Filmforum

@Arnout
Ik had het voorspeld. Het was snel duidelijk dat (SPOILER ALERT) zijn broer het met zijn vrouw zou gaan doen. Toen hij het andere lichaam penetreerde waren er wat geluiden, dus het was allemaal wat nauw. Dus ja, wat ik voorspeld had kwam 100% uit. ..

Terrore nello spazio
Space age! Met een zekere lulligheid die je verwacht van jaren zestig scifi, maar het is van Mario Bava, dus het ziet er fantastisch uit.

The Killing Fields
Ik vond dit maar een ongemakkelijke film. Wat dat betreft kan ik zo een Amerikaans paspoort aanvragen, die ook altijd geobsedeerd raken door discriminatie. The Killing Fields lijkt sterk op The Year Of Living Dangerously. En niet alleen door de soundtrack-battle Jarre vs Oldfield. (Oldfield gaat keihard onderuit, en lijkt zelfs halverwege ontslagen.) Maar serieuzer. Twee films over de vriendschap tussen een buitenlandse en een 'native' journalist in een Aziatisch conflictgebied, maar waar in de Indonesische versie beide partijen gelijkwaardig zijn, voelt The Killing Fields op dat vlak zó verkeerd. Goedbedoeld melodrama geeft ongewenste jeuk-effecten. De New Yorker reporter sleept zijn Cambodjaanse tolk van hot naar her, en maakt de man compleet van hem afhankelijk. De Cambodjaan laat het zich, als het clichébeeld van de goeiige 'zachte' Aziaat, allemaal gebeuren, sterker nog, wekt haast de indruk verliefd te zijn op zijn Westerse Meester. (Dát was nog wel spannend geweest). Het cruciale punt zit op de helft. Nadat de film, na een door overacteren moeizaam begin, alsnog best goed is geworden, en de westerlingen in de Franse ambassade lijdzaam toezien hoe de Rode Khmer buiten de macht grijpt, worden de 2 partijen gescheiden. De New Yorker gaat naar huis, de Cambodjaan belandt in een kamp. De camera blijft vooral bij hém, maar na zijn eerdere rol als doorgeefluik, mag hij opnieuw nauwelijks in dialoog, of tot gedachten komen, ánders dan het verlangen naar zijn meester. Er ontrolt zich een 'stomme film' waarin de man als nobele wilde over rotsjes klimmend richting redding gaat. Daar staat zijn trouwe kameraad al te wachten, met Imagine (!) blastin' vanuit de autoradio. I mean... Damn...

Altered States
Ik las ooit een boek over scenarioschrijvers in Hollywood waarin deze film uitgebreid als voorbeeld werd gebracht van het bekende 'gesleep' met een script. Chayefsky (een zeer lastige kerel) krijgt hier een credit als schrijver van de roman waarop de film gebaseerd is, maar in eerdere incarnaties had hij zich ook nog met met tal van andere details bemoeid (inclusief wie er zou moeten regisseren). Op het laatste glipte het project hem echter uit de handen, en ging de beruchte Russell ermee aan de haal. Die voegde zijn geheel eigen beeldensymboliek toe, ik heb de feiten niet paraat maar het zou me niet verbazen als Russell de seks, het katholicisme en bovenal de camp-factor flink opschroefde, terwijl Chayefsky echt(e) Malick-ambities had. Altered States heeft nu dus vooral de vibes van een stoner-horrorfilm. William Hurt speelt een wetenschapper die het liefst 'een brein in een vat' is, onder invloed van Timothy Leary-aanse drugs. Dat is zeker in de openingsminuten Tarkovsky-magisch, je eigen mind 'stalken' in een isolatietank. Gaandeweg verandert de film via een bezoekje aan Mexicaanse indianen in An American Gorilla in Los Angeles. Maar, zoals vaker, net als een horrorfilm totaal belachelijk lijkt te worden, wordt ie ineens toch nog eng. Russells visuele vuurwerk-trucs (waarvoor een Starwars-team werd ingehuurd) worden Cunningham-creepy, juist als men er ook ín de film een schermpje tussenplaatst. Van een afstandje bekijken hoe iemand flipt, da's enger dan zelf flippen. Ofzo.

A City of Sadness
Een heuse gangster-film van Hou Hsia-hsien, maar wel op die vermomde Casque d'or-manier. Voor de gelegenheid begint de film zelfs toegankelijk. Een Funeral-achtige setup, 3 broers, alledrie zwaar in de penarie. Eentje is doof, de ander is gestoord teruggekomen uit de Tweede Wereldoorlog, en een derde houdt zich bezig met risky criminele activiteiten. Een vierde broer is vanaf het begin al 'verschollen' op de Filippijnen. Genoeg stof voor een Yiyi-achtig melodrama dus, maar na het indringende dramatische begin schakelt Hou natuurlijk terug naar zijn gewone modus. Vignetten met bewegingsloze camera, waarin we van een afstandje de extended family van deze broers mogen observeren. Het trof me weer behoorlijk (maar niet zo hard als The Puppetmaster), want het is ditmaal ook wel érg ingewikkeld. Wie de politieke verwikkelingen op waarde wil schatten, zal eerst een Taiwanees geschiedenisboek moeten lezen, denk ik. In de nasleep van de oorlog gebeurde daar van alles, in het vacuüm dat ontstond nu de Japanners (na 51 jaar!) weg zijn. De Chinezen waren van oudsher de baas, maar worden ook gewantrouwd. De broers doen ook op gebied van politieke strijd wel een duit in het zakje, maar houden zich vanuit hun café/bordeel/schimmig verlicht oord 'Litttle Shanghai' ook bezig met het smokkelen van allerhande goederen. Uiteindelijk is het gewoon weer een bepaald weemoedig gevoel dat de film maakt. De oudste en dikste broer die een maaltje klaarmaakt, een waanzinnige vechtpartij tussen 2 gangsters beginnend op het toilet (Aziaten zijn zó hard) én natuurlijk de dove broer, die in papiertjes communiceert. Hij wordt gespeeld door de Hongkong-ster Tony Leung; kwam dat even goed uit dat ie geen tekst had. ;)

The killing fields is een van die Amerikaanse (melo)drama's waar ik iedere keer weer plat voor ga. Het komt dan ook niet vaak voor dat ik je kritiek zo weinig deel :) En ja, die vroege Hou's zijn een crime om te volgen soms. Had dat ook met die vroegere films van Edward Jang, Brighter summers day. Dat loopt maar door elkaar. Maar ja, het is wel enorm de moeite he.

is ook wel eens goed ;) Ik vond alleen al die hoofdrolspeler zo matig. Beetje love/hate movie wel, want bijvoorbeeld opgenomen in de NY Times 1000 best movies, met een negatieve recensie. (Dat gebeurt wel vaker overigens, want contemporaine recensies)

Als die Yang er 30 minuten af zou halen was ik al wel tot Brighter Summer Day gekomen.

Ik vond The killing fields vooral ongelofelijk spannend. Dat gehannes met dat paspoort (overigens de eerste film waarin ik John Malkovich voor het eerst opmerkte: hij speelt subliem), dat stille gedeelte inderdaad, bloed drinken uit een koe en het belletje vasthouden, man man... Hoe Sam Waterston terug in de VS maar opera's draait om zijn emoties maar kwijt te kunnen. En dan de killing fields zelf natuurlijk. "Imagine" is pure kitsch, maar het wederzien is zo hartverscheurend dat ik Joffe dat vergeef.

Le salaire de la peur
Een van de favoriete films van mijn vader dus dat was een goed excuus om met hem naar EYE te gaan (leuk gebouw, meteen even de jurkjes gezien van de tweeling in The Shining en de typemachine ook trouwens). Henri-Georges Clouzot dacht in 1953: ik ga eens een mannenfilm maken. En dat lukte. Begint heel traag in een Mexicaans gehucht waar allerlei types van verschillende nationaliteiten rondhangen en niet weg kunnen. Waaronder wise-guy Yves Montand. Om een lang verhaal kort te maken, wat Amerikanen verknallen weer eens wat op een olieveld en er moeten snel twee trucks met dynamiet 500 km verderop gebracht worden...over zeer verrotte wegen. Erg spannend dus maar ook erg grappig, vooral als de maat van Montand, eerst heel stoer doet maar na 10 minuten ongeveer al begint in te storten. Ik vond het, in zijn rauwheid allemaal zijn tijd erg ver vooruit.

http://25.media.tumblr.com/tumblr_m8i11m8Wnh1qej1i6o1_500.jpg
Still uit "Childeren Of Men" (2006)
(let op het T-shirt)

cool. was dat toen al bekend? of een uitstekende vooruitziende blik.

Salaire vond ik ook gaaf, je ruikt de ranzige olie bijna. (sowieso film noirs on the road, altijd leuk, They Drive By Night zelfde soort struggle)

het paspoort-gedeelte is het sterkst aan The Killing Fields (dat wel)

http://en.memgenerator.pl/mem-image/time-travel-challenge-accepted-en-000000/d

Het is wel heel krap aan geweest. (moest het natuurlijk checken) Film in 24 september 2006 in première. Os officieel toegewezen in juni (of zoiets). Maar ja, die kandidatuur was al langer bekend. Gokje genomen, met resultaat. Respect.

(moest het natuurlijk checken)

Heheh, wikipedia opstarten doe ik inmiddels via 't ruggenmerg: Londen werd op 6 juli 2005 in Singapore door het IOC gekozen als de gastheer voor de Olympische Spelen van 2012.

The Dark Knight Rises
Zo, en nou nooit meer Batman aub. Dit was weer vakwerk, lekker tempo zodat je de gaten in het plot niet verder gaat bestuderen, twee bloedmooie vrouwen, bad guy Bane heeft iets zachtaardigs en het voordeel van Christian Bale is dat die Bruce Wayne altijd een goede Patrick Bateman vibe afgeeft. Maarrr, net als de vorige ontwaarde ik toch een zekere conservatieve boodschap (moet teh interwebz afstruinen of iemand anders het is opgevallen): Nolan geilt de kijker op met het idee "alles is corrupt", de rijken worden rijker, zo kan het toch niet langer...en dan komt er iemand langs (waarvan je dan denkt "die doet er ten minste wat aan") en die gaat meteen over de top met een neutronenbom en een nieuwe Frans Revolutie (wel goed gedaan trouwens met die gek Crane als geflipte rechter). Kortom, de boodschap kwam op een hele sneaky manier op mij over van "doe maar normaal dan doe je gek genoeg".

Dat was snel gevonden. :) hier, en hier, bijvoorbeeld maar de titel + politics heb je genoeg leesmateriaal mee te pakken.

https://sphotos-b.xx.fbcdn.net/hphotos-snc7/582838_3056956323370_1999214574_n.jpg

heh mooi

weet even geen Robin Hood vs het grootkapitaal grapje te verzinnen. Batman was altijd al verdacht natuurlijk, superheld met als back-up een kasteel en een grote zak geld.

Ik moet bekennen dat ik altijd toch een beetje moet lachen als het gaat om de politieke boodschap in een super hero movie. Ik kan dat nooit echt serieus nemen omdat het zelden meer is dan een dun vernislaagje over dezelfde standaard-bullshit. But call me a snob...

Maarre, die Batman is eigenlijk een soort Wilders begrijp ik? :)

Ach, je hebt De Boodschap en boodschappen. Die eerste kan je met een korreltje zout nemen en die tweede zitten overal in. Basis semiotiek. Anders zijn het inderdaad een paar malloten in strakke pakken die elkaar proberen te beuken. Het viel me gisteren in vooral de comments bij de Guardian op dat bepaalde mensen er zenuwachtig van worden en dan met de "it's just a movie" dooddoener komen. Vind ik saai.

Wilders? Geen idee, die is zo opportunistisch, lijkt me meer een type Two Face.
Maar Ludo heeft een punt: al die superhelden zijn verdacht.

nieuwsgierig geworden van het stukje op de voorpagina zag ik El Sur voor weinig bij de Fnac liggen: http://cine.fnac.es/a731461/El-sur-sin-especificar?PID=7&Mn=-1&Ra=-3&To=0&Nu=3&Fr=0

+1 voor de FNAC, dat kon Erice dan toch niet tegenhouden in Spanje :)

The Adventures of Priscilla, Queen of the Desert
Wat hebben Australiers met ABBA? Dit is na Muriel's Wedding opnieuw een film waarin de Zweedse hitmakers een verbindende rol spelen. Muriel's Wedding is een stuk beter en tragischer – misschien houd ik in die arthouse-traditie gewoon meer van lijdende meisjes – maar Priscilla is ook best een aardige feel good-film, niet in de laatste plaats door de muziek. Nooit gedacht dat een liedje als I Will Survive me iets zou kunnen doen. Kennelijk wel als drag queens het playbacken! Een groepje 'leg girls' trekt met een bus de Australische outback in. Hugo Weaving is de fragiele groepsleider, Guy Pearce is de mooiboy en Terence Stamp de transseksueel in de rouw (en met een drankprobleem). Het aparte aan de film is dat men kennelijk geen zin had in écht dramatische ontwikkeling. Er wordt niet eens gezóend! Zowel in de grote lijn, als in haast elke scene, wordt er eerst een probleem gesuggereerd, dat vervolgens weer pijlsnel de nek wordt omgedraaid, ten faveure van een mal stuntje, een liedje. Of een Aziatische stripactje. Met ditmaal pingpongballen als eieren... Zodoende heeft de film een net zo hortend en stotend ritme als de aftandse bus, maar tegelijk heeft het ook wel wat. Geen grootse gebaren. Eigenlijk kunnen de drags niet eens dansen, wat volgens mij gewoon klopt, het is meer pose, als een kinky levend standbeeld.

The Idiots
Deze verraste me volkomen, in positieve zin. Verwachtte een vermoeiende 'troll'-film, maar dit is (of wordt) een prettig melodramatische achtbaan. Het begint al bijzonder, doordat de film erin slaagt me juist te laten lachen om Borat-momenten, die normaal enkel voor plaatsvervangende schaamte zorgen. Dat zegt al veel. Een stel bohemiens trekt zich terug op het platteland, a la de primitieve sensualisten van de Brucke-groep, niet toevallig krijgt ook Matisse een namedrop. Ze doen zich voor als gestoorden; vooral in de steenwolfabriek is dat hilarisch. De arme rondleider blijft maar serieus zijn bedrijfsuitjes-verhaal afsteken. Op dat moment lijkt het materiaal eerder geschikt voor een kortfilm, maar Von Trier laat de tragiek erin sijpelen, haast zonder van toon te hoeven veranderen. Eerst heeft hij daar de laatst aangekomene voor nodig, de vrouw die de voice of reason vertolkt. Maar hoe langer zij in de groep verkeert, hoe meer ze erin opgaat. En als gekken zijn we allemaal gelijk. Langzaamaan blijken gespeelde idioten echte 'idioten', die alleen in de commune onder leiding van de zeer memorabele dictatoriale leider Stoffer kunnen functioneren. In zijn beste moment krijgt hij het aan de stok met een 'gemeentemannetje'. Totaal uitzinnig rent hij hem achterna. 'Soeylebrod FASCISTEN!' Je zou bijna zin krijgen dat ook op straat te gaan roepen. Maar dan niet naakt... De beruchte groepsseks is de ultieme consequentie, maar die sequentie wordt gered door de humane romance die zich parallel eraan op zolder afspeelt. En als de buitenwereld uiteindelijk toch binnenkomt, en de Idioten naar buiten moeten, was ik er toch even stil van. In tegenstelling tot Mar Kermode, die “Il est merde!” schreeuwde te Cannes. Waarover Wikipedia fijntjes opmerkt: “A spontaneous review for which he was ejected from the venue”

Happy Together
Het kan dus ook redelijk goed gaan met Wong Kar-Wai buiten Azie. My Blueberry Nights speelde in Amerika, en was zijn minste. Happy Together is 'Argentijns' en na een zwakke start een degelijke romance. Met gays, deed hij dat eerder/later nog? Hij begint de film in lo-fi zwart-wit, in een Mundo Grua-wereld. Gelukkig is die fase snel voorbij, want Kar-Wai hoort in kleur. De film wordt prompt beter. Twee Hongkongse gozers zijn op de bonnefooi naar Buenos Aires gegaan, en ontberen nu het geld (en de zin?) om terug te keren. De ene stort zich op baantjes, de ander op het nachtleven, waarin hij klappen oploopt om vervolgens wekenlang door zijn kompaan te moeten worden verzorgd. Op de soundtrack klinkt clichématige tango, van Piazzolla dus, en dat is eigenlijk het enige Argentijnse aan de film. Hoewel de voice-over eerst nog klaagt over het gebrek aan Chinezen in Argentinie (handig op de baantjesjacht) vindt ie later alsnog een Chinees restaurant. Daar maakt hij een nieuwe vriend, wat 'thuis' tot jaloezie leidt. Het afscheid van dit derde personage is de mooiste sequentie uit de film, heel teder. Jammer dat deze bijrol-jongen alsnog óók wat voice-over voor zijn rekening gaat nemen. En de film wás al vrij rommelig. Toch is het laatste half uur verder trademark Wong. Gbroken harten, de bekende kleuren, en een waterval.

Big Wednesday
Iedere subcultuur krijgt zijn eigen Vietnam-film, alsof de States alleen maar zulke oorlogen voeren om 'lastige elementen' een rite de passage te ondergaan, waarna terug in het gareel kunnen. En misschien is dat niet eens zó verkeerd, in zoverre dat Big Wednesday mooi laat zien hoe surfen ook een wat tragische vorm van eeuwig jong proberen te blijven kan zijn. Drie vrienden (waaronder een dorky Dirk Kuyt look-a-like) groeien op op de stranden van Californie, en vermaken zich met meisjes, matten en Mexico-tripjes. De sfeer is er een van het volledige oeuvre van de Travoltas. De doo run run run, tralala. Maar in het oude personage van de oude mentor Bear tekent zich The Last Picture Show-thematiek al af. 'You can't surf forever' zegt hij, en daarom hangt hij nog slechts rond in zijn board-shop, biertjes drinkend. Vietnam geeft de surfboys een laatste zetje, in een mooie Alice in Restaurant-achtige sequentie proberen ze er al mankepotend en flippend onderuit te komen, wat het belangrijkste personage ook lukt. Het laatste kwart is voor deze Jan Michael-Vincent, die altijd al wat ouwelijks had, en in de seventies helemaal op zijn plaats valt. Hij werkt als zwembaden-installateur (zien we helaas niks van) en gaat verder heel hard Bear achterna, ondertussen Hair-hippies dissend. Tot dat laatste grote moment dan (als éindelijk de titel verschijnt). De grootste Swell, nog een laatste golf van hoe het was, eigenlijk al vanaf het begin contemplatief aangekondigd door de goeie (!) voice-over, die de 4 windrichtingen (voor de 4 delen) introduceert. Wel jammer van de uiterst uitgebreide surf-gedeeltes, na drie minuten geloof ik dat wel hoor...

The Idiots vind ik nog steeds de enige echt geslaagde film van Von Trier. Dat einde bij die "normale" familie. Pfff.
Happy Together. Wel mooie beelden maar eigenlijk werd ik alleen blij van de terugkeer in HK.
Big Wednesday heb ik ook gezien maar kan me er weinig van herinneren (probeert niet een onder de draft uit te komen door zijn haar met benzine te kammen?)

de markt van HK is wel weer meteen mooi, het lawaai - WIL JE RIJST?-, de marktkoopman die een opdringerig figuur begint uit te kafferen etc.

The Idiots is inderdaad zéker top 3 Von Trier werk voor mij. (misschien hoger)

Big Wednesday een Vietnam-film noemen is trouwens mijn grootste chargering van het jaar, maar ok The Deer Hunter was ook beter als ze het werkelijke Vietnam stuk eruit hadden gelaten.
Inderdaad de film met de bezine in het haar. Qua acteren geen beste film (m.u.v. Airwolf Vincent) maar de krukkigheid heeft zijn charmes.

Meer Dark Knight-leesvoer. ;)

Aside from Hans Zimmer’s insipid and forgettable score

waarom wordt die man nog ingehuurd he.

Het wachten is op Nolans officiele back-up van de Conservative party zo te zien. (Door een reclamefilmpje te regisseren ofzo) er komen nieuwe verkiezingen aan in de GB geloof ik.. (Of de coalitieregering staat op vallen op zijn minst)

the least Jewish-looking Jew since William Shatner

Daarna was ik meteen op mijn hoede. :) En inderdaad kwam de aap uit de mouw:

Tens of millions of young whites are eagerly watching and analyzing these films.

Wat de Nolans volgens mij "willen" is dat de 1% wordt aangepakt, maar niet door een revolutie. Ze willen een soort reli-opoffering van een mythisch figuur die dan de rest van de mensen inspireert tot het goede voor de samenleving als geheel. Moeilijkdoenerij, maar goed dat mag, het superheldengenre is moderne mythologie.

Hehe, was ook eerder een geinig staaltje Count Grishnackh-stylo over-the-topness.

Tôkyô monogatari
"Is het leven niet teleurstellend?
"Ja, dat is het." *

En dan die vrouw op het laatst tegen de weduwnaar: "Je zal wel eenzaam worden."
LOL. Japanse eerlijkheid. (* al schijnt de vertaling weer eens brak te zijn)
Altijd tegen deze film aan zitten hikken, en natuurlijk begon ik het eerste uur te knikkebollen. Pfff, wat een non-tempo. Daarna wordt de oude man dronken met zijn maten en de film wel beter. Niet veel vrolijker. Verwacht vooral niet teveel van je kinderen, ze zullen zich sowieso van je verwijderen. Mooi gefilmd maar de vaste plek in die top-10 aller tijden zie ik er niet in.

laatste fase van die film is het mooist, is niet per se de beste Ozu, maar de consensus choice van Ozuccionados om dan maar díe erin te krijgen, denk ik.

Lijstjes!

The Persecution and Assassination of Jean-Paul Marat as Performed by the Inmates of the Asylum at Charenton Under the Direction of the Marquis de Sade
Ook wel bekend als het handzame Marat/Sade. Dat was heel slim om in 1967 een versie te verfilmen van het stuk van Peter Weiss dat toen furore maakte. Peter Brooke verfilmd gewoon zijn eigen produktie en dat werkt erg goed. Samengevat: Marquis de Sade houdt in het gesticht een opvoering met als acteurs zijn medepatiënten (true story ongeveer) waarin hij zelf een conversatie heeft met de revolutionair Marat die uiteindelijk wordt vermoord (heeft me sinds Er Was Eens altijd gefascineerd, met die badkuip, die doeken om zijn hoofd, etc). Het gaat over revolutie, natuur, geweld, waanzin etc. Er wordt gezongen, de gekken kunnen zich soms nauwelijks beheersen, net als de directeur van de inrichting die af en toe ingrijpt als hij het niet met een boodschap eens is. Glenda Jackson is puik als Charlotte Corday maar Patrick Magee (ook wel de schrijver in Clockwork Orange) en Ian Richardson zijn echt groots in de titelrollen, al helpen die geweldig koppen enigszins. In goede sixties-stijl knalt het lekker op het einde. Complex, hypnotiserend en uniek.

El Sur
Comments op de Subs-pagina zijn reeds gesloten, dus dan maar hier. Bij de Fnac (is 'ie weer) werd deze op BlueRay als combi verkocht met 'El Espiritu de la Colmena', en terecht, gezien de overeenkomsten. Maar 'El Espiritu' is minder uitgesproken, letterlijk. Geen voice-over, dus je moet er zelf wat van maken. En dat valt af en toe niet mee - maar misschien juist daarom maakt hij zoveel indruk. Maar wat ik daar zo indrukwekkend aan vond is dat iedereen in die familie langs elkaar leefde en dat ook volkomen accepteerde, in 'El Sur' doet dochter nog een poging er wat van te maken. Ook opvallend is dat Erice in beide films een scene zit om de band tussen vader en dochter te laten zien (in 'Espiritu...' een scene over paddestoelen, in 'El Sur' het zoeken naar water).

Nu is het echter de volwassene die zich laat verwarren én verleiden door wat hij op het doek ziet.

:) (briljante dvd!)

Maar wat ik daar zo indrukwekkend aan vond is dat iedereen in die familie langs elkaar leefde en dat ook volkomen accepteerde, in 'El Sur' doet dochter nog een poging er wat van te maken.

goed punt. (vergeleken met het hoofdpersonage uit El Espiritu is ze natuurlijk ook een stuk ouder) De moeder kwam er in mijn stukje nogal bekaaid vanaf, maar is ook wel een interessant personage. (Beide ouders daar deden met trouwens aan Submarino denken, al gaat die veel veel minder diep)

Bad Day at Black Rock
Stukje voor de voorpagina is in voorbereiding

The Story of G.I. Joe
Wie Fords They Were Expendable en Wellmans G.I. Joe bekijkt valt op dat twee Amerikaanse oorlogsepi die nog tíjdens WWII werden gemaakt opvallend onheroisch zijn. Angstig bijna. Dat maakt de films emotioneler en echter dan gebruikelijk. G.I. Joe (Jan Voetsoldaat) is zelfs bijna zo onverbloemd als Fullers The Big Red One over de 'diepzinnige' gedachten van de mannen. Op het gebied van lichamelijkheid zijn er 2 leuke scenes die je eerder bij Fuller verwacht; eentje onder de geïmproviseerde legerdouche én een trouwpartij met een heuse bridal suite. Mooi detail, de bruidegom valt bij het aantreffen van dat goeie bed prompt in slaap. Qua personages en gevechten (de vijand blijft totáál uit beeld) is G.I. Joe wel erg rommelig, en soms onduidelijk, eigenlijk onthoud je vooral het hondje! (Een erg schattig beest dat wel werd afgebeuld, het begint gaandeweg steeds vaker te gapen) Een running gag rond een speurtocht naar een lp-speler is ook komisch, maar eindigt dan weer gepast bitter. Van de personages vallen er twee echt op. Robert Mitchum is Che Guevara-stoer als de leider van zijn bataljon, die steeds meer moeite krijgt met alle ellende. ('This is grappa, for every 3 drinks you'll get a purple heart). En dan is er nog de oorlogscorrespondent Ernie Pyle, een bijzonder ouwelijke kerel, naturel en goedgelijkend gespeeld, zo constateren we achteraf in een toegevoegd interviewtje met 'de echte'. Die sneuvelde helemaal aan het eind van de campagne álsnog, zoals bejubelde oorlogsverslaggevers nu eenmaal plachten te doen.

Xala
Kijk dit zijn de soort Afrikaanse films die we willen zien. Was het latere Yeelen nog een of ander voodoo-sproookjes verhaal. Het new wave-ige Xala combineert het mystieke met swingende seventies-moderne (zelf)spot. Dakar was altijd al vrij mondain natuurlijk. De film is een boeiende afrekening met alles en iedereen, en dan vooral de corrupte regimes op het continent. In de briljante openingsscene wordt het oude blanke bewind vervangen door een eigen regime, maar op een farce-achtige Tati-manier weten de 'wittemannen' meteen hun stempel te zetten. In de vorm van koffertjes geld. Van de nieuwe leiders is het – in feite de hele film lang – onduidelijk of ze nou een bedrijfje runnen, of een land. Het hoofdpersonage denkt duidelijk meer aan het eerste, en investeert het gestolen geld in eigen handeltjes, én een derde vrouw. Films met langgerekte bruiloften zijn altijd leuk, en zeker als er op de soundtrack ondertussen een soort Orchestra Baobab speelt. De bruiloft is het begin van het einde voor 'onze zakenman', want hij wordt getroffen door 'de wraak van het volk', die als Los Olvidados-kreupelen om hem heen cirkelen. Xala, het klonk altijd al medicijnig, en blijkt de anti-viagra. Lastig als je zoveel vrouwen hebt! Misschien kwam het allemaal omdat de nieuwe machthebbers zich Europeanen wanen. Ze drinken enkel Evian, en kunnen niet meer slapen zonder airco. De tweede helft van de film schetst op wat al te trage wijze de pogingen van de man aan zijn vloek te ontkomen, maar hij raakt almaar verder besmeurd. Ook letterlijk in een bijzonder ranzig, maar daardoor indrukwekkend woedend einde.

http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2012/08/bad-day-at-black-rock.html

La collectionneuse
Éric Rohmer, nog zo'n filmer waar ik altijd tegen aan zat te hikken. Contes moraux dat klonk me altijd iets te Balkenende op een of andere manier. Onterecht natuurlijk. Opvallend populair op Tumblr ook, dus werd nieuwsgierig. Thuiswedstrijd dit. Begint al met kortharige vrouw aan het strand die in details wordt ontleedt. Daarna oeverloos gepraat, een groot huis, krekels, verveling, iedereen leest boeken, rookt Gitanes zonder filter en het hoofdpersonage denkt alles veel te veel door. Klinkt vermoeiend, is het op vreemde wijze niet. Prima film, lekker onder de 90 min. ook, mocht wel weer eens. Net als een film zonder muziek (behalve even aan het begin), man wat heb ik het even gehad met die dichtgeplamuurde soundtracks.

http://2.bp.blogspot.com/-8ObeMBROiMQ/Tjpns8jGZNI/AAAAAAAADbQ/FVdWWq_HQPk/s1600/la%2Bcollectioneuse.jpg

Le Rayon Vert is mijn persoonlijke Rohmer favoriet, maar nogal depri.

Rayon vert ook bij mij favoriet. En ik heb wel een zwak voor die film waarin die jongen naar een strandplaatsje gaat en omringd wordt door vrouwelijk schoon maar niet verder komt dan wat duffe liedjes spelen op zijn gitaar. Vele malen amusanter dan Ma nuit chez Maud...

http://i.imgur.com/wdTyW.jpg

Als die echt is (sorry, teh interwebz vertrouw ik niet meer) is hij geweldig (nep ook wel, maar toch)

Ma nuit chez Maud
Ja, ik ga ze gewoon even chronologisch kijken. Ik kijk nooit extra's voor de film (bijna nooit erna ook) maar toevallig dacht ik: laat ik dat fragment Telecinema (Franse filmprogramma uit de 60s/70s) eens kijken. Trintignant merkt daar o.a. op over muziek in Rohmers films dat het alleen voorkomt als het in de film verschijnt, bijv. iemand doet de radio aan. Maar goed de film zelf: geweldig. Erg mooi z/w gefilmd sowieso, al is zo'n besneeuwd Clermont vanaf een heuvel altijd wel fotogeniek.

http://fouducinema.com/france/images/ma_nuit_chez_maud.jpg

Leuk meisje in de mis mislukt achtervolgen door de nauwe straten van Clermont, toen wist ik al dat het snor zat. Het is natuurlijk weer roken/kleppen/mademoiselles en dat is goed. Maar ik begrijp die Rohmer-mannen ook iets te goed met hun excessieve gepeins. Prachtig einde ook, erg. Ach Maud, met je melancholische schoonheid, dubbel gedist door die schattige paap Françoise. Wel vreemd: dit soort films zouden gekmakend traag moeten zijn maar ik zit op het puntje van mijn stoel. :)

Riti, magie nere e segrete orge nel trecento...
Latidos de pánico
Yay My Duck Is Dead! Twee keer eurotrash en m'n Naschy-cherry gepopt. Panic Streaks is wel een beetje sloom op die paar moordscenes na. En de rest is dan ook weer niet broeierig/erotisch genoeg om voor Rollin-achtige sfeer door te gaan. Het Italiaans Black Magic Rites sluit perfect aan bij recensiewerk van Hooded Menace en Serpentine Path: duistere rituelen waarin vooral mannelijk fantasieën uitgeleefd worden in jaren zeventig sfeer en een flinterdun wraakverhaaltje. Geen kunstwerk maar mooie visuals, if you're into that kind of thing.

The little foxes (Wiliam Wyler 1941)
Beste film die ik deze zomer zag. Verhaal over drie broers/zussen rond 1900 die denken een slag te slaan maar de man van de zus werkt niet echt mee. Gebaseerd op een toneelstuk, messcherpe gitzwarte dialogen, prachtverhaal en een prachtcast, waarvan Bette Davis de bekendste is. Met name de tweede helft is een opeenstapeling van prachtscenes die toewerken naar het onontkoombare laatste shot. Ik las hier een aanstekelijk stuk over de regisseur, die - laten we wel wezen - ondanks een enorme cv niet de grote naam heeft van andere hotshot uit die tijd. De auteur van dat stuk schrijft:

"My big claim for Wyler is that he is dramaturgically the finest director ever. [...] he’s not inventing anything, he’s not using extraordinary angles or elaborate long takes. He’s selecting from the traditional palette of long shot, medium shot and close-up as the mood of the scene requires. He’s just doing it better than everybody else."

Zag gisteren "The best years of our lives". Best okay, maar "The little foxes" is da bomb.

ik zie het omgekeerd (zoals bekend) maar The Little Foxes is wel pure opera, dat heeft wel wat. Grootsheid.

Die Angst des Tormanns beim Elfmeter
Eigenlijk zijn míjn woorden hier overbodig. Wenders. Seventies. Zó'n titel. Hoe kan het níet geweldig zijn? Voetbal speelt maar een beperkte rol, dit is meer een policier die geen policier ís. In de koddige openingsscene krijgt een keeper de rode kaart. Daarvóór heeft hij zich op een manier die je enkel bij de F-jes ziet laten verrassen. Het tegendoelpunt zegt iets over zijn rusteloosheid, want daar draait de film werkelijk om. De keeper, met het uiterlijk van een flegmatieke flankspeler, trekt Wenen in. (Het stadion was van Admira Wacker) en omdat we toch in Oostenrijk zijn denkt Wenders, laat ik maar wat narigheid inlassen. Vóór het daartoe komt (en eigenlijk daarna ook nog) flirt de voetballer met elke vrouw die hij tegenkomt, en met memorabele resultaten. Hij berijdt samen met een bloemenjurkmeisje een lift waar een schilling in moet, en vangt verlegen glimlachjes van een bioscoop-kassameisje. (Een geliefd themaatje van Wenders, bioscopen.) In dezelfde hoek zit het continue gegoochel met jukeboxen – de keeper is net in Amerika geweest – zodatWenders ondertussen maar stokoude singletjes kan blijven opduikelen. De mooiste is van The American Breed, in een van de liefste scenes helemaal aan het eind. Dan heeft de keeper zich inmiddels in een meer Dostojevskiaans filosofische modus in een plattelandjesdorpje 'verstopt'. Het doet ietwat denken aan Revanche (een moderne Oostenrijkse classic) maar de enige op wie de doelman revanche neemt is zichzelf, vrees ik. Verder veel diepzinnige gedachtenwisselingen (schrijver Handke werkte mee) die lekker aarzelend worden uitgesproken. Een hotelmeisje verbetert zichzelf om maar bij de tekst te blijven. En Wenders laat dat erin. Meine Art von Kerl. Ofzo.

Speed Racer
Als een film sinds 1992 in productie is, en pas eind '00s verschijnt, weet je dat je met een moeizaam werk van doen gaat hebben. De vraag is of Speed Racer een cultstatus kan bereiken, met een budget van pakweg 100 miljoen... De Wachowski Bros die de manga-verfilming uiteindelijk op zich namen hebben een soort techno Flintstones gemaakt. Dit is eenzelfde soort live action versie, zelfs John Goodman is er weer bij. Alleen hebben de bros de humor vergeten. Die moet nu komen van een mollig knaapje met een ouderwetse pet, en zijn beste maat: een aap. Da's meer iets voor 1919, en dat terwijl Speed Racer voor de rest retemodern is. Zelfs zónder 3D (waarvoor de film denk ik te lang in ontwikkeling was). Visueel is de film verbluffend, en aanstekelijk in zijn neppe Miike-overdaad. De zuurstokfelle kleurtjes buitelen over elkaar heen, net als de race-wagentjes. Emile Hirsch (vreselijk Ronaldo-mannetje) speelt een racer, die in de voetsporen van zijn verongelukte broer probeert te treden, tegengewerkt door een verwarrende overkill aan schmierende slechteriken. In de toekomst bestaan race wedstrijden uit een soort 'car fu', men vecht elkaar de baan af. Een soort Mario Kart, alleen dan zonder schildpadden en bananenschillen. Ik miste na een tijdje toch wel een échte kar-scene, met kielekiele bochtenwerk. Kleine bonuspuntjes voor Christina Ricci, met bobkapseltje als 'het vriendinnetje', en de progrockende bas op de soundtrack.

A Short Film About Killing
Altijd wel gevoelig voor geweest, de gruwel van de doodstraf, zoals bijvoorbeeld verbeeld in Dead Man Walking. Tijdens het Poolse A Short Film About Killing moest ik denken aan Saddam, absolute tiran, maar zijn einde vond ik ergens naarder dan dat van Khadaffi. Diens dood was gepast bruut. Juist het zogenaamd geciviliseerde van zo'n doodstraf. Kieslowski is normaal een afstandelijke estheet maar toont zich hier voor zijn doen óók vrij concreet, begaan, én bruut. Minder hermetisch. De moord in deze film duurt ein-de-loos, je zou wíllen dat Kieslowski zijn gebruikelijke koele afstand hield. Daarvóór heeft de dader als een van de gekten uit John Hustons Wise Blood door een grauwbruine stad gedwaald. Kieslowski filmt hem en andere personages dicht op de huid, met een soort bolle lens wat nóg claustrofobischer werkt. Parallel aan de dwalende jongen zien we een advocaat. En die lijntjes komen in deel 2 even logisch als naturel bij elkaar. Daarin volgt dus nóg een killing, en ook die is naar. Kieslowski brengt intussen zelfs wat Dancer in the Dark-melodrama in het verhaal, met een kapotte familiefoto (in zekere zin de reden voor de daad, zoals de jongen in mooie scene aan de advocaat uiteenzet) én wat opera op de soundtrack.

Coogan's Bluff
Siegel dacht: het moet toch nog wel rechtster kunnen dan Dirty Harry. Daarom laat hij Eastwood hier opdraven in diens natuurlijke habitat-uitrusting. Die van een cowboy. Verzin een groep die wel eens 'last' heeft van discriminatie, en ze krijgen het hier van 'm voor de kiezen. Te beginnen met een indiaan (Eastwood refereert niet eens aan hem als mens) maar daarna zijn met name vrouwen (en hippies) het slachtoffer. Het lollige is (en de film ís zo bizar dat ie wel een beetje grappig wordt) dat Eastwood tegelijkertijd álle vrouwen in de film aflebbert. Als een aap. En de vrouwtjes vinden het héérlijk. Ze zijn sowieso gek op zijn pointy laarzen natuurlijk. Sheriff Eastwood gaat naar New York om een verdachte op te pikken, maar belandt in zijn nachtmerrie; softe linkse bureaucratie. Vrouwen die zich meer om de dader bekommeren dan om de slachtoffers, en als Eastwood dat dan met wat klappen wil herstellen worden ze kwaad op hém. Waan-zin. Er zijn zelfs negroïde politie-agenten in New York! (Eastwood schuift 'm als een zwerver opzij.) Het spijtige is het ontbreken van zelfspot. De mensen in New York zien Eastwood constant voor een Texaan, waarna hij ze zuchtend verbeterd: Arizona. Maar als een hoertje hem uitmaakt voor Texan Faggot zwijgt ie als het graf. Wat een watje.

RIP Tony Scott (typische actiepopcorn-genre regisseur) Van een brug gesprongen, dapper in stylo zeg maar.

Toevallig net vorige week een film van gezien. Iets met John Travolta in een metro.

Ik denk toch altijd eerst aan:

https://www.youtube.com/watch?v=MigTD6hZSzs

altijd een beetje broertje van geweest (Ridley)

die film met Travolta was redelijk verschrikkelijk, het origineel moet ik nog wel eens kijken want op zich was het verhaal wel stoer.

van Tony verder alleen dingen in een heel grijs verleden gezien (het is dan ook een regisseur voor 10 tot 12 jarige jongetjes) Oh en Unstoppable recent nog, was redelijk ok, soort Speed met een trein

laten we 's mans beste werk niet vergeten: True Romance

Top Gun en Days Of Thunder heb ik nooit gezien. The Fan en Domino helaas wel.
Er blijft weinig goeds over: True Romance inderdaad en de eerste helft van The Hunger. Scotts eerste (korte) film staat overigens integraal op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=s0cAi8LKXnM

>>ik zie het omgekeerd (zoals bekend) maar The Little Foxes is wel pure opera, dat heeft wel wat. Grootsheid.

Nou ja drie uur dooremmeren over soldaten die thuiskomen heeft ook wel een bepaalde grootsheid natuurlijk ;-) Mijn relatief kleine probleem met Best years... is dat je duidelijk ziet dat het gemaakt is voor een groot publiek. Flauwe grappen, sentimentaliteit, geijkte afslag, etc. The little foxes is wat het is, het had niet anders kunnen zijn, wel of geen publiek. Ja, opera vind ik wel een goede karakterisering. Maar dan is Kane ook opera natuurlijk!

Over Scott: Top Gun is echt zo'n film waar ik niet echt objectief over kan of wil zijn (het is vast niks) want tezeer vergroeid met mijn jeugd. Kan er nog steeds van genieten denk ik. Ik zing nog wel eens spontaan "(high on to the) DANGER ZONE", tot grote ergeris van mijn vriendin, die binnenkort toch echt eens kennis moet maken met Iceman.

beide films (Best Years en Little Foxes) zijn in elk geval goed met gehandicapten. De man in de rolstoel in Foxes vergeet je ook niet meer. Wacht, daar ging het dan wel om een scene met een kerel die helemaal niet ín die rolstoel hóefde

(ook wel een goede kapitalisme-film, Foxes, aansluitend bij Zomergasten)

Jezebel - ook Wyler - is ook heel opera-weelderig. (sterker nog: volgens mij verwarde ik die 2 hierboven oh oh oh) Jezebel is bijna Massenets Thais. Met een ware grande finale.

en http://25.media.tumblr.com/tumblr_lgb7jbEtRq1qe0eclo1_r2_500.gif

How to Steal A Million is een van Audreys beste en vast een kokette Xavier Dolan favoriet (wederom: Wyler)

Wong Kar-wai is ook fan van Top Gun, getuige de hommage in zijn regiedebuut As Tears Go By uit 1988.