Filmforum

daar sta ik niet voor in ;)
maarrr..
http://www.cine-citta.net/lab/components/com_virtuemart/shop_image/product/df9d8b494eb02a5c72609d000c41d0dc.jpg

Fout vind ik doorgaans niet zo'n probleem. ;) (wat ik van Leningrad Cowboys hoorde deed me minder, doe mij maar Olavi Virta of Arsonist Lodge)

The Devil's Nightmare
Kasteel + groep mensen + enge butler + lesbische avontuurtjes + occultisme + moord/doodslag + coole zwoele muziek = prima eurotrash.

Le Dernier Metro
Een intellectuele versie van Mrs. Henderson Presents. Tegen de achtergrond van de Tweede Wereldoorlog probeert een theatertje te overleven. De eigenaar is joods en is door zijn niet-joodse vrouw achter in de kelder van datzelfde theater voor de nazi's verstopt. Zij (Catherine Deneuve) is actrice en speelt ook nog in het nieuwe stuk wat hij zou regisseren. Hij kan via de leidingen de repetities horen en geeft 's avonds hint. Hun huwelijk is niet veel meer, in 't begin had ik niet eens door dat ze getrouwd waren en dan verschijnt Gerard Depardieu als tegenspeler. Lijkt allemaal duidelijk in de elkaar te gaan zitten, overspel en de nazi's die bijna/of helemaal de man in de kelder vinden. Maar niks van dat. Er is 0.0 spanning, het overspel is alleen maar suggestie, en het stuk dat ze spelen grijpt ook niet echt aan, terwijl Truffaut daar toch over nagedacht zal hebben, dat het iets spiegelt ofzo. Het tijdsbeeld is wel aardig, het voelt allemaal wel echt, dat wel. Gedonder met de nazi-censuur bijvoorbeeld, een Nawijn-achtig figuur, die als een recensent ook nog het stuk de grond in schrijft.

The Naked City
Klein meesterwerkje van Jules Dassin. (Mijn movie bible beschrijft trouwens alleen Never On Sunday, dus ook geen Rififi opvallend genoeg) The Naked City werd gepresenteerd als docunoir, omdat er met "echte" New Yorkers werd gewerkt, en op straat werd gefilmd. In wezen is het een simpel detective verhaaltje, waar een olijke/koddige bijna Santa Claus-achtige detective puzzelt op de moord op een model. Hij doet dat in een bizar goed humeur, met erg lollige one-liners. Hij heeft natuurlijk een jongere rechterhand die zich in de nesten werkt, in de jacht op de dader, (na vele twists en omzwervingen natuurlijk) Deze worstelaar (een Dassin-trademark) staat bekend om zijn harmonica-spel, klein minpuntje, we horen 'm nooit spelen! (Al vergeet ie op de vlucht niet zijn geliefde harmonica mee te grissen) Ook geslaagd is de ironische voice-over die de personages toespreekt, "wat nu he Johnny?" dat soort dingen.

The TV Set
Als komedie niet grappig genoeg, maar als inkijkje/satire op tv-pilot season in Amerika wel heel leuk. David Duchovny is een sappelende regisseur die een emotionele serie heeft geschreven, gebaseerd op zijn broer die zelfmoord speelde. Dat vind zijn baas Sigourney Weaver als geweldige bitch niet zo best. (Suicide depresses 82% of the viewers!) En kan in de serie de moeder niet dood. De regisseur heeft geld nodig met nog een baby op komst en uiteindelijk gaat zijn hele serie eraan. Vind ook Weaver die 'm toebijt: this was the best script but a weak pilot (oid) Goh! Andere leuke scene is als er een nieuwe "cut" moet worden gemaakt en regisseur en editor (vrouw van midelbare leeftijd) het tevergeefs proberen te verknallen. Genoeg leuks eigenlijk, nu ik 't zo opschrijf, geen hahaha-momenten misschien, maar wel veel geglimlach. Leuke twist is bijvoorbeeld hoe tijdens de casting we eerst sympathie gaan voelen voor een prutser van een acteur, die dan natuurlijk door de studio executives wordt gekozen en zich als een onuitstaanbare zak ontpopt. Bij teveel zelfvertrouwen schakelt ie over op Taxi Driver-accent! Heck en dan vergeet ik nog de permanent optimistische manager/agent van de regisseur, een geweldige rol van Judy Greer. Een minpuntje, tijdens de aftiteling blijkt de muziek van Michael Andrews (Me and you and Everyone We Know) Niks van gemerkt! Ai.

The Year of the Dog
Je moet wel iets goed doen als je na 5 minuten al bijna zit te snotteren. Molly Shannon speelt een immer lachende vrouw, in 't begin dacht ik nog aan Happy-Go-Lucky, maar al snel blijkt achter die facade een grote eenzaamheid schuil te zijn. Enige vriend die ze heeft is d'r hondje Pencil. En die legt na 5 minuten het loodje. Echt heel zielig! Aha denk je, daardoor heeft ze wel haar goofy buurman John C Reilly ontmoet. Dat blijkt ook een zak. Haar collega voegt haar op d'r werk toe dat ze op dates moet zelfs "retarded cripples" trouwen.. Haar baas is vervelend en haar broer is getrouwd met het meest vreselijke mens aller tijden: Laura Dern als extreem overbezorgde moeder. (Haar pakweg 5-jarige dochter mag geen Babe kijken, moet thuisblijven bij luizen op school en moet maar beter niet verteld worden dat de dood hond dood is!)
Year of the Dog zit een beetje gevangen in 't feit dat een personage als dit natuurlijk toch een ontwikkeling moet maken, er gebeurd vanalles, o.a. met een man van 't dierenasiel, maar het was helemaal geen slecht einde als we weer terug bij af beginnen, hoe down dat ook is. Maar nee.

Hell's Bells: The Dangers Of Rock 'n' Roll
lol! Beetje lang wel, maar toch zeer vermakelijk, de presentator zat er tot z'n verlichting diep in. Hij probeert 'the voice of reason' te zijn maar zeker aan 't eind wint de evangelist in hem het toch. Bovendien: eerst melden dat ie je niet van de rock muziek wil helpen om vervolgens bijna 3 uur te oreren over de kwalijke invloed, het is geen sterk verhaal. Net als dat backmasken, heeft iemand wel eens wat gevonden op achterstevoren relirock platen? Maar, de research naar bands is diep (Coven?) maar helaas is het dan weer niet zo sterk omdat soort puberaal geblaat op een hoop te gooien met Diamanda Galás en Whitney Houston. :D

Toch wel vermaakt en ik ben het niet eens overal mee oneens. Ik krijg echter zin om Mercyful Fate op te zetten (en Diamanda Galás aan te schaffen, die staat al zo lang op m'n lijstje).

The Devil's Nightmare
Verwachtte niet veel, goedkope dvd samen met de hierboven genoemde Messiah Of Evil, maar best een goeie zombieflick. Beeldkwaliteit best beroerd, maar er waren duidelijk artistieke aspiraties die meer bij Italiaanse giallo passen. De openingscene vooral, maar ook het atelier met alle muurschilderingen en diverse arty shots. Leuke synthesizer soundtrack ook.

...wint de evangelist in hem het toch.

... Terwijl ie dan nota bene zelf zit te vertellen dat de duivel zelf zich graag voordoet als die 'voice of reason'. :)

[heeft iemand wel eens wat gevonden op achterstevoren relirock platen

Zat denk ik! 't Is maar net waarnaar je zoekt. Zoekt en gij zult vinden etc. :) Al geldt dat zeker voor de mensen die zoeken naar duivelse boodschappen in metal en dergelijke.

Diamanda Galas, op je lijstje als in onbekend mee? The Litanies of Satan kan ik je erg aanraden

Niet onbekend, maar meer van daar wil ik iets van in m'n collectie omdat ik mp3's toch atlijd vrij oppervlakkig luister en da's niet echt gepast. The Litanies Of Satan staat op m'n lijstje, ik had een bandje met een dubbel cd met 2 albums, met ondermeer Sono L'Antichristo, die vond ik altijd erg goed (ook gedraaid in de docu). En ook Shrei X, om niet te licht beginnen. :D

3 albums zelfs, op die dubbel cd.

Waltz with Bashir (Folman, 2008). Eens met Ludo, had meer ingezeten. Als speelfilm had het niet eens gewerkt, hetgeen het belang van de animaties (die prachtig zijn) onderstreept. Het is nogal rechtlijnig, zonder een echte climax of ontknopig, waardoor het idee postvat dat dit eigenlijk getekende Acopolypse Now-gekte had moeten zijn.

Umberto D. (De Vica, 1952). Gekeken vanwege vermeende inspiratiebronn voor Wendy and Lucy. Je moet door nogal wat sentimentele zoetigheid doorbijten om hier anno 2009 meer van te vinden dan “charmant”. Volgens sommigen HET meesterwerk van de Vica, maar Fietsendieven is wat mij betreft veel memorabeler vanwege het invoelbaardere dilemma en ingetogenheid.

Cria cuervos (Saura, 1976). Ontdekking van de maand. Deze regisseur, waar ik nog nooit van gehoord had, heeft een behoorlijk oeuvre op zijn naam staan. En dit was een errug puik begin. Film doet in alles denken aan Spirits of the beehive. Ook gemaakt in de nadagen van Franco, ook zwaar metaforisch en slechts op abstract niveau een commentaar op de tijd, en wederom een hoofdrol van Anna Torrent, het stoicijnse, emotieloze, nieuwsgierige poppengezichtje. Drie jonge zusjes moetn verder als pa en ma het loodje hebben gelegd. Ma loopt nog ijverig rond in de gedachten van Anna, maar de gebeurtenissen hebben een aanleg voor morbiditeit slash gevoelloosheid achtergelaten. Achter de beschermende muren van het in verval rakende huis zit Torrent met onuitgesproken gevoelens, en het is aan de kijker om de aard daarvan langzaam in te vullen. Lange close-up shots en repetitie maken van Cria Cuervos een broeierige psychologische, en nogal ongrijpbare horror. Kan me voorstellen dat Kubrick dit gezien heeft voordat hij The shining maakte. Enorm genoten, helemaal begrijpen is dan een tweede. En ja, dat bedwelmende liedje...

ah Ana Torrent :) op de lijst.

Umberto D doet me nu denken aan Year of the Dog, hij houdt toch ook heel veel van z'n hondje.. Flike. En dat einde, hondje redt 'm min of meer, en de oude man om 't goed te maken erachteraan. Erg sentimenteel allemaal, maar wel mooi vond ik.

in de kinder-mist-moeder-klassiekers blijft Ponette trouwens een aanrader:
http://www.coffeecoffeeandmorecoffee.com/archives/ponette%205.jpg

Gisteren eindelijk Milk gezien. Sean Penn is geweldig. Zonder schmink is hij in staat om overtuigend een totaal ander personage te zijn dan hij in werkelijkheid is. Zo heb ik hem nog nooit eerder zien acteren. Bij Brad Pitt (die andere Oscarkandidaat) bestaat het rol *alleen* maar uit schmink. Op de vraag van Olaf (zie 21 december 2008) waarom Gus van Sant zo’n biopic heeft willen maken, kan het antwoord zijn: omdat Van Sant als homoseksueel zeer geïnspireerd zal zijn door het pionierswerk en de vechtlust van Harvey Milk. En omdat de strijd van Milk nog steeds actueel is - Milk vocht in de jaren zeventig tegen Proposition 6 en vorig jaar moest (tevergeefs) strijd geleverd worden tegen Proposition 8.

Voordat ik deze week de laatste films van IFFR 2009 de revue laat passeren allereerst hier nog wat woorden over The Curious Case Of Benjamin Button.

doe 'ns je Fincher top alles Vido :) ik vond wat ik over Benjamin las al tegenvielen. En juist daarmee loopt Fincher dan binnen (wat dan hopelijk niet leidt tot nog meer van zulke films)

terzijde we hadden 't over bowling, ik zag gisteren een andere bowling-klassieker en Vido-favoriet (waarover later)
http://img5.imageshack.us/img5/650/roadhousecy1.jpg

"now try throwing a curve ball. that should be easy for you" (wink wink)

(en om het goeie voorbeeld te geven)
1.Zodiac
2.Se7en (waarvan het einde van Road House wel enige verwantschap mee vertoond gek genoeg, de slechterik wil zijn eigen dood uitlokken als wraak)
3.Fight Club

voel geloof ik niet de neiging om Alien3 of the Game te zien.

Bedankt voor de foto van Road House :-) You’re killing me(!) ;-)

David Fincher top 7:
1. Se7en
2. Fight Club
3. Zodiac

4. The Game
5. Panic Room
6. Alien3

7. The Curious Case Of Benjamin Button.

Alien3 moet je enkel zien in de extended version en The Game is best wel leuk al klopt er uiteindelijk geen hout van de plot.

Ha!

1. The Fight Club
2. The Game (ondergewaardeerd)
3. Alien 3 (met gemak de beste van de serie overigens)
4. Seven (overgewaardeerd)
5. Panic Room

Zodiac niet gezien.

ja maar Zodiac moet je zien hoorr :) die is heel goed en spannend, vond ik. En ze gaan ook nog Dirty Harry kijken in de bios, tijdens die film zeg maar.

ik dacht al dat er fans van The Game zouden zijn, is dat 'r een met Pacino geen zin om 't op te zoeken.

iMDB lost alle vragen op ;-), maar The Game is een er eentje met Michael Douglas.

Mjaaa, Zodiac kwam op een verkeerd moment, dat ik het zowel met serial killahs als 70s nostalgie had gehad (en dat shot van de Golden Gate in de trailer wat volgens mij compleet met de computer was gemaakt werd ik op een of andere manier heel erg treurig van.)

Michael Douglas inderdaad, op het lijf geschreven die rol. Shot van zijn vader op het dak is misschien het mooiste wat Fincher ooit heeft gemaakt...jammer dat hij daarna zo op het "ik kan door het oor van een Playmobil koffiekop bewegen met mijn camera!!" pad is verdwaald.

iMDB lost alle vragen op ;-), maar The Game is een er eentje met Michael Douglas.
allicht maar ik laat jullie liever praten ;)

is The Game dan de film waarin een zoontje wordt ontvoerd?

gisteren trouwens weer 'ns Reservoir Dogs gezien (toevallig vandaag op tv)
de rol van de dikke Penn versie van Frodo viel me vooral op dit keer:
http://www.pubdef.net/uploaded_images/ReservoirChris-780523.jpg

maar die Mexican stand-off aan het eind. Ik snap nog steeds niet hoe 't kan. de ouwe baas Joe schiet de agent neer, Keitel heeft beloofd dat ie dan wraak neemt en dat doet ie. en dan schiet Nice Guy Eddie hem dood. Maar wie schiet dan nice guy Eddie neer. Dat moet dan Keitel zijn, maar dat ik vind dus stom, hij dodget een kogel en weet toch nog 2 mensen neer te knallen.
(ook wel knap van de snitch Mr Orange dat hij na eerder leeggebloed te zijn door kogel 1, ook nog kogel 2 tijdelijk overleefd om een bekentenis te doen aan Keitel)

Maar wie schiet dan nice guy Eddie neer.

LOL, klassieke vraag. Keitel schiet idd 2x (slo-mo geeft het antwoord.)

Ja, ja die Penn, de hele film de lolbroek uithangen en dan opeens pislink worden...erg goed.

Pislink worden was wel Penns handelsmerk. Zie ook: The Funeral en Short Cuts.

Ondertussen ben ik helemaal klaar met het op een rijtje zetten van de films die ik zag tijdens het afgelopen IFFR. Te vinden op deze plek.

een After Hours vergelijking wekt altijd interesse, dus die gaat mee op de lijst.

Aanvullende info: Daytime Drinking won tijdens het festival van Locarno de Netpac Award en, als ik me niet vergis, tijdens het Pusan International Film Festival de publieksprijs .

Revanche (Spielmann, 2008). De Oostenrijkse inzending. Begint enigszins Ulrich Seidl-achtig, met mannetjesputter en prostituée, maar wordt gaandeweg conventie-thriller als mannetjesputter en prostituée vluchten en hij een bank gaat beroven. ‘Petty crime gone wrong’ hebben we natuurlijk al zo vaak gezien, dus Spielmann heeft een ongeloofwaardige plotwending in het tweede deel nodig om ons bij de les te houden. Niet helemaal overtuigend, maar niet onaardig.

Doubt (Shanley, 2008). Binnen het genre “degelijke films met degelijke acteersprestaties waar niemand zich een buil aan kan vallen en waar je meestal toch een beetje teleurgesteld uitkomt” zit deze aan de bovenkant. Het overtuigde me. De kruisstelling in het verhaal, waarin een goeiïge priester en een heks van een schooldirectrice met elkaar in de clinch geraken over vermeend ontucht, zie je na drie minuten ontstaan, maar het verhaal bevat genoeg vaagheid om broeierig te blijven. En de centrale dialogen zijn top notch, waarbij Philip Seymour Hoffman en Meryl Streep heel ervaren de bombastische randjes van de dialogen afvlakken. Man man, dit zijn toch wel uitzonderlijke acteurs hoor...

Road House
Het plot rammelt als een dansend skelet, maar Road House is desalniettemin een vermakelijke film. Het Road House is niet het louche wegrestaurantje wat ik had verwacht, maar een heus entertainment-centrum, met bowling, danszalen en drank. Het wordt gerund door Cornel Wild, maar gefinancieerd door rijkeluiszoontje Richard Widmark, een Martin Verkerk-achtige sul die we kennen van Night and the City. Widmark brengt een nieuwe zangeresje/pianiste mee, iets wat ie klaarblijkelijk vaker doet, met de intentie het bed met d'r te delen. De manager vindt 't maar niets, wil ze op de trein terug zetten, maar Ida Lupino laat niet met zich sollen. Vanaf dat moment vliegen de vonken in 't rond, dubbelzinnige one-liners in overvloed, strakke outfits van zowel Lupino als Wild, dat kan niet goed gaan natuurlijk. (Om nog niet te spreken van steamy zwempartijtjes) Widmark gaat zich natuurlijk als psychopatische slechterik ontpoppen, maar daar heeft het script een wazige kunstgreep voor nodig. En de slechtste rechter in de filmgeschiedenis. In the end is Wild juridisch gezien uitgeleverd aan Widmark, zoals ie dat voorheen altijd al was, als weeskind die door de pa van Widmark werd verzorgd. Men vertrekt gezellig naar een landhuisje in een duister bos, wapens erbij, het is haast Cape Fear. Pluspunten ook nog voor Celeste Holm, als extreem naief serveerstertje, die 't plot verder niet dient, maar wel extra smaak geeft. Heel raar zijn haar opmerkingen over haar vermeende overgewicht. Niets van te zien.

Quiet City
Een stuk minder geLaagd dan Mutual Appreciation, maar stiekem toch leuker. Superschattig in elk geval. Hier gebeurt waar iedere indiejongetje/slacker van droomt. Je staat ergens depri te lummelen en dan komt 'r een prachtig Sarah Polley-achtig meisje zomaar in je schoot vallen. Ze vraagt de weg, Charlie krijgt het niet uitgelegd en uiteindelijk spenderen ze een hele dag samen. Meer is de film ook niet. De 2 hoofdrolspelers spelen kinderachtige spelletjes, zitten een beetje aan elkaar te plukken, zonder dat het seksueel wordt. Uiteindelijk belanden ze op een arty feestje, wat ik een minder gedeelte vond. (Maar ja ze moeten toch ergens heen) Geiniger is het bezoekje aan een vage vriend van Charlie, die een monoloog over koolsla houdt. Het leukst is echter als ons duo samen op een speelgoedkeyboardje gaat zitten pingelen.

Garage
Een schrijnende Ierse film met een groot hart. Weinig verrassend, dat wel, want wie de verstandelijke gehandicapten-klassieker Le Huitieme Jour heeft gezien verbaasd zich nergens over. Josie is een simpele man, net niet syndroom van Down al heeft ie wel zo'n loopje. (Needless to say, de acteur Pat Shortt speelt dat geniaal, aangenomen dat ie zelf niet simpel is)
Josie werkt in een tankstation. In zijn eentje. Hij werkt er al zijn hele leven. Zijn baas komt af en toe langs, en er is ongeveer 1 klant per 2 uur. Josie is niet echt ontevreden, maar ook weer niet zo gelukkig. Wat de film mooi duidelijk maakt is dat hij eigenlijk een alcoholist is geworden uit noodzaak, om te kunnen "copen" met alles. Dan zendt zijn baas diens zoon (een emokid) om hem in de weekends te helpen. In een Hollywood-film zou dit een mooie vriendschap opleveren, maar hier voel je al dat 't onheil gaat betekenen. Zelfs voordat er iets gebeurd denk je gemeen, jee zou de baas zijn eigen zoon haten en hem daarheen sturen om iets uit te lokken waardoor hij 't tankstation kan sluiten. (In het dorp zegt men dat hij de grond voor iets anders wil gebruiken, of verkopen ofzo)
Uiteindelijk gaat alles mis dankzij een videotapeje. Mooiste scènes zijn die met 't paard dat door Josie appels wordt gevoerd. "aye Hass, come 'ere! Hass! want an apple? they free anyways"

Helemaal met Olaf eens wat betreft de acteerprestaties in Doubt (zie hier ). In de Wikipedia las ik dat de toneelversie in Parijs eind 2006 werd geregisseerd door niemand minder dan Roman Polanski.

oh Amy Adams doet ook mee :) dat trekt me over de, eh, streep denk ik. :)

by the way, de man die Josie speelde in Garbage was (natuurlijk) geen simple man himself. Schijnt een bekende comedian te zijn, reden dat er op IMDB een discussie wordt gevoerd of dit nou een tragikomedie is. Ik zou zeggen er is niks komisch an, maar de Ieren gaan toch naar die man kijken met 'n andere insteek, denk ik.

Er is in Garbage zeker wel, zij het in de verte, iets van een tragikomedie te ontwaren. Ik moest in ieder geval erg lachen om de wijze waarop Josie het bruisen van het koolzuur in de sinas deed stoppen.

oh ja hehe, werkt dat echt vroeg ik me af, of kun je net zo goed wachten, nou ja.

wellicht heeft tragisch altijd wat komisch, net zoals dat mensen lachen als ze zich ongemakkelijk voelen in een situatie.

Deze productieve week sluit ik af met een wat langere beschouwing over War Requiem, de muziekfilm van Derek Jarman uit 1988, die onlangs in Engeland in volle glorie op dvd is uitgebracht. Nieuwsgierigen kunnen hier verder lezen.

mooie proloog.

er staat IFFR 2009 bij trouwens.

Eldorado (Bouli Lanners, 2008, België)
De Japanse Tiger Award kandidaat 'The Dark Harbour' deed ik af met een staccato-synopsis en de mededeling dat het niet leuk was. Hetzelfde zou ik kunnen doen met deze Waalse roadmovie van niets naar nergens. Hetzelfde flinterdunne plot, dezelfde droge humor, hetzelfde minimalistische acteren, dezelfde tragikomische insteek, hetzelfde 'wat zijn we hier nou mee opgeschoten'-gevoel na afloop. Maar bij Eldorado werkt het en bij Dark Harbour niet. Misschien snap ik Walen gewoon beter...

Liggen die Tarkovsky's er nog?

P.S. Het slot van Tokyo Sonata is majestueus (toch?). Kippenvel (zowat). Bergmanniaans. De Kunst als redding.

Je bedoelt dat jongetje dat opeens rete-goed piano kan spelen en dat uitgemeten mag doen in het oog van camera's die hun uiterste best doen om dit kodak-moment zo vakkundig en sentimenteel mogelijk te vangen? En ik moest OOK nog een trein halen. Was het maar Bergmanniaans. Dat dit jongetje dan voor het oog van trotse ouders es effe flinke billebkoek kreeg.

http://img138.imageshack.us/img138/8724/1012199146gj0.jpg

ik verjaarde niet zo lang terug, kreeg een Staatslot en won 7 euro, daarvan kocht ik vervolgens de FilmValley (moest nog bijleggen ook) wat een behoorlijk dikke glossy bleek, met gelukkig redelijk kritische recensies, al is 't wel een veeg teken dat in de top 50 beste films uit 2008, gekozen door de lezers en de best of lijstjes van de recensenten geen enkele keer The Darjeeling Limited wordt genoemd.

maarrr heb toch nog wat geleerd. Nooit geweten dat de cinematograaf van een pak Jim Jarmusch en Wim Wenders-films een Nederlander was :) (Ene Robbie Muller)

oh Eastern Promises zat er op dvd bij, maar die film moet je geen 2 keer zien. Die voice-over is gruwelijk irritant, Naomi Watts is ook niet zo best. Eigenlijk IS die hele film alleen Viggo, die blijft geweldig.

Liggen die Tarkovsky's er nog?

Nee, alles ligt er nog behalve al die Tarkovsky's. :(

Twee so-so’s...

Encounters at the end of the world (Herzog, 2008). Herzog reist af naar Antarctica om daar randfiguren (veelal excentrieke onderzoekers en geflipte globetrotters) te interviewen, gemixt met veel natuurschoon. En daar blijft het toch vooral bij. Geen diepere laag voor mij, maar een (af en toe veel te) romantische stem die diepe inzichten meer suggereert dan bewerkstelligt. Aardig om een keer te zien, geen geweldige docu.

To kill a mockingbird (Mulligan, 1092). Een half geslaagde klassieker over racisme. Vader met twee kinderen verdedigt een zwarte man die beschuldigd wordt van aanranding. Onderwijl zijn kinderen vooral in de ban van Boo Radley (weer een bandnaam geplaatst), de zoon van de buren die een vastgeketende wilde zou zijn. The only thing to fear is fear itself, dat thema. Film verliest impact door een paar ongeloofwaardige scenes en een rare ontknoping die wellicht beter werkt in roman-vorm, maar nu de emotionele betrokkenheid op zijn kant zet eerder dan verdiept. Roger Ebert verwoordt het opvallend goed. En uiteraard is de behandeling van racisme erg gedateerd en ondiepzinnig. Zwarte man is niet eng, zwarte man is ook man. OP dat thema zijn we (bijvoorbeeld met Haneke) toch behoorlijk opgeschoten. Is Invisible man van Ellison eigenlijk verfilmd? Dat ga ik eens opzoeken.

ehm (Mulligan, 1962)

ik ben altijd een enthousiast verdediger van To Kill A Mockingbird, maar de hele rechtszaak is nu niet bepaald het interessantst. (Het gaat om die magische kinderwereld natuurlijk, en de soundtrack van Elmer Bernstein)

en Ebert die zowaar kritisch uit de hoek komt (en inderdaad nog spot-on ook) wow :)
The novel, which focuses on the coming of age of three young children, especially the tomboy Scout, gains strength from her point of view: It sees the good and evil of the world through the eyes of a six-year-old child. The movie shifts the emphasis to the character of her father, Atticus Finch, but from this new point of view doesn't see as much as an adult in that time and place should see.

@Olaf: Haha, dát toch wel verrassende einde, ja.
@OMC: Jammer...

Ponette (Doillon, 1096). Deze viel als een blok in huize K. Een beetje enig in zijn soort, dit drama over een 4-jarig meisje dat haar moeder net verloren is in een auto-ongeluk en probeert te begrijpen wat er gebeurt. Doordat de film geschoten blijft vanuit het perspectief van de kinderwereld (met al zijn onbehoplenheid en wreedheid) wordt de film nergens klef en valt het niet mee om het droog te houden. Gek genoeg viel een aantal critici over de scene waarin de moeder terugkeert (Roger Ebert die nu de plank weer volledig misslaat: “Is this fantasy? Or a miracle?”), hetgeen voor mij niet meer is dan visueel maken wat het meisje al gedurende de hele film in haar hoofd meemaakt. Zeer ontroerend. Het enige dat je je kunt afvragen (mijn vriendin begon hierover) is of er geen kinder-acteur-ethiek bestaat, en actiegroepen op dat front, want je vraagt je wel of of het wel gezond is waar Victoire Thivisol doorheen moet gaan. Temeer omdat (zoals IMDB meldt) omdat haar ouders net voor de opnames gescheiden waren... Zodat het na al dat moois (dank voor tip Ludo) wel een beetje is alsof je een halve kilo foie gras hebt gegeten.

Chasing Amy (Smith, 1997). Dit was ronduit pijnlijk om te zien. De film begint als vintage Kevin Smith. Twee gasten, ditmaal comic book creators, die quasi-argumentative hun levensvisies op elkaar afvuren. Enter Alyssa (Joey Lauren Adams), lesbisch, waar Ben Affleck als een blok voor valt waardoor de zaken/vriendschappelijke relatie op het spel komt te staan. Leuke one-liners, Ben Affleck stoort niet, iedereen happy. Dan moet het tweede deel opeens drama worden en dat probeert Smith te bereiken met zoveel onkunde (rare plotwendingen, opgeklopte nepdialogen die elke invoelbaarheid ontberen, dramatisch geschreeuw om niks) dat je afvraagt of hij zijn sporen heeft verdiend met een of andere 3e rangs dramareeks op rtl 7. Het laatste half uur is 18-karaats ergernis, omdat ook nog eens alle clichés van het genre in straf tempo de revue passeren, en er onbeholpen wordt geacteerd. Desalniettemin best positieve recensies en een golden globe nominatie voor Adams. Godallemachtig, wat een krakkemikkige zooi.

Het enige leuke van Kevin Smith dat ik gezien heb is "An evening with Kevin Smith", waar hij een aantal universiteiten aan doet.
De opwinding die er onder de studenten leeft is mooi om te zien, Smith wordt als een held binnengehaald, de uitbundigheid geeft ook het culturele verschil weer tussen de VS en Nederland en dit verschil is misschien ook een reden dat ik zijn films en met name zijn humor niet begrijp...al denk ik eerder dat hij als regiseur en schrijver gewoon 'suckt'

Ponette, :)

Gek genoeg viel een aantal critici over de scene waarin de moeder terugkeert
ik ook! ik was wat zuinig met m'n commentaar. ik besloot met:
Film "delivered" desalniettemin toch niet helemaal. Daarvoor zijn er te weinig personages naast Ponette die echt diepte krijgen..

GELUL! totaal overbodig in deze film in elk geval.

En ook 't "magisch-sentimentele" einde had niet gehoeven van me. Aan de andere kant is dat misschien ook wel de enige optie om als kind met zo'n tragische gebeurtenis te "dealen".

het meisje dat Ponette speelde acteert geloof ik nog altijd, stond er ook niet op imdb dat ze gewoon dat kind hebben laten spelen en dat heel veel scenes gewoon suggestie zijn..

Chasing Amy is heel, heel raar. Als bekend kan ik wel met Kevin Smith lachen, maar dat is ook niet een van mijn favorieten. (die docu met universiteits-tour moet ik ook nog altijd 'ns zien)

L'Homme Qui Aimait Les Femmes
Film die alleen in de jaren '70 kon. (En Frankrijk, dat helpt extra mee) Niks feminisme, een topcharmeur versiert vrouwen bij de vleet, hij geeft ze geen echte liefde, ze moeten liever 's nachts nog naar huis zodat ie 's ochtends niet naast ze wakker wordt, maar de vrouwen vinden het he-le-maal niet erg. Van 't uiterlijk kan ie 't anders ook niet hebben, want het is net een sleazy voetbaltrainer. De eerste helft dus een parade van mooie vrouwen, en een plotje wat ook (of beter) in een porno-film zou werken, zelfs een triootje komt nog langs. Dan denkt Truffaut: verrek, beetje diepte kan geen kwaad. De charmeur besluit een boek te gaan schrijven, hij blijkt natuurlijk eigenlijk eenzaam, lastige relatie met z'n moeder en eigenlijk nog niet over het uitgaan van de enige relatie waar ie wel wat om gaf. Nu zagen we in 't begin al dat ie dood was en alle vrouwen 'm een laatste groet kwamen geven. Deze rondo mislukt, wat mij betreft, zijn dood is volkomen arbitrair. Wel leuk is hoe zijn autobiografische boek natuurlijk de film echoot, waarop er in de film kritiek wordt geleverd op het plot! (Waar ik 't wel mee eens ben dus, maar zo krijgt het iets bewusts)

My Winnipeg
Hier kan de regisseur ook het theater mee in. Het is haast een monoloog, die hij dan kan afsteken, met op de achtergrond wat video-beelden. In een rommelig, gefaket "films uit de jaren '20"-design vertelt hij over zijn moeder (alweer een lastige relatie) en zijn stad. Film slaagt er aanstekelijk in Winnipeg als een volkomen vreemde plek af te schilderen. Of ie 't allemaal uit zijn duim zoog weet ik niet, maar een mooie vond ik bijvoorbeeld hoe je de hoofdstraten hebt, en de onofficiële ongenaamde "back streets", en voor elk van die 2 wegennetwerken is een taxi-bedrijf. Een andere mooie anekdote is hoe een keer wat paarden van de renbaan ontsnapten en in de rivier (het is altijd steenkoud) vastvroren, hoofden boven water met een uitdrukking van paniek. En dat de Winnipeggers er de hele winter gezellig naar toe gingen. Ondertussen probeert de regisseur zijn jeugd na te laten spelen door wat ingehuurde acteurs en zijn (zogenaamd) echte moeder. Dat wordt nooit echt interessant, en belangwekkend als het in 't begin leek te gaan worden.

Where Danger Lives
Kleine noir, richting het eind van het genre. (1950) Ik voel wel een zekere futloosheid. Robert Mitchum is gecast als good guy, en ziekenhuisarts ook nog, wat toch even wennen is als je 'm als schurk bent gewend. Zijn femme fatale wordt letterlijk half-dood binnengedragen na een zelfmoordpoging (de uiteindelijke moraal is 'n beetje kijk uit voor suïcidalen) Zij "lokt" 'm mee in een complot, waar de bekende klassieke scène weer genieten is: Mitchum komt bij haar huis, kast van een villa, gaat naar binnen, waarna zij oogverblindend mooi de trap komt afgedaald. Begin van ellende, van een dooie en een roadtripje.

Un Secret
Niet saai, maar ook geen emotionerende Tweede Wereld-oorlog film. Uit Frankrijk, waarbij ik voor de zoveelste keer afvroeg hoe 't toch kon dat de Duitsers het Franse leger onder de voet liepen. Ik zou me bijna plaatsvervangend schamen, en n.a.v. deze film zou je bijna denken dat het anti-semitisme in Frankrijk zo groot was, dat het bijna opzet was, van collabi's en legerleiding. Un Secret heeft een totaal overbodige ingewikkelde structuur met drie lagen, waarvan de meest recente laag en overbodig, en irritant zwart-wit is en metaforisch erg simpel. In de 2 andere lagen switchen tussen een jongetje dat langzaam zijn familiegeheim ontdekt. (Daar is de kijker en hij al snel achter, hij had een broertje, zelfde vader, andere moeder) En we zien natuurlijk terwijl hem dat verteld wordt hoe 't ging. Mooie plaatjes, mooie vrouwen, Pa wil assimileren, zowel voor als na de oorlog. Hield van 't 1e zoontje, haat het 2e. Maar 't grote geheim komt niemand te weten behalve dan de heldin (Julie Depardieu) van het verhaal, degene die de waarheid gedeeltelijk aan 't jongetje verteld. Zij is zijn buurvrouw en, als ik me door alle relaties niet vergis, ook de zus van zijn vader)

richting het eind van het genre
nou het is meer op de helft eigenlijk.. 1941-1958

Of er kinder-acteur-ethiek bestaat?
Vraag ik me ook vaak af, maar in de praktijk blijken veel kindacteurs zich zeer bewust te zijn van het feit dat ze acteren en zijn er heel wat die het heerlijk vinden om op commando te mogen janken. Dat laatste leerde ik in ieder geval van de documentaire bij de musical Meet Me In St. Louis (Vincente Minnelli, 1944) waarin Margaret O'Brien vol plezier en overgave de waterlanders alle ruimte geeft in haar innemende rol van 'Tootie' Smith. Het leverde de jonge actrice een speciaal voor haar in het leven geroepen Oscar op in de categorie Outstanding Child Actress en O’Brien is nog steeds volop actief op het witte doek. Ik denk dat we ons over die kindacteurs geen zorgen hoeven te maken.