Filmforum

Die zou ik herbekijken. :)

Before Midnight
Mooi hoor, met een paar "inslagen" die wel heel dicht in de buurt kwamen. Vreemd dat je meegroeit met die gasten (en jezelf meer oud ziet worden via Hawke/Delphy dan je eigen spiegelbeeld).

Overigens 10,50 voor een bioscoopkaartje?

https://lh3.ggpht.com/_HHU05_zo3Pw/ScP7GiWpOuI/AAAAAAAAAaY/czhj5KUoqRE/s1600-h/star-wars-yoda-orly.jpg

https://farm3.staticflickr.com/2334/2249728658_6c14f20603.jpg

[zucht, een preview functie is geen overbodige luxe in 2013]

The Pride of the Yankees
Die pyjamas annex streepjespakken van de Yankees he, wat zijn ze toch iconisch. Het is zeker leuk Gary Cooper erin rond te zien hobbelen. De sympathieke sukkelaar speelt de grootste en meest geliefde pechvogel uit de Amerikaanse baseball-geschiedenis: southpaw Lou Gehrig. De man naar wie de slopende ziekte ALS werd vernoemd. Als men nú zijn levensverhaal zou verfilmen zou het eindeloos over die aftakeling gaan, maar in de forties lag dat nog veel te vers in het geheugen. De film verscheen al één jaar na zijn dood. Zo'n grote held was het dus. Babe Ruth (net André Hazes, of een Soprano) kon hier nog gewoon zichzelf spelen. Daarmee is The Pride eigenlijk een ontzettend vrolijke film geworden. Plezier in het spelen en het leven. De ouders van Lou Gehrig bijvoorbeeld, een stelletje Pruissische schmucks. Moeder wil dolgraag dat Lou engineer wordt (net als nonkel Otto.) Later komt ze daar wel van terug: Otto Schmotto! Ook ginnegappende pa is geweldig, recht weggelopen uit het leven van Woody Allen. Theresa Wright speelt het liefje van Gehrig, en doet dat met haar bekende girlish charms. Van veel memorabele honkbal als sport-momenten is geen sprake. Ik denk niet dat Gary Cooper ergens van dichtbij wordt gefilmd tijdens de matches. Van het spelletje kon hij geen bal. En hij was ook nog eens rechtshandig!

On the Beach
'Let's save Australia, don't wanna hurt no kangaroo.' Een bewussie was het niet geloof ik, maar feit is dat in deze postnucleaire dystopie enkel Australië 'leefbaar' is, en dat voor nog slechts enige maanden. 'Hoe krijgen we die 400 flessen port dan op' grappen mannetjes in een café. On the Beach schiet heen en weer op alle vlakken. Zelfs de boot keert om, maar daarover zo. In de kern is On the Beach natuurlijk wél serieus, en een pacifistisch pamflet. De ensemble-cast wordt aangevoerd door Gregory Peck als Amerikaanse kapitein, die thuis nog een gezin heeft zitten. Als thuis nog bestond. Ava Gardner doet een Amy Winehouseje als zijn love interest: drank en branie. 'Als die oorlog niet had plaatsgevonden had ik alle trucs uit de kast gehaald.' Nu houdt ze zich in. Gewoon twee mensen, seeking a friend for the end of the world. Anthony Perkins en Donna Anderson spelen het jongere stelletje, dat nog veel meer te verliezen heeft. (Een baby bijvoorbeeld, die door Perkins de fles wordt gegeven in de openingsscene) Dat soort details geven de film een opmerkelijke volwassenheid. 'It's like watching a French movie' grapt men zelf ergens, als er weer eens een pets op de billen wordt gegeven (een running gag). Halverwege de film vertrekken de mannen op missie (met een onderzeeër) maar ze hebben Het Grote Niets snel gezien. Bij terugkomst kan de oude Fred Astaire eindelijk schitteren. In een racekarretje! Wispelturig, raar en lief. Asimov + (levens)lust.

A Geisha
Van die oude Japanse films, het blijft hard werken geblazen. Zeker als ze maar tachtig minuten duren en alle info dus heel gecomprimeerd tot de kijker komt. Zo héél historisch blijkt A Geischa bijvoorbeeld niet. In het begin leek de film in de 15e eeuw te spelen, maar in Japanse rituelen verandert nooit wat. De geisha's uit de film versieren bovenbaasjes van autobedrijven, zelfs de oorlog is al voorbij. En daarmee is er kennelijk toch wat verandert, want er wordt gemopperd over de 'post-war' geishas, die veel meer op hun strepen staan. Het echte slaafse is er wel af. Moet er ook wel af vindt de film. (En terecht.) Als een man zich ongeoorloofd opdringt dien ik een klacht in, zegt er een. Ongehoord! In de beste fase gaat de film echt over het vak zelf. Liegen is een van de kwaliteiten die een geisha moet beschikken, horen wel al in de openingsscene. (En er wordt wat afgelogen in de rest van de film...) Een jong meisje gaat na de dood van moeder in opleiding. Haar vader wil niet meer garant voor d'r staan, en ze moet wat. Thee inschenken, shamisen spelen, het is allemaal nog best gezellig. Als ze 'af' is, neemt de 'madame' haar mee langs de theehuizen. ('Die moeten je aanbevelen'.) Even later zit ze bij zakenmannetjes, en begint de ellende. Teveel sake ('doe alsof je drinkt') en later vooral: teveel schulden. De eeuwige money hustle.

Ray
Prima biopic, Ray Charles was geen man zonder fouten, da's wel duidelijk.

The Wrestler
Mooi drama, een lach meer tranen en ik zou de finale tegen een worstelaar met een Iraanse act als toevallig kunnen beschouwen ware het niet dat dokter Moayidezadeh een (Azeri-)Perzische naam heeft … dan denk ik: staat die worstelaar ergens voor?

The Last Wave
Australische film in de jaren '70, toch best wel erg cool. Peter Weir gaat na zijn magnifieke Picnic At Hanging Rock nog een keer op de dreamtime trip, dit keer met prominente rol voor Aboriginals. Een groepje stedelijke Aboriginals wordt aangeklaagd voor een moord op een maat zonder dat er echt geweld wordt gebruikt. Een brave belastingadvocaat, Richard Chamberlain pre-Doornvogels, krijgt de zaak toebedeeld en raakt gefascineerd door dreamtime en de sjamaan die achter de moord lijkt te zitten en bovendien zijn eigen dromen begint te beïnvloeden (een hele fraaie dat hij in de file zit terwijl de wereld om hem heen in overstroomd.) Hoe meer ik er over nadenk hoe beter de film is. Er zit iets teveel mumbo-jumbo "kijk die Aboriginals vreemde shit doen" maar aan de andere kant zit er ook veel impliciet in over de plek van Aboriginals in de Aussie maatschappij. En de laatste 20 minuten zijn meesterlijk, een grootste afdaling in de diepten van de geest. Wat leidt tot een zeer ambivalent einde, waar natuurlijk niks over kan worden gezegd.

Ludo, op de lijst (als je hem niet hebt gezien ;)

Maar, ik zie nu dat je dat al hebt gedaan. :)

claro :) gave film.

het einde is pure white noise (in mijn herinnering)

[semi-spoiler]
Ik denk dat als er een remake gemaakt zou worden digitale effecten voor een keuze zouden zorgen die de ambivalentie oplost. Eigenlijk is het wel mooi zo, met die schaduw over het gezicht.

blijft van Weirs meesterwerkjes volgens mij alleen The Cars That Ate Paris over, of had je die al gezien OMC? (maar die is meer Tom Waits-loenatik, meer absurd, niet echt trippy)

"De westerling op een vreemd continent" blijft een favoriet thema van me. Last wave en Picnic zitten daarin ver vooraan. Waarom ik picnic beter vind is het mysterieuze. In The last wave zijn de de andere mensen die de westerling niet begrijpt, in picnic is het sja, het land zelf, gesymboliseerd door die rots. Je komt er niet helemaal achter wat het nu precies is wat die westerlingen ongeschikt maakt daar te wonen. Zie in dit straatje overigens ook het prachtige "Walkabout" van Roeg. De Engelsen hebben A passage to India. Wij hebben De stille kracht. Ging dat niet weer verfilmd worden?

Stille Kracht moest ik ook vandaag aan denken! (zo'n van voorspelbare "waarom dan niet in Nederlandse film" gedachte kwam in mij op. ;) Ja, niks meer van gehoord. Ik vind Picnic ook iets beter door die rots, maar de laatste 20 minuten van Last Wave zijn magistraal.

Shane
Eigenlijk is Alan Ladd in deze western 'the yearling'. Het hertje dat de harten op hol brengt. Grappig toch hoe niemand het kan laten Ladds geringe lengte ter sprake te brengen, zo meldde David Thomson dat ie het een beetje ongeloofwaardig vond dat de 1.67 lange Ladd zeven mannen tegelijk in elkaar mept. Alsof dat wél geloofwaardig is als de man 1.80 was geweest! Ladd (die van Veronica Lake) is hier laat in zijn carrière nog eens goed op dreef. Zijn gecoiffeerde voorkomen geeft hem wat van een foute charmezanger. De settlers-vrouw (Jean Arthur) moet alle zeilen bijzetten om niet verliefd te worden op 'de knecht', die zomaar is komen aanwaaien. (Haar man is een soort no nonsense Achterhoek-type, een prima rol van Van Heflin.) Maar Ladds grootste fan is dus het yearling-jongetje. Even blond en irritant, hij spreekt de titel wel honderdduizend keer uit. 'I love Shane!' Helemaal aan het eind gooit hij zelfs zijn moeder in the strijd. 'Come back Shane, mother wants you, I know she does.' Gunslinger Shane staat het gezinnetje bij in de strijd tegen wat cowboys. Die zien niet dat de oude tijden op zijn eind lopen. 'Pig farmers' noemen ze de mensen die hun beesten gewoon op één plek willen houden. Intimidatie volgt, met een beetje hulp van Jack Palance, die de Killer Joe in zichzelf boven haalt. Elisha Cook is het voornaamste slachtoffer.

Violette Nozière
Chabrol in zijn gebruikelijke rol als “Le Boucher”: hij fileert onaangename mensen. In de naam Violette zit al iets van violence, en hoewel het meisje (een onherkenbare Isabelle Huppert) er koket bijloopt is ze niet voor de poes. Het zijn de thirties – dus met de hoedjes en de jazzorksten – en Violette wil een dame worden. Haar moeder is het daarmee eens, maar hun inhoudelijke opvatting verschilt nogal. Knappe moeder heeft jaloerse trekjes, en blijft haar dochter als een klein kind behandelen. Pa staat erbij, en kijkt ernaar. Letterlijk, want hij komt gluren als Violette zich staat te wassen. Even daarvoor leek het huiselijke leventje in het mini-appartemen nog iets van Pialat-morsige gezelligheid te hebben, maar eigenlijk zat er toen al wat dwingends achter. Violette die precies op tijd thuis moet zijn om een potje te kaarten met pa. Niet zo vreemd dus dat Violette de trap van het flatgebouw afdaalt en zich in een nisje omtovert tot Zelda Fitzgerald-achtige vamp. Maar 'buiten' gaat er ook van alles mis, en heerst er eeuwig geld tekort. (Een bestaan als cocotte is hard werken, met Violette als de Franse Geisha.) Bovendien beginnen elementen uit het ene leven door te sijpelen in de andere. Hoe uit dit web van leugens te geraken? De film opent met tralies, en eindigt met een Bresson-waardige religieuze trip. Haast zonder religie te benoemen, al worden er wel voeten gewassen...

Fellini Satyricon
Elke Italiaanse regisseur moet een keer die grote Klassieke Oudheid-film maken, natuurlijk. Pasolini's Edipo Re schiet me te binnen, en Bertolucci heeft er vast ook wel een. Fellini (nooit te bescheiden om zijn eigen naam ín de titel te zetten) brengt een Danteske tour de force, gebaseerd op een ekte ekte oude satirische klassieker. De bekende Romeinse decadentie. Onthoofdingen, gestoorden, dwergen, deernen en vreetpartijen. En in de kern: ubergay. Er wordt zelfs een heus homohuwelijk avant la lettre gesloten. Het 'verhaaltje' is Ullysseaans. Een onnavolgbare dwaaltocht. Ene Encolpius raakt zijn jongensslaafje kwijt, en in zijn pogingen het knaapje terug te winnen belandt hij van de ene in de andere uitzinnige situatie. Grieks theater bij corrupte politici ('Wat ís een arme man!?'), gerommel in de kajuit van slavenschepen, 'rants' in het kunstmuseum, en gesjouw met een hermafroditische demigod. Die laatste passage is Faustiaans, en bevindt zich richting het einde als de overdaad aan Alles toch nog wat krijgt. (Tot dan toe had ik er niets van begrepen, en het er ook niet zo op.) De demigod sterft. Encolpius krijgt de schuld, en merkt dan dat zijn 'scepter' niet meer werkt. ('En daar was ie nog wel zo trots op!) Ariadne kwaad en Priapische bordelen bieden ook al geen oplossing. Gelukkig, daar is mijn moeder de negerin.

Dont Look Back
Bob Dylan is een onwaarschijnlijke popster. Zelf ontkent hij er een te zijn, in deze film van Pennebaker. Maar wat ontkent hij niet? Provocerend, zuigend, en altijd maar tegenvragen stellend loopt de Grote Snerprechter hier door Engeland. De docu opent met die bekende sequentie waarin Dylan met een stel papiertjes in de weer is. Daar kun je ook goed zien waarom de man wél die X-factor had. Het is een en al attitude. Een echte baas. Aan de onnavolgbare teksten (Van Dyke Parks-achtig in hun moeilijkdoenerij) en de rudimentaire muziek heeft het echt niet gelegen. Wie wil er nog mondharmonica spelen na deze film? Geintjes daargelaten is dit een geweldig portret. Prachtig intiem geschoten met supergoedkope handheld camera's. De kijker zit midden in de taxi met Joan Baez en Dylan. Buiten zijn er die Bieber-toestanden: 'will someone get that chick off the car!'. Beste passage is een combo van drie meesterlijke scenes. Eerst is daar Dylan versus een interviewer. Dylan zet de arme jongen op Socratische wijze helemaal schaakmat. Hij laat hem aan alles twijfelen. Plato had geen betere dialoog kunnen bedenken. Dan wordt Dylan uit de kleedkamer geroepen en ontmoet hij een lokale adellijke dame, waardoor we even die Engelse klasse-maatschappij kunnen voelen. Een scene later doet de vriendelijke Alan Price doet zijn best op de piano, het is een lieve situatie. Te lief voor Dylan, die Price begint de stangen hoe het toch met The Animals zit. Iedereen moet continu on the edge zijn. Oh Mercy!

Encounters At The End of the World
Met Werner naar Antarctica, kan weinig mee misgaan. Leuke bespiegelingen met de kleurrijke types die het land bevolken en natuurlijk adembenemende shots met Bulgaarse en Georgische koormuziek.

Lake Mungo
Australische paranormale horror, of eigenlijk, net als het Turkse Küçük Kıyamet: het rouwproces vermomd als griezelfilm. Deze is echter in de documentairevorm met found footage gegoten. Verre van perfect maar wel charmant.

Warm Bodies
Tja, rennende zombies ging nog maar dit is me te gortig, liefde met de ondoden (geen necrofilie, het blijft heel netjes). Belegen muziekkeuze om bij een zeker deel van het publiek wat nostalgische gevoelens te impregneren … het is vooral tam en oubollig.

La fille de Dracula
Dan liever een wat stroperige Jess Franco over de dochter van Dracula. Een middenmoter in z'n oeuvre, maar voor een liefhebber toch de moeite.

The People vs. Larry Flynt
Had hem geloof ik toch al eens op tv gezien. Daaruit herinnerde ik me vreemd genoeg vooral het moonshine-intro, waarin nochtans weinig bijzonders plaatsvindt. (De scene duurt bovendien maar een paar minuten.) Het verdrongen vervolg van de film zal wel minder expliciet zijn geweest dan ik destijds had gehoopt! Toch is de film zentertaining. Milos Forman is vakman genoeg om de tijd om te laten vliegen. Woody Harrelson speelt op enthousiaste wijze de titelrol, zéker als ie in een rolstoel is belandt kan Harrelson zich Duryea-stijl uitleven met het karretje. Op dat moment is de film op twee sporen beland. Er zijn eindeloze rechtszaken waarin Flynt de oppertroll uithangt. Niet geheel onterecht overigens. Ik zag wel een verbandje met Snowden. (Flynt heeft wat gestolen tapes met onthullingen over de FBI gepubliceerd, en wordt vervolgens afgevoerd.) Thuis zit Courtney Love Courtney Love te wezen. Specialiteit van het huis, de verlepte junkie-rol. Sid & Nancy all over again. Een stuk minder magisch, dit is de wereld van Hustler ten slotte, maar Forman maakt het einde wel magistraal melodramatisch als een opera. De meest ondankbare rol is er voor Edward Norton, als Flynts huisadvocaat. 'Je bent mijn vriend' mompelt Flynt sentimenteel, maar dát komt er in de film toch echt niet uit. Geen man voor vrienden ook, die Flynt.

The English Patient
Zo'n film waarvan je het in objectivisme gaat zoeken. Ik zie wel dat ie kundig in elkaar zit, maar om nou te zeggen dat ie me echt boeit. Grootste en meest aangename verrassing is Kristin Scott Thomas als een jonge blonde Madonna-achtige schoonheid, met een vleugje femme fatale. Ralph Fiennes speelt de Engelse patient, waarbij het adjectief ironisch blijkt. Niet voor niets discussieert men ergens over het nut van adjectieven. Fiennes 'droomt' als het ware de films in flashback, terwijl hij wordt verzorgd door de verpleegstertje Binoche. Het verleden is waar het om gaat. En dat broeit als de Sahara waarin de film speelt. De zandheuvels worden onder sheltering skies als naakte lichamen in beeld gebracht, en de vereenzaamde piloot Fiennes papt aan met de vrouw van zijn collega Colin Firth. Het is net voor de Tweede Wereldoorlog, en steden als Cairo en Benghazi zijn nog echt een mysterie voor de westerse troepen. (Er worden letterlijk Indiana Jones-style kaarten gemaakt.) Met de oorlog op komst dienen zich ook spionage-kansen aan, waardoor de film ook nog wat Graham Greene-trekjes vertoond. (Zeker op een kerstfeest in de hitte.) Maar The English Patient is vooral moeiteloos goochelen met verhaallijntjes. De finale is zo melodramatisch als verwacht en verbindt de lijntjes als een ouderwetse avonturen-romance.

Fatal Attraction
Een psychologische thriller zonder psychologie. Maar zó spannend! Overal omschreven als 'man's worst nightmare' en dat klopt precies. Overspel is al een mijnenveld van schuldgevoel, maar als het dan ook nog aan je vastzuigt als een giftige kwal.... Waar komt dat schuldgevoel nu eigenlijk vandaan? Het is niet typisch christelijk lijkt me. Biologisch gezien lijkt er ook geen belang... Hoe dan ook. Michael Douglas maakt als advocaat met ambities een nummertje met Glenn Close, die hij op een bedrijfsfeestje heeft ontmoet. Even daarvoor is ie andere collega tegengekomen die zijn nek in een bandage heeft zitten. 'It happened while screwing his wife!'. It's a sign, natuurlijk. Het gezinnetje van Douglas is erg charmant, ik mopper altijd op kindacteurtjes, maar zijn koter is geweldig eighties. Een meisje met een jongenskapsel, kaarttrucs en een hartverscheurende huilbui aan het eind. Dat is zo'n beetje het enige moment dat de film tijd neemt voor echte emotie, want de rest van de film is vooral rauwe suspense. Zeker als beide echtelieden dead threats beginnen te uiten wordt al dat pure geweld toch wat jammerlijk. (Ik geloof simpelweg niet dat een gewone man kan doden, laat staan wurgen.) Het eerste uur van Fatal Attraction is niettemin om je vingers bij af te likken. (Zolang je het zelf doet loop je geen gevaar.)

Frances Ha (Noah Baumbach, 2012)
To Rome with love (Woody Allen, 2012)
Metastaze (Branko Schmidt, 2009)
Efter repetitionen (Ingmar Bergman, 1984)

2 actual LOLZ. + <3 Greta, ben benieuwd.

Bergman, ik weet het niet, ik heb die film niet eens gezien en ik kan 'm nu met die ene quote al voelen. (en ik bedoel VOELEN) Dat is dan ook wel weer knap ergens van de man.

Viva Zapata!
Ik wist dat John Steinbeck ooit zelf een obscure documentaire had geregisseerd, maar niet van enig scenario. Viva Zapata is precies zoals je van hem verwacht: de focus op de zelfkant en het hart op de juiste plaats. Links. Elia Kazan regisseert (zoals hij enige jaren later ook East of Eden zou doen). Marlon Brando speelt de titelrol en doet dat met een haast overdreven emotionele inzet. Het begin van zijn indianen-activisme? Hij loopt de hele film met een brok in de keel rond. 'But tha bwey wis hngre' (Een jongetje lijdt honger.) Zapata neemt als een Guevara avant la lettre de wapenen op tegen het dictatoriale Mexicaanse bewind. De oorlog wordt summier afgedaan – gelukkig maar, deel 1 van die Che-cyclus van Soderbergh was ook niet zo boeiend – en Steinbeck concentreert zich op de aftermath. Na de gewonnen revolutie gaat Zapata deel uitmaken van het establishment en verwordt tot wat hij bestreden had. Mooiste moment volgt wanneer hij dat eindelijk door heeft, en de film een cirkel maakt. De speech die Zapata dan houdt is een heus This Land Is Your Land-manifest. 'If your house is burned, build it again. If your corn is destroyed, replant. If your children die, bear more. If they drive you out of the valley, live on the mountain, but LIVE.'

Married to the Mob
Je verwacht elk moment James Gandolfini in deze maffia-komedie (shootball?) van Jonathan Demme. 'I want a divorce!' schreeuwt Michelle Pfeiffer tegen haar 'family' guy Alec Baldwin. Dat blijkt al snel niet meer nodig... En dus staat het mob-meisje op haar eigen benen, in een gammel appartementje in New York. Desperately Seeking A New Life. Vrolijke kleurtjes op vrolijke sets, met mensen in vrolijke pakjes, en toffe klanken van David Byrne. Eigenlijk lijkt er weinig mis te kunnen gaan. Maar de grappen zijn op zijn zachtst gezegd hit & miss. En de missers overschaduwen de film. Dat het nog een beetje amusant wordt mag men volledig op het conto schrijven van de mannen in de film. Matthew Modine speelt een dorky FBI-agent, met Beastie Boys-waardige vermommigen. Als hij voor het eerst het nieuwe huisje van Pfeiffer komt bespieden draagt hij een overall waarop simpelweg 'The Plumber' staat. Dat het iets gaat worden tussen de twee kun je ver voor die eerste ontmoeting uittekenen. Dean Stockwell is ook wel okee, als de grote kleine gangsterbaas. Zijn zelfgeregisseerde entree in een restaurant is een van de leukere momenten. De barpianist zet prompt Tony's themesong in! Over de liedjes valt sowieso niet te klagen. New Order en The Feelies zijn er ook, op de valreep.

Gate of Hell
Zelden zo'n fraai en vrolijk gekleurde samoerai-film gezien. Het lijkt wel die Robin Hood-versie uit 1938, met Olivia de Havilland. zeker als er een heuse paardenrace wordt gehouden. Zoiets oppervlakkigs zie je samoerai toch niet vaak doen! Maar de kern van het verhaal is toch weer serieus, en Shakespeariaans. Na wat oorlogsschermutselingen heeft een samoerai zijn hart verpand aan een dametje. Als beloning voor zijn goede daden vraagt de opperbaas – een kale man met bakkebaarden die achter zijn oren de hoek om gaan – wat hij wil. Alles mag. Nou, dat meisje dus. (Alle andere samoerai's schuddebuiken van het lachen om zo'n kleine wens.) Blijkt de boel toch nog problematisch te worden, want het meisje is al getrouwd. Met een mede-samoerai. 'Geen zorgen', zegt die tegen zijn vrouw, 'ik laat hem niet in je buurt komen.' Je verwacht dat ze alsnog voor hem gaat vallen, maar de samoerai op vrijersvoeten wordt almaar vervelender en driftiger. (En zijn tegenstander almaar serener.) Gate of Hell is to the point, in wat voelt als slechts een paar lange scenes. Daarin wordt vooral veel koto wordt gespeeld en op het ritme van de muziek werkt de film toe naar een fijne, doch voorspelbare dramatische climax. Weinigen zijn zo goed in schuldgevoel als samoerai.

Dodsworth
Wyler staat sowieso garant voor vakwerk, maar zeker in de thirties en forties hebben zijn film ook nét iets meer dan gebruikelijk voor die periode. De scenarios zijn goed. Het acteren is nog beter, haast modern te noemen. Dodsworth komt uit 1936 maar toont onverbloemd hoe een huwelijk totaal implodeert. En dan ook totaal he: geen excuses, of de censuur die een of ander gezapig einde afdwingt. Waar het op neer komt? 'That old triangle stuff'. Dodsworth is een gepensioneerd industrieel die met zijn jongere vrouw naar Europa trekt. Om eindelijk te leven. Zijn vrouw is smalltown America helemaal zat (Dodsworth: 'I thought you liked gardening!') en gaat in Parijs en Londen eens even flink de bloemetjes buiten zetten. Want ze is jong, zo verkondigt ze overal. Het allerbeste aan de film is dat Dodsworth haar dit eigenlijk best gunt. Ze heeft een 'fling' nodig én verdiend. Maar langzaamaan ontglipt zijn vrouw hem helemaal. De film kiest duidelijk partij voor Dodsworth zelf – zie de titel – wat het enige minpuntje is. De vrouw is heel erg hateable, als een Keeping Up Appearances-typetje. Tegelijkertijd houdt de film de kijker stevig in de greep, en komt precies op de juiste momenten met de juiste wendingen (en argumenten in de ruzies) aanzetten. Net als de kijker die zelf ook bedenkt.

Viva Zapata! (…) Marlon Brando (…) Hij loopt de hele film met een brok in de keel rond. En met plakband op zijn oogleden, want dat is blijkbaar de enige manier om op een Mexicaan te lijken. De acteur kijkt ook de hele film scheel. Prima film verder.

Married to the Mob - in de bioscoop was bij deze film zo vaak bovenin een microfoon beeld dat deze film bij mij beter bekend staat als Maried to the Microphone. Over New Order gesproken: dit is de videoclip (lange versie) die Jonathan Demme een paar jaar eerder maakte voor The Perfect Kiss

https://www.youtube.com/watch?v=hcjolqpKR4g

En met plakband op zijn oogleden, want dat is blijkbaar de enige manier om op een Mexicaan te lijken. De acteur kijkt ook de hele film scheel. Prima film verder.

heheh ja en ja. (ik vergat nog te grappen dat 'Brando de hele tijd in de schaduw wordt gefilmd', want die indruk kreeg ik in het begin wel)

ondanks Married to the Mob (zo heel slecht is ie niet, gewoon niet zo grappig als ie zelf dacht) blijft Demme wel best een held.

Wat betekent "+ <3 Greta", Ludo? Zit niet zo in mijn internet memes en shit..:-S Ben benieuwd wat je Frances vindt. Ik vind Gerwig vanaf nu een ster, was zeer onder de indruk.

Ik moet die vroege films van Demme nog eens bekijken. Vooralsnog vind in Something wild zijn beste en meest persoonlijke speelfilm. Bijzonder geestig, en met sublieme rollen van Daniels, Griffith en (man oh man) Liotta. Misschien is Silence of the Lambs wel beter, maar dat zie ik niet zo als een Demme-film.

<3 is een hartje. :)

Something Wild had ik toevallig net genoteerd, want David Thomsons favoriet van Demme. (Van Wyler moet Thomson dan weer helemaal niks hebben)

The Notebook
Goeiedag, m'n portie suiker is weer binnen vandaag.

je wilt niet weten hOE favoriet die film is bij vrouwen. Beavis: hehehe.
echt waar.

Tja, ik keek 'm ook niet zo maar. :)

!

het juiste antwoord

;)

Spring breakers (Harmony Korine, 2012)

Sound City
Een belegen artiesten waar ik niet zoveel mee heb en de schoonheid van analoog en ander rockisme en ook best veel Dave Grohl, maar toch wel een aardige docu over de studio waar erg veel beroemde platen zijn opgenomen, zélfs een paar die ik ook heb.

Een hoop*

The Last Seduction
Ook een vorm van Fatal Attraction. Hier nog wat bitchier afgedwongen, in een wervelende neonoir. Raunchy, amusant en lekker belachelijk. Kantoorbitch Linda Fiorentino (After Hours!) begint als ware dit Glengarry Glen Ross al mopperend over het sluiten van de leads. In de buitenwereld heeft ze zelfs ook wat leads lopen, en daarom staat de hilarische Bill Pullman als een Willem Alexanderige schmuck drugs voor haar te dealen. Terug thuis (met een hoop geld) krijgt hij alleen maar gezeik, en is de vogel gevlogen. The Last Seduction maakt van de femme fatale de hoofdrol, en dat swingt. Fiorentino strandt in een of andere cowtown, waar ze haar mindgames continueert. Peter Berg is nu het slachtoffer. Als hij bij de eerste kennismaking pocht over een zekere kwaliteit steekt de dame meteen haar hand in zijn broek. 'Am I approved?' Fiorentino (terwijl ze aan haar hand ruikt!) 'Medically.' De volgende sukkel kan bewerkt worden, terwijl de andere sukkel nog een beetje blijft tegenspartelen. Het plot verloopt op zichzelf schematisch (nieuw probleem = nieuwe stunt van Fiorentino) maar pas aan het einde begint de film iets van zijn aanstekelijke waanzin te verliezen. De eind-twist zie je niet alleen allang aankomen (niet zo'n probleem in een film die neigt naar parodie) maar doet ook iets te gecompliceerd.

The Country Girl
Een melodrama, zeker, maar voor een fifties-film ook opvallend hard. Men gaat er hier op psychologisch vlak stevig in. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Bing Crosby speelt 'de GGZ-cliënt', tevens verlopen ster die het nog één keer mag proberen. In de openingsscene zingt hij een auditie-liedje. De pianist begint een toon te hoog, waardoor Bing hem moet onderbreken. Jammer, want het klonk bijna als indiepop! Daarna schakelt ie over op zijn bekende croon. Qua acteren valt hij verrassend mee, maar hij wordt dan ook gesteund door twee geweldige scherpslijpers. Grace Kelly en William Holden. IJskoningin Kelly speelt de country girl, het degelijke type, dus met oma-bril. Alleen dáárom is de film al de moeite waard want ze is onbedoeld meer hipster dan ooit. Als de jonge echtgenote van Crosby benadrukt ze vooral diens zwakke kanten. Holden weigert die juist in te zien, en is zodoende de good cop. Holden heeft andere problemen: om te beginnen haat hij alle vrouwen... De musical zelf is een soort Our Town (waar Holden ook al aan meedeed) en verder van geen enkel belang. De film, gebaseerd op een toneelstuk, weet dat, en zorgt vooral voor spetterende ruzies. Dit is een van de weinige keren dat de clichématige aanwezigheid van een trauma goed uitpakt én wordt aangepakt.

Pane, Amore e Fantasia
Niemendalletje tot en met, van het type Bienvenu Chez Les Ch'tis en Et Dieu Créa la Femme. Lollobrigida is hier de welgevormde Bardot, en lijkt ook te voldoen aan de Italiaanse voorkeur voor simpele zielen. (Denk aan dat Fellini-meisje.) 'De luid zingende dorpsslet' struint door het dorpje, waar net een nieuwe politie-inspecteur (Vittorio De Sica) is gearriveerd. Vanzelfsprekend ziet hij haar wel zitten, ook al is hij dan een dagje ouder. Misdaad bestaater niet (enkel catfights) dus heeft de inspecteur alle tijd om het meisje op alle mogelijke locaties te bestuderen. Dit is lange tijd een nogal lauw en flauw gebeuren, maar halverwege neemt de film plots een afslag richting hartverwarmend lief. Eigenlijk precies op het moment dat de politie-inspecteur een andere, wat mij betreft veel knappere (en oudere) dame (Marisa Merlini) in de smiezen krijgt, en daarom zijn tactiek veranderd. Hij steekt Gina de helpende hand toe, en maakt zelf bromfiets-tochtjes met zijn nieuwe vlam. Leukste grapje zit ook in die fase. De politie-inspecteur zorgt voor Gina's ezel (!) en laat wat geld achter. De mama van Gina vindt het en de volgende 10 minuten wordt St. Antonius op uitzinnige wijze geprezen. Komt de priester aanrennen: 'stop hier onmiddellijk mee, mirakels zijn een zaak van de kerkelijke autoriteiten!'

Adam's Rib
De strijd der seksen met Cukor, die bekend stond als een goed vrouwenregisseur. En als homo. Beide elementen zijn te spotten in deze rechtbankkomedie. Cukor's ontdekking Hepburn speelt de vurige hoofdrol, als advocate van een dame die haar schuinsmarcherende man heeft beschoten. De tegenstander? Openbaar aanklager Tracy, tevens sullige echtgenoot van de advocate. Dat worden problemen thuis, en het is daar dat de film pas echt leuk en intiem wordt. Hepburn en Tracy geven elkaar bijvoorbeeld uitgebreide massages! Ook fijn is dat de film niet om hun hardworkin' upper class rijkdom heen draait. Zo kijkt het gezelschap (op een dinertje at eight) een heuse homevideo van hun tweede huisje. Tijdens het filmpje maakt een 'huisvriend' eindeloos flauwe grappen. Flirtende flierefluiter David Wayne zingt een liedje van Cole Porter, en is vooral heel erg gay. Spencer maakt er grappen over, de hints zijn obvious, maar tekenend voor de wat moeizame constructie van de film doet Wayne later toch nog een heuse liefdesverklaring. Noodzakelijk, voor het twisty einde, maar toch wringt het. En dat geldt eigenlijk voor de hele film. Elke scene begint matig, om dan nog net gered te worden door een gebbetje of wending. De rechtszaak ontbeert elke snelheid. Hier moest eigenlijk in His Girl Friday-stijl gepingpongd worden.

Re-Animator
Beeld je een Cronenberg-film voor de allergoedkoopste drive-in-bios in en je hebt 'm wel te pakken. H.P. Lovecraft – op wiens werk Re-Animator werd gebaseerd – roept nog wel enig intellectueel gevoel op, maar dat is snel overboord in deze amusante, gore b-film. De eerste helft is het nog worstelen geblazen, al kwam dat ook omdat ik de director's cut keek, die de 'expositie' nog wat uitbreid. Nergens voor nodig. Dit is Frankenstein all over again, met in de kern een onwaarschijnlijke angst voor de medische wetenschap. Hoofdpersonage is een nieuw aangekomen tovenaarsleerling die, met een vleugje Duits accent, de hele morgue tot leven gaat wekken. Deze bleke gozer lijkt op André Rouvoet (die zou ook wel voor God willen spelen) en weet zijn roommate (de knappere held van de film) achter zijn projectje te krijgen. Dit alles tot groot ongenoegen van het geëxploiteerde vriendinnetje, die er na de dode kat al geen zin meer in heeft. Stripboek-zwak is dat de film er ook nog wat hypnose tegenaan gooit (ik vind één superpower wel genoeg per horror-film) maar zo is er wel ruimte voor nóg een slechterik. En in de tweede helft wordt juist deze grijsaard het Cronenbergse kermis-spektakel van de film. Dualisme in de praktijk! En de seks blijft níet platonisch.

Heavy Traffic
Als Bakshi zijn Crumbiaanse obsessie met tieten een ietsjepietsje had kunnen beheersen was dit een veel leukere film geweest. Okee, de x-rating was de bedoeling, maar met uitzondering van een paar momenten zit het de grotestadsmelancholie toch wat in de weg. En daar mikt ie hier heel duidelijk óók op. Big City Nights. Edward Hopper, psychedelische vloeistofdia's, 'echte beelden' en gekrabbelde tekenfilm smelten samen tot een vooral visueel intrigerend amalgaam. Een pornogroovy versie van Scarborough Fair sets the mood, terwijl een eenzame maagdelijke tekenaar zijn weg zoekt. Pa wil dat ie van bil gaat, ma lijkt 'm eerder zelf te willen, en in de buitenwereld gooien zijn 'vrinden' 'm op een matras waar een dom kattig ding gereed ligt... (Een van de lolligere scenes.) Een Afro-barmeid vormt uiteindelijk de oplossing. Buiten deze queeste wordt de film doorsneden met vrij losse scenes. In één ervan gaat de pa ('I'm well respected in this neighbourhood') op bezoek bij de Godfather. De boss eet spaghetti met kogelgatenkaas terwijl de lichamen in het rond spatten. Al met al had ik gedurende het intro nog net iets meer van dit flipperdoolhof verwacht. Maar het 'live action'-einde raakte me. De schizofrenie van Quadrophenia is dan toch ineens dichtbij.

The Jazz Singer
Verplicht geschiedenislesje voor de cinefielen, omdat dit de eerste 'talkie' is. Al gaat het nog vooral om liedjes, zodat het lijkt alsof iemand af en toe een oude lp opzet. The Jazz Singer is ook berucht door een blackface-scene, sterker nog, dankzij Spike Lee is dat het eerste wat me bij de film te binnen schiet. Geinig dus dat de film over joden blijkt te gaan, en met evenveel recht The Jewish Singer had kunnen heten. De dilemma's der assimilatie... De eerste tussentitel vertelt over een cantor 'stubbornly holding on to his old ways'. Zouden ze dat van christenen ook durven zeggen? Een van de laatste tussentitels gebruikt dan weer het woordje 'queer' als een neerbuigend werkwoord. Ach ja, zolang Lubberding nog over 'negertjes' kan spreken... Serieuzer, over joden is de film eigenlijk heel respectvol. Zowel de oude cantor als zijn beoogde opvolger (tevens zoon) zingen authentieke synagogue-liedjes. De jongen voelt echter meer voor de showbiz, en het volgende uur probeert hij het daar te maken. Die fase is me te langdradig. Pas als pa en ma weer opduiken wordt de film weer mooi. De beste sequentie is per ongeluk postmodern. Zoon komt thuis en speelt al babbelend met ma een van zijn Broadway-liedjes. Fundi-pa duikt op en schreeuwt 'STOP', zijn enige woorden in de film. Prompt schakelt de film weer over op tussentitels! Alsof het werkelijk belangrijke onzegbaar moet blijven.

De stilte rondom Christine M. (Marleen Gorris, 1982)
Fill the void (Rama Burshstein, 2013)

The Ghastly Ones
Eindelijk een Andy Milligan gezien. Berucht slecht en inderdaad geen hoogvlieger deze Britse H.G. Lewis, behalve de expliciete gore is het hand-held idee voor 1968 toch tamelijk vooruitstrevend gebleken. Sommige shots zijn dan wel weer erg W. T. Schippers ('leuke lamp').

Sexy Killer
Spaans horror allegaartje. Nogal rommelig maar wel fris anders en naar het einde toe toch best grappig.

Aanrijding in Moscou
Romcom uit Gent, in Nederland wordt doorgaans erg gauw ondertiteld bij onze zuiderburen maar nu is het echt geen overbodige luxe. Verder een charmante film die in Nederland een stuk ranziger was uitgepakt vrees ik.

Rundskop
Nog meer onverstaanbare Limburgers en Vlamingen, ook een prima film maar een stuk grimmiger dan de aanrijding.

De Stilte gaat op de lijst voor ooit, geweldig screenshot.

Wall Street: Money Never Sleep
Amusant. Ben altijd gecharmeerd geweest van het origineel met die prachtige strijd tussen twee vaders. Maar Stone moet bedacht hebben die Gekko destijds was kinderspel vergeleken bij nu. Gekko komt uit de gevangenis en lijkt zijn leven te hebben gebeterd, schrijft een boek, houdt speeches (niet zo iconisch als "The greed is good" speech, maar acceptabel.) Er is een nieuwe trader in beeld die het met zijn dochter doet die niets van pa wil weten. Gekkko is Gekko en probeert zich weer in haar leven te werken (maar heeft hij andere motieven?) Afijn. Stone weet als geen ander het nihilisme van de Wall Street scene neer te zetten en dat vraagt om een hopeloos einde. Dat durft hij niet aan dus voelt het uiteindelijk onrealistisch (net als die duffe liedjes van Byrne & Eno trouwens). Mooi moment middenin de film als Michael Douglas op een charity Charlie Sheen in opperste "I was banging 7 gram rocks" modus tegenkomt.

Sayonara
Met zo'n titel en Marlon Brando in de titelrol hoop je toch dat ze 'm een Aziaat laten spelen. Dichtgeknepen ogen gingen 'm in Viva Zapata prima af. Helaas. Het belangrijkste mannelijke Japanse personage wordt trouwens wel door een Hispanic in yellowface gespeeld... Maar het gaat om de 'lokroep' van de 'authentieke' Japanse vrouwen. Zo slaafs, het doet weer pijn aan de ogen en oren. Toch is de film best moedig, het script durft wat kritische opmerkingen te plaatsen bij het gedrag van Amerikanen, in en na de oorlog. (Al noemt niemand De Bom.) Sayonara laat ook weer goed zien hoeveel werk je met een 'overwonnen' land hebt. Eigenlijk bizar dat de Amerikanen 5 jaar later alweer in Korea zaten. Brando is daar als Air Force man, geliefd bij generaals. Hij moet een van hun dochters gaan trouwen, en belandt in Japan. Daar dwaalt Brando met nieuw opgedane legermatties door 'de country', en maakt hij kennis met de wonderlijke gebruiken. 'They make such a production out of everything.' Orde, regelmaat en duidelijke grenzen. We zien Kabuki-theater met alleen mannen. En een revue met alleen dames. Brando vindt 'r een inheems pareltje. De rest van de film poogt Brando de koele dame van zijn liefde te overtuigen. Zeker in het begin is het eerder Last Tango in Kobe. (Ik overdrijf.) Later wordt het alsnog een pleidooi voor tolerantie.

The Lavender Hill Mob
Ik weet nooit zo goed wat ik moet vinden van die Ealing Studios-films. Ze zijn niet Hollywood-groots, maar de kleinschaligheid brengt kennelijk ook geen persoonlijke touch met zich mee. Het zijn van die olijke verhaaltjes die je vroeger kon sparen bij de beschuiten, de Topaas-reeks, en dergelijke. Alec Guinesss is er hier vanzelfsprekend bij, in een Woody Allen-achtige rol. Sterker nog, ik denk dat Woody zijn persona in films als Scoop en Small Time Crooks wel wat op de Brit heeft gebaseerd. Guiness speelt een brave bankklerk die al jaren droomt van rijkdom. Niemand op kantoor verdenkt dit sulletje van 'naughty' plannetjes, terwijl ze hem toch de goudstaafjes laten vervoeren. Met hulp van een nieuwe buurman is er eindelijk een kans. De beide mannen verzamelen een 'mobje' door op straat heel hard over een kapotte safe te staan schreeuwen. Inclusief adres. De heist zelf is niet bepaald indrukwekkend, maar het gaat om de koddigheid erna, Een scene op en rond de Eiffeltoren is van een Zazie Dans Le Metro-achtige waanzin. Ook het bezoekje aan Tati-eske politiebeurs – camera cracks crime! – is goed voor een glimlachje. Meer ook niet, want vergeleken Big Deal On Madonna Street heerst hier een schrijnend gebrek aan vrouwen! Enkel de openingsscène bevat een gedenkwaardig exemplaar. Audrey Hepburn, in een pre-fame cameo.

Biloxi Blues
Zoals zoveel oorlogsfilms gaat het lieve en degelijke Biloxi Blues over virginity. En in tegenstelling tot On A Midnight Clear zijn de jongens hier nog niet eens in een oorlogssituatie belandt. Ze zitten met drill sergeant Christopher Walken in Biloxi, Mississippi. 'Wow the heat is really hot here...' klaagt Matthow Broderick als de New Yorkse schmuck met schrijfambities verbijsterd. En dat is nog maar het eerste probleempje op de allereerste dag. Hij en Corey Parker (naast jood ook de enige andere intellectueel) worden al snel de pispaaltjes. Walken verrast niet, maar is wel weer okee als het cliché van de geschifte beul van het platoon. Toch raakt Walken na een tijdje op de achtergrond, voor het bildungsproces van de jongetjes. Zelfs de 'animals' blijken gezellige kantjes te hebben, en op zijn minst nuttige als zij de kleine jongetjes op de weekend pass mee naar de betaalde liefde nemen. Mike Nichols neemt uitgebreid de tijd voor die scene, maar gelukkig ook voor het romantisch dansje daarna met een local girl. Allermooiste zinnetje van de film wordt door haar tegen Broderick gesproken: 'you didn't say one wrong thing in that whole conversation.' Precies wat het schrijvende, verlegen type wil horen. The words, die zijn uiteindelijk van het allergrootste belang. Het slot is dan toch nog voor Walken. 'You're gonna make my fantasy come true.'

Poltergeist
Spielberg spielerei, al liet hij een zetmannetje (Tobe Hooper) op de regiestoel zitten. Het scenario is wél van Spielberg, en werd door de NY Times terecht omschreven als een geïmproviseerd kampvuurverhaaltje. Met andere woorden: totale nonsens. Daarmee is van een spannende horror-film al geen sprake. Meer een spoof, met onsmakelijk goede effecten. Dan had ik toch nog meer op de Ghostbusters-mood gemikt. Dat gebeurt in de eerste helft wel. Een gezinnetje woont in een suburban-paradijs (pa is er zelf de makelaar van) en heeft het goed met elkaar. Ma ligt in 's avonds in bed gewoon een joint te roken! Dochterlief heeft echter een ongezonde obsessie voor de tv ontwikkelt, waar de 'tv people' (goeie bandnaam) wonen. Die komen naar buiten en beginnen het interieur te verbouwen. Tot groot vermaak van ma! Dan zet iemand een knop om (en echt van bám) en verandert de film totaal. De geesten 'ontvoeren' de dochter, en de opgetrommelde Ghostbusters staan aanvankelijk ook paf. Tot zij op hun beurt een psychic dwerg-omaatje met de bril van Kim Jong Il inschakelen. Het éérste einde is een heuse kosmische bevalling, en erg sterk. Het schijnsel der geesten flakkert er als een filmprojector. Dat er nóg een einde volgt is vooral typerend voor de chaos, met ook nog een matte 'verklaring'...

Watch on the Rhine
Eentje uit Hollywoods war forties, een film voor de goede moraal dus. Bette Davis speelt zonder hysterie een Amerikaanse die na jaren in Europa samen met haar Duitse echtgenoot naar de States terugkeert. De vrouw komt uit een heel, héél goed nest (wijlen pa was rechter bij het supreme court) en ma heeft die kerel (en zichzelf) nog altijd op een voetstuk staan. Bette's man is echter het ware hoofdpersonage van de film. Paul Lukas geeft de rol een Jeremy Irons-achtige fragiliteit mee. Hij heeft gevochten tegen de fascisten, maar is nu 'op'. Europa laat 'm echter ook in Washington niet los, want een ander logeetje is vaste pokeraar op de Duitse ambassade. De Roemeense graaf is me iets té slechterik. Bovendien had hij eigenlijk gewoon Amerikaan moeten zijn. De film doet nu – duh! – alsof de Amerikanen naïef en goed waren, en de Europeanen moe dan wel cynisch. Maar juist in deze periode zat Amerika óók vol met opportunistische nazi-clubjes. Denk alleen al aan de architect Philip Johnson. Anyway... De allermooiste scene draait toch om Bette Davis. Net gearriveerd is ze in een nieuw jurkje gehesen. 'Haal haar echtgenoot' roept een tantetje. 'Waarom?' zegt moeder verbaasd. 'Because he is a man in love with his wife, and because his wife looks most beautiful.'

Divorce, Italian Style
Lekker ironische zwarte komedie, uit Italie dus. Mastroianni is fantastisch als de uiterst zuinig kijkende, perfect in het pak gestoken Siciliaan, die zijn vrouw zat is. Zenuwtrekjes spelen rond zijn mond, terwijl hij zijn plannetjes bedenkt om zijn besnorde eega voor een minderjarig nichtje (natuurlijk!) in te ruilen. Naast het machismo wordt ook de rest van de Italiaanse samenleving op de hak genomen. De bekende pijlers katholieken, communisten, maffia krijgen het allen te verduren. De Baron (want dat is toch wel het andere kenmerk van Italiaanse films: aristocratie) vindt inspiratie in een rechtzaak. Als hij zijn vrouw toch eens op overspel kon betrappen. 'Maar ze was walgelijk trouw...' Na lang zoeken treft hij dan toch een geschikte kandidaat om op zijn vrouw af te sturen. Voor het moment supreme heeft hij 3 uur de tijd, want – jawel – La Dolce Vita bereikt de hak van de laars! Zo kunnen we eens met contemporaine ogen naar de film kijken. (De bios zit vol verlekkerde mannen.) Bewijst ook mooi met wat voor klap Mastroianni een ster werd. (Want Divorce, Italian Style is maar één jaar later!) De subtiliteit die ik in de eerste scenes vermoedde (met geweldige afgepaste voice-over) wordt gedurende de film helaas wel ingeruild voor teveel running gags, maar een fijne farce blijft het. 'Cornuto! Cornuto! Cornuto!'

Thelma and Louise
Een veel luider bejubelde classic dan me bij stond, ik meende dat dit een soort Net 5-vrouwenfilm was. Misschien was ik in de war met Kramer vs Kramer (maar die staat óók al in de NY Times 1000...) Hoe dan ook, dit is een lekkere roadmovie van Ridley Scott, het zit dus goed qua cinematografie. Zo rijden de ontspoorde dames door sciencefiction-waardige Texaanse olievelden, en steekt hun auto prachtig af tegen tal van wolkenvelden en zonsondergangen. Susan Sarandon en Geena Davis zijn goed op elkaar ingespeeld, als twee kibbelende best friends, die een 'lost weekend gone hopelessly wrong' beleven. Sarandon knalt een belager van Davis overhoop, en in een soort alles of niets-poging gaan de twee er vandoor richting Mexico. Harvey Keitel komt als agent achter ze aan, in een volslagen overbodige rol. Deed me een beetje denken aan Fernando Rey in The Hit, maar hem lieten ze gewoon niks zeggen, wat het politie-gedeelte nog wat mysterieus gaf. De ontmoetingen van de hoofdpersonages met karakterrollen onderweg hádden de film geweldig kunnen maken, maar doen dat niet. Michael Madsen lijkt weggelopen uit The Hills, en Bradd Pitt is er meer als plaatje dan als personage. Blijft over het beroemde (en door feministen gehate) einde, wat ik zelf eigenlijk wel een logische conclusie vond. Angels on wheels vliegen weg.

شرایط (Circumstance)
Door de setting in Iran krijgt de film een politieke lading maar die blijft wat oppervlakkig. De lesbische hoofdpersonages zijn misschien net wat té mooi en de broer heeft heeft een té valse glimlach om een echt politiek pamflet te worden. Ondanks het interessante inkijkje in een upperclass Iraans gezin is het vooral een mooi sprookje over een onmogelijke liefde.

Jug Face
Iemand op een forum ergerde zich aan de cliché's over het Amerikaanse platteland maar de hele premisse van de film lijkt me niet erg realistisch. Horror in the backwoods, helaas is het allemaal nogal oppervlakkig.

To The Wonder
Een Amerikaanse bodemingenieur gelooft niet in zijn relatie met een mooie Française die geen seconde kan stilzitten. Een Spaanse priester gelooft niet meer in zijn relatie met God, want Hij pleegt zich de hele dag te verstoppen. En dus(?) flirt de ingenieur met een paardenfokster en overweegt de priester een andere standplaats. Alle communicatie gaat via voice-overs en da’s logisch: pseudo-spirituele vaagheden als ‘does love love?’ houdt een mens immers liever voor zich...
De camera maakt voortdurend cirkelbewegingen en de zon gaat gedurende de hele film onder. Er zijn bizons. En er zijn paarden. Er is onnoemlijk veel wuivend gras. Er is een zeeschildpad(?) Maar een wonder wil maar niet komen in deze slaapverwekkende neuzelfilm.

gheh, je zou denken dat ie dat wuivende gras in Days of Heaven wel afdoende had geanalyseerd.

The Nun Story
Audrey Hepburn goes 'beyond the hills'. En helemaal alleen. Zoals alle religieuze films is The Nun Story heel erg traag, maar dat past bij het kloosterleven. Les 1: onthechting. Niks vriendinnetjes, niks herinneringen, niets haast! Je mag alleen aan God denken. Soms is katholicisme echt heel Zen boeddhistisch. Tegelijkertijd zijn er vreemde wereldse trekjes, als de nonnetjes worden ingewijd trouwen ze met Jezus. Trouwen!? Religie overstijgt zo'n ceremonie toch? (Er komt zelfs een ring aan te pas.) The Nun Story speelt van pakweg 1930 tot WWII. In België. Audrey zal zich er wel thuis hebben gevoeld, want de film werd op locatie opgenomen. (In prachtig technicolor.) Aan het eind belandt ze zelfs aan de Nederlandse grens, en prompt zien we een molentje... Maar het gewetensconflict van de film ontvouwt zich in de Congo. Het wordt almaar duidelijker dat het nonnetje niet écht die religieuze spirit heeft. Ze is een 'mensenmens'. Waarom ben je geen gewone verpleegster geworden, vraagt de Gregory Peck-achtige dokter ter plaatse, die verliefd wordt op zijn assistente. De non-reden volgt nooit, of bestaat niet. Wat dat betreft is de film heel arthouse, met een daarbij passend prachtig einde. Het habijt gaat af, de ene deur gaat dicht (als een gevangenis) de andere gaat open. Het echte leven.

The Family Game
Als je de titel googlet krijg je de suggestie 'analysis' en 'ending', dus dan weet je het wel. Eentje voor de liefhebbers van ongrijpbare meesterwerkjes. Iedere cinefiel dus. Aanvankelijk lijkt de film gewoon haar 'tenten' op te zetten in het Japanse absurdisme-kampje. Een mal gezin, met een obsessie voor goede schoolcijfers, en eten. De hele film lang wordt er keer op keer uitgebreid gedineerd. De familie zit strak op één horizontale fresco-lijn. Je denkt: het zal wel iets Japans zijn. Maar een buurvrouwtje merkt op 'dat dit toch wel krap is'. Buuf brengt sowieso hints mee, want ze huilt om haar stervende grootvader, die ze 'niet de flat uit kan krijgen'. De film heeft naast komische ook dystopische trekjes. Het landschap is Antonioni-achtig industrieel, net als de knikkerbanen die het hoofdpersonage bouwt. Op school, waar het jongetje móet presteren, lijkt alles nog normaal. Zijn punten gaan vooruit nu hij een nieuwe tutor heeft. Deze krankzinnige kerel is de Takeshi Miike-indringer in het gezin. Hij heeft iets van een jonge Gerard Depardieu, glimlachend en beleefd, maar er borrelt bruut geweld. Waar het gezin eet, is hij op zijn beurt meer van het drinken. Hij klokt alles weg. Het slot is voor Buñuel en Haneke. (Hoeveel grote regisseurs kun je in één stukje noemen?) Een laatste grote schranspartij, en een akelige wending. Alsof de regisseur je een inside joke vertelt die je volledig ontgaat. Maar hij vertelt 'm góed.

Préparez Vos Mouchoirs
Provocateur pur sang Bertrand Blier is me er eentje. Hij zet hier de hele Franse cinema te kakken – Truffauts Jules et Jim voorop – om uit te komen op... een heel erg Franse film, die 'm ook nog een Oscar opleverde. Het is nauwelijks te geloven. Depardieu en 'Coupe de Tete' Dewaere zijn hilarisch op dreef als twee niet al te snuggere mannen. (Intellect, inclusief iq-tests is een themaatje.) Depardieu heeft zijn eígen vrouw (Laure) aan Dewaere opgedrongen (oeh la la) om haar van een depressie af te helpen. Ze moet gewoon bezwangerd worden, denken de mannen, maar lukken wil dat niet. En de vrouw zelf? Die zwijgt en breit, in een parodie op het brave huisvrouwtje dat gewillig met zich laat sollen. (Blier laat geen al te hoge pet op te hebben van de vrouwen.) De allerbeste sequentie draait om Mozart. Jawel! Depardieu houdt de beste film-rant ooit over de Salszburgse meester, en overtuigde ook mij bijna van zijn klasse. Na het concerto volgt een knip, en mag de vrouw alsnog op de voorgrond treden. De mannen zijn met hun dametje (en een heel stel hormoongedreven 13-jarige jongetjes) op zomerkamp. Alle Meilleur Facon de Marcher-alarmbellen gaan af. En niet voor niets. Het slimste jongetje van het kamp blijkt ook de enige die vrouw weet te verleiden. Geen kind in de buik, dan maar een kind in... Ach ja... Leuke film.

Dat gezeik over Mozart kan ik drie keer achter elkaar zien. Vind deze iets beter dan Les Valseuses geloof ik, maar die moet ik snel weer eens herkijken.

die is ook met Dewaere he. vond deze in elk geval 10x leuker dan Tenue de Soirée

en Depardieu is in die periode zó goed.

A Walk in the Sun
Aparte, literaire oorlogsfilm. Verbaast me niets dat het scenario (van Robert Rossen) op een beroemde roman werd gebaseerd. (De contemporaine recensies deden dan ook van 'het boek was beter'.) De actie in A Walk in the Sun is uiterst gering. Alles is monoloog of dialoog. Veelal uit stilstand ook, als oude oorlogsfoto's die heel eventjes in beweging komen, om wat te mopperen. 'Waar gaat deze oorlog eindigen? In Tibet?' De eerste twintig minuten zijn nagenoeg donker. Een platoon landt ergens in Italië. Op de vlakte aangekomen begint het gesjok, terwijl er af en toe een Duits vliegtuigje een bom dropt, en er een mannetje met 'butts' wordt achtergelaten. Maar er heerst toch vooral een omineuze rust. Er zijn zoveel personages dat er werkelijk geen één echt opvalt. En dat terwijl ze in het intro nog allemaal uitgebreid per voice-over zijn geïntroduceerd. Daarna volgt een liedje, zoals de film een paar keer onderbroken wordt door een nogal pompeuze balladezanger. Het maakt de ervaring nog wat vreemder, maar echt werken doet dat musical-trucje niet. Aan het eind bereikt het platoon haar missie-doel. Een huisje bij een brug. Eindelijk treedt er iemand uit de groep naar voren. Het is sergeant Dana Andrews in doodsnood. Hij kruipt tussen de bosjes richting het landhuis. 'How long would it take to crawl around the world?'

Ninotchka
Lubitsch regisseerde, maar de hand van Billy Wilder (één van scenaristen) is al heel duidelijk te zien. Hij deed de film zelf later nog eens over als One, Two, Three, Four, ook een parodie op de clash van kapitalisme en communisme. Die is een stuk beter, vooral omdat Amerika daar zelf ook op de hak wordt genomen. Hier krijgen de Russen alle klappen, en mag Parijs het Westen als paradijselijk oord vertegenwoordigen. Een Sovjet-delegatie bezoekt de stad om een dure ketting te verkopen. Waarom ze dat in Parijs doen – terwijl de aristocratisch-Russisch eigenares er ook woont – is onduidelijk, in elk geval wordt de deal opgehouden door Melvyn Douglas, het vriendje van de gravin. Als troubleshooter sturen de Sovjets Greta Garbo, en met Ninotchka's komst wordt de film lollig. Garbo is gortdroog als de enkel door ratio gedreven Lenin-fan. Douglas ziet er een uitdaging in: 'I've been fascinated by your 5 year plan for the last 15 years!'. Natuurlijk smelt de in een juten zak geklede Celine Dion-look a like voor de charmes van het Erik van Muiswinkel-achtige heertje. Eigenlijk iets te snel, want het laatste half uur is de jus er wel af. Toen Garbo nog in ontkenning zat was het leuker. 'Is this what you call the "butler"?' 'Yes.' 'Good evening comrade! (Garbo kijkt streng.) This man is very old. You shouldn't make him work. Do you whip him?''

Kiss of the Spider Woman
William Hurt en Raul Julia zijn allebei acteurs die doen opveren, maar hoeveel films van de twee zijn nu eigenlijk écht goed? Deze mag er in elk geval zijn. Kiss of the Spider Woman is een bijzondere Latijns-Amerikaanse gevangenisfilm. Hurt speelt met veel zwier een homoseksuele gevangene, die samen met de politieke activist Julia op één cel zit. Hun dialogen zijn een ode aan het escapisme. De eerste tien minuten vertelt Hurt – terwijl hij sensuele moves maakt – zélf ook een film. We schieten heen en weer tussen cel en cheesy nazi-drama vol verraad (hint!), en beide lagen werken prima. Het hoeft dus niet altijd mis te gaan, zo'n mozaïek, want later in het verhaal – als de vriendschap tussen de twee groeit – begint ook Julia puzzelstukjes aan te dragen, en doet Hurt nog in symbolische dromen. Toch is de tweede helft wat minder, door een cynische en bruuske wending, die ervoor zorgt dat de weggedroomde kijker teruggeworpen wordt in de harde gevangenisrealiteit. Ik vond dat eigenlijk onnodig, en kon me niet echt meer inhaken in de meer Coppola-achtig seventies-paranoiasfeer. Daar had eerder in de film aan gebouwd moeten worden. Nu rent de film zichzelf wat voorbij in ambities en is het einde afgeraffeld. Gelukkig blijven de twee mannen de film moeiteloos dragen.

La Chienne
Iemand moet een keer een film noir maken over het leven van Jean Renoir onder de titel 'Renoir'. Beetje magisch realistisch citeren uit zijn oeuvre. La Chienne (vast niet als 'The Bitch' uitgebracht) is zowel komedie als protonoir, alhoewel toch vooral het eerste. Het materiaal is op zichzelf wel duister genoeg, iets wat Fritz Lang bewees in Scarlett Street, dat op hetzelfde boek werd gebaseerd. La Chienne is dus de femme fatale, gold digster en hoertje. Haar Paul Dano-achtige vriend zoekt rijke vrindjes voor zijn meise, zodat hij zelf een dikke kar kan kopen. (Ja ook in 1931 waren die er al.) Het beste projectje vindt het meisje echter zelf. Enter Michel Simon. Dé Franse acteur van de thirties, hier een soort Joost Prinsen. (Een engerd zal ie altijd wel blijven.) Maar waar hij in L'Atalante een viezige zeeman speelde is hij nu braaf kantoorklerkje, die niet weet wat hem overkomt met zijn 'cocotte'. Dat hij er een dúrft te nemen is al heel wat, met een bijzonder vermakelijke feeks van een vrouw thuis. Simon heeft één passie: schilderen. En dat levert op! Voor de pooier dan... La Chienne is zeker niet perfect, zo wordt de mooiste twist (de terugkeer van een 'geest') eigenlijk hopeloos verknald. Maar het kabbelt aangenaam, en het arty Parijs van de thirties zien is nooit verkeerd op de avond van 100 jaar Tour.

Victor Victoria
Blake Edwards voelt zich opperbest thuis in dit Parijse wonderland. De flikkerlichtjes knipperen je tegemoet in deze superschmierende gender-rollen musical. Het zou Endemol voor alle leeftijden kunnen zijn (Julie Andrews!) ware het niet dat de innuendo's ditmaal geen innuendo's meer zijn. Het gaat van 'I am horny!' tot 'You can't get it... up 'til now you were grand.' Het plezier van de cast is geweldig, en natuurlijk heeft Edwards ook wat Pink Panther-losertjes meegenomen. (Graham Stark is fijn als sullig obertje en de onvermijdelijke Alex Karras verrassend goed als bodyguard 'in de kast'.) De personages bespioneren elkaar trouwens ook vanuit de badkamerkast, want gangster James Garner wil nu wel eens weten of ie echt voor een man is gevallen. Julie Andrews speelt de vrouw die zich voordoet als man die zich voordoet als vrouw (I kid you not!) en doet dat plezierig. Haar stem is me te intimiderend, je hebt geen orkest meer nodig... Ook geen champagneglazen trouwens... Maar ach, het gaat ook niet om de liedjes. De heerlijkste rol is voor Tony Preston, met zijn Jean Marie Pfaff-coiffure is hij geknipt voor de rol als de oude gay die de plannetjes verzint. Als de nood aan de man is kan hij zelfs dienen als dubbelganger van de dubbelganger. Verbijsterde agent: 'If that was a woman, she was wearing the greatest disguise I've seen'

Coupe de Foudre
Ook bekend als Entre Nous. Na de Blier-blitzkrieg is het wennen om het wife swappen (nou ja) en andere melodramatische verwikkelingen weer gewoon serieus te moeten nemen. Coupe de Foudre is autobiografisch, maar het neigt toch naar Douglas Sirk, en dan haalt men er ook de Tweede Wereldoorlog nog bij. In het intro, dat nogal verwarrend uitpakt, zien we Isabelle Huppert in een interneringskamp. Ze ontsnapt dankzij een legionnaire, die haar trouwt en zo een ritje naar een veel erger kamp bespaart. Wat is je naam, vraagt Isabelle haar man. 'Mordechai Abraham Isaac Korski'. Van de regen in de drup, constateert zijn verse echtgenote verbijsterd. Je verwacht een oorlogsfilm waarin een onmogelijk toevals-tweetal nader tot elkaar komt, maar de film switcht plots naar de fifties. Alles is goedgekomen en Huppert heeft nu een luxeprobleempje. Ze is een desperate housewife geworden en vindt een medestander in Miou Miou, van wie we trouwens eerder óók al wat dramatische oorlogsflitsen zagen. Maar die vijf jaar zijn kennelijk al een eeuwigheid geleden, en in de fifties lijken de twee knappe dames eerder geknipt voor eighties. Op een paar charmante gezinsscenes na – de papa's komen er verder bekaaid vanaf – volgt er een dubbelspel waarin al het lonken en janken me verveelde.

Huey Long
'Louisiana, they're trying to wash us away'.' Eindelijk, een eerste kennismaking met Ken Burns, de grote chroniqueur van Amerika. De titel zei me niets, en dat terwijl ik toch 2 versies van All The King's Men heb gezien. De dictator uit Louisiana heeft altijd tot de verbeelding gesproken, en de docu laat fraai zien waarom. De energie van de man. De thirties zijn een eeuwigheid geleden maar de speeches van Long zijn komisch en enthousiasmerend, enkel het Hitleriaanse armgezwaai is vermoeiend. Zijn ideetjes zijn simpel: geen gezeik iedereen rijk. Share the wealth is het motto, maar de enige die echt rijk werd was hij zelf. Maar of het geld de man nou zo interesseerde... Eerder pure machtshonger. Burns doet niet in theorietjes van het waarom, maar laat een lange rij stokoude talking heads (die Long nog gekend hebben) voorbij trekken. Het plebs is op hand van bruggen- en wegenbouwer, de journalisten en elite verafschuwt 'm. Het doet allemaal sterk aan Chavez denken. Een populist heeft duidelijk éven zijn nut, maar strand toch altijd weer in grootheidswaan. Als Long naar Washington trekt en een concurrent van 'FDR' wordt begint het rond te zingen dat hij 'dood moet'. En dan is het wachten tot iemand de trekker overhaalt. Long (die ook vanuit zijn sterfbed nog de boel commandeerde) zal gebaald hebben, maar voor de volksmythe is het zo slecht nog niet.

Only God Forgives
Wederom een stilistisch kunststuk van Winding Refn. Geen heldere boodschop maar ik zie een dualistische dog-eat-dog-world waar goed en kwaad eigenlijk geen van beide deugen.

Sharknado
Voor special fx crew pijnlijk om te zeggen maar echt slecht, maar dan wel zo dat het toch best vermakelijk is (ik vreesde dat de trailer eigenlijk genoeg zou zijn zoals wel vaker bij van die what-were-they-thinking? films).

https://www.youtube.com/watch?v=3saKaKXSy-A

The Birds 2.0