Filmforum

Ik zit nu op het niveau dat ik dingen gezien heb maar geen mening meer voor de geest heb, wellicht al een rating op zich. :)

De 400 mark komt in zicht …

nerds!

Oh, ik zag dit weekend die film van Gomes: "Our beloved month of August". Ik zag Kiarostami, Hou Hsiao Hsien, Eric Rohmer en Weerasethakul. Ik zag, kortom, zo'n beetje de hele world cinema erin. Dat krijg je als je ambitieus bent. Genoten!

mooizo :)

Hors Satan
Bruno Dumont blijft een speciale. Je moet een paar andere films van de man hebben gezien om Hors Satan te waarderen, denk ik. Het neigt wel weer naar batshit Flandres. Zelfde Noord-Frans locatie en gekke mensen. Wat helpt is dat de (natuur)beelden (in tegenstelling tot de mensen) erg fraai zijn. Dumont situeert de actie op één plek, met religie als enige onderwerp. Na een uiterst traag begin krijgt de film zo toch wat van een Turkse parabel. Dumont heeft een mystieke kant die je in West-Europa gewoon niet meer gewend bent. Behalve bij hem dus. Het hoofdpersonage is een markante kerel, met het uiterlijk van een gedrongen oude Italiaanse wielrenner. Hij lijkt zomaar uit het niets te zijn aan komen lopen. Sans toit ni loi. De man klopt op de deur, krijgt brood, en vertrekt weer naar zijn tentje. Als tegenprestatie helpt hij een meisje van haar kwelgeest af. Terwijl de politie een onderzoek opent, gaan de rituelen van het tweetal steeds meer opvallen. En waarom gaat het meisje er steeds meer als een spierwitte ondode bijlopen? Hier gebeuren diabolische dingen, met de man als satan van dienst. En nergens wordt dat duidelijker als in een uiterst ranzige (maar functionele) seksscene. Dumont houdt de horror-kaart tegen de borst, maar toch is de film Nosferatu-creepy.

Seven Beauties
Krankzinnige en zeer bijzondere film. La Vita e Bella van Roberto Benigni stond dus in een traditie! Ook hier belandt een schelm in een concentratiekamp, en kun je het ene moment schateren, om twee tellen later 100 naakte lijken op een hoop te zien liggen... Het begint al met een gedenkwaardig – nee – légendarisch intro. In een variatie op How I Learned To Stop Worrying and Love My Mom, pardon, The Bomb, croont en speecht een kerel bij beelden van fascistisch oorlogsgeweld. 'The ones who don't enjoy themselves even when they laugh. Oh yeah!'. Wat later zien we twee Italiaanse soldaten struinend door een Rijnlandschap. Ook Tarantino zal de film gezien hebben. De 'basterds' jatten salami van een oud dametje, bewonderen billen, en het hoofdpersonage doet nog een fantastische mandoline-imitatie. De mandoline brengt ons naar Napoli, waar de meest schalkse en grofste Little Big Man-scenes van de film zich afspelen. Akkefietjes met zussen die hoeren worden, en zelfgeilerij van het vrouwonvriendelijke hoofdpersonage. Gaandeweg de film komen echter steeds meer scenes uit het concentratiekamp (waar de 2 Italiaanse soldaten inmiddels gevangen zitten) en dan wordt de film, laat ons zeggen, fysieker. Nazi-zwijn krijgt hier een nieuwe betekenis. Die fases zijn minder interessant dan de flashbacks, waar bijvoorbeeld een rechtszaak héél galant wordt opgelost. Geen dialogen, psychedelische rock! Ik zei het, krankzinnig en bijzonder. En het slot (waar hetzelfde liedje terugkeert) is gewoon ouderwets melodramatisch fraai. 'Mama!'

Les Amants du Pont-Neuf
Ik had al zo'n vermoeden, maar toen Denis Lavant met een stijve over het strand begon te rennen was het duidelijk. Dit is één van die samenwerkingen met Leos Carax, vorig jaar samen goed voor het hoogtepuntje Holy Motors. Les Amants is al even wild en ambitieus. Carax is duidelijk iemand die zijn ideeën continu 'to the limit' pusht. Zo jatten de twee geliefden hier (naast Lavant speelt Binoche) op 14 juli een politiebootje. Kan, maar die waterski's zijn me een stap te ver. En dan te bedenken dat op diezelfde door vuurwerk begeleide avond een van de mooiste scenes zit. Uitgelaten dansend over de versleten brug waar het tweetal hun clochards-bestaan leidt. Ik wil maar zeggen: Carax verliest het kleinschalige soms te gretig uit het oog. Het eerste uurtje is het leukst. Lavant is vanzelfsprekend voortreffelijk als junkie, in een grimmig intro wordt zijn been er bijna afgereden als hij op straat ligt. Dit is een soort Crocodile (van Kim Ki-duk) maar dan minder gewelddadig. Een driehoeksverhouding van 2 mannen (één oud, één jong) met een meisje, sappelend bij een brug, inclusief onderwaterscenes. Vuur speelt ook een grote rol (zouden we alle elementen kunnen spotten?) want Lavant verdient zijn kostje als vuurspuwer. De tweede helft van de film krijgt het melodramatische personage van Binoche meer ruimte, en worden er fikse tijdssprongen gemaakt zonder dat de relatie uitkristalliseert.

Maar die schattige sprint over het strand vergeet je nooit meer hè? ;) (Les Amants...)

ook wel opgelucht dat na al die spam Seven Beauties op waarde is geschat (toch wel een risico film :)

ik was na 30 seconden al zo'n beetje verkocht.
(eh Seven Beauties dus :P)

Sukai kurora
Mysterieuze anime weer van Mamoru Oshii. Eigenlijk een van de weinige film waar het handig is om de synopsis eerste te lezen want je wordt, dat is op zich ook wel prettig, in het diepe gegooid. Ik dacht eerst dat het allemaal plaatsvond in een parallelle WOII maar uiteindelijk blijkt het in een toekomst te spelen waar Europese bedrijven luchtgevechten simuleren om de oorlogsneurose van de mens te blijven voeden. De film speelt zich af op een heel rustig vliegveld waar vooral Kildren opereren (plus Oshii's hond natuurlijk), volwassen die niet uit een soort tienerstaat kunnen ontsnappen. De eerste helft is zeer traag terwijl de tweede helft opeens heel raar wordt met allerlei laat-Cronenberg/Blade Runnerachtige vibes die wel fijn zijn maar de film niet helemaal kunnen redden. Het ziet er allemaal geweldig uit, Oshii heeft zich weer uitgeleefd in een toekomstig Polen (zie Avalon) maar het komt denk ik allemaal te laat op gang (bijvoorbeeld de late verschijning van de mysterieuze tegenstander van het andere bedrijf, de enige volwassene die aan de gevechten meedoet en nooit verslagen is of het vermoeden dat de herinneringen van de Kildren steeds opnieuw worden gebruikt).

Damsels in Distress
Als ik voorzichtig laveer kan ik misschien staande houden dat ik de langverwachte terugkeer van Whit Stillman leuk vind, maar het zal met hangen en wurgen zijn. Aanvankelijk leek me de film zelf verschrikkelijk. Rommelige keuzes in editing en cameravoering, en dan de personages. Irritante wichten. Gekromde tenen tot en met. Dat laatste is natuurlijk precies de bedoeling, en vanaf een Tarantino-waardige Zorro-anekdote begon ik er lol in te krijgen. Schrijven kan Stillman nog altijd. Tegelijkertijd is de film bijna te quotebaar, zodat ik nu niet weet welke witty wisecrack ik aan moet halen. De personages (er zijn er veel teveel) zijn pedant, maar de film is dat óók, en soms bijna gemakzuchtig. Inhoudelijk is het meidengroepje dat op de universiteit goede daden probeert te verrichten goed getroffen. De dametjes vormen een mooie complementaire eenheid onder leiding van Greta Gerwig. Greta is het enige 'ronde' character van de film, wat nogal vervreemdend uitpakt. Eén tragisch meisje steekt boven een massa van meligheid uit. Zo wordt het rare meisje nóg wat raarder. De jongens zijn oliedom ('I'm not gonna go around checking what color my eyes are!') of 'playboys/operators', althans volgens het Mike Leigh-meisje. Whit Stillman lijkt zo'n beetje de laatste man waarvan je een anale grap verwacht, en zit ie erin. Moeilijk.

Dans la Maison
Stuk leuker dan die meta-film van laatst met Jeremy Irons, waarvan The Words van de titel me alweer ontschoten waren. Dans la Maison is lichtvoetiger van toon, maar tegelijk geniepig sardonisch. Beide elementen komen samen in een prima hoofdpersonage: een Youp van 't Hek-achtige kereltje met konijnentanden. Mislukt als schrijver, nu literatuurleraar op het het Gustave Flaubert college, zodat hij er elke dag maar mee wordt geconfronteerd. Een broeierige leerling levert een perfect Proustiaans eerste opstel in, waarna de leraar een... 8.5 geeft. ('Geen spelfouten in elk geval.') Ondertussen ziet hij het talent wél, en begint hij de jongen aan te moedigen. Complicerende factor is dat de opstellen over het brijke en verveelde gezinnetje van een klasgenootje gaan, en de arme jongen als het ware 'in' dat gezin moet worden geduwd. Hoe ver ga je om je voyeuristische trekjes te bevredigen? Dat is zo'n beetje de hoofdvraag van de film. (En vanzelfsprekend vliegen we flink uit de bocht.) Mogelijke vervolgscenario's en drama's te over, na een tijdje verschijnt de leraar zelf ook ín het verhaal, en begint de jongen aan deel 2 van zijn mindfuck, waaraan ook de modern kunstzinnige vrouw van de leraar bijdraagt. Het laatste half uur is totale chaos en bewust mislukt. 'Je cherche mon fin'.

Last Days Here
Hier leren we dat er vier mensen vereist zijn om één verslaafde overeind te houden. Je zou er haast cynisch van worden, maar het mooie aan de Last Days Here is dat je denkt: zo hoort het, een mens is een mens. De zanger van Pentagram is de muziekdocu-loser in maximum overdrive. Het eerste half uur is haunting. Zacht uitgedrukt is Bobby Liebling een gestoorde zombie. Hij woont in de 'sub-basement' van zijn ouders ('I've been Peter Pan all my life') waarmee we bij het goede daden-team zijn aangeland. De ouders van de man zijn een docu op zichzelf. Moeder is excentriek, pa een rijke overheidsfunctionaris die een flink deel van de centjes in zoon's drugsverslaving heeft gestoken. Ja, het zijn 'enablers', maar het is duidelijk dat Bobby al jaren dood zou zijn zonder hen. Waar de ouders hun kind enkel op héél basaal niveau in leven kunnen houden is muziekfan Pellet de echte engel van dienst. De Lou Barlow-achtige kerel zoekt de zanger op, en weet het onmogelijke te bereiken. Bobby verlaat de kelder. Mooi is dat Bobby's (en niet Pellets!) karma meteen beloond wordt met een engel zoals de zanger ze zélf graag ziet. Een blond meisje. Het is bíjna sneu voor fanboy Pellet, die prompt aan de zijlijn belandt. Maar ja, als je ziet wat er na die eerste stap wordt bereikt. Ongelooflijk. Je zou voor minder hoop in de mensheid krijgen. Is Phil Anselmo trouwens een typetje van Hans Teeuwen?

I Walk Alone
Noirtje van eind jaren '40 waarin Burt Lancaster en Kirk Douglas tegenover elkaar staan, beide nog aan het begin van hun carriere. Op dat moment is Lancaster nog vooral 'fysiek' – hij kan beter niet teveel zeggen. Kirk Douglas is al erg sterk als gladjakker-slechterik. Hij speelt een kapitalist pur sang, die zijn vriend Lancaster met financiele trucs naait. Lancaster heeft aan het eind van de prohibition veertien jaar in de bak gezeten, en komt nu terug in de moderne wereld. Dingen in de nachtclubs gaan niet meer op die oude mob-manier, er zijn heuse aandeelhouders. Volgens Douglas althans. Burt Lancaster weigert de oprotpremie aan te nemen. Hij noemt het in zijn woede nog net geen 'jodenfooi', maar valt wél het bankmannetje van de club aan. Daarna trommelt ie potige kerels op. Als dat niet werkt is er nog altijd Lizabeth Scott als het nachtclubzangeresje. Zij máákt de film. Scott is prachtig in haar 'plainness'. Heur haar zit niet best, ze is mager, én haar personage is opvallend onzeker. In de opbloeiende romance met Lancaster heeft ze het aanvankelijk vooral over.... Douglas. ('Ik zal wel even duren voor ie uit mijn systeem is, one gets kinda used to people.') Het terugkerende themaliedje wat Scott zingt is ook galant. ('Laat ons geen tussendoortje zijn')

Phil is kandidaat voor de volgende dopehead/rockstar docu. :)

hahah. trv. BRO I GOT LIKE 5 SHIRTS OF PENTAGRAM BRO

elders las ik iemand die volkomen terecht zei "nou (na het zien van Last Days Here) heb ik nog meer respect voor Anvil"

Anvil zijn uiteindelijk gewoon brave huisvaders. Bobby lijkt iets te hebben waardoor mensen zeer vergevingsgezind blijven, da's wel fascinerend.

Charme en talent? Bobby moves like Jagger.

Promised land (Gus van Sant, Verenigde Staten, 2012)
Bewerking van een verhaal van Dave Eggers door Matt Damon en John Krasinski (bekend van The Office). Eigenlijk zou Damon ook de regie doen, maar uiteindelijk werd Gus van Sant daarvoor ingehuurd. Deze sterrenreünie an sich leverde al een Berlijnse eervolle vermelding op.
Het eerste deel is veelbelovend. Het begin is een likkebaardend mooie sequentie. Damon’s kop van onder water gefilmd. Boven de wasbak. In de spiegel. Damon die een handdoekje aanpakt van een bediende. Terugwandelt door een prachtig interieur. Gaat zitten in wat een sjiek restaurant blijkt. Een korte, krachtige dia- en later trialoog om expositie en personages erin te rammen. De Greyhound om het pastorale karakter te schetsen. De helicopterview voor het onvermijdelijke uitzoemmoment… Fe-no-me-naal!
De kwestie – gasbedrijven die contracten met (arme) boeren afsluiten om schaliegas te winnen – is zeer actueel. Uitvergroot tot een thema, zoals Krasinski zegt, over de ‘American identity’. Gaat de benutting van het land louter om gewin (of overleven) op de korte termijn? Of spelen er ook andere, duurzamer waarden mee?
Dit had een prachtige film kunnen worden. Met de gasbedrijven als Goliath en de boeren als David. Of als Asterix, of als Calimero, zo u wilt. Met een epische strijd die golft van doelkans naar doelkans, van umstrittene Tor-entscheidung naar Anschlusstreffer, naar een kampioenschap zonder winnaars het liefst. Helaas, dat werd het niet. Durfden Amerikaanse films maar eens als Griekse tragedies te eindigen. Of onbeslist.

Promised Land - Het slot is een enorme afknapper. Je voelt ‘m al een tijdje aankomen en dan gebeurt het ook nog. Alle thematiek opgeofferd aan een script dat zichzelf heel erg slim vindt.

Na het gezicht in het water in de eerste scène had ik minstens een half uur het idee dat in bijna elke scène water of een ander drinkbaar vocht nadrukkelijk in beeld was. Ik zat daarom dat hele eerste half uur te zoeken naar een mogelijke diepere achterliggende bedoeling.

Enige reden waarom Promised Land nog een beetje de moeite waard is: Frances McDormand.

Mogelijke dieper liggende bedoeling - Bij fracking wordt veel, heel veel, water gebruikt. En chemicaliën... Bij een script dat zichzelf heel slim vindt, is die verwijzing misschien niet eens te ver gezocht.

McDormand - Hear!

Of gewoon 'wassen in onschuld' natuurlijk.

Loulou
Zou Pialat wel eens een slechte film gemaakt hebben? Loulou heeft zijn gebruikelijke klasse. Dit keer richt de regisseur zich op twintigers en dertigers, maar erg volwassen gedragen ze zich niet. (En toevallig is Pialat een kei met jongelui, dus dat komt goed uit.) Lolita-meisje Isabelle Huppert leidt de cast. Ze had er al een hele carrière opzitten, maar toch lijkt ze jonger dan ooit. Haar hoofd is te groot voor het lijfje waarop het staat, maar ze blijft een sterke dame. In het begin van de film dumpt het Huppert haar gladjakker-vriendje, om recht in de handen van de kolossale Depardieu ('Loulou') te lopen. (Het contrast!) Hij vertegenwoordigt alles wat haar bourgeois leventje niet was. Onverzadigbaar genietend. (Bier, seks, matpartijen) Maar werken? Ho maar. Petty crime, pimpin' en jailtime, daaruit bestaat de man. En hij, zijn hele omgeving én de film doen er niet moeilijk over. Er zijn prachtige scenes met barflys, moedertjes, alles vol ongedwongen ongedwongenheid. Een van de laatste sequenties illustreert de kwaliteit. Depardieu neemt zijn meisje mee naar het platteland, voor een copieuze lunch met de famille. Rohmer is niet ver weg, maar dan gaat de hond achter een kip aan, en vervolgens een 'mec' achter een van Depardieu's matties. De jaloerse man is nog helemaal niet in beeld geweest, begint zijn actie dus volslagen in media res, en tóch landt hij in het verhaal als ware het een kussen veren. Het werkt allemaal achteloos.

Cry, the Beloved Country
Wonderlijke film. Lang was ik in de veronderstelling dat dit zo'n beetje de eerste grote Zuid-Afrikaanse film van na de Apartheid moest zijn. Amateuristische acteurs die een verzoenend verhaal vertellen. De overgeacteerde matigheid doet authentiek aan. Maar de film stamt uit 1952! (En is van de Hongaarse Brit Korda.) Dus het is gewoon klassiek acteren... Interessant is het verband met de Pistorius-zaak. Een jongen pleegt een moord, en blijft maar roepen 'Yes I am the killer, but I was afraid, I didn't mean to kill!' En dan is er dat gedicht waar ook de titel naar verwijst: 'Cry, the beloved country, for the unborn child that is the inheritor of our fear.' Het maakt dus weinig uit of het in Zuid-Afrika of het 1946 (wanneer het verhaal zich afspeelt) 1994, of 2013 is. Begeleid door prachtige beelden (want móói is het land natuurlijk wel) en zoete broodjes smerende muziek van John Barry zien we een zwarte plattelandspriester naar het grote Johannesburg reizen. Hij zoekt tal van familieleden op, wat in eerste instantie tot een aaneenschakeling van saaie scenes leidt. 'Hier is ze niet, zoek daar eens'. Maar dan vindt hij zijn zoon, die een blanke heeft gedood. Interessante gevangenisscenes zijn er niet, maar de rechtszaak leidt wel tot een dialoog tussen de twee vaders. Een spirituele en bijzonder vrome verwerking van schuldgevoelens van alle kampen.

Ruby in Paradise
Ruby is niet 'stranger than paradise', ze is juist heel lief en gewoon. Toch is er een kwalitatieve verwantschap met de klassieker van Jarmusch, al deed men daar niet meer dan lanterfanten. Ruby gaat op eigen benen staan, en moet (dus) aan de slag. Er zijn een paar scenes die niet onderdoen voor American Job. On the hustle in het spijkerharde Amerikaanse kapitalisme. Lakens vouwen met lieve allochtonen. Naast de baantjes zijn er de mannetjes, want Ruby zoekt zichzelf als vrouw. Aan de ene kant die moderne zelfstandigheid, aan de andere kant mannen die vinden dat zíj gewoon voor jou moeten zorgen. Het wringt, hoe belezen de boswachterjongen ook is. Hij is wel een vooruitgang na het zoontje van Ruby's bazin, die zijn enige zelfverdiende centjes in een compensatie-bak heeft gestoken. Maar de mooiste momenten zijn toch voor de dames onderling. De film zit vol lijzige, sluikse, peinzende meisjes. Zo heeft Ruby in prachtig buurmeisje, en wandelt ze met een collega over de verlaten winterse stranden van Tampa, Florida. In misschien wel de mooiste scene zit Ruby met haar bazin op een terrasje. De twee zijn op een conferentie spulletjes voor de winkel wezen shoppen, en zitten nu uit te puffen. Er wordt niet veel gezegd. Ruby kijkt om zich heen. Allemaal succesvolle burgerlijke mensen. Hoort ze hierbij? 'Am I doing a good job?'

Loulou slinger ik op de lijst. Ken je "Police" van Pialat ook? Zo eentje die je makkelijk over het hoofd ziet maar ondertussen heel goed.

ik merkte dat ik er eigenlijk maar belachelijk weinig heb gezien. (stuk of 4) Zet 'm op de lijst. (Waar bijvoorbeed Nous ne vieillirons pas ensemble ook nog op zwerft)

dat Ruby in Paradise kan ik in deze draad trouwens helemaal niet terugvinden, vreemd, het is er wel het typische Amerikaanse indiefilmpje voor.

Die heb ik je misschien een keer aangeraden in het reactiegedeelte onder een voorpagina-artikel.

nog beter (http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2012/04/het-schaduwkabinet-week-16-2012.html) :) Gas, Food, Lodging inderdaad spot on.

Darling
John Schlesinger was er snel bij. Dit 'eerbetoon' aan hippe continentale Europese cinema van Het Dolce Vita-type maakte hij al in 1965. Volgens mij zag ik zelfs Mastroianni in een flits langs een Romeins terrasje flaneren. Ook het Frankrijk van de nouvelle vague (en de 'oh la la'-feestjes) wordt door het hoofdpersonage bezocht. Julie Christie speelt een typisch 'sterretje'. Ze heeft niet veel succes, maar wél de juiste vriendjes, en zo werkt ze zich omhoog via de literaire journalist Dirk Bogarde omhoog naar een heuse royalty. (De voetballers van die tijd, lijkt me.) Net als het meisje is de film Darling een beetje leeg. Het meisje dobbert als een blaadje op een rivier, just going Somewhere. Er zijn wat conflicten met Bogarde die naar interessant neigen, maar dan wordt een potentieel dramatisch momentje als een abortus weer in een paar keer 'knippen' afgedaan. Het leukst is de film ín het oppervlakkige. Schlesinger was op het gebied van homoseksualiteit natuurlijk een taboedoorbrekend regisseur, en er komt hier weer genoeg langs. Soms met zelfspot (Italiaanse gays op het strand) maar ook vinnig. In een plots ingelast pseudo-documentair stukje interviewt journalist Bogarde passanten, die klagen over de 'toegenomen homoseksualiteit in London'. 'But I guess one has to live with it.' Bogarde uit eigen ervaring: 'I suppose so.'

(Checkt de draad, ah nou eindig ik hetzelfde als OMC, behalve dat hij de film goed vond en ik niet.)

The Yellow Sea
Ook in de opvolger van The Chaser staat regisseur Na Hong-jin garant voor knotsgekke actie. Dit keer is het hoofdpersonage vooral zélf op de vlucht... Het begint nog betrekkelijk rustig, in China, waar – leermomentje - 'Joseon people' leven. (Koreanen in China.) Het is sappelen geblazen, en met mahjong kun je je schulden ook niet terugwinnen, zo blijkt. Dan heeft de tofste schurk de oplossing in huis: pleeg een moord voor me. In Korea. 'Maar zet een muts op.' (Anders val je zo op.) Aldaar aangekomen volgt de beste fase. Het hoofdpersonage lijdt kou wachtend op zijn slachtoffer, en eet diep in de nacht 'worstjes van stokjes'. Het luxe Koreaanse eten bevalt onze held duidelijk (en vormt een running gag). Er wordt ook met menselijk vlees gehakt, ik bespeurde een verbandje, en al snel loopt het hoofdpersonage met een 'extra duim' rond. Het is ná de moord (die hij uiteindelijk niet eens zelf hoeft te te plegen) dat de waanzin ontspoort. Oldboy-style, toch de invloedrijkste Koreaanse film ooit. Aanvankelijk heeft de 'fugitive' vooral last van trademark hilarisch domme agenten maar dan komt de rest van de Joseon-gang meedoen aan de jacht. Je krijgt het gevoel dat dit de cowboys/Alaskanen van Korea zijn. En ook zij eten als neanderthalers hele beesten met huid en haar op. Het overgebleven bot kan altijd nog dienen om iemand de hersens mee in te slaan!

Little Black Spiders
Dat er ook Belgische films van 'Nederlands' niveau bestaan weten we sinds Tot Altijd, en ook Little Black Spiders is op zijn best matig. Het valt nog mee dat er geen Hollandse subsidie-truus een paar regeltjes (en een schreeuwscene) mee komt doen, bijvoorbeeld in een van de rollen als leidsters. Een paar vrouwen runt een soort 'uitrusthuis' voor zwangere tienermeisjes. De leidsters kijken allemaal erg streng – alsof de regisseur constant riep: 'let op je mimiek!' - maar handelen verder amateuristisch, en niet eens in en in slecht. Dat maakt ze een fletse karikatuur van een karikaturale slechterik. Het groepsproces van de zwangere meisjes onderling loopt ook voor geen meter. Er gebeuren allemaal dramatische dingen (zelfmoordpogingen, hysterie-aanvallen) maar niemand die er verder iets om lijkt te geven. Tegelijkertijd moeten we geloven dat in deze lamlendige sfeer de meisjes ineens Wicker Man-achtige toneelstukjes uit gaan voeren... Gelukkig zijn de zonovergoten beelden van de rustieke omgeving en de muziek van John Parish nog wel de moeite waard. Richting slot focust de film wijselijk op 2 (in plaats van 10) meisjes, zodat het einde toch nog best sereen wordt. Terzijde, iets wat me vroeger als kind op vakantie en kijkend naar de Belgische tv ook al opviel: hebben alle Vlaamse meisjes zwoele lage stemmen?

Becky Sharp
Wat een merkwaardige lelijke kleuren dacht ik. Altijd gevaarlijk om iets technisch over een stokoude film op te merken, want Becky Sharp is nu juist een mijlpaal in de filmgeschiedenis. Het is de allereerste Technicolor-film. Vandaar dat de boel nog niet helemaal perfect was afgesteld. Over de inhoudelijke aspecten zwijgen de filmencyclopedien, terwijl dit toch een best aardige (alhoewel erg lawaaiige) klucht is van Mamoulian. Net als in zijn musical-meesterwerk Love Me Tonight wordt de adel met smaak belachelijk gemaakt. (Sterker nog, ze lijken er zelf nog het hardst om te moeten lachen.) 'Am I to sit here and be murdered with inattention?' In tegenstelling tot Love Me Tonight wordt er hier pas richting einde wat gezongen, als het hoofdpersonage (een gold digster) inmiddels weer terug in de goot is belandt en in een louche cabaret moet optreden. Leuker (en vooral 'wittier') is de eerste helft van de film, als een hele schare high society mannen om de hand van het blonde titelpersonage vechten. Becky zelf geef ze allemaal nét genoeg aandacht om ze aan het lijntje te houden. Of beter: om ze de bills te laten betalen. 'En wat krijg ik daar voor terug Becky?' 'Ik heb een goed woordje voor je gedaan, je wordt consul van Sierra Leone.' 'Maar dat zijn kannibalen!' 'I am sure they'll get to like you, bit by bit'.

Wegens chronisch gebrek aan tijd post ik tegenwoordig korte stukjes op mijn facebook-pagina, hetgeen natuurlijk voelt als een ultiem verraad aan subs en het forum. Maar ik wil het natuurlijk met alle plezier copy-pasten, want deze film is de moeite:

Portuguese director Miguel Gomes made my weekend some time ago with the innovative "Our beloved month of August". His follow up, "Tabu", is an entirely different movie. Shot in black and white, it tells the tale of a christian woman with a crazy neighbour, which after an hour becomes a movie about the crazy neighbour and the past she has lived. Gomes takes all the freedom he likes in narrative and form, shooting whole passages with no sound (that is how you relive the past in your head), and only a voice over, solemnly uttering formal, old-fashioned lines. "Tabu" is a film about the depth of a single human life, and about tragedy perhaps being better than nothing. I think Gomes is a major talent.

Wegens chronisch gebrek aan tijd post ik tegenwoordig korte stukjes op mijn facebook-pagina, hetgeen natuurlijk voelt als een ultiem verraad aan subs en het forum. Maar ik wil het natuurlijk met alle plezier copy-pasten, want deze film is de moeite:

doe dat, want ik heb geen Facebook. :)

+1 doe dat, want ik heb geen Facebook. :)

Miguel Gomes is zeker groot talent. Van de Portugese regisseurs is hij waarschijnlijk mijn huidige favoriet met Pedro Costa als goede tweede. Ik ben vergeten waar ik het heb gehoord (audiocommentaar?) of gelezen (Sight & Sound?), maar het schijnt dat er in Portugal louter arthousefilms gemaakt worden, meestal van het experimentele soort. Ik kan me in ieder geval geen grote publieksfilm uit dat land voor de geest halen.

dat zou zomaar kunnen, de eerste Portugese film die ik ooit zag was Transe en die was ongeveer zo arthouse as you can possibly get (psychedelica, bordelen, Russische gangsters, vreemde broertjes)

God Bless Ozzy Osbourne
The Osbournes maar nu clean en afgekickt. Een stuk minder trieste vertoning en nu waren ook de eerste kinderen en de oudste dochter met Sharon bereid mee te werken. Nog steeds een paar pijnlijke momenten, maar nu heb je daar wel veel meer begrip voor. Waar Bobby Liebling op zijn 54ste het huis uit gaat, gaat Ozzy na z'n zestigste nog voor een rijbewijs. Het is natuurlijk erg populair om te haten op iedereen behalve Ozzy zelf, terwijl hij toch echt degene is die er een potje van gemaakt heeft (en niet z'n vrouw).

ik neem aan dat hij daarna meteen een Batmobile kocht

:)

Maar zover reikt de docu niet.

Ernst Lubitsch's "Trouble in Paradise" (1932) shows the seedy side of the French jet-set but it would go too far to call it a critique. It is too charming for that, and too focused on the con man story. It contains snappy dialogue, a lot of it, and a nice actress I had not seen before (Kay Francis). It is also the kind of movie that makes you crave some scholarly background. Because "Trouble in paradise" is considered a masterpiece, and I would give it a 7.

Lore, the protagonist in Cate Shortland's movie from last year, is the daughter of fervent nazis who at the end of the war turn themselves in. Lore has to survive with her younger brothers and sister and finds out the hard way what nazis were. Original perspective, and there is a poetic quality in this movie, like you would expect in a rites of passage story of a 14-year old. Thematically reminiscent of Koreeda's "Nobody knows".

As can be concluded from the picture below, the 38 hour working week was not really what defined Sansho the bailiff, the title character in Mizoguchi's film from 1954. It is a beautifully photographed folktale with a social agenda. It's the kind of movie that is about big words. Justice, faith, morality. Not for a Saturday afternoon, pretty good for a Wednesday evening.

Tony Richardson is responsible for the finest British 'kitchen sink' dramas. Saturday night, Sunday Morning. The Loneliness of the Long Distance Runner. And my favorite: A taste of honey. Perhaps some of this stuff is even closer to my heart than the famous Italian neorealist masterpieces. The entertainer (1960) has Laurence Olivier in the lead as a comedian who knows he has no talent. It's a very enjoyable watch. Not exactly kitchen sinky though. And I am more for the raw energy of Albert Finney than for Oliver's precise acting, I now conclude.

In my world, Hong Sang-soo is a household name. It's because he makes one or two movies a year and l watch them all. It's because he always makes me giggle, this South-Korean Woody Allen. Night and day (2008) is not among his best. It's way too long, and unfocused at times. But it's still Hong Sang-soo, and he makes me giggle.

"À Perdre La Raison" (Lafosse, 2012) shows the complete downfall of a mother of four. It is very believable, and therefore very moving. I donn't think I have seen Émilie Dequenne act since "Rosetta" (Dardenne brothers, 1999) but she has become a stunning actress. A pity that Lafosse exploits the voyeuristic camera angles too much, but that's a detail.

watched Joseph L. Mankiewicz's "The barefoot contessa" and was moderately amused. Ava Gardner plays a rags-to-riches girl that never evolves into a gripping character. And the dialogues sound unedited at times. There is a whole world to be explored here but the viewer is not cordially invited.

ah:) wordt onze Engels ook een beetje uitgedaagd. (I sink ai agree wit most of zeh points made there)

Crime and Punishment
Kaurismaki heeft ondanks (of juist dankzij) zijn drankprobleempje jarenlang flink doorgewerkt (net als een Cassavetes) en bovendien debuteerde Fin al begin jaren '80. Veel eerder dan ik dacht. Hij grijpt voor zijn eerste film terug op een literair meesterwerk, om dat vervolgens naar die welbekende sjofele Finse snorren-setting te verplaatsen. Wat gezichtshaar en tristesse betreft werkt Helsinki begin eighties misschien wel beter dan ooit. Zelfs het oude logo van Nokia (op hun hoofdkantoor) maakt nostalgisch, laat stáán hoe de mensen eruitzien. Lange jassen. Kaurismaki is uiteindelijk toch vooral een man van stijl. Van het juiste licht, op de juiste manier gekaderd. Ook met de muziek zit het hier al snor, van die liedjes die je Van Hanegem ook hoort zingen na een paar glaasjes teveel. Love Her Madly van The Doors! De acteur die de hoofdrol van moordenaar speelt is ondanks zijn amusante Jort Kelderige kapsel en Breivik-blik een beetje een amateur, maar de aangevers eromheen zijn gortdroog zoals het hoort. Vooral een overijverige wannabe-vriend op een bootje is hilarisch in zijn pogingen om de anti-held te helpen. (Hij komt uiteindelijk niet veel verder dan bier.) De agenten van Helsinki laten de zaak filosofisch op zijn beloop, en houden het op brompotten. 'Ik snap niet waarom ze jou je loon betalen.' 'Ik zie dat zelf ook niet in.'

Coup de Tete
Een Franse voetbalfilm uit de seventies, dat schept niet waar te maken verwachtingen. Eigenlijk heeft alleen de eerste (!) minuut de melancholie waar ik op hoopte, mede door het Morriconiaanse fluitmotiefje. Patrick Dewaere wordt op de bolderwagen door het dorp gereden, na een spectaculaire bekeroverwinning. De tragische acteur kijkt door zijn verwarde krullen met desolate blik naar de mensenmassa, en lijkt meer op een hardrockmuzikant. Terug in de tijd zien we hoe het horkerige hoofdpersonage voor de reserves van AC Trincamp speelt, en zelfs dát weet te verknallen. Het hele dorp haat hem. Niet veel later zit ie zelfs in de cel. Waar de jailtime een moment was geweest om door te dringen tot de psyche van de man, is ie snel weer buiten, waarna de voetballer op weg gaat om een meisje te verkrachten. (Hij is er onterecht voor veroordeeld, dus pourqoui pas!) Dit idee is een van de vele vrouwonvriendelijkheden, 'aangekleed' in Dany Boon-achtige slapstick humor. Het ging me tegenstaan. Toch is er na die openingsscene één geweldige fase, die ik niet had willen missen. De belangrijke bekerwedstrijd zelf. Het oude stadionnetje, de spelers (Guy Roux gaf advies) en bovenal de toestanden in de kleedkamer. Alles klopt. De pathetische trainer, de pompeuze voorzitter, en de kruiperige grootgrutters die bonussen uit komen loven. Terug op het veld worden de acties begeleid door een chanson-versie van het clublied. 'Allez Trincamp, Trincamp, Trincamp, but, but, but!'

Michael
Oef. Verschrikkelijke film, maar ook verschrikkelijk goed. Ik was na dertien minuten al kapot, als een jongetje in zijn keldercel waar een pedofiel hem gevangen houdt zijn dagelijkse lunch klaarmaakt. De verkrachtingen ze zijn erg, maar die eenzaamheid. Haunting. Het knappe is dat de film daarna meer over de dader gaat, en dat op een uiterst kalme manier. Hij is een monster, maar ook een mens, die bovengronds een betrekkelijk normaal leven leidt. Langzaamaan zien we hoeveel moeite hem dit kost. De man is een perfectionist, die kritiek noch falen duldt. Wellicht dat hij zich daardoor in zijn huis heeft afgezonderd, waar hij het jongetje als een soort huisdier (of nog beter levende 'stressbal'?) gevangen houdt. De huiveringwekkende scenes blijven ondertussen komen, van een uitstapje mét het kind, tot een uitstapje zonder (op skivakantie). De allerergste sequentie is de nieuwe poging een slachtoffertje te maken. Het zijn van die dingen die je eigenlijk niet eens wilde weten. Zo gaat dat dus, de gedragingen van Wik en Cees bij die Parkmoord, en natuurlijk van de Oostenrijker die Natasha Kampusch kidnapte. De trein die aan het einde voorbijraast lijkt een referentie aan het einde van dát verhaal. Het einde van Michael is bijna spectaculair, en zorgt voor een doodeng slot, waar ik als kijker de familie bíjna de pijn wilde besparen. ('Look under the floordboards for the secrets I have hid')

Bloody Moon
Jess Franco doet splatter. Ik had lage verwachtingen maar het valt alleszins mee. Het zal geen Oscar waard zijn (wat dat ook mag betekenen) maar vermakelijk is het zeker, if you're into that kind of thing.

Steeds getwijfeld of ik The Barefoot Contessa ’s een keer voor 5 Euro uit de bakken van Fame zou pakken. Na het lezen van Olafs stukje zie ik er toch maar van af. Overigens heet mijn Amsterdamse filmquizteam al een paar jaar The Barefoot Contestants. Dat dan weer wel.

Sansho the Bailiff is alleen al de moeite waard vanwege het laatste shot.

Laatste shot, ehmm... Moeder en zoon op het strand? De basis van het leven?

re de Contessa: volgens mij vond ik The Bad and the Beautiful dan beter.

Baseball
Goed, waar te beginnen? Ken Burns is bekend geworden met documentaireseries over o.a. de Amerikaanse Burgeroorlog en jazz. In 1994 maakte hij een waar epos over baseball, meer dan 18 uur verspreid over negen afleveringen die natuurlijk gestructureerd zijn als innings. Ongeveer alles wat je over Amerika moet weten zit erin. De eerste aflevering over de begintijd van de sport in de 19de eeuw is op zichzelf al een van de beste documentaires die ik ooit heb gezien. Burns heeft twee briljante vondsten: hij vergroot foto's en laat daar de camera over bewegen zodat de beelden gaan leven (ook dankzij slim gebruik van omgevingsgeluid) en de verteller John Chancellor heeft gewoon dé stem. Wat volgt is natuurlijk een stroom aan bizarre personages, ontelbare verhalen waar je op zich allemaal films over kan maken, maar als je ze verteld zijn ze toch veel gaver. Anekdotes, interpretaties, analyses worden gegeven door schrijvers, kenners en types als Stephen Jay Gould in opperbest humeur.

Burns bijt zich ook vast op het racisme en dat levert een shockerend verhaal op waar hij consequent op terug komt. Natuurlijk teveel mooie momenten op te noemen, eigenlijk zakt de serie wanneer kleur begint in, ook omdat Burns besloot om 24 jaar in de laatste aflevering af te handelen (ipv steeds een decennium), maar tot 1960 is legendarisch gebied. Met natuurlijk een gaaf "grassy knoll" moment: een gruizige foto van Babe Ruth op het moment dat hij wijst en dan is nog niet duidelijk of hij naar de dug-out van tegenstander wees of naar center field waar hij vervolgens de bal overheen sloeg.

In 2010 kwam Burns nog met een 10de inning in twee delen die over de laatste 15 jaar gaan en die afleveringen hebben weer meer focus met veel aandacht voor het steroïde tijdperk (bizarre bedoeling eigenlijk, het lag er zo dik bovenop, er werd zo ongenadig de andere kant opgekeken.)

1 and 2 to Sams
Bases loaded
Bottom nine, tied at 6
Castillo
Fast ball, fly ball
Deep centre field
That's gonna do it!
Jones will take
Here he comes!

hmm, het is dat ik geen series doe (eerst the Art of Fielding maar eens lezen)

Zit ook een geweldig retromania moment in als een citaat uit de 19de eeuw wordt voorgedragen van een speler die klaagt dat het spel in 20 jaar zo is veranderd "en nu zijn er alleen maar valsspelers die met een curve gooien!"

Ondanks chronische allergie voor Red Sox calimero's (Burns is er zelf een maar een beschaafde) ook erg veel respect voor Ted Williams gekregen door de serie. En dan huppeltje, zo mooi:

https://www.youtube.com/watch?v=xJrEGOrzz9U

Vroeg me net af wat ik het weekend ging doen. Vraag is nu beantwoord.

Ludo, ik ben een beetje series-man geworden (Mad men, Homeland, Borgen). Haalt het bij lange na niet bij echte cinema, maar ter onderbreking heeft het een functie. En er zit wel iets in het idee "klassieke muziek verhoudt zich tot popmuziek zoals cinema tot series". En popmuziek luisteren we allemaal.

oh ja Homeland! (en The Wire moet ik ook gezien hebben eigenlijk)
het moment nadert... duidelijk. Bovendien mijn kladblok-filmkijklijstje wordt bijna 'scrollbaar', dat is zelden vertoond.

met veel aandacht voor het steroïde tijdperk (bizarre bedoeling eigenlijk, het lag er zo dik bovenop, er werd zo ongenadig de andere kant opgekeken.)

too big to fail die sport he, zie voetbal hier. Het lokale krantje BN de Stem volgt een nieuwe koers van 'eigen nieuws maken' en dan komen ze de hele tijd met rellerige dingetjes, zoals vandaag: doping wijdverspreid in voetbal sinds de jaren '50.
GOH!
maar echt opmerkelijk is de reactie van dopingnazi Herman Ram, die altijd klaar staat om atleetjes en wielrenners de kop af te hakken, maar nu doet ie héél voorzichtig en vriendelijk. Tsk tsk tsk.

Ik had het laatst toevallig over Barbet Schroeder, meteen de week daarna bleek die de Mad Men aflevering te regisseren van de dag dat JFK werd vermoord. John Dahl, ouwe favoriet van me ten tijde van The Last Seduction blijkt allemaal Breaking Bad afleveringen te hebben geregisseerd.
(The Wire zit ik overigens ook al jaren tegen aan te hikken ;)

too big to fail die sport he

doping wijdverspreid in voetbal sinds de jaren '50.

Lijkt me wel. Maar ook hier: gewoon de andere kant opkijken net zolang totdat een club/speler ongenadig tegen de lamp loopt.

Brian Eno 1971–1977: The Man Who Fell To Earth
Had misschien iets korter gekund en waar is de goede man zelf op een enkel archief stukje na? Verder een degelijke docu.

The Haunted Boy: The Secret Diary of the Exorcist
Twee broers die doen denken aan de Pantera broers doen een onderzoek naar de zaak uit 1949 waar de beroemde film op gebaseerd is. Overdadig in effecten. In beeld wordt geen camera recht gehouden, wordt naar hartelust gespiegeld, veel flashy graphics en een montage die van de hak op de tak gaat. En ook in de audio heb je door de heftige effects geen idee wat authentiek is en wat niet. Kortom: slechte film.

The Bug
Cronenbergiaanse film over paranoïde veteraan die het leven van een vrouw overhoop gooit. Tamelijk over-the-top maar toch wel aardig.

Beyond The Black Rainbow
Dreigende 'kosmische' 80s drones als soundtrack voor een claustrofobische maar oogverblindende film. Het verhaal is wat minder (bovendien is de tekst soms slecht te verstaa) maar de sfeer en vormgeving maakt veel goed.

Waar is die Eno-docu te zien, Martijn?

nb In deze Engelse (?) docu van eind jaren '80 is de goede man volop aan het woord.. altijd fijn!)

kat.ph ;)

Thx, ga ik ook 'ns bekijken.

Exotica
Atom Egoyan vestigt hier een snelheidsrecord, ik voelde gedurende de intiteling al dat dit een geweldige film ging worden. Eigenlijk raar, want uit meer dan een camera die langs exotische planten glijdt, fraaie muziek, en de letters op de juiste momenten bestaan de credits niet. Niettemin is een bepaalde Mulholland Drive-sfeer ook dan al zichtbaar. De wereld van Exotica is mysterotisch (om een Van Kootentje te doen). Dit is een film noir in bloeiende kleuren. 'It ís a jungle out there isn't it', zegt een 'accountant' tegen de nerdy baas van een dierenwinkel. Buiten werktijd zoeken beide mannen zinnelijke, maar bescheiden genoegens. De nerd in het ballet-theater, waar hij naast knappe mannen kan zitten, de accountant in de stripclub Exotica. Het type erotisch establishment dat alleen in films bestaat: Efteling-weelderig, en tevens een soort spiegelpaleis van emoties. De meisjes dansen voor een schamel '5 dollar', hun private danceje, laat de goofy dj niet na keer op keer te melden. In plotseling optredende flashbacks zien we dezelfde man door een felgroen veld dwalen. De eerste keer dat die flashback verschijnt is de logica haast The Taste Of Tea-achtig Japans. Later worden alle lijntjes nog betrekkelijk traditioneel verbonden, maar het blijft een unieke film. Een soort Russell zonder sleaze of religie. Vol vraagtekens. Accountant tegen 'babysitter' Sarah Polley: 'Waarom vraag je me nooit meer wat?'

Whisper of the Heart
Er is veel mooi aan deze film, maar het fijnst vond ik nog hoe intellectueel het gezinnetje is om wie de film draait. En zonder dat die slimheid wordt benadrukt, of dat er zelfs maar iets mee wordt bereikt. In het bollebozen zélf zit de voldoening. Pa werkt in de bieb, zijn jongste dochter lijkt daar ook al haar tijd te spenderen en moeder werkt aan haar master's thesis, waaraan de oudste dochter dan weer bijdraagt door de gegevens te ordenen. Heerlijk. Niet voor niets begint het verhaal (als je daar al van kan spreken) hier doordat het meisje wegdroomt bij een jongensnaam die ze keer op keer in de uitleenbonnetjes van haar biebboeken tegenkomt. Een jongen die precies dezelfde boeken leest, dat moet wel een héél knappe kerel zijn. Natuurlijk ontbreekt de Ghibli-magie van oude mannetjes in slapende winkels, pluizige beestjes en het openbaar vervoer niet, en de twee bollebozen ontmoeten elkaar dankzij een dikke 'aanloopkat'. De kalverliefde inspirieert het meisje tot – wat anders – hersenactiviteit, als ze haar school laat versloffen om aan haar eerste eigen boek te werken. Op dat moment is de film al zo'n anderhalf uur aan de gang, is er in feite niets anders dan alledaagse dingen gebeurt. (Bij vrienden langs, pa kijkt honkbal op tv.) De korte psychedelische scene die het schrijven oproept was voor mij niet eens nodig. Ook zonder Alice in Wonderland-taferelen had de film al zachtjes mijn hart gewonnen.

The Wicker Man
Helemáál geen boobies in de 2006-remake. Hoe krankzinnig is dat!? Misschien past het wel bij de verplaatsing naar het preutse Amerika. Zo lijkt de film over de grootste angst van De Man te gaan: door zijn ex voor lul te worden gezet! Het agentje Nicholas Cage wordt hier flink gecockteased en weet niet hoe snel hij naar het eiland moest gaan als zijn voormalige geliefde hem per brief verordonneerd haar dochter te komen zoeken. (Vanzelfsprekend is de brief op een zeer 'bossy' toon geschreven, en wrijft ze er ook nog even in dat zíj degene was die hem verliet.) Nicholas Cage is natuurlijk de juiste persoon voor dit soort batshit rollen. Al in het intro is hij bijvoorbeeld erg, eh, goed op dreef als Electra Glide in Blue-motormuis. Het probleem met de absurde remake is de gemeenschap op het eiland. Hier is de plek eerder een collectie 'boobytraps' (heh...) dan een verzameling mensen die een psychologisch spelletje met de agent spelen. Het is dat je wéét dat ze dat doen... Gelukkig valt er genoeg te lachen: 'Oh no! Not the bees!' Cage communiceert tegen dovemansoren in uitroeptekens. (“How'd it get burned! HOW'D IT GET BURNED!!!!!) en blijft de hele film lang om het meisje roepen. En dan te bedenken dat hij éigenlijk gelooft dat ze dood is.

I Confess
Net zoals veel andere minor Hitchcock-works voelt I Confess als voorbereiding op een grotere film. Waar de religie in het drie jaar later gefilmde The Wrong Man vooral symbolisch wordt ingezet is het onderwerp hier expliciet gemaakt. Hitchcock lijkt me verder niet zo'n religieuze regisseur, en een ándere film die zich in Quebec afspeelt heeft hij vast ook niet gemaakt. Deze combinatie (en de uitstekende cinematografie) maken I Confess de moeite waard. Montgomery Clift is intens als een 'black robe' aan wie een moord wordt opgebiecht. Dat zou op zichzelf al voor genoeg gewetensbezwaren kunnen zorgen, maar al snel blijkt dat de priester juist door te zwijgen verdachte wordt. Erg subtiel brengt het rommelige scenario het allemaal niet, maar modern is het wel. De priester zegt namelijk niets omdat hij bang is dat zijn affaire met een blonde dame 'uitkomt'. De rest van de volwassenen is al even 'losbollig'. (Zo is er een suggestie van wilde feestjes van de officier van justitie, die verlekkerd opkijkt als een agent de entree van 2 'girls' in zijn kantoor aankondigt. Waarna het meisjes van 10 blijken...) De flashback die 'het overspel' van de priester toont is Sunrise-waardig, net zoals de muziek van Dmitri Tiomkin. De bad guy is trouwens een vileine én tragische Duitser. (Ik dacht nog even: een jood, dat is wel heel gewaagd in een katholieke film.)

Ten years after his subliminal "The spirit of the beehive" from 1973, Victor Erice made "El sur". The former was shot during Franco's reign, the latter after. And it's as if you can tell. Where "Spirit" was deliberately opaque, "Sur" can be frank and open. But it's still frank and open Erice-style, because what remains similar is the dream-like quality, the natural light, the child's perspective and the reconstruction of memories. It's about a girl trying to figure out what makes her father tick, basically her rite of passage, and about the growing feeling that the difference between child and adult is not black and white. Or that's what I now think... "El sur" is delicate, makes tiny steps, and has careful dialogue. It's one of those movies that make clear to me why I don't care so much about contemporary Spanish cinema. Almodovar included.

The incredible Sidney Lumet shot "The deadly affair" (1967) in England. It's a political thriller at heart but one that does its best to have a human angle, and it succeeds at that. Responsible for that are the women, who dominate the film's memorable scenes. Harriet Andersson (an Ingmar Bergman regular) plays the openly unfaithful wife, and Simone Signoret plays the wife of the victim, and turns out to be a victim herself. Together they make the men look a bit silly and the screenwriter (Paul Dehn, adapting John le Carré) surely did everything to make them look good.

ah! El Sur! El Sur!

en een bruggetje naar de geweldige Mason

Calimari Union
Nu is de humor van Kaurismaki altijd wel 'goofy', maar Calimari Union is denk ik de meligste film uit zijn hele oeuvre. Het werkt bijna 'bevrijdend'. Iederéén kan grappig zijn. Aki's tweede opent met een stel louche losers die vergaderen over de Staat van de Stad. ('Vreselijk: kinderen en honden rennen los rond!') Het wordt tijd te ontsnappen, naar het mythische Eira. Geld is er niet. De paar muntjes die er zijn worden uitgedeeld met de woorden 'accepteer het bloed van Jezus Christus'. Dan gaan de Helsinkse Warriors de stad in, op zoek naar avontuur in arcadehallen en supermarktjes. Ze noemen elkaar allemaal Frank, en converseren als Tarantino-gangsters. Soms is dat erg flauw, zo praat de Crime and Punishment-jongen in 'talkin' to me'-oneliners. Maar er valt genoeg te schateren. Zo bestellen de kerels consequent 'ice water', zelfs als ze omringd zijn door bierkratten... Kaurismaki zat zeker in een 'kuurtje'. Om het goed te maken wordt er smakelijk gerookt alsof de boel door de tabakslobby is gefinancieerd. Ook de muziek is weer erg sterk. Een prachtige slowburnin' Elmore James uitvoering van Sunny Land in de trein, bijvoorbeeld, want ondanks alle Aaltra-achtige slapstick met begrafenisauto's voel je hier ook de latere melancholie opkomen. Als Eira 'niet bereikbaar' blijkt gaan de laatste overgebleven Franks treurig maar vastberaden naar 'Eesti!'.

The Last of Sheila
Zat James Mason in Sleuth? Neen, dat waren Michael Caine en Laurence Olivier. (Laatstgenoemde in een rol die ook wat voor Mason zou zijn.) In The Last of Sheila doet Mason wél mee aan een potje breinpoker. De film is stukken vileiner en geniepiger dan je eerst zou denken. James Coburn nodigt wat Hollywood-vrindjes uit op zijn yacht. De hele setting heeft wat weg van een Tommy Hilfiger-reclame. Chique, decadent, polotruitjes, knappe mensen. Gamemaster Coburn introduceert het spel – een soort Wie is de Mol voor mensen met nóg meer tijd – en terwijl er 's avonds gedronken en gekibbeld wordt, volgen de eerste spelrondes. Het eerste half uur voltrekt zich zo amusant, maar een beetje nikserig. Het spel is vrij lastig te volgen voor de kijker, en is dan ook meer een plotconstructie. Niet voor niets wordt er in het begin al gerefereerd aan die beruchte Hollywood-bootmoord (ooit door Peter Bogdanovich verfilmd). The Last of Sheila begint te vlammen zodra er een dode uit een biechthokje dondert. Het monnikeneiland waar dat gebeurt zou een soort rustoord voor homoseksuelen zijn geweest... Dit is dan ook het moment dat de Hollywood-beerput opengaat. Een beetje sadomasochisme, een drankprobleempje, overspel, kortom, alle ellende op tafel. En niemand puzzelt er met zoveel smaak mee als James Mason.

13 Assassins
In the good old times waren er maar 7 samoerai nodig tegen een overmacht, maar als hun tijdperk ten einde loopt staan de zaken er anders voor. In deze prent van Takashi Miike is het diep in de negentiende eeuw. De moderne tijd staat voor de deur. Een imperium in doodsstrijd maakt rare sprongen en de bad guy is hier een heuse Shogun in spe. Het opnemen tegen zo'n lord, er waren eeuwen waar geen samoerai erover zou peinzen. Dat het hier wel gebeurt is niet zo vreemd, want de man heeft een paar holocaust-waardige gruweldaden op zijn naam staan. Een andere hoge pief begint een groepje krijgers te verzamelen voor de tegenaanval. Op dat moment verandert de film in een sympathieke avonturenfilm. The Fellowship uit Lord of the Rings door Japanse ogen. Zelfs een bovennatuurlijk machtig Gollem/Tom Bombadil-personage ontbreekt niet. De 13e killer dus. Een mager bosmannetje die de samoerai eerst reuzecool vind – 'ik ben zelf ook van samoerai bloed'. Alle andere samoerai: 'hahahaha' – maar later inziet dat het gedaan is met deze 'sharia-ridders'. In het begin zitten de getatoeëerde samoerai een of ander gokspelletje te spelen. Het zijn net yakuza. Het moment dat de samoerai een yakuza werd nadert. 13 Assassins mist de spirituele diepgang van Miike's Hara-Kiri remake maar is zeer amusant. En niet zonder ironie. (En een manneke pis weet Miike ook altijd wel weer te vinden...)

Tom Bombadil. Hoe waar. :)

de halve film reminiscen over een soort Goudlokje was de giveaway

(even zoeken hoe het meisje van Bombadil ook alweer echt heette (Goldberry, maar als altijd is de Nederlandse vertaling mooier, Goudbezie)

Ziet er hoopvol uit:

http://www.metacritic.com/movie/before-midnight

The Life of Pi
Nou, die visuele Oscar was in elk geval volkomen terecht. Zelfs op een sneu laptopje leken de vissen zo'n beetje uit het scherm te springen. (Volgens mij doorbreken ze ergens ook de widescreen-brievenbus-balken...) Dit was ook wel een film geweest voor het grapje dat de camera onder de druppels zou komen te zitten. Inhoudelijk gezien deed het me minder, terwijl het boek toch best ok was. De diepe eenzaamheid die me daaruit is bijgeblijven, zie ik hier niet. Mogelijk omdat de hoofdrolspeler niet veel meer dan 'yes' and 'no!!!' tegen de beestjes op zijn vlot kan schreeuwen. Ik weet ook niet hoe je dat op had moeten lossen. Een voice-over is meestal ook niet zo'n goed idee, en trouwens, er is al een gammele voice-over, die nooit de grootste storyteller Big Fish-magie oproept die vereist was. De raamvertelling met de oudere Pi is overigens wel noodzakelijk voor de Oz-achtige eindtwist, die ook best gevisualiseerd had kunnen worden. Dan had Gerard Depardieu ook meer dan 2 seconden werk gehad. Nee, The Life of Pi is simpelweg twee uur naar een prachtig prentenboek kijken. En de tijd vliegt plezierig voorbij. Van de credits in de Indiase dierentuin tot de flora en fauna der zee. Zo heel ver weg zijn de kleurtjes van Wes Anderson en diens Zissou niet.

Overlord
Oorlogs reminiscing op zijn Brits. Hier misschien niet zo intellectueel en consequent arty als War Requiem, gebaseerd op een stuk van Benjamin Britten, maar in alle kalme chaos toch een intrigerende film. Wederom met goeie muziek trouwens: strijkers van Paul Glass, en een plots oorlogsliedje middenin. 'We don't know where we're going 'til we're there.' Overlord wisselt een handjevol dialogen af, met documentaire beelden uit het 'Imperial Museum'. Het ritme is passend langzaam, want net als in Jarhead is oorlogsvoeren hier vooral een kwestie van wachten. Wat er gaat gebeuren, en wanneer, niemand lijkt het te weten. Het geschreeuw van de officieren op trainingskamp is ondertussen wel Full Metal Jacket-fanatiek. (Nooit zo smakelijk 'front, centre, reaaarrrr' gehoord.) Maar Overlord scoort (als een goeie Fuller-film) vooral in het zinnelijke. Met de dienstplicht en zeden van die tijden stuurden ze maagden de oorlog in. 'Wie wacht er thuis op je?', vraagt een wat oudere soldaat aan het hoofdpersonage. 'Mum and dad I suppose. And Tina'. Ah Tina heeft vast prachtborsten he! 'She's a cocker spaniel.' Later vindt het verlegen hoofdpersonage alsnog een echt meisje. En wat voor een. Een hele lieve scene rond een dancehall volgt, maar is slechts de setup voor het het even poetische als bittere slot. Doodgaan kun je ook maar één keer voor het eerst. 'Shall I show you how to prepare the dead?'

In Another Country
De Zuid-Koreaan Hong Sang-so werd dus niet naar het andere land Frankrijk gehaald, het buitenland kwam naar hém toe. En dat zorgt voor een hoop heisa! De vraag was natuurlijk hoe de stijl van Hong eruitziet door Westerse ogen, door die van Isabelle Huppert in dit geval. Het antwoord is dat zijn sardonische humor er nog vileiner van wordt. Misschien wel ronduit vernederend. En toch deze kijker binnenboord gehouden, dat is knap. Met plezier wordt het Koreaanse volk hier voor lul gezet. Ze doen allemaal alsof ze nog nooit een buitenlandse hebben gezien. Het hielen likken gáát maar door. De mannen willen Huppert bespringen, vrouwen zijn hysterica's die hun mannen tegen willen houden. In typische meta Hong-stijl krijgen we naast gesjok door een kuststadje een soort Verkade-motiefje. Er zijn 3 segmenten die allemaal Huppert als de Buitenlandse ten tonele voeren, en ook in de bijrollen dezelfde karakters bevatten. De leukste is die waarin de Francaise iets met een Koreaanse regisseur (natuurlijk!) heeft. Hij wordt al jaloers als ze naar een eenzame 'life guard' op het strand kíjkt. 'You crave for young body, don't you!' 'Yes, I want to have sex with him.' De domme life guard haalt in alle verhaaltjes álles uit de kast. Als running gag fungeert de zoektocht naar 'de vuurtoren'. (En eigenlijk is de avontuurlijke Huppert natuurlijk vooral zélf het baken...)

A Night at the Opera
Dit is de andere Marx Brothers-film die je moet zien, geloof ik. (Na Duck Soup natuurlijk.) A Night at the Opera is een wat tammer en gestroomlijnder gebeuren, alsof de brothers een indieband waren die nu voor een major een toegankelijke plaat moesten maken. De grappen zijn nog altijd lekker flauw (' you can't fool me, there ain't no Sanity Claus!'), maar het spervuur wordt keer op keer onderbroken door een afgezaagd musical-verhaaltje over een opera-ster en haar vriendje. Laatstgenoemde kan ook goed zingen, maar heeft nog geen 'reputation' en mag dus niet meedoen van de bazen. Daar gaan Groucho, Harpo en Chico wat aan proberen te doen natuurlijk. Net als bij Duck Soup is het verdraaid lastig om een goede grap na te vertellen. Ik denk dat de anekdote (mogelijk urban myth?) die meldt dat Groucho op een gegeven moment ook in het dagelijkse leven alléén nog maar in flauwe wisecracks kon antwoorden genoeg zegt. Chico (de stille Marx broer, men zei dat hij werkelijk niet graag sprak en nooit naar school was gegaan) heeft een prachtig (en aandoenlijk) muzikaal moment. Achter de harp. Je gelooft het niet. Het mooie aan die sequentie is de rust, want even daarvoor speelt Harpo ook al een uitgebreid pingelstukje achter de piano, met zeer elastische vingers. Tot vermaak van de kinderschare die zich om hem heen heeft verzameld. En de kijker.

In de trailer van Life of Pi denk ik "ugh, corny cgi" … (en dan nog maar te zwijgen van de new agey content waar ik voor vrees).

Maar goed, corny:

Rock Of Ages
Oh my, een musical, met een sterrencast en een meisje met een heliumstem. Zodra er liefde in het spel is een Foreigner nummer (en verder Journey, Poison, G'nR, Twisted Sister enzo). Een soort gecastreerde rock-'n-roll eigenlijk.