Filmforum

Silent City (Threes Anna, 2012)
Een jonge twintiger trekt naar Tokyo om daar in het restaurant van een grote visspecialist stage te lopen. Binnen een kwartier is duidelijk dat ze geen onderdak heeft geregeld, geen bron van inkomsten heeft, weinig spaargeld bij zich heeft én de taal geheel niet spreekt. Toch is de film duidelijk bedoeld als tragedie, en mogen we hooguit op spaarzame momenten met hoofdrolspeelster Rosa meelachen. Haar uitlachen of verwijten maken, daar is weinig ruimte voor; de film probeert eigenlijk anderhalf uur lang medelijden op te wekken voor het lange meisje dat als een soort ooievaar door de Japanse massa heen schuifelt. Dat moet je als kijker dan maar accepteren, maar dat is me niet gelukt. Kleinere elementen zijn eigenlijk ook vervelend. Zo is daar visgoeroe Master Kon (lees: Mr. Miyagi) met zijn Oosterse wijsheden (wederom ernst), en probeert Rosa voor een lang deel van de film voor een plantje te zorgen, dat desondanks doodgaat. Het is misschien de dertien-in-een-dozijn symboliek die je bij een dergelijke arthouse-laagvlieger kunt verwachten.

in die categorie heb ik nog altijd het obscure Stratosphere Girl op mijn te zien lijstje staan (Belgisch meisje, in Japan)

Mochten er nog mensen overwegen om naar Faust van Sokurov te gaan: ik vond hem werkelijk strontvervelend. Na een kwartier dacht ik al dat het uitzitten zou worden maar dat duurt dan nog wel twee uur en tien minuten. Het grote probleem voor mij was dat de film heel erg hectisch is. In elke scene wordt geschreeuwd, buitelen mensen lichamelijk over elkaar heen, worden er literaire teksten gedeclameerd die door de bank genomen maar een enkele keer scherp zijn, komen er nog honden in het beeld draven, altijd met een hoop herrie op de achtergrond of Hanna Schygulla die op de achtergrond raar loopt te doen. Die onnatuurlijke onrust, ik was na een half uur kapot. Deed me erg denken aan Terry Gilliam ook (Brazil, 12 monkeys), waar ik bij vlagen ook gestoord van word. Chuck Norris had ze allemaal neergemaaid.

Oh nog iets - en ik lijk de enige te zijn in mijn omgeving die zich hieraan stoort: zowel in 't Hoogt, Springhaver en Louis Hartlooper wordt de film geprojecteerd op een scherm waar een raster in zit. Allemaal kleine gaatjes waar (zo is me verteld) het geluid doorheen komt. Wellicht is het tegenwoordig de standaard. Maar zelfs op rij 8 gezeten zie ik die gaatjes gewoon. Vooral als er lichte vlakken op het beeld zijn zijn die nooit egaal. De gladheid van celluloid is weg. Wit scherm en dan film erop, is het nou zo moeilijk?

Kriterion 3 heeft ook zo'n gaatjesdoek.... is soms irritant, ja.

Cinecenter 4 in Amsterdam idem dito. Valt extra op als je het liefst dicht bij het doek zit.

De gladheid van celluloid is weg. Celluloid. Bestaat dat nog? Of is Utrecht de enige stad in Nederland waar nog niet digitaal wordt geprojecteerd? Het scherpe beeld van digitaal maakt de gaatjes in de doek nog groter.

ah Faust, ik moet het stukje van Kerkdijk in de VPRO gids nog pogen te lezen (schijnbaar nog onnavolgbaarder dan gebruikelijk, volgens de briefschrijvers een week later)

@Vido: Nou, ik heb het idee dat die gaatjesdoeken mee zijn gehobbeld met de digitale ontwikkeling. Vroeger, toen we nog celluloid hadden, had niemand nog nagedacht over een gaatjesdoek waar geluid door moet kennelijk. Dus was wit nog gewoon wit. Ik vind het kortgezegd een gotspe dat je overgaat naar digitale projectie want dat is zoveel scherper en dat je dan als consequentie daarvan naar een raster zit te kijken. Dat ziet er thuis gewoon beer uit. Waar wil een bioscoop nou zijn geld aan verdienen?

Beasts Of The Southern Wild
Ik had even nodig om er 'in' te komen, in de wereld van de zesjarige Hushpuppy, een vervuilde wereld van meer en minder gestoorde randfiguren, alcoholmisbruik, kattevoer eten.
De 'terug naar de natuur'-/ecoboodschap ligt er wat al te dik bovenop, maar de piepjonge actrice is geweldig, de beelden zijn erg mooi en de poëzie van de film sterk (al hadden die oerwezens niet gehoeven...)

Waar wil een bioscoop nou zijn geld aan verdienen? Kauwbare versnaperingen en drank tijdens de naborrel.

In A'dam zijn de gaatjesdoeken gelukkig beperkt tot een paar bioscopen en dan alleen in de kleinste zalen. Dan zie ik de films ook liever in betere kwaliteit thuis op de buis. Al helemaal als het klassiekers betreft, want die worden tegenwoordig zelfs in EYE doodleuk van een DVD'tje afgespeeld zonder dat de bezoeker daar van tevoren over wordt geïnformeerd.

Ook irritant sinds de digitale projectie: dat bij sommige bioscopen de film niet meer op het doek lijkt te passen. Bij b.v. Kriterion 2 en The Movies (Zaal 3 en 4) vallen links en rechts de randen weg, zeker als het gaat om films in het breedste formaat.

want die worden tegenwoordig zelfs in EYE doodleuk van een DVD'tje afgespeeld zonder dat de bezoeker daar van tevoren over wordt geïnformeerd.

Nou ja zeg. Hoe kwam je daar achter? Zaten ze nog even in beeld het menu te selecteren? ;)

Ik ben een notoire middenzitter dus dat van die gaatjes is compleet langs me heen gegaan. (nu dus niet meer...zit ik de hele tijd "jezusss, wat een gaten in dat doek!")

Hoe kwam je daar achter?

In EYE wordt door medewerkers constant met walkietalkies gecommuniceerd. Terwijl het publiek bij de ingang van zaal 1 wachtte op de zwijgende Chinese film The Goddess uit 1934, riep een medewerker duidelijk hoorbaar of de DVD al scherp stond.

Een paar maanden geleden werd Bottle Rocket van Wes Anderson in EYE voorafgegaan door het logo van dvd-label Criterion. Vermoedelijk kwam de projectie vanaf Blu-ray, maar dat maakte de beeldkwaliteit er niet beter op. Het leek wel alsof de film een huidaandoening had met al die pixels van celluloidkorrels.

Bij dvd zie je op mijn bescheiden formaat hd-tv al jpg-artifacts, moet dat wel niet zijn op een groot scherm? Snap sowieso die groter=beter logica niet zo (re: afsnedes). Ooit een Iraanse film op IFFR zo groot, leek wel of je een tenniswedstrijd zat te kijken en het was knap lastig te lezen en te zien wat erboven gebeurde. Je hoeft toch niet per se het hele scherm te gebruiken?

Je hoeft toch niet per se het hele scherm te gebruiken?

Zeker niet, maar ik zie wel graag de hele film ;-) Het gaat mij niet om groter=beter, maar om het compleet vertonen van de film, of dat nu op een klein of een groot scherm gebeurt. Daar wordt in sommige bioscopen wat te makkelijk over gedacht. Stanley Kubrick had telefoonnummers van projectieruimtes in Engeland om te bellen als hij maar een beetje het vermoeden had dat ze zijn films niet correct projecteerden.

De Britse criticus Mark Kermode kan zich heel druk maken over films die in multiplexen verkeerd afgesneden worden vertoond, zoals te lezen in het vermakelijke eerste hoofdstuk in zijn boek The Good, the Bad and the Multiplex (2011). Waarschijnlijk ben ik na het lezen daarvan sindsdien extra op projectie gaan letten.

Ja, dat ook inderdaad en geen stukken afsnijden. Maar zelfs soms wat ruimte rondom laten als dat zo uitkomt. Bedoel, een film met wijdse scenery O.K., maar een praatfilm? Je hoeft toch niet elke meeëter te kunnen tellen?

Amour [Michael Haneke – 2012]
Als filmliefhebber volg ik dit forum al een tijd en het heeft mij veel goede filmtips opgeleverd. Vandaar dat ik er mijn steentje aan bij wil dragen.
Haneke's nieuwste film gaat over op leeftijd raken en dit wordt uiteraard op z’n Haneke’s in beeld bracht: ongepolijst. Dit blijkt direct uit de openingsscène en de reacties die ik in de zaal om mij heen hoorde (het thema van de film trok overigens een publiek dat je normaal gesproken niet bij Haneke ziet: een grote bioscoopzaal tijdens Film By The Sea voor 80% gevuld met babyboomers). Maar je hoeft niet boven de vijfenzestig te zijn om de film te kunnen waarderen. De twee hoofdpersonen van middelbare leeftijd (gespeeld door Jean-Louis Trintignant en Emmanuelle Riva) wonen in hun eigen appartement in een grote Franse stad. In het begin van de film begeven zij zich nog onder de mensen door hun bezoekjes aan concertzalen en theaters, maar dan slaat de ouderdom bij één van hen toe en zijn zij aan huis gekluisterd. Het verkleinen van hun wereld wordt op deze eenvoudige, maar rake wijze vormgegeven. Sporadisch krijgen zij bezoek van hun dochter (Isabelle Huppert uit La Pianiste), waar zij overduidelijk geen warme band mee hebben. Wat mij wel opviel was dat Trintignant en Riva (die individueel geweldig acteren) geen echte klik lijken te hebben. Ik vraag mij nog steeds af of dit een bewust gespeelde subtiele afstandelijkheid tussen de twee hoofdpersonages is of een gebrek aan chemie tussen de acteurs. In het eerste geval zou het geniaal zijn, in het tweede geval jammer voor Haneke. Zeker één van de beste films van het jaar.

@Jon V: Haar uitlachen of verwijten maken, daar is weinig ruimte voor; de film probeert eigenlijk anderhalf uur lang medelijden op te wekken voor het lange meisje dat als een soort ooievaar door de Japanse massa heen schuifelt.

Had precies hetzelfde probleem met Silent City. De jonge vrouw komt geheel onvoorbereid en onwetend uit vrije wil aan in metropool Tokyo. Als we dit gegeven gewoon als kijkers hadden mogen accepteren was het niet storend geweest, maar het feit dat we de gehele film medelijden met haar moeten hebben zorgde bij mij voor oprechte irritatie. Zeer matige film.

2 nieuwe posters in een week (ofzo) da's meer dan in de 10 jaar ervoor ;) Welkom.

De recensie over Amour van Vin (welkom!) ga ik zeker lezen na het zien van de film. Ik heb stiekem wel alvast de laatste regel gelezen. Amour staat fier bovenaan de lijst van films die ik dit jaar per se nog wil zien. Ook benieuwd naar Beasts Of The Southern Wild en Jagten.

Als dat (ook) aan mij refereert: ik ben hier alweer meer dan zeven jaar. Maar, toegegeven, niet één van de meest vocale leden van de gemeenschap (minder dan tien posts in de afgelopen vier jaar).

Meek’s cutoff [Kelly Reichardt, Verenigde Staten, 2010]
Eindelijk weer eens naar de film… Afkomst niet verloochent, dus eerst deze draad gecheckt. ‘Feministische western’ was genoeg om de dames over de streep te trekken en niet naar Ozon’s ‘Dans la maison’ te gaan.
‘Perfect eind.’’Films die door een traag tempo je deelgenoot maken van het tempo van het leven.’ ‘Een boom die kan wedijveren met het brandende exemplaar in Ride Lonesome.’ ‘Een opeenvolging van shots in drieklank.’ ‘Stalker.’
Helemaal waar. Alles herkend. Ach, ik ken jullie ook al zo lang.
Als ‘contractueel verplicht kritiekpuntje’ zou ik toch de ‘beeldvullende aspect-ratio op zijn John Fords’ willen noemen. Bij ons was de aspect-ratio zowat 1:1. ‘Wat is dit voor kijkdoos?’ zei de late binnenkomer achter me. Waren de scenes van rechts naar links (oost naar west) in widescreen niet veel lekkerder en langzamer geweest?

Terugscrollend zie ik in juni de tombe voor Newton van Boullée voorbijkomen. Greenaway's Belly of an architect is dan een moetje al is Dennehy met de kennis van nu niet zo goed gecast.

Als dat (ook) aan mij refereert: ik ben hier alweer meer dan zeven jaar. Maar, toegegeven, niet één van de meest vocale leden van de gemeenschap (minder dan tien posts in de afgelopen vier jaar).

heh. ja lurkers telde ik voor het gemak even ook mee. never mind, just jokes.

Belly of an architect
zal 'm noteren.

aspect ratio kwesties schuif ik door naar expert Vido ;)

Something From Nothing: The Art Of Rap

https://www.youtube.com/watch?v=tiBfaH3KIEQ

Jeweettoch …

Met Ice-T op stap langs east- en westcoast (de dirty south zal zich wel gepasseerd voelen, maar ja, keuzes …). Veel 'talking headz' maar ook allemaal een paar verses droppen. Geen spanning en sensatie, moord- of doodslag of soapy feitjes. Het gaat echt over de kunst van het rappen. Dat Ice-T een vakbroeder heeft voor- en nadelen, de highfives zijn niet van de lucht, maar dat heeft ook wel weer wat. Ik heb me wel vermaakt in ieder geval. En ik kende ook niet alle 'grote' namen (vooral in de eerste generatie heb ik er een paar gemist), maar ik denk wel dat je iets met hiphop moet hebben om er echt lol aan te beleven.

@john: Beasts Of The Southern Wild ... 'terug naar de natuur'-/ecoboodschap ligt er wat al te dik bovenop

Die boodschap zag ik er niet echt in. Volgens mij wonen de outcasts in The Bathtub omdat ze zich willen onttrekken aan overheden en andere autoriteiten. Geen zin om zich aan te passen en zeker niet van plan zich te laten evacueren. Een beetje zoals de bewoners in de documentaire Bombay Beach (2011). Niets Greenpeace, maar alcohol, vuurwerk en voorwaardelijk vrij.

En kärlekshistoria
Uit het genre Zweedse tienerliefde. Hele rustige film uit 1970. De eerste helft van de film lijkt het je standaard 14-jarigen worden verliefd verhaal inclusief onhandige blikken en andersoortige moeilijkdoenerij. Pär en Annika (natuurlijk) komen elkaar voor het eerst tegen als hun beide families een tante en opa in hetzelfde idyllische rustoord komen opzoeken. Maar dan zegt die opa uit het niets al "de wereld is niet gemaakt...voor de eenzame mens." En zo heel sneaky is echt iedere volwassene in de film wel depressief. Dat aspect komt in de tweede helft veel meer op de voorgrond, op zijn Zweeds, heel droog, achteloos en zonder echte consequenties. Mooie film, bijna sociologische studie naar Zweden in 1970.

http://www.kiddiematinee.com/images/p-pippior10.jpg

"hmm Zweden, sociologische studie, interesting"

LOL. Ik heb mijn hoofd er nog over gebroken hoe ik aan die film kwam maar moet haast wel IMDB recommeds bij Sommaren med Monika. Wel een film waar men hier raad mee weet. En er zit een goede filmtriviant bonusvraag in verborgen.

Maar man oh man, die vaders...

En kärlekshistoria is inderdaad een interessante film. Licht absurd... het is niet zo gezellig als het lijkt. Van het hysterische einde heb ik, gezien mijn voornaam, maar een ringtone gemaakt. Voor Subjectivisten is het misschien ook goed om te weten dat het een vroeg werk is van Roy Andersson, van Du Levande en Sånger från andra våningen faam.

oh wow, ik ben vanmorgen op de IMDB pagina geweest om 'm te noteren en dat (Roy Andersson) was me niet eens opgevallen.

Suna no onna
Weer een film die ik al 20 jaar wil zien. Op een of andere manier was het wel te verwachten: geweldig (je ziet het ook eigenlijk meteen aan de beginshots.) Een bioloog is op zoek naar insecten in afgelegen duinen en mist de laatste bus. Een vriendelijke man vertelt hem dat hij wel in het dorp kan overnachten, "gewoon hier even naar beneden". De man denkt eerst nog: leuk primitief huis, aardige vrouw maar komt er al snel achter dat men het touwladder heeft opgetrokken. Daarna ontvouwt zich een fascinerende existentiële film (jaren '60 hè, is ook traag en met gave eksperimentele muziek), het wordt zelfs nog even heel spannend, semi-mystiek en voyeuristisch. Mooi ingetogen einde ook. Blijft ongetwijfeld nog lang naechoën.

@OMC:
En de mooiste zwart wit fotografie ooit, OMC? Ik geloof dat ik dat vind, of het moet Night of the hunter zijn.

Ik denk dat ik het daar wel mee eens ben. :)

zwart-wit fotografie, Ivan's Childhood! (ik vind zwart-wit bijna altijd mooi, eerlijk gezegd)

Mijn avonturen door V. Swchwrm
Het gebeurt niet vaak, maar ik vond het jammer dat deze film zo kort duurde. Pas op het einde wordt het echt leuk! (Men moest op kinderfilmlengte blijven denk ik) De voice-over is weer alomtegenwoordig. Logisch, want het hoofdpersonagetje (denk een 10-jarige Maarten Ducrot) wil schrijver worden, en vangt in woorden de wereld. Maar toch. De hele film lang blijven de dialogen veelal snippertjes in zijn gedachtegangen, en daar heeft vooral het zij-takje met opa (oude opa, opa die doodwil omdat oma dood is) onder te lijden. Het maakt minder uit in de fantasie-passages, waarin de jongen (die in een surreëel mooi en leeg Den Haag woont) de koningin ontmoet. De film maakte me bijna een monarchist. Niet eens door Georgina Verbaan (want zij is de rondborstige koningin in badpak) het is meer dat je de liefde van kinderen proeft voor sprookjes, dús voor zoiets als een vorstenhuis. Mooie Wilders-dis trouwens, dat islamitische paleis. Hare Majesteit wil dat de jongen een boek voor haar schrijft. De meeste pogingen mislukken. Jongetje vertwijfeld: 'ik kan er ook een toneelstuk van maken'. Gaandeweg worden dit soort gebbetjes steeds komischer, en ook in metaforen kunnen we ons uitleven. De jongen zoekt naar 'zijn eerste zin'. En vindt de oplossing in verliefd worden. Claro. Het is de typische modernistische meets kinderlogica-gedachten van Toon Tellegen, die een cameo als 'Beroemde Schrijver' heeft. 'Heb je me al aangeraakt?'

Albert Nobbs
Mia Wasikowska is een uitstekend actrice, maar hier had haar rol toch kleiner mogen zijn. De film heet toch niet voor niets Albert Nobbs. De titelrol is voor Glenn Close, die dat weliswaar prima doet, maar haar personage is dermate ingewikkeld dat er eigenlijk veel meer screentime nodig was om de man te doorgronden. Of de vrouw, want Nobbs is ook letterlijk een 'ingewikkelde' butler. Na een traumatische gebeurtenis gaat ze al decennia als man door het leven. En nu weet ze niet meer wie ze is. Ik zag eerder dit jaar The Ballad of Little Jo waarin hetzelfde gebeurde, maar daar ging het naast clichérijker toch ook soepeler. Als je zolang in vermomming leeft moet je volgens mij heel sterk in je schoenen staan. En juist dat doet Nobbs niet. Zodra ze haar bed moet delen raakt ze al totaal in verwarring. Zouden dat soort risky situaties al die jaren niet zijn voorgekomen? Daar komt nog bij dat Alfred Nobbs 'in character' verliefd wordt op het Mahleriaans engeltje Mia. Des te meer reden om Mia slechts van afstand te bewonderen, in plaats van in de scenes met haar working class vriendje. Een en ander vindt plaats in een vrij chique hotel in Dublin (prompt associaties met Joyce, en The Dead). Een Gosford Park-achtige gescheiden wereld van bedienden en wannabe-rijken, met daartussen dus transgender-achtige kwesties. Nobbs is niet alleen! De scene met de soulmate op het strand zegt in een flardje wat we de hele tijd hadden willen zien.

On The Road
Het boek der boeken natuurlijk, in elk geval voor mij als puber, en dat een halve eeuw na dato. Zegt iets over mijn Amerikaans-romantische inborst, maar toch ook wat over de onverwoestbare kracht van het werk. Zoals het een goed boek betaamt 'leest' iedereen zijn eigen versie. Voor mij gaat On The Road over ritme. Het ritme van reizen, het ritme van muziek, het ritme van woorden. Bij Salles komt de muziek er bekaaid vanaf (op één toeterscene in het begin na dan). Ook het reizen beperkt zich tot plaatsnaampjes die af en toe (en eigenlijk overbodig) verschijnen, in een wat te modern aandoende cinematografie. De woorden blijven (al dan niet in dichtvorm) wel overeind, al ontbreken de opjuttende dialogen. Voor Salles is On The Road blijkbaar een boek over seks. Vandaar dus dat die dames zo prominent in die trailer figureerden! Dean Moriarty is hier een Brad Pitt-achtige seksgod met manische Jack Nicholson-trekjes. En Sal Paradise. Die kijkt van een afstandje bewonderend toe. Dean doet het met alles en iedereen. Zijn hele denkraam lijkt uit niets anders te bestaan. Het neigt soms naar een schelmenkomedie. Sal (Sam Riley) en Dean (Garrett Hedlund) naakt in een auto met Twilight-meisje Kirsten Stewart aan de 'versnellingspoken'. Dat soort dingen. Gedenkwaardige cameos zijn er voor Steve Buscemi (ik verklap niets) en Viggo Mortensen. Van de laatste (als Old Bull Lee aka Burroughs) had ik nog wel wat meer willen zien, want het hart van On The Road bestaat toch uit twee bloedbroeders die door middel van een vriendschap op noodsnelheid het leven in al zijn facetten opzuigen. Met Burroughs als de Grote Aangever, en het boek van Kerouac als één van de resultaten. Het slot van de film, als de vriendschap implodeert en het boek geschreven gaat worden is wél mooi, en opvallend bitter.

Get The Gringo
In de Nederlandse bioscopen uitgebracht onder de titel How I Spent My Summer Vacation. Meerdere titels, hoort het ook bij een wanstaltig amusante b-film. Mel Gibson had er duidelijk zin an (hij schreef ook mee) maar Charlie Sheen of Nicholas Cage is hij niet. Zij zouden hier helemáál op hun plaats zijn geweest. Get The Gringo begint waar Sweet Sweetback ophield, de crimineel die naar Mexico vlucht. Alleen, op die grens staat nu een muur. BAM! Gibson (de 'driver') levert ondertussen op de voice-over Tarantino-ironisch commentaar op wat plaatsvindt, en behoudt ook zijn cool als hij even later in de Mexicaanse gevangenis belandt. Vanaf dat moment wordt Get The Gringo een soort Celda 211, een typische genrefilm, met schmierende sigarenrokende slechteriken. Er zou ook best een serieus goede prent in Mexicaanse gevangenissen zijn te maken. Dat zijn echt kleine steden. ('Is this a jail or the world's worst market place' peinst Gibson.) De kleine details zijn goed verzorgd hier, zoals de 'tentenverhuur', voor quality time met de bezoekende vriendinnetjes. Sigaretten vormen (al dan niet voor 10-jarige jongetjes) een running gag, en ik deed zelf nog een tijdje mijn best om de hier een film noir (spoof) in te zien. De cinematografie heeft zijn stemmige momenten, maar uiteindelijk lijkt de film te zijn opgezet voor één 'ziekenhuisbehandelings'-grap. Daar stond ik een uurtje of wat later onder de douche nog wel om te grinniken.

The Cabin in the Woods
The stoner knóws! De postmoderne grappen a la Scream waren wel zo'n beetje uitgewerkt in horror-films, vandaar dit mini-stapje terug. Een modernistische horror-film. Laat de machinaties achter het medium zien, Sybren Polet-stijl. De schrijver bepaalt wat er gebeurd. Nou ja, in dit geval hebben we het over een heel team dat in een soort sci-fi space station een groepje jonge sexy geile twintigers naar het bekende Deliverance-blokhutje jaagt. Onder hen het blondje, het alto-ige Krezip-meisje, de goede neger (er is er ook nog een op kantoor) de atleet, én de stoner. 'I missed your rants' zeggen de anderen, maar in wezen is hij natuurlijk enkel mee voor de wiet. Hij heeft het zaakje als enige door, maar op dat moment is het al te laat te ontsnappen. Onzichtbare muren (als aan het eind van computer-spel-werelden) houden de jeugdigen tegen. Alles valt en staat hier natuurlijk met de twists op het meta-vlak. Die zijn niet bepaald diepzinnig. Het bloed vloeit overdadig, maar spannend wordt het niet. Het is ook moeilijk kantoorlui als 'slechteriken' te zien. In het beste geval kun je Cabin zien als de Horror Vacui-omkering van “Nothing', een andere 'dit is film alles kan'-film. Jammer dat die open goal-kans voor een stevig anti-religie einde wordt gemist.

The Muppets
Wanneer waren de Muppets groot? Voor mijn tijd in elk geval, want ik kende alleen Kermit. En die oude mannetjes natuurlijk, die in deze film-comeback de leukste meta-grappen hebben. 'Ligt het aan mij, or is he reciting a very important plot point?' Sowieso veel meta-fun, er wordt gereisd 'by map' en tijd bespaard 'per montage'. De ultieme cynische grap wordt echter niet gemaakt. De Muppets worden hier met zelfspot aan de vergetelheid ontrokken, waarvoor een pak geld nodig is, geld dat, zou je kunnen zeggen, met de film waarnaar we zitten te kijken wordt verdiend. The Muppets is verder een vrolijke musical, waarin Jason Siegel en Amy Adems hard hun best moeten doen om de malle beestjes bij te houden. Siegel heeft een poppenbroertje (a la Ted) die als enige nog wél van de Muppets houdt. Een bezoekje aan Kermit (die als een kluizenaar in een mansion woont) is de opmaat voor de comeback, al zingt Kermit eerst nog even het mooiste, Eels-achtige liedje van de film. Na het retro-grappend eerste half uurtje, met tristesse, volgt het standaard musical plotje, in gebruik vanaf 1920. We bouwen een show op en we voeren 'm uit. De Muppets blijken minder anarchistisch dan gedacht, niet zo vreemd als je het Disney logo ziet verschijnen. De bekende propaganda van conservatieve family values. Chris Cooper is de slechterik met de welluidende naam Tex Richman. Feitasie; in de Nederlandse nasychronisatie wordt dat Rijkman Groenink.

The Mill and the Cross
Redelijk aangenaam projectie-filmpje voor kunstgeschiedenis-studenten. Komt dat even goed uit. Een van de massa-werken van Pieter Bruegel komt hier tot leven, op een manier die de formaliste (dus verschrikkelijke) Svetlana Alpers wel zou bevallen. Er is geen (misplaatste?) suggestie van 'realiteit', zoals bijvoorbeeld bij die Scarlett Johansson-film over Vermeer. Het filmdoek bestaat uit het schilderij, met op de voorgrond bewegende mensen. Een mooi staaltje. Regisseur Majewski stopt er ook genoeg knipoogjes in naar andere werken. Een vrouw stopt een brood onder haar jurk, en lijkt op het meisje uit het Arnolfini-portret, er wordt gemarteld a la Goya, en de kleuren zijn van Patinir. Van een tijdje later zijn de talrijke 'Hollandse'doorkijkjes die we in de huiselijke passages zien. Geen scene zonder venstertje, zodat de belichting optimaal is. Ik kan deze 'rant' rustig houden, want gesproken wordt er nauwelijks. En áls het al gebeurt is de duiding eerder ergerlijk. Polenis het geschikte land voor het verfilmen van dit doek. Vroom en katholiek, met Jezus (vandaar al de broden he) die ergens op de achtergrond wordt geslachtofferd, terwijl 'het volk' er verder helemaal niet zo'n oog voor heeft. Vanuit de verte kijkt de molenaar (aka God) toe. Rutger Hauer is Bruegel maar heeft weinig kans iets bij te dragen. Vreemd genoeg lukt Charlotte Rampling (als Maria) dat wel. Ze ziet er verrassend kloppend uit in een niqab-achtig gewaad.

Jagten (De jacht Thomas Vinterberg, Denemarken, 2012)
Het is alweer meer dan 17 jaar geleden, dat jonge Deense filmmakers, onder aanvoering van Thomas Vinterberg, een ‘eed van zuiverheid’ zwoeren om een realistische ideologie te prediken. Gelijk reformistische kerkvaders hamerden ze 10 regels aan de tempeldeur waar preciezen in de Dogma-leer zich aan moesten houden. Draaien op locatie, geen gedubd geluid (of muziek), handheld cameravoering, naturalistische kleur, geen optische effecten, geen (oppervlakkige) actie, setting in het hier en nu, geen genrefilm, beeldformaat 35 mm en geen credits voor de regisseur.
Vinterberg kwam met zoveel tamtam de filmscene binnen, dat het bijna onmogelijk is om zijn nieuwste film onbevooroordeeld te bekijken. Als in een reflex schieten de tien regels als een vinklijst door je hoofd. Hee, muziek! Maar verder… alles op locatie… check, syncgeluid… check, veel handheld, naturelle kleur, geen filters, chronologie, geen hokje. Nog steeds scoort Jagten een zeven min op de Dogma-schaal. Tegen punt 6 wordt gezondigd. Al kun je redeneren, dat de geweren en moorden (op dieren) functioneel zijn; de filmtitel zegt genoeg. Ook het afwijken van regels 9 en 10 is begrijpelijk. Zonder digitale camera niet afdoende budget. En zonder het noemen van de regisseur geen publiek. Vinterberg is tegenwoordig immers een grote naam.
Belangrijker is, wat dit realisme teweegbrengt. Je zit als kijker op de huid van de hoofdpersoon. Soms erin zelfs. Mads Mikkelsen, als van pedofilie beschuldigde dorpsleraar, is groots. Je voelt met hem mee. Je lijdt. Je schrikt. Achter me hoorde ik zelfs snikken.
Anders dan zijn dorpsgenoten weet je, dat Lucas onschuldig is. Tot er iets knakt in de lijn van het verhaal. Dat je denkt: dat is raar. Ik had dat aan het eind, H. al aan het begin en L. er tussenin. (En daar heb je het dan over tijdens de borrel achteraf.)
Waarachtigheid is een basisingrediënt voor elk verhaal, maar bij realisme is het een voorwaarde. Valt het geloof weg, dan is er niets.
Wat overblijft is Thomas Vinterbergs beste film sinds Festen. Daarover geen twijfel.

O ja, de Muppets! In Nederland werden die shows door de KRO uitgezonden. Begin jaren tachtig als ik me niet vergis.
Als je alle films hebt gezien en alle metal hebt beluisterd, ga je dan alle Muppets Shows recenseren?
Honderdtwintig maal een half uurtje maakt 60 uur. Eitje, Ludo ;)

Als je alle films hebt gezien en alle metal hebt beluisterd, ga je dan alle Muppets Shows recenseren?

heheh. ik bedacht me laatst dat ik in 2002 ofzo, ook nog eens een jazz-draad ben begonnen hiero. En wat te denken van alle Twin Peaks afleveringen!

eerst maar eens dat Jagten ergens dit najaar. :)

(oh wacht zo lijk ik het nog serieus te overwegen he, nou ja dat is dan in character)

@Mic: Tot er iets knakt in de lijn van het verhaal.

Laat me raden. De kerkscène? Vond ik een minpuntje in een verder meeslepende film. Vinterberg weet de kijker hetzelfde machteloze gevoel mee te geven als Lucas (briljante Mads Mikkelsen).

@Vido Liber: De kerkscène... klopt. Een kijkgenoot haakte al af bij het gemak waarmee de massahysterie om zich heen greep, maar daar kon ik, de Bolderkaraffaire indachtig, nog in mee.

Cosmopolis
Zou het nou aan het script liggen, of behoort het boek van Don DeLillo toch al niet tot diens beste werken... Want aan de toon van de dialogen te horen heeft Cronenberg die gewoon linea recta uit het boek gelift, wat op zichzelf mooie wonderlijke sfeer geeft. Iedereen praat heel toneelmatig intelligent. De cinematografie is eveneens goedverzorgd, de muziek is van Howard Shore, en de plot in a nutshell (de neergang van één man in één dag) heeft ook wel wat After Hours-trekjes. Kan niet misgaan? Wel dus, want Cosmopolis is een lange zit, ondanks die comfy limo. Het hoofdpersonage, een biljonair die ook nog eens recent into 'oud geld' is getrouwd, bedenkt 's ochtends dat hij naar de kapper moet. De dag besteedt hij vanuit zijn 'spaceship' aan het vermaken van allerhande dames (beginnend bij Binoche) en ondertussen te pogen zijn nieuwe eega tot vleselijke conversatie te verleiden. Het blijft bij 'gewoon' gebabbel met haar. Ondertussen storten de financiële markten (en dus zijn geld) in, is er een soort anarchisten-actie met Bunuel-trekjes. (Een van de betere elementen.) Maar alles staat en valt toch met een bepaald soort magische monologen je echt de film in zouden trekken. Enkel Samantha Morton (oh Samantha!) krijgt het voor elkaar. En het ligt echt niet alleen aan haar hoge voorhoofd. Prompt is ook de tekst fascinerend. Ze is dan ook de futuristische 'chief of theory' van het bedrijf. Het einde, met Giametti in ET-vermomming, zou spannend moeten zijn, maar voegt bar weinig toe. 'What is the flaw of human rationality? It pretends not to see the horror and death at the end of the scheme it builds.'

Footnote
De beste twist van het filmjaar. Ik zwijg dus, maar zoals elke goede twist zorgt het het ervoor dat de (beide) hoofdpersonages in een ander licht komen te staan. Bovendien volgt snel erna ook nog eens een werkelijk fantastische, gelukkig zeer uitgebreide scene. En dat in een krap hokje van de universiteit, waar de aanwezigen als er iemand binnen komt steeds allemaal moeten gaan staan, in een soort stoelendans op een postzegel. Gortdroge humor, net zo gegroefd als het voorhoofd van 'de voorzitter'. (Hemeltjelief.) Maar ondanks dat er zeker te lachen valt is niets hier zonder een zekere tragiek. Wat nu als je hele wetenschappelijke carrière in wezen heeft geresulteerd in één voetnoot? Footnote doet het net als oude Joodse Talmoed-wetenschappers verder rustig aan. De film gebruikt eerste zo'n twintig betrekkelijk lichtvoetige minuten om de kijker haast in slaap te wiegen. Generatieconflictje, wetenschappelijke verhandelingen die helaas nooit aanstekelijk worden, en bijna te kokette symfonische muziek. Maar dan volgt dus díe twist, waar vader en zoon (beide wetenschappers op hetzelfde gebied) de rest van de film voor nodig zullen hebben om 'ermee' te dealen. Subtiliteiten voor op het puntje van je stoel. In de kantlijn valt de achteloosheid van Israel veiligheidsstaat nog op. Natuurlijk bevinden we ons hier in de hogere echelons van de samenleving, maar toch. Lag het trouwens aan mij, of poogt de openingsscene (dat het slot spiegelt) ons op het verkeerde been te zetten? Ik meende een tijdje dat het een slimme flash forward was. Detail: ik voer ook wel eens een project niet uit. Anders kon deze op mijn tumblr 'films waarin gesquasht wordt'. Immer een goed teken.

Violeta Went to Heaven
Altijd een mooi verschijnsel gevonden, een biopic over iemand die je tótaal niet kent. Zo zag ik er ooit een over Arbus. De Violeta uit deze film van 'Machuca' Wood is de Chileense Violette Parra, all around kunstenares met een primitivistische voorliefde voor 'het volk'. De film is niet zo surreëel als die over Arbus, maar wel verwant en expres chaotisch, we flitsen heen en weer door Parra's leven, waarin we o.a. flardjes zien uit een Marquez-achtige armoedige jeugd. Pa is een soort Amalric, met als grootste talent het innemen van drank en het imiteren van dieren. Het huwelijk van Violeta komt er zeer bekaaid vanaf, want even later zit ze al in Polen. Ze brengt de luide en mooie Chileense folklore-liedjes naar de arbeidersklasse. Zelf een communiste ('zelfs mijn bloed is rood') merk je vanaf dat moment haar dominante trekjes. Communisme = nu allemaal meeklappen! In weer andere passages sijpelt de tragiek van dit overvolle hoofd het verhaal binnen. Niet voor niets doet Violeta niets liever dan to 'play dead'. De omens, metaforen (kippen en hanen) en verklaringen zijn verder wel wat overduidelijk (een diepe onzekerheid). Maar in de beste scenes vangt de film de grillige dame moeiteloos. Zoonlief komt binnen met een nieuwe vriend. Meteen neemt de spanning bij alle aanwezigen inclusief moeder toe. Is de jongen homoseksueel? Wil de moeder de zoon voor zichzelf? Nee hoor, even later duikt zijzelf met die nieuwe vriend het bed in. Zo'n mensch dus. 'Ik denk dat je een zeer moderne vrouw bent', merkt een conservatieve Chileense journalist terecht op.

Headhunters
Ik heb de neiging dit een 'vrolijk spektakelstuk' te nemen. Onzin, er is niet vrolijks aan. Spektakel is het wél, in een ekte ekte genrefilm. De setup van een kunstdief met een minderwaardigheidscomplex lijkt nog een tong in de wang-verhaal te suggereren, maar hoe langer de film duurt hoe bloederig het wordt. Hoewel het verhaal verder niet serieus is te nemen, is het wel allemaal uitgevoerd met de intentie van een bloedserieuze Scandinavische thriller. We beginnen dus met een Jort Kelder-mannetje (annex bleke Harry Potter-slechterik) die in zijn modernistische designer-villa zijn twee koppen grotere schone pleziert. Daarvoor moet hij alles uit de kast halen – denkt ie – en dus steelt hij met een snorremans Munchs e.d. Van de rijken. Dan dient zich een droomkans aan, zo gemakkelijk dat alle alarmbellen af zouden moeten gaan. Onze held lijkt dit ook wel te weten, maar ziet een en ander gewoon als een uitdaging. Een schilderij jatten van een beveiligingsexpert, die er bij loopt als Antonio Banderas gone nazi. Doen we! Vanaf dat moment verwachten we twists, twists, twist, en hoewel het verhaal langzaam noirig onnavolgbaar wordt blijven bruuske wendingen uit. Ik zat al te bedenken 'wie is de domste' (want die gaat met het been heen) maar vijf minuten later is die figuur dood. Femme fatale dan? Het gaat echter om de knalharde actie, en een hoofdpersonage dat maar niet kapot gáát. Vandaar ook dat hij halverwege zijn 'huid' af, als Paul Weller in Robocop. Collina-style. (En oh ja, squash!)

Iedereen praat zo in DeLillo boeken. Dat is ook fijn. :) [moet de film nog zien]

ondertussen, is men hier van op de hoogte?

https://www.youtube.com/watch?v=QDajL441mZc&feature=relmfu

ben benieuwd of jij er wel wat mee kan (Cronenberg + DeLillo het zóu toch...)

Ja, lijkt toch een een-tweetje dat leidt tot schot in open doel (moet dus bijna wel misgaan ;)

Hoshi o Ou Kodomo
Een bij vlagen wat ongemakkelijk mengsel van Miyazaki en Moebius, dit redelijk complexe verhaal van een tienermeisje dat samen met haar leraar een weg naar een onderwereld ontdekt. Dat gaat dus lekker los met allerlei mythologie (de leraar wil immers zijn te vroeg gestorven vrouw terughalen). De animatie is oogstrelend, Makoto Shinkai en zijn team gaan op Mallickachtige wijze los op de natuur. Helemaal bevrijdt van de Miyazaki invloed raakt hij niet, alleen is het net allemaal wat grimmiger, wat mij onnodig leek (was blij dat ik hem in mijn eentje had gekeken). Rare film uiteindelijk, niet helemaal geslaagd wellicht (kan er niet helemaal de vinger op leggen waarom) maar wel een hele mooi queeste.

Sean Bean death scenes.

http://i.minus.com/iUafZqZKRdIOF.gif

Hugo
Zie artikel op de Subs-voorpagina

Starbuck
Die Quebecoise films blijven maar komen. Zou het feit dat Montreal zo'n muzikale hotspot is daar nou nog iets mee te maken hebben? Eerst bloeien de goedkope kunsten, daarna de duurdere? Starbuck is geen Monsieur Lazhar, maar wél een van de leukste 'simpele' komedies van dit jaar. Ik heb zeker het eerste half uur hard zitten lachen in deze combi van Danny Boon, Urbanus, All-Stars en Apatow-bromance. Het zijn niet eens de (meest flauwe) grappen, het is een bepaalde schwung en charme. Een Tom Barman-achtige kerel werkt in het slagersfamilie-bedrijf als 'distributeur', maar in het leven van de loser gaat ook op een normale dag alles mis. Wél heeft hij op de een of andere manier een knappe vriendin bezwangerd. Extra crisis voor de arme kerel. Hij gaat ten rade bij zijn advocaat annex beste vriend. Deze dikzak (denk Jonah Hill, maar dan ouder) is naamloos én fantastisch. Ik wil het knauwende Frans spreken zoals deze mannen dat onderling doen. De advocaat legt hem uit – terwijl het bewijs geleverd wordt – waarom hij géén kinderen moet nemen. Dan haalt het verleden het hoofdpersonage in. In Nederland was laatst een docu op tv over een particuliere sperma-donor die een stuk of honderd kinderen had. Natuurlijk werd ie maar pervers genoemd (hij gaf zelf toe dat hij het gewoon deed voor de seks), maar wat mij frappeerde was dat de man duidelijk een 'psychologisch' stempeltje vertoonde. (Stikverlegen, wonend bij zijn moeder.) Zou dat nou niet in de genen zitten en zo worden verspreid? De man in Starbuck overtreft het kinderaantal met gemak, en zodra hij een en ander accepteert begint een heel nieuw leven. De film verandert van komedie in goedmoedige familie-tearjerker (ha, jerking indeed). Lief.

Young Adult
Nieuwe samenwerking van Reitman en Cody, het Juno-duo. Nu was Juno wérkelijk een Young Adult, de ironie van deze film zit 'm erin dat het hoofdpersonage (Charlize Theron) er wél zo bij loopt, en zo handelt, maar dik in de dertig is. Stuck in the past, en in de boeken die ze schrijft (in het 'young adult' genre dus). Het levert zeker in het begin fijn mumblecore-genavel op. Theron is goed als een vrouw die veel te kritisch op anderen is, en veel te aardig voor zichzelf. Ze rijdt in haar blitse mini van 'the big mini' (Minneapolis) naar het dorpje van haar jeugd. De jongens van de high school zijn getrouwd of geflopt, en de dame zal de boel eens op scherp komen zetten. De film schiet heen en weer tussen rake details en scenario-constructies. Hit and miss. Moeder spot haar dochter Theron. 'Have you been avoiding me?' 'No I was plánning on calling you'. In het ouderlijke huis aangekomen is ook pa aanwezig. Ok, het is een detail, maar ik had van die man ('Hi George') de nieuwe vriend van ma gemaakt. Of is het hoofdpersonage zo eigengereid dat ze (slim en mooi als ze is) zelfs geen oogappeltje van pa is geworden? 'Psychotic prom queen bitch' fluistert de concurrentie. Theron komt natuurlijk voor haar oude vlam, en natuurlijk gaat dat genant mis. Te erg mis, wat mij betreft. Want scenariste Diablo Cody is wel zo iemand die – heel Hollywoods – alle lijnen in één verdwijnpunt oplost, en daar op het eind ook nog de loserige gewetensvolle bijrollen bij betrekt.

Pretty Maids All In A Row
O RLY? Ongetwijfeld een cultfavoriet dit, volgens mij kwam ik erop omdat Tarantino dit in zijn laatste top-10 aller tijden lijst had staan. Recalcitrant natuurlijk. Dit is de film die Roger Vadim maakte na Barbarella. In California met Angie Dickenson, Telly Savalas en Rock Hudson. Soms lijkt het wel een soort proto-Heathers, een cynische high school film zonder dat de bite als het ware consequent wordt doorgezet. Vadim kan zich hier en daar vrolijk maken over post-hippie Amerika en zich verder concentreren op geile tienermeisjes via de hoofdpersoon, een wat sullige jongen die geïntroduceerd wordt in een fantastisch claustrofobische openingsscène. Er wordt een moord gepleegd op een meisje en eigenlijk is er geen enkel mysterie want Rock Hudson als een soort hippe schoolpsycholoog die iedereen krikt is ongeveer de enige mogelijke dader. Ondertussen probeert hij in een kluchtachtig subplot de sukkelige jongen van zijn angst voor vrouwen af te helpen met de hulp van de nieuwe lerares (Dickenson). Het is allemaal wel vermakelijk maar het mist net scherpte om echt te snijden. Bovendien werd ik retrospectief melancholisch van die arme Rock Hudson, het toonbeeld hier van heteroseksuele viriliteit en toch op een vreemde manier onhandig/ongeloofwaardig als hij intiem moet doen met vrouwen (maar dat had niemand blijkbaar door).

Er wordt een moord gepleegd op een meisje en eigenlijk is er geen enkel mysterie want Rock Hudson als een soort hippe schoolpsycholoog die iedereen krikt is ongeveer de enige mogelijke dader.

heheheh.