Filmforum

wel het mooie van deze draad, het is een soort meningen-almanak en "behoorlijk" compleet inmiddels (van Maud bijvoorbeeld zijn er nu al 3 visies)

(kijk uit naar OMCS take on La Genou de Claire, ultieme Franse http://www.mixedgrill.nl/wp-content/uploads/2011/04/Vieze-man.jpg film)

Ik, de nouvelle vague-pessimist, was zeker weer de spelbreker...

RocknRolla (Guy Ritchie, 2008)

Alweer een schreeuwerige, flitsend gemonteerde crime movie van Ritchie, en alweer vind ik er geen zak aan.
Deze man wordt vaak met Tarantino vergeleken, en het is hip om hem beter te vinden.
Tarantino's films hebben ondanks de camp en geweld tenminste nog een hart. De personages ontstijgen, hoe idioot ze ook zijn, meestal nog het cartooneske
Ritchies personages blijven van bordkarton en zijn er alleen maar om heel erg stoer en cool of compleet over de top waanzinnig te zijn.
Wordt Tarantino te lange en niet ter zaken doende dialogen verweten, Ritchie is nog veel erger in dit aspect en er valt niets eens om te lachen.
De snelle en flitsende montage probeert angstvallig te verhullen dat er eigenlijk niets van betekenis in Ritchie's films plaats vindt.

Le genou de Claire
Oeh, moeilijk, moeilijk. Heeft een groot watdefuck?-gehalte, om veel verschillende redenen. Dit is een soort ambient Liasons Dangereuses, een verhaalvorm waar ik nooit echt dol op ben. Wat ook niet helpt is dat iedereen in de film, behalve Claire -misschien-, irritant is. Dat begint als die proto-Ricardo Villalobos hoofdpersoon zijn oude vriendin met vermoeiend Roemeens accent tegenkomt. Dat zit maar vriendschappelijk fysiek te zijn, ik werd er meteen erg zenuwachtig van. Je verwacht dan dat dit een soort cliché Frans pervers filmpje wordt met die twee tienermeisjes, maar eigenlijk gaat het totaal over iets anders nl. dat baardmans een pompeuze bourgeois is. Dan halverwege wordt het toch wel mysterieus: waarom opeens die behoefte om de knie van Claire aan te raken? Is dat nou een soort sublimatie van zijn wens om haar te krikken, die hij wonderwel niet doorzet omdat hij graag een morele code wil volhouden (hij gaat nl. binnenkort trouwen?) Het einde is trouwens wel mooi subtiel en doorprikt de pretenties van de hoofdpersoon. Wat me ook beviel: de kleren van Jean-Claude Braily, zelden iemand zo goed gekleed gezien in een film, kan je ook een halve Tumblr aan wijden. Net als het wonderbaarlijk gave huis dat die halve zool wil verkopen. En Lac d'Annecy, onmiskenbaar, alleen wel onrealistisch zonnig, daar regent het meer dan in Nederland. Rare maar wel erg originele film.

I, Robot
Stuk beter dan ik verwacht had al werd wel erg sf/actie naar 't einde toe. Toch een paar interessante ideeën al zal het boek wel veel beter zijn.

Asimov!
(da's lang geleden dat ik die las zeg)

en +1 wat betreft dat Roemeense accent in Le Genou, aargh

Ermo
Betrekkelijk ouderwets aanvoelende Chinese film, door de nadruk op ambacht en boertige humor. Wat betreft het eerste aspect lijkt Ermo op de klassieker Ju Dou. Hier worden geen zinnelijk rode stoffen geverfd, maar druipende 'twisty noodles' gekneed. Met de voeten. Een mooi procedé wat we alleen wel veel te vaak krijgen te zien. De oeroude verkoopkunsten (of beter het oude Maoïstische leven) worden op 'farcistische' wijze tegenover 'Westerse' consumptiedrang geplaatst. Zodra de deegkneedster (de Ermo uit de titel, spreek uit Irma) door de buurman mee naar de stad wordt genomen verandert haar wereldbeeld to-taal. In een klap is ze haar stokoude echtgenoot vergeten. Televisie! Wow! De satirische grappen zijn merendeels flauw (en hebben in een letterlijke noedel-film vooral betrekking op eten). Maar uiteindelijk zit er toch wel een bittere laag in, die mooi aansluit bij het recente kapitalisme is failliet-thema. Ermo wil zó graag de tv hebben (en dat dan vooral om haar buurvrouw af te troeven, hét teken van kapitalistisch denken) dat ze zichzelf kapot werkt. Maar wat als ze dat niet zou hebben gedaan? Zou haar leven dan niet bikkelen voor nóg minder zijn geweest. Dé reden om Ermo te kijken is dat de film in de verstilde momenten (en zeker in de tweede helft) de unieke jaren vangt waarin China inhaakt in die 'rat race'.

The Fly
Het moest er toch een keer van komen. Laatst nog zitten grappen over hoe spannend ik deze film vond als 11-jarige: ik haakte af toen Goldblum op weg naar zijn 'vliegstatus' extra suikerklontjes in de koffie begint te gooien. Dat is pas na een minuut of 40, dus ik was al met al nog best ver gekomen. Ditmaal zag ik op dat moment nog niets engs in, maar tien minuten later piepte ik wel anders! Op Clean, Shaven-achtige wijze begint het lijf van Goldblum uit elkaar te vallen, waar “bloedkanker”-vlekken toch al woekerden. En ja, dat fokt toch wel met mijn diepste angsten hoor. Ik leerde bij deze kijkbeurt nog dingen over mezelf, die ik als 11-jarige alleen maar onbewust kon voelen. Zeer speciaal wel. Voor en na die intense momenten is The Fly een lekker maffe typische Cronenberg-exercitie. Goldblum heeft een geniale 'mat', en brengt vanaf het begin al de juiste energie. Cronenberg heeft helaas weinig tijd om bij het 'maagdelijke wetenschapper leert the flesh'-thema stil te blijven staan, maar dat de film AIDS-paranoia echoot is toch al wel duidelijk. Het valt nog mee dat ie niet naar een maagdelijk meisje gaat zoeken om van zijn 'toestand' te genezen. (Denk Afrikaans bijgeloof.) Tegenspeelster Geena Davis heeft een wat moeizamere rol, ze moet beginnen als journalist die de touwtjes in handen heeft, maar wordt dermate 'overspeelt' dat ze de rest van de film gedwee (en met pruillipje) achter Goldblum aanhobbelt. Pas als de hysterie losbarst weet ze de juiste toon weer te vinden. Die laatste fase is Notre Dame-grotesk, maar heeft ook nog tijd voor een prachtige speech. De 'politiek' van insecten, Howard Shore-strijkjes zwellen aan, en Goldblum rant als 'the incredible shrinking man'. Even existentieel. Enige minpuntje: waarom vliegt hij aan het einde niet ongrijpbaar weg? Dat had ik helemaal magisch gevonden.

True Grit
Het origineel. Ze ontlopen elkaar bijzonder weinig, dit mag dan de klassieker zijn, ik vind dat de Coens zeker nog flink wat hebben verbeterd in de details. Vooral qua actie (misschien logisch) en ook een paar hele toffe nachtelijke scenes, die zijn hier weer verschrikkelijk day for night. True Grit moet het hebben van een beter geslaagde 'ruimtelijkheid' in de ouderwetse western-landschappen, én toch ook wel van John Wayne, die als een soort oude clown/Aart Staartjes, met de stem van Arnold Gelderman de oude schietgrage marshall speelt. Het meisje dat hem inhuurt is hier íetsje ouder, een stuk minder wijsneus (en dus minder schattig). Dit kind wordt al 'm'am' genoemd, en terecht. Ze heeft de touwtjes bijna té stevig in handen. In een leuke running gag countert zij het wild west 'kapitalisme' door continue te dreigen met een advocaat, en door om bonnetjes te vragen. De toon is verder heel warm, bijna die van een familiefilm. In een van de leukere details spendeert de film best wat aandacht aan 'de familie' van de marshall; een kat en een oude Chinees. John Wayne en zijn Chinese maat kaarten wat af, vind ik leuk hè. De Texaanse ranger die in de Coens versie door Matt Damon werd gespeeld is hier al snel niet meer creepy, en ook veel meer in beeld. Drie unlikely friends, kuierend door de indian territory. Jammer dat ze de 'man in bearsuit' niet tegenkomen.

Rappin'
Lol! Old school rap … ik ben toch erg blij met Rakim die de game een leveltje hoger heeft gebracht. Cameo's van Force M.D.'s en Ice T zouden nog de goeie tracks moeten zijn ten opzichte van die van hoofdrolspeler Mario Van Peebles, wiens pimplimp er al vrij koddig uitziet, maar ik moet toch m'n vader gelijk geven die het allemaal op Eddy Christiani vond lijken. Tóen nog wel.

oh ja detail dat ik nog vergat over True Grit, de remake van de Coens heeft een heel slechte epiloog, het origineel verbazingwekkend genoeg juist een hele mooie, precies de juiste memento mori toon.

Sanatorium pod klepsydrą (The Hourglass Sanatorium)
Dit moet echt een van de vaagste films zijn die ik ooit gezien heb. Een soort Alice In Wonderland voor volwassenen. De beelden en de muziek zijn fascinerend, maar net als vrijwel elke gesproken tekst: bizar. Dingen als rennende joden en de aanwezige orthodoxe kerk doen vermoeden dat er wel gecodeerde boodschappen in zitten aangezien dit is gemaakt in het Polen van 1973. Iets om eens wat duidingen te gaan lezen en dan nog eens te kijken. Nu keken we elkaar na afloop aan van "WTF hebben we de afgelopen 2 uur gezien?"

The Hourglass Sanatorium is inderdaad een film die niet in 1 keer is the doorgronden. Ook de moeite waard, minstens zo ondoorgrondelijk en van de dezelfde regisseur: The Saragossa Manuscript, gerestaureerd dankzij fans Jerry Garcia, Martin Scorsese en Francis Ford Coppola. De originele versie duurt 3 uur en 2 minuten.

The Comfort of Strangers (1990, Paul Schrader)
Als Christopher Walken je in je maag stompt (geweldige scene overigens) dan moeten alle alarmbellen gaan rinkelen natuurlijk. Toch gaan ze voor de laatste keer op bezoek bij het rare echtpaar in het oogstrelend mooie huis te Venetië, omdat de vrouw hen van een afstand uit het raam ziet en hen roept te komen, dan kun je niet meer weigeren natuurlijk: etiquette gaat dan boven de 'gut-feeling' dat er iets niet klopt.
Voor liefhebbers van de film Don't look now.

oh i'm in. (de film die erna komt, van Schrader, Light Sleeper, maakte heel lang geleden ook veel indruk op me)

voor The Hourglass (berucht!) verzamel ik nog maar een paar jaar moed denk ik ;)

The Hourglass Sanatoruim ga ik morgen eens kijken, Engels ondertiteld op Youtube, jawel :)
https://www.youtube.com/watch?v=eay5b2P3zdA

Poeh, da's wel behelpen qua beeldkwaliteit zeg. Er is net een prima gerestaureerde dvd van uit.

Footloose
Kevin Bacon danced himself out of the womb! Dat had ik nou nooit in hem gezien, maar de meeste beroemde acteurs zijn (logischerwijs) al vroeg begonnen en aangezien ze ook de looks hebben word je dan een idol. Hier treffen we Bacon in een glad gechoreografeerde eighties-musical. Dansen is in dit soort films meer acrobatisch (of lollig) bewegen; dit is na The Fly alweer een film waar de hoofdrolspeler zich aan Epke Zonderland-oefeningen waagt. De back story rond Bacons entree in een small town is nogal vaag. Zijn moeder is bij haar familie ingetrokken, zijn pa is pleite, maar tijd om dit krasje echt uit te diepen is. (Bacon had gewoon 'uit logeren' kunnen gaan in de grote vakantie.) In het dorpje heerst een ware refo-mentaliteit: dansen en popmuziek zijn verboden. Het leek me eerst wat overdreven, tot ik aan de dubstep-brief dacht. It is happening today! Bacon gaat daar wat aan doen, maar voor ie daartoe komt maakt ie nieuwe matties. Waaronder Chris Penn! Bewees die eerder dit jaar al te kunnen soulshouten, hij waagt zich hier – met veel tegenzin – aan de danspasjes. Lori Singer (als de Madonna-achtige dorpsdeerne, tevens dochter van priester Lithgow) heeft er heel wat minder moeite mee. Wow. Het leukste meisje (een piepjonge Sarah Jessica Parker) is het hulpje van deze queen bee. Als zij Bacon (die een hipster-stropdas draagt) voor het eerst in de schoolgangen tegenkomt roept ze enthousiast: 'that tie is fabulous, don't let anyone tell you otherwise. En Bacon intussen maar naar haar knappere vriendin kijken. Aww.

Monsieur Hire
Daar is ie weer hoor. Het kalende Poetin-kereltje uit Tenue de Soiree. Een groot hoofd op onwerkelijk kleine schoudertjes. En opnieuw wordt hij betrokken bij een soort driehoeksverhouding, al is die hier vooral crimineel. Niet voor niets werd de film gebaseerd op een boekje van Simenon. Ik ging er eens goed voor zitten. L'Horloger de Policier was ten slotte een van de tofste films van mijn kijkjaar tot nu toe. Ook nu begint het hoopgevend. Een rechercheur met een melancholieke Jandek-kop in een houtje-touwtje jas is op bezoek bij Monsieur Hire. De agent doet filosofisch, onzeker en raar, maar twee tellen laat de film hem los. We blijven bij Monsieur Hire. Helaas. Het kleine kleermakertje, kijkt 's avonds Grunbergiaans eenzaam uit zijn raam naar de overbuurvrouw. Dat is de niet meer zo jonge Sandrine Bonnaire, of zo voelt dat, dat krijg je als je op je veertiende al in dit soort rollen bent begonnen. Het was echter pas 1989! Veel kon er dus helemaal niet veranderd zijn bij Bonnaire, en ze doet (dus) van oeh la la met de gordijnen open. En Monsieur Hire maar kijken. Dat kan niet goed blijven gaan, en al snel dringt het meisje zich aan hem op. Hire is blij zijn ei kwijt te kunnen – hij eet ze ook letterlijk met smaak – maar de kijker en hijzelf weten best dat er iets niet in de haak is bij al deze onverwachte aandacht. Had een mooie film noir kunnen zijn, wordt een volslagen chaotische blauwige Kieslowski-film met een overdaad aan stijl en haast.

La Dolce Vita
Echt zo'n film die zó bekend is dat je bijna het gevoel krijgt hem al gekeken te hebben. Er zullen wel fragmenten bij Zomergasten zijn langsgekomen, of hun sporen elders (Woody Allen!) hebben nagelaten. Het eerste uur zag ik de klassieker-status er nog niet aan af. Het leek me een soort Roman Holiday voor volwassenen. Journalist op stap met buitenlandse ster. En ik zou één Hepburn nog niet inruilen voor honderd van deze Ekbergs. Net toen ik me begon af te vragen of dit die film met 'de fontein' was, was het zover. De sequentie leidt prompt een spetterende niveaustijging in. Het begint met een harpje van Rota, een zwerfkatje, en dan dus de fontein. Meer melancholie dan erotiek, en het brengt de hoofdrol van Mastroianni tot leven, ook omdat Ekberg – eindelijk! – uit het verhaal vertrekt. Het tweede uur is magistraal. De journalist Mastroianni ontmoet voor het eerst in tijden zijn pa weer, die volkomen uit zijn habitat in Rome verkeert. Vader (een prachtfiguur) countert al die nieuwe indrukken eerst met mooie praatjes (onder andere in een vrolijke nachtclub) maar krijgt later de deksel op de neus. Je realiseert je dat ellende één streepje voorbij maximaal geluk ligt. Alsof geluk op zichzelf al een reden is om je alvast maar depri te gaan voelen. (Een stemming die Mastroianni hier personifieert, en dan heb ik het nog niet eens over zijn tragische vriend Steiner, ook zeer belangrijk ná de fontein.) Het laatste uur van de opvallend ingewikkelde sixties-hit lijkt helaas weer wat meer op het eerste. Maar nu is de wanhoop in de decadentie wel voelbaar, al blijft het hart voor mij toch echt in het midden zitten. Bijvoorbeeld in het 'serveerster'-intermezzo.

All The Marbles
Als fictiesport is worstelen natuurlijk ideaal voor een fictiefilm. The Wrestler bewees de tragische kantjes, cultfilm All The Marbles doet het op een levensechte feel good manier, en grotendeels zonder flauw te worden. Het zijn hier geen verlepte veteranen die elkaar met tegels tot moes slaan, maar schaarsgeklede dames. Beachvolleybal is er niets bij, en in deze theatrale context voelt dat ook heel wat minder ongemakkelijk. Peter Falk is in maximum overdrive (en met vissershoedje) waanzinnig lollig op dreef als de coach van een 'tag team' (een blondine en een brunette, natuurlijk). Ze beginnen onderaan de ladder, en in het ijzersterk eerste half uur is de film een ware Wendersiaanse roadmovie. (Het zal door Falk komen.) 'It's not that you're a bad manager, you're just a lousy human being'! De manager moet als een bijbel Salesman alle trucs uit de kast halen om zijn dolls te verkopen, en tot zijn woede troggelen de louche Eddie Coyle-achtige organisatoren hem ook enkel geld áf. 'If you ever need a true friend, buy a dog'. In de aftandse auto draait Falk opera aria's van cassettes, maar de film neemt nooit tijd om eens een lekker lang fragment te laten horen. Halverwege meent de film stevige versnelling in richting een ware sportfilm in te moeten zetten. Niet geheel onverwacht, toch wat jammer. Nadat de dolls hun absolute dieptepuntje hebben gehad (hint: Duran Duran) volgt de 'rise'. Regisseur Robert Aldrich brengt het grote “titelgevecht” in zijn 'finale opus' bijzonder uitgebreid in beeld, maar stiekem is de piekfijne door Falk gedirigeerde schmaltzy entree het leukst. En zo hoort het ook bij worstelen.

La Dolce Vita...eindscène op het strand. Zo mooi.

Ik heb iets meer met die slot-scene van Otto e mezzo. Later nog gejat door Kusturica (Underground). Moet Dolce vita weer eens doen. Drie keer scheepsrecht, hoop ik...

http://i.imgur.com/dOrBC.gif

ik vond de beginscene memorabeler dan het eind. (ik dacht eigenlijk dat ze dat beeld dan weer in zee aan zouden treffen, maar het was een vis... toch) Echt een film waar ze boeken over schrijven. ;)
(Ik heb ook meer met 8 1/2 én Amarcord, maar die laatste is natuurlijk heul anders en meer de zoete Fellini)

overigens, hóe cool is het om een woord te hebben uitgevonden (Paparazzo)

Ja Amarcord twee, Roma drie.

maar het was een vis... toch

De rangschikking vind ik in dit geval erg moeilijk maar vooruit op dit moment: La Dolce Vita; Satyricon; Toby Dammit

Videodrome (David Cronenbug, 1983)
Destijds was ik onder de indruk van die film, maar ik vond geloof ik alles wat raar en eng is wel de moeite waard, de B-horrorfilm Xtro vond ik ongetwijfeld net zo goed.
Nee ik ga me niet geloofwaardig maken op dit forum als ik nu doodleuk stel dat ik Videodrome een slechte film vind, die bovendien zeer gedateerd aandoet, en niet alleen omdat het media-formaat video zo goed als niet meer bestaat...
De dialogen zijn houterig, de filosofie en gedachtengang zijn lachwekkend.
Twilight zone, maar dan wat meer arty.
De muziek maakt dan wel weer een boel goed, wat als ik me niet vergis gemaakt is met de befaamde Moog-synthesiser...ehm ja, ook gedateerd natuurlijk :)

Moogs zijn altijd wel weer hip. :)

:)

nu heb ik dit jaar Cronenberg eindelijk - eh- ontdekt/doorgrond
maar over Videodrome was ik het in elk geval een jaar of 3 terug eens Ik kon er niet heel veel mee. Hallucinaties opgewekt door een tv-signaal!? (Yeah right)

Mmm...altijd mijn favoriete Cronenberg. :) [samen met The Brood en die creepy 70s infectiefilms en die pratende typemachine uit Naked Lunch natuurlijk] Ik bedoel, Scanners: ontploffende hoofden door telepathie? (Yeah right) etc...etc... :)

Dead Ringers is met afstand mijn favoriete Cronenberg, gevolgd door Eastern Promises.
EXistenZ vind ik de meest entertaining.

The Fly en Rabid voor mij, ik moet die ándere seventies infectiefilm nog zien. ExistenZ ook, hij heeft wel altijd stevig doorgewerkt he.

Oh ja eXistenZ inderdaad, ook een van mijn favorieten.

Nog een stem voor Dead ringers, The Fly op twee. Aldus Olaf die niet verder komt tegenwoordig dan wat top tweetjes/drietjes uitbraken op het forum.

De vooruitziende blik van Videodrome gaat nog steeds op, getuige de groeiende groep mensen die al fietsend aan hun smartphone gekluisterd zit, alsof het apparaatje het verlengde is van hun arm. De moderne westerse mens opgezogen door een beeldscherm, zij het in een iets kleiner formaat.

Videodrome gaat dus zeker in de top 3 en doe daar The Fly en The Brood ook maar bij. A History Of Violence en Eastern Promises waren de laatste films van Cronenberg waar ik wat mee kon. In zijn laatste twee films wordt zoveel gepraat en op zo'n zacht volume dat ik er letterlijk niet bij wakker kan blijven. Iemand ooit zijn racefilm Fast Company gezien? Een curiosum. Of M. Butterfly, de film waar je vanaf het begin ziet aankomen wat in The Crying Game de grote verrassing is?

Trouwens veel goede films de laatste tijd in de bioscoop: Rebelle (een film over Afrikaanse kindsoldaten, maar dan zonder Marco Borsato), A Royal Affair (Mads Mikkelsen, altijd prijs), A Simple Life, Meek's Cutoff (eindelijk op het grote doek), Sleep Tight, Vivan Las Antipodas, Holy Motors... En dan begint morgen in EYE ook nog een klein retrospectief met werk van Nicholas Ray. Ik kan mijn thuisbioscoop wel sluiten.

Holy motors moet je gezien hebben idd vanwege dingen die je nog nooit gezien heb. Ik moet zeggen dat ik de verhaalstructuur - waarin werkelijk alles mogelijk is - op een gegeven moment wel een trucje vond worden en de scenes me minder dwingend voorkwamen omdat ze niet meer overdonderden. En dan hadden daar ook best heel andere scenes kunnen zitten. Einde is wel weer goed. Misschien als ik meer grip krijg op de tweede helft dat ik dan nog positiever wordt.

Moonrise kingdom: ja en nee. Leuk idee om een contrast te maken tussen gelukkige kinderen voor wie het kleine eiland waarop ze wonen nog een hele wereld is die ontdekt moet worden en de typische Andersonian volwassenen voor wie het eiland meer een gevangenis lijkt en die alle overdadige kleurenpracht en vrolijkheid niet meer zien. Sommige volwassenen hebben kleren aan die een blend in met de omgeving mogelijk maken, alsof ze onzichtbaar willen worden. Omdat de focus heel erg op de kinderen ligt, ontbrak voor mij die kenmerkende Wes Anderson ondertoon die de weemoed inbrengt grotendeels. Waardoor ik de film een leuke aanvulling op vond, maar geen sleutelfilm.

A Kind of Loving
Ditmaal staan we ook bij de vaak zo magische Schlesinger aan de kitchen sink. Te lijden. A Kind of Loving (en niet méér dan dat!) moet een van zijn bitterste films zijn. De mens gevangen in zijn lusten. Het maakt eigenlijk niet eens uit hóe huwelijken worden gesloten, of het nou door de ouders geregelde uithuwelijking is, of de moderne chronische besluiteloosheid. Relaties: het ontbreekt ons aan instinct. Teveel hersens om te twijfelen. A Kind of Loving begint met een geslaagde bruiloft (een teken van een goeie film hè). De fotograaf maakt portretten ('hold it'!) terwijl de ondertiteling in die pauzes verschijnt. Hoofdpersonage Vic bewondert zijn zus (zij is het die trouwt) en voelt dat zijn moment ook eens moet gaan komen. In het fabrieksstadje (waar de jongens en meisjes van het werkvolk elkaar in de fabriekskantine treffen) spot hij een knap ding. Hij dringt zich slim aan haar op, zonder creepy te worden, en kortstondig ontstaat een mooie romance. Maar ook dan valt al op dat het échte magische momentje volgt als Vic van een familiediner wegrent, en de reden daarvoor op een briefje aan zijn glimlachende zus laat zien. Het is meer het hébben van de relatie, dan de relatie zelf die hem bevalt. Eindelijk een kans op 'vleselijke conversatie'. De tweede helft van het verhaal werkt toe naar hét moment, waarna Vics huiselijke leventje prompt in elkaar stort. Hard en pijnlijk, en hoe 'evil' de schoonmoeder ook is, uiteindelijk is het zijn eigen schuld. En als hij alleen op de wereld op een stationsbankje ligt heeft hij in tegenstelling tot Billy Liar geen fantasiewereld om in te ontsnappen.

The Silence
Werd Mohsen Makhmalbaf hier gesponsord door Unicef? Of op zijn minst geïnspireerd door hun kalenders, want die komen hier vlekkeloos tot leven. Een eindeloze stoet on-waar-schijnlijk lieve, mooie, lachende kinderen. Van enige meta-schuring is hier echt geen sprake. Het begint met een bijna Russisch blond (en 'ziener'-blind) mannetje, dat met zijn moeder een brood koopt. De 'broodmeisjes' staan in een rijtje opgesteld, en schitteren in jurkjes die bewijzen dat Robijntje ook in Iran wordt verkocht. Met het brood op zak vertrekt het menneke – ondanks zijn jeugdige leeftijd en handicap – naar zijn werk. Daarbij wel begeleid door weer een ander wereldwinkellegpuzzel-meisje, getooid met Indiaanse vlechtjes. En dan heeft u haar nog niet zien dansen! Aangekomen in de stad wordt de film beter. De blinde jongen moet watjes in zijn oren doen, want anders volgt hij prachtige stemmen en dito muziek. Zijn baan ligt in het verlengde daarvan, want hij werkt in een heuse 'luitenshop'. Dáár had ik wel een uur willen blijven. een oude man met een bekende stem en nepperige snor (zal eerder in Iraanse films hebben rondgelopen) is de nukkige baas, en het vlechtenmeisje maakt Bollywood-moves. Al snel laat het hoofdpersonage zich echter weer afleiden, en niet zomaar. Hij waant zich (door zijn dichtgestopte oren?) eerst Beethoven, en in het allerbeste meest Makhmalbafse moment komt hij de Iraanse Mozart tegen. Tóen kon ik om zoveel cheesyness wel lachen, maar was de film ook wel zo'n beetje om.

Little Caesar
Deze vroege gangster-talkie moet het doen zonder de onvergetelijke Cagney, die in hetzelfde jaar in met grapefruits in de weer was. Edward G. Robinson is echter bijna net zo'n grote naam, en hij is voelt misschien wel 'logischer' als mob-baas. Een klein driftkopje, geleid door ijdelheid (hij kamt continu zijn haar). Robinson was vroeg oud, maar hier heeft hij zelfs nog wat babyvet. Robinson begint als small time hoodlum met zijn mattie Douglas Fairbanks, ze eten rustig een bordje spaghetti nadat ze een tankstationnetje hebben beroofd. 'Waar doen we het toch allemaal voor', peinst de ambitieuze Robinson. 'Dames!' oppert de aalgladde danser Fairbanks enthousiast. 'Pff', antwoord Robinson, en niet zomaar. Ze verleggen hun werkterrein naar de grote stad, waar de crimesyndicaten kennelijk dermate om mannetjes verlegen zitten dat de plattelandsboefjes prompt aan de slag kunnen. Wat volgt is een braafjes in beeld gebrachte 'rise'. Geweld kon nog niet in beeld. Homoseksualiteit kon blijkbaar wel en daardoor wordt de film steeds Italiaanser melodramatischer. Een ganglid annex kleermaker (immer een ouderwets Hollywood-teken voor gayness) verlustigt zich aan de machtige Robinson in zijn nieuwe pak. Robinson geilt intussen niet enkel op zich, hij probeert ook zijn oude maat Fairbanks in te palmen, die ware hij niet zijn beste vriend allang het loodje had gelegd. 'That's what I get for liking him too much'. De daaropvolgende close-up van zijn gezicht zegt alles.

L'amour l'après-midi
Oh goed! De laatste van Rohmers morele vertellingen is weer top, bijna zo goed als Maud. Frédéric, een brave advocaat, getrouwd met kind en tweede op komst dagdroomt vooral in de trein graag over parallelle levens en vrouwen. Dat leidt in het begin van de film al tot een prachtige monoloog en iets later tot mooie droomscène waarin Frédéric over een ketting beschikt waarmee hij mensen willoos kan maken en prompt komen de actrices uit de voorgaande films even langs, waarbij maar een aan zijn macht ontsnapt. Zo mooi, daarna begint het echte verhaal wanneer een oude vriendin Chloé hem op kantoor opzoekt. Ik zag het meteen: probleemgeval, Franse stijl, met zo'n raar mooi/lelijk hoofd. Zij begint vrij subtiel in zijn leven binnen te dringen en hij vindt het wel grappig. Zij wil meer, hij houdt af, etc, etc. De "grote" omslag aan het einde is geniaal. Daarna keert de Rohmeriaanse orde weer terug. Aah, la bourgeoisie. Maar nu even pauze hoor anders komt de Gitanesrook nog uit mijn oren.

The story of film: an Odessey (Marc Cousins, 2011)
De langste documentaire die ik ooit gezien heb. En ik heb die 15 uur er in een weekend doorheen gedraaid. Ik vond het fantastisch. De breedte is enorm (Cousins beschrijft cinema wereldwijd, met veel aandacht voor Azië en Afrika), de diepte precies goed, al ontbreken er natuurlijk altijd namen. Hij gaat steeds vooruit en terug om te laten zien waar interessante inhoudelijke links zitten en wie wie beïnvloed heeft. Om een voorbeeld te noemen: Hij ziet een link tussen The firemen's ball van Milos Forman en het werk van Robert Altman. Hij wist ook mijn interesse te wekken voor de stille periode, toch altijd even het stukje waar ik doorheen moet. Hij vertelt het aanstekelijk en laat ons zien wat de eerste close-up was, de eerste cut, cross-cut, en waar steeds de innovatie zit. Dat houdt hij tot aan 2011 toe vol. Ik was natuurlijk erg nieuwsgierig wat hij er van de laatste paar jaar uit zou pikken en het deed me verschrikkelijk veel deugd dat er aandacht was voor Ceylans Climates ('One of the most innovative fiction films of the 21st century'), Martels The headless woman en Weerasethakuls Tropical malady. Dan zitten er ook nog een paar interviews in met helden zoals Claire Denis en Tsai Ming Liang en het feest is compleet. Een hoop geleerd en behoorlijk wat aantekeningen zitten maken. Aanrader.

Erm, OdYssey dus...

The Blair Witch Project
Dat het Amerikaanse volk net zo lawaaiig is als het onze wordt ook hier weer bewezen. Wat blijft die griet maar kleppen zeg! Het zullen (van twee kanten...) de zenuwen zijn, maar zeker in de eerste helft vond ik al het gebabbel maar irritant. Als het nou wat diepgang verschafte aan het project zelf, maar het is toch vooral veel typisch improvisatie-geschreeuw. Over de verdwenen landkaart bijvoorbeeld, die dan nog niet eens door 'de heksen' blijkt te zijn gejat! Een drietal documakers (met een hoogvoorhoofdige goth-leidster) trekt 'The Territory' van Maryland in, op zoek naar sporen van heksenpraktijken. Dat soort klusjes moet je aan de Witchfinder General overlaten, en al snel slaat de groepspaniek toe. Te snel eigenlijk, want ik vond het gebeuren op dat moment nog helemaal niet spannend. Dat wordt echter goedgemaakt gedurende de prima tweede helft, waarin de hysterie wel op zijn plek valt en men los mág. Te beginnen met het tot leven komen van tal van black metal-albumhoezen. Wicca-kruizen in zwart-wit, Wicker Man – stropoppen, en dan plots stroperig bloed – of is het hersenvocht (iiek!) – in kleur. Goede zet om de personages zowel in brak zwart-wit áls retro-kleuren de 'film in film' te laten schieten. De laatste tien minuten zijn het sterkst, met een aandoenlijke monoloog in tranen, en uit het niets een urbane structuur in het bos. Dat is prompt enger dan verdwaald zijn. De zeurende spanning wordt nooit opgelost in een onvergetelijk Abu Ghraib-achtig shot, waar ik stiekem op hoopte, maar daar is het ook de film niet voor. Puur suggestie.

Bill & Ted's Excellent Adventure
Een mens vraagt zich af of Keanu Reeves tegenwoordig verder zou komen dan een YouTube-kanaal. Ook in deze überblije melige komedie bakt hij er weer helemaal niets van. En om nou te zeggen dat er zoveel van hem gevraagd wordt... Dan doet zijn maatje Aron Winter het beter; lees Clerks-droger. Beide 'dudes' (het 'gedude' is niet van de lucht) wanen zich in hun garage de opvolgers van Iron Maiden, en het zijn precies de muzikale grappen die de film nét redden. (Socrates versus de wisdom van Kansas, de band.) Bill & Ted doen bij elke geslaagde ingeving een playback pingelriffje, als hun eigen variant op de high five. Op school wil het echter een stuk minder rocken, eh, vlotten. Gelukkig valt er een tijdreistelefooncel uit de lucht - woah! - waarna het, kuch, excellente avontuur begint. Het tweetal reist door de ganse historie, al blijft een gewaagder figuur als Jezus natuurlijk uit beeld. De scriptschrijvers hebben zich ongeveer net zo diep ingelezen in de 'historical figures' als de dudes zelf, zodat de grappen beperkt blijven tot 'hey Fruit Dude'! (Sigmund...) Het is geen toeval dat het mooiste momentje helemaal niets met historie van doen heeft, maar met de future. Men luistert dan kennelijk nog altijd naar lekker foute eighties-rock powerballads, en da's geen toeval! Het dansje dat volgt is dan weer nét niet leip genoeg. En waarom pakt Clarence Clemons niet even zijn saxofoon? Gemiste kansen! Zoals het ook wachten blijft op de cameo van Eddie van Halen...

en toen was het tijd voor een...
http://www.cybercafewest.com/media/7421/intermission.jpg

Misschien dat ik eens Der Himmel Uber Berlin ga herkijken, maar dan ga ik natuurlijk niet zeggen dat ik 'm alsnóg goed vind. ;)
En eens de kijklijstjes voor het huidige bioscoopjaar samenstellen.
Wie zich verveelt checkt het up-to-date-e http://gracekellyblues.blogspot.nl/

(natuurlijk meteen de verleiding om Cousins te gaan zien, maar hee, dan is het écht geen pauze meer)

The Story Of Film: An Odyssey is een van de filmervaringen van het jaar. Als ik 'm niet thuis al gezien had, zou ik misschien de marathonvoorstelling in EYE bezocht hebben. Er valt nog steeds veel te ontdekken, zeker buiten de westerse cinema om: het impressionistische A Page Of Madness (Teinosuke Kinugasa, 1926), Chinese filmdiva Ruan Lingyu in The Goddess uit 1934 (binnenkort eenmalig in EYE), Cairo Station (Youssef Chahine, 1958) en het Iraanse The House is Black (Forough Farrokhzad, 1962) (kwam regelmatig terug in de Sight & Sound-lijstjes van critici en filmmakers). Voorlopig voor mij nog geen Intermission.

Welke opvallende filmmakers hadden niet mogen ontbreken in The Story Of Film? Als ik me niet vergis komt Max Ophüls in de documentaire niet voor, terwijl hij toch van invloed was op onder meer Stanley Kubrick.

Ah jij hebt hem ook gezien Vido! Ja Ophüls nu je het zegt... Uit de klassieke periode willen effe geen namen naar boven komen, maar ik miste wat mensen die de Amerikaanse indie populair hebben gemaakt, als Jarmusch en Hartley. Qua aziatisch Tran Anh-Hung, en ik vind dat Hong Sang-soo inmiddels tot het canon van vernieuwers behoort.

Cairo station staat ergens bovenaan het genoteerde lijstje. Ga ik van de week eens doen.

Cairo Station is de moeite waard, een vermakelijke/merkwaardige potpourri van komedie, sociale kwesties, hysterie, blote benen én tragische noir.

Oh Ludo, of jij voor Moviemeter.nl zin hebt om een toptien comtemplatieve films te maken.

Guinea Pig - Devil's Experiment
Ik was er huiverig voor, net als August Underground's Mordum pretendeert het een snuff movie te zijn maar gaat om dezelfde reden plat op z'n bek. Als er al een 'kwaliteit' zou zijn aan een snuff film is het dat het echt is. Dan doet een verhaal er niet toe. Zonder verhaal is geacteerd geweld gewoon saai. De dame in kwestie blijft ook vrij stoïcijns onder het uittrekken van nagels (wat meer indruk maakt in een film als Buio Omega, ook al geen fijnzinnige film), 20 uur noise op de koptelefoon is begrijpelijk wel heftig (al denk ik dan: er zijn mensen die die Box Is Stupid set van Incapacitants hebben gekocht), maar besmeurd worden met ingewanden lijkt ze dan weer wel erg te vinden. En dat lijkt me peanuts vergeleken bij de meeste andere martelingen. Maar goed, het werkt gewoon niet. De reputatie is heftiger dan de film.

Inseminoid
Dan liever onzinnige verhalen over aliens die onderzoeksters bezwangeren. Onzin maar vermakelijke onzin en onwijs jaren tachtig.

Super Fly
Nu dit is wél een coole film. Het helft van de dialogen ken je uit hiphop, niet eens zozeer uit samples maar ook veel verwerkt in raps. Coole suits natuurlijk, veel coke, dope soundtrack, lowbudget en niet echt super geacteerd maar met genoeg stijl en flair om een onderhoudende anderhalf uur op te leveren.

Interessant overigens dat de Engelse ondertitels voor Super Fly gewoon vrijwel dezelfde jive talkin' bevatten, je zou denken doe die dan in ABE.

Oh Ludo, of jij voor Moviemeter.nl zin hebt om een toptien comtemplatieve films te maken.

voor het forum ofwa? ik zal eens nadenken, als ik nou toch 2 weekjes voor me uit zit te staren.

over nagels uittrekken gesproken, ik las in een interview met de zanger van Moss dat die zijn teennagels uittrekt, ik kreeg allemaal Kerrigan' Clean, Shaven associaties, hij zal het toch hopelijk wat minder bruut bedoel als het daar (in de Live Xs ofzo) stond.

Super Fly ga ik op mijn lijstje gooien

Ja voor het forum. Ze willen een optelsom maken.

ok. ik zal eens wat bedenken :)

toptien comtemplatieve films

Vanaf 2000 tot nu. Ik ben ook al aan het brainstormen.