Filmforum

Maar dat was, vanwege technische mankementen, zonder de film.

hmm. ik kan me wel degelijk beelden herinneren. staat me wel iets van bij dat het behoorlijk out of focus was en het kan best zijn dat ze op een gegeven moment zonder film zijn doorgegaan.

Het kan ook zijn dat zea later opnieuw met Nosferatu is teruggegaan naar Atlantis en dat het toen wel werkte. Ik was bij die eventuele terugkeer in ieder geval zelf niet aanwezig.

Frozen river (Hunt, 2008) Degelijk trailerpark drama waarin de moeder van twee door omstandigheden in de mensensmokkel belandt. Won de grote prijs van Sundance. Roept wat associaties op met Julia- is voor Ludo dus - en ik vond dit wat beter. Maar ik weet er geen originele zin over te schrijven, eerlijk gezegd.

Uc Maymun (a.k.a. Three monkeys; Ceylan, 2008). Deze gaat pas na een uur leven. Ceylan verlaat de magie van Iklimler voor een rechtlijniger drama over een disfunctionele familie. Pa gaat voor geld de bak in in plaats van zijn baas en moeders papt het aan met de baas. Ondertussen wordt zoonlief in elkaar geslagen door de verkeerde vrienden. De vrouw des huizes krijgt ook klappen, van zoon en echtgenoot; het is tenslotte Turkije. Daarnaast treurt iedereen om een vroegtijdig overleden (verdronken?) broertje/zoontje. Dat laatste levert overigens wel een paar bijzondere hallucinerende scenes op. Verder ben ik wel gevoelig voorCeylans dicht op de huid gefilmde emotie en zijn overdadig grauwe filters, waardoor Istanbul in de zomer nog lijkt op een winter in Helsinki. Heeft zeker zijn momenten, maar haalt het lange na niet bij zijn voorganger.

Hunt als in Helen Hunt? (Nee Courtney)
klinkt als degelijke Amerikaanse arthouse die ik inderdaad wel vreet normaal. Op de lijst dus. (Zal ook nog wel een NL bios-release krijgen vermoed ik zo)

Uzak had je ook gezien he? (van Ceylan)

Ja, Uzak was fraai ook. Die daarvoor (Kasaba) trok ik niet, da's meer iets voor Vido.

Vond het net iets té om Kasaba mee te pakken op IFFR vrijdag. Gek, geen meervoud dat Maymun, 't zijn er toch üç zou je zeggen... :)

Il y a longtemps que je t’aime (Claudel, 2008). De contemporaine Franse cinema begint toch een behoorlijk gat te slaan met de Italiaanse, want dit is al de zoveelste van vorig jaar die meer dan goed te pruimen is (tegenover wat uit Italië? Suggesties?). Heel natuurlijk script, je zit zo in het verhaal en je komt er niet uit. En dat einde, ik begrijp de stemming hier wel, <spoiler alert> maar ik was na alle waarschuwingen allang blij dat er niet meer kinderen het loodje lieten. Ik weet natuurlijk niet wat er in Frankrijk gebeurt als je daar tijdens een moordzaak systematisch je bek dicht houdt, maar daar zullen ze toch ook wel iets Pieter Baan-achtigs (L’institut Pierre de la Course) hebben. Afgezien daarvan, sprak mij dat ongewisse juist aan. Wat ze ook gedaan heeft, laat dat maar een blinde vlek). Het leven moet verder, daar gaat het om.

Crash (Cronenberg, 1996). Weer een uiterst intrigerende kijkervaring, maar het verhaal van een stel mensen dat kickt op de relatie sex-car crash slaat in de tweede helft volledig dood. Daar waar een film als Existenz tot het uiterste wordt doorgedreven en thematisch beladen blijft. biedt Crash uiteindelijk teveel losse scenes met sex en car crashes. Had meer ingezeten.

maar ik was na alle waarschuwingen allang blij dat er niet meer kinderen het loodje lieten
verdienden ze bijna wat een wichtjes waren dat. :D

The Long Day Closes
Ongetwijfeld een film waar Peter Greenaway fan van is. Prachtige schilderachtige bekadering/belichting, kortom beelden. The Long Day Closes doet iets gewaagds, sommige films zetten wat karakters neer en gaan dan op sfeer-mode, maar deze begint gewoon meteen met sfeer, zonder dat we de karakters kennen. (En houdt ook niet meer op) Een jongetje en z'n familie, weggelopen uit Mike Leigh's Vera Drake. Jaren '50 Engeland. Het jongetje is duidelijk eenzaam en verveelt zich kapot. Hij heeft geen vrienden, erger nog, hij wordt gepest, al wordt dat dus voornamelijk buiten beeld gehouden. Waar zijn vader is, is ook een raadsel. (In de Tweede Wereldoorlog omgekomen?) Moeder zingt liedjes, jongen houdt duidelijk van zijn veel oudere zus. En dan een prachtig einde met de hymne uit de titel.

Man on Wire
Olaf had helemaal gelijk. Pracht-docu die heel "skillful" van een in wezen eenvoudige anekdote een hele aantrekkelijke documentaire weet te maken. Een man, geoefend koorddanser, wil tussen de net opgeleverde (jaren '70) Twin Towers heen en weer lopen. Briljant idee, maar zal 't gaan lukken? En tegen welke prijs? Belangrijk voor de docu is natuurlijk dat het hoofdpersonage een kleurrijk figuur is, een Franse kerel recht uit de wereld van Amelie. Een groot ego, maar ook 'n fantasierijke geest en 'n bijna te eerlijk mens. Ook leuk zijn z'n handlangers, een John McCain look-a-like, een Franse vriend en z'n vriendin, en een paar maffe Amerikanen. Als je bij zo'n krankzinnig idee wil helpen moet je zelf ook wel een beetje gek zijn en dat zijn ze. Een permanent stonede muzikant, een iel mannetje dat Jackie Earle Healey (de pedo uit Little Children) lijkt. Het mooist is de "inside man", een flamboyante kerel met VVD-congreslid snor die pasjes regelt. We zien ook foto's van 'm van 30 jaar terug en dan lijkt hij helemaal een zigeuner. Het zegt ook wat dat hij juist de Franse koorddanser herkent als die in de Towers komt spioneren. Waar kent ie 'm dan van? Van een acrobatische straatact in Parijs. Prachtig emotioneel einde ook.

Big Man Japan
Ik zet mijn joker in. Ik vond er niks an. Het begin is wel leuk, een quasumentaire (term uit VPRO-gids) over een mysterieuze kerel die met 'n kat in een huisje woont. En ik maar denken dit was toch een film over een superheld. Is 't ook. De man wordt op gepaste tijden in electriciteitscentrales in een ceremonie tot mega-proporties opgeblazen om te knokken tegen monsters. (Monsters die uit 't niets verschijnen?) Op dat moment vind ik 't een leuke film, het lijkt een soort persiflage op Sumo-worstelen. Toch ook een mega-sport in verval, met dalende kijkcijfers, zoals de monster-battles hier. Maar Big Man Japan is een erg trage film, had veel meer tempo in gekund wat mij betreft. Bovendien is 'r het probleem hoe een godsnaam een eind aan te breien. Ze gaan over op Teletubbie/Power Rangers move, als om te bewijzen dat een van de mafste films ook nog in de oddball-overdrive kan.

en Franse vriend en z'n vriendin

de vriendin van de koorddanser dus. maar z'n goede vriend Jean-Louis is wel het key personage, naast 'm zelf.

uit Maleisië

Daar ga je al. Na een keer 3 Maleisische films te hebben gezien op het IFFR hebben we besloten de Maleisische filmindustrie de komende 20 jaar te boycotten.

Zat (het door hierboven door mij in twee zinnen afgedane) Rain Dogs daar toevallig bij...?

Wat betreft genrefilms uit dat land ben ik geneigd volmondig 'ja' te zeggen (al is dat zeker wat al te kort door de bocht na het ondergaan van 1 hele slechte horrorfilm). Maar twee jaar geleden zag ik The Elephant and the Sea en die vond ik zeer geslaagd. Ik geef Maleisië dus zeker niet op.

Gisteren mijn drie laatste films gezien op IFFR. Hier alvast de eerste:

Turistas Alicia Schersons – een Chileense film die dood loopt op het moment dat-ie pas echt moet beginnen. Echtpaar krijgt onderweg naar vakantiebestemming ruzie omdat zij heeft verzwegen dat ze een abortus heeft laten plegen. De man is zo boos dat hij haar langs de weg achterlaat. Vrouw lift mee met een vrachtwagenchauffeur en ontmoet op die manier de Noorse backpacker Ulrik. Met hem arriveert ze in een natuurpark waar ze een tentje opzetten en waar de vrouw haar gedachten weer op een rijtje probeert te krijgen. In dat natuurpark komt het verhaal tot stilstand. Het probleem van de vrouw is dat ze voornamelijk een passief personage is, omringd door typetjes. Ze maakt een besluiteloze indruk (door vragen zowel met ja als met nee te beantwoorden), maar wat er allemaal in haar hoofd omgaat, en hoe (en of) ze zich aan het einde van de film mentaal verder heeft ontwikkeld, blijft onduidelijk. De typetjes zijn de al eerder genoemde Ulrik (zijn eventuele homoseksualiteit blijkt niet zijn grootste probleem), twee in het zwart geklede nichtjes met een obsessie voor teksten van Joy Division en voormalige popster Orlando die zijn dagen slijt als rondleider in het reservaat (en daarbij tijdens zijn vrije uren huisvrouwen versiert). De randfiguren zijn te weinig uitgewerkt en de voorvalletjes te onbeduidend om geïnteresseerd te blijven in wat verder geen verhaal genoemd kan worden. Onleuke grappen worden te lang uitgemolken, zoals het gezever over de Top 4-hit van Orlando die zo beroemd is dat iedereen de melodie is vergeten. Langdradigheid is het gevolg. Dankzij de aanwezige dieren (opgezet en levend) leeft de film heel af en toe een beetje op, met een vogelspin als grootste attractie.

voormalige popster Orlando die zijn dagen slijt als rondleider in het reservaat

klinkt als een personage uit zo'n matige Apatow komedie.

Ga ik morgen eindelijk naar het festival, is de kassa voor de bestellingen morgen niet open, volgens mijn bestelbevestiging. Wat is dit nou weer voor kul! Kan toch niet waar zijn dat ik vandaag naar Rotterdam zou moeten omdat ik morgen naar het festival ga....

Volgens de website van IFFR is de kassa op zaterdag 31 januari open van 9:00 tot en met 18:00 uur. Volgens mij dus geen reden om je zorgen te maken. Veel plezier morgen!

Precies, die bestelbevestigingen staan vol kul. En waarom doen ze niet aan E-tickets? Te duur?

Spijker --> kop, Vido. Merkwaardige keuze/invulling hoofdpersoon en vreemde hindernisrace met arbitraire filmische gimmicks (waterval, bron, gitaar, enz.) waarmee Turistas naar het einde struikelt. Tijdens de Q&A vroeg een toeschouwer die vaker Chilenen was tegengekomen of 'besluiteloosheid' bij de volksaard hoorde. Hilariteit. Antwoord Scherson: "Well, yes, no, maybe." Nog een graad erger was...

The dark harbour (Naito Takatsugu, 2008, Japan)
Visser zoekt vrouw. Vindt (letterlijk) vrouw. Met kind. Vrouw is leuk. Vrouw is (opeens) niet leuk. Visser verkoopt boot. Geeft geld aan vrouw. Vrouw gaat weg. Visser heeft kind. Vertelling in anderhalf uur uitgemolken, onleuke grappen.

Van de drie geziene deelnemers aan de Tiger Award stak The strenght of water er met kop en schouders bovenuit. Gewoon een hele goede film eigenlijk.

Over Fanny och Alexander... (Ja ja, begin me Bergmankenner te wanen.) Het was een TV-serie van 5 uur die voor het grote doek werd teruggebracht naar 3 uur. Die laatste versie duikt nu overal op: tijdens Bergmania, bij Olaf (waarschijnlijk) en in het Volkskrantstalletje bij IFFR. Isabel Allende kon zich helemaal vinden in de naief-animistische sfeer (beelden die tot leven komen) van het begin tijdens Wintergasten, onlangs.

Aşıq Qərib
Paradjanov, dus prachtig maar ondoorgrondelijk. Veel Azeri muziek, maar da's logisch met een aşıq in de hoofdrol.

ABBA® The Movie
Van een hele andere orde, niet best.

Nose, Iranian Style
Vreemd, vreemd, vreemd. Hoe de meest leeghoofdige LA mentaliteit nog verder geperverteerd wordt door idiote, puriteinse regelgeving. Er wordt niet direct een duidelijke reden gepresenteerd waarom plastische chirurgie zo'n vlucht heeft genomen onder vrouwen én mannen, alleen maar wat filosofieën van betrokkenen en 'deskundigen'.

L'Amour en Fuite
En zo kwam ik erachter dat ik toch L'Amour a Vingt Ans had moeten kijken. Een film van verschillende regisseurs, waar ook Truffaut een segment deed. Dat bleek dus ook een Doinel-filmpje te zijn, die hier uitgebreid werd gememoreerd. Zoals elke film, want in feite bestaat L'Amour en Fuite uit een soort samenvatting van de 4 eerdere films. Soms lijken de scenes zelfs wat uitgebreid (een handig manier om nog wat overgebleven materiaal te verwerken?) Ik denk dat ik 't me ingebeeld heb. De eerste helft is 't zelfciteren irritant, maar in de 2e helft ontstaat toch een fijne melancholische sfeer, mede dankzij de verste flashbacks naar Les Quatre Cents Coups, die hier prima op hun plek vielen. Ook doordat Doinel een oude, inmiddels bejaarde vlam van zijn overleden moeder opnieuw tegenkomt. Hij betrapte ze samen in Quatre Cents. Uiteindelijk toch een gepast slot voor de cyclus, wat mij betreft, waarin Doinel al zijn eerdere liefdes en een nieuwe (opnieuw) tegenkomt. Zijn nieuwste vlam is ie wel op heel fraaie manier op 't spoor gekomen, hij zag een man een foto verscheuren en besloot te gaan puzzelen.

Auf der Anderen Seite
De opening is van Mike Leigh-achtige kwaliteit. Een oude Turk in Duitsland, gaat naar de hoeren, de fraaie 40+ prostituee blijkt ook een Turkse te zijn en hij biedt aan voor 't geld wat ze daarmee verdiend bij hem te komen wonen. Thuis komt zoonlief langs, die professor Germanistiek is, zou er een driehoeksverhouding ontstaan? Nee hoor, Fatih Akin houdt van Drama met een grote D. En de de openingstitel had 't al aangekondigd, er vallen dooien, en het verhaal switcht naar een jong Turks meisje, die aldaar in een van de 6785 radicale politieke splintergroeperingen zit. En wacht 'ns, de hoer had een dochter! Alle personages worden lekker schematisch over het bord des levens geschoven door Akin, en elkaar ontmoeten doen ze net niet. Al met al wel beter dan Gegen die Wand trouwens.

Nosferatu: Phantom der Nacht
De laatste Klaus Kinski/Werner Herzog combi die ik nog moest zien. Niet de beste, maar ik verwachtte er ook niet veel van. Een reden om te kijken zou de prachtige cinematografie kunnen zijn. Zowel het Transylvaanse gebergte als Wismar (eigenlijk Schiedam en Delft gecombineerd) zien er prachtig uit. Al merk je in 't openingsshot wel meteen dat 't er te modern uitziet. Misschien omdat het zo Nederlands is. Herzog bekommert zich niet om anachronismes later zitten er gewoon moderne sloten op deuren. Een sterrencast is een andere reden om te kijken. Adjani, als de love interest van zowel de Dracula als de arme stakker die 'm gaat bezoeken (En dat is dan weer Bruno Ganz) In de intiteling kwam ook nog de naam Ryk de Gooyer langs, maar ik heb 'm niet herkend. En dan is daar Kinski als Nosferatu natuurlijk. Hij ziet er ietwat potsierlijk uit, bijna Bowie-aans popster decadent. Zeker in zijn eerste paar shots. Later wordt ie een wat "gewonere" Nosferatu, maar dan kan ie natuurlijk niet wedijveren met 't sepiakleurige kapotte film idee van 't origineel, dat warempel 'n stuk spannender was. Vreselijk was in Phantom der Nacht de rol van Roland Topor (een schrijver) die de baas van Bruno Ganz speelt, hij wordt later ook vampier, maar ook daarin was het origineel toch aangrijpender.

Slipstream
Anthony Hopkins doet een Clint Eastwoodje. Schrijven, regisseren en jawel de onopvallende soundtrack pennen. Slipstream is WEL een opvallende film. Het begint Lynchiaans met gepraat over transcendentale shit op terrasjes, bizarre slechteriken, blonde actrices, zeg maar die Mulholand Drive-sfeer. Geen touw aan vast te knopen. De beeldbewerking is ook waanzinnig en van de 1e tot de laatste minuut volgehouden. Alles verspringt constant van kleur, flitsen herinneringen en politieke gebeurtenissen schieten overal doorheen. Zeer krankzinnig, net als hoofdrolspeler Anthony Hopkins die zodra de stukjes wat op hun plaats vallen een scenarioschrijver blijk te spelen, die dement is. (Dacht ik 't blijkt later schizofrenie) Net als Christian Slater in een geniale scene als slechterik over de Body Snatchers raaskalt wordt de fourth wall gebroken en blijken we (dus) naar een film in een film te kijken. Turturro komt langs als clichematige maar toch weer erg grappige producer (You scchmuck!) Hopkins (de schrijver in de film althans) moet gaan rewriten, de producer en regisseur blijken letterlijk in zijn computer te zitten, etc. Vermakelijke chaos.

Zen zen daijobu (a.k.a. Fine totally fine; Fujita, 2008). Mellow komedie, die een beetje in de hoek zit van Ten-ten en ook niet echt na te vertellen is. Het zijn meer een serie losse scenes in en rondom een boekenwinkel, sommige flauw, sommige grappig, die tesamen een sfeerbeeld neerzetten dat erg Japans is en op een ongrijpbare manier erg innemend.En uitstijgend boven de anekdotiek van de inhoud. Nog twee, drie van dit soort films en we hebben een nieuwe stroming.

Verslag IFFR volgt. Als ik tijd heb (God zij geprezen!), maak ik er een voorpagina-stuk van.

boekwinkels, leuk. (films met boekwinkels! Eternal Sunshine enneh hmm)

iemand nog iets van Jerzy Skolimowski meegekregen op 't IFFR?

wow die suckers van imdb hebben uit zichzelf bedacht dat ik de site gerne in 't Duits lees. :)

Met een beetje kunst- & vliegwerk hierbij een uitgebreide beschrijving van de ergste van de acht films die ik zag tijdens het afgelopen IFFR: The Shaman.

Het dorpshoofd ziet de komst van de jonge dokter niet zitten, aangezien hij ooit zijn zieke vrouw verloren heeft en sindsdien de medische wetenschap niet meer vertrouwd. Zijn dochter Lila (Farah Debby) ziet de dokter wel zitten.

lol!

(andere boekwinkelfilm die me te binnen schoot)
http://1.bp.blogspot.com/_XUWgyi9favs/SLw9Vli0bkI/AAAAAAAAA-A/idobe841qlM/s1600-h/victim.jpg

(Victim)

hmmff.
kan er niet gedeeplinkt worden vanuit blogspot?
http://1.bp.blogspot.com/_XUWgyi9favs/SLw9Vli0bkI/AAAAAAAAA-A/idobe841qlM/s1600-h/victim.jpg

guess not.

(zelfde plaatje andere locatie)
http://jclarkmedia.com/film/images/victim03w250.jpg

Oja, boekwinkels in film. Meteen maar een klassieker noemen: Notting Hill.
The Number 23 heeft ook een sleutelscène in een boekwinkel.
De eerste dialoog in Happy-Go-Lucky is in een boekwinkel.
De hoofdpersonen in Wilbur Wants To Kill Himself bivakkeren in een boekwinkel.

De rest staat natuurlijk hier :-)

ja zeg da's valsspelen. Never Ending Story krijg ik hier door (want dat boek haalt ie uit een boekwinkel? toch nou ja)

er is ook zo'n classic waar een man schuilt voor de regen in een boekwinkel bij een natuurlijk prachtig boekenverkoopster, maar ik haal al die films door elkander.

enneh! Best movie with a basketball (of zei ie NBA hmm) player, that wasn't about sports :)

er is ook zo'n film noir (duh) classic

Best movie with a basketball (of zei ie NBA hmm) player, that wasn't about sports :)

De beste weet ik niet, maar recentelijk komen Shotgun Stories en Half Nelson een heel eind in de goede richting.

Gaan we nu ook lijstjes maken over films met bowling of, nog uitgebreider, schaakpartijen? :-)

De beste weet ik niet, maar recentelijk komen Shotgun Stories en Half Nelson een heel eind in de goede richting.

oh zo meta had ik 'm nog niet bedacht, zit er een professionele basketballer in Shotgun Stories?

haha bowling King Pin, Lebowski, lock thread.
schaakpartijen hmm. Lang leve de Koningin!

zit er een professionele basketballer in Shotgun Stories

Oeps, nee. Als het om professionals gaat heb ik even geen voorbeelden voorhanden.

Bowling: Cape Fear (1962), Buffalo 66, A Streetcar Named Desire, Road House (1948), etc., ad infinitum
Schaakpartijen: in veel films van schaakliefhebber Stanley Kubrick + in ieder geval (en niet te missen) Fresh uit 1994 (waarbij schaken de plot leidt)

Schaken: The Luzhin Defense van Marleen Gorris, en natuurlijk Bergman's The Seventh Seal.

Oeps, nee. Als het om professionals gaat heb ik even geen voorbeelden voorhanden.

het was dan ook een letterlijke quote en nerdy-vraagje uit de film he :)

(daar noemde ze 'r een stuk of drie, een film met Bruce Lee en.. Fievel Goes West, een of andere basketballer deed daar een stemmetje in)

gebowld werd er ook in Young man with a Horn.

Mijn IFFR verslag staat hier. Ga ik nu even Sopranos S02 afmaken...

24 City en Tokyo Sonata staan genoteerd, ook al ben je niet zo positief over die laatste film. Ik probeer zoveel mogelijk te zien van Kiyoshi Kurosawa vanwege zijn sterke films Cure, Seance en Pulse. Vandaar.

Mijn IFFR-bijdrage voor vandaag is Wendy and Lucy van Kelly Reichardt, de regisseuse van Old Joy. In tegenstelling tot Olaf (zie 21 januari 2009) was ik niet zo onder de indruk, maar het kan zijn dat ik in de bioscooptzaal in slaap ben gevallen en dus minder gezien heb dan er aan verhaal beschikbaar was.

is die Kurosawa familie van?

Dat zou je denken (net zoals ik dat in eerste instantie dacht), maar er is op geen enkele wijze een familieconnectie.

@Vido:

In tegenstelling tot Olaf (zie 21 januari 2009) was ik niet zo onder de indruk

"Een nijpend tekort aan drama", zo zou je het kunnen definiëren inderdaad. Een nijpend gebrek aan verhaal is ontegenzeggelijk. Voor mij leiden afwezigheid van drama en verhaallijn echter niet automatisch tot een saaie film (voor jou ook niet, weet ik): Het uitkleden van het script leidt juist tot een bepaalde focus die vervolgens heel indringend kan zijn. Dus het blijft een kwestie van smaak wat je trekt en wat niet. Ik heb echt genoten van Wendy & Lucy zoals ik genoten heb van Stellet licht (ook een drama van één zin). En ik heb minder genoten van Into the wild, om een willekeurig voorbeeld te noemen. En ik heb niet genoten van [vul een Maleise film in :)]. Waar ik zelf nog niet uit ben is wanneer ik wel en wanneer ik geen behoefte heb aan inbedding van karakters. Ik kan genoeg films opnoemen waar ik niks van de protagonist weet en toch meega. Neem Day night day night, of Keane. Wendy is ontheemd, het thuisfront klinkt over de telefoon weinig hartelijk. Dat was voor mij genoeg.

Hm, laat ik het bovenstaande wat algemener stellen. Je destilleert vaak uit recensies dingen als "de karakters moeten rond zijn", "karakters moeten een ontwikkeling doormaken" of "karakters moeten wat meemaken". Karakters moeten helemaal niks, denk ik dan. Een film (of boek) moet goed zijn, gaan we vervolgens kijken hoe dat komt.

Ik moet dan altijd denken aan die film Adaptation, waar scenarioschrijver Nicholas Cage (alter ego van Kaufman) in verwarring achter een professor aanloopt die beweert dat Casablanca het meest perfecte filmscript ooit is...

Dat zou je denken (net zoals ik dat in eerste instantie dacht), maar er is op geen enkele wijze een familieconnectie

maar beter zo. Heeft ie 't toch allemaal op eigen kracht bereikt.

Karakters die zich moeten ontwikkelen vind ik ook altijd maar een hopeloos cliche uit een cursusboekje, eerder iets wat je er achteraf opplakt in de analyse "inziet" en ja wat meemaken, dat kan iets superkleins zijn natuurlijk. Niets meemaken is ook iets meemaken.

denk ook aan scenarios die volgens de boekjes OF plot-driven zijn of character-driven. Nu bedenken of 't ook allebei niet kan zijn. Keane bijvoorbeeld heeft een prachtig karakter (die verder niet verandert) dus zou je 't dan misschien toch plot-driven kunnen noemen..

@Olaf: leuk dat je Keane noemt, want ik moest om een of andere reden aan die film denken bij het zien van Wendy and Lucy. Van William Keane weten we inderdaad nauwelijks iets zijn achtergronden, maar desondanks (of misschien wel dankzij dat gegeven) worden we door de film bij de lurven gepakt. Acteur Damian Lewis is toch van een zwaarder kaliber dan Michelle Williams. Keane heeft als voordeel dat hij een wandelende tijdbom is, wat de film heel spannend maakt.

Ik heb niet per se in een verhaal behoefte aan afgeronde personages (hangt natuurlijk van het soort film af), maar er moet wel iets zijn dat mijn interesse wekt. Het personage van Oldham was in Old Joy tenminste nog redelijk ambigu (vooral over de slotbeelden leverde dat in huize Vido discussie op), vandaar dat die film mij meer aansprak. Ik had gewoonweg niks met Wendy.

Nog even ter verduidelijking: als ik het woord 'drama' gebruik bedoel ik daar niet automatisch 'plot' mee.

Old Joy nadert overigens (ook) wel het "bare minimum" aan ehh alles zeg maar. (zowel plot als wat we van de karakters weten)
(en dan is 't in Wendy and Lucy er mogelijk net overheen)

bare minimum - Dan heb je My Dinner With Andre (Louis Malle, 1981) zeker nog niet gezien ;-)

Even tussen haakjes: als er nog filmfanaten zijn die binnenkort langs Fame in Amsterdam lopen, dan kunnen die aldaar hun hart ophalen in de uitverkoopbakken. Zeer veel titels van het Britse Artificial Eye liggen voor zeer schappelijke prijzen in de schappen. Onder meer aan te raden voor de mensen die Tarkovsky nog niet compleet hebben en in een mooie uitgave willen aanschaven. Zelf was ik zeer verheugd met de complete Jean Vigo voor 15 Euro. Dan weten jullie ervan.

Tip! Zat Andrey Rublyov er toevallig tussen?

de complete wie? :P

bare minimum - Dan heb je My Dinner With Andre (Louis Malle, 1981) zeker nog niet gezien ;-)
oehh Malle, die staat op mijn voetbalplaatsjes-verzamel-completeer lijst.

Helaas, Andrey Rublyov en Het Offer ontbreken.