Filmforum

Als die echt is (sorry, teh interwebz vertrouw ik niet meer) is hij geweldig (nep ook wel, maar toch)

Ma nuit chez Maud
Ja, ik ga ze gewoon even chronologisch kijken. Ik kijk nooit extra's voor de film (bijna nooit erna ook) maar toevallig dacht ik: laat ik dat fragment Telecinema (Franse filmprogramma uit de 60s/70s) eens kijken. Trintignant merkt daar o.a. op over muziek in Rohmers films dat het alleen voorkomt als het in de film verschijnt, bijv. iemand doet de radio aan. Maar goed de film zelf: geweldig. Erg mooi z/w gefilmd sowieso, al is zo'n besneeuwd Clermont vanaf een heuvel altijd wel fotogeniek.

http://fouducinema.com/france/images/ma_nuit_chez_maud.jpg

Leuk meisje in de mis mislukt achtervolgen door de nauwe straten van Clermont, toen wist ik al dat het snor zat. Het is natuurlijk weer roken/kleppen/mademoiselles en dat is goed. Maar ik begrijp die Rohmer-mannen ook iets te goed met hun excessieve gepeins. Prachtig einde ook, erg. Ach Maud, met je melancholische schoonheid, dubbel gedist door die schattige paap Françoise. Wel vreemd: dit soort films zouden gekmakend traag moeten zijn maar ik zit op het puntje van mijn stoel. :)

Riti, magie nere e segrete orge nel trecento...
Latidos de pánico
Yay My Duck Is Dead! Twee keer eurotrash en m'n Naschy-cherry gepopt. Panic Streaks is wel een beetje sloom op die paar moordscenes na. En de rest is dan ook weer niet broeierig/erotisch genoeg om voor Rollin-achtige sfeer door te gaan. Het Italiaans Black Magic Rites sluit perfect aan bij recensiewerk van Hooded Menace en Serpentine Path: duistere rituelen waarin vooral mannelijk fantasieën uitgeleefd worden in jaren zeventig sfeer en een flinterdun wraakverhaaltje. Geen kunstwerk maar mooie visuals, if you're into that kind of thing.

The little foxes (Wiliam Wyler 1941)
Beste film die ik deze zomer zag. Verhaal over drie broers/zussen rond 1900 die denken een slag te slaan maar de man van de zus werkt niet echt mee. Gebaseerd op een toneelstuk, messcherpe gitzwarte dialogen, prachtverhaal en een prachtcast, waarvan Bette Davis de bekendste is. Met name de tweede helft is een opeenstapeling van prachtscenes die toewerken naar het onontkoombare laatste shot. Ik las hier een aanstekelijk stuk over de regisseur, die - laten we wel wezen - ondanks een enorme cv niet de grote naam heeft van andere hotshot uit die tijd. De auteur van dat stuk schrijft:

"My big claim for Wyler is that he is dramaturgically the finest director ever. [...] he’s not inventing anything, he’s not using extraordinary angles or elaborate long takes. He’s selecting from the traditional palette of long shot, medium shot and close-up as the mood of the scene requires. He’s just doing it better than everybody else."

Zag gisteren "The best years of our lives". Best okay, maar "The little foxes" is da bomb.

ik zie het omgekeerd (zoals bekend) maar The Little Foxes is wel pure opera, dat heeft wel wat. Grootsheid.

Die Angst des Tormanns beim Elfmeter
Eigenlijk zijn míjn woorden hier overbodig. Wenders. Seventies. Zó'n titel. Hoe kan het níet geweldig zijn? Voetbal speelt maar een beperkte rol, dit is meer een policier die geen policier ís. In de koddige openingsscene krijgt een keeper de rode kaart. Daarvóór heeft hij zich op een manier die je enkel bij de F-jes ziet laten verrassen. Het tegendoelpunt zegt iets over zijn rusteloosheid, want daar draait de film werkelijk om. De keeper, met het uiterlijk van een flegmatieke flankspeler, trekt Wenen in. (Het stadion was van Admira Wacker) en omdat we toch in Oostenrijk zijn denkt Wenders, laat ik maar wat narigheid inlassen. Vóór het daartoe komt (en eigenlijk daarna ook nog) flirt de voetballer met elke vrouw die hij tegenkomt, en met memorabele resultaten. Hij berijdt samen met een bloemenjurkmeisje een lift waar een schilling in moet, en vangt verlegen glimlachjes van een bioscoop-kassameisje. (Een geliefd themaatje van Wenders, bioscopen.) In dezelfde hoek zit het continue gegoochel met jukeboxen – de keeper is net in Amerika geweest – zodatWenders ondertussen maar stokoude singletjes kan blijven opduikelen. De mooiste is van The American Breed, in een van de liefste scenes helemaal aan het eind. Dan heeft de keeper zich inmiddels in een meer Dostojevskiaans filosofische modus in een plattelandjesdorpje 'verstopt'. Het doet ietwat denken aan Revanche (een moderne Oostenrijkse classic) maar de enige op wie de doelman revanche neemt is zichzelf, vrees ik. Verder veel diepzinnige gedachtenwisselingen (schrijver Handke werkte mee) die lekker aarzelend worden uitgesproken. Een hotelmeisje verbetert zichzelf om maar bij de tekst te blijven. En Wenders laat dat erin. Meine Art von Kerl. Ofzo.

Speed Racer
Als een film sinds 1992 in productie is, en pas eind '00s verschijnt, weet je dat je met een moeizaam werk van doen gaat hebben. De vraag is of Speed Racer een cultstatus kan bereiken, met een budget van pakweg 100 miljoen... De Wachowski Bros die de manga-verfilming uiteindelijk op zich namen hebben een soort techno Flintstones gemaakt. Dit is eenzelfde soort live action versie, zelfs John Goodman is er weer bij. Alleen hebben de bros de humor vergeten. Die moet nu komen van een mollig knaapje met een ouderwetse pet, en zijn beste maat: een aap. Da's meer iets voor 1919, en dat terwijl Speed Racer voor de rest retemodern is. Zelfs zónder 3D (waarvoor de film denk ik te lang in ontwikkeling was). Visueel is de film verbluffend, en aanstekelijk in zijn neppe Miike-overdaad. De zuurstokfelle kleurtjes buitelen over elkaar heen, net als de race-wagentjes. Emile Hirsch (vreselijk Ronaldo-mannetje) speelt een racer, die in de voetsporen van zijn verongelukte broer probeert te treden, tegengewerkt door een verwarrende overkill aan schmierende slechteriken. In de toekomst bestaan race wedstrijden uit een soort 'car fu', men vecht elkaar de baan af. Een soort Mario Kart, alleen dan zonder schildpadden en bananenschillen. Ik miste na een tijdje toch wel een échte kar-scene, met kielekiele bochtenwerk. Kleine bonuspuntjes voor Christina Ricci, met bobkapseltje als 'het vriendinnetje', en de progrockende bas op de soundtrack.

A Short Film About Killing
Altijd wel gevoelig voor geweest, de gruwel van de doodstraf, zoals bijvoorbeeld verbeeld in Dead Man Walking. Tijdens het Poolse A Short Film About Killing moest ik denken aan Saddam, absolute tiran, maar zijn einde vond ik ergens naarder dan dat van Khadaffi. Diens dood was gepast bruut. Juist het zogenaamd geciviliseerde van zo'n doodstraf. Kieslowski is normaal een afstandelijke estheet maar toont zich hier voor zijn doen óók vrij concreet, begaan, én bruut. Minder hermetisch. De moord in deze film duurt ein-de-loos, je zou wíllen dat Kieslowski zijn gebruikelijke koele afstand hield. Daarvóór heeft de dader als een van de gekten uit John Hustons Wise Blood door een grauwbruine stad gedwaald. Kieslowski filmt hem en andere personages dicht op de huid, met een soort bolle lens wat nóg claustrofobischer werkt. Parallel aan de dwalende jongen zien we een advocaat. En die lijntjes komen in deel 2 even logisch als naturel bij elkaar. Daarin volgt dus nóg een killing, en ook die is naar. Kieslowski brengt intussen zelfs wat Dancer in the Dark-melodrama in het verhaal, met een kapotte familiefoto (in zekere zin de reden voor de daad, zoals de jongen in mooie scene aan de advocaat uiteenzet) én wat opera op de soundtrack.

Coogan's Bluff
Siegel dacht: het moet toch nog wel rechtster kunnen dan Dirty Harry. Daarom laat hij Eastwood hier opdraven in diens natuurlijke habitat-uitrusting. Die van een cowboy. Verzin een groep die wel eens 'last' heeft van discriminatie, en ze krijgen het hier van 'm voor de kiezen. Te beginnen met een indiaan (Eastwood refereert niet eens aan hem als mens) maar daarna zijn met name vrouwen (en hippies) het slachtoffer. Het lollige is (en de film ís zo bizar dat ie wel een beetje grappig wordt) dat Eastwood tegelijkertijd álle vrouwen in de film aflebbert. Als een aap. En de vrouwtjes vinden het héérlijk. Ze zijn sowieso gek op zijn pointy laarzen natuurlijk. Sheriff Eastwood gaat naar New York om een verdachte op te pikken, maar belandt in zijn nachtmerrie; softe linkse bureaucratie. Vrouwen die zich meer om de dader bekommeren dan om de slachtoffers, en als Eastwood dat dan met wat klappen wil herstellen worden ze kwaad op hém. Waan-zin. Er zijn zelfs negroïde politie-agenten in New York! (Eastwood schuift 'm als een zwerver opzij.) Het spijtige is het ontbreken van zelfspot. De mensen in New York zien Eastwood constant voor een Texaan, waarna hij ze zuchtend verbeterd: Arizona. Maar als een hoertje hem uitmaakt voor Texan Faggot zwijgt ie als het graf. Wat een watje.

RIP Tony Scott (typische actiepopcorn-genre regisseur) Van een brug gesprongen, dapper in stylo zeg maar.

Toevallig net vorige week een film van gezien. Iets met John Travolta in een metro.

Ik denk toch altijd eerst aan:

https://www.youtube.com/watch?v=MigTD6hZSzs

altijd een beetje broertje van geweest (Ridley)

die film met Travolta was redelijk verschrikkelijk, het origineel moet ik nog wel eens kijken want op zich was het verhaal wel stoer.

van Tony verder alleen dingen in een heel grijs verleden gezien (het is dan ook een regisseur voor 10 tot 12 jarige jongetjes) Oh en Unstoppable recent nog, was redelijk ok, soort Speed met een trein

laten we 's mans beste werk niet vergeten: True Romance

Top Gun en Days Of Thunder heb ik nooit gezien. The Fan en Domino helaas wel.
Er blijft weinig goeds over: True Romance inderdaad en de eerste helft van The Hunger. Scotts eerste (korte) film staat overigens integraal op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=s0cAi8LKXnM

>>ik zie het omgekeerd (zoals bekend) maar The Little Foxes is wel pure opera, dat heeft wel wat. Grootsheid.

Nou ja drie uur dooremmeren over soldaten die thuiskomen heeft ook wel een bepaalde grootsheid natuurlijk ;-) Mijn relatief kleine probleem met Best years... is dat je duidelijk ziet dat het gemaakt is voor een groot publiek. Flauwe grappen, sentimentaliteit, geijkte afslag, etc. The little foxes is wat het is, het had niet anders kunnen zijn, wel of geen publiek. Ja, opera vind ik wel een goede karakterisering. Maar dan is Kane ook opera natuurlijk!

Over Scott: Top Gun is echt zo'n film waar ik niet echt objectief over kan of wil zijn (het is vast niks) want tezeer vergroeid met mijn jeugd. Kan er nog steeds van genieten denk ik. Ik zing nog wel eens spontaan "(high on to the) DANGER ZONE", tot grote ergeris van mijn vriendin, die binnenkort toch echt eens kennis moet maken met Iceman.

beide films (Best Years en Little Foxes) zijn in elk geval goed met gehandicapten. De man in de rolstoel in Foxes vergeet je ook niet meer. Wacht, daar ging het dan wel om een scene met een kerel die helemaal niet ín die rolstoel hóefde

(ook wel een goede kapitalisme-film, Foxes, aansluitend bij Zomergasten)

Jezebel - ook Wyler - is ook heel opera-weelderig. (sterker nog: volgens mij verwarde ik die 2 hierboven oh oh oh) Jezebel is bijna Massenets Thais. Met een ware grande finale.

en http://25.media.tumblr.com/tumblr_lgb7jbEtRq1qe0eclo1_r2_500.gif

How to Steal A Million is een van Audreys beste en vast een kokette Xavier Dolan favoriet (wederom: Wyler)

Wong Kar-wai is ook fan van Top Gun, getuige de hommage in zijn regiedebuut As Tears Go By uit 1988.

LOL, lees nu pas dat Ludo Ma nuit chez Maud 3 jaar geleden aankondigt als een Omar-filmpje. Wat een orakel!

Wel triest van Tony Scott, ook al was het natuurlijk een broodfilmer. Top Gun, een monument van de Kwaadaardige Jaren Tachtig. Die film is zo in-en-in fout, echt op alle niveaus, met als kroon dat satanische nummer van Berlin.

call me Ludewij http://cdn.kliknieuws.nl/img/1/2010/01/11/n/lidewij-edelkoort.jpg

wel het mooie van deze draad, het is een soort meningen-almanak en "behoorlijk" compleet inmiddels (van Maud bijvoorbeeld zijn er nu al 3 visies)

(kijk uit naar OMCS take on La Genou de Claire, ultieme Franse http://www.mixedgrill.nl/wp-content/uploads/2011/04/Vieze-man.jpg film)

Ik, de nouvelle vague-pessimist, was zeker weer de spelbreker...

RocknRolla (Guy Ritchie, 2008)

Alweer een schreeuwerige, flitsend gemonteerde crime movie van Ritchie, en alweer vind ik er geen zak aan.
Deze man wordt vaak met Tarantino vergeleken, en het is hip om hem beter te vinden.
Tarantino's films hebben ondanks de camp en geweld tenminste nog een hart. De personages ontstijgen, hoe idioot ze ook zijn, meestal nog het cartooneske
Ritchies personages blijven van bordkarton en zijn er alleen maar om heel erg stoer en cool of compleet over de top waanzinnig te zijn.
Wordt Tarantino te lange en niet ter zaken doende dialogen verweten, Ritchie is nog veel erger in dit aspect en er valt niets eens om te lachen.
De snelle en flitsende montage probeert angstvallig te verhullen dat er eigenlijk niets van betekenis in Ritchie's films plaats vindt.

Le genou de Claire
Oeh, moeilijk, moeilijk. Heeft een groot watdefuck?-gehalte, om veel verschillende redenen. Dit is een soort ambient Liasons Dangereuses, een verhaalvorm waar ik nooit echt dol op ben. Wat ook niet helpt is dat iedereen in de film, behalve Claire -misschien-, irritant is. Dat begint als die proto-Ricardo Villalobos hoofdpersoon zijn oude vriendin met vermoeiend Roemeens accent tegenkomt. Dat zit maar vriendschappelijk fysiek te zijn, ik werd er meteen erg zenuwachtig van. Je verwacht dan dat dit een soort cliché Frans pervers filmpje wordt met die twee tienermeisjes, maar eigenlijk gaat het totaal over iets anders nl. dat baardmans een pompeuze bourgeois is. Dan halverwege wordt het toch wel mysterieus: waarom opeens die behoefte om de knie van Claire aan te raken? Is dat nou een soort sublimatie van zijn wens om haar te krikken, die hij wonderwel niet doorzet omdat hij graag een morele code wil volhouden (hij gaat nl. binnenkort trouwen?) Het einde is trouwens wel mooi subtiel en doorprikt de pretenties van de hoofdpersoon. Wat me ook beviel: de kleren van Jean-Claude Braily, zelden iemand zo goed gekleed gezien in een film, kan je ook een halve Tumblr aan wijden. Net als het wonderbaarlijk gave huis dat die halve zool wil verkopen. En Lac d'Annecy, onmiskenbaar, alleen wel onrealistisch zonnig, daar regent het meer dan in Nederland. Rare maar wel erg originele film.

I, Robot
Stuk beter dan ik verwacht had al werd wel erg sf/actie naar 't einde toe. Toch een paar interessante ideeën al zal het boek wel veel beter zijn.

Asimov!
(da's lang geleden dat ik die las zeg)

en +1 wat betreft dat Roemeense accent in Le Genou, aargh

Ermo
Betrekkelijk ouderwets aanvoelende Chinese film, door de nadruk op ambacht en boertige humor. Wat betreft het eerste aspect lijkt Ermo op de klassieker Ju Dou. Hier worden geen zinnelijk rode stoffen geverfd, maar druipende 'twisty noodles' gekneed. Met de voeten. Een mooi procedé wat we alleen wel veel te vaak krijgen te zien. De oeroude verkoopkunsten (of beter het oude Maoïstische leven) worden op 'farcistische' wijze tegenover 'Westerse' consumptiedrang geplaatst. Zodra de deegkneedster (de Ermo uit de titel, spreek uit Irma) door de buurman mee naar de stad wordt genomen verandert haar wereldbeeld to-taal. In een klap is ze haar stokoude echtgenoot vergeten. Televisie! Wow! De satirische grappen zijn merendeels flauw (en hebben in een letterlijke noedel-film vooral betrekking op eten). Maar uiteindelijk zit er toch wel een bittere laag in, die mooi aansluit bij het recente kapitalisme is failliet-thema. Ermo wil zó graag de tv hebben (en dat dan vooral om haar buurvrouw af te troeven, hét teken van kapitalistisch denken) dat ze zichzelf kapot werkt. Maar wat als ze dat niet zou hebben gedaan? Zou haar leven dan niet bikkelen voor nóg minder zijn geweest. Dé reden om Ermo te kijken is dat de film in de verstilde momenten (en zeker in de tweede helft) de unieke jaren vangt waarin China inhaakt in die 'rat race'.

The Fly
Het moest er toch een keer van komen. Laatst nog zitten grappen over hoe spannend ik deze film vond als 11-jarige: ik haakte af toen Goldblum op weg naar zijn 'vliegstatus' extra suikerklontjes in de koffie begint te gooien. Dat is pas na een minuut of 40, dus ik was al met al nog best ver gekomen. Ditmaal zag ik op dat moment nog niets engs in, maar tien minuten later piepte ik wel anders! Op Clean, Shaven-achtige wijze begint het lijf van Goldblum uit elkaar te vallen, waar “bloedkanker”-vlekken toch al woekerden. En ja, dat fokt toch wel met mijn diepste angsten hoor. Ik leerde bij deze kijkbeurt nog dingen over mezelf, die ik als 11-jarige alleen maar onbewust kon voelen. Zeer speciaal wel. Voor en na die intense momenten is The Fly een lekker maffe typische Cronenberg-exercitie. Goldblum heeft een geniale 'mat', en brengt vanaf het begin al de juiste energie. Cronenberg heeft helaas weinig tijd om bij het 'maagdelijke wetenschapper leert the flesh'-thema stil te blijven staan, maar dat de film AIDS-paranoia echoot is toch al wel duidelijk. Het valt nog mee dat ie niet naar een maagdelijk meisje gaat zoeken om van zijn 'toestand' te genezen. (Denk Afrikaans bijgeloof.) Tegenspeelster Geena Davis heeft een wat moeizamere rol, ze moet beginnen als journalist die de touwtjes in handen heeft, maar wordt dermate 'overspeelt' dat ze de rest van de film gedwee (en met pruillipje) achter Goldblum aanhobbelt. Pas als de hysterie losbarst weet ze de juiste toon weer te vinden. Die laatste fase is Notre Dame-grotesk, maar heeft ook nog tijd voor een prachtige speech. De 'politiek' van insecten, Howard Shore-strijkjes zwellen aan, en Goldblum rant als 'the incredible shrinking man'. Even existentieel. Enige minpuntje: waarom vliegt hij aan het einde niet ongrijpbaar weg? Dat had ik helemaal magisch gevonden.

True Grit
Het origineel. Ze ontlopen elkaar bijzonder weinig, dit mag dan de klassieker zijn, ik vind dat de Coens zeker nog flink wat hebben verbeterd in de details. Vooral qua actie (misschien logisch) en ook een paar hele toffe nachtelijke scenes, die zijn hier weer verschrikkelijk day for night. True Grit moet het hebben van een beter geslaagde 'ruimtelijkheid' in de ouderwetse western-landschappen, én toch ook wel van John Wayne, die als een soort oude clown/Aart Staartjes, met de stem van Arnold Gelderman de oude schietgrage marshall speelt. Het meisje dat hem inhuurt is hier íetsje ouder, een stuk minder wijsneus (en dus minder schattig). Dit kind wordt al 'm'am' genoemd, en terecht. Ze heeft de touwtjes bijna té stevig in handen. In een leuke running gag countert zij het wild west 'kapitalisme' door continue te dreigen met een advocaat, en door om bonnetjes te vragen. De toon is verder heel warm, bijna die van een familiefilm. In een van de leukere details spendeert de film best wat aandacht aan 'de familie' van de marshall; een kat en een oude Chinees. John Wayne en zijn Chinese maat kaarten wat af, vind ik leuk hè. De Texaanse ranger die in de Coens versie door Matt Damon werd gespeeld is hier al snel niet meer creepy, en ook veel meer in beeld. Drie unlikely friends, kuierend door de indian territory. Jammer dat ze de 'man in bearsuit' niet tegenkomen.

Rappin'
Lol! Old school rap … ik ben toch erg blij met Rakim die de game een leveltje hoger heeft gebracht. Cameo's van Force M.D.'s en Ice T zouden nog de goeie tracks moeten zijn ten opzichte van die van hoofdrolspeler Mario Van Peebles, wiens pimplimp er al vrij koddig uitziet, maar ik moet toch m'n vader gelijk geven die het allemaal op Eddy Christiani vond lijken. Tóen nog wel.

oh ja detail dat ik nog vergat over True Grit, de remake van de Coens heeft een heel slechte epiloog, het origineel verbazingwekkend genoeg juist een hele mooie, precies de juiste memento mori toon.

Sanatorium pod klepsydrą (The Hourglass Sanatorium)
Dit moet echt een van de vaagste films zijn die ik ooit gezien heb. Een soort Alice In Wonderland voor volwassenen. De beelden en de muziek zijn fascinerend, maar net als vrijwel elke gesproken tekst: bizar. Dingen als rennende joden en de aanwezige orthodoxe kerk doen vermoeden dat er wel gecodeerde boodschappen in zitten aangezien dit is gemaakt in het Polen van 1973. Iets om eens wat duidingen te gaan lezen en dan nog eens te kijken. Nu keken we elkaar na afloop aan van "WTF hebben we de afgelopen 2 uur gezien?"

The Hourglass Sanatorium is inderdaad een film die niet in 1 keer is the doorgronden. Ook de moeite waard, minstens zo ondoorgrondelijk en van de dezelfde regisseur: The Saragossa Manuscript, gerestaureerd dankzij fans Jerry Garcia, Martin Scorsese en Francis Ford Coppola. De originele versie duurt 3 uur en 2 minuten.

The Comfort of Strangers (1990, Paul Schrader)
Als Christopher Walken je in je maag stompt (geweldige scene overigens) dan moeten alle alarmbellen gaan rinkelen natuurlijk. Toch gaan ze voor de laatste keer op bezoek bij het rare echtpaar in het oogstrelend mooie huis te Venetië, omdat de vrouw hen van een afstand uit het raam ziet en hen roept te komen, dan kun je niet meer weigeren natuurlijk: etiquette gaat dan boven de 'gut-feeling' dat er iets niet klopt.
Voor liefhebbers van de film Don't look now.

oh i'm in. (de film die erna komt, van Schrader, Light Sleeper, maakte heel lang geleden ook veel indruk op me)

voor The Hourglass (berucht!) verzamel ik nog maar een paar jaar moed denk ik ;)

The Hourglass Sanatoruim ga ik morgen eens kijken, Engels ondertiteld op Youtube, jawel :)
https://www.youtube.com/watch?v=eay5b2P3zdA

Poeh, da's wel behelpen qua beeldkwaliteit zeg. Er is net een prima gerestaureerde dvd van uit.

Footloose
Kevin Bacon danced himself out of the womb! Dat had ik nou nooit in hem gezien, maar de meeste beroemde acteurs zijn (logischerwijs) al vroeg begonnen en aangezien ze ook de looks hebben word je dan een idol. Hier treffen we Bacon in een glad gechoreografeerde eighties-musical. Dansen is in dit soort films meer acrobatisch (of lollig) bewegen; dit is na The Fly alweer een film waar de hoofdrolspeler zich aan Epke Zonderland-oefeningen waagt. De back story rond Bacons entree in een small town is nogal vaag. Zijn moeder is bij haar familie ingetrokken, zijn pa is pleite, maar tijd om dit krasje echt uit te diepen is. (Bacon had gewoon 'uit logeren' kunnen gaan in de grote vakantie.) In het dorpje heerst een ware refo-mentaliteit: dansen en popmuziek zijn verboden. Het leek me eerst wat overdreven, tot ik aan de dubstep-brief dacht. It is happening today! Bacon gaat daar wat aan doen, maar voor ie daartoe komt maakt ie nieuwe matties. Waaronder Chris Penn! Bewees die eerder dit jaar al te kunnen soulshouten, hij waagt zich hier – met veel tegenzin – aan de danspasjes. Lori Singer (als de Madonna-achtige dorpsdeerne, tevens dochter van priester Lithgow) heeft er heel wat minder moeite mee. Wow. Het leukste meisje (een piepjonge Sarah Jessica Parker) is het hulpje van deze queen bee. Als zij Bacon (die een hipster-stropdas draagt) voor het eerst in de schoolgangen tegenkomt roept ze enthousiast: 'that tie is fabulous, don't let anyone tell you otherwise. En Bacon intussen maar naar haar knappere vriendin kijken. Aww.

Monsieur Hire
Daar is ie weer hoor. Het kalende Poetin-kereltje uit Tenue de Soiree. Een groot hoofd op onwerkelijk kleine schoudertjes. En opnieuw wordt hij betrokken bij een soort driehoeksverhouding, al is die hier vooral crimineel. Niet voor niets werd de film gebaseerd op een boekje van Simenon. Ik ging er eens goed voor zitten. L'Horloger de Policier was ten slotte een van de tofste films van mijn kijkjaar tot nu toe. Ook nu begint het hoopgevend. Een rechercheur met een melancholieke Jandek-kop in een houtje-touwtje jas is op bezoek bij Monsieur Hire. De agent doet filosofisch, onzeker en raar, maar twee tellen laat de film hem los. We blijven bij Monsieur Hire. Helaas. Het kleine kleermakertje, kijkt 's avonds Grunbergiaans eenzaam uit zijn raam naar de overbuurvrouw. Dat is de niet meer zo jonge Sandrine Bonnaire, of zo voelt dat, dat krijg je als je op je veertiende al in dit soort rollen bent begonnen. Het was echter pas 1989! Veel kon er dus helemaal niet veranderd zijn bij Bonnaire, en ze doet (dus) van oeh la la met de gordijnen open. En Monsieur Hire maar kijken. Dat kan niet goed blijven gaan, en al snel dringt het meisje zich aan hem op. Hire is blij zijn ei kwijt te kunnen – hij eet ze ook letterlijk met smaak – maar de kijker en hijzelf weten best dat er iets niet in de haak is bij al deze onverwachte aandacht. Had een mooie film noir kunnen zijn, wordt een volslagen chaotische blauwige Kieslowski-film met een overdaad aan stijl en haast.

La Dolce Vita
Echt zo'n film die zó bekend is dat je bijna het gevoel krijgt hem al gekeken te hebben. Er zullen wel fragmenten bij Zomergasten zijn langsgekomen, of hun sporen elders (Woody Allen!) hebben nagelaten. Het eerste uur zag ik de klassieker-status er nog niet aan af. Het leek me een soort Roman Holiday voor volwassenen. Journalist op stap met buitenlandse ster. En ik zou één Hepburn nog niet inruilen voor honderd van deze Ekbergs. Net toen ik me begon af te vragen of dit die film met 'de fontein' was, was het zover. De sequentie leidt prompt een spetterende niveaustijging in. Het begint met een harpje van Rota, een zwerfkatje, en dan dus de fontein. Meer melancholie dan erotiek, en het brengt de hoofdrol van Mastroianni tot leven, ook omdat Ekberg – eindelijk! – uit het verhaal vertrekt. Het tweede uur is magistraal. De journalist Mastroianni ontmoet voor het eerst in tijden zijn pa weer, die volkomen uit zijn habitat in Rome verkeert. Vader (een prachtfiguur) countert al die nieuwe indrukken eerst met mooie praatjes (onder andere in een vrolijke nachtclub) maar krijgt later de deksel op de neus. Je realiseert je dat ellende één streepje voorbij maximaal geluk ligt. Alsof geluk op zichzelf al een reden is om je alvast maar depri te gaan voelen. (Een stemming die Mastroianni hier personifieert, en dan heb ik het nog niet eens over zijn tragische vriend Steiner, ook zeer belangrijk ná de fontein.) Het laatste uur van de opvallend ingewikkelde sixties-hit lijkt helaas weer wat meer op het eerste. Maar nu is de wanhoop in de decadentie wel voelbaar, al blijft het hart voor mij toch echt in het midden zitten. Bijvoorbeeld in het 'serveerster'-intermezzo.

All The Marbles
Als fictiesport is worstelen natuurlijk ideaal voor een fictiefilm. The Wrestler bewees de tragische kantjes, cultfilm All The Marbles doet het op een levensechte feel good manier, en grotendeels zonder flauw te worden. Het zijn hier geen verlepte veteranen die elkaar met tegels tot moes slaan, maar schaarsgeklede dames. Beachvolleybal is er niets bij, en in deze theatrale context voelt dat ook heel wat minder ongemakkelijk. Peter Falk is in maximum overdrive (en met vissershoedje) waanzinnig lollig op dreef als de coach van een 'tag team' (een blondine en een brunette, natuurlijk). Ze beginnen onderaan de ladder, en in het ijzersterk eerste half uur is de film een ware Wendersiaanse roadmovie. (Het zal door Falk komen.) 'It's not that you're a bad manager, you're just a lousy human being'! De manager moet als een bijbel Salesman alle trucs uit de kast halen om zijn dolls te verkopen, en tot zijn woede troggelen de louche Eddie Coyle-achtige organisatoren hem ook enkel geld áf. 'If you ever need a true friend, buy a dog'. In de aftandse auto draait Falk opera aria's van cassettes, maar de film neemt nooit tijd om eens een lekker lang fragment te laten horen. Halverwege meent de film stevige versnelling in richting een ware sportfilm in te moeten zetten. Niet geheel onverwacht, toch wat jammer. Nadat de dolls hun absolute dieptepuntje hebben gehad (hint: Duran Duran) volgt de 'rise'. Regisseur Robert Aldrich brengt het grote “titelgevecht” in zijn 'finale opus' bijzonder uitgebreid in beeld, maar stiekem is de piekfijne door Falk gedirigeerde schmaltzy entree het leukst. En zo hoort het ook bij worstelen.

La Dolce Vita...eindscène op het strand. Zo mooi.

Ik heb iets meer met die slot-scene van Otto e mezzo. Later nog gejat door Kusturica (Underground). Moet Dolce vita weer eens doen. Drie keer scheepsrecht, hoop ik...

http://i.imgur.com/dOrBC.gif

ik vond de beginscene memorabeler dan het eind. (ik dacht eigenlijk dat ze dat beeld dan weer in zee aan zouden treffen, maar het was een vis... toch) Echt een film waar ze boeken over schrijven. ;)
(Ik heb ook meer met 8 1/2 én Amarcord, maar die laatste is natuurlijk heul anders en meer de zoete Fellini)

overigens, hóe cool is het om een woord te hebben uitgevonden (Paparazzo)

Ja Amarcord twee, Roma drie.

maar het was een vis... toch

De rangschikking vind ik in dit geval erg moeilijk maar vooruit op dit moment: La Dolce Vita; Satyricon; Toby Dammit

Videodrome (David Cronenbug, 1983)
Destijds was ik onder de indruk van die film, maar ik vond geloof ik alles wat raar en eng is wel de moeite waard, de B-horrorfilm Xtro vond ik ongetwijfeld net zo goed.
Nee ik ga me niet geloofwaardig maken op dit forum als ik nu doodleuk stel dat ik Videodrome een slechte film vind, die bovendien zeer gedateerd aandoet, en niet alleen omdat het media-formaat video zo goed als niet meer bestaat...
De dialogen zijn houterig, de filosofie en gedachtengang zijn lachwekkend.
Twilight zone, maar dan wat meer arty.
De muziek maakt dan wel weer een boel goed, wat als ik me niet vergis gemaakt is met de befaamde Moog-synthesiser...ehm ja, ook gedateerd natuurlijk :)

Moogs zijn altijd wel weer hip. :)

:)

nu heb ik dit jaar Cronenberg eindelijk - eh- ontdekt/doorgrond
maar over Videodrome was ik het in elk geval een jaar of 3 terug eens Ik kon er niet heel veel mee. Hallucinaties opgewekt door een tv-signaal!? (Yeah right)

Mmm...altijd mijn favoriete Cronenberg. :) [samen met The Brood en die creepy 70s infectiefilms en die pratende typemachine uit Naked Lunch natuurlijk] Ik bedoel, Scanners: ontploffende hoofden door telepathie? (Yeah right) etc...etc... :)

Dead Ringers is met afstand mijn favoriete Cronenberg, gevolgd door Eastern Promises.
EXistenZ vind ik de meest entertaining.

The Fly en Rabid voor mij, ik moet die ándere seventies infectiefilm nog zien. ExistenZ ook, hij heeft wel altijd stevig doorgewerkt he.

Oh ja eXistenZ inderdaad, ook een van mijn favorieten.

Nog een stem voor Dead ringers, The Fly op twee. Aldus Olaf die niet verder komt tegenwoordig dan wat top tweetjes/drietjes uitbraken op het forum.

De vooruitziende blik van Videodrome gaat nog steeds op, getuige de groeiende groep mensen die al fietsend aan hun smartphone gekluisterd zit, alsof het apparaatje het verlengde is van hun arm. De moderne westerse mens opgezogen door een beeldscherm, zij het in een iets kleiner formaat.

Videodrome gaat dus zeker in de top 3 en doe daar The Fly en The Brood ook maar bij. A History Of Violence en Eastern Promises waren de laatste films van Cronenberg waar ik wat mee kon. In zijn laatste twee films wordt zoveel gepraat en op zo'n zacht volume dat ik er letterlijk niet bij wakker kan blijven. Iemand ooit zijn racefilm Fast Company gezien? Een curiosum. Of M. Butterfly, de film waar je vanaf het begin ziet aankomen wat in The Crying Game de grote verrassing is?

Trouwens veel goede films de laatste tijd in de bioscoop: Rebelle (een film over Afrikaanse kindsoldaten, maar dan zonder Marco Borsato), A Royal Affair (Mads Mikkelsen, altijd prijs), A Simple Life, Meek's Cutoff (eindelijk op het grote doek), Sleep Tight, Vivan Las Antipodas, Holy Motors... En dan begint morgen in EYE ook nog een klein retrospectief met werk van Nicholas Ray. Ik kan mijn thuisbioscoop wel sluiten.

Holy motors moet je gezien hebben idd vanwege dingen die je nog nooit gezien heb. Ik moet zeggen dat ik de verhaalstructuur - waarin werkelijk alles mogelijk is - op een gegeven moment wel een trucje vond worden en de scenes me minder dwingend voorkwamen omdat ze niet meer overdonderden. En dan hadden daar ook best heel andere scenes kunnen zitten. Einde is wel weer goed. Misschien als ik meer grip krijg op de tweede helft dat ik dan nog positiever wordt.

Moonrise kingdom: ja en nee. Leuk idee om een contrast te maken tussen gelukkige kinderen voor wie het kleine eiland waarop ze wonen nog een hele wereld is die ontdekt moet worden en de typische Andersonian volwassenen voor wie het eiland meer een gevangenis lijkt en die alle overdadige kleurenpracht en vrolijkheid niet meer zien. Sommige volwassenen hebben kleren aan die een blend in met de omgeving mogelijk maken, alsof ze onzichtbaar willen worden. Omdat de focus heel erg op de kinderen ligt, ontbrak voor mij die kenmerkende Wes Anderson ondertoon die de weemoed inbrengt grotendeels. Waardoor ik de film een leuke aanvulling op vond, maar geen sleutelfilm.

A Kind of Loving
Ditmaal staan we ook bij de vaak zo magische Schlesinger aan de kitchen sink. Te lijden. A Kind of Loving (en niet méér dan dat!) moet een van zijn bitterste films zijn. De mens gevangen in zijn lusten. Het maakt eigenlijk niet eens uit hóe huwelijken worden gesloten, of het nou door de ouders geregelde uithuwelijking is, of de moderne chronische besluiteloosheid. Relaties: het ontbreekt ons aan instinct. Teveel hersens om te twijfelen. A Kind of Loving begint met een geslaagde bruiloft (een teken van een goeie film hè). De fotograaf maakt portretten ('hold it'!) terwijl de ondertiteling in die pauzes verschijnt. Hoofdpersonage Vic bewondert zijn zus (zij is het die trouwt) en voelt dat zijn moment ook eens moet gaan komen. In het fabrieksstadje (waar de jongens en meisjes van het werkvolk elkaar in de fabriekskantine treffen) spot hij een knap ding. Hij dringt zich slim aan haar op, zonder creepy te worden, en kortstondig ontstaat een mooie romance. Maar ook dan valt al op dat het échte magische momentje volgt als Vic van een familiediner wegrent, en de reden daarvoor op een briefje aan zijn glimlachende zus laat zien. Het is meer het hébben van de relatie, dan de relatie zelf die hem bevalt. Eindelijk een kans op 'vleselijke conversatie'. De tweede helft van het verhaal werkt toe naar hét moment, waarna Vics huiselijke leventje prompt in elkaar stort. Hard en pijnlijk, en hoe 'evil' de schoonmoeder ook is, uiteindelijk is het zijn eigen schuld. En als hij alleen op de wereld op een stationsbankje ligt heeft hij in tegenstelling tot Billy Liar geen fantasiewereld om in te ontsnappen.

The Silence
Werd Mohsen Makhmalbaf hier gesponsord door Unicef? Of op zijn minst geïnspireerd door hun kalenders, want die komen hier vlekkeloos tot leven. Een eindeloze stoet on-waar-schijnlijk lieve, mooie, lachende kinderen. Van enige meta-schuring is hier echt geen sprake. Het begint met een bijna Russisch blond (en 'ziener'-blind) mannetje, dat met zijn moeder een brood koopt. De 'broodmeisjes' staan in een rijtje opgesteld, en schitteren in jurkjes die bewijzen dat Robijntje ook in Iran wordt verkocht. Met het brood op zak vertrekt het menneke – ondanks zijn jeugdige leeftijd en handicap – naar zijn werk. Daarbij wel begeleid door weer een ander wereldwinkellegpuzzel-meisje, getooid met Indiaanse vlechtjes. En dan heeft u haar nog niet zien dansen! Aangekomen in de stad wordt de film beter. De blinde jongen moet watjes in zijn oren doen, want anders volgt hij prachtige stemmen en dito muziek. Zijn baan ligt in het verlengde daarvan, want hij werkt in een heuse 'luitenshop'. Dáár had ik wel een uur willen blijven. een oude man met een bekende stem en nepperige snor (zal eerder in Iraanse films hebben rondgelopen) is de nukkige baas, en het vlechtenmeisje maakt Bollywood-moves. Al snel laat het hoofdpersonage zich echter weer afleiden, en niet zomaar. Hij waant zich (door zijn dichtgestopte oren?) eerst Beethoven, en in het allerbeste meest Makhmalbafse moment komt hij de Iraanse Mozart tegen. Tóen kon ik om zoveel cheesyness wel lachen, maar was de film ook wel zo'n beetje om.

Little Caesar
Deze vroege gangster-talkie moet het doen zonder de onvergetelijke Cagney, die in hetzelfde jaar in met grapefruits in de weer was. Edward G. Robinson is echter bijna net zo'n grote naam, en hij is voelt misschien wel 'logischer' als mob-baas. Een klein driftkopje, geleid door ijdelheid (hij kamt continu zijn haar). Robinson was vroeg oud, maar hier heeft hij zelfs nog wat babyvet. Robinson begint als small time hoodlum met zijn mattie Douglas Fairbanks, ze eten rustig een bordje spaghetti nadat ze een tankstationnetje hebben beroofd. 'Waar doen we het toch allemaal voor', peinst de ambitieuze Robinson. 'Dames!' oppert de aalgladde danser Fairbanks enthousiast. 'Pff', antwoord Robinson, en niet zomaar. Ze verleggen hun werkterrein naar de grote stad, waar de crimesyndicaten kennelijk dermate om mannetjes verlegen zitten dat de plattelandsboefjes prompt aan de slag kunnen. Wat volgt is een braafjes in beeld gebrachte 'rise'. Geweld kon nog niet in beeld. Homoseksualiteit kon blijkbaar wel en daardoor wordt de film steeds Italiaanser melodramatischer. Een ganglid annex kleermaker (immer een ouderwets Hollywood-teken voor gayness) verlustigt zich aan de machtige Robinson in zijn nieuwe pak. Robinson geilt intussen niet enkel op zich, hij probeert ook zijn oude maat Fairbanks in te palmen, die ware hij niet zijn beste vriend allang het loodje had gelegd. 'That's what I get for liking him too much'. De daaropvolgende close-up van zijn gezicht zegt alles.