Filmforum

Viva Zapata! (…) Marlon Brando (…) Hij loopt de hele film met een brok in de keel rond. En met plakband op zijn oogleden, want dat is blijkbaar de enige manier om op een Mexicaan te lijken. De acteur kijkt ook de hele film scheel. Prima film verder.

Married to the Mob - in de bioscoop was bij deze film zo vaak bovenin een microfoon beeld dat deze film bij mij beter bekend staat als Maried to the Microphone. Over New Order gesproken: dit is de videoclip (lange versie) die Jonathan Demme een paar jaar eerder maakte voor The Perfect Kiss

https://www.youtube.com/watch?v=hcjolqpKR4g

En met plakband op zijn oogleden, want dat is blijkbaar de enige manier om op een Mexicaan te lijken. De acteur kijkt ook de hele film scheel. Prima film verder.

heheh ja en ja. (ik vergat nog te grappen dat 'Brando de hele tijd in de schaduw wordt gefilmd', want die indruk kreeg ik in het begin wel)

ondanks Married to the Mob (zo heel slecht is ie niet, gewoon niet zo grappig als ie zelf dacht) blijft Demme wel best een held.

Wat betekent "+ <3 Greta", Ludo? Zit niet zo in mijn internet memes en shit..:-S Ben benieuwd wat je Frances vindt. Ik vind Gerwig vanaf nu een ster, was zeer onder de indruk.

Ik moet die vroege films van Demme nog eens bekijken. Vooralsnog vind in Something wild zijn beste en meest persoonlijke speelfilm. Bijzonder geestig, en met sublieme rollen van Daniels, Griffith en (man oh man) Liotta. Misschien is Silence of the Lambs wel beter, maar dat zie ik niet zo als een Demme-film.

<3 is een hartje. :)

Something Wild had ik toevallig net genoteerd, want David Thomsons favoriet van Demme. (Van Wyler moet Thomson dan weer helemaal niks hebben)

The Notebook
Goeiedag, m'n portie suiker is weer binnen vandaag.

je wilt niet weten hOE favoriet die film is bij vrouwen. Beavis: hehehe.
echt waar.

Tja, ik keek 'm ook niet zo maar. :)

!

het juiste antwoord

;)

Spring breakers (Harmony Korine, 2012)

Sound City
Een belegen artiesten waar ik niet zoveel mee heb en de schoonheid van analoog en ander rockisme en ook best veel Dave Grohl, maar toch wel een aardige docu over de studio waar erg veel beroemde platen zijn opgenomen, zélfs een paar die ik ook heb.

Een hoop*

The Last Seduction
Ook een vorm van Fatal Attraction. Hier nog wat bitchier afgedwongen, in een wervelende neonoir. Raunchy, amusant en lekker belachelijk. Kantoorbitch Linda Fiorentino (After Hours!) begint als ware dit Glengarry Glen Ross al mopperend over het sluiten van de leads. In de buitenwereld heeft ze zelfs ook wat leads lopen, en daarom staat de hilarische Bill Pullman als een Willem Alexanderige schmuck drugs voor haar te dealen. Terug thuis (met een hoop geld) krijgt hij alleen maar gezeik, en is de vogel gevlogen. The Last Seduction maakt van de femme fatale de hoofdrol, en dat swingt. Fiorentino strandt in een of andere cowtown, waar ze haar mindgames continueert. Peter Berg is nu het slachtoffer. Als hij bij de eerste kennismaking pocht over een zekere kwaliteit steekt de dame meteen haar hand in zijn broek. 'Am I approved?' Fiorentino (terwijl ze aan haar hand ruikt!) 'Medically.' De volgende sukkel kan bewerkt worden, terwijl de andere sukkel nog een beetje blijft tegenspartelen. Het plot verloopt op zichzelf schematisch (nieuw probleem = nieuwe stunt van Fiorentino) maar pas aan het einde begint de film iets van zijn aanstekelijke waanzin te verliezen. De eind-twist zie je niet alleen allang aankomen (niet zo'n probleem in een film die neigt naar parodie) maar doet ook iets te gecompliceerd.

The Country Girl
Een melodrama, zeker, maar voor een fifties-film ook opvallend hard. Men gaat er hier op psychologisch vlak stevig in. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Bing Crosby speelt 'de GGZ-cliënt', tevens verlopen ster die het nog één keer mag proberen. In de openingsscene zingt hij een auditie-liedje. De pianist begint een toon te hoog, waardoor Bing hem moet onderbreken. Jammer, want het klonk bijna als indiepop! Daarna schakelt ie over op zijn bekende croon. Qua acteren valt hij verrassend mee, maar hij wordt dan ook gesteund door twee geweldige scherpslijpers. Grace Kelly en William Holden. IJskoningin Kelly speelt de country girl, het degelijke type, dus met oma-bril. Alleen dáárom is de film al de moeite waard want ze is onbedoeld meer hipster dan ooit. Als de jonge echtgenote van Crosby benadrukt ze vooral diens zwakke kanten. Holden weigert die juist in te zien, en is zodoende de good cop. Holden heeft andere problemen: om te beginnen haat hij alle vrouwen... De musical zelf is een soort Our Town (waar Holden ook al aan meedeed) en verder van geen enkel belang. De film, gebaseerd op een toneelstuk, weet dat, en zorgt vooral voor spetterende ruzies. Dit is een van de weinige keren dat de clichématige aanwezigheid van een trauma goed uitpakt én wordt aangepakt.

Pane, Amore e Fantasia
Niemendalletje tot en met, van het type Bienvenu Chez Les Ch'tis en Et Dieu Créa la Femme. Lollobrigida is hier de welgevormde Bardot, en lijkt ook te voldoen aan de Italiaanse voorkeur voor simpele zielen. (Denk aan dat Fellini-meisje.) 'De luid zingende dorpsslet' struint door het dorpje, waar net een nieuwe politie-inspecteur (Vittorio De Sica) is gearriveerd. Vanzelfsprekend ziet hij haar wel zitten, ook al is hij dan een dagje ouder. Misdaad bestaater niet (enkel catfights) dus heeft de inspecteur alle tijd om het meisje op alle mogelijke locaties te bestuderen. Dit is lange tijd een nogal lauw en flauw gebeuren, maar halverwege neemt de film plots een afslag richting hartverwarmend lief. Eigenlijk precies op het moment dat de politie-inspecteur een andere, wat mij betreft veel knappere (en oudere) dame (Marisa Merlini) in de smiezen krijgt, en daarom zijn tactiek veranderd. Hij steekt Gina de helpende hand toe, en maakt zelf bromfiets-tochtjes met zijn nieuwe vlam. Leukste grapje zit ook in die fase. De politie-inspecteur zorgt voor Gina's ezel (!) en laat wat geld achter. De mama van Gina vindt het en de volgende 10 minuten wordt St. Antonius op uitzinnige wijze geprezen. Komt de priester aanrennen: 'stop hier onmiddellijk mee, mirakels zijn een zaak van de kerkelijke autoriteiten!'

Adam's Rib
De strijd der seksen met Cukor, die bekend stond als een goed vrouwenregisseur. En als homo. Beide elementen zijn te spotten in deze rechtbankkomedie. Cukor's ontdekking Hepburn speelt de vurige hoofdrol, als advocate van een dame die haar schuinsmarcherende man heeft beschoten. De tegenstander? Openbaar aanklager Tracy, tevens sullige echtgenoot van de advocate. Dat worden problemen thuis, en het is daar dat de film pas echt leuk en intiem wordt. Hepburn en Tracy geven elkaar bijvoorbeeld uitgebreide massages! Ook fijn is dat de film niet om hun hardworkin' upper class rijkdom heen draait. Zo kijkt het gezelschap (op een dinertje at eight) een heuse homevideo van hun tweede huisje. Tijdens het filmpje maakt een 'huisvriend' eindeloos flauwe grappen. Flirtende flierefluiter David Wayne zingt een liedje van Cole Porter, en is vooral heel erg gay. Spencer maakt er grappen over, de hints zijn obvious, maar tekenend voor de wat moeizame constructie van de film doet Wayne later toch nog een heuse liefdesverklaring. Noodzakelijk, voor het twisty einde, maar toch wringt het. En dat geldt eigenlijk voor de hele film. Elke scene begint matig, om dan nog net gered te worden door een gebbetje of wending. De rechtszaak ontbeert elke snelheid. Hier moest eigenlijk in His Girl Friday-stijl gepingpongd worden.

Re-Animator
Beeld je een Cronenberg-film voor de allergoedkoopste drive-in-bios in en je hebt 'm wel te pakken. H.P. Lovecraft – op wiens werk Re-Animator werd gebaseerd – roept nog wel enig intellectueel gevoel op, maar dat is snel overboord in deze amusante, gore b-film. De eerste helft is het nog worstelen geblazen, al kwam dat ook omdat ik de director's cut keek, die de 'expositie' nog wat uitbreid. Nergens voor nodig. Dit is Frankenstein all over again, met in de kern een onwaarschijnlijke angst voor de medische wetenschap. Hoofdpersonage is een nieuw aangekomen tovenaarsleerling die, met een vleugje Duits accent, de hele morgue tot leven gaat wekken. Deze bleke gozer lijkt op André Rouvoet (die zou ook wel voor God willen spelen) en weet zijn roommate (de knappere held van de film) achter zijn projectje te krijgen. Dit alles tot groot ongenoegen van het geëxploiteerde vriendinnetje, die er na de dode kat al geen zin meer in heeft. Stripboek-zwak is dat de film er ook nog wat hypnose tegenaan gooit (ik vind één superpower wel genoeg per horror-film) maar zo is er wel ruimte voor nóg een slechterik. En in de tweede helft wordt juist deze grijsaard het Cronenbergse kermis-spektakel van de film. Dualisme in de praktijk! En de seks blijft níet platonisch.

Heavy Traffic
Als Bakshi zijn Crumbiaanse obsessie met tieten een ietsjepietsje had kunnen beheersen was dit een veel leukere film geweest. Okee, de x-rating was de bedoeling, maar met uitzondering van een paar momenten zit het de grotestadsmelancholie toch wat in de weg. En daar mikt ie hier heel duidelijk óók op. Big City Nights. Edward Hopper, psychedelische vloeistofdia's, 'echte beelden' en gekrabbelde tekenfilm smelten samen tot een vooral visueel intrigerend amalgaam. Een pornogroovy versie van Scarborough Fair sets the mood, terwijl een eenzame maagdelijke tekenaar zijn weg zoekt. Pa wil dat ie van bil gaat, ma lijkt 'm eerder zelf te willen, en in de buitenwereld gooien zijn 'vrinden' 'm op een matras waar een dom kattig ding gereed ligt... (Een van de lolligere scenes.) Een Afro-barmeid vormt uiteindelijk de oplossing. Buiten deze queeste wordt de film doorsneden met vrij losse scenes. In één ervan gaat de pa ('I'm well respected in this neighbourhood') op bezoek bij de Godfather. De boss eet spaghetti met kogelgatenkaas terwijl de lichamen in het rond spatten. Al met al had ik gedurende het intro nog net iets meer van dit flipperdoolhof verwacht. Maar het 'live action'-einde raakte me. De schizofrenie van Quadrophenia is dan toch ineens dichtbij.

The Jazz Singer
Verplicht geschiedenislesje voor de cinefielen, omdat dit de eerste 'talkie' is. Al gaat het nog vooral om liedjes, zodat het lijkt alsof iemand af en toe een oude lp opzet. The Jazz Singer is ook berucht door een blackface-scene, sterker nog, dankzij Spike Lee is dat het eerste wat me bij de film te binnen schiet. Geinig dus dat de film over joden blijkt te gaan, en met evenveel recht The Jewish Singer had kunnen heten. De dilemma's der assimilatie... De eerste tussentitel vertelt over een cantor 'stubbornly holding on to his old ways'. Zouden ze dat van christenen ook durven zeggen? Een van de laatste tussentitels gebruikt dan weer het woordje 'queer' als een neerbuigend werkwoord. Ach ja, zolang Lubberding nog over 'negertjes' kan spreken... Serieuzer, over joden is de film eigenlijk heel respectvol. Zowel de oude cantor als zijn beoogde opvolger (tevens zoon) zingen authentieke synagogue-liedjes. De jongen voelt echter meer voor de showbiz, en het volgende uur probeert hij het daar te maken. Die fase is me te langdradig. Pas als pa en ma weer opduiken wordt de film weer mooi. De beste sequentie is per ongeluk postmodern. Zoon komt thuis en speelt al babbelend met ma een van zijn Broadway-liedjes. Fundi-pa duikt op en schreeuwt 'STOP', zijn enige woorden in de film. Prompt schakelt de film weer over op tussentitels! Alsof het werkelijk belangrijke onzegbaar moet blijven.

De stilte rondom Christine M. (Marleen Gorris, 1982)
Fill the void (Rama Burshstein, 2013)

The Ghastly Ones
Eindelijk een Andy Milligan gezien. Berucht slecht en inderdaad geen hoogvlieger deze Britse H.G. Lewis, behalve de expliciete gore is het hand-held idee voor 1968 toch tamelijk vooruitstrevend gebleken. Sommige shots zijn dan wel weer erg W. T. Schippers ('leuke lamp').

Sexy Killer
Spaans horror allegaartje. Nogal rommelig maar wel fris anders en naar het einde toe toch best grappig.

Aanrijding in Moscou
Romcom uit Gent, in Nederland wordt doorgaans erg gauw ondertiteld bij onze zuiderburen maar nu is het echt geen overbodige luxe. Verder een charmante film die in Nederland een stuk ranziger was uitgepakt vrees ik.

Rundskop
Nog meer onverstaanbare Limburgers en Vlamingen, ook een prima film maar een stuk grimmiger dan de aanrijding.

De Stilte gaat op de lijst voor ooit, geweldig screenshot.

Wall Street: Money Never Sleep
Amusant. Ben altijd gecharmeerd geweest van het origineel met die prachtige strijd tussen twee vaders. Maar Stone moet bedacht hebben die Gekko destijds was kinderspel vergeleken bij nu. Gekko komt uit de gevangenis en lijkt zijn leven te hebben gebeterd, schrijft een boek, houdt speeches (niet zo iconisch als "The greed is good" speech, maar acceptabel.) Er is een nieuwe trader in beeld die het met zijn dochter doet die niets van pa wil weten. Gekkko is Gekko en probeert zich weer in haar leven te werken (maar heeft hij andere motieven?) Afijn. Stone weet als geen ander het nihilisme van de Wall Street scene neer te zetten en dat vraagt om een hopeloos einde. Dat durft hij niet aan dus voelt het uiteindelijk onrealistisch (net als die duffe liedjes van Byrne & Eno trouwens). Mooi moment middenin de film als Michael Douglas op een charity Charlie Sheen in opperste "I was banging 7 gram rocks" modus tegenkomt.

Sayonara
Met zo'n titel en Marlon Brando in de titelrol hoop je toch dat ze 'm een Aziaat laten spelen. Dichtgeknepen ogen gingen 'm in Viva Zapata prima af. Helaas. Het belangrijkste mannelijke Japanse personage wordt trouwens wel door een Hispanic in yellowface gespeeld... Maar het gaat om de 'lokroep' van de 'authentieke' Japanse vrouwen. Zo slaafs, het doet weer pijn aan de ogen en oren. Toch is de film best moedig, het script durft wat kritische opmerkingen te plaatsen bij het gedrag van Amerikanen, in en na de oorlog. (Al noemt niemand De Bom.) Sayonara laat ook weer goed zien hoeveel werk je met een 'overwonnen' land hebt. Eigenlijk bizar dat de Amerikanen 5 jaar later alweer in Korea zaten. Brando is daar als Air Force man, geliefd bij generaals. Hij moet een van hun dochters gaan trouwen, en belandt in Japan. Daar dwaalt Brando met nieuw opgedane legermatties door 'de country', en maakt hij kennis met de wonderlijke gebruiken. 'They make such a production out of everything.' Orde, regelmaat en duidelijke grenzen. We zien Kabuki-theater met alleen mannen. En een revue met alleen dames. Brando vindt 'r een inheems pareltje. De rest van de film poogt Brando de koele dame van zijn liefde te overtuigen. Zeker in het begin is het eerder Last Tango in Kobe. (Ik overdrijf.) Later wordt het alsnog een pleidooi voor tolerantie.

The Lavender Hill Mob
Ik weet nooit zo goed wat ik moet vinden van die Ealing Studios-films. Ze zijn niet Hollywood-groots, maar de kleinschaligheid brengt kennelijk ook geen persoonlijke touch met zich mee. Het zijn van die olijke verhaaltjes die je vroeger kon sparen bij de beschuiten, de Topaas-reeks, en dergelijke. Alec Guinesss is er hier vanzelfsprekend bij, in een Woody Allen-achtige rol. Sterker nog, ik denk dat Woody zijn persona in films als Scoop en Small Time Crooks wel wat op de Brit heeft gebaseerd. Guiness speelt een brave bankklerk die al jaren droomt van rijkdom. Niemand op kantoor verdenkt dit sulletje van 'naughty' plannetjes, terwijl ze hem toch de goudstaafjes laten vervoeren. Met hulp van een nieuwe buurman is er eindelijk een kans. De beide mannen verzamelen een 'mobje' door op straat heel hard over een kapotte safe te staan schreeuwen. Inclusief adres. De heist zelf is niet bepaald indrukwekkend, maar het gaat om de koddigheid erna, Een scene op en rond de Eiffeltoren is van een Zazie Dans Le Metro-achtige waanzin. Ook het bezoekje aan Tati-eske politiebeurs – camera cracks crime! – is goed voor een glimlachje. Meer ook niet, want vergeleken Big Deal On Madonna Street heerst hier een schrijnend gebrek aan vrouwen! Enkel de openingsscène bevat een gedenkwaardig exemplaar. Audrey Hepburn, in een pre-fame cameo.

Biloxi Blues
Zoals zoveel oorlogsfilms gaat het lieve en degelijke Biloxi Blues over virginity. En in tegenstelling tot On A Midnight Clear zijn de jongens hier nog niet eens in een oorlogssituatie belandt. Ze zitten met drill sergeant Christopher Walken in Biloxi, Mississippi. 'Wow the heat is really hot here...' klaagt Matthow Broderick als de New Yorkse schmuck met schrijfambities verbijsterd. En dat is nog maar het eerste probleempje op de allereerste dag. Hij en Corey Parker (naast jood ook de enige andere intellectueel) worden al snel de pispaaltjes. Walken verrast niet, maar is wel weer okee als het cliché van de geschifte beul van het platoon. Toch raakt Walken na een tijdje op de achtergrond, voor het bildungsproces van de jongetjes. Zelfs de 'animals' blijken gezellige kantjes te hebben, en op zijn minst nuttige als zij de kleine jongetjes op de weekend pass mee naar de betaalde liefde nemen. Mike Nichols neemt uitgebreid de tijd voor die scene, maar gelukkig ook voor het romantisch dansje daarna met een local girl. Allermooiste zinnetje van de film wordt door haar tegen Broderick gesproken: 'you didn't say one wrong thing in that whole conversation.' Precies wat het schrijvende, verlegen type wil horen. The words, die zijn uiteindelijk van het allergrootste belang. Het slot is dan toch nog voor Walken. 'You're gonna make my fantasy come true.'

Poltergeist
Spielberg spielerei, al liet hij een zetmannetje (Tobe Hooper) op de regiestoel zitten. Het scenario is wél van Spielberg, en werd door de NY Times terecht omschreven als een geïmproviseerd kampvuurverhaaltje. Met andere woorden: totale nonsens. Daarmee is van een spannende horror-film al geen sprake. Meer een spoof, met onsmakelijk goede effecten. Dan had ik toch nog meer op de Ghostbusters-mood gemikt. Dat gebeurt in de eerste helft wel. Een gezinnetje woont in een suburban-paradijs (pa is er zelf de makelaar van) en heeft het goed met elkaar. Ma ligt in 's avonds in bed gewoon een joint te roken! Dochterlief heeft echter een ongezonde obsessie voor de tv ontwikkelt, waar de 'tv people' (goeie bandnaam) wonen. Die komen naar buiten en beginnen het interieur te verbouwen. Tot groot vermaak van ma! Dan zet iemand een knop om (en echt van bám) en verandert de film totaal. De geesten 'ontvoeren' de dochter, en de opgetrommelde Ghostbusters staan aanvankelijk ook paf. Tot zij op hun beurt een psychic dwerg-omaatje met de bril van Kim Jong Il inschakelen. Het éérste einde is een heuse kosmische bevalling, en erg sterk. Het schijnsel der geesten flakkert er als een filmprojector. Dat er nóg een einde volgt is vooral typerend voor de chaos, met ook nog een matte 'verklaring'...

Watch on the Rhine
Eentje uit Hollywoods war forties, een film voor de goede moraal dus. Bette Davis speelt zonder hysterie een Amerikaanse die na jaren in Europa samen met haar Duitse echtgenoot naar de States terugkeert. De vrouw komt uit een heel, héél goed nest (wijlen pa was rechter bij het supreme court) en ma heeft die kerel (en zichzelf) nog altijd op een voetstuk staan. Bette's man is echter het ware hoofdpersonage van de film. Paul Lukas geeft de rol een Jeremy Irons-achtige fragiliteit mee. Hij heeft gevochten tegen de fascisten, maar is nu 'op'. Europa laat 'm echter ook in Washington niet los, want een ander logeetje is vaste pokeraar op de Duitse ambassade. De Roemeense graaf is me iets té slechterik. Bovendien had hij eigenlijk gewoon Amerikaan moeten zijn. De film doet nu – duh! – alsof de Amerikanen naïef en goed waren, en de Europeanen moe dan wel cynisch. Maar juist in deze periode zat Amerika óók vol met opportunistische nazi-clubjes. Denk alleen al aan de architect Philip Johnson. Anyway... De allermooiste scene draait toch om Bette Davis. Net gearriveerd is ze in een nieuw jurkje gehesen. 'Haal haar echtgenoot' roept een tantetje. 'Waarom?' zegt moeder verbaasd. 'Because he is a man in love with his wife, and because his wife looks most beautiful.'

Divorce, Italian Style
Lekker ironische zwarte komedie, uit Italie dus. Mastroianni is fantastisch als de uiterst zuinig kijkende, perfect in het pak gestoken Siciliaan, die zijn vrouw zat is. Zenuwtrekjes spelen rond zijn mond, terwijl hij zijn plannetjes bedenkt om zijn besnorde eega voor een minderjarig nichtje (natuurlijk!) in te ruilen. Naast het machismo wordt ook de rest van de Italiaanse samenleving op de hak genomen. De bekende pijlers katholieken, communisten, maffia krijgen het allen te verduren. De Baron (want dat is toch wel het andere kenmerk van Italiaanse films: aristocratie) vindt inspiratie in een rechtzaak. Als hij zijn vrouw toch eens op overspel kon betrappen. 'Maar ze was walgelijk trouw...' Na lang zoeken treft hij dan toch een geschikte kandidaat om op zijn vrouw af te sturen. Voor het moment supreme heeft hij 3 uur de tijd, want – jawel – La Dolce Vita bereikt de hak van de laars! Zo kunnen we eens met contemporaine ogen naar de film kijken. (De bios zit vol verlekkerde mannen.) Bewijst ook mooi met wat voor klap Mastroianni een ster werd. (Want Divorce, Italian Style is maar één jaar later!) De subtiliteit die ik in de eerste scenes vermoedde (met geweldige afgepaste voice-over) wordt gedurende de film helaas wel ingeruild voor teveel running gags, maar een fijne farce blijft het. 'Cornuto! Cornuto! Cornuto!'

Thelma and Louise
Een veel luider bejubelde classic dan me bij stond, ik meende dat dit een soort Net 5-vrouwenfilm was. Misschien was ik in de war met Kramer vs Kramer (maar die staat óók al in de NY Times 1000...) Hoe dan ook, dit is een lekkere roadmovie van Ridley Scott, het zit dus goed qua cinematografie. Zo rijden de ontspoorde dames door sciencefiction-waardige Texaanse olievelden, en steekt hun auto prachtig af tegen tal van wolkenvelden en zonsondergangen. Susan Sarandon en Geena Davis zijn goed op elkaar ingespeeld, als twee kibbelende best friends, die een 'lost weekend gone hopelessly wrong' beleven. Sarandon knalt een belager van Davis overhoop, en in een soort alles of niets-poging gaan de twee er vandoor richting Mexico. Harvey Keitel komt als agent achter ze aan, in een volslagen overbodige rol. Deed me een beetje denken aan Fernando Rey in The Hit, maar hem lieten ze gewoon niks zeggen, wat het politie-gedeelte nog wat mysterieus gaf. De ontmoetingen van de hoofdpersonages met karakterrollen onderweg hádden de film geweldig kunnen maken, maar doen dat niet. Michael Madsen lijkt weggelopen uit The Hills, en Bradd Pitt is er meer als plaatje dan als personage. Blijft over het beroemde (en door feministen gehate) einde, wat ik zelf eigenlijk wel een logische conclusie vond. Angels on wheels vliegen weg.

شرایط (Circumstance)
Door de setting in Iran krijgt de film een politieke lading maar die blijft wat oppervlakkig. De lesbische hoofdpersonages zijn misschien net wat té mooi en de broer heeft heeft een té valse glimlach om een echt politiek pamflet te worden. Ondanks het interessante inkijkje in een upperclass Iraans gezin is het vooral een mooi sprookje over een onmogelijke liefde.

Jug Face
Iemand op een forum ergerde zich aan de cliché's over het Amerikaanse platteland maar de hele premisse van de film lijkt me niet erg realistisch. Horror in the backwoods, helaas is het allemaal nogal oppervlakkig.

To The Wonder
Een Amerikaanse bodemingenieur gelooft niet in zijn relatie met een mooie Française die geen seconde kan stilzitten. Een Spaanse priester gelooft niet meer in zijn relatie met God, want Hij pleegt zich de hele dag te verstoppen. En dus(?) flirt de ingenieur met een paardenfokster en overweegt de priester een andere standplaats. Alle communicatie gaat via voice-overs en da’s logisch: pseudo-spirituele vaagheden als ‘does love love?’ houdt een mens immers liever voor zich...
De camera maakt voortdurend cirkelbewegingen en de zon gaat gedurende de hele film onder. Er zijn bizons. En er zijn paarden. Er is onnoemlijk veel wuivend gras. Er is een zeeschildpad(?) Maar een wonder wil maar niet komen in deze slaapverwekkende neuzelfilm.

gheh, je zou denken dat ie dat wuivende gras in Days of Heaven wel afdoende had geanalyseerd.

The Nun Story
Audrey Hepburn goes 'beyond the hills'. En helemaal alleen. Zoals alle religieuze films is The Nun Story heel erg traag, maar dat past bij het kloosterleven. Les 1: onthechting. Niks vriendinnetjes, niks herinneringen, niets haast! Je mag alleen aan God denken. Soms is katholicisme echt heel Zen boeddhistisch. Tegelijkertijd zijn er vreemde wereldse trekjes, als de nonnetjes worden ingewijd trouwen ze met Jezus. Trouwen!? Religie overstijgt zo'n ceremonie toch? (Er komt zelfs een ring aan te pas.) The Nun Story speelt van pakweg 1930 tot WWII. In België. Audrey zal zich er wel thuis hebben gevoeld, want de film werd op locatie opgenomen. (In prachtig technicolor.) Aan het eind belandt ze zelfs aan de Nederlandse grens, en prompt zien we een molentje... Maar het gewetensconflict van de film ontvouwt zich in de Congo. Het wordt almaar duidelijker dat het nonnetje niet écht die religieuze spirit heeft. Ze is een 'mensenmens'. Waarom ben je geen gewone verpleegster geworden, vraagt de Gregory Peck-achtige dokter ter plaatse, die verliefd wordt op zijn assistente. De non-reden volgt nooit, of bestaat niet. Wat dat betreft is de film heel arthouse, met een daarbij passend prachtig einde. Het habijt gaat af, de ene deur gaat dicht (als een gevangenis) de andere gaat open. Het echte leven.

The Family Game
Als je de titel googlet krijg je de suggestie 'analysis' en 'ending', dus dan weet je het wel. Eentje voor de liefhebbers van ongrijpbare meesterwerkjes. Iedere cinefiel dus. Aanvankelijk lijkt de film gewoon haar 'tenten' op te zetten in het Japanse absurdisme-kampje. Een mal gezin, met een obsessie voor goede schoolcijfers, en eten. De hele film lang wordt er keer op keer uitgebreid gedineerd. De familie zit strak op één horizontale fresco-lijn. Je denkt: het zal wel iets Japans zijn. Maar een buurvrouwtje merkt op 'dat dit toch wel krap is'. Buuf brengt sowieso hints mee, want ze huilt om haar stervende grootvader, die ze 'niet de flat uit kan krijgen'. De film heeft naast komische ook dystopische trekjes. Het landschap is Antonioni-achtig industrieel, net als de knikkerbanen die het hoofdpersonage bouwt. Op school, waar het jongetje móet presteren, lijkt alles nog normaal. Zijn punten gaan vooruit nu hij een nieuwe tutor heeft. Deze krankzinnige kerel is de Takeshi Miike-indringer in het gezin. Hij heeft iets van een jonge Gerard Depardieu, glimlachend en beleefd, maar er borrelt bruut geweld. Waar het gezin eet, is hij op zijn beurt meer van het drinken. Hij klokt alles weg. Het slot is voor Buñuel en Haneke. (Hoeveel grote regisseurs kun je in één stukje noemen?) Een laatste grote schranspartij, en een akelige wending. Alsof de regisseur je een inside joke vertelt die je volledig ontgaat. Maar hij vertelt 'm góed.

Préparez Vos Mouchoirs
Provocateur pur sang Bertrand Blier is me er eentje. Hij zet hier de hele Franse cinema te kakken – Truffauts Jules et Jim voorop – om uit te komen op... een heel erg Franse film, die 'm ook nog een Oscar opleverde. Het is nauwelijks te geloven. Depardieu en 'Coupe de Tete' Dewaere zijn hilarisch op dreef als twee niet al te snuggere mannen. (Intellect, inclusief iq-tests is een themaatje.) Depardieu heeft zijn eígen vrouw (Laure) aan Dewaere opgedrongen (oeh la la) om haar van een depressie af te helpen. Ze moet gewoon bezwangerd worden, denken de mannen, maar lukken wil dat niet. En de vrouw zelf? Die zwijgt en breit, in een parodie op het brave huisvrouwtje dat gewillig met zich laat sollen. (Blier laat geen al te hoge pet op te hebben van de vrouwen.) De allerbeste sequentie draait om Mozart. Jawel! Depardieu houdt de beste film-rant ooit over de Salszburgse meester, en overtuigde ook mij bijna van zijn klasse. Na het concerto volgt een knip, en mag de vrouw alsnog op de voorgrond treden. De mannen zijn met hun dametje (en een heel stel hormoongedreven 13-jarige jongetjes) op zomerkamp. Alle Meilleur Facon de Marcher-alarmbellen gaan af. En niet voor niets. Het slimste jongetje van het kamp blijkt ook de enige die vrouw weet te verleiden. Geen kind in de buik, dan maar een kind in... Ach ja... Leuke film.

Dat gezeik over Mozart kan ik drie keer achter elkaar zien. Vind deze iets beter dan Les Valseuses geloof ik, maar die moet ik snel weer eens herkijken.

die is ook met Dewaere he. vond deze in elk geval 10x leuker dan Tenue de Soirée

en Depardieu is in die periode zó goed.

A Walk in the Sun
Aparte, literaire oorlogsfilm. Verbaast me niets dat het scenario (van Robert Rossen) op een beroemde roman werd gebaseerd. (De contemporaine recensies deden dan ook van 'het boek was beter'.) De actie in A Walk in the Sun is uiterst gering. Alles is monoloog of dialoog. Veelal uit stilstand ook, als oude oorlogsfoto's die heel eventjes in beweging komen, om wat te mopperen. 'Waar gaat deze oorlog eindigen? In Tibet?' De eerste twintig minuten zijn nagenoeg donker. Een platoon landt ergens in Italië. Op de vlakte aangekomen begint het gesjok, terwijl er af en toe een Duits vliegtuigje een bom dropt, en er een mannetje met 'butts' wordt achtergelaten. Maar er heerst toch vooral een omineuze rust. Er zijn zoveel personages dat er werkelijk geen één echt opvalt. En dat terwijl ze in het intro nog allemaal uitgebreid per voice-over zijn geïntroduceerd. Daarna volgt een liedje, zoals de film een paar keer onderbroken wordt door een nogal pompeuze balladezanger. Het maakt de ervaring nog wat vreemder, maar echt werken doet dat musical-trucje niet. Aan het eind bereikt het platoon haar missie-doel. Een huisje bij een brug. Eindelijk treedt er iemand uit de groep naar voren. Het is sergeant Dana Andrews in doodsnood. Hij kruipt tussen de bosjes richting het landhuis. 'How long would it take to crawl around the world?'

Ninotchka
Lubitsch regisseerde, maar de hand van Billy Wilder (één van scenaristen) is al heel duidelijk te zien. Hij deed de film zelf later nog eens over als One, Two, Three, Four, ook een parodie op de clash van kapitalisme en communisme. Die is een stuk beter, vooral omdat Amerika daar zelf ook op de hak wordt genomen. Hier krijgen de Russen alle klappen, en mag Parijs het Westen als paradijselijk oord vertegenwoordigen. Een Sovjet-delegatie bezoekt de stad om een dure ketting te verkopen. Waarom ze dat in Parijs doen – terwijl de aristocratisch-Russisch eigenares er ook woont – is onduidelijk, in elk geval wordt de deal opgehouden door Melvyn Douglas, het vriendje van de gravin. Als troubleshooter sturen de Sovjets Greta Garbo, en met Ninotchka's komst wordt de film lollig. Garbo is gortdroog als de enkel door ratio gedreven Lenin-fan. Douglas ziet er een uitdaging in: 'I've been fascinated by your 5 year plan for the last 15 years!'. Natuurlijk smelt de in een juten zak geklede Celine Dion-look a like voor de charmes van het Erik van Muiswinkel-achtige heertje. Eigenlijk iets te snel, want het laatste half uur is de jus er wel af. Toen Garbo nog in ontkenning zat was het leuker. 'Is this what you call the "butler"?' 'Yes.' 'Good evening comrade! (Garbo kijkt streng.) This man is very old. You shouldn't make him work. Do you whip him?''

Kiss of the Spider Woman
William Hurt en Raul Julia zijn allebei acteurs die doen opveren, maar hoeveel films van de twee zijn nu eigenlijk écht goed? Deze mag er in elk geval zijn. Kiss of the Spider Woman is een bijzondere Latijns-Amerikaanse gevangenisfilm. Hurt speelt met veel zwier een homoseksuele gevangene, die samen met de politieke activist Julia op één cel zit. Hun dialogen zijn een ode aan het escapisme. De eerste tien minuten vertelt Hurt – terwijl hij sensuele moves maakt – zélf ook een film. We schieten heen en weer tussen cel en cheesy nazi-drama vol verraad (hint!), en beide lagen werken prima. Het hoeft dus niet altijd mis te gaan, zo'n mozaïek, want later in het verhaal – als de vriendschap tussen de twee groeit – begint ook Julia puzzelstukjes aan te dragen, en doet Hurt nog in symbolische dromen. Toch is de tweede helft wat minder, door een cynische en bruuske wending, die ervoor zorgt dat de weggedroomde kijker teruggeworpen wordt in de harde gevangenisrealiteit. Ik vond dat eigenlijk onnodig, en kon me niet echt meer inhaken in de meer Coppola-achtig seventies-paranoiasfeer. Daar had eerder in de film aan gebouwd moeten worden. Nu rent de film zichzelf wat voorbij in ambities en is het einde afgeraffeld. Gelukkig blijven de twee mannen de film moeiteloos dragen.

La Chienne
Iemand moet een keer een film noir maken over het leven van Jean Renoir onder de titel 'Renoir'. Beetje magisch realistisch citeren uit zijn oeuvre. La Chienne (vast niet als 'The Bitch' uitgebracht) is zowel komedie als protonoir, alhoewel toch vooral het eerste. Het materiaal is op zichzelf wel duister genoeg, iets wat Fritz Lang bewees in Scarlett Street, dat op hetzelfde boek werd gebaseerd. La Chienne is dus de femme fatale, gold digster en hoertje. Haar Paul Dano-achtige vriend zoekt rijke vrindjes voor zijn meise, zodat hij zelf een dikke kar kan kopen. (Ja ook in 1931 waren die er al.) Het beste projectje vindt het meisje echter zelf. Enter Michel Simon. Dé Franse acteur van de thirties, hier een soort Joost Prinsen. (Een engerd zal ie altijd wel blijven.) Maar waar hij in L'Atalante een viezige zeeman speelde is hij nu braaf kantoorklerkje, die niet weet wat hem overkomt met zijn 'cocotte'. Dat hij er een dúrft te nemen is al heel wat, met een bijzonder vermakelijke feeks van een vrouw thuis. Simon heeft één passie: schilderen. En dat levert op! Voor de pooier dan... La Chienne is zeker niet perfect, zo wordt de mooiste twist (de terugkeer van een 'geest') eigenlijk hopeloos verknald. Maar het kabbelt aangenaam, en het arty Parijs van de thirties zien is nooit verkeerd op de avond van 100 jaar Tour.

Victor Victoria
Blake Edwards voelt zich opperbest thuis in dit Parijse wonderland. De flikkerlichtjes knipperen je tegemoet in deze superschmierende gender-rollen musical. Het zou Endemol voor alle leeftijden kunnen zijn (Julie Andrews!) ware het niet dat de innuendo's ditmaal geen innuendo's meer zijn. Het gaat van 'I am horny!' tot 'You can't get it... up 'til now you were grand.' Het plezier van de cast is geweldig, en natuurlijk heeft Edwards ook wat Pink Panther-losertjes meegenomen. (Graham Stark is fijn als sullig obertje en de onvermijdelijke Alex Karras verrassend goed als bodyguard 'in de kast'.) De personages bespioneren elkaar trouwens ook vanuit de badkamerkast, want gangster James Garner wil nu wel eens weten of ie echt voor een man is gevallen. Julie Andrews speelt de vrouw die zich voordoet als man die zich voordoet als vrouw (I kid you not!) en doet dat plezierig. Haar stem is me te intimiderend, je hebt geen orkest meer nodig... Ook geen champagneglazen trouwens... Maar ach, het gaat ook niet om de liedjes. De heerlijkste rol is voor Tony Preston, met zijn Jean Marie Pfaff-coiffure is hij geknipt voor de rol als de oude gay die de plannetjes verzint. Als de nood aan de man is kan hij zelfs dienen als dubbelganger van de dubbelganger. Verbijsterde agent: 'If that was a woman, she was wearing the greatest disguise I've seen'

Coupe de Foudre
Ook bekend als Entre Nous. Na de Blier-blitzkrieg is het wennen om het wife swappen (nou ja) en andere melodramatische verwikkelingen weer gewoon serieus te moeten nemen. Coupe de Foudre is autobiografisch, maar het neigt toch naar Douglas Sirk, en dan haalt men er ook de Tweede Wereldoorlog nog bij. In het intro, dat nogal verwarrend uitpakt, zien we Isabelle Huppert in een interneringskamp. Ze ontsnapt dankzij een legionnaire, die haar trouwt en zo een ritje naar een veel erger kamp bespaart. Wat is je naam, vraagt Isabelle haar man. 'Mordechai Abraham Isaac Korski'. Van de regen in de drup, constateert zijn verse echtgenote verbijsterd. Je verwacht een oorlogsfilm waarin een onmogelijk toevals-tweetal nader tot elkaar komt, maar de film switcht plots naar de fifties. Alles is goedgekomen en Huppert heeft nu een luxeprobleempje. Ze is een desperate housewife geworden en vindt een medestander in Miou Miou, van wie we trouwens eerder óók al wat dramatische oorlogsflitsen zagen. Maar die vijf jaar zijn kennelijk al een eeuwigheid geleden, en in de fifties lijken de twee knappe dames eerder geknipt voor eighties. Op een paar charmante gezinsscenes na – de papa's komen er verder bekaaid vanaf – volgt er een dubbelspel waarin al het lonken en janken me verveelde.

Huey Long
'Louisiana, they're trying to wash us away'.' Eindelijk, een eerste kennismaking met Ken Burns, de grote chroniqueur van Amerika. De titel zei me niets, en dat terwijl ik toch 2 versies van All The King's Men heb gezien. De dictator uit Louisiana heeft altijd tot de verbeelding gesproken, en de docu laat fraai zien waarom. De energie van de man. De thirties zijn een eeuwigheid geleden maar de speeches van Long zijn komisch en enthousiasmerend, enkel het Hitleriaanse armgezwaai is vermoeiend. Zijn ideetjes zijn simpel: geen gezeik iedereen rijk. Share the wealth is het motto, maar de enige die echt rijk werd was hij zelf. Maar of het geld de man nou zo interesseerde... Eerder pure machtshonger. Burns doet niet in theorietjes van het waarom, maar laat een lange rij stokoude talking heads (die Long nog gekend hebben) voorbij trekken. Het plebs is op hand van bruggen- en wegenbouwer, de journalisten en elite verafschuwt 'm. Het doet allemaal sterk aan Chavez denken. Een populist heeft duidelijk éven zijn nut, maar strand toch altijd weer in grootheidswaan. Als Long naar Washington trekt en een concurrent van 'FDR' wordt begint het rond te zingen dat hij 'dood moet'. En dan is het wachten tot iemand de trekker overhaalt. Long (die ook vanuit zijn sterfbed nog de boel commandeerde) zal gebaald hebben, maar voor de volksmythe is het zo slecht nog niet.

Only God Forgives
Wederom een stilistisch kunststuk van Winding Refn. Geen heldere boodschop maar ik zie een dualistische dog-eat-dog-world waar goed en kwaad eigenlijk geen van beide deugen.

Sharknado
Voor special fx crew pijnlijk om te zeggen maar echt slecht, maar dan wel zo dat het toch best vermakelijk is (ik vreesde dat de trailer eigenlijk genoeg zou zijn zoals wel vaker bij van die what-were-they-thinking? films).

https://www.youtube.com/watch?v=3saKaKXSy-A

The Birds 2.0

The Sadistic Baron Von Klaus
Een lineaire, coherente film van Jess Franco. Hij kan het dus wel. En toch is een eigenlijk mislukte film als Lorna beter. Zo werkt het bij Franco.

Beware Of Mr. Baker
Ginger Baker, het is me er eentje. Geweldige drummer maar een moeilijke man. De documentairemaker krijgt ook een dreun, maar het hoort erbij, zoals iedereen in de film eigenlijk vindt. Behalve de familie en dan vooral zoon Kofi. Maar het is een veelbewogen leven en dus een onderhoudende en goed gemaakte documentaire.

ForeBears
Vrouwlief Marie kampeert wild (in berenvellen) met de kids, Varg (Burzum) is vooral en route. Veel mooie plaatjes van 'de natuur', fossielen, grotten, sferische ;) synthmuziek en onbegrijpelijke tekst uit het Egyptische Dodenboek. De IJslandse tekst wordt dan weer in het IJslands ondertiteld, mkay … Meditatief, zullen we maar zeggen.

oh ForeBears. de website is a masterpiece.

Anna and the King of Siam
Wat de Pruis Frederik de Grote met hulp van Voltaire voor elkaar kreeg, deed de koning van Siam een dikke eeuw later, dankzij een Britse gouvernante! Een absoluut monarch die zijn land probeert te verlichten. Het heeft altijd iets kroms, hier nog eens versterkt doordat de Westerse waarden via een Westerling aan een duizenden jaren oude samenleving worden gedicteerd. Lesjes in Locke. (De conservatieve filosoof Charles Taylor betoogde ooit dat je het natuurrecht evengoed op de goddelijke status van de Thaise koning kon funderen, iets waar de man hier juist vanaf wordt geholpen!) De film, vol personages in yellowface, is ondanks het daarmee samenhangende sinterklaasgevoel eigenlijk heel elegant. Lee J. Cobb is de wegwijspiet richting de excentrieke koning. Een prima hoofdrol van Rex Harrison als de tanige en vinnige heerser die langzaam voor zijn no nonsense gouvernante Irene Dunne valt. (Het woord 'love' krijgt hij godzijdank nét niet over zijn lippen.) Er gebeurt eigenlijk vrij weinig, en toch kreeg ik het voor elkaar een van de meest traumatische gebeurtenissen te missen. (Die werd dan ook in een flits van 15 seconden getoond.) Maar het kalme ritme klopt wél bij het tempo van dermate fundamentele veranderingen.

Que La Bête Meure
Chabrol kun je omschrijven als de Franse Hitchcock, en ik denk dat hij de vergelijking ook bewust zocht, door hier bijvoorbeeld een Tipi Hedren-achtig meisje te casten in een van de hoofdrollen. Zijn koele fileer-stijl werkt weer aardig, maar toch mist hij een prachtige kans voor een echte humane Wenders-film. De eerste twintig minuten gaat het nog wél die kant op. Een kind wordt doodgereden, de dader smeert 'm, en de vader is woest. (Er zijn ook niet veel dingen die mensen zo kwaad maken, laatst vlogen er nog stoelen door een rechtszaal...) Goed, de man – tevens schrijver – wil bloed zien, maar tast in het duister. 'Het is zoeken naar een speld in een hooiberg', sipt ook de politie. Nee zegt de vader. 'Een naald in een naaldendoos.' En deze crypto-hint doet 'm een theorie ontvouwen die 'm in gang trekt. Dit soort overpeinzingen doen aan Wenders' literaire kompaan Handke denken, en in de allerbeste scene gooit Chabrol wat Wenders-karakters in de mix. Het boerengezinnetje van een knauwende oude kerel, die zijn dochtertje de kamer uitstuurt, en wijntjes aanbiedt. Een vroeg kalende zoon geeft de definitieve hint. (Zonder dat door te hebben.) De volgende anderhalf uur zijn een stuk minder boeiend, en meer bourgeois van aard. Het hoofdpersonage wordt meer en meer constructie. Hem overkomt van alles en overvalt niks.

Tom Jones
'It's hard when a woman leaves a man nothing but memories... and a muff.' Zou de classic van Fielding werkelijk zó ironisch en lollig zijn geweest? De voice-over klinkt authentiek literair, maar verder gaat men net zo wild met de bron om als Andrea Arnold in Wuthering Heights. De film zit vol zichzelf op de hak nemende grapjes. Ook filmisch doet Tony Richardson een goedgeluimde duit in het zakje. door personages tegen de camera te laten praten, of een hoed over de lens te laten gooien, als er weer eens gerollebold moet worden. De onwaarschijnlijk Willem Alexander-achtige Albert Finney speelt de laconieke 'bastard' Tom Jones, die als een Prins Pils onbekommerd door het country leven struint. Hij heeft zijn 'wicked will' met boerse Hardy-vamps, maar bewondert ook zijn sexy buurmeisje Susannah York. Tot ontzetting van tantetjes en vaders is dat wederzijds! Jones wordt het dorp uitgejaagd en beleefd talrijke schrans-avonturen op weg naar Londen. Met ruim twee uur is het epos voor een komedie aan de lange kant, ondanks dat Richardson de boel om de haverklap in fast forward doorspoelt. Tom en de voice-over zijn overigens niet de enige lolbroeken. Straatrover: 'Stand and deliver!' Pedant tantetje: 'I'm no travelling midwife, sir!'

Kramer vs. Kramer
Een mooie companion piece bij An Unmarried Woman. Twee vrij gladde seventies-films, die de verschuivende opvattingen over mannen- en vrouwenrollen tonen, en daarvoor één helft van een echtpaar in crisis gebruiken. Hier moet Dustin Hoffman – tot dan ambitieuze kantoorslaaf – zichzelf heruitvinden als Meryl Streep plotseling vertrekt, haar echtgenoot achterlatend met 'het kind'. Het scheidingsdrama bestaat dus veel minder uit ruzies dan je zou denken. Ja, er volgt een rechtszaak, een wending die precies volgens het Hollywood-schema op de helft van het verhaal zit... Maar de nadruk ligt gewoon op de nieuwbakken pa die met veel moeite de dagelijkse taakjes uitvoert. Van supermarktbezoekjes tot verhaaltjes voorlezen. Zo'n film waarvan je dan zegt: niks op aan te merken. Zo weinig, dat ik de neiging heb zelfs de voor alle personages verrassende naaktscene aan te stippen. (In Nobody's Fool, eveneens van regisseur Benton, zat ook al een leuke.) Aan het einde van de film merk je wel dat Kramer vs Kramer méér had kunnen zijn. Natuurlijk ontstaat er een laatste crisisje, zit het kind er middenin, en denk je met weemoed terug aan het eindeloos veel hardere A Separation. Hier geen onpeilbare dilemma's. De personages weten het zelf op te lossen.

女番長(スケバン) 玉突き遊び Girl Boss 6: Mano-a-mano a.k.a. Diamond Showdown
Meiden gangs bevechten elkaar en nemen vraag op boosaardige zakenmannen, nog iets met een terug gevonden broer, hippe kleding (die ook vaak uit gaat) en dito muziek, kortom: the stuff Tarantino movies are made of.

Alexander Nevsky
Eindelijk Eisenstein! Dancing on ice. Glad ijs, wel te verstaan. Deze door Stalin geprezen propaganda-film redde het hoofd van de regisseur, en bevat een kletterend zwaardgevecht van dik een half uur. Op een meer. Daar vecht De Rus (het spirituele boerenvolk is één) tegen de Teutoonse ridders, die er als koektrommeltjes bij lopen. Het zal óók wel met het genie van Eisenstein te maken hebben het gemat niet saai wordt, maar de allergrootste held van de film is toch echt Prokofjev. De Amerikaanse WWII-films zijn heel wat gevoeliger en gelaagder, maar een componist van die klasse hadden niet! Prokofjev leeft zich uit in manisch getoeter (ik zal het woord jazz niet laten vallen) en bijzonder veel koorgezang. (Zingen kunnen ze, die Russen! 'Rise o mighty RUS!') Als de slachtpartij voorbij is dwalen de personages tussen de ijsschotsen en de lijken door, terwijl Prokofjev zijn meest weemoedige thema laat spelen. In het uurtje dat aan de strijd voorafgaat vallen vooral de Duitsers op. In 'hun' eerste scene mikken ze wat naakte kindertjes in het vuur, en is de hele setup onvermijdelijke metal. Omineuze zwarte kruizen en adelaars steken af tegen witte Ku Kux Klan-achtige gewaden. Alexander Nevsky en zijn kompanen zijn als goeien echter evengoed blond, zodat het Wicky de Vicking-gevoel toch niet helemaal kan worden afgeschud.

Working Girl
Als je deze Nichols-film nou zo 'mergen' met Married to the Mob van Demme had je een echt goeie film. Married to the Mob verdiende wat meer structuur, Working Girl wat meer gesprankel. Joan Cusack is de verbindende factor, en hier weer leuk als de hartsvriendin van Melanie Griffith. Griffith heeft torenhoge kantoorambities maar Cusack zegt: 'Ik dans soms in mijn ondergoed door de kamer, that doesn't make me Madonna. Never will.' Griffith laat zich echter niet door pimpende bovenbaasjes, bitchy catfights of Baldwin-beunhaasvriendjes tegenhouden. Eindelijk krijgt de secretaresse haar kans wanneer Sigourney Weaver haar nieuwe bazin wordt. No more skirtchasin', maar een two way street.... Of toch niet? Control freak Sigourney is heerlijk geobsedeerd door zichzelf – thuis hangt een Warholiaans print met haar eigen beeltenis in viervoud – maar belandt door een akkefietje op non-actief. Nu kan Griffith de office runnen en verandert de film definitief in een poging tot screwball-komedie. De secretaresse drijft met behulp van een deadpan Harrison Ford (kan ie iets anders?) haar plannetjes door. Het is allemaal best gezellig, maar ik zat toch te wachten op wat echt slimme lol-momentjes, die je toch op kantoor mag verwachten. Nu is de humor vooral fysiek, zo loopt Griffiths continu in luxueuze Christine Le Duc-setjes rond, omdat haar vriendje Baldwin haar maar geen normale cadeaus wil geven...

Sahara
Ik dacht dat ik elke Humphrey Bogart-film van enig statuur had gezien, maar hier is er nog eentje. Een oorlogsfilmpje met Bogie als de sergeant van een 'cement mixer'. Ze hoeven dus niet door de zon te lópen, zoals het bataljon uit – nou ja! – A Walk In The Sun. Sahara is een mespuntje zand beter, wat eigenlijk vreemd is want de personages en dialogen zijn zeer ganbgaar. Toch werkt het aardig. Misschien komt het door Bogie, misschien is het de regenboog-multiculturaliteit van de film. Dit is de eerste stokoude oorlogsfilm die ik zie waarin een 'donkere' jongen serieus mee mag doen. Hij zit natuurlijk niet in het Amerikaanse bataljon, maar komt als Britse Soedanees met een Italiaanse krijgsgevangene aanwaaien. Er volgen discussies over de geopolitiek. (Vooral een Fransman vertegenwoordigt zijn cuisine met verve.) De Soedanees wordt dan wel gelijkwaardig behandeld, hij mag wel de lastige klusjes doen. Dat heeft echter voordelen, want in de mooiste sequentie van de film vinden de mannen een nagenoeg lege bron. Iemand moet afdalen om bekertjes te gaan vullen. Het gelummel rond de bron is geweldig. Dat er nog een groot slotgevecht moet volgen (om en op dezelfde plek) is niet eens zo van belang. Veel leuker is hoe de Duitsers jaloers worden gemaakt. Nazi: 'where are you men?' Frenchie: 'They're bathing'. (En twee mannen goeie hun enige kopje water heen en weer over elkaar...)

Zie nu 'nemen vraag' staan in mijn Girl Boss dingetje, moet 'wraak' zijn natuurlijk. :)

hihi (anders was het een Zomergasten-aflevering, nee, een Frans existentiële Godard vague film)

Intouchables
Ergens zit er wel iets in van noble savage en de die roomblanke beschaving enzo en ze hadden toch echt beter een noord-Afrikaan kunnen casten maar al met al viel 't me mee. Het is niet té sentimenteel en de acteurs zijn innemend dus best een onderhoudende lekker-lui-op-de-bank film.

Snow On Tha Bluff
Found footage duidt meestal op horror maar nu krijgen we een kijkje in de hood van Atlanta, Georgia. De hele dag 'get lifted on a 40 and blunt' terwijl dope schuift en de hele tijd uitkijken of niemand je overhoop schiet. Geen vrolijk stemmend verhaal dus, maar dat laten de makers wel aan de kijker over. Genoeg gastjes die Menace II Society een coole film vinden.

Into Eternity
Kernenergie is leuk maar wat doe je met dat afval. Opslaan voor tenminsten 10.000 jaar in een gat in Finland, maar hoe maak je mensen over een paar honderd jaar duidelijk dat ze er beter af kunnen blijven? Of kan je beter gewoon je mond houden en hopen dat ze het gewoon weg niet zullen vinden? Zeer fraai vormgegeven documentaire, beetje Herzogiaans al had die er andere muziek bij gezet.

Frankenweenie (3D) (Tim Burton, Verenigde Staten, 2012)
Ons eigen, meegebrachte, anaglyphe 3D-brilletje was niet goed genoeg. Met een fietsenrek op onze neus waar Jules de Corte zich niet voor had geschaamd, werden we de zaal in gestuurd. 'Zo dadelijk legt mijn collega het uit.'
Het systeem projecteert twee keer hetzelfde beeld. Nou ja, niet helemaal hetzelfde; net iets anders, net een tikje verschoven. De ene keer voor het linkeroog. Vervolgens snel daarna voor het rechteroog. En dan heel snel: twee keer zoveel beelden als normaal. Het fietsenrek ontvangt signalen, zodat afwisselend de linker- en rechterlens worden in- en uitgeschakeld. Precies zo snel als de beeldwisselingen op het scherm. En je hersenen maken er dan een stereoscopisch beeld van. Ook heel snel. 'Hoe snel?' vroeg een vrouw, 'wat is de frequentie?' Dat wist de vriendelijke meneer niet. 'Bent u epileptisch?' 'Nee hoor, gewoon nieuwsgierig.'
Maar hoe was de film? Nou, leuk, onderhoudend, vermakelijk enzo. Wat had je dan gedacht?

Ons eigen, meegebrachte..

zelfgeknutseld van een theefolietje zeker Mic? :D

Spring Breakers
Na dat stukje Trash Humpers en Korine's verschijning in Until The Light Takes Us verwachtte ik niet veel, maar het viel alleszins mee. Ten eerste had ik niet zulke mooie beelden verwacht, maar ook het verhaal is duidelijk ondanks de non-lineaire elementen. Weer erg nihilistisch, na Only God Forgives en Snow On The Bluff. Die hoofdrolspeler lijkt erg op Riff Raff trwns.

Na Zomergasten ben ik ook wel benieuwd naar Korine.

@Ludo: De term 'theefolie' moest ik googlen. Het bracht me terug naar de zonsverduistering in 2001 (en dan specifiek in Zuid-Afrika :)

Dat stukje in Zomergasten riekte naar raar doen. Dat is deze zeker niet.

Precies, dat fragment Trash Humpers zag eruit als Jackass door (nep-)bejaarden, handgeschoten met VHS. De trailer van Spring Breakers ziet er gelikt uit, dus ik snap je verrastheid.

Gummo heb ik lang geldeden gezien maar dat was ook vrij low budget, en raar, maar wel goed.

@Ludo: De term 'theefolie' moest ik googlen. Het bracht me terug naar de zonsverduistering in 2001 (en dan specifiek in Zuid-Afrika :)

ik ben een kijkdozen expert. :P

Trash Humpers was ondragelijk flauw. Gummo is tof en vergeet je nooit meer. :) Spring Breakers bewaar ik voor het najaar. Schijnbaar heeft Coppola net iets soort van vergelijkbaars 'uit' trouwens (The Bling Ring)

Unde la soare e frig
Een vrouw strandt na een vakantie in Dobrugea (Roemenië) en na ruzie bij een vuurtoren, aan de kust van de Zwarte Zee. Tussen de vuurtorenwachter en haar bloeit aarzelend iets moois op maar uiteindelijk moeten ze toch naar Constanța omdat haar partner toch gaat zoeken. Mooi ingetogen drama uit 1990 maar toch in zwart wit, waardoor je het moeilijk in een tijd kan plaatsen. Enkel de synthesizers geven een hint.

Anna, quel particolare piacere
Die vuurtorenwachter is een lulletje rozenwater vergeleken bij de door en door foute man in deze film. Die pakt de mooie Anna (Edwige Fenech) eenvoudig in maar ze betaalt een stevige prijs. Het is zo'n man die vooral tikken uitdeelt om je tot rede te brengen en zijn leven in de snelle laan is ook moeilijk achter je te laten. Italiaans vakwerk.

Als je moet kiezen tussen Spring Breakers en The Bling Ring, houd het vooral bij de eerste. The Bling Ring in een paar zinnen (met eventuele spoiler): onuitstaanbare verveelde rijkeluiskinderen stelen modieuze accessoires uit villa’s van leeghoofdige societysterren die zo onverstandig zijn hun huissleutel onder de deurmat te bewaren. De daders worden gearresteerd. Bummer. Aftiteling.

De synopsis sprak me niet buitengewoon aan, maar misschien had Spring Breakers dat ook niet gedaan, daar was ik vooral nieuwsgierig naar door berichten van vrienden.

BLing Ring moet je natuurlijk eerst bedenken dat het echt gebeurd is. Is een geweldig artikel overgeschreven (helaas tijdschrift vergeten, echt Amerikaans sappig journalistiek vakwerk) waarvan je dacht "daar moeten ze een film over maken!"