Filmforum

Hoshi o Ou Kodomo
Een bij vlagen wat ongemakkelijk mengsel van Miyazaki en Moebius, dit redelijk complexe verhaal van een tienermeisje dat samen met haar leraar een weg naar een onderwereld ontdekt. Dat gaat dus lekker los met allerlei mythologie (de leraar wil immers zijn te vroeg gestorven vrouw terughalen). De animatie is oogstrelend, Makoto Shinkai en zijn team gaan op Mallickachtige wijze los op de natuur. Helemaal bevrijdt van de Miyazaki invloed raakt hij niet, alleen is het net allemaal wat grimmiger, wat mij onnodig leek (was blij dat ik hem in mijn eentje had gekeken). Rare film uiteindelijk, niet helemaal geslaagd wellicht (kan er niet helemaal de vinger op leggen waarom) maar wel een hele mooi queeste.

Sean Bean death scenes.

http://i.minus.com/iUafZqZKRdIOF.gif

Hugo
Zie artikel op de Subs-voorpagina

Starbuck
Die Quebecoise films blijven maar komen. Zou het feit dat Montreal zo'n muzikale hotspot is daar nou nog iets mee te maken hebben? Eerst bloeien de goedkope kunsten, daarna de duurdere? Starbuck is geen Monsieur Lazhar, maar wél een van de leukste 'simpele' komedies van dit jaar. Ik heb zeker het eerste half uur hard zitten lachen in deze combi van Danny Boon, Urbanus, All-Stars en Apatow-bromance. Het zijn niet eens de (meest flauwe) grappen, het is een bepaalde schwung en charme. Een Tom Barman-achtige kerel werkt in het slagersfamilie-bedrijf als 'distributeur', maar in het leven van de loser gaat ook op een normale dag alles mis. Wél heeft hij op de een of andere manier een knappe vriendin bezwangerd. Extra crisis voor de arme kerel. Hij gaat ten rade bij zijn advocaat annex beste vriend. Deze dikzak (denk Jonah Hill, maar dan ouder) is naamloos én fantastisch. Ik wil het knauwende Frans spreken zoals deze mannen dat onderling doen. De advocaat legt hem uit – terwijl het bewijs geleverd wordt – waarom hij géén kinderen moet nemen. Dan haalt het verleden het hoofdpersonage in. In Nederland was laatst een docu op tv over een particuliere sperma-donor die een stuk of honderd kinderen had. Natuurlijk werd ie maar pervers genoemd (hij gaf zelf toe dat hij het gewoon deed voor de seks), maar wat mij frappeerde was dat de man duidelijk een 'psychologisch' stempeltje vertoonde. (Stikverlegen, wonend bij zijn moeder.) Zou dat nou niet in de genen zitten en zo worden verspreid? De man in Starbuck overtreft het kinderaantal met gemak, en zodra hij een en ander accepteert begint een heel nieuw leven. De film verandert van komedie in goedmoedige familie-tearjerker (ha, jerking indeed). Lief.

Young Adult
Nieuwe samenwerking van Reitman en Cody, het Juno-duo. Nu was Juno wérkelijk een Young Adult, de ironie van deze film zit 'm erin dat het hoofdpersonage (Charlize Theron) er wél zo bij loopt, en zo handelt, maar dik in de dertig is. Stuck in the past, en in de boeken die ze schrijft (in het 'young adult' genre dus). Het levert zeker in het begin fijn mumblecore-genavel op. Theron is goed als een vrouw die veel te kritisch op anderen is, en veel te aardig voor zichzelf. Ze rijdt in haar blitse mini van 'the big mini' (Minneapolis) naar het dorpje van haar jeugd. De jongens van de high school zijn getrouwd of geflopt, en de dame zal de boel eens op scherp komen zetten. De film schiet heen en weer tussen rake details en scenario-constructies. Hit and miss. Moeder spot haar dochter Theron. 'Have you been avoiding me?' 'No I was plánning on calling you'. In het ouderlijke huis aangekomen is ook pa aanwezig. Ok, het is een detail, maar ik had van die man ('Hi George') de nieuwe vriend van ma gemaakt. Of is het hoofdpersonage zo eigengereid dat ze (slim en mooi als ze is) zelfs geen oogappeltje van pa is geworden? 'Psychotic prom queen bitch' fluistert de concurrentie. Theron komt natuurlijk voor haar oude vlam, en natuurlijk gaat dat genant mis. Te erg mis, wat mij betreft. Want scenariste Diablo Cody is wel zo iemand die – heel Hollywoods – alle lijnen in één verdwijnpunt oplost, en daar op het eind ook nog de loserige gewetensvolle bijrollen bij betrekt.

Pretty Maids All In A Row
O RLY? Ongetwijfeld een cultfavoriet dit, volgens mij kwam ik erop omdat Tarantino dit in zijn laatste top-10 aller tijden lijst had staan. Recalcitrant natuurlijk. Dit is de film die Roger Vadim maakte na Barbarella. In California met Angie Dickenson, Telly Savalas en Rock Hudson. Soms lijkt het wel een soort proto-Heathers, een cynische high school film zonder dat de bite als het ware consequent wordt doorgezet. Vadim kan zich hier en daar vrolijk maken over post-hippie Amerika en zich verder concentreren op geile tienermeisjes via de hoofdpersoon, een wat sullige jongen die geïntroduceerd wordt in een fantastisch claustrofobische openingsscène. Er wordt een moord gepleegd op een meisje en eigenlijk is er geen enkel mysterie want Rock Hudson als een soort hippe schoolpsycholoog die iedereen krikt is ongeveer de enige mogelijke dader. Ondertussen probeert hij in een kluchtachtig subplot de sukkelige jongen van zijn angst voor vrouwen af te helpen met de hulp van de nieuwe lerares (Dickenson). Het is allemaal wel vermakelijk maar het mist net scherpte om echt te snijden. Bovendien werd ik retrospectief melancholisch van die arme Rock Hudson, het toonbeeld hier van heteroseksuele viriliteit en toch op een vreemde manier onhandig/ongeloofwaardig als hij intiem moet doen met vrouwen (maar dat had niemand blijkbaar door).

Er wordt een moord gepleegd op een meisje en eigenlijk is er geen enkel mysterie want Rock Hudson als een soort hippe schoolpsycholoog die iedereen krikt is ongeveer de enige mogelijke dader.

heheheh.

Cosmopolis
Eindelijk een film waar mensen eens normaal praten! Ben veel vergeten van het boek maar Cronenberg heeft de DeLillo sfeer vrij goed neergezet. Dat voor andere mensen denken, in vragen praten, het gebruik van "this", het zelfbewuste van taal. Ik zag al met een schuin oog dat men elkaar in de haren vliegt of Cronenberg de boodschap van het boek totaal heeft verknald. Geen idee, maar ik las wel een interview met DeLillo die erg enthousiast was en er sowieso afstand van nam als "dat is nu het Cronenberg-ding." Wat ik miste en wat me altijd is bijgebleven uit het boek is beelden van de stad zelf, DeLillo beschrijft dat echt subliem en Cronenberg, toch altijd geïnteresseerd in architectuur, had ik wat dat betreft wat meer van verwacht. Pattinson met die irritante kop van hem leek trouwens wel in zijn rol te groeien. Ik heb zo het vermoeden dat over 20 jaar dit als de film wordt gezien die het gevoel van een periode wist te vangen.

Overigens: Chief Theory...dat wil ik later als ik groot ben ook worden.

:)

met het eerste en vermoedelijk meteen meest legendarische prostaat-onderzoek in films ooit.

Tekkon kinkurîto (2006, Michael Arias)

Visuele bombast, vet aangezette thematiek over donker en licht, dat op een zeker moment wel heel letterlijk wordt uitgespeeld.
Allemaal elementen die ik onacceptabel und 'zum kotsen' vind in een 'normale' speelfilm, maar in een animatiefilm komen ze er mee weg.
Prachtige animaties.
Mooie soundtrack.
Aanrader.

Eagle vs. Shark
Je Nieuw-Zeelandse indie (met bijhorende muziek.) Ook weer van die "goede films die je afgelopen 10 jaar bent vergeten te kijken" lijst. En ja, dat was anders. Een soort liefdesverhaal tussen twee nerds. Maar dat dekt de lading niet zo goed, dat klinkt te schattig. Lily werkt in een derderangs hamburgerrestaurant, is duidelijk te onhandig lief en wordt door iedereen veracht. Ze heeft een oogje op ene Jarrod, een mega-nerd die in de gamesshop werkt. Op een feestje waar zij als haai is verkleed merkt hij haar eindelijk op omdat ze heel goed kan gamen en er ontstaat zoiets als een relatie. Maar Jarrod, die een soort nerd fantasiewereld leeft en eigenlijk een totale eikel is, heeft in zijn thuisdorp wat dingen uit het verleden af te handelen met een pestkop van school. Dus gaat ze mee ontmoet zijn familie. Erg fijne film, ergens dodelijk triest maar met een genoeg goede grappen en mooie details om het tot een goed einde te brengen.

ah dat klinkt goed (x2) dat tekenfilmproject zal in 2013 toch aan moeten vangen.

random dingetjes, ik zat elders te mopperen 'waarom heeft die waardeloze Nederlandse cinema nog nooit een Spinoza biopic gemaakt'
Weest Subjectivist Koen S me op deze: http://www.imdb.com/title/tt0107123/ met Huub Stapel als Spinoza, en regie van Leon Likud de Winter. Dat klinkt zó goed dat ik 'm eigenlijk ongezien moet laten. (Zal ook wel niet zo snel te vinden zijn)

Hoffman's Honger, een boekverfilming met Elliott Gould op verveelde automatische piloot. Volgens mij als (mini)serie op tv uitgezonden en zich afspelend in tegenwoordige tijd. Dan moet Spinoza dus in een droomscène voorkomen of als fantasiefiguur. Maar het is alweer lang geleden en ik heb dit product voor het grootste deel uit mijn geheugen weten te wissen. Geen aanrader.

heheh. Elliott Gould óók nog, wat een briljant imaginair project.

Kauwboy
Als ik 'm iets eerder had gezien had ik Kauwboy bij mijn Hugo artikel kunnen betrekken. Ook hier een langharig jongetje, type 'buitenspeelkind', met als kompaan een ouder buurmeisje, en ook hier het grote trauma van de verloren ouder. Kauwboy zal vermoedelijk de beste Nederlandse film van dit filmjaar blijken, al is ie zeker niet perfect. De dialogen blijven moeizaam, te uitgeschreven, iets wat ook geldt voor de in de openingsfase veelvuldig voorkomende monologen van het jongetje. (Tegen zichzelf, en de kauw, die zo als een soort 'expositie'-instrument dient.) Maar Kauwboy schittert op de vlakken woede en haat. Hardheid, voor jezelf vooral, maar ook voor anderen, daar past de sport waterpolo die het jongetje beoefent (bijten, krabben, kopje onder gaan) prima bij. Het is bijna geen kinderfilm meer te noemen, zo. Jongetje en pa hebben een vechtrelatie, die woordloos bijzonder sterk is. Ravotten op de bank lijkt nog leuk, maar eindigt met een ferme tik. 'Pa is de laatste tijd helemaal niet zo vaak meer boos geworden', meldt het jongetje wanhopig opgewekt door de telefoon. Verder familie blijft echter volledig uit beeld, dus moet de liefde komen van de gevonden kauw. En het buurmeisje. Hier zonder muts (=zedig?) maar nonchalant kauw(!)gomballen blazend. Péts, als dromen spatten ze uiteen. Kauwboy duurt ultrakort, en mist zo wat kansen op George Washington-arthouse niksen. Maar de cinematografie uit een willekeurig Nederlands suburb-stadje is fraai, en de muziek van Ricky Koole (tevens de moeder) heeft de juiste snik.

Once upon a Time in Anatolia
Grootse film, en ik was niet eens zo'n grote Nuri Bilge Ceylan-fan. Hier pakt hij echter Roemeens uit. Ik ga enkel echoën wat Olaf al zei in zijn Subs-artikel. Once Upon a Time ligt in de lijn van Aurora. Langzaam, beklemmend en heel fascinerend. Tegelijkertijd lijkt de film op L'Humanité met zijn minutieuze aandacht voor politie-procedures, en de wat sneue mannen die een en ander uitvoeren. Ceylan pakt hier de meest intellectuele variant van de detective (de dader is bekend, heeft bekend, maar wáár is het lijk). Alle thrillerige vragen zijn zo afgedekt, wat rest is enkel sfeer en een vleugje 'waarom'. De cinematografie van de eerste helft van dit lange epos is zó goed. Het is bijna belachelijk. Ik heb nog nooit zulke mooie nachtscenes gezien. Dat begint al na een minuutje of vijf als we de politie-karavaan van een afstandje zien aan komen rijden en iedereen langzaam uitstapt. De hele film baadt in een gouden clair-obscur. Terug in de auto maken we kennis met de leden van de karavaan. Gebabbel over random zaken, en plots merken we dat de camera verschuift. Heel langzaam komt nog een persoon in beeld, achter in de auto, in het donker. De Dader. Durer/Samaras-look. Volgens mij is dat na 10 minuten en dan heb je dus al 2 geniale momenten te pakken. Waaraan herken je nog meer dat een film goed is? Dat je gaat denken dat de bijrollen door 'werkelijke' personen worden gespeeld. De sergeant uit het leger die koekjes aan komt bieden aan rechercheurs. Gaandeweg begint de film op de dokter in het gezelschap te focussen. Dat is het typische Ceylan-personage. Gebroken huwelijk, gebroken man, goeiigheid die op ontploffen staat. Hij en de prosecutor vinden elkaar gedurende de nacht, in een motief van 'de vrouw die uit mijn leven verdween'. Aan het eind lijken ze zelfs op elkaar, door rondspetterend bloed nota bene. Die heerlijke nacht blíjft daarvoor maar duren, en wordt afgesloten met de mooiste sequentie van de hele film. Een lemen dorpje, een overijverige foute burgemeester, en – omdat ze het er toch net over hadden – de eerste vrouw die de film binnenloopt. Iedereen houdt de adem in. Buiten blaast de storm gouden bladeren door de lucht. Een appel valt. Niet ver van de boom? De dag zal even verrassend zijn als de nacht.

Extremely Loud & Incredibly Close
Paradoxaal, maar de negatieve recensies hielpen hier. Ik vond 'm best meevallen. Tuurlijk, je moet het boek he-le-maal vergeten, de film is charmant noch intiem. Zo bezien komt die verfilming toch te vroeg. 9/11 is nog altijd te dichtbij voor Hollywood. Het moest weer een tearjerker worden, met vleugjes patriottisme en filmster-ouders. Moeder Bullock is net Jenny from the Block. Dat zijn nu net dingen die het boek van Safran Foer níet bedoelde. De film-versie is echter bij momenten wel interessant fout en kil in haar emotie-gehengel. Er zit veel woede in, en het werd me nu pas duidelijk hoe slecht het hoofdpersonage eraan toe is. (Wellicht 'functioneren' excentriekelingen beter in boeken.) Het magere knaapje wordt geplaagd door angststoornissen, die enkel toenemen nadat pa (Tom Hanks) 'on the worst day' tot stof vergaat. Het eenzame jongetje mist de queestes van zijn beste vriend, en bedenkt uit pure overlevingsdrang nieuwe, zodat hij aan de gang blijft. De meditatie-tamboerijn moet 'm daarbij rustig houden. Rinkelrinkel. Extremely Loud wordt bijna verknald door extremely overheersende muziek. Desplat is érg cheesy bezig, en in combinatie met de zeikerige voice-over is de film in feite bezig aan een eeuwigdurend intro. Pas helemaal op het eind, als de belangrijkste onthullingen komen valt het piano-getingel stil. En dan wordt het ook even echt goed, met een fraaie dialoog in een al even kil zakengebouw. Warmte kan het jongetje niet redden. Dat heeft Max von Sydow al vergeefs in een zwijgende rol geprobeerd.

11 Flowers
Vier films over 11-jarige jongetjes in een week, da's wat teveel van het goeie. Ik had van tevoren geen flauw idee waar 11 Flowers over zou gaan, anders... Dit is een degelijke Chinese middenklasser. Van alle jongetjes is het Chinese knaapje het echtste, al is het maar omdat hij en zijn maatjes langzaam aan het fascinerende mysterie 'seks' beginnen te denken. Zo begint de film al met 'dubieuze' spelletjes aan het klimrek, en wordt er later een stelletje bespioneert. 11 Flowers speelt in de periode van de Culturele Revolutie, toen ook de intellectuelen naar het platteland werden verscheept om daar het land te dienen. Waanzin natuurlijk. 'Ben je die revolutie-liedjes nu nog niet zat'. Het hoofdpersonage en zijn kornuiten lijden er minder onder. De film neemt fijn de tijd om het alledaags geklier te schetsen (waar een nieuw shirt van cruciaal belang is, heel modern eigenlijk). Datzelfde shirt speelt ook een cruciale rol als 'het plot' dan werkelijk begint. Een dissident in een bos, een geheim. Een bekende kinderfilm-variatie eigenlijk. Waar in de meeste films de 'gewonde soldaat' een goedzak blijkt, is deze – in de ogen van de braaf communistische jongetjes – een schurk. Het dilemma (moeten we iemand iets vertellen?) wordt er niet minder om. De film verbindt het thriller-elementje wat schematisch met het opgroei-aspect, al is de scene met (daar is ze weer) Buurmeisje, na een regenbui, juist om die contrasten wel erg fraai. Je ziet voor het eerst een (semi)naakt meisje. En in de kamer ernaast storten volwassenen in onder de dictatuur.

Coraline (2009, Henry Selick)
Sociaal realistische cinema? Mumblecore? Nouvelle Vague?
Geef mij maar een film met poppen.
Een film met poppen is leuk.
Deze ook.
Deze?
Deze film...met poppen.
Leuk.

Le dîner de cons (1998, Francis Veber)

Wekelijks nodigt Pierre en zijn welgestelde vriendengroepje ieder een 'debiel' uit voor een diner, om te lachen.
Deze keer loopt het anders, Pierre gaat door zijn rug en hij zit opgescheept met zijn debiel.
De film begint veelbelovend maar valt uiteindelijk toch wat tegen, omdat het gekke verloop nogal contrasteert met de ingezette ingetogen vibe van de film en naturelle spel van de acteurs, de film lijkt geen keuze te kunnen te maken tussen klucht en subtielere komedie.
Het blijkt ook een verfilming van een toneelstuk te zijn, mogelijk is dat de oorzaak.

@arnout: Max & Mary al gezien?

Nee nog niet, waarom niet weet ik niet, ken de naam en weet dat het een poppenfilm is...dus leuk :)
Ga ik kijken. Dank voor de tip :)

prepare for the most depressing animatiefilm ooit (wel een best goeie, al vond ik Coraline nog een stuk sterker, een van de betere animatiefilms van de laatste jaren zelfs)

most depressing animatiefilm ooit = Grave of the Fireflies

och ja, ook heel erg.

nou moet ik er eigenlijk ook weer 1 noemen, maar het enige wat me te binnen schiet is een Waterschapsheuvel-verfilming, en die was gewoon doodeng/fucked up

zal ik er nog een noemen dan? Princess van Anders Morgenthaler is ook tamelijk deprimerend...

http://youtu.be/dV_1nYpNL2A

Er is er maar een het engste/deprimerendst: Carodejuv ucen, je Tjechoslowaakse shit uit 1978.

http://www.dbcovers.com/imagenes/backdrops/grandes/el_aprendiz_de_brujo_krabat_1977//el_aprendiz_de_brujo_krabat_1977_1.jpg

Only Son Of Stimpy is real!

https://www.youtube.com/watch?v=f3KJFgSdL-s

The Angels' Share
Ken Loach dacht: 'dit keer niet!'. De working class hoeft het ook niet altijd voor de kiezen te krijgen, terwijl juist dit hoofdpersonage erom vraagt. Het mannetje (cf. Lebbis of een willekeurig opgefokt voetballertje) heeft een lang strafblad, en staat in het intro weer eens terecht. Hij mazzelt met een werkstraf. Loach is eerlijk, en toont in een flashback het gebeurene, versneden met een voor de regisseur typerende scene, waarin het slachtoffer en de dader elkaar onder begeleiding ontmoeten. Kunnen de slachtoffers wat woede ventileren, en is de kijker de klos. Het is moeilijk de jongen de rest van de film iets te gunnen. En dat is toch wat er na tien minuten gaat gebeuren. Een positieve wending. Loach is zéér gul, hij had de jongen al een zwanger vriendinnetje gegeven (een prachtig Marleen Veldhuis-meisje, zijn alle 'Siobhans' knap of niet?). Maar qua scenario had de film het zonder haar kunnen en moeten stellen. De film gaat vooral over de matties van die community service. Wat begint als het schilderen van een pand, leidt tot een vriendschap rond/met de 'projectleider' (de ware engel van de film). Een rondleiding in een brouwerij (ik denk: 'die zullen er wat geld in hebben gestoken') loopt uit tot een dik uur whisky besnuffelen, door de mond laten glijden, en de lolligste heist in tijden. Dat alle andere convicts flat characters blijven is zonde, maar het verhaal is dermate cosy en goedmoedig dat we hier haast met een minor Woody Allen van doen hebben.

The Girl with the Dragon Tattoo
Ik hoopte op de Let Me In-treatment – een frisse Amerikaanse remake – maar Fincher heeft het verhaal niet eens naar Seattle verplaatst. De naam en faam van Stieg Larsson zullen te groot zijn. Nu kijken we dus naar Engels sprekende Blomqvists en Wernstroms. Fincher tunet fine, meer niet. Hij schrapte goddank de flashbacks van het tatoomeisje, en hanteert een wat strakker ritme, wat de ongeloofwaardigheden geloofwaardiger maakt. Ik bedoel, waar gaat het nu om? Een rijke (dus foute?) familie a la de Brenninkmeijers die stuk voor psychopaten zijn, maar wel gewoon gezellig elkaar hatend op een privé-eilandje wonen... Mwah. Se7en-spannend wordt het nooit. Meer dan de vorige keer viel me het Assange-aspect op. Dat voelde Larsson toch goed aankomen. Het idee dat wij 'goede' mensen eigenlijk ook maar gebruik moeten gaan maken van foute tactieken om zo de 'bovenbaasjes' te bestrijden. Hacken maar. (En parallel daaraan, verkrachters op Saw-achtige wijze mishandelen.) Van het Scandinavische pacifisme is niet veel meer over zo. Eén van de verbeteringen is het tattoomeisje, dat hier nog wat vleermuiziger gek is gemaakt. Dat maakt haar drieste acties “logischer”, en doordat Fincher meer erotiek toevoegt is ook de relatie met de journalist (Daniel Craig) zinnelijker, primitiever en beter. Yorick van Wageningen (een Fincher én een Malick op je cv, wow) helpt meer dan een handje mee aan het primitieve, hij vertolkt de Grote Viezerik uitstekend.

Ruby Sparks
Kijk, als er een film zou uitkomen waarin Zoe Kazan 90 minuten een boek léést zou ik nóg gebiologeerd kijken. Als ze dus zelf een film schrijft, en er een personage in speelt (letterlijk/figuurlijk) ben ik toch al snel tevreden, ondanks alle gebreken... Ruby Sparks is een soort romcom-versie van Stranger Than Fiction. De film heeft een immer geinig modernistisch uitgangspunt (schrijver creëert personage, waarna het zijn leven binnenstapt) maar doet dat vervolgens verdomd weinig existentieels mee. Lange tijd is dit meer een intellectuele versie van de ultieme nerd-fantasie: programmeer een busby blonde, en bam, daar is ze. En ze doet álles wat je wil. Dat merkt Paul Dano hier ook, als hipster wonderkind-schrijver, die aan het '2nd album syndrome' lijdt. Zijn psy geeft 'm een schrijf-opdracht, en van het een komt het ander. Daar is Zoe. Het ultieme flat character. Gelukkig wanneer je wil, aanhankelijk wanneer dat moet. Ze kán je simpelweg niet verlaten. Toch duurt het verdomde lang tot de Pinokkio-crisis wordt uitgespeeld. Het personage moet zich op een gegeven moment toch haar unieke status realiseren, en de wens uitspreken om écht te worden. Dat éne momentje is hier wel mooi, maar het is te weinig. De 'oplossing' is inspiratieloos, om nog maar te zwijgen over het tergend zoetsappige einde. Waar is het cynisme, zo komt de 'createur' er wel erg makkelijk vanaf. Met de acting class van Zoe (stuiterend door emoties) is natuurlijk verder niets mis. Vond ook Steve Coogan. ;)

Hoshi no koe
Fijne tussendoor anime voor als je geen zin hebt in een lange zit. 25 minuten is toch een fijne lengte af en toe. Makoto Shinkai maakte de film volgens de verhalen alleen op een Power Mac. Mooi liefdesverhaal van twee tieners waarvan het meisje (anime je weet toch) zich aanmeldt voor dienst in de ruimte waar ze in een soort vechtrobot patrouilleert langs adembenemende landschappen op Mars en daar voorbij want de kolonie is door een buitenaards leven uitgeroeid en "we gonna get them folks". Ze blijven elkaar braaf sms'en maar hoe verder ze van aarde raakt hoe langer het duurt voordat ze doorkomen. Ah, ja klassieke SF-problemen, dat wordt nooit wat met ruimtereizen met dit soort diep melancholische problemen. Mooi open einde.

Deal
Een vriend van mij is een Terstall adept dus ik ging er braaf voor zitten. Dacht toen ik de hoofdpersoon met trainingsjack in Amsterdam café zag zitten "dit wordt een lange zit". Maar dat viel ondanks enigszins duf plotgegeven, even snel: barmeisje vraagt aan jongen voor de gein wat hij hypothetisch zou geven voor seks met haar. Hij floept er na tegenstribbelen 2000 euro uit. Deal. Het laatste irritante is dat hij haar meeneemt naar Barcelona (saaiii) maar daar wordt het best interessant. Halverwege zat ik een scenario uit te denken van "zo kan de film heel vet worden afgehandeld", gebeurt natuurlijk niet (te Frans of zo) maar dit was uiteindelijk een goed alternatief, waarbij een aantal voorspelbare plotwendingen zomaar worden vermeden. Deal is sowieso wel goed gefilmd maar wat ik opvallend vond was dat de dialogen nou eens een keer realistisch waren, dat semi-irritante in halve grapprobeersels en feitjes praten vond ik "helaas" vrij herkenbaar (net als dat neurotisch met de GSM lopen kutten de hele tijd overigens.) Welgeteld 1 GODVERDOMME en veel functioneel bloot van Roberta Petzoldt maar dat was wel terecht.

Oh ja wat me weer verbaasde: is er soort afspraak onder Nederlandse soundtrackmuzikanten dat je altijd van die belegen jazz light moet spelen? Met van die irritante kijk-mij-basgitaar-spelen-vibes.

The Social Network
Technisch goed gemaakt hoor, maar ik kan er weinig mee. Zuckerbergs personage vind ik op een of andere manier heel irritant. Veel gezeur over contracten en rechten enzo, ik voel er weinig bij. De muziek is duidelijk herkenbaar als Reznor, op zich niet erg maar het had bij een spannender verhaal gemoeten. Vrouwen bieden zich gewillig aan voor sex of als cocaïnedienblad als er geld is, die staan er ook weer gekleurd op. En dan die Sean, hij werpt een blik op het profiel van een scharrel en denkt 'geniaal!', eh, wat? En dan het 'einde'.

Dead Man's Shoes
Onsympathieke wraakactie op zulke onsympathieke types dat je toch nog wel een soort van rechtvaardigheid voelt, behalve in het slot. Beetje naar en onsmakelijk maar wel onderhoudend gebracht en soms stiekem toch wel een beetje stoer. Mooie Engelse scenery en soundtrack maken de sfeer ook wel ok.

The Trip
Magic Trip
Twee drugstrips. Magic Trip gaat over Ken Kesey (schrijver van One Flew Over the Cuckoo's Nest) die met zijn Merry Band Of Pranksters in 1964 door Amerika trok. Video 8(-achtige) footage van on the road wordt besproken door de pranksters zelf. Niet helemaal gelukt om iets memorabels van te bakken hoewel het ook niet heel vervelend is. Het kabbelt een beetje voorbij en de drugstrip is het mooiste. En dat doet The Trip dan beter, we volgen Henry Fonda in de zijne, steeds schakelend van realiteit naar de LSD experience. Beetje warrig maar het levert wel mooie plaatjes op.

Giulietta degli spiriti
Een film waar Olaf en Ludo al (gematigd) positief over waren, en daar sluit ik me bij aan. Deze Fellini is een feest voor het oog. Wat een kostuums, wat een sets. Wat een kleur ook. Ik moest even wennen aan Giulietta zelf, maar het glimlachje dat vaak ineens door haar gezicht heen breekt (anglicisme?) werkte goed. Alsof ze alles kalmpjes ondergaat. Dat is overigens absoluut niet zo, de hoofdrolspeelster heeft het moeilijk zat. De parallellen met Il Deserto Rosso (één van mijn lievelingsfilms) zijn overduidelijk. Een Italiaanse film uit de jaren ’60, een vrouw als protagonist in existentiële, mentale crisis, sets/omgeving worden ingezet als hints. Maar waarom vond ik de Antonioni-variant - waarin de hoofdrolspeelster overigens Giuliana heet - dan zo goed, en Giulietta degli spiriti toch wat minder? Vooral omdat Fellini grotere gebaren hanteert. De symboliek wordt in de tweede helft van de film te voor de hand liggend, en het overacteren begon me ook wat te storen. Fellini brengt dan wel weer een aantal leuke vondsten te berde die in het sobere Il Deserto Rosso niet zouden kunnen, maar toch werkt laatstgenoemde film een stuk beter als totaalervaring.

re Giuiletta: dat is die film met dat boomhut-tafereeltje he? Bijna een soort volwassen pretpark, dat je een kaartje kan kopen en dan langs al die creepy varianten op de Efteling kan dwalen.

re Magic Trip: Henry Fonda in een trippy drugsfilm, gotta see that.

Peter Fonda hè. ;) (The Trip)

re. Magic Trip zit daar een soort animatie in van Kesey's eerste trip? Die zag ik nl. laatst langskomen en dat zag er knap uit.

Oh ja, Peter. :)

Dit is het beste stuk uit die Kesey film:
https://www.youtube.com/watch?v=YhZQdqTNP8U

re Giuiletta: dat is die film met dat boomhut-tafereeltje he?

Haha, ja. Zeker één van de leuke vondsten. Toch wel erg leuk aan Fellini films, dat fantasie-element.

:)

Peter Fonda hè. ;) (The Trip)

oh dat verandert de boel wel totaal :D (ik dacht even dat MB op deze doelde: http://en.wikipedia.org/wiki/Sometimes_a_Great_Notion_%28film%29

The Night of the Hunter
Hele nare en spannende film. Eerste denk je nog als je Mitchum ziet wat een vrolijke flierefluiter die dominee, maar binnen een paar zinnen zit hij al hardop tegen God te klagen over "vrouwen, met hun parfum en hun krullen". Psychopaat. Die er achterkomt dat twee kinderen weten waar $10.000 zijn verstopt, zich in het gezin werkt en dat vervolgens gaat terroriseren. Bij vlagen een soort proto-horrorfilm met sublieme beelden (mijn favoriet: Mitchum in silhouet die over een heuvel verschijnt, doodeng). Helaas ook een product van zijn tijd (1955) dus tegen het einde zwaar sentimenteel moralistisch (en sowieso zeer negatief over vrouwen). En soms ook potsierlijk (ik zeg keldertrap ;).

Bridge to Terabithia
Atypische kinderfilm. Speelt zich af in een viezig Amerika. Arme boerenjongen, loner die hard kan rennen, wordt natuurlijk gepest op school. Maar op een dag verschijnt er een nieuw buurmeisje, net zo'n loner en snel. Bovendien hebben ze allebei veel fantasie, zij als schrijfster, hij als tekenaar en samen trekken ze na school het bos in waar ze in een soort sprookjeswereld leven. Die half-half in beeld wordt gebracht zodat het uiteindelijk maar een gewoon bos blijft. Zit een plotwending in die je niet meer vaak tegenkomt in kinderfilms en dat geeft het wel een fijne Disney-in-de-70s sfeer. Blijkbaar is het een verfilming van een boek dus moesten ze wel. :) Oh ja, Zooey Deschanel komt nog langs als coole muzieklerares (waar de hoofdpersoon eigenlijk verliefd op is) en doet haar blauwogige spacey ding.

dat einde is vrij vreselijk ja (The Night of the Hunter) toch een van mijn all time favorites. Het boot-tochtje is Wind of the Willows-klassiek.

Doodslag
Een warboel, en een typische Nederlandse tv-film-productie. Ik had meer van de combi Pieters Kuijpers en Theo Maassen verwacht, die dat 'genre' eerder in TBS nog ontstegen. Hier lijkt Kuijpers gewoon in zijn krantenknipselmap te hebben gekeken, en 'de dingen die in het land spelen' op een hoop te hebben gegooid. Zonder te bedenken wat hij nou écht wil zeggen. Ingrediënten: geweld tegen hulpverleners, hufterigheid, de vrijheid van meningsuiting, én de inmiddels volslagen afgezaagde 'allochtonen'-discussie. Vooral het laatste aspect voelt als mosterd na de maaltijd. Daar zijn we nu wel klaar mee toch. Het is niet verkeerd dat rond Fortuyn 'dingen' eens gezegd worden, zodat mensen zich realiseerden hoezeer ze zich lieten leiden door onderbuikgevoelens. Als de woorden klinken worden ze ineens zo hard. Theo Maassen speelt een ambulance-chauffeur, me dunkt, sowieso geen fijn baantje. De film laat hem echter alléén maar ellende tegengekomen (en lijdt aan een overdaad aan actie). En dus knapt Theo. Een 'kutjochie' (de film waagt zich maar niet aan het Oudkerk-woord) is het slachtoffer. Met een hoop muziek en teveel slowmo breekt de hel los, om dan – gewaagd – ineens op zwartwit (ha!) beeld over te stappen. Ik denk 'nu begint het'. Het kleinschalige persóónlijke drama van een getraumatiseerde man. Dat klopt. Maar het is níet kleinschalig. Kuijpers vond namelijk nog een artikeltje... Over Koninginnedag. Bonuspunten voor Stuurbaard Bakkebaard, en de cavia, dat wel.

The Forgiveness of Blood
Typisch Balkan-filmpje, dat de gelaagdheid mist van een Cirkus Columbia. Toch is Albanië wel een boeiend land om 'een film' door te brengen. De cultuur vol tribaal-religieuze gebruiken lijkt wel Oud-Testamentisch. Ooit gehoord van de Kanun? Een verzameling bloedwetten waar de plattelandsfamilies zich nog fanatiek aan vasthouden, terwijl de jeugd ondertussen op Facebook zit. Hier bestaan paard en wagen én consoles gewoon naast elkaar, wat op zichzelf al een fijn contrast is. Tel daar een stevig vader en zoon-conflictje bij op, en je hebt een degelijke film. Een baard-vader heeft een conflict met zijn buurman, dat eindigt in bloedvergieten. In een 'normaal' land, zou je in een rechtszaak belanden. In een 'semi-normaal' land als de Filipijnen zou de ene familie de andere 15 kippen betalen, waarmee de boel zou zijn afgedaan. Maar in Albanië, blijft de 'dader'-familie voltallig binnen, zet pa het op een lopen voor de corrupte politie, en begint de familie van het slachtoffer een maandenlange bloedvete. Met pa ondergedoken moet iemand anders zijn bakkersbaantje uitoefenen, en met het paard Klinsmann (!) het brood rondbrengen. Deze taak komt neer op de pientere dochter (vrouwen mogen zich volgens de Kanun nog wel vrij rond bewegen). Haar handjevol scenes zijn hartverscheurend. Weg school, dan maar naar wat aantekeningen turen in je gammele karretje. Het paard kent de weg. Van mij had ze de hoofdrol mogen hebben. Meer speeltijd is er echter voor de oudste zoon. Die benut zijn 'jailtime' als een Oldboy, maar vervalt van verveling in frustratie. Zijn opstand tegen de vader (en dus het 'oude') is uitstekend.

Elena
Een tijdje is dit een gestileerde film over de nieuwe Russische rijken. Die zie je niet zo vaak. (Oostblok-films blijven toch vaak over ellende gaan) Alleen daarom is het interessant. De repetitieve handelingen van een respectvol maar sleets huwelijk. Man in dikke Audi naar de sportclub, vrouw dwalend door hun fenomenale penthouse-appartement. Uitstekend 'duur' in beeld gebracht, wat je kan verwachten bij Zyagintsev. (Bekend van The Return, en met ook hier weer een voorkeur voor blauwige tinten.) Toegegeven, de eerste mooie scene vindt toch weer plaats in armoede, als housewife Elena haar zoon opzoekt. Hoewel de jongen dus géén zoon is van haar nieuwe rijke echtgenoot is het contrast zeer, zeer pijnlijk. Zoals de hele film nogal zwartgallig over Rusland oordeelt. Als de jongste generatie het slechter doet dan de vorige; slechter kan het niet gaan met een land eigenlijk... Jeugdige slackers die hun handje ophouden, en wachten tot mama het geld komt brengen. Of papa, want ook de dochter van de rijke man doet in één van de meest cynische scenes van het filmjaar hetzelfde. 'De dingen die men doet voor geld', merkt het verwende kind kwaadaardig schertsend op. Met de introductie van armoede voel je de wending aankomen (dit gaat botsen). Maar de manier waarop dat gebeurt lag me teveel voor de hand. Het huwelijk van Elena met de rijke man blijkt relatief jong, wat haar acties weliswaar verklaarbaarder maakt, maar ook het mooie eerste kwart in retrospectief om zeep helpt.

Killer Joe
Om het grapje van Vido nog wat uit te breiden, stel je voor dat je vooraf met je date bij de KFC bent gaan eten. Ik denk niet dat het van zoenen komt. Kip blijkt hier weer het meest veelzijdige stukje vlees. En de 'chickies' krijgen het ook flink voor de kiezen. Slimme dames worden snoeihard afgestraft. En o wee als ze vreemdgaan! (Wat de mannen intussen allemaal uitspoken, doet er niet toe.) De kippige passage zit in het laatste half uurtje, als de film haast vermakelijk gestoord wordt. Daarvóór is het echter lauwe flauwigheid. Van die dialogen die Tarantino in de nineties al afdoende had gedefinieerd. 'Hohoho,ouwejongenskrentenbrood' en BAM daar slaat de één de ander tot moes. Tuurlijk, Killer Joe is een farce, maar veel te glimlachen viel er niet. Matthew McConnaughy heeft wel plezier als de titelheld. De Mitchum-man met de hoed, en de zippo (als geluidsmotiefje) en een voorliefde voor jonge meisjes. 'Have you ever drawn your gun' vraagt het Lolita-meisje Juno Temple bij hun eerste ontmoeting. Het kind praat zogenaamd onwetend in eindeloze innuendo's. Emile Hirsch speelt haar geflipte broer, in turbo-modus, en is vanaf minuut één vermoeiend. Hij zet wel af en toe het juiste intense gezicht op. Daarover gesproken: 'if you ever insult me again I will cut your face off and wear it over my own!' Nee, hier moet bijzonder goeie pr achter zitten, die regisseur Friedkin nog één keer als het door Hollywood uitgekotste genie wist te presenteren. Onzin, als de man ná zijn bekende hits nog iets had gepresteerd hadden ze 'm meteen weer ingelijfd.

Kip blijkt hier weer het meest veelzijdige stukje vlees.

Om vervolgens te eindigen met 'No animals were harmed during the making of this film" :-)
Mij smaakte-ie wel, die Killer Joe.

De meningen over Killer Joe lopen erg uiteen, dat maakt benieuwd.

Zuckerbergs personage vind ik op een of andere manier heel irritant.

To Rome with Love
Nooit recensies lezen voor je een film gaat zien, al hadden alle recensenten wel gelijk dat dit geen hoogvlieger is. 'Midnight in Paris' was stukken beter, ook omdat er nu eens niet voor de bekende acteurs en actrices is gekozen. En hier krijg je dus de acteur die ook Zuckerberg speelt in 'The Social Network'. En Penelope Cruz in een wel erg platte rol. Vido omschreef het verhaal als 'klucht', en dat klopt.

Dark Shadows
Waarom hoor je toch de hele tijd glamrock in dit oude, spookachtige landhuis? Omdat Alice Cooper mag opdraven, wat een goede grap oplevert. Johnny Depp en Eva Green proberen er samen wat van te maken als 'former lovers', maar echt werken doet het niet. Hun voorgeschiedenis wordt in het begin van de film even snel doorgenomen, en pas aan het slot weer opgepakt. Wel mooie effecten zoals altijd bij Burton, jammer van het verhaal.

Iedereen is irritant in The Social Network. ;) Facebook is echt niet door leuke mensen uitgevonden. En toch vond ik het een intrigerende film. Ook juist omdat Zuckerberg een soort rationeel-autistische nerd manier van communiceren heeft. De muziek van Reznor viel mij niet eens op. Als je het nog in een andere spannendere context wilt horen moet je eens die pre-release van Drive kijken (zie 356 posts hierboven) daar werd die muziek o.a. even geleend.

De meningen over Killer Joe lopen erg uiteen, dat maakt benieuwd.

in elk geval een extreme film, Friedkin met de Franse slag ook wel (het eerste uur) Het deed me ook denken aan een boek van Dhooge dat ik ook las. Een Vlaamse schrijver die uber-Amerikaanse noirige detectives schrijft, waarin de 'Amerikanen' wel gewoon Vlaams 'klappen', en je in alles proeft dat hij het zelf verder ook niet echt serieus neemt.

re Social Network: vond 'm wél goed, al had ie misschien nog meer over Zuckerberg moeten gaan (nu een hele tijd later, herinner ik me vooral een hele hoop bijfiguren)

re Social Network: vond 'm wél goed, al had ie misschien nog meer over Zuckerberg moeten gaan (nu een hele tijd later, herinner ik me vooral een hele hoop bijfiguren)

]En toch vond ik het een intrigerende film. Ook juist omdat Zuckerberg een soort rationeel-autistische nerd manier van communiceren heeft.

We Bought a Zoo
Deed Andy van der Meyde ook een keer... Cameron Crowe wordt een dagje ouder, en zijn output almaar sentimenteler. Het is dat er hier wat leeuwen rondlopen, anders had de film echt geen enkel scherp randje. Het lijkt wel live action Disney. De film drijft puur op budget, waardoor Cameron Crowe bijvoorbeeld z'n bekende cassette-bandje met onverslijtbare classics mee kan nemen. Tom Petty, Cat Stevens, Bob Dylan, enzovoorts. Matt Damon speelt 'n Baumgartner-achtige vader, immer op zoek naar avontuur. 'But nothing could prepare him for this'. Vrouw dood. Mid-life crisisje. Ondanks verwoede waarschuwingen van broer Thomas Haden Church (kan Hartley niet eens een stoner-comeback met hem maken, hij maakt zelfs een Altered States-grap!) koopt papa 'Kluun' van een lollige Murth the Man-o-Script-makelaar een dierentuin. Als motiefje figureert de 'wijze' levensles dat je '20 seconden moed' moet tonen. Zelf doet de film dat nergens. Zo is dierentuinopzichter Scarlett Johansson géén lesbienne, waar haar hele uiterlijk (en een opmerking over 'girlfriends') om schreeuwt. (Bernhard, bij het zien van Scarlett in een beige junglepakkie: 'en darum sponsor ik al 50 jahre WNF') Ook de kalverliefde tussen zoonlief en gebreide trui-meisje Fanning is lafjes en wordt besloten met... een voorzichtige knuffel. Nou, nou. En dan is er nog de slechtste deus ex machina van het jaar, omdat de film heel Democratisch met geld worstelt. (Want hoe kan een 'eenvoudige' journalist eigenlijk een zoo kopen?)

Haywire
En Soderbergh hij ploegde voort. Dit jaar weer twee films. Haywire is een tussendoortje in de lijn van The Good German. Hij solliciteert duidelijk naar de regie van de volgende Mission Impossible. De Good German-analogie bedoel ik vooral figuurlijk, en zit 'm in kleine cinefiele odes; zoals een vleugje Casablanca in een hangar (richting einde) en een aardige opening in een diner. Diners in film noirs betekent een geweldexplosie. Zo ook nu. Daarna wordt een raamvertellinkje opgezet waarin hoofdrolspeelster en voormalig kickbokser Gina Carano haar avonturen aan een willekeurige passant verteld. Dat lijkt me onprofessioneel voor een 'geheim agente'. Misschien doet ze het omdat ze zelf ook geen wijs meer kan uit het 'dubbelspel', want zo'n film is het. Ze schiet van locatie naar locatie, en Carano blijkt of ze nou in Dublin of Spanje is méér dan haar mannetje te staan. Zeer toffe heldin, grrrl power. Soderbergh probeert ondertussen nieuwe dingetjes uit in de cinematografie (hectisch, flarden zwart wit, trillerig), en de muziek doet een Schafrintje. Hét minpunt aan de vermakelijke chaos is dat de boel als een gecomprimeerde versie van iets groters aanvoelt. We staan in geen enkele scene lang genoeg stil om de sfeer op te snuiven. Eén uitzondering: Carano is naar haar vaderlijk huis gevlucht. Een Ghost Writer-achtige prachtvilla in New Mexico, ze weet dat haar tegenstanders ook daar op gaan duiken, en ik denk: ze zal zo de huishoudelijke apparaten wel allemaal aanzetten, Point Blank-stylo. Helaas, het blijft bij een telefoontje.

Les Géants
Wow, alweer een Frans-Canadese film, dacht ik de eerste 10 minuten. De hoofdpersonages (2 jonge broertjes) heten Zac en Seth, en rijden al minderjarig in een ouwe bak door een fenomenaal mooi weids landschap. Lijkt me duidelijk. Wat later blijkt het 'gewoon' Wallonie, dat door Bouli Lanners (Eldorado) nu eens niet als grauw zooitje in beeld wordt gebracht. Hij bewondert de heuvels en het zonlichten in de bossen op Malick-achtige wijze. Iets te overdreven zelfs, zeker in combinatie met The Bony King of Nowhere op de soundtrack kreeg ik het gevoel van een weeig-christelijke seventies folk-plaat. Geen religie hier verder, totaal geen gezag zelfs. De twee broers (waarvan er één met pet op geniale wijze op John Cusack lijkt) zijn verstoken van hun moeder (en sippen daar fraai over) maar spenderen hun nazomer met het roken van 'du shit'. Via een nieuwe maat komen ze in de woonwagenkamp-achtige drugshandel te zitten, maar voor spanning of 'plot' heeft Bouli steeds minder tijd. Dit is een road movie in stilstand. (De ouwe bak wordt gaandeweg ook verkocht) De jongens delen bizarre masturbatie-tips, klieren met 'gevonden voorwerpen', en zuipen zich klem. Eén helft lang is dat erg leuk, maar zo ongeveer na de grote waterperoxideverf-truc (waardoor ze allemaal op elkaar lijken) wordt het wat zemelig. Lanners vergeet zijn potentieel fantastisch hoofdpersonages te 'benutten'. Elke confrontatie met volwassenen voelt gekunsteld gemeen dan wel sentimenteel aan, en Lanners heeft noch een mooie oplossing, noch een mooi open einde in huis. Een jongensboek dat nooit begint. Vol schrijnend-grappige momenten, dat wel.

Das weiße Band (Haneke, 2006)
Het is verleidelijk om het streng religieuze klimaat de schuld te geven van de rituele misdaden die een Duits dorpje vlak voor WOI plaagt.
En dat zit ik het grootste gedeelte van de film ook te doen.
Dat komt natuurlijk vooral door die koude en autoritaire pastoor.
Maar had hij niet valide redenen voor zijn strenge pedagogiek? Is zijn dochter (en in mindere mate zijn zoon) eigenlijk ook niet een heel eng kind? Of heeft hij haar zo gemaakt?

Los van het mysterieuze plot en de prachtige zwart-wit plaatjes is voor mij met name het acteerwerk een lust voor het oog. Bijvoorbeeld de scène waarin de leraar het jonge dienstmeisje op haar fiets aanhoudt. Hoe het kind verlegen en onhandig reageert is wel zo authentiek.
En wat is Duits toch eigenlijk een geweldige taal :)

Los van het mysterieuze plot en de prachtige zwart-wit plaatjes is voor mij met name het acteerwerk een lust voor het oog. Bijvoorbeeld de scène waarin de leraar het jonge dienstmeisje op haar fiets aanhoudt. Hoe het kind verlegen en onhandig reageert is wel zo authentiek.

beste scene van de film misschien wel. Ben nog steeds een beetje verliefd op dat meisje.

End of Watch
Zou de Amerikaanse politie soms, net als het leger, films financieren? Dit is een bejubeling van de flikken, ironisch genoeg door ze als gangsta's af te schilderen. (Zie ook Tropa de Elite.) Public Enemy knalt in de openingsscene door de speakers terwijl patrol collega's Gyllenhaal en Peña een stelletje verdachten afknallen. Cause that's how we roll. Het lijkt wel oorlog. Die zou er sowieso wel eens kunnen komen, als de Mexicaanse kartels de grens oversteken; er wordt ook hier aan gerefereerd. Zover is het nog niet (helemaal), en dus kunnen de agentjes hier (ook) nog baby's uit huizen redden... De 'bromance' tussen de twee behoort tot het beste aan de film, al zijn de eindeloze liefdesbetuigingen overdreven. Het onderlinge geginnegap werkt echter prima. Dieptepuntje van de film vormt Anna Kendrick. Gyllenhaal zoekt een 'intelligent' meisje (en vertelt zijn maat dat 'de bitch' zelfs een universiteitsdegree heeft). Enter Kendrick: die de hele film een duckface trekt en er bijloopt als de 'overly attached lover'-meme. Heel, héél pijnlijk. De film laat sowieso teveel steekjes vallen. Gyllenhaal filmt zélf alles (docu-feel!) maar je verwacht dan toch ook dat mét die beelden iets inhoudelijks gebeurt. Het laatste half uur (als de agenten met steeds meer shit moeten dealen) wordt wel behoorlijk spannend, al is het einde dan weer gênant. Two cops, 1 hispanic, 1 white. Which one will survive? Mooiste WTF-momentje. Golden Earring's Twilight Zone op de soundtrack (tijdens een huwelijksfeest). George Kooymans forever!

Holy Motors
'Moeilijke film' had ik opgevangen. 'Love it or hate it'. Maar de aanwezigheid van Denis “Beau Travail” Lavant was me ontgaan. En niet éénmaal, maar in elf hoedanigheden. En hij wás al een superheld. Op het moment dat hij hier zijn eerste 'transformatie-object' pakt zat ik met een grijns van oor tot oor. Top-waanzin! Even later doet hij zelfs weer een dansje. Nou ja, hij kronkelt zich door een latex-paringsritueel dat zonder twijfel tot de meest erotische scenes van het filmjaar hoort. De scene past ook goed bij de 'vloeibaarheid' van dit alles. Je weet niet meer wat voor en achter is, net zoals Alleman Lavant niet meer weet wie hij is. Holy Motors is zo'n film waarop je werkelijk alles kan projecteren; ik zeg, regisseur Leos Carax markeert het einde van film als passief medium. De prent begint niet voor niets met een stokoude filmopname, en slapend bioscoop-publiek, waarna Levant zich doodmoe door tal van filmgenres beweegt. We kunnen in de komende Second Life-achtige virtuele wereld (in 3D?) zelf onze identiteit bepalen, desnoods vanuit ons graf. ('Visitez mon site!') De magie van de film ontvang men niet meer via een statisch schermpje maar hangt verspreid door 'clouds' als het ware in de lucht. Goed, ik dwaal Cosmopolis-style af, waar de film, al is het maar door de achterbank van de giga-limo, sterk aan doet denken. Holy Motors is dan wel de ballet-versie, gevoelsmatig bijna woordloos. Wellicht kun je de droomvlucht Vendredi Soir als de vrouwelijke pendant zien. Eén minpuntje waarin Holy Motors wederom met Cosmopolis overeenkomt is de afstandelijkheid. De grijns uit het begin verdwijnt voor contemplatie, maar die wordt nooit zo melancholisch als ie hád kunnen zijn. Daarvoor fokt Carax te graag met dissonanten. Hij doet niet aan rechte lijnen. Zie alleen al het potentieel zo aandoenlijke einde ('dernier project; je eigen huis'). Daarin plaatst de regisseur prompt een aap (die ons voor gek zit?). En dan is er nog het melige slotgrapje. De Holy Motors worden zo (gelukkig!) nooit General Motors.

Ted
Als je bij een 'zwaargewonde' teddybeer die uit een lichtmast dondert aan 9/11's Falling Man moet denken, doe je als film iets goed. Zéker als het eerste uur uit een sper(ma)vuur aan ontzettend flauwe maar lollige grappen bestaat, waarvan er trouwens ook een heel stel óver 9-11 gaan. Ted is de R rated-versie van die Muppet-film van dit jaar. Ook hier een grown up guy met een pop, die beide weigeren volwassen te worden. Al is dat hier dan van het type: 'come on, let's get stoned'. Wahlberg is op dreef als gortdroge clueless 'car rental'-medewerker, die meer van zijn grofgebekte racistische brombeer houdt dan van zijn vriendinnetje Mila Kunis. (Terzijde: het is een even groot 'kerstwonder' als ik een film nog steeds leuk vind als de vleesgeworden berekening Kunis komt opdraven.) Wat mij betreft had Kunis mogen worden omgewisseld met Norah Jones, die een losse flodder cameo heeft. Op het moment van haar concert zit de film in een transitie van stoner-komedie naar meer gangbare avonturen-film, iets wat Amerikanen maar niet kunnen laten. Je ziet het ook weer aan de speeltijd (106 ipv de veel geschiktere 86). Maar het actie-einde (inclusief car chase) krijgt op het moment van 'die val' toch wat. De beer als overduidelijke metafoor, het opgeven van je onrealistische fantasietjes, dat soort dingen. Vanzelfsprekend krijgt Wahlberg uiteindelijk tóch alles, daarvoor is het ook een ironisch sprookje, maar de hint was al mooi genoeg.

The Woman in Black
Lekker ouderwetse horror-film, in authentiek Britse gothic novel-stijl, met een heus 'spookslot'. Het chateau van de 'enfants perdu', zou je kunnen zeggen. Daniel Radcliffe (van jongs af aan bekend met magische krachten) ziet er nog wat te jong uit voor zijn rol als vader (en weduwnaar). Zijn baard blijft iets opgeplakts houden. Niettemin waardeer ik in 'm dat hij zichzelf als voormalige nerd heeft opgepompt. (Denk maar aan Jake “Donnie Darko” Gyllenhaal, zie boven.) Radcliffe reist voor een of andere zakenfirma naar een mysterieus dorpje, waar iedereen (naar goed Straw Dogs gebruik) de luiken voor hem sluit. De enige uitzondering is de lokale rijkaard, en diens geflipte echtgenote. Radcliffe had nog wel wat meer dialogen met deze lui mogen hebben, want nu is ie wel erg vaak alleen. In het kasteel bijvoorbeeld, waar de film heel retro op geluidseffecten drijft. De 'geestelijke' trauma's worden niet vreselijk spannend, maar de duistere en vooral muddy omgeving speelt wel een smakelijke rol. Het slot ligt op een soort eilandje in een moeras, dat bij 'high tide' niet meer te bereiken is. In de allerbeste scene moeten Radcliffe en zijn enige vriend letterlijk het moeras in, om wat bewijsmateriaal te confisqueren. Interessant, in die spannendste scene gaat het puur om handeling, van geesten is niet eens sprake. Het slot beviel me ook, en is Poe-tisch. Geen flauwigheid, maar gepaste metafysica. Een goede horror-film kan niet zonder offers.

Off-topic: screenwriters hebben tegenwoordig een fascinerend uiterlijk zeg: http://en.wikipedia.org/wiki/File:Jane_Goldman.jpg

End Of Watch – Gyllenhaal filmt zélf alles (docu-feel!) Iedereen in deze film filmt zélf alles, zelfs regisseur David Ayer. Het stijlmiddel wordt niet bepaald consequent doorgevoerd.

Two cops, 1 hispanic, 1 white. Which one will survive? Precies mijn gedachte. Definitieve nekslag voor de film, wat mij betreft.

The Woman in Black – Zeker een lekkere ouderwetse horrorfilm. Zo ouderwets dat-ie nog vanaf celluloid werd gedraaid toen ik 'm zag. De laatste keer dat me dat in een Pathébioscoop is overkomen. En over opgeplakte baardgroei gesproken: de baard van Thomas Bo Larsen in Jagten, die is pas echt nep.

Excentrieke scriptschrijvers. Misschien is het wel een trend. Zie b.v. Diablo Cody:

http://blogs.citypages.com/blotter/diablo-cody%20devil--500.jpg

Niettemin waardeer ik in 'm dat hij zichzelf als voormalige nerd heeft opgepompt

niet. :) (maar wat niet is kan nog komen)

End Of Watch – Gyllenhaal filmt zélf alles (docu-feel!) Iedereen in deze film filmt zélf alles, zelfs regisseur David Ayer. Het stijlmiddel wordt niet bepaald consequent doorgevoerd.

oh ja, :)
van die gangsters is het zo mogelijk nog ongeloofwaardiger.

American Gigolo
Altijd tegen aan zitten hikken. Toch anders dan verwacht. Als we over stijl beginnen. Ik had een soort "dit is het begin van de jaren '80" verwacht. Snellere proto-MTV montage, olijke dansjes voor de spiegel, maar de jaren '80 beginnen dan toch met Miami Vice. L.A. ziet er nog 70s uit, er lopen veel mensen over straat, de LAPD is nog niet in neo-SS zwart gekleed, zelfs die beroemde Armani-garderobe van Gere is helemaal niet schreeuwerig. Het verhaal? Aardig. Semi-narcist Gere als gigolo (en toch niet helemaal onsympathiek want een goedzakkige estheet) wordt geframed voor een moord en Schrader laat slim allerlei dingen/scènes weg zodat je nooit weet of hij het nou wel of niet heeft gedaan. Daar kan je dan je standaard Schrader de gevallen calvinist interpretatie op loslaten met de "iedereen is schuldig" riedel. Zal ongetwijfeld in menig les filmstudie zijn gedaan en werkt altijd wel goed. Toch wel een fijne film op een of andere manier. Palm Springs, neon, Moroder.