Filmforum

Ik doelde vooral op de cijfers

Begreep ik (ik negeer die eigenlijk verder altijd maar nu viel het op, forum kan los van de troll-draden soms erg informatief zijn, zit altijd wel een figuur tussen die met een theorie komt dat je denkt "hier kan ik mee leven").

Dat verkiezingsautootje is geweldig! Sowieso mag ik dat soort auto's in films altijd wel (Alex Jones met die rode kop in Waking Life schiet me zo even te binnen).

Medium Cool op de immer uitdijende lijst.

Ik doelde vooral op de cijfers

ik dacht even dat je een film had gezien die zo heette. leraren-docudrama a la Entre Les Murs (al was 'je cijfers' dan leuker geweest)

LOL. Ja, daar sloop even de routine in. Titel mag gebruikt worden...kan ook zo'n depri-kantoor drama zijn, vermoed ik.

Before the Devil Knows You're Dead
Toch eens opgelet en ook hier zijn wel mensen die op curieuze manier met elkaar communiceren. Maar dat zijn ook criminelen, lastig te zeggen (ihkv 'zijn die Hollanders nu zo uniek met hun ranzige dialogen en sexobsessies?') en de opening liegt er ook niet om. Hoffman als zwetende en moeilijk kijkende man, dat hebben we al eerder gezien (ihkv 'is dat nu echt zo'n geweldige acteur?'). Evengoed wel een leuke film, door de interessante Coen-achtige problematiek.

Black Dynamite
Ihkv de ontdekking van Adrian Younge, die de soundtrack maakte van deze geslaagde Blaxploitation parodie. Flauw maar toch regelmatig gewoon erg grappig (en met slechts drie blaxplototation flicks under the belt zal ik wel een referentie of twee missen).

http://content.internetvideoarchive.com/content/photos/725/030485_36.jpg

Sweet Sweetbacks Badass Song gezien? (insane blaxploitation, Van Peebles exploiteerde daar onder meer zijn eigen zoon, en liep een of andere soa op, und so weiter.

)

Discussie over hondjes op IMDB, ik download 'm ff. :)

ben benieuwd. manische soundtrack ook meen ik me te herinneren, dus dat zit wel eh snor.

江戸川乱歩全集　恐怖奇形人間 Horrors of Malformed Men
"Ero guro", ofwel erotisch grotesk … nou valt dat erotische valt mee (of tegen), op een paar welgevormde dames in de gevangenis in het begin een droomachtig stuk een tijdje later zijn het vooral veel 'malformed' mannen en vrouwen. Vreemde film weer, na ontsnappen uit die gevangenis belandt de man op een eiland waar het mysterie zich langzaam ontspint. Aan het eind is er een rechercheur die het nog even allemaal voor ons op een rijtje zet. Ja, het is weer een merkwaardig geval dit.

Faster, Pussycat! Kill! Kill!
M'n Russ Meyer cherry ook eindelijk gepopt. En het viel niet tegen. Je moet er niet te veel van verwachten natuurlijk maar het is grappig en veel zie je natuurlijk in veel films terug: al dan niet als tip to the hat, zoals de dialogen, de stoere sexy vrouwen en de manier van filmen (van schuinonder). Door en door Amerikaans.

Nashville
Deze ook, razendknap gemaakt met al die brede shots, dialogen die elkaar snel afwisselen en de verschillende verhaallijnen. En toch is een samenhang waardoor het te volgen blijft. Wel een hele zit, maar met zoveel personages en uitgebreide muzikale intermezzo's is dat begrijpelijk. Kreeg ook wel zin in een potje country.

Faster, Pussycat! Kill! Kill! is de enige Russ Meyer die ik ooit heb gezien. Alweer een eeuwigheid geleden tijdens een nachtvoorstelling in bioscoop Desmet (RIP). Een perfecte plek op een perfect tijdstip met een jong publiek dat er veel zin in had. Een gedenkwaardige avond.

Horrors Of Malformed Men is inderdaad een typisch Japans curieus geval. Zie ook: http://gert01.home.xs4all.nl/malformedmen.html

… maar binnen de context van de wereldcinema bij lange na niet het meesterwerk dat sommige critici er van willen maken.

Nee, die dat zie ik er ook niet in.

re: Tirza. Hoorde een interview in Engeland met Anton Corbijn ten tijde van The American. Hem werd gevraagd over het expliciete naakt in die film. "Het zal mijn Hollands/Europese traditie wel zijn" zei hij. "Deze week zag ik een nieuwe Nederlandse film, Tirza, en drie keer zat er iemand op de plee".

Op de plee zitten begint ook een Amerikaanse traditie te worden. Michelle Williams doet het twee keer in Take This Waltz.

http://gert01.home.xs4all.nl/detachment.html

LOL :)

toch al geen fan van Brody, die Vido.

off the record

Een hernieuwde kijkbeurt van Der Himmel Uber Berlin leverde iets meer genoegen op. Een film die Peter Falk + het circus + overgangen van zwart-wit naar kleur én historische beelden combineert kan ook niet slecht zijn. Zeker als Wenders de regisseur is. Toch blijft het voor mij een beetje een té perfect epos, te ambitieus (het vervolg alleen al) en ook wel wat langweilig. Het tweede optreden van Cave had niet gehoeven, en Bruno Ganz had best iets eerder engel mogen worden. Dat is een omslachtige manier om te zeggen dat de film wat korter gekund, maar met negen extra Wenders 'under the belt' kan ik nu wél genieten van – bijvoorbeeld – de bibliotheekscene. Prachtig ook, om het oude Berlijn te zien. Verfomfaaid. De Muur. 'Er wandelen mensen langs porno en peepshow'.

https://www.youtube.com/watch?v=9LsqfgPx_Rw

best iets eerder engel mogen worden

mens, duh.

Γλυκιά συμμορία (Sweet Bunch)
Grieks nihilisme uit 1983, 2 mannen en 2 vrouwen en kortstondig nog een pornstressje wonen in een huis en stelen, bedriegen en rotzooien een paar dagen wat aan. De instanties posten al voor hun huis en een en ander loopt natuurlijk in de soep tot het rigoreuze einde.

降頭 Black Magic
Shaw Brothers zijn bekend om hun martial arts maar hebben daarnaast als goed exploitatie filmers diverse dingen gedaan. Black Magic is een soort giallo, door de hippe kleuren, kleding, settings en de soundtrack. De zwarte magie maakt het weer echt Aziatisch. De finale wordt wat lullig/grappig maar al met al een uitstekende film, if you're into that kind of thing.

The Navigator: A Mediaeval Odyssey
De fuck. Echt zo'n film die je zonder voorkennis moet zien voor de echte "dat meen je niet??" ervaring. Ludo geeft hier boven al een omschrijving. Erg origineel verhaal, dat halverwege beetje zwabbert (die onderzeeër O RLY?) maar tegen het einde een aantal mooie, droevige twists heeft. De beginbeelden zijn overigens briljant en als je me niet van te voren had verteld dat de film uit 1988 was had ik zo geloofd dat het een recente film was (gebeurt me nooit). Dat noem je dan een cultklassieker. :)

Gilda
Mijn vader vertelt altijd graag dat in zijn jeugd voor de kerk een groot bord hing met de leeftijdskeuringen voor alle film, zoals geleverd door de katholieke kerk. En geen film had een hogere keuring dan Gilda: 21 jaar en verplicht je ID mee. Nu je denk, "nou, nou" maar met even wat inleven snap ik het wel. Niet zozeer Hayworths dansjes, al zullen die net als haar quasi-doorschijnende jurken niet hebben geholpen, maar haar losse zeden (grijpt de kans aan om met elke man er van door te gaan) zullen wel erg problematisch zijn geweest. Dan denk je: zal wel door de tijd een duffe film zijn geworden. Maar nee, dit is een meesterwerk van het Oude Hollywood. Schitterend beginshot met die grote dobbelstenen zet meteen de toon. Heerlijk tempo, goede grappen, knetterende dialogen, prachtig gebruik van schaduwen, er is weer zo'n typische homo-erotische klik tussen twee hoofdpersonen maar die is snel genezen als Rita Hayworth op de scene verschijnt. Maakt haar faam als verleidster ook compleet waar. Ik zou bijna willen stellen dat zij de vrouw heeft uitgevonden. Zucht. Kortom, zo maken ze ze niet meer.

[wel -spoilers- onverwacht happy end trouwens]

I hate you so much I think I'm going to die from it!

(opvallend negatief stukje over Gilda van mij, al is ook niet veel meer dan Rita blijven hangen, en dat ze naar Montevideo gaan #randomdetails)

opvallend negatief stukje over Gilda van mij

Ja, ik las het daarna. Verrassend. :) Ik had eigenlijk niet zulke hoge verwachtingen, dat helpt wellicht ook.
Ik zat even in mijn (zeer minutieuze) boek over de Spaanse filmcensuur ten tijde van Paco te bladeren en was wel verrast dat Gilda ongecensureerd werd getoond. Een paar jaar later werden bijv. alle scenes van Hayworth in badpak uit The Lady from Shanghai geknipt. En dan laten ze dat Basic Instict shot in Gilda gewoon glippen. :)

Nou, ik heb Gilda dan dus ook maar effe gekeken en ik zit ergens tussen Ludo en OMC. Dialogen zijn vooral in de eerste drie kwartier errug sterk. Lekker veel subtext ("You're out of practice, aren't you? Dancing I mean."), lekker veel aankondigingen van ellende, lekker veel hatelijkheden ("Johnny is such a hard name to remember, and so easy to forget"), en lekker veel promiscuïteiten. Maar het verhaal houdt niet bijzonder veel over inderdaad. Het is niet gevaarlijk genoeg. Klein opdondertje dat begint te schieten. Twee vage Duitsers. En het einde is een zeperd. Maar: geen seconde verveeld. En Hayworth begrijp ik hoor, dat moet toch een sensatie geweest zijn. (Alleen nog maar eerder in Lady from Shanghai gezien.)

zo heel veel bekende films heeft ze geloof ik niet he - Hayworth - zelf zag ik ze ook nog (ooit) in Only Angels Have Wings, een effectief maar gevaarloos Howard Hawks-drama vol grote namen.

Verlate Re; Bill & Ted (zie 't nu ineens):
Bogus Journey is veel beter.

Maar Reeves kan ik niet meer zien zonder whoah, dude! te denken. :)

een 2 deel dat béter is - ok het kon niet veel slechter - met Reeves er nog bij, woah! ;)

fun fact: De filmposter met Rita Hayworth in Mulholland Drive is van Gilda.

https://www.youtube.com/watch?v=kEwrbolQ3bE

Worst actor ever? Als het om Hollywoodsterren gaat, nomineer ik graag Nicolas Cage:

https://www.youtube.com/watch?v=xP1-oquwoL8

Buitencategorie: Tommy Wiseau

https://www.youtube.com/watch?v=if5eP3crl_4

:) Cage de lolligste nep-acteur en nepotist ever. WHAT IS IT?! OH NO NOT THE BEES NOT THE BEES!!1!!1!

Cage is jarenlang weggekomen met zijn acteerfratsen omdat hij in films speelde die dat wel konden hebben. Zo gauw dat over was, vond ik er geen bal meer aan.

Nog zo iemand: Woody Harrelson. Als ik hem nog 1 keer in een zogenaamde gevaarlijke-gek-rol zie met een te dik aangezet zuiderlijk accent --> tanden eruit.

Nicolas Cage is gewoon de Christopher Walken van ehm.... nou dat dus...!

Geen idee of Los Subjectivistos dezw meneer ook kennen. Hij heeft iig toevallig onlangbesloten dit character te begraven.
50% van de 'grappen' gaan mensen die de site niet kennen waarschijnlijk over het hoofd.

maar 'wijlen' Nostalgia Critic heeft dus "The Room" ook eens onder handen genomen:

http://thatguywiththeglasses.com/videolinks/thatguywiththeglasses/nostalgia-critic/25743-the-room

Ben best benieuwd of er meer subs zijn die dit soort online reviewers volgen. En zo ja, welke?

Ik zie er wel eens een van The Needle Drop, en denk dan meestal: wat een ijdeltuit dat ie met z'n giechel erbij moet en wat een onzin kraamt ie uit, de laatste die ik zag was deze Om review. :)

Nicolas Cage is gewoon de Christopher Walken van ehm.... nou dat dus...!

klopt, en ik vind Wiseau ook wel wat van Walken hebben, vreemd hoe die (Walken dus) meestal wél aan de goede kant van de kwaliteitsschaal weet te blijven. Het zal zijn kapsel zijn dat alle kritiek overbodig maakt.

online reviewers

Heel, heel soms, als ik tijd over heb, wil ik wel eens kijken/luisteren naar Mark Kermode, omdat ik het vaak met hem eens ben, maar hij zijn mening beter en grappiger kan verwoorden. In de clip hieronder doet hij bijvoorbeeld To Rome With Love. De locatie is hier overigens een andere dan de gebruikelijke radiostudio waar de meeste van zijn recensies vandaan komen. Na een minuut of twee zie je dat hij in een zaal zit met publiek en een lege orkestbak. Waarom zijn de orkestleden niet even blijven zitten om hem te ondersteunen met een fijn achtergronddeuntje?

https://www.youtube.com/watch?v=BAwcm68UrpE

Mark Kermode kijk ik ook vanwege de humor, maar hij ziet heel veel films die ik bewust vermijd.

Christopher Walken een slecht acteur? Nee, dat gaat er bij mij echt niet in, de man zet altijd een krachtig personage neer waar je niet omheen kunt, ik zie hem erg graag.
De Nicolas Cage compilatie is werkelijk hilarisch, de man is inderdaad een waardeloos acteur haha.
Tommy Wiseau kende ik niet, mijn hemel, je vraagt je af hoe de man zijn film gefinancierd heeft gekregen, niemand in zijn omgeving die hem heeft verteld dat hij beter een ander vak kan kiezen?

Tsja arnout, Uwe Boll krijgt ook al jaren de financiering van zijn films rond...

gaat ie weer - after this commercial message: http://multi-panel.bandcamp.com/ - voor de jungs die op een of andere manier niet in mijn inbox zaten.

verbaasde me over de positieve reacties op Tyrannosaur, misschien moest ik er nog even inkomen.

Tyrannosaur
Dit Britse melodrama lijkt eerder Deens. Subtiliteit: nada. Ik had nochtans hoge verwachtingen, doordat Tyrannosaur op de Britse Oscars o.a. Archipelago en We Need To Talk About Kevin versloeg. Jury's laten zich toch snel foppen door ellende. Enkel de eerste scene is hier écht raak. Een opgefokte ouwe kerel (denk Bruce Willis die op zijn oude dag alcoholist is geworden) reageert zijn frustraties af op 'his best buddy'. Om die vervolgens sip naar huis te moeten dragen. (En meer dan dat.) Erg pijnlijk. De dagen erna voltrekken zich in eenzelfde patroon, in een day for night-achtig gefilterd grauwe wereld. Een wereld die (hoe cliché) enkel letterlijk in kleur oplicht als het in en in goede buurjongetje een praatje met de man maakt. Maar over vaders en (surrogaat) zonen gaat het hier niet. De man belandt in de handen van een kringloop-winkel dame. 'So this is your world' concludeert zij in het cafe. Ze is ogenschijnlijk het totale tegenovergestelde van hem, waardoor je meteen weet dat er achter haar façade mínstens zoveel ellende moet schuilgaan. (Anders zijn ze ten slotte niet gelijkwaardig) Een dubbele portie dus voor de kijker. En dan kan Eddie Marsan in zijn trademark rol nog zo zijn broeierige b(e)est doen, het wordt vermoeiend en tegelijk te makkelijk, met gladde popliedjes erdoorheen. Het einde heeft (net als het begin) een brute wending in petto, maar wordt teniet gedaan door de plotselinge entree van een voice-over, die in de laatste 5 minuten (inclusief slowmo) er nóg een tandje bovenop doet. En dat slot, kon dat met een goede advocaat niet anders?

Polisse
Ik wilde Maiwenn als titel typen. Polisse is dan ook duidelijk een zeer persoonlijk project van de actrice die op 'pakweg' 15-jarige leeftijd door de veel oudere Luc Besson werd bezwangerd. Mannen en jonge meisjes, een uiterst ongemakkelijk onderwerp. Hoewel de film in de beginfase nog iets van een docu-sfeer weet op te roepen (we volgen een politie-eenheid die zich met kinderen bezig houdt) vliegt het overdadig groots geacteerde melodrama je hier al snel om de oren. De juist daardoor fascinerende film is doordrenkt van een persoonlijke woede. De agenten verhoren de godganse dag familieverkrachters, en ze doen dat op een wijze die haast onprofessioneel aanvoelt. Niet alleen het bekende vingertje, nee, overmand door emoties. Zou het werkelijk zo gaan? Wie weet, denk maar aan de beruchte Parkmoord waar de politie óók als een kip zonder kop een willekeurige creep van de straat haalde, én het arme vriendje van het vermoorde meisje op stang joeg. Hoewel je bijna die indruk zou krijgen houdt de eenheid zich heus niet alleen met zedenzaken bezig; en typisch genoeg zit juist elders de mooiste scene. Een jongen wordt gescheiden van zijn moeder. En niet zoals bij Proust tot een avondkusje, maar vermoedelijk voor altijd. Bijna zonder opbouw komt die scene keihard aan, ik denk niet dat ik ooit dichter bij tranen om een film ben gekomen... Dan nog wat lollige details als frisse lucht. Maiwenn voert zichzelf op als fotografe, met toepasselijke hipster-bril. Daarvoor komt later echter een heel oubollige verklaring. Ze hebben echt nooit een Tumblr-blog gezien in Frankrijk. Blijkt ook later, als een foute vader wordt gevraagd wat hem opwindt. 'Een kale kut'. 'Shockeert jullie dat'? Kennelijk, want Frankrijk, zo wordt later bewezen, is het reservaat der 'bush'.

Beats, Rhymes & Life
A, E, I, O, U. And sometimes Y. Ideale muziekdocu dit, niet omdat ie zo goed is (eerder degelijk) maar omdat ik de geportreteerde én goed vind, én me er eigenlijk nooit in verdiept had. Midnight Marauders van A Tribe Called Quest is niettemin top 3 hiphop-albums ever voor mij. Van de bandleden had ik echter alleen Q-Tip kunnen noemen, en dan had ik waarschijnlijk gedacht dat hij 'slechts' rapper is. Verre van dat. Q-Tip blijkt een uitstekende 'loop picker' zoals ze hem hier noemen. J Dilla avant la lettre, zeg maar. Toch is hij hier verder een betrekkelijk flat character. Hij is het genie, hij is de diva, en hij loopt erbij als een slick jurylid van Amerikaanse danceshow. Hoedje, sjaaltje, en met spieren uit de sportschool. De man heeft duidelijk nog altijd superstar-aspiraties, terwijl die waarschijnlijk nooit meer gaan komen. Nooit zoals begin nineties in elk geval. En toen deed hij het niet alleen. Enter Phife Dawg, the fivefooter. Letterlijk en figuurlijk de underdog. Hij was degene die Tip aanzette tot rappen, maar vervolgens zelf in de spotlights moest worden geduwd. Duidelijk een man met een minderwaardigheidscomplex, in een wat ongelijke vriendschapsrelatie. Dat zat er vanaf het begin al in, maar het wordt erger dankzij dé cruciale wending. 'Have you ever heard such a funky diabetic'. Phife – die inderdaad iets Bart de Graafigs heeft – wordt vanaf het grote succes geplaagd door health issues. Q-Tip wil 'm in een betere levensstijl (geen suiker!) drillen, maar dat pakt averechts uit. Tip merkt zelf terecht op dat Phife hem vanaf dan als slechterik is gaan zien. Phife associeert hem eigenlijk met al zijn gezondheidsellende. In de tweede helft van zowel de docu als Tribe's carriere leidt tot veel ruzies, en bovenal een droevig stemmende verbittering. En dan kan de docu als een soort ironische grap de boel wel zogenaamd positief in Japan laten eindigen, maar eigenlijk rest slechts pijn en tranen (die veelvuldig worden vergoten). Omring door ijzersterke muziek, zelfs op de verzadigde reunietour komt 'Back in the days when I was a teenager/Before I had status and before I had a pager' nog zo hard! Kippenvel.

The Inbetweeners
Och ja, bij die 4-sterren films van FilmTotaal zitten ook werkjes die gewoon een retegezellig bioscoop-avondje vormen. The Inbetweeners – tevens tv-serie is een soort Costa, met dit verschil dat de (zogenaamde) youngsters als ze hier een 'propper' proberen te versieren klappen krijgen. Het eindresultaat na een hele film is echter hetzelfde; iedereen ontmaagd, en een fikse drankrekening. Dan kun je nog zo ironisch doen, en personages opvoeren die naar 'uni' gaan, de diepgang gaat niet verder dan een 'shotglaasje'. Ik vraag me altijd af of dit soort films gewoon 20 jaar nostalgie nodig hebben; dat als je ze in 2030 kijkt je ineens wel zoiets hebt van 'awww'. Griekse eilanden, pompende house, en 'die en die' kledingstijl. Of waren die films van John Hughes écht beter. (Niemand zal beweren dat ook die niet vol clichés zitten). In The Inbetweeners hebben we de dikke nerd, de jongen met liefdesverdriet, de seks geobsedeerde, én een lange domme slungel. De laatste líjkt in elk geval op een stuk of 4 gasten die ik gedurende de middelbare kende. De nerd doet de voice-over en wordt vanzelfsprekend verliefd op het allermooiste meisje. Zoiets kan niet zonder resultaat blijven, al komt zij niet verder dan 'i like you'. In de zijlijn nog een Joran van der Sloot-bad guy, zonde dat die niet werd vergezeld door wat 'locals' als back-up.

Well mooi he, dat Phife de nier van z'n vrouw krijgt. :')

ja, zegt ook wel een paar ware dingen die dame :)

ik zat elders nog wel te grappen 'jee het moeten wel allemaal huil-sessies in muziekdocus worden sínds Metallica'

Ik kan je die Last Days Here wel aanraden.

oh ja, die leek me een beetje eng, maar als gij het zegt, hoppa. lijkt me wel iets voor tweede kerstdag, ofzo.

Nou ja, hij gaat door een heel diep dal. Maar 't komt ook weer goed, dus. :)

The Lady From Shanghai
Beruchte door de studio van Orson Welles afgepakte film die waarschijnlijk al vrij chaotisch was maar er niet beter door werd. Welles had vast iets geniaals in gedachten en het einde met al die spiegels is er van overgebleven (en is dan ook wel echt subliem). Aan het plot is geen touw vast te knopen maar dat maakt niet zoveel uit want de eerste helft gaat toch over het lichaam van Rita Hayworth. Dat is ook nog wel een geslaagd aspect. Muziek is weer een staaltje dichtplamuren, en dat accent van Welles is op een of andere manier erg irritant. Aan de andere kant de olijke rechtzaak is supercult en, ligt het aan mij, of was die partner van de advocaat weer zo homo als Gordon? Wat dat betreft moest ik ook wel lachen om "Maar hij is helemaal niet getrouwd!" Zoals gebruikelijk in film noirs is iedereen weer erg kortzichtig. :)

Nog over Christopher Walken. Ik mag hem ook graag maar het probleem van hem en zijn methodmaten De Niro en Keitel is dat ze vrijwel altijd hetzelfde trucje doen. Keitel met zijn boze blikken en oerkreet, De Niro met zijn pretoogjes/domme brede lach en Walken heeft misschien wel het grootste arsenaal aan tics. Is dat dan eigenlijk echt goed acteren? (vraag ik me soms af hoor ;)

Vinniknie. Dan vind je de persoon (al dan niet gespeeld, maar wel consequent dezelfde) cool, dat idee heb ik bij liefhebbers van Pacino, Spacey, Nicholson etc.

Een goeie acteur is m.i. iemand die van gedaante kan veranderen.

zou ik ook zeggen ja.

het accent van Welles in Shanghai is insane! heerlijke noir parodie wat mij betreft. decadentie op de boot enzo.

Die film had gewoon lekker op die boot moeten doorsudderen. Het liedje van de loom rokende Hayworth is natuurlijk legendarisch.

Beyond
Ik zou hier eigenlijk de onmogelijke Zweedse titel moeten gebruiken: Svinalängorna. Wat een prachtig woord voor 'voorbij'. Ook inhoudelijk gepast, want het hoofdpersonage is hier een meisje van Finse origine dat in een boekje moeilijke Zweedse woorden opschrijft. Beyond is een variant op El Sur, zelfde structuur, zelfde drama, al is het mystieke hier vervangen door alcoholisme. Dat krijg je met Finnen. De eerste paar shots kunnen wedijveren met Erice. We zien in 'het heden' een naar telefoontje, waarin de film zonder verklaring verkast naar een donker met kerstlampjes versierd zwembad waar zowel de volwassen vrouw als haar jonge evenbeeld induiken. Mooi. De latere afwisseling tussen flashbacks en heden is heel wat minder associatief. En al snel begint – zoals vaker – juist het gedoe in het heden van de film me te ergeren. Het kan ook liggen aan het uiterst matige spel van Noomi Rapace (het meisje van de drakentattoo) die hier klaarblijkelijk continu ontzetting met half open mond en opengesperde ogen moest uitstralen. Nee, dan de seventies-flashbacks. Die mogen er wezen, in Mitt Liv Summ Hund-stijl. Binnen een paar minuten zit het net gearriveerde zwemstertje met haar buurmeisje te schateren om de pornoboekjes van buurman. (Ik moet altijd denken aan Talma's hit Rummenigge) Ook de rest van de familie Moilanen is goed getroffen. De pa met de losse handjes (raak NOOIT mijn drank aan) en nostalgisch gestemde moeder die de kop in het zand der verleden heeft gestoken. En dan is er nog het Gummo-magere raadselachtige broertje.

Un Amour de Jeunesse
Jeugdig ok, maar zó jeugdig? Deze film fokt continu met de foute jaloerse moraalridder in mij. In de fraaie openingsscenes zien we in winters Parijs en een bloedmooi jong stelletje aan het rollebollen op de studentenkamer van de Mick Jagger-achtige gozer. Bertolucci, kom er maar in. Een paar minuten later leren we echter dat het meisje 13 is. Dertien!? Sinds wanneer zou een universiteitsstudent daarmee mogen cq. wíllen rommelen? Ik had wel 20 minuten nodig om daar vrede mee te hebben. Oh lala Frankrijk. (In een week waarin ik net Polisse zag...) Ironisch genoeg bewijzen de volgende 2 uur dat het inderdaad wat vroeg was voor het meisje. De hele film voltrekt zich in het volgende patroon; hysterisch meisje: houd je écht van me? Jongen: jaja, neuken? Na een korte detour die wat Dumont-achtig religieus lijden suggereert, belandt de film (die moeizaam een kleine 10 jaar bestrijkt) eíndelijk in een goeie fase als het meisje de jongen eventjes los weet te laten. Ze gaat architectuur studeren. In die lekker intellectualistische scenes bezoeken we onder meer het Bauhaus, en horen we mooie colleges over natuurlijk licht. Nu is die ene ouwe knakker wel erg vaak aan het woord. En ja hoor. Het wordt allemaal bijzonder zinnelijk en fraai in beeld gebracht, maar een Les Roseaux Savages of Pialat wordt het nergens, ondanks dat de pa van het meisje naar de oude baardige meester lijkt te zijn gemodelleerd. Pas in de aftiteling zie ik dat de film van Mia Hansen-Løve is. Hmm.

Shame
Ja, dit komt in de buurt van een goede film. Over acteerkunsten gesproken. Michael Fassbender. Ik denk als die man op 500 meter van je staat je zijn 'presence' nog voelt. Intense kerel. Hier bijvoorbeeld geïllustreerd in de uitstekende eerste 10 minuten, waar we bijna zonder woorden het leven van zijn personage zien. Flirten in de trein, werken, rukken, ad infinitum. Seksverslaving heeft wat irritants, het is wel een óngelofelijk luxe-probleem – zeker als de man intussen een perfect geklede werkslaaf met tal van vrouwelijke aandacht is – maar tegelijkertijd: respect dat je je film erover durft te laten gaan. Zoals alle verslavingen neemt 'the fix' gewoon de plaats in van de leegte die heerst. De man kan zich niet werkelijk openstellen, voor wie dan ook. Carey Mulligan doet gedurende de film steeds wanhopigere pogingen, als man's zus. Haar rol is heel, eh, Jennifer Jason Leigh-achtig. Continu wankelend, in alle facetten. Ze zingt (expres?) net zo hopeloos. (Je wéét dat die plaat er gaat komen nu ze met Mumford is getrouwd.) Mulligan dreigt bij vlagen te worden weggespeeld door Fassbender, maar dat is geen schande. Wel zonde is dat de beste scenes in de zijlijn zitten – als je Shame ten minste als een broer/zus-verhaal ziet. Fassbender heeft een werkelijk fantastische date (waarin hij doodleuk zijn a-romantische gedachten uiteenzet) én ook de bittere slotfase (beginnend in een bar) is heel sterk. Daar dwaalt hij als Tom Cruise in een totaal gestripte variant op Eyes Wide Shut door zijn eigen persoonlijke apocalypse. Volledig over zichzelf afgeroepen.

Skoonheid
Toevalligerwijs een ideale double bill met Shame. Niemand zou zich verbazen als Skoonheid Skaamte had geheten. (Tenzij dat geen Afrikaans woord is...) Skoonheid is een te indringende film om hier verder vermakelijk te gaan doen over de Afrikaanse taal. (“Bezigheidsafspraken” vind ik wel een hele mooie.) Ook in Skoonheid worstelt een man met zijn seksualiteit. De film lijkt eerst nog een barok familiedrama a la een big budget tv-serie, met vrolijkheid op een bruiloft, maar dat slaat na een kwart film om. En hoe. De twist kwam voor mij als een verrassing, en is vergeleken met Shame volkomen terecht veel rauwer en zweteriger. Ondanks dat Skoonheid het niet bij Shame haalt in acteren en stijl doet het 'grote' verhaal me stiekem toch meer. Misschien komt dat door de Grunbergse trekjes. Het sadomasochisme van de suburbs. Staan ginnegappen aan de braai, maar later... De hoofdrol is ook hier prima; in dit geval voor een kalende vadsige kerel .De man ziet eruit als een professioneel darter. Bij hem echt geen présence. Meer besmuikt glimlachjes, een veelbetekenende blik, en een borrelende agressie die zich hier dus wél tegen anderen richt. Ondertussen reist de man voor zijn houtfabrikje van de Western Province, naar Kaapstad, de stranden, restaurantjes, en weer terug. Patronen herhalen zich. En zelfs het einde is even stil gefrustreerd als Shame.