd ingehuurd) worden Cunningham-creepy, juist als men er ook ín de film een schermpje tussenplaatst. Van een afstandje bekijken hoe iemand flipt, da's enger dan zelf flippen. Ofzo.

A City of Sadness
Een heuse gangster-film van Hou Hsia-hsien, maar wel op die vermomde Casque d'or-manier. Voor de gelegenheid begint de film zelfs toegankelijk. Een Funeral-achtige setup, 3 broers, alledrie zwaar in de penarie. Eentje is doof, de ander is gestoord teruggekomen uit de Tweede Wereldoorlog, en een derde houdt zich bezig met risky criminele activiteiten. Een vierde broer is vanaf het begin al 'verschollen' op de Filippijnen. Genoeg stof voor een Yiyi-achtig melodrama dus, maar na het indringende dramatische begin schakelt Hou natuurlijk terug naar zijn gewone modus. Vignetten met bewegingsloze camera, waarin we van een afstandje de extended family van deze broers mogen observeren. Het trof me weer behoorlijk (maar niet zo hard als The Puppetmaster), want het is ditmaal ook wel érg ingewikkeld. Wie de politieke verwikkelingen op waarde wil schatten, zal eerst een Taiwanees geschiedenisboek moeten lezen, denk ik. In de nasleep van de oorlog gebeurde daar van alles, in het vacuüm dat ontstond nu de Japanners (na 51 jaar!) weg zijn. De Chinezen waren van oudsher de baas, maar worden ook gewantrouwd. De broers doen ook op gebied van politieke strijd wel een duit in het zakje, maar houden zich vanuit hun café/bordeel/schimmig verlicht oord 'Litttle Shanghai' ook bezig met het smokkelen van allerhande goederen. Uiteindelijk is het gewoon weer een bepaald weemoedig gevoel dat de film maakt. De oudste en dikste broer die een maaltje klaarmaakt, een waanzinnige vechtpartij tussen 2 gangsters beginnend op het toilet (Aziaten zijn zó hard) én natuurlijk de dove broer, die in papiertjes communiceert. Hij wordt gespeeld door de Hongkong-ster Tony Leung; kwam dat even goed uit dat ie geen tekst had. ;)

The killing fields is een van die Amerikaanse (melo)drama's waar ik iedere keer weer plat voor ga. Het komt dan ook niet vaak voor dat ik je kritiek zo weinig deel :) En ja, die vroege Hou's zijn een crime om te volgen soms. Had dat ook met die vroegere films van Edward Jang, Brighter summers day. Dat loopt maar door elkaar. Maar ja, het is wel enorm de moeite he.

is ook wel eens goed ;) Ik vond alleen al die hoofdrolspeler zo matig. Beetje love/hate movie wel, want bijvoorbeeld opgenomen in de NY Times 1000 best movies, met een negatieve recensie. (Dat gebeurt wel vaker overigens, want contemporaine recensies)

Als die Yang er 30 minuten af zou halen was ik al wel tot Brighter Summer Day gekomen.

Ik vond The killing fields vooral ongelofelijk spannend. Dat gehannes met dat paspoort (overigens de eerste film waarin ik John Malkovich voor het eerst opmerkte: hij speelt subliem), dat stille gedeelte inderdaad, bloed drinken uit een koe en het belletje vasthouden, man man... Hoe Sam Waterston terug in de VS maar opera's draait om zijn emoties maar kwijt te kunnen. En dan de killing fields zelf natuurlijk. "Imagine" is pure kitsch, maar het wederzien is zo hartverscheurend dat ik Joffe dat vergeef.

Le salaire de la peur
Een van de favoriete films van mijn vader dus dat was een goed excuus om met hem naar EYE te gaan (leuk gebouw, meteen even de jurkjes gezien van de tweeling in The Shining en de typemachine ook trouwens). Henri-Georges Clouzot dacht in 1953: ik ga eens een mannenfilm maken. En dat lukte. Begint heel traag in een Mexicaans gehucht waar allerlei types van verschillende nationaliteiten rondhangen en niet weg kunnen. Waaronder wise-guy Yves Montand. Om een lang verhaal kort te maken, wat Amerikanen verknallen weer eens wat op een olieveld en er moeten snel twee trucks met dynamiet 500 km verderop gebracht worden...over zeer verrotte wegen. Erg spannend dus maar ook erg grappig, vooral als de maat van Montand, eerst heel stoer doet maar na 10 minuten ongeveer al begint in te storten. Ik vond het, in zijn rauwheid allemaal zijn tijd erg ver vooruit.

http://25.media.tumblr.com/tumblr_m8i11m8Wnh1qej1i6o1_500.jpg
Still uit "Childeren Of Men" (2006)
(let op het T-shirt)

cool. was dat toen al bekend? of een uitstekende vooruitziende blik.

Salaire vond ik ook gaaf, je ruikt de ranzige olie bijna. (sowieso film noirs on the road, altijd leuk, They Drive By Night zelfde soort struggle)

het paspoort-gedeelte is het sterkst aan The Killing Fields (dat wel)

http://en.memgenerator.pl/mem-image/time-travel-challenge-accepted-en-000000/d

Het is wel heel krap aan geweest. (moest het natuurlijk checken) Film in 24 september 2006 in première. Os officieel toegewezen in juni (of zoiets). Maar ja, die kandidatuur was al langer bekend. Gokje genomen, met resultaat. Respect.

(moest het natuurlijk checken)

Heheh, wikipedia opstarten doe ik inmiddels via 't ruggenmerg: Londen werd op 6 juli 2005 in Singapore door het IOC gekozen als de gastheer voor de Olympische Spelen van 2012.

The Dark Knight Rises
Zo, en nou nooit meer Batman aub. Dit was weer vakwerk, lekker tempo zodat je de gaten in het plot niet verder gaat bestuderen, twee bloedmooie vrouwen, bad guy Bane heeft iets zachtaardigs en het voordeel van Christian Bale is dat die Bruce Wayne altijd een goede Patrick Bateman vibe afgeeft. Maarrr, net als de vorige ontwaarde ik toch een zekere conservatieve boodschap (moet teh interwebz afstruinen of iemand anders het is opgevallen): Nolan geilt de kijker op met het idee "alles is corrupt", de rijken worden rijker, zo kan het toch niet langer...en dan komt er iemand langs (waarvan je dan denkt "die doet er ten minste wat aan") en die gaat meteen over de top met een neutronenbom en een nieuwe Frans Revolutie (wel goed gedaan trouwens met die gek Crane als geflipte rechter). Kortom, de boodschap kwam op een hele sneaky manier op mij over van "doe maar normaal dan doe je gek genoeg".

Dat was snel gevonden. :) hier, en hier, bijvoorbeeld maar de titel + politics heb je genoeg leesmateriaal mee te pakken.

https://sphotos-b.xx.fbcdn.net/hphotos-snc7/582838_3056956323370_1999214574_n.jpg

heh mooi

weet even geen Robin Hood vs het grootkapitaal grapje te verzinnen. Batman was altijd al verdacht natuurlijk, superheld met als back-up een kasteel en een grote zak geld.

Ik moet bekennen dat ik altijd toch een beetje moet lachen als het gaat om de politieke boodschap in een super hero movie. Ik kan dat nooit echt serieus nemen omdat het zelden meer is dan een dun vernislaagje over dezelfde standaard-bullshit. But call me a snob...

Maarre, die Batman is eigenlijk een soort Wilders begrijp ik? :)

Ach, je hebt De Boodschap en boodschappen. Die eerste kan je met een korreltje zout nemen en die tweede zitten overal in. Basis semiotiek. Anders zijn het inderdaad een paar malloten in strakke pakken die elkaar proberen te beuken. Het viel me gisteren in vooral de comments bij de Guardian op dat bepaalde mensen er zenuwachtig van worden en dan met de "it's just a movie" dooddoener komen. Vind ik saai.

Wilders? Geen idee, die is zo opportunistisch, lijkt me meer een type Two Face.
Maar Ludo heeft een punt: al die superhelden zijn verdacht.

nieuwsgierig geworden van het stukje op de voorpagina zag ik El Sur voor weinig bij de Fnac liggen: http://cine.fnac.es/a731461/El-sur-sin-especificar?PID=7&Mn=-1&Ra=-3&To=0&Nu=3&Fr=0

+1 voor de FNAC, dat kon Erice dan toch niet tegenhouden in Spanje :)

The Adventures of Priscilla, Queen of the Desert
Wat hebben Australiers met ABBA? Dit is na Muriel's Wedding opnieuw een film waarin de Zweedse hitmakers een verbindende rol spelen. Muriel's Wedding is een stuk beter en tragischer – misschien houd ik in die arthouse-traditie gewoon meer van lijdende meisjes – maar Priscilla is ook best een aardige feel good-film, niet in de laatste plaats door de muziek. Nooit gedacht dat een liedje als I Will Survive me iets zou kunnen doen. Kennelijk wel als drag queens het playbacken! Een groepje 'leg girls' trekt met een bus de Australische outback in. Hugo Weaving is de fragiele groepsleider, Guy Pearce is de mooiboy en Terence Stamp de transseksueel in de rouw (en met een drankprobleem). Het aparte aan de film is dat men kennelijk geen zin had in écht dramatische ontwikkeling. Er wordt niet eens gezóend! Zowel in de grote lijn, als in haast elke scene, wordt er eerst een probleem gesuggereerd, dat vervolgens weer pijlsnel de nek wordt omgedraaid, ten faveure van een mal stuntje, een liedje. Of een Aziatische stripactje. Met ditmaal pingpongballen als eieren... Zodoende heeft de film een net zo hortend en stotend ritme als de aftandse bus, maar tegelijk heeft het ook wel wat. Geen grootse gebaren. Eigenlijk kunnen de drags niet eens dansen, wat volgens mij gewoon klopt, het is meer pose, als een kinky levend standbeeld.

The Idiots
Deze verraste me volkomen, in positieve zin. Verwachtte een vermoeiende 'troll'-film, maar dit is (of wordt) een prettig melodramatische achtbaan. Het begint al bijzonder, doordat de film erin slaagt me juist te laten lachen om Borat-momenten, die normaal enkel voor plaatsvervangende schaamte zorgen. Dat zegt al veel. Een stel bohemiens trekt zich terug op het platteland, a la de primitieve sensualisten van de Brucke-groep, niet toevallig krijgt ook Matisse een namedrop. Ze doen zich voor als gestoorden; vooral in de steenwolfabriek is dat hilarisch. De arme rondleider blijft maar serieus zijn bedrijfsuitjes-verhaal afsteken. Op dat moment lijkt het materiaal eerder geschikt voor een kortfilm, maar Von Trier laat de tragiek erin sijpelen, haast zonder van toon te hoeven veranderen. Eerst heeft hij daar de laatst aangekomene voor nodig, de vrouw die de voice of reason vertolkt. Maar hoe langer zij in de groep verkeert, hoe meer ze erin opgaat. En als gekken zijn we allemaal gelijk. Langzaamaan blijken gespeelde idioten echte 'idioten', die alleen in de commune onder leiding van de zeer memorabele dictatoriale leider Stoffer kunnen functioneren. In zijn beste moment krijgt hij het aan de stok met een 'gemeentemannetje'. Totaal uitzinnig rent hij hem achterna. 'Soeylebrod FASCISTEN!' Je zou bijna zin krijgen dat ook op straat te gaan roepen. Maar dan niet naakt... De beruchte groepsseks is de ultieme consequentie, maar die sequentie wordt gered door de humane romance die zich parallel eraan op zolder afspeelt. En als de buitenwereld uiteindelijk toch binnenkomt, en de Idioten naar buiten moeten, was ik er toch even stil van. In tegenstelling tot Mar Kermode, die “Il est merde!” schreeuwde te Cannes. Waarover Wikipedia fijntjes opmerkt: “A spontaneous review for which he was ejected from the venue”

Happy Together
Het kan dus ook redelijk goed gaan met Wong Kar-Wai buiten Azie. My Blueberry Nights speelde in Amerika, en was zijn minste. Happy Together is 'Argentijns' en na een zwakke start een degelijke romance. Met gays, deed hij dat eerder/later nog? Hij begint de film in lo-fi zwart-wit, in een Mundo Grua-wereld. Gelukkig is die fase snel voorbij, want Kar-Wai hoort in kleur. De film wordt prompt beter. Twee Hongkongse gozers zijn op de bonnefooi naar Buenos Aires gegaan, en ontberen nu het geld (en de zin?) om terug te keren. De ene stort zich op baantjes, de ander op het nachtleven, waarin hij klappen oploopt om vervolgens wekenlang door zijn kompaan te moeten worden verzorgd. Op de soundtrack klinkt clichématige tango, van Piazzolla dus, en dat is eigenlijk het enige Argentijnse aan de film. Hoewel de voice-over eerst nog klaagt over het gebrek aan Chinezen in Argentinie (handig op de baantjesjacht) vindt ie later alsnog een Chinees restaurant. Daar maakt hij een nieuwe vriend, wat 'thuis' tot jaloezie leidt. Het afscheid van dit derde personage is de mooiste sequentie uit de film, heel teder. Jammer dat deze bijrol-jongen alsnog óók wat voice-over voor zijn rekening gaat nemen. En de film wás al vrij rommelig. Toch is het laatste half uur verder trademark Wong. Gbroken harten, de bekende kleuren, en een waterval.

Big Wednesday
Iedere subcultuur krijgt zijn eigen Vietnam-film, alsof de States alleen maar zulke oorlogen voeren om 'lastige elementen' een rite de passage te ondergaan, waarna terug in het gareel kunnen. En misschien is dat niet eens zó verkeerd, in zoverre dat Big Wednesday mooi laat zien hoe surfen ook een wat tragische vorm van eeuwig jong proberen te blijven kan zijn. Drie vrienden (waaronder een dorky Dirk Kuyt look-a-like) groeien op op de stranden van Californie, en vermaken zich met meisjes, matten en Mexico-tripjes. De sfeer is er een van het volledige oeuvre van de Travoltas. De doo run run run, tralala. Maar in het oude personage van de oude mentor Bear tekent zich The Last Picture Show-thematiek al af. 'You can't surf forever' zegt hij, en daarom hangt hij nog slechts rond in zijn board-shop, biertjes drinkend. Vietnam geeft de surfboys een laatste zetje, in een mooie Alice in Restaurant-achtige sequentie proberen ze er al mankepotend en flippend onderuit te komen, wat het belangrijkste personage ook lukt. Het laatste kwart is voor deze Jan Michael-Vincent, die altijd al wat ouwelijks had, en in de seventies helemaal op zijn plaats valt. Hij werkt als zwembaden-installateur (zien we helaas niks van) en gaat verder heel hard Bear achterna, ondertussen Hair-hippies dissend. Tot dat laatste grote moment dan (als éindelijk de titel verschijnt). De grootste Swell, nog een laatste golf van hoe het was, eigenlijk al vanaf het begin contemplatief aangekondigd door de goeie (!) voice-over, die de 4 windrichtingen (voor de 4 delen) introduceert. Wel jammer van de uiterst uitgebreide surf-gedeeltes, na drie minuten geloof ik dat wel hoor...

The Idiots vind ik nog steeds de enige echt geslaagde film van Von Trier. Dat einde bij die "normale" familie. Pfff.
Happy Together. Wel mooie beelden maar eigenlijk werd ik alleen blij van de terugkeer in HK.
Big Wednesday heb ik ook gezien maar kan me er weinig van herinneren (probeert niet een onder de draft uit te komen door zijn haar met benzine te kammen?)

de markt van HK is wel weer meteen mooi, het lawaai - WIL JE RIJST?-, de marktkoopman die een opdringerig figuur begint uit te kafferen etc.

The Idiots is inderdaad zéker top 3 Von Trier werk voor mij. (misschien hoger)

Big Wednesday een Vietnam-film noemen is trouwens mijn grootste chargering van het jaar, maar ok The Deer Hunter was ook beter als ze het werkelijke Vietnam stuk eruit hadden gelaten.
Inderdaad de film met de bezine in het haar. Qua acteren geen beste film (m.u.v. Airwolf Vincent) maar de krukkigheid heeft zijn charmes.

Meer Dark Knight-leesvoer. ;)

Aside from Hans Zimmer’s insipid and forgettable score

waarom wordt die man nog ingehuurd he.

Het wachten is op Nolans officiele back-up van de Conservative party zo te zien. (Door een reclamefilmpje te regisseren ofzo) er komen nieuwe verkiezingen aan in de GB geloof ik.. (Of de coalitieregering staat op vallen op zijn minst)

the least Jewish-looking Jew since William Shatner

Daarna was ik meteen op mijn hoede. :) En inderdaad kwam de aap uit de mouw:

Tens of millions of young whites are eagerly watching and analyzing these films.

Wat de Nolans volgens mij "willen" is dat de 1% wordt aangepakt, maar niet door een revolutie. Ze willen een soort reli-opoffering van een mythisch figuur die dan de rest van de mensen inspireert tot het goede voor de samenleving als geheel. Moeilijkdoenerij, maar goed dat mag, het superheldengenre is moderne mythologie.

Hehe, was ook eerder een geinig staaltje Count Grishnackh-stylo over-the-topness.

Tôkyô monogatari
"Is het leven niet teleurstellend?
"Ja, dat is het." *

En dan die vrouw op het laatst tegen de weduwnaar: "Je zal wel eenzaam worden."
LOL. Japanse eerlijkheid. (* al schijnt de vertaling weer eens brak te zijn)
Altijd tegen deze film aan zitten hikken, en natuurlijk begon ik het eerste uur te knikkebollen. Pfff, wat een non-tempo. Daarna wordt de oude man dronken met zijn maten en de film wel beter. Niet veel vrolijker. Verwacht vooral niet teveel van je kinderen, ze zullen zich sowieso van je verwijderen. Mooi gefilmd maar de vaste plek in die top-10 aller tijden zie ik er niet in.

laatste fase van die film is het mooist, is niet per se de beste Ozu, maar de consensus choice van Ozuccionados om dan maar díe erin te krijgen, denk ik.

Lijstjes!

The Persecution and Assassination of Jean-Paul Marat as Performed by the Inmates of the Asylum at Charenton Under the Direction of the Marquis de Sade
Ook wel bekend als het handzame Marat/Sade. Dat was heel slim om in 1967 een versie te verfilmen van het stuk van Peter Weiss dat toen furore maakte. Peter Brooke verfilmd gewoon zijn eigen produktie en dat werkt erg goed. Samengevat: Marquis de Sade houdt in het gesticht een opvoering met als acteurs zijn medepatiënten (true story ongeveer) waarin hij zelf een conversatie heeft met de revolutionair Marat die uiteindelijk wordt vermoord (heeft me sinds Er Was Eens altijd gefascineerd, met die badkuip, die doeken om zijn hoofd, etc). Het gaat over revolutie, natuur, geweld, waanzin etc. Er wordt gezongen, de gekken kunnen zich soms nauwelijks beheersen, net als de directeur van de inrichting die af en toe ingrijpt als hij het niet met een boodschap eens is. Glenda Jackson is puik als Charlotte Corday maar Patrick Magee (ook wel de schrijver in Clockwork Orange) en Ian Richardson zijn echt groots in de titelrollen, al helpen die geweldig koppen enigszins. In goede sixties-stijl knalt het lekker op het einde. Complex, hypnotiserend en uniek.

El Sur
Comments op de Subs-pagina zijn reeds gesloten, dus dan maar hier. Bij de Fnac (is 'ie weer) werd deze op BlueRay als combi verkocht met 'El Espiritu de la Colmena', en terecht, gezien de overeenkomsten. Maar 'El Espiritu' is minder uitgesproken, letterlijk. Geen voice-over, dus je moet er zelf wat van maken. En dat valt af en toe niet mee - maar misschien juist daarom maakt hij zoveel indruk. Maar wat ik daar zo indrukwekkend aan vond is dat iedereen in die familie langs elkaar leefde en dat ook volkomen accepteerde, in 'El Sur' doet dochter nog een poging er wat van te maken. Ook opvallend is dat Erice in beide films een scene zit om de band tussen vader en dochter te laten zien (in 'Espiritu...' een scene over paddestoelen, in 'El Sur' het zoeken naar water).

Nu is het echter de volwassene die zich laat verwarren én verleiden door wat hij op het doek ziet.

:) (briljante dvd!)

Maar wat ik daar zo indrukwekkend aan vond is dat iedereen in die familie langs elkaar leefde en dat ook volkomen accepteerde, in 'El Sur' doet dochter nog een poging er wat van te maken.

goed punt. (vergeleken met het hoofdpersonage uit El Espiritu is ze natuurlijk ook een stuk ouder) De moeder kwam er in mijn stukje nogal bekaaid vanaf, maar is ook wel een interessant personage. (Beide ouders daar deden met trouwens aan Submarino denken, al gaat die veel veel minder diep)