Filmforum

Crash en The Social Network als hoogtepunten van die jaren diskwalificeren 'm wel een beetje als adviseur. :)

The Black Stallion heb ik nooit gezien omdat ik die film altijd heb verward met Black Beauty. Crash is inderdaad een misser in het lijstje.

@OMC: weet jij of de director's cut van Dark City de moeite waard is? Ik zie dat Ebert het audiocommentaar bij deze uitgave heeft geleverd. Dark City is typisch zo'n film die is ondergesneeuwd omdat in dezelfde periode vergelijkbare films meer succes hadden. Als ik me niet vergis heeft Dark City niet eens een Nederlandse bioscoopuitgave gekregen.

... maar belangrijker dan Ebert smaak in films is zijn schrijven over films. Hij schrijft zo goed dat als je het niet met hem eens bent je meteen wilt opzoeken waarom hij Crash dan zo goed vindt. Daarnaast was hij een internetpionier, hij deed veel moeite om al zijn werk, vanaf 1967, op internet te zetten (ook de Siskel en Ebert tv-shows, al kan ik daar zelf niet zo veel mee). Eind jaren negentig, voordat Google bestond, was hij vaak een van zeer weinige betrouwbare bronnen over een bepaalde film. Ik denk niet dat er veel schrijvers zijn waarvan ik meer gelezen heb op internet in de afgelopen vijftien jaar.

Ik wist niets van een director's cut van Dark City (dat moet bestudeerd worden, mmm, zouden mij dochters die film al trekken?) Echt nog zo'n film die je nog zonder voorkennis op DVD (of zelfs nog video destijds) huurde en je totaal verraste. Wij weten waarom hij is ondergesneeuwd. Maar laten we daar op terugkomen als Ludo hem heeft gezien. ;)

Ik ging eigenlijk uit van Cronenbergs Crash en dacht "goed gezien", maar dat was toch iets vroeger.

ind jaren negentig, voordat Google bestond

schijnbaar was Ebert ook nog eens een early investor in Google.

The Black Stallion heb ik nooit gezien omdat ik die film altijd heb verward met Black Beauty

lol, me too.

The Right Stuff duurt 193 (honderddrieënnegentig!) minuten?! Hemeltjelief.

Gewoon doen. Beschouw het maar als een driedelige miniserie.

Dacht gisteren bij 't zien van DWDD, goh, moet die Turkse serie over Suleiman toch eens kijken (Muhteşem Yüzyıl, klonk in Fidans omschrijving alsof westerse obsessies sex, drugs en rock'n'roll hun weg naar Turkije hadden gevonden), vond ik "bölüm" (deel) 93 en elke aflevering duurt anderhalf uur. :O

À l'intérieur
Wow … da's een hele hoop bloed. Tamelijk onsmakelijke over-the-top horror maar daardoor toch wel onderhoudend, mede door een erg goede en originele soundtrack.

La ragazzina
Hier is ook de soundtrack een belangrijke factor in het welslagen, al betreft het hier een erotische eh, thriller? Eigenlijk is het allemaal nogal flimsy en het hoofddoel is de hoofdrolspeelster zoveel mogelijk uit de kleren te krijgen, maar het stilistisch erg sterk, cinematografie en soundtrack maken er een erg zwoele trip van.

terwijl Gloria toch aan heur ogen genoeg heeft zo te zien
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/9b/Gloria_Guida_in_La_liceale.png

La Reine Margot
Het zal wel in heel feodaal Europa 'feest' zijn geweest, maar toch lijkt Frankrijk altijd het giftigste kruitvatje van het continent te zijn geweest. Zou je werkelijk bloed kunnen zweten? Het chique La Reine Margot speelt rond de tijd van de Bartholomeusnacht, maar de paard en wagens die de naakte lijken wegslepen doen evengoed denken aan de Jacobijnse periode. Histoire se repete. Ik hoopte dat La Reine Margot de Hugenotennacht dicht op de huid zou zitten, en zich gewoon 2 apocalyptische uren lang uitsluitend daarmee bezig zou houden, maar de film gaat vooral over de bekende vorstenmachtsspelletjes. Alle clichés komen langs, zoals de Sneeuwwitje-moeder (de machtigste konkelaar), haar net wel of net niet helemaal geflipte zoon (de koning dus) en daaromheen de 'politici' die al naar gelang het hun uitkomt van factie (of religie!) wisselen. Ster van de parade is Isabella Adjani, hier more Arabian Princess than ever. Zij speelt Margot die met een Hugenot moet trouwen, zogenaamd om vrede te stichten. Deze hugenoot is een soort D66-krullenbol en op het oog een sympathieke gozer, maar het uitstekende aan de film is dat ook hij gewoon een gecorrumpeerde hypocriet blijkt. Deugden, daar heb je aan het hof niks aan. Prima muziek van Goran Bregovic trouwens. Soms vervreemdend hip, en dan weer heel Balkan. Ach ja, de Balkan...

Seconds
Openingstitels van Saul Bass voorspellen altijd een interessante film, en als de boel ook nog in zwart-wit is kun je verzekerd zijn van Hollywood op zijn 'art-iest'. In dit geval regisseert John Frankenheimer een Kafkaëske film, die nooit spannend wordt, maar wel amuseert. Een oude man met het uiterlijk van een Sovjet-partijlid krijgt nare telefoontjes. Via wasserette en slager belandt hij in een mysterieus gebouw. Tot dan is het film noir van de bovenste plank, maar eenmaal in de klauwen van het bedrijf zijn er plots niet genoeg kinky dialogen om de film scherp te houden. De company doet in 'tweede levens', en bouwt ons hoofdpersonage om tot... Rock Hudson! Halverwege het ombouwstadion werkt dat perfect, Hudson heeft toch altijd al iets van een kolos in eeuwige midlife-crisis, maar aan het eind van het proces is hij ongepast kwiek, en vooral géén oude ziel. De conservatieve bankier wordt een Antonioni-jetset schilder, met een blondine op het strand als voorafje. Het hippie-feest waar zij hem mee naartoe troont is opmerkelijk los. Leuk is het dus wel, maar na dat feest rest er eigenlijk nog maar één sequentie om iets wezenlijks in de film te frommelen. Too little, too late. Mooie anekdote: Brian Wilson zag de film toen ie Smile aan het opnemen was (ai ai). Hij kwam te laat binnen, en hoorde meteen “Come in Mr. Wilson”

Shivers
Vroege film van Cronenberg, en een (on)smakelijke puinzooi. De Canadees concentreerde zich hier vooral op de gruwel. Dia's (!) introduceren een appartementencomplex, ergens op een afgelegen eilandje bij Montreal. Gelukkig 'is er een eigen medische faciliteit'. Dat treft, want net als in Rabid slaat een virus al snel om zich heen. De seksuele connotaties zijn ook pre-aids weer (of al!) legio, waardoor we in een soort boobies parade belanden. Een hele flat vol 'overerotische' ondoden met de Kriebels! Cronenberg voert wel érg veel personages op. De dokter van het gebouw lijkt op de Londense burgemeester Boris Johnson. De beste man wordt afgeleid door zijn verpleegstertje, en dwaalt grote delen van de film in totale verwarring door het gebouw. Interessanter zijn de character actors. Een Goldblum-achtige kerel (ik vermoed altijd Cronenbergs duistere alter ego) is patient uno. Hij heeft de parasiet mogelijk opgelopen in een stukje overspel met... het overbuurmeisje. Maar dat kind is ondertussen alweer opengesneden door weer een andere Savile-evil dokter. En om het nog chaotischer te maken is mijn favoriete personage opnieuw een snode wetenschapper. Deze kerel brengt de helft van de film boterhammetjes etend door (een even lichamelijk themaatje) en had door het scenario wel eens wat eerder naar het complex mogen worden gedirigeerd. De vrouwen in de film zijn zowel voer voor lust als voor een Analogue Worm Attack. Wat Hitchcock kon kan Cronenberg ook. In een badkuip.

Eve's Bayou
Ik zag geen John Sayles in Eberts jaarfavorieten staan, maar Passion Fish van Sayles zal ie toch wel gewaardeerd hebben lijkt me zo. Eve's Bayou is eenzelfde Zuidelijke tale, over haperende familierelaties, en een soort 'we're sisters forever'-gevoel. Eve's Bayou speelt in de jaren '60, maar gaat nu eens niet over Afro-Amerikanen aan de wrong side of the track. Samuel Jackson speelt een dorpsdokter die het ogenschijnlijk goed voor elkaar heeft. (Een kast van een huis, een mooie vrouw, en natuurlijk vrouwelijke patienten die hij wat 'extra' aandacht geeft) De film wordt verteld door de pientere en brutale jongste dochter van de dokter, die goed kan opschieten met haar maffe tante. Een beetje voodoo moet er toch altijd bij in de deep south, want tante kan in de toekomst zien. Het eerste uur lijkt er weinig aan de hand, de godsgruwelijk overdadig aanwezig strijkers zwelgen door werkelijk elke dialoog. Net als ik ga denken: nou Ebert, wat is dit voor Oprah-film, breekt het Saylesiaanse grimmige drama als nog los. En daarin speelt de oudste dochter ineens de hoofdrol. Heel aangrijpend gaan haar puber-sores ineens over het randje, tot grote ontzetting van het jongere zusje die er zo weinig aan kan doen. Zelfs de epiloog werkt zowaar, iedereen mag ondanks gemaakte fouten een zekere waardigheid behouden.

Beyond the Black Rainbow
Een ouderwetsche cultfilm. Gaat voor compleet voor de eind jaren '70/begin jaren '80 experimentele horror, wat betreft esthetiek (speelt ook in die tijd), muziek en thematiek. Canadese film dus de Cronenberg invloed is niet vreemd. De eerste helft is vrij briljant en traaaaaag. Eerst is er een vreemd reclamefilmpje in Boards of Canada stijl (later nog een, ik dacht echt even hier komt die "when lava pours" sample) over een commune/instelling waar waar ultiem geluk wordt nagestreefd (alarmbellen gaan meteen af). In diezelfde (?) inrichting bevindt zich maar een patiënt, een redelijk catatonisch meisje die elke dag wordt uitgehoord door een hele nare, te kalme, psychiater. Er zijn suggesties van hallucinaties, telepathie, etc. Allemaal erg mysterieus. Na de meest intense tripscene aan deze zijde van Altered States gaat de film meer richting conventionele horror, ik had dat toch anders gedaan, maar goed. In ieder geval een dappere film met sensationeel kleurgebruik en geweldige analoge synthsoundtrack in Carpenter stilo (ergens kan je de film ook nog zien als het Daft Punk universum, incl. piramide, zoals beleefd door een schizofreen). Extra punten voor gebruik van Venom trouwens.

Yes, dat was idd ook zo'n opstekertje, net bekomen van de stijlbreuk. Dat nummer bij de aftiteling is ook cool (van SSQ).

Black Metal Veins
Dopefiends die naar black metal luisteren, je kunt het al een beetje uit de titel halen. Wat een ellende en waarom uberhaupt nog die disclaimer dat het geen reclame voor druggebruik zou zijn, ik zie het er zeker niet in iig. Die black metal is bijzaak al is het natuurlijk zeer nihilistisch. Maar zelfs in een (nogal video-clip-achtig gesneden) documentaire heb ik toch weinig empathie, ik verbaas me er vooral over dat deze mensen op dezelfde planeet als ik leven (of leefden).

Leningrad Cowboys Meet Moses
Een opvolger voor een mislukte komedie? Waarom niet Aki. Het is jouw besloten feestje. Het beetje coherente dat het origineel nog bij elkaar hield (zeg het roadmovie-concept afgewisseld met liedjes) is hier in chaos verdwenen, ten faveure van ongrappige sketchy situaties. Maar! Ergens is de film toch leuker, want gestoorder. De eerste scenes spelen nog in Noord-Amerika, waar de vorige film eindigde, maar al snel zijn de Cowboys terug in Europa. Het beloofde land ten slotte. De evil manager is door de Mexicaanse woestijn gaan dwalen, en teruggekeerd als Mozes. Ondanks de baard is ie verder geen spat veranderd: 'Jesus saves, Moses invests!'. En dat is de beste one-liner van de film. In Europa spenderen de bandleden (hier aangevuld met een nieuwe lading Leger de Heils-mannetjes) tijd in bingohallen, raststattes en Hotel Mercure. Precies zoals je wilt in een Kaurismaki-film. De veel kortere flitsen van liedjes zijn nu een soort Mexicaanse hoempa en zijn nog slechter dan in de vorige film, maar het publiek (voornamelijk oude Europese omaatjes) is ditmaal wel enthousiast. En na een tijdje begint alle lauwe flauwigheid toch wel te werken. Het beeld van de Cowboys met bloedserieuze gezichten musicerend (eentje op een melodica!) terwijl een dikke oudere dame haar schateren niet in kan houden is geweldig.

Millennium Actress
Vrijwel onmiddellijk als de pointe van de film duidelijk wordt ('de idee', zo u wil) begon ik me een live action Hollywood-versie voor te stellen. Met de moderne digitale tovenarij moet het kunnen. Men neme een grote oudere Hollywood-actrice (Meryl Streep bijvoorbeeld) en laat haar terugkijken op d'r oeuvre, terwijl nieuwe personages óók door die films gaan lopen en ze mét de actrice analyseren. (Net zoals Forest Gump door de geschiedenis liep.) Ziedaar wat er in deze Japanse anime gebeurd. Twee documentairemakers (eentje stelt de vragen, de ander maakt de grappen, ik zie Steve Coogan in die rol) ontmoeten een actrice van weleer. Gedrieën beginnen ze aan een Meliesiaans tripje down memory lane, dus door de Japanse filmgeschiedenis van de de decennia rond de Tweede Wereldoorlog. ('Een wankele tijd waarin alles uiteindelijk naar rechts viel.') Van heel veel verhaallijn is verder geen sprake. De actrice jaagt achter een jeugdherinnering aan, iets wat de documaker(s) eigenlijk ook doen natuurlijk. De maalstroom van beelden komt vooral uit historische drama's (die de natie op moeten peppen). Net als we bij de set pieces van Ozu komen nadert de carrière van de actrice haar einde. Gelukkig is er dan nog een atypische uitspatting. Een science-fiction film. Dat past ook bij het tijdreis-aspect, en zorgt voor een aandoenlijk mooi slot.

An Unmarried Woman
Met Altman en Bergman goed vertegenwoordigd in Eberts seventies-favorieten schept een film uit 1978 (zeker met zo'n titel) verwachtingen. En die worden redelijk waargemaakt. De vrouwen van Altman, de 'huwelijken' van Bergman. De film is wel betrekkelijk mainstream, met Bachariaanse pornomuziek. De pijn wordt er niet keihard ingewreven, maar aan de andere kant is een scheiding ook een 'first world problem'. Alan Bates speelt de echtgenoot die vreemdgaat. Moderne tijden zijn aangebroken, hij is het zélf die in huilen uitbarst als hij het opbiecht. Zijn vrouw (een Maggie Gyllenhaal-achtige Jill Clayburgh) is geschokt maar heeft haar eigen baan, en herpakt ze zich de rest van de film langzaam. Ergens zit ze met haar vriendinnengroepje nostalgisch te doen over de sterke vrouw uit de cinema van weleer, maar in de seventies waren dat soort femme fatales gewoon niet meer nodig. De beste scenes zijn net na de scheiding. Elke man rúikt dat de dame weer beschikbaar is. Zelfs (of juist!) de dokter. De eerste man erná is natuurlijk altijd de verkeerde, al is het Hollywood conservatief-jammer dat juist die scene de enige vol expliciete lust is. Maar snel daarna verschijnt een Daniel Day Lewis-achtige schilder (wild, baard) en hij is wel de goeie. Zonder dat de vrouw ditmaal zichzelf uit het oog verliest. Ben benieuwd wat Ebert van The Hours vond, want er zit een prima moeder/puberdochter-relatie in de film. Opvallend trouwens hoe ook 'oudere' kinderen in films altijd maar kleiner blijven dan hun ouders.

ik zit nu al uit te kijken naar Vido's Spring Breakers recensie.

Nog eventjes geduld. :-) Dit hele weekend kan ik waarschijnlijk geen enkele film zien en maandag 'moet' ik nog even door een gereserveerde film bij het festival Imagine heen bijten. Ondertussen heb ik wel That Cold Day In The Park gezien, de derde speelfilm van Robert Altman uit 1969, gemaakt tussen zijn sciencefictionfilm Countdown en zijn doorbraak MASH. Sterke hoofdrol van Sandy Dennis.

Frontière(s)
Kids uit de rellende banlieues van Parijs stranden op weg naar Amsterdam in een hotel van een zonderlinge maar vooral wrede familie. Een soort Texas Chainsaw Massacre met nazi's. Beetje te veel torture porn naar mijn zin en er is ook geen originele draai zoals À l'Intérieure die bovendien ook qua sounddesign een stuk origineler was.

Symbol
Een Japanse film die begint als een Mexicaanse opera is al een unicum. Maar daarna! Minimalistisch absurdisme. Zelfs voor Japanse begrippen vreemd. Een lege kamer (denk aan Nothing) een man in een felgekleurde pyjama en... honderden Cupido-piemeltjes. Het blijkt genoeg voor anderhalf uur plezier. Symbol is pure slapstick-humor. De man sjokt door de kamer als clown Popov, hardop zuchtend en steunend. De piemeltjes zijn knopjes die luikjes doen opengaan (stel je zo'n 'ding' voor als je deurbel :) ) waarna onder meer sojasaus (te laat!), drumstokjes en een rennende Masai de kamer in worden geslingerd. Ik dacht nog even dat het een échte puzzel zou worden, als een soort verknipte Myst-versie. Dat de man 110 items in moet zetten om de deur te vinden. Maar zo ingewikkeld wordt het niet. Hoeft ook niet. Creatief met touw volstaat. (Arjan Ederveen zal de film ook wel goed vinden.) Ondertussen switchen we af en toe terug naar die Mexicanen, waar een worstelwedstrijd op het punt van beginnen staan. Het verband met de kamer? Geen idee. Iets met God als de Grote Randomizer van het leven. Dat de film in een soort Koyaanisqatsi door de ogen van Takashi Miike ging eindigen is ergens tóch niet zo heel verbazingwekkend. Had in de laatste 'zie me spacen' fase wel wat Kaito willen horen trouwens.

Dark City
Fijne sci-fi-film. Een soort Inception door de ogen van Jeunet. Juist dat laatste aspect maakt de film anders dan anders. (Spoiler!) Het absurde sprookjesachtige, niet teveel wetenschappelijke praatjes, maar gewoon een stad die om 12 uur elke nacht wordt stilgezet, waarna er 'getuned' kan worden. De mensheid als een opwindbare klok. Niet voor niets valt in een van de eerste actiescenes de good guy bijna in het radarwerk dat onder een brug schuilgaat. De eerste vijf minuten bevatten al drie 'grote grijns'-momenten. Het hoofdpersonage ( gespeeld Rufus Sewell, een soort Denny Christiaan versie van Jude Law) kijkt naar een ansicht van 'Shell Beach'. De kaart komt halfjes tot leven, als een pseudo-3D-effect. (Het riedeltje op de soundtrack maakt het momentje.) De eerste woorden van de film zijn voor Kiefer Sutherland als de smakelijke psycholoog. Het is de leukste rol van de film. De man praat in pauzes. “You are confused, aren't you? Frightened.” Het is de dode dame in de hotelkamer die de verwarring veroorzaakt. Plots switcht de film naar een zachtjes heupwiegende sluikse dame die een Lynchiaans liedje zingt. Dan kan het dus al niet meer mis. Jennifer Connelly (want zij is het) is mooier dan ooit, en assisteert (of inspireert?) de held om in zijn verleden te gaan wroeten. Maar over welk verleden hebben we het hier eigenlijk? Iemand zegt het haast letterlijk: 'it's a city of lost children'.

Limelight
Een grootse control-freak als Charles Chaplin moet natuurlijk ook op een melodramatische manier afscheid nemen van zijn carriere, en zijn publiek. Op zijn eigen termen. Wat zelfspot is hem daarbij niet vreemd, want Limelight gaat nu juist over een man die dat níet lukt, en die zich een afscheidsgala moet laten welgevallen waarin het theaterpersoneel begint te schreeuwen dat ie 'af moet ronden.' Chaplin speelt de oude, gevallen clown, en is Britser dan waar dan ook in zijn oeuvre. Hij lijkt zelfs wat op James Mason. Natuurlijk zijn er verwijzingen naar zijn beroemdste personage ('I guess that's the tramp in me'). Voor de allerlaatste keer mag Chaplin rond een 'jong ding' cirkelen. Opnieuw niet zonder zijn eigen voorliefde op de hak te nemen, hier is zíj degene die met hem wil trouwen, en doet de oude clown zijn best om het 'platonisch' te houden. De mooiste scene in Monsieur Verdoux was die met een depressief meisje, waarin Chaplin tegeltjes kon spuien. Hier is die scene eigenlijk opgerekt naar 130 minuten. Het meisje (Claire Bloom) danst ballet. Of deed dat, want in de bekende gestoorde ballet-traditie denkt ze niet meer te kunnen lopen. De clown (wiens huis vol met posters van hemzelf hangt) zegt: 'Life is a desire, not a meaning.' In de laatste show mag Buster Keaton de aangever spelen, een paar keer van zijn kruk donderen. Een mooie geste.

Young and Innocent
Hoewel ook deze vroege Hitchcock gewoon weer om een moord en een 'wrong man' gaat is de film verder idyllisch en bijna vrolijk. Bij momenten lijkt het wel alsof de personages in een liedje uit zullen gaan barsten, alsof het een musical als Le Millionaire is. Best toepasselijk dus dat het einde inderdaad een muzikaal tintje heeft, met een bijzonder bandje, als laatste keten in een plot dat van onwaarschijnlijke 'clues' aan elkaar hangt. De politie uit een plattelandsdistrict gaat om te beginnen wel erg makkelijk af op de verklaringen van twee getuigen, die een man door een sprintje beschuldigen van moord. De man (Derrick de Marnay) gaat er daarna wérkelijk vandoor, en krijgt daarbij hulp van de kordate dochter (Nova Pilbeam) van de politie-inspecteur. Pilbeam maakt de film leuk. Het meisje is girl scout geweest, en een echt doe het zelf-typetje. Haar tegenspeler begint nog wel aardig, maar wordt gaandeweg creepier. Ik ging háást een bewussie vermoeden. Stel je toch voor dat de onschuldige uit de titel dat níet is. De tantetjes van het meisjes worden ook achterdochtig. (En dan spenderen de twee ook nog episodes in hooischuren en louche cafés.) Aan het eind was er plots budget over en stort er nog een mijn in. Proletarisch koddige toestanden, voor jong en oud, met zwervers die in een duur hotel een dansje maken en grapjes over 'pigs'.

Dark City ... Kiefer Sutherland als de smakelijke psycholoog. Het is de leukste rol van de film. De man praat in pauzes. Misschien wel de vreemdste rol in zijn carrière. Dat gepraat in pauzes is volgens mij Sutherlands handelsmerk. Die pauzes gaan overigens gepaard met veel lucht.

Voor wie het nog net wist: er bestaan drie films met een scène waarin Jennifer Connelly op vergelijkbare wijze aan het eind van een pier staat. Naast Dark City zijn dat Requiem For A Dream en House Of Sand And Fog. Op YouTube staan ze netjes op een rijtje:

https://www.youtube.com/watch?v=05uR2qPUsqg

Beyond the Black Rainbow en Dark City, films die recentelijk in dit draadje genoemd zijn en die ik zowaar gezien heb, het moet niet gekker worden :)

Beyond The Black Rainbow vorige week.
Een nare film, wat goed is natuurlijk. Heel treffend die claustrofobische artsy sfeer die hip en happening was rond 1983, denkend aan de videclip van Eurythmics Love is a stranger en een horrorfilm als Xtro bijvoorbeeld.
Verder zag ik veel David Lynch en ook wat Stanley Kubric.
Het einde dissoneert nogal met de rest van de film, zoals al opgemerkt door Omar en Martijn. De film is wel heel traag, wat deze keer niet als een aanbeveling moet worden gelezen...

Dark City was voor mij een geslaagde versie van The Matrix, zonder de quasi-filosofische diepgang en belangrijker: zonder Keanu Reeves. De special effects zijn nog steeds erg fraai. De strijd van de protegé tegen de big boss van die gekke en enge aliens aan het einde was natuurlijk nogal obligaat, maar niet slecht hoor.

de strijd van de protegé tegen de big boss van die gekke en enge aliens aan het einde was natuurlijk nogal obligaat

ja toch altijd een beetje Richard Kelly-achtige b-film shizzle in dit soort films.

leuk YouTube-filmpje :)

Drifting Clouds
Ik geloof dat er geen Kaurismaki-film is met een betere opening. Het eerste shot toont 'het binnenste' van een piano, en dan begint Shelley Fisher (denk Nat King Cole) een fraai liedje te zingen. Na een tijdje zoomt de camera uit, en zien we dat de man een restaurantpianist is. Het is er klassiek, leeg, en aan het eind van het liedje klapt niemand. Ober Kati Outinen (daar is ze eindelijk!) wordt naar de keuken geroepen. De kok is bezopen, en staat met een mes te zwaaien. Ziedaar de wereld van Aki in een notendop. En nog is de magie niet voorbij, want even later verlaat Kati het restaurant, de tram komt juist langs, en de chauffeur blijkt een bekende. Het is jammer om te moeten zeggen, maar de rest van de film wordt eigenlijk langzaam minder. Drifting Clouds is een soort Le Havre. Lief, traditioneel en goedmoedig. Weinig leipe momentjes (is het ook de film niet voor) op één detailtje na. De trammaatschappij moet mensen ontslaan (alles gaat aanvankelijk mis voor het echtpaar) en regelt de ontslagronde met een stok speelkaarten als lootjes. De baas kan het niet laten om even zijn kaartenschud-skills te tonen! De rest van de film proberen Kati en man baantjes te vinden, zonder dat de film echt over hun beide (als combinatie) gaat. Misschien had Kati beter alleen kunnen zijn. Gelukkig zijn er nog bar-sjoemelaars die op Boelykin lijken.

Giliap
Tweede film van Roy Andersson, en de laatste die hij maakte voor hij zich een kwart eeuw niet meer aan speelfilms zou wagen. De kritiek was niet mals voor Giliap, en de depressieve regisseur was zelf ook niet tevreden. Ergens begrijpelijk, want de film is rommelig, maar met het verstrijken van de jaren is het wel een typisch seventies poëziebeeld geworden. Een duistere registratie van het hotelleven. Het hotel is net als het restaurantje van Drifting Clouds op zijn retour. De baas verlangt terug naar de tijd dat het hotel nog vol Adriaan van Dis-heertjes zat, waarvan er nu nog één over is. (Een kapitein die continu informeert of iemand al naar hém heeft geïnformeerd.) Op zijn Altmans spenderen we genoeg tijd 'achter de coulissen', in de keukens waar het personeel hun loon 'verkaart', én op de mysterieuze bovenverdieping waar hun slaapvertrekken zijn. (Personeel mag niet met de lift!) Al die regels getikt en nog geen character genoemd. Tekenend. De Giliap uit de titel is een zwijgzame jongen, wiens echte naam ik vergeten ben. Zijn bijnaam krijgt hij van een hotelkompaan, een gefrustreerde kerel die al snel met een pistool zwaait. Dat kan enkel tot 'een daad' leiden, en juist het gangster-aspect van het verhaal loopt voor geen meter. Wél leuk is de toenadering tussen Giliap en een serveerstertje. Of vooral omgekeerd, het meisje wil zó graag weg.

Ulee's Gold
In Ruby's Paradise was regisseur Nunez ook al goed met every day life baantjes, en de kern van het veel sentimentelere en 'filmavontuurlijkere' Ulee's Gold bestaat weer uit een fraai stukje ambacht. Apicultuur. Oftewel, de imker en zijn bijen. Peter Fonda speelt de oude bijenhouder die in zuidelijk Amerika verschillende zwermen houdt. Alle activiteiten komen langs, van het bekende gedoe met 'de rook' en het verzamelen van de raten, en (wat ik nog nooit had gezien) het machinaal 'extracten' van de honing. Fraaie natuurplaatjes uit de bossen van Florida, een film lang. Fonda zou graag kluizenaar zijn, maar de Vietnam-veteraan zit opgescheept met de dochters van zijn zoon. Jessica Biel pubert en het jongste kind treurt om haar verdwenen pa (gevangenis!) en ma (verslaafde). Al die familieleden gaan natuurlijk toch weer een rol spelen in het leven van de imker, inclusief de criminele connecties van zoonlief. De imker moet op pad om de vriendin van zijn zoon te redden, iets wat hij liever niet zou doen en zij aanvankelijk ook niet wil. Het levert wel een ontmoeting op met de overbuurvrouw (tevens verpleegster). Het is het minste lijntje in de film, maar de taferelen met de criminelen en een verdwenen buit zijn behoorlijk spannend. Het is niet zo moeilijk te raden wáár het bankgoud verborgen is trouwens... Mooi detail: de hele film dacht ik, Tupelo Honey, die term heb ik eerder gehoord. Klinkt er tijdens de aftiteling een fraai liedje. Van Morrison.

Kauas pilvet karvaakat, mijn favoriete Kaurismäki.

een van zijn meest succesvolle films in Finland zelf (zo te zien, op Wikipedia)

okay voor de volledigheid dan: de motherfucking Twilight saga.
Er valt eigenlijk weinig over te zeggen, dit zou genoeg moeten zijn:

https://www.youtube.com/watch?v=KqsSv9fO4YI

Die eerste film werd ik helemaal gek van dat hoofd van Stewart dat continu beweegt. Het andere extreem is natuurlijk Pattison wiens gezichtsuitdrukking waarschijnlijk twee keer veranderd gedurende de hele serie. Vampierfundamentalisten moeten sowieso wegblijven: In het licht rondlopen? Spiegelbeelden? Maar goed voor 12-jarige meisjes is het blijkbaar de shit, beetje rondrennen in het bos, weerwolven erbij, vleugje erotiek, eerste introductie van horror. "Zo goed."

gheh. (nu an American Werewolf in London lijkt me)

probeer nou nog maar eens die On The Road verfilming te kijken (mét Stewart)

American Werewolf in London

oh ja goeie tip. Alhoewel probeerde vorig jaar Polanski's Dance of the Vampires uit (had ik zelf goede kinderherinneringen aan), moest uitgezet worden wegens te creepy. Ander genre, maar Groundhog Day viel wel in goede aarde, vandaag meteen door jr. een ref. gespot in een of andere Nickelodeon cartoon. :)

Chocolat
Wéér een Claire Denis-film om door een ringetje te halen. Haar beste Afrikaanse film, ongetwijfeld. En dat voor een debuut. De regisseuse groeide zelf op in West-Afrika (in een koloniaal gezin) en haar ervaringen vinden hun weg in een fijngevoelig en subtiel verhaal. Afstand, dat lijkt me het cruciale begrip hier. De blanke Fransen zijn op unheimisch grote afstand van huis, en houden op de nieuwe locatie dan weer afstand van het échte Kameroen. Koloniseren is een soort kamperen voor gevorderden, voor mannen vooral. Kerels in kaki pakjes die zich koning kunnen voelen. De kern van Chocolat wordt gevormd door de 'vriendschap' tussen het piepjonge alter ego van Claire Denis én een jonge bediende. (Isaach de Bankolé, meer dan ooit man van staal.) Door de jeugdigheid van het meisje is er tussen het tweetal eindelijk wél ongedwongenheid in doen en laten. Géén geforceerde afstand. Raadseltjes, broodjes mieren (!) en de kleine pleziertjes als er eindelijk iets gebeurt in de middle of nowhere. Moeilijker gaat het tussen Isaach en de jonge moeder van het meisje. Erotische spanning, trots en verveling, ze gaan niet samen. Lont in het kruitvat vormt een Conradiaans groepje gestrande reizigers. De koffieplanter met zijn lokale 'huishoudster', de “gek” die waarheid schreeuwt, de zieke piloot (drank?), ze zijn er allemaal. En iedereen brandt uiteindelijk zijn vingers, in burnin' Africa. Mooi.

Hoop Dreams
Om stil van te worden. Vervlogen dromen. Al die hoop van vroeger, wat is er van over? Twee arme jongens proberen het eind jaren '80 te maken in het basketbal. Ik heb me vaker verwonderd over het Amerikaanse sportsysteem, en ook hier is de koppeling met educatie eindeloos fascinerend. Het fanatisme dat al van middelbare school-teams in shabby gymzaaltjes wordt geëist, maar ook de media coverage, ongelofelijk. Alsof een Nederlandse krant kolommen aan een schoolvoetbaltoernooi zou besteden. Scholen die op pleintjes gaan scouten, om dan geld (voor de opleiding!) en fame (voor de resultaten) te incasseren, en jongens weer te dumpen zodra ze niet meer bruikbaar zijn... Spike Lee flitst nog even langs en draait natuurlijk niet om de harsh truths heen. De jongens zijn pionnetjes in een geldmachine, waarbij de kans op een opleiding eerder een excuus is. Als donkere jongen mág je eigenlijk alleen via basketbal ontsnappen. Het is dat, of crack dealin. Want ja, die verleiding is overal. De graatmagere verslaafde vader van een van de twee jongens is het wandelende bewijs... Bij de andere jongen staat een broer als surrogaat vader-complexje in de weg. De inmiddels Kluivert-pafferig geworden broer hád het kunnen maken. Nu moet de volgende het dus doen. Het systeem wringt 'm ondertussen óók nog uit. Een van de beste sportdocu's aller tijden maakt stiekem een beetje cynisch over sport. Je verpleegsterdiploma halen, dát is een reden voor blijdschap.

Onder Ons
Beetje verraderlijke Nederlandse film. Aanvankelijk lijkt ie erg sterk. De paranoia van de suburbia, daar leent ons landje zich prima voor. God mag weten in welke half afgebouwde nieuwbouwwijk ze Onder Ons hebben gedraaid, maar de kille architectonische vinex-hoogstandjes werken perfect. Het shot van Brasserie Bakboord alléén is al een goede reden om de film te kijken. Heel creepy. Binnenshuis leeft Rifka Lodeizen zich uit als de typische moderne Nederlandse vrouw. Het type dat zélf de tegenspraak organiseert, waar ze vervolgens niet naar luistert. Softe toestanden met een volslagen anonieme echtgenoot, en een giga-grote foto van Het Kind aan de muur. (Want kinderen zijn de nieuwe iconen...) Er is een tweede op komst, en dus wordt er een Poolse au pair binnengehaald. Er iets dat au pairs perfect geschikt maakt voor horror-films, al schiet me geen ander voorbeeld te vinden. Jonge meisjes (overspel met de verveelde papa's hangt permanent in de lucht), conflicten met jaloerse carrièremoeders. Gaat u maar los! En juist dat gebeurt niet echt. Ik (of 'wij' als cinema-liefhebbers) hebben toch echt teveel Haneke en andere uitgebeende shit gezien om met dit soort pseudo-diepzinnige structuurgegoochel weg te komen. Marco van Geffen zet de setup klaar, maar weigert zijn personages eens echt te gaan prikkelen. Het slot is zelfs tv-film flauw.

Contra-Enquête
Degelijk Frans filmpje dat het als een soort oude Siegel-noir moet hebben van 180 degrees plotwendingen en een zekere 'rechtsheid'. Goeie personages zijn er niet. Aanvankelijk lijkt de film zelfs erg clichématig. De dochter van een agent wordt vermoord. De dader wordt snel gevonden. (De politie is natuurlijk extra gespitst op resultaten als één van hen het slachtoffer is.) En vervolgens gaan we van 'un ans plus tard' naar een 'un ans plus tard', zonder dat er veel gebeurt. Op dat moment vermoedde ik nog dat de film over rouwverwerking zou gaan, of iets dergelijks, maar de agent en zijn echtgenote gaan ogenschijnlijk gewoon door met leven. Dan begint de dader de agent brieven te schrijven. (Zou dat echt kunnen?) Plots krijgt de film Cees B. en Wik H.-trekjes, en wordt het beter. Is de dader wel de dader, of is er nog een andere Fourniret langsgekomen? De agent doet (waarom niet) zelf het onderzoek, dwalend door de bosjes van het plaats delict, en komt genoeg interessante typetjes tegen. Jammer is het ontbreken van een sterke vrouw, als je je dan toch op noir-terrein begeeft, nu zijn de dames allemaal slachtoffers.. De twists aan het eind maken dat echter goed.

Hoop dreams is inderdaad hartverscheurend... Lekkere lange zit ook. Ik kan ook The interrupters van harte aanbevelen. Van dezelfde makers. Ik had dit weekend bezoek dus maar 1 film gezien:

“La Maman et la putain” (Jean Eustache, 1973) is a devastating look at a love triangle at the beginning of the 70s, when it becomes clear that the freedom obtained in the 60s can easily leave one empty, goal-less and irresponsible. It has touches of Jules et Jim, but then bleak. It reminded me of "Les amants réguliers" (Garrel 2005), another harsh look at achievements of the 60s, but "La maman..." plays in the here and now, without the benefit of hindsight, and is therefore more direct. The film is 3 1/2 hours long and contains a lot of talk, only talk in fact. Jean-Pierre Léaud, the star of the French new wave, plays Alexandre, who must be the biggest slacker in the history of French cinema. And he has very little to say. There is a very long monologue towards the end by the "whore" in the film. It must be a famous scene because I have not seen anything like it.

Oh en:

"Borgen", thanks for enriching my life, you will be missed. Denmark, you're so Dutch that I hope you realize. And Birgitte Nyborg, you're so real that I wish you would exist.

The interrupters van harte aanbevelen

noted.

[...] but then bleak.

Olaf, waarom zijn je posts nu in dit ongemakkelijke Engels? Copy-paste je de stukjes die je schrijft voor een beter, interessanter forum?

La Maman et la putain - Staat ook op mijn to-do-list. Een goede, ondertitelde dvd is helaas momenteel out of print, om nog een Engelse term te gebruiken.

Na reeks teleurstellingen in de bioscoop (Call Girl, A Place Beyond The Pines, Kon-tiki) zag ik thuis het uitstekende Ierse drama What Richard Did. Hoe minder je van tevoren weet, hoe beter. Aanrader.

Grappig, IMDB stelde mij laatst ook al La Maman et la putain voor, staat op de lijst wegens interessant (ondanks die verschrikkelijke Léaud).

Olaf, waarom zijn je posts nu in dit ongemakkelijke Engels?

Hele forum staat vol met ongemakkelijk nederlands. Staan er wat stukjes in het engels op en dan gaan we opeens de kenner uithangen. Beh...

het Engels wis voor Olafs internationale Facebook-publiek. ;)

hier driemaal fenomenaal eloquent erudiet Nederlands (kuch)

Juha
En daarmee zijn mijn Kaurismakiekjes compleet. Toepasselijk dat de allerlaatste een echt buitenbeentje in zijn oeuvre is. Een decennium vóór The Artist had Aki dus al hetzelfde idee. Een film in 'zwijgende' stijl: zijn eigen A Song For Two Humans, hoewel een en ander zich trouwens wel afspeelt in betrekkelijk moderne tijden, met koelkasten en sportkarren. André Wilms komt de film binnengereden in een blinkende bolide die tot zijn genoegen meteen stuk gaat. In het boerendorpje staat Kati Outinen namelijk Russisch revolutionar te wezen, met hoofddoekje en de blik naar boven. 'Wat doe je met zo'n oude man' vraagt Vilms haar. Even later zijn ze ervandoor. Eerst wordt er nog gerollebold in Casque d'Or-stijl (de bloemenblaadjes leken me een ode aan oude Japanse cinema), maar wat later ontpopt Vilms zich als een smakelijk (en dat geluidloos he!) lachende loverboy. Amusant wel, maar er moet worden opgemerkt dat juist in deze prent de muziek niet zo best werkt. Aki koos voor een poppy bandgeluid, dat tegelijkertijd iets MIDI-keyboards-suf heeft. Kortom, zijn gebruikelijke cafedweilband-sound. Ik weet het niet, als het bandje in de slasherige finale vol dutch angles wordt ingeruild voor conservatieve strijkers vond ik dat plots een stuk beter passen. Nu klagen mensen áltijd over de soundtracks van silent movies...

Family Plot
Hitchcock maakte films in zes (!) decennia, en Family Plot was de allerlaatste, diep in de jaren '70. Het is een amusant en waardig ererondje geworden. De meester wordt geholpen door een luxueuze cinematografie, die past bij het ouderwets onzinnige plotje rond juwelendieven. De twee dieven voeren onnavolgbaar succesvolle heists uit, waarin de vrouw van het tweetal optreedt in een soort Marie Etait en Noir meets Billy Wilder-pruiken-vermomming. Het is echter een ander tweetal dat de film máákt. Het simpele feit dat Bruce Dern (jawel!) in een Hitchcock-film speelt zorgt voor een grote grijns. En dan is hij ook nog een shabby taxichauffeurtje. In een plotseling shot zit hij zonder shirt (maar mét taxipet op) met zijn liefje (Barbara Harris) te kibbelen. Het tweetal voegt elkaar de hele film seksistische grappen toe. Harris is overdadig in alles (Geld! Seks!) en eet met smaak een hamburgertje. Ook dít tweetal doet aan heists, maar wel van beduidend minder niveau. Harris speelt voor 'psychic' om oude weduwetjes wat geld af te troggelen. Een zo'n sessie vormt het verbindingselement tussen de twee stellen, en zorgt zo voor een knotsgek auto-Duel, zó goedkoop in beeld gebracht dat het wel expres moet zijn. De associatie met Spielberg-popcorn zit trouwens ook al in de leuke soundtrack van John Williams.

Mississippi Burning
Roger Ebert was natuurlijk een man met een groot hart, het zou me niet verbazen als je daarom beter de nummers 2 uit zijn jaarlijstjes zou kunnen kijken. Voor deze nummer 1 heeft hij weer voor een historisch verantwoord, politiek correct, maatschappelijk belangrijk, maar uiteindelijk niet al te boeiende racisme-film gekozen. (Niet voor niets vond hij The Color Purple ook een nummer 1 spot waard.) Misschien ben ik afgestompt, maar waar ik wél werd geraakt door het persoonlijke 'huidskleur'-drama Imitation of Life, doet de massale KKK-ellende me minder. En er komt toch genoeg dramatische gospel-muziek langs om de tranen af te dwingen. Willem Defoe speelt de hoofdrol als FBI agent die in de sixties naar Missippi afzakt om wat verdwenen civil rights activisten te zoeken. Defoe is zo jong dat zijn markante lijnenkop nog in aanbouw is, en hij zelfs wat weg heeft van Matt Damon. Hij wordt bijgestaan door het cliché van de cynische oudere agent, vertolkt door Gene Hackman die goed op dreef is, met name tegenover Frances McDormand. De 'Hoover Boys' worden tegengewerkt door de stuk voor stuk lelijke hicks, die een hekel aan 'commies, atheists and niggers' hebben. Dat laatste is eigenlijk vreemd, zo godsvruchtig zijn beide. De boodschap van de film is bitter, uiteindelijk moeten de FBI'ers hun principes laten varen om de schurken te vangen. Niet iets waar Amerikanen moeilijk over doen verder...

Defoe is zo jong dat zijn markante lijnenkop nog in aanbouw is.

Deze zin wordt nu nog enigszins ontsierd door een naamfout, maar in beginsel is ie fenomenaal en eloquent.

Reality [Matteo Garrone, Italië, 2012]
Na Gomorra kwam regisseur Garrone vorig jaar eindelijk met een opvolger. Hij won er de juryprijs van het filmfestival van Cannes mee.
De Napolitaanse visboer Luciano krijgt op feestjes, vermomd als oud vrouwtje of dragqueen, altijd de lachers op zijn hand. Familie en vrienden halen hem over om auditie te doen voor de Italiaanse variant van Big Brother: Grande Fratello. Gaandeweg wordt het bevestigende telefoontje uit Rome, dat hij toe mag treden tot de villa, een obsessie.
Wat start als een klucht, met een getapte jongen omringd door clowneske dikkerds, eindigt als de deprimerende alleingang van een hypomaan.

Deze zin wordt nu nog enigszins ontsierd door een naamfout, maar in beginsel is ie fenomenaal en eloquent.

ja vond ik zelf ook de beste. las even naamvalfout, dat was erger geweest.

snel Dirkjan erbij halen

https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/164966_494803033908114_628737861_n.jpg

جدایی نادر از سیمین A Separation
Wat minder mysterieus dan About Elly, maar erg mooi drama waarin ondanks de culturele verschillen toch een universeel verhaal wordt verteld waarin geen zwart en wit bestaat. Hoewel ik de de opvliegerige aanklager niet echt mag is er voor iedereen wat te zeggen en moet je je oordeel uitstellen, of zelfs maar helemaal achterwege laten.

Code inconnu: Récit incomplet de divers voyages
Lijkt model te hebben gestaan voor Crash maar is vele malen interessanter en beter. Het heeft niet die mysterieuze spanning die vooral Caché. Ook deze film lijkt vooral aan te tonen dat je moet oppassen met oordelen vellen.

Moon
Deed me wat denken aan Carpenters Darkstar, het zal de kletsende boordcomputer zijn, maar dan serieus en een stuk saaier.

… en er zit bij nader inzien ook een hele dikke specifiek Iraanse politieke boodschap in A Separation. :)

en die is? :)

ik kan wel weer een Carpentertje zien denk ik. :) (En Darkstar is redelijk toffe dubstep-pop)

Heel slim, als de censoren 'm verboden hadden hadden ze 'm gelijk gegeven. Andere mogelijkheid is dat ze het gewoon wel eens zijn met de observering.

Als de seniele oude man de Islamitische republiek representeert, zij is de middenklasse die het land wil ontvluchten en hij is diezelfde klassen die wil blijven, en dat andere stel de onderklasse, en zo gaat het door.

Het mooie is natuurlijk dat het ook 'gewoon' een intermenselijk verhaal is (wat trwns dan ook het probleem van Iran heel menselijk maakt, ipv van die karikaturen die door het dagelijks nieuws ontstaan).

Teasertje, de alien in Dark Star:

http://www.badmovies.org/movies/darkstar/darkstar4.jpg

:)

Dark Star is een van Carpenters beste, maar wel anders dan wat er na komt (het is wel een echte stoner klassieker met geweldig einde).

ah ja :) (het is te lang geleden alweer, die film.)

alientje looks promising.

eerste was re: Separation duiding.

random dingetje dat ik uit de Vice moest leren - verder gewijd aan Spring Breakers natuurlijk (Vido?) - de moeder van David Verbeek (de meest Aziatische cineast van Nederland) is (of was) Rascha Peper.

I'm No Angel
Mae West, was dat geen sigarettenmerk? Jarenlang films kijken, en nu pas komt een van de beroemdste comediennes van de eerste helft van de twintigste eeuw op mijn scherm langs. Ze is in de vergetelheid geraakt, en zo vreemd is dat niet. Het ligt er allemaal wel dorpstoneel-dik bovenop. Het loopje! Toch was ze invloedrijk, als onverbloemd burlesk seksueel 'wezen'. David Thomson zei: 'ze geeft altijd de indruk dat er een orgie gaat beginnen zodra de camera uitgaat'. Een vrouw met de touwtjes in handen, ze schreef bijvoorbeeld haar films zelf. 'It's not the men in my life, but the life in my men!' Ik ben een biografie van Colonel Parker aan het lezen, en hij zou zich thuisvoelen in de setting. Shysters en sideshow men, hosselend op een kermis. Helaas zien we de jongen met het lijf van de schildpad nooit ('hij speelt zelfs de zither!') want het gaat natuurlijk om de heupwiegende main attraction. Leeuwen- en mannentemster West is de gewiekste gold digger die kerels op (andere) gedachten brengt: 'I changed my mind'. West: 'Well does it work any better now?' In de tweede helft van de film draaft Carey Grant op (die is dan weer níet vergeten) als de rijkste dus beste prooi. West verandert in een society dame, daarmee geholpen door een paar Afro-Amerikaanse yes-memmende maids die maar blijven giechelen.

Police
Zoveel verschil is er niet tussen Dépardieu die hosselaartje Loulou speelt of een Parijse agent. En dat is dan ook het punt van deze film. De twee werelden raken haast achteloos (of logischerwijs?) verknoopt, misschien nog het best geïllustreerd door het geweldige Pacino-achtige advocaatje, dat in de loop van de film een oorbel neemt, en zich als een vis in het water dénkt te voelen tussen de Tunesische drugsrunners. Hij piept later wel anders. Goeie zijlijn, in een prima film. Wat gestileerder dan gebruikelijk bij Pialat, meer een donkerblauwe noir. Iets van Theo Van Goghs verboden multiculturele liefdes zit er ook in. Pialat had het vroeg in de smiezen. Het vonkt op alle mogelijke manier tussen de Arabieren en de blanke lokalo's. (Enkel de Islam speelt nog geen rol...) Dépardieu stort zich gedurende de film letterlijk op elke vrouw die hij tegenkomt, wat eerst nogal overdreven en ongeloofwaardig lijkt, maar langzaam maar zeker in de juiste tragische banen wordt geleid. Bovendien is Pialat goed geil in seks die nét niet kan. Depardieu met Sandrine Bonnaire, het tienerhoertje. Depardieu met een Arabische schone (tevens verdachte). Op het bureau! Pialat was ook de eerste van vele filmmakers die de kracht van díe Gorecki-compositie inzag. Van mij hadden de schellen van Depardieu's ogen het hele nummer lang mogen vallen.

La Mujer Sin Piano
Door de associatie met La Mujer Sin Cabeza verkeerde ik een tijdje in de veronderstelling dat dit een Argentijnse arthouse-film was. Maar waarom was de sfeer dan zo koeltjes? Bijna noordelijk Europees, met Kaurismaki-losers in kalme donkere shots. Het blijkt dan ook een Spáánse film, en een interessante! Een vrouw van middelbare leeftijd werkt in een schoonheidssalon (ze bedient het laserapparaat dat haarzakjes kapot 'piept'). Thuis voelt ze zich vooral ongemakkelijk, en na een tijdje blijkt waarom. De vrouw heeft continu een 'piep' in de oren. Op dat moment zou de film aan een soort psychologische tragedie kunnen beginnen, als een soort Safe. Maar de film neemt de afslag der verwondering, en de vrouw trekt de uitgestorven nachtelijke stad in. Dan komen we echt op mijn filmterrein, Alex Cox' Three Businessmen is niet zo ver weg meer. Establishments waar het personeel verdwenen is (of de vrouw afsnauwt.) Veel brandy. De vrouw ontmoet een verwante ziel, een Pool wil niets anders dan 'dingen fixen'. Of hij uit de psychiatrische inrichting is weggelopen is onduidelijk. maar dat beide hoofdpersonage kronkels in de kop hebben is wel zeker. Deze film had gerust óók La Mujer Sin Cabeza kunnen heten. Het momentje mét piano is trouwens ook raak.

Monster
Behalve Ebert weet iedereen dat een film met het lieve kleine wezentje Christina Ricci ná The Opposite of Sex (of na Casper het Spookje?) gegarandeerd verschrikkelijk is. Toch zette Ebert Monster op 1 in 2003. Het is zijn goede hart weer hoor. Dit is een beetje een 'mensen zie wat prostitutie met je kan doen'-film. Charlize Theron speelt met 110% inzet, en 0% effect een gestoord straathoertje dat in het jonge ding Ricci haar redding begint te zien. Voor de rol is Theron lelijk gemaakt, wat nog vele malen erger is dan dóen alsof het personage lelijk is terwijl je het door een knappe actrice laat spelen. Theron is aangekomen, trekt rare bekken, en heeft waarschijnlijk voor elke draaidag flink in de grime gezeten. Ze is onherkenbaar, maar ook Little Brittain-hilarisch. Haar personage (en dat is 85% van waaruit de film bestaat) overtuigde me niet, in wat ze ook doet. Ze lijkt niet eens gelouterd barhanger. Daar duikt trouwens ook een Einstein-verwaaide Bruce Dern nog een paar keer op. (Zelf ook een garantie voor ráre films.) Aanvankelijk is de relatie van de hoer met het jonge meisje nog wel amusant. Het vonkt in de roller disco; twee eenzame zielen die elkaar nodig hebben. Al snel loopt de boel uit de hand, terwijl Ricci nauwelijks meer mag doen dan toekijken terwijl Theron op een 'vrouwen die mannen haten'-missie gaat.

Lovely Molly
Prima horror, goede sounds van Tortoise die bijdrage aan de sfeer to make up for bedenkingen bij het plot.

bijdragen*

El caníbal
En over plotholes gesproken, deze redelijk chaotische Jess Franco is toch wel weer vermakelijk. Lekker onzinnig, het gevaar komt van een grote naakte neger met bebloede pingpongbal ogen en er zijn genoeg gratuitious breastshots maar vooral de compleet gestoorde soundtrack (atonaal en creepy) steelt de show.