Filmforum

de strijd van de protegé tegen de big boss van die gekke en enge aliens aan het einde was natuurlijk nogal obligaat

ja toch altijd een beetje Richard Kelly-achtige b-film shizzle in dit soort films.

leuk YouTube-filmpje :)

Drifting Clouds
Ik geloof dat er geen Kaurismaki-film is met een betere opening. Het eerste shot toont 'het binnenste' van een piano, en dan begint Shelley Fisher (denk Nat King Cole) een fraai liedje te zingen. Na een tijdje zoomt de camera uit, en zien we dat de man een restaurantpianist is. Het is er klassiek, leeg, en aan het eind van het liedje klapt niemand. Ober Kati Outinen (daar is ze eindelijk!) wordt naar de keuken geroepen. De kok is bezopen, en staat met een mes te zwaaien. Ziedaar de wereld van Aki in een notendop. En nog is de magie niet voorbij, want even later verlaat Kati het restaurant, de tram komt juist langs, en de chauffeur blijkt een bekende. Het is jammer om te moeten zeggen, maar de rest van de film wordt eigenlijk langzaam minder. Drifting Clouds is een soort Le Havre. Lief, traditioneel en goedmoedig. Weinig leipe momentjes (is het ook de film niet voor) op één detailtje na. De trammaatschappij moet mensen ontslaan (alles gaat aanvankelijk mis voor het echtpaar) en regelt de ontslagronde met een stok speelkaarten als lootjes. De baas kan het niet laten om even zijn kaartenschud-skills te tonen! De rest van de film proberen Kati en man baantjes te vinden, zonder dat de film echt over hun beide (als combinatie) gaat. Misschien had Kati beter alleen kunnen zijn. Gelukkig zijn er nog bar-sjoemelaars die op Boelykin lijken.

Giliap
Tweede film van Roy Andersson, en de laatste die hij maakte voor hij zich een kwart eeuw niet meer aan speelfilms zou wagen. De kritiek was niet mals voor Giliap, en de depressieve regisseur was zelf ook niet tevreden. Ergens begrijpelijk, want de film is rommelig, maar met het verstrijken van de jaren is het wel een typisch seventies poëziebeeld geworden. Een duistere registratie van het hotelleven. Het hotel is net als het restaurantje van Drifting Clouds op zijn retour. De baas verlangt terug naar de tijd dat het hotel nog vol Adriaan van Dis-heertjes zat, waarvan er nu nog één over is. (Een kapitein die continu informeert of iemand al naar hém heeft geïnformeerd.) Op zijn Altmans spenderen we genoeg tijd 'achter de coulissen', in de keukens waar het personeel hun loon 'verkaart', én op de mysterieuze bovenverdieping waar hun slaapvertrekken zijn. (Personeel mag niet met de lift!) Al die regels getikt en nog geen character genoemd. Tekenend. De Giliap uit de titel is een zwijgzame jongen, wiens echte naam ik vergeten ben. Zijn bijnaam krijgt hij van een hotelkompaan, een gefrustreerde kerel die al snel met een pistool zwaait. Dat kan enkel tot 'een daad' leiden, en juist het gangster-aspect van het verhaal loopt voor geen meter. Wél leuk is de toenadering tussen Giliap en een serveerstertje. Of vooral omgekeerd, het meisje wil zó graag weg.

Ulee's Gold
In Ruby's Paradise was regisseur Nunez ook al goed met every day life baantjes, en de kern van het veel sentimentelere en 'filmavontuurlijkere' Ulee's Gold bestaat weer uit een fraai stukje ambacht. Apicultuur. Oftewel, de imker en zijn bijen. Peter Fonda speelt de oude bijenhouder die in zuidelijk Amerika verschillende zwermen houdt. Alle activiteiten komen langs, van het bekende gedoe met 'de rook' en het verzamelen van de raten, en (wat ik nog nooit had gezien) het machinaal 'extracten' van de honing. Fraaie natuurplaatjes uit de bossen van Florida, een film lang. Fonda zou graag kluizenaar zijn, maar de Vietnam-veteraan zit opgescheept met de dochters van zijn zoon. Jessica Biel pubert en het jongste kind treurt om haar verdwenen pa (gevangenis!) en ma (verslaafde). Al die familieleden gaan natuurlijk toch weer een rol spelen in het leven van de imker, inclusief de criminele connecties van zoonlief. De imker moet op pad om de vriendin van zijn zoon te redden, iets wat hij liever niet zou doen en zij aanvankelijk ook niet wil. Het levert wel een ontmoeting op met de overbuurvrouw (tevens verpleegster). Het is het minste lijntje in de film, maar de taferelen met de criminelen en een verdwenen buit zijn behoorlijk spannend. Het is niet zo moeilijk te raden wáár het bankgoud verborgen is trouwens... Mooi detail: de hele film dacht ik, Tupelo Honey, die term heb ik eerder gehoord. Klinkt er tijdens de aftiteling een fraai liedje. Van Morrison.

Kauas pilvet karvaakat, mijn favoriete Kaurismäki.

een van zijn meest succesvolle films in Finland zelf (zo te zien, op Wikipedia)

okay voor de volledigheid dan: de motherfucking Twilight saga.
Er valt eigenlijk weinig over te zeggen, dit zou genoeg moeten zijn:

https://www.youtube.com/watch?v=KqsSv9fO4YI

Die eerste film werd ik helemaal gek van dat hoofd van Stewart dat continu beweegt. Het andere extreem is natuurlijk Pattison wiens gezichtsuitdrukking waarschijnlijk twee keer veranderd gedurende de hele serie. Vampierfundamentalisten moeten sowieso wegblijven: In het licht rondlopen? Spiegelbeelden? Maar goed voor 12-jarige meisjes is het blijkbaar de shit, beetje rondrennen in het bos, weerwolven erbij, vleugje erotiek, eerste introductie van horror. "Zo goed."

gheh. (nu an American Werewolf in London lijkt me)

probeer nou nog maar eens die On The Road verfilming te kijken (mét Stewart)

American Werewolf in London

oh ja goeie tip. Alhoewel probeerde vorig jaar Polanski's Dance of the Vampires uit (had ik zelf goede kinderherinneringen aan), moest uitgezet worden wegens te creepy. Ander genre, maar Groundhog Day viel wel in goede aarde, vandaag meteen door jr. een ref. gespot in een of andere Nickelodeon cartoon. :)

Chocolat
Wéér een Claire Denis-film om door een ringetje te halen. Haar beste Afrikaanse film, ongetwijfeld. En dat voor een debuut. De regisseuse groeide zelf op in West-Afrika (in een koloniaal gezin) en haar ervaringen vinden hun weg in een fijngevoelig en subtiel verhaal. Afstand, dat lijkt me het cruciale begrip hier. De blanke Fransen zijn op unheimisch grote afstand van huis, en houden op de nieuwe locatie dan weer afstand van het échte Kameroen. Koloniseren is een soort kamperen voor gevorderden, voor mannen vooral. Kerels in kaki pakjes die zich koning kunnen voelen. De kern van Chocolat wordt gevormd door de 'vriendschap' tussen het piepjonge alter ego van Claire Denis én een jonge bediende. (Isaach de Bankolé, meer dan ooit man van staal.) Door de jeugdigheid van het meisje is er tussen het tweetal eindelijk wél ongedwongenheid in doen en laten. Géén geforceerde afstand. Raadseltjes, broodjes mieren (!) en de kleine pleziertjes als er eindelijk iets gebeurt in de middle of nowhere. Moeilijker gaat het tussen Isaach en de jonge moeder van het meisje. Erotische spanning, trots en verveling, ze gaan niet samen. Lont in het kruitvat vormt een Conradiaans groepje gestrande reizigers. De koffieplanter met zijn lokale 'huishoudster', de “gek” die waarheid schreeuwt, de zieke piloot (drank?), ze zijn er allemaal. En iedereen brandt uiteindelijk zijn vingers, in burnin' Africa. Mooi.

Hoop Dreams
Om stil van te worden. Vervlogen dromen. Al die hoop van vroeger, wat is er van over? Twee arme jongens proberen het eind jaren '80 te maken in het basketbal. Ik heb me vaker verwonderd over het Amerikaanse sportsysteem, en ook hier is de koppeling met educatie eindeloos fascinerend. Het fanatisme dat al van middelbare school-teams in shabby gymzaaltjes wordt geëist, maar ook de media coverage, ongelofelijk. Alsof een Nederlandse krant kolommen aan een schoolvoetbaltoernooi zou besteden. Scholen die op pleintjes gaan scouten, om dan geld (voor de opleiding!) en fame (voor de resultaten) te incasseren, en jongens weer te dumpen zodra ze niet meer bruikbaar zijn... Spike Lee flitst nog even langs en draait natuurlijk niet om de harsh truths heen. De jongens zijn pionnetjes in een geldmachine, waarbij de kans op een opleiding eerder een excuus is. Als donkere jongen mág je eigenlijk alleen via basketbal ontsnappen. Het is dat, of crack dealin. Want ja, die verleiding is overal. De graatmagere verslaafde vader van een van de twee jongens is het wandelende bewijs... Bij de andere jongen staat een broer als surrogaat vader-complexje in de weg. De inmiddels Kluivert-pafferig geworden broer hád het kunnen maken. Nu moet de volgende het dus doen. Het systeem wringt 'm ondertussen óók nog uit. Een van de beste sportdocu's aller tijden maakt stiekem een beetje cynisch over sport. Je verpleegsterdiploma halen, dát is een reden voor blijdschap.

Onder Ons
Beetje verraderlijke Nederlandse film. Aanvankelijk lijkt ie erg sterk. De paranoia van de suburbia, daar leent ons landje zich prima voor. God mag weten in welke half afgebouwde nieuwbouwwijk ze Onder Ons hebben gedraaid, maar de kille architectonische vinex-hoogstandjes werken perfect. Het shot van Brasserie Bakboord alléén is al een goede reden om de film te kijken. Heel creepy. Binnenshuis leeft Rifka Lodeizen zich uit als de typische moderne Nederlandse vrouw. Het type dat zélf de tegenspraak organiseert, waar ze vervolgens niet naar luistert. Softe toestanden met een volslagen anonieme echtgenoot, en een giga-grote foto van Het Kind aan de muur. (Want kinderen zijn de nieuwe iconen...) Er is een tweede op komst, en dus wordt er een Poolse au pair binnengehaald. Er iets dat au pairs perfect geschikt maakt voor horror-films, al schiet me geen ander voorbeeld te vinden. Jonge meisjes (overspel met de verveelde papa's hangt permanent in de lucht), conflicten met jaloerse carrièremoeders. Gaat u maar los! En juist dat gebeurt niet echt. Ik (of 'wij' als cinema-liefhebbers) hebben toch echt teveel Haneke en andere uitgebeende shit gezien om met dit soort pseudo-diepzinnige structuurgegoochel weg te komen. Marco van Geffen zet de setup klaar, maar weigert zijn personages eens echt te gaan prikkelen. Het slot is zelfs tv-film flauw.

Contra-Enquête
Degelijk Frans filmpje dat het als een soort oude Siegel-noir moet hebben van 180 degrees plotwendingen en een zekere 'rechtsheid'. Goeie personages zijn er niet. Aanvankelijk lijkt de film zelfs erg clichématig. De dochter van een agent wordt vermoord. De dader wordt snel gevonden. (De politie is natuurlijk extra gespitst op resultaten als één van hen het slachtoffer is.) En vervolgens gaan we van 'un ans plus tard' naar een 'un ans plus tard', zonder dat er veel gebeurt. Op dat moment vermoedde ik nog dat de film over rouwverwerking zou gaan, of iets dergelijks, maar de agent en zijn echtgenote gaan ogenschijnlijk gewoon door met leven. Dan begint de dader de agent brieven te schrijven. (Zou dat echt kunnen?) Plots krijgt de film Cees B. en Wik H.-trekjes, en wordt het beter. Is de dader wel de dader, of is er nog een andere Fourniret langsgekomen? De agent doet (waarom niet) zelf het onderzoek, dwalend door de bosjes van het plaats delict, en komt genoeg interessante typetjes tegen. Jammer is het ontbreken van een sterke vrouw, als je je dan toch op noir-terrein begeeft, nu zijn de dames allemaal slachtoffers.. De twists aan het eind maken dat echter goed.

Hoop dreams is inderdaad hartverscheurend... Lekkere lange zit ook. Ik kan ook The interrupters van harte aanbevelen. Van dezelfde makers. Ik had dit weekend bezoek dus maar 1 film gezien:

“La Maman et la putain” (Jean Eustache, 1973) is a devastating look at a love triangle at the beginning of the 70s, when it becomes clear that the freedom obtained in the 60s can easily leave one empty, goal-less and irresponsible. It has touches of Jules et Jim, but then bleak. It reminded me of "Les amants réguliers" (Garrel 2005), another harsh look at achievements of the 60s, but "La maman..." plays in the here and now, without the benefit of hindsight, and is therefore more direct. The film is 3 1/2 hours long and contains a lot of talk, only talk in fact. Jean-Pierre Léaud, the star of the French new wave, plays Alexandre, who must be the biggest slacker in the history of French cinema. And he has very little to say. There is a very long monologue towards the end by the "whore" in the film. It must be a famous scene because I have not seen anything like it.

Oh en:

"Borgen", thanks for enriching my life, you will be missed. Denmark, you're so Dutch that I hope you realize. And Birgitte Nyborg, you're so real that I wish you would exist.

The interrupters van harte aanbevelen

noted.

[...] but then bleak.

Olaf, waarom zijn je posts nu in dit ongemakkelijke Engels? Copy-paste je de stukjes die je schrijft voor een beter, interessanter forum?

La Maman et la putain - Staat ook op mijn to-do-list. Een goede, ondertitelde dvd is helaas momenteel out of print, om nog een Engelse term te gebruiken.

Na reeks teleurstellingen in de bioscoop (Call Girl, A Place Beyond The Pines, Kon-tiki) zag ik thuis het uitstekende Ierse drama What Richard Did. Hoe minder je van tevoren weet, hoe beter. Aanrader.

Grappig, IMDB stelde mij laatst ook al La Maman et la putain voor, staat op de lijst wegens interessant (ondanks die verschrikkelijke Léaud).

Olaf, waarom zijn je posts nu in dit ongemakkelijke Engels?

Hele forum staat vol met ongemakkelijk nederlands. Staan er wat stukjes in het engels op en dan gaan we opeens de kenner uithangen. Beh...

het Engels wis voor Olafs internationale Facebook-publiek. ;)

hier driemaal fenomenaal eloquent erudiet Nederlands (kuch)

Juha
En daarmee zijn mijn Kaurismakiekjes compleet. Toepasselijk dat de allerlaatste een echt buitenbeentje in zijn oeuvre is. Een decennium vóór The Artist had Aki dus al hetzelfde idee. Een film in 'zwijgende' stijl: zijn eigen A Song For Two Humans, hoewel een en ander zich trouwens wel afspeelt in betrekkelijk moderne tijden, met koelkasten en sportkarren. André Wilms komt de film binnengereden in een blinkende bolide die tot zijn genoegen meteen stuk gaat. In het boerendorpje staat Kati Outinen namelijk Russisch revolutionar te wezen, met hoofddoekje en de blik naar boven. 'Wat doe je met zo'n oude man' vraagt Vilms haar. Even later zijn ze ervandoor. Eerst wordt er nog gerollebold in Casque d'Or-stijl (de bloemenblaadjes leken me een ode aan oude Japanse cinema), maar wat later ontpopt Vilms zich als een smakelijk (en dat geluidloos he!) lachende loverboy. Amusant wel, maar er moet worden opgemerkt dat juist in deze prent de muziek niet zo best werkt. Aki koos voor een poppy bandgeluid, dat tegelijkertijd iets MIDI-keyboards-suf heeft. Kortom, zijn gebruikelijke cafedweilband-sound. Ik weet het niet, als het bandje in de slasherige finale vol dutch angles wordt ingeruild voor conservatieve strijkers vond ik dat plots een stuk beter passen. Nu klagen mensen áltijd over de soundtracks van silent movies...

Family Plot
Hitchcock maakte films in zes (!) decennia, en Family Plot was de allerlaatste, diep in de jaren '70. Het is een amusant en waardig ererondje geworden. De meester wordt geholpen door een luxueuze cinematografie, die past bij het ouderwets onzinnige plotje rond juwelendieven. De twee dieven voeren onnavolgbaar succesvolle heists uit, waarin de vrouw van het tweetal optreedt in een soort Marie Etait en Noir meets Billy Wilder-pruiken-vermomming. Het is echter een ander tweetal dat de film máákt. Het simpele feit dat Bruce Dern (jawel!) in een Hitchcock-film speelt zorgt voor een grote grijns. En dan is hij ook nog een shabby taxichauffeurtje. In een plotseling shot zit hij zonder shirt (maar mét taxipet op) met zijn liefje (Barbara Harris) te kibbelen. Het tweetal voegt elkaar de hele film seksistische grappen toe. Harris is overdadig in alles (Geld! Seks!) en eet met smaak een hamburgertje. Ook dít tweetal doet aan heists, maar wel van beduidend minder niveau. Harris speelt voor 'psychic' om oude weduwetjes wat geld af te troggelen. Een zo'n sessie vormt het verbindingselement tussen de twee stellen, en zorgt zo voor een knotsgek auto-Duel, zó goedkoop in beeld gebracht dat het wel expres moet zijn. De associatie met Spielberg-popcorn zit trouwens ook al in de leuke soundtrack van John Williams.

Mississippi Burning
Roger Ebert was natuurlijk een man met een groot hart, het zou me niet verbazen als je daarom beter de nummers 2 uit zijn jaarlijstjes zou kunnen kijken. Voor deze nummer 1 heeft hij weer voor een historisch verantwoord, politiek correct, maatschappelijk belangrijk, maar uiteindelijk niet al te boeiende racisme-film gekozen. (Niet voor niets vond hij The Color Purple ook een nummer 1 spot waard.) Misschien ben ik afgestompt, maar waar ik wél werd geraakt door het persoonlijke 'huidskleur'-drama Imitation of Life, doet de massale KKK-ellende me minder. En er komt toch genoeg dramatische gospel-muziek langs om de tranen af te dwingen. Willem Defoe speelt de hoofdrol als FBI agent die in de sixties naar Missippi afzakt om wat verdwenen civil rights activisten te zoeken. Defoe is zo jong dat zijn markante lijnenkop nog in aanbouw is, en hij zelfs wat weg heeft van Matt Damon. Hij wordt bijgestaan door het cliché van de cynische oudere agent, vertolkt door Gene Hackman die goed op dreef is, met name tegenover Frances McDormand. De 'Hoover Boys' worden tegengewerkt door de stuk voor stuk lelijke hicks, die een hekel aan 'commies, atheists and niggers' hebben. Dat laatste is eigenlijk vreemd, zo godsvruchtig zijn beide. De boodschap van de film is bitter, uiteindelijk moeten de FBI'ers hun principes laten varen om de schurken te vangen. Niet iets waar Amerikanen moeilijk over doen verder...

Defoe is zo jong dat zijn markante lijnenkop nog in aanbouw is.

Deze zin wordt nu nog enigszins ontsierd door een naamfout, maar in beginsel is ie fenomenaal en eloquent.

Reality [Matteo Garrone, Italië, 2012]
Na Gomorra kwam regisseur Garrone vorig jaar eindelijk met een opvolger. Hij won er de juryprijs van het filmfestival van Cannes mee.
De Napolitaanse visboer Luciano krijgt op feestjes, vermomd als oud vrouwtje of dragqueen, altijd de lachers op zijn hand. Familie en vrienden halen hem over om auditie te doen voor de Italiaanse variant van Big Brother: Grande Fratello. Gaandeweg wordt het bevestigende telefoontje uit Rome, dat hij toe mag treden tot de villa, een obsessie.
Wat start als een klucht, met een getapte jongen omringd door clowneske dikkerds, eindigt als de deprimerende alleingang van een hypomaan.

Deze zin wordt nu nog enigszins ontsierd door een naamfout, maar in beginsel is ie fenomenaal en eloquent.

ja vond ik zelf ook de beste. las even naamvalfout, dat was erger geweest.

snel Dirkjan erbij halen

https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/164966_494803033908114_628737861_n.jpg

جدایی نادر از سیمین A Separation
Wat minder mysterieus dan About Elly, maar erg mooi drama waarin ondanks de culturele verschillen toch een universeel verhaal wordt verteld waarin geen zwart en wit bestaat. Hoewel ik de de opvliegerige aanklager niet echt mag is er voor iedereen wat te zeggen en moet je je oordeel uitstellen, of zelfs maar helemaal achterwege laten.

Code inconnu: Récit incomplet de divers voyages
Lijkt model te hebben gestaan voor Crash maar is vele malen interessanter en beter. Het heeft niet die mysterieuze spanning die vooral Caché. Ook deze film lijkt vooral aan te tonen dat je moet oppassen met oordelen vellen.

Moon
Deed me wat denken aan Carpenters Darkstar, het zal de kletsende boordcomputer zijn, maar dan serieus en een stuk saaier.

… en er zit bij nader inzien ook een hele dikke specifiek Iraanse politieke boodschap in A Separation. :)

en die is? :)

ik kan wel weer een Carpentertje zien denk ik. :) (En Darkstar is redelijk toffe dubstep-pop)

Heel slim, als de censoren 'm verboden hadden hadden ze 'm gelijk gegeven. Andere mogelijkheid is dat ze het gewoon wel eens zijn met de observering.

Als de seniele oude man de Islamitische republiek representeert, zij is de middenklasse die het land wil ontvluchten en hij is diezelfde klassen die wil blijven, en dat andere stel de onderklasse, en zo gaat het door.

Het mooie is natuurlijk dat het ook 'gewoon' een intermenselijk verhaal is (wat trwns dan ook het probleem van Iran heel menselijk maakt, ipv van die karikaturen die door het dagelijks nieuws ontstaan).

Teasertje, de alien in Dark Star:

http://www.badmovies.org/movies/darkstar/darkstar4.jpg

:)

Dark Star is een van Carpenters beste, maar wel anders dan wat er na komt (het is wel een echte stoner klassieker met geweldig einde).

ah ja :) (het is te lang geleden alweer, die film.)

alientje looks promising.

eerste was re: Separation duiding.

random dingetje dat ik uit de Vice moest leren - verder gewijd aan Spring Breakers natuurlijk (Vido?) - de moeder van David Verbeek (de meest Aziatische cineast van Nederland) is (of was) Rascha Peper.

I'm No Angel
Mae West, was dat geen sigarettenmerk? Jarenlang films kijken, en nu pas komt een van de beroemdste comediennes van de eerste helft van de twintigste eeuw op mijn scherm langs. Ze is in de vergetelheid geraakt, en zo vreemd is dat niet. Het ligt er allemaal wel dorpstoneel-dik bovenop. Het loopje! Toch was ze invloedrijk, als onverbloemd burlesk seksueel 'wezen'. David Thomson zei: 'ze geeft altijd de indruk dat er een orgie gaat beginnen zodra de camera uitgaat'. Een vrouw met de touwtjes in handen, ze schreef bijvoorbeeld haar films zelf. 'It's not the men in my life, but the life in my men!' Ik ben een biografie van Colonel Parker aan het lezen, en hij zou zich thuisvoelen in de setting. Shysters en sideshow men, hosselend op een kermis. Helaas zien we de jongen met het lijf van de schildpad nooit ('hij speelt zelfs de zither!') want het gaat natuurlijk om de heupwiegende main attraction. Leeuwen- en mannentemster West is de gewiekste gold digger die kerels op (andere) gedachten brengt: 'I changed my mind'. West: 'Well does it work any better now?' In de tweede helft van de film draaft Carey Grant op (die is dan weer níet vergeten) als de rijkste dus beste prooi. West verandert in een society dame, daarmee geholpen door een paar Afro-Amerikaanse yes-memmende maids die maar blijven giechelen.

Police
Zoveel verschil is er niet tussen Dépardieu die hosselaartje Loulou speelt of een Parijse agent. En dat is dan ook het punt van deze film. De twee werelden raken haast achteloos (of logischerwijs?) verknoopt, misschien nog het best geïllustreerd door het geweldige Pacino-achtige advocaatje, dat in de loop van de film een oorbel neemt, en zich als een vis in het water dénkt te voelen tussen de Tunesische drugsrunners. Hij piept later wel anders. Goeie zijlijn, in een prima film. Wat gestileerder dan gebruikelijk bij Pialat, meer een donkerblauwe noir. Iets van Theo Van Goghs verboden multiculturele liefdes zit er ook in. Pialat had het vroeg in de smiezen. Het vonkt op alle mogelijke manier tussen de Arabieren en de blanke lokalo's. (Enkel de Islam speelt nog geen rol...) Dépardieu stort zich gedurende de film letterlijk op elke vrouw die hij tegenkomt, wat eerst nogal overdreven en ongeloofwaardig lijkt, maar langzaam maar zeker in de juiste tragische banen wordt geleid. Bovendien is Pialat goed geil in seks die nét niet kan. Depardieu met Sandrine Bonnaire, het tienerhoertje. Depardieu met een Arabische schone (tevens verdachte). Op het bureau! Pialat was ook de eerste van vele filmmakers die de kracht van díe Gorecki-compositie inzag. Van mij hadden de schellen van Depardieu's ogen het hele nummer lang mogen vallen.

La Mujer Sin Piano
Door de associatie met La Mujer Sin Cabeza verkeerde ik een tijdje in de veronderstelling dat dit een Argentijnse arthouse-film was. Maar waarom was de sfeer dan zo koeltjes? Bijna noordelijk Europees, met Kaurismaki-losers in kalme donkere shots. Het blijkt dan ook een Spáánse film, en een interessante! Een vrouw van middelbare leeftijd werkt in een schoonheidssalon (ze bedient het laserapparaat dat haarzakjes kapot 'piept'). Thuis voelt ze zich vooral ongemakkelijk, en na een tijdje blijkt waarom. De vrouw heeft continu een 'piep' in de oren. Op dat moment zou de film aan een soort psychologische tragedie kunnen beginnen, als een soort Safe. Maar de film neemt de afslag der verwondering, en de vrouw trekt de uitgestorven nachtelijke stad in. Dan komen we echt op mijn filmterrein, Alex Cox' Three Businessmen is niet zo ver weg meer. Establishments waar het personeel verdwenen is (of de vrouw afsnauwt.) Veel brandy. De vrouw ontmoet een verwante ziel, een Pool wil niets anders dan 'dingen fixen'. Of hij uit de psychiatrische inrichting is weggelopen is onduidelijk. maar dat beide hoofdpersonage kronkels in de kop hebben is wel zeker. Deze film had gerust óók La Mujer Sin Cabeza kunnen heten. Het momentje mét piano is trouwens ook raak.

Monster
Behalve Ebert weet iedereen dat een film met het lieve kleine wezentje Christina Ricci ná The Opposite of Sex (of na Casper het Spookje?) gegarandeerd verschrikkelijk is. Toch zette Ebert Monster op 1 in 2003. Het is zijn goede hart weer hoor. Dit is een beetje een 'mensen zie wat prostitutie met je kan doen'-film. Charlize Theron speelt met 110% inzet, en 0% effect een gestoord straathoertje dat in het jonge ding Ricci haar redding begint te zien. Voor de rol is Theron lelijk gemaakt, wat nog vele malen erger is dan dóen alsof het personage lelijk is terwijl je het door een knappe actrice laat spelen. Theron is aangekomen, trekt rare bekken, en heeft waarschijnlijk voor elke draaidag flink in de grime gezeten. Ze is onherkenbaar, maar ook Little Brittain-hilarisch. Haar personage (en dat is 85% van waaruit de film bestaat) overtuigde me niet, in wat ze ook doet. Ze lijkt niet eens gelouterd barhanger. Daar duikt trouwens ook een Einstein-verwaaide Bruce Dern nog een paar keer op. (Zelf ook een garantie voor ráre films.) Aanvankelijk is de relatie van de hoer met het jonge meisje nog wel amusant. Het vonkt in de roller disco; twee eenzame zielen die elkaar nodig hebben. Al snel loopt de boel uit de hand, terwijl Ricci nauwelijks meer mag doen dan toekijken terwijl Theron op een 'vrouwen die mannen haten'-missie gaat.

Lovely Molly
Prima horror, goede sounds van Tortoise die bijdrage aan de sfeer to make up for bedenkingen bij het plot.

bijdragen*

El caníbal
En over plotholes gesproken, deze redelijk chaotische Jess Franco is toch wel weer vermakelijk. Lekker onzinnig, het gevaar komt van een grote naakte neger met bebloede pingpongbal ogen en er zijn genoeg gratuitious breastshots maar vooral de compleet gestoorde soundtrack (atonaal en creepy) steelt de show.

Two Years at Sea
O dus dát doet Sinterklaas de rest van het jaar. Scharrelend rond een aftandse caravan spendeert een Moondog-achtige kerel zijn dagen in volstrekt lege contemplatie. Dit is zelfs voor een handelingenfilm extreem minimalistisch. De man komt géén andere personen tegen, mompelt hooguit wat onverstaanbaars tegen zichzelf en beleeft ook geen enkel avontuur. Tel daarbij op dat de beelden met aftandse camera's zijn opgenomen (als een soort knipperende toverlantaarn) en je hebt in elk geval een unieke kijkervaring. Meer museum-installatie dan film. Zeker het eerste half uur is haast 'cosy'. De man knerpend door de sneeuw, en dan thuis provisorisch douchend. De stoom komt bijna het beeld uit. Even later is de sneeuw weg en zit de man een beetje te kamperen voor zijn caravan. Ultieme onthaasting. The Last Man on Earth. Tegen de tijd dat hij in een bootje gaat vissen (áls ie dat al doet want het shot is van ver) slaat de verveling wel toe. Er gaan misschien wel 3 minuten voorbij terwijl het beeld gewoon bevroren lijkt. Man in bootje. Man in bootje. Man in bootje. Gelukkig draait hij af en toe nog wel een leuk liedje. En nog best vrolijke, op de soundtrack had ik in eigenlijk best wat Orphax-drones willen horen, voor een meer apocalyptisch gevoel.

Spur der Steine
Uitstekende Oost(!)-Duitse film, waar ze in de jaren '60 dus best in staat waren een kitchen sink drama te maken. Wel met een geheel eigen 'dialectische' twist natuurlijk. Spur der Steine is kritisch zonder dat het erin geramd wordt. Er wordt zelfs enthousiast aan de heilstaat gebouwd. Toch is het niet moeilijk het SGP-gehalte van de hele beweging in te zien. In feite is er geen verschil met de streng gereformeerden uit de 17e eeuwen, die zichzelf ook boven het gewone volk achtten (tekenend is dat met 'Parteilosen' 'de mensen' wordt bedoeld.) Ondertussen nemen de Partei-leden vooral élkaar de maat in ein-de-loze vergaderingen, met beschuldigingen van Karriesmus, en de bekende staaltjes Zelfkritiek. Vergist u zich echter niet, dit is géén droge film. Er zijn een paar prachtige personages. Eerst en vooral de rebelse 'Balla'. Hij is de ringleader van een bouwvakkers-gang die zich uitgedost hebben als Western-helden. Balla lijkt op Elvis himself. Niets is de man meer waard dan zijn slechte reputatie, maar in de loop van de film raakt hij in de ban van de 'kleine Cheffin'. Een nieuw aangekomen Partei-meisje van het 'directie'-kader. Zijzelf krijgt (terwijl Balla om haar heen vlindert) wat met een ander Partei-lid. Die is echter al getrouwd. Foei! Het begin van vele problemen, die natuurlijk volkomen universeel zijn. Het meisje maar wachten tot haar minnaar zijn vrouw zal verlaten. 'Over een paar maanden misschien.' Balla smeekt het meisje ondertussen mee naar de film te gaan. 'Met jou ga ik zelfs naar een DEFA-staatsfilm'. (Der Spur der Steine ís er een he...)

The Great Yokai War
Een heuse familiefilm van Takeshi Miike. Ik dacht dat houdt hij nóóit vol, in het begin komen er ook wat Pan's Labyrinth-achtige enge scenes in voor, maar al gauw mildert de toon voor een soort reuze-Pokémon-gevecht. Het wattige Never Ending Story-jongetje van dienst mag, zoals vaker in dit soort films, niet veel meer doen dan 'woah' en 'oh nee!' roepen. Hij belandt via een mysterieus boos ('neem het eerste pad links') en een lege autobus in het doldwaze avontuur. Zijn trouwste hulpje is een soort caviakat. Net zoals elk braaf prepuberaal jongetje houdt het mannetje vooral van pluizige beestjes. En zijn zus. Het beestje geeft Miike dan weer de kans op zijn trademark-plasgrapje. Andere Yokai (sprookjesbosgeesten) zijn onder meer een Donkey Kong-achtige schreeuwlelijk, een Wizard of Oz-leeuw, en knappe riviernimf, die omdat ze vroeger benen van stro had nu waarschijnlijk helemaal geen broekje meer aan heeft... Onder de 'bad guys' valt vooral een soort Lady Gaga op. Van noemenswaardige dialogen is verder geen sprake. Alle wezens melden zich na een tijdje voor het grote knokfestival, en op de soundtrack klinkt iets tribaals dat aan Bjorks Earth Intruders doet denken. Het échte popliedje komt later alsnog, en is het lolligste moment van de film. Boontje komt om zijn loontje.

Bijitâ Q
Sjongejongejonge...ik dacht echt dat ik alles had gezien. Laat het aan Miike over om het tegendeel te bewijzen.

Na Audition my favo Miike denk ik. Als je de eerste tien minuten uitschrijft en indient bij het Nederlandse Filmfonds heb je een lifelong ban aan je broek.

Wat gezien een goed deel van de door het Ned. Filmfonds gesteunde output wellicht een compliment is. :)

The Lords Of Salem
Een ingetogen Rob Zombie, het is ff wennen. Weinig gore of ander bruut geweld deze keer en erg vrouwelijk … op een soort 'wicca'-achtige manier. Een tenenkrommende faux-black metal trwns, alsof hij alles weet uit die ene Vice-docu over Gorgoroth/Gaahl. Ik had beter verwacht van 'm, hoewel het ook wel weer zo White Zombie-erig Amerikaans is dat het logisch is.

The Man With The Iron Fists
De RZA van de Wu-Tang maakt zijn eigen Shaw Brothers film. De bizarre vechtscenes maken het lekker over-the-top, maar wel met een zekere schoonheid en daardoor is het prima te hachelen. Flarden Wu-folklore zorgen natuurlijk wel voor bonuspunten voor een Wu-fan.

hehe, Visitor Q, ik herhaal mijn grap: borstvoeding wordt ineens héél héél raar

Geweldige film in ieder geval. Prachtig gefilmd, intens naar en toch met humor (dat gepest met vuurwerk!) Maar het is niet een film die je even navertelt op een feestje hè?

The Broken Circle Breakdown
Seks en kanker gaan sinds Turks Fruit al goed samen, en Van Groeningen gooit de ultieme melodramatische consequentie in de mix: een kind. Het eerste uur werkt het zakdoekjesfeest prima. Je moet wel een hart van steen hebben om niet geraakt te worden door de toestanden. De muziek is ook al een slim idee. Kennelijk is er genoeg tijd voorbij gegaan sinds O Brother Where Art Thou, hoewel ik zelf die associatie nog niet helemaal kwijtraakte. Bluegrass-traditionals, on screen vertolkt, want het stel dat het kind krijgt zit samen in een bandje. Drie keer raden wanneer 'Go to sleep my little baby' klinkt. Tot dat moment is er niets op de film aan te merken, het is prima in beeld gebracht vakwerk. Maar we zitten pas op de helft er is nog bijna een vol uur te gaan. Van Groeningen begint doodleuk opnieuw op te bouwen, naar wéér een gebroken cirkel, en nóg meer ellende. Zonde. Wat raakt er nu meer dan een verloren kind. Als de film nou over hoe het stel sámen met het verlies dealde ging. Nu beginnen beide op nogal afstandelijke wijze te flippen. (De man doet een paar goeie maar behoorlijk overbodige anti-religie rants, waarin hij opeens als Theo Maassen klinkt.) Ik geloof best dat je in je eigen pijn vlucht, maar voor de film had de man moeten zíen hoe moeilijk zijn vrouw het had. En dat ze hem dan tóch ontglipt.

Wake In Fright
Akelig goede Australische seventies-film, ook daar dus de golden age der cinema. Wake In Fright is zo'n film waarin het hoofdpersonage in de cel die de wereld heet gevangen zit. Zelfs in de ultieme ontsnappingsdaad faalt hij. In de openingsscène zien we de Lawrence of Arabia meets David Bowie-achtige man de tijd wegzwijgen tot de les voorbij is. Hij is leraar in de outback, en blij dat het schooljaar om is. Via het kleinste treinstationnetje uit de filmgeschiedenis zet hij koers naar de bewoonde wereld. Ver komt hij niet. Het eerste wat grotere stadje dat hij tegenkomt – dromend van Sydney – zuigt hem naar binnen, en laat hem niet meer gaan. De eerste poortwachter is een oververhitte receptioniste en zij zet de toon voor waanzin. Net als James Caan in The Gambler raakt de docent in de ban van een uiterst simpel gokspelletje. Het gokken is echter slechts een van de vele excuses voor drank. Nagenoeg de gehele rest van de film is één groot drankgelag. Cassavetes had het niet beter gedaan. En waar bij hem de drinkebroers nog vrienden zijn, is daar hier echt geen sprake van. De 'little devils' blijven hun nieuwe kompaan maar glazen brengen, en met zijn allen belanden ze van de ene in de andere trashy situatie. Marianne Thieme mag de film absolúút nooit zien, want ze zou voorgoed getraumatiseerd raken. De mededeling in de aftiteling wrijft slechts zout in de wonden. Bier, pillen, geweren, hitte, kangoeroes. Het is intens.

Only Yesterday
De titel verklapt het al. Dit is onversneden nostalgie van Studio Ghibli. Inmiddels heb ik er toch heel wat gezien, de schtick is allang duidelijk, en toch werkt het weer. Het gepingel op de piano, ecologie, treinen, en een alledaags nerdy meisje dat gewone gezinnetjes-dingetjes beleefd. Aanvankelijk lijkt het lukraak reminiscen te worden. Het Anne Frank-achtige meisje (precies een kleuterfoto van mijn moeder) groeit op in de sixties. Haar zussen zijn ouder en into the Beatles, maar zijzelf is nog 'ongerept' voor trends en fashion, zoals ze zelf zegt. Op school bakt ze niets van wiskunde, en droomt ze van een jongen die excelleert in honkbal. ('Hoewel ik niets van honkbal wist, zag ik dat ie superb was'.) Dan komt, een beetje uit het niets, de oudere versie van het meisje het verhaal in, en begint er in het 'nu' (het jaartal is onbestemd) een verrassend uitgebreid verhaal, rond een vakantie in de countryside, en een aanstekelijk verlegen 'organic farmer' met Bulgaarse folktapes. De basisschoolherinneringen worden flardjes, als een laatste keer terugkijken voor het boek der jeugd dicht kan. Een paar mooie voorzichtige dialogen maken het af. Ook het eten van een 'echte' ananas vergeet je nooit meer, en is heel herkenbaar. Het slotliedje (Een Japanse 'Some say love is a river...') zet het puntje op de i. (Van Ghíbli, ofzo.)

Levity
Stond een lollige recensie in de Vice over de nieuwe Besnard Lakes, waarvan het geluid werd omschreven als het moment in een Amerikaanse indiefilm dat de circusdwerg vrede sluit met zijn leven. De soundtrack van Levity is van de hand van Mark Oliver Everett (Eels) en zit in dat straatje. De film zelf is van het niveau Finding Forrester of Being Flynn. Lief maar met een soort nepperige kleinschaligheid. Zo is er wél een pak grote acteurs opengetrokken (Morgan Freeman, Holly Hunter, Kirsten Dunst) die met geld van Montreal (waar de film werd geschoten) allemaal op de automatische piloot spelen. Allemaal? Neen. Een onherkenbare Billy Bob Thornton (met lang grijs haar, even apathisch als J. Mascis) doet in de hoofdrol zijn best. Hij brengt toch altijd een zekere intensiteit. Ze laten 'm in de openingsscène los uit de gevangenis, waar hij voor een enkelvoudige roofmoord voorgoed vast dacht te zitten, wat me overdreven lang lijkt. Hij wekt de indruk geen flauw idee te hebben wat ie moet met zijn leven, maar belandt wél linea recta in de armen van de zus van zijn slachtoffer. Yeah right! Alle puzzelstukjes komen bij elkaar in een soepkeuken voor zwervers, zodat het krasjes vergelijken der goede harten kan beginnen.

"Judgment at Nuremberg" (Stanley Kramer, 1961) tells the tale - loosely based on real events - of judges judging judges, with the atrocities of WW II as the crime. It is not about the miltary trials, as I thought. This is only for the better, as this take allows for a more personal, human exploration, not burdened too much by the well-known facts of history. The script is very precise. It delivers the lines one expects from a good court room movie, but balances the hard-boiled speeches with innovative touches that only Hollywood at its best can invent. In the picture below (sorry subsforum), you see Frau Bertholt, an embittered woman whose husband, a Nazi general, was recently hung by the Americans. She is explaining to the American judge, Dan Haywood, what the song that people are singing, "Lili Marlene", is all about. The actress, the audience knows, is Marlene Dietrich. And the result, which I imagine you'd have to see to believe, is very touching.

Death Laid An Egg
Dooier dan een ei. Dit moet de enige giallo-film zijn met een uitgebreid kippen-thema. En daarmee doel ik ditmaal niet op de dames, hoe hard seksbom Ewa Aulin ook haar best doet, als heupwiegende fladderaar, die bij een rijk echtpaar is gecrasht. Jean-Louis Trintignant runt science fiction film-waardige kippenfarm. Volledig geautomatiseerd, en met bossa nova muziek om de beestjes happy te houden. Ondertussen voert een assistent in het lab experimenten uit. De film is ruim 40 jaar oud, maar de kweekvlees-thematiek is eigenlijk helemaal van nu. Het is bijna vreemd dat het nog altijd niet bestaat. Kippen zonder kop. Puur vlees. Er duikt een pr-mannetje op, die een campagne moet verzinnen. ('De kip als alledaags persoon'!) Ondertussen introduceert hij decadente Antonioni-spelletjes. Het doel is Trintignant van zijn stokje te doen vallen, en zijn echtgenote te plukken. Dat lukt smakelijk goed. Of toch niet? Hoe dan ook, Bruno Maderna krast, kakelt en prikkelt er met hulp van Derek Bailey (ik herkende 'm, *snob*) op de volkomen ontspoorde soundtrack heerlijk avant-garde op los. (Zoals mensen 50 Cents platen draaien 'voor de beats', kun je giallo kijken voor de soundtrack.) Maar serieuzer, Death Laid An Egg is een maffe maar fijne film. Iets minder warrig richting het noir-einde en het was een classic geweest.

The Black Stallion
Zeker beter dan associaties met Black Beauty doen vermoeden, The Black Stallion is een opvallend landerige film, ik zie zo een remake van Studio Ghibli voor me. Eenzelfde rust, prominente muziek, en tijd om te genieten van natuurschoon. De openingsscenes zijn nog het Spielberg-spannendst. Een Arabische schurk, een Arabisch paard, en een jongetje daartussenin. Er is tijd voor één dialoog met goklustige pa, maar dan breken Titanic-toestanden uit; claustrofobisch duister in beeld gebracht. Een groot contrast met het eiland waarop het jongetje belandt. Hij vergeet het paard Vrijdag te noemen, maar idyllisch is het wel. (En schijnbaar overleeft het mannetje probleemloos.) De film volgt heel mooi een soort kinderlogica. Het is één grote jeugdige egotrip. Het eiland is voor het mannetje dus al een peulenschil, op school wordt hij onthaald als een held (en hij hoeft er kennelijk nooit meer naar terug) en dan rest slechts nog even de Grootste Paardenrace van het jaar winnen. Als tienjarige. Waarom niet. Een beetje hulp krijgt van Mickey Rooney, voor eeuwig éérst die Chinees uit Breakfast at Tiffany's, en hier smakelijk morsig op dreef. Even wordt het onbedoeld creepy, als Rooney maar doorzemelt over 'this is our secret'. Zeker omdat het kereltje de ganse film núl dialogen met leeftijdgenoten voert. Maar ja, het kind denkt gróót he.

Ugetsu
De typische Noh-muziek (met de verbaasd stijgende hooooo-kreetjes) zet meteen de toon. Dit is een ouderwets ingewikkelde Japanse film, zo'n film waarover slimme mensen nog veel slimmere stukjes schrijven. Mij viel aanvankelijk vooral op hoe Shakespeariaans het allemaal is. Daarmee wil ik niet zeggen dat die man alles heeft uitgevonden, juist dat er ook een soort universele sprookjestaal is, vol van geesten en voorspellingen. In het mooiste moment van de film varen de hoofdpersonages (2 echtparen en 1 kind) op een mistige rivier. Het lijkt wel alsof ze de Styx oversteken. De grens tussen dood en levend vervaagt. Tot dán was er nog helemaal niets metafysisch gebeurd maar de associaties die de rivier oproept blijken correct. Het viertal personages wordt van elkaar gescheiden. De mannen lijken al hun dromen waar te maken, de vrouwen krijgen het almaar moeilijker. De ene man droomt van grootse samoerai-daden. De andere man (een pottenbakker) droomt van rijkdom en status, en wordt ingepalmd door een mysterieuze Lady. Het is allemaal too good and too surreal to be true. Het lastige aan Ugetsu is de uiterst economische vertelstijl. Dit is geen Kurosawa-epos (denk aan Ran). De korte film doet niet aan introducties, en beent de verhaallijntjes en personages tot op het bot uit. Voer voor literatuurwetenschappers.

Zoals je Ugetsu nu navertelt voel ik de liefde al. :) [zet hem op de lijst]

ja i can see it working. in de archieven van de draad omschrijft Olaf 'm (in de context van een andere film en in mijn parafrase) als een intellectuelere Pather Panchali

Het klinkt alsof Derek Bailey meedoet (of dat het op een van zijn 'Company Weeks' is opgenomen lees ik ergens, de associatie is dus voor de hand liggend) maar volgens mij doet ie 't niet. :)

:D (toch niet zo'n snob dus.)

Life Of Pi
Happinez The Movie, een CGI/bluescreen cheesefest, in 2d/hd bekeken schreeuwt het nog steeds "HEY HET IS 3D!" … maar vreemd genoeg toch wel onderhoudende bling, in ieder geval net genoeg om 'm niet uit te zetten.

Heeft hier iemand nog toegang tot geheime genootschappen waar Engelse subs voor Fill The Void zijn te vinden? Vooralsnog kan ik alleen Italiaans, Portugees en Bulgaars vinden. Благодаря.

geheime genootschappen waar Engelse subs voor Fill The Void zijn te vinden? Zeker! Dat geheime genootschap is in de volksmond bekend onder de naam 'de bioscoop'. Wel onder ons houden, natuurlijk ;-)

Heeft hier iemand nog toegang

Wat gebruik je om films mee te kijken? XMBC heeft namelijk een handige ondertitelknop waarmee je alle grote ondertiteldatabases afgaat (met instelling van voorkeurstaal en alles). Als hij dan niets vindt heb je meestal gewoon pech. (ook handig omdat je in-program al die irritant opgezette sites niet hoeft te navigeren)

Ik heb geen idee welke OSX je moet runnen voor XMBC op een macbook (heb zelf snow leopard) maar bij mij krijg ik automatisch een vol scherm waar het dingetje waarmee ik een film kan selecteren helaas buiten beeld valt, hetgeen me dan dus niet lukt. Het is minstens tien jaar geleden dat ik zo'n knullige interface heb gezien. Terug naar vlc...

Staat genoteerd Gert. ;)

Ik kijk op tv via PS3 Media Server naar Samsung Allshare. Heeft wel wat haken en ogen qua ondertiteling, maar die Italiaanse, Bulgaarse en Portugese werken wel. :) Mijn HD tv is van een andere orde dan mijn computerscherm om van het comfort van de bank maar te zwijgen, dus ik moet wel heeeeeeel nieuwsgierig zijn om weer voor m'n computer te gaan zitten.

Nog nooit van XMBC gehoord, maar wellicht om de reden die Olaf aanstipt.

In the meanwhile:
Zombibi
Zombiefilm, verwacht niet te veel, en dan is ie best leuk. En prettig dat er eens een film met mocros is die niet op zelfspot drijft, wellicht een teken van enige vooruitgang.