Filmforum

Nicolas Cage is gewoon de Christopher Walken van ehm.... nou dat dus...!

klopt, en ik vind Wiseau ook wel wat van Walken hebben, vreemd hoe die (Walken dus) meestal wél aan de goede kant van de kwaliteitsschaal weet te blijven. Het zal zijn kapsel zijn dat alle kritiek overbodig maakt.

online reviewers

Heel, heel soms, als ik tijd over heb, wil ik wel eens kijken/luisteren naar Mark Kermode, omdat ik het vaak met hem eens ben, maar hij zijn mening beter en grappiger kan verwoorden. In de clip hieronder doet hij bijvoorbeeld To Rome With Love. De locatie is hier overigens een andere dan de gebruikelijke radiostudio waar de meeste van zijn recensies vandaan komen. Na een minuut of twee zie je dat hij in een zaal zit met publiek en een lege orkestbak. Waarom zijn de orkestleden niet even blijven zitten om hem te ondersteunen met een fijn achtergronddeuntje?

https://www.youtube.com/watch?v=BAwcm68UrpE

Mark Kermode kijk ik ook vanwege de humor, maar hij ziet heel veel films die ik bewust vermijd.

Christopher Walken een slecht acteur? Nee, dat gaat er bij mij echt niet in, de man zet altijd een krachtig personage neer waar je niet omheen kunt, ik zie hem erg graag.
De Nicolas Cage compilatie is werkelijk hilarisch, de man is inderdaad een waardeloos acteur haha.
Tommy Wiseau kende ik niet, mijn hemel, je vraagt je af hoe de man zijn film gefinancierd heeft gekregen, niemand in zijn omgeving die hem heeft verteld dat hij beter een ander vak kan kiezen?

Tsja arnout, Uwe Boll krijgt ook al jaren de financiering van zijn films rond...

gaat ie weer - after this commercial message: http://multi-panel.bandcamp.com/ - voor de jungs die op een of andere manier niet in mijn inbox zaten.

verbaasde me over de positieve reacties op Tyrannosaur, misschien moest ik er nog even inkomen.

Tyrannosaur
Dit Britse melodrama lijkt eerder Deens. Subtiliteit: nada. Ik had nochtans hoge verwachtingen, doordat Tyrannosaur op de Britse Oscars o.a. Archipelago en We Need To Talk About Kevin versloeg. Jury's laten zich toch snel foppen door ellende. Enkel de eerste scene is hier écht raak. Een opgefokte ouwe kerel (denk Bruce Willis die op zijn oude dag alcoholist is geworden) reageert zijn frustraties af op 'his best buddy'. Om die vervolgens sip naar huis te moeten dragen. (En meer dan dat.) Erg pijnlijk. De dagen erna voltrekken zich in eenzelfde patroon, in een day for night-achtig gefilterd grauwe wereld. Een wereld die (hoe cliché) enkel letterlijk in kleur oplicht als het in en in goede buurjongetje een praatje met de man maakt. Maar over vaders en (surrogaat) zonen gaat het hier niet. De man belandt in de handen van een kringloop-winkel dame. 'So this is your world' concludeert zij in het cafe. Ze is ogenschijnlijk het totale tegenovergestelde van hem, waardoor je meteen weet dat er achter haar façade mínstens zoveel ellende moet schuilgaan. (Anders zijn ze ten slotte niet gelijkwaardig) Een dubbele portie dus voor de kijker. En dan kan Eddie Marsan in zijn trademark rol nog zo zijn broeierige b(e)est doen, het wordt vermoeiend en tegelijk te makkelijk, met gladde popliedjes erdoorheen. Het einde heeft (net als het begin) een brute wending in petto, maar wordt teniet gedaan door de plotselinge entree van een voice-over, die in de laatste 5 minuten (inclusief slowmo) er nóg een tandje bovenop doet. En dat slot, kon dat met een goede advocaat niet anders?

Polisse
Ik wilde Maiwenn als titel typen. Polisse is dan ook duidelijk een zeer persoonlijk project van de actrice die op 'pakweg' 15-jarige leeftijd door de veel oudere Luc Besson werd bezwangerd. Mannen en jonge meisjes, een uiterst ongemakkelijk onderwerp. Hoewel de film in de beginfase nog iets van een docu-sfeer weet op te roepen (we volgen een politie-eenheid die zich met kinderen bezig houdt) vliegt het overdadig groots geacteerde melodrama je hier al snel om de oren. De juist daardoor fascinerende film is doordrenkt van een persoonlijke woede. De agenten verhoren de godganse dag familieverkrachters, en ze doen dat op een wijze die haast onprofessioneel aanvoelt. Niet alleen het bekende vingertje, nee, overmand door emoties. Zou het werkelijk zo gaan? Wie weet, denk maar aan de beruchte Parkmoord waar de politie óók als een kip zonder kop een willekeurige creep van de straat haalde, én het arme vriendje van het vermoorde meisje op stang joeg. Hoewel je bijna die indruk zou krijgen houdt de eenheid zich heus niet alleen met zedenzaken bezig; en typisch genoeg zit juist elders de mooiste scene. Een jongen wordt gescheiden van zijn moeder. En niet zoals bij Proust tot een avondkusje, maar vermoedelijk voor altijd. Bijna zonder opbouw komt die scene keihard aan, ik denk niet dat ik ooit dichter bij tranen om een film ben gekomen... Dan nog wat lollige details als frisse lucht. Maiwenn voert zichzelf op als fotografe, met toepasselijke hipster-bril. Daarvoor komt later echter een heel oubollige verklaring. Ze hebben echt nooit een Tumblr-blog gezien in Frankrijk. Blijkt ook later, als een foute vader wordt gevraagd wat hem opwindt. 'Een kale kut'. 'Shockeert jullie dat'? Kennelijk, want Frankrijk, zo wordt later bewezen, is het reservaat der 'bush'.

Beats, Rhymes & Life
A, E, I, O, U. And sometimes Y. Ideale muziekdocu dit, niet omdat ie zo goed is (eerder degelijk) maar omdat ik de geportreteerde én goed vind, én me er eigenlijk nooit in verdiept had. Midnight Marauders van A Tribe Called Quest is niettemin top 3 hiphop-albums ever voor mij. Van de bandleden had ik echter alleen Q-Tip kunnen noemen, en dan had ik waarschijnlijk gedacht dat hij 'slechts' rapper is. Verre van dat. Q-Tip blijkt een uitstekende 'loop picker' zoals ze hem hier noemen. J Dilla avant la lettre, zeg maar. Toch is hij hier verder een betrekkelijk flat character. Hij is het genie, hij is de diva, en hij loopt erbij als een slick jurylid van Amerikaanse danceshow. Hoedje, sjaaltje, en met spieren uit de sportschool. De man heeft duidelijk nog altijd superstar-aspiraties, terwijl die waarschijnlijk nooit meer gaan komen. Nooit zoals begin nineties in elk geval. En toen deed hij het niet alleen. Enter Phife Dawg, the fivefooter. Letterlijk en figuurlijk de underdog. Hij was degene die Tip aanzette tot rappen, maar vervolgens zelf in de spotlights moest worden geduwd. Duidelijk een man met een minderwaardigheidscomplex, in een wat ongelijke vriendschapsrelatie. Dat zat er vanaf het begin al in, maar het wordt erger dankzij dé cruciale wending. 'Have you ever heard such a funky diabetic'. Phife – die inderdaad iets Bart de Graafigs heeft – wordt vanaf het grote succes geplaagd door health issues. Q-Tip wil 'm in een betere levensstijl (geen suiker!) drillen, maar dat pakt averechts uit. Tip merkt zelf terecht op dat Phife hem vanaf dan als slechterik is gaan zien. Phife associeert hem eigenlijk met al zijn gezondheidsellende. In de tweede helft van zowel de docu als Tribe's carriere leidt tot veel ruzies, en bovenal een droevig stemmende verbittering. En dan kan de docu als een soort ironische grap de boel wel zogenaamd positief in Japan laten eindigen, maar eigenlijk rest slechts pijn en tranen (die veelvuldig worden vergoten). Omring door ijzersterke muziek, zelfs op de verzadigde reunietour komt 'Back in the days when I was a teenager/Before I had status and before I had a pager' nog zo hard! Kippenvel.

The Inbetweeners
Och ja, bij die 4-sterren films van FilmTotaal zitten ook werkjes die gewoon een retegezellig bioscoop-avondje vormen. The Inbetweeners – tevens tv-serie is een soort Costa, met dit verschil dat de (zogenaamde) youngsters als ze hier een 'propper' proberen te versieren klappen krijgen. Het eindresultaat na een hele film is echter hetzelfde; iedereen ontmaagd, en een fikse drankrekening. Dan kun je nog zo ironisch doen, en personages opvoeren die naar 'uni' gaan, de diepgang gaat niet verder dan een 'shotglaasje'. Ik vraag me altijd af of dit soort films gewoon 20 jaar nostalgie nodig hebben; dat als je ze in 2030 kijkt je ineens wel zoiets hebt van 'awww'. Griekse eilanden, pompende house, en 'die en die' kledingstijl. Of waren die films van John Hughes écht beter. (Niemand zal beweren dat ook die niet vol clichés zitten). In The Inbetweeners hebben we de dikke nerd, de jongen met liefdesverdriet, de seks geobsedeerde, én een lange domme slungel. De laatste líjkt in elk geval op een stuk of 4 gasten die ik gedurende de middelbare kende. De nerd doet de voice-over en wordt vanzelfsprekend verliefd op het allermooiste meisje. Zoiets kan niet zonder resultaat blijven, al komt zij niet verder dan 'i like you'. In de zijlijn nog een Joran van der Sloot-bad guy, zonde dat die niet werd vergezeld door wat 'locals' als back-up.

Well mooi he, dat Phife de nier van z'n vrouw krijgt. :')

ja, zegt ook wel een paar ware dingen die dame :)

ik zat elders nog wel te grappen 'jee het moeten wel allemaal huil-sessies in muziekdocus worden sínds Metallica'

Ik kan je die Last Days Here wel aanraden.

oh ja, die leek me een beetje eng, maar als gij het zegt, hoppa. lijkt me wel iets voor tweede kerstdag, ofzo.

Nou ja, hij gaat door een heel diep dal. Maar 't komt ook weer goed, dus. :)

The Lady From Shanghai
Beruchte door de studio van Orson Welles afgepakte film die waarschijnlijk al vrij chaotisch was maar er niet beter door werd. Welles had vast iets geniaals in gedachten en het einde met al die spiegels is er van overgebleven (en is dan ook wel echt subliem). Aan het plot is geen touw vast te knopen maar dat maakt niet zoveel uit want de eerste helft gaat toch over het lichaam van Rita Hayworth. Dat is ook nog wel een geslaagd aspect. Muziek is weer een staaltje dichtplamuren, en dat accent van Welles is op een of andere manier erg irritant. Aan de andere kant de olijke rechtzaak is supercult en, ligt het aan mij, of was die partner van de advocaat weer zo homo als Gordon? Wat dat betreft moest ik ook wel lachen om "Maar hij is helemaal niet getrouwd!" Zoals gebruikelijk in film noirs is iedereen weer erg kortzichtig. :)

Nog over Christopher Walken. Ik mag hem ook graag maar het probleem van hem en zijn methodmaten De Niro en Keitel is dat ze vrijwel altijd hetzelfde trucje doen. Keitel met zijn boze blikken en oerkreet, De Niro met zijn pretoogjes/domme brede lach en Walken heeft misschien wel het grootste arsenaal aan tics. Is dat dan eigenlijk echt goed acteren? (vraag ik me soms af hoor ;)

Vinniknie. Dan vind je de persoon (al dan niet gespeeld, maar wel consequent dezelfde) cool, dat idee heb ik bij liefhebbers van Pacino, Spacey, Nicholson etc.

Een goeie acteur is m.i. iemand die van gedaante kan veranderen.

zou ik ook zeggen ja.

het accent van Welles in Shanghai is insane! heerlijke noir parodie wat mij betreft. decadentie op de boot enzo.

Die film had gewoon lekker op die boot moeten doorsudderen. Het liedje van de loom rokende Hayworth is natuurlijk legendarisch.

Beyond
Ik zou hier eigenlijk de onmogelijke Zweedse titel moeten gebruiken: Svinalängorna. Wat een prachtig woord voor 'voorbij'. Ook inhoudelijk gepast, want het hoofdpersonage is hier een meisje van Finse origine dat in een boekje moeilijke Zweedse woorden opschrijft. Beyond is een variant op El Sur, zelfde structuur, zelfde drama, al is het mystieke hier vervangen door alcoholisme. Dat krijg je met Finnen. De eerste paar shots kunnen wedijveren met Erice. We zien in 'het heden' een naar telefoontje, waarin de film zonder verklaring verkast naar een donker met kerstlampjes versierd zwembad waar zowel de volwassen vrouw als haar jonge evenbeeld induiken. Mooi. De latere afwisseling tussen flashbacks en heden is heel wat minder associatief. En al snel begint – zoals vaker – juist het gedoe in het heden van de film me te ergeren. Het kan ook liggen aan het uiterst matige spel van Noomi Rapace (het meisje van de drakentattoo) die hier klaarblijkelijk continu ontzetting met half open mond en opengesperde ogen moest uitstralen. Nee, dan de seventies-flashbacks. Die mogen er wezen, in Mitt Liv Summ Hund-stijl. Binnen een paar minuten zit het net gearriveerde zwemstertje met haar buurmeisje te schateren om de pornoboekjes van buurman. (Ik moet altijd denken aan Talma's hit Rummenigge) Ook de rest van de familie Moilanen is goed getroffen. De pa met de losse handjes (raak NOOIT mijn drank aan) en nostalgisch gestemde moeder die de kop in het zand der verleden heeft gestoken. En dan is er nog het Gummo-magere raadselachtige broertje.

Un Amour de Jeunesse
Jeugdig ok, maar zó jeugdig? Deze film fokt continu met de foute jaloerse moraalridder in mij. In de fraaie openingsscenes zien we in winters Parijs en een bloedmooi jong stelletje aan het rollebollen op de studentenkamer van de Mick Jagger-achtige gozer. Bertolucci, kom er maar in. Een paar minuten later leren we echter dat het meisje 13 is. Dertien!? Sinds wanneer zou een universiteitsstudent daarmee mogen cq. wíllen rommelen? Ik had wel 20 minuten nodig om daar vrede mee te hebben. Oh lala Frankrijk. (In een week waarin ik net Polisse zag...) Ironisch genoeg bewijzen de volgende 2 uur dat het inderdaad wat vroeg was voor het meisje. De hele film voltrekt zich in het volgende patroon; hysterisch meisje: houd je écht van me? Jongen: jaja, neuken? Na een korte detour die wat Dumont-achtig religieus lijden suggereert, belandt de film (die moeizaam een kleine 10 jaar bestrijkt) eíndelijk in een goeie fase als het meisje de jongen eventjes los weet te laten. Ze gaat architectuur studeren. In die lekker intellectualistische scenes bezoeken we onder meer het Bauhaus, en horen we mooie colleges over natuurlijk licht. Nu is die ene ouwe knakker wel erg vaak aan het woord. En ja hoor. Het wordt allemaal bijzonder zinnelijk en fraai in beeld gebracht, maar een Les Roseaux Savages of Pialat wordt het nergens, ondanks dat de pa van het meisje naar de oude baardige meester lijkt te zijn gemodelleerd. Pas in de aftiteling zie ik dat de film van Mia Hansen-Løve is. Hmm.

Shame
Ja, dit komt in de buurt van een goede film. Over acteerkunsten gesproken. Michael Fassbender. Ik denk als die man op 500 meter van je staat je zijn 'presence' nog voelt. Intense kerel. Hier bijvoorbeeld geïllustreerd in de uitstekende eerste 10 minuten, waar we bijna zonder woorden het leven van zijn personage zien. Flirten in de trein, werken, rukken, ad infinitum. Seksverslaving heeft wat irritants, het is wel een óngelofelijk luxe-probleem – zeker als de man intussen een perfect geklede werkslaaf met tal van vrouwelijke aandacht is – maar tegelijkertijd: respect dat je je film erover durft te laten gaan. Zoals alle verslavingen neemt 'the fix' gewoon de plaats in van de leegte die heerst. De man kan zich niet werkelijk openstellen, voor wie dan ook. Carey Mulligan doet gedurende de film steeds wanhopigere pogingen, als man's zus. Haar rol is heel, eh, Jennifer Jason Leigh-achtig. Continu wankelend, in alle facetten. Ze zingt (expres?) net zo hopeloos. (Je wéét dat die plaat er gaat komen nu ze met Mumford is getrouwd.) Mulligan dreigt bij vlagen te worden weggespeeld door Fassbender, maar dat is geen schande. Wel zonde is dat de beste scenes in de zijlijn zitten – als je Shame ten minste als een broer/zus-verhaal ziet. Fassbender heeft een werkelijk fantastische date (waarin hij doodleuk zijn a-romantische gedachten uiteenzet) én ook de bittere slotfase (beginnend in een bar) is heel sterk. Daar dwaalt hij als Tom Cruise in een totaal gestripte variant op Eyes Wide Shut door zijn eigen persoonlijke apocalypse. Volledig over zichzelf afgeroepen.

Skoonheid
Toevalligerwijs een ideale double bill met Shame. Niemand zou zich verbazen als Skoonheid Skaamte had geheten. (Tenzij dat geen Afrikaans woord is...) Skoonheid is een te indringende film om hier verder vermakelijk te gaan doen over de Afrikaanse taal. (“Bezigheidsafspraken” vind ik wel een hele mooie.) Ook in Skoonheid worstelt een man met zijn seksualiteit. De film lijkt eerst nog een barok familiedrama a la een big budget tv-serie, met vrolijkheid op een bruiloft, maar dat slaat na een kwart film om. En hoe. De twist kwam voor mij als een verrassing, en is vergeleken met Shame volkomen terecht veel rauwer en zweteriger. Ondanks dat Skoonheid het niet bij Shame haalt in acteren en stijl doet het 'grote' verhaal me stiekem toch meer. Misschien komt dat door de Grunbergse trekjes. Het sadomasochisme van de suburbs. Staan ginnegappen aan de braai, maar later... De hoofdrol is ook hier prima; in dit geval voor een kalende vadsige kerel .De man ziet eruit als een professioneel darter. Bij hem echt geen présence. Meer besmuikt glimlachjes, een veelbetekenende blik, en een borrelende agressie die zich hier dus wél tegen anderen richt. Ondertussen reist de man voor zijn houtfabrikje van de Western Province, naar Kaapstad, de stranden, restaurantjes, en weer terug. Patronen herhalen zich. En zelfs het einde is even stil gefrustreerd als Shame.

Container
Weer een tip die ik braaf heb bekeken. Lukas Moodyssons moedwillige carrière-sabotage uit 2006. Het is niet echt goed deze eksperimentele z/w film vol bizarre beelden (mensen die ontevreden zijn over hun lichaam, identiteit, veel viezige ruimtes) en een vrouw die een fluisterende monoloog houdt die alle kanten opschiet. 72 minuten, ik dacht "die stop ik mijn holle kies" maar de film heeft een vreemd hypnotiserend effect (ik begon klaarwakker, binnen de kortste keren zat ik natuurlijk te knikkebollen) en Moodyssons heeft de film wel echt mooi/slim opgebouwd als er op een gegeven moment heel snel gemonteerde beelden in knallen. Inmiddels dacht ik dat ik drie uur naar het scherm zat te kijken. Dat werk.

Heb ook gebiologeerd naar Container zitten kijken maar uiteindelijk besloten dat mijn verstand enthousiaster was dan mijn hart (ja, duh!).

Over Un amour de jeunesse ben ik vele malen positiever dan Ludo. Een student die het met een 13-jarig meisje doet: het soort van "ja dat komt voor" dat iemand als Louis Malle ook graag in een film had gestopt...

dat is waar (Malle), en ik dacht al dat je 'm beter zou waarderen, want de film heeft ook wel een soort Aziatische Norwegian Wood-sfeer. (al had het meisje dan nog vele malen erger moeten flippen)

niet dat ik 'm daarmee beter vond, maar goed, dat zei ik al.

Dat tweede deel vond ik bij vlagen magistraal. Je ziet de onsamenhangende bezigheden van dat meisje en als kijker zit je met één vraag: is ze nog met die jongen bezig? Waardoor je alles wat ze doet vanuit dat perspectief bekijkt. Precies het soort "kijker is aan zet", contemplative cinema gedoe wat ze in Azië zo goed doen. Dus die link die je maakt klopt wel ja.

The Grey
Als je films door middel van schilderijen zou recenseren, zou het dit keer deze moeten zijn: http://24.media.tumblr.com/tumblr_m9c697NhG51r29g9xo1_1280.jpg
Het oeuvre van Friedrich is net als The Grey doortrokken van een fatalistisch soort romantiek, man versus natuur. En ook religie speelt een grote rol. (Wel met de moderne twist: God waar bent u dan?) The Grey volgt verder het recept van Weirs The Way Back (groepje mannen door omstandigheden aan de wandel) maar voegt daar wolven aan toe. Spannend! Al kan ik nauwelijks geloven dat de beesten zó agressief kunnen zijn. Ik moest denken aan een keer op familievakantie, een Duits wolvenpark. Sneue magere roedels die zich jankend op uitgedeelde lappen vlees storten. Geen dierentuinbeesten duidelijk. De wolven komen in actie nádat er een vliegtuig is neergestort. We hebben eerst de passagiers leren kennen, 'aan het eind van de wereld'. Denk aan die Herzog-docu, jammer dat geen van hen een Duits accent heeft. Volgens de gedragen voice-over zouden het allemaal misfits zijn, maar when shit hits the fan blijken ze allemaal brave familiemannen. Beetje onzin wel. Liam Neeson speelt het alfa-mannetje, en doet dat goed. De overige mannen zijn allemaal even baardig en Colin Farrell-achtig, en leggen als het Drs. P-liedje één voor één het loodje. Bizar genoeg blijven juist de meest anonieme over. Terzijde: als je als 'donkergekleurd medemens' een vliegtuig met blanken instapt weet je dat je in elk geval de crash gaat overleven. De nasleep, daar wordt het pas gevaarlijk voor jou. Maar dat geldt hier voor iedereen, want dit is een 'grim tale'. En zo hoort het ook met wolven.

Tot Altijd
Het zal niet de bedoeling zijn geweest van de film, maar ik ging me juist een beetje aan euthanasie ergeren. Het maakt je dood tot een 'event', tot van die situaties waarin mensen roepen 'we vieren het leven'. Dat is eigenlijk net zo irritant als mensen die op het doodsbed van pa en ma nog altijd over het weer babbelen, zoals hier mensen wordt verweten. Wat is er mis met je laten overvallen door de dood? Niettemin is euthanasie natuurlijk een goed recht. En één van de weinige dingen die eerst voor beesten gold en pas daarna voor mensen. Nic Balthasar heeft er een braaf human interest filmpje over gemaakt, vol onwaarschijnlijk uitleggerige dialogen. En als het nou een filmpje was. Het dúúrt. Euthanasie geeft eenieder de kans tot Cyrano-achtige doodsspeeches. Met het Socratische glas voor je heb je ook geen zin om op te houden met lullen natuurlijk. De structuur van de film bestrijkt veel teveel jaren, zo suggereert het intro een spannend triootje, maar verdwijnt het vrouwelijke element doodleuk voor een kwart eeuw. Dan had ik de hele film maar zonder haar over een vriendschap laten gaan, tussen de dokter (met euthanasiebezwaren) en zijn beste vriend (later Peter Bowulda-achtige MS-patiënt). Ook de moeder van diens weeïge zoontje moet op de achtergrond blijven. Afgelopen Zomergasten peinsde ik bij het verschijnen van Henny Vrienten of ik wel eens een soundtrack van de man had gehoord. Nu wel. Hij bast wat aardige instrumentale popdeuntjes in de beginfase; in de tweede helft neemt effectieve 'bleitmuziek' van Strauss en co het over.

Le Havre
Midnight in Le Havre, eigenlijk hè. Net als Woody weet Aki Kaurismaki zijn haperende carriere nog één keer (en zou het de laatste keer zijn?) aan te zwengelen, en net als Woody keert hij daarvoor terug naar Frankrijk, waar beide al eerder goeie films hadden gemaakt. In het geval van Aki La Vie de Boheme waar hier natuurlijk nog aan gerefereerd wordt, en niet alleen doordat Wilms weer de hoofdrol speelt. Alles voelt aangenaam vertrouwd; de gortdroge humor (zo droog dat je hem niet in 'inkt' moet proberen te vangen), een onwaarschijnlijk leip optreden (de miniatuur Bob Dylan!) én Kati Outinen. Het is dat de film zo onwaarschijnlijk Amélie-warmbloedig is, anders had ik alleen om de oud geworden Kati wel een weemoedig potje kunnen grienen. Frans heeft ze duidelijk nooit geleerd, ze spreekt het als computerspraaksoftware. Outinen speelt de echtgenote van de professionele 'bum' Wilms, die als schoenenpoetser kleinschalige avontuurtjes beleeft. Le Havre is fenomenaal prachtig schilderachtig donkerblauw, ik moet me sterk vergissen als Kaurismaki er niet bewust wat Van Gogh-schilderijtjes in heeft weten te frutselen. De moderniteit is aanwezig in de vorm van een Afrikaanse verstekeling. Hij arriveert met compatriotten in een container (het moment dat die geopend wordt is classic Kaurismaki; de Afrikanen zitten er bij van 'oh hallo daar, we're just chillin'). De 'dorpsagent' moet de ontsnapte jongen eigenlijk arresteren, maar is dat natuurlijk niet van plan. Hij sjouwt liever rond met... een ananas. De man in het stijlvolle zwart is even lullig als Herman Finkers in zijn beste dagen. Terugkerend op de Woody-vergelijking; Kaurismaki legt het af wat betreft finesse in het verhaal. Dat heeft de diepgang van één van zijn vele geleegde whiskeyglaasjes. (Ook in de film wordt weer uitgebreid gepimpeld.) Fuck het, dacht Kaurismaki, en maakte het einde Karma-is-oke.

oeps de spaties daarboven waren expressionistisch (ofzo)

Al kan ik nauwelijks geloven dat de beesten zó agressief kunnen zijn

De wolven waren wel heel erg onrealistisch in deze film.
Van alles wat ik wel eens op National Geographic of andere docu channels heb meegekregen zijn wolven overwegend bang voor mensen, helemaal een groepje mensen.
Wolven jagen alleen in 'packs' en een enkele wolf zal al helemaal niet een dude dat lekker bij een vuurtje zit te chillen is aanvallen.
Maar ja, boeien! Als actiefilm is The Grey pretty bad-ass :)

zeker. :)

Ik kan het vanavond in één woord: "Footnote". Must see.

op de Talmoedische filmlijst dannn

Footnote moet ik nog een keertje herzien.

Ondertussen zie ik bij de dagelijkse MovieQuiz vandaag een film die door meerdere forumbezoekers gewaardeerd wordt:
moviequiz.blogspot.nl/2012/09/moviequiz-2546-25-points.html Die 25 punten zijn binnen.

oh ik faalde tot 2x toe bij je vorige bijdrages Vido, 1 keer dacht ik Lord of the Flies (die ik nog wel eens moet zien) en de laatste wist ik helemaal niet (iets Turks vermoedelijk)

Ik weet 'm. :)

The Last of Sheila
Gelaagd moordmysterie uit 1973. In de opening loopt Sheila boos weg uit een Hollywoodfeest waarna ze verderop dood wordt gereden. Ongeluk? Moord? Een jaar later organiseert haar man James Colburn een minivakantie op zijn jacht aan de Côte d'Azure voor een aantal kennissen uit de filmbiz. Hij heeft een sadistisch trekje en wil een soort Cluedo spelen. Dat gaat natuurlijk niet goed en er volgen een aantal plotwendingen die tot mooi cynisch einde leiden in ekte Hollywood stijl. Met James Mason, altijd cool. Vakwerk.

درباره الی (About Elly)
Een paar families gaan op vakantie en er is een koppelingpoging. Als de dame in kwestie verdwijnt is de lol er af en wordt de film vrij spannend. Op een knappe manier lijkt de ontknoping, als Sepideh het eindelijk allemaal uit de doeken doet, een tegenvaller maar eigenlijk blijken er nog veel meer vragen. A Separation nog steeds niet gezien, maar deze is absoluut ook een erg goede Iraanse film.

La habitación de Fermat
Zaterdag is dé filmavond op Canvas blijkt, deze film was vorige week uitgezonden. Een thriller waar mensenlevens aan wiskundige vraagstukken zijn opgehangen. Een beetje ongeloofwaardig misschien, maar toch best een spannende film.

jep erg sterk About Elly, knap hoe een typisch filmisch thriller-element op een geloofwaardige manier met het (hoe zullen we t noemen) groepsdrama/humaan drama wordt verbonden.

The Last of Sheila promoplaatje
http://www.gamelab.ch/wp-content/uploads/The-Last-of-Sheila-907376.jpg

Ja, dat moet uitgebuit worden hè? :)

Take Shelter
Een sappige schizofrene(n) film. Het lijkt een beetje raar, of het zou horror moeten zijn. Bij het onderwerp zou je je tenslotte eerder een intiem en pijnlijk drama als Safe voorstellen. Daar heeft Take Shelter bij vlagen ook wel wat trekjes van, maar er zit toch echt een Knowing-sausje overheen. Meteen te merken als Michael Shannon (specialist bij uitstek in gestoorde rollen) naar buiten kijkt. In de verte lijkt het te stormen. In zijn tuin ligt een hoop troep. Troep waar je een bootje van zou kunnen bouwen. Noach kom er maar in. Shannon leeft met zijn pittige christelijke echtgenote en dove dochter ergens in smalltown USA. Op zijn baantje als drilboor-whatever-worksman (Shannon is er eigenlijk nét te elitair voor) lijkt alles ook koek en ei. Maar waarom vliegen de vogels zo raar. En waarom onweert het altijd. 'Is anyone seeing this?' Het mooie aan Take Shelter is dat Shannon wéét dat ie gek wordt. Hij zoekt zelfs hulp. Tegelijkertijd maakt 'm dat mínder gek, waardoor het einde heen en weer schiet tussen 'battling schizofrenia for dummies' (alsof het een winbaar gevecht is) én de bekende primitivistische noties van 'de gek ziet wél dingen aankomen'. Ondertussen mag Shannon ontploffen ('there's a storm coming like you've néver seen before) en peinsde ik of schizofrene waanbeelden beinvloed worden door de 'zeitgeist'. Lijkt me wel he? En het weer is op dit moment natuurlijk een van de grootste onzekere factoren. Eng omdat het níet te controleren lijkt, én nog enger omdat we er met zijn allen wel invloed op uitoefenen

Martha Marcy May Marlene
Ik had de film maar gewoon Marcy May genoemd, het is tenslotte de erfenis van die nieuwe naam waar de jonge Wendy (van Lucy)-achtige vrouw hier mee worstelt. Maar misschien wil de film de kijker expres verwarren; net zoals dat lukt met de intuïtieve soms wat chaotische flashbacks, waarvan een gedeelte ook nog 'delusional' zóu kunnen zijn. Het maakt de film soms rommelig, maar zeker niet minder intrigerend en sfeervol. Elizabeth Olsen (ja een zusje van de roddelpers-twins) is prima als de dolende ziel die na jaren weer contact opneemt met haar oudere zuster. Zuslief houdt vakantie met haar echtgenoot in een peperduur 'rental home', en zoveel luxe is het jonge meisje helemaal ontwend. En dat je niet naakt in het nabijgelegen meer springt gaat er ook lastig in. De twee 'levensstijlen' botsen dus frontaal, en de vonken lijken eerst van het erotische soort. Maar in de flashbacks zien we de sfeer al steeds grimmiger worden. Het lijkt zo 'vrij', wonen in een soort hippiegroep, maar waarom is er dan altijd een man die de despoot speelt? Die rol is hier voor een van mijn favoriete karakter acteurs John Hawkes (Winter's Bone) die weer een stapje richting die Oscar zet. Het zal wel voor een andere keer zijn; daarvoor gaat deze film teveel over de 2 zussen. En terecht, want ook Sarah Paulson is erg sterk als de Nicole Kidman-achtige vrouw die haar ogenschijnlijk zo kalme leventje door de gearriveerde emotionele tornado uit elkaar ziet vallen. Ik vond het jammer dat in de tweede helft de psychologische problemen agressief geconcretiseerd werden (Sektes! Manson!). Maar het open einde is wel fantastisch, volledig in lijn met de heersende verwarring.

Dark Shadows
Tim Burton is eigenlijk te succesvol geworden for his own good. Een soort franchise, je pompt er een hoop geld in en je krijgt een op en top visueel sprookje. Die worden echter almaar leger en voorspelbaarder. (Het is echt geen toeval dat het wel een keer lukte toen Burton in Corpse Bride letterlijk weer met poppetjes aan het knutselen ging...) Dark Shadows begint verschrikkelijk, in een bombastisch intro zien we hoe Johnny Depp (wéér hij) vervloekt wordt. Dan skippen we 200 jaar en belanden we in de seventies, als Bella Heathcote zich bij het inmiddels vervallen mansion van Depp meldt. De nazaten van Depp leven daar als een soort excentrieke Addams Family, en ook de heer des huizes zelf wordt weer opgegraven. 'Terribly sorry, you couldn't believe how thirsty I am'. Ja, hij is een vampier. Alsof we er daar de laatste jaren niet genoeg van hebben gezien. Toch is die middenfase een tijd lang erg aanstekelijk. Depp lijkt hologig en lijkbleek op Philip Cocu, en praat als Shakespeare. De moderne tijd stelt hem voor raadselen. 'Reveal yourself, tiny songstress!' roept hij tegen de tv, waar de Carpenters spelen. Ondertussen vat hij een liefde op voor de nieuw aangekomen gouvernante Heathcote, maar voor een intiem reincarnatie-verhaaltje heeft Burton geen geduld. De rest van de familie (met o.a. Michelle Pfeiffer, Jackie Earle Haley en Chloe Moretz) moet tenslotte ook aan bod komen. En wat te denken van Helena Bonham Carter als drankorgel en pornodokter. En Alice Cooper. (Het zijn de seventies ten slotte) De familieperikelen verdwijnen al snel naar de achtergrond voor een afgezaagde portie Burton-vuurwerk met de femme fatale van het verhaal. En dat is – in tegenstelling tot Stardust – ditmaal niet Pfeiffer, maar de blonde feeks Eva Green.

Oslo, 31. August
Het leven van een verslaafde bestaat op een gegeven moment enkel nog uit zwarte gaten. Eerst is daar het gat waar de drugs 'm inzuigen, en wie er vanaf wil moet als het ware zélf die nieuwe bodem onder het leven weer wegslaan. En voel je eindelijk weer vaste grond onder de voeten dan zijn er continu mensen die opnieuw het deksel lichten: 'knap dat je bent afgekickt, now get out of my life'... Het zit stuk voor stuk in deze uitstekende Noorse update van Le Feu Follet. Gebaseerd op dezelfde roman, al weet ik niet of de rechten kopen nu echt noodzakelijk was. De film ademt volledig 'nu'. Belangrijker: is bijna net zo goed als de klassieker van Malle! Een man (Anders Danielsen Lie) wordt losgelaten uit de kliniek, om zijn eerste poging als herboren mens te wagen. Erg senang voelt hij zich echter niet, zo is al te zien in de woordloze opening, die later echoot in het pijnlijke einde. Tussen die 'bookends' ontmoet de man vrienden en kennissen. Het zijn er niet eens zoveel, maar die handvol lange scenes zijn bijna allemaal erg sterk, en nemen (haast sluipenderwijs) in intensiteit toe. De universitaire vriend die Proust quote doet nog een motivatie-pogingen, en lijkt er tegen beter weten in nog in te geloven. Maar vooral de vrouwen. Poeh. De ex-verslaafde hangt als het ware met zijn nagels tegen een steile wand aan, krabbelend naar houvast, naar liefde. Maar zijn zus stuurt doodleuk een 'vervangster'. Zonder twijfel een van dé scenes van dit filmjaar. Zo pijnlijk, én begrijpelijk, want het gaat hier niet om medelijden. Diep mededogen, dat wel. Ondertussen klinkt La Ritournelle van Tellier (werkt altijd) en zien we ook weer zo'n typische 'het einde is nabij' club-scene, waar Daft Punk uit de speakers knalt. Nog een keer 'ophooken', letterlijk/figuurlijk, terwijl de dag aanbreekt. De brandspuit werkt niet meer om het vuur binnein te doven.

Nogal wat mensen zijn onder de indruk van Martha Marcy May Marlene maar ik vond het script zo enorm doelbewust in elkaar gezet. Meisje uit commune komt terug thuis, gaat op de bar zetten, moeder heeft het liever niet. Jaja, we zitten niet meer in de commune. Je ziet de bijdrage van elke scene mathematisch voor je ogen voorbij rollen.

Nee dan Oslo... Die film heb in maanden geleden gezien en zit nog steeds in mijn systeem. Als ik eraan denk krijg ik weer rillingen.

Ebert zei dat ook wel mooi (over Marcy May) Ebert's only major complaint was that the movie's chronological shifts were "a shade too clever. In a serious film, there is no payoff for trickery."

maar ik vond het goed te doen (beetje Sayles ook wel)

Oslo van een andere orde, dat wel inderdaad

Oslo, 31. August

Take Shelter

ja bij die redacteur verknalt ie t duidelijk zelf (want hij kan best een verhaal houden van 6 jaar over de wereld rondgezworven) ik bedoel bij een hipster-blaadje zullen ze dat vast niet zo'n probleem vinden.

je Take Shelter stukje zoek ik nog even op.

Café de Flore
Mij teveel pseudo-Wolkenatlas. Twee op het eerste gezicht totaal verschillende verhalen worden versneden tot een larger than life liefdesverhaal. Eigenlijk gaat het over 'bezit'. (En Freud, natuurlijk.) Elke moeder 'bezit' haar zoon, met al haar liefde. En als een man zich daaraan ontworstelt (wat hij ergens niet wil) zoekt hij een vrouw die op haar beurt hem wéér bezit. Beide elementen worden hier dus tegenover elkaar geplaatst. We zien de levens van een dj met zijn high school-liefje (inmiddels 20 jaar bij elkaar) én hoe een jonge moeder in het Parijs van de sixties haar mongoloïde zoontje opvoedt. De film lijkt het eerst gemakkelijk zonder die Parijse fases te kunnen stellen; ze zijn eerder irritant. Moeder Vanessa Paradis wil koste wat kost haar zoontje een normaal – intelligent – leven laten leiden. Dan is het verhaal rond de onsympathieke dj beter, hij vindt een 'blonde bimbo' en verlaat zijn gezin, waardoor er natuurlijk fikse crisis ontstaat. Vooral in de momenten met zijn dochters – als het gezinsleven subtiel is – is de film zeker raak. Maar dan, richting einde, worden de 2 verhaallijnen natuurlijk tóch nog verbonden – zo zonde – en krijgen we een zweverig spiritueel melodrama. Teveel gejank, teveel waan- en onzin. Een ander probleempje is dat de film zit dichtgesmeerd met liedjes; er zijn er meer dan dialogen (al was het maar omdat we elke twee minuten weer tig jaar heen en terug de tijd inschieten). Sigur Ros wordt eerst nog even smakelijk belachelijk gemaakt, maar daarna moeten we wel het hele epos uitzitten. 'It's youuuuuuuuuuuuuuuu'.

Monsieur Lazhar
Bij toeval de beste Canadese film van het filmjaar meteen na de minste. Niet dat er zoveel kandidaten zijn voor die 'prijzen'. En dan komen ze nog allebei uit Québec ook. Misschien moeten die toch maar onafhankelijk worden. Monsieur Lazhar is net als I Wish een prachtige flashback naar de basisschooltijd. Waar I Wish vooral erg schattig is (en zich eigenlijk nauwelijks op school afspeelt) is deze film echter en een stuk grimmiger. De leraren en ouders zijn egocentrisch en clueless, en de leerlingen: rotzakkies! En zo hoort het ook. Een schooltje wordt getroffen door een drama, waarna zich uit het niets 'Monsieur Lazhar' meldt. Alsof hij uit een fabel/sprookje is komen aangelopen. Algerijns exotisch, ouderwets (Balzac!) en recht voor zijn raap. En een ramp als leraar. Langzaamaan weet hij natuurlijk toch de harten van de leerlingen én collega's te winnen. Enkel de ouders gaan wat moeizamer om. In een heerlijke flits van een scene zien we zo'n ouderavond; in huidige tijden de hel voor de leraren denk ik. Ouders accepteren nog minder kritiek dan hun kinderen. Overigens is die 'hitrate' in de flitsen een van dé kwaliteiten hier. De film heeft bijvoorbeeld bijzonder weinig scenes nodig om het onderlinge love/hate-drama van de 2 belangrijkste kinderen (die ik – goed teken – 'van vroeger' herkende) uit de klas te schilderen. Monsieur Lazhars back story lijkt in eerste instantie een traumaatje teveel te bevatten, maar dat blijkt later toch noodzakelijk. Zijn personage is mínstens zo tragisch als zijn high school variant in Half Nelson. En zijn vriendschap met een van zijn leerlinges net zo hartverwarmend. Heel af en toe moet je wel een oogje dichtknijpen voor een scenariogreep. Zo wordt de hartverscheurendste scene wel mogelijk gemaakt door broddelwerk van de ingehuurde psychologe.

The Raid: Redemption
Cool verhaal natuurlijk. Welshman Gareth Evans (van zichzelf al een exoot) die in Indonesië (een filmland van geen belang, tot op heden) de lokale kung fu-variant naar het witte doek brengt, en vervolgens door Amerika wordt opgepikt. En dat met een miljoentje budget. Het valt niet aan The Raid af te zien, al is de locatie beperkt (één pakhuis) en zijn lang niet alle vuistslagen raak. (Ook al klinkt er dan wél een 'raak'-geluid) Geeft niets, de film is toch al een soort Natural Born Killers-geweldsballet. Een recordaantal mensen wordt hier door het hoofd geschoten. Het zou met niet verbazen als Evans met Hollywood-geld een filmpje over de Mexicaanse drugsoorlog gaat maken. The Raid is verder een soort Streets of Rage meets Prince of Persia. Van verdieping naar verdieping. Matten, matten, matten. Ook in de nek, de Tielman Brothers gaan hier los! Mijn ondertiteling was kloterig, dus ik dacht ik lees even de uitgebreide samenvatting op Wikipedia. Snapte ik er stiekem nog weinig van... Ach, wat doet het ertoe. Een Tropa de Elite-squadje dat 1 voor 1 het loodje legt. De corrupte baas. De verloren broer. De zwangere vrouw thuis. De bekende elementen. Ik had wel graag een andere soundtrack gehoord, die bigbeat-klappen horen we in dit soort films nu al sinds de Matrix.

The Raid: Redemption (...) Snapte ik er stiekem nog weinig van...

Ook in de bioscoop was met goede ondertiteling nauwelijks chocola te maken van de onderliggende plot.

gelukkig maar. saves me een herkijk uit 'schuldgevoel'.

oh en dankzij Vido's stukje (op zijn log over Café de Flore) snap ik eindelijk waarom er Matthew Herbert op die lp stond die het mongooltje steeds wil draaien

Les quatre cents coups
Achterstallig klassiekeronderhoud. Moest deze al jaren zien maar ik had al zo'n vermoeden dat dit een tranendal zou zijn. Pfff, nog net niet Alleen op de Wereld. Lastig iets zinnigs over te zeggen. Een film met mooie momenten, zoals het beste spijbelexcuus ooit, die lieve vriend, het moment dat je denkt dat Balzac de film een hele andere wending gaat geven (maar nee hoor, klote leraar verknalt het weer) en dat rennen langs de weg op het laatst. Werd er vooral niet blij van. Mooie rol ook van Jean-Pierre Léaud die binnen 7 jaar was getransformeerd tot een irritant mannetje in Masculin-Fémenin (zat tijdens de film te rekenen "kan dat?" maar idd hij was tijdens de opnamen 14 of 15).

Baisers Volés! Baisérs Voles!

The Limits of Control
Tip van alweer drie jaar geleden. :) Mooie, vreemde film. Je volgt een wat zwijgzame Afrikaanse man die in Spanje een klus moet klaren via een enigszins lange keten van boodschappen die door allerlei vreemde types worden doorgegeven in luciferdoosjes. Het plot doet er eigenlijk niet toe, het gaat om wat er omheen gebeurt en dat is fraai met die schilderijen, Madrid (Torres Blancas!) en Sevilla. De contactpersonen doen enkele fijne observaties, bepaalde zinnen die in het begin zijn uitgesproken keren op allerlei manieren terug en de muziek van Boris doet ook zijn ding (toch steelt op een gegeven moment Earth de show, maar goed). Dacht nog "de man ken echt wel goed filmen" maar met Christopher Doyle samenwerken helpt ook. Misschien niet legendarisch zoals Ghost Dog maar wel een van de prettigere films van Jarmusch.

^^ (die film werkte vooral goed in de stads-passages)

Back To Stay
'And there's no need for you to cry, because I am back today, I am back to stay'. Zelden zullen de liedjes in een film zo goed hebben gepast, juist om de uitvoerende artiesten. Vashti Bunyan, en Bridget St. Johns. (Van de Engelse titel.) Mysterieuze vrouwen die een plaat maakten, en weer verdwenen. Het Argentijnse Back To Stay zit vol met zulke wandelende raadselen. Jonge vrouwen. Zet drie stuks bij elkaar en je krijgt interne oorlogjes en een verbondenheid die bijna niet te volgen is. Daarmee is dit een bijzonder Subjectivistische film, een heel eigen, hermetisch gesloten privé-wereld, die voor de kijker bijna niet te betreden is. Ik moest aan Grey Gardens denken, waar een moeder en een dochter in hun eigen werkelijkheid leven. Hier zijn het dus 3 zusjes (al denkt 'r eentje heel typerend dat één van hen 'er niet bijhoort'). Typerend voor de verwarring meende ik een tijdje dat er sprake was van 4 zusjes. Alsof deze drie-eenheid door continu van outfits te wisselen er eentje extra suggereerde. Goed. De meisjes dwalen dus door hun huis, het is zomer dus bloedheet. Opwaaiende zomerjurkjes, proberen te ontspannen op een 'massagebed' (een geweldige running gag) en een beetje naar de buurjongen gluren. De leeftijd van de meisjes heeft iets even onduidelijks als zijzelf, alsof ze eeuwig jong zijn gebleven. Langzaam krijgen we mespuntjes info uit het verleden toegeworpen (waar zijn 'de volwassenen'?) terwijl de seizoenen verstrijken. Het emotioneelste moment, met hét liedje, komt te vroeg, maar echoot nét lang genoeg na.

Take This Waltz
Een verschrikking. Als Seth Rogen (met lachje!) in de verste verte niet het irritantste element aan je film is gaat er veel fout. Wat een verspilling van het talent van Michelle Williams. Ze doet net zo haar emotionele best als in Blue Valentine, is fenomenaal prachtig in 'de botsautootjes' en gaat aandoenlijk door crisisjes. Maar waarom toch? Hoe pathetisch zijn die traantjes eigenlijk? In deze Away We Go hipster-sprookjeswereld, waar mannen kennelijk (genoeg) geld verdienen door met een riksja door Ontario te hobbelen. Iedereen woont in prachtige huisjes, is de hele dag créabéa bezig; pies je problemen weg zou ik zeggen. (She tried!) Toch laat het hoofdpersonage zichzelf per rolstoel vervoeren, als symbool voor het zelfmedelijden dat ze met zich meezeult, om na elke faux-pas te verklaren: 'sorry, that was a bad idea'. Het ontbreekt het stel Rogen en Williams gewoon aan kinderen... En eigenlijk geldt dat ook voor de film. De kinderlijke verwondering is wat Me and You and Everyone We Know (met dezelfde soort mensen) heerlijk maakte, en het mislukte The Future verschrikkelijk. 'Should we get a dog?' En dan duurt deze overspel-waltz (met de tall dark stranger van om de hoek) ook nog twéé uur. Er is precies één sequentie waarin 't even leuk wordt. Een debiele zwembadinstructeur leidt tot een, eh, blauwe wolk (zou dat werkelijk zo gaan in Noord-Amerikaanse zwembaden?) en een minuutje later staat de groep vrouwen onder de douche. De naaktheid is plots een baken van echtheid. Het is niet toevallig dat dan de waarheid klinkt.

Play
In zijn vorige (toch vergelijkbare) film Involuntary, viel het me nog niet zo op, maar Alexander Ostlund is een echte Haneke-adept. In Code Inconnu (van de meester zelf) zat een verschrikkelijk intense scene in de trein, waarin iemand lastig wordt gevallen en de andere passagiers wegkijken. In Play wordt die scene twee uur aan een stuk overgedaan. Nee, entertaining is het niet. Wél boeiend, al mist Ostlund nog wel het raadselachtig beklemmende van zijn voorbeeld. Ik denk dat de Scheffertjes met hun improductieve 'de multiculturele samenleving is mislukt'-slogans Zweden hebben bereikt. En Ostlund is er de man naar om eens even twee uur in die wond te gaan zitten wroeten. Een groepje donkere jongens begint vanuit een winkelcentrum aan een machtsspelletje met als slachtoffers een stelletje nerdy witte knaapjes (waaronder 'een Aziaat', always blending in...). Het geniepige is dat ze niet met geweld de iPads jatten (tien seconden en het is voorbij). Nee er begint een ware helletocht langs tramstations en wastelands richting de mindere buurten van Gotenburg, waar de slachtoffers nog nóóit zijn geweest natuurlijk. De daders zijn bijna aanstekelijk sadistisch (Haneke would agree) en spelen een soepele 'good cop/bad cop routine'. In de openbaar vervoer-passages wordt het echt grof. (Zo verschijnt daar serieuze tegenstand.) Ostlund toont zich vooral richting einde een echte 'trololol' – het dansje! – en doorsnijdt de crime-tale met gedoe rond een wieg. (Opnieuw in een trein.) Dat is me iets te gezocht symbolisch. De wieg moet weg, wegens safety reasons, maar niemand komt 'm halen. In welke taal ze het ook omroepen.

Les Femmes des Sources
Ook hier klinkt de waarheid in de gezamenlijke doucheruimte, waar een groepje vrouwen uit een niet nader gespecificeerd islamitisch land hun ellende overdenkt. Het dorpje waar ze wonen heeft geen waterleiding, en aangezien 'water bij het huis hoort' moeten de vrouwen het gaan halen bij de bron. Een flinke tocht die zelfs tot het verlies van baby's lijdt. Je zou denken dat de mannen daar ook niet blij mee zouden zijn, maar, aan traditie doe je niets. Les Femmes des Sources is – het zal duidelijk zijn – een typische pamflet-film. Dat wij westerlingen de boodschap van soft powers inmiddels wel kennen is dus niet zo belangrijk, het valt te hopen dat men de film 'daar' ziet. Wat ik betwijfel. Daarvoor is de film te onverbloemd, in beeld én dialogen. Om iets te bereiken gaan de vrouwen namelijk in 'vrijstaking'. (Wat ik bijna seksistisch vind, alsof dat het enige is wat je kunt als vrouw.) De liedteksten (er wordt aanstekelijk gezongen) zijn wel ietwat symbolischer, nou ja. 'De aarde is dor, terwijl de man sinds het begin der tijden van sproeien houdt'. Les Femmes des Source is als het ware de lieve versie van The Stoning of Soraya M, zo delen beide films het cliché van de oude doorrookte weduwe die wél durft te rebelleren. Ik had het gevoel dat Les Femmes meer vanuit de wereld waar het over gaat zelf kwam; maar de film werd opgenomen door een Roemeens-Joodse Fransoos.

Het ontbreekt het stel Rogen en Williams gewoon aan kinderen... En eigenlijk geldt dat ook voor de film. De kinderlijke verwondering is wat Me and You and Everyone We Know (met dezelfde soort mensen) heerlijk maakte, en het mislukte The Future verschrikkelijk.

bij nader inzien toch niet zo'n goed idee, deze week in de VPRO gids een interview met Miranda July. De verslaggeefster staat voor de deur en vind een briefje op de bel "ben je ziek, of is iemand in je omgeving ziek, kom een andere keer terug, groetjes Miranda, Mike (Mills van Beginners) en 'the little one'. Bij de begroeting wordt de uitgestoken hand ook niet aangepakt door Miranda.

http://www.hyves.nl/topic/19303883/Collectieve_zelfdoding_in_Utrecht/?fromUpdate=10202&fromHome=1

hallo Cronenberg.

The Descendants
Is Alexander Payne eigenlijk wel zo goed? Is zijn oeuvre niet gewoon degelijk. Tuurlijk, echtere mensen dan, eh, normaal in Hollywood. Maar verder. Lekkere roadmovies waarin mensen zichzelf zoeken, en meestal ook wel gewoon vinden. Op zijn minst dan toch vrede vinden in en met hun fouten. The Descendants is dat allemaal weer, zonder te verrassen. Het is bijna Little Miss Sunshine voor volwassenen. (En die vond ik beter.) George Clooney speelt een lekker dorky mislukte vader en echtgenoot, die nu zijn vrouw in coma ligt zijn 2 tienerdochters onder de hoede krijgt. Dat is hij helemaal niet gewend. Helaas is er voor scenes rond het scheppen van blaadjes uit de pool echt leuk worden een hoop afleiding. Een zakendeal, een overspel-onthulling, én het slacker-vriendje van zijn oudste dochter. Die laatste is naast hilarisch (“I always got weed”) ook een drempel in het verhaal; het verhindert dat de film werkelijk over vader en dochters gaat. (Somewhere-achtige pijnlijkheden gaat Payne ook uit de weg.) Een en ander speelt zich overigens af op de verschillende eilanden van Hawaii, wat prachtige plaatjes, maffe blousejes en verschrikkelijke muziek oplevert. Te vaak worden cruciale scenes overstemd door gitaargepingel, bijna tot op het punt dat Payne het allemaal ironisch moet hebben bedoeld. Het overspel-gedeelte bewijst uiteindelijk toch zijn waarde, daarin is de film gelukkig wél scherp en spannend, en volgen een paar mooie confronterende scenes. Het laatste kwartier redt Payne. Eindelijk raakt hij 2 goeie snaren tegelijk op zijn ukelele. Emotie én ee n vleugje American Beauty-cynisme.

This Must Be The Place
Dit heeft wat weg van een late Wenders. (En ik zei láte he) Een collectie halfbakken ideetjes, sommige leuk, andere minder, afgewisseld met een prima muziekkeuze, en als intermezzo een soort van reclamespotje voor David Byrne (die de soundtrack verzorgde). Ik heb wel het gevoel dat de film een goed hart heeft, maar er klópt verder zo weinig. Sean Penn speelt de hoofdrol als rockster (van voorheen en ver heen) met het uiterlijk van die knakker van The Cure en het spreektempo van Ozzy. De man zit in zijn Ierse mansion een beetje te niksen. 'I think I am a tad bit depressed' zegt hij na het beffen tegen zijn vrouw Frances McDormand. 'I think you're confusing depression with boredom'. Thuis lijkt niettemin genoeg absurds aan de hand. Er is iets met een verloren zoon, en Frances blust brandjes. Horen we al snel niks meer over, want Penn vertrekt naar WendersWonderland the USA. Dan volgt zonder twijfel de bizarste plotwending van het jaar. Nazi's! Ik kan het nu nog niet geloven. Moet élke film dan over holocaust gaan!? Niettemin is de rest van de film is toch gewoon your typical roadmovie, tegeltjes in flarden, en een paar leuke barspelletjes. Regisseur Sorrentino (fuck, die is van Il Divo, ai ai ai) lijkt werkelijk elke ingeving maar meteen te hebben gebruikt. Op driekwart: 'shit er is nog helemaal geen knappe vrouw langsgekomen'. En hop. Daar zijn een stel benen. Weer even later komt ook de entree van Harry Dean Stanton als geroepen. Exactly his kind of batshit movie. Zijn rol? Totaal overbodig.

Ill Manors
Multi-talentje, die Ben Drew. Ik had (zonder het te weten) te soundtrack van deze film al gehoord. Drew rapt namelijk ook als Plan B. Maar als regisseur vind ik hem nog veel veelbelovender. De ambitie spat er vanaf. De raps zijn in dit crime-epos niet gebruikt als pompende background, nee ze vormen de voice-over van het verhaal. Urban musical-style. Zeer tof gedaan. Gestileerd en toch echt. Inhoudelijk mag de film er ook wezen, terwijl het toch zeer breed gaat. (Van kindertehuizen tot crackheads) We zien hier de wereld van Attack The Block (met bruvs en allows its) maar dan zoals hij werkelijk is. Goede invloeden zijn hier net zo schaars als buitenaardse invloeden. Vooral het eerste uur is ijzersterk, in het mozaiek-verhaal passen alle stukjes precies. Ellende na ellende, soms tegelijkertijd (dan zien we een scene vanuit een ander hoekje opnieuw) en ook gewoon 'logisch' uit de ene domme actie na de andere volgend. Het levensbelang van de mobile phone voor de dealer bijvoorbeeld. (Met de anonieme klanten die zich van 'once a week' 'twice a week' gaan noemen.) Het eerste uur is een echt gezamenlijk verhaal over een community, het is lastig er iemand uit te lichten. In de pijnlijkste sequentie zien we hoe 2 matties een vrouw door de stad van kebab-bar naar louche honk slepen om haar te prostitueren. De enige jongen heeft er zo zijn twijfels bij, en hij vormt dan ook het hart van de tweede helft. Daar nemen de soft powers het over (nadat de hard powers keihard hebben gepiekt halverwege). Typisch genoeg is die tweede helft ongeloofwaardig. Veel Crash-toevalligheden. De rap voice-over zwijgt ook plots. Jammer, maar het doet verder niets af aan het uiteindelijke positieve oordeel.

Last Days
Toen deze film werd aangekondigd was ik helemaal enthousiast. Van Sant! Cobain! Natuur! Kim Gordon! Asia Argento! Vreemd genoeg nooit aan toegekomen om hem te zien. Koudwatervrees denk ik. Nergens voor nodig. Puike film. Natuurlijk supertraag maar dat zie je van verre aankomen. Bovendien is dat het punt nietwaar? Van mij hadden er nog wat meer boswandelingen in mogen zitten en het hele heroïnegedoe wordt een beetje lafjes afgedaan (zeker voor de regisseur van Drugstore Cowboy) maar de details! De cornflakes in de ijskast ipv de melk, dat ontzettende lulverhaal van Harmony Korine over Dungeons & Dragons spelen met Jerry Garcia, de beschuldiging van Kim Gordon, okay...de billen van Argento en het blijkbaar legendarische shot van de struik waar "Blake" langsloopt en de camera brutaal op blijft hangen [het IMDB forum over de film is ouderwets genieten].