Filmforum

http://img51.imageshack.us/img51/9743/30695561.png

Binnen tien minuten al. ;-) Ik had de luxe van Nederlandse subs, maar ook in het Frans was het quinze. Niet dat de film er voor jou veel beter op wordt, vrees ik. En er blijft nog wel genoeg absurde crypto-pedoseksuele Franse cinema over zonder deze film.

:) (en omdat ik het niet kan laten) maar dan is die jongen toch al een jaar naar Zuid-Amerika vertrokken, en is het meisje er nog altijd niet overheen.

Neehee Ludo, kom op man, dan issie nog niet weg, dan hebben ze ruzie! Hij vertrekt pas in de 32e minuut. Kan ik de film nu van m'n harde schijf deleten? ;-)

maar die seconde ervoor dan? :) bedoelt moeder 'je zit al een jaar te sippen' of bedoelt ze 'je zit al een jaar OM die Sullivan te sippen'

ik kan ook na 10x dat ene zinnetje Frans niet verstaan. doe 'm maar gewoon deleten denk ik.

<b>The Killer Inside Me</b>
Inktzwarte karakterstudie van op het eerste gezicht uiterst behulpzame politieman - "I appreciate it" - maar feitelijk volstrekt gewetenloze psychopaat Lou. Het speelt zich af in een oliestaatje in Texas in de jaren vijftig, dus er hangt sowieso al een zich achter bleke pasteltinten verschuilend duister sfeertje van corruptie en "zo regelen we die dingen onderling in Texas", maar de door Casey Affleck zeer memorabel eng glad neergezette Lou gaat ruimschoots over zelfs die ruime grenzen heen. Verwacht geen spannende thriller; doordat de film exclusief uit het oogpunt van Lou wordt verteld en het realistische extreme geweld is het door Michael Winterbottom geregisseerde <i>The Killer Inside Me</i> meer een film in de geest van Haneke en <i>Henry, Portrait of a Serial Killer</i>.

Kosmos
Regisseur Reha Erdem is Weerasethakul fan. Deze film is ook niet erg lineair. De hoofdrolspeler komt in een besneeuwd dorpje en redt daar vrijwel gelijk een joch wat in de rivier is gevallen. Wellicht zelfs uit de dood, de vrouw die er achteraan rende blijkt zijn zus en met haar houdt de man contact, meestal via vogelgeluiden. Hij stelt zich voor als Kosmos en zij als Neptün. In het theehuis van Kosmos later belandt noemt hij zich echter Battal. De dorpsbewoners noemen hun dorp de poort naar God. Nabij gelegen grenzen dreigen echter open te gaan en daardoor is men bang dat het dorp haar puurheid zal verliezen. Vreemdeling Kosmos/Battal lijkt helende krachten te hebben waar hij eerst om geprezen wordt maar later ook weer verguist. Er is ook een leger aanwezig.

Dit alles kun je op allerlei manieren duiden, hier in 't westen graag politiek. Zo lees ik vooral Armenië, wat inderdaad dicht bij Kars ligt, het dorp waar de film is opgenomen is, maar wat nooit genoemd wordt. Battal betekent uiteraard ook iets, Google translations zegt 'buiten-' maar het blijkt ook een naam die voor Turken echt betekenis heeft. Er is echter een Azerbeidzjaans liedje wat twee keer langskomt (Bu Qal Daşlı Gala) wat de aandacht van Kosmos trekt, een detail wat (durf ik even te beweren) die westerse recensenten vast ontgaan is, maar wel zonder flaptekst duidelijk is.

Maar goed, veel ruimte voor interpretaties en die politieke is zeker niet uit te sluiten. Ik moest denken aan Tarrs Werckmeister harmóniák, hoewel de film iets minder traag is en moderner door de soundtrack van A Silver Mt. Zion. Zo'n film die moet bezinken en die je dan nog een keer moet kijken, dus ik kan er nog weinig zinnigs over zeggen. :)

… zo sta ik net te denken: die Azerbeidzjaanse muziek is wellicht om toch een locatie aan te geven. De Armeniërs zijn destijds toch vakkundig het land uit/over de kling gejaagd dus dat vind je niet meer terug.

Wuthering Heights
Meeks Cutoff he. De wildernis, het naturalistische licht (en cameravoering), het aspect ratio, én ook een detail als een tekeningetje als openingsbeeld. Andrea Arnolds Wuthering Heights is goed óndanks het afgesleten verhaal. Het eerste half uur is even rommelig als prachtig. Heathcliff is plots een negerjongen uit Liverpool geworden (net als de sailor in The Taste of Cherry) en hij sluit al vroeg vriendschap met zijn soulmate Catherine, die dan nog wat van een boerentrien heeft. De twee rennen door de modderige highlands, terwijl Hindley zich tot racist ontpopt. Er zijn magische overgangen van seizoenen, je hoort er bijna het o zo ouderwetse geluid van een dia-apparaat bij. Dan vertrekt Heathcliff en vind ik het voor het eerst jammer dat deze bewerking niet nog vrijer was. Net als de thuisgeblijven meisjes was ik heel benieuwd wat de jongen nu (voor fouts?) uitvoerde. Hij keert in elk geval terug als een soort soulster-Prince. Niet zo gek dat óók Isabella voor 'm valt. In die tweede helft voel je weer dat het verhaal van Bronte eigenlijk heel modern is. Catherine wil alles. En de geborgenheid van een goed huwelijk, én die fijne minnaar. Ook bij Andrea Arnold gaat ze daaraan onderdoor. (Dat is dan weer minder modern.) Het laatste uur is – zoals verwacht – meer romantisch relatiedrama, maar in dat magische eerste uur is Wuthering Heights meer Thomas Hardy dan het ooit is geweest. Dooie beestjes en bevallingen.

Woody Allen: A Documentary
Een hele lange documentary, in mijn geval, want ik keek de 3 uur durende extended version. (Ik geloof dat ie een uur minder is, in de bios.) Het zal allemaal weinig uitmaken, want dit is een vrij armetierig tv-dingetje. Woody Allen lijkt me veel te beroemd om gewoon zijn leven en werk chronologisch na te gaan zitten vertellen. Je moet wel een idee hebben (een, kuch, centrale vraag, bedenken) wát je nou met je docu wil, welk punt je wil maken. Niets van dat hier. Ik had wel eens een boek over Woody gelezen, dus nieuwe dingen heb ik ook niet geleerd. Zijn jeugd blijft mooi, de man is zó oud. 'Gags' schrijven voor krantencolumns als vijftienjarige, en dan voor je twintigste als sketches op het toneel regisseren (en niet van de minsten). Een ware child genius, en eerlijk gezegd geloof ik weinig van zijn neuroses en stage frights enzo. Die duurden wellicht een weekje, en zijn nu in dienst van zijn persona opgeklopt. Woody laat in de docu ook hier niet meer zien dán dat persona (zou hij zichzelf diep van binnen nog kennen, of zou hij puur wérk zijn geworden?). Elke 2 zinnen die hij spreekt een kleine kwinkslag, meestal ten koste van zichzelf. De talking heads zijn allemaal uiterst beleefd, de katholieke theoloog/filmkenner Robert Lauder is het meest Herzogs, en Meriel Hemingway is nog altijd prachtig... Ik hoop dat Woody er snel weer eens een in zwart-wit schiet, want die zijn stuk voor stuk fantastisch.

Rebelle
Weer een Canadese (Quebecoise) film, en weer met kinderen. Maar dat is toch heel andere kost. De regisseur heet niet voor niets Kim Nguyen, en het Afrika (niks Canada dus verder) dat we hier zien lijkt meer op een Apocalypse Now jungle in Vietnam. Maar dat wist Conrad al natuurlijk... Kind kun je ook niet meer zijn als je in een niet benoemd land door een kindsoldaten-leger wordt ontvoerd. Toch blijven de gruwelijkheden nog (relatief!) beperkt, het gaat hier vooral om de droomachtige bijna bedwelmde sfeer. Het ontvoerde meisje krijgt visioenen van de doden (prachtig verbeeld) en ergens is dat haar redding. De mannen uit het leger laten zich toch al leiden door geheel eigen voodoo-kompassen, en hebben niet voor niets een albino tovenaar bij. Ook dat is een jongetje, en de vriendschap die ontstaat tussen het geweld door is heel erg lief. Er is zelfs tijd voor een ritje op de scooter (zie 100 Aziatische films). Bovendien barst Rebelle, in het Engels overigens War Witch, als een goeie Afrikaanse film, van de muziek. Ook on screen wordt er volop gezongen en getrommeld. Maar elke keer als het wat al te romantisch en bijna idyllisch dreigt te worden (op zoek naar een 'witte haan' bijvoorbeeld) halen de visioenen het meisje in. Haar afrekening met alle levende én dode vijanden is een soort 'birth of a continent'. Gelukkig, wat hoop. 'Ik heb geen geld'. 'Dat heeft niemand hier, stap in!' (Carpoolen, is altijd goed aangeslagen in Afrika.)

38 Témoins
De titel doet een vrij klinische ontleding van een moord vermoeden, zeg een combinatie van Rashomon en 12 Angry Men, maar van de 38 getuigen van deze moord krijgen we er goedbeschouwd maar 2 uitgebreid in beeld. En één van die twee is meer het slachtoffer van 'collateral damage', omdat zíj lijdt onder hoe haar vriend lijdt. Een beetje pathetisch wel eigenlijk. Ik had in elk geval niet zoveel medelijden met het Yvon Yaspers-achtige meisje, hoezeer de regisseur ook probeert een soort Hitchcock-spanning (blondes in distress) op te roepen. Het is wel altijd mooi om Le Havre te zien. Ik stak er zelfs nog wat van op. Als er zo'n enorme tanker de haven binnenvaart gaat er vanaf de kade een klein bootje naartoe (met een 'pilote') die aan boord klimt om het laatste stukje te navigeren. Meer boeiends komt vooral van de overpeinzingen van de procureur, die terwijl de politie flipt over het feit dat 38 getuigen níet hebben ingegrepen bij de moord, zich afvraagt of een heksenjacht wel zin heeft. 'Het enige wat daarvan komt is discussie in de media'. Dus ik ging ondertussen maar aan die grensrechterzaak denken, waar de voetbalwereld massaal om respect schreeuwt, om het volgende weekend gewoon aan de zijlijn de arbitrage voor rotte vis uit te maken, want zoals Maaskant zei: 'wíj raken ze toch niet aan?' Nee, dat moest er nog eens bijkomen. Gouden eikel van het jaar-award.

Les Neiges du Kilimanjaro
Ongeveer zo slecht als ie lief is. Waar tref je nou nog zúlke communistische films aan, die Jaurés citeren, en het over manifesten hebben. Er zijn nog mensen die erin geloven. Letterlijk, want hier merk je ook weer goed hoezeer het communisme een religie is. Net zoals een brave gelovige kun je nooit sober genoeg leven, het schuldgevoel zal tot je dood knagen. Hier peinzen twee vijftigers over hoe bourgeois ze zijn geworden, terwijl ze samen op zondag reclamefolders moeten rondbrengen om rond te komen. Noem het maar bourgeois! Dat hele baantje is een van de eindeloze ongeloofwaardigheden waarmee het scenario aan elkaar hangt. Eerst is alles nog pais en vree ondanks dat de Lula-achtige hoofdrolspeler annex vakbondsman op bijzonder solidaire wijze is ontslagen. Thuis rest verveling, en potjes kaarten, waarna een 'Oostenrijkse' wending volgt. De 'Funny gamers' weten van het aanwezige geld (een net verkregen huwelijksjubileumcadeau) wat het opsporen van de daders een één-tweetje tussen slachtoffers en politie zou moeten maken. Maar ja, als ons hoofdpersonage het diep van binnen al weet, wil hij het niet zien. (Workers of the world unite.) Zodoende kunnen de twee 'werelden' aan elkaar worden geknoopt door middel van goede daden om bij vol te schieten en om te janken zo slecht acteerwerk. Maar het stiekem best fraaie sentimentele einde wordt verknald door... een discussie achteraf. Typisch.

Brave
Zou je de theorie op poten kunnen zetten dat Pixar minder is geworden sinds de inlijving door Disney. Qua verhaal is Brave wel erg braaf (je moeder heeft altijd gelijk en bedoelde het goed!). Het was leuk geweest als 'bear' op een of andere manier in de titel was verwerkt. Ik heb het wel een beetje gezien met die computer gegenereerde animatie, het wordt tijd dat er eens een Matisse in die wereld langskomt. Ik zie de nut er niet van in om fenomenaal echt lijkende landschappen te gaan zitten 'renderen'. Dan kon je toch ook gewoon naar buiten gaan met je camera. En wat heeft het voor nut als je vervolgens er porselein poppige karakters in plaatst, die er zeker in het intro dramatisch slecht uitzien. (Considering its Pixar) Later went het, denk ik. En de rooie haren zijn wel erg knap gedaan. (In een van de weinige wat stoerdere grappen zit het hoofdpersonage, een prinsesje, Taliban-achtig ingesnoerd door haar moeder 'mooi' te wezen, waarbij ze recalcitrant tóch een lokje onder haar hoofdkapje tevoorschijn laat schieten.) We zitten hier in Schotland (de Brave van Braveheart dus) waar het prinsesje liever paardrijdt dan wacht op een man. Ze zoekt een Shakespeare-heks op, en vervolgens verandert ma in een beer, die loopt als een high society dame. Wat helpt er nu nog aan? Echte liefde. What else.

J. Edgar
Er hoort toch een Clint Eastwood-film bij het filmjaar, dacht ik. Zeker nu die raaskallende idioot ook nog even Romney's campaign een zoveelste kras wist toe te brengen. Hulde... (En een hoop schadenfreude.) Vanzelfsprekend komt ook J. Edgar er hier betrekkelijk goed vanaf. Aan Hoover danken we de moderne opsporingsmethoden, zo te zien. Zal best, maar ook de paranoia, het indelen van je eígen samenleving in 'goeden en slechten', en gewroet in seksuele escapades. De Republikeinen zijn er nog altijd meesters in... De film is zowaar niet verschrikkelijk slecht overigens, Eastwood voelt zich als anachronisme (denk aan Changeling) prima thuis in de thirties. Was de film daar maar de héle tijd gebleven, om zo Hoovers begin van zijn carrière te schetsen, met de Lindbergh-kidnapzaak (waar ik nog nooit van had gehoord). Dat had de kiem van alles kunnen laten zien. Hoovers gekte, homoseksualiteit, relatie met zijn moeder en torenhoge ambities om de FBI uit de grond te stampen. Nu switcht de film onnavolgbaar rommelig heen en weer richting (onder meer) de sixties, waar Hoover en zijn 'vriendje' er met een hoop schmink als wassen beelden bij lopen. Het is knap gedaan, maar het wordt toch nooit echt. En dat is dan alleen de buitenkant. Al dat tijdreizen zorgt, behalve voor een lief einde, enkel voor verwarring. Moeder Judi Dench was toch dood, oh nee, daar is ze weer voor een homofobe rant. Et cetera.

Pather Panchali

Wat vreemd dat deze klassieker niet één keer genoemd wordt in deze gigantische draad. Ik kan zelfs regisseur Ray niet vinden. Zal je net zien dat ik er niet zo veel over te zeggen heb. Pather Panchali is een Indiase film uit 1955 met een focus op de familie zoals ik die uit Japanse films ken. Maar de moeder is hier wel wat pittiger! In hoog tempo komt er veel voorbij: grote stad/klein dorp, armoede, familiedrama. En het is ook nog een coming-of-age film. Ray is een vakman, en de acteurs zijn ook erg goed... en toch doet het me allemaal niet zo veel. Ik kan eigenlijk niet zo goed uitleggen waarom. Misschien is dat het ultieme subjectivisme, maar ook een beetje onbevredigend. Er is vast wel iemand anders die deze film heeft gezien en er iets goeds over kan vertellen...(?)

Ik Apu Trilogy op m'n schijf maar nog niet aan toegekomen. Wel gedownload omdat hier ter sprake geweest volgens mij.

Ik vind het heel lastig om uit te leggen waarom het me juist wel wat doet. Misschien zijn het de gewone, kleine dagelijkse details die Rays films zo rijk maken. In de tweede film uit de Apu Trilogy, die zich in de stad afspeelt, is het bijvoorbeeld een vel dat drijft op gekookte melk en de terloopse manier waarop de vader dat gelukzalig nuttigt. Het kleine moment zegt op zeer subtiele wijze iets over het karakter van de man en maakt hem innemend.

Er zijn genoeg details die me zullen ontgaan. Zo zit in het derde deel van The Apu Trilogy een scène waarin de volwassen Apu slaapt aan de waterkant terwijl boven in beeld een boot voorbijvaart met aan boord wat later zijn toekomstige bruid blijkt te zijn. Zonder dat je er als kijker erg in hebt, heeft het lot de twee jonge mensen in dit beeld al aan elkaar verbonden. Het is dankzij een van de extra's op de dvd-uitgave van Artificial Eye dat ik op het belang van dit moment gewezen werd. Soms is het lastig bepaalde Indiase gebruiken te begrijpen en te accepteren. Zonder kennis van het land is het bijvoorbeeld heel vreemd dat Apu in deel 3 zo hals over kop een huwelijk aangaat.

Wat vreemd dat deze klassieker niet één keer genoemd wordt in deze gigantische draad.

heb je wel op show all messages geklikt? :) (stukje van Olaf, stukje van mij, over dat eerste deel, en Olaf besprak ook nog de 2 andere delen)

overigens eens met Jon, ik was ook vrij underwhelmed, op het prachtige einde na. Ik vond de verwijzing in Ratcatcher dan ineens weer wél heel mooi. Ben toevallig Man in the Dark van Paul Auster aan het lezen, en daar wordt ook uitgebreid gerefereerd aan Apu (en Renoir, die verbonden was met de carriere van Ray, zie "The River")

30 Century Man
Johnny-come-lately was vergeten dat deze docu over Scott Walker was gemaakt en nu, zoals we allemaal weten, is een goed moment om dat wel te doen. Die zenden ze nou nooit op zaterdagavond uit hè? Jammer, want geeft een mooie draai aan het klassieke model van de rockumentaire. Dus veel artiesten die praten over hoe geweldig onze Scott is, maar voor de verandering wel mooie dingen zeggen (Eno, bijv. Bowie is ook weer in opperbest humeur). Gewoon chronologisch verhaal met veel mooie archiefbeelden, opeens vielen die rare konijnentanden ook op. Hoe meer we in de duistere periode geraken hoe meer de makers losgaan op mooie visualisaties van nummers. Werkt erg goed. Net als al die artiesten filmen terwijl ze naar een Scott nummer luisteren (is op een rare manier ongemakkelijk intiem). De man zelf doet dan zijn pet af en blijkt een zeer vriendelijke verteller met vreemde inkeping in zijn linkeroor. En als extra natuurlijk beelden van de fameuze percussie opnames voor The Drift.

Oh, die heb ik ook gekeken maandag, na de BBC Four docu over Krautrock. Allebei leuk. :)

heb je wel op show all messages geklikt? :) (stukje van Olaf, stukje van mij, over dat eerste deel, en Olaf besprak ook nog de 2 andere delen)

overigens eens met Jon, ik was ook vrij underwhelmed, op het prachtige einde na. [...]

Ik had mijn zoekfunctie op 'hoofdlettergevoelig' staan, dus ik vond niets op 'pather en panchali', maar nu wel op 'Pather' en 'Panchali'. Stom. Ik ben trouwens vergeten te zeggen dat ik het einde ook prachtig vond. Met name dan wat Apu doet als hij het kettinkje vindt. Misschien is dat ook zo'n detail dat heel veel zegt over een karakter, zoals Vido omschrijft.

hoofdlettergevoeligigheid kan uit? dat moet ik nog eens fixen, want ik erger me daar heel vaak aan op het internets.

(lol, hoe ik dat vinkje al die jaren niet heb kunnen zien)

2012 is geen slecht jaar voor (quasi-)komedies, zo begin ik te geloven. Normaal kun je ze op 2 vingers tellen, maar ik tel nu Ruby Sparks, The perks of being a wallflower, Damsels in distress, allemaal genietbaar wat mij betreft. Vul dat rijtje aan met Your sister's sister. Mark Duplass heeft broer verloren en moet van vriendin naar eiland om na te denken. Daar blijkt ook de lesbische zus te vertoeven. Zie je, je schrijft het op en het lijkt nergens meer naar. Gewoon maar een keer kijken. Het eerste half uur is zo goed, en zo naturel geacteerd, dat de enige zorg het verval is. Dat komt ook (moet weer een dramatisch hoogtepunt in enzo) maar als de hectiek toeneemt en de chaos compleet dreigt te geraken, dan doet een shot van Mark Duplass echt wonderen. Ja, geinig.

oh jee, ik had mijn conservatieve broek weer aan zeker :)

Your Sister's Sister
Ik hoopte op een soort Momma's Man, maar Your Sister's Sister heeft meer weg van die film waarin twee beste vrienden samen een porno-film gaan maken. Met elkaar. (Dat blijkt Humpday, van dezelfde regisseur.) De bedoeling is de juiste, maar als je dermate ingewikkelde constructies nodig hebt om je personages op te zetten.. Your Sister's Sister opent aardig, met een groepje mumblecorende vrienden, die een overleden vriend herdenken. Zijn broer verknalt de toast, waarna de dork door zijn beste vriendin op vakantie wordt gestuurd. Per fiets. Aanwijzing 1 dat het geen stemmig drama gaat worden is dat de hitchhike ernaartoe in een half minuutje wordt afgedaan, aanwijzing 2 is dat de jongen in de hut meteen een vrouw aantreft. (Naakt ook nog.) De film gunt hem helaas geen verwerking en geen alone time. Hier wordt een (komisch bedoeld?) dubbel Wiegeltje opgezet. (Die met de zus van zijn overleden vrouw trouwde.) De irritatie-meters gaan off and on screen al snel diep in het rood. Voorbeeld: de naakte vrouw blijkt lesbienne. Prima, maar zoals zo vaak in films is ze dat ineens vergeten na een fles tequila. Vervolgens krijgen we een verklaring voor deze move, die de deur definitief dichtdoet. Onze dork zou eigenlijk zo snel mogelijk weg moeten fietsen! Onbedoeld hilarisch worden ook de landschapsbeelden. Eigenlijk speelt alles zich binnenshuis af, maar omdat dat toch wat saai is last de regisseuse om de 10 minuten wat 'dia-plaatjes' in.

Being Flynn
Being Flynn is gebaseerd op een memoir, en daarmee het zoveelste bewijs dat Amerikanen volgens hun zelfgeschreven sentimentele filmscript leven... Het einde! Karel van het Reve citeerde ooit iemand (naam kwijt) die slechte eindes vergeleek met het laatste slokje thee. 'Vooral veel suiker'. Het begint nog leuk. Een ironische voice-over introduceert zichzelf, als 'a classic writer', al heeft ie geen uitgever en rijdt ie een taxi. En wie speelt deze man? Robert De Niro. Natuurlijk. Ik zat helemaal in de Auster-modus, dus dacht even dat de taxi-chauffeur een imaginair verhaal over zijn zoon ging verzinnen, dat we dan ook – onderbroken door blufpraatjes van de schrijver – zouden zien. Maar die zoon is gewoon echt natuurlijk, en neemt eigenlijk na 3 minuten het verhaal al over. Helaas. Zoon wordt gespeeld door Paul Dano, die dit jaar een specialiteit van schrijvers heeft gemaakt. Het verhaal brengt deze twee familieleden (die elkaar jááren niet gezien hebben) bij elkaar in de daklozenopvang. Was het qua drama daarbij gebleven, dan had de film goed kunnen zijn. Hoe het eraan toegaat in het leven van een zwerver, slapend op ventilatieroosters is boeiend en 'echt'. Maar alleen zwerver-pa in crisis is niet genoeg. Er moeten flashbacks zijn naar depri-ma (Julianne Moore, elk jaar mooier) en ach, doen we voor zoon nog wat drugs erbij. Zonde. Gelukkig is er dan altijd nog de soundtrack van Badly Drawn Boy.

Intouchables
Viel me mee. Ik dacht dat het een sentimentele draak zou worden, maar die knakker in de rolstoel (gespeeld door de altijd degelijke Francois Cluzet) gaat niet eens dood! Dus blijft er een echte feel good-film over, zonder brok in de keel-bijwerkingen, maar goed voor een glimlach. Zelfs voor wat nazi-grappen is bizar genoeg nog plaats. Natuurlijk kunnen we peinzen (en er bestaat vast een artikel) over of de film niet een beetje 'racistisch' is. Iedere blanke wil stiekem gered en beschermd worden door his own personal Seedorf. Een man die goed kan dansen, 'ongedwongen' met de vrouwtjes omgaat, gangsta is, maar wél lief en trouw aan jou, want jouw maid. De film mist daarin wel wat zelfspot. (Want het is verder niet zo dat ze de clichés niet dik aanzetten.) De Flodder-setup, de 'hood' komt in het Franse Wassenaar quartier, werkt verder toch wel. En tekenend voor de coolheid (of de betrekkelijke subtiliteit van de film) toont Driss zich niet eens verbaasd als hij wordt ingehuurd. Hij leert de verlamde rijkaard weer een beetje leven. En die leert hem... kunst waarderen en paragliden. In een typerende scene introduceert de rijkaard de klassieke muziek, Driss maakt er een reeks Hans Liberg-achtige grappen over, en verder is de sequentie eigenlijk overbodig. De echte pijn blijft onaangeraakt.

21 Jump Street
De Amerikaanse obsessie met fellatio is bijna net zo groot als die met wapens. (Zou er een verbandje zijn?) Richting het einde van 21 Jump Street in elk geval wel, als Channing Tatum vanuit een limo zijn gun staat af te vuren terwijl een dronken high school babe zijn andere gun, etc. In dat laatste half uur is de lol van de film gesmoord in geschreeuw, luidruchtige muziek en bovenal teveel bloedvergieten. Een Police Academy-achtige high school infiltratie-operatie zou je toch af moeten kunnen doen zonder Tarantino-toestanden. Dat lukt wel in het vrij lollige eerste uurtje, waar mijn vertrouwen in Jonah Hill weer wat wordt hersteld. Hij schreef mee aan deze remake (de film maakt zelf grappen over het eeuwig recyclen van oude meuk) en speelt ook de loser annex Eminem-fan die agent wordt, en daar zijn high school nemesis als collega tegenkomt. De twee worden door de ABC (Angry Black Captain) Ice Cube terug naar high school gestuurd, waar alles tegenovergesteld aan vroeger is. Misschien komt het door de drugs... De scenes onder invloed zijn debiel leuk, de LMFAO feestjes zijn 'Superbad' en een groot deel van de grappen serveren alle high school clichés die de makers konden verzinnen (geile juf, geflipte gymleraar, smothering mother, en bovenal nerds) met een even hoog meligheids als THC-gehalte.

Aaf Brandt Corstius heeft de 'racisme' kaart gespeeld, als je Googlet vind je het op Geenstijl. Als aanleiding voor een tirade natuurlijk … mogen die anti-'pc' alarms nu weer eens wat minder gevoelig, bepaalde types hebben nu wel lang genoeg hun puntje gemaakt.

Ik werd iig wel benieuwd naar de film, Corstius' bezwaren leken me legitiem hoewel ik denk dat het onderwerp zelf bijna niet te doen is zonder ergens, iemand op z'n tenen te staan, al vind ik de keuze voor een 'Seedorf' ipv gewoon de feiten aan te houden ook een beetje raar vind, scheelt je iig weer een discussie. :)

ja dat viel me ook meteen op in de aftiteling, waarom niet gewoon die 'Mocro' (Algerijn) genomen. Daar begint het al mee, zou Aaf waarschijnlijk zeggen. (eens googlen)

ja, ze heeft gelijk vrees ik. Maar nu ga ik weer even keihard Earth, Wind & Fire draaien. (die ik tot nu toe, schuldbewust momentje, altijd met Boney M verwarde)

Oh Ludo wil het allemaal weer realistische hebben zie ik...;-)

ja zo'n vadsige man als uit Your Sister's Sister moet gewoon bij zijn moeder zitten sippen, en niet met 2 rare sexy chicks in pittoresk upstate weet ik veel waar vertoeven :D

2 sexy chicks? Hebben we wel dezelfde film gekeken, Ludo? :)

of mijn smaak degenereert

de ene is een beetje Feisty, vegan, dat soort meisjes die willen altijd wel met mij praten.
en Emily Blunt is zelfs iets te knap voor de film vond ik, en dat Engelse accent bleef ondanks de verklaring toch wat moeizaam.

maarrrr.. Laurence Anyways! (later.)

Goed, mijn jaaroverzicht staat op de voorpagina. EN Laurence anyways heb ik niet meer gered...

tof. ik lees 'm braaf op 30 of 31 december.

Holy Motors
Ik ben geneigd dit weg te stoppen in het vakje those-cooky-frenchies waar ik ook Amélie en La science des rêves heb gestopt. Misschien moet ik 'm nog eens kijken want er zit meer in denk ik hoewel ik aan de andere kant twijfels heb of ik het punt wat het lijkt te willen maken wel voel/

Bir Zamanlar Anadolu'da
Er was eens … maar geen romance. Alles behalve dat. Zeer intelligente film, te intelligent om een kritiek op die 'primitievelingen' op het platteland te zijn. Dat soort self congratularory world cinema is er al genoeg en bereikt die mensen daar toch niet. Ik denk dat Ceylan moderne Turken zoals hijzelf en dus ook ons een spiegel voor houdt. En dat zit zo vernuftig verweven dat ik 'em snel nog eens ga bekijken. Wat me verder met slechts tien lessen Turks al opviel zijn de namen. De chauffeur heet Arab, van araba (auto) maar ook arap (Arabisch). Dat laatste heeft een wat negatieve connotatie evengoed wel de bron van de islam die evengoed wel een belangrijke invloed heeft op het dagelijks leven in de seculiere republiek. Das wel veel om toeval te zijn. Verder is er de naam van de dader, Hayrettin viel me op: -ettin mag van het Arabische ad din komen, het betekent ook gedaan in 't Turks. Wat dan precies (Hayr-) ben ik nog niet uit, hayır (nee) vind ik te vergezocht. Het slachtoffer heet Toprak (planeet).

Hesher
Nog niet eens zoveel Metallica als ik had verwacht. Stroef allemaal wel (denk al na een kwartier ofzo: en nu genoeg gejankt pa, doe eens iets), maar toch wel vermakelijke film. Beetje Gummo maar dan met wat feel good (bedacht me nog hoe ik met Amerikanen heb gesproken over Gummo die zich misschien wel meer terecht tekort gedaan voelden door die film dan de Turken die zich niet goed gerepresenteert voelden door Bir Zamanlar … op het IMDB forum).

Hayrettin, de tweede verdachte dus, die de schuld op zich wil nemen.

mooie stukjes :) Hesher Gummo + feelgood is spot on.

Laurence Anyways
Altijd mooi als de lijntjes van een jaar samenkomen. Gedurende de prachtige slotscene van Laurence Anyways klinkt een zeer toepasselijke nineties-beat waarover een man over 'where cars go by' begint te zingen. Natuurlijk, het is Paul Buchanan. En dit is weer een goeie Quebecoise film. Maar niet alleen door die slotscene is dit mijn favoriete Xavier Dolan tot nu toe. Ook hier is hij nog altijd onevenwichtig, grillig en erg melodramatisch, maar dit keer raakte zijn werk me écht. Misschien komt het omdat de sterke vrouw in deze film níet de moeder is. Sterker nog moeder Nathalie Baye krijgt te horen dat zoonlief haar nooit als moeder heeft gezien. De sterke vrouwen-rol is voor Suzanne Clément, die de fragiliteit van Samantha Morton combineert met de schoonheid van Janelle Monaey en de, eh, nineties-heid van Janet Jacksons ten tijde van Together Alone. (Dat had ook best de titel kunnen zijn.) Clément doet me denken aan Sophie Rois in Tykwers '3', een vergelijkbare film. De driehoeksverhouding in Laurence Anyways bestaat echter uit 2 mensen. Clément en Melvil Poupaud die zich gedurende het epos van man naar vrouw laat ombouwen. De ultieme middelvinger naar de society, het roept zó'n ongemak op, zeker 'halverwege'. Laurence Anyways smijt – zeer terecht – de simpele waarheid in ons gezicht: Ecce homo. Hokjesdenken is achterlijk denken. En ondanks dat Dolan in het midden-gedeelte toch weer de stilering opzoekt, houdt hij zijn film op de rails. Bijvoorbeeld door constant op gezichten te focussen. Van heel dichtbij. Hij weet wat hij wil zeggen. Iemand die in 1999 godbetert pas 10 was, en dat hele decennium als gisteren op doek krijgt, heeft veel in huis.

Caesar Must Die
Elk jaar kent zijn Shakespeare-bewerking. Dit is een moderne variant, mijns inziens te prefereren boven wazige pseudo-historische verhalen over de ware identiteit van Shakespeare (vorig jaar). Er iets vreemds aan de hand met Caesar Must Die. Hét unieke selling point van de film (gevangenen spelen Shakespeare) wordt zó gestileerd in beeld gebracht, dat ik na een kwartier meende dat de gevangenen gewoon door acteurs werden gespeeld! Wat achteraf dus niet zo blijkt te zijn... Dat betekent wel dat de gevangenen best een stukkie kunnen acteren (of ligt dat dan toch aan Shakespeare's fraaie teksten?). Toch had ik het allemaal nog veel 'documentairder' gewild. Zoals in de prachtige casting scene waarin de inmates 'gewoon' wat personalia moeten vertellen. Maar zodra de gevangenen daarna nog eens uit hun Shakespeare tekst vallen zijn die momenten wel overduidelijk gescript. Anders geformuleerd: de gevangenis wordt nooit een gevangenis, terwijl Shakespeare wel gewoon Shakespeare wordt. Het verhaal over Brutus en Caesar is natuurlijk wel op zijn plek in Rome, en zeker de speeches van Brutus en Anthony ná de daad zijn indrukwekkend. Op vele andere momenten – Shakespeare he – liet ik me toch wel weer in halfslaap sussen.

The Perks of Being a Wallflower
Deze kwam in een staat van Kerst-landerigheid toch weer hard binnen. Ik denk dat een goed voornemen voor volgend jaar kan zijn dat ik me eens wat minder in dit soort hoofdpersonages ga zitten herkennen. ('I am not a sad story, but a life'). Anyway, The Perks heeft ook lichtere kanten hoor. Leuk is de vreemde tijdloosheid van het verhaal. Ik kwam er lang niet uit of het nou '70, '80 of '90 was. De kids zijn fan van Rocky Horror Show (seventies toch?), de Smiths (eighties) én Ani DiFranco (nineties). Retro als ontsnapping. Bij vlagen doet het ook wel denken aan een jeugd-versie van Cameron Crowes classic 'Singles'. Maar bovenal is dit een kruising van Submarino en Ordinary People. Een loserig jongetje (vooral op zijn fraaie stém gecast volgens mij) begint aan de high school na het jaar daarvoor 'in de problemen te zijn geweest'. Op school is hij het muurbloempje tot hij zich weet aan te sluiten bij een vriendengroep. (Of zij trekken hem erbij) Met die jongen van We Need To Talk About Kevin in een extravagante rol, én een frisgekapte Emma Watson als Smiths-meisje wordt dat al snel heel gezellig. Maar ondertussen leren we in vreemde, stroeve flashbacks van die 'problemen', en gaan we eigenlijk in noodgang op een crisis af. Het einde had ietsje minder zoet gemogen, maar de film zegt mooie en herkenbare dingen, over crushes en 'malen'.

Gummo is wat mijn betreft meer feel good dat tranendal Hesher. Okay, dat hij even uit die paal valt en die zwembad chaos is lachen maar voor de rest...pfff.

Even off-topic.
Ik googlede net op Emma Watson (vanwege film Perks of being etc.), omdat die naam me bekend voorkwam, ok ken ik ja, meisje van Harry Potter films, maar het viel me op dat ook zij op een foto geposeerd staat zoals vele artiesten in de muziekindustrie de laatste jaren poseren, met het oog bedekt, 'the all seeing eye', een teken maken wat internet 'conspiracy theorists' zien als een teken van de Iluminati.

http://www.emmawatson.com/_Client/Flash/images/home6.jpg

Op Youtube staat het vol met filmpjes, compilaties van afbeeldingen en clips waarin Jay Z, Beyonce, Lady Gaga, Lil Wayne etc. in symboliek (voornamelijk driehoek, het oog bedekkend) verwijzen naar de vrijmetselaars, de zgn. Iluminati
Tuurlijk geloof ik niet in die crap, maar hebben jullie enig idee wat deze artiesten bezield? Waarom doen ze zo debiel?

The Grey

Zo op het randje van 2012 zag ik nog even een behoorlijk slechte actiethriller. Liam Neeson, toch van het fijne serieuze opa-type acteur, laat zich hier twee uur lang in de sneeuw door wolven achtervolgen terwijl hij af en toe een flashback heeft over hoe fijn hij met zijn vrouw in bed kon liggen voordat ze doodging aan een ernstige ziekte (hondsdolheid?). Volgens mij zit er geen enkele echte wolf in de film, en de CGI is nogal matig voor een film uit 2011. Cliché cliché cliché, en die gevechten met die wolven zijn ook niet zo interessant (spoiler: wolven bijten vooral, mensen gebruiken puntige voorwerpen). Het einde is wel verrassend pretentieus met één of ander gedichtje dat hij opdreunt terwijl hij de Alpha-male wolf in de ogen staart. Toch gewoon een soort 'Yippee Ka-yay, motherfuckers' of 'It's go time!', natuurlijk. Mooiste moment in de film is als de bad guy in de groep die-toch-zo-slecht-nog-niet-is niet meer verder wil. Op een plek met een prachtig uitzicht gaat hij zitten, om daar dood te vriezen of verscheurd te worden. Wel weer jammer dat vlak voordat de scène afgelopen is, we zijn rug zien en een zware grom horen. Dat toch iedereen even snapt dat hij werd doodgebeten hè.

Illuminatie is weer zo'n halfbegrepen esoterietrend die de ellende op aarde zou verklaren. En artiesten voelen zich altijd erg betrokken bij de ellende op de wereld. :)

Misschien is het ook omdat ze teveel geld op de bank hebben, zo gingen veel acteurs bij Scientology op een gegeven moment, spirituele leegte vullen wegens overmaat aan materiële goederen … zoiets.

Gummo is wat mijn betreft meer feel good dat tranendal Hesher.

maar hebben jullie enig idee wat deze artiesten bezield? Waarom doen ze zo debiel?

het zijn artiesten. ;) verder ben ik altijd wel pro dat soort rants :)

dat einde in The Grey is sterk, toch te lui om 'm in mijn top 20 op te nemen (busy busy)

de mensen in Gummo zijn er volgens mij hopelozer aan toe dan in Hesher. feel good was misschien gechargeerd, maar door je tranen heen hoopvol richting de toekomst zien kan ook best goed voelen (ofzo!)

oh pardon! Jon zei behoorlijk slecht, ik las behoorlijk sterk (ik las gewoon wat ik zelf vond, lol)

het zijn artiesten. ;)

Ik had in dit draadje over The Grey iets geschreven over zeer onrealistische wolven, maar ik vond het als actiefilm ook best wel geslaagd.

maar wat voor teken maakt Neerlands beroemdste vrijmetselaar hier?

http://www.spitsnieuws.nl/sites/default/files/imagecache/article_image_node_slideshow/herben2dec.jpg.crop_display.jpg

allemaggies...

聖獣学園
Ik wilde Black Christmas gaan kijken maar bleek een Italiaanse dub zonder subs te pakken te hebben. Dus dan maar een Japanse 'nunsploitation' film. Blijkt die aan het einde zowaar ook nog een kerst tintje te hebben. :) Hoewel voor de balans hier de afwezigheid van mannen opviel is het natuurlijk van een heel andere orde dan Bir Zamanlar …, nl. de 'orde van het heilige beest'. Veel kastijdingen en boobies in een katholieke context, maar het was niet zo erg als de andere films die ik zag in het genre, zonder te willen beweren dat ie beter is. Er zaten wel maar erg mooi gefilmde passages in, maar verder was het bekijken van deze film (zoals de meeste in dit genre) vooral nieuwsgierigheid bevredigen.

Wat die artiesten bezield? Je kunt je denk ik beter afvragen wat de fotografen, stylisten, etc. van deze artiesten bezield. Daar komen die ideeën meestal vandaan, toch?

Ja uiteraard, maar die artiesten maken dat soort gebaren ook buiten hun clips of de gestileerde fotoshoots voor een magazine, ze willen er kennelijk echt iets mee uitdrukken.
http://tinyurl.com/c5dq64y

Dat komt zeker van de artiesten, rappers en dergelijke entrepreneurs vinden wereldheerschappij natuurlijk bewonderenswaardig en tot de verbeelding sprekend. Dat die vrijmetselaarloges cheesy clubjes van omhooggevallen zakenpieven zijn met soms twijfelachtige interesses (en misschien nooit anders geweest) vergeten ze dan liever even, laat staan dat ik altijd denk: waarom zou een waarlijk verlicht persoon nog wereldheerschappij willen? De hogere realiteiten zijn niet te manipuleren ten dienste van onze materiële besognes. Als ze er zijn en je kan zou er iets mee kunnen dan is het m.i. juist om dat soort futiliteiten achter je te laten.

Cornelis
Nou, die Black Christmas rust geen zegen op, nu weer een crappy rip die niet om aan te zien is. Het momentum is langzaamaan verlopen, misschien volgend jaar weer eens proberen. :) Nu de biopic van Cornelis Vreeswijk. Shit is moeilijk, talent schijnt toch altijd moeilijk samen te gaan sociaal wenselijk gedrag. Ik heb al lang geleden besloten dat ik liever eikels heb die goeie muziek of kunst maken dan eikels die alleen maar eikels zijn, dus ik vind z'n muziek er geen haar minder (of beter) om. Af en toe springt het een beetje hak op de tak en denk je, huh? En toen? Maar genoeg leuke anekdotes om toch een onderhoudende film te zijn, zoals het moment dat hij al ruimschoots beroemd is als Zweedse chansonnier bij de immigratiedienst moet bewijzen de taal machtig te zijn. Kim Van Kooten als moeder was ook wel een geinige bijkomstigheid.

The Devil Inside
Heh, gewoon volgens de regels, exorcisme, paniek, handheld 'found footage' en de boog staat niet altijd gespannen, maar toch wel een paar keer kippenvel. Onder andere door bijvoorbeeld een slangenmens maar ook goed sound design. Veel verontwaardiging over het einde op Imdb maar daar ben ik 't niet mee eens. Maar ik ben gewoon een sucker voor exorcisme films zelfs als het dit soort van-dik-hout-zaagt-men-planken is.

Jungfrauen-Report
(Heel erg) soft porno vermomd als documentaire. Het is van Jesus Franco, dus tussen alle pseudo 'wetenschappelijke' onzin zitten wel een paar mooie shots. Maar het heeft in veel opzichten wel erg weinig om het lijf.

The Wizard of Oz
De ekte-ekte uit 1939. In het kader van de filmopvoeding van de meiden, anders begrijp je de helft van de Amerikaanse films niet. Zag hem ooit als kind op onze pauper z/w tv dus miste de sublieme technicolor ontploffing wanneer Dorothy het land van Oz binnenvalt, daarvoor heeft ze al 'Somewhere over the Rainbow' gezongen. Nou ja, iedereen kent de film dus samenvatting hoeft niet hè? Technisch zijn tijd bizar ver vooruit, nou ja en die blikmans, leeuw en vogelverschrikker zijn terugkijkend wel opvallend nichterig (is dat ook nog in The Celluloid Closet langsgekomen?) Hoe dan ook, meesterlijke film, een archetype.

Oh, ook nooit gezien. :)