Filmforum

heh Stiller, spot on.

jemig iemand heeft ILX in een soort Tumblr veranderd

Leningrad Cowboys Go America
Dat verbaast me nou niets. De meest kluchtige en concreet idiote Kaurismaki bevat eigenlijk helemaal niet zoveel goede grappen. Het is meer een carnavalsoptocht. Mannen met pompadour-kuiven en puntschoenen lopen gek te doen, en that's it. Misschien zat de taalbarrière dwars, want de film is nagenoeg volledig in het Engels. (De mannen hebben in het vliegtuig een cursusje gevolgd...) Logisch dus dat ik nog het het hardst moest om het Finse intro. De hoempa-polka-band speelt eerst voor een geniale platenbobo, die met een giga-limo naar hun tractor-landje is gekomen. 'Jullie moeten naar Amerika, they take every kind of crap there.' Cowboy: 'Daar ging opa ook naartoe, nooit meer iets van hem gehoord.' (Shot van Abe Lincoln met Leningradse kuif...) In the land of the free aangekomen verandert de film in een niet zo'n beste Jarmusch-film. (De man duikt zelf ook nog even op als autoverkoper.) Gelukkig zijn de Eastman-kleuren fraai, en vloeit het bier rijkelijk en smakelijk. De liedjes daarentegen zijn een beetje saai. Juist als de cowboys een muziekgenre écht parodiëren wordt het leuk. Countryclub Zhivago. Zanger in Sovjet-jasje (denk aan alle Yankee zangers in Stars & Stripes) en dan maar schmieren.

Mother
Ik heb geen flauw idee wie Albert Brooks is, maar de schrijver/regisseur én hoofdrolspeler van Mother loopt er hier bij alsof ie heel beroemd was. Nu zag ik onlangs pas voor het eerst (!) een Seinfeld-aflevering, door een 'gif meme' notabene... Dus misschien was Brooks vroeger de ster van zo'n soort serie. (Valt tegen, hij zat wél in Drive.) Mother is een film met het Clueless-gevoel. We zitten diep in de nineties, maar het lijken nog immer de eighties. Altijd fijn nostalgisch. (De crux zit 'm in de waardeloze computers. Er is een running gag rond een 'picture phone'.) Brooks speelt een sci-fi schrijver die maar geen relatie tot een goed huwelijk kan brengen. 'Wat deed je vrouw dan dat je niet fijn vond?' 'Me verlaten.' Als oplossing bedenkt hij dat hij dan maar bij zijn moeder moet intrekken. Een vrouw die hij haat... Een vleugje Momma's Man is zeker aanwezig, vooral in het sterke eerste uur. In My Room op de soundtrack erbij. Bedenk dat Brooks een John C. Reilly meets John Goodman-achtige loserkop heeft. In de laatste fase wordt de film echter wel erg Amerikaans, als moeder en zoon wat nieuwe dingen van elkaar ontdekken, en elk mogelijk trauma'tje perfect in elkaar gepuzzeld kan worden. 'We know why she hates me!' ('Mother this is so exciting!') Niettemin bij moment ontzettend grappig, en met genoeg corrigerende tikken.

The Wanderers
My kinda movie. Dit zijn The Warriors in de fifties. Aanvankelijk wat te West Side-greasy, als de Ítalians en Afro's tegenover elkaar komen te staan, maar al snel wordt de film mal, lief én gestileerd. Het einde is haast teenybopper-Deer Hunter. Bovendien voegt Philip Kaufman zijn eigen specialiteit aan de mix toe: erotiek. Dat begint al in het intro als een van de Wanderers zijn dinnetje 'overtuigt' om 'het' te doen. De sensuele sfeer culmineert uiteindelijk in een fraai 'kaartspelletje'. De belangrijkste deelneemster daaraan is opgepikt door een 'ongelukkige' botsing. Elbow tits! Niemand is kieskeurig, want de grootste hork (van de 'baldies') zoent met het allerkleinste meisje, en met wat goede wil zien we ook nog wat vleugjes mannenfreundschaft bij de artistieke wanderer en zijn Stallone-achtige buurjongen. Alles begeleid door de onverslijtbare fifties barbershop-golden oldies soundtrack, waaraan The Wanderers zelf ook nog bijdragen gedurende een autoritje. Het tochtje eindigt in een mistige buurt. Het land van de 'duckies'. Dáár (en met die 'gang') wordt de film echt mystiek. Zijn het Amerika's imaginaire vijanden die enkel door samenwerking van blank en zwart kunnen worden verslagen? De mysterieuze moord op Kennedy vormt het emotionele hoogtepunt van a 'real American' movie. 'When the night has come, and the land is dark.'

Kleine moeite Olaf, om hem even door Google translate te gooien ;) Levert gelijk wat creatiever taalgebruik op.

"Zero donkere dertig" (Kathryn Bigelow, 2012), werd de film over de succesvolle jacht op Bin Laden, prominent besproken in de media voor zijn suggestie dat marteling werkt. Het is wat je wilt zien. Wilt u de suggestie dat Bin Laden & Co zonder plichtplegingen waren en lawlessly uitgevoerd door de VS te zien, het is daar ook. Bigelow is geen politieke filmmaker. Ze maakt actie thrillers gebaseerd op echte gebeurtenissen. En net als "The Hurt Locker", deze is goed gemaakt.

"Jeder fur sich und Gott gegen Alle" (1975) is vertederend protrayal Werner Herzog's van Kaspar Hauser, de 19e eeuw Genie, die opgroeide in zijn eentje in een kelder voordat ze gedumpt in een dorp, in staat om een enkele zin te uiten. Hij leert de Duitse taal goed binnen twee jaar, die lijden een beetje van 'accusatief ziekte', en gaat dan verder om meer dringende zaken, zoals de afbeelding laat zien ("Wat zijn vrouwen goed voor?"). Herzog portretteert Kaspar als een oorspronkelijke persoon, met het perspectief van een buitenstaander op de maatschappij, en hij toont de samenleving, op zoek naar de rand van de moderniteit. Er is de upper class 'edele wilde' fetisjism naast de halfslachtige belang van een logische professor (die door de manier waarop wordt slim af door Kaspar). En de film eindigt met een beetje van de moderniteit: met de hersenen.

Een van de leuke eigenschappen van "Shampoo" (Hal Ashby, 1975) is dat Warren Beatty lijkt Ben Stiller het nemen van een ernstige pis uit van Warren Beatty. Hij speelt een promiscue kapper in Los Angeles, de ideale hoofdpersoon voor wat is eigenlijk een parodie op de jaren zeventig, die in het midden van de jaren zeventig. Dus het is de echte "Boogie nights", het vastleggen van de Zeitgeist voordat het kon worden vastgelegd. Het is gekker dan wat Robert Altman deed in die dagen, maar misschien niet minder diepgaand.

heh. "het nemen van een ernstige pis"

i think this one applies (sorta)

http://whatshouldwecalllinguistics.tumblr.com/post/45326291573/running-a-praat-script

If you always believed that Kubrick's "The Shining" is about the holocaust, or the Indians, or that it is actually Kubrick's confession that he was behind the staged Apollo 11 moon landing, then watch "Room 237" (Rodney Ascher, 2012) and find out you were not the only one...

This ain’t California [Marten Persiel, Duitsland, 2012]
Rollbrett galore in de DDR. Half documentair, half nagespeeld verhaal over drie skatende vrienden in de eindfase van het Ossidom. Strakke beelden – mix van vale authentieke video, strakke hedendaagse en tijdloze digitale pentekenanimaties – een snelle montage en een overdonderende score van o.a. Trentemøller, Lars Damm zorgen ervoor, dat je geen moment het gevoel hebt stil te zitten. Met voortgeschreden inzicht weten wij, dat de geschiedenis dat ook niet zat en voor je het weet is het over. De film, het Ossireich, de skate-underground, de vriendschap.

Sightseers
Tainted Love (van Soft Cell) is geen goed begin van deze Natural Born Killers met de caravan. Hier en daar goed voor een glimlach, mooi geschoten, maar het is me wat magertjes.

Olaf Koeneman saw two movies that Philip Kaufman made before he got world famous with 'The unbearable lightness of being'. 'The wanderers' (1979) is an enjoyable look at youth gangs at the beginning of the 60s. The more ambitious 'The right stuff' (1983) is about the American aviation and space programme from the late 40s until the Apollo programme. It is based on a book by Tom Wolfe and focuses on the ridiculous. It is in the extensive glorification of the pilots that the astute watcher will feel a growing sense of unease and satire. Whereas the test pilots who fly through sound barriers and get their planes back on the ground single-handed-ly remain largely anonymous, the astronauts get the big parades for the work that they do: sit in a capsule like a monkey. Philip Kaufman makes it a habit of always putting in a few mystical scenes that try to elevate the material to a meta-level and in that aspects recollects early Nicolas Roeg films.

"Ulysses' gaze" is a Greek movie from 1995, starring Harvey Keitel. I don't think I will ever be a Angelopoulos affeccionado. The dialogues are too literary at crucial moments, too Tarkovsky-style detached from emotional bonding for me, downright off-putting at times. Emotions come falling from the sky, bewildering the viewer. But then there's the sheer ambition - and I am a sucker for that. The typical arthouse plot: a director looking for three lost reels of film from the Manakis brothers, who shot real life scenes at the beginning of the 20th century. There are the impressive images, for instance of a dismantled Lenin-statue (see picture). And all of it makes sense at some abstract level. This film, I think, is about the 20th century and how we lost it all. Our innocence, and our sense of control. The protagonist has to travel via Bucharest and Belgrade to find the reels and ends up in Sarajevo, where the war is blossoming. It is in this journey that the dismantled Lenin becomes an incredibly powerful image, and the search for the purity of those reels an understandable and gripping endeavour. So that it is despite all the irritating artsy-fartsy-ness that I can see the grandeur of "Ulysses' gaze".

The Tree of Life
Beetje cheesy hier en daar (operagekweel waar ik slecht tegen kan, cgi dino's als een soort excuus voor de religieuze teneur) maar over het geheel toch een erg mooie film, of ervaring zelfs.

La Comtesse Perverse
Ook een ervaring maar van een hele andere orde (wel vaak een soortgelijke 'scheve' lens). :) Flinterdun verhaaltje, groovy soundtrack, veel functioneel bloot en bizarre architectuur, alles wat Franco-films zo leuk maakt.

Les Choristes
Een nichtje van me zingt in een koor, en nadat ik haar Monsieur Lazhar had getipt kreeg ik deze 'terug'. Begrijpelijk – de perikelen van een klas – alhoewel ik de vergelijking verder maar niet door zal voeren. Les Choristes is vooral een lieve Franse film, ondanks dat de film potentieel veel harder is dan... doe ik het toch. Een komisch, kalend muziekdocentje komt op een school voor 'moeilijk opvoedbare jongetjes' terecht. Bij zijn eerste ontmoeting met de conciërge raakt laatstgenoemde zelfs zwaargewond door de rotzakjes, maar daarmee hebben we het ergste gehad. De nieuwe prefect (dat is zijn eigenlijke taak) brengt namelijk muziek in het leven van de jongetjes. En daarmee doorbreekt hij het 'action-reaction'-beleid van het clichématig slechte schoolhoofd. Het moet wel lekker zijn zo'n flat character te spelen, juíst als je veel screentime hebt. Kun je gewoon in één register losgaat. (Voor de cinefielen is het lollig dat de man wat op Michael Haneke lijkt, die zich op een kostschool ook als sadist zou ontpoppen...) De kleine details van de film zijn goed, zoals dat de prefect – achter een gordijntje – zelf ook in de slaapzaal van de jongens ligt. De muziek van het koortje deed me dan weer weinig, en ergerlijker vond ik dat zijn oogappeltje niet alleen een een engelenstem heeft, maar ook het bijpassende hoofd. De film weet gelukkig wel wat er nodig is, want als de boel in dreigt te kakken arriveert er een Levant-achtige tijdbom.

A Swedish Love Story
De titel verklapt het al. Dit is heel Zweeds en heel lief. Het neigt naar een overdosis vertedering. Zoveel knappe, modieuze seventies-tieners die elkaar kopjes zitten te geven. Het eerste kwart is om door een ringetje te halen. We maken kennis met de hoofdpersonages uit het 'boy meets girl'-verhaaltje. De jongen is perfect gecast, precies op het moment dat hij ergens tussen jongen en man zweeft. Wél de masculiene schouders, maar het hoofd van een twaalfjarige. Hij komt in het park van een sanatorium de lange benen van een dertienjarig droommeisje tegen. (Moonrise Kingdom!) Later durft hij ook naar haar gezicht te kijken... Voor dialogen maakt Roy Andersson (ja, die van Du Levande) geen tijd. Hij schetst de romance in de zonovergoten Summer of '69 haast exclusief in verlegen gebaartjes en glimlachjes. De jeugd kart ondertussen door Stockholm op de mopeds, terwijl ze allemaal paffen als idioten. (De Zweedse staat scherpte haar antirookwetten aan na de film... Zou ik denken.) Na een uurtje begint de film langzaam wel wat te jeuken, al dat geknuffel. Maar dan begint Andersson zich wijselijk op de schurende volwassen zijlijnen van het verhaal te concentreren. Het is daar dat de waanzin heerst. Niet voor niets begon de film in dat sanatorium. Het leven lijkt idyllisch, maar de pa van het meisje is een burned out Von Trier – net als Andersson zelf ná de film! – en dat is nog maar één voorbeeld van vele. De magnifieke slot-sequentie, out in the country, is ineens een soort Le Regle du Jeu. Je moet een goede film maken om geslaagd klassiek te kunnen citeren.

Cloud Atlas
Volslagen mislukte sci-fi heeft toch altijd wel wat liefs. De Wachowskis en Tykwer werkten met zijn drieën aan deze David Mitchell-film, al kun je duidelijk zien wie welke segmenten deed. De Wachowskis zijn voor de overdadig aanwezige actie en Tykwer voor wat humanere passages. Het is uit die laatste segmenten dat ik me íets van het boek herinnerde. Typisch toch, in al die literaire hocuspocus blijft dan toch een eenvoudig verhaaltje hangen van een oude componist die door zijn nieuwe jonge assistent wordt gerevitaliseerd. (Wat na aanvankelijk succes tot frictie en jaloezie leidt.) Het probleem van Cloud Atlas zit 'm in een overdaad aan verkleedpartijtjes (die onbedoeld hilarisch uitpakken) en, belangrijker, in het gestoorde tempo. De film duurt 170 minuten en lijkt ook gewoon 170 scenes te bevatten. De film had meer rust verdiend, nu zappen we wel als een ontspoorde ADHD'er heen en weer tussen tig tijdvakken. In een tribaal verleden lijkt de film op een sneue Star Trek en in de verre toekomst verandert de film dan weer in een real life versie van Ghost in the Shell. Met Bae Doona op bekend terrein, als robot-animeermeisje. Als ze later in 'whiteface' ook nog in Victoriaans Engeland te zien, is het effect eerder dat van a very bad trip. Ook pijnlijk: Mr. Nobody, met Jared Leto, deed hetzelfde new age-trucje beter!

Le Magasin des Suicides
Beetje een mislukte poging. In een grimmig Frankrijk runt een familie een zelfmoord-shop. 'Enkel tevreden klanten, er is nog nooit iemand teruggekomen!' Er zal wel geen Nederlandse nasynchronisatie van deze film bestaan, maar anders hadden die zich uit kunnen leven met eigen woordgrapjes. (Iets met 'Stichting de Einder' of 'je geld én je leven', ofzo.) Dan wordt het gezinnetje bestaande uit Marilyn, Vincent, Lucretia én Mishima verblijdt met de komst van een nieuwe spruit. Ik ken geen beroemde zelfmoordenaar met de naam Alan, en dat zal wel kloppen. Vanaf de wieg is het kind, tot grote onvrede van de rest, het zonnetje in huis. Het verder plot zou toch een abc'tje moeten zijn, als het kind het opneemt tegen zijn depri gezinsleven. Doet ie ook wel, maar in plaats van dat de film zich op het jongetje concentreert blijven we maar in grapjes over de winkel zelf, eh, hangen. En het gif daarvan was na een minuutje of 10 wel uitgewerkt. Begon ik intussen maar te peinzen of ze de klanten niet naar beroemde zelfmoorden uit de filmgeschiedenis hadden moeten modelleren. En welke zouden dat dan moeten zijn? Ik kwam niet veel verder dan Brooks uit Shawshank Redemption. De film heeft nog wel een andere amusante verrassing in petto. De vonk die de vrolijkheid terugbrengt is een sjaal, en wel een heel sensuele. 'C'est belle, hein, ma soeur'.

The Imposter
Een docu met geacteerde passages, soms is het niet helemaal duidelijk wat wat is, over een bizar verhaal. Een Spanjaard geeft zich uit voor een vermist Amerikaans joch en komt daar verbazingwekkend ver mee. Verder niet te veel inlezen want er volgen nog wat verrassende wendingen.

The Swimmer
Intrigerende film. Een soort Hollywood-in-transistie film. Het startschot voor New Hollywood was het jaar daarvoor met Bonnie and Clyde gegeven en een jaar later zou het helemaal los gaan met Easy Rider. Maar The Swimmer maakt duidelijk dat de oude garde niet helemaal stil zat en richting Europa spiekte, een existentialistische pocket hier en daar las. Wat is hier dan oud Hollywood? De muziek: de melodramatisch, te hard. En natuurlijk in de hoofdrol Burt Lancaster dan iets van 55 jaar oud maar nog steeds met bizar atletisch lichaam. Het gegeven van de film is fantastisch, man besluit op een ochtend van zwembad naar zwembad naar huis te zwemmen en komt allemaal bekenden en semi-bekenden tegen. Er zit een vette twist aan het einde die ik niet ga verknallen maar wat duidelijk is en heel mooi gedaan is dat de soort naïeve top Amerikaansche Man niet helemaal blijkt te zijn wat hij in eerste instantie lijkt.

En natuurlijk in de hoofdrol Burt Lancaster dan iets van 55 jaar oud maar nog steeds met bizar atletisch lichaam

LOL

Ja, maar hij was dus echt rond die leeftijd. En ik zat nog te denken "best wel fit voor een begin veertiger". Petje af.

R.I.P. Jess Franco …

http://25.media.tumblr.com/cd9ede42f11e70f2808c3ea1799dff91/tumblr_mguh0wvDpu1rsmsu7o4_r1_500.png

I Hired a Contract Killer
Kaurismaki in Amerika was (nog) niet zo'n succes, maar het Engeland van de early nineties werkt prima. Zelfs Londen, toen nog niet zo glossy, kan gemakkelijk voor een grauw stadje a la Manchester of Helsinki doorgaan. Misschien had de film zelfs gewoon “London” moeten heten. Op een Kafkaesk kantoor zit JP Leaud (Antoine Doinel!) onbestemde werkzaamheden te verrichten. Dan roept de baas 'm bij zich. Hij krijgt ontslag. En een gouden horlogedat niet werkt. Ach ja denkt Leaud, mijn tijd is toch voorbij en hij gaat naar de Gamma voor een stuk touw en een haakje. Léaud speelt de rol van depressieveling met uitgestreken gezicht opvallend goed. Hij hoeft niet veel te zeggen. Zelfs als de plannen met het touw mislukken en de film aan een soort kroegentocht begint. Elk mogelijk establishment komt langs. En wannabe gangsters die onze held op proberen te peppen. Tevergeefs, want Léaud huurt ze in... En daar krijgt hij natuurlijk toch nog spijt van. Joe Strummer heeft een cameo als kroegmuzikant (what else) en zingt samen met een Zawinul look-a-like de African Bebop. De cinematografie, tot slot, is bijzonder fraai. In het mooiste shot kijkt Leaud vanaf de straat naar zijn appartementje. Daar verschijnt het silhouet van de killer, de camera draait naar de langgerekte door straatlampjes verlichte straat, en Leaud zet het op een lopen.

Pink Flamingos
'Do my balls, mama!' Weer een stukje verder gecorrumpeerd dankzij de 'zieke' geest van John Waters. Erger nog, hoe grover het werd, hoe harder ik zat te lachen. Een stukje goatce.cx avant la lettre begeleid door 'everybody knows about the bird'-deuntje, why not. De golden age of porn was niet voor niet aangebroken begin jaren '70. Hoofdrolspeler (of speelster) in de waanzin is de 'hondsbrutale' Divine, oftewel the filthiest person alive. Ze woont na wat akkefietjes incognito met zoonlief, moeder en dinnetje in een mobile home, waar het leven vooral om de onverzadigbare ovulaire honger van de gestoorde moeder draait. De sketches rond de Eggman zijn ei-de-loos. Heel kleuterachtig gaat hier álles te lang door. 'Across town, located in the teeming metropolis known as Baltimore', vertelt de wel geslaagde voice-over van Mr. J zelf, 'leeft de concurrentie'. Een stelletje met Dutroux-meisjes in de kelder, Gonzo-activiteiten buitenshuis, en... felgekleurd (schaam)haar. De deleted scenes tonen aan dat in losse brokjes de film eigenlijk (wan)smakelijker is. Dat heb je met sketches. Anderhalf uur aan een stuk dit soort flauwigheden is teveel van het goeie. Al zijn er een paar gouden absurdistische momenten. De vloek van Divine treft het Baltimorese echtpaar. Zelfs het meubilair doet raar. 'The couch, it rejected you!'

Shark Skin Man and Peach Hip Girl
Onmogelijke titel voor een droomfilm waarin álles mogelijk is. Ik dacht eerst met een Kurosawa te maken (de minder bekende Kurosawa, die van Cure). Ten slotte zitten hier ook mannen in auto's te peinzen, terwijl ze visioenen krijgen, en de film heeft ook spiritueel bos-gevoel. De regisseur blijkt echter Katsuhito Ishii, bekend van The Taste of Tea en gespecialiseerd in live action manga. Dáárom gebeuren er zoveel wonderlijke dingen. Het mafste personage is een vreemdgestemd mannetje in een gebreide trui met daarop de 'four suits'. Het kereltje heeft kameleonische eigenschappen, kan zingen als de beste, en is mogelijk niet eens echt. (Als een soort Pinokkio.) Hij moet een jongen om gaan leggen die geld van de yakuza heeft gejat. Deze figuur is het hoofdpersonage, of in elk geval de spil van het verhaal. Hij dolt met de yakuza door walkie-talkies en ontmoet een weggelopen tienermeisje, met wie hij een verkleedpartijtje houdt. Ondertussen kibbelen de yakuza als Tarantino-figuren over hobbies, zoals het verzamelen van vintage reclameposters en yogaboeken. Toch is Shark Skin Man geen komedie. Het is een soort joie de vivre-film. Een bande a part. Met een lieve bankoverval. Mededelingen per cassette. 'A little more please, a little more please' 'Thank you very much'. Susumu Terajima is er ook bij trouwens. Natuurlijk.

verzamelen van vintage reclameposters

LOL, dat was ik alweer vergeten (zoals wel meer details). Wat me wel is bij gebleven dat heerlijke tempo van de film met die zonnige autoritten. En die mafkees/excuus voor een huurmoordenaar natuurlijk.

ja goeie auto vibes wel. de soundtrack had misschien nog nét iets beter kunnen zijn. Ik kon de garagige rock wel waarderen, maar er zat toch net even geen super-melancholie momentje in qua muziek. (Toch iets teveel leipe gangsta shizzle ook wel daarvoor, wellicht.)

maar goed, fijne film. Nu die ene andere nog van Ishii. (wederom met een onmogelijke titel)

R.I.P. filmschrijver Roger Ebert. Eigenlijk kende ik alleen zijn boeken met recensies over hele slechte films, maar die zijn uiterst vermakelijk en vaak sterk onderbouwd. Misschien moet ik toch maar eens zijn recensies over goede films gaan lezen. Verder heb ik Ebert het laatste half jaar vooral via twitter gevolgd. Tijdens de afgelopen Amerikaanse verkiezingen toonde hij veel inspirerende gedrevenheid. Overigens heeft zelfs president Obama vandaag zijn medeleven betuigd. Ik kan me niet herinneren dat een andere filmcriticus ooit op deze manier door een wereldleider is geëerd.

Ik heb trouwens net de Shining-documentaire Room 237 gezien. De theorieën zijn soms te ver gezocht, maar nog vaker zeer fascinerend. Een van de meest bizarre momenten ss de achterstevoren afgespeelde versie van The Shining die wordt geprojecteerd over de normaal afgespeelde versie. De resultaten van dat experiment zijn een hoogtepunt in deze docu. Ik dacht na minstens 10 keer The Shining de meeste geheimen wel te kennen. Mooi niet dus.

groot respect voor Ebert. volgens mij waren de meeste mensen na 1 jaar al dood geweest met al die kankers die hij had, en hij loopt gewoon nog 10 jaar rond.

1967: Bonnie and Clyde
1968: The Battle of Algiers
1969: Z

1970: Five Easy Pieces
1971: The Last Picture Show
1972: The Godfather
1973: Cries and Whispers
1974: Scenes from a Marriage
1975: Nashville
1976: Small Change
1977: 3 Women
1978: An Unmarried Woman
1979: Apocalypse Now

1980: The Black Stallion
1981: My Dinner with Andre
1982: Sophie's Choice
1983: The Right Stuff
1984: Amadeus
1985: The Color Purple
1986: Platoon
1987: House of Games
1988: Mississippi Burning
1989: Do the Right Thing

1990: Goodfellas
1991: JFK
1992: Malcolm X
1993: Schindler's List
1994: Hoop Dreams
1995: Leaving Las Vegas
1996: Fargo
1997: Eve's Bayou
1998: Dark City
1999: Being John Malkovich

2000: Almost Famous
2001: Monster's Ball
2002: Minority Report
2003: Monster
2004: Million Dollar Baby
2005: Crash
2006: Pan's Labyrinth
2007: Juno
2008: Synecdoche, New York
2009: The Hurt Locker

2010: The Social Network
2011: A Separation
2012: Argo

dit waren Eberts jaarlijst nummer 1's.
ik heb er circa 30 van gezien (wat me eigenlijk nog tegenvalt) toch eens een paar noteren (al kan ik er een paar naast zitten 'Small Change'!? dacht ik. Maar da's L'Argent de Poche (bijvoorbeeld)

Dark City zou wel eens goed kunnen zijn, het is natuurlijk wel een conservatieve lijst verder.

Dark City is zeer goed. Gewoon kijken en verder niks over lezen.

will. do.

Crash en The Social Network als hoogtepunten van die jaren diskwalificeren 'm wel een beetje als adviseur. :)

The Black Stallion heb ik nooit gezien omdat ik die film altijd heb verward met Black Beauty. Crash is inderdaad een misser in het lijstje.

@OMC: weet jij of de director's cut van Dark City de moeite waard is? Ik zie dat Ebert het audiocommentaar bij deze uitgave heeft geleverd. Dark City is typisch zo'n film die is ondergesneeuwd omdat in dezelfde periode vergelijkbare films meer succes hadden. Als ik me niet vergis heeft Dark City niet eens een Nederlandse bioscoopuitgave gekregen.

... maar belangrijker dan Ebert smaak in films is zijn schrijven over films. Hij schrijft zo goed dat als je het niet met hem eens bent je meteen wilt opzoeken waarom hij Crash dan zo goed vindt. Daarnaast was hij een internetpionier, hij deed veel moeite om al zijn werk, vanaf 1967, op internet te zetten (ook de Siskel en Ebert tv-shows, al kan ik daar zelf niet zo veel mee). Eind jaren negentig, voordat Google bestond, was hij vaak een van zeer weinige betrouwbare bronnen over een bepaalde film. Ik denk niet dat er veel schrijvers zijn waarvan ik meer gelezen heb op internet in de afgelopen vijftien jaar.

Ik wist niets van een director's cut van Dark City (dat moet bestudeerd worden, mmm, zouden mij dochters die film al trekken?) Echt nog zo'n film die je nog zonder voorkennis op DVD (of zelfs nog video destijds) huurde en je totaal verraste. Wij weten waarom hij is ondergesneeuwd. Maar laten we daar op terugkomen als Ludo hem heeft gezien. ;)

Ik ging eigenlijk uit van Cronenbergs Crash en dacht "goed gezien", maar dat was toch iets vroeger.

ind jaren negentig, voordat Google bestond

schijnbaar was Ebert ook nog eens een early investor in Google.

The Black Stallion heb ik nooit gezien omdat ik die film altijd heb verward met Black Beauty

lol, me too.

The Right Stuff duurt 193 (honderddrieënnegentig!) minuten?! Hemeltjelief.

Gewoon doen. Beschouw het maar als een driedelige miniserie.

Dacht gisteren bij 't zien van DWDD, goh, moet die Turkse serie over Suleiman toch eens kijken (Muhteşem Yüzyıl, klonk in Fidans omschrijving alsof westerse obsessies sex, drugs en rock'n'roll hun weg naar Turkije hadden gevonden), vond ik "bölüm" (deel) 93 en elke aflevering duurt anderhalf uur. :O

À l'intérieur
Wow … da's een hele hoop bloed. Tamelijk onsmakelijke over-the-top horror maar daardoor toch wel onderhoudend, mede door een erg goede en originele soundtrack.

La ragazzina
Hier is ook de soundtrack een belangrijke factor in het welslagen, al betreft het hier een erotische eh, thriller? Eigenlijk is het allemaal nogal flimsy en het hoofddoel is de hoofdrolspeelster zoveel mogelijk uit de kleren te krijgen, maar het stilistisch erg sterk, cinematografie en soundtrack maken er een erg zwoele trip van.

terwijl Gloria toch aan heur ogen genoeg heeft zo te zien
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/9b/Gloria_Guida_in_La_liceale.png

La Reine Margot
Het zal wel in heel feodaal Europa 'feest' zijn geweest, maar toch lijkt Frankrijk altijd het giftigste kruitvatje van het continent te zijn geweest. Zou je werkelijk bloed kunnen zweten? Het chique La Reine Margot speelt rond de tijd van de Bartholomeusnacht, maar de paard en wagens die de naakte lijken wegslepen doen evengoed denken aan de Jacobijnse periode. Histoire se repete. Ik hoopte dat La Reine Margot de Hugenotennacht dicht op de huid zou zitten, en zich gewoon 2 apocalyptische uren lang uitsluitend daarmee bezig zou houden, maar de film gaat vooral over de bekende vorstenmachtsspelletjes. Alle clichés komen langs, zoals de Sneeuwwitje-moeder (de machtigste konkelaar), haar net wel of net niet helemaal geflipte zoon (de koning dus) en daaromheen de 'politici' die al naar gelang het hun uitkomt van factie (of religie!) wisselen. Ster van de parade is Isabella Adjani, hier more Arabian Princess than ever. Zij speelt Margot die met een Hugenot moet trouwen, zogenaamd om vrede te stichten. Deze hugenoot is een soort D66-krullenbol en op het oog een sympathieke gozer, maar het uitstekende aan de film is dat ook hij gewoon een gecorrumpeerde hypocriet blijkt. Deugden, daar heb je aan het hof niks aan. Prima muziek van Goran Bregovic trouwens. Soms vervreemdend hip, en dan weer heel Balkan. Ach ja, de Balkan...

Seconds
Openingstitels van Saul Bass voorspellen altijd een interessante film, en als de boel ook nog in zwart-wit is kun je verzekerd zijn van Hollywood op zijn 'art-iest'. In dit geval regisseert John Frankenheimer een Kafkaëske film, die nooit spannend wordt, maar wel amuseert. Een oude man met het uiterlijk van een Sovjet-partijlid krijgt nare telefoontjes. Via wasserette en slager belandt hij in een mysterieus gebouw. Tot dan is het film noir van de bovenste plank, maar eenmaal in de klauwen van het bedrijf zijn er plots niet genoeg kinky dialogen om de film scherp te houden. De company doet in 'tweede levens', en bouwt ons hoofdpersonage om tot... Rock Hudson! Halverwege het ombouwstadion werkt dat perfect, Hudson heeft toch altijd al iets van een kolos in eeuwige midlife-crisis, maar aan het eind van het proces is hij ongepast kwiek, en vooral géén oude ziel. De conservatieve bankier wordt een Antonioni-jetset schilder, met een blondine op het strand als voorafje. Het hippie-feest waar zij hem mee naartoe troont is opmerkelijk los. Leuk is het dus wel, maar na dat feest rest er eigenlijk nog maar één sequentie om iets wezenlijks in de film te frommelen. Too little, too late. Mooie anekdote: Brian Wilson zag de film toen ie Smile aan het opnemen was (ai ai). Hij kwam te laat binnen, en hoorde meteen “Come in Mr. Wilson”

Shivers
Vroege film van Cronenberg, en een (on)smakelijke puinzooi. De Canadees concentreerde zich hier vooral op de gruwel. Dia's (!) introduceren een appartementencomplex, ergens op een afgelegen eilandje bij Montreal. Gelukkig 'is er een eigen medische faciliteit'. Dat treft, want net als in Rabid slaat een virus al snel om zich heen. De seksuele connotaties zijn ook pre-aids weer (of al!) legio, waardoor we in een soort boobies parade belanden. Een hele flat vol 'overerotische' ondoden met de Kriebels! Cronenberg voert wel érg veel personages op. De dokter van het gebouw lijkt op de Londense burgemeester Boris Johnson. De beste man wordt afgeleid door zijn verpleegstertje, en dwaalt grote delen van de film in totale verwarring door het gebouw. Interessanter zijn de character actors. Een Goldblum-achtige kerel (ik vermoed altijd Cronenbergs duistere alter ego) is patient uno. Hij heeft de parasiet mogelijk opgelopen in een stukje overspel met... het overbuurmeisje. Maar dat kind is ondertussen alweer opengesneden door weer een andere Savile-evil dokter. En om het nog chaotischer te maken is mijn favoriete personage opnieuw een snode wetenschapper. Deze kerel brengt de helft van de film boterhammetjes etend door (een even lichamelijk themaatje) en had door het scenario wel eens wat eerder naar het complex mogen worden gedirigeerd. De vrouwen in de film zijn zowel voer voor lust als voor een Analogue Worm Attack. Wat Hitchcock kon kan Cronenberg ook. In een badkuip.

Eve's Bayou
Ik zag geen John Sayles in Eberts jaarfavorieten staan, maar Passion Fish van Sayles zal ie toch wel gewaardeerd hebben lijkt me zo. Eve's Bayou is eenzelfde Zuidelijke tale, over haperende familierelaties, en een soort 'we're sisters forever'-gevoel. Eve's Bayou speelt in de jaren '60, maar gaat nu eens niet over Afro-Amerikanen aan de wrong side of the track. Samuel Jackson speelt een dorpsdokter die het ogenschijnlijk goed voor elkaar heeft. (Een kast van een huis, een mooie vrouw, en natuurlijk vrouwelijke patienten die hij wat 'extra' aandacht geeft) De film wordt verteld door de pientere en brutale jongste dochter van de dokter, die goed kan opschieten met haar maffe tante. Een beetje voodoo moet er toch altijd bij in de deep south, want tante kan in de toekomst zien. Het eerste uur lijkt er weinig aan de hand, de godsgruwelijk overdadig aanwezig strijkers zwelgen door werkelijk elke dialoog. Net als ik ga denken: nou Ebert, wat is dit voor Oprah-film, breekt het Saylesiaanse grimmige drama als nog los. En daarin speelt de oudste dochter ineens de hoofdrol. Heel aangrijpend gaan haar puber-sores ineens over het randje, tot grote ontzetting van het jongere zusje die er zo weinig aan kan doen. Zelfs de epiloog werkt zowaar, iedereen mag ondanks gemaakte fouten een zekere waardigheid behouden.

Beyond the Black Rainbow
Een ouderwetsche cultfilm. Gaat voor compleet voor de eind jaren '70/begin jaren '80 experimentele horror, wat betreft esthetiek (speelt ook in die tijd), muziek en thematiek. Canadese film dus de Cronenberg invloed is niet vreemd. De eerste helft is vrij briljant en traaaaaag. Eerst is er een vreemd reclamefilmpje in Boards of Canada stijl (later nog een, ik dacht echt even hier komt die "when lava pours" sample) over een commune/instelling waar waar ultiem geluk wordt nagestreefd (alarmbellen gaan meteen af). In diezelfde (?) inrichting bevindt zich maar een patiënt, een redelijk catatonisch meisje die elke dag wordt uitgehoord door een hele nare, te kalme, psychiater. Er zijn suggesties van hallucinaties, telepathie, etc. Allemaal erg mysterieus. Na de meest intense tripscene aan deze zijde van Altered States gaat de film meer richting conventionele horror, ik had dat toch anders gedaan, maar goed. In ieder geval een dappere film met sensationeel kleurgebruik en geweldige analoge synthsoundtrack in Carpenter stilo (ergens kan je de film ook nog zien als het Daft Punk universum, incl. piramide, zoals beleefd door een schizofreen). Extra punten voor gebruik van Venom trouwens.

Yes, dat was idd ook zo'n opstekertje, net bekomen van de stijlbreuk. Dat nummer bij de aftiteling is ook cool (van SSQ).

Black Metal Veins
Dopefiends die naar black metal luisteren, je kunt het al een beetje uit de titel halen. Wat een ellende en waarom uberhaupt nog die disclaimer dat het geen reclame voor druggebruik zou zijn, ik zie het er zeker niet in iig. Die black metal is bijzaak al is het natuurlijk zeer nihilistisch. Maar zelfs in een (nogal video-clip-achtig gesneden) documentaire heb ik toch weinig empathie, ik verbaas me er vooral over dat deze mensen op dezelfde planeet als ik leven (of leefden).

Leningrad Cowboys Meet Moses
Een opvolger voor een mislukte komedie? Waarom niet Aki. Het is jouw besloten feestje. Het beetje coherente dat het origineel nog bij elkaar hield (zeg het roadmovie-concept afgewisseld met liedjes) is hier in chaos verdwenen, ten faveure van ongrappige sketchy situaties. Maar! Ergens is de film toch leuker, want gestoorder. De eerste scenes spelen nog in Noord-Amerika, waar de vorige film eindigde, maar al snel zijn de Cowboys terug in Europa. Het beloofde land ten slotte. De evil manager is door de Mexicaanse woestijn gaan dwalen, en teruggekeerd als Mozes. Ondanks de baard is ie verder geen spat veranderd: 'Jesus saves, Moses invests!'. En dat is de beste one-liner van de film. In Europa spenderen de bandleden (hier aangevuld met een nieuwe lading Leger de Heils-mannetjes) tijd in bingohallen, raststattes en Hotel Mercure. Precies zoals je wilt in een Kaurismaki-film. De veel kortere flitsen van liedjes zijn nu een soort Mexicaanse hoempa en zijn nog slechter dan in de vorige film, maar het publiek (voornamelijk oude Europese omaatjes) is ditmaal wel enthousiast. En na een tijdje begint alle lauwe flauwigheid toch wel te werken. Het beeld van de Cowboys met bloedserieuze gezichten musicerend (eentje op een melodica!) terwijl een dikke oudere dame haar schateren niet in kan houden is geweldig.

Millennium Actress
Vrijwel onmiddellijk als de pointe van de film duidelijk wordt ('de idee', zo u wil) begon ik me een live action Hollywood-versie voor te stellen. Met de moderne digitale tovenarij moet het kunnen. Men neme een grote oudere Hollywood-actrice (Meryl Streep bijvoorbeeld) en laat haar terugkijken op d'r oeuvre, terwijl nieuwe personages óók door die films gaan lopen en ze mét de actrice analyseren. (Net zoals Forest Gump door de geschiedenis liep.) Ziedaar wat er in deze Japanse anime gebeurd. Twee documentairemakers (eentje stelt de vragen, de ander maakt de grappen, ik zie Steve Coogan in die rol) ontmoeten een actrice van weleer. Gedrieën beginnen ze aan een Meliesiaans tripje down memory lane, dus door de Japanse filmgeschiedenis van de de decennia rond de Tweede Wereldoorlog. ('Een wankele tijd waarin alles uiteindelijk naar rechts viel.') Van heel veel verhaallijn is verder geen sprake. De actrice jaagt achter een jeugdherinnering aan, iets wat de documaker(s) eigenlijk ook doen natuurlijk. De maalstroom van beelden komt vooral uit historische drama's (die de natie op moeten peppen). Net als we bij de set pieces van Ozu komen nadert de carrière van de actrice haar einde. Gelukkig is er dan nog een atypische uitspatting. Een science-fiction film. Dat past ook bij het tijdreis-aspect, en zorgt voor een aandoenlijk mooi slot.

An Unmarried Woman
Met Altman en Bergman goed vertegenwoordigd in Eberts seventies-favorieten schept een film uit 1978 (zeker met zo'n titel) verwachtingen. En die worden redelijk waargemaakt. De vrouwen van Altman, de 'huwelijken' van Bergman. De film is wel betrekkelijk mainstream, met Bachariaanse pornomuziek. De pijn wordt er niet keihard ingewreven, maar aan de andere kant is een scheiding ook een 'first world problem'. Alan Bates speelt de echtgenoot die vreemdgaat. Moderne tijden zijn aangebroken, hij is het zélf die in huilen uitbarst als hij het opbiecht. Zijn vrouw (een Maggie Gyllenhaal-achtige Jill Clayburgh) is geschokt maar heeft haar eigen baan, en herpakt ze zich de rest van de film langzaam. Ergens zit ze met haar vriendinnengroepje nostalgisch te doen over de sterke vrouw uit de cinema van weleer, maar in de seventies waren dat soort femme fatales gewoon niet meer nodig. De beste scenes zijn net na de scheiding. Elke man rúikt dat de dame weer beschikbaar is. Zelfs (of juist!) de dokter. De eerste man erná is natuurlijk altijd de verkeerde, al is het Hollywood conservatief-jammer dat juist die scene de enige vol expliciete lust is. Maar snel daarna verschijnt een Daniel Day Lewis-achtige schilder (wild, baard) en hij is wel de goeie. Zonder dat de vrouw ditmaal zichzelf uit het oog verliest. Ben benieuwd wat Ebert van The Hours vond, want er zit een prima moeder/puberdochter-relatie in de film. Opvallend trouwens hoe ook 'oudere' kinderen in films altijd maar kleiner blijven dan hun ouders.

ik zit nu al uit te kijken naar Vido's Spring Breakers recensie.

Nog eventjes geduld. :-) Dit hele weekend kan ik waarschijnlijk geen enkele film zien en maandag 'moet' ik nog even door een gereserveerde film bij het festival Imagine heen bijten. Ondertussen heb ik wel That Cold Day In The Park gezien, de derde speelfilm van Robert Altman uit 1969, gemaakt tussen zijn sciencefictionfilm Countdown en zijn doorbraak MASH. Sterke hoofdrol van Sandy Dennis.

Frontière(s)
Kids uit de rellende banlieues van Parijs stranden op weg naar Amsterdam in een hotel van een zonderlinge maar vooral wrede familie. Een soort Texas Chainsaw Massacre met nazi's. Beetje te veel torture porn naar mijn zin en er is ook geen originele draai zoals À l'Intérieure die bovendien ook qua sounddesign een stuk origineler was.

Symbol
Een Japanse film die begint als een Mexicaanse opera is al een unicum. Maar daarna! Minimalistisch absurdisme. Zelfs voor Japanse begrippen vreemd. Een lege kamer (denk aan Nothing) een man in een felgekleurde pyjama en... honderden Cupido-piemeltjes. Het blijkt genoeg voor anderhalf uur plezier. Symbol is pure slapstick-humor. De man sjokt door de kamer als clown Popov, hardop zuchtend en steunend. De piemeltjes zijn knopjes die luikjes doen opengaan (stel je zo'n 'ding' voor als je deurbel :) ) waarna onder meer sojasaus (te laat!), drumstokjes en een rennende Masai de kamer in worden geslingerd. Ik dacht nog even dat het een échte puzzel zou worden, als een soort verknipte Myst-versie. Dat de man 110 items in moet zetten om de deur te vinden. Maar zo ingewikkeld wordt het niet. Hoeft ook niet. Creatief met touw volstaat. (Arjan Ederveen zal de film ook wel goed vinden.) Ondertussen switchen we af en toe terug naar die Mexicanen, waar een worstelwedstrijd op het punt van beginnen staan. Het verband met de kamer? Geen idee. Iets met God als de Grote Randomizer van het leven. Dat de film in een soort Koyaanisqatsi door de ogen van Takashi Miike ging eindigen is ergens tóch niet zo heel verbazingwekkend. Had in de laatste 'zie me spacen' fase wel wat Kaito willen horen trouwens.

Dark City
Fijne sci-fi-film. Een soort Inception door de ogen van Jeunet. Juist dat laatste aspect maakt de film anders dan anders. (Spoiler!) Het absurde sprookjesachtige, niet teveel wetenschappelijke praatjes, maar gewoon een stad die om 12 uur elke nacht wordt stilgezet, waarna er 'getuned' kan worden. De mensheid als een opwindbare klok. Niet voor niets valt in een van de eerste actiescenes de good guy bijna in het radarwerk dat onder een brug schuilgaat. De eerste vijf minuten bevatten al drie 'grote grijns'-momenten. Het hoofdpersonage ( gespeeld Rufus Sewell, een soort Denny Christiaan versie van Jude Law) kijkt naar een ansicht van 'Shell Beach'. De kaart komt halfjes tot leven, als een pseudo-3D-effect. (Het riedeltje op de soundtrack maakt het momentje.) De eerste woorden van de film zijn voor Kiefer Sutherland als de smakelijke psycholoog. Het is de leukste rol van de film. De man praat in pauzes. “You are confused, aren't you? Frightened.” Het is de dode dame in de hotelkamer die de verwarring veroorzaakt. Plots switcht de film naar een zachtjes heupwiegende sluikse dame die een Lynchiaans liedje zingt. Dan kan het dus al niet meer mis. Jennifer Connelly (want zij is het) is mooier dan ooit, en assisteert (of inspireert?) de held om in zijn verleden te gaan wroeten. Maar over welk verleden hebben we het hier eigenlijk? Iemand zegt het haast letterlijk: 'it's a city of lost children'.

Limelight
Een grootse control-freak als Charles Chaplin moet natuurlijk ook op een melodramatische manier afscheid nemen van zijn carriere, en zijn publiek. Op zijn eigen termen. Wat zelfspot is hem daarbij niet vreemd, want Limelight gaat nu juist over een man die dat níet lukt, en die zich een afscheidsgala moet laten welgevallen waarin het theaterpersoneel begint te schreeuwen dat ie 'af moet ronden.' Chaplin speelt de oude, gevallen clown, en is Britser dan waar dan ook in zijn oeuvre. Hij lijkt zelfs wat op James Mason. Natuurlijk zijn er verwijzingen naar zijn beroemdste personage ('I guess that's the tramp in me'). Voor de allerlaatste keer mag Chaplin rond een 'jong ding' cirkelen. Opnieuw niet zonder zijn eigen voorliefde op de hak te nemen, hier is zíj degene die met hem wil trouwen, en doet de oude clown zijn best om het 'platonisch' te houden. De mooiste scene in Monsieur Verdoux was die met een depressief meisje, waarin Chaplin tegeltjes kon spuien. Hier is die scene eigenlijk opgerekt naar 130 minuten. Het meisje (Claire Bloom) danst ballet. Of deed dat, want in de bekende gestoorde ballet-traditie denkt ze niet meer te kunnen lopen. De clown (wiens huis vol met posters van hemzelf hangt) zegt: 'Life is a desire, not a meaning.' In de laatste show mag Buster Keaton de aangever spelen, een paar keer van zijn kruk donderen. Een mooie geste.

Young and Innocent
Hoewel ook deze vroege Hitchcock gewoon weer om een moord en een 'wrong man' gaat is de film verder idyllisch en bijna vrolijk. Bij momenten lijkt het wel alsof de personages in een liedje uit zullen gaan barsten, alsof het een musical als Le Millionaire is. Best toepasselijk dus dat het einde inderdaad een muzikaal tintje heeft, met een bijzonder bandje, als laatste keten in een plot dat van onwaarschijnlijke 'clues' aan elkaar hangt. De politie uit een plattelandsdistrict gaat om te beginnen wel erg makkelijk af op de verklaringen van twee getuigen, die een man door een sprintje beschuldigen van moord. De man (Derrick de Marnay) gaat er daarna wérkelijk vandoor, en krijgt daarbij hulp van de kordate dochter (Nova Pilbeam) van de politie-inspecteur. Pilbeam maakt de film leuk. Het meisje is girl scout geweest, en een echt doe het zelf-typetje. Haar tegenspeler begint nog wel aardig, maar wordt gaandeweg creepier. Ik ging háást een bewussie vermoeden. Stel je toch voor dat de onschuldige uit de titel dat níet is. De tantetjes van het meisjes worden ook achterdochtig. (En dan spenderen de twee ook nog episodes in hooischuren en louche cafés.) Aan het eind was er plots budget over en stort er nog een mijn in. Proletarisch koddige toestanden, voor jong en oud, met zwervers die in een duur hotel een dansje maken en grapjes over 'pigs'.

Dark City ... Kiefer Sutherland als de smakelijke psycholoog. Het is de leukste rol van de film. De man praat in pauzes. Misschien wel de vreemdste rol in zijn carrière. Dat gepraat in pauzes is volgens mij Sutherlands handelsmerk. Die pauzes gaan overigens gepaard met veel lucht.

Voor wie het nog net wist: er bestaan drie films met een scène waarin Jennifer Connelly op vergelijkbare wijze aan het eind van een pier staat. Naast Dark City zijn dat Requiem For A Dream en House Of Sand And Fog. Op YouTube staan ze netjes op een rijtje:

https://www.youtube.com/watch?v=05uR2qPUsqg

Beyond the Black Rainbow en Dark City, films die recentelijk in dit draadje genoemd zijn en die ik zowaar gezien heb, het moet niet gekker worden :)

Beyond The Black Rainbow vorige week.
Een nare film, wat goed is natuurlijk. Heel treffend die claustrofobische artsy sfeer die hip en happening was rond 1983, denkend aan de videclip van Eurythmics Love is a stranger en een horrorfilm als Xtro bijvoorbeeld.
Verder zag ik veel David Lynch en ook wat Stanley Kubric.
Het einde dissoneert nogal met de rest van de film, zoals al opgemerkt door Omar en Martijn. De film is wel heel traag, wat deze keer niet als een aanbeveling moet worden gelezen...

Dark City was voor mij een geslaagde versie van The Matrix, zonder de quasi-filosofische diepgang en belangrijker: zonder Keanu Reeves. De special effects zijn nog steeds erg fraai. De strijd van de protegé tegen de big boss van die gekke en enge aliens aan het einde was natuurlijk nogal obligaat, maar niet slecht hoor.

de strijd van de protegé tegen de big boss van die gekke en enge aliens aan het einde was natuurlijk nogal obligaat

ja toch altijd een beetje Richard Kelly-achtige b-film shizzle in dit soort films.

leuk YouTube-filmpje :)

Drifting Clouds
Ik geloof dat er geen Kaurismaki-film is met een betere opening. Het eerste shot toont 'het binnenste' van een piano, en dan begint Shelley Fisher (denk Nat King Cole) een fraai liedje te zingen. Na een tijdje zoomt de camera uit, en zien we dat de man een restaurantpianist is. Het is er klassiek, leeg, en aan het eind van het liedje klapt niemand. Ober Kati Outinen (daar is ze eindelijk!) wordt naar de keuken geroepen. De kok is bezopen, en staat met een mes te zwaaien. Ziedaar de wereld van Aki in een notendop. En nog is de magie niet voorbij, want even later verlaat Kati het restaurant, de tram komt juist langs, en de chauffeur blijkt een bekende. Het is jammer om te moeten zeggen, maar de rest van de film wordt eigenlijk langzaam minder. Drifting Clouds is een soort Le Havre. Lief, traditioneel en goedmoedig. Weinig leipe momentjes (is het ook de film niet voor) op één detailtje na. De trammaatschappij moet mensen ontslaan (alles gaat aanvankelijk mis voor het echtpaar) en regelt de ontslagronde met een stok speelkaarten als lootjes. De baas kan het niet laten om even zijn kaartenschud-skills te tonen! De rest van de film proberen Kati en man baantjes te vinden, zonder dat de film echt over hun beide (als combinatie) gaat. Misschien had Kati beter alleen kunnen zijn. Gelukkig zijn er nog bar-sjoemelaars die op Boelykin lijken.

Giliap
Tweede film van Roy Andersson, en de laatste die hij maakte voor hij zich een kwart eeuw niet meer aan speelfilms zou wagen. De kritiek was niet mals voor Giliap, en de depressieve regisseur was zelf ook niet tevreden. Ergens begrijpelijk, want de film is rommelig, maar met het verstrijken van de jaren is het wel een typisch seventies poëziebeeld geworden. Een duistere registratie van het hotelleven. Het hotel is net als het restaurantje van Drifting Clouds op zijn retour. De baas verlangt terug naar de tijd dat het hotel nog vol Adriaan van Dis-heertjes zat, waarvan er nu nog één over is. (Een kapitein die continu informeert of iemand al naar hém heeft geïnformeerd.) Op zijn Altmans spenderen we genoeg tijd 'achter de coulissen', in de keukens waar het personeel hun loon 'verkaart', én op de mysterieuze bovenverdieping waar hun slaapvertrekken zijn. (Personeel mag niet met de lift!) Al die regels getikt en nog geen character genoemd. Tekenend. De Giliap uit de titel is een zwijgzame jongen, wiens echte naam ik vergeten ben. Zijn bijnaam krijgt hij van een hotelkompaan, een gefrustreerde kerel die al snel met een pistool zwaait. Dat kan enkel tot 'een daad' leiden, en juist het gangster-aspect van het verhaal loopt voor geen meter. Wél leuk is de toenadering tussen Giliap en een serveerstertje. Of vooral omgekeerd, het meisje wil zó graag weg.

Ulee's Gold
In Ruby's Paradise was regisseur Nunez ook al goed met every day life baantjes, en de kern van het veel sentimentelere en 'filmavontuurlijkere' Ulee's Gold bestaat weer uit een fraai stukje ambacht. Apicultuur. Oftewel, de imker en zijn bijen. Peter Fonda speelt de oude bijenhouder die in zuidelijk Amerika verschillende zwermen houdt. Alle activiteiten komen langs, van het bekende gedoe met 'de rook' en het verzamelen van de raten, en (wat ik nog nooit had gezien) het machinaal 'extracten' van de honing. Fraaie natuurplaatjes uit de bossen van Florida, een film lang. Fonda zou graag kluizenaar zijn, maar de Vietnam-veteraan zit opgescheept met de dochters van zijn zoon. Jessica Biel pubert en het jongste kind treurt om haar verdwenen pa (gevangenis!) en ma (verslaafde). Al die familieleden gaan natuurlijk toch weer een rol spelen in het leven van de imker, inclusief de criminele connecties van zoonlief. De imker moet op pad om de vriendin van zijn zoon te redden, iets wat hij liever niet zou doen en zij aanvankelijk ook niet wil. Het levert wel een ontmoeting op met de overbuurvrouw (tevens verpleegster). Het is het minste lijntje in de film, maar de taferelen met de criminelen en een verdwenen buit zijn behoorlijk spannend. Het is niet zo moeilijk te raden wáár het bankgoud verborgen is trouwens... Mooi detail: de hele film dacht ik, Tupelo Honey, die term heb ik eerder gehoord. Klinkt er tijdens de aftiteling een fraai liedje. Van Morrison.

Kauas pilvet karvaakat, mijn favoriete Kaurismäki.

een van zijn meest succesvolle films in Finland zelf (zo te zien, op Wikipedia)

okay voor de volledigheid dan: de motherfucking Twilight saga.
Er valt eigenlijk weinig over te zeggen, dit zou genoeg moeten zijn:

https://www.youtube.com/watch?v=KqsSv9fO4YI

Die eerste film werd ik helemaal gek van dat hoofd van Stewart dat continu beweegt. Het andere extreem is natuurlijk Pattison wiens gezichtsuitdrukking waarschijnlijk twee keer veranderd gedurende de hele serie. Vampierfundamentalisten moeten sowieso wegblijven: In het licht rondlopen? Spiegelbeelden? Maar goed voor 12-jarige meisjes is het blijkbaar de shit, beetje rondrennen in het bos, weerwolven erbij, vleugje erotiek, eerste introductie van horror. "Zo goed."

gheh. (nu an American Werewolf in London lijkt me)

probeer nou nog maar eens die On The Road verfilming te kijken (mét Stewart)