Filmforum

Eigenlijk zijn die body snatchers, ondanks hun beperkte emotionele vermogens, best wel goed bezig.

LOL

Ja, die Kaufman versie rockt, vooral met dat creepy einde.

Nicole Kidman begint overigens dankzij plastische chirurgie de laatste tijd steeds meer te lijken op de huidige Genesis P-Orridge.

http://dossiers.nieuws.nl/images/459896_1.jpg http://24x7.com/blog/vlogs/gen_poster.jpg

Niet per se een goede zaak, lijkt mij.

Hoe kunnen al die mensen toch denken dat zo'n opgeblazen kop beter is dan een paar rimpeltjes...

Zo, ik heb de draad weer opgepakt. Ben begonnen met twee uitstekende zwarte films. In volgorde van grootte:

Irma Vep (Assayas, 1995). Geslaagde ‘sort of’-komedie die een beeld – zwart, pretentieus en masturbatoir -schetst van de hedendaagse Franse cinema. Regisseur Vidal wil Feuillades Les vampires opnieuw verfilmen en laat voor de lead Maggie Cheung (die zichzelf speelt) overkomen. De opnames zijn niet tot tevredenheid van Vidal die al snel instort en vervangen wordt door een dikke blaaskaak. De fillm lijkt een soort antwoord op Truffauts La nuit Américaine, hetgeen onderstreept wordt door de aanwezigheid van Jean-Pierre Leaud, die in beide films een belangrijke rol speelt. Maggie Cheung is een echte ster en hoeft in feite niets te doen om het glorieuze middelpunt te zijn. Ze blijft opgewekt en vriendelijk, en vormt zo een fraai contrast met al die Franse eigenheimers. Documentaire-achtig gefilmd, licht van toon en vermakelijk.

Underground (Kusturica, 1995). Wat een tour de force is dit. In drie delen (2e WO, communisme en balkanoorlog) toont Underground een gitzwart beeld van 50 jaar Joegoslavië met een ironisch verloop: De twee vrienden Marko en Blacky die aan het begin van de film vanuit de ondergrondse vechten voor hun geliefde vaderland tegen de Duitsers werken uiteindelijk mee aan de ondergang van dat vaderland. In het tweede, en sterkste deel, wordt Marko communistische partijbons en laat hij Blacky, met een grote groep ondergedoken mensen, twintig jaar in de waan dat de oorlog tegen de Duitsers nog steeds gaande is. In de ondergrondse vervaardigen zij wapens die Marko vervolgens verkoopt. Met een speels gemak en met gitzwarte humor verandert de film hier in een politieke satire op het communisme, dat het volk dom houdt en over hun ruggen de buit verdeelt. In het derde beladen deel is het Kusturica bittere ernst. De vrienden komen tegenover elkaar te staan, zonder het zelf te beseffen, in de chaotische balkanoorlog. De film zit tot de nok toe vol met levensvreugde, smart en muziek en de memorabele beelden vliegen om je oren. En het einde, schatplichtig aan Fellini, is hartverscheurend mooi. Kusturica is een held.

L'Eclisse. Zag ik laatst staan bij Concerto voor 36 euro(!!!), schandalige prijs natuurlijk, dus voor 15 bij amazon.co.uk U&N gehaald en net in lome bui bekeken. Briljante film en veel minder zwaar en traag dan ik me kon herinneren maar misschien is dat de leeftijd en herken ik nu veel meer in Antonioni's preoccupaties. Belachelijk mooi gefilmd en Monica Vitti ziet er ook weer prachtig uit, al zou ik wel gek van haar worden...dan weer blij en dan zonder reden weer zwaarmoedig, pffff.

L'Eclisse voor 36 euro is de Criterion-editie, maar dan heb je ook wat voor je geld.

Underground was voor mij de filmrevelatie van 1995. De aanval op de dierentuin kwam indertijd met adembenemend geweld van het filmdoek afdonderen en daarna werd het alleen maar beter.

In Irma Vep zitten fragmenten uit The Heroic Trio van Johnny To. Een doldwaze, onnavolgbare Honk Hong-fantasie met naast Maggie Cheung ook Michelle Yeoh en Anita Mui. Het vervolg Executioners is minder geslaagd.

L'Eclisse voor 36 euro is de Criterion-editie

Vreemd genoeg niet.

Weekend (Godard, 1972). Middle-class echtpaar doet een weekend-tripje en belandt al snel in een verkeersopstopping. Hun tocht loopt langs autowrakken en dodo mensen en verknipte, historische types, en leidt uiteindelijk naar een groepje revolutionairen die de bourgoisie omlegt en opeet. Godards ‘meesterwerk’ over de klassenstrijd, veelal geïnterpreteerd als aanklacht tegen de bourgoisie, waarbij gemakshalve vergeten wordt dat de revolutionaire kannibalen minstens zo hevig worden geridiculiseerd. De film zit bomvol politieke statements en grappen (we krijgen halverwege zelfs een kwartierlang een lap tekst over de klassenstrijd voor onze giechel), wordt continu even onderbroken door grotendeels onbegrijpelijke geschreven teksten, en van een verhaal is nauwelijks sprake. Common denominator van dit alles: stom- en stomvervelend. Film was een anderhalf uur durend gevecht tegen het willen afzetten en ik werd gaar van al dat intellectualistische (niet te verwarren met intellectuele) gewauwel. Waarbij opgemerkt dat de maatschappijkritiek nergens een memorabele dimensie krijgt, laat staan ergens diepzinniger wordt dan “hippies eten rijkelui”. De grap is één ding, de uitwerking een tweede. Nee, geef mij maar Bunuel.

oh, film is uit 1967...

Wordt niks met jou en Godard, dat is inmiddels duidelijk. :) Misschien nog een gooi doen met Alphaville en dan kappen. "Verhaal"....heheheh.

Zelf heb ik drie Godards klaar liggen die ik nog nooit heb gezien, maar dat horen jullie vanzelf wel.

oh ja Alphaville zet je schrap voor Wien van de Brink, het bekende LPF-keelkanker-slachtoffer.

en spot de cameo :) (eitje)

Il conformista (Bertolucci, 1970). De eerste film van Bertolucci waar ik van achterover kukel moet ik nog zien (en die tango in Parijs ken ik), maar deze was niet slecht. Het tragische verhaal van een man die vooral geen mening wil hebben en gewoon wil zijn, om zo een dreigende homoseksualiteit te onderdrukken. Tijdens een fascistisch bewind is deze man ‘dus’ fascistisch en krijgt hij de opdracht een naar Parijs gevluchte en recalcitrante professor uit te schakelen. Aldaar aangekomen wordt hij op diens vrouw verliefd. De film ziet er schitterend uit, door maximaal gebruik van kleur, of afwezigheid daarvan en fraaie, klassieke cameravoering.Voor een vermeend meesterwerk heeft de film wat mij betreft wel een paar zwaktes in het verhaal. De protagonist wordt wel erg snel verliefd op de vrouw van de professor, zoals in menige Amerikaanse film noir eigenlijk. De rol van zijn homoseksualiteit blijft erg op de achtergrond en het is weinig invoelbaar dat zijn hele persoon en handelen daardoor zo bepalend gevormd worden. Ook is het weinig geloofwaardig dat een man die vooral gewoon wil zijn een baantje neemt waarbij hij iemand moet uitschakelen. Kijken we daar doorheen, dan valt er veel te genieten. Anders gezegd: het viel me wat tegen.

Fellini’s Roma (Fellini, 1972). Zijn ode aan de stad, die wordt geïntroduceerd als een paradijs waar je als kind naar verlangt. Je hoort erover op school, je ziet de trein die ernaar op weg is. In het eerste deel zien we vervolgens een jonge man in Rome aankomen (Fellini’s alter ego?), waar hij een rondleiding krijgt in het huis waar hij een appartement betrekt (je kunt al raden naar de types die daar rondlopen) en waar hij ’s avonds gaat eten met de nieuwe bekenden. Het is alsof Fellini de camera gewoon maar aanzet en je zit een 20 minuten met een dikke grijns op je gezicht naar al het wonderlijks te kijken. Dat getuigt van een onnavolgbaar talent (al doet Kusturica toch echt afbreuk aan dat onnavolgbare). Alsof Fellini ook beseft dat dit al tezeer geromantiseer is, zien we in het tweede stuk zijn crew die de autoweg filmt die naar Rome leidt. Een heksenketel. Zo positioneert hij nostalgie naast moderniteit. De eerste categorie, die later uitgekristaliseerd wordt in Amarcord heeft mijn voorkeur (variety show met een onwelwillend publiek – meesterlijk), maar ook het gedeelte waarin een groep een metroschacht boort en stuit op een Romeins huis met fresco’s mag er zijn. De film oogt als een onsamenhangend allegaartje, slechts bijeengehouden door de plaats van handeling, maar het is toch weer wonderlijke cinema hoor. Hoe kan dit zo lang voor mij verborgen zijn gebleven? La dolce vita is het antwoord. Negeer die film als u aan Fellini begint!

Ja Roma is geweldig (eigenlijk de avantgardistische rommelopvolger van La Dolce Vita maar ook een soort tweeluik met Satyricon), laten we die motortocht aan het einde niet vergeten, ik weet niet waarom maar dat is een briljante manier om een film over Rome te eindigen.

Je beschrijft overigens exact mijn gevoelens over Il Conformista! Wel erg mooi gefilmd en die dansscene vond ik op een of andere manier erg mooi. Achterover kukelen van Bernardo? Is mij denk ik ook nooit overkomen. [effe spieken] La Strategia del ragno vond ik wel fijn, net zoals delen van Sheltering Sky nadat Malkovich het loodje legt, en de eerste helft van Stealing Beauty kukelde ik bijna van achterover. ;) 1900 vond ik te drammerig.

ik continueerde de 2007 expeditie met..

Zozo
Begint als een indrukwekkende oorlogsfilm. Een jongetje in Libanon die op het punt staat met zijn familie naar Zweden te vluchten, maar dan bombardementen en ja.. een hoop ellende. Hij sluit (ah da's eigenlijk niet iets daarvoor) vriendschap met een.. kip.. en een meisje. Allemaal behoorlijk ingrijpend.
Het tweede gedeelte is ie in Zweden belandt, waar de film in een VPRO-jeugdserie verandert, met kleine ruzies op het schoolplein en meer van dat soort klein leed. Niet onaardig, maar de film heeft toch echt te vroeg gepiekt met dat eerste half uur in Libanon.

Offside
Op zijn minst in interessante film. Het is al surrealistisch dat vrouwen niet in een voetbalstadion mogen, maar het idee dat op de 70.000 toeschouwers misschien wel 100 (?) vrouwen in vermomming proberen naar binnen te gaan, om Iran (het land waar ze dus kennelijk TOCH van houden) aan te moedigen.. is een fijn filmgegeven.
De politie vist er een paar uit en zet ze vast, de soldaten die haar bewaken zijn boerenjongens die het allemaal maar onzin vinden. (En voor voetbal interesseren ze zich ook lang niet allemaal)
Als film is het verder niet zo heel geslaagd, het acteren is niet al te best (zouden wel amateurs kunnen zijn, weet niet of het eerlijk is daar veel van te houden) en eerlijk gezegd vond ik de meeste van die meisjes/vrouwen helemaal niet sympathiek. (maar ik zal wel een eikel zijn)
Het einde is een ander probleem, geforceerd goed. Ineens zijn de soldaten niet meer zenuwachtig voor de baas en SPOILER laten ze ze maar vrij!?!?

Inland Empire
Ik zal me eens aan Vido's essays zetten.
Ik keek deze film net na ik een boek van Sybren Polet uit had. (leek me wel iets voor Omar, virtuele gedroomde steden) Maar goed.. David Lynch doet al even ingewikkeld. Ik sluit me aan bij een criticus die iets zei in de trant van.. na het eerste half uur valt de film in teveel konijnenholen tegelijk.
Moet wel eens het album Pastel Blues van Nina Simone checken trouwens.

Along the Ridge of Anche libero va bene
de Engelse titel is eigenlijk passender. Een simpele metafoor over het leven van een Zozo-achtig jongetje. (terwijl de Italiaanse titel trivialer lijkt)
Maar goed, deze film speelt dus in Italia, waar opnieuw een wat loner-achtig jongetje probeert zijn leventje op de rails te houden. Zijn ma is weer eens vertrokken, maar het eerste half uur lijdt het gezin (ook nog met zus) daar niet onder. De charmante rommeligheid is zeer goed getroffen. Daarna moet er natuurlijk wat drama komen, zie daar is de moeder weer. Dat gaat niet lang goed. Uiteindelijk een grote pot van grote en kleine conflicten en frustraties. Als de muziek wat beter was geweest hadden we hier de Europese The Squid and the Whale gehad.

wel amateurs kunnen zijn, weet niet of het eerlijk is daar veel van te houden

eisen..

Wat is de titel van dat boek van Polet? Ik ben natuurlijk geïnteresseerd. :) Zozo is op een of andere manier wel een vrij geniale titel.

boek heette "De Andere Stad".. maar het probleem met die Polet is dat al zijn boeken naar elkaar verwijzen, door elkaar lopen etc. Dus ik pakte er maar willekeurig een uit de kast in de bieb.. Of dat de juiste tactiek is weet ik niet. Misschien toch beter begonnen bij eerder werk als Breekwater of Mannekino.

Ook Lynch heeft trouwens wel een handje van zelfverwijzingen in Inland Empire.. De koffie! (is goed dit keer)

>>Het einde is een ander probleem, geforceerd goed. Ineens zijn de soldaten niet meer zenuwachtig voor de baas en SPOILER laten ze ze maar vrij!?!?

Dat einde is prachtig. Het laat zien dat die bewakers vooral bewakers zijn in de context van die voetbalwedstrijd. Het is eerder de gewoonte te moeten optreden als autoriteit, dan dat de noodzaak van die autoriteit gevoeld wordt. In feite valt het onderhuids nogal mee, met die vrouwenonderdrukking, lijkt het te zeggen. In ieder geval lijkt er ruimte voor lucht. Dat is een hoopvollere conclusie dan destijds in The Circle werd getrokken. Ik vind Offside nog steeds een van de betere films van het jaar, misschien wel de beste. Ondanks al het amateurisme.

dus denk je dat het realistisch is?
vind ik wel een mooie gedachte (inderdaad) dat het eigenlijk een farce is die met tegenzin nog in stand wordt gehouden.

die ene soldaat die de radio in de auto probeert te repareren is wel een lieve held :)

Sja, realistisch, het is in ieder geval een interessant statement over Irak.

Leuk om al halfslachtig over een eindlijstje na te denken ;) Wordt niet makkkelijk in een download-era om uit te maken welke mee mogen doen. Films van vorig jaar die dit jaar zijn uitgekomen (Leben der Anderen) naast films van vorig jaar die dit jaar te downloaden waren (Mutual Appreciation!! Doet mee voor de hoofdprijs) en films die hier nog moeten uitkomen (Away from her)...

eenvoudige oplossing (waar ik me maar aan houd) het lijstje van de Volkskrant aan het eind van het jaar met films die dit jaar in premiere zijn gegaan.

(wat betreft muzielijstje wordt het wel weer irritant dat die 2 platen van Loney Dear (Loney, Noir en Sologne) eigenlijk ook al heel oud zijn.

Ik ga geen uitstekende films negeren omdat ze hier toevallig nooit in premiere zijn gegaan, dat is zeker.

Dat worden bij mij dan waarschijnlijk drie lijstjes: (1) de films die in NL dit jaar in première zijn gegaan, (2) films die dit jaar internationaal enkel via dvd zijn verschenen en (3) een lijstje met klassiekers die dit jaar voor het eerst op dvd zijn verschenen (inclusief ultieme edities van films die al eerder op dvd waren uitgebracht, zoals b.v. recent À Bout De Souffle op Criterion). Nou vooruit, misschien nog een vierde lijstje met de optelsom van bovengenoemde lijstjes. Laat december maar komen.

Ik doe twee lijstjes:
1. "Dit jaar uitgekomen" plus "vorig jaar uitgekomen en dit jaar pas te bekijken" plus "komt eigenlijk volgend jaar pas uit maar al gezien".
2. Catching up (en dat wordt een lange lijst...)

Geen lijstje...want geen memorabele film gezien uit 2007. :(
(Inland Empire moet ik nog zien, maar ik wacht heel geduldig tot die midprice gaat.)

oh wacht...Closer.

...eh Control dus. :)

Ondertussen, Le Mépris (1963, Godard). Goede film met fantastisch begin, de credits laten oplezen terwijl een lang shot eindigt met een camera die op de kijker wordt gericht. Daarna wordt het natuurlijk nog beter met Picolli die Bardots naakte lichaam in taal moet ontleden (als je het icoon voor handen hebt dan ook helemaal uitbuiten.) Phil IJzerdraad komt langs en is een mooi contrast met Fritz Lang als elegante Europeaan. Er is weer het gebruikelijke Godard gehannes, het is prachtig gefilmd en is er een heeeeeeeeeele lange centrale scene waarin je perfect, zonder al teveel drama een huwelijk uit elkaar ziet vallen.

Op naar Made In U.S.A.

Hij staat op mijn harde schijf, Le mépris, maar ik dorst effe niet. Ik doe eerst twee arty sleaze films, Ett hål i mitt hjärta en Shabondama Elegy. Kijken of ik daar chocola van kan maken...

Grappig, ik noem Control ook regelmatig Closer. De titelvariant Lost heb ik ook al een keer gehoord.

Ett hål i mitt hjärta. Nou, veel 'plezier' ermee... Ben benieuwd of je het einde hebt weten te halen.

maar ik dorst effe niet

Mjaa, begrijpelijk met de score die Godard tot nu toe bij jou heeft. :) Maar misschien is Le Mépris de beste ingang tot Godard, een film die net de balans vindt tussen zijn nieuwe geintjes van "dit is film"/gebruik van literatuur/referenties, met een zekere politieke boodschap die niet zo schreeuwerig is als de films daarna. (Wel een film die je eigenlijk in de bioscoop moet zien.)

Ett hål i mitt hjärta, geen hol aan, Lilya 4ever was erg en misselijkmakend om de juiste redenen, dit was gewoon saai en pretentieus. En die shockerende beelden hebben we inmiddels ook al gezien met dank aan Sunny Bergman (of anders wel een of andere porngrind cd hoes, van Misogynist Pussyslasher met name).

porngrind?!?! haha. is dat grindcore met extreem vertraagde pornsamples op de achtergrond? al dat gekreun klinkt met wat distortion vast als een goeie grunter.

Pitchshifters en andere vervormingsapparatuur komen er zeker aan te pas. Google zelf maar. ;)

*mist der Arnold ineens.

Lásky jedné plavovlásky (a.k.a.Loves of a blonde (Forman, 1965). Drie meisjes en drie soldaten kijken aan aparte tafeltjes de kat uit de boom en uiteindelijk zijn de kansen verkeken. Behalve voor de blonde Andula die verleid wordt door de pianist van de avond, Milda. Na een intieme nacht besluit zij Milda op te zoeken in Praag. Die blijkt nog bij zijn ouders te women. Bijzonder ontwapenende vroege film van Milos ‘Amadeus’ Forman, en een van de hoogtepunten blijkbaar uit de Tsjechische nouvelle vague. Deze film heeft echter meer gemeen met de Britse traditie uit die tijd dan met de Franse: minder experiment, en de focus op gewone mensen. Zeer genietbare, ingetogen dialogen met de kakelende ouders van Milda als hoogtepunt.

The Bourne ultimatum (Greengrass, 2007) Bourne, gespeeld door Matt Damon is ongeveer een half uur aan het rennen als ik me af begin te vragen waarom in godsnaam. Vaag kon ik me herinneren dat deze film een voorganger heeft (een hele serie zelfs, zo blijkt) dus ik heb maar even gespiekt. Hij is op zoek naar zijn identiteit dus, achterna gezeten door de CIA. Dus dat is rennen geblazen, de hele film lang. Ik moet zeggen, dat rennen gaat Matt Damon behoorlijk goed af. Hoeftie tenminste niet te acteren. De hele film is één lange achtervolging die in de pers bijzonder goed is gevallen. Het is ook wel een toffe achtervolging, levendig en groezelig geschoten door Greengrass (United 93. Af en toe neemt Bourne een scooter of een trein. Een beetje als James Bond dus. Bond maakt alleen af en toe effe een cool praatje met zijn vijand, net voordat hij ernstig gemarteld gaat worden in een casino of in de onderzeeboot of ruimteschip, grapje tussendoor. Weinig onthaasting voor Bourne helaas, en voor de kijker. Kan niet zeggen dat het boek beter is. Ik heb het niet gelezen en ik kan het me ook niet voorstellen. “Bourne springt van het ene naar het andere dak. Daar aangekomen kruipt hij onder het wasgoed door en hij begint weer te rennen, een paar kogels ontwijkend. Dan ziet hij een trap naar beneden…”

The Good German
moest woensdagavond al mijn hersencellen laten kraken voordat ik me kon herinneren welke film ik maandag zag.. Zegt wel wat. The Good German probeert een ode te zijn op die jaren '30/'40 film noirs, maar er wordt wel volop in gescholden. Dat vind ik dan al jammer. Ook jammer, is dat het dubieuze personage van Toby Maguire snel van toneel verdwijnt, vond ik eigenlijk een interessanter figuur vergeleken met het hoofdfiguur (gespeeld door Clooney)
Maar goed, mooie plaatjes, veel Casablanca-shots en verder niets. Teveel voice-over en een irritant verhaal, kwam er nauwelijks achter waarom die Good German nou zo goed was..

Catch a Fire
Dit is zo'n film die zijn goeie recensies gedeeltelijk aan het onderwerp heeft te danken. Zuid-Afrika, ANC anti-apartheidstrijd... Altijd goed (voor een gevoel van schaamte) Die rare Afrikaners. De acteurs zijn goed (Derek Luke als langzaam radicaliserende Afrikaan en Tim Robinson als de bestrijder van "terroristen en communisten" = zwarten)
Jammer alleen van het script, het stipt fragmentarisch allerlei momenten aan, terwijl er ook met een betere spanningsboog wel een 2 uur durend eposje in had gezeten. Nu vliegen we erdoorheen en emotioneerde het mij nauwelijks.

Radio Days
Ik had er iets meer van verwacht. Woody reminiscend over de goeie ouwe tijden der radio. Nou dat is 't dus, hij vertelt anekdotes, bijna documentair, al zijn ze natuurlijk wel dik aangedikt en leuk verbeeld met de vaste acteurs. Maar, logisch, een vloeiend verhaal is het niet. Toch best charmant en het slot (oud en nieuw van '43 of '44) verbeeldt goed die vreselijke melancholie van zo'n dag. (Wat mij betreft ;) )

12.08: East of Bucharest (Porumboiu, 2006). Hierboven beschreven door Ludo. Film over een tv-show waarvan de presentator probeert te achterhalen of er tijdens de val van Ceaucescu nu wel of niet sprake was van een revolutie. Gingen de mensen voor zijn vertrek al de straat op of erna? Veel meer dan twee bekenden weet de presentator niet op te trommelen en de heldendaden van één, de plaatselijke docent, worden tegengesproken door de bellende kijkers. Aangezien het een arthouse film betreft, het budget zichtbaar beperkt is en de humor gortdroog, heet deze film in de pers al snel een vlijmscherpe politieke satire zonder weerga te zijn. Dat valt wel mee. Het punt dat er geen revolutie was wordt al snel gemaakt en vervolgens weinig subtiel een hele poos herhaald. Toch is dit een geslaagde film, omdat hij op het menselijke vlak blijft werken. Revolutie of niet, het interesseert uiteindelijk geen hond. De docent raakt wat geïrriteerd als mensen hem beginnen tegen te spreken, maar uiteindelijk is hij drukker met het verwerken van een kater en het afbetalen van leningen. Waardoor de film uiteindelijk meer vertelt over de Roemeen dan over de politiek van Roemenië.

De docent raakt wat geïrriteerd als mensen hem beginnen tegen te spreken, maar uiteindelijk is hij drukker met het verwerken van een kater en het afbetalen van leningen.

Klinkt als een erg vermakelijke film, die wil ik wel zien!
Laat hem nog op je harde schijf staan dan kom ik hem een keertje kijken.

Waardoor de film uiteindelijk meer vertelt over de Roemeen dan over de politiek van Roemenië.

genau! feel-good film aka ironische komedie over losers. altijd goed :)

Rocco e i suoi fratelli (Visconti, 1960). De beste Visconti die ik tot op heden zag (maar ik moet Il gattopardo nog). Drie uur durend verhaal over vrouw en drie broers die vanuit het arme zuiden naar Milaan trekken en daar aangekomen de huwelijksplannen van broer nummer vier verstoren. Het gezin moet de eindjes aan elkaar knopen, waarbij Rocco en Simone in de bokserij belanden. Tussen deze broers ontstaat een moeizame verhouding die de hoofdmoot van de film vormt. Simone wil niet deugen, Rocco is zowat een heilige, die bereid is erg ver te gaan in zijn broederliefde. Prachtige film over schuld, boete en vergiffenis, die alleen op het einde wat te sentimenteel dreigt te worden. Maar ja, je wilt een Italiaans melodrama of niet.

The prestige (Nolan, 2006). Nog een film over schuld, boete en vergiffenis, dit verhaal over een twist die ontstaat tussen twee goochelaars, Angier en Borden, waarvan er een verantwoordelijk is voor de dood van de geliefde van de ander. Het is onmogelijk deze film niet in één adem te noemen met het tevens dit jaar uitgekomen The Illusionist. Ik ben het met Ludo (zie hierboven ergens) eens dat The Prestige het wint omdat er uiteindelijk een creepy verklaring gegeven wordt voor de magie. Niet dat creepy nu per se moet winnen van magie, maar het tilt deze film naar een hoger plan. (mogelijke spoilers in aantocht).Een onschuldige goocheltruc, The Transported Man, van Borden lijdt tot zo’n ijverzucht van Angier dat hij tot alles bereid is deze truc te evenaren, totaan het lugubere einde. De wordplay van ‘transported’ is een prachtige vondst: Borden gaat de bak in, en Angier is de man die eindigt als onherkenbaar voor zichzelf, The Real Transported Man. Heel vermakelijk, genoeg plot twist om je bij de les te houden en fraai vormgegeven.

Smultronstället (a.k.a. Wilde aardbeien/Bergman, 1957). Road movie meets A Christmas Carol. Medische professor reist per auto naar Lund om onderscheiden te worden en zijn schoondochter reist mee. Het wordt een emotionele en inzichtgevende tocht, omdat de professor geconfronteerd wordt met zijn verleden, de gemiste kansen en zijn menselijke tekortkomingen. Typisch Bergmaniaans is de glimlach op de gezichten van mensen die elkaar beleefd de harde waarheid zeggen, maar de film biedt tevens veel mededogen voor zijn protagonist. Zeer toegankelijke Bergman die toch een enorme diepte weet te bereiken. Er gaat weinig tijd verloren en elke scene biedt een volgende, onmisbare stap. Het was me nogal een annus mirabilis voor Bergman, die in hetzelfde jaar Persona afleverde. Dat vond ik een interessantere film, maar Smultronstället vind ik beter.

A Mighty heart (Winterbottom, 2006). Film over de in Pakistan gekidnapte en vermoorde journalist Daniel Pearl, die focust op de achterblijvers. In tegestelling tot in zijn vorige film, The road to Guantanamo, neemt Winterbottom minder stelling. Het is een beetje PvdA. De slechten zijn de terroristen, niet de Pakistani, en de autoriteiten doen er alles aan om de verdwenen westerling te vinden. Er is één beladen scene, waarin een terrorist is opgepakt en in de boeien gehangen, als een Amerikaanse agent de ruimte in komt lopen. Nou, wat wordt het? De terrorist wordt weinig omzichtig omhoog gehouden door boeien, maar er valt geen klap en zijn lichaam vertoont er geen sporen van. Is de film daardoor vlees noch vis? Nee hoor, dit is veel beter te pruimen dan de schreeuwerige statements van Oliver Stone. Winterbottoms film straalt vooral eerbied uit voor de complexiteit van de werkelijkheid. Hij wil de actuele geschiedenis van de beelden achter de schermen voorzien. En dat doet hij erg goed.

En toen besloot ik eens een paar sleaze-films te doen. Arthouse en porno: gaat dat samen? En zo ja: wat levert het op?

Ett hål i mitt hjärta (Moodysson, 2004). Van Moodysson had ik nog geen één film gezien die ik minder vond dan ‘heel erg goed’. Dat er een einde was gekomen aan de zegereeks ingezet door Fucking Amal, Tilsammans, en Lilja 4-ever werd me reeds beloofd door Vido en Martijn, die hun best deden me de film te ontraden en die ik nu kan melden dat ik het einde gewoon gehaald heb. Film handelt over een bleke gothic-tiener die voornamelijk op zijn kamer industriële muziek zit te luisteren terwijl zijn vader in de huiskamer met twee vrienden de ene na de andere pornofilm opneemt. De eerste helft van de film vond ik behoorlijk sterk, omdat Moodysson aanemelijk weet te maken dat de werelden van papa en zoonlief meer op elkaar lijken dan ze zelf lijken te beseffen. Beide zijn totaal vervreemd van de buitenwereld, weten niet hoe met vrouwen om te gaan en kijken nogal op een destructieve manier aan tegen het leven en het daarvan meest tastbare bewijs: het menselijk lichaam. Pornografie biedt Moodysson vervolgens een manier om het menselijk tekort ironisch en vleselijk in beeld te brengen. De op lichamen inzoomende camera is vooral het verlengstuk van vader, op zoek naar iets van leven. Het klinkt banaal, maar ik vond het allemaal wonderlijk coherent. Maar dan gaat het mis: de film heeft te weinig dramatische ontwikkeling. De uitgangssituatie kan nauwelijks verslechteren (al dreigt dat even te gebeuren als de enige vrouw in het gezelschap de tent verlaat omdat de mannen vinden dat haar vagina stinkt - verzin het maar…), waardoor Moodysson gedwongen wordt zijn hand te overspelen. De tweede helft biedt meer van hetzelfde maar de beeldencollages die tussen de scenes versneden zitten, worden repetitief en zijn dan allang leeg. Je hebt snel genoeg van al die kunstvagina’s waar dingen in gestopt worden, poppetjes die verminkt worden, operaties en schaamlipcorrecties. Uiteindelijk is het net alsof je naar een film van Aronofsky zit te kijken. En dat betekent in Huize K. game over.

Shabondama Elegy (Kerkof, 1999). Ik ben waarschijnlijk de enige Nederlander die tot twee keer toe genoten heeft van Naar de klote. Daardoor ben ik waarschijnlijk de ideale persoon voor de volgende stap, deze in Tokyo geschoten film, waarin de ontmoeting van een gangster on the run (Thom Hoffman) en een pornoster met een incest verleden centraal staat. Ik kan me nog herinneren dat Jeroen Pauw eens Thom Hoffman op bezoek had in zijn programma, en beide een groot punt maakten van het feit dat de acteurs het echt met elkaar doen. Goed, ik was bereid het geheel onbevangen te bekijken, maar toen Hoffman binnen tien minuten zijn Japanse vriendin in haar komt aan het naaien is tijdens het opzeggen van het ‘onze Vader”, wist ik dat het moeilijk zou gaan worden. Het is duidelijk dat het Kerkof vooral om de vorm gaat. Verhaaltechnisch past het op een bierviltje. We zien de protagonisten vooral aan elkaar zitten fruniken en af en toe zit Hofmann te oreren over leven dood schuld boete en andere grote woorden, al dan niet gezeten in een lichtblauwe ochtendjas met de tekst “Marie Claire”. Wat het interessant moet maken is de cameravoering, het experiment, de sfeer. Ik kan me voorstellen dat Kerkof daarom naar het Oosten is gereisd. Daar wordt dat genre uitstekend beheerst (Wong, Hou, Lou Ye, etc.), maar dat zijn mensen met enorm veel talent. Dat talent ontbeert Kerkof. Shabondama Elegy voelt erg leeg aan. Het is eigenlijk vooral lachwekkend..

Ik kan me nog herinneren dat Jeroen Pauw eens Thom Hoffman op bezoek had in zijn programma, en beide een groot punt maakten van het feit dat de acteurs het echt met elkaar doen.

alsof duizenden porno-acteurs dat niet dagelijks doen, en soms is er nog een verhaaltje bij ook.
In Red Road zag de seks er ook behoorlijk unsimulated uit trouwens, niemand over gehoord.

Wild Strawberries! Even spieken of dat mijn favoriete Bergman was vorig jaar.. Hmm, nee The Passion Of Anna (Jandekiaanse depressie-film) zou ze nu omwisselen.
Je hebt Deconstructing Harry wel gezien he? Ik weet even niet meer welke ik eerder zag, maar ik vond ze er, grappig genoeg, beiden beter worden. Als een soort duo-programma.

uch...uch...Persona is natuurlijk uit 1966 (gaat me niet om jaarneukerij als wel dat het zo'n typische circa-66 film is en dus zelf even twijfelde van "al in 1957?!?" ;)

Ah ja, je hebt gelijk :-S Dan was er een andere film OOK uit 1957. Spiek: Ah ja, De Zevende Zeehond!

Ex Drummer
Kamagurka meets Tarantino of Hans Teeuwen meets Smack My Bitch Up.. tis wel even grappig. Het achterstevoren begin. Daarna blijft het onduidelijk of dit nou grappig moet zijn.. Of toch een drama. Ik denk 't eerste, maar tis voor mijn tere oortjes allemaal wat te hard. Bovendien was ik zo slim om het ding zonder ondertiteling te kijken, zodat ik waanzinnig geconcentreerd moest zijn om nog 50% van de tekst te verstaon. Ik kreeg in elk geval niet de neiging eens een boek van Brusselmans te lezen.

Curse of the Golden Flower
Verrassend goed. Veel beter dan Hero (die is vast zo geliefd wegens de ingewikkelde constructie) Van mij mag deze in top 250 en Hero eruit. Curse begint met een uur lang Shakespeariaans drama, vol kleurenpracht. Laat het maar aan de Chinezen over om dat soort gigantische decors, mensenmassa's e.d. uit de grond te stampen. De opening van Beijing 2008 zal ook wel geniaal worden, voor wie van dat soort massa-gedoe houdt. 2e uur is keiharde actie, waar Lord of the Rings nog een puntje aan kan zuigen. Uiteindelijk is de moraal natuurlijk: de sterkte (= zittende macht) overwint alles. Lekker fout, maar eigenlijk eerlijker dan de Amerikaanse fascinatie voor de underdog.

Azuloscurcasinegro
(uit mijn hoofd.. hard geoefend. ;) )
Jeej, soms lijkt het of elke Spaanse film een luchtige sexkomedie is. Ze doen er best naturel over, wie weet zijn ze in Spanje wel toleranter dan hier. (maar 't zal een wensbeeld van de films zijn)
Azul.. heeft een grappige driehoeksverhouding en wat homoseksuele zijplotjes, allemaal onderhoudend. Waar de film faalt is echter het feel-good aspect. Weet niet of dat het doel was.. lijkt me wel eigenlijk. Wat meer liefde tussen de personages, wat meer suikerspin-nepheid had geholpen.

Knallhart
Begint zwak.. Het jonge hoofdpersonage en zijn moeder worden uit hun villa gekickt en verhuizen naar een of andere achterbuurt. De ruzies zijn matig geacteerd en de jongen belandt binnen no-time in de criminaliteit. Lijkt dan de Berlijnse versie van de Tasjesdief te worden, met pestkopjes (allemaal allochtonen) die hem afpersen.. Maar zie hij wordt gered door een stelletje Khalid Sinouh-achtige grotere criminele vissen die van 'm een drugsrunnertje maken. Op dat moment komt de muzieksoundtrack ook op gang met deuntjes van Beck en Eels.. Weet alleen niet wat van het einde te denken. Of dat nou goed is te noemen voor de jongen.. (niet dat dat moet..)
Zitten trouwens naast de Khalid Sinouhs nog wel een paar geweldige slechterikken in en wat aardige sfeerscenes (waaronder een met een waterpijp)

tere oortjes

Ze doen er best naturel over, wie weet zijn ze in Spanje wel toleranter dan hier.

Ja, dat blijft wel vreemd, alleen vermoed ik dat Nederland en Spanje koplopers zijn als het om ongegeneerd seks in elke soort film te pleuren. :) In Spanje hebben ze natuurlijk een tijd heel braaf moeten doen maar toen is het ook goed los gegaan (eerste van Almodovar was al een bijna niet te overtreffen startsignaal).

Ah, cinema die opeens helemaal los gaat. Misschien dat het daarom van die povere films oplevert. Turks Fruit in den vreemde. En misschien dat daarom Chinese en Iraanse cinema zo opvalt. In Roemenie willen ze maar niet los. Begrijp niet waarom maar ik ben er wel blij mee.

Op van die vrolijke post-Oostblok seks zit ik ook niet wachten. ;)