Filmforum

zeker. :)

Ik kan het vanavond in één woord: "Footnote". Must see.

op de Talmoedische filmlijst dannn

Footnote moet ik nog een keertje herzien.

Ondertussen zie ik bij de dagelijkse MovieQuiz vandaag een film die door meerdere forumbezoekers gewaardeerd wordt:
moviequiz.blogspot.nl/2012/09/moviequiz-2546-25-points.html Die 25 punten zijn binnen.

oh ik faalde tot 2x toe bij je vorige bijdrages Vido, 1 keer dacht ik Lord of the Flies (die ik nog wel eens moet zien) en de laatste wist ik helemaal niet (iets Turks vermoedelijk)

Ik weet 'm. :)

The Last of Sheila
Gelaagd moordmysterie uit 1973. In de opening loopt Sheila boos weg uit een Hollywoodfeest waarna ze verderop dood wordt gereden. Ongeluk? Moord? Een jaar later organiseert haar man James Colburn een minivakantie op zijn jacht aan de Côte d'Azure voor een aantal kennissen uit de filmbiz. Hij heeft een sadistisch trekje en wil een soort Cluedo spelen. Dat gaat natuurlijk niet goed en er volgen een aantal plotwendingen die tot mooi cynisch einde leiden in ekte Hollywood stijl. Met James Mason, altijd cool. Vakwerk.

درباره الی (About Elly)
Een paar families gaan op vakantie en er is een koppelingpoging. Als de dame in kwestie verdwijnt is de lol er af en wordt de film vrij spannend. Op een knappe manier lijkt de ontknoping, als Sepideh het eindelijk allemaal uit de doeken doet, een tegenvaller maar eigenlijk blijken er nog veel meer vragen. A Separation nog steeds niet gezien, maar deze is absoluut ook een erg goede Iraanse film.

La habitación de Fermat
Zaterdag is dé filmavond op Canvas blijkt, deze film was vorige week uitgezonden. Een thriller waar mensenlevens aan wiskundige vraagstukken zijn opgehangen. Een beetje ongeloofwaardig misschien, maar toch best een spannende film.

jep erg sterk About Elly, knap hoe een typisch filmisch thriller-element op een geloofwaardige manier met het (hoe zullen we t noemen) groepsdrama/humaan drama wordt verbonden.

The Last of Sheila promoplaatje
http://www.gamelab.ch/wp-content/uploads/The-Last-of-Sheila-907376.jpg

Ja, dat moet uitgebuit worden hè? :)

Take Shelter
Een sappige schizofrene(n) film. Het lijkt een beetje raar, of het zou horror moeten zijn. Bij het onderwerp zou je je tenslotte eerder een intiem en pijnlijk drama als Safe voorstellen. Daar heeft Take Shelter bij vlagen ook wel wat trekjes van, maar er zit toch echt een Knowing-sausje overheen. Meteen te merken als Michael Shannon (specialist bij uitstek in gestoorde rollen) naar buiten kijkt. In de verte lijkt het te stormen. In zijn tuin ligt een hoop troep. Troep waar je een bootje van zou kunnen bouwen. Noach kom er maar in. Shannon leeft met zijn pittige christelijke echtgenote en dove dochter ergens in smalltown USA. Op zijn baantje als drilboor-whatever-worksman (Shannon is er eigenlijk nét te elitair voor) lijkt alles ook koek en ei. Maar waarom vliegen de vogels zo raar. En waarom onweert het altijd. 'Is anyone seeing this?' Het mooie aan Take Shelter is dat Shannon wéét dat ie gek wordt. Hij zoekt zelfs hulp. Tegelijkertijd maakt 'm dat mínder gek, waardoor het einde heen en weer schiet tussen 'battling schizofrenia for dummies' (alsof het een winbaar gevecht is) én de bekende primitivistische noties van 'de gek ziet wél dingen aankomen'. Ondertussen mag Shannon ontploffen ('there's a storm coming like you've néver seen before) en peinsde ik of schizofrene waanbeelden beinvloed worden door de 'zeitgeist'. Lijkt me wel he? En het weer is op dit moment natuurlijk een van de grootste onzekere factoren. Eng omdat het níet te controleren lijkt, én nog enger omdat we er met zijn allen wel invloed op uitoefenen

Martha Marcy May Marlene
Ik had de film maar gewoon Marcy May genoemd, het is tenslotte de erfenis van die nieuwe naam waar de jonge Wendy (van Lucy)-achtige vrouw hier mee worstelt. Maar misschien wil de film de kijker expres verwarren; net zoals dat lukt met de intuïtieve soms wat chaotische flashbacks, waarvan een gedeelte ook nog 'delusional' zóu kunnen zijn. Het maakt de film soms rommelig, maar zeker niet minder intrigerend en sfeervol. Elizabeth Olsen (ja een zusje van de roddelpers-twins) is prima als de dolende ziel die na jaren weer contact opneemt met haar oudere zuster. Zuslief houdt vakantie met haar echtgenoot in een peperduur 'rental home', en zoveel luxe is het jonge meisje helemaal ontwend. En dat je niet naakt in het nabijgelegen meer springt gaat er ook lastig in. De twee 'levensstijlen' botsen dus frontaal, en de vonken lijken eerst van het erotische soort. Maar in de flashbacks zien we de sfeer al steeds grimmiger worden. Het lijkt zo 'vrij', wonen in een soort hippiegroep, maar waarom is er dan altijd een man die de despoot speelt? Die rol is hier voor een van mijn favoriete karakter acteurs John Hawkes (Winter's Bone) die weer een stapje richting die Oscar zet. Het zal wel voor een andere keer zijn; daarvoor gaat deze film teveel over de 2 zussen. En terecht, want ook Sarah Paulson is erg sterk als de Nicole Kidman-achtige vrouw die haar ogenschijnlijk zo kalme leventje door de gearriveerde emotionele tornado uit elkaar ziet vallen. Ik vond het jammer dat in de tweede helft de psychologische problemen agressief geconcretiseerd werden (Sektes! Manson!). Maar het open einde is wel fantastisch, volledig in lijn met de heersende verwarring.

Dark Shadows
Tim Burton is eigenlijk te succesvol geworden for his own good. Een soort franchise, je pompt er een hoop geld in en je krijgt een op en top visueel sprookje. Die worden echter almaar leger en voorspelbaarder. (Het is echt geen toeval dat het wel een keer lukte toen Burton in Corpse Bride letterlijk weer met poppetjes aan het knutselen ging...) Dark Shadows begint verschrikkelijk, in een bombastisch intro zien we hoe Johnny Depp (wéér hij) vervloekt wordt. Dan skippen we 200 jaar en belanden we in de seventies, als Bella Heathcote zich bij het inmiddels vervallen mansion van Depp meldt. De nazaten van Depp leven daar als een soort excentrieke Addams Family, en ook de heer des huizes zelf wordt weer opgegraven. 'Terribly sorry, you couldn't believe how thirsty I am'. Ja, hij is een vampier. Alsof we er daar de laatste jaren niet genoeg van hebben gezien. Toch is die middenfase een tijd lang erg aanstekelijk. Depp lijkt hologig en lijkbleek op Philip Cocu, en praat als Shakespeare. De moderne tijd stelt hem voor raadselen. 'Reveal yourself, tiny songstress!' roept hij tegen de tv, waar de Carpenters spelen. Ondertussen vat hij een liefde op voor de nieuw aangekomen gouvernante Heathcote, maar voor een intiem reincarnatie-verhaaltje heeft Burton geen geduld. De rest van de familie (met o.a. Michelle Pfeiffer, Jackie Earle Haley en Chloe Moretz) moet tenslotte ook aan bod komen. En wat te denken van Helena Bonham Carter als drankorgel en pornodokter. En Alice Cooper. (Het zijn de seventies ten slotte) De familieperikelen verdwijnen al snel naar de achtergrond voor een afgezaagde portie Burton-vuurwerk met de femme fatale van het verhaal. En dat is – in tegenstelling tot Stardust – ditmaal niet Pfeiffer, maar de blonde feeks Eva Green.

Oslo, 31. August
Het leven van een verslaafde bestaat op een gegeven moment enkel nog uit zwarte gaten. Eerst is daar het gat waar de drugs 'm inzuigen, en wie er vanaf wil moet als het ware zélf die nieuwe bodem onder het leven weer wegslaan. En voel je eindelijk weer vaste grond onder de voeten dan zijn er continu mensen die opnieuw het deksel lichten: 'knap dat je bent afgekickt, now get out of my life'... Het zit stuk voor stuk in deze uitstekende Noorse update van Le Feu Follet. Gebaseerd op dezelfde roman, al weet ik niet of de rechten kopen nu echt noodzakelijk was. De film ademt volledig 'nu'. Belangrijker: is bijna net zo goed als de klassieker van Malle! Een man (Anders Danielsen Lie) wordt losgelaten uit de kliniek, om zijn eerste poging als herboren mens te wagen. Erg senang voelt hij zich echter niet, zo is al te zien in de woordloze opening, die later echoot in het pijnlijke einde. Tussen die 'bookends' ontmoet de man vrienden en kennissen. Het zijn er niet eens zoveel, maar die handvol lange scenes zijn bijna allemaal erg sterk, en nemen (haast sluipenderwijs) in intensiteit toe. De universitaire vriend die Proust quote doet nog een motivatie-pogingen, en lijkt er tegen beter weten in nog in te geloven. Maar vooral de vrouwen. Poeh. De ex-verslaafde hangt als het ware met zijn nagels tegen een steile wand aan, krabbelend naar houvast, naar liefde. Maar zijn zus stuurt doodleuk een 'vervangster'. Zonder twijfel een van dé scenes van dit filmjaar. Zo pijnlijk, én begrijpelijk, want het gaat hier niet om medelijden. Diep mededogen, dat wel. Ondertussen klinkt La Ritournelle van Tellier (werkt altijd) en zien we ook weer zo'n typische 'het einde is nabij' club-scene, waar Daft Punk uit de speakers knalt. Nog een keer 'ophooken', letterlijk/figuurlijk, terwijl de dag aanbreekt. De brandspuit werkt niet meer om het vuur binnein te doven.

Nogal wat mensen zijn onder de indruk van Martha Marcy May Marlene maar ik vond het script zo enorm doelbewust in elkaar gezet. Meisje uit commune komt terug thuis, gaat op de bar zetten, moeder heeft het liever niet. Jaja, we zitten niet meer in de commune. Je ziet de bijdrage van elke scene mathematisch voor je ogen voorbij rollen.

Nee dan Oslo... Die film heb in maanden geleden gezien en zit nog steeds in mijn systeem. Als ik eraan denk krijg ik weer rillingen.

Ebert zei dat ook wel mooi (over Marcy May) Ebert's only major complaint was that the movie's chronological shifts were "a shade too clever. In a serious film, there is no payoff for trickery."

maar ik vond het goed te doen (beetje Sayles ook wel)

Oslo van een andere orde, dat wel inderdaad

Oslo, 31. August

Take Shelter

ja bij die redacteur verknalt ie t duidelijk zelf (want hij kan best een verhaal houden van 6 jaar over de wereld rondgezworven) ik bedoel bij een hipster-blaadje zullen ze dat vast niet zo'n probleem vinden.

je Take Shelter stukje zoek ik nog even op.

Café de Flore
Mij teveel pseudo-Wolkenatlas. Twee op het eerste gezicht totaal verschillende verhalen worden versneden tot een larger than life liefdesverhaal. Eigenlijk gaat het over 'bezit'. (En Freud, natuurlijk.) Elke moeder 'bezit' haar zoon, met al haar liefde. En als een man zich daaraan ontworstelt (wat hij ergens niet wil) zoekt hij een vrouw die op haar beurt hem wéér bezit. Beide elementen worden hier dus tegenover elkaar geplaatst. We zien de levens van een dj met zijn high school-liefje (inmiddels 20 jaar bij elkaar) én hoe een jonge moeder in het Parijs van de sixties haar mongoloïde zoontje opvoedt. De film lijkt het eerst gemakkelijk zonder die Parijse fases te kunnen stellen; ze zijn eerder irritant. Moeder Vanessa Paradis wil koste wat kost haar zoontje een normaal – intelligent – leven laten leiden. Dan is het verhaal rond de onsympathieke dj beter, hij vindt een 'blonde bimbo' en verlaat zijn gezin, waardoor er natuurlijk fikse crisis ontstaat. Vooral in de momenten met zijn dochters – als het gezinsleven subtiel is – is de film zeker raak. Maar dan, richting einde, worden de 2 verhaallijnen natuurlijk tóch nog verbonden – zo zonde – en krijgen we een zweverig spiritueel melodrama. Teveel gejank, teveel waan- en onzin. Een ander probleempje is dat de film zit dichtgesmeerd met liedjes; er zijn er meer dan dialogen (al was het maar omdat we elke twee minuten weer tig jaar heen en terug de tijd inschieten). Sigur Ros wordt eerst nog even smakelijk belachelijk gemaakt, maar daarna moeten we wel het hele epos uitzitten. 'It's youuuuuuuuuuuuuuuu'.

Monsieur Lazhar
Bij toeval de beste Canadese film van het filmjaar meteen na de minste. Niet dat er zoveel kandidaten zijn voor die 'prijzen'. En dan komen ze nog allebei uit Québec ook. Misschien moeten die toch maar onafhankelijk worden. Monsieur Lazhar is net als I Wish een prachtige flashback naar de basisschooltijd. Waar I Wish vooral erg schattig is (en zich eigenlijk nauwelijks op school afspeelt) is deze film echter en een stuk grimmiger. De leraren en ouders zijn egocentrisch en clueless, en de leerlingen: rotzakkies! En zo hoort het ook. Een schooltje wordt getroffen door een drama, waarna zich uit het niets 'Monsieur Lazhar' meldt. Alsof hij uit een fabel/sprookje is komen aangelopen. Algerijns exotisch, ouderwets (Balzac!) en recht voor zijn raap. En een ramp als leraar. Langzaamaan weet hij natuurlijk toch de harten van de leerlingen én collega's te winnen. Enkel de ouders gaan wat moeizamer om. In een heerlijke flits van een scene zien we zo'n ouderavond; in huidige tijden de hel voor de leraren denk ik. Ouders accepteren nog minder kritiek dan hun kinderen. Overigens is die 'hitrate' in de flitsen een van dé kwaliteiten hier. De film heeft bijvoorbeeld bijzonder weinig scenes nodig om het onderlinge love/hate-drama van de 2 belangrijkste kinderen (die ik – goed teken – 'van vroeger' herkende) uit de klas te schilderen. Monsieur Lazhars back story lijkt in eerste instantie een traumaatje teveel te bevatten, maar dat blijkt later toch noodzakelijk. Zijn personage is mínstens zo tragisch als zijn high school variant in Half Nelson. En zijn vriendschap met een van zijn leerlinges net zo hartverwarmend. Heel af en toe moet je wel een oogje dichtknijpen voor een scenariogreep. Zo wordt de hartverscheurendste scene wel mogelijk gemaakt door broddelwerk van de ingehuurde psychologe.

The Raid: Redemption
Cool verhaal natuurlijk. Welshman Gareth Evans (van zichzelf al een exoot) die in Indonesië (een filmland van geen belang, tot op heden) de lokale kung fu-variant naar het witte doek brengt, en vervolgens door Amerika wordt opgepikt. En dat met een miljoentje budget. Het valt niet aan The Raid af te zien, al is de locatie beperkt (één pakhuis) en zijn lang niet alle vuistslagen raak. (Ook al klinkt er dan wél een 'raak'-geluid) Geeft niets, de film is toch al een soort Natural Born Killers-geweldsballet. Een recordaantal mensen wordt hier door het hoofd geschoten. Het zou met niet verbazen als Evans met Hollywood-geld een filmpje over de Mexicaanse drugsoorlog gaat maken. The Raid is verder een soort Streets of Rage meets Prince of Persia. Van verdieping naar verdieping. Matten, matten, matten. Ook in de nek, de Tielman Brothers gaan hier los! Mijn ondertiteling was kloterig, dus ik dacht ik lees even de uitgebreide samenvatting op Wikipedia. Snapte ik er stiekem nog weinig van... Ach, wat doet het ertoe. Een Tropa de Elite-squadje dat 1 voor 1 het loodje legt. De corrupte baas. De verloren broer. De zwangere vrouw thuis. De bekende elementen. Ik had wel graag een andere soundtrack gehoord, die bigbeat-klappen horen we in dit soort films nu al sinds de Matrix.

The Raid: Redemption (...) Snapte ik er stiekem nog weinig van...

Ook in de bioscoop was met goede ondertiteling nauwelijks chocola te maken van de onderliggende plot.

gelukkig maar. saves me een herkijk uit 'schuldgevoel'.

oh en dankzij Vido's stukje (op zijn log over Café de Flore) snap ik eindelijk waarom er Matthew Herbert op die lp stond die het mongooltje steeds wil draaien

Les quatre cents coups
Achterstallig klassiekeronderhoud. Moest deze al jaren zien maar ik had al zo'n vermoeden dat dit een tranendal zou zijn. Pfff, nog net niet Alleen op de Wereld. Lastig iets zinnigs over te zeggen. Een film met mooie momenten, zoals het beste spijbelexcuus ooit, die lieve vriend, het moment dat je denkt dat Balzac de film een hele andere wending gaat geven (maar nee hoor, klote leraar verknalt het weer) en dat rennen langs de weg op het laatst. Werd er vooral niet blij van. Mooie rol ook van Jean-Pierre Léaud die binnen 7 jaar was getransformeerd tot een irritant mannetje in Masculin-Fémenin (zat tijdens de film te rekenen "kan dat?" maar idd hij was tijdens de opnamen 14 of 15).

Baisers Volés! Baisérs Voles!

The Limits of Control
Tip van alweer drie jaar geleden. :) Mooie, vreemde film. Je volgt een wat zwijgzame Afrikaanse man die in Spanje een klus moet klaren via een enigszins lange keten van boodschappen die door allerlei vreemde types worden doorgegeven in luciferdoosjes. Het plot doet er eigenlijk niet toe, het gaat om wat er omheen gebeurt en dat is fraai met die schilderijen, Madrid (Torres Blancas!) en Sevilla. De contactpersonen doen enkele fijne observaties, bepaalde zinnen die in het begin zijn uitgesproken keren op allerlei manieren terug en de muziek van Boris doet ook zijn ding (toch steelt op een gegeven moment Earth de show, maar goed). Dacht nog "de man ken echt wel goed filmen" maar met Christopher Doyle samenwerken helpt ook. Misschien niet legendarisch zoals Ghost Dog maar wel een van de prettigere films van Jarmusch.

^^ (die film werkte vooral goed in de stads-passages)

Back To Stay
'And there's no need for you to cry, because I am back today, I am back to stay'. Zelden zullen de liedjes in een film zo goed hebben gepast, juist om de uitvoerende artiesten. Vashti Bunyan, en Bridget St. Johns. (Van de Engelse titel.) Mysterieuze vrouwen die een plaat maakten, en weer verdwenen. Het Argentijnse Back To Stay zit vol met zulke wandelende raadselen. Jonge vrouwen. Zet drie stuks bij elkaar en je krijgt interne oorlogjes en een verbondenheid die bijna niet te volgen is. Daarmee is dit een bijzonder Subjectivistische film, een heel eigen, hermetisch gesloten privé-wereld, die voor de kijker bijna niet te betreden is. Ik moest aan Grey Gardens denken, waar een moeder en een dochter in hun eigen werkelijkheid leven. Hier zijn het dus 3 zusjes (al denkt 'r eentje heel typerend dat één van hen 'er niet bijhoort'). Typerend voor de verwarring meende ik een tijdje dat er sprake was van 4 zusjes. Alsof deze drie-eenheid door continu van outfits te wisselen er eentje extra suggereerde. Goed. De meisjes dwalen dus door hun huis, het is zomer dus bloedheet. Opwaaiende zomerjurkjes, proberen te ontspannen op een 'massagebed' (een geweldige running gag) en een beetje naar de buurjongen gluren. De leeftijd van de meisjes heeft iets even onduidelijks als zijzelf, alsof ze eeuwig jong zijn gebleven. Langzaam krijgen we mespuntjes info uit het verleden toegeworpen (waar zijn 'de volwassenen'?) terwijl de seizoenen verstrijken. Het emotioneelste moment, met hét liedje, komt te vroeg, maar echoot nét lang genoeg na.

Take This Waltz
Een verschrikking. Als Seth Rogen (met lachje!) in de verste verte niet het irritantste element aan je film is gaat er veel fout. Wat een verspilling van het talent van Michelle Williams. Ze doet net zo haar emotionele best als in Blue Valentine, is fenomenaal prachtig in 'de botsautootjes' en gaat aandoenlijk door crisisjes. Maar waarom toch? Hoe pathetisch zijn die traantjes eigenlijk? In deze Away We Go hipster-sprookjeswereld, waar mannen kennelijk (genoeg) geld verdienen door met een riksja door Ontario te hobbelen. Iedereen woont in prachtige huisjes, is de hele dag créabéa bezig; pies je problemen weg zou ik zeggen. (She tried!) Toch laat het hoofdpersonage zichzelf per rolstoel vervoeren, als symbool voor het zelfmedelijden dat ze met zich meezeult, om na elke faux-pas te verklaren: 'sorry, that was a bad idea'. Het ontbreekt het stel Rogen en Williams gewoon aan kinderen... En eigenlijk geldt dat ook voor de film. De kinderlijke verwondering is wat Me and You and Everyone We Know (met dezelfde soort mensen) heerlijk maakte, en het mislukte The Future verschrikkelijk. 'Should we get a dog?' En dan duurt deze overspel-waltz (met de tall dark stranger van om de hoek) ook nog twéé uur. Er is precies één sequentie waarin 't even leuk wordt. Een debiele zwembadinstructeur leidt tot een, eh, blauwe wolk (zou dat werkelijk zo gaan in Noord-Amerikaanse zwembaden?) en een minuutje later staat de groep vrouwen onder de douche. De naaktheid is plots een baken van echtheid. Het is niet toevallig dat dan de waarheid klinkt.

Play
In zijn vorige (toch vergelijkbare) film Involuntary, viel het me nog niet zo op, maar Alexander Ostlund is een echte Haneke-adept. In Code Inconnu (van de meester zelf) zat een verschrikkelijk intense scene in de trein, waarin iemand lastig wordt gevallen en de andere passagiers wegkijken. In Play wordt die scene twee uur aan een stuk overgedaan. Nee, entertaining is het niet. Wél boeiend, al mist Ostlund nog wel het raadselachtig beklemmende van zijn voorbeeld. Ik denk dat de Scheffertjes met hun improductieve 'de multiculturele samenleving is mislukt'-slogans Zweden hebben bereikt. En Ostlund is er de man naar om eens even twee uur in die wond te gaan zitten wroeten. Een groepje donkere jongens begint vanuit een winkelcentrum aan een machtsspelletje met als slachtoffers een stelletje nerdy witte knaapjes (waaronder 'een Aziaat', always blending in...). Het geniepige is dat ze niet met geweld de iPads jatten (tien seconden en het is voorbij). Nee er begint een ware helletocht langs tramstations en wastelands richting de mindere buurten van Gotenburg, waar de slachtoffers nog nóóit zijn geweest natuurlijk. De daders zijn bijna aanstekelijk sadistisch (Haneke would agree) en spelen een soepele 'good cop/bad cop routine'. In de openbaar vervoer-passages wordt het echt grof. (Zo verschijnt daar serieuze tegenstand.) Ostlund toont zich vooral richting einde een echte 'trololol' – het dansje! – en doorsnijdt de crime-tale met gedoe rond een wieg. (Opnieuw in een trein.) Dat is me iets te gezocht symbolisch. De wieg moet weg, wegens safety reasons, maar niemand komt 'm halen. In welke taal ze het ook omroepen.

Les Femmes des Sources
Ook hier klinkt de waarheid in de gezamenlijke doucheruimte, waar een groepje vrouwen uit een niet nader gespecificeerd islamitisch land hun ellende overdenkt. Het dorpje waar ze wonen heeft geen waterleiding, en aangezien 'water bij het huis hoort' moeten de vrouwen het gaan halen bij de bron. Een flinke tocht die zelfs tot het verlies van baby's lijdt. Je zou denken dat de mannen daar ook niet blij mee zouden zijn, maar, aan traditie doe je niets. Les Femmes des Sources is – het zal duidelijk zijn – een typische pamflet-film. Dat wij westerlingen de boodschap van soft powers inmiddels wel kennen is dus niet zo belangrijk, het valt te hopen dat men de film 'daar' ziet. Wat ik betwijfel. Daarvoor is de film te onverbloemd, in beeld én dialogen. Om iets te bereiken gaan de vrouwen namelijk in 'vrijstaking'. (Wat ik bijna seksistisch vind, alsof dat het enige is wat je kunt als vrouw.) De liedteksten (er wordt aanstekelijk gezongen) zijn wel ietwat symbolischer, nou ja. 'De aarde is dor, terwijl de man sinds het begin der tijden van sproeien houdt'. Les Femmes des Source is als het ware de lieve versie van The Stoning of Soraya M, zo delen beide films het cliché van de oude doorrookte weduwe die wél durft te rebelleren. Ik had het gevoel dat Les Femmes meer vanuit de wereld waar het over gaat zelf kwam; maar de film werd opgenomen door een Roemeens-Joodse Fransoos.

Het ontbreekt het stel Rogen en Williams gewoon aan kinderen... En eigenlijk geldt dat ook voor de film. De kinderlijke verwondering is wat Me and You and Everyone We Know (met dezelfde soort mensen) heerlijk maakte, en het mislukte The Future verschrikkelijk.

bij nader inzien toch niet zo'n goed idee, deze week in de VPRO gids een interview met Miranda July. De verslaggeefster staat voor de deur en vind een briefje op de bel "ben je ziek, of is iemand in je omgeving ziek, kom een andere keer terug, groetjes Miranda, Mike (Mills van Beginners) en 'the little one'. Bij de begroeting wordt de uitgestoken hand ook niet aangepakt door Miranda.

http://www.hyves.nl/topic/19303883/Collectieve_zelfdoding_in_Utrecht/?fromUpdate=10202&fromHome=1

hallo Cronenberg.

The Descendants
Is Alexander Payne eigenlijk wel zo goed? Is zijn oeuvre niet gewoon degelijk. Tuurlijk, echtere mensen dan, eh, normaal in Hollywood. Maar verder. Lekkere roadmovies waarin mensen zichzelf zoeken, en meestal ook wel gewoon vinden. Op zijn minst dan toch vrede vinden in en met hun fouten. The Descendants is dat allemaal weer, zonder te verrassen. Het is bijna Little Miss Sunshine voor volwassenen. (En die vond ik beter.) George Clooney speelt een lekker dorky mislukte vader en echtgenoot, die nu zijn vrouw in coma ligt zijn 2 tienerdochters onder de hoede krijgt. Dat is hij helemaal niet gewend. Helaas is er voor scenes rond het scheppen van blaadjes uit de pool echt leuk worden een hoop afleiding. Een zakendeal, een overspel-onthulling, én het slacker-vriendje van zijn oudste dochter. Die laatste is naast hilarisch (“I always got weed”) ook een drempel in het verhaal; het verhindert dat de film werkelijk over vader en dochters gaat. (Somewhere-achtige pijnlijkheden gaat Payne ook uit de weg.) Een en ander speelt zich overigens af op de verschillende eilanden van Hawaii, wat prachtige plaatjes, maffe blousejes en verschrikkelijke muziek oplevert. Te vaak worden cruciale scenes overstemd door gitaargepingel, bijna tot op het punt dat Payne het allemaal ironisch moet hebben bedoeld. Het overspel-gedeelte bewijst uiteindelijk toch zijn waarde, daarin is de film gelukkig wél scherp en spannend, en volgen een paar mooie confronterende scenes. Het laatste kwartier redt Payne. Eindelijk raakt hij 2 goeie snaren tegelijk op zijn ukelele. Emotie én ee n vleugje American Beauty-cynisme.

This Must Be The Place
Dit heeft wat weg van een late Wenders. (En ik zei láte he) Een collectie halfbakken ideetjes, sommige leuk, andere minder, afgewisseld met een prima muziekkeuze, en als intermezzo een soort van reclamespotje voor David Byrne (die de soundtrack verzorgde). Ik heb wel het gevoel dat de film een goed hart heeft, maar er klópt verder zo weinig. Sean Penn speelt de hoofdrol als rockster (van voorheen en ver heen) met het uiterlijk van die knakker van The Cure en het spreektempo van Ozzy. De man zit in zijn Ierse mansion een beetje te niksen. 'I think I am a tad bit depressed' zegt hij na het beffen tegen zijn vrouw Frances McDormand. 'I think you're confusing depression with boredom'. Thuis lijkt niettemin genoeg absurds aan de hand. Er is iets met een verloren zoon, en Frances blust brandjes. Horen we al snel niks meer over, want Penn vertrekt naar WendersWonderland the USA. Dan volgt zonder twijfel de bizarste plotwending van het jaar. Nazi's! Ik kan het nu nog niet geloven. Moet élke film dan over holocaust gaan!? Niettemin is de rest van de film is toch gewoon your typical roadmovie, tegeltjes in flarden, en een paar leuke barspelletjes. Regisseur Sorrentino (fuck, die is van Il Divo, ai ai ai) lijkt werkelijk elke ingeving maar meteen te hebben gebruikt. Op driekwart: 'shit er is nog helemaal geen knappe vrouw langsgekomen'. En hop. Daar zijn een stel benen. Weer even later komt ook de entree van Harry Dean Stanton als geroepen. Exactly his kind of batshit movie. Zijn rol? Totaal overbodig.

Ill Manors
Multi-talentje, die Ben Drew. Ik had (zonder het te weten) te soundtrack van deze film al gehoord. Drew rapt namelijk ook als Plan B. Maar als regisseur vind ik hem nog veel veelbelovender. De ambitie spat er vanaf. De raps zijn in dit crime-epos niet gebruikt als pompende background, nee ze vormen de voice-over van het verhaal. Urban musical-style. Zeer tof gedaan. Gestileerd en toch echt. Inhoudelijk mag de film er ook wezen, terwijl het toch zeer breed gaat. (Van kindertehuizen tot crackheads) We zien hier de wereld van Attack The Block (met bruvs en allows its) maar dan zoals hij werkelijk is. Goede invloeden zijn hier net zo schaars als buitenaardse invloeden. Vooral het eerste uur is ijzersterk, in het mozaiek-verhaal passen alle stukjes precies. Ellende na ellende, soms tegelijkertijd (dan zien we een scene vanuit een ander hoekje opnieuw) en ook gewoon 'logisch' uit de ene domme actie na de andere volgend. Het levensbelang van de mobile phone voor de dealer bijvoorbeeld. (Met de anonieme klanten die zich van 'once a week' 'twice a week' gaan noemen.) Het eerste uur is een echt gezamenlijk verhaal over een community, het is lastig er iemand uit te lichten. In de pijnlijkste sequentie zien we hoe 2 matties een vrouw door de stad van kebab-bar naar louche honk slepen om haar te prostitueren. De enige jongen heeft er zo zijn twijfels bij, en hij vormt dan ook het hart van de tweede helft. Daar nemen de soft powers het over (nadat de hard powers keihard hebben gepiekt halverwege). Typisch genoeg is die tweede helft ongeloofwaardig. Veel Crash-toevalligheden. De rap voice-over zwijgt ook plots. Jammer, maar het doet verder niets af aan het uiteindelijke positieve oordeel.

Last Days
Toen deze film werd aangekondigd was ik helemaal enthousiast. Van Sant! Cobain! Natuur! Kim Gordon! Asia Argento! Vreemd genoeg nooit aan toegekomen om hem te zien. Koudwatervrees denk ik. Nergens voor nodig. Puike film. Natuurlijk supertraag maar dat zie je van verre aankomen. Bovendien is dat het punt nietwaar? Van mij hadden er nog wat meer boswandelingen in mogen zitten en het hele heroïnegedoe wordt een beetje lafjes afgedaan (zeker voor de regisseur van Drugstore Cowboy) maar de details! De cornflakes in de ijskast ipv de melk, dat ontzettende lulverhaal van Harmony Korine over Dungeons & Dragons spelen met Jerry Garcia, de beschuldiging van Kim Gordon, okay...de billen van Argento en het blijkbaar legendarische shot van de struik waar "Blake" langsloopt en de camera brutaal op blijft hangen [het IMDB forum over de film is ouderwets genieten].

...oh ja en dat stug blijven filmen van die tv met die verschrikkelijke jankclip van Boyz 2 Men.

Een van de dingen die ik heb opgestoken van The Story Of Film is dat de cameravoering in Last Days is geïnspireerd door de nog langzamere klassieker Jeanne Dielman, 23 Quai du Commerce, 1080 Bruxelles van Chantal Akerman uit 1975. Eigenlijk is Gus Van Sant een hele ouderwetse regisseur.

Ja, puike vergelijking was dat! Diezelfde keuken.

Ben erg benieuwd naar Ill Manors. Het album mag alvast hier vaak zijn rondjes maken.

OI Rich Boy!

leuk plaatje wel. betere film nog. (soort van Ethan Hawke film, alleen dan Brits)

Black Snake Moan
Zag de trailer destijds in de bioscoop en dacht iets "dit is niet waar!" Zwarte man (Samuel Jackson) doet white trash nymfomane (Christina Ricci) aan een ketting in zijn huis. Verder weinig info, zag er dus cult trashy uit, een geflipte komedie. Nooit aan toegekomen totdat ik een van die talloze lijstjes op teh interwebz tegenkwam met Films Die Je Bent Vergeten Te Kijken Maar De Moeite Waard Zijn dusss...rare film natuurlijk maar met een hart hè. Goed gefilmd en geacteerd maar ik vond hem uiteindelijk niet helemaal geslaagd, niet zozeer om wat het probeert te zeggen (ben ik nog niet eens over uit) meer iets van ritme (duurt te lang) en het verhaal is moeilijk op te lossen: gewelddadig zou onterecht zijn maar te lief voelt ook niet helemaal goed.

Lena
Jemig. Alle clichés van de vaderlandse film komen langs, en toch is dit héél vreemd. De film verschuift gaandeweg van intrigerend naar lachwekkend, tot op het verbijsterende af. Misschien ligt het aan de Vlaamse regie, al is het script toch echt van Mijke de Jong. Lena deelt de hopeloze eenzaamheid met de meisjes uit haar films. De dikke tiener doet aan linedancing en laat zich verder bij tijd en wijle nemen door een willekeurige ongeïnteresseerde jongen. Op haar werk (in het kinderdagverblijf) moet ze de successen van haar vriendinnetje Lisa Smit aanhoren. Een mooie setup voor Belgische treurigheid. Dde eerste 5 minuten zijn bijvoorbeeld Dardennes-magisch, en de cinematografie is sowieso goed. Dan belanden we bij het meisje thuis. Het klopt voor mijn gevoel al niet dat ze nog thuis woont (misschien had ik ze weer wat ouder gewild). Maar de moeder. Het totale tegengestelde aan Lena. De twee zijn totaal ongeloofwaardig samen, en dan heb ik het nog niet over het beroep van moederlief. Ik moest hardop lachen. Nog een graadje debieler wordt het als Jeroen Willems een grotere rol mag gaan spelen. Hij is de vader van de enige jongen die Lena werkelijk lijkt te mogen. Maar KameLEoNA is dik genoeg voor 2 mannen. Rifka Lodeizen is overigens ook nog aanwezig, maar puur voor de goodwill denk ik, in haar enige scene van belang is ze 'out of focus'.

Hesher
Rawr! Eerbetoon aan de neanderthaler, de stoner en de metalhead ineen. Het boem klatsj-plezier van een stripverhaal, maar niet zonder pijn, al heeft de film wel iets teveel in het Hollywood-handboek gekeken voor het laatste. Eerst en vooral is dit echter op het randje leven, dansen op de vulkaan, of op de duikplank... Josoph Gordon-Levitt is een soort Albert Durer-look aangemeten. Lang haar, baardje. Op een dag valt hij op bijna Miike-wijze het leven binnen van een 'gezinnetje in distress'. Vooral het McCulkin-achtige jongetje (in Amerikaanse indie lijken alle jongens toch naar Home Alone gemodelleerd) kan wel wat hulp gebruiken. Niet alleen is er sprake van een recent trauma, op school wordt hij achterna gezeten door... Butthead. Net als de meeste andere bijrollen is die pestkop nogal karikaturaal, maar het gaat dan ook om Hesher. In het begin klinkt elke keer als hij in beeld verschijnt een miniem flardje metal. Mooi hoe heel zo'n genre ook in 1 seconde kan doorklinken. Woede. Chaos. Hesher sleept het gastje mee op allerlei gestoorde avonturen; waaraan na een tijdje ook Natalie Portman mee mag doen. Hier met bril, dus in haar zogenaamd lelijke hoedanigheid. De eerste échte kennismaking van Hesher met Portman is briljant. Kapotte auto's spelen daar en elders een cruciale rol. Jammer dat na een prima eerste uur in de overdreven 'grande finale' alle ellende tegelijk plaatsvindt. En dan gaat het ook nog onweren. (Ik bedoel, komaan!) Gelukkig weet het slot weer de juist toon van 'grimmig glimlachen' te vinden. Het is maar goed dat het jongetje net weer op school verscheen toen 'metaforen' in de literatuurles werden behandeld. Hesher: desire en nightmare ineen. (Imaginair leek ie me echter zowaar niet.)

The Avengers
Mijn zusje had me nog gewaarschuwd. Deze film is vast een stuk leuker als je wél de Iron Mans, de Captain America's en godweetwat van Marvel hebt gezien. Hier komen al die helden bij elkaar voor een soort Pokémon-superbattle, niet tegen elkaar (wat ironischer zou zijn) maar tegen de 'lost vikings'. Het zal een beetje zoeken naar een vijand zijn geweest, denk ik dan. (Eerst is er een uitstapje naar Stuttgart, maar ja, nazi's...) Ook Thor blijkt goed en zo blijft enkel de 'gevallen engel' Loki over. Er is iets met een 'oneindige' energie-voorraad, maar ondanks dat de film een opmerkelijk uitleggerig middengedeelte bevat – zzz – is gekwebbel om niets. Het laatste uur, daar gaat het om. Pas na 100 minuten krijgt iemand van het gewone volk last van deze strijd der titanen, maar dan gaat het ook goed los. Met de Hulk als een soort King Kong, en prehistorische beesten die door de legende Loki naar de moderne tijd zijn gehaald. Mooi vuurwerk wel. Van de superhelden moet Captain America moet (hoe waar) alle zeilen bij zitten om overeind te blijven. Hij is passé. Iron Man is vooral irritant grappig. In de aftiteling nog even opgeveerd als de namen Paul Bettany en Jenny Agutter langskomen. Agutter vergeet je ten slotte nooit meer ná Walkabout. Ze blijkt hier een regeringslid te hebben gespeeld. Enkel op een schermpje als silhouet in beeld. Tja. Bettany had ik misschien wel moeten herkennen. Hij is de haha-Hal voice-over van Iron Man's blitse boordcomputer.

My Week With Marilyn
Het heeft iets ironisch. De latere documaker Colin Clark werd nooit helemaal geloofd dat hij een weekendje met Monroe had doorgebracht. En ook in deze filmversie is het avontuurtje niet echt écht. Het is nostalgie met het gevoel van een fantasietje dat je hebt terwijl je in de bios zit. Toepasselijk is dat allemaal wel, natuurlijk. De droomfabriek in optima forma. My Week is als een mindere variant op Me and Orson Welles. Een lekker filmpje, zonder al teveel diepgang. Het drama Monroe is hier wel aanwezig, maar omdat de jongen het grootste gedeelte van de tijd alleen maar vol bewondering naar haar koketterie kan staren blijft het buitenkant. Je zou haast willen dat Michelle Williams de rol nog een keer mag herhalen in een film die écht over de ster gaat. Dan mag die rare intellectueel Miller ook weer opduiken. (Die leefde zijn eigen fantasietje voor een paar maanden.) Williams is wel weer fantastisch hoor, en bijna onherkenbaar. Een andere klasbak-rol is voor Kenneth Branagh die uitpakt als de groteske Laurence Olivier. Een man volkomen uit de tijd, die met een ster die hij niet begrijpt een komedie probeert te maken die óók al volkomen uit de tijd is. Het zorgt voor een hoop koddige misverstanden waarin method acting coach Paula Strasberg de voorzetjes geeft. Zij doet denken aan die modewatcher in Zomergasten, en wordt op gemoedelijke toon belachelijk gemaakt. Aan de zijlijn mag ook Emma Watson als het Zoe Kazaneske muurbloempje meedoen. Die rol had nog wel wat groter gemogen, dan had de film een echt hart gehad. Maar ja. Marily Monroe verblindt alles en iedereen.

dit is trouwens wel een aardige Hesher theorie*: http://www.imdb.com/title/tt1403177/board/nest/191492957, niet van de opeings-poster, maar bij een knakker named Marxist Bros

*en de film wil duidelijk wel dat je dat soort gedachten op poten gaat zetten (want typische stoner-gedachtes EN zoals ik zei, de literatuurklas)

man, die realisten zijn altijd zo pedant, echt gedachtepolitie. Leuke interpretatie inderdaad maar eerlijk gezegd ging ik gewoon voor irritante eikel komt opeens bij je thuis wonen. De duikplank dat is de essentie. ;)

ik verbaasde me erover dat er genoeg nerds op IMDB rondhangen om ook nog te merken dat het een soort Visitor Q is. (alleen dan minder grof)

Beau Travail (Denis, 1999)

Claire Denis heeft volgens mij veel fans op dit forum, en dus wilde ik ook maar eens een film van haar zien. Het viel zeker niet tegen. Olaf en Ludo waren ook al lovend over Beau Travail, maar ook voor hen leek het moeilijk om precies te verklaren waar de kracht in zit. Misschien de kunst van het weglaten. Ergens gaat de film over seksualiteit, macht, een man in de knoop met zichzelf, maar we zien het allemaal net niet. Alsof de scènes telkens 10 seconden te kort zijn. De film is als kijkervaring ook vreemd; het ging voor mij een beetje als een droom voorbij. Ik vond de hoofdrol voor Denis Lavant ook een staaltje uitstekende casting: hij heeft de perfecte kop voor zijn rol. Jammer dat ik me halverwege de film de geweldige laatste scène herinnerde als internet-meme (en daardoor de verrassing weg was).

Beau Travail ... de geweldige laatste scène

Ook uitgebreid te zien in The Story Of Film. Alleen al vanwege die slotscène zou ik de film weer een keer willen zien. De eerste keer zag ik 'm in De Balie te Amsterdam, dat toen nog niet regulier films draaide. Pas gaandeweg werd me duidelijk waarom er uitsluitend mannen in de volle zaal zaten.

lol.

die laatste scene is bijna te briljant.

Alps
Inmiddels voelt het absurdisme van de 'nieuwe Griekse cinema' (als die stroming al zou bestaan) wel vertrouwd. Volwassenen die zich door het leven begeven met een kinderlogica, al dan niet gedwongen door hun ouders (met wie ze toch al een wat al te innige band hebben). Het zit er allemaal weer in. Bij momenten lijkt Alps ietsje lichter, zo probeert men hier zeker 'goeie daden' te verrichten. Maar tegelijkertijd gaan ook die goede daden weer gepaard met waanzin en psychologische terreur. Een groepje mensen komt tezamen in een gymnastiekhal, waar de leider (met strenge Mercury-snor) hun groepering tot de 'Alps' uitroept. Iedereen krijgt een nickname, en men oefent bepaalde 'situaties'. Ik denk niet dat ik het 'waarom' moet verklappen, want uit meer dan die zelfopgelegde taak bestaat de film niet. Wat volgt is een reeks van tragikomische sketches. In een van de grofste probeert het hoofdpersonage een potje tennis te spelen met een meisje dat ligt te sterven in haar ziekenhuisbed. Zo gitzwart dus. De ontwikkeling van de personages is wat moeilijker. Ik had heel veel verwachtingen van 'de snor', die bijvoorbeeld in de opening aan hetzelfde stervende meisje haar favoriete acteur probeert te ontlokken, en allerlei obsessieve trekjes vertoond voor details. De man krijgt verder echter niet bijzonder veel screen time. Van mij had de groep wel wat meer samen mogen werken (en acteren). Nu trekt iedereen gewoon 'het veld' in. Meer degelijk dan wonderlijk.

A Simple Life
Eenvoudige en mooie meditatie op sterven, en je plaats kennen. En beide zaken ook accepteren. Uit Azië dus dan weet je dat het wel goed zit met dit soort Zen-onderwerpen. Een vrouw werkt al decennialang in dezelfde rijke familie. Buiten de familie bestaat de maid niet. In de mooie openingsscene zien we hoe ze helemaal senang is in haar eenvoudige taakjes. Eten koken kan ze als de beste. Van de familie is nog precies één iemand over (de rest is over de wereld uitgezwermd). Deze man is het raadsel van de film. Hij is filmproducer (hij komt overal bekenden tegen) maar lijkt tegelijkertijd totaal vereenzaamd. Bovendien wordt hij steeds aangezien voor een 'working class' figuur. Hij gaat er zelf maar grappen over maken, maar dat doet pijn natuurlijk. In het eerste uur houden deze 2 hoofdpersonages elkaar perfect in evenwicht. Hoewel ze niet veel delen, hebben ze verder ook niemand om iets méé te delen, dus dan maar met elkaar. Veel gesproken wordt er niet. De 'maid' krijgt een hersenbloeding, en laat zichzelf naar een bejaardenhuis verslepen. Het bejaardenhuis verschilt in niets van die in het Westen. Het voorportaal van de dood waar het naar luiers ruikt. In het tweede uur zet de aftakeling helemaal goed in. En dat is jammer, er gebeurt wel erg veel. De man wordt steeds meer een figuur uit Tot Altijd. Hij heeft geen leven buiten zijn 'werkster'. En hij kan ook niets meer voor haar doen. Gelukkig zijn er nét genoeg mooie scenes die het gevoel van het eerste uur weer doen oplaaien. Oude foto's bekijken. (Werkt beter dan de mooiste flashback) En een bezoekje aan een filmpremiere.

Seeking a Friend for the End of the World
Mislukte maar wel heel lieve film, waarin regisseuse (en muzikante) Lorene Scafaria een ongelofelijke hoeveelheid registers probeert te bespelen. Dit apocalypse-verhaal begint bijvoorbeeld kluchtig. De titel hangt aan een muur, waarop men ook oproepjes vind als 'hire an assasin' (om het einde van de wereld te snel af te zijn) en 'fuck a virgin'... Steve Carrell heeft helemaal nergens zin in. Niet alleen gaat de wereld eran, de poor man's Ben Stiller zit ook zonder vrouw. Die vond pas de moed de saaie verzekeringsagent te verlaten toen het eigenlijk te laat was. Carrell waagt zich op feestjes van bekenden ('let's do heroin!' 'let's double stuff her!'). Het mooie aan de film is dat er verder relatieve rust heerst, de mensheid doet langzaam de lampen uit (letterlijk) en wacht op het einde. Heel Asymov-achtig. Aangezien het krukkige script natuurlijk tóch wat wil laten gebeuren, stuurt het Carrell op een road movie. De reden is me te gezocht (iets met een brief van een high school liefje) maar die 'vriend voor het eind van de wereld' komt er toch. Keira Knightley. Dit keer bijna Kate Winslet-achtig. Ze mag een excentriek vinylmeisje spelen, en haar hysterie (zowel opgewekt als depri) zet ook Carrell aan tot actie. Wat volgt is een bevreemdend reisje. Het gaat van een superblij motel, naar gevangeniskomedie, naar Bellflower. Voor een film die een running gag rond lp's bouwt is de muziekkeuze matig, maar één liedje richting einde maakt alles goed. Herb Alpert. This Guy's In Love With You. Ja echt.

Silent City (Threes Anna, 2012)
Een jonge twintiger trekt naar Tokyo om daar in het restaurant van een grote visspecialist stage te lopen. Binnen een kwartier is duidelijk dat ze geen onderdak heeft geregeld, geen bron van inkomsten heeft, weinig spaargeld bij zich heeft én de taal geheel niet spreekt. Toch is de film duidelijk bedoeld als tragedie, en mogen we hooguit op spaarzame momenten met hoofdrolspeelster Rosa meelachen. Haar uitlachen of verwijten maken, daar is weinig ruimte voor; de film probeert eigenlijk anderhalf uur lang medelijden op te wekken voor het lange meisje dat als een soort ooievaar door de Japanse massa heen schuifelt. Dat moet je als kijker dan maar accepteren, maar dat is me niet gelukt. Kleinere elementen zijn eigenlijk ook vervelend. Zo is daar visgoeroe Master Kon (lees: Mr. Miyagi) met zijn Oosterse wijsheden (wederom ernst), en probeert Rosa voor een lang deel van de film voor een plantje te zorgen, dat desondanks doodgaat. Het is misschien de dertien-in-een-dozijn symboliek die je bij een dergelijke arthouse-laagvlieger kunt verwachten.

in die categorie heb ik nog altijd het obscure Stratosphere Girl op mijn te zien lijstje staan (Belgisch meisje, in Japan)

Mochten er nog mensen overwegen om naar Faust van Sokurov te gaan: ik vond hem werkelijk strontvervelend. Na een kwartier dacht ik al dat het uitzitten zou worden maar dat duurt dan nog wel twee uur en tien minuten. Het grote probleem voor mij was dat de film heel erg hectisch is. In elke scene wordt geschreeuwd, buitelen mensen lichamelijk over elkaar heen, worden er literaire teksten gedeclameerd die door de bank genomen maar een enkele keer scherp zijn, komen er nog honden in het beeld draven, altijd met een hoop herrie op de achtergrond of Hanna Schygulla die op de achtergrond raar loopt te doen. Die onnatuurlijke onrust, ik was na een half uur kapot. Deed me erg denken aan Terry Gilliam ook (Brazil, 12 monkeys), waar ik bij vlagen ook gestoord van word. Chuck Norris had ze allemaal neergemaaid.

Oh nog iets - en ik lijk de enige te zijn in mijn omgeving die zich hieraan stoort: zowel in 't Hoogt, Springhaver en Louis Hartlooper wordt de film geprojecteerd op een scherm waar een raster in zit. Allemaal kleine gaatjes waar (zo is me verteld) het geluid doorheen komt. Wellicht is het tegenwoordig de standaard. Maar zelfs op rij 8 gezeten zie ik die gaatjes gewoon. Vooral als er lichte vlakken op het beeld zijn zijn die nooit egaal. De gladheid van celluloid is weg. Wit scherm en dan film erop, is het nou zo moeilijk?

Kriterion 3 heeft ook zo'n gaatjesdoek.... is soms irritant, ja.

Cinecenter 4 in Amsterdam idem dito. Valt extra op als je het liefst dicht bij het doek zit.

De gladheid van celluloid is weg. Celluloid. Bestaat dat nog? Of is Utrecht de enige stad in Nederland waar nog niet digitaal wordt geprojecteerd? Het scherpe beeld van digitaal maakt de gaatjes in de doek nog groter.

ah Faust, ik moet het stukje van Kerkdijk in de VPRO gids nog pogen te lezen (schijnbaar nog onnavolgbaarder dan gebruikelijk, volgens de briefschrijvers een week later)

@Vido: Nou, ik heb het idee dat die gaatjesdoeken mee zijn gehobbeld met de digitale ontwikkeling. Vroeger, toen we nog celluloid hadden, had niemand nog nagedacht over een gaatjesdoek waar geluid door moet kennelijk. Dus was wit nog gewoon wit. Ik vind het kortgezegd een gotspe dat je overgaat naar digitale projectie want dat is zoveel scherper en dat je dan als consequentie daarvan naar een raster zit te kijken. Dat ziet er thuis gewoon beer uit. Waar wil een bioscoop nou zijn geld aan verdienen?

Beasts Of The Southern Wild
Ik had even nodig om er 'in' te komen, in de wereld van de zesjarige Hushpuppy, een vervuilde wereld van meer en minder gestoorde randfiguren, alcoholmisbruik, kattevoer eten.
De 'terug naar de natuur'-/ecoboodschap ligt er wat al te dik bovenop, maar de piepjonge actrice is geweldig, de beelden zijn erg mooi en de poëzie van de film sterk (al hadden die oerwezens niet gehoeven...)