Filmforum

Yo, ik kan de pijn van Apple peepz niet voelen. :) Voor windows gewoon downloaden, installeren, even wat taalinstellingen, films kijken. Is in mijn vriendenkring echt de standaard met [heb ik van horen zeggen] hele servers die als videotheek fungeren. Je kan er in ieder geval genoeg mee. :) Als je de overstap waagt kijk dan bij mogelijke ondertitels altijd even naar ondertitels met sync ervoor, dan staat het meteen allemaal goed.

Ff zitten turen maar ik zie nog ff niet hoe ik 't van m'n (desktop comp) naar m'n tv krijg (UPnP). Ik kan ook allerlei menu's niet lezen omdat ie letters onder de x-hoogte af lijkt te snijden, fontprobleempje, begint goed. :)

Anyway, gewoon maar ff wachten, dat srt'tje komt er vast wel.

Ben wel een Appelaar, maar ook een bioscoopkijker, dus aan mij heb je ook niks. Trouwens altijd gedacht dat je vloeiend Bulgaars sprak ;)

Becoming Traviata (Philippe Béziat, Frankrijk, 2012)
Verfilmingen van repetities van toneelstukken (zie Césare deve morire) of opera’s… eigenlijk zijn ze niet aan mij besteed. Al tijdens de openingsscene is er het besef “dit wordt een lange zit” en moet de eerste geeuw worden onderdrukt. Ergens halverwege raak ik er toch in en komt het einde sneller dan verwacht. Bij Becoming Traviata is het vooral coloratura sopraan Natalie Dessay die in de rol van courtisane Violetta de bioscoop(door)zit dragelijk maakt. Zo groots en meeslepend "pre-gebroeders Lumière" acteren en dan toch met het grootste gemak de rijkgeornamenteerde pannen van het belcancto dak zingen… wat een klasbak!

Мерси (merci), чао (ciao), daar houdt het wel bij op. ;)

Влюбленные в Киев
Engelse titel Lovers In Kiev. Wisselvallige episodenfilm over de liefde, in Kiev (het is een Oekraïense film). Een paar aardige, en wat mindere. Net toen ik dacht dat er een leeftijdslijn in zat werd er cryptisch afgesloten met twee jongelingen.

Precious
Sentimenteel, maar ik ben ook wel sentimenteel (en 't wordt steeds erger). Ook weer geen hogere cinema maar toch wel een mooie film.

Alleen Maar Nette Mensen
Het boek niet gelezen, de film is wel aardig alhoewel soms wat onsmakelijk (eerste gratuitious breast shot direct na de titelrol). Beetje de Dino Show, maar minder over-the-top. Maar je moet er vooral niet te veel over nadenken/in zoeken.

(Breast shots zou ik nog niet direct als onsmakelijk beschouwen, maar die in de Oekraïense was classier)

Rabat
Niet zo hip als ik verwacht had. Liever Concha Buika dan Sef in de soundtrack (die laatste pas bij de aftiteling) en gewoon een heel aardige roadmovie.

Reincarnated
Snoop Lion bij het maken van zijn nieuwe plaat, een start van een nieuw leven. Kapot veel 'erb en hoewel het album niet onaardig is en het leuk is voor de familie en hemzelf, die wedergeboorte, was het jammer genoeg toch echt beter toen ie vers van de straat kwam.

In the picture you see J.J. Hunsecker (Burt Lancaster), feared columnist and addicted to putting people around him down. Especially Sidney Falco (Tony Curtis), the sleazy press agent, who is crawling so much in hope for a better existence that you start pitying him, almost. Together they are responsible for what must be some of the most venomous dialogues of the 50s. If it wasn't for the victim, Hunsecker's pretty sister (Susan Harrison, who would do not much else apart from this movie, except "Bonanza"), there would not be a normal being in here. The movie is drenched in a glorious black and white NY night life, and the images dance to jazz music. And last but not least, this must be the first time I have seen Lancaster act without grey hair. "Sweet smell of success" (Alexander MacKendrick, 1957) is a big joy.

"Paradies: Hoffnung" is the last film in Ulrich Seidl's trilogy about human desires and the impossibility of seeing them fulfilled. Which is why you know in advance that this title is largely ironic. If there is any hope here, it is because Seidl decided not to go all the way, like he did in "Paradies: Liebe". This one is about teenagers in a diet camp, and the doctor working there, but that's just the setting he chose. It could have been anything, really.

It's clear that Seidl's ambition is to say something profound about Austria, and through that about western society. His weapon is cringy humor. Often, the first shot of a scene is so well done that it already triggers a subdued giggle. Subdued, because you are never sure you are allowed to. And three-quarters into the movie, the giggles always stop.

If you look hard enough, it becomes clear that Seidl's cinema is a lot like Wes Anderson's. But definitely without the fairy-tale colors.

Wacht, ik kan natuurlijk zo'n foto in facebook op "public" zetten. Effe kijken of dat werkt Het is het plaatje dat bij "smell of success" hoort.

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10201309954570108&set=a.2049619399339.2130125.1210101778&type=3&theater

Klik! or

werkt (als ik klik, ik weet niet of ie ook embedded te zien had moeten zijn...)

de bril van Burt in die film is legendarisch. :D (en ze komen niet veel scherper dan Sweet Smell he)

Z
Film die brandt van woede, opgebouwd rond het 'revolutionaire' jaar 1968. Ik moet zeggen, toch een beetje een vergeten periode. Kaltgestellt door de economische successen van daarna (waarvan de babyboomers zelf het hardst profiteerden...) Z maakt mooi duidelijk welke ancien regime-achtige conservatieve krachten de boel toen in Europa in toom hielden. (Zoals altijd...) Het niet bij naam genoemde land uit de film moest – dacht ik – een dystopie van Frankrijk voorstellen, lijkt meer op Franco's Spanje, en blijkt bij nader inzien Griekenland... Hoe dan ook. Een linkse politicus (Montand) houdt een speech (daarbij voortdurend tegengewerkt) en na afloop wordt er een aanslag op hem gepleegd. De ME staat erbij en kijkt ernaar. Grote woede bij de altijd amusante Charles Denner (als advocaatje) en zorgen voor Trintignant als de Heino-achtige procureur. De machthebbers hebben geen zin in een uitgebreid onderzoek, maar Trintignant zet door. Er ontstaat een caleidoscopisch verhaal, vol korte flashbacks, soms drammerig, vaak wat saai. Het deed me wat denken aan Il Divo, maar hier is geen Andreotti als blikvanger. De bad guys zijn overal, en hebben het volk volledig doordrenkt met haat voor de 'commies'. De Z van Zeitgeist wordt zonder meer gevangen.

Dark Star
“For your listening enjoyment, we now present The Barber of Seville, by Rossini.' Een van de leipste sci-films aller tijden, ongetwijfeld. Ik herinnerde me ineens dat Kevin Smith ook een echte space-film in de steigers had staan (of heeft ie 'm al gemaakt?). Hij zal deze als inspiratie moete bekijken. Dark Star is niet eens 'haha'-grappig, maar de situationele komedie is leuk genoeg. Het is alsof The Eagles in een ruimteschip zitten, ik verwachtte een cameo van Joe Walsh... Een groepje mannen met seventies-baarden cruiset in hun Dark Star ergens heel heel ver weg. De verveling en depressie hebben allang toegeslagen. Die fopsjop-nepbrillen blíjven niet grappig. Het tofste personage zit daarom maar op het dak van het ruimteschip naar de sterren te kijken. De nieuwe kapitein (de vorige is 'dood', nou ja) zou dat ook wel willen maar probeert het schip nog te runnen. Bezigheden? Verdachte planeten opblazen. Sergeant Pinback (jawel nóg een band die vernoemd werd naar de film) zoekt liever naar buitenaards leven, maar de kapitein weigert. Begrijpelijk wel als we later het ruimteschip-huisdier zien.... Goofy dus. Ik heb het nog niet over de pratende bom gehad, het meest Kubrickaanse idee van de film. Maar het einde is plots verrassend gevoelig. De scene met de 'dode' kapitein, en de veel te korte slotscene. Eindelijk vrij dude!

Detachment
Was al smakelijk door Vido gefileerd op zijn weblog, maar ik had 'm ook als ramptoerist toch maar niet gekeken. Vervolgens was mijn zusje wél enthousiast – 'al vind jij het vast weer een zesje' – dus moest ik er toch aan geloven. Nou. Wat zullen we eens zeggen. Detachment vliegt in elk geval geestdriftig uit de bocht. Het gangbare deel van het verhaal is een soort Half Nelson, met ditmaal Adrien Brody als goed bedoelende fucked up leraar. Hier zijn er niet 1 maar 2 meisjes die 'aan hem hangen', waarvan het Jennifer Jason Leigh-achtige tienerhoertje het meest typerend voor de film is. Aandoenlijk, maar way too much. De aanwezigheid van Brody lijkt de makers te hebben geïnspireerd tot een heus holocaust lijdensverhaal, wat zoals Vido al aanstipte onwaarschijnlijk overdreven is. De school als de hel op aarde, waar enkel klootzakken en apathische slachtoffers rondlopen. Weemoedige piano-muziek werkt driftig aan noot-kreten. Tegelijkertijd heeft de film iets pseudo-intellectueels, met quotes van Camus en de 'rants' van Brody die als een soort documentair talking head commentaar mag geven. Waar de film wél in slaagt is het maalstroom-effect. Zo zijn er vele ultrakorte flashbacks naar Brody's fucked up jeugd. Door de sneeuw en het geweld van de herinneringen moest ik aan Affliction denken.

Feet First
Net als Mae West is Harold Lloyd een wat vergeten komiek. Hij ontbeert ook nog auteurs-props, omdat hij noch regisseur noch schrijver van zijn komedies was. Al krijg je wel de indruk dat hij net als Woody (en iedere andere comedian van dit type) een 'overdrijving' van zichzelf speelt. In Lloyds geval een brave bleke kantoorklerk met onvermoede acrobatische kwaliteiten. Hij wíl helemaal geen avonturen beleven, maar als er meisjes in het spel komen verandert zelfs de grootste 'dork' in een ambitieuze streber. Harold volgt er zelfs een cursusje voor. (En orakelt de rest van de film in clichés uit boekjes, een leuke running gag.) In het begin werkt hij als schoenenverkoper (Married with Children!) met de bekende taferelen rond dikke dames. Een carrière van korte duur, want na de cursus belandt hij tussen Oud Geld op een yacht, waar een groot gedeelte van de film zich afspeelt. Gedoe met hondjes, domme matrozen en sigaren. De leukste grappen zitten in een sequentie rond een tijdschrift-advertentie, waar Harolds cursusfoto voor is gebruikt. Nu was Lloyd dus in de eerste plaats daredevil, en op het stedelijke stuntwerk is het lang wachten. Maar als hij dan eindelijk los mag is het wel genieten. Denk aan die foto van lunchende bouwvakkers op een wolkenkrabber.

Ik zeg, de rubber kip. ;)

Z zit ik altijd tegen aan te hikken. Hoogstwaarschijnlijk heel goed maar irritant depressief (op zo'n Salvador-achtige manier).

If there is any hope here, it is because Seidl decided not to go all the way, like he did in "Paradies: Liebe"

Juist... en dat maakt het van belang is om deze als laatste van de drie te zien. De in de voorgaande delen opgevoerde spanning doet zijn werk... De Hoop zit 'm wat niét gebeurt. Sterk.

Ik zeg, de rubber kip. ;)

heh. dat toetseninstrument mag er ook wezen. stelletje progrockers. :)

Z, ik voelde 'm dus niet Zo. (doe me dan Stavisky maar als onbegrijpelijke politieke maalstroom, of Le Voleur, voor Denner)

over Dark Star gesproken

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=KaOC9danxNo

Our man in Havana (Carol Reed, 1960)

Bigger than life (Nicholas Ray, 1956)

De Gelukkige Huisvrouw
Eerst deden ze nog lekker wild neuken maar toen werd ze zo geschift als een pak yoghurt en belandden we in Loenatik De Moevie (die was beter). O ja, toen nog ff iets met papa verwerken en toen was 't weer goed.

Il Gattopardo
Deze wilde ik al jaren zien, maar het kwam er nooit van. Vrouwlief haat kostuumdrama's, die intimiderende speelduur van 5 dagen. Maar nu moest het er toch echt van komen. Sublieme film. En misschien wel beter dat ik gewacht want de blu-ray is echt spectaculair. Elk detail is zichtbaar gemaakt en de film ziet eruit alsof hij gisteren is gemaakt, wat een heel raar effect geeft. Prachtig ingetogen film, even wat vechten in het begin met olijke Garibaldi peepz in hun rode jasjes en veren in hoed maar daarna is het op naar landerig Sicilië en Prins Lancaster die inziet dat de tijd van de aristocratie er op zit. Het voelt allemaal zo echt aan en is ook Visconti's meest persoonlijke film denk ik, de man was immers aristocraat en communist...je voelt hem op twee sporen denken. Er zijn geen pieken, alleen bewegingen door eindeloze decors, landerijen afgewisseld met melancholische gedachten van de prins en de tortelduifjes Delon/Cardinale. Prachtige non-climax ook. En...Terence Hill.

The Stepford Wives
Katherine Ross. Er is niemand die zo weinig films nodig had om een onvergetelijke indruk achter te laten. Eentje, om precies te zijn. Ik moest diep nadenken of ik ze ooit ergens anders had gezien (jawel, die fietsscene in de Sundance Kid!) maar daar bleef het ook bij. Het leuke aan The Stepford Wives is dat het eigenlijk laat zien wat er zou gebeuren als ze niet van het altaar naar de bus was gerend, en gewoon in de suburbs was gebleven. Broeiplaatsen van conservatisme... Vrouwen achter het aanrecht. Dolgelukkig. Stepford-Regisseur Forbes overleed onlangs, en teletekst sprak over een sci-fi-klassieker. Lang meende ik dat dat een foutje was... Was dit niet 'gewoon' een satire, waarin twee vrouwen éérst vermoeden dat de mannen iets op hun kerfstok hebben, om later door diezelfde mannen overtuigd te worden dat ze zélf gek zijn. Ik vond het wel een mooie metafoor voor hoe de vrouw eeuwenlang in het keurslijf van het slavendom is gedwongen. Maar die sci-fi twist komt tóch, en ik weer heel naïef de hints over het hoofd gezien. Misschien teveel afgeleid door Katherine Ross, die er uit recalcitrantie tegen het dorpse patriarchaat bijloopt in bijzonder strakke huid-kleurige jurkjes. Alsof ze zelf alvast maar voor lustobject gaat spelen. Zeer Japanse film eigenlijk, zou zo op een manga gebaseerd kunnen zijn.

The Swimmer
Als ik van films én van zwemmen hield zou ik het wel weten. Ik kocht ongezien de poster, voor in de huiskamer. Heerlijke film. Iconisch, decadent, en van de 'wandering kind'. In dit geval dus al zwemmend, nou ja... Burt Lancaster bedenkt dat er een heel parcours aan zwembaden door de villawijk klaarligt om thuis te komen. Iedereen verklaart 'm voor gek. Maar wat is er nu beter dan een 'onmogelijk project'? Natuurlijk heeft het idee een hoog 'met één been op de stoep en de ander in de goot'-gehalte. Achter de indrukwekkende atletische gestalte van de oude Lancaster zit een hele hoop eenzaamheid en frustratie verborgen. Je zou bijna denken dat ie een etmaal daarvoor zijn kids heeft omgebracht... Uptown kan hij de schijn nog wel ophouden, maar hoe dichter bij downtown, hoe depressiever hij raakt. (Hij begint er letterlijk van te trillen.) Vóór het zover is herbeleeft hij zijn leven in pool-episodes. De goeie tijden toen er nog geld en vrouwen in overvloed waren, maar ook kind zijn, puberen. 'You've all grown up' zegt hij verlekkerde tegen het meisje dat ooit op zijn eigen kids paste en nu een blonde stoot is geworden. Het meisje heeft zo haar eigen fantasietjes over deze suburban stud, maar ook die scene eindigt gelukkig bitter. Enig minpuntje is dat we Lancaster maar zelden echt arthouse-alleen de tocht zien afleggen; als dat eindelijk gebeurt is het meteen het beste psychedelische shot. Maar wat valt er eigenlijk te klagen als de interacties zo mooi zijn als rond het lege zwembad met het fluitspelende bangelijke jongetje. The past inside the present.

De poster is níet gek trouwens http://images.moviepostershop.com/the-swimmer-movie-poster-1968-1020214322.jpg

Les Cousins
Bij Nader Inzien, en Français. Een echt Voskuijliaanse period piece. Pak de Alka-Setzers er maar bij, de sigaretten, de discussies, Balzac en klassieke lp's. (Niks popmuziek!) De boekhandelaar klaagt al wel dat studenten alleen nog thrillertjes lezen 'ter ontspanning'. Super-intellectueel zijn de jongelui hier niet. Het meisje waar iedereen omheen cirkelt heeft niets van Frida Vogels. Ze doet het met iedereen, en richt dan haar aandacht op het hoofdpersonage, de jonge maagd. Hypocriet vindt diens neef, die als twee druppels water op Dante uit Clerks lijkt... De man schrijdt in lange gewaden door zijn dure studentenhuis. Zijn baardje geeft 'm wat van een Umberto Eco-romanpersonage, en zijn ego is net zo groot als dat van Paul Dehoes. Ook deze man heet Paul trouwens... Aanstekelijk irritante kerel. Het hoofdpersonage woont voor het eerst op zichzelf. Zonder moeder vooral. Meer nog dan een film over de studententijd is dit een steeds melodramatischer wordende karakterstudie van een onzekere jongeling. En de film slaagt daar heel aardig in. De dialogen hadden dan misschien nog wat scherper gekund, de momenten ná de dialogen zijn prima. Hang-overs tussen kapotte glazen. Rommelend met stokoude pistolen in een huis vol historische prullaria. Wagner erbij. Dat kan niet goed gaan.

Ik moest diep nadenken of ik ze ooit ergens anders had gezien

Dude!

http://img.photobucket.com/albums/v491/stinkylulu/1967/KR-katharineross-graduate-finalbus1.png

LOL. Probeer die film maar eens NIET te kijken als hij toevallig op tv komt.

dat zeg ik toch lieverds DAT is de enige film die zij nodig heeft om onvergetelijk te wezen :)

Katherine Ross. Er is niemand die zo weinig films nodig had om een onvergetelijke indruk achter te laten. Eentje, om precies te zijn.

Subtiel. ;)

ik geef toe het lijkt wel een beetje alsof Stepford Wives mijn eerste kennismaking is.

beetje een Michael Crichton verhaal wel, dat Stepford Wives.

(maar dat is dus verreweg de minst interessante film van die 3 he. Al had ik The Swimmer natuurlijk uit de draad) Eens kijken of iemand Cousins al genoemd had

...aan de andere kant las ik later pas goed altaar -> bus.

The Swimmer is lastig om over te praten omdat hij zo spoiler-gevoelig is. :)

Welke film is dat dan? [/cultuurbarbaarmodus]

http://1.bp.blogspot.com/_X5V0WbmN7ww/TAHb7vOLqLI/AAAAAAAAAU0/fHSDx_N_lhE/s1600/the+graduate+poster.jpg

Heel mooie beschrijving van the Swimmer, Ludo (en dito poster), ik ga 'm checken!

:)

Drive
Razenspannend en stilistisch erg goed uitgevoerde thriller met een erg coole 80s sfeer.

Play
Tja, alles wijst op de 'migrantenproblematiek', 'multikul' of zelfs 'Marokkanendebat' waar we ons zo graag in verliezen tegenwoordig (dat je dit niet kan bekijken zonder dat soort overpeinzingen is al een punt). Aan de andere kant zijn pesterijen niks nieuws en wellicht lokt het feit dat kinderen tegenwoordig rondlopen met apparatuur van een paar honderd euro op zak ook nieuwe problemen uit, wat min of meer toevallig samenvalt met een bepaald minder fortuinlijk deel van de samenleving. Dat getrut met wiegen in aangeharkt Zweden is trouwens ook een cliché dus als de film racistisch zou zijn ontspringen de Zweden de dans zeker niet. Zo typend denk ik zelfs dat dit vooral kritiek is op hen en niet zozeer de Somaliërs, of beter gezegd ‘immigranten’ of ‘vreemdelingen’, want de herkomst wordt nergens benoemd. Hoewel ik er tijdens het kijken een wijzend vingertje in leek te herkennen kan je er toch een hele hoop verschillende invalshoeken in terugvinden, dus ik moet zeggen dat ie slimmer in elkaar zit dan ik in de eerste instantie dacht.

The swimmer (Frank Perry, 1968)

ah :)

REC
Een unicum, ik sloeg een luide kreet van schrik tijdens deze horror-film! Dan mag je 'm in dit genre dus geslaagd noemen. Zeker als je bedenkt dat schrikmoment niet zomaar uit het niets kwam (zo van 'boe') maar ingebed zit in de geniale slotsequentie. De eindtwist (óók daar dus) kunnen we rustig magistraal noemen. Een verstild moment, duisternis. De tijdelijke rust weg van het luide bloedbad is stiekem toch het engst. De scene maakt uitgekiend gebruik van het feit dat de personages a la Cloverfield en Blair Witch alles zelf filmen. Het rekt het procédé op dat cruciale ogenblik zelfs nog wat op, door óns de beelden te laten zien, terwijl de personages zelf géén zicht op het beeld hebben. De kijker wordt even helemaal alleen gelaten in de horror-wereld van het Barcelonese appartement. Het verhaaltje? Een tv-crew, bestaande uit een Sophie Hilbrand-meisje en een cameraman die nooit in beeld komt, gaan mee op 'missie' met wat brandweermannen. Stom BNN-realityprogramma'tje goes wrong, natuurlijk. Mensen als dolle honden, lijken die van etages naar beneden storten én, heel creepy, de overheid die als de wiedeweerga het appartement afsluit, ondertussen communicerend met megafoons. 'Blijf kalm!'. Jaja.

Raise The Red Lantern
Dé meesterzet van deze film is dat de almachtige meester des huizen nooit goed in beeld verschijnt. Het lijkt de invloed van producer Hou Hsia-Hsien: afstand scheppen om mysterie te creëren, en concentratie af te dwingen. Het geeft de film Hou-vast... Regisseur Zhang Yimou is verder natuurlijk een meer melodramatisch mens, waardoor Raise The Red Lantern ook genoeg opera-schmaltz bevat. De film is een sprookje dat geen sprookje is. Ergens begin twintigste eeuw laat een vrouw (Gong Li) zich uithuwelijken aan een rijke man. De man hééft al drie vrouwen, dus wordt ze de 'fourth mistress'. Iedereen woont in een eigen huis, want geld is er in overvloed. De bedienden doen alles. De vrouwen hoeven slechts te wachten tot de meester ze met een bezoekje vereerd. (Het is dan dat de kreet uit de titel klinkt.) Vanzelfsprekend leidt dit tot een keiharde concurrentiestrijd, waarin ook een onofficiële vijfde vrouw in niet geringe mate bijdraagt. Raise The Red Lantern moet het hebben van beklemmende herhaling, en bijzonder fraaie shots. Witte winters, blauwe ochtenden, en binnenskamers is rood d ekleur van. Nou ja. Momenten van plezier zijn er nauwelijks. Elke uiting lijkt een stap in de strijd, of het nou mahjong spelen is met wat mannelijke gasten (gevaarlijk!) of het zingen van een Chinese smartlap.

The Last American Hero
Een 'sportfilm' zoals Downhill Racer en Junior Bonner. De film wéét dat er meer is dan winnen, en kan er eigenlijk ook niet echt blij van worden als dat wél gebeurt. Het hoofdpersonage (gespeeld door een jonge Jeff Bridges) 'heet' hier eveneens Junior, wat zo'n beetje per definitie inhoudt dat hij geacht wordt in de schaduw van pa te staan. Ook de 500-racetrack sfeer heeft verdraaid veel weg van de rodeo uit Junior Bonner. Zelfde pakjes, zelfde all American-sfeer. Een stichtelijk praatje en het volkslied vooraf. Dat werk. De film lijkt aanvankelijk uit die andere andere tijd te komen, want Jeff, broer en pa verdienen hun geld met moonshine whiskey. Nooit geweten dat dat nog tot diep in de 20e eeuw wat opleverde.... Pa (een smoezelige, Eddie Coyle-waardige rol van Art Lund) belandt voor de zoveelste keer in de bak, en Jeff Bridges zoekt een andere inkomstenbron. Racen dus. De karretjes konden me niet boeien, en (ironie!) van een roadmovie-sfeertje is geen sprake... Aardig is wel de opbloeiende relatie met een groupie, die aan de jonge debutant wat gunsten levert, en hem zo tot een projectje maakt. (Ze heeft als een echte gold digster nog wel meer racers onder haar hoede.) Ondertussen zingt Jim Croce “I Got A Name”, wat ik stiekem het hoogtepunt vond... Een Two Lane Blacktop is het zeker niet.

The Artist
Zou ie nog in de bioscoop draaien? Bizar succesvolle film natuurlijk, en eigenlijk radicaler dan verwacht. Natuurlijk, het is een 'stomme film' met een liefdesverhaal omringd door fijne suggestieve muziek. Maar veel body heeft het verhaal niet. De diepgang van de film is puur cinefiel, aangezien de tragedie bestaat uit de angst voor gesproken woord, voor geluid. Je zou heel snob kunnen denken dat dat toch te obscuur zou moeten zijn voor het grote publiek, dat nooit een Murnau heeft gezien... De mooiste scenes zijn in elk geval smullen voor de filmconnaisseurs. Een voorbeeldje is de 'entree' van het omgevingsgeluid. Ineens hoort het hoofdpersonage George Valentin de bewegingen der dingen, en het treft hem als een mokerslag. 'Out with the old, in with the new' is het credo, en dus raakt de besnorde held aan lager wal. Er is geen vraag meer naar diens Kuifje-achtige avonturen. (Het hondje is alomtegenwoordig, als een Disney-sidekick.) Het nieuwe wordt vertolkt door een actrice 'bij toeval', die dankzij Valentin in showbiz is belandt en de hele film wat terug probeert te doen voor hem... Zonder succes. Zelfs als ze haar telefoonnummer geeft (in het mooiste Tati-esque shot) blijft de oude acteur koppig. Valentin staand bij een bordje 'exit', en sjokkend langs een gevel 'Lonely Star', dat is wat we in de wel erg lange tweede helft krijgen. Het magische einde maakt alles goed. Bepaald geen meesterwerk, wél heel lief.

Survive Style 5+
Leipe Japanners x5! Survive Style verwijst onder meer naar The Shining and In The Realm of the Senses, doet mij aan het oeuvre van Tarantino en die Taste of Tea-knakker denken, en husselt a la Fish Story een 5-tal verhaaltjes door elkaar. De boel zinvol samenvatten is onmogelijk. Komt ie toch. Er is een kerel die maar last blijft houden van een dame die hij (niet) gedood heeft. Als een soort Yokai keert ze almaar terug om hem met bruut geweld onder handen te nemen. Takashi Miike is inderdaad óók al een invloed, en dan heb ik het nog niet over een latere bird people-wending, die ik hier verder niet uit de doeken moet doen. Onwaarschijnlijk grappig – in de zin dat je zelf nauwelijks gelooft dat je er om gaat zitten lachen – zijn de scenes rond wat Japanse gozertjes die inbraken plegen en ondertussen héél erg homo-erotisch gaan zitten doen. Ze stoppen er zelfs niet mee als ze crazy gang-member Vinnie Jones tegenkomen. Jawel! Vinnie zegt ongeveer één zinnetje, en ze kunnen 'm op t-shirts zetten. “What is your function in life?”. Het allerleukste personage is een dame die reclamefilmpjes bedenkt. Ook die krijgen we gewoon te zien. En ze zijn... interessant. Mijn eigen verknipte idee was dat dit een soort Magnolia is. In zuurstok-kleurtjes. Zelden zo'n toepasselijke slotsong gehoord trouwens.

Southern Comfort
Deliverance all over again. Opvallend toch, dat de op vrijheid beluste Amerikanen zo zenuwachtig worden van mensen die écht onafhankelijk in de swamps wonen. Die schavuiten durven het hier zelfs tegen het leger op te nemen. Nou ja, leger. In Southern Comfort wordt de national guard van Louisiana op oefening gestuurd. Een oorlogsfilm zonder oorlog dus. Gewapend met blanks, die echter ook niet zonder gevaar blijken. Zo'n Guard wordt natuurlijk gevormd door overenthousiaste legerfreaks, paradijsvogels en mensen die 'r met tegenzin in verzeild zijn geraakt. In de laatste categorie treffen we ook de twee hoofdrolspelers Keith Carradine (“I'm just a city boy”) en de new guy, tevens Texaanse buitenstaander. Deze karakterkop wordt vertolkt door een kerel met de prachtige krachtnaam Powers Boothe. Een eikel, net als de rest van de patrouille, een pluspunt. Al snel komt de kerels in conflict met de banjo boys. (Het is alsof ze de Felice Brothers in het bos hebben losgelaten, stelletje baardige trappers.) Het plotje wordt langzaam chaotischer en gewelddadiger, dit is een Walter Hill-film ten slotte. Ry Cooder rammelt op de cajun-snaren, en de finale is groots. Eindelijk de langverwachte accordeon. Laissez les bon temps rouler! Alleen is de definitie van bon temps van de swamp rat een tikkeltje... anders.

Carrie
Zoals nagenoeg alle Stephen King-verfilmingen zit ook Carrie vlotjes in elkaar. De cirkel die gemaakt wordt naar het bloed én het bad is bijvoorbeeld heel fijn. 'After the blood come the boys!' orakelt de geflipte reli-moeder van Sissy Spacek, zelf als altijd weer heerlijk outer space. Doodenge ogen. Toch is de film een stuk minder spannend dan ik me herinnerde van die paar halve keren dat ik 'm als kind zag. Het is eigenlijk gewoon een highschool-movie. De groepsprocessen rond de studs, tuts en nerds. 'I just don't have a tuxedo body!' Misschien is er zelfs nog wat te weinig aandacht voor de persoon Carrie. Ze ontdekt dat ze telekinetische krachten heeft, maar van enige verwondering is geen sprake, zoals bijvoorbeeld Matilda van Roald Dahl zichzelf en haar eigen kracht wél langzaam ontdekt. Carrie ontpopt ook wel een beetje, maar heeft daarbij toch vooral een knappe krullenbol nodig. Hun toenadering is best schattig. Het schoolfeest duurt heel gewiekst tergend lang, totdat het martelaars-bloedbad dan toch wordt uitgestort. Alles ná dat de cirkel even later is gesloten had niet gehoeven van mij, en als er dan toch nog minuten gevuld moesten worden had ik een nog veel christelijker einde willen zien. Carrie in The Rapture. Wat zou Bruno Demont van deze film vinden?

From Here To Eternity
Die van de iconische kus op het strand. Klassiek Hollywood vakwerk uit de jaren '50, dus fraaie z/w fotografie en prachtige dialogen:

"She sure is one"
"One what?!"
"One woman."

Met Sinatra, Clift en Lancaster is het vanzelfsprekend een charisma conventie maar frappant onmacho. Sinatra als vrolijke flierefluiter, Lancaster als pennenlikker en Clift als getormenteerde bokser die er geen zin meer in heeft, komen allemaal terecht in een legereenheid op Hawaï in 1941. Het is allemaal wat landerig, af en toe naar de stad zuipen en vrouwen, Clift wordt ondertussen gedwongen om mee te doen aan een bokstoernooi en breekt maar niet. Alle drie maken ze uiteindelijk foute keuzes en dan is het zomaar 7 december 7:50, zelfs Hollywood kan aan die kutstreek geen mooie draai geven al doet Lancaster nog een proto-Rambo.

ook typisch nét niet gisteren gekeken (ik had tijd tekort, en ik dacht hm alweer Burt Lancaster) ergens de komende dagen dan.

Nou ja. Nu lijkt het inderdaad alsof ik met een Lancaster project bezig ben. :) Hij is wel gaaf maar ook weer niet zo gaaf hè?

Zijn rollen in The swimmer, Judgement in Nuremberg en Sweet smell of success (alledrie zeer recent gezien) verraden wel een breed palet hoor!

ik heb echt ongelofelijk veel Lancaster-films gezien zie ik in de archieven

Ulzana's Raid
Field of Dreams
Brute Force
Elmer Gantry

en natuurlijk, zijn aankomst per helicopter in Local Hero als ware hij de Messias.

Lancaster was ook een prima noir-acteur, met naast Brute Force o.a. The Killers (zijn debuut), Rope of Sand, Criss Cross. En laten we zijn Italiaanse klassiekers niet vergeten: Il Gattopardo en Novecento.

A Nous La Liberté
Zelfs Tati en diens Playtime kwam in al zijn geconstrueerde intellectualiteit niet helemaal uit het niets, natuurlijk. A Nous La Liberté van niemand minder dan René Clair (uit 1931!) blijkt een overduidelijke invloed geweest. Dat bewijst nog maar eens dat Clair (van het heerlijke Le Million) een bijzonder goeie filmmaker is geweest. A Nous La Liberté is een hele hoop tegelijk. De film begint als een gevangenis-musical. Geen zang, enkel dialogen. De mannen bouwen in de werkplaats speelgoedpaardjes (een typisch vreemd detail voor de film) en vervolgens wordt er een half-geslaagde ontsnappingspoging gedaan. Fascinerend minimalistisch in beeld gebracht. Het is bijna Escher. Met een laatste grote sprong belandt de inmate buiten. Op een fiets. In de Tour! Komt dat rugnummer op zijn gevangenispakkie even mooi uit. Hoe geweldig wil je het hebben. Buiten wordt de film na nog wat mooie stunts almaar maffer. Beide hoofdpersonages belanden in geheel verschillende rollen in een grammofoon-fabriek, wat Clair de kans geeft het leven in de fabriek met dat van de gevangenis gelijk te stellen. Er is een typisch silent movie-meisje waar men omheen kringelt, en er zijn een hele hoop Chaplineske lopende band-grappen. (Chaplin jatte ze, volgens sommigen.) Het enthousiasme nam wat af, maar het bijzondere denkraam blijft.

From Here to Eternity
Hét iconische shot uit deze film is zo kort dat je het zou missen als je net in je bak popcorn duikt. Was dat het nou, dacht ik. Of is er nog een film met een beroemde sex on the beach-scene? Het is 'm hoor, waarbij de censuur vooral moeite had met het schuimende water dat sensueel over de lichamen van Burt Lancaster en Deborah Kerr rolt. Overspel op Hawaï, waar hij sergeant is en zij officer's wife. ('Let me tell you about waste'.) Hawaï begin forties is de decadentie ten top. Ver van huis spelen mannen voor soldaatje. Ondertussen genietend van bergen, surfin' en de dames van de 'New Congress Club'... De film is redelijk onverbloemd over het bordeel. Montgomery Clift zoekt en vindt er een girlfriend experience, met een meisje dat als de archetypische hoer vooral geobsedeerd is door een 'proper leven'. Alles moet volgens plan. Dat soort overwegingen maakt de koppige Clift allang niet meer. Hij draagt een bokstraumaatje met zich mee, en een leisure cruise wordt het ook al niet, onder meer door een heerlijk horkige Borgnene. Gelukkig is daar Frank Sinatra als drinkmaatje. Sinatra belandde er alleen omdat de mob hem opdrong aan de makers. Klinkt bekend? Later nog 'ns naverteld in The Godfather. From Here to Eternity is een aangenaam cynisch melodrama, met het verwachte einde. Pearl Harbor, 8 miles away.

Office Space
“If things go well I'll be showing her my O Face!”. Office Space brengt eindeloze meme-opportunities, die ook allang zijn benut. Dit is nou eens een echte live action cartoon. Je hoeft je ogen slechts halfdicht te knijpen of je ziet de getekende personages in Beavis & Butthead-style. (Dit is een film van Mike Judge.) Een eindeloze stoet van lamme kantoorslaven. De seksbeluste co-worker (“oh yeah she's been around... like a record huhuhuh”), de continu mompelende Ierse zeurpiet, de goedgemutste kantoordame die de cakeverdeling regelt. En natuurlijk de baas. Koffie, bretels, Porsche, recht uit de eighties into the nineties. 'Um yeah, I need to see you on Saturday, mmkay.' Het hoofdpersonage beleeft een brain wash bij de hypnotherapist, en besluit dat het klaar moet zijn met deze cubicle hel. 'Are you going to quit?' 'No, I am just not going anymore.' Samen met de would be Geto Boy-nerd en de Arabier (vraag me af of ze van die man geen Hispanic zouden maken na 2001) lanceren de IT'ers een virusje om de boel eens goed te flessen. Vanzelfsprekend raken ze er vooral zelf hevig van ontregeld. Daar helpt zelfs het in Beastie Boys-style saboteren van een onwillige kopieermachine niks aan. Ook de slackerende Hangsnor-buurman wil niets meer met ze te maken hebben. 'I don't want you fucking up my life too!'

Where The Green Ants Dream
Werner Herzog is overal geweest. Dus ook bij de aboriginals. Eigengereid, geïsoleerd, intuïtief, het zijn zaken die de regisseur graag ziet. Toch is zijn bewondering niet grenzeloos. Af en toe lijkt hij ze zelfs wat belachelijk te maken. De aboriginals die in een supermarkt een soort seance uitvoeren, omdat daar nu eenmaal ooit een droomboom stond. Ze zijn in conflict gekomen met de mijnbouw, dat een stukje grond wil omploegen op zoek naar uranium. De bovenbazen bieden de aboriginals een deel van de opbrengsten. Maar wat willen ze? Een vliegtuig! Het wringt dus allemaal wel een beetje. Expres natuurlijk. De witteman wordt evengoed als een idioot voorgesteld. 'You ask too many silly questions', zegt een aboriginal tegen het hoofdpersonage. Een reusachtige (en broodmagere) geoloog, met een cassettebandje van het WK '78 (Marrrrio Kempes, Tarrrantini GOOOOL ARRGENTINA). Hoewel het fictie is is hét moment van de film toch typisch Herzog-docu. Er duikt een excentrieke bioloog op die smakelijk vertelt over het hoe en wat van de groene mier uit de titel. In documentaire-stijl werkt de vrij associërende stijl van Herzog toch het beste, merken we dan. Maar plezierig is het ook nu. Zelfs de curieuze Bamako-achtige principe-rechtzaak blijft interessant. Bijvoorbeeld door een shot van 2 oude aboriginals in grijze pakken, met grijze haren en een grijze (!) huid.

Geen zang, enkel dialogen

precies omgekeerd natuurlijk

Yellow Submarine
Vreest niet! Ik heb een excuus. Ik zat in de NY Times 1000 Best Movies Ever te bladeren, en ontdekte dat ik nu toch echt het merendeel heb gezien. Tijd om de leemten te vullen. (Wat nog met gemak 200 films kunnen zijn...) Vandaar dus, de vermaledijde Beatles. Volgens mij heb ik in het genre 'popster in zijn eigen speelfilm' enkel 200 Motels gezien. Het zou een serietje kunnen zijn. (Al is het niveau van dat soort films bedroevend... K3, Spice Girls, Elvis.) Zo bezien is Yellow Submarine inderdaad een geslaagde film. Al is het maar om de vrolijke Carrolliaanse animaties. En de slechte grappen. 'It's blue glass!' 'Oh it must be from Kentucky.' Ik moest hard werken om de Beatles uit elkaar te houden. George zegt niets en doet niets. Paul een pompeuze Napoleon. John de esoterische 'denker'. En Ringo. Die heeft nog het meeste screentime. Had hij eindelijk ook 'ns wat te doen. Jammer van zijn blaugrana Barcelona-outfit. De openingsscènes zijn voor hem. 'Liverpool can be a lonely place on a saturday night. And it's only thursday.' Eleanor Rigby klinkt. Oh, ben ik toch over de liedjes begonnen. De wat steviger riffende songs zijn favoriet. Het leukste liedje blijkt tóch van George. Meta-stijl. If you're listening to this song/You may think the chords are going wrong/But they're not/He just wrote it like that.

The Man Who Came To Dinner
And never left. Ontzettend flauwe dorpsklucht, die almaar lawaaiiger en leuker wordt. Ik zat eerst nog ingetuned op een soort Little Foxes. Het huis waar alles zich afspeeld ís posh, en er zijn ook hier grappen rond een rolstoel. Maar achter de grappen zitten in deze lekker cynische kerstfilm enkel nóg meer grappen. Een egomane schrijver (Monty Woolley) arriveert voor een schnabbeltje in het door hem gehate Midwest. Tot overmaat van ramp gaat hij door winterse omstandigheden op zijn muil, waarna hij de villa van zijn gasten in bezit neemt. Die renden eerst nog als slaven rond, maar komen er al snel achter wat voor vreselijk sujet deze man is. En die grijns! Hij lijkt Varg Vikernes wel. De VIP wordt bijgestaan door Bette Davis als aimabele no nonsense-secretaresse, die alles (en vooral haar baas) onder controle heeft. Totdat ze verliefd wordt op een plaatselijke journalist. Das kann nicht so sein, meent de Grijns, die een en ander met hulp van Ann Sheridan probeert te versjteren. Chaos is het gevolg. Het aanstekelijke ervan wordt vooral bewezen door de late aankomst van ene 'Banjo'. Jimmy Durante's onvoorstelbaar krankzinnige eerste minuut is het hoogtepunt van de film. Hop, daar gaat het verpleegstertje! 'Put that woman down. That's my nurse, you mental delinquent!'

The Pope of Greenwich Village
Fijne meevaller. Niet al te bekende eighties-film: denk Mean Streets + synths. Net zo flawed als A Guide To Recognizing Your Saints, maar een even lekker filmnostalgisch tripje to New York. Mickey Rourke was in de eighties natuurlijk on a roll, en hij mag hier zelfs zijn performance aan een mede-acteur opdragen. (James Hayden, stierf aan een overdosis.) Drugs spelen in deze film echter geen rol. Geldproblemen en crime zijn er echter maar genoeg. De film begint aangenaam verwarrend. Mickey doet 'iets' in een restaurant, maar hij is in elk geval óók bezig met hustlin' on the side, iets wat zijn neefje (en mede-restaurant-medewerker) Eric Roberts een stuk minder goed afgaat. Even later staan beiden op straat. Roberts heeft de moeilijkste rol van de film. Hij begint ijzersterk als de dandy die constant zijn haar staat te kammen en met zijn hoofd in de wolken leeft. Langzaamaan spatten die dromen echter uiteen en wordt hij een soort Godfather-parodie in een Prince of the City-wereld. Het werkt toch niet helemaal, vooral omdat de film zo goedmoedig is búiten de momenten dat de mobsters het pad van de neefjes kruisen. Ze spenderen tijd aan het koekeloeren naar de aerobics-les, het pesten van agentjes, het plannen van heists met een heuse horloger (toch die Tavernier-associatie) en het eten van broodjes. 'You should get a permit to shit on the street!' 'Why!?' 'You look like a horse.'

eXistenZ
Vrolijke en uitzinnige smeerboel. Ik wist helemaal niet dat Jennifer Jason Leigh ooit in een werkje van Cronenberg had rondgehuppeld! Voeg daarbij Jude 'in een sci-film dus prima' Law, Willem Defoe en Ian Holm en je weet dat het een plezierig ritje wordt. Terzijde: Ik heb maar één keer met zo'n Wii gespeeld, maar het 'nu ben ik zelf de controller'-gevoel viel me toen zwaar tegen. Het was toch vooral willekeurig in de lucht wapperen. In virtuele mindgame eXistenZ is dat wel anders. Cronenberg en zijn designers hebben zich heerlijk uitgeleefd in de seksualisering van de gameconsole. Als de wereld der mensen steeds virtueler wordt, worden computers wie weet steeds dierlijker. Met controllers in de vorm van Japanse masturbatie-objecten, verbindingen als navelstrengen én – goed voor 90 minuten grijnzen – een extra gat om te penetreren. In jezelf. Jude Law is de computermaagd die niet eens het gat hééft, en daar komt in de loop van de film op aandringen van Jennifer wel verandering in. 'Your port can be a bit tight in the beginning.' Uiteindelijk loopt alles natuurlijk mis en krijg je toch weer die AIDS-vibes en een heus dark room-sfeertje. Het scenario is niet geniaal, maar wel slim. Het duurt 1/3 film voor we eindelijk de fenomenale wereld mogen verlaten, en de nouminale waanzin begint. (Eindelijk één met God, de Schepper.) Het einde goochelt op zijn Paul Austers, en is wel een beetje flauw.

Serge Gainsbourg: Vie Heroique
Met de muziek van de man heb ik niks, en daar bracht deze biopic geen verandering in. Maar als film is ie prima. Vooral het eerste uur dan. Heb het gevoel dat het een patroon is. Als je een biopic over een bekend persoon maakt valt diens leven altijd in twee delen uiteen. Het gedeelte in the public eye en het 'andere gedeelte', meestal ervoor. En juist dáár kunnen scenarioschrijvers zich uitleven. Denk aan Ashby's magische film over Woody Guthrie. Ook hier is de maalstroom van Lucien Ginsburgs vreemde jeugd verreweg het leukst. Als kind van joodse en Russische origine (augurken!) gaat hij zelf zijn gele ster halen. Onderduikend op het platteland maakt hij indruk op de boertjes met het tekenen van naakte vrouwen. Het moment dat hij vrede sluit met de piano is prachtig. Pa: 'je speelt 's avonds beter'. Ook het begin van zijn carrière is nog de moeite waard. Slaapproblemen, musiceren met oorlogsweesjes, en bovenal de Neus. De demon die Gainsbourg al vanaf zijn jeugd achtervolgt. Het knappe aan de film is dat je nergens denkt 'wat vreemd'. Maar dan... Succes, veel vrouwen, nog meer sigaretten en ineens wordt die 'nazi rocker' Gainsbourg flauw provocatief. Met als uitzondering het Marseillaise-akkefietje, waarin je je realiseert hoe achterlijk katholiek rechts Frankrijk is. Niet voor niets zijn die anti-homoprotesten nu nog zo gigantisch.

The Right Stuff
Langste film die ik ooit heb gezien? (Nah, Lawrence of Arabia.) Het duurde in elk geval ook lang voor ik er goed 'in zat'. Eigenlijk werd ik alleen van de laatste fase enthousiast. De echte space-trips, met 'Houston we have a problem'-gevaren. The Right Stuff is een grote lijnen-film. Niet zozeer óver de mannen die de grenzen verlegden, maar over het grenzen verleggen zelf. De vele tests, het eindeloze wachten, de overdreven persbelangstelling, en dan toch nog Het Grote Vliegen. Philip Kaufman verluchtigt de zware kost met opmerkelijk veel humor, zo flitst Jeff Goldblum langs als ambtenaartje. Lachen geblazen is het ook met vice-president Johnson, die het maar niet lukt een slaatje uit de situatie te slaan. De 'seven samurai' die de uitverkoren testpiloten vormen worden langzaam kameraden. Van hen valt vooral Ed Harris op, misschien omdat hij de enige is met een memorabele vrouw thuis. (Ook de vrouwen vond ik meer één groep dan afzonderlijke personages.) Verder is er nog een Boulahrouz-look-a-like, en eentje die op de TMF-veejay Jeroen lijkt. (Wat zou er van hem zijn geworden?) Dat ik daarvoor na ging denken zegt genoeg. Gelukkig is er dan nog het surreële einde, waarin de lijnen van de lone wolf, de orbit-rondjes, én een dansje op Debussy op fraaie wijze samenkomen. Als het einde van een filmsymfonie.

The Entertainer
Dit is een Brits rondje om de kerk als je net Chaplins afscheidsfilm Limelight hebt gezien. Zelfs Laurence Oliviers haar lijkt sprekend op dat van de meester, om over het nagenoeg identieke plot nog te zwijgen. Jammer is dat ze het Chaplin personage hier over twee veteranen hebben verdeeld. Niet alleen Olivier speelt een has-been, ook Roger Livesey doet dat, als Oliviers pa. Waar het personage van Livesey met pensioen is gegaan, probeert Laurence Olivier zijn carrière nog altijd in gang te houden. Hij treedt nog altijd op, en weet de showgirls in te palmen, maar tegelijkertijd is zijn tijd voorbij. 'Where did they dig him up?', vraagt een of andere VIP zich af op een 'bathing suit contest'. (Waar Olivier als schnabbeltje presenteert.) Het meest eigene aan The Entertainer is een verhaallijntje rond de situatie in het Midden-Oosten. Ook een halve eeuw terug had je al gedonder (het Suez-kanaal) en terwijl het Britse rijk definitief door d'r hoeven zakt is één van Oliviers zonen ter plaatse al soldaat. Niet dat we hem zien, Albert Finney (want hij is het) is na één afscheidsscene weg. Maar er komen al snel onheilspellende telegrams binnen... Een remake zou dus prima kunnen. Moeten ze wel wat aan het einde sleutelen, dat elk verhaallijntje wel heel definitief afrond. Het eerste vallende dominosteentje had voor een gepast bitter open einde volstaan.

Eerste drie heb ik gezien, alle drie top (al kan ik me van The Right Stuff dat einde sowieso niet herinneren maar dan weer wel dat olijke rukken, nou ja...)

Zelf moest ik afzien met suggesties van mijn dochters:
Pitch Perfect
High school gedoe, met Glee invloeden (ook een serie waar ik de lol niet van snap). Stug tienermeisje dat vooral met Traktor in de weer is wordt gevraagd voor a capella team die in opgefokte Yankee traditie toernooien houden. Eigenlijk wel vermakelijk vooral als ze No Diggity te voorschijn tovert tijdens een battle. Iedereen was trouwens ver in de 20.

Taken
Mijn jongste had deze gezien en was enthousiast (toen bad guy door truck werd platgereden herkende ik die lach meteen.) Mmm, geproduceerd door Luc Besson. Totaal over the top "Je hebt mijn dochter gekidnapt! Nu ga je dood!" film, maarrrrr...verdomd als het niet gewoon een soort introductie tot de actiefilm voor meisjes is. Verwende dochter krijg pony van haar stiefvader, paps is ziekelijk bezorgd(en paranoïde want ex-CIA), doet een klus voor een Shakira-kloon en die geeft hem wat ingangen zodat zijn dochter misschien zangeres kan worden. Dat werk. Zowel Famke Janssen als Liam Neeson zie er hier heel eng gebotoxd uit. Slicke, foute film.

Naakt Over De Schutting
Een soort giallo? In ieder geval in de zin van een willekeurige zin uit de dialogen tot titel bombarderen. Hippe soundtrack verder maar het is toch iets te boertig om het magere scriptje verexcuseren. We zijn duidelijk geen Italianen.

The Day The Earth Stood Still
De klassieker uiteraard, archetypische scifi, erg leuk. Voor de zekerheid maar even schieten. Ook leuk dat ze je dan wel in het ziekenhuis opnemen maar wel gelijk de zaag in je spullen zetten.

The Man Who Fell To Earth
Veel goeds maar ook een beetje loszanderig waardoor ik de aandacht er slecht bij kon houden. Ik vond het toch ook moeilijk langs David Bowie te kijken.

Beyond Ultra Violence: Uneasy Listening by Merzbow
Ian Kerkhof maakte de documentaire, dus het is meer dan pratende hoofden. Masama Akita is ook een cultureel onderlegd type die over S/M, harakiri/seppuku (for a minute dacht ik dat het echt was), architectuur en weet ik wat niet meer, maar nog geen kippen gelukkig (ik ken iemand wiens boek over Merzbow is gestrand op deze obsessie). Niet zo'n attack on the senses als zijn muziek maar de vorm doet zeker eer aan 's mans muziek.

Ik zat weer te seriën. Waar ik me helemaal niet zo goed over voel trouwens. Had ook het hele oeuvre van Pasolini kunnen doen of zo. Leer je toch meer van. Boog, gespannen, dat gelul dan maar...

Forbrydelsen, season 2