Filmforum

ja dat viel me ook meteen op in de aftiteling, waarom niet gewoon die 'Mocro' (Algerijn) genomen. Daar begint het al mee, zou Aaf waarschijnlijk zeggen. (eens googlen)

ja, ze heeft gelijk vrees ik. Maar nu ga ik weer even keihard Earth, Wind & Fire draaien. (die ik tot nu toe, schuldbewust momentje, altijd met Boney M verwarde)

Oh Ludo wil het allemaal weer realistische hebben zie ik...;-)

ja zo'n vadsige man als uit Your Sister's Sister moet gewoon bij zijn moeder zitten sippen, en niet met 2 rare sexy chicks in pittoresk upstate weet ik veel waar vertoeven :D

2 sexy chicks? Hebben we wel dezelfde film gekeken, Ludo? :)

of mijn smaak degenereert

de ene is een beetje Feisty, vegan, dat soort meisjes die willen altijd wel met mij praten.
en Emily Blunt is zelfs iets te knap voor de film vond ik, en dat Engelse accent bleef ondanks de verklaring toch wat moeizaam.

maarrrr.. Laurence Anyways! (later.)

Goed, mijn jaaroverzicht staat op de voorpagina. EN Laurence anyways heb ik niet meer gered...

tof. ik lees 'm braaf op 30 of 31 december.

Holy Motors
Ik ben geneigd dit weg te stoppen in het vakje those-cooky-frenchies waar ik ook Amélie en La science des rêves heb gestopt. Misschien moet ik 'm nog eens kijken want er zit meer in denk ik hoewel ik aan de andere kant twijfels heb of ik het punt wat het lijkt te willen maken wel voel/

Bir Zamanlar Anadolu'da
Er was eens … maar geen romance. Alles behalve dat. Zeer intelligente film, te intelligent om een kritiek op die 'primitievelingen' op het platteland te zijn. Dat soort self congratularory world cinema is er al genoeg en bereikt die mensen daar toch niet. Ik denk dat Ceylan moderne Turken zoals hijzelf en dus ook ons een spiegel voor houdt. En dat zit zo vernuftig verweven dat ik 'em snel nog eens ga bekijken. Wat me verder met slechts tien lessen Turks al opviel zijn de namen. De chauffeur heet Arab, van araba (auto) maar ook arap (Arabisch). Dat laatste heeft een wat negatieve connotatie evengoed wel de bron van de islam die evengoed wel een belangrijke invloed heeft op het dagelijks leven in de seculiere republiek. Das wel veel om toeval te zijn. Verder is er de naam van de dader, Hayrettin viel me op: -ettin mag van het Arabische ad din komen, het betekent ook gedaan in 't Turks. Wat dan precies (Hayr-) ben ik nog niet uit, hayır (nee) vind ik te vergezocht. Het slachtoffer heet Toprak (planeet).

Hesher
Nog niet eens zoveel Metallica als ik had verwacht. Stroef allemaal wel (denk al na een kwartier ofzo: en nu genoeg gejankt pa, doe eens iets), maar toch wel vermakelijke film. Beetje Gummo maar dan met wat feel good (bedacht me nog hoe ik met Amerikanen heb gesproken over Gummo die zich misschien wel meer terecht tekort gedaan voelden door die film dan de Turken die zich niet goed gerepresenteert voelden door Bir Zamanlar … op het IMDB forum).

Hayrettin, de tweede verdachte dus, die de schuld op zich wil nemen.

mooie stukjes :) Hesher Gummo + feelgood is spot on.

Laurence Anyways
Altijd mooi als de lijntjes van een jaar samenkomen. Gedurende de prachtige slotscene van Laurence Anyways klinkt een zeer toepasselijke nineties-beat waarover een man over 'where cars go by' begint te zingen. Natuurlijk, het is Paul Buchanan. En dit is weer een goeie Quebecoise film. Maar niet alleen door die slotscene is dit mijn favoriete Xavier Dolan tot nu toe. Ook hier is hij nog altijd onevenwichtig, grillig en erg melodramatisch, maar dit keer raakte zijn werk me écht. Misschien komt het omdat de sterke vrouw in deze film níet de moeder is. Sterker nog moeder Nathalie Baye krijgt te horen dat zoonlief haar nooit als moeder heeft gezien. De sterke vrouwen-rol is voor Suzanne Clément, die de fragiliteit van Samantha Morton combineert met de schoonheid van Janelle Monaey en de, eh, nineties-heid van Janet Jacksons ten tijde van Together Alone. (Dat had ook best de titel kunnen zijn.) Clément doet me denken aan Sophie Rois in Tykwers '3', een vergelijkbare film. De driehoeksverhouding in Laurence Anyways bestaat echter uit 2 mensen. Clément en Melvil Poupaud die zich gedurende het epos van man naar vrouw laat ombouwen. De ultieme middelvinger naar de society, het roept zó'n ongemak op, zeker 'halverwege'. Laurence Anyways smijt – zeer terecht – de simpele waarheid in ons gezicht: Ecce homo. Hokjesdenken is achterlijk denken. En ondanks dat Dolan in het midden-gedeelte toch weer de stilering opzoekt, houdt hij zijn film op de rails. Bijvoorbeeld door constant op gezichten te focussen. Van heel dichtbij. Hij weet wat hij wil zeggen. Iemand die in 1999 godbetert pas 10 was, en dat hele decennium als gisteren op doek krijgt, heeft veel in huis.

Caesar Must Die
Elk jaar kent zijn Shakespeare-bewerking. Dit is een moderne variant, mijns inziens te prefereren boven wazige pseudo-historische verhalen over de ware identiteit van Shakespeare (vorig jaar). Er iets vreemds aan de hand met Caesar Must Die. Hét unieke selling point van de film (gevangenen spelen Shakespeare) wordt zó gestileerd in beeld gebracht, dat ik na een kwartier meende dat de gevangenen gewoon door acteurs werden gespeeld! Wat achteraf dus niet zo blijkt te zijn... Dat betekent wel dat de gevangenen best een stukkie kunnen acteren (of ligt dat dan toch aan Shakespeare's fraaie teksten?). Toch had ik het allemaal nog veel 'documentairder' gewild. Zoals in de prachtige casting scene waarin de inmates 'gewoon' wat personalia moeten vertellen. Maar zodra de gevangenen daarna nog eens uit hun Shakespeare tekst vallen zijn die momenten wel overduidelijk gescript. Anders geformuleerd: de gevangenis wordt nooit een gevangenis, terwijl Shakespeare wel gewoon Shakespeare wordt. Het verhaal over Brutus en Caesar is natuurlijk wel op zijn plek in Rome, en zeker de speeches van Brutus en Anthony ná de daad zijn indrukwekkend. Op vele andere momenten – Shakespeare he – liet ik me toch wel weer in halfslaap sussen.

The Perks of Being a Wallflower
Deze kwam in een staat van Kerst-landerigheid toch weer hard binnen. Ik denk dat een goed voornemen voor volgend jaar kan zijn dat ik me eens wat minder in dit soort hoofdpersonages ga zitten herkennen. ('I am not a sad story, but a life'). Anyway, The Perks heeft ook lichtere kanten hoor. Leuk is de vreemde tijdloosheid van het verhaal. Ik kwam er lang niet uit of het nou '70, '80 of '90 was. De kids zijn fan van Rocky Horror Show (seventies toch?), de Smiths (eighties) én Ani DiFranco (nineties). Retro als ontsnapping. Bij vlagen doet het ook wel denken aan een jeugd-versie van Cameron Crowes classic 'Singles'. Maar bovenal is dit een kruising van Submarino en Ordinary People. Een loserig jongetje (vooral op zijn fraaie stém gecast volgens mij) begint aan de high school na het jaar daarvoor 'in de problemen te zijn geweest'. Op school is hij het muurbloempje tot hij zich weet aan te sluiten bij een vriendengroep. (Of zij trekken hem erbij) Met die jongen van We Need To Talk About Kevin in een extravagante rol, én een frisgekapte Emma Watson als Smiths-meisje wordt dat al snel heel gezellig. Maar ondertussen leren we in vreemde, stroeve flashbacks van die 'problemen', en gaan we eigenlijk in noodgang op een crisis af. Het einde had ietsje minder zoet gemogen, maar de film zegt mooie en herkenbare dingen, over crushes en 'malen'.

Gummo is wat mijn betreft meer feel good dat tranendal Hesher. Okay, dat hij even uit die paal valt en die zwembad chaos is lachen maar voor de rest...pfff.

Even off-topic.
Ik googlede net op Emma Watson (vanwege film Perks of being etc.), omdat die naam me bekend voorkwam, ok ken ik ja, meisje van Harry Potter films, maar het viel me op dat ook zij op een foto geposeerd staat zoals vele artiesten in de muziekindustrie de laatste jaren poseren, met het oog bedekt, 'the all seeing eye', een teken maken wat internet 'conspiracy theorists' zien als een teken van de Iluminati.

http://www.emmawatson.com/_Client/Flash/images/home6.jpg

Op Youtube staat het vol met filmpjes, compilaties van afbeeldingen en clips waarin Jay Z, Beyonce, Lady Gaga, Lil Wayne etc. in symboliek (voornamelijk driehoek, het oog bedekkend) verwijzen naar de vrijmetselaars, de zgn. Iluminati
Tuurlijk geloof ik niet in die crap, maar hebben jullie enig idee wat deze artiesten bezield? Waarom doen ze zo debiel?

The Grey

Zo op het randje van 2012 zag ik nog even een behoorlijk slechte actiethriller. Liam Neeson, toch van het fijne serieuze opa-type acteur, laat zich hier twee uur lang in de sneeuw door wolven achtervolgen terwijl hij af en toe een flashback heeft over hoe fijn hij met zijn vrouw in bed kon liggen voordat ze doodging aan een ernstige ziekte (hondsdolheid?). Volgens mij zit er geen enkele echte wolf in de film, en de CGI is nogal matig voor een film uit 2011. Cliché cliché cliché, en die gevechten met die wolven zijn ook niet zo interessant (spoiler: wolven bijten vooral, mensen gebruiken puntige voorwerpen). Het einde is wel verrassend pretentieus met één of ander gedichtje dat hij opdreunt terwijl hij de Alpha-male wolf in de ogen staart. Toch gewoon een soort 'Yippee Ka-yay, motherfuckers' of 'It's go time!', natuurlijk. Mooiste moment in de film is als de bad guy in de groep die-toch-zo-slecht-nog-niet-is niet meer verder wil. Op een plek met een prachtig uitzicht gaat hij zitten, om daar dood te vriezen of verscheurd te worden. Wel weer jammer dat vlak voordat de scène afgelopen is, we zijn rug zien en een zware grom horen. Dat toch iedereen even snapt dat hij werd doodgebeten hè.

Illuminatie is weer zo'n halfbegrepen esoterietrend die de ellende op aarde zou verklaren. En artiesten voelen zich altijd erg betrokken bij de ellende op de wereld. :)

Misschien is het ook omdat ze teveel geld op de bank hebben, zo gingen veel acteurs bij Scientology op een gegeven moment, spirituele leegte vullen wegens overmaat aan materiële goederen … zoiets.

Gummo is wat mijn betreft meer feel good dat tranendal Hesher.

maar hebben jullie enig idee wat deze artiesten bezield? Waarom doen ze zo debiel?

het zijn artiesten. ;) verder ben ik altijd wel pro dat soort rants :)

dat einde in The Grey is sterk, toch te lui om 'm in mijn top 20 op te nemen (busy busy)

de mensen in Gummo zijn er volgens mij hopelozer aan toe dan in Hesher. feel good was misschien gechargeerd, maar door je tranen heen hoopvol richting de toekomst zien kan ook best goed voelen (ofzo!)

oh pardon! Jon zei behoorlijk slecht, ik las behoorlijk sterk (ik las gewoon wat ik zelf vond, lol)

het zijn artiesten. ;)

Ik had in dit draadje over The Grey iets geschreven over zeer onrealistische wolven, maar ik vond het als actiefilm ook best wel geslaagd.

maar wat voor teken maakt Neerlands beroemdste vrijmetselaar hier?

http://www.spitsnieuws.nl/sites/default/files/imagecache/article_image_node_slideshow/herben2dec.jpg.crop_display.jpg

allemaggies...

聖獣学園
Ik wilde Black Christmas gaan kijken maar bleek een Italiaanse dub zonder subs te pakken te hebben. Dus dan maar een Japanse 'nunsploitation' film. Blijkt die aan het einde zowaar ook nog een kerst tintje te hebben. :) Hoewel voor de balans hier de afwezigheid van mannen opviel is het natuurlijk van een heel andere orde dan Bir Zamanlar …, nl. de 'orde van het heilige beest'. Veel kastijdingen en boobies in een katholieke context, maar het was niet zo erg als de andere films die ik zag in het genre, zonder te willen beweren dat ie beter is. Er zaten wel maar erg mooi gefilmde passages in, maar verder was het bekijken van deze film (zoals de meeste in dit genre) vooral nieuwsgierigheid bevredigen.

Wat die artiesten bezield? Je kunt je denk ik beter afvragen wat de fotografen, stylisten, etc. van deze artiesten bezield. Daar komen die ideeën meestal vandaan, toch?

Ja uiteraard, maar die artiesten maken dat soort gebaren ook buiten hun clips of de gestileerde fotoshoots voor een magazine, ze willen er kennelijk echt iets mee uitdrukken.
http://tinyurl.com/c5dq64y

Dat komt zeker van de artiesten, rappers en dergelijke entrepreneurs vinden wereldheerschappij natuurlijk bewonderenswaardig en tot de verbeelding sprekend. Dat die vrijmetselaarloges cheesy clubjes van omhooggevallen zakenpieven zijn met soms twijfelachtige interesses (en misschien nooit anders geweest) vergeten ze dan liever even, laat staan dat ik altijd denk: waarom zou een waarlijk verlicht persoon nog wereldheerschappij willen? De hogere realiteiten zijn niet te manipuleren ten dienste van onze materiële besognes. Als ze er zijn en je kan zou er iets mee kunnen dan is het m.i. juist om dat soort futiliteiten achter je te laten.

Cornelis
Nou, die Black Christmas rust geen zegen op, nu weer een crappy rip die niet om aan te zien is. Het momentum is langzaamaan verlopen, misschien volgend jaar weer eens proberen. :) Nu de biopic van Cornelis Vreeswijk. Shit is moeilijk, talent schijnt toch altijd moeilijk samen te gaan sociaal wenselijk gedrag. Ik heb al lang geleden besloten dat ik liever eikels heb die goeie muziek of kunst maken dan eikels die alleen maar eikels zijn, dus ik vind z'n muziek er geen haar minder (of beter) om. Af en toe springt het een beetje hak op de tak en denk je, huh? En toen? Maar genoeg leuke anekdotes om toch een onderhoudende film te zijn, zoals het moment dat hij al ruimschoots beroemd is als Zweedse chansonnier bij de immigratiedienst moet bewijzen de taal machtig te zijn. Kim Van Kooten als moeder was ook wel een geinige bijkomstigheid.

The Devil Inside
Heh, gewoon volgens de regels, exorcisme, paniek, handheld 'found footage' en de boog staat niet altijd gespannen, maar toch wel een paar keer kippenvel. Onder andere door bijvoorbeeld een slangenmens maar ook goed sound design. Veel verontwaardiging over het einde op Imdb maar daar ben ik 't niet mee eens. Maar ik ben gewoon een sucker voor exorcisme films zelfs als het dit soort van-dik-hout-zaagt-men-planken is.

Jungfrauen-Report
(Heel erg) soft porno vermomd als documentaire. Het is van Jesus Franco, dus tussen alle pseudo 'wetenschappelijke' onzin zitten wel een paar mooie shots. Maar het heeft in veel opzichten wel erg weinig om het lijf.

The Wizard of Oz
De ekte-ekte uit 1939. In het kader van de filmopvoeding van de meiden, anders begrijp je de helft van de Amerikaanse films niet. Zag hem ooit als kind op onze pauper z/w tv dus miste de sublieme technicolor ontploffing wanneer Dorothy het land van Oz binnenvalt, daarvoor heeft ze al 'Somewhere over the Rainbow' gezongen. Nou ja, iedereen kent de film dus samenvatting hoeft niet hè? Technisch zijn tijd bizar ver vooruit, nou ja en die blikmans, leeuw en vogelverschrikker zijn terugkijkend wel opvallend nichterig (is dat ook nog in The Celluloid Closet langsgekomen?) Hoe dan ook, meesterlijke film, een archetype.

Oh, ook nooit gezien. :)

Julia (2008, Erick Zonca)
De Tilda Swinton show.
Ik heb een zwak voor deze actrice, maar in deze film komt ze niet altijd even goed uit de verf.
Het plot van de film is een aan lager wal geraakte Amerikaanse vrouw Julia (nog net geen white trash) die een jongetje kidnapt voor geld.
Schotse Swinton speelt deze Amerikaanse vrouw en de scènes waarin ze dronken, schreeuwerig en verlept is, en ze dus niet subtiel hoeft te acteren speelt ze geloofwaardig een Amerikaanse.
Is de personage eenmaal nuchter dan zit je vooral naar een goed acterende Swinton te kijken die Amerikaans probeert te doen.

Moon (2009, Duncan Jones)
Was Julia een Tilda Swinton show, Moon is een krachttour van Sam Rockwel die het niet makkelijk heeft 3 jaar lang moederziel alleen Helium oogstend op de maan.
Aanvankelijk dacht ik een 'aardser' (meer psychologisch, minder esoterisch) variant op Solaris te kijken, de man begint uit eenzaamheid langzaamaan dingen waar te nemen die er niet zijn, waaronder een dubbelganger van zichzelf.
[Spoiler!]
Als blijkt dat er sprake is van het science fiction principe "kloon" ben ik dan ook even teleurgesteld, psychologische wanen en gekte vind ik nu eenmaal interessanter dan science fiction, en als het plot al vroeg in de film is verklapt moeten filmmaker en acteur(s) wel van hele goede huize komen om er nog iets van te maken en dat doen ze!

mijn grote film-artikel komt over een uurtje, of 2.

Uncle Buck
Ik dacht even dat de rol van Buck door Belushi werd gespeeld, vlak voor zijn dood. In een 'oompje komt de school vertellen how it really is' zit door het hoedje ook wel iets van een Blues Brothers-vibe. Maar het is John Candy dus, die nog een paar jaar te gaan had. (En verder vast mateloos was) Uncle Buck komt op de kinderen passen als de pa en ma wegens familie-omstandigheden de hort op moeten. Dat wordt dus chaos, maar voor John Hughes' doen is de film best bitter. De ouders waren al saai en suf, en oom is en blijft ook maar een loser, net zoals de oudste dochter in het gezin een échte puber blijft. Ik zat na 10 minuten al van 'kom op jongens, group hug!' en de kleine kids zijn daar ook wel vóór, maar zo fysiek wordt het nergens. Oom houdt zich gaandeweg vooral bezig met het voorkomen van een amour de jeunesse (…) net zoals Hughes zoals gebruikelijk vooral in het vijftienjarige meisje is geïnteresseerd. In de leukste sequenties is het slapstick-gehalte (met dure porseleinen borden) gelukkig wel hoog of iedereen aanwezig, zoals op de bowlingbaan, waar zelfs de Coen bros nog wat inspiratie lijken te hebben gevonden later. (De man met de tandenstoker is classic Coen, er loopt trouwens ook nog een Ludo-look-a-like rond als horse track fixer, een plaats waar de film helaas nooit belandt.)

Point Break
De surf-subcultuur is toch wel een van de mínst interessante, ik krijg geen enkele neiging 'erbij te willen horen'. Eén surf-film is dus eigenlijk wel genoeg voor een jaar, en dat was het aardige Big Wednesday. Point Break heeft nog een ander probleempje. Keanu Reeves. Een van de onbedoeld leukste aspecten aan Point Break is hoe Keanu hier totaal van het scherm wordt gespeeld. Door Patrick Swayze. Een groot acteur, kuch... Als hij in beeld is merk je dat hij – om het gepast zweverig te zeggen – een ander aura heeft, hij ís zijn rol. Keanu lijkt te druk bezig de tekst te onthouden. Hij speelt een rookie van de FBI die met zijn collega, de King Pin-achtige Gary Busey, de surfscene gaan onderzoeken, op zoek naar wat bankovervallers. Keanu hooked up met een surfer chick, en al snel zit hij op feestjes van Swayze. De surfscenes zijn erg saai en het wordt pas aardig als de actie losbreekt, achtervolgingsscenes per auto én te voet kun je wel aan Bigelow toevertrouwen. Je blijkt niet alleen on sea waves te kunnen surfen, ook in de air kun je best wat stunts uithalen. Baumgartners favoriete film waarschijnlijk, maar zou je echt zoveel controle hebben op je bewegingen? De femme fatale-wending wordt jammerlijk gemist...

Basquiat
Door Julian Schnabel. De ene (neo)-expressionist over de andere. Dat heeft zijn voordelen, Schnabel is duidelijk bekend met 'het wereldje' en toont met plezier de kunsthandelaars die om je heen beginnen te zoemen zodra je het dreigt te gaan maken. Weer een andere type mens dat je daar waarschijnlijk om de haverklap tegenkomt meldt: 'I am a painter as well' om daar aan toe te voegen 'I am glad I didn't get the recognition, because it has given me time to develop...' Een zinnetje van Willem Defoe, die niet eens een credit krijgt in de openingstitels, want Schnabel heeft véél beroemde vriendjes. De cast doet watertanden. Parker Posey, Elisa Lowensohn, Courtney Love, Dennis Hopper, David Bowie en Benicio Del Toro. En dan vergeet ik de lieftallige Claire Forlani nog, als serveerster. Bowie is amusant én goed als de seniele Warhol. Nooit geweten dat hij en Basquiat een soort van vriendschap onderhielden, de film had met gemak Basquiat & Warhol kunnen heten. Del Toro speelt géén kunstenaar, maar een mannetje van de straat. Hij loopt erbij als Boudewijn Buch in een basketbalhemd. Verder is dit een film als een mixtape, kwart scenes en halve liedjes wisselen elkaar af, in een prima ritme overigens. Waiting on a Friend, eindelijk een goed Stones-nummer gehoord. Jeffrey Wright (die Basquiat speelt) was later niet zo tevreden (elke keer als hij echt los gaan cut de film naar een liedje) maar als artistieke potpourri vond ik de film toch erg leuk.

The Girl Who Leapt Through Time
Alvast een voorschotje op ergens volgend jaar: Japanse tekenfilms. Hier treffen we weer een tomboy-achtig meisje, goeie maten met 2 jongens op de high school. De drie houden zich bezig met baseballen (altijd een plus) en verder niets. Summer break nadert, vervolgstudiekeuzes idem dito. Maar dan ontdekt het meisje in het natuurkundelokaal dat ze door de tijd kan springen. Letterlijk, springen. Ze moet er wel steeds een aanloopje voor nemen! Vanzelfsprekend probeert ze deze nieuwe 'skill' zo goed mogelijk in te zetten, maar in de traditie van het Butterfly-effect wordt alles alleen maar erger. Ineens lijken haar twee brave vrienden ook nog allebei op haar verliefd te zijn. En zelfs met tijdreis-skills is dat nog niet zo eenvoudig in goede banen te leiden. Japanse treinen spelen ook weer een cruciale rol. Het mechaniekje dat de spoorwegovergang sluit is ontzettend schattig. Net als de hele film eigenlijk. Eén van de mooie dingen aan manga zijn de dikke tranen. Wie zou er nu niet wel eens in zulke grote parels willen huilen zoals manga-meisjes doen? Het laatste half uur is in feite één lang onnavolgbaar outro. Begeleid door etherische Arvo Part-klanken ontdekt het meisje hoe de toekomst en het verleden ineens binnen haar bereik zijn geraakt. Op de fiets. Aw. :)

Het laatste half uur is in feite één lang onnavolgbaar outro.

zo mooi.

Het voordeel van Point Break is dat Anthony Kiedis in zijn voet wordt geschoten. ;)

oh ja fuck, vergeten op te merken. goeie vlechtjes Anthony! :P

dat outro vond ik eerst een beetje too much, maar op het moment dat ze naast de fiets op die dijk staan is het allemaal goed.

http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2012/12/cinema-in-2012-ludo.html

Küçük Kiyamet
Blijkt van dezelfde regisseurs als Okul ('School'), vandaar dat ze allebei een soundtrack van Kevin Moore (ex-Dream Theater) hebben. De vorige was een matige horrorfilm vooral gered door een wonderschone vrouwelijke cast. 'Kleine Apocalyps' is slechts aan de oppervlakte een horrorfilm, eigenlijk gaat het over omgaan met de dood en dus is het meer een psychologische film. Het is een beetje vreemde maar ook wel een originele vorm en zeker een grote stap vooruit na Okul.

Kıyamet trouwens. ;) Volgens woordenboek 1) Dag des oordeels 2) Chaos, volgens Google 'Verliezer' …

Tiny Furniture
Miranda July-haters moeten opletten, de wereld in deze film heeft hetzelfde hipster-gehalte, maar de irritatie blijft verrassend genoeg uit. Sterker nog, ik heb zitten lachen om Lena Dunham, die vol zelfspot de problemen van de moderne (rijke) loser neerzet. 'I wouldn't get too excited about that paycheck. It's pretty disappointing. After a while, I just stopped picking mine up.' Om te beginnen gaat haar hamster al dood, iets wat July nooit over d'r hart zou kunnen verkrijgen. Het beest belandt in de vriezer. Ook het meisje verkeert in een bevroren toestand. Uit met d'r vriendje, diploma gehaald (in film theory, waar je niks mee kan als je geen potentieel beroemde filmmaker bent) en terug bij ma en zus. Meestal worden dit soort hoofdrollen door mannen vertolkt. Tiny Furniture is alleen al geslaagd doordat we heel naturel een dikke vrouwelijke quarterlife-crisis te zien krijgen. Meisje ontmoet dorks in allerlei soorten en maten. (“He's a real big thing on YouTube”.) De leukste (en later ook meest emotionele) scenes zijn die met moeder en zus. In dé scene van de film krijgt Lena een woede-uitbarsting. Ze weet dat ze zich aanstelt, maar tegelijkertijd is haar 'ik word hier zo in de steek gelaten'-rant tegen moeder raak en hilarisch. Stel je ma voor als die modewatcher Lidewij, denk er dan zusje bij – ook met zwart hoornen bril, maar mét strak lichaam – die héél toevallig erbij komt staan. Lena wijst naar haar verwanten: 'Cause you two are some kind of gang!'.

Las Acacias
Ontzettende lieve road movie, die ook wel in de openingsregels van mijn 2012-artikel genoemd had kunnen worden. De reis per Scania, met boomstammen op de oplegger. Zo'n beetje het enige minpuntje aan de film is dat we de kolossaliteit van het voertuig eigenlijk nooit in beeld krijgen, we zitten heel intiem een hele film in de passagiersstoel. Zo bevindt de kijker zich in dezelfde positie als de lifster mét Unicef-baby die de trucker gaan vergezellen. Hij is dat overduidelijk niet gewend. Zijn ongemak is prachtig en doet ook de kijker zich bijna een indringer voelen. Maar dan. Hét shot van de film. De vrouw slaapt, terwijl de trucker rijdt. Als teken van vertrouwen, dat gedurende de eerste dag is gegroeid. Hebben de twee tot dan misschien een handjevol tekstregels uitgewisseld, nu is het ijs gebroken, speelt de trucker wat met de baby, en ontstaat er een voorzichtige toenadering. Uit heel veel meer bestaat de film niet, en dat hoeft ook niet, dit is géén echte 'handelingenfilm', op heel galante wijze is er toch een behoorlijk intense spanningslijn, misschien nog versterkt door de anderhalf uur durende drone van de vrachtwagenmotoren (de subwoofers hadden een goede dag). Het einde zou ik misschien nog iets té vinden, maar tegelijkertijd ben ik dan een harteloze zak. Zo zegt de scene op een parkeerplaats waar de trucker zijn lifster even dreigt te moeten gaan delen genoeg.
Mooie poster ook: http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/1/12/Las_Acacias_%28film%29.jpg

Letter Never Sent
De beeldtaal van de oude Russen is écht anders. Rare hoeken (veel van onderaf, voor een bijna Leni-megalomaan effect) afgewisseld met dicht op de huid gefilmde passages. Voor een docu-sfeer zorgt dat laatste vreemd genoeg niet, maar de shots zijn enerverend, en soms (in een knus tentje, bijvoorbeeld) ook mooi. Vier geologen zijn op pad in Siberie, op zoek naar diamanten. Ik denk: ha, dat wordt een parabel waar diamanten voor hebzucht (lees, het Westen) staan en de crew kapotmaken. Niet voor niets is de film begonnen met een eerbetoon aan de Sovjet-Pioniers en zingen de twee jongere expeditie-leden – een seventies-achtig stelletje avant la lettre – 'scouting'-liedjes. Geen volk dat zo smakelijk hoerrra, hoerrra kan roepen trouwens. Nu gaat de expeditie inderdaad ten gronde, maar de diamanten worden voor Volk & Vaderland gezocht, en zijn daarom júist van smetten vrij. ('Eindelijk af van het buitenlandse diamant-monopolie!') Tijdens de speurtocht raakt een van de oudere bebaarde gidsen verliefd op het jonge geologen-meisje. De andere gids schrijft juist vrome brieven aan zijn geliefde thuis. Verwarrend genoeg wordt de liefde voor het meisje onthuld door middel ván een brief. Daardoor zijn de twee gidsen aanvankelijk wat lastig uit elkaar te houden. Een fenomenale bosbrand lost dat 'into the wild' op. Het laatste half uur is redelijk trippy, met een zeer fraai fata morgana-sequentie. Helaas is dat nét niet het slot.

Tiny Furniture … terug bij ma en zus
Gespeeld door haar echte ma en zus, las ik na het zien van de film. Erg autobiografisch allemaal.

wat!? oh wow, dat verklaart wel de persoonlijk/docu-vibe

Alvast een voorschotje op ergens volgend jaar: Japanse tekenfilms.

Ken je de serie Death Note? Er is ook een speelfilmversie van maar ik zou de tekenfilmserie aanraden.

series kan ik mezelf op een of andere manier nooit toe zetten (zelfs Twin Peaks niet...) volgens mij heeft mijn zusje alle Death Notes wel gezien, ik zal er eens naar informeren, als ze niet te druk is de nieuwe Sherlock Holmes te kijken :)

Project Nim
Wat was er eerst: de drang naar het moederschap of de drang naar seks? Je denkt een (taal)wetenschappelijk verantwoorde docu over een leergierige aap te krijgen, maar je krijgt gedoe op de apenrots. Geinig wel. Slechterik van dienst is professor Herb Terrace, het type academicus wiens arrogantie jonge studentes het hart op hol brengt, en die in zijn jonge jaren waarschijnlijk één studente per week... etc. (Later zal ééntje per semester ook nog wel gelukt zijn.) De man begint voor glorie een project met een aap, zich daarbij omringend met vrouwen. Wat díe met apen hebben is weer een heel ander verhaal. We kennen in Nederland natuurlijk al Bokito... Max Mon Amour is zó waar. Toch blijft het raadselachtig. Vrouw na vrouw wordt hier moederlijk verliefd op de jonge chimp, die zijn leven begint in een hippie-environment. Terwijl de talking heads elkaar vliegen afvangen (let op hoe de professor al zijn fouten in lege woorden van het type ' 'ik wist het onbewust wel' verpakt) en de vrouwen elkaar haten omdat zij de aap niet mochten 'houden', komt de aap uit de mouw. Daarin heeft de prof. dan weer wel gelijk; het beest kon helemaal geen taal leren. Het zette de sign language gewoon in om te krijgen wat het wilde. En dat is dan weer wel heel menselijk. Lief met de kat is ie wel, die Nim. Althans, in het begin.

Miss Bala
Dat moet je op zijn Spaans als 'Baja' lezen. De provincie Baja California (met de grote stad Tijuana) is in deze film het toneel van de échte Mexicaanse drugs-lords-film die er aan hele tijd aan zat te komen. Films laten je rond de wereld reizen, maar je ziet ook verschillende 'soorten' criminelen. De Mexicaanse bendes opereren op een heel 'hoog' (militair-achtig) niveau. Constant in communicatie, rondkarrend in gepantserde SUV's, en met de politie aan hun zijde. In een van de eerste goeie scenes (er zijn er een handjevol) stapt het meisje dat later Miss wordt in de auto van een agent. Ze denkt hulp te krijgen in de zoektocht naar een verdwenen vriendin, maar de agent rijdt haar naar een crime boss, die haar gedurende een paar dagen als speeltje beschouwd. Dat hij daar tijd voor heeft (tussen de schietpartijen door) is een van de ongeloofwaardige aspecten, net zoals het plot van toevalligheden aan elkaar hangt. Het meisje is continu precies op de verkeerde plek. Ze wordt (zo) ook maar geen personage. De actrice staart continu bang richting kijker, en lijkt alleen te ontdooien op de paar momenten dat ze met haar broertje kan converseren. Tuurlijk, in handen van criminelen bén je doodsbang. Maar ze overlééft wel. Toch heeft Miss Balla ook fascinerende kantjes, er zijn Lynchiaanse scenes over geld en lust, op een verlaten strand bijvoorbeeld.

A Midnight Clear
Fijne, totaal ónepische oorlogsfilm, in de traditie van Fuller. Je zou kunnen zeggen dat in A Midnight Clear één (niet-bestaand) segment uit The Big Red One tot een uur of anderhalf uur wordt opgerekt, zonder dat gaat vervelen overigens. Net als bij Fuller ontbreekt pathos, en elke poging tot heldendom gaat gruwelijk mis. Dit verhaal gaat over angst, kameraadschap, en hoe men jongetjes oorlogen instuurt. Niet voor niets 'benoemt' de squad een 'father' en een 'mother'. 'I don't know if there's a correlation between intelligence and virginity' peinst Ethan Hawke in een opmerkelijk sensuele flashback. Hawke speelt de piepjonge leider van een al flink uitgedunde eenheid, die in 1944 door de Ardense bossen sjokt. De Duitsers voelen dat de oorlog bijna gedaan is, en niets is gevaarlijker dan een 'beest' in doodsstrijd. Je verwacht dus gruwelijke stuiptrekkingen, maar het totale tegenovergestelde gebeurd. Mark Isham laat engelen-koren (en wat minder geslaagde synths) het kerstverhaal begeleiden, een verhaal dat eindigt met een brute en opnieuw erg originele twist. Het enige minpuntje is het slot. Waarom niet gestopt bij de eenheid, in een toepasselijk religieus-aandoende processie, sjokkend door de sneeuw. Mededelingen in de aftiteling zijn al helemaal onnodig in een fictie-film. Maar goed, dat zijn details.

Kill List
Heel even lijkt dit een Brits tv-drama te worden, ergens tussen Mark of Cain (bijbels aandoende leger-trauma's, let op de hand!) en Tyronnosaur (gebroken gezinnen). Daar zat ik niet echt op te wachten, en het dan nog vrij gammele acteren van het sullige hoofdpersonage en zijn vrouw was ook meer iets voor een serie als Cold Feet. De driftige editing kondigt de waanzin echter al aan. En dan gaan de twee vrienden (die eerst met aanhang uiterst, eh, moeizaam gedineerd hebben) op pad... Het zijn huurmoordenaars, die doordeweeks in een rijtjeshuis (nou ja redelijke villa) wonen, en doen alsof ze in 'IT' werken... (De vrouw van het hoofdpersonage is overigens wél op de hoogte.) Ineens vliegt de film in uitzinnig geweld uit de bocht. En dat werkt, op haast Koreraanse wijze. Ik denk niet dat er een Britse film is die zo dicht bij The Chaser komt. Aan de andere kant, bestond er ook al zoiets als Straw Dogs natuurlijk... Gestoord geweld, gestoorde bad guys, gestoorde 'good' guys. En niet op die jofele Tarantino-manier he, maar bruut. En het wordt nog een tikje vreemder in een wending die zo bizar is, maar tegelijkertijd wel veel Britser is (iets met rituelen...) dat ik 'm maar niet ga omschrijven. Beter van niet sowieso, want de film eindigt in totale chaos, je kunt je er zo een webpagina vol 'theoraieën' bij indenken... In Bruges gone horror.

Ik zag Kill list dit weekend ook (tip an Vido he!) en was een stuk minder enthousiast. Het einde deed me hel erg aan A Serrbian Film denken (noemt Vido ook) en dat vind ik geen aanbeveling. Genre-fucking nice. Nachtkaarsgevoel minder nice. Wel het idee dat enige grip na analyse wel zou kunnen schelen, maar vooralsnog kan ik er weinig mee.

A Serbian Film is wel een van de meest debiele films die ik het afgelopen decennium gezien heb en als horrorfilm-liefhebber zegt dat wel wat.

Je zou er benieuwd van worden. :)

Juistem, Olaf had me algewaarschuwd...
Kill List (2011, Ben Wheatley)
Alles goed en wel totdat opeens The Wicker Man zijn opwachting maakte.
Een half uurtje daarvoor had die brunette al een geheimzinnig, satanisch teken achterop de spiegel getekend...
1+1=2 plus een boel kul....yep die bochel he...

ehm brunette? hoe kom ik daar bij? die met dat ravenzwarte haar bedoel ik

oh god ja, die spiegel, was ik alweer vergeten. :)

Voor wie er geen genoeg van kan krijgen hier nog wat screenshots die ik vorig jaar van Kill List maakte, inclusief een vroege scène die vooruitwijst naar de climax. Ondertussen ben ik erg benieuwd naar Wheatleys derde speelfilm Sighteers. Schijnt een hele eigen draai te geven aan Mike Leighs tv-klassieker Nuts In May.

Django Unchained (Tarantino, 2012)
De film duurt bijna 3 uur, dan moet er dus wel veel te vertellen zijn denk je.
Nou nee.
Een standaard 'revenge' verhaaltje, aangedikt met vette geweldscenes, komisch bedoelde dialogen, misplaatste muziek en omdat Django een black dude is word het geserveerd met een flinterdun laagje valse engagement, ja mensen het is niet alleen amusement, de film gaat ook nog eens diep...ehm right.
Over de cast valt niet te klagen.
Christopher Waltz speelt zijn Duitse officier uit Inglorious Bastards nog eens over, maar nu als bounty hunter met baardje en aan de goede kant. Jamie Fox is degelijk als Django.
Leonardo di Caprio is bij vlagen erg goed als sadistische plantagehouder.
Ik heb altijd een zwak gehad voor de films van Tarantino, maar dit is echt een miskleun, van een behaagzieke regisseur rekenend op een nieuw kassucces.