Filmforum

The Wizard of Oz
De ekte-ekte uit 1939. In het kader van de filmopvoeding van de meiden, anders begrijp je de helft van de Amerikaanse films niet. Zag hem ooit als kind op onze pauper z/w tv dus miste de sublieme technicolor ontploffing wanneer Dorothy het land van Oz binnenvalt, daarvoor heeft ze al 'Somewhere over the Rainbow' gezongen. Nou ja, iedereen kent de film dus samenvatting hoeft niet hè? Technisch zijn tijd bizar ver vooruit, nou ja en die blikmans, leeuw en vogelverschrikker zijn terugkijkend wel opvallend nichterig (is dat ook nog in The Celluloid Closet langsgekomen?) Hoe dan ook, meesterlijke film, een archetype.

Oh, ook nooit gezien. :)

Julia (2008, Erick Zonca)
De Tilda Swinton show.
Ik heb een zwak voor deze actrice, maar in deze film komt ze niet altijd even goed uit de verf.
Het plot van de film is een aan lager wal geraakte Amerikaanse vrouw Julia (nog net geen white trash) die een jongetje kidnapt voor geld.
Schotse Swinton speelt deze Amerikaanse vrouw en de scènes waarin ze dronken, schreeuwerig en verlept is, en ze dus niet subtiel hoeft te acteren speelt ze geloofwaardig een Amerikaanse.
Is de personage eenmaal nuchter dan zit je vooral naar een goed acterende Swinton te kijken die Amerikaans probeert te doen.

Moon (2009, Duncan Jones)
Was Julia een Tilda Swinton show, Moon is een krachttour van Sam Rockwel die het niet makkelijk heeft 3 jaar lang moederziel alleen Helium oogstend op de maan.
Aanvankelijk dacht ik een 'aardser' (meer psychologisch, minder esoterisch) variant op Solaris te kijken, de man begint uit eenzaamheid langzaamaan dingen waar te nemen die er niet zijn, waaronder een dubbelganger van zichzelf.
[Spoiler!]
Als blijkt dat er sprake is van het science fiction principe "kloon" ben ik dan ook even teleurgesteld, psychologische wanen en gekte vind ik nu eenmaal interessanter dan science fiction, en als het plot al vroeg in de film is verklapt moeten filmmaker en acteur(s) wel van hele goede huize komen om er nog iets van te maken en dat doen ze!

mijn grote film-artikel komt over een uurtje, of 2.

Uncle Buck
Ik dacht even dat de rol van Buck door Belushi werd gespeeld, vlak voor zijn dood. In een 'oompje komt de school vertellen how it really is' zit door het hoedje ook wel iets van een Blues Brothers-vibe. Maar het is John Candy dus, die nog een paar jaar te gaan had. (En verder vast mateloos was) Uncle Buck komt op de kinderen passen als de pa en ma wegens familie-omstandigheden de hort op moeten. Dat wordt dus chaos, maar voor John Hughes' doen is de film best bitter. De ouders waren al saai en suf, en oom is en blijft ook maar een loser, net zoals de oudste dochter in het gezin een échte puber blijft. Ik zat na 10 minuten al van 'kom op jongens, group hug!' en de kleine kids zijn daar ook wel vóór, maar zo fysiek wordt het nergens. Oom houdt zich gaandeweg vooral bezig met het voorkomen van een amour de jeunesse (…) net zoals Hughes zoals gebruikelijk vooral in het vijftienjarige meisje is geïnteresseerd. In de leukste sequenties is het slapstick-gehalte (met dure porseleinen borden) gelukkig wel hoog of iedereen aanwezig, zoals op de bowlingbaan, waar zelfs de Coen bros nog wat inspiratie lijken te hebben gevonden later. (De man met de tandenstoker is classic Coen, er loopt trouwens ook nog een Ludo-look-a-like rond als horse track fixer, een plaats waar de film helaas nooit belandt.)

Point Break
De surf-subcultuur is toch wel een van de mínst interessante, ik krijg geen enkele neiging 'erbij te willen horen'. Eén surf-film is dus eigenlijk wel genoeg voor een jaar, en dat was het aardige Big Wednesday. Point Break heeft nog een ander probleempje. Keanu Reeves. Een van de onbedoeld leukste aspecten aan Point Break is hoe Keanu hier totaal van het scherm wordt gespeeld. Door Patrick Swayze. Een groot acteur, kuch... Als hij in beeld is merk je dat hij – om het gepast zweverig te zeggen – een ander aura heeft, hij ís zijn rol. Keanu lijkt te druk bezig de tekst te onthouden. Hij speelt een rookie van de FBI die met zijn collega, de King Pin-achtige Gary Busey, de surfscene gaan onderzoeken, op zoek naar wat bankovervallers. Keanu hooked up met een surfer chick, en al snel zit hij op feestjes van Swayze. De surfscenes zijn erg saai en het wordt pas aardig als de actie losbreekt, achtervolgingsscenes per auto én te voet kun je wel aan Bigelow toevertrouwen. Je blijkt niet alleen on sea waves te kunnen surfen, ook in de air kun je best wat stunts uithalen. Baumgartners favoriete film waarschijnlijk, maar zou je echt zoveel controle hebben op je bewegingen? De femme fatale-wending wordt jammerlijk gemist...

Basquiat
Door Julian Schnabel. De ene (neo)-expressionist over de andere. Dat heeft zijn voordelen, Schnabel is duidelijk bekend met 'het wereldje' en toont met plezier de kunsthandelaars die om je heen beginnen te zoemen zodra je het dreigt te gaan maken. Weer een andere type mens dat je daar waarschijnlijk om de haverklap tegenkomt meldt: 'I am a painter as well' om daar aan toe te voegen 'I am glad I didn't get the recognition, because it has given me time to develop...' Een zinnetje van Willem Defoe, die niet eens een credit krijgt in de openingstitels, want Schnabel heeft véél beroemde vriendjes. De cast doet watertanden. Parker Posey, Elisa Lowensohn, Courtney Love, Dennis Hopper, David Bowie en Benicio Del Toro. En dan vergeet ik de lieftallige Claire Forlani nog, als serveerster. Bowie is amusant én goed als de seniele Warhol. Nooit geweten dat hij en Basquiat een soort van vriendschap onderhielden, de film had met gemak Basquiat & Warhol kunnen heten. Del Toro speelt géén kunstenaar, maar een mannetje van de straat. Hij loopt erbij als Boudewijn Buch in een basketbalhemd. Verder is dit een film als een mixtape, kwart scenes en halve liedjes wisselen elkaar af, in een prima ritme overigens. Waiting on a Friend, eindelijk een goed Stones-nummer gehoord. Jeffrey Wright (die Basquiat speelt) was later niet zo tevreden (elke keer als hij echt los gaan cut de film naar een liedje) maar als artistieke potpourri vond ik de film toch erg leuk.

The Girl Who Leapt Through Time
Alvast een voorschotje op ergens volgend jaar: Japanse tekenfilms. Hier treffen we weer een tomboy-achtig meisje, goeie maten met 2 jongens op de high school. De drie houden zich bezig met baseballen (altijd een plus) en verder niets. Summer break nadert, vervolgstudiekeuzes idem dito. Maar dan ontdekt het meisje in het natuurkundelokaal dat ze door de tijd kan springen. Letterlijk, springen. Ze moet er wel steeds een aanloopje voor nemen! Vanzelfsprekend probeert ze deze nieuwe 'skill' zo goed mogelijk in te zetten, maar in de traditie van het Butterfly-effect wordt alles alleen maar erger. Ineens lijken haar twee brave vrienden ook nog allebei op haar verliefd te zijn. En zelfs met tijdreis-skills is dat nog niet zo eenvoudig in goede banen te leiden. Japanse treinen spelen ook weer een cruciale rol. Het mechaniekje dat de spoorwegovergang sluit is ontzettend schattig. Net als de hele film eigenlijk. Eén van de mooie dingen aan manga zijn de dikke tranen. Wie zou er nu niet wel eens in zulke grote parels willen huilen zoals manga-meisjes doen? Het laatste half uur is in feite één lang onnavolgbaar outro. Begeleid door etherische Arvo Part-klanken ontdekt het meisje hoe de toekomst en het verleden ineens binnen haar bereik zijn geraakt. Op de fiets. Aw. :)

Het laatste half uur is in feite één lang onnavolgbaar outro.

zo mooi.

Het voordeel van Point Break is dat Anthony Kiedis in zijn voet wordt geschoten. ;)

oh ja fuck, vergeten op te merken. goeie vlechtjes Anthony! :P

dat outro vond ik eerst een beetje too much, maar op het moment dat ze naast de fiets op die dijk staan is het allemaal goed.

http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2012/12/cinema-in-2012-ludo.html

Küçük Kiyamet
Blijkt van dezelfde regisseurs als Okul ('School'), vandaar dat ze allebei een soundtrack van Kevin Moore (ex-Dream Theater) hebben. De vorige was een matige horrorfilm vooral gered door een wonderschone vrouwelijke cast. 'Kleine Apocalyps' is slechts aan de oppervlakte een horrorfilm, eigenlijk gaat het over omgaan met de dood en dus is het meer een psychologische film. Het is een beetje vreemde maar ook wel een originele vorm en zeker een grote stap vooruit na Okul.

Kıyamet trouwens. ;) Volgens woordenboek 1) Dag des oordeels 2) Chaos, volgens Google 'Verliezer' …

Tiny Furniture
Miranda July-haters moeten opletten, de wereld in deze film heeft hetzelfde hipster-gehalte, maar de irritatie blijft verrassend genoeg uit. Sterker nog, ik heb zitten lachen om Lena Dunham, die vol zelfspot de problemen van de moderne (rijke) loser neerzet. 'I wouldn't get too excited about that paycheck. It's pretty disappointing. After a while, I just stopped picking mine up.' Om te beginnen gaat haar hamster al dood, iets wat July nooit over d'r hart zou kunnen verkrijgen. Het beest belandt in de vriezer. Ook het meisje verkeert in een bevroren toestand. Uit met d'r vriendje, diploma gehaald (in film theory, waar je niks mee kan als je geen potentieel beroemde filmmaker bent) en terug bij ma en zus. Meestal worden dit soort hoofdrollen door mannen vertolkt. Tiny Furniture is alleen al geslaagd doordat we heel naturel een dikke vrouwelijke quarterlife-crisis te zien krijgen. Meisje ontmoet dorks in allerlei soorten en maten. (“He's a real big thing on YouTube”.) De leukste (en later ook meest emotionele) scenes zijn die met moeder en zus. In dé scene van de film krijgt Lena een woede-uitbarsting. Ze weet dat ze zich aanstelt, maar tegelijkertijd is haar 'ik word hier zo in de steek gelaten'-rant tegen moeder raak en hilarisch. Stel je ma voor als die modewatcher Lidewij, denk er dan zusje bij – ook met zwart hoornen bril, maar mét strak lichaam – die héél toevallig erbij komt staan. Lena wijst naar haar verwanten: 'Cause you two are some kind of gang!'.

Las Acacias
Ontzettende lieve road movie, die ook wel in de openingsregels van mijn 2012-artikel genoemd had kunnen worden. De reis per Scania, met boomstammen op de oplegger. Zo'n beetje het enige minpuntje aan de film is dat we de kolossaliteit van het voertuig eigenlijk nooit in beeld krijgen, we zitten heel intiem een hele film in de passagiersstoel. Zo bevindt de kijker zich in dezelfde positie als de lifster mét Unicef-baby die de trucker gaan vergezellen. Hij is dat overduidelijk niet gewend. Zijn ongemak is prachtig en doet ook de kijker zich bijna een indringer voelen. Maar dan. Hét shot van de film. De vrouw slaapt, terwijl de trucker rijdt. Als teken van vertrouwen, dat gedurende de eerste dag is gegroeid. Hebben de twee tot dan misschien een handjevol tekstregels uitgewisseld, nu is het ijs gebroken, speelt de trucker wat met de baby, en ontstaat er een voorzichtige toenadering. Uit heel veel meer bestaat de film niet, en dat hoeft ook niet, dit is géén echte 'handelingenfilm', op heel galante wijze is er toch een behoorlijk intense spanningslijn, misschien nog versterkt door de anderhalf uur durende drone van de vrachtwagenmotoren (de subwoofers hadden een goede dag). Het einde zou ik misschien nog iets té vinden, maar tegelijkertijd ben ik dan een harteloze zak. Zo zegt de scene op een parkeerplaats waar de trucker zijn lifster even dreigt te moeten gaan delen genoeg.
Mooie poster ook: http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/1/12/Las_Acacias_%28film%29.jpg

Letter Never Sent
De beeldtaal van de oude Russen is écht anders. Rare hoeken (veel van onderaf, voor een bijna Leni-megalomaan effect) afgewisseld met dicht op de huid gefilmde passages. Voor een docu-sfeer zorgt dat laatste vreemd genoeg niet, maar de shots zijn enerverend, en soms (in een knus tentje, bijvoorbeeld) ook mooi. Vier geologen zijn op pad in Siberie, op zoek naar diamanten. Ik denk: ha, dat wordt een parabel waar diamanten voor hebzucht (lees, het Westen) staan en de crew kapotmaken. Niet voor niets is de film begonnen met een eerbetoon aan de Sovjet-Pioniers en zingen de twee jongere expeditie-leden – een seventies-achtig stelletje avant la lettre – 'scouting'-liedjes. Geen volk dat zo smakelijk hoerrra, hoerrra kan roepen trouwens. Nu gaat de expeditie inderdaad ten gronde, maar de diamanten worden voor Volk & Vaderland gezocht, en zijn daarom júist van smetten vrij. ('Eindelijk af van het buitenlandse diamant-monopolie!') Tijdens de speurtocht raakt een van de oudere bebaarde gidsen verliefd op het jonge geologen-meisje. De andere gids schrijft juist vrome brieven aan zijn geliefde thuis. Verwarrend genoeg wordt de liefde voor het meisje onthuld door middel ván een brief. Daardoor zijn de twee gidsen aanvankelijk wat lastig uit elkaar te houden. Een fenomenale bosbrand lost dat 'into the wild' op. Het laatste half uur is redelijk trippy, met een zeer fraai fata morgana-sequentie. Helaas is dat nét niet het slot.

Tiny Furniture … terug bij ma en zus
Gespeeld door haar echte ma en zus, las ik na het zien van de film. Erg autobiografisch allemaal.

wat!? oh wow, dat verklaart wel de persoonlijk/docu-vibe

Alvast een voorschotje op ergens volgend jaar: Japanse tekenfilms.

Ken je de serie Death Note? Er is ook een speelfilmversie van maar ik zou de tekenfilmserie aanraden.

series kan ik mezelf op een of andere manier nooit toe zetten (zelfs Twin Peaks niet...) volgens mij heeft mijn zusje alle Death Notes wel gezien, ik zal er eens naar informeren, als ze niet te druk is de nieuwe Sherlock Holmes te kijken :)

Project Nim
Wat was er eerst: de drang naar het moederschap of de drang naar seks? Je denkt een (taal)wetenschappelijk verantwoorde docu over een leergierige aap te krijgen, maar je krijgt gedoe op de apenrots. Geinig wel. Slechterik van dienst is professor Herb Terrace, het type academicus wiens arrogantie jonge studentes het hart op hol brengt, en die in zijn jonge jaren waarschijnlijk één studente per week... etc. (Later zal ééntje per semester ook nog wel gelukt zijn.) De man begint voor glorie een project met een aap, zich daarbij omringend met vrouwen. Wat díe met apen hebben is weer een heel ander verhaal. We kennen in Nederland natuurlijk al Bokito... Max Mon Amour is zó waar. Toch blijft het raadselachtig. Vrouw na vrouw wordt hier moederlijk verliefd op de jonge chimp, die zijn leven begint in een hippie-environment. Terwijl de talking heads elkaar vliegen afvangen (let op hoe de professor al zijn fouten in lege woorden van het type ' 'ik wist het onbewust wel' verpakt) en de vrouwen elkaar haten omdat zij de aap niet mochten 'houden', komt de aap uit de mouw. Daarin heeft de prof. dan weer wel gelijk; het beest kon helemaal geen taal leren. Het zette de sign language gewoon in om te krijgen wat het wilde. En dat is dan weer wel heel menselijk. Lief met de kat is ie wel, die Nim. Althans, in het begin.

Miss Bala
Dat moet je op zijn Spaans als 'Baja' lezen. De provincie Baja California (met de grote stad Tijuana) is in deze film het toneel van de échte Mexicaanse drugs-lords-film die er aan hele tijd aan zat te komen. Films laten je rond de wereld reizen, maar je ziet ook verschillende 'soorten' criminelen. De Mexicaanse bendes opereren op een heel 'hoog' (militair-achtig) niveau. Constant in communicatie, rondkarrend in gepantserde SUV's, en met de politie aan hun zijde. In een van de eerste goeie scenes (er zijn er een handjevol) stapt het meisje dat later Miss wordt in de auto van een agent. Ze denkt hulp te krijgen in de zoektocht naar een verdwenen vriendin, maar de agent rijdt haar naar een crime boss, die haar gedurende een paar dagen als speeltje beschouwd. Dat hij daar tijd voor heeft (tussen de schietpartijen door) is een van de ongeloofwaardige aspecten, net zoals het plot van toevalligheden aan elkaar hangt. Het meisje is continu precies op de verkeerde plek. Ze wordt (zo) ook maar geen personage. De actrice staart continu bang richting kijker, en lijkt alleen te ontdooien op de paar momenten dat ze met haar broertje kan converseren. Tuurlijk, in handen van criminelen bén je doodsbang. Maar ze overlééft wel. Toch heeft Miss Balla ook fascinerende kantjes, er zijn Lynchiaanse scenes over geld en lust, op een verlaten strand bijvoorbeeld.

A Midnight Clear
Fijne, totaal ónepische oorlogsfilm, in de traditie van Fuller. Je zou kunnen zeggen dat in A Midnight Clear één (niet-bestaand) segment uit The Big Red One tot een uur of anderhalf uur wordt opgerekt, zonder dat gaat vervelen overigens. Net als bij Fuller ontbreekt pathos, en elke poging tot heldendom gaat gruwelijk mis. Dit verhaal gaat over angst, kameraadschap, en hoe men jongetjes oorlogen instuurt. Niet voor niets 'benoemt' de squad een 'father' en een 'mother'. 'I don't know if there's a correlation between intelligence and virginity' peinst Ethan Hawke in een opmerkelijk sensuele flashback. Hawke speelt de piepjonge leider van een al flink uitgedunde eenheid, die in 1944 door de Ardense bossen sjokt. De Duitsers voelen dat de oorlog bijna gedaan is, en niets is gevaarlijker dan een 'beest' in doodsstrijd. Je verwacht dus gruwelijke stuiptrekkingen, maar het totale tegenovergestelde gebeurd. Mark Isham laat engelen-koren (en wat minder geslaagde synths) het kerstverhaal begeleiden, een verhaal dat eindigt met een brute en opnieuw erg originele twist. Het enige minpuntje is het slot. Waarom niet gestopt bij de eenheid, in een toepasselijk religieus-aandoende processie, sjokkend door de sneeuw. Mededelingen in de aftiteling zijn al helemaal onnodig in een fictie-film. Maar goed, dat zijn details.

Kill List
Heel even lijkt dit een Brits tv-drama te worden, ergens tussen Mark of Cain (bijbels aandoende leger-trauma's, let op de hand!) en Tyronnosaur (gebroken gezinnen). Daar zat ik niet echt op te wachten, en het dan nog vrij gammele acteren van het sullige hoofdpersonage en zijn vrouw was ook meer iets voor een serie als Cold Feet. De driftige editing kondigt de waanzin echter al aan. En dan gaan de twee vrienden (die eerst met aanhang uiterst, eh, moeizaam gedineerd hebben) op pad... Het zijn huurmoordenaars, die doordeweeks in een rijtjeshuis (nou ja redelijke villa) wonen, en doen alsof ze in 'IT' werken... (De vrouw van het hoofdpersonage is overigens wél op de hoogte.) Ineens vliegt de film in uitzinnig geweld uit de bocht. En dat werkt, op haast Koreraanse wijze. Ik denk niet dat er een Britse film is die zo dicht bij The Chaser komt. Aan de andere kant, bestond er ook al zoiets als Straw Dogs natuurlijk... Gestoord geweld, gestoorde bad guys, gestoorde 'good' guys. En niet op die jofele Tarantino-manier he, maar bruut. En het wordt nog een tikje vreemder in een wending die zo bizar is, maar tegelijkertijd wel veel Britser is (iets met rituelen...) dat ik 'm maar niet ga omschrijven. Beter van niet sowieso, want de film eindigt in totale chaos, je kunt je er zo een webpagina vol 'theoraieën' bij indenken... In Bruges gone horror.

Ik zag Kill list dit weekend ook (tip an Vido he!) en was een stuk minder enthousiast. Het einde deed me hel erg aan A Serrbian Film denken (noemt Vido ook) en dat vind ik geen aanbeveling. Genre-fucking nice. Nachtkaarsgevoel minder nice. Wel het idee dat enige grip na analyse wel zou kunnen schelen, maar vooralsnog kan ik er weinig mee.

A Serbian Film is wel een van de meest debiele films die ik het afgelopen decennium gezien heb en als horrorfilm-liefhebber zegt dat wel wat.

Je zou er benieuwd van worden. :)

Juistem, Olaf had me algewaarschuwd...
Kill List (2011, Ben Wheatley)
Alles goed en wel totdat opeens The Wicker Man zijn opwachting maakte.
Een half uurtje daarvoor had die brunette al een geheimzinnig, satanisch teken achterop de spiegel getekend...
1+1=2 plus een boel kul....yep die bochel he...

ehm brunette? hoe kom ik daar bij? die met dat ravenzwarte haar bedoel ik

oh god ja, die spiegel, was ik alweer vergeten. :)

Voor wie er geen genoeg van kan krijgen hier nog wat screenshots die ik vorig jaar van Kill List maakte, inclusief een vroege scène die vooruitwijst naar de climax. Ondertussen ben ik erg benieuwd naar Wheatleys derde speelfilm Sighteers. Schijnt een hele eigen draai te geven aan Mike Leighs tv-klassieker Nuts In May.

Django Unchained (Tarantino, 2012)
De film duurt bijna 3 uur, dan moet er dus wel veel te vertellen zijn denk je.
Nou nee.
Een standaard 'revenge' verhaaltje, aangedikt met vette geweldscenes, komisch bedoelde dialogen, misplaatste muziek en omdat Django een black dude is word het geserveerd met een flinterdun laagje valse engagement, ja mensen het is niet alleen amusement, de film gaat ook nog eens diep...ehm right.
Over de cast valt niet te klagen.
Christopher Waltz speelt zijn Duitse officier uit Inglorious Bastards nog eens over, maar nu als bounty hunter met baardje en aan de goede kant. Jamie Fox is degelijk als Django.
Leonardo di Caprio is bij vlagen erg goed als sadistische plantagehouder.
Ik heb altijd een zwak gehad voor de films van Tarantino, maar dit is echt een miskleun, van een behaagzieke regisseur rekenend op een nieuw kassucces.

Kosmos
De Turkse cinema doet niet in eenvoudige films. Kosmos voegt nog wat fantasy toe aan 'Anatolia', en is tegelijkertijd een parabel, over conservatief en verouderd Turkije anno nu. De jeugdherinneringen van Bal (Honey) zijn niet ver weg... Met die laatste film deelt het te lange Kosmos een zekere afstandelijkheid, alsof je eerst maar eens 20 jaar ter plaatse moest wonen om het te te begrijpen. Niettemin gebeurt er genoeg indrukwekkends. Een raadselachtige openingsscene vol paniek wordt gevolgd door een eerste kennismaking van het hoofdpersonage met de oude dorpsmannetjes. De magere jongen met de vrouwelijke stem spreekt in spirituele tegeltjes, die de theedrinkers wel smaken. Bovendien heeft de 'onverwachte gast' zijn eerste goede daad al verricht, een van de velen die nog zullen volgen. De jongen is E.T. Hij voelt de pijn van de mens tegenover 'm, en neemt die weg door 'm over te nemen. Ten koste van zichzelf. Maar hoe zit het met de pijn van een heel dorp? Buiten klinken granaatinslagen, het leger is actief. In het grensdorp zelf is men vooral angstig voor de Ander. Gelukkig zijn er nog vrouwelijke outcasts met wie de held wat 'kan delen'. Niet vergeten die prachtige A Silver Mt Zion-achtige soundtrack aan te stippen, dacht ik, en toen klonk hun signature track: Angels standing guard 'round the side of your bed. De film in één zinnetje.

The Innkeepers
Het lukte me maar niet om hiervoor een plezierige kijk-invalshoek te vinden. Eerst dacht ik, dit kan een ont-spannende horror-film zijn. Wel alle genre-kenmerken van het haunted house-genre, maar dat er dan uiteindelijk helemaal níets gebeurt. Dat leek me wel wat. Toen dat na een uurtje niet echt houdbaar meer bleek, probeerde ik de variatie dat het vooral postmodern ging over hoe 2 mensen elkáár angst aanjagen. Maak je eigen horror-film in je eigen leven. Dat zou ook het uiterst zwakke acteren kunnen verklaren. Want het gaat al mis in scene één. Een meisje en een jongen komen een hotel binnen, ze gaan er werken. Het lijkt alsof ze er voor het eerst zijn, en alsof ze elkaar voor het eerst zien. Wrong on 2 accounts. De jongen is typisch mumblecore, met een dikke bril, een voorkeur voor internetporn. Het meisje is oppervlakkig bekeken nóg leuker. Het is alsof ze het knapste meisje uit een willekeurige eindexamenklas tot haar verbijstering en zonder oefenen in een film hebben gezet. Ze is toepasselijk mager (denk aan de ultieme seventies-heldin uit The Shining), heeft gaten in haar spijkerbroek, en grijpt continu naar haar astma-verstuiver. Helaas. Ze kan niet acteren. En met niet, bedoel ik dat ze haar voor deze ene film een Razzie lifetime achieve award kunnen geven. Zelfs de gewaagde grapjes – met een verschrikte moeder en een nachthemd – gaan mis.

Searching for Sugar Man
Deze muziekdocu gooit alle genre-clichés op verrassende wijze in een nieuwe mix. De uitersten tussen Nick Drake en Anvil blijken overbrugbaar. Documentair dan. Met de eerste deelt het verhaal de miskenning van de vergeten singer/songwriter, de zelfmoord, met laatstgenoemde het onverwachte succes elders. Daarvoor moeten we naar Zuid-Afrika, het Afrika van de Afrikaners om precies te zijn. Alleen dáár wordt een mysterieuze plaat van de volslagen onbekend gebleven singer/songwriter Rodrigues met open armen ontvangen. De film suggereert heel even dat de held zelfs heeft bijgedragen aan een cultuuromslag richting einde Apartheid, maar ziet daar gelukkig vanaf. Dat zou al te gechargeerd zijn, en het verhaal ís al nauwelijks te geloven. De man brengt een Bridge Over Troubled Water, voor de seventies-jeugd zucht die er zucht onder het conservatieve juk. Alles met smakelijk accent verteld door de locals. En dan is daar dus die heerlijke twist, die niet voor niets samenvalt met de opkomst van het internet, mid-nineties. De tijden van echte obscuriteit zijn voorbij. Enigszins ironisch (en heel geëmancipeerd eigenlijk) is op dat moment de entree van de enige donkere Afri(Ameri)kaan in het verhaal. En de muziek zelf? Vrij degelijk, met de typische strijkertjes van die tijd. Bob Dylan meets David Ackles, over die laatste zouden ook wel eens zo'n docu kunnen maken.

Heb gisteren, met een paar waterlanders, Searching for Sugar Man gekeken. Fraai hoor. Wat opviel bij dat grote concert overigens was dat de regisseur vooral oog had voor de jonge mensen in eht publiek, terwijl je zou verwachten dat de focus is op de mensen die met die plaat zijn opgegroeid.

Ah, muziekdocu's, altijd leuk. :)

Sterker, het ís Silver Mt. Zion he? ;)

Codes wel duidelijk soms, viel me op in de drie toch behoorlijk verschillende Turkse films die ik recentelijk zag. Het leger is de Turkse republiek en moderniteit, moslims (groeten ze bv met Selam aleyküm ipv Merhaba) = het platteland, traditie. Die Azeri muziek in Kosmos duidt op oostgrens, want de Armeense traditionele muziek zal wel over die (inmiddels) gesloten grens zijn gegaan bij de christelijke opruimactie. Waarmee er in Kosmos en Bir zamanlar Anadolu'da nog genoeg overblijft om te duiden.

ik vond het publiek vooral heel blank (ik kreeg dat toen pas door, dat daar zijn fanbase lag zogezegd)

wel weer jammer om achteraf te lezen dat de man in de eighties in Australie toerde, een beetje fictie zit er toch altijd wel in, in die docu's

Sterker, het ís Silver Mt. Zion he? ;)

ja, mijn grap was niet al te best geformuleerd daar :) (en ah ik dacht al dat het iets voor jou zou zijn, dat Kosmos)

Als je iets omhoog gescrolld had … ;)

Kijk eens …

dank!

( ;) )

Play (2011, Ruben Östlund)

Wat een ongemakkelijke kijkervaring is dit zeg.
Met een bijtend realisme wordt door een groepje criminele allochtone jongeren van een ordinaire diefstal een sadistisch spelletje gemaakt.
De diefstal (of roof hoe je ook wilt noemen) wordt alsmaar uitgesteld en in een zinloze tocht naar een afgelegen plek in het bos wordt met de gevoelens en verwachtingen van de drie blanke slachtoffertjes gespeeld. De drie weten natuurlijk dat het groepje Noord-Afrikanen onbetrouwbare dieven zijn maar durven dit ook weer niet toe te geven, al is het alleen maar omdat die crimineeltjes dit zelf telkens ontkennen.

De camera registreert maar zoemt nooit in en dat maakt de ervaring alleen maar schrijnender.
Ik heb een flink aantal enge (of eng bedoelde films) gezien, maar nog nooit heb ik de spanning en angst van de slachtoffers zo sterk gevoeld als in de tram-scene aan het begin van deze film.

De film duurt wat mij betreft wel wat te lang en Östlund laat zo nu en dan te geforceerd zien dat hij iets van de kijker vraagt.

Wat ik aanvankelijk ervoer als een mooi contrast met het ongemak van de kinderen - in een goed georganiseerde veilige samenleving wordt wel opgemerkt dat een wieg in het gangpad van de trein mogelijk een onveilig obstakel vormt, maar het opjagen van drie kinderen door een groepje enge crimineeltjes ontgaat iedereen - werd te nadrukkelijk uitgespeeld en verwerd daarna een komische noot, om tegen het einde van de film weer een serieuzer punt te maken: de (Noord-Afrikaanse) eigenaar kon niet gevonden worden omdat ie geen Zweeds en geen Engels praat, tja die prachtige multi-culturele samenleving.

Tegen het einde laat de regisseur een vader van een beroofd kind hardhandig een telefoontje terughalen van een donkere jongen, wat naar het uitziet een van het groepje dieven was. Een discussie met een boze bezorgde vrouw over racisme volgt.
Dit had voor mij niet gehoeven, op mij kwam het over dat Östlund hiemee de verdenking van racisme aan zijn adres probeert te tackelen.

Niettemin is deze film ongetwijeld een top 10 notering waard...van de 10 films die ik in 2012 (nog) niet gezien heb.

de (Noord-Afrikaanse) eigenaar kon niet gevonden worden omdat ie geen Zweeds en geen Engels praat, tja die prachtige multi-culturele samenleving

De eigenaar van de wieg bedoel ik, dit is waarschijnlijk niet op te maken uit de tekst die ik getikt heb...

Östlund houdt ervan met onze vooroordelen te spelen. Bij zijn vorige film Involuntary (2008) wist hij me regelmatig op het verkeerde been te zetten en moest ik constant mijn mening herzien. Hij dwingt een actieve manier van kijken naar film af die mij prima bevalt.

Hyde Park on Hudson (Roger Michell, Groot-Brittannië, 2012)
‘Fijn dat u met zovelen bent bij deze premiere. U komt vast af op de lovende kritieken’, aldus de operator die altijd de film mag aankondigen. Geen recensie gelezen, dus weet niet of deze opmerking ironisch bedoeld is. Maar het waarderingscijfer 5,8 op IMDb doet dat laatste vermoeden.
Zo slecht is ie niet. Best vermakelijk eigenlijk, dit informele verslag van een historische dag op het buitenverblijf van Franklin D. Roosevelt. De president van de Verenigde Staten ontvangt het Britse koningspaar aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog. Koning George VI -- Bertie voor ingewijden, het stotterende staatshoofd, dat we kennen van The King’s Speech – was erop uit gestuurd om de Verenigde Staten steun te vragen tegen de nazidreiging. Een charme-offensief, dat, zoals we weten, een paar jaar later tot een kentering in de wereldgeschiedenis zou leiden.
Het hele verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Daisy, verre nicht en tevens Roosevelts maîtresse. Maar de show wordt gestolen door Bill Murray in droogkomische, presidentiële gedaante. Een Oscar zit er niet in, maar een Golden Globe voor beste komische acteur behoort tot de mogelijkheden.

re Play: de wieg vond ik ook too much/smart-ass, het einde met de overbezorgde vrouw vond ik dan weer wel sterk.

Involuntary staat in de download :) Thanks.

Searching for Sugar Man
Mooi verhaal, prima verteld, al had ik enige tijd het gevoel naar een mockumentary te kijken. Pas als de dochter in beeld komt ga ik het echt geloven. :)

Rhyme & Reason
Rock The Bells
De eerste een documentaire over hiphop in de breedste zin, niet makkelijk te vatten in anderhalf uur. Toch aardig geslaagd en geen grote gevoelens van te veel nadruk op dit of te weinig aandacht voor dat en ook niet te schools in het oplepelen van feitjes. De tweede gaat over een Amerikaans festival wat begint met alle afzonderlijke leden van de Wu-Tang Clan te boeken maar al doende gaan ze voor de hele Wu, inclusief Cappadonna. De hele dag speelt er van alles, van een dj met Hendrix aspiraties (zijn versie met Maggot brain is in de context van de film vooral érg grappig) tot Sage Francis die de zaal behoorlijk uitdaagt. De spanning of iedereen op komt dagen wordt zo behoorlijk opgebouwd en je zit echt op het puntje van de stoel als de zaal op springen staat en ongeleid projectiel Ol' Dirty niet thuis geeft. Zelden zo'n spannende muziekdocumentaire gezien.

oh Rock The Bells moet ik zien.

in Searching For Sugar Man vond ik de mini-stukjes animatie trouwens (ook al) geslaagd, in de paar momenten dat ze anders wellicht naar re-enactment hadden moeten grijpen. als verbindingelement :)

Ja, die animaties werken goed. De geïnterviewde schenen mij toe als acteurs hier en daar. Ze zijn waarschijnlijk ook gescript voor die interviews als ze zgn. nog niet weten dat ie nog leeft.

Rock The Bells is een aanrader ja.

Private Hell 36
The crime: murder, the motive: money. Als dat geen goeie gangstarap-albumtitel is... Het zijn de eerste woorden uit deze noir van Don Siegel. In het begin lijkt zijn trademark Dirty Harry-conservatisme inderdaad ook al een plekje in de film te hebben gevonden, als een copper een paar verdachten stevig onder handen neemt en er eentje in elkaar slaat. Daarna belandt de film echter in meer gangbaar noir-water, als de twee hoofdpersonages femme fatale Ida Lupino tegenkomen. Ze is 'zangeres', met 'goeie fooien'. In één ervan zijn de agenten geïnteresseerd. Ze 'volgen het geld', dat bij de crime uit de openingsscenes is gestolen. Kennelijk waren alle biljetten 'gemarked'. Ik snap nooit zo goed hoe dat kan in pre-electronische tijden, noteert en checkt iedereen ál die nummers? Laat staan dat op een razend drukke renbaan er een biljet wordt herkend (door wie dan?) en de info meteen de agenten bereikt. Een stuk begrijpelijker is de lokroep ván geld, want met gold digger Ida in je omgeving zie je een gedeelte van de buit wel zitten. In de mooiste scene houden agenten en dames een huiselijk 'carrétje' in de achtertuin, spaghetti erbij, terwijl de ene agent dollartekens in zijn ogen heeft, en de ander doodsangsten uitstaat... De hel uit de titel is godbetert een 'zomerhuisje' (noem het gerust een caravan), die helaas enkel bij nacht wordt bezocht.

Margaret
Als Cassavetes zijn lever niet kapot had gezopen had ie nu dit soort films gemaakt. Hoewel Margaret qua verhaal in níets met Gloria overeenkomt, deelt de film de volslagen onevenwichtigheid. Theatraal met zichzelf worstelende personages, iedereen valt almaar in de reden. Melodrama! (Abortusje erbij? Abortusje erbij.) Kortom: chaos. Je kunt de hele film tot 3 tellen, en elke keer als je weer bij 3 bent is het niveau totaal omgeslagen. Aan het eind bijvoorbeeld, zitten moeder en dochter bij de opera. De emoties zijn gedaan, de opera begint, een mooi moment voor de aftiteling. (De klanken nemen de misère over.) Maar nee, tóch weer een close-up, waarin Anna Paquin (de dochter) vecht tegen de tranen. Dan begint ook de moeder, en krijgen we een vette hug... Anna Paquin speelt een late puber die het bloed onder je nagels vandaan haalt. Rich and spoiled, en met Geen Stijl-meninkjes in de klas. Als ze uit shoppen is denkt ze ook enkel aan haar eigen behoeften, en leidt buschauffeur Mark Ruffalo af. Gevolg: een crash, en een verschrikkelijk mooie sterf-scene. Als mij zoiets zou gebeuren zou ik me vooral zelf schuldig voelen, maar de volgende 2.5 uur besteedt Paquin aan het 'kapodt' maken van de buschauffeur... Een opstandige reflex natuurlijk, om haar eigen aandeel te vergeten, waar een hele hoop anderen in worden meegesleept. Ergerlijk maar boeiend.

Casa de Lava
Dat werd tijd. Mijn eerste Pedro Costa-film, een absolute favoriet onder cinefielen. Hij wordt wel de Samuel Beckett van de cinema genoemd, dus ik vreesde hermetisch gesloten superintellectualisme. Inderdaad. Het is hard werken, maar toch, wie wel eens een Claire Denis heeft gezien, kan hier best mee uit te voeten. Vampieren! Daarbij helpt de aanwezigheid van Isaach de Bankolé die er een soort specialiteit van heeft gemaakt om nagenoeg zwijgende (vaak gewonde) mannen te spelen, die als een mysterieuze stilstaande kracht het baken van het verhaal vormen. In dit geval valt (of springt) hij als bouwvakker van een gebouw. Dat zien we niet, alle actie is buiten beeld gehouden. Daarna wordt hij gerepatrieerd naar de Kaapverdische Eilanden. Met de Afrika Cup in aantocht (waar ze debuteren) meteen een goede gelegenheid om dat land eens te zien. Vulkanisch dus (zie titel), al komen we na het intro nooit meer dicht bij een actieve vulkaan. Isaach wordt naar huis gebracht door een verpleegster in een bloedrood jurkje, die het Grimm-ige goede in het verhaal mag zijn. Ze neemt vaccins en goede zorgen mee, maar de excentrieke eilandbewoners zijn te ver heen in hun wereld van lijden, geesten en 'dode mannen'. De volgende anderhalf uur dwaalt de vrouw door de gemeenschap, en wij door de film. Af en toe ineens geraakt door een oud mannetje met een viool. Of het moment dat de verpleegster dan eindelijk van kleren wisselt.

Weekend
Een van de allerbeste gayfilms, éver. Provocatief, filosofisch, en intiem. Alles zit erin. Om met het laatste te beginnen, er zit een zoenscene in die zo aandoenlijk is, dat het gewoon jammer is dat de film naar een – overigens prachtig – shot van buiten het flatgebouw switcht. En dat zegt iemand die zich vrijdag nog ergerde aan een hetero-stelletje dat het hele concert naast 'm stond te zoenen. Doe dat thuis. Weekend laat in de 2 hoofdpersonages eigenlijk de 2 manier zien die er in de hetero-maatschappij zijn om met je 'homo zijn' te dealan. Of je wordt er verlegen van, je loopt er niet mee te koop, oftewel, je voelt schaamte. Dit geldt voor de Mateja Kezman-achtige jongen in wiens appartement zich het grootste deel van het verhaal afspeelt. Hij pikt een jongen op uit de kroeg, die er heel anders 'in zit'. Altijd klaar voor discussie, het opnemend tegen brallers die opmerkingen nodig vinden, maar tegelijkertijd ook wellicht wat té kwaaiig op de maatschappij. De twee jongens vinden elkaar in hun eigen variant van 'Brief Encounter' (Een goed essayist zou de twee films maar eens aan een vergelijkend onderzoek moeten onderwerpen.) En heel veel meer moet hier niet over gezegd worden. Twee mensen die zich openstellen voor elkaar, van hilarische puber-anekdotes ('the shuddering cock of Rupert Graves') tot pijnlijke momenten wanneer hun paden al een keer eerder blijk te zijn gekruist, in het kleine homowereldje van Nottingham.

De link tussen Margaret en Cassavetes had ik zelf niet gelegd, maar nu je het zegt: A Teenager Under The Influence.

:) ik zag vanochtend pas dat het ook al in de titel zat (tikte het stukje na kijken natuurlijk)

en ondertussen peinsde ik wat de beste gay-film is (als het Weekend niet is, want wellicht is dat wat gechargeerd)
maar vind 'm bijvoorbeeld wel veel beter dan die van Wong Kar-Wai in Buenos Aires.

https://www.youtube.com/watch?v=OBqhlPISuAQ

(maar ik ben geen connaisseur betreffende gay cinema …)

De beste gay-film: Brief Encounter

Les mécréants
Marokkaanse theatergroep wordt ontvoerd door 3 jihadi's. Eenmaal op een afgelegen locatie gaat het helemaal mis en zitten ze met elkaar opgescheept. Pittige discussies die de karikatuur van jihadi's afbreken zonder ze al te knuffelbaar te maken. Een lach en een traan en zonder budget gedraaid, met gratis acteurs. Maar met zo'n verhaal heb je maar een locatie nodig en die zijn gauw mooi in Marokko. Met goed oog is het toch ook visueel fraai.

Barbara
Dit soort films wordt nog altijd te weinig in Duitsland gemaakt. Hoe hebben ze anders dat Ossi-trauma kunnen verwerken? Een ZDF-reeks? Of gewoon vergeten dat ze het wisten! Hoe dan ook... Barbara ligt in de lijn van Das Leben der Anderen, maar is een stuk subtieler. Das Leben wekte de indruk dat je in Oost-Duitsland constant in levensgevaar verkeerde, belandt was in een thriller. In Barbara is de paranoia minstens zo groot, maar het is een geniepige variant. Iedereen leeft zijn leven, maar allemaal met een doorgestoken kaart en een dubbele agenda in de hand. Wat iemand tegen je zegt is eigenlijk per definitie gecalculeerd, of in code. Dat geeft een enorme ontvreemding en onthechting, zelfs als je je min of meer conformeert ga je kapot in de controle-staat. Het best geïllustreerd door de de collega-dokter van Barbara, een Dautzenberg-achtige man, die verdacht (!) aardig is, en dat zélf ook weet. Hoofdpersonage Barbara komt in 'zijn' ziekenhuis werken, ze is er door de Staat naartoe gebonjourd. De landelijk omgeving maakt nostalgisch, en doet denken aan Requiem (hier wacht ook iedereen op de duivelsuitdrijving!) maar in het ziekenhuis is het behelpen. Gedurende de film druppelen er mensen binnen die de wonden van een natie concreet maken. Barbara wil weg, kán weg, maar zit vast in een einde dat heel toepasselijk 'te rond' is.

Kotoko
Japanners kunnen wat Von Trier kan. Kotoko is een pijnlijk wiebelig portret van een gekke vrouw, die zichzelf op indringende wijze volledig kapot maakt. Net als bij Keane is elke hoop ver te zoeken, en waar Keane zijn obsessies nog richt op een ander (zijn al dan niet ingebeelde dochter) heeft de vrouw hier zélf een kind. Een echt exemplaar. Dat wordt al snel doodeng, en horror-bloederig. Wat 'waar' is en wat inbeelding is voor de kijker vaak net zo onduidelijk als voor de vrouw, zo ziet ze soms letterlijk 'dubbel', dus verschillende versies van dezelfde mensen. En als dat 'probleempje' eindelijk gefixt is, en er zowaar iets van vrede lijkt te zijn ontstaan krijgen we meteen een nieuwe klap. Zelfs rust blijkt verraderlijk. (Heel typisch, ik wilde zó graag dat de vrouw het beter zou hebben dat ik prompt een imaginair personage, eh, over het hoofd zag...) Een knap aspect aan Kotoko is het ontbreken van dialogen, er zijn er wel een paar, maar het grootste deel van de film is fysiek óf in voice-over. Daardoor heeft de film ook iets Murakami-literairs, vergelijkbaar met het even korte en intieme Tony Takitani. Het einde heeft nog een laatste magische verrassing voor de kijker in petto. Het hoofdpersonage vindt enkel rust als ze zingt, en daarom is het wel toepasselijk dat haar wereld in een verknipte videoclip van Gondry veranderd.

The Turin Horse
Zo, die is goed met één aardappel en één hand. De schil van stokoude aardappelen laat vast snel los... Ik zou er toch een keer soep van maken. Een uitje moet op de Braziliaans aandoende armoedige steppe waar pa en dochter hier wonen toch ook wel te kopen, vinden en te bewaren zijn? Béla Tarr is meer dan berucht langzaam, er gebeurt hier eigenlijk gewoon niks. Canto Ostinato. O de ironie als er eindelijk een bezoeker komt die de dagelijkse bezigheden onderbreekt; volgt er een rant die ik níet kan volgen! Ik was bijna blij dat het meisje maar weer gewoon water ging halen bij de put. Later blijkt de put ineens leeg, en bekruipt me het idee dat hier een of ander bijbelse metafoor wordt opgezet. ('Buiten stormde het vijf dagen lang') Het koppige paard van het duo levert intussen de beste acteerprestatie van de film, let op hoe ze het aangeboden handje water met een hautaine hoofdbeweging weigert! Het einde is me dan weer niet radicaal genoeg, weliswaar bevat de 'zesde dag' een van de mooiere Aardappeleter-shots, ik vond het einde van de vijfde dag een veel galanter moment om de film de nek om te draaien. Het licht valt uit. De film is uit. Andere nog meta-radicalere oplossing was wél de tussentitel voor de 'zesde dag' te laten verschijnen, maar op dat moment meteen met de áftiteling beginnen. Helaas.

In Darkness
In één zin? Steven Spielberg die een remake maakt van Kanal. Maar dan wel buiten Hollywood want het aandeel seks is voor een oorlogsfilm van het type 'joden in het ghetto gered door een niet-jood' opvallend hoog. Als een soort 'het leven gaat door'-statement, dus inclusief bitchfights over vreemdgaan. (En het vreemdgaan zelf.) Het mooiste aspect aan In Darkness is wrang maar terecht cynisch. Hoe goed voel je je wel niet als je in de oorlog het leven van een stuk of tien joden redt. Heel terecht roept de Pool aan het eind triomfantelijk: 'Kijk! Mijn joden! Mijn werk!' De pakweg twee uur daarvoor worden nooit echt spannend, maar ze zijn in elk geval wel fraai gefilmd, ik zou haast zeggen 'entertaining'. De riolen van Lviv komen niet zo tot leven als die uit Warschau, maar in Kanal zagen we dan ook letterlijk níets en konden de eigen hersenen het werk doen. Hier wordt ondergronds ook nog een verhaaltje opgezet. Een stuk beter is, zoals gezegd, de Poolse 'Miep' zelf. Hij begint aan het klusje als een manier om geld te verdienen, maar krijgt er gaandeweg haast schik en plezier in. Hij dolt met de kinderen van de joodse gezinnen. Als het echt Spielberg was geweest hadden ze 'm kinderloos gemaakt, maar dan hadden we wel een intense scene gemist als de Poolse dochter haar pa bijna aan een Oekrainse SS'er verraadt.

Chronicle
Malle, zelfs wat duistere twist aan het superhelden-genre. Hoewel we het trucje van 'personages filmen het zélf' nou wel kennen, is de nerd die op zijn kamertje over zijn kutleven begint te vertellen meteen interessant. Met een film als We Need To Talk About Kevin (en het jaar-thema!) in gedachten meen ik dat dit een film wordt over de woede van een outcast die een school shooting aanricht. En misschien kun je wat er uiteindelijk gebeurd wel zien als een fantasy-variant hierop. It's a metaphor! De loser wordt aan het begin van de dag door zijn stoere jock-neef naar school gereden. Ik knipper met de ogen als neef Schopenhauer begint te citeren, maar op school lijkt alles business as usual. (Cheerleaders die klagen dat ze gefilmd worden, de ironie!) In het weekend volgt een feestje alwaar de loser wederom op het sleeptouw van zijn neef belandt. Mooi detail: neef laat hem prompt in de steek, maar als loner dan eindelijk een praatje met een meisje maakt duikt hij meteen weer op, om 'r in te pikken! Het zijn slechts schermutselingen vooraf, want even later 'valt' de film letterlijk in een Wonderland-gat. Bam! Gewone jongens met superpowers! Het begint als de lollige telekinese van Roald Dahls Mathilda, het eindigt in totale Avengers-waanzin. De Matrix zonder het brein in het vat, met een verfrissend korte speelduur.

Rock The Bells
Je vraagt je af waarom mensen muziekfestivals willen organiseren. Of er überhaupt te willen zíjn. Ik werd er maar agorafobisch van. Zo'n mensenmassa in een snikhete arena, en dan breekt de al uren staan wachtende rij door een hek heen, en begint de zaal 'nog wat op te schuiven'. Dit alles uit puur enthousiasme omdat de 'Wu' in hun voltallige line-up (anno 2004 kon dat nog nét) gaat verschijnen. Ook dat brengt weer genoeg geheks voor de organisatie met zich mee, want ODB heeft, eh, andere plannen... Ondertussen maken we kennis met zijn manager (een joodse Enrique Iglesias look-alike) én zijn entourage (Twee zich dom voordoende dikzakken – 'we are the background niggaz'.) Gedurende de festivaldag treden andere artiesten op, waaronder ene Supernatural, in alle hectiek de Mister Positivo van de film. Hij vermaakt het publiek met een geweldige 'obstacle freestyle course'. ('Remember I could rap about anything!') Ondertussen 'traint' hij zijn zoontje als een Pokémon om mc te worden. Als zoontje ná de show bij Sage Francis wil gaan kijken zegt 'Supernat': 'you can watch his show, he's a bit different though'. Een enorme diskwalificatie in zijn vocubulaire. (Sage doet inderdaad héél provocatief homo-erotisch avant-gardistisch, het is geweldig.) Dan wordt het avond, spannend, en komt de Wu tóch. Meteen begint de aftiteling. Niet eens een hálf nummertje. Iets met rechten misschien? Echt overtuigen van Wu's genie doet de docu zo nie, maar vermakelijk is het zeker.

The Devils
'The artist Adam Chozko made a video work in which he traced [..] many of the actresses who had played the nuns.' Daar was ik nou ook net benieuwd naar... Het zijn duidelijk geen page 3 Sun-girls. Zullen wel uit de theaterwereld zijn gekomen. In de extraverte gouden filmjaren '70 was het – denk ik – sowieso makkelijker om voor dit soort over the top-films mensen te hosselen. Vanessa Redgrave doet ook gewoon mee! Ze speelt in deze film van Russell een nonnetje met unclean thoughts, zoals nonnen in films nu eenmaal altijd hebben. De non raakt in de ban van bisschop Oliver Reed (vanzelfsprekend met porno-snor). Hij doet iedere dame die hij tegenkomt in katzwijm vallen... Dat keert zich uiteindelijk tegen hem als Richelieu en andere overijverige geestelijken een campagne tegen de man én de nonnetjes beginnen. De hele mikmak zou door de duivel zijn bezeten. Dat kan maar één resultaat opleveren. Een orgie van, voor en met exorcisten. Ik moest vooral lachen om Michael Gothard, die verdacht veel op Hallo Venray's Henk Koorn lijkt. Een groot gedeelte van de grappen is een sm-versie van Monty Python, en niet zo heel boeiend. Bovendien wordt er opmerkelijk veel geluld, niet voor niets werd The Devils op een toneelstuk gebaseerd... Nee, doe mij maar de trippy scenes, waarin Jezus op allerlei manieren en in allerlei manifestaties bereden wordt.