Filmforum

Biutiful
Ocherm … wat erg … en hij bedoelt 't zo goed voor z'n kinders … Maar nee, het deed me allemaal bar weinig.

Üç maymun
Ook duister, mooie plaatjes en gebrek aan communicatie maar dan veel en veel beter: doof, blind en zwijgend gaat een gezin van drie van kwaad tot erger en de grijze stad is als 'offerfeest' ('Bayram') achter tralies zit blijft de wolkenlucht net zo verstikkend grijs.

Edgeplay: A film about The Runaways
Niet echt een goede reclame voor het spelen in een bandje. De titels is een term uit de BDSM voor spelletjes waar echt gevaar bij komt kijken. De dames hebben inderdaad allemaal wel enige schade opgelopen (Joan Jett doet niet mee). Een rauwe en eerlijke docu maar die camera had wat stiller gehouden mogen worden.

Ik vond die Javier in Biutiful wel erg geloofwaardig en naturel, ik zat niet naar een bekende acteur te kijken die een kunstje opvoert. En de film was beter dan verwacht, met 21 grams en Babel had ik werkelijk hélemaal niets.

Beter dan Babel wil ik nog wel in meegaan. :)

En ik geef ook toe dat ik wel sentimenteel genoeg ben om af en toe wel íets te voelen, met kinderen enzo. Dat komt niet echt door de film, dat zijn gewoon trucjes waar ik intrap.

Şeytan (a.k.a. Turkish Exorcist)
Hah, die articuleren een stuk duidelijker dan Ceylans mompelaars. :) Verder natuurlijk je reinste onzin al is het vermakelijker dan ik had verwacht, ondanks de belabberde beeldkwaliteit. Een van de grappigste momenten vond ik de shock therapie.

http://media.screened.com/uploads/0/1850/163321-vlcsnap_2010_05_15_23h14m30s201_super.png

My Little Princess
Dit is duidelijk een heel persoonlijke film, die wellicht juist daardoor te afstandelijk blijft. Regisseur Ionesco werd door haar moeder als (naakt)modelletje geëxploiteerd in de vrije jaren '70. Een moeder waarmee ze buiten 'de kunst' geen enkele band had. De pijnlijkste scenes tonen dan ook juist het ongemak in alledaagse situaties. Dat je moeder je van school komt ophalen, en je prompt – voor het oog van iedereen – een nieuwe jurk aan moet doen. Filmisch gezien is het probleem hier vooral het ontbreken van een verhaallijn ín de relatie van de twee. In feite haat dochter de moeder vanaf het begin (want moeder is nooit thuis) en ze komt ook al snel – en gelukkig maar – in opstand als haar moeder haar steeds verder wil laten gaan qua poseren. Zo blijft er van een 'verhaal' niet veel over. Gelukkig is er dan nog Isabelle Huppert die weer eens uitstekend is. Als moeder lijkt ze niet alleen heel veel op haar dochtertje, gaandeweg gaat de kijker ook inzien dat moeder niet meer dan een groot kind is. Op een Zelda Fitzgerald-achtige manier ook heel tragisch. In een bijrol is trouwens Denis Lavant te zien, maar veel krijgt hij niet te doen. De onbekende Jethro Cave als typisch artistiek vies mannetje heeft een beklemmendere rol. Bij hem in Londen wordt de film even Pretty Baby, de beruchte film die Louis Malle op dezelfde affaire baseerde.

The Words
Een schrijversfilm zonder Paul Dano! Wel van vergelijkbaar niet al te denderend niveau als Being Flynn. Hier mag het oude genie gespeeld worden door... Ja door wie eigenlijk. Een man met een prachtige stem, maar het schoot me maar niet te binnen. Goed gedaan van het schmink department. Of Jeremy Irons is heel snel heel oud geworden.... Irons zit in één venster van de dubbele raamvertelling, in een constructie die maar niet postmodern genoeg wordt. Ik zag wel een paar kansen tot Auster-combinaties voorbij komen, maar dat soort meta-goochelarij wordt binnen no time verlaten voor een betrekkelijk sentimenteel gebeuren. Een soort The Reader (ha!) zonder nazi's. Waar de twee binnenste vertelsels nog redelijk werken – een mislukte schrijver víndt een manuscript en publiceert het met succes onder zijn eigen naam – is de overkoepelende schil uiterst teleurstellend. Dennis Quaid is de god van het universum dat we zien, en ook zélf een succesvol schrijver. Op een after party wordt hij gestalkt door een dame die in alles femme fatale schreeuwt. (Niet in het minst door de knik in haar verbaasde, neppe wenkbrauwen.) Het wachten is op een twist, die deze dame bijvoorbeeld met de imaginaire verhalen verbindt. De film strandt echter in een warrig open einde, zonder erg veel interessante vragen te hebben opgeroepen.

2 Days In New York
Ik vergeef de blonde huisgodin Julie Delpy alles, maar om nou te zeggen dat haar lieve niemendalletje 2 Days In Paris écht een vervolg nodig had. Daar liet Delpy haar filmvriendje Adam Goldberg met de Franse cultuur kennismaken, hier verplaatst de Franse cultuur zich naar New York. (En gebeurt dus níet het omgekeerde.) Bovendien is Goldberg ingewisseld voor Chris Rock, die buiten een kek jazz-baardje niets dan slechte grappen te bieden heeft. (Zijn 'improv' met een Obama van karton behoort tot de vele dieptepunten.) In NY gedragen de Delpy's zich als een arty versie van de Flodders. Het is niet een self-congratulatory meer (in de trant van: zie ons een ongedwongen met naaktheid en wiet omgaan); het is gewoon asociaal. Hoeveel slechte grappen over cunnilingus en de potentiële micro-penis (van een baby!) kan een mens aan? Slechts af en toe haalt een wisecrack het niveau van een minor Woody Allen-film. Julie staat met nymfo-zus in de keuken, zus raakt geëmotioneerd. 'Huil je?' 'Nee, het zijn de uien.' 'Maar je staat aardappelen te snijden.' Aan het slot heeft Delpy gelukkig nog één konijn in de hoge hoed. Een brown bunny, om precies te zijn. Met een jagershoedje. Vincent Gallo doet zijn beste Mephisto, en wint letterlijk en figuurlijk zieltjes.

Frankenweenie
Tim Burton doet een ParaNorman, en dat is na Volcano/Mon Amour alweer een echt 'koppeltje'. Films die elkaar in haast niets ontlopen. Daarmee is het letterlijk duistere Frankenweenie in elk geval beter dan Burtons vederlichte animatiefilm Dark Shadows. Net als in ParaNorman gaat Frankenweenie over een eenzaam jongetje, in een mysterieus horror-stadje. En net als ParaNorman is de film vooral ook ode aan de cinema van weleer. In dit geval grotendeels aan één film: Frankenstein, natuurlijk. Hier in de vorm van een hond, want het jongetje 'repareert' zijn enige (viervoetige) vriend. Daar is ook de poedel van de buurvrouw blij mee, met de coupe van de Bride of Frankenstein, het is een van de leukste geintjes. Ook het kreupele hulpje van de doctor draaft op, als het enige klasgenootje dat interesse heeft in het hoofdpersonage. Maar waar in ParaNorman de 2 losers echt 'bonden', en de film werkelijk iets existentieels krijgt, hebben we hier gewoon een verhaal dat wordt voortgedreven door incidenten. (Verdwijningen, ontsnappingen, oplevingen.) De hele klas zet New Holland op stelten. Alles ter gelegenheid van het 'science project' onder leiding van een Transsylvanische leraar, met de stem van Martin Landau, eerder al eens Bela Lugosi in die Ed Wood-biopic

Hey Ludo, Vido, hebben jullie die laatste van Hong Sang-soo al gezien (In another country)? Het is weer hetzelfde liedje maar nu met Isabelle Huppert. En heel veel in het engels, waardoor je opeens nog meer gewaar wordt van alle ongemakkelijkheden. Weet niet of het bij zijn beste zit, maar ja: fan of niet.

not yet, klinkt goed (denkende aan Voyage du Ballon Rouge)

In Another Country staat bij dezen op de filmverlanglijst. Bedankt voor de tip. De Amerikaanse dvd-release is pas in april, dus ik moet nog even geduld hebben.

A Perdre La Raison
Audiard is nu al invloedrijk zo te zien. Hier worden Tahir Rahim (A Prophete) en Arestrup (in meerdere Audiard-films) op Belgisch terrein bij elkaar gebracht, terwijl ook het uiteindelijke hoofdpersonage Emilie Dequenne wat weg heeft van Cotillard. Een been verliest ze niet. Wél iets veel belangrijkers. Het eerste uur had ik moeite met het acteerwerk. Arestrup wekt de indruk uit Cloaca te zijn weggelopen, en Tahir Rahim lijkt hier niet alleen figuurlijk op Keanu Reeves. De twee spelen vader en aangenomen zoon, in een ingewikkelde familiegeschiedenis die onder andere uit schijnhuwelijken bestaat. Er borrelen tal van conflicten. Het personage van Rahim heeft alles te danken aan zijn witte suikeroompje, maar tegelijkertijd doet dat hem voor eeuwig in het krijt staan. Hij blijft loyaal, maar het moet wringen. Het is zijn nieuwbakken jonge echtgenote die deze opgekropte rebellie probéért te uiten. Met de nadruk op proberen, want langzaam wordt ze ingezwachteld in liefde (van de Marokkaanse schoonfamilie) en het geld (van Arestrup). Ze lijkt ook zelf te willen verdwijnen in juten zakken van kleren. Zodra Dequenne meer en meer de spotlights krijgt wordt de film beter, en bij vlagen zelfs Blue Valentine-achtig goed. Depressies, hartverscheurend janken in de auto, en een gruwelijke daad, waar gedurende het intro al op is gehint. Het laatste telefoontje is overbodig.

Skyfall
In elk geval beter dan die laatste Batman. De Bond-franchise probeert duidelijk eenzelfde soort 'reboot' te maken, met een wat zwakkere superheld. Bond heeft een jeugdtrauma en is aan de drank! Erg veel nadruk krijgen die aspecten echter niet, zodat ze net zo goed achterwege hadden kunnen blijven. Veel opvallender is hoe rechts beide kassuccessen zijn. Misschien ook wel logisch. De massa in conservatief Europa is dat ook ten slotte. Zo lijkt Skyfall oprecht te denken dat een sterke geheime dienst in ieders belang is. Democratische politici, die babbelen alleen maar! Ik hoef hier niet te gaan betogen dat in het verleden juist het omgekeerde is gebleken. Als slechterik voert de film Bardem op in een rol die overduidelijk is gemodelleerd naar Assange (die zich als ijdeltuit wel vereerd zal voelen). Met blonde Wilders-coupe gaat de man via het betere hackwerk Londen en de wereld te lijf. De reden lijkt een moeder-complexje (M wordt hier 'mom' genoemd). Het meest gênante moment van de film is de coming out van de bad guy als homo. Jahoor. Verwijfd dus slecht, een goeie ouderwetse fascistische gedachte. Dat had die in scene gezette karaktermoord op Assange nóg wat makkelijker gemaakt. De reply van Bond is ultiem masochistisch, en komt in parafrase neer op 'wie zegt dat ik jou niet even in je reet wil neuken, bitch.' Waarin is Skyfall dan wél goed? De vlekkeloze actie natuurlijk. Bardem ontketent een enerverende keten van stunts in het hartje van Londen. En er is een klassieke opening. Oosters zoals het hoort. Scheurend over de groente en fruit-markt (Hitchcock) en acrobatiek op elk mogelijk transportmiddel. Al het spektakel eindigt in de grimmige en psychedelische openingstitels.

Le Prénom
Typische toneel-film. Een kamerspel dat tegelijkertijd grappig wil zijn én een beetje wil schuren, waarbij vooral het laatste een opgave teveel blijkt. Denk maar aan Carnage van Polanski, een film die tenminste nog tempo maakte en na een minuutje of 70 om was. Le Prénom begint met een eindeloos babbelende voice-over, die aan het einde wél een goeie pointe maakt. Was ie daar maar wat sneller aangekomen. De voice-over behoort aan een bezoeker van een dinertje amongst friends. Locatie: het huis van linkse intellectuelen. Gasten: de voice-over (rechtse makelaar), zijn vrouw (zwanger) en de beste vriend (homo?) van de vrouw (hysterica) van het huis. De klucht begint als de makelaar aankondigt een naam voor zijn aanstaande kind te hebben bedacht. 'Raad u maar!' Aan Adolphe denkt niemand, want ook in Frankrijk heeft die naam wat lastige connotaties. De makelaar wil de naam 'terugclaimen', maar dat gaat niet zonder het dinertje te laten ontploffen. Wat volgt heeft het bekende schematische verloop. Steeds krijgt één iemand van de groep het van de anderen voor de kiezen. Alles moet worden uitgesproken, of liever, uitgeschreeuwd. (Ta gueule!) Als we dan eindelijk bij de leukste twist komen (met de homo, krijg je Fransen nog altijd mee op de kast, zie die demonstratie) is de kijker eigenlijk al wat vermoeid.

de coming out van de bad guy als homo

Is dat niet vaak impliciet in Bond bad guys? Denk meteen aan (proto-Wilders trouwens qua image bedenkt ik):

http://www.femalefirst.co.uk/image-library/land/333/a/a-view-to-a-kill---christopher-walken.jpg

En nu ik hier toch ben: Wake in Fright (1971), is die hier door iemand al gezien (even geen zin laden pagina ;) Klinkt als een Subjectivisten schot voor open doel.

misschien ook wel business as usual bij die Bond schurk, ja. het erge is dat het stiekem toch best een entertaining movie is, ondanks alles.

Wake in Fright klinkt zeer goed - en word in de ganse draad nog niet genoemd - alleen Donald Sutherland ontbreekt er nog aan, ik zet 'm op de lijst.

Wake In Fright gaat bij mij ook op de lijst (Sutherland ;)...moest natuurlijk via Walkabout meteen aan jou denken.

Ik kan al die Bond schurken opeens niet meer voor de geest halen behalve die hoedgooier en Dracula met zijn gouden pistooltje. Maar in poppsychologische termen zit er wel zo'n dynamiek van homo-erotiek in die je wel vaker bij bad-good guys ziet (Batman en The Joker willen elkaar ook gewoon, Woo's The Killer is waarschijnlijk is het schoolvoorbeeld).

Searching for Sugar Man (Malik Bendjelloul, Zweden, 2012)
Ene Rodriguez stond nog op mijn te-doenlijst ‘te checken artiesten van Primavera Sound 2013’. Dat hoeft dus niet meer. Deze hele documentaire gaat over die hispanic folksinger uit Detroit wiens twee albums overal flopten, behalve in Zuid-Afrika. Daar werd het album Cold fact in de zeventiger jaren omarmd door de studerende, liberale , blanke anti-apartheidsjeugd. Er gingen volgens ruwe schattingen een half miljoen exemplaren van over de toonbank. Verhalen, dat hij zich door het hoofd had geschoten of zich op de bühne in de hens had gestoken, versterkten de mythe. Pas 25 jaar later, in 1998, vonden volhardende liefhebbers uit, dat Rodriguez helemaal niet dood was. Bij zes uitverkochte stadionconcerten werd hij onthaald als een held.
Ja, dit is een spoiler… Dan nog blijven er genoeg vragen over. Hoe is het mogelijk? Waarom pakte Zuid-Afrika het album wel op en de rest van de wereld niet? Hoe is het mogelijk, dat niemand in de seventies Rodriguez uitnodigde voor wat optredens? Hebben ze daar geen boekers? Was Zuid-Afrika in de nadagen van het apartheidregime zo geïsoleerd? Of was de wereld voor internet zo anders? Waar is het geld gebleven van de royalties? Hoe kwam het, dat Rodriguez, een kwart eeuw na dato, schijnbaar onbewogen zijn locale roem verzilverde? Is dit echt of word ik in de maling genomen? Zien we die man in juni echt? Of vertonen ze in Porto gewoon de film?

West Of Memphis
Het blijft een idiote zaak. Vooral de bewijzen tegen Terry Hobbs blijven zich opstapelen. Zelfs na de drie Paradise Lost films is deze toch wel weer de moeite waard, er worden meer mensen gehoord en een echt contra onderzoek opgezet. Er zullen ongetwijfeld meer mensen ten onrechte vastzitten die geen hulp van rijke rocksterren en regisseurs krijgen, maar ja, iedereen die als tiener schedeltjes en pentagrammetjes heeft getekend kan invoelen met die jongens. En het feit dat Baldwin als 16 jarige tot twee keer toe heeft geweigerd z'n mattie Echols erin te luizen om zelf vrij te komen zegt veel over hem en daardoor ook wel de drie. Het beeld van de familie van het slachtoffer toont gelijkenissen met de Judas Priest zelfmoordzaak. Wijzen naar anderen terwijl er in huis drugs, geweld en misbruik zijn. De moeder van het slachtoffer is overigens, net als Byers, inmiddels bij zinnen en ook een slachtoffer. Mooi dat de jongens vrij zijn, maar triest dat de dader nog steeds vrij rondloopt.

The Thin Red Line
Een contemplatieve oorlogsfilm zoals Apocalypse Now (op IMDB lees ik dat er een vergelijking wordt gemaakt met Saving Private Ryan, yeah right, dan is E.T. vergelijkbaar met Blade Runner zeker?). Het gaat allemaal om een klein eilandje maar in een soort roes wordt de onmenselijke gruwel van alle oorlogen getoond.

>>Hebben ze daar geen boekers?
Nee
>>Was Zuid-Afrika in de nadagen van het apartheidregime zo geïsoleerd?
Ja
>>Of was de wereld voor internet zo anders?
Ja

Dankuwel

Graag gedaan.

lol

Dredd
Het is wat snobistisch om in een jaar vol superhelden (Batman, Avengers, Bond) de geflopte spektakelfilm te te bejubelen, maar Dredd is van al die films wél het aangenaamst. Dat zit 'm vooral in de John Carpenter-achtige eenvoud. Zo duurt de film nog geen negentig minuten, spelen er géén grote namen in mee, en doet Dredd zijn helm nergens af. Niks love interest, of trauma's. De wandelende grimas annex kaaklijn blijft een eendimensionale wetshandhaver. Zo hoort het in een stripverfilming. Net als in elke goede dystopische sci-fi spelen drugs een prominente rol. Ze noemen het 'slomo' en het middel doet precies dat. De drug zorgt voor 2 fantastische psychedelische scenes. Eén aan het begin, en eén aan het eind. Simpel. In het midden had er best nog een mogen zitten, als Dredd met een vrouwelijke mindreader (en rookie) eventjes buiten de hermetisch afgesloten flat belandt. Eindelijk wat frisse lucht. Jongens staan te lummelen bij een skatebaantje. Je zou zeggen: doe maar een trucje. Helaas. Qua plot volgt Dredd die merkwaardige Indonesische actie-hype van laatst. De drugsmob zit bovenin het gebouw, de al dan niet corrupte agentjes staan beneden, en na anderhalf uur van kogelinslagen ontmoeten ze elkaar. Rookie: 'Wachten we niet beter op versterking?' 'Dredd: …. ' 'Wrong answer?' 'You're the psychic.'

Old Cats
De makers (schrijver en regisseur) van La Nana regisseerden een jaar later samen dit kleinschaliger werkje. Even humaan, maar op alle fronten minder van niveau. Het gaat over bejaarden, dus er wordt afgetakeld. Met Amour en Eldfjall in gedachten begint het opmerkelijk te worden dat het altijd de vróuw is die 'onderuit' gaat, terwijl in werkelijkheid toch eerder het omgekeerde gebeurd. (Alhoewel, mannen gaan gewoon dood.) Hier woont een Chileens echtpaar samen met 2 katten in een appartementje. De dagelijkse dingetjes zijn sterk getroffen, zoals het gereutel van een weigerende pc, waarop de man aan een boek werkt. (Nam me zeer voor hem in, zo oud en nog altijd die ambities.) De man, die op prins Bernhard lijkt, is hier verder een flat character. Zorgzaam en achterdochtig, vooral als de dochter van de vrouw (en dus géén dochter van hem) het tweetal komt opzoeken. Met haar komen we op La Nana-terrein. Ze is één brok emoties, in toom gehouden door coke én haar vriendin, zo'n kordaat lesbisch paardenstaart-type. Hier speelt de huismeid juist dát typetje, trouwens. In de loop van de dag probeert moeder (als een soort laatste geste) de dochter tegemoet te komen. Maar die is al te ver heen in haar eeuwige miskenning-tripje. Pijnlijk, en soms aangrijpend, jammer dat geen der aanwezigen écht de sterren van de hemel acteert.

The Comfort of Strangers
Venetië is sinds Roegs Don't Look Now de hel voor Britse toeristen. Het waterdoolhof doet ook hier weer zijn werk, wanneer een stelletje de stad voor een tweede keer bezoekt, vermoedelijk om hun wat ingedutte relatie nieuw leven in te blazen. Dat lukt iets té goed, dankzij niemand minder dan Christopher Walken. Zijn vertolking van de ogenschijnlijk zo galante kerel in een duur wit pak en een duur groot huis, is een van zijn allerbeste rollen. Dat begint al met zijn summiere voice-over, die het verhaal op raadselachtige wijze opent. De anekdote keert later als het ware 'in levende lijven' terug, om zo een vroegtijdige cirkel te maken. 'My father was a big man...' De kwaliteiten van The Comfort Of Strangers laten zich eenvoudig aan de 'deelnemerslijst' aflezen. Paul Schrader doet de regie, en staat altijd garant voor intrigerende, nét niet helemaal gelukte films. Het boek is van Ian McEwan, terwijl het tot scenario werd bewerkt door niemand minder dan Harold Pinter. Voeg daar nog een spooky, maar uiterst ambachtelijke soundtrack van Angelo Badalamanti aan toe en je hebt een tripje. Het echtpaar wordt al tegenstribbelend ingesloten en ingepalmd door de Ripley-achtige gentleman. Helen Mirren masseert het jonge ding mentaal Natasha Richardson door zich te láten masseren, en Walken volstaat versus Everett op een nóg directere manier. De aanrakingen triggeren een zinderende sadomasochistische tweede helft van de film, met twee relaties die als dovende kaarsen nog één keer in volle hevigheid opflakkeren.

The Boxer
Ongetwijfeld een van de minste films waarin Daniel Day-Lewis een hoofdrol vertolkt. Hijzelf verdwijnt natuurlijk wel weer moeiteloos in de rol van bokser. Hij heeft vast een jaar lang als een bezeten touwtje gesprongen. Toch is ook zijn rol verre van perfect, buiten de boksscenes loopt hij soms wat verdwaasd rond, alsof hij toevalling in het project van Jim Sheridan (In The Name of the Father) verzeild is geraakt. Zo heel anders kan de wereld van Belfast er toch niet uitzien, ook na 14 jaar gevangenschap. Daniels personage komt terug uit de bajes en heeft het helemaal gehad met de IRA, voor wie hij al die jaren heeft gezeten. Hij wil gewoon boksen, zonder 'sektarisch' gezeik. The Boxer probeert net als haar hoofdpersonage een beetje oecumenisch te doen, maar schildert ondertussen de IRA af als eendimensionale boeven, wat ze in die laatste fase vast ook wel waren geworden. Toch zie ik vooral een van de laatste gekoloniseerde stukjes van Europa, met een bezetter die katholieken eeuwenlang (ook in eigen land) als tweederangsburgers zag... Maar goed. Daniel Day-Lewis draalt ondertussen om zijn jeugdvriendinnetje (een fragiele Emily Watson). De liefdesgeschiedenis blijft een beetje afstandelijk. Dit in tegenstelling tot de boksmatchen, die een flitsend feestje zijn. Het geluid ervan is magistraal verzorgd. Ffft... ffftt.

goeie tip van arnout trouwens, The Comfort of Strangers.

Ik ben trwns begonnen met Letterboxd, voor al uw filmnerderij.

Бомба
Russische (communistische) wetenschappers willen seksuele energie vangen om daar een bom van te maken. Hun lab is in een bos waar ze regelmatig een primitieveling tegen het behaarde lijf lopen die er maar wat op los neukt. Die 'energieverspillende' benadering wint uiteindelijk. Mooie dames daar niet van, maar misschien toch meer iets voor Russen.

oh wow Letterboxd is heel heel cool. (maar ja als ik dat bij moet gaan houden heb ik een parallelle tijdlijn nodig)

Dat Letterboxd ziet er mooi uit inderdaad. Maar de tijd die in het invullen gaat zitten. Pfff. De wishlist functie die staat me vooral aan.

Invullen valt wel mee. Je hoeft geen recensies te schrijven.

Okay, die nog te zien lijst is mooier dan zo'n word file. :) Wordt er nu al moe van. Films gezien wordt wat langer termijn vrees ik.

Het is enigszins verslavend moet ik zeggen. :)

Was een tijdje helemaal hooked on http://www.whatiwatch.net/overview.php?ov=7839.

Zit al een jaar het klad in...

Het is enigszins verslavend moet ik zeggen. :)

je hebt gelijk. Probeer nu wel allerlei ingangen tot mijn filmgeheugen te vinden (behalve deze draad, wat een lifesaver toch :).

hehe, ik heb hier ook een hoop vandaan idd. :)

jullie houden dat niet allemaal netjes in je agenda bij? :P (naast Oranje interlands-uitslagen , ik schaam me 'r een beetje voor)

Ik heb alles ingevoerd in imdb, die laten je een excelbestand exporteren waarmee je lekker kan kloten (mediaan uitrekenen, gemiddelde lengte van gekeken documentaires; veel is mogelijk). Door een film een cijfer te geven staat 'ie gelijk in je lijstje. Wel jammer dat je op imdb alleen ronde cijfers kan geven.

Zag trouwens Mitt Liv Som Hund. Hartstikke mooi. Heb weinig toe te voegen, het meeste is al gezegd. Behalve dan dat ik de film mooier vond omdat het jongetje in de hoofdrol een beetje lelijk was. Weet niet zo goed waarom.

gheh ja als Het Zakmes http://i.ytimg.com/vi/bdEzWsgfaEA/hqdefault.jpg
maar dan nog wat 'alledaagser' met zijn rare haar.

Monsieur Verdoux
Lef kun je Charlie Chaplin niet ontzeggen. In 1947 was hij ten slotte larger than life, en om juist dan een onsympathieke uiterst zakelijke vrouwenmoordenaar te spelen. Het is een waagstuk, maar het werkt wel. De intiteling meldt dat de film gebaseerd werd op 'een idee van Orson Welles'. Vraag me aan de ene kant af waar dat dan uit bestond ('Charlie je moet een serial killer spelen'?) maar wil het eigenlijk ook niet weten. Chaplin is duidelijk oud geworden, en zijn pluizig grijzende haardos is wit omkranst. Het lijken de hoorntjes van een duiveltje. Chaplin helpt dus dametjes om zeep, die hij eerst heeft opgejut om hun geld van de bankrekening te halen. Gepresenteerd als een 'comedy of murders' gebeurt er verder niet veel grappigs. De wereld van Monsieur Verdoux is eerder Ophuls-esque. De sterkste sequentie is wél ouderwets Chaplin, maar dan in het sentiment. De moordenaar pikt een 'straatkatje' (ze heeft ook letterlijk een kitten bij zich) op, om een nieuw moordmiddeltje op de testen. Eerst drinken de twee nog samen een wijntje, en babbelen over Schopenhauer (!) en het leven. De muziek zwelt aan, en... jawel, de moordenaar krijgt voor even een hart. Opnieuw is Chaplin echter dapper, als hij het meisje een paar scenes later opnieuw tegenkomt doet hij gewoon weer bot en nors.

Le Cercle Rouge
Mooi toeval dat ze van de week in Zaventem met miljoenen aan diamanten wegliepen. Le Cercle Rouge is Melville's heist-film, zakelijk en Samourai-koel, maar wel erg spannend. Je houdt er zelf bijna je adem er bij in, om zo het noodlot te beinvloeden. Misschien is het de oorverdovende stilte tijdens de roof in de juwelierszaak. (Schoenen uit!) Het is ook het lot dat 'tous les hommes' bijeen brengt. Alain Delon (met Herman Finkers-snor) wordt wegens 'goed gedrag' vrijgelaten uit de gevangenis maar is even daarvoor wél een nieuwe klus ingefluisterd door een bewaker. Een mysterieuze misdadiger (Volonté) ontsnapt 'op verplaatsing' uit de trein, en belandt in de kofferbak van Delon. Voor er veel woorden zijn gewisseld sluiten beide mannen een verstandhouding, bezegeld als de 'joker' in de kofferbak een akkefietje helpt op te lossen. De derde man wordt in Parijs gevonden. In een geweldig mooie, en plotselinge Herzogiaanse sequentie ligt oud-agent Yves Montand in een delirium, dat hij zelf aan de drank wijt, maar het behang zal niet geholpen hebben.... Het drietal wordt tegengewerkt door de meest intrigerende rol van de film. De Corsicaanse politie-inspecteur Mattei (zanger Bourvil, in het jaar van zijn dood) lijkt op een cynische Herman Koch, is enkel lief voor zijn katten, en eigenlijk gewoon weggelopen uit een Altman-film. Maar personages daargelaten, gaat het natuurlijk gewoon om plaatsen als de biljarthal, waar Delon gaat driebanden. Driebanden! Inclusief authentiek Studio Sport op zondagmiddag-shot.

The Paperboy
Deze had best een Razzie voor het slechtste scenario verdiend, juist omdat het zo zonde is dat alle goede zin en potentie niet wordt benut. Het is de Vloek van het Zuiden dacht ik ineens. In The Electric Mist van Tavernier, verzoop een tijdje terug ook al in de swamps. Misschien is de oplossing van Adaptation dan nog het slimst, door dat gedeelte van het verhaal volkomen over the top te trekken. Had hier ook best nog wat consequenter kunnen gebeuren, want John Cusack speelt als oversekste schurk de beste Nicholas Cage in zichzelf aan. Ook Nicole Kidman zet haar beste, eh, bovenbeentje voort als Pamele Anderson-achtige white trash met een voorkeur voor gevangenen. De sleaziest and most fucked up rol wordt vertolkt door Matthew McConnaughey, die hier zélf het kippetje mag spelen, zogezegd. Hij is weer fantastisch, als een journalist die Cusack uit de cel probeert te krijgen, maar gaandeweg langzaam wegzakt in Deliverance-achtige waanzin, en daarin zijn broertje Zac Efron meetrekt. In een onwaarschijnlijk rommelige structuur wordt dit verhaal verteld door The Maid (Macy Gray) die met haar beroemde rasperige stem het verhaal keer op keer onderbreekt. Voor een zinvolle spanningslijn kan zij echter ook niet zorgen, en zo is de aanvankelijk spectaculaire film het laatste half uur ineens doodsaai.

Le Cercle Rouge is subliem [zie ook hierboven]

Letterboxd heeft wel wat grappige bijeffecten. Nooit gerealiseerd hoeveel films ik van types als Barbet Schroeder en Wolfgang Petersen heb gezien. :) Maar ook dat de films op release worden gesorteerd terwijl je ze asynchroon kijkt zodat je opeens bewust wordt van tijdgenoten die je nooit zo hebt gezien. En je ziet heel mooi verschuivingen plaatsvinden (ook wat betreft filmposters :).

Le Cercle Rouge is subliem [zie ook hierboven]

zekers, hij stond niet voor niets als OMC-top op mijn kladbloklijstje

De ontmaagding van Eva van End (Michiel ten Horn, Nederland, 2012)
Regiedebuut gebaseerd op Todd Solondz’ Welcome to the dollhouse, zo lees ik. Maar verder zo Hollands als maar zijn kan. Nerdy, mollige tiener krijgt Duitse, ideale zoon te logeren. Niet alleen zij, maar het hele gezin raakt emotioneel op drift. De sfeer zwenkt van Van Warmerdam naar Schatjes en weer terug; de humor zwalkt van droogkomisch naar lomp. Verrassend is, dat de karakters niet karikaturaal blijven, maar ontwikkeling vertonen. Als artistiek product geen hoogvlieger, maar wel degelijk anderhalf uur onderhoudend en bij vlagen erg grappig. Persoonlijke favoriet: de gekromde Afrikadel die tegen het ‘happy’ einde op de bbq belandt.

dat klinkt erg tof, volgens mij nog niet zo lang geleden voor gepleit (dat de Nederlandse cinema zich éérst maar eens aan wat remakes waagt, door imitatio leert men ten slotte.)

V/H/S
Episodenfilm, found footage, horror. Soms redelijk geslaagd maar het format werkt niet zo (te veel vragen en onlogische zaken).

dat de Nederlandse cinema zich éérst maar eens aan wat remakes waagt, door imitatio leert men ten slotte.

Ja, maar dan eens wat anders dan die neo-grefo Solondz. Dat is gewoon een thuiswedstrijd.

neo-grefo Solondz

De Ontmaagding staat zonder twijfel in een lange traditie van oer-Hollandse cinema, maar donderpreken en paternale excommunicaties komen er niet in voor.

:D ja maar wat zegt de boobies-counter-test?

Misschien heb ik niet goed op zitten letten, maar geen blote boobies gezien. Iedereen geilt op die Duitse uitwisselstudent.

http://www.awknetworks.in/wp-content/uploads/2011/06/pass_fail1-300x267.jpg

overigens wekt ook De Wederopstanding van een Klootzak (met Yorick van Wageningen) wel enige verwachtingen.

http://www.impawards.com/intl/netherlands/2013/posters/de_wederopstanding_van_een_klootzak.jpg

Crossroads
Op Sonic Acts draaide deze film van Bruce Conner uit 1976. Enorme waterstofbomexplosies, gefilmd van ver en van grote hoogte met muziek van Terry Riley. Stemt tot enige nederigheid over onze beschaving. Ik bedoel, het homohuwelijk is mooi, maarre …

Into The Abyss
Werner Herzog legt ons ook een heftige morele kwestie voor. Hij interviewt een ter dood veroordeelde moordenaar van drie en de slachtoffers. De overlevende van de familie van de slachtoffers heeft al een hoeveelheid familieleden verloren dat je je echt afvraagt hoeveel pech een mens kan hebben. Toch hebben de daders ook verhalen, zonder dat Herzog nu de daad wil vergoelijken of verzachten. En dan zijn er nog de mensen die het vuile werk moeten doen. Ik blijf toch tegenstander van de doodstraf met alle begrip voor het standpunt van de zus en dochter van de slachtoffers. Indrukwekkend …

http://www.film1.nl/images/plaatjes/92144.jpg

En de overige Oscarwinnaars...

mijn pa was gister naar Amour en 'het deed 'm weinig', dus ik heb hem goed afgericht. Jammer dat ParaNorman de beste animatie niet won.

71 Fragmente einer Chronologie des Zufalls
Vanaf nu houd ik definitief staande dat de glaciation trilogy Haneke's beste werk is. Der Siebente Kontinent, Benny's Video, 71 Fragmente zijn Haneke'ss meest Oostenrijkse films, en ze vormen een onwaarschijnlijk beklemmend tijdsbeeld van het breukvlak van tachtig naar negentig. De laatste opflakkering van het negentiende eeuwse nationalisme schiet in de vorm van de Balkanoorlog op depressief stemmende journaalbeelden keer op keer langs. Het is een van de elementen die inzichtelijk maken waarom ook mensen in een welvarende stad als Wenen (ooit Habsburgs) een pistool pakken en anderen neer gaan maaien. It's a thin line. In stug afgebakende flitsen van scenes zien we de aanloop naar zo'n incident. Er is geen plot, dit is mozaïek om de mozaïek, gespiegeld in de beeldschermen van tv's en computer waar iedereen naar kijkt. (Haneke zag het allemaal aankomen.) De puzzelstukjes worden expres níet gelegd, zoals ín de film een katholiek tangram-puzzeltje tot frustraties lijkt. We zien een vroom echtpaar met een voor de regisseur bijzonder typerende diner-scene, een Roemeense zwerfjongen etend uit vuilnisbakken, een oude man mopperend en klagend ('tut mir leid das ich existier'), én de uiteindelijke dader. Eén van de cruciale scenes lijkt me de 'tafeltennismachine'. Een jongen oefent zijn slag terwijl de machine maar balletjes uit blijft spugen. Tsk tak, Tsk tak, tsk tak, eindeloos. Hypnotiserend, lukraak en langzaam doordraaiend.

Innocence
Het is met dit tweede deel van Ghost in the Shell als de vervolgen op Koyaanisqatsi. Als je de eerste leuk vond, kun je je weer wentelen in hetzelfde sfeertje, maar tegelijkertijd zit je er niet écht meer in. Het klikt intuïtief niet zo goed meer, tot op het punt dat de film iets belachelijks krijgt. Ik bedoel, het eerste half uurtje is een tekenfilm die Descartes, Gogol en Milton loopt de quoten erg stoer, maar ze blíjven maar bezig. Alsof er aanhalingstekens om de hele tekst hadden kunnen staan. Het verhaal is nog een graadje onnavolgbaarder dan het eerste deel en houdt zich onder meer bezig met de verschillen tussen mens, dier en object. Als de mensheid (dus 'leven') uit herinneringen bestaat, zouden die herinneringen dan ook niet gewoon door robots kunnen worden onthouden? We zien de breedgeschouderde cyborg uit het vorige deel weer, die ditmaal een menselijke partner heeft. Die laatste vreest (dus) voor zijn leven, maar daar heeft een cyborg natuurlijk geen last van. De rucksichtloosheid van de Frankenstein zorgt voor een paar hele gave actiescenes, dáárin is de film minstens zo goed als het eerste deel. Neem het slot: Een armada van naakte 'sexdroids'! Erotisch, melancholisch, technologisch, in een setting die een soort 3D in 2D probeert te renderen. Het blijft een bijzondere serie, dat is zeker.

Swing Time
Als ik twee musicals in één maand zie vind ik er al weinig meer aan, maar als er – net zoals nu – weer genoeg tijd is verstreken smelt ik. Híer zie ik waarom het duo Rogers/Astaire zo succesvol en geliefd was, ik zet er mijn top hat voor af. Misschien helpt het dat Rogers hier de geëmancipeerde veroveraar speelt en Astaire de twijfelende/onwillige prooi. Hij heeft namelijk al een dametje thuis zitten. Weggejaagd door 'Father.... in law' belandt Astaire bij de dansinstructrice Rogers. Waarmee het magic word 'dansen' is gevallen. Het begint klein, met voorzichtige pasjes in de oefenzaal, Rogers haast girl next door, met shampoo in d'r haar. Kortom een soort Since Left You van The Avalances. Anderhalf uur later is de film juist vol van grandeur met showorkesten, maffiamaatjes, en Rogers in een zeer gewaagde jurk. De romantische spanning wordt geduldig opgebouwd en culmineert behalve in een sensuele (en wereldberoemde) slotdans ook in een uiterst galante kus. De pogingen tot komedie tussendoor van een Hillary Clinton-look-a-like zijn overbodig. Curieus is nog de blackface-scene, die natuurlijk nét langskomt als ik denk: wow deze film is van vóór de Wereldoorlog, het is niet te geloven. Michael Jackson zal het schaduwrijke Man in the Mirror aspect van diezelfde Bojangles scene zeker gewaardeerd hebben.

Big Bang Love, Juvenila A
Een echte arthouse-film van Takashi Miike. Op Salon Indien wordt terecht de vergelijking met Lars von Trier getrokken. De summiere decors neigen naar Dogville, en het psychedelisch futuristische plot krijgt gaandeweg meer en meer van Melancholia. Depressies in een onbekende toekomst. Big Bang Love is een gevangenisfilm, maar zo gestileerd dat het eerder op die Italiaanse Shakespeare-variant van vorig jaar lijkt. In de Rashomon-achtige onderzoeksstructuur zien we tal van scenes steeds terugkomen. In een daarvan doen de jongens van de jeugdgevangenis 'de was', met hun voeten in een gigantische bak water zouden ze ook wijn aan het maken kunnen zijn. Het heeft iets sensueels, de film schiet dan ook heen en weer van knokpartijen naar tedere gesprekken en hints van homo-erotiek. Twee jongens sluiten een vriendschap, die eindigt met de dood van één van hen. Is het moord? Wie heeft het gedaan? Vragen als deze verschijnen letterlijk in beeld. De antwoorden zijn lange tijd raadselachtig, om niet te zeggen onnavolgbaar. De uiteindelijke oplossing blijkt opnieuw zowel grof als verknipt galant. Laten we het qua eindoordeel op 'interessant' houden.

Ik verwacht niet dat Amour me koud zal laten maar ik vrees dat ik het in het licht van Caché het wat magertjes zal gaan vinden.

>>Als ik twee musicals in één maand zie vind ik er al weinig meer aan, maar als er – net zoals nu – weer genoeg tijd is verstreken smelt ik.

Bekend gevoel!

Die Haneke ga ik checken.

Oh, ik zag dit weekend die film van Gomes: "Our beloved month of August". Ik zag Kiarostami, Hou Hsiao Hsien, Eric Rohmer en Weerasethakul. Ik zag, kortom, zo'n beetje de hele world cinema erin. Dat krijg je als je ambitieus bent. Genoten! Deze week "Tabu" doen.