Filmforum

Ik huur en koop ze ook netjes, als ze verkrijgbaar zijn, maar gisteren viel ik toch weer van mijn stoel toe ik zag dat Angel's Egg via een torrent werd aangeboden, dan ga ik niet wachten tot die een keer in 2145 wordt uitgebracht.

mijn schuldgevoel is drastisch afgenomen het laatste jaar.. gewenning ofzo. nu is films downloaden net zoiets als mp3's downloaden, doodnormaal en nagenoeg net zo snel. (dat de industrie eraan gaat zien we later wel weer)

maarreh ik kijk die dingen op mijn laptop, met redelijk groot scherm, weidse landschappen zullen niet zo indrukwekkend zijn als in de bios, maar meestal heb ik niets te klagen. En ik heb geen dvd-brander. Bovendien zijn dvdr's ook best duur, met name in acht genomen dat ik een film hooguit 2x zie. (en met mijn kijktempo zou dat in de 10000 euro's lopen, wat de industrie misschien wel zou redden ;) )

misschien is een rewritable drvdr iets? of zou dat niet bestaan..

Mmm, maar je kan die files ook op een gewoon cdrtje schrijven, die pakt mijn dvdspeler gewoon, ik sta zelfs te kijken van de kwaliteit en mompelde toen nog iets van "lang leve het internet!"

Ik heb laatst een groot computerscherm gekocht waar ik heel erg tevreden over ben (Samsung 22" LCD). Omdat ik daar zoveel tijd achter spendeer (en omdat ik nooit tv kijk haast, dat ding is dus heel klein). Ik brand alle goede films die ik gezien heb (en gooi de matige en slechte weg) als dvd-rom (da's ong. 5 films op een schijfje van een euro) maar dat is meer een raar soort bewaren dan iets anders. Ik overweeg gewoon een terabyte te kopen eerlijk gezegd. Ik brand dus nooit om iets te bekijken op een dvd-tv setting, aangezien ik alleen maar ellende verwacht met codecs en ondertitels.

Weinig gezien. Afgezien van The office (helemaal) alleen Duck Season (a.k.a. Temporada de patos, Embcke 2004), een alom geprezen maar tegenvallend lo-fi arthouseniemendalletje uit Mexico over een paar jongeren en een pizzakoerier die zich op zondagmiddag vervelen. Dat vervelen kwam goed over. Over eenden gesproken: ben begonnen aan seizoen van The Sopranos, inclusief de aleens eerder geziene eerste zes afleveringen. Eerste aflevering is al helemaal raak, wat mij betreft. Gangster die bij psychiater belandt nadat de eenden uit zijn zwembad zijn uitgevlogen: menig gevierd regisseur zou met een slechter uitgangspunt aan het draaien gaan.

Ik ben ook geneigd ze te branden (op dvd), maar eigenlijk slaat het nergens op omdat ik al genoeg heb wat ik nog moet kijken, laat staan dat ik iets nog eens kijk. Maar ja... beter mee dan om verlegen.. of zo. :)

Duck Season - inderdaad zo'n film waar je een paar jaar later van weet dat je 'm ooit gezien hebt, maar die blijkbaar teveel heeft voortgekabbeld om ook maar enig spoor te hebben achtergelaten in het geheugen.

Alles Is Liefde – en dat viel behoorlijk mee. De plotafwikkeling gaat behoorlijk voorspelbaar volgens het boekje en alles loopt natuurlijk goed af, maar dat hoort nu eenmaal zo in een romcom. Het verhaal verrast niet, maar de dialogen en de enkele sterke oneliner vergoeden veel (al zitten de meeste daarvan al in de trailer). Net als de Britse voorbeelden ook hier bruiloften en begrafenissen en veel misverstanden in de liefde. De Sinterklaasviering is een van de minst romantische jaarlijkse gebeurtenissen in Nederland en juist omdat het niet voor de hand ligt een grappige achtergrond voor het verhaal. De openingssequentie wordt dankzij scherpe montage heel vlot neergezet, al zijn dan nog niet alle belangrijkste personages geïntroduceerd. Michiel Romeyn is niet alleen de rode draad, maar ook het warm kloppende hart van de film. Die man hoeft weinig te doen om sympathie te wekken. Carice van Houten en Daan Schuurmans hebben weinig tijd nodig om hun rollen emotionele diepte te geven. Minder sterk: de lullo’s die De Vliegende Panters neerzetten, sommige bijrollen komen niet uit de verf (Marc-Marie Huijbregts is niet meer dan een typetje en Chantal Janzen is en blijft een pratende barbiepop) en natuurlijk Bløf (tweemaal maar liefst). Mijn excuus om de film te zien: omdat Indigènes zondagochtend in de Munt draaide, maar enkel toegankelijk bleek voor pashouders van AUB (o.i.d.) en ik niet van onverrichter zake huiswaarts wilde keren. Dus.

No Maps For These Territories dus. Docu-interview met William Gibson van een paar jaar geleden (dus voor zijn onwaarschijnlijk slechte Spook Country). Niet al te lang (ongeveer 45 minuten), leuk gefilmd (Bill zit in een limo te vertellen en de mix van beelden wordt steeds wilder) en met gewoonweg interessante inzichten in schrijven, technologie, steden, pornografie. Wel iets voor de VPRO al zenden ze dit soort shit niet meer uit (of misschien wel en let ik gewoon niet goed op. :)

Stond er eigenlijk van te kijken dat Gibson een roker is.

grappig, dacht dat die Gibson allang het loodje gelegd had. (maar dat was K. Dick, I guess)

Ten Canoes
Zoveel voice-over dat het een luisterboek lijkt. De constructie is ook wel erg ingewikkeld, een verhaal in een verhaal met een daarboven staande verteller. ofzo. En God wat hebben die aboriginals flauwe humor. Niettemin, na een half uurtje winnen wordt het eigenlijk best geinig, met Rashomon-achtige "wat zou er gebeurd" zijn momenten. En een gepast einde, waar de verteller de kijker zelfs een beetje uitlacht. Tis me wat.

The Way I Spent The End Of The World
Imdb tipt Machuca als verwante film. Hebben ze gelijk an. Dit is de Roemeense versie. De film is wat te fragmentarisch, als er dan een ontsnappings-plot opduikt, wordt die eigenlijk al snel weer verlaten voor kleine sfeer-momentjes. Niettemin een fijne film waarin opvallend veel gezongen en gegeten wordt. (Dat laatste bracht me aan het piekeren of je in Hollywood films eigenlijk wel eens een knap meisje zit snoepen, maar goed) Ook kinderen spelen een volkomen natuurlijk rol in de film, met schoffies die plannetjes maken, dood willen, spioneren.. etc.

What's Up, Tiger Lily?
nog altijd geen Badly Dubbed Porn gezien op Comedy Central. Woody doet hier hetzelfde. (En zou hij de eerste zijn geweest) Hij heeft bij een Japanse film wat flauwe dialogen geschreven over eiersalades. Is het eerste half uurtje wel leuk..
Opvallend in het hele oeuvre van Woody is het ontbreken van naakt, welnu, dichterbij dan hier komt hij niet met een eindeloze reeks Japanse schonen. (wat het opeens logisch maakt dat hij later met zijn Koreeanse adoptiekind trouwde)

Ten Canoes – de vorm komt inderdaad complex over, ook omdat in heden en verleden dezelfde acteurs voorkomen. De westerse kijker krijgt wel een goed beeld van de manier waarop Aboriginals hun verhalen vertellen. De voice-over is nodig omdat de Aboriginalgeschiedenis mondeling van generatie op generatie wordt overgedragen. Ondanks de beperkte middelen en het zeer kalme verteltempo vond ik het verhaal behoorlijk onderhoudend.

nog altijd geen Badly Dubbed Porn gezien op Comedy Central.

Pijnlijk onleuk imo.

Control
Als iemand anders dan Corbijn die film had gemaakt had ik hem zeer waarschijnlijk overgeslagen. Mooie film, beetje droog, maar dat is volgens mij inherent aan Corbijns calvinistisch-sublieme stijl. Mooie details (Crash op de boekenplank.) Kreeg de indruk dat in de neergang de curtisiaanse depressie voorzichtig werd genegeerd en plaats moest maken voor een angst voor epilepsie. Maar goed, dat is meer discussie materiaal voor hardcore JD-volgers. Samantha Morton herkende ik ook pas halverwege de film. Toch weer opgelucht dat ik niet in Engeland ben geboren.

Il Deserto Rosso
Zou een leuke "double header" zijn met Control. Zag deze Antonioni lang geleden en kon er toen niet inkomen. Nu zag ik hem in drie delen en werd ik op gezette tijden weggeblazen. Met name eerste 45 minuten zijn waanzinnig goed en mooi. Een van de mooist geschoten films die ik ken (zo niet de mooiste) en met radicaal elektronische soundtrack. Las nu ook dat de climax zo vaag is omdat de jonge Albus Dumbledore boos was weggelopen bij de opnamen en ze creatief moesten gaan plakken en knippen met wat ze aan beelden hadden.
De film vindt bovendien Prada uit (maar dat moet ik eens rustig gaan uitwerken.)

Prada de damessschoen!?

tikkie Nederlands in Control misschien, het lag aan de medicijnen, als de dokter had gezegd "gaat wel weer over" was er niks aan de hand ;)

Prada, de hele rataplan, mannencollectie, vrouwencollectie, die film is een groot Prada moodboard. :)

Mooie details (Crash op de boekenplank.)
"Peter Pan"-toneelstukaankondiging (meen ik) naast de kleedkamerdeur bij het eerste optreden na de overdosis :)

Ik verbaasde me overigens ook over het volledig weglaten van z'n depressie. Heb het boek van mevrouw Curtis niet gelezen maar wordt er daarin ook niets over geschreven? Was hij eigenlijk wel depressief of is men collectief foute kwalificaties als "depressieve muziek" gaan projecteren op de geestestoestand van Curtis? Afgaande op het verhaal van de film is het duidelijk dat hij er mentaal niet meer uit kwam maar dat lijkt me niet voldoende om hem als depressief te beschouwen.

Vond 't geluid in de film overigens minstens net zo uitgekiend als de beelden. Wanneer er bv. opgetreden werd zat je er meteen midden in - volume omhoog en in surround sound kwam alles lekker vet binnen, kenker.

Bamako
de kracht van woorden. In een Malinese achtertuin wordt een proces gehouden tegen het IMF en allerlei andere organisaties die Afrika kapot maken. Een surrealistisch rechtbankdrama dus, dat zeer zeker fascineert. Er zijn nog wel wat zijplotjes omheen (aan het einde wordt Afrika nog metaforisch ten grave gedragen ofzo) maar eerlijk gezegd vielen die in het niet bij de advocaten die elkaar vliegen afvangen.

The Good Shepherd
een hele zzzzit. Matt Damon bij de oprichting van de CIA (en als Bonesman: ALL HERE) punt is dat hij de hele film zo glazig neutraal kijkt dat hij nauwelijks iets uit overtuiging lijkt te doen. Hij belandt overal maar in zonder dat 't 'm lijkt te interesseren. En het plot gooit 3 uur lang rookgordijnen omheen terwijl het mysterie (rond een casssette-opname) waar de film om draait maar 2 mogelijke oplossingen kent.. En de eerste optie valt al snel af. Is het sowieso slim van de CIA om vader EN zoon in dienst te nemen. Lijkt me allerlei gewetens-conflicten opleveren. Al weet het koele hoofdpersonage daar op zijn DDR's wel raad mee.

Kicks
Aargh! Het enige amusante aan deze film is dat er een regisseur in voorkomt, die schijnbaar gebaseerd is op de echte regisseur. Ook een man uit de reclame.. en kennelijk heeft ook hij naar krantenknipsels getuurd en die allemaal op een hoop gegooid voor deze mozaiek-film. Jammer dat hij EN niet de vinger aan de pols heeft bij de Marokkaanse subcultuur (dunkt mij, waar zijn eigenlijk de hoofddoekjes !) en ook niet bij de "autochtonen". Inderdaad, velen zullen nauwelijks een Turk of Marokkaan kennen, maar als ze er een tegenkomen doen ze volgens mij best normaal. Oftewel een eindeloze reeks karikatuurtjes.

Notes on a Scandal
Mwah, 1-2-tje tussen Judi Dench en Cate Blanchett. Beide lerares op een school, eerste is eenzaam (met een dagboek waar een goede dag een gouden sterretje krijgt..), tweede zit in een mid-life crisis. Dench ruikt haar kans als ze Blanchett betrapt op affairetje. (middelbare school, do the math) En ze begint haar te manipuleren. Door de hysterische muziek van Philip Glass lijkt het af en toe wel psychologische horror, zonder dat het eng wordt.

Volgens boek (en film) kwam de depressie van Curtis voort uit zijn angst voor epileptische aanvallen tijdens optredens, zijn huwelijkscrisis en de bijkomende druk van een belangrijke eerste Amerikaanse tournee. De depressie van de zanger is wel degelijk verbeeld in de film. Neem b.v. het einde van de scène in huize Curtis, wanneer Debbie haar man in een hoek van de kamer dwingt en wanhopig een reactie probeert los te krijgen bij de zwijgzame Ian. Hij laat zijn wanhoopstranen pas rollen als zij gefrustreerd de kamer heeft verlaten. Als dat geen teken van depressie is...

Ik weet niet of je JD-fan moet zijn (geweest) om geraakt te worden door Control, maar ik vind het in ieder geval een zeer geslaagd regiedebuut. De setting van het economisch achtergestelde Noorden van Engeland is goed getroffen, de muziek knalt vol realistisch vuur uit de bioscoopspeakers, er mag gelachen worden (vooral Toby Kebbell als manager Rob Gretton steelt wat dat betreft de show) en acteur Sam Riley lijkt met name tijdens de optredens griezelig veel op de echte Ian Curtis. De zelfmoord van de zanger wordt met veel meer tact verbeeld dan de notendop waarin het in 24 Hour Party People verpakt wordt (ook een hele toffe film overigens, maar zo anders vanwege de ironische toon). Een enkele keer ondersteunen de liedjes wat al te letterlijk de bijgaande beelden (het moment waarop Love Will Tear Us Apart invalt en de letterlijke isolatie van Curtis tijdens het inzingen van Isolation), maar dat maakt de film er niet minder op.

Opvallend is dat clipmaker Corbijn zich met Control niet heeft laten verleiden tot het maken van een videoclip op speelfilmlengte. Gelukkig maar. Control oogt meer als in beweging gezette foto’s uit Corbijns vroege periode. De zwartwitfotografie is esthetisch, maar nooit overdadig en juist zoveel mogelijk dienstbaar aan het verhaal.

Als dat geen teken van depressie is...

mmm, vond hem in de film toch meer het type introverte man van weinig woorden die niet zo goed keuzes kan maken dan iemand die zucht onder het gewicht van depressie.

Las in een interview met Morley dat Corbijn een groot gedeelte van de film zelf heeft moeten financieren. Had ik ook niet verwacht, in de zin dat zo'n film me zakelijk wel een goede gok leek.

Turks fruit (Verhoeven, 1973). Nee, ik kan hier de grootsheid nog steeds niet in ontdekken. Goed, het verhaal is niet slecht, en de tweede helft bevat een paar ontroerende momenten. Maar, man, voordat we daar zijn! Dan moeten we eerst door een uur grappen en grollen en recalcitrante scenes waarvan het niveau in feite toch wonderlijk dicht ligt bij Flodder. De tv-serie. Ook moet je bereid zijn door een nogal stuntelende cast heen te kijken (hoe heet die gast uit Zeg eens Aaa?). Ik kan me eigenlijk best goed voorstellen dat de commissie van de Academy Awards dit destijds met enige verontwaardiging heeft teruggestuurd naar Nederland. Zijn tijd teveel vooruit, was de verdediging. Ach...

Tenshi no tamago ofwel Angel's Egg. Mamoru Oshii's meest uitgesproken avantgarde werk, een soort L'Anime dernière à Marienbad, beetje dezelfde sfeer als Robbe-Grillets werk gemixt met Bijbelse symboliek en Messiaenachtige muziek om het helemaal zwaar te maken. Bijna onvoorstelbaar dat dit gemaakt is door de man achter Urusei Yatsura.

http://www.cultivatetwiddle.com/angelsegg/angelimage/withegg.jpg

Of de film helemaal geslaagd is ben ik nog niet over uit. Laatste kwartier is in ieder geval magnifiek. En qua composities (allemaal nog predigitaal getekend in 1985) vaak prachtig. Maar uiteindelijk een film voor hardcore anime liefhebbers. Mmm, zie nu op IMDB dat hij weer druk bezig is geweest.

En nog meer Japans: Nighmare Detective, de meest recente en voor zijn doen tamelijk conventionele film van Shinya Tsukamoto.
http://www.lexpress.ch/photos/20070615_3626865.jpg
Liefhebbers kunnen hier verder lezen.

Was hij eigenlijk wel depressief of is men collectief foute kwalificaties als "depressieve muziek" gaan projecteren op de geestestoestand van Curtis?
Dit is juist één van de redenen geweest om de film te maken, om dat éénzijdige beeld rondom zijn persoon wat te relativeren. Dat hij desondanks toch niet voorop liep in de polonaise, blijkt ook bijvoorbeeld uit zijn zelfbeklag en diepe schuldgevoel na de vechtpartij tijdens het concert in Bury.

Las in een interview met Morley dat Corbijn een groot gedeelte van de film zelf heeft moeten financieren. Had ik ook niet verwacht, in de zin dat zo'n film me zakelijk wel een goede gok leek.
Veel potentiele financiers hikten tegen het zelfmoordgebeuren aan. Die zagen liever een happy end, of een film waarin hij weer tot leven kwam (ja, écht waar) en uitgroeide tot een grote popster.

Een enkele keer ondersteunen de liedjes wat al te letterlijk de bijgaande beelden
Mooiste moment vond ik de door 'Insight' begeleide autorit naar Londen.

Ik vond het een zeer onderhoudende, bij vlagen indrukwekkende film. De keuze voor zwart-wit beelden past goed bij het verhaal. Sam Riley zet een geloofwaardige Ian Curtis neer, inclusief de maniakale dansbewegingen tijdens de concerten. Daarnaast speelt Samantha Morton met verve de rol van Deborah, alleen blijven de gesprekken tussen haar en Ian wel vaak op het niveau "Do you want tea, dear?" of "I'm going tot bed" hangen. Maar misschien ging het in werkelijkheid ook wel vaak zo. In de rol van Annick zit weinig diepgang: ze wordt als een zoet, vaak kritiekloos popje neergezet door Alexandra Maria Lara. Toby Kebbell speelt de rol van Rob Gretton hilarisch maar éénzijdig, met zijn grote bril en dito bek.
Het verhaal was natuurlijk bekend bij velen, maar vergezeld door beelden van een troosteloos Noord-Engeland of de eenvoudige, kille woonruimtes, kreeg het voor mij echt een meerwaarde. En dan de muziek. Dé reden om de film in de bioscoop te zien vinnik. De livegespeelde nummers knallen echt de zaal in, zoals 'She's Lost Control', of 'Digital'.
Ik denk niet dat je per se muziekliefhebber/freak hoeft te zijn om de film te kunnen waarderen. Integendeel zelfs, als je bijvoorbeeld afgaat op het zwaar vermoeiende gezever op diverse Joy Division-fora van diehard fans over iedere bloemenvaas die in werkelijkheid anders stond dan in de film. Als je het hele verhaal niet kent, word je misschien nog wel meer geraakt door de film. Mijn vriendin is nu in ieder geval ook aan de Joy Division, ha!

Alles is liefde. Door de media-aandacht al bijna een hekel aan gekregen, maar toch erg leuk. Ook lekker een aantal 'Nederlandse film' cliche's weten te omzeilen (overduidelijk gearticuleerde 'godverdomme!'s, overbodige en overdreven wilde sexscenes en voorral dat eindeloze gelul erover, meestal zo onsmakelijk dat je denkt: weet je, doe mijn portie maar...).

Twelve Golden Medallions en Come Drink With Me, niet uitzonderlijk Shaw brothers vermaak, maar zeker de moeite waard.

What the bleep do we know. Nog maar een half uur, maar wat een vreselijk New Age gezwam. Evengoed toch wel weer enige interesse opgewekt voor quantummechanica, niet echt m'n favoriete onderwerp op de Havo. Of ik die film nog ga afkijken weet ik niet...

12:08, East of Bucharest
Erg grappig! Misschien wel de Romeense Goodbye Lenin, maar dan zeer low-budget. Film begint nog een beetje arthouserig met wat (op het oog) eenzame mensen. Maar maakt dan een wending richting zeer geslaagde komedie vol zelfspot. Een zeer pretentieuze lokale tv-presentator houdt een soort "Stand.Ru" over de welbekende revolutie. Hij nodigt wat vage bekenden uit (het stadje is zo klein, iedereen kent iedereen) en dan maar lullen. Wannabe-helden en andere hilarische droefenis. En dan is er nog de enige allochtoon van het dorp, Een Chinese winkelier, die de lokale rotjeugd van rotjes voorziet, en die door iedereen racistisch wordt bejegend. Maar diep van binnen is iedereen lief.

Transylvania
Net even 1 Oost-Europese film teveel. Deze was saai en ergerlijk, dankzij de irritante en hysterische Asia Argento. Zij speelt een zwangere vrouw die met een vriendin naar Transylvania reist, om daar haar liefje te zoeken. Die ze heel snel vindt en dus gaat de film niet over die zoektocht. De vrouw draait door (de reden mag u raden) en belandt in de oude Mercedes (met Nederlandse nummerplaat) van een oplichter, handelaar. Ze reizen door het land, wat qua landschap en figuren wel boeiend is, zeker op 't laatst nog wel wat aardige momenten. Maar, als geheel vrij saai.

Celebrity
Komt zelden voor, maar ik denk dat 't einde niet op mijn illegale rip stond. Nou ja, misschien miste ik maar een seconde of 30.. Het hoofdpersonage was in de bioscoop belandt en keek naar de film die in 't begin werd opgenomen. Nah ja een mooi cirkeltje. Celebrity is net als Stardust Memories een licht-cynische kijk op sterrendom, maar Stardust is een stuk persoonlijker. Celebrity's held is Kenneth Branagh, die afwisselend op Matthijs van Nieuwkerk en Reinout Oerlemans lijkt.. Hij beleefd allerlei avonturen, maar belandt (na een scheiding) van de regen in de drop. Bij vlagen grappig, al zijn er wel wat teveel personages, soms verwarrend.
Maar ik neem terug dat Charlize Theron (zie Curse of The Jade Scorpion) niet zo bijzonder is, hier steelt ze als model de show.

@MartijnB: bespaar je de moeite met What the bleep. Wat een gedrocht… Ik heb deel 2 geprobeerd in de bios en heb me zeer verbaasd over de onzin die voor waar wordt versleten. New age heeft, voor zover ik weet, nog nooit opzienbarende cinema opgeleverd.

@Ludo: na Gadjo Dilo (1997) sla ik stelselmatig elke nieuwe film van Tony Gatlif over. Als ik een opwindende zigeunerfilm wil zien gooi ik liever iets van Emir Kusturica in de speler.

The Invasion - regisseur Oliver Hirschbiegel, de maker van Der Untergang, vertilt zich pijnlijk aan de vierde verfilming van The Body Snatchers. The Invasion had misschien interessanter kunnen zijn, maar producer Joel Silver liet James McTeigue extra scènes filmen omdat er naar zijn idee in de eerste versie te weinig actie zat. Vandaar dat er onrustig gemonteerd wordt, overbodige flashbacks over het scherm flitsen en flink wat blikschade te aanschouwen is, met als ‘hoogtepunt’ een personenauto die over de weg scheurt met een man of tien op aan het dak vastgeklampt. Het grootste probleem is dat de film geen seconde spannend wordt of dreigend aanvoelt, en dat is toch wel zonde van een griezelig bedoelde sci-fi-thriller.

Het verhaal heeft een verwarrend uitgangspunt: op het moment dat de Amerikaanse burgers massaal bezeten zijn van een buitenaardse geest, heerst overal op aarde wereldvrede. In nieuwsberichten op televisie wordt vrede verklaard in o.a. Darfoer en Irak, en Bush schudt vrolijk de hand van Chávez. Kortom: de wereld is opeens paradijselijk vredig geworden. Goede zaak, zou je denken. Eigenlijk zijn die body snatchers, ondanks hun beperkte emotionele vermogens, best wel goed bezig. Waarom zouden Nicole Kidman en Daniel Craig al die moeite doen zich aan de positieve buitenaardse invloeden te onttrekken? Hun acties maken een contraproductieve indruk en zo wordt de angel volledig uit de film gehaald.

De beste versie van The Body Snatchers is wat mij betreft nog steeds die van Philip Kaufman uit 1978.

Eigenlijk zijn die body snatchers, ondanks hun beperkte emotionele vermogens, best wel goed bezig.

LOL

Ja, die Kaufman versie rockt, vooral met dat creepy einde.

Nicole Kidman begint overigens dankzij plastische chirurgie de laatste tijd steeds meer te lijken op de huidige Genesis P-Orridge.

http://dossiers.nieuws.nl/images/459896_1.jpg http://24x7.com/blog/vlogs/gen_poster.jpg

Niet per se een goede zaak, lijkt mij.

Hoe kunnen al die mensen toch denken dat zo'n opgeblazen kop beter is dan een paar rimpeltjes...

Zo, ik heb de draad weer opgepakt. Ben begonnen met twee uitstekende zwarte films. In volgorde van grootte:

Irma Vep (Assayas, 1995). Geslaagde ‘sort of’-komedie die een beeld – zwart, pretentieus en masturbatoir -schetst van de hedendaagse Franse cinema. Regisseur Vidal wil Feuillades Les vampires opnieuw verfilmen en laat voor de lead Maggie Cheung (die zichzelf speelt) overkomen. De opnames zijn niet tot tevredenheid van Vidal die al snel instort en vervangen wordt door een dikke blaaskaak. De fillm lijkt een soort antwoord op Truffauts La nuit Américaine, hetgeen onderstreept wordt door de aanwezigheid van Jean-Pierre Leaud, die in beide films een belangrijke rol speelt. Maggie Cheung is een echte ster en hoeft in feite niets te doen om het glorieuze middelpunt te zijn. Ze blijft opgewekt en vriendelijk, en vormt zo een fraai contrast met al die Franse eigenheimers. Documentaire-achtig gefilmd, licht van toon en vermakelijk.

Underground (Kusturica, 1995). Wat een tour de force is dit. In drie delen (2e WO, communisme en balkanoorlog) toont Underground een gitzwart beeld van 50 jaar Joegoslavië met een ironisch verloop: De twee vrienden Marko en Blacky die aan het begin van de film vanuit de ondergrondse vechten voor hun geliefde vaderland tegen de Duitsers werken uiteindelijk mee aan de ondergang van dat vaderland. In het tweede, en sterkste deel, wordt Marko communistische partijbons en laat hij Blacky, met een grote groep ondergedoken mensen, twintig jaar in de waan dat de oorlog tegen de Duitsers nog steeds gaande is. In de ondergrondse vervaardigen zij wapens die Marko vervolgens verkoopt. Met een speels gemak en met gitzwarte humor verandert de film hier in een politieke satire op het communisme, dat het volk dom houdt en over hun ruggen de buit verdeelt. In het derde beladen deel is het Kusturica bittere ernst. De vrienden komen tegenover elkaar te staan, zonder het zelf te beseffen, in de chaotische balkanoorlog. De film zit tot de nok toe vol met levensvreugde, smart en muziek en de memorabele beelden vliegen om je oren. En het einde, schatplichtig aan Fellini, is hartverscheurend mooi. Kusturica is een held.

L'Eclisse. Zag ik laatst staan bij Concerto voor 36 euro(!!!), schandalige prijs natuurlijk, dus voor 15 bij amazon.co.uk U&N gehaald en net in lome bui bekeken. Briljante film en veel minder zwaar en traag dan ik me kon herinneren maar misschien is dat de leeftijd en herken ik nu veel meer in Antonioni's preoccupaties. Belachelijk mooi gefilmd en Monica Vitti ziet er ook weer prachtig uit, al zou ik wel gek van haar worden...dan weer blij en dan zonder reden weer zwaarmoedig, pffff.

L'Eclisse voor 36 euro is de Criterion-editie, maar dan heb je ook wat voor je geld.

Underground was voor mij de filmrevelatie van 1995. De aanval op de dierentuin kwam indertijd met adembenemend geweld van het filmdoek afdonderen en daarna werd het alleen maar beter.

In Irma Vep zitten fragmenten uit The Heroic Trio van Johnny To. Een doldwaze, onnavolgbare Honk Hong-fantasie met naast Maggie Cheung ook Michelle Yeoh en Anita Mui. Het vervolg Executioners is minder geslaagd.

L'Eclisse voor 36 euro is de Criterion-editie

Vreemd genoeg niet.

Weekend (Godard, 1972). Middle-class echtpaar doet een weekend-tripje en belandt al snel in een verkeersopstopping. Hun tocht loopt langs autowrakken en dodo mensen en verknipte, historische types, en leidt uiteindelijk naar een groepje revolutionairen die de bourgoisie omlegt en opeet. Godards ‘meesterwerk’ over de klassenstrijd, veelal geïnterpreteerd als aanklacht tegen de bourgoisie, waarbij gemakshalve vergeten wordt dat de revolutionaire kannibalen minstens zo hevig worden geridiculiseerd. De film zit bomvol politieke statements en grappen (we krijgen halverwege zelfs een kwartierlang een lap tekst over de klassenstrijd voor onze giechel), wordt continu even onderbroken door grotendeels onbegrijpelijke geschreven teksten, en van een verhaal is nauwelijks sprake. Common denominator van dit alles: stom- en stomvervelend. Film was een anderhalf uur durend gevecht tegen het willen afzetten en ik werd gaar van al dat intellectualistische (niet te verwarren met intellectuele) gewauwel. Waarbij opgemerkt dat de maatschappijkritiek nergens een memorabele dimensie krijgt, laat staan ergens diepzinniger wordt dan “hippies eten rijkelui”. De grap is één ding, de uitwerking een tweede. Nee, geef mij maar Bunuel.

oh, film is uit 1967...

Wordt niks met jou en Godard, dat is inmiddels duidelijk. :) Misschien nog een gooi doen met Alphaville en dan kappen. "Verhaal"....heheheh.

Zelf heb ik drie Godards klaar liggen die ik nog nooit heb gezien, maar dat horen jullie vanzelf wel.

oh ja Alphaville zet je schrap voor Wien van de Brink, het bekende LPF-keelkanker-slachtoffer.

en spot de cameo :) (eitje)

Il conformista (Bertolucci, 1970). De eerste film van Bertolucci waar ik van achterover kukel moet ik nog zien (en die tango in Parijs ken ik), maar deze was niet slecht. Het tragische verhaal van een man die vooral geen mening wil hebben en gewoon wil zijn, om zo een dreigende homoseksualiteit te onderdrukken. Tijdens een fascistisch bewind is deze man ‘dus’ fascistisch en krijgt hij de opdracht een naar Parijs gevluchte en recalcitrante professor uit te schakelen. Aldaar aangekomen wordt hij op diens vrouw verliefd. De film ziet er schitterend uit, door maximaal gebruik van kleur, of afwezigheid daarvan en fraaie, klassieke cameravoering.Voor een vermeend meesterwerk heeft de film wat mij betreft wel een paar zwaktes in het verhaal. De protagonist wordt wel erg snel verliefd op de vrouw van de professor, zoals in menige Amerikaanse film noir eigenlijk. De rol van zijn homoseksualiteit blijft erg op de achtergrond en het is weinig invoelbaar dat zijn hele persoon en handelen daardoor zo bepalend gevormd worden. Ook is het weinig geloofwaardig dat een man die vooral gewoon wil zijn een baantje neemt waarbij hij iemand moet uitschakelen. Kijken we daar doorheen, dan valt er veel te genieten. Anders gezegd: het viel me wat tegen.

Fellini’s Roma (Fellini, 1972). Zijn ode aan de stad, die wordt geïntroduceerd als een paradijs waar je als kind naar verlangt. Je hoort erover op school, je ziet de trein die ernaar op weg is. In het eerste deel zien we vervolgens een jonge man in Rome aankomen (Fellini’s alter ego?), waar hij een rondleiding krijgt in het huis waar hij een appartement betrekt (je kunt al raden naar de types die daar rondlopen) en waar hij ’s avonds gaat eten met de nieuwe bekenden. Het is alsof Fellini de camera gewoon maar aanzet en je zit een 20 minuten met een dikke grijns op je gezicht naar al het wonderlijks te kijken. Dat getuigt van een onnavolgbaar talent (al doet Kusturica toch echt afbreuk aan dat onnavolgbare). Alsof Fellini ook beseft dat dit al tezeer geromantiseer is, zien we in het tweede stuk zijn crew die de autoweg filmt die naar Rome leidt. Een heksenketel. Zo positioneert hij nostalgie naast moderniteit. De eerste categorie, die later uitgekristaliseerd wordt in Amarcord heeft mijn voorkeur (variety show met een onwelwillend publiek – meesterlijk), maar ook het gedeelte waarin een groep een metroschacht boort en stuit op een Romeins huis met fresco’s mag er zijn. De film oogt als een onsamenhangend allegaartje, slechts bijeengehouden door de plaats van handeling, maar het is toch weer wonderlijke cinema hoor. Hoe kan dit zo lang voor mij verborgen zijn gebleven? La dolce vita is het antwoord. Negeer die film als u aan Fellini begint!

Ja Roma is geweldig (eigenlijk de avantgardistische rommelopvolger van La Dolce Vita maar ook een soort tweeluik met Satyricon), laten we die motortocht aan het einde niet vergeten, ik weet niet waarom maar dat is een briljante manier om een film over Rome te eindigen.

Je beschrijft overigens exact mijn gevoelens over Il Conformista! Wel erg mooi gefilmd en die dansscene vond ik op een of andere manier erg mooi. Achterover kukelen van Bernardo? Is mij denk ik ook nooit overkomen. [effe spieken] La Strategia del ragno vond ik wel fijn, net zoals delen van Sheltering Sky nadat Malkovich het loodje legt, en de eerste helft van Stealing Beauty kukelde ik bijna van achterover. ;) 1900 vond ik te drammerig.

ik continueerde de 2007 expeditie met..

Zozo
Begint als een indrukwekkende oorlogsfilm. Een jongetje in Libanon die op het punt staat met zijn familie naar Zweden te vluchten, maar dan bombardementen en ja.. een hoop ellende. Hij sluit (ah da's eigenlijk niet iets daarvoor) vriendschap met een.. kip.. en een meisje. Allemaal behoorlijk ingrijpend.
Het tweede gedeelte is ie in Zweden belandt, waar de film in een VPRO-jeugdserie verandert, met kleine ruzies op het schoolplein en meer van dat soort klein leed. Niet onaardig, maar de film heeft toch echt te vroeg gepiekt met dat eerste half uur in Libanon.

Offside
Op zijn minst in interessante film. Het is al surrealistisch dat vrouwen niet in een voetbalstadion mogen, maar het idee dat op de 70.000 toeschouwers misschien wel 100 (?) vrouwen in vermomming proberen naar binnen te gaan, om Iran (het land waar ze dus kennelijk TOCH van houden) aan te moedigen.. is een fijn filmgegeven.
De politie vist er een paar uit en zet ze vast, de soldaten die haar bewaken zijn boerenjongens die het allemaal maar onzin vinden. (En voor voetbal interesseren ze zich ook lang niet allemaal)
Als film is het verder niet zo heel geslaagd, het acteren is niet al te best (zouden wel amateurs kunnen zijn, weet niet of het eerlijk is daar veel van te houden) en eerlijk gezegd vond ik de meeste van die meisjes/vrouwen helemaal niet sympathiek. (maar ik zal wel een eikel zijn)
Het einde is een ander probleem, geforceerd goed. Ineens zijn de soldaten niet meer zenuwachtig voor de baas en SPOILER laten ze ze maar vrij!?!?

Inland Empire
Ik zal me eens aan Vido's essays zetten.
Ik keek deze film net na ik een boek van Sybren Polet uit had. (leek me wel iets voor Omar, virtuele gedroomde steden) Maar goed.. David Lynch doet al even ingewikkeld. Ik sluit me aan bij een criticus die iets zei in de trant van.. na het eerste half uur valt de film in teveel konijnenholen tegelijk.
Moet wel eens het album Pastel Blues van Nina Simone checken trouwens.

Along the Ridge of Anche libero va bene
de Engelse titel is eigenlijk passender. Een simpele metafoor over het leven van een Zozo-achtig jongetje. (terwijl de Italiaanse titel trivialer lijkt)
Maar goed, deze film speelt dus in Italia, waar opnieuw een wat loner-achtig jongetje probeert zijn leventje op de rails te houden. Zijn ma is weer eens vertrokken, maar het eerste half uur lijdt het gezin (ook nog met zus) daar niet onder. De charmante rommeligheid is zeer goed getroffen. Daarna moet er natuurlijk wat drama komen, zie daar is de moeder weer. Dat gaat niet lang goed. Uiteindelijk een grote pot van grote en kleine conflicten en frustraties. Als de muziek wat beter was geweest hadden we hier de Europese The Squid and the Whale gehad.

wel amateurs kunnen zijn, weet niet of het eerlijk is daar veel van te houden

eisen..

Wat is de titel van dat boek van Polet? Ik ben natuurlijk geïnteresseerd. :) Zozo is op een of andere manier wel een vrij geniale titel.

boek heette "De Andere Stad".. maar het probleem met die Polet is dat al zijn boeken naar elkaar verwijzen, door elkaar lopen etc. Dus ik pakte er maar willekeurig een uit de kast in de bieb.. Of dat de juiste tactiek is weet ik niet. Misschien toch beter begonnen bij eerder werk als Breekwater of Mannekino.

Ook Lynch heeft trouwens wel een handje van zelfverwijzingen in Inland Empire.. De koffie! (is goed dit keer)

>>Het einde is een ander probleem, geforceerd goed. Ineens zijn de soldaten niet meer zenuwachtig voor de baas en SPOILER laten ze ze maar vrij!?!?

Dat einde is prachtig. Het laat zien dat die bewakers vooral bewakers zijn in de context van die voetbalwedstrijd. Het is eerder de gewoonte te moeten optreden als autoriteit, dan dat de noodzaak van die autoriteit gevoeld wordt. In feite valt het onderhuids nogal mee, met die vrouwenonderdrukking, lijkt het te zeggen. In ieder geval lijkt er ruimte voor lucht. Dat is een hoopvollere conclusie dan destijds in The Circle werd getrokken. Ik vind Offside nog steeds een van de betere films van het jaar, misschien wel de beste. Ondanks al het amateurisme.

dus denk je dat het realistisch is?
vind ik wel een mooie gedachte (inderdaad) dat het eigenlijk een farce is die met tegenzin nog in stand wordt gehouden.

die ene soldaat die de radio in de auto probeert te repareren is wel een lieve held :)

Sja, realistisch, het is in ieder geval een interessant statement over Irak.

Leuk om al halfslachtig over een eindlijstje na te denken ;) Wordt niet makkkelijk in een download-era om uit te maken welke mee mogen doen. Films van vorig jaar die dit jaar zijn uitgekomen (Leben der Anderen) naast films van vorig jaar die dit jaar te downloaden waren (Mutual Appreciation!! Doet mee voor de hoofdprijs) en films die hier nog moeten uitkomen (Away from her)...

eenvoudige oplossing (waar ik me maar aan houd) het lijstje van de Volkskrant aan het eind van het jaar met films die dit jaar in premiere zijn gegaan.

(wat betreft muzielijstje wordt het wel weer irritant dat die 2 platen van Loney Dear (Loney, Noir en Sologne) eigenlijk ook al heel oud zijn.

Ik ga geen uitstekende films negeren omdat ze hier toevallig nooit in premiere zijn gegaan, dat is zeker.

Dat worden bij mij dan waarschijnlijk drie lijstjes: (1) de films die in NL dit jaar in première zijn gegaan, (2) films die dit jaar internationaal enkel via dvd zijn verschenen en (3) een lijstje met klassiekers die dit jaar voor het eerst op dvd zijn verschenen (inclusief ultieme edities van films die al eerder op dvd waren uitgebracht, zoals b.v. recent À Bout De Souffle op Criterion). Nou vooruit, misschien nog een vierde lijstje met de optelsom van bovengenoemde lijstjes. Laat december maar komen.

Ik doe twee lijstjes:
1. "Dit jaar uitgekomen" plus "vorig jaar uitgekomen en dit jaar pas te bekijken" plus "komt eigenlijk volgend jaar pas uit maar al gezien".
2. Catching up (en dat wordt een lange lijst...)

Geen lijstje...want geen memorabele film gezien uit 2007. :(
(Inland Empire moet ik nog zien, maar ik wacht heel geduldig tot die midprice gaat.)

oh wacht...Closer.