Filmforum

Nou ja. Nu lijkt het inderdaad alsof ik met een Lancaster project bezig ben. :) Hij is wel gaaf maar ook weer niet zo gaaf hè?

Zijn rollen in The swimmer, Judgement in Nuremberg en Sweet smell of success (alledrie zeer recent gezien) verraden wel een breed palet hoor!

ik heb echt ongelofelijk veel Lancaster-films gezien zie ik in de archieven

Ulzana's Raid
Field of Dreams
Brute Force
Elmer Gantry

en natuurlijk, zijn aankomst per helicopter in Local Hero als ware hij de Messias.

Lancaster was ook een prima noir-acteur, met naast Brute Force o.a. The Killers (zijn debuut), Rope of Sand, Criss Cross. En laten we zijn Italiaanse klassiekers niet vergeten: Il Gattopardo en Novecento.

A Nous La Liberté
Zelfs Tati en diens Playtime kwam in al zijn geconstrueerde intellectualiteit niet helemaal uit het niets, natuurlijk. A Nous La Liberté van niemand minder dan René Clair (uit 1931!) blijkt een overduidelijke invloed geweest. Dat bewijst nog maar eens dat Clair (van het heerlijke Le Million) een bijzonder goeie filmmaker is geweest. A Nous La Liberté is een hele hoop tegelijk. De film begint als een gevangenis-musical. Geen zang, enkel dialogen. De mannen bouwen in de werkplaats speelgoedpaardjes (een typisch vreemd detail voor de film) en vervolgens wordt er een half-geslaagde ontsnappingspoging gedaan. Fascinerend minimalistisch in beeld gebracht. Het is bijna Escher. Met een laatste grote sprong belandt de inmate buiten. Op een fiets. In de Tour! Komt dat rugnummer op zijn gevangenispakkie even mooi uit. Hoe geweldig wil je het hebben. Buiten wordt de film na nog wat mooie stunts almaar maffer. Beide hoofdpersonages belanden in geheel verschillende rollen in een grammofoon-fabriek, wat Clair de kans geeft het leven in de fabriek met dat van de gevangenis gelijk te stellen. Er is een typisch silent movie-meisje waar men omheen kringelt, en er zijn een hele hoop Chaplineske lopende band-grappen. (Chaplin jatte ze, volgens sommigen.) Het enthousiasme nam wat af, maar het bijzondere denkraam blijft.

From Here to Eternity
Hét iconische shot uit deze film is zo kort dat je het zou missen als je net in je bak popcorn duikt. Was dat het nou, dacht ik. Of is er nog een film met een beroemde sex on the beach-scene? Het is 'm hoor, waarbij de censuur vooral moeite had met het schuimende water dat sensueel over de lichamen van Burt Lancaster en Deborah Kerr rolt. Overspel op Hawaï, waar hij sergeant is en zij officer's wife. ('Let me tell you about waste'.) Hawaï begin forties is de decadentie ten top. Ver van huis spelen mannen voor soldaatje. Ondertussen genietend van bergen, surfin' en de dames van de 'New Congress Club'... De film is redelijk onverbloemd over het bordeel. Montgomery Clift zoekt en vindt er een girlfriend experience, met een meisje dat als de archetypische hoer vooral geobsedeerd is door een 'proper leven'. Alles moet volgens plan. Dat soort overwegingen maakt de koppige Clift allang niet meer. Hij draagt een bokstraumaatje met zich mee, en een leisure cruise wordt het ook al niet, onder meer door een heerlijk horkige Borgnene. Gelukkig is daar Frank Sinatra als drinkmaatje. Sinatra belandde er alleen omdat de mob hem opdrong aan de makers. Klinkt bekend? Later nog 'ns naverteld in The Godfather. From Here to Eternity is een aangenaam cynisch melodrama, met het verwachte einde. Pearl Harbor, 8 miles away.

Office Space
“If things go well I'll be showing her my O Face!”. Office Space brengt eindeloze meme-opportunities, die ook allang zijn benut. Dit is nou eens een echte live action cartoon. Je hoeft je ogen slechts halfdicht te knijpen of je ziet de getekende personages in Beavis & Butthead-style. (Dit is een film van Mike Judge.) Een eindeloze stoet van lamme kantoorslaven. De seksbeluste co-worker (“oh yeah she's been around... like a record huhuhuh”), de continu mompelende Ierse zeurpiet, de goedgemutste kantoordame die de cakeverdeling regelt. En natuurlijk de baas. Koffie, bretels, Porsche, recht uit de eighties into the nineties. 'Um yeah, I need to see you on Saturday, mmkay.' Het hoofdpersonage beleeft een brain wash bij de hypnotherapist, en besluit dat het klaar moet zijn met deze cubicle hel. 'Are you going to quit?' 'No, I am just not going anymore.' Samen met de would be Geto Boy-nerd en de Arabier (vraag me af of ze van die man geen Hispanic zouden maken na 2001) lanceren de IT'ers een virusje om de boel eens goed te flessen. Vanzelfsprekend raken ze er vooral zelf hevig van ontregeld. Daar helpt zelfs het in Beastie Boys-style saboteren van een onwillige kopieermachine niks aan. Ook de slackerende Hangsnor-buurman wil niets meer met ze te maken hebben. 'I don't want you fucking up my life too!'

Where The Green Ants Dream
Werner Herzog is overal geweest. Dus ook bij de aboriginals. Eigengereid, geïsoleerd, intuïtief, het zijn zaken die de regisseur graag ziet. Toch is zijn bewondering niet grenzeloos. Af en toe lijkt hij ze zelfs wat belachelijk te maken. De aboriginals die in een supermarkt een soort seance uitvoeren, omdat daar nu eenmaal ooit een droomboom stond. Ze zijn in conflict gekomen met de mijnbouw, dat een stukje grond wil omploegen op zoek naar uranium. De bovenbazen bieden de aboriginals een deel van de opbrengsten. Maar wat willen ze? Een vliegtuig! Het wringt dus allemaal wel een beetje. Expres natuurlijk. De witteman wordt evengoed als een idioot voorgesteld. 'You ask too many silly questions', zegt een aboriginal tegen het hoofdpersonage. Een reusachtige (en broodmagere) geoloog, met een cassettebandje van het WK '78 (Marrrrio Kempes, Tarrrantini GOOOOL ARRGENTINA). Hoewel het fictie is is hét moment van de film toch typisch Herzog-docu. Er duikt een excentrieke bioloog op die smakelijk vertelt over het hoe en wat van de groene mier uit de titel. In documentaire-stijl werkt de vrij associërende stijl van Herzog toch het beste, merken we dan. Maar plezierig is het ook nu. Zelfs de curieuze Bamako-achtige principe-rechtzaak blijft interessant. Bijvoorbeeld door een shot van 2 oude aboriginals in grijze pakken, met grijze haren en een grijze (!) huid.

Geen zang, enkel dialogen

precies omgekeerd natuurlijk

Yellow Submarine
Vreest niet! Ik heb een excuus. Ik zat in de NY Times 1000 Best Movies Ever te bladeren, en ontdekte dat ik nu toch echt het merendeel heb gezien. Tijd om de leemten te vullen. (Wat nog met gemak 200 films kunnen zijn...) Vandaar dus, de vermaledijde Beatles. Volgens mij heb ik in het genre 'popster in zijn eigen speelfilm' enkel 200 Motels gezien. Het zou een serietje kunnen zijn. (Al is het niveau van dat soort films bedroevend... K3, Spice Girls, Elvis.) Zo bezien is Yellow Submarine inderdaad een geslaagde film. Al is het maar om de vrolijke Carrolliaanse animaties. En de slechte grappen. 'It's blue glass!' 'Oh it must be from Kentucky.' Ik moest hard werken om de Beatles uit elkaar te houden. George zegt niets en doet niets. Paul een pompeuze Napoleon. John de esoterische 'denker'. En Ringo. Die heeft nog het meeste screentime. Had hij eindelijk ook 'ns wat te doen. Jammer van zijn blaugrana Barcelona-outfit. De openingsscènes zijn voor hem. 'Liverpool can be a lonely place on a saturday night. And it's only thursday.' Eleanor Rigby klinkt. Oh, ben ik toch over de liedjes begonnen. De wat steviger riffende songs zijn favoriet. Het leukste liedje blijkt tóch van George. Meta-stijl. If you're listening to this song/You may think the chords are going wrong/But they're not/He just wrote it like that.

The Man Who Came To Dinner
And never left. Ontzettend flauwe dorpsklucht, die almaar lawaaiiger en leuker wordt. Ik zat eerst nog ingetuned op een soort Little Foxes. Het huis waar alles zich afspeeld ís posh, en er zijn ook hier grappen rond een rolstoel. Maar achter de grappen zitten in deze lekker cynische kerstfilm enkel nóg meer grappen. Een egomane schrijver (Monty Woolley) arriveert voor een schnabbeltje in het door hem gehate Midwest. Tot overmaat van ramp gaat hij door winterse omstandigheden op zijn muil, waarna hij de villa van zijn gasten in bezit neemt. Die renden eerst nog als slaven rond, maar komen er al snel achter wat voor vreselijk sujet deze man is. En die grijns! Hij lijkt Varg Vikernes wel. De VIP wordt bijgestaan door Bette Davis als aimabele no nonsense-secretaresse, die alles (en vooral haar baas) onder controle heeft. Totdat ze verliefd wordt op een plaatselijke journalist. Das kann nicht so sein, meent de Grijns, die een en ander met hulp van Ann Sheridan probeert te versjteren. Chaos is het gevolg. Het aanstekelijke ervan wordt vooral bewezen door de late aankomst van ene 'Banjo'. Jimmy Durante's onvoorstelbaar krankzinnige eerste minuut is het hoogtepunt van de film. Hop, daar gaat het verpleegstertje! 'Put that woman down. That's my nurse, you mental delinquent!'

The Pope of Greenwich Village
Fijne meevaller. Niet al te bekende eighties-film: denk Mean Streets + synths. Net zo flawed als A Guide To Recognizing Your Saints, maar een even lekker filmnostalgisch tripje to New York. Mickey Rourke was in de eighties natuurlijk on a roll, en hij mag hier zelfs zijn performance aan een mede-acteur opdragen. (James Hayden, stierf aan een overdosis.) Drugs spelen in deze film echter geen rol. Geldproblemen en crime zijn er echter maar genoeg. De film begint aangenaam verwarrend. Mickey doet 'iets' in een restaurant, maar hij is in elk geval óók bezig met hustlin' on the side, iets wat zijn neefje (en mede-restaurant-medewerker) Eric Roberts een stuk minder goed afgaat. Even later staan beiden op straat. Roberts heeft de moeilijkste rol van de film. Hij begint ijzersterk als de dandy die constant zijn haar staat te kammen en met zijn hoofd in de wolken leeft. Langzaamaan spatten die dromen echter uiteen en wordt hij een soort Godfather-parodie in een Prince of the City-wereld. Het werkt toch niet helemaal, vooral omdat de film zo goedmoedig is búiten de momenten dat de mobsters het pad van de neefjes kruisen. Ze spenderen tijd aan het koekeloeren naar de aerobics-les, het pesten van agentjes, het plannen van heists met een heuse horloger (toch die Tavernier-associatie) en het eten van broodjes. 'You should get a permit to shit on the street!' 'Why!?' 'You look like a horse.'

eXistenZ
Vrolijke en uitzinnige smeerboel. Ik wist helemaal niet dat Jennifer Jason Leigh ooit in een werkje van Cronenberg had rondgehuppeld! Voeg daarbij Jude 'in een sci-film dus prima' Law, Willem Defoe en Ian Holm en je weet dat het een plezierig ritje wordt. Terzijde: Ik heb maar één keer met zo'n Wii gespeeld, maar het 'nu ben ik zelf de controller'-gevoel viel me toen zwaar tegen. Het was toch vooral willekeurig in de lucht wapperen. In virtuele mindgame eXistenZ is dat wel anders. Cronenberg en zijn designers hebben zich heerlijk uitgeleefd in de seksualisering van de gameconsole. Als de wereld der mensen steeds virtueler wordt, worden computers wie weet steeds dierlijker. Met controllers in de vorm van Japanse masturbatie-objecten, verbindingen als navelstrengen én – goed voor 90 minuten grijnzen – een extra gat om te penetreren. In jezelf. Jude Law is de computermaagd die niet eens het gat hééft, en daar komt in de loop van de film op aandringen van Jennifer wel verandering in. 'Your port can be a bit tight in the beginning.' Uiteindelijk loopt alles natuurlijk mis en krijg je toch weer die AIDS-vibes en een heus dark room-sfeertje. Het scenario is niet geniaal, maar wel slim. Het duurt 1/3 film voor we eindelijk de fenomenale wereld mogen verlaten, en de nouminale waanzin begint. (Eindelijk één met God, de Schepper.) Het einde goochelt op zijn Paul Austers, en is wel een beetje flauw.

Serge Gainsbourg: Vie Heroique
Met de muziek van de man heb ik niks, en daar bracht deze biopic geen verandering in. Maar als film is ie prima. Vooral het eerste uur dan. Heb het gevoel dat het een patroon is. Als je een biopic over een bekend persoon maakt valt diens leven altijd in twee delen uiteen. Het gedeelte in the public eye en het 'andere gedeelte', meestal ervoor. En juist dáár kunnen scenarioschrijvers zich uitleven. Denk aan Ashby's magische film over Woody Guthrie. Ook hier is de maalstroom van Lucien Ginsburgs vreemde jeugd verreweg het leukst. Als kind van joodse en Russische origine (augurken!) gaat hij zelf zijn gele ster halen. Onderduikend op het platteland maakt hij indruk op de boertjes met het tekenen van naakte vrouwen. Het moment dat hij vrede sluit met de piano is prachtig. Pa: 'je speelt 's avonds beter'. Ook het begin van zijn carrière is nog de moeite waard. Slaapproblemen, musiceren met oorlogsweesjes, en bovenal de Neus. De demon die Gainsbourg al vanaf zijn jeugd achtervolgt. Het knappe aan de film is dat je nergens denkt 'wat vreemd'. Maar dan... Succes, veel vrouwen, nog meer sigaretten en ineens wordt die 'nazi rocker' Gainsbourg flauw provocatief. Met als uitzondering het Marseillaise-akkefietje, waarin je je realiseert hoe achterlijk katholiek rechts Frankrijk is. Niet voor niets zijn die anti-homoprotesten nu nog zo gigantisch.

The Right Stuff
Langste film die ik ooit heb gezien? (Nah, Lawrence of Arabia.) Het duurde in elk geval ook lang voor ik er goed 'in zat'. Eigenlijk werd ik alleen van de laatste fase enthousiast. De echte space-trips, met 'Houston we have a problem'-gevaren. The Right Stuff is een grote lijnen-film. Niet zozeer óver de mannen die de grenzen verlegden, maar over het grenzen verleggen zelf. De vele tests, het eindeloze wachten, de overdreven persbelangstelling, en dan toch nog Het Grote Vliegen. Philip Kaufman verluchtigt de zware kost met opmerkelijk veel humor, zo flitst Jeff Goldblum langs als ambtenaartje. Lachen geblazen is het ook met vice-president Johnson, die het maar niet lukt een slaatje uit de situatie te slaan. De 'seven samurai' die de uitverkoren testpiloten vormen worden langzaam kameraden. Van hen valt vooral Ed Harris op, misschien omdat hij de enige is met een memorabele vrouw thuis. (Ook de vrouwen vond ik meer één groep dan afzonderlijke personages.) Verder is er nog een Boulahrouz-look-a-like, en eentje die op de TMF-veejay Jeroen lijkt. (Wat zou er van hem zijn geworden?) Dat ik daarvoor na ging denken zegt genoeg. Gelukkig is er dan nog het surreële einde, waarin de lijnen van de lone wolf, de orbit-rondjes, én een dansje op Debussy op fraaie wijze samenkomen. Als het einde van een filmsymfonie.

The Entertainer
Dit is een Brits rondje om de kerk als je net Chaplins afscheidsfilm Limelight hebt gezien. Zelfs Laurence Oliviers haar lijkt sprekend op dat van de meester, om over het nagenoeg identieke plot nog te zwijgen. Jammer is dat ze het Chaplin personage hier over twee veteranen hebben verdeeld. Niet alleen Olivier speelt een has-been, ook Roger Livesey doet dat, als Oliviers pa. Waar het personage van Livesey met pensioen is gegaan, probeert Laurence Olivier zijn carrière nog altijd in gang te houden. Hij treedt nog altijd op, en weet de showgirls in te palmen, maar tegelijkertijd is zijn tijd voorbij. 'Where did they dig him up?', vraagt een of andere VIP zich af op een 'bathing suit contest'. (Waar Olivier als schnabbeltje presenteert.) Het meest eigene aan The Entertainer is een verhaallijntje rond de situatie in het Midden-Oosten. Ook een halve eeuw terug had je al gedonder (het Suez-kanaal) en terwijl het Britse rijk definitief door d'r hoeven zakt is één van Oliviers zonen ter plaatse al soldaat. Niet dat we hem zien, Albert Finney (want hij is het) is na één afscheidsscene weg. Maar er komen al snel onheilspellende telegrams binnen... Een remake zou dus prima kunnen. Moeten ze wel wat aan het einde sleutelen, dat elk verhaallijntje wel heel definitief afrond. Het eerste vallende dominosteentje had voor een gepast bitter open einde volstaan.

Eerste drie heb ik gezien, alle drie top (al kan ik me van The Right Stuff dat einde sowieso niet herinneren maar dan weer wel dat olijke rukken, nou ja...)

Zelf moest ik afzien met suggesties van mijn dochters:
Pitch Perfect
High school gedoe, met Glee invloeden (ook een serie waar ik de lol niet van snap). Stug tienermeisje dat vooral met Traktor in de weer is wordt gevraagd voor a capella team die in opgefokte Yankee traditie toernooien houden. Eigenlijk wel vermakelijk vooral als ze No Diggity te voorschijn tovert tijdens een battle. Iedereen was trouwens ver in de 20.

Taken
Mijn jongste had deze gezien en was enthousiast (toen bad guy door truck werd platgereden herkende ik die lach meteen.) Mmm, geproduceerd door Luc Besson. Totaal over the top "Je hebt mijn dochter gekidnapt! Nu ga je dood!" film, maarrrrr...verdomd als het niet gewoon een soort introductie tot de actiefilm voor meisjes is. Verwende dochter krijg pony van haar stiefvader, paps is ziekelijk bezorgd(en paranoïde want ex-CIA), doet een klus voor een Shakira-kloon en die geeft hem wat ingangen zodat zijn dochter misschien zangeres kan worden. Dat werk. Zowel Famke Janssen als Liam Neeson zie er hier heel eng gebotoxd uit. Slicke, foute film.

Naakt Over De Schutting
Een soort giallo? In ieder geval in de zin van een willekeurige zin uit de dialogen tot titel bombarderen. Hippe soundtrack verder maar het is toch iets te boertig om het magere scriptje verexcuseren. We zijn duidelijk geen Italianen.

The Day The Earth Stood Still
De klassieker uiteraard, archetypische scifi, erg leuk. Voor de zekerheid maar even schieten. Ook leuk dat ze je dan wel in het ziekenhuis opnemen maar wel gelijk de zaag in je spullen zetten.

The Man Who Fell To Earth
Veel goeds maar ook een beetje loszanderig waardoor ik de aandacht er slecht bij kon houden. Ik vond het toch ook moeilijk langs David Bowie te kijken.

Beyond Ultra Violence: Uneasy Listening by Merzbow
Ian Kerkhof maakte de documentaire, dus het is meer dan pratende hoofden. Masama Akita is ook een cultureel onderlegd type die over S/M, harakiri/seppuku (for a minute dacht ik dat het echt was), architectuur en weet ik wat niet meer, maar nog geen kippen gelukkig (ik ken iemand wiens boek over Merzbow is gestrand op deze obsessie). Niet zo'n attack on the senses als zijn muziek maar de vorm doet zeker eer aan 's mans muziek.

Ik zat weer te seriën. Waar ik me helemaal niet zo goed over voel trouwens. Had ook het hele oeuvre van Pasolini kunnen doen of zo. Leer je toch meer van. Boog, gespannen, dat gelul dan maar...

Forbrydelsen, season 2

Ik vond seizoen 1 geweldig spannend. Deel 2 ben ik nooit goed in gekomen, het pakte me op een of andere manier niet. Borgen daarentegen (ondanks de af en toe wel heel mechanische plotwendingen.) Ik denk dat beide vormen hun charme hebben, zo'n "anderhalf" uur beperking van film komt soms ook artificieel over.

ah Nicolas Bro :) (Dark Horse!)

kleine toevoeging nog aan The Right Stuff: ik had er nog ergens FUCKIN A BUBBA in moeten frommelen

The act of killing, Despues de Lucia & Oh boy

Journal d'un curé de campagne
Paar weken terug mijn veel te lange manen af laten knippen. Was wel tevreden met het nieuwe kapseltje, maar in deze Bresson spotte ik ineens een gelijkenis met het vrome priestertje. Oei. (En dat was nog voor het Grote Lijden van de man begon.) Inderdaad, dit is een ekte ekte katholieke film. Nu is Bresson goed met religie, dus de film is zeker te doen. (En is zelfs een beetje Stendhaliaans in de grootse en tevergeefse poging van het hoofdpersonage iets zinvols te doen.) De bleke en bleue priester begint aan zijn eerste job. De jongen is perfect gecast, hoeft zelf ook niet veel te acteren, want massa's voice-over, en kan dus enkel zijn Dreyer-achtige heiligen-gezicht laten spreken. Niet zo vreemd dat Bresson zich later óók aan Jeanne d'Arc waagde. Erg veel mensen komen 'r niet naar zijn kerk, en het dorp heeft ook geen zin in de veranderingsdrift van de priester. De priester probeert als een strikte Ratzinger tevergeefs moreel hoogstaande principes op te leggen, maar worstelt daarbij vooral met koppige vrouwen. Zoals een oudere collega zegt (een bijbel-citaat neem ik aan) 'de nacht wist uit wat we in de dag hebben bereikt.' De priester faalt niet alleen op geestelijk niveau, zijn lichaam begint ook op zeer indringende wijze kapot te gaan. Daarin is de film misschien nog wel het mooiste. In een kalme aftakeling. Zonder fanfare.

America, America
De openingsminuut beloofde zoveel goeds. Regisseur Elia Kazan introduceert op de voice-over zélf de film, want dit is een persoonlijk verhaal. De eeuw van zijn voorvader. Het eerste wat we daarna horen is 'Allaaaaah akbar', toch stoer met zo'n titel. De film had dan ook met recht Once Upon A Time In Anatolia kunnen heten. Sterker nog, Amerika komt er eigenlijk bekaaid af. Het gehossel in de States had Kazan dan ook al in A Tree Grows In Brooklyn laten zien. (Een veel toffere film...) America, America is volledig in het Engels gesproken, dat dan weer wel. Erger: de dialogen zijn het eerste uur behoorlijk stompzinnig. Terwijl de minderheden het moeilijk krijgen wordt een Griekse jongen met alle familiebezittingen naar Constantinopel gestuurd. Kazan besteedt weinig aandacht aan het reizen, en concentreert zich erop hoe een Ali Baba-dief de arme jongen plukt. Beter wordt de film in Constantinopel. De jongen begint in de goot maar weet zich met een fikse dosis geluk bij een rijke familie te voegen. De oudere kerels die 'm daarbij helpen zijn de eerste en enige geslaagde rollen van de film. Zo houdt schoonpa een in en in tevreden monoloog nu hij eindelijk een zoon heeft. Merk op dat we daar een uur of 2 op hebben moeten wachten. En Amerika blijft trekken... De bootreis is gelukkig gedenkwaardig, en ook de cinematografie en muziek mogen er zijn.

Norma Rae
Op de valreep brachten de golden seventies nog een bijzonder on-Amerikaans linkse film met zich mee. Het hartverwarmende maar wel erg degelijke Norma Rae gaat over pogingen een vakbond te beginnen. En dat is iets voor lefto's en jews natuurlijk... Het is wél een fijn alledaagse film geworden. Het intro illustreert de Indiase naai-atelier toestanden. In een 'mill' down south werken hele families al generaties in waardeloze omstandigheden. Sally Field speelt arbeidster Norma Rae, een single mother die met haar grumpy pa en de ganse film zwijgende moeder samenwoont. (Ma is een beetje doof geworden van de herrie in de fabriek.) Op een dag verschijnt vakbondsman Paul Rosenmuller (Ron Leibman) ten tonele. Norma Rae is geïntrigeerd door de slimme ('ya got a lotta books!') en exotische kerel. 'Wow I've never seen a jew'. Leibman without missing a beat: 'Hi! How ya doin'!?' Het tweede uur bestaat uit eindeloos stencilen, en voorzichtige toenadering. Het blijft bij naderen zonder bijten, want in een wat ondankbare rol figureert ook nog de geweldige Beau Bridges. Alleen zijn eerste paar scenes waarin hij Norma het hof maakt brengen zijn trademark Faberyayo-leipheid. Daarna mag hij op de achtergrond verpieteren tot Norma met wat melodrama de fabriek op stelten zet.

The act of killing, Despues de Lucia & Oh boy - Dat zijn precies de laatste drie films die ik in de bioscoop gezien heb. The Act Of Killing zag ik in de director's cut. 165 minuten krankzinnigheid. Vandaag in het zonnetje tijdens de lunch had ik nog een discussie met een collega over het hoofdpersonage in die documentaire en de vraag of zijn kokhalzen aan het eind echt was of weer een staaltje van heel slecht acteren. Fascinerende film. En wat betreft Oh Boy: kan iemand zich nog de gelijknamige film van Orlow Seunke met Kees van Kooten herinneren uit 1991?

Ja dat kokhalzen, your guess as good as mine. Wat mij zal bijblijven is dat het allemaal domme lui zijn. Niks te melden, niks gepresteerd, maar opeens komen ze toevallig in een positie waarin ze macht krijgen. Banaliteit van het kwaad, waar Mulisch het over had. Hier zie je het op video, duidelijker dan ooit.

Oh ik deel je zorg wel een beetje over Despues, Vido. De lijdzaamheid verdient een duiding. Ik vond het vooral knap om met een redelijk simpel en rechtlijnig verhaal een ingewikkeld en ingrijpend sociaal probleem in Mexico bloot te leggen. Franco laat zien hoe een ieder het beste met de kinderen voor heeft. Men is als de dood voor drugs en kinderen moeten geregeld op school in een potje plassen. Ondertussen merk je dat het met de volwassenen-kinderen relaties overal stevig mis is. Vader vergeet welhaast een verjaardag, docenten zijn nergens te bekennen als het mis gaat. Kinderen worden - compleet stupide - in grote groepen verhoord door docenten. Totaal amateurisme. Volwassenen zijn in zekere zin de grote afwezigen in het kinderbestaan. In die zin deed de film me overigens erg denken aan het Argentijnse La cienaga, waarin Martel eenzelfde punt maakt. Dat leidt tot non-correctie, en die non-correctie persisteert tot in de volwassenheid. Gevolg: een geweldadige maatschappij, en een individu dat vooral het heft in eigen hand neemt. Het klinkt allemaal een beetje kort door de bocht zoals ik het nu opschrijf, maar dit is wat mij betreft de diepere laag van een film die aan de oppervlakte ook al sterk, en hermetisch, is geschoten. .

The Dissolve wordt de filmtegenhanger van Pitchfork, vooral volgeschreven door ex-medewerkers van The AV Club. Ze zijn officieel nog niet begonnen maar het Tumblr kladblok is al zeer lezenswaardig:

http://thedissolve.tumblr.com/

The invisible war, The imposter & Indie games: the movie

La Ragazza con la Valigia
Heerlijke Italiaanse film. Ongeveer alles wat je je van tevoren over Italiaanse cinema kunt indenken zit erin. Sexy Bertolucci. Raadselachtige Antonioni. Lichtvoetige Fellini. En waar ik een Bertolucci meestal weinig soeps vind heeft Zurlini (avant la lettre!) diens arty mensen-stijltje hier een prima tragikomische twist meegegeven zodat ik er helemaal in mee ging. Claudia Cardinale speelt haar allermooiste rol, als het meisje met de koffer. De hele film lang krijgen we geen hoogte van haar. Ze lijkt een fantast, maar is dat wellicht tóch niet. Ze lijkt te weten wat ze wil, maar is dan weer ineens aandoenlijk verlegen. Een gold digster zonder schep. Rijke mensen komt ze wél tegen, want in die goeie traditie van de Finzi-Continis belandt het arme kind in een peperdure villa. 'Wow, een zwart bad!' In de villa bekommert vooral de jongste zoon zich om haar. Hij lijkt op een oudere versie van het knaapje uit The Fallen Idol. Ook deze jongen is verwend, verveeld en eenzaam. Het meisje komt dus als geroepen. Een heerlijk platonische obsessie. (Nou ja platonisch...) Net als de film richting afronding van deze bildungsromance lijkt toe te werken volgt er een plotse wending. Ineens zijn we op het strand, zijn er jazzcats en krijgen we een Antonioni-outro. Een verhaal van alledaagse gekte, om met Ferreri te spreken.

Internal Affairs
Internal, infernal affairs, en dan heb je ook nog The Departed. Er zijn een hoop films met die 'good cop is eigenlijk een bad cop'-thematiek. Richard Gere is altijd op dreef in een politiepakkie, zo was zijn rol het meest memorabel aan Brooklyn's Finest. Daar bezocht hij prostituees, hier is hij een schijnbaar onweerstaanbare seksverslaafde. Seks is tenslotte ook een 'interne kwestie'. Was het daarbij gebleven dan was het personage van Gere interessant. Maar hij is hier slechter dan slecht. Een bad guy uit een echte genre-film, met een einde waar Jan de Bont zich niet voor zou schamen. Het karakter acteren laat men over aan Andy Garcia, als Djokovic-achtige driftkop die als IA-agent een obsessie ontwikkelt voor Gere. (En Gere voor de echtgenote van Garcia, vanzelfsprekend.) De film is zo lustig als maar mogelijk voor een mainstream Hollywood-film, maar ondanks een paar goeie paranoia-'doet ie het met haar??'-scenes had er nóg wel een tandje bij gemogen. (De eerste scene waarin dat thema wordt geïntroduceerd, op een moderne kunsttentoonstelling beloofde veel.) 'Are you the girl on the video?' Een femme fatale had wonderen gedaan. Er was een kans, want er is ook nog een buddy cop-lijntje, waarvoor Laurie Metcalf opdraaft. Met Cleopatra-kapsel, dús dyke. Jammer dat haar dialogen met Garcia summier zijn.

Operation Crossbow
Sluit perfect aan op The Right Stuff. Of beter, gaat eraan vooraf. Want de wetenschappers die de Amerikanen hielpen in de space race waren veelal nazi's. En die hele wapenwedloop (inclusief testpiloten) was in de Tweede Wereldoorlog begonnen. Operation Crossbow vermengt net als The Right Stuff het historische met het persoonlijke, en is óók nog een oorlogsspionagefilm. (Met Google Maps avant la lettre!) Een hoop tegelijk, maar het gaat grotendeels goed. Het zal 'm in de overkoepelende technicolor-sfeer zitten, de studio wordt afgewisseld met journaalbeelden en locatieshots. Het momentje dat de geïnfiltreerde agenten naar een basis worden gereden is zo'n magisch 'echt' shot. Karrend door het berglandschap. Het infiltratie-plotje piekt wel te vroeg. Na een selectieprocedure arriveren de agenten in een hotel. Het wachten is op het signaal van hun 'contact'. De babbelzieke piccolo lijkt het te maken... Sophia Loren is even later een sta in de weg, maar Operation Crossbow is toch het mooist in zijn historische lessen. De angst van de Engelsen dat de nazi's met iets totaal nieuws zouden gaan komen, dat met één druk op de knop vernietiging kon gaan zaaien. Voor wat humor is ook plek: 'They're working on a new rocket' meldt een douchende geheim agent aan zijn geklede Amerikaanse collega. 'How long is it?' 'They call it the New York rocket'.

Citizens Band
In de almanak van de NY Times zijn ze groot fan van Jonathan Demme. Terecht! Vooral zijn vroege werk is lekker rommelig. Melvin and Howard blijft het beste voorbeeld, maar ook Citizens Band is erg gezellig. Feel good met een traantje. De film werd overigens ook uitgebracht als Handle With Care. Het gedoe met de titels is niet zo raar, want het onderwerp is zeldzaam obscuur. Radioamateurs. Geen schlagers, maar mensen die met elkaar communiceren via de radiogolf. Een soort internet (Omegle!) avant la lettre. Je kiest een 'handle' en je kan zijn wie je altijd al wilde zijn. We treffen de gebruikelijke onderwerpen. Nazi's, religie en dirty talk. 'The only thing I'm wearing right now is a radio....' Vanuit zijn thuisbasis 'moderate' een gast van in de 20 de boel. Hij zorgt voor zijn dronkelap vader, en poogt zijn Gregory's Girl-achtige dinnetje terug te winnen. Zijn broer doet enkel vervelend, terwijl 'Spider' de dingen net als op de shortwave perfect wil hebben. De meeste scenes in dit mozaiekje zijn even ultrakort als de contactjes, wat soms jammer is. De soundtrack is een belangrijker minpuntje. Er is één geniaal Bread-achtig themaatje, maar voor de rest is het nogal pompeus. Past niet bij lage frequenties. (Gelukkig zingt Joe Cocker nog 'You are so beautiful') Maar hé, alle puzzelstukjes vallen op het eind als een hoorspel in elkaar en de kijker glimlacht.

'The only thing I'm wearing right now is a radio....'

Haha

Filling The Void
Leven in een gemeenschap als de chassidische joden, die zelfs voor Israëlische landgenoten erg gesloten blijft. De film heeft een haast meditatief tempo. Hoe meer je kriebels krijgt van versteende tradities (al dan niet daadwerkelijk zo oud als ze heten te zijn) hoe pittiger de film wordt. Een bijzondere inkijk in een ander leven at any rate.

Fear X
Beklemmend op een andere manier, ook stilistisch ijzersterk. Onheilspellend rommelende soundtrack van Eno, surreële intermezzo's, we zitten in het hoofd van een geestelijk verdicht persoon, dus wat is echt? Wat is ingebeeld? Refns Drive is net iets beter, spannender vooral.

Les cousins (Claude Chabrol, 1959)

heheheh

Zeker grappig. Ik heb vorige maand door Paris Nous Appartient (Jacques Rivette, 1961) heen proberen te bijten, dus ik ken het gevoel.

Jean de Florette
Van dit type film bereikt er jaarlijks nog altijd één de Nederlandse bioscopen. Het 'leven als God in plattelands-Frankrijk'-thema, waardoor mensen van een eigen vakantiehuisje in de Provence zijn gaan dromen. Dat die fantasie niet altijd goed uitpakt bewijst Gerard Depardieu hier. Hij speelt een ouderwetse hunchback (bestaan die eigenlijk nog?) die met grote plannen vanuit de stad naar het platteland komt. Voor het zover is is er trouwens al een half uur voorbij, en hebben we Depardieu nog altijd niet gezien. We ontmoeten eerst Yves Montand en Daniel Auteuil als twee kleine scharrelaars. Hun vriendschap is erg amusant. In de loop van de film ontpoppen ze zich tot de grumpy mannetjes van de Muppets, maar in het begin proef je ook bij hen nog dat Harvest Moon-gevoel. De idylle van zaaien en oogsten, leven van en met de natuur. Dan komt echter Depardieu de boel versjteren. Het leukste aan zijn rol is dat hij de fantasietjes van de kijker vertolkt. Maar de anderhalf uur lang dat het misgaat wordt de film langzamerhand toch wat saai. Opmerkelijk is het afgeraffelde einde, dat wél een keuze maakt maar vervolgens meldt 'einde van het eerste deel!'. Voel je je toch een beetje genaaid, al is Manon des Sources (het vervolg) ook een titel die een belletje doet rinkelen. Ja hoor, staat in NY Times 1000, dus het zal er van komen.

The Yearling
Zou Olafs band hiernaar vernoemd zijn? Het is wel een echte americana-film, maar indie is ie totaal niet. Meer live action Bambi, met een hertje dat door een jongetje onder zijn hoede wordt genomen. Jongen woont met pa en ma ergens in een moeras, in de tijd van de pioniers. (School bestond niet, dus de werkwoordsvervoegingen zijn geweldig.) Pa lijkt op Jean de Florette, in zijn driftig gedroom van een succesvol plattelandsbestaan. Alle kinderen zijn dood, enkel die ene eigen Yearling rest hem en zijn vrouw. Haar ondergeschikte rol kun je het meest realistische aan de hele film noemen. Ma (Jane Wyman) is niet meer dan de huismeid. Verbitterd mopperend. Een flat character dat zo continu op dezelfde toon blijft hameren dat het langzaam gaat intrigeren, en het méér wordt. Jody van het hertenjong is wel een irritant kereltje. Op groots kindacteren hoef je in de fifties niet te rekenen. Blijft over pa Gregory Peck. En hij pakt uit. To Kill A Mockingbird-terrein hè. Pops vertelt sterke verhalen, licht de idioten van een settlement verderop op, en spendeert tijd met zijn zoontje. 'Don't be afraid to love him ma', zegt ie. Het 'yes pa' en 'do it boy!' is niet van de lucht. Supersentimenteel, en het werkt aardig. Wel jammer dat de jongen de harmonica meteen aan de winkelier teruggeeft.

Brother's Keeper
Tijdens het maandagse kringgesprek op de basisschool vertelde een stoer boerenjongetje eens hoe hij in het weekend samen met pa wat jonge katjes had verzopen. Kinderen geschokt. Juf geschokt. Zijn moeder werd gebeld, en de dag erna moest hij plechtig verklaren dat het verzonnen was. Zou het? 'Do you know the difference between truth and lie?'. 'Maybe. Maybe not'. Brother's Keeper is de 3e rurale film op rij en de meest intieme. (Dat krijg je met een docu in de Maysles-stijl.) In het openingsshot is het meteen Grey Gardens all over again als de handheld camera een krap kamertje filmt. De chaos is van Frusciante als junkie-proporties. In werkelijkheid wonen er op dat kamertje 4 broers, al zijn er nu nog 3 over. De politie denkt een gevalletje Kain vs Abel op het spoor te zijn, en er is een bekentenis, dus... De documentairemakers volgen de baardmannetjes gedurende het jaar dat ze op de rechtszaak wachten. Eeuwige bachelors, ongeletterd en tandeloos zijn het excentriekelingen pur sang. Eentje zegt: 'I've been born nervous', een voorteken... Het dorpje dat de stinkende broers een halve eeuw heeft genegeerd gaat nu en masse achter ze staan. Een onwaarschijnlijk clichématige maar daardoor geweldige advocaat doet de rest. De rechtszaak is een verschrikking. De nerveuze broer vergeet je nooit meer. 'I fell to pieces'.

Jean de Florette en Manon des Sources vormen 1 speelfilm in 2 delen. Je moet ze echt allebei zien. Toevallig zag ik de films vorige maand voor het eerst en ik vond ze verrassend goed. Ouderwets en ambachtelijk goed, alsof de nouvelle vague nooit heeft bestaan. Ik vreesde voor exotisch pittoresk clichéplaatjes van zonovergoten Frankrijk, een beetje à la Chocolat (Lasse Hallström, 2000), geheel naar de smaak van Hollywood bereid, met kneuterige Fransozen en Françaises met allemaal een klein hartje. In plaats daarvan trof ik twee uitermate interessante onsympathieke hoofdpersonages die zich volledig laten leiden door slechte eigenschappen als afgunst, jaloezie, xenofobie, hebzucht en opportunisme. Vooral Daniel Auteuil is in vorm vanachter zijn gebitsprothese. Hij had een karikatuur van een domme boer kunnen zijn, maar de acteur zet een uiterst gecompliceerd personage neer dat ondanks al zijn slechte bedoelingen in Manon des Sources medelijden weet op te wekken. Dit is ook een van de zeldzame films waarin een jonge actrice (Ernestine Mazurowna) daadwerkelijk lijkt op de oudere versie van haar personage (gespeeld door Emmanuelle Béart ). Manon des Sources heeft ook nog een interessant staartje dat je zeker niet mag missen, al was het maar om Yves Montand op zijn oude dag subtiel te zien schitteren.

ah ben blij dat Daniel ook in deel 2 nog meedoet. (ze werden wel gewoon apart uitgebracht he, met maanden ertussen, dus dat doe ik nu ook maar.)

Before Midnight (Linklater 2013

Zou Olafs band hiernaar vernoemd zijn?

Bijna, de band is vernoemd naar het album van Gillian Welch "Hell among the Yearlings"

Before Midnight (Linklater 2013

Ethan Hawke is misschien wel de beste acteur van zijn generatie.

ah Welch :) (why am I not surprised, al kende ik dat album helemaal niet)

Before Midnight - het is natuurlijk geen toeval dat het echtpaar ditmaal niet door een vitale wereldstad loopt, maar tussen de ruïnes in een land dat op zijn grondvesten schudt.

Ethan Hawke weet een film regelmatig naar een hoger plan te trekken. Ook een genrefilm als Sinister (Scott Derrickson, 2012)krijgt dankzij zijn aanwezigheid extra kwaliteit. Al helpt Boards Of Canada op de soundtrack ook een handje.

Ja die ruines he! Ook de openings-scene van Ceylans "Iklimler". Het is een bekende truc.

De ruïnes zijn terug te voeren naar de film waar Celine in Before Midnight naar verwijst: de zwart-witfilm uit de jaren vijftig over een echtpaar bij Pompeï. Ceylan en Linklater kennen hun klassiekers.

Oh Vido, dat sleutelmoment uit Viaggio in Italia (installeer toch eens een comment-optie, man!) is dan weer een referentie aan - of gewoon gejat uit - The dead van James Joyce...

I know, I know. The Dead, ook de beste Joyce-verfilming ooit.

de enige doenbare ook, waarschijnlijk. (Al zijn er nog genoeg Dubliners-verhalen over, wie durft!)

maar comments, ja!

Identificazione di una donna
Hier moet ik nog lang over nadenken. Antonioni, je weet toch? Na jaren keert Antonioni terug naar Italië om deze mysterieuze film te maken over een filmregisseur die net gescheiden is en een nieuwe vrouw ontdekt. Om die relatie wordt hij halfslachtig bedreigd waardoor een vreemd soort paranoia ontstaat. Dat leidt uiteindelijk tot een geweldige autorit door de mist, waar eigenlijk geen hol gebeurt en toch zit je op het puntje van je stoel. Halverwege is er een draai aan het verhaal en een nieuwe (eigenlijk veel leukere) vrouw. Er is lekker veel wandelen door Rome en nog Venetië plus een bizar SF-einde. Eerste film waar ik ook een vrouw gewoon naakt op de w.c. zie zitten. En je kan zeggen van Antonioni wat je wilt maar de man had de hipste soundtracks, hier in 1982 verzorgt door John Foxx met nog extra nummers van Japan, XTC, OMD, Steve Hillage en Tangerine Dream. Rare film, moest denken aan Michael Mann als hij zijn fascinatie met gangsters zou loslaten.

南京! 南京! (The City Of Life And Death)
Een barrage aan handheld en zwartwit gefilmde gruwelen bij de Bloedbad van Nanking. (Massa-)executies, verkrachtingen en meer oorlogsgeweld waarbij je idee over gehele mensheid weer gitzwart kleurt. Na twee uur breek je dan toch bij dat kleine straaltje licht aan 't eind.

Oh ja:

The Possession
Meisje wordt bezeten van een 'dibbuk' door een doosje te openen. Natuurlijk bekende thema's maar toch wel een paar kippenvelmomenten, dus geslaagd te noemen.

Only God forgives (Nicolas Winding Refn, 2013)

Ik ben benieuwd. ;)

oh ja. een Rick Ross waardige titel wel :)

Now, Voyager
Nee, geen science-fiction. Dit is een melodrama uit Hollywoods psychologische periode. Zeker qua symfonische zwier is Now, Voyager net Spellbound. De eerste scenes suggereren een opvallend intieme film. Bette Davis speelt een ugly duckling die door moederlief wordt vernederd. Haar oudere zus ziet dat het misgaat en neemt een psycholoog mee. Dictator-moeder is verontwaardigd. 'No one in the Vale family has ever had a nervous breakdown'. Psy: 'well there's one having one now!'. De psy zegt nog wel meer ware en authentieke dingen over nestverlatingsangst, separatie en uitzichtloze tunnels, maar de hele sanatorium-episode van Bette wordt in één cut afgedaan. Jammer. Daarna begint namelijk gewoon een vakantieromance (de Voyager, hoewel ook metaforisch bedoeld is toch een 'ship'). Paul Henreid palmt Davis in, onder meer door haar sigaretten te voeren. (Die staan hier duidelijk nog voor hervonden vrijheid.) Henreid is een beetje een mental case himself, want hij heeft thuis ook al een wankele vrouw zitten... Aan scheiden mocht van de censuur niet gedacht worden, dus serveert de film een heel curieuze oplossing voor een 'gedeeld' leven. Er volgen tal van heartbreakin' moments, maar laat een feminist het niet zien. Zoals de Times fijntjes aanstipte: 'the solution is more explosive than the problem'.

Born on the Fourth of July
In een Vietnam-film van Oliver Stone verwacht je actie, maar de scenes in de jungle beperken zich hier tot een handjevol minuten. Born on the Fourth of July gaat om de sfeer vóór de oorlog en over wat erna gebeurde. Zo is het een film over battle scars geworden, vergelijkbaar met Hal Ashby's betere Coming Home, dat op hetzelfde levensverhaal werd gebaseerd. Ook zonder actie draait Stone zijn hand niet om voor grote gebaren. De opening! Verschrikkelijk melodramatische muziek van John Williams en een pak slowmo's begeleiden een fourth of july parade. Het is zo fascinerend pompeus dat het naar Terrence Malick's The Tree of Life neigt. De veteranen in de parade schrikken van het vuurwerk, zo'n beetje het hele punt dat Stone wil maken in één knal. Jongetjes spelen oorlogjes, en kleine jongetjes worden groot. Tom Cruise speelt niet alleen de hoofdrol, er zíjn nauwelijks andere rollen. Hij doet dat met inzet én lef, want zijn personage is voor alle partijen hateable. Eerst is ie een conservatieve blaaskaak, later verlink(s)t) hij de oorlog. Dit proces wordt niet bepaald vloeiend getoond, maar de afzonderlijke scenes zijn raak. Cruise flippend in een rehabilitatie-centrum (waar Stone nog wat civil rights in de film weet te frommelen). Cruise op tripje naar Mexico, om zich weer man te voelen.

They Shoot Horses, Don't They?
Voor een karrevracht aan Oscars genomineerde vroege film van Sydney Pollack. Hij moet altijd wel het lievelingetje van Hollywood zijn geweest. Toch is dit best avant-garde, vergelijkbaar met Altman, een man die aanmerkelijk minder prijzen won. 'Horses' heeft diens vormkenmerken, maar niet het mysterieuze driedimensionale gevoel. Ter verdediging van Pollack moet worden opgemerkt dat de film van '69 is, dus van namaak is geen sprake. Het onderwerp is uiterst curieus. Een dansmarathon ten tijde van de Grote Depressie. Een soort Colonel Parker-kermisstunt. De uitbater bedenkt zelfs een trouwpartij, op de dansvloer dus he. Dát gebeurt uiteindelijk niet, maar de exploitatie is er niet minder om. Een stuk of 50 koppeltjes zet het op een dansen en houdt dat wekenlang vol. (It's a metaphor!) Veel slaaptijd heeft men niet, dus iedereen draait langzaam door, terwijl de uitbater vaker 'yawzo yawzo' roept dan Royston Drenthe 'je weet toch' zegt. Altman had hier een echte ensemble film van weten te maken, maar ondanks de aanwezigheid van een Bruce Dern richt Pollack zijn aandacht vrijwel volledig op Michael Sarrazin en Jane Fonda. Beide zijn bijzonder gloomy. Een zekere literariteit kan de film niet ontzegd worden, zo zijn er Kafkaeske flash forwards, die het bijzondere einde aankondigen.

The Informer
John Ford. Het moet toch een keer een écht goeie film hebben gemaakt? Dat zal dan een western zijn – en ik zal 'm dan al wel gezien en vergeten hebben – verder blijft het voor mij een van de grootste namen waar ik het minst in zie. The Informer is in elk geval iets geheel anders dan gebruikelijk voor 'm, want een volbloeds Ierse film, met de IRA (!) en authentieke accenten. Van die laatste lijken we eerst nog verstoken te blijven, want de opening doet een zwijgende film vermoeden. Het hoofdpersonage heeft ook nog de mimiek van oude tijden, en John Ford voert een bijpassende cameravoering, met de focus op gezichten. Wanneer de man toch begint te praten is de magie snel verdwenen, en verandert het mysterieus mistige Dublin in een melodrama. Het hoofdpersonage is een clowneske simpleton die voor wat zilverlingen zijn vriend verraadt. De film opent met een Judas-quote, dus wordt er een katholieke lijdensweg ingezet. Huilende weduwen als ware het Ferrara's The Funeral. Driftige IRA-baasjes die op zoek gaan naar The Informer. En de dader? Die wordt opgehitst zijn geld uit te geven. Hij verwordt tot een soort Peter Lorre (in M!) maar dan wel de naïeve vrolijke variant. Zingend en schranzend (fish & chips!) richting einde. Hoe liep het eigenlijk met Judas af? Vast niet best... 'He didn't know what he was doin!'

Crips and Bloods: Made in America
Weer zo'n fijne opsteker over de mensheid. Geen nieuws maar het is weer bizar te bedenken hoe kortgeleden er nog apartheid in de US was. Gelukkig wel een beetje positieve ontwikkelingen met ex-bangers die een en ander proberen om te buigen.

A Serious Man
Alweer een dybbuk! Ik heb een zwak voor Coen brothers en dit is weer een van de leukere al moest ik wel ff opzoeken wat een 'goy' is en ik denk dat ik door een gebrek aan bijbelkennis ook wel een hoop mis. Maar er blijft genoeg over zoals die Coen humor (I mean, look at that parking lot!).

hihi tegenwoordig kan ik de VPRO gids lezen en raden welke films MB gaat kijken ('Valhalla Rising', oh nee die had ie al gezien)
:) :)

Die zou ik herbekijken. :)

Before Midnight
Mooi hoor, met een paar "inslagen" die wel heel dicht in de buurt kwamen. Vreemd dat je meegroeit met die gasten (en jezelf meer oud ziet worden via Hawke/Delphy dan je eigen spiegelbeeld).

Overigens 10,50 voor een bioscoopkaartje?

https://lh3.ggpht.com/_HHU05_zo3Pw/ScP7GiWpOuI/AAAAAAAAAaY/czhj5KUoqRE/s1600-h/star-wars-yoda-orly.jpg