Filmforum

Les cousins (Claude Chabrol, 1959)

heheheh

Zeker grappig. Ik heb vorige maand door Paris Nous Appartient (Jacques Rivette, 1961) heen proberen te bijten, dus ik ken het gevoel.

Jean de Florette
Van dit type film bereikt er jaarlijks nog altijd één de Nederlandse bioscopen. Het 'leven als God in plattelands-Frankrijk'-thema, waardoor mensen van een eigen vakantiehuisje in de Provence zijn gaan dromen. Dat die fantasie niet altijd goed uitpakt bewijst Gerard Depardieu hier. Hij speelt een ouderwetse hunchback (bestaan die eigenlijk nog?) die met grote plannen vanuit de stad naar het platteland komt. Voor het zover is is er trouwens al een half uur voorbij, en hebben we Depardieu nog altijd niet gezien. We ontmoeten eerst Yves Montand en Daniel Auteuil als twee kleine scharrelaars. Hun vriendschap is erg amusant. In de loop van de film ontpoppen ze zich tot de grumpy mannetjes van de Muppets, maar in het begin proef je ook bij hen nog dat Harvest Moon-gevoel. De idylle van zaaien en oogsten, leven van en met de natuur. Dan komt echter Depardieu de boel versjteren. Het leukste aan zijn rol is dat hij de fantasietjes van de kijker vertolkt. Maar de anderhalf uur lang dat het misgaat wordt de film langzamerhand toch wat saai. Opmerkelijk is het afgeraffelde einde, dat wél een keuze maakt maar vervolgens meldt 'einde van het eerste deel!'. Voel je je toch een beetje genaaid, al is Manon des Sources (het vervolg) ook een titel die een belletje doet rinkelen. Ja hoor, staat in NY Times 1000, dus het zal er van komen.

The Yearling
Zou Olafs band hiernaar vernoemd zijn? Het is wel een echte americana-film, maar indie is ie totaal niet. Meer live action Bambi, met een hertje dat door een jongetje onder zijn hoede wordt genomen. Jongen woont met pa en ma ergens in een moeras, in de tijd van de pioniers. (School bestond niet, dus de werkwoordsvervoegingen zijn geweldig.) Pa lijkt op Jean de Florette, in zijn driftig gedroom van een succesvol plattelandsbestaan. Alle kinderen zijn dood, enkel die ene eigen Yearling rest hem en zijn vrouw. Haar ondergeschikte rol kun je het meest realistische aan de hele film noemen. Ma (Jane Wyman) is niet meer dan de huismeid. Verbitterd mopperend. Een flat character dat zo continu op dezelfde toon blijft hameren dat het langzaam gaat intrigeren, en het méér wordt. Jody van het hertenjong is wel een irritant kereltje. Op groots kindacteren hoef je in de fifties niet te rekenen. Blijft over pa Gregory Peck. En hij pakt uit. To Kill A Mockingbird-terrein hè. Pops vertelt sterke verhalen, licht de idioten van een settlement verderop op, en spendeert tijd met zijn zoontje. 'Don't be afraid to love him ma', zegt ie. Het 'yes pa' en 'do it boy!' is niet van de lucht. Supersentimenteel, en het werkt aardig. Wel jammer dat de jongen de harmonica meteen aan de winkelier teruggeeft.

Brother's Keeper
Tijdens het maandagse kringgesprek op de basisschool vertelde een stoer boerenjongetje eens hoe hij in het weekend samen met pa wat jonge katjes had verzopen. Kinderen geschokt. Juf geschokt. Zijn moeder werd gebeld, en de dag erna moest hij plechtig verklaren dat het verzonnen was. Zou het? 'Do you know the difference between truth and lie?'. 'Maybe. Maybe not'. Brother's Keeper is de 3e rurale film op rij en de meest intieme. (Dat krijg je met een docu in de Maysles-stijl.) In het openingsshot is het meteen Grey Gardens all over again als de handheld camera een krap kamertje filmt. De chaos is van Frusciante als junkie-proporties. In werkelijkheid wonen er op dat kamertje 4 broers, al zijn er nu nog 3 over. De politie denkt een gevalletje Kain vs Abel op het spoor te zijn, en er is een bekentenis, dus... De documentairemakers volgen de baardmannetjes gedurende het jaar dat ze op de rechtszaak wachten. Eeuwige bachelors, ongeletterd en tandeloos zijn het excentriekelingen pur sang. Eentje zegt: 'I've been born nervous', een voorteken... Het dorpje dat de stinkende broers een halve eeuw heeft genegeerd gaat nu en masse achter ze staan. Een onwaarschijnlijk clichématige maar daardoor geweldige advocaat doet de rest. De rechtszaak is een verschrikking. De nerveuze broer vergeet je nooit meer. 'I fell to pieces'.

Jean de Florette en Manon des Sources vormen 1 speelfilm in 2 delen. Je moet ze echt allebei zien. Toevallig zag ik de films vorige maand voor het eerst en ik vond ze verrassend goed. Ouderwets en ambachtelijk goed, alsof de nouvelle vague nooit heeft bestaan. Ik vreesde voor exotisch pittoresk clichéplaatjes van zonovergoten Frankrijk, een beetje à la Chocolat (Lasse Hallström, 2000), geheel naar de smaak van Hollywood bereid, met kneuterige Fransozen en Françaises met allemaal een klein hartje. In plaats daarvan trof ik twee uitermate interessante onsympathieke hoofdpersonages die zich volledig laten leiden door slechte eigenschappen als afgunst, jaloezie, xenofobie, hebzucht en opportunisme. Vooral Daniel Auteuil is in vorm vanachter zijn gebitsprothese. Hij had een karikatuur van een domme boer kunnen zijn, maar de acteur zet een uiterst gecompliceerd personage neer dat ondanks al zijn slechte bedoelingen in Manon des Sources medelijden weet op te wekken. Dit is ook een van de zeldzame films waarin een jonge actrice (Ernestine Mazurowna) daadwerkelijk lijkt op de oudere versie van haar personage (gespeeld door Emmanuelle Béart ). Manon des Sources heeft ook nog een interessant staartje dat je zeker niet mag missen, al was het maar om Yves Montand op zijn oude dag subtiel te zien schitteren.

ah ben blij dat Daniel ook in deel 2 nog meedoet. (ze werden wel gewoon apart uitgebracht he, met maanden ertussen, dus dat doe ik nu ook maar.)

Before Midnight (Linklater 2013

Zou Olafs band hiernaar vernoemd zijn?

Bijna, de band is vernoemd naar het album van Gillian Welch "Hell among the Yearlings"

Before Midnight (Linklater 2013

Ethan Hawke is misschien wel de beste acteur van zijn generatie.

ah Welch :) (why am I not surprised, al kende ik dat album helemaal niet)

Before Midnight - het is natuurlijk geen toeval dat het echtpaar ditmaal niet door een vitale wereldstad loopt, maar tussen de ruïnes in een land dat op zijn grondvesten schudt.

Ethan Hawke weet een film regelmatig naar een hoger plan te trekken. Ook een genrefilm als Sinister (Scott Derrickson, 2012)krijgt dankzij zijn aanwezigheid extra kwaliteit. Al helpt Boards Of Canada op de soundtrack ook een handje.

Ja die ruines he! Ook de openings-scene van Ceylans "Iklimler". Het is een bekende truc.

De ruïnes zijn terug te voeren naar de film waar Celine in Before Midnight naar verwijst: de zwart-witfilm uit de jaren vijftig over een echtpaar bij Pompeï. Ceylan en Linklater kennen hun klassiekers.

Oh Vido, dat sleutelmoment uit Viaggio in Italia (installeer toch eens een comment-optie, man!) is dan weer een referentie aan - of gewoon gejat uit - The dead van James Joyce...

I know, I know. The Dead, ook de beste Joyce-verfilming ooit.

de enige doenbare ook, waarschijnlijk. (Al zijn er nog genoeg Dubliners-verhalen over, wie durft!)

maar comments, ja!

Identificazione di una donna
Hier moet ik nog lang over nadenken. Antonioni, je weet toch? Na jaren keert Antonioni terug naar Italië om deze mysterieuze film te maken over een filmregisseur die net gescheiden is en een nieuwe vrouw ontdekt. Om die relatie wordt hij halfslachtig bedreigd waardoor een vreemd soort paranoia ontstaat. Dat leidt uiteindelijk tot een geweldige autorit door de mist, waar eigenlijk geen hol gebeurt en toch zit je op het puntje van je stoel. Halverwege is er een draai aan het verhaal en een nieuwe (eigenlijk veel leukere) vrouw. Er is lekker veel wandelen door Rome en nog Venetië plus een bizar SF-einde. Eerste film waar ik ook een vrouw gewoon naakt op de w.c. zie zitten. En je kan zeggen van Antonioni wat je wilt maar de man had de hipste soundtracks, hier in 1982 verzorgt door John Foxx met nog extra nummers van Japan, XTC, OMD, Steve Hillage en Tangerine Dream. Rare film, moest denken aan Michael Mann als hij zijn fascinatie met gangsters zou loslaten.

南京! 南京! (The City Of Life And Death)
Een barrage aan handheld en zwartwit gefilmde gruwelen bij de Bloedbad van Nanking. (Massa-)executies, verkrachtingen en meer oorlogsgeweld waarbij je idee over gehele mensheid weer gitzwart kleurt. Na twee uur breek je dan toch bij dat kleine straaltje licht aan 't eind.

Oh ja:

The Possession
Meisje wordt bezeten van een 'dibbuk' door een doosje te openen. Natuurlijk bekende thema's maar toch wel een paar kippenvelmomenten, dus geslaagd te noemen.

Only God forgives (Nicolas Winding Refn, 2013)

Ik ben benieuwd. ;)

oh ja. een Rick Ross waardige titel wel :)

Now, Voyager
Nee, geen science-fiction. Dit is een melodrama uit Hollywoods psychologische periode. Zeker qua symfonische zwier is Now, Voyager net Spellbound. De eerste scenes suggereren een opvallend intieme film. Bette Davis speelt een ugly duckling die door moederlief wordt vernederd. Haar oudere zus ziet dat het misgaat en neemt een psycholoog mee. Dictator-moeder is verontwaardigd. 'No one in the Vale family has ever had a nervous breakdown'. Psy: 'well there's one having one now!'. De psy zegt nog wel meer ware en authentieke dingen over nestverlatingsangst, separatie en uitzichtloze tunnels, maar de hele sanatorium-episode van Bette wordt in één cut afgedaan. Jammer. Daarna begint namelijk gewoon een vakantieromance (de Voyager, hoewel ook metaforisch bedoeld is toch een 'ship'). Paul Henreid palmt Davis in, onder meer door haar sigaretten te voeren. (Die staan hier duidelijk nog voor hervonden vrijheid.) Henreid is een beetje een mental case himself, want hij heeft thuis ook al een wankele vrouw zitten... Aan scheiden mocht van de censuur niet gedacht worden, dus serveert de film een heel curieuze oplossing voor een 'gedeeld' leven. Er volgen tal van heartbreakin' moments, maar laat een feminist het niet zien. Zoals de Times fijntjes aanstipte: 'the solution is more explosive than the problem'.

Born on the Fourth of July
In een Vietnam-film van Oliver Stone verwacht je actie, maar de scenes in de jungle beperken zich hier tot een handjevol minuten. Born on the Fourth of July gaat om de sfeer vóór de oorlog en over wat erna gebeurde. Zo is het een film over battle scars geworden, vergelijkbaar met Hal Ashby's betere Coming Home, dat op hetzelfde levensverhaal werd gebaseerd. Ook zonder actie draait Stone zijn hand niet om voor grote gebaren. De opening! Verschrikkelijk melodramatische muziek van John Williams en een pak slowmo's begeleiden een fourth of july parade. Het is zo fascinerend pompeus dat het naar Terrence Malick's The Tree of Life neigt. De veteranen in de parade schrikken van het vuurwerk, zo'n beetje het hele punt dat Stone wil maken in één knal. Jongetjes spelen oorlogjes, en kleine jongetjes worden groot. Tom Cruise speelt niet alleen de hoofdrol, er zíjn nauwelijks andere rollen. Hij doet dat met inzet én lef, want zijn personage is voor alle partijen hateable. Eerst is ie een conservatieve blaaskaak, later verlink(s)t) hij de oorlog. Dit proces wordt niet bepaald vloeiend getoond, maar de afzonderlijke scenes zijn raak. Cruise flippend in een rehabilitatie-centrum (waar Stone nog wat civil rights in de film weet te frommelen). Cruise op tripje naar Mexico, om zich weer man te voelen.

They Shoot Horses, Don't They?
Voor een karrevracht aan Oscars genomineerde vroege film van Sydney Pollack. Hij moet altijd wel het lievelingetje van Hollywood zijn geweest. Toch is dit best avant-garde, vergelijkbaar met Altman, een man die aanmerkelijk minder prijzen won. 'Horses' heeft diens vormkenmerken, maar niet het mysterieuze driedimensionale gevoel. Ter verdediging van Pollack moet worden opgemerkt dat de film van '69 is, dus van namaak is geen sprake. Het onderwerp is uiterst curieus. Een dansmarathon ten tijde van de Grote Depressie. Een soort Colonel Parker-kermisstunt. De uitbater bedenkt zelfs een trouwpartij, op de dansvloer dus he. Dát gebeurt uiteindelijk niet, maar de exploitatie is er niet minder om. Een stuk of 50 koppeltjes zet het op een dansen en houdt dat wekenlang vol. (It's a metaphor!) Veel slaaptijd heeft men niet, dus iedereen draait langzaam door, terwijl de uitbater vaker 'yawzo yawzo' roept dan Royston Drenthe 'je weet toch' zegt. Altman had hier een echte ensemble film van weten te maken, maar ondanks de aanwezigheid van een Bruce Dern richt Pollack zijn aandacht vrijwel volledig op Michael Sarrazin en Jane Fonda. Beide zijn bijzonder gloomy. Een zekere literariteit kan de film niet ontzegd worden, zo zijn er Kafkaeske flash forwards, die het bijzondere einde aankondigen.

The Informer
John Ford. Het moet toch een keer een écht goeie film hebben gemaakt? Dat zal dan een western zijn – en ik zal 'm dan al wel gezien en vergeten hebben – verder blijft het voor mij een van de grootste namen waar ik het minst in zie. The Informer is in elk geval iets geheel anders dan gebruikelijk voor 'm, want een volbloeds Ierse film, met de IRA (!) en authentieke accenten. Van die laatste lijken we eerst nog verstoken te blijven, want de opening doet een zwijgende film vermoeden. Het hoofdpersonage heeft ook nog de mimiek van oude tijden, en John Ford voert een bijpassende cameravoering, met de focus op gezichten. Wanneer de man toch begint te praten is de magie snel verdwenen, en verandert het mysterieus mistige Dublin in een melodrama. Het hoofdpersonage is een clowneske simpleton die voor wat zilverlingen zijn vriend verraadt. De film opent met een Judas-quote, dus wordt er een katholieke lijdensweg ingezet. Huilende weduwen als ware het Ferrara's The Funeral. Driftige IRA-baasjes die op zoek gaan naar The Informer. En de dader? Die wordt opgehitst zijn geld uit te geven. Hij verwordt tot een soort Peter Lorre (in M!) maar dan wel de naïeve vrolijke variant. Zingend en schranzend (fish & chips!) richting einde. Hoe liep het eigenlijk met Judas af? Vast niet best... 'He didn't know what he was doin!'

Crips and Bloods: Made in America
Weer zo'n fijne opsteker over de mensheid. Geen nieuws maar het is weer bizar te bedenken hoe kortgeleden er nog apartheid in de US was. Gelukkig wel een beetje positieve ontwikkelingen met ex-bangers die een en ander proberen om te buigen.

A Serious Man
Alweer een dybbuk! Ik heb een zwak voor Coen brothers en dit is weer een van de leukere al moest ik wel ff opzoeken wat een 'goy' is en ik denk dat ik door een gebrek aan bijbelkennis ook wel een hoop mis. Maar er blijft genoeg over zoals die Coen humor (I mean, look at that parking lot!).

hihi tegenwoordig kan ik de VPRO gids lezen en raden welke films MB gaat kijken ('Valhalla Rising', oh nee die had ie al gezien)
:) :)

Die zou ik herbekijken. :)

Before Midnight
Mooi hoor, met een paar "inslagen" die wel heel dicht in de buurt kwamen. Vreemd dat je meegroeit met die gasten (en jezelf meer oud ziet worden via Hawke/Delphy dan je eigen spiegelbeeld).

Overigens 10,50 voor een bioscoopkaartje?

https://lh3.ggpht.com/_HHU05_zo3Pw/ScP7GiWpOuI/AAAAAAAAAaY/czhj5KUoqRE/s1600-h/star-wars-yoda-orly.jpg

https://farm3.staticflickr.com/2334/2249728658_6c14f20603.jpg

[zucht, een preview functie is geen overbodige luxe in 2013]

The Pride of the Yankees
Die pyjamas annex streepjespakken van de Yankees he, wat zijn ze toch iconisch. Het is zeker leuk Gary Cooper erin rond te zien hobbelen. De sympathieke sukkelaar speelt de grootste en meest geliefde pechvogel uit de Amerikaanse baseball-geschiedenis: southpaw Lou Gehrig. De man naar wie de slopende ziekte ALS werd vernoemd. Als men nú zijn levensverhaal zou verfilmen zou het eindeloos over die aftakeling gaan, maar in de forties lag dat nog veel te vers in het geheugen. De film verscheen al één jaar na zijn dood. Zo'n grote held was het dus. Babe Ruth (net André Hazes, of een Soprano) kon hier nog gewoon zichzelf spelen. Daarmee is The Pride eigenlijk een ontzettend vrolijke film geworden. Plezier in het spelen en het leven. De ouders van Lou Gehrig bijvoorbeeld, een stelletje Pruissische schmucks. Moeder wil dolgraag dat Lou engineer wordt (net als nonkel Otto.) Later komt ze daar wel van terug: Otto Schmotto! Ook ginnegappende pa is geweldig, recht weggelopen uit het leven van Woody Allen. Theresa Wright speelt het liefje van Gehrig, en doet dat met haar bekende girlish charms. Van veel memorabele honkbal als sport-momenten is geen sprake. Ik denk niet dat Gary Cooper ergens van dichtbij wordt gefilmd tijdens de matches. Van het spelletje kon hij geen bal. En hij was ook nog eens rechtshandig!

On the Beach
'Let's save Australia, don't wanna hurt no kangaroo.' Een bewussie was het niet geloof ik, maar feit is dat in deze postnucleaire dystopie enkel Australië 'leefbaar' is, en dat voor nog slechts enige maanden. 'Hoe krijgen we die 400 flessen port dan op' grappen mannetjes in een café. On the Beach schiet heen en weer op alle vlakken. Zelfs de boot keert om, maar daarover zo. In de kern is On the Beach natuurlijk wél serieus, en een pacifistisch pamflet. De ensemble-cast wordt aangevoerd door Gregory Peck als Amerikaanse kapitein, die thuis nog een gezin heeft zitten. Als thuis nog bestond. Ava Gardner doet een Amy Winehouseje als zijn love interest: drank en branie. 'Als die oorlog niet had plaatsgevonden had ik alle trucs uit de kast gehaald.' Nu houdt ze zich in. Gewoon twee mensen, seeking a friend for the end of the world. Anthony Perkins en Donna Anderson spelen het jongere stelletje, dat nog veel meer te verliezen heeft. (Een baby bijvoorbeeld, die door Perkins de fles wordt gegeven in de openingsscene) Dat soort details geven de film een opmerkelijke volwassenheid. 'It's like watching a French movie' grapt men zelf ergens, als er weer eens een pets op de billen wordt gegeven (een running gag). Halverwege de film vertrekken de mannen op missie (met een onderzeeër) maar ze hebben Het Grote Niets snel gezien. Bij terugkomst kan de oude Fred Astaire eindelijk schitteren. In een racekarretje! Wispelturig, raar en lief. Asimov + (levens)lust.

A Geisha
Van die oude Japanse films, het blijft hard werken geblazen. Zeker als ze maar tachtig minuten duren en alle info dus heel gecomprimeerd tot de kijker komt. Zo héél historisch blijkt A Geischa bijvoorbeeld niet. In het begin leek de film in de 15e eeuw te spelen, maar in Japanse rituelen verandert nooit wat. De geisha's uit de film versieren bovenbaasjes van autobedrijven, zelfs de oorlog is al voorbij. En daarmee is er kennelijk toch wat verandert, want er wordt gemopperd over de 'post-war' geishas, die veel meer op hun strepen staan. Het echte slaafse is er wel af. Moet er ook wel af vindt de film. (En terecht.) Als een man zich ongeoorloofd opdringt dien ik een klacht in, zegt er een. Ongehoord! In de beste fase gaat de film echt over het vak zelf. Liegen is een van de kwaliteiten die een geisha moet beschikken, horen wel al in de openingsscene. (En er wordt wat afgelogen in de rest van de film...) Een jong meisje gaat na de dood van moeder in opleiding. Haar vader wil niet meer garant voor d'r staan, en ze moet wat. Thee inschenken, shamisen spelen, het is allemaal nog best gezellig. Als ze 'af' is, neemt de 'madame' haar mee langs de theehuizen. ('Die moeten je aanbevelen'.) Even later zit ze bij zakenmannetjes, en begint de ellende. Teveel sake ('doe alsof je drinkt') en later vooral: teveel schulden. De eeuwige money hustle.

Ray
Prima biopic, Ray Charles was geen man zonder fouten, da's wel duidelijk.

The Wrestler
Mooi drama, een lach meer tranen en ik zou de finale tegen een worstelaar met een Iraanse act als toevallig kunnen beschouwen ware het niet dat dokter Moayidezadeh een (Azeri-)Perzische naam heeft … dan denk ik: staat die worstelaar ergens voor?

The Last Wave
Australische film in de jaren '70, toch best wel erg cool. Peter Weir gaat na zijn magnifieke Picnic At Hanging Rock nog een keer op de dreamtime trip, dit keer met prominente rol voor Aboriginals. Een groepje stedelijke Aboriginals wordt aangeklaagd voor een moord op een maat zonder dat er echt geweld wordt gebruikt. Een brave belastingadvocaat, Richard Chamberlain pre-Doornvogels, krijgt de zaak toebedeeld en raakt gefascineerd door dreamtime en de sjamaan die achter de moord lijkt te zitten en bovendien zijn eigen dromen begint te beïnvloeden (een hele fraaie dat hij in de file zit terwijl de wereld om hem heen in overstroomd.) Hoe meer ik er over nadenk hoe beter de film is. Er zit iets teveel mumbo-jumbo "kijk die Aboriginals vreemde shit doen" maar aan de andere kant zit er ook veel impliciet in over de plek van Aboriginals in de Aussie maatschappij. En de laatste 20 minuten zijn meesterlijk, een grootste afdaling in de diepten van de geest. Wat leidt tot een zeer ambivalent einde, waar natuurlijk niks over kan worden gezegd.

Ludo, op de lijst (als je hem niet hebt gezien ;)

Maar, ik zie nu dat je dat al hebt gedaan. :)

claro :) gave film.

het einde is pure white noise (in mijn herinnering)

[semi-spoiler]
Ik denk dat als er een remake gemaakt zou worden digitale effecten voor een keuze zouden zorgen die de ambivalentie oplost. Eigenlijk is het wel mooi zo, met die schaduw over het gezicht.

blijft van Weirs meesterwerkjes volgens mij alleen The Cars That Ate Paris over, of had je die al gezien OMC? (maar die is meer Tom Waits-loenatik, meer absurd, niet echt trippy)

"De westerling op een vreemd continent" blijft een favoriet thema van me. Last wave en Picnic zitten daarin ver vooraan. Waarom ik picnic beter vind is het mysterieuze. In The last wave zijn de de andere mensen die de westerling niet begrijpt, in picnic is het sja, het land zelf, gesymboliseerd door die rots. Je komt er niet helemaal achter wat het nu precies is wat die westerlingen ongeschikt maakt daar te wonen. Zie in dit straatje overigens ook het prachtige "Walkabout" van Roeg. De Engelsen hebben A passage to India. Wij hebben De stille kracht. Ging dat niet weer verfilmd worden?

Stille Kracht moest ik ook vandaag aan denken! (zo'n van voorspelbare "waarom dan niet in Nederlandse film" gedachte kwam in mij op. ;) Ja, niks meer van gehoord. Ik vind Picnic ook iets beter door die rots, maar de laatste 20 minuten van Last Wave zijn magistraal.

Shane
Eigenlijk is Alan Ladd in deze western 'the yearling'. Het hertje dat de harten op hol brengt. Grappig toch hoe niemand het kan laten Ladds geringe lengte ter sprake te brengen, zo meldde David Thomson dat ie het een beetje ongeloofwaardig vond dat de 1.67 lange Ladd zeven mannen tegelijk in elkaar mept. Alsof dat wél geloofwaardig is als de man 1.80 was geweest! Ladd (die van Veronica Lake) is hier laat in zijn carrière nog eens goed op dreef. Zijn gecoiffeerde voorkomen geeft hem wat van een foute charmezanger. De settlers-vrouw (Jean Arthur) moet alle zeilen bijzetten om niet verliefd te worden op 'de knecht', die zomaar is komen aanwaaien. (Haar man is een soort no nonsense Achterhoek-type, een prima rol van Van Heflin.) Maar Ladds grootste fan is dus het yearling-jongetje. Even blond en irritant, hij spreekt de titel wel honderdduizend keer uit. 'I love Shane!' Helemaal aan het eind gooit hij zelfs zijn moeder in the strijd. 'Come back Shane, mother wants you, I know she does.' Gunslinger Shane staat het gezinnetje bij in de strijd tegen wat cowboys. Die zien niet dat de oude tijden op zijn eind lopen. 'Pig farmers' noemen ze de mensen die hun beesten gewoon op één plek willen houden. Intimidatie volgt, met een beetje hulp van Jack Palance, die de Killer Joe in zichzelf boven haalt. Elisha Cook is het voornaamste slachtoffer.

Violette Nozière
Chabrol in zijn gebruikelijke rol als “Le Boucher”: hij fileert onaangename mensen. In de naam Violette zit al iets van violence, en hoewel het meisje (een onherkenbare Isabelle Huppert) er koket bijloopt is ze niet voor de poes. Het zijn de thirties – dus met de hoedjes en de jazzorksten – en Violette wil een dame worden. Haar moeder is het daarmee eens, maar hun inhoudelijke opvatting verschilt nogal. Knappe moeder heeft jaloerse trekjes, en blijft haar dochter als een klein kind behandelen. Pa staat erbij, en kijkt ernaar. Letterlijk, want hij komt gluren als Violette zich staat te wassen. Even daarvoor leek het huiselijke leventje in het mini-appartemen nog iets van Pialat-morsige gezelligheid te hebben, maar eigenlijk zat er toen al wat dwingends achter. Violette die precies op tijd thuis moet zijn om een potje te kaarten met pa. Niet zo vreemd dus dat Violette de trap van het flatgebouw afdaalt en zich in een nisje omtovert tot Zelda Fitzgerald-achtige vamp. Maar 'buiten' gaat er ook van alles mis, en heerst er eeuwig geld tekort. (Een bestaan als cocotte is hard werken, met Violette als de Franse Geisha.) Bovendien beginnen elementen uit het ene leven door te sijpelen in de andere. Hoe uit dit web van leugens te geraken? De film opent met tralies, en eindigt met een Bresson-waardige religieuze trip. Haast zonder religie te benoemen, al worden er wel voeten gewassen...

Fellini Satyricon
Elke Italiaanse regisseur moet een keer die grote Klassieke Oudheid-film maken, natuurlijk. Pasolini's Edipo Re schiet me te binnen, en Bertolucci heeft er vast ook wel een. Fellini (nooit te bescheiden om zijn eigen naam ín de titel te zetten) brengt een Danteske tour de force, gebaseerd op een ekte ekte oude satirische klassieker. De bekende Romeinse decadentie. Onthoofdingen, gestoorden, dwergen, deernen en vreetpartijen. En in de kern: ubergay. Er wordt zelfs een heus homohuwelijk avant la lettre gesloten. Het 'verhaaltje' is Ullysseaans. Een onnavolgbare dwaaltocht. Ene Encolpius raakt zijn jongensslaafje kwijt, en in zijn pogingen het knaapje terug te winnen belandt hij van de ene in de andere uitzinnige situatie. Grieks theater bij corrupte politici ('Wat ís een arme man!?'), gerommel in de kajuit van slavenschepen, 'rants' in het kunstmuseum, en gesjouw met een hermafroditische demigod. Die laatste passage is Faustiaans, en bevindt zich richting het einde als de overdaad aan Alles toch nog wat krijgt. (Tot dan toe had ik er niets van begrepen, en het er ook niet zo op.) De demigod sterft. Encolpius krijgt de schuld, en merkt dan dat zijn 'scepter' niet meer werkt. ('En daar was ie nog wel zo trots op!) Ariadne kwaad en Priapische bordelen bieden ook al geen oplossing. Gelukkig, daar is mijn moeder de negerin.

Dont Look Back
Bob Dylan is een onwaarschijnlijke popster. Zelf ontkent hij er een te zijn, in deze film van Pennebaker. Maar wat ontkent hij niet? Provocerend, zuigend, en altijd maar tegenvragen stellend loopt de Grote Snerprechter hier door Engeland. De docu opent met die bekende sequentie waarin Dylan met een stel papiertjes in de weer is. Daar kun je ook goed zien waarom de man wél die X-factor had. Het is een en al attitude. Een echte baas. Aan de onnavolgbare teksten (Van Dyke Parks-achtig in hun moeilijkdoenerij) en de rudimentaire muziek heeft het echt niet gelegen. Wie wil er nog mondharmonica spelen na deze film? Geintjes daargelaten is dit een geweldig portret. Prachtig intiem geschoten met supergoedkope handheld camera's. De kijker zit midden in de taxi met Joan Baez en Dylan. Buiten zijn er die Bieber-toestanden: 'will someone get that chick off the car!'. Beste passage is een combo van drie meesterlijke scenes. Eerst is daar Dylan versus een interviewer. Dylan zet de arme jongen op Socratische wijze helemaal schaakmat. Hij laat hem aan alles twijfelen. Plato had geen betere dialoog kunnen bedenken. Dan wordt Dylan uit de kleedkamer geroepen en ontmoet hij een lokale adellijke dame, waardoor we even die Engelse klasse-maatschappij kunnen voelen. Een scene later doet de vriendelijke Alan Price doet zijn best op de piano, het is een lieve situatie. Te lief voor Dylan, die Price begint de stangen hoe het toch met The Animals zit. Iedereen moet continu on the edge zijn. Oh Mercy!

Encounters At The End of the World
Met Werner naar Antarctica, kan weinig mee misgaan. Leuke bespiegelingen met de kleurrijke types die het land bevolken en natuurlijk adembenemende shots met Bulgaarse en Georgische koormuziek.

Lake Mungo
Australische paranormale horror, of eigenlijk, net als het Turkse Küçük Kıyamet: het rouwproces vermomd als griezelfilm. Deze is echter in de documentairevorm met found footage gegoten. Verre van perfect maar wel charmant.

Warm Bodies
Tja, rennende zombies ging nog maar dit is me te gortig, liefde met de ondoden (geen necrofilie, het blijft heel netjes). Belegen muziekkeuze om bij een zeker deel van het publiek wat nostalgische gevoelens te impregneren … het is vooral tam en oubollig.

La fille de Dracula
Dan liever een wat stroperige Jess Franco over de dochter van Dracula. Een middenmoter in z'n oeuvre, maar voor een liefhebber toch de moeite.

The People vs. Larry Flynt
Had hem geloof ik toch al eens op tv gezien. Daaruit herinnerde ik me vreemd genoeg vooral het moonshine-intro, waarin nochtans weinig bijzonders plaatsvindt. (De scene duurt bovendien maar een paar minuten.) Het verdrongen vervolg van de film zal wel minder expliciet zijn geweest dan ik destijds had gehoopt! Toch is de film zentertaining. Milos Forman is vakman genoeg om de tijd om te laten vliegen. Woody Harrelson speelt op enthousiaste wijze de titelrol, zéker als ie in een rolstoel is belandt kan Harrelson zich Duryea-stijl uitleven met het karretje. Op dat moment is de film op twee sporen beland. Er zijn eindeloze rechtszaken waarin Flynt de oppertroll uithangt. Niet geheel onterecht overigens. Ik zag wel een verbandje met Snowden. (Flynt heeft wat gestolen tapes met onthullingen over de FBI gepubliceerd, en wordt vervolgens afgevoerd.) Thuis zit Courtney Love Courtney Love te wezen. Specialiteit van het huis, de verlepte junkie-rol. Sid & Nancy all over again. Een stuk minder magisch, dit is de wereld van Hustler ten slotte, maar Forman maakt het einde wel magistraal melodramatisch als een opera. De meest ondankbare rol is er voor Edward Norton, als Flynts huisadvocaat. 'Je bent mijn vriend' mompelt Flynt sentimenteel, maar dát komt er in de film toch echt niet uit. Geen man voor vrienden ook, die Flynt.

The English Patient
Zo'n film waarvan je het in objectivisme gaat zoeken. Ik zie wel dat ie kundig in elkaar zit, maar om nou te zeggen dat ie me echt boeit. Grootste en meest aangename verrassing is Kristin Scott Thomas als een jonge blonde Madonna-achtige schoonheid, met een vleugje femme fatale. Ralph Fiennes speelt de Engelse patient, waarbij het adjectief ironisch blijkt. Niet voor niets discussieert men ergens over het nut van adjectieven. Fiennes 'droomt' als het ware de films in flashback, terwijl hij wordt verzorgd door de verpleegstertje Binoche. Het verleden is waar het om gaat. En dat broeit als de Sahara waarin de film speelt. De zandheuvels worden onder sheltering skies als naakte lichamen in beeld gebracht, en de vereenzaamde piloot Fiennes papt aan met de vrouw van zijn collega Colin Firth. Het is net voor de Tweede Wereldoorlog, en steden als Cairo en Benghazi zijn nog echt een mysterie voor de westerse troepen. (Er worden letterlijk Indiana Jones-style kaarten gemaakt.) Met de oorlog op komst dienen zich ook spionage-kansen aan, waardoor de film ook nog wat Graham Greene-trekjes vertoond. (Zeker op een kerstfeest in de hitte.) Maar The English Patient is vooral moeiteloos goochelen met verhaallijntjes. De finale is zo melodramatisch als verwacht en verbindt de lijntjes als een ouderwetse avonturen-romance.

Fatal Attraction
Een psychologische thriller zonder psychologie. Maar zó spannend! Overal omschreven als 'man's worst nightmare' en dat klopt precies. Overspel is al een mijnenveld van schuldgevoel, maar als het dan ook nog aan je vastzuigt als een giftige kwal.... Waar komt dat schuldgevoel nu eigenlijk vandaan? Het is niet typisch christelijk lijkt me. Biologisch gezien lijkt er ook geen belang... Hoe dan ook. Michael Douglas maakt als advocaat met ambities een nummertje met Glenn Close, die hij op een bedrijfsfeestje heeft ontmoet. Even daarvoor is ie andere collega tegengekomen die zijn nek in een bandage heeft zitten. 'It happened while screwing his wife!'. It's a sign, natuurlijk. Het gezinnetje van Douglas is erg charmant, ik mopper altijd op kindacteurtjes, maar zijn koter is geweldig eighties. Een meisje met een jongenskapsel, kaarttrucs en een hartverscheurende huilbui aan het eind. Dat is zo'n beetje het enige moment dat de film tijd neemt voor echte emotie, want de rest van de film is vooral rauwe suspense. Zeker als beide echtelieden dead threats beginnen te uiten wordt al dat pure geweld toch wat jammerlijk. (Ik geloof simpelweg niet dat een gewone man kan doden, laat staan wurgen.) Het eerste uur van Fatal Attraction is niettemin om je vingers bij af te likken. (Zolang je het zelf doet loop je geen gevaar.)

Frances Ha (Noah Baumbach, 2012)
To Rome with love (Woody Allen, 2012)
Metastaze (Branko Schmidt, 2009)
Efter repetitionen (Ingmar Bergman, 1984)

2 actual LOLZ. + <3 Greta, ben benieuwd.

Bergman, ik weet het niet, ik heb die film niet eens gezien en ik kan 'm nu met die ene quote al voelen. (en ik bedoel VOELEN) Dat is dan ook wel weer knap ergens van de man.

Viva Zapata!
Ik wist dat John Steinbeck ooit zelf een obscure documentaire had geregisseerd, maar niet van enig scenario. Viva Zapata is precies zoals je van hem verwacht: de focus op de zelfkant en het hart op de juiste plaats. Links. Elia Kazan regisseert (zoals hij enige jaren later ook East of Eden zou doen). Marlon Brando speelt de titelrol en doet dat met een haast overdreven emotionele inzet. Het begin van zijn indianen-activisme? Hij loopt de hele film met een brok in de keel rond. 'But tha bwey wis hngre' (Een jongetje lijdt honger.) Zapata neemt als een Guevara avant la lettre de wapenen op tegen het dictatoriale Mexicaanse bewind. De oorlog wordt summier afgedaan – gelukkig maar, deel 1 van die Che-cyclus van Soderbergh was ook niet zo boeiend – en Steinbeck concentreert zich op de aftermath. Na de gewonnen revolutie gaat Zapata deel uitmaken van het establishment en verwordt tot wat hij bestreden had. Mooiste moment volgt wanneer hij dat eindelijk door heeft, en de film een cirkel maakt. De speech die Zapata dan houdt is een heus This Land Is Your Land-manifest. 'If your house is burned, build it again. If your corn is destroyed, replant. If your children die, bear more. If they drive you out of the valley, live on the mountain, but LIVE.'

Married to the Mob
Je verwacht elk moment James Gandolfini in deze maffia-komedie (shootball?) van Jonathan Demme. 'I want a divorce!' schreeuwt Michelle Pfeiffer tegen haar 'family' guy Alec Baldwin. Dat blijkt al snel niet meer nodig... En dus staat het mob-meisje op haar eigen benen, in een gammel appartementje in New York. Desperately Seeking A New Life. Vrolijke kleurtjes op vrolijke sets, met mensen in vrolijke pakjes, en toffe klanken van David Byrne. Eigenlijk lijkt er weinig mis te kunnen gaan. Maar de grappen zijn op zijn zachtst gezegd hit & miss. En de missers overschaduwen de film. Dat het nog een beetje amusant wordt mag men volledig op het conto schrijven van de mannen in de film. Matthew Modine speelt een dorky FBI-agent, met Beastie Boys-waardige vermommigen. Als hij voor het eerst het nieuwe huisje van Pfeiffer komt bespieden draagt hij een overall waarop simpelweg 'The Plumber' staat. Dat het iets gaat worden tussen de twee kun je ver voor die eerste ontmoeting uittekenen. Dean Stockwell is ook wel okee, als de grote kleine gangsterbaas. Zijn zelfgeregisseerde entree in een restaurant is een van de leukere momenten. De barpianist zet prompt Tony's themesong in! Over de liedjes valt sowieso niet te klagen. New Order en The Feelies zijn er ook, op de valreep.

Gate of Hell
Zelden zo'n fraai en vrolijk gekleurde samoerai-film gezien. Het lijkt wel die Robin Hood-versie uit 1938, met Olivia de Havilland. zeker als er een heuse paardenrace wordt gehouden. Zoiets oppervlakkigs zie je samoerai toch niet vaak doen! Maar de kern van het verhaal is toch weer serieus, en Shakespeariaans. Na wat oorlogsschermutselingen heeft een samoerai zijn hart verpand aan een dametje. Als beloning voor zijn goede daden vraagt de opperbaas – een kale man met bakkebaarden die achter zijn oren de hoek om gaan – wat hij wil. Alles mag. Nou, dat meisje dus. (Alle andere samoerai's schuddebuiken van het lachen om zo'n kleine wens.) Blijkt de boel toch nog problematisch te worden, want het meisje is al getrouwd. Met een mede-samoerai. 'Geen zorgen', zegt die tegen zijn vrouw, 'ik laat hem niet in je buurt komen.' Je verwacht dat ze alsnog voor hem gaat vallen, maar de samoerai op vrijersvoeten wordt almaar vervelender en driftiger. (En zijn tegenstander almaar serener.) Gate of Hell is to the point, in wat voelt als slechts een paar lange scenes. Daarin wordt vooral veel koto wordt gespeeld en op het ritme van de muziek werkt de film toe naar een fijne, doch voorspelbare dramatische climax. Weinigen zijn zo goed in schuldgevoel als samoerai.

Dodsworth
Wyler staat sowieso garant voor vakwerk, maar zeker in de thirties en forties hebben zijn film ook nét iets meer dan gebruikelijk voor die periode. De scenarios zijn goed. Het acteren is nog beter, haast modern te noemen. Dodsworth komt uit 1936 maar toont onverbloemd hoe een huwelijk totaal implodeert. En dan ook totaal he: geen excuses, of de censuur die een of ander gezapig einde afdwingt. Waar het op neer komt? 'That old triangle stuff'. Dodsworth is een gepensioneerd industrieel die met zijn jongere vrouw naar Europa trekt. Om eindelijk te leven. Zijn vrouw is smalltown America helemaal zat (Dodsworth: 'I thought you liked gardening!') en gaat in Parijs en Londen eens even flink de bloemetjes buiten zetten. Want ze is jong, zo verkondigt ze overal. Het allerbeste aan de film is dat Dodsworth haar dit eigenlijk best gunt. Ze heeft een 'fling' nodig én verdiend. Maar langzaamaan ontglipt zijn vrouw hem helemaal. De film kiest duidelijk partij voor Dodsworth zelf – zie de titel – wat het enige minpuntje is. De vrouw is heel erg hateable, als een Keeping Up Appearances-typetje. Tegelijkertijd houdt de film de kijker stevig in de greep, en komt precies op de juiste momenten met de juiste wendingen (en argumenten in de ruzies) aanzetten. Net als de kijker die zelf ook bedenkt.

Viva Zapata! (…) Marlon Brando (…) Hij loopt de hele film met een brok in de keel rond. En met plakband op zijn oogleden, want dat is blijkbaar de enige manier om op een Mexicaan te lijken. De acteur kijkt ook de hele film scheel. Prima film verder.

Married to the Mob - in de bioscoop was bij deze film zo vaak bovenin een microfoon beeld dat deze film bij mij beter bekend staat als Maried to the Microphone. Over New Order gesproken: dit is de videoclip (lange versie) die Jonathan Demme een paar jaar eerder maakte voor The Perfect Kiss

https://www.youtube.com/watch?v=hcjolqpKR4g

En met plakband op zijn oogleden, want dat is blijkbaar de enige manier om op een Mexicaan te lijken. De acteur kijkt ook de hele film scheel. Prima film verder.

heheh ja en ja. (ik vergat nog te grappen dat 'Brando de hele tijd in de schaduw wordt gefilmd', want die indruk kreeg ik in het begin wel)

ondanks Married to the Mob (zo heel slecht is ie niet, gewoon niet zo grappig als ie zelf dacht) blijft Demme wel best een held.

Wat betekent "+ <3 Greta", Ludo? Zit niet zo in mijn internet memes en shit..:-S Ben benieuwd wat je Frances vindt. Ik vind Gerwig vanaf nu een ster, was zeer onder de indruk.

Ik moet die vroege films van Demme nog eens bekijken. Vooralsnog vind in Something wild zijn beste en meest persoonlijke speelfilm. Bijzonder geestig, en met sublieme rollen van Daniels, Griffith en (man oh man) Liotta. Misschien is Silence of the Lambs wel beter, maar dat zie ik niet zo als een Demme-film.

<3 is een hartje. :)

Something Wild had ik toevallig net genoteerd, want David Thomsons favoriet van Demme. (Van Wyler moet Thomson dan weer helemaal niks hebben)

The Notebook
Goeiedag, m'n portie suiker is weer binnen vandaag.

je wilt niet weten hOE favoriet die film is bij vrouwen. Beavis: hehehe.
echt waar.